Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

1 hour ago, Βερενίκη είπε:

Επειδή εγώ το αποπροσανατόλισα το θέμα από την βρεφική- νηπιακή ηλικία στα μεγαλύτερα παιδιά, θα ήθελα να είμαι πιο σαφής:

Όλοι καμαρώνουμε την ανεξαρτησία και την έκφραση βούλησης του παιδιού όσο συμβαδίζει με τα δικά μας πιστεύω και με τα δικά μας πλάνα για το μέλλον. 

Τι γίνεται όμως όταν, στη βάση αυτής την ανεξαρτησίας, αυτονομίας κλπ. που ΕΜΕΙΣ έχουμε καλλιεργήσει, το παιδί μας, σε  μία ηλικία που πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά (όχι πχ. στα 10 αλλά στα 15) πάρει μία απόφαση, που δεν μας αρέσει καθόλου. Πχ. να αλλάξει θρησκεία, να γεννήσει το παιδί που κυοφορεί, ή ακόμα και να σπουδάσει καλές τέχνες ή να γίνει χορτοφάγος, στα 17 του να κάνει το γύρο του κόσμου με ποδήλατο κλπ. (δεν ξέρω τι θα φαινόταν ακραίο για κάποιους από εμάς)

 

Αν η αντίδραση είναι 'θα το έχω μεγαλώσει έτσι που δεν θα κάνει ακρότητες' τότε σίγουρα δεν θα το έχεις μεγαλώσει αυτόνομο, θα το έχεις μεγαλώσει για να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωση, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. 

 

Τα παραδείγματα που φέρνω είναι ακραία, γιατί παρατηρώ ότι οι ίδιοι γονείς που ενισχύουν την αυτονομία του παιδιού τους όταν είναι μικρό, ακριβώς οι ίδιοι προσπαθούν να του κόψουν τη φόρα και να το βάλουν σε καλούπια, όταν μεγαλώνοντας αντιληφθούν ότι το 'έχει παρακάνει με την αυτονομία'.

Προσωπικα, ο κυριος στοχος μου ειναι να αναπτυξει το παιδι την κριτικη σκεψη ωστε τις αποφασεις που θα παιρνει μετα στην ζωη του να τις παιρνει συνειδητα. Κυριο μελημα μου σαν γονεας ειναι να δωσω στο παιδι μου τον χωρο και τον χρονο να γινει ο εαυτος του, ωστε οι αποφασεις του να ειναι καθαρα δικη του επιλογη. Φυσικα, μπορει να δυσαρεστηθουμε απο καποιες αποφασεις (παρ'ολο που τα "ακραια" παραδειγματα που ανεφερες δεν ειναι καθολου ακραια για μενα) αλλα με βαση την καλλιεργεια της αυτονομιας και κατ'επεκταση της πρωτοβουλιας, των λαθων, ολα οσα θα το κανουν να σκεφτεται κατι ολιστικα, δυο-τρεις και πεντε-δεκα φορες ωστε να ειναι σιγουρος για τις επιλογες του, προσωπικα θα ειμαι ευχαριστημενη. Εννοειται οτι δεν θα μας αρεσουν ολες οι επιλογες του, κατι τετοιο θα ηταν κομπλεξικο (να θελουμε να βγαλουμε αντιγραφο), αλλα αν τις κανει συνειδητα και μπορει να επιχειρηματολογησει υπερ τους εμενα μου φτανει.

 

Εξαλλου, ειναι γνωστο στους γονεις με νηπια που μεγαλωνουν με καλλιεργεια της κριτικης σκεψης οτι δεν μπορεις να τα "κοροϊδεψεις" ευκολα, κατι που θα ηταν πολυ βολικο σε πολλες περιστασεις. Αν εννοεις οτι με την ιδια λογικη, μεγαλωνεις ενα ανεξαρτητο παιδι και μετα δεν σου αρεσει που κανει τις επιλογες του, τοτε ποιος ο σκοπος να το μεγαλωσεις εξ'αρχης αυτονομο; Κατι δεν παει καλα με τις προσδοκιες που εχεις απ΄το παιδι (οχι εσυ, γενικως).

 
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 86
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Επισης, @Βερενίκη, ποια είναι η ηλικία που θα σταματήσουν να σε ενοχλούν οι ακραίες επιλογές; Γιατι οι διατροφικές επιλογες, η θρησκεία κ το επάγγελμα ειναι αποφασεις ζωης γενικα. 

 

Η μητερα μου που δεν με μεγαλωσε καθολου αυτονομα, τη λεξη ανεξαρτητος τη χρησιμοποιει σχεδον σαν μομφή. Όταν πχ σχολιάζει ότι δεν ζητήσαμε απο τους δικους μου να πληρώσουν τα έξοδα για να καλέσουμε πολλούς συγγενείς στη βάφτιση αλλά την κάναμε κλειστή. Ή οταν αναρωτιεται γιατι δεν μετακομίσουμε στην Αθηνα κατα προτιμηση στο θδιο οίκημα για να μου προσεχει το μωρο κ να βοηθαει γενικα. Εκει λεει "ε τι να κανουμε, εσυ κι ο αντρας σου ειστε ανεξαρτητοι" σαν να αναρωτιεται τι λαθος εκανε στην ανατροφη μου. Και πίστεψε με, δεν ημουν ανεξαρτητη ουτε καν στο να διαλέξω τι ρουχα θα βάλω στο γυμνάσιο!!!!!!!

να πω ότι όπου χρησιμοποίησα τη λέξη ακραίος ή υπερβολικός την εννοούσα σε εισαγωγικά, γιατί κι εγώ τίποτα από τα παραδείγματα δεν θα το θεωρουσα ακραιο. 

 

Η ανεξαρτησία του νηπίου έτσι όπως την παρουσιάζει η Βερενίκη μου φαίνεται σαν κάτι που μας αρέσει γιατί δείχνει ότι το παιδί μας είναι προχωρημένο, πχ δείτε τι ωραία που ντύνεται μόνο του! Όχι σαν κάτι που καθορίζει την πρισωπικοτητα του

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Ναι καταλαβαινω την ερώτησηςή σου. Βεβαια μου δινεις την εντυπωση οτι καπως σαν να τα συνδέεις γραμμικά ολα αυτα. Δηλαδη σαν να φοβασαι οτι το νήπιο που θα μαθει νωρις να αυτοεξυπηρετείται  κ θα ενθαρρύνεται στη λήψη αποφάσεων, θα εξελιχθεί σε υπερβολικα ανεξαρτητο έφηβο. Ή κανω λαθος; 

 

'Όχι, παρεξήγηση. Φυσικά και η αυτονομία και η υπευθυνότητα είναι κάτι που καλλιεργείται από τη μικρή ηλικία και εξελίσσεται. Απλά, ως μητέρα μεγαλύτερων παιδιών, παρατηρώ ότι στην πορεία σε πάρα πολλές περιπτώσεις εμείς οι ίδιοι οι γονείς 'δεν την αντέχουμε' όλη αυτή την αυτονομία και την σαμποτάρουμε. 

Εμένα τα παιδιά μου είναι σε ενδιάμεση ηλικία μετά τα 8 και πριν τα 15, οπότε δεν μιλώ για άμεσα βιώματά μου. Το παρατηρώ όμως στους γύρω μου με μεγαλύτερα παιδιά να λένε πάντα μεταξύ αστείου και σοβαρού μεταξύ τους οι γονείς, 'εσύ τον ήθελες ανεξάρτητο, λούσου του τώρα κλπ'

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Επισης, @Βερενίκη, ποια είναι η ηλικία που θα σταματήσουν να σε ενοχλούν οι ακραίες επιλογές; Γιατι οι διατροφικές επιλογες, η θρησκεία κ το επάγγελμα ειναι αποφασεις ζωης γενικα. 

 

.............

 

Η ανεξαρτησία του νηπίου έτσι όπως την παρουσιάζει η Βερενίκη μου φαίνεται σαν κάτι που μας αρέσει γιατί δείχνει ότι το παιδί μας είναι προχωρημένο, πχ δείτε τι ωραία που ντύνεται μόνο του! Όχι σαν κάτι που καθορίζει την πρισωπικοτητα του

 

Για το πρώτο δεν ξέρω, γιατί δεν άρχισαν ακόμα τα παιδιά μου να έχουν τέτοιες. Ο Θεός να μας δίνει δύναμη να μείνουμε σταθεροί στη βασική μας αρχή ότι μεγαλώνουμε ελεύθερους ανθρώπους, δεν μπορώ όμως να σας υποσχεθώ τίποτα, γιατί βλέπω πολλά.

 

Για το άλλο, ναι, με τσάκωσες. Αυτό μου φαίνεται καμία φορά. Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, το να σε βοηθάει το 3χρονο να βάλεις πλυντήριο δεν είναι και πολύ δύσκολο (μπράβο βέβαια) αλλά σημασία έχει να σε βοηθάει το 8χρονο, το 12χρονο και μετά το 15χρονο να το αναλάβει πχ. υπεύθυνα και αυτό εξαρτάται από το πώς θα το παρουσιάσεις στο 3χρονο: σαν ένα επίτευγμα που το καμαρώνουμε; ή σαν μία ρουτίνα όπως το να πιούμε νερό ή να φάμε φαγητό που θα καθορίσει την προσωπικότητά του; Επίσης ας μην ξεχνιόμαστε, σε ένα σπίτι που 'δουλεύουν' όλοι, ε κάποια στιγμή θα δουλέψει και το παιδί. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 13 λεπτά , Βερενίκη είπε:

'Όχι, παρεξήγηση. Φυσικά και η αυτονομία και η υπευθυνότητα είναι κάτι που καλλιεργείται από τη μικρή ηλικία και εξελίσσεται. Απλά, ως μητέρα μεγαλύτερων παιδιών, παρατηρώ ότι στην πορεία σε πάρα πολλές περιπτώσεις εμείς οι ίδιοι οι γονείς 'δεν την αντέχουμε' όλη αυτή την αυτονομία και την σαμποτάρουμε. 

Εμένα τα παιδιά μου είναι σε ενδιάμεση ηλικία μετά τα 8 και πριν τα 15, οπότε δεν μιλώ για άμεσα βιώματά μου. Το παρατηρώ όμως στους γύρω μου με μεγαλύτερα παιδιά να λένε πάντα μεταξύ αστείου και σοβαρού μεταξύ τους οι γονείς, 'εσύ τον ήθελες ανεξάρτητο, λούσου του τώρα κλπ'

Αν το λένε πιο πολυ σοβαρα παρα αστεια, θα υπεθετα οτι την ανεξαρτησία την

ηθρλαν μονο για τη φιγούρα. Ή ισως οτι στην πορεια αντι για ανεξαρτησια καλλιέργησαν ανευθυνότητα κ γι αυτο τωρα μετανιώνουν. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 8 λεπτά , Έσπερος είπε:

Αν το λένε πιο πολυ σοβαρα παρα αστεια, θα υπεθετα οτι την ανεξαρτησία την

ηθρλαν μονο για τη φιγούρα. Ή ισως οτι στην πορεια αντι για ανεξαρτησια καλλιέργησαν ανευθυνότητα κ γι αυτο τωρα μετανιώνουν. 

 

 

Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Κάνουμε κάτι σωστά, έχουμε και ένα αποτέλεσμα που μας αρέσει. Νομίζω ότι δεν είναι έτσι η ζωή και κυρίως όταν εμπλέκει και άλλους ανθρώπους.......:) Εγώ πάντως δεν θα ήμουν τόσο απόλυτη. Βλέπω γονείς που ήταν οκ με την ανεξαρτησία των παιδιών τους (τους έδιναν ευθυνες, τους επέτρεπαν πρωτοβουλίες κλπ) όσο τα είχαν στο σπίτι και στις ηλικίες που έχαναν εκ των πραγμάτων τον έλεγχο, έκαναν σαν τρελοί και δεν τους επέτρεπαν να περάσουν τον δρόμο απέναντι. Ε ποιο το νόημα να του μαθαίνεις να είναι προσεκτικό αν δεν θα το αφηνεις να περάσει τον δρόμο απέναντι;

Και το κλείνω εδώ, γιατί έβγαλα το θέμα στα βράχια:oops:.

Επεξεργάστηκαν by Βερενίκη
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

5 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

Επειδή εγώ το αποπροσανατόλισα το θέμα από την βρεφική- νηπιακή ηλικία στα μεγαλύτερα παιδιά, θα ήθελα να είμαι πιο σαφής:

Όλοι καμαρώνουμε την ανεξαρτησία και την έκφραση βούλησης του παιδιού όσο συμβαδίζει με τα δικά μας πιστεύω και με τα δικά μας πλάνα για το μέλλον. 

Τι γίνεται όμως όταν, στη βάση αυτής την ανεξαρτησίας, αυτονομίας κλπ. που ΕΜΕΙΣ έχουμε καλλιεργήσει, το παιδί μας, σε  μία ηλικία που πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά (όχι πχ. στα 10 αλλά στα 15) πάρει μία απόφαση, που δεν μας αρέσει καθόλου. Πχ. να αλλάξει θρησκεία, να γεννήσει το παιδί που κυοφορεί, ή ακόμα και να σπουδάσει καλές τέχνες ή να γίνει χορτοφάγος, στα 17 του να κάνει το γύρο του κόσμου με ποδήλατο κλπ. (δεν ξέρω τι θα φαινόταν ακραίο για κάποιους από εμάς)

 

Αν η αντίδραση είναι 'θα το έχω μεγαλώσει έτσι που δεν θα κάνει ακρότητες' τότε σίγουρα δεν θα το έχεις μεγαλώσει αυτόνομο, θα το έχεις μεγαλώσει για να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωση, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. 

 

Τα παραδείγματα που φέρνω είναι ακραία, γιατί παρατηρώ ότι οι ίδιοι γονείς που ενισχύουν την αυτονομία του παιδιού τους όταν είναι μικρό, ακριβώς οι ίδιοι προσπαθούν να του κόψουν τη φόρα και να το βάλουν σε καλούπια, όταν μεγαλώνοντας αντιληφθούν ότι το 'έχει παρακάνει με την αυτονομία'.

 

Δε θα μου φαινόταν σχεδόν τίποτε ακραίο από όσα λες. Δεν είναι πράγματα που εγώ θα έκανα, αλλά είναι στα πλαίσια του λογικού/αναμενόμενου όσα αναφέρεις.

Η κόρη μου έχει δηλώσει ότι δεν συμφωνεί με τη θρησκεία τη δική μας από τα 12. Με απόλυτα λογικά επιχειρήματα, και σίγουρα είναι σεβαστό, στο βαθμό που έχει μάθει να σέβεται ότι δεν μπορεί να κοροϊδεύει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Η πίστη είναι πολύ προσωπική εμπειρία για να έχω λόγο. Αν κάποια στιγμή μείνει έγκυος, δεν μπορώ να έχω άποψη για το τι θα κάνει το παιδί, κι ας είναι ανήλικη, δεν είναι απόφαση που μπορώ να πάρω για εκείνην, μόνο να τη στηρίξω σε ό,τι αποφασίσει. Μπορεί να στεναχωρηθώ, αλλά είναι τόσο ευαίσθητο θέμα που μπορεί να σε στιγματίσει τόσο πολύ, ώστε δε θα τόλμαγα καν να αφήσω να εννοηθεί ότι έχω άποψη και να ζω με τις τύψεις μετά ότι πίεσα μία κατάσταση. Αν θελήσει να γίνει χορτοφάγος κανείς και από τα 5, ειλικρινά δεν με απασχολεί καθόλου, αρκεί να μην το βρει σαν δικαιολογία να τρέφεται με πατατάκια. Ο μικρός μου γιος επιμένει να σπουδάσει καλές τέχνες και αν και λογικά θα έχει αλλάξει γνώμη μέχρι να έρθει η ώρα, δεν μπορώ να φανταστώ που είναι ακριβώς το μεμπτό σε αυτό; Ε τώρα, αν ο 17χρονος θέλει να κάνει το γύρο του κόσμου με ποδήλατο, θα πρέπει να περιμένει μέχρι τα 18, μάλλον αλλιώς υπάρχει και νομικό θέμα.Μετά τα 18, έτσι κι αλλιώς πώς θα τον εμποδίσω; 

 

Link to comment
Share on other sites

Για να επαναφέρω το θέμα στο μωρό ή το νήπιο, νομίζω το βασικό είναι το παιδί καταρχήν να αυτοεξυπηρετείται και μετά να μάθει και να συμμετέχει σε ο,τι κάνουν και οι υπόλοιποι. Να κάνουν π.χ. όλοι το μερίδιο της δουλειάς που τους αναλογεί στο σπίτι, να απλώνουν τα ρούχα με τη σειρά, να σκουπίζουν το δωμάτιό τους, να μαζεύουν τα πιάτα τους στο πλυντήριο ή να τα πλένουν κλπ. Να μην είναι απλά το παιχνίδι στα 2 που ακολουθούν τη μαμά για πλάκα να "απλώσουν" τις κάλτσες, αλλά ακόμη και όταν γίνουν 5 που θα θέλουν το διπλό χρόνο από τη μαμά μόνη της, ή όταν γίνουν 13 και είναι μες στα νεύρα, ή 18 και διαβάζουν για εξετάσεις, να ξέρουν ότι όλοι κάνουν το μερίδιό τους, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Να μην μπει ο γονιος στη λογική "άσε τα πιάτα σου θα τα μαζέψω εγώ να τελειώνουμε, εσύ αργείς / τα βάζεις λάθος στο πλυντήριο" ούτε "θα σου μαζέψω εγώ το χαμό στο δωμάτιο, έχεις διαγώνισμα".

Link to comment
Share on other sites

Ξέρετε τι έχω διαπιστώσει σε αρκετά μεγάλη κλίμακα, ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η έννοια της εξέλιξης είναι κάτι θεωρητικό και μάλιστα κάτι που συντελείται σε δεδομένη στιγμή συνοδευόμενο από κάποιο σημαντικό και εκτεταμένο γεγονός.

Δύσκολα αντιλαμβάνονται πως η ζωή μας είναι μια διαρκής εξέλιξη και πως ιδιαίτερα τα παιδιά μας είναι οι φορείς της και το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός που περιμένουν κάπου, κάπως, κάποτε να συντελεστεί δεν είναι παρά η κορύφωση και η συσσώρευση όλων αυτών των μικρών εξελίξεων.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι το διαφορετικό που θα επιλέξουν τα παιδιά τους, αντί να το εκλάβουν ως επιτυχία - και δική τους, που ως γονείς συνέβαλλαν στη διαδικασία της εξέλιξης - το αντιλαμβάνονται ως αποτυχία.

Δύσκολα ξεπερνιουται ο εγωισμός και ο ναρκισσισμός, δυστυχώς, εφόσον έχουν φωλιάσει.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...
On 12/9/2018 at 9:01 PM, Έσπερος said:

Θυμήθηκα αυτό το θέμα και την απορία μου και γελάω λίγο γιατί όντως αφήνω τον μικρό να πειράζει οτιδήποτε σχεδόν και μέχρι και το τραπεζάκι του καθιστικού έχω κάνει περα. Ποια, εγώ που έβλεπα σε σπίτια παιχνίδια στο σαλόνι κ κορόιδευα. Βέβαια υπάρχουν μικροέπιπλα που είναι αδύνατο να φύγουν κ στα οποία φοβάμαι μήπως σκαρφαλώσει κ πέσουν όποτε τον ακολουθώ γενικά όταν μπουσουλάει ωστε να τον ανακατευθυνω χωρις πολλα οχι οσο ειναι εφικτο. 

 

Με πραγματα που ειναι επικινδυνα αλλα δεν μπορουν να φυγουν πχ αναμμένος φούρνος, τι κανετε; Εγω σπανια ψήνω κατι οταν ειμαι μονη στο σπίτι, παρα μονο την ωρα που κοιμαται το πρωι αλλα κι αυτο ειναι περιοριστικο. Τα φαγητα του φουρνου μονο οταν ειναι κι ο αντρας μου σπίτι ή τα βραδια. Αλλα και παλι δεν θα ερθει μια στιγμη που θα τριγυρίζει κ θα εχω κατι στο φουρνο; Ή τα απωθεί κ μονο η θερμότητα; Γιατι κ το καλοριφερ απο τοτε που άναψε δεν το πλησιαζει. 

 

Και η αλλη απορια. Χριστουγεννα θα φιλοξενηθούμε στους γονεις νας, κ τους μεν κ τους δε. Φυσικα ανυπομονούν, φυσικα μας παραπονιούνται που δεν πηγαινουμε πιο συχνα, φυσικα ενοχλούνται αν υπονοηςουμε οτι δεν νιώθουμε τοσο ανετα οσο στο σπιτι μας. Απο την αλλη ομως, ο,τι κ να κανουμε δεν ειναι σπίτι μας. Εμεις για 15 μερες μπορουμε να προσαρμοστούμε. Το παθδακι το κακομοιρο ομως, τι θα κανει; Δεν ειναι δυο ωρες επισκεψη που θα το κρατησεις οσο πιο ελεγχόμενο γινεται. Ειναι κανονικη διαβίωση και συμβίωση με ανθρωπους που πολυ πρόθυμα θα μας παραπονεθούν αν κατσουμε τελικα λιγοτερο, αλλα απο την αλλη αρχισαν απο τηλεφωνου τα λογια. "Να του μάθετε να μην πειραζει τιποτα" ο ενας, "σιγα καλε που θα τραβήξει το τραπεζομάντιλο" ο αλλος, κλπ. Δεν εχουν δει κ τον χαμουλη με το φαγητο που τρωει με τα χερια κ μπορει να αναποδογυρίσει κ το μπολ για να το μασουλησει ή να βαλει τα χερια στο γιαουρτι για να δει τι ειναι.  Πραγματα για τα οποια εχω ηδη ακουσει παρατηρησεις απο τηλεφωνου κι ας τα ξερουν μονο απο ανώδυνα κ λογο κειμενα βιντεάκια ή φωτογραφιες! Εννοειται οταν τρωμε εξω δινω στεγνά φαγητα κ δεν ενθαρρυνω πολλες εξερευνήσεις στο πιατο κ φυσικα το ιδιο θα κανω τις μερες των τραπεζιών γιατι σέβομαι τα χαλια κ τις τραπεζαρίες, κ εννοειται αν ειμαστε στα στολισμένα σαλόνια θα κατευθύνω το παιχνιδι του για να μην γινει ζημια, αλλα δεν θεωρω εφικτο  κ τις 15 μερες να ειμαστε στην τσιτα κ εμεις κ το παιδι. Τετοιες καταστασεις πώς τις χειρίζεστε; 

Και εμείς αντιμετωπίζουμε παρόμοιους προβληματισμούς όταν επισκεπτόμαστε τα πεθερικά μου που μένουν σε άλλη πόλη, ωστόσο είμαστε πολύ τυχεροί γιατί είναι πολύ πρόθυμοι να προσαρμόσουν το σπίτι στο μέτρο του δυνατού. Κατ'αρχήν φτιάχνουμε αυτοσχέδιο πάρκο στο σαλόνι, κλείνοντας μια περιοχή πάνω στο χαλί με καναπέδες, πολυθρόνες και μαξιλάρια. Τους έχουμε φέρει τάπες για τις πρίζες όπου τις φτάνει ο μικρός και γενικά, επειδή η πεθερά μου έχει πολλά διακοσμήτικά και άλλα χαριτωμένα και επικίνδυνα για σπάσιμο πραγματάκια παντού, όταν βλέπω ότι κάτι είναι πολύ ενδιαφέρον για τον μπέμπη της το δίνω να το βάλει αλλού προσωρινά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τον ταϊζω στην κουζίνα όπου δεν υπάρχει χαλί να λερώσει, οπότε όσο χαμός και να γίνει απλα καθαρίζουμε στα γρήγορα το πάτωμα. Ευτυχώς δεν είναι υπερβολικοί με την τάξη και την καθαριότητα και επιπλέον, ασχολούνται πάρα πολύ με το μωρό όταν τους επισκεπτόμαστε και δεν χρειάζεται να τον έχω όλη την ώρα αγκαλιά ή από πίσω, γιατί τον προσέχουν και εκείνοι. Όσον αφορά το πατρικό μου, επίσης έχουμε ταπώσει κάποιες επικίνδυνες πρίζες και από τα δωμάτια που συχνάζει περισσότερο το μωρό έχουμε μαζέψει τα επικίνδυνα αντικείμενα. 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι παππούδες και γιαγιάδες που έχουν τόσο λαχτάρα για τα εγγόνια τους οφείλουν να δείχνουν ανοχή στο χάος που ακολουθεί ένα μωράκι και να διευκολύνουν και τους γονείς, ειδικά όταν μένουν στο σπίτι τους για αρκετές μέρες, γιατί είναι αλήθεια ότι η αλλαγή περιβάλλοντος με μικρό παιδί είναι αρκετά δύσκολη και μόνο επειδή βγαίνει το μωρό από το πρόγραμμά του και χάνεις τη βολή του σπιτιού σου, πόσο μάλλον να πρέπει να ανησυχείς μην γίνουν μικροζημιές σε ένα σπίτι που στην τελική (όπως το βλέπω εγώ) δεν είναι και ξένο!

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Καλημέρα και χρόνια πολλά! Γράφω εδώ γιατί δεν βρήκα κάιτ πιο συναφές. 

 

Σε ποια ηλικία θεωρείτε εφικτό να αρχίσουμε να εξηγούμε την έννοια της τακτοποίησης των παιχνιδιών; πχ βγάζουμε τα βιβλία στη μέση, τα ξεφυλλίζουμμε αλλά θα τα μαζέψουμε πριν πάμε σε άλλο παιχνίδι , βάζουμε τα τουβλάκια στο κουτί τους κλπ. 16μηνών τώρα, δεν έχουμε πολλά παιχνίδια ή βιβλία για να γίνεται πανικός, λίγα και καλά, αλλά κάποια έχουν πολλά κομμάτια (τουβλάκια, κύβοι κλπ) και αν τα αφήσουμε στη μέση υπάρχει μια εικόνα ακαταστασίας, μετά μπορεί με το περπάτημα και το μπουσούλημα να κυλήσουν κάτω από έπιπλα κλπ. Δεν θέλω να πιέσω, ούτε να τα μαζέψει μόνος του, όταν βλέπω ότι θέλιε να φύγει από τον χώρο πχ για να πάμε βόλτα προσπαθώ να τα τακτοποιήσω γρήγορα ή τα παραμερίζω (για΄τι με τα τουβλάκια ειδικά μπορεί να κάτσει 10 φορές τη μέρα κυριολεκτικά, δεν έχει νόημα το βάλε βγάλε στο κουτί συνέχεια) για να κυκλοφορούμε, να μπορώ να σκουπίσω κλπ. Είναι κατάλληλη ηλικία για να αρχίσω να εξηγώ ότι για να βγούμε από το σπίτι πρέπει να τα μαζέψουμε ή εστω να τα παραμερίσουμε; Ή το βράδυ πριν πάμε για μπάνιο; Δεν μιλάει, καταλαβαίνει λέξεις ή φράσεις επαναλαμβανόμενες σχετικές με τα πράμμγατά του και τη ρουτίνα μας. 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Έσπερος είπε:

Καλημέρα και χρόνια πολλά! Γράφω εδώ γιατί δεν βρήκα κάιτ πιο συναφές. 

 

Σε ποια ηλικία θεωρείτε εφικτό να αρχίσουμε να εξηγούμε την έννοια της τακτοποίησης των παιχνιδιών; πχ βγάζουμε τα βιβλία στη μέση, τα ξεφυλλίζουμμε αλλά θα τα μαζέψουμε πριν πάμε σε άλλο παιχνίδι , βάζουμε τα τουβλάκια στο κουτί τους κλπ. 16μηνών τώρα, δεν έχουμε πολλά παιχνίδια ή βιβλία για να γίνεται πανικός, λίγα και καλά, αλλά κάποια έχουν πολλά κομμάτια (τουβλάκια, κύβοι κλπ) και αν τα αφήσουμε στη μέση υπάρχει μια εικόνα ακαταστασίας, μετά μπορεί με το περπάτημα και το μπουσούλημα να κυλήσουν κάτω από έπιπλα κλπ. Δεν θέλω να πιέσω, ούτε να τα μαζέψει μόνος του, όταν βλέπω ότι θέλιε να φύγει από τον χώρο πχ για να πάμε βόλτα προσπαθώ να τα τακτοποιήσω γρήγορα ή τα παραμερίζω (για΄τι με τα τουβλάκια ειδικά μπορεί να κάτσει 10 φορές τη μέρα κυριολεκτικά, δεν έχει νόημα το βάλε βγάλε στο κουτί συνέχεια) για να κυκλοφορούμε, να μπορώ να σκουπίσω κλπ. Είναι κατάλληλη ηλικία για να αρχίσω να εξηγώ ότι για να βγούμε από το σπίτι πρέπει να τα μαζέψουμε ή εστω να τα παραμερίσουμε; Ή το βράδυ πριν πάμε για μπάνιο; Δεν μιλάει, καταλαβαίνει λέξεις ή φράσεις επαναλαμβανόμενες σχετικές με τα πράμμγατά του και τη ρουτίνα μας. 

 

Μην κάνεις δουλειές χωρίς να συμμετέχει το παιδί, δεν είναι νωρίς. Απλά κάνετε τα πράγματα μαζί, όπου σε "βοηθάει". Δε χρειάζεται εξήγηση, τα παιδιά κάνουν όπως τα μάθεις. Απλά πριν πάτε π.χ. για ύπνο του λες ότι θα μαζέψετε μαζί τα τουβλάκια, όταν διαβάσετε ένα βιβλίο το βάζετε μαζί στη θέση του, όταν απλώνεις ρούχα τον αφήνεις δίπλα και του λες να σου δώσει μία μπλούζα ή μια κάλτσα, όταν τρώτε του ζητάς να σου δώσει το πιάτο να το πλύνετε ή να το βάλετε στο πλυντήριο. Και σιγά σιγά, όσο βλέπεις ότι αρχίζει και μπορεί, αναλαμβάνει και πράγματα να κάνει μόνος του.

Link to comment
Share on other sites

Ειναι μια καλη στιγμη να ξεκινησεις να του λες πχ πριν βγειτε βολτα:ελα να μαζεψουμε τα παιχνιδια πριν βγουμε εξω, μαζευεις εσυ, κ αν τον δεις προθυμο του δινεθς κτ να βαλει στη θεση του

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Καλημέρα και χρόνια πολλά! Γράφω εδώ γιατί δεν βρήκα κάιτ πιο συναφές. 

 

Σε ποια ηλικία θεωρείτε εφικτό να αρχίσουμε να εξηγούμε την έννοια της τακτοποίησης των παιχνιδιών; πχ βγάζουμε τα βιβλία στη μέση, τα ξεφυλλίζουμμε αλλά θα τα μαζέψουμε πριν πάμε σε άλλο παιχνίδι , βάζουμε τα τουβλάκια στο κουτί τους κλπ. 16μηνών τώρα, δεν έχουμε πολλά παιχνίδια ή βιβλία για να γίνεται πανικός, λίγα και καλά, αλλά κάποια έχουν πολλά κομμάτια (τουβλάκια, κύβοι κλπ) και αν τα αφήσουμε στη μέση υπάρχει μια εικόνα ακαταστασίας, μετά μπορεί με το περπάτημα και το μπουσούλημα να κυλήσουν κάτω από έπιπλα κλπ. Δεν θέλω να πιέσω, ούτε να τα μαζέψει μόνος του, όταν βλέπω ότι θέλιε να φύγει από τον χώρο πχ για να πάμε βόλτα προσπαθώ να τα τακτοποιήσω γρήγορα ή τα παραμερίζω (για΄τι με τα τουβλάκια ειδικά μπορεί να κάτσει 10 φορές τη μέρα κυριολεκτικά, δεν έχει νόημα το βάλε βγάλε στο κουτί συνέχεια) για να κυκλοφορούμε, να μπορώ να σκουπίσω κλπ. Είναι κατάλληλη ηλικία για να αρχίσω να εξηγώ ότι για να βγούμε από το σπίτι πρέπει να τα μαζέψουμε ή εστω να τα παραμερίσουμε; Ή το βράδυ πριν πάμε για μπάνιο; Δεν μιλάει, καταλαβαίνει λέξεις ή φράσεις επαναλαμβανόμενες σχετικές με τα πράμμγατά του και τη ρουτίνα μας. 

Να σου πω την αληθεια μετα τα 2,5 αρχισα να του ζηταω να μαζεψει τα παιχνιδια, πχ "πρεπει να μαζεψεις το ενα παιχνιδι για να παιξεις το αλλο" ή "για να βγουμε βολτα πρεπει να μαζεψουμε πρωτα". Πλεον, ακομη του το υπενθυμιζω καποιες φορες αλλα εχει γινει αρκετες φορες να τα μαζευει μονος του χωρις να του πω τιποτα. Δεν θα ξεχασω μια φορα που τον περιμενα στην πορτα να φυγουμε ετοιμη ντυμενη με το μωρο στο μαρσιπο ποση ωρα για να μαζεψει, μιας και πηγαμε να φυγουμε χωρις να τα μαζεψουμε και το θυμηθηκε πριν βαλει παπουτσια :grin:.

 

Μπορεις να του λες να σε βοηθησει αλλα μην ελπιζεις και πολυ:-P

 
Link to comment
Share on other sites

Just now, Sentir...natureza είπε:

Μπορεις να του λες να σε βοηθησει αλλα μην ελπιζεις και πολυ:-P

Να με περιμένει απλά θέλω, δεν έχω απαιτήσεις. Γιατι εμεις το μπες βγες στο σπίτι το εχουμε σαν να αλλαζουμε δωματιο, αυτος ειναι σχεδον μονιμα παπουτσωμένος να φανταστείτε, κ εγω εχει τυχει να βγω με αθλητικά κ πιτζάμα, σε ωρες που δεν κυκλοφορει κοσμος. 

Link to comment
Share on other sites

Κάποιες φορές λέω στη μικρή μου, 17 μηνών, να με βοηθήσει να βάλουμε τα κυβάκια ή τα lego στο κουτί τους, βάζει 4-5, μετά βαριέται και κάνει κάτι άλλο. Προφανώς στη φάση που είναι το αντιλαμβάνεται ως παιχνίδι και όχι σαν υποχρέωση να είναι το σπίτι τακτοποιημένο ή να βοηθήσει τη μαμά, οπότε δεν επιμένω. Προς το παρόν η όποια "βοήθεια" προσφέρει είναι να καθαρίζει με χαρτοπετσέτα τα ψύχουλα από το τραπεζάκι που τρώει ή και όποιο σημείο του σπιτιού "θεωρεί" ότι θέλει καθάρισμα και να βγάζει τα ρούχα από το πλυντήριο, στο πλαίσιο του μιμητισμού εννοείται και ομολογώ ότι έχει πολλή πλάκα όταν το κάνει. Φαντάζομαι όπως είπε και η σεντίρ ότι τα 2,5 είναι μια καλή ηλικία να αρχίσω να ζητώ "βοήθεια" στο μάζεμα των παιχνιδιών γιατί υποθέτω ότι τότε θα μπορεί να αντιληφθεί την έννοια. Προς το παρόν προσπαθώ να εστιάσω στην αυτοεξυπηρέτησή της, την ενθαρρύνω να τρώει με κουτάλι μόνη της, να βγάζει και να βάζει (όπως μπορεί) τα παπούτσια και το μπουφάν της, να χτενίζεται, να καθαρίζει τα χεράκια της και το στόμα της μόνη μετά το φαγητό κτλ.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μην κάνεις δουλειές χωρίς να συμμετέχει το παιδί, δεν είναι νωρίς. Απλά κάνετε τα πράγματα μαζί, όπου σε "βοηθάει". Δε χρειάζεται εξήγηση, τα παιδιά κάνουν όπως τα μάθεις. Απλά πριν πάτε π.χ. για ύπνο του λες ότι θα μαζέψετε μαζί τα τουβλάκια, όταν διαβάσετε ένα βιβλίο το βάζετε μαζί στη θέση του, όταν απλώνεις ρούχα τον αφήνεις δίπλα και του λες να σου δώσει μία μπλούζα ή μια κάλτσα, όταν τρώτε του ζητάς να σου δώσει το πιάτο να το πλύνετε ή να το βάλετε στο πλυντήριο. Και σιγά σιγά, όσο βλέπεις ότι αρχίζει και μπορεί, αναλαμβάνει και πράγματα να κάνει μόνος του.

Γενικά με "βοηθάει" σε άπλωμα, πλυντήριο ρουχων, στρώσιμο κρεβατιών. Του αρεσει κιολας. Πλυντηριο βαζει κ μονος του καμια φορα αν δεν τον προλαβω... :roll: Των πιατων το φοβαμαι ομως γιατι παει κατευθειαν να πιασει τα μαχαιροπήρουνα. Σπανια το ανοιγω αν ειμαστε μονοι μας. Για την τακτοποιηση σε πρωτη φαση δεν με νοιαζει η συμμετοχη, οσο η εικονα οτι τα μαζευουμε οταν τελειώσουμε ή πριν φυγουμε. Να βλεπει δλδ οτι ειναι κατι που κανουμε συστηματικα. Μπερδεύομαι ομως γιατι εμεις δεν εχουμε μονο την κλασικη βολτα που ντυνόμαστε κ παμε στην πολη. Ολη μερα ειμαστε μεσα εξω στο μπαλκονι, την αυλη ή το συγκροτημα, να επιμενω καθε φορα να μαζευτούν οσα ειναι εξω; ή αν στην επιστροφη παει να αρχισει κατι αλλο να μαζέψουμε πρωτα τα προηγουμενα; Καπου νομιζω οτι μπερδεύω τα ορια του να ειναι ελεύθερος να εξερευνήσει κ του να μην υπαρχει κανενας κανονας ή περιορισμος, κ νομιζω οτι σιγα σιγα θα πρεπει να συνηθισει να ακουει οχι ή να περιμενει κ σε θέματα που δεν ειναι μονο για την ασφαλεια, ετσι δεν ειναι; 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Γενικά με "βοηθάει" σε άπλωμα, πλυντήριο ρουχων, στρώσιμο κρεβατιών. Του αρεσει κιολας. Πλυντηριο βαζει κ μονος του καμια φορα αν δεν τον προλαβω... :roll: Των πιατων το φοβαμαι ομως γιατι παει κατευθειαν να πιασει τα μαχαιροπήρουνα. Σπανια το ανοιγω αν ειμαστε μονοι μας. Για την τακτοποιηση σε πρωτη φαση δεν με νοιαζει η συμμετοχη, οσο η εικονα οτι τα μαζευουμε οταν τελειώσουμε ή πριν φυγουμε. Να βλεπει δλδ οτι ειναι κατι που κανουμε συστηματικα. Μπερδεύομαι ομως γιατι εμεις δεν εχουμε μονο την κλασικη βολτα που ντυνόμαστε κ παμε στην πολη. Ολη μερα ειμαστε μεσα εξω στο μπαλκονι, την αυλη ή το συγκροτημα, να επιμενω καθε φορα να μαζευτούν οσα ειναι εξω; ή αν στην επιστροφη παει να αρχισει κατι αλλο να μαζέψουμε πρωτα τα προηγουμενα; Καπου νομιζω οτι μπερδεύω τα ορια του να ειναι ελεύθερος να εξερευνήσει κ του να μην υπαρχει κανενας κανονας ή περιορισμος, κ νομιζω οτι σιγα σιγα θα πρεπει να συνηθισει να ακουει οχι ή να περιμενει κ σε θέματα που δεν ειναι μονο για την ασφαλεια, ετσι δεν ειναι; 

Θα το κανεος οπως βολευει εσας

Πχ αν δ σε ενοχλει να αφησετε τα παιχνιδια εξω μεχρι να βγειτε στην αυλη τα αφηνετε

Του λες οτι ειναι ωρα να μαζεψετε πριν σκουπισεις, πριν πατε για υπνο η πριν βγειτε μια βολτα μακρινη. Η οποτε κρινεις εσυ απαραιτητο

Link to comment
Share on other sites

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Γενικά με "βοηθάει" σε άπλωμα, πλυντήριο ρουχων, στρώσιμο κρεβατιών. Του αρεσει κιολας. Πλυντηριο βαζει κ μονος του καμια φορα αν δεν τον προλαβω... :roll: Των πιατων το φοβαμαι ομως γιατι παει κατευθειαν να πιασει τα μαχαιροπήρουνα. Σπανια το ανοιγω αν ειμαστε μονοι μας. Για την τακτοποιηση σε πρωτη φαση δεν με νοιαζει η συμμετοχη, οσο η εικονα οτι τα μαζευουμε οταν τελειώσουμε ή πριν φυγουμε. Να βλεπει δλδ οτι ειναι κατι που κανουμε συστηματικα. Μπερδεύομαι ομως γιατι εμεις δεν εχουμε μονο την κλασικη βολτα που ντυνόμαστε κ παμε στην πολη. Ολη μερα ειμαστε μεσα εξω στο μπαλκονι, την αυλη ή το συγκροτημα, να επιμενω καθε φορα να μαζευτούν οσα ειναι εξω; ή αν στην επιστροφη παει να αρχισει κατι αλλο να μαζέψουμε πρωτα τα προηγουμενα; Καπου νομιζω οτι μπερδεύω τα ορια του να ειναι ελεύθερος να εξερευνήσει κ του να μην υπαρχει κανενας κανονας ή περιορισμος, κ νομιζω οτι σιγα σιγα θα πρεπει να συνηθισει να ακουει οχι ή να περιμενει κ σε θέματα που δεν ειναι μονο για την ασφαλεια, ετσι δεν ειναι; 

 

Γιατί να έχεις τόσο αυστηρούς κανόνες; Όποτε εσύ θα μάζευες τα παιχνίδια, του ζητάς να σε βοηθήσει. 

Link to comment
Share on other sites

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Γιατί να έχεις τόσο αυστηρούς κανόνες; Όποτε εσύ θα μάζευες τα παιχνίδια, του ζητάς να σε βοηθήσει. 

Εγώ θα ήθελα το κάθε παιχνίδι να ειναι μαζεμένο πριν βγει το αλλο. Γενικα δεν μπορω να λεω οραγματα εξω. Αλλα αυτο ειναι μαλλον υπερβολικο, γι αυτο θελω να βρω μια ισορροπια. Πιο πολυ να του περασει η θδεα οτι δεν αφηνουμε κατι σκορπισμένο κ φευγουμε. δεν με απασχολει αν θα ειναι μια μπαλιτσαή ενα βιβλιο στη μεση του καθιστικού ή ενα κουκλάκι στον καναπε. κυριως οι κύβοι κ αυτα τα παιχνιδια με τρύπες που βαζεις μεσα σχήματα, που εχει 2-4 τετοια κ εχουν καμια δεκαρια κομματια το καθενα. αυτα θελω να υποτυπωδώς παραμέρισμενα εστω, κι ας μην ειναι στη γωνια που τα φυλαμε. 

 

επισης θελω λιγο να κατσλαβει οτι για να βγουμε εξω χρειαζεται λιγη υπομονη για να ετοιμαστούμε, γιατι εχει τυχει να με τραβαει κ να φωναζει κ να βγαινω κ χωρις μπουφαν ας πουμε κ να ξυλιαζω. Κ γενικα εχω θεμα με την ετοιμασία οταν ειμαστε μονοι μας. Αλλα καπου χάνομαι στο τι ειναι φυσιολογικο να περιμενω στην ηλικια αυτη κ τι οχι! 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Εγώ θα ήθελα το κάθε παιχνίδι να ειναι μαζεμένο πριν βγει το αλλο. Γενικα δεν μπορω να λεω οραγματα εξω. Αλλα αυτο ειναι μαλλον υπερβολικο, γι αυτο θελω να βρω μια ισορροπια. Πιο πολυ να του περασει η θδεα οτι δεν αφηνουμε κατι σκορπισμένο κ φευγουμε. δεν με απασχολει αν θα ειναι μια μπαλιτσαή ενα βιβλιο στη μεση του καθιστικού ή ενα κουκλάκι στον καναπε. κυριως οι κύβοι κ αυτα τα παιχνιδια με τρύπες που βαζεις μεσα σχήματα, που εχει 2-4 τετοια κ εχουν καμια δεκαρια κομματια το καθενα. αυτα θελω να υποτυπωδώς παραμέρισμενα εστω, κι ας μην ειναι στη γωνια που τα φυλαμε. 

 

επισης θελω λιγο να κατσλαβει οτι για να βγουμε εξω χρειαζεται λιγη υπομονη για να ετοιμαστούμε, γιατι εχει τυχει να με τραβαει κ να φωναζει κ να βγαινω κ χωρις μπουφαν ας πουμε κ να ξυλιαζω. Κ γενικα εχω θεμα με την ετοιμασία οταν ειμαστε μονοι μας. Αλλα καπου χάνομαι στο τι ειναι φυσιολογικο να περιμενω στην ηλικια αυτη κ τι οχι! 

Καταλαβαίνω την εμμονή σου με την τάξη γιατί την έχω και εγώ αλλά τώρα με τη μικρή που το σπίτι ενίοτε είναι βομβαρδισμένο, έχω αρχίσει να "εκπαιδεύομαι". Το βλέπω λίγω ψυχαναγκαστικό ρε συ Έσπερος το να βάζουμε τα παιδιά στην ηλικία των δικών μας να μαζεύουν με πρόγραμμα, πχ. πριν βγουν έξω, ή με το που θα μπουν και θα πιάσουν άλλο παιχνίδι. Ας μην βάζουμε κουτάκια και σε αυτά τα πράγματα. Στο να έχουν την εικόνα του συμμαζέματος συμφωνώ και τη βάζω 1-2 φορές τη μέρα να "βοηθήσει" όμως μέχρι εκεί. Όταν φρικάρω με την ακαταστασία (πράγμα συχνό), μαζεύω μόνη μου.

Όταν τώρα τραβάει και φωνάζει να βγούμε πχ έξω είμαι πιο αυστηρή. Της λέω με αυστηρή φωνή αλλά ήρεμη ότι πρέπει να περιμένει, της εξηγώ ακριβώς γιατί και τις περισσότετες φορές πιάνει. Αυτό που σε μένα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο είναι τα νεύρα και το κλάμα της όταν φεύγουμε από κάπου που της αρέσει, πχ κούνιες, κάποιο μαγαζί, παραλία κτλ. και ενώ έχουμε κάτσει πολλήηηη ώρα. Εκεί δεν πιάνουν τα λόγια, την παίρνω αναγκαστικά σηκωτή. Θα ήθελα να μη φτάνω σε αυτό το σημείο αλλά στις φάσεις αυτές δε βρίσκω κανένα δίαυλο επικοινωνίας.

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Εγώ θα ήθελα το κάθε παιχνίδι να ειναι μαζεμένο πριν βγει το αλλο. Γενικα δεν μπορω να λεω οραγματα εξω. Αλλα αυτο ειναι μαλλον υπερβολικο, γι αυτο θελω να βρω μια ισορροπια. Πιο πολυ να του περασει η θδεα οτι δεν αφηνουμε κατι σκορπισμένο κ φευγουμε. δεν με απασχολει αν θα ειναι μια μπαλιτσαή ενα βιβλιο στη μεση του καθιστικού ή ενα κουκλάκι στον καναπε. κυριως οι κύβοι κ αυτα τα παιχνιδια με τρύπες που βαζεις μεσα σχήματα, που εχει 2-4 τετοια κ εχουν καμια δεκαρια κομματια το καθενα. αυτα θελω να υποτυπωδώς παραμέρισμενα εστω, κι ας μην ειναι στη γωνια που τα φυλαμε. 

 

επισης θελω λιγο να κατσλαβει οτι για να βγουμε εξω χρειαζεται λιγη υπομονη για να ετοιμαστούμε, γιατι εχει τυχει να με τραβαει κ να φωναζει κ να βγαινω κ χωρις μπουφαν ας πουμε κ να ξυλιαζω. Κ γενικα εχω θεμα με την ετοιμασία οταν ειμαστε μονοι μας. Αλλα καπου χάνομαι στο τι ειναι φυσιολογικο να περιμενω στην ηλικια αυτη κ τι οχι! 

 

Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα του τι λειτουργεί στο κάθε σπίτι και κάθε οικογένεια. Υπάρχουν άνθρωποι που τα θέλουν όλα τακτοποιημένα, άλλοι όχι. Αυτό δεν θα αλλάξει με την ηλικία του παιδιού σου. Δεν θα είναι πιο εύκολο να ξυπνήσει το παιδί στα 10 και να μάθει ξαφνικά ότι τώρα όλα είναι στη θέση τους. Ισως για αρχή θα μπορούσες να βάλεις άλλους κανόνες ανά δωμάτιο, δηλαδή π.χ. στο σαλόνι φέρνουμε πράγματα για να παίξουμε και μόλις τελειώσουμε τα πάμε πίσω, αλλά στο παιδικό δωμάτιο όχι.

Link to comment
Share on other sites

Just now, Anna3011 είπε:

Καταλαβαίνω την εμμονή σου με την τάξη γιατί την έχω και εγώ αλλά τώρα με τη μικρή που το σπίτι ενίοτε είναι βομβαρδισμένο, έχω αρχίσει να "εκπαιδεύομαι". Το βλέπω λίγω ψυχαναγκαστικό ρε συ Έσπερος το να βάζουμε τα παιδιά στην ηλικία των δικών μας να μαζεύουν με πρόγραμμα, πχ. πριν βγουν έξω, ή με το που θα μπουν και θα πιάσουν άλλο παιχνίδι. Ας μην βάζουμε κουτάκια και σε αυτά τα πράγματα. Στο να έχουν την εικόνα του συμμαζέματος συμφωνώ και τη βάζω 1-2 φορές τη μέρα να "βοηθήσει" όμως μέχρι εκεί. Όταν φρικάρω με την ακαταστασία (πράγμα συχνό), μαζεύω μόνη μου.

Όταν τώρα τραβάει και φωνάζει να βγούμε πχ έξω είμαι πιο αυστηρή. Της λέω με αυστηρή φωνή αλλά ήρεμη ότι πρέπει να περιμένει, της εξηγώ ακριβώς γιατί και τις περισσότετες φορές πιάνει. Αυτό που σε μένα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο είναι τα νεύρα και το κλάμα της όταν φεύγουμε από κάπου που της αρέσει, πχ κούνιες, κάποιο μαγαζί, παραλία κτλ. και ενώ έχουμε κάτσει πολλήηηη ώρα. Εκεί δεν πιάνουν τα λόγια, την παίρνω αναγκαστικά σηκωτή. Θα ήθελα να μη φτάνω σε αυτό το σημείο αλλά στις φάσεις αυτές δε βρίσκω κανένα δίαυλο επικοινωνίας.

Μέχρι τώρα επιμένω να μαζεύουμε όταν αδειάζει ντουλάπια κ συρτάρια, αυτά που τον αφήνω να παίζει. Ή όταν αδειάζει κάτι στα υπνοδωμάτια γιατί εκεί δεν είμαστε συνέχεια. Για το καθιστικό και την κουζίνα με βολεύει να είναι τα παιχνίδια έξω και προσβάσιμα, αλλά αυτά ε τα πολλά κομμάτια μπορεί και να τα πατήσει, τώρα που περπατάει μόνος του, γι' αυτό θα ήθελα να είναι υποτυπωδώς μαζεμένα.

 

Εγω μικρή βαριόμουν να μαζεύω, γι αυτό και δεν έπαιζα με όσα ήθελαν μάζεμα. Εϊχα κάποια εύκαιρα και χρησιμοποιούσα αυτά, και αν βαριόμουν άδειαζα τον κάδο για να έρθουν πάνω κάποια άλλα και συνέχιζα με αυτά!!!!!! 

 

Επίσης τώρα, επειδή δεν θε΄λω να βλέπω σκόρπια, καμιά φορά αντί να τα βάλω στη θέση τους απλώς τα χώνω κάπου, ενώ θα μου έπαιρνε σχεδόν τον ίδιο χρόνο να τα μαζέψω, και μετά πρέπει να αφιερώσω χρόνο στο να  μπουν όλα στη θέση τους, χώρια που τα ψάχνω!

Link to comment
Share on other sites

Για τα παιχνίδια δε μπορώ να σε βοηθήσω γιατί ο γιος μου 3,5 χρόνων ακόμα δε μαζεύει εύκολα τα παιχνίδια του κ γενικά όταν τα δει μαζεμένα παίρνει κ τα σκορπάει κ ας μη θέλει να παίξει με  αυτά ..!! 

Τώρα για αυτό που σε τραβάει για να φυγεται τα παιδιά σε μικρές ηλικίες δεν έχουν καλή σχέση με τον χρόνο αν του πεις πάμε να ντυθούμε για να πάμε βόλτα αυτός θα μείνει στη βόλτα ... Καλύτερα να εκτελείς μια μια τις εντολές  κ να τις ολοκληρώνεις πριν φτάσεις στη " βόλτα " πχ .. πάμε να ντυθούμε .. τώρα θα βάλουμε παπούτσια .. βαζουμε μπουφάν κ τέλος  φεύγουμε για βόλτα 

Link to comment
Share on other sites

Just now, xaroumenh mama είπε:

Τώρα για αυτό που σε τραβάει για να φυγεται τα παιδιά σε μικρές ηλικίες δεν έχουν καλή σχέση με τον χρόνο αν του πεις πάμε να ντυθούμε για να πάμε βόλτα αυτός θα μείνει στη βόλτα ... Καλύτερα να εκτελείς μια μια τις εντολές  κ να τις ολοκληρώνεις πριν φτάσεις στη " βόλτα " πχ .. πάμε να ντυθούμε .. τώρα θα βάλουμε παπούτσια .. βαζουμε μπουφάν κ τέλος  φεύγουμε για βόλτα 

Δεν τη δίνω εγώ την εντολή για τη βόλτα. Αυτός πάει στην πόρτα σαν σκυλάκι που περιμένει να το βγάλω έξω ή μου φέρνει τα παπούτσια μου για να δείξει ότι θέλει να βγούμε! χαχαχα! γιατί έχει μάθει ότι συνέχεια ανοίγουμε την πόρτα κ βγαίνουμε έξω. Όταν είναι για βόλτα που θέλει ετοιμασίες κ ρούχα εξόδου κλπ γίνεται ένας χαμούλης!

Link to comment
Share on other sites

2 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Καταλαβαίνω την εμμονή σου με την τάξη γιατί την έχω και εγώ αλλά τώρα με τη μικρή που το σπίτι ενίοτε είναι βομβαρδισμένο, έχω αρχίσει να "εκπαιδεύομαι". Το βλέπω λίγω ψυχαναγκαστικό ρε συ Έσπερος το να βάζουμε τα παιδιά στην ηλικία των δικών μας να μαζεύουν με πρόγραμμα, πχ. πριν βγουν έξω, ή με το που θα μπουν και θα πιάσουν άλλο παιχνίδι. Ας μην βάζουμε κουτάκια και σε αυτά τα πράγματα. Στο να έχουν την εικόνα του συμμαζέματος συμφωνώ και τη βάζω 1-2 φορές τη μέρα να "βοηθήσει" όμως μέχρι εκεί. Όταν φρικάρω με την ακαταστασία (πράγμα συχνό), μαζεύω μόνη μου.

Όταν τώρα τραβάει και φωνάζει να βγούμε πχ έξω είμαι πιο αυστηρή. Της λέω με αυστηρή φωνή αλλά ήρεμη ότι πρέπει να περιμένει, της εξηγώ ακριβώς γιατί και τις περισσότετες φορές πιάνει. Αυτό που σε μένα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο είναι τα νεύρα και το κλάμα της όταν φεύγουμε από κάπου που της αρέσει, πχ κούνιες, κάποιο μαγαζί, παραλία κτλ. και ενώ έχουμε κάτσει πολλήηηη ώρα. Εκεί δεν πιάνουν τα λόγια, την παίρνω αναγκαστικά σηκωτή. Θα ήθελα να μη φτάνω σε αυτό το σημείο αλλά στις φάσεις αυτές δε βρίσκω κανένα δίαυλο επικοινωνίας.

Έχεις δοκιμάσει σε αυτό να την προετοιμάζεις από πριν φύγετε από κάπου δλδ να της πεις έχεις λίγο χρόνο να παίξεις κάνε λίγο κούνια κ 5 τσουλήθρες κ μετά θα φύγουμε .. η διάλεξε δύο παιχνίδια που θες να παίξεις γιατί είμαστε πολύ ώρα εδώ κ πρέπει να φύγουμε;

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...