καλλιεργια αυτονομιας

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 26 λεπτά , Βερενίκη είπε:

 

τριων χρονών δεν υπάρχει πρόβλημα να διαλέξει τα ρούχα του. Άντε να μην σετάρει τα χρώματα, αυτό οι περισσότεροι γονείς μπορούν να το ανεχθούν. Στα 15 αν θέλει να βάλει το σκισμένο πανταλόνι στο σχολείο ή τη φούστα με τα παντα έξω, τι θα κάνεις; θα το αφήσεις να είναι αυτόνομο, λέγοντας στον εαυτό σου 'φάση είναι θα περάσει' ή θα παρέμβεις;

Ο δεκάχρονος γιος μου πηγαίνει μόνος του κομμωτήριο (ειναι απέναντι απο το σπίτι μας και η κομμώτρια μένει στην πολυκατοικία μας). Χθες μου ήρθε με ένα μαλλί, τι να σας πω. Δύο χωρίστρες, καρφάκια, ξυρισμένο στο πλάι κλπ. Το απόγευμα της λέω 'καλά κι εσύ έκανες ό,τι σου είπε ο μικρός, πώς θα τον στείλω στο σχολείο τη δευτέρα; Μου λέει μα τόσα χρόνια κάνω ό,τι μου λέει ο μικρός, πού να φανταστώ ότι τώρα θα σε πείραζε....;

Η αυτονομία του παιδιού δεν είναι 'γραμμική'. Έχει τα πανω της και τα κάτω της. Και δεν έχει να κάνει με τις μικρές ευθύνες που μπορεί να αναλαμβάνει αλλά με την ευθύνη του εαυτού του, την οποία πρέπει εξελικτικά στα 18 να έχει αναλάβει τελείως. Και κατά τη γνώμη μου το βασικό είναι η οργάνωση του χρόνου. 

 

Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να έχει ένα 15χρονο και μη σκισμένο παντελόνι, ξεβράκωτο θα πάει στο σχολείο ; 

Και όταν λες αλλού "μπορεί στην α' δημοτικού πχ. να το παροτρύνω να πάρει τηλ. έναν συμμαθητη του να πάρει τα μαθηματα και στην α' γυμνασίου να το κάνω εγώ, γιατί πνίγεται", υπάρχουν παιδιά γυμνασίου που παίρνουν τηλέφωνο; Αν είσαι μέχρι 12-13, γυρεύεις τα μαθήματα μέσω viber αποκλειστικά και μόνο, αν είσαι μεγαλύτερος, ζητάς από κάποιον να ανεβάσει φωτό μέσω instagram που είναι πιο cool. Αλλά τηλέφωνο; Τι ντροπή, αυτά είναι για τους γέρους (βλέπε 40ρηδες) ! 

Μάλλον ατυχή παραδείγματα 

 

Πέραν της πλάκας τώρα, αν υπάρχουν κάποιες κοινωνικές νόρμες για τις οποίες γονείς και παιδιά διαφωνούν στα 15 χωρίς περιθώριο συμβιβασμού, όπως το ποιο κούρεμα είναι κοινωνικά αποδεκτό ή ποιο παντελόνι μπαίνει στο σχολείο, τότε θα υπέθετα ότι (1) μέχρι τώρα οι γονείς δεν σεβόντουσαν την προσωπικότητα του παιδιού και απλά επέβαλαν πράγματα με την ψευδαίσθηση ότι το παιδί συμφωνεί, δεν συζήτησαν ποτέ μαζί του να δουν το γούστο του ή να του εξηγήσουν γιατί δεν είναι όλα τα στυλ κατάλληλα για όλες τις περιστάσεις, απλά επέβαλαν κάποια πράγματα , ή (2) οι γονείς έχουν δυστυχώς χάσει επαφή με το τι είναι το αναμενόμενο και το συνηθισμένο στην γενιά του παιδιού και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το 15χρονο σαν 5χρονο (αν και νομίζω το σκισμένο παντελόνι έχει πάψει να είναι επαναστατικό αξεσουάρ εδώ και 30-40 χρόνια, πάντως ο 50ρης προϊστάμενός μου πάντα με σκισμένο τζην είναι στο γραφείο), ή (3) όντως κάτι περίεργο συμβαίνει και κάτι πραγματικά προσπαθεί να εκφράσει το παιδί, και να του απαγορεύσεις το κούρεμα που θέλει, δεν είναι η λύση, γιατί ποτέ δε θα μάθεις τι κρυβόταν πίσω από την αλλαγή συμπεριφοράς που εκφράστηκε με την αλλαγή στο λουκ.

 

Και για να πω και κάτι ακόμη πιο σοβαρό: πώς θα περιμένω από την 15χρονη κόρη μου σε 1 χρόνο να έχει μία πρώτη εκτίμηση για το τι επάγγελμα θέλει να ακολουθήσει για να αρχίσει προετοιμασία για τις αντίστοιχες σπουδές, αν τώρα πρέπει να παρέμβω γιατί έχει ροζ μαλλί ή ξυρισμένο κεφάλι ή χάλια παντελόνι ή αν πρέπει να της φτιάξω την τσάντα και να της οργανώσω τη μελέτη; Πώς ξαφνικά αυτό το παιδί που δεν το αφήνω σήμερα να διαλέξει ρούχα ή μαλλιά, ή να μάθει τι έχει να διαβάσει για το σχολείο, θα το εμπιστευτώ να διαλέξει μία καριέρα, να διαβάσει για να επιτύχει στις εξετάσεις ή σε ελάχιστα ακόμη χρόνια πιθανότατα να ζήσει μόνο του σε μία ξένη πόλη, να έχει σεξουαλικές σχέσεις, να πιάσει μία πρώτη δουλειά, να οδηγήσει αμάξι ; 

 

 

[Sentir...natureza]

πρίν από 6 λεπτά , Έσπερος είπε:

Η δική μου κακή προσωπική πείρα (από τη θέση του παιδιού) μου δείχνει ότι οι γονείς που δεν είναι έτοιμοι να αφήσουν τα παιδιά τους να ανοίξουν τα φτερά νωρίς, δεν θα το κάνουν ποτέ. Οι δικοί μου έκαναν υπεύθυνη μέσω της πειθαρχίας (όπου με έπαιρνε κρυφά όμως ήμουν πολύ πολύ ανεύθυνη και αμελής) αλλά δεν με ενθάρρυναν ποτέ, ούτε εμένα ούτε την αδερφή μου, να ανοίξουμε τα φτερά μας. Ακόμα και τώρα, οι δυο μας παντρεμένες, εγώ ήδη με δικό μου παιδί, δεν μπορούν / δεν θέλουν να δεχτούν ότι πήραμε τον δρόμο μας, αποφασίζουμε από κοινού με τους άντρες μας (αυτό ειδικά, αδιανόητο), κάνουμε πράγματα διαφορετικά απ' ό,τι εκείνοι κλπ. Η μητέρα μου πιστεύω ότι θεωρεί ότι θα έπρεπε να παραμέναμε ανεύθυνες σε όλη τη ζωή μας, με την έννοια ότι θα θεωρούσε φυσιολογικό πχ να της παρκάρουμε μέρα νύχτα τα παιδιά μας για να δουλεύουμε κ να βγαίνουμε κ να κάνουμε διακοπές κλπ για να μη στερηθούμε και να μην πιεστούμε κλπ   - η ίδια μητέρα που φοιτήτριες θέλαμε να πάμε σ  ένα πάρτι κ γινόταν ο κακός χαμός που δεν ήταν πάρτι 9-12. 

Θεωρω οτι ειναι μεγαλη ευθυνη να αφησεις τον χωρο στο παιδι να αναλαβει τις ευθυνες του και ειναι πολυ δυσκολο για καποιους γονεις να την αναλαβουν. Προτιμουν να κανουν πραγματα οι ιδιοι ωστε να γινει κατι σωστα ή στην ωρα του, παρα να αφησουν το παιδι να κανει λαθη (και να μαθει). Ας πουμε οτι θελεις να διδαξεις τον εφηβο να ξυπναει στην ωρα του το πρωι για να παει στο σχολειο. Τι θα γινοταν αν δεν τον ξυπνουσες μια δυο τρεις φορες; Θα αργουσε, θα επαιρνε απουσια αλλα θα μαθαινε να βαζει ξυπνητηρι μονος του. Παρομοιως και σε αλλες καταστασεις ειμαι της αποψης αστο να παθει για να μαθει. Διαφορετικα πιστευω οτι ειναι θεμα υπερπροστατευτικοτητας ή επιβολης εξουσιας το να μην αφηνεις το μωρο, το παιδι, ποσο μαλλον τον εφηβο, να μαθει απο τα λαθη του και να αναλαβει την ευθυνη των πραξεων του και τις συνεπειες αυτων.

[ΑΡΓΚ]

Πάντως κορίτσια αυτή η κουβέντα για τους εφήβους μου θύμισε το εξής, και είμαι σίγουρη ότι η @Έσπερος έχει δει πολλά τέτοια περιστατικά ως εκπαιδευτικός: υπάρχει ένα παιδί 14 ετών, συμμαθητής της κόρης μου, που πολλές φορές τον έχω δει με τσιγάρο και μπουκάλι μπύρας (μένω κοντά στην πλατεία όπου μαζεύονται τα παιδιά), και μάλιστα κάποια στιγμή ανέβασε και φωτογραφία στο instagram με τσιγάρο στο χέρι. Ε η μαμά του είναι πεπεισμένη ότι αφού παντού τον πηγαίνει και τον φέρνει η ίδια, σε καμία περίπτωση ο γιος της δεν καπνίζει, και το τσιγάρο που κράταγε για την φωτογραφία ήταν αλλουνού . Πολλές φορές το ότι υπερ-προστατεύουμε τα παιδιά μας (όπως το να πηγαινοφέρνει η μαμά το παιδί με το αμάξι στην πλατεία που απέχει άντε 5 λεπτά περπάτημα από το σπίτι τους) δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση ότι όντως τα προστατεύουμε και έχουμε ουσιαστική επιρροή επάνω τους.

 

[Sentir...natureza]

Κι επειδη καλο θα ειναι να ενημερωνουμε λιγο και το θεμα: να πω οτι πλεον ο μικρος μου (σχεδον 3 χρ) δεν βοηθαει στις δουλειες οπως πριν ενα χρονο, περα απο το οτι σκουπιζει ή σφουγγαριζει ή ξεσκονιζει (για λιγα λεπτα) καποιες φορες. Αλλα: πεταει πραγματα στα σκουπιδια, βαζει τα πιατα ή το ποτηρι του στον παγκο της κουζινας οταν τελειωσει, μαγειρευει μαζι μου οταν εχει ορεξη, "πλενει" τα πιατα (του δινω κατι καθαρα με ενα δικο του σφουγγαρακι) καποιες φορες. Τα παιχνιδια του τα μαζευει μονο υπο καποιες συνθηκες, πχ "ελα να μαζεψουμε και να παμε βολτα με το ποδηλατο" ή "αν θελεις να σου δωσω τις πλαστελινες θα μαζεψεις πρωτα τα αυτοκινητα" αλλα σχεδον παντα τον βοηθαω γιατι μονος του συνηθως αρνειται, θελει "μαζι με τη μαμα" οπως λεει. Οτι ρουχο μπορει να το βγαλει θα το κανει (πχ παπουτσια, μπουφαν, ζακετα, σκουφο) αλλα να φορεσει ακομη δυσκολευεται (περαν της κουκουλας). Του δινω καποιες φορες την ευκαιρια να διαλεξει αναμεσα απο 2-3 ρουχα και οταν πηγαινουμε να ψωνισουμε φρουτα/λαχανικα, τον ρωταω τι προτιμαει (πχ μπροκολο ή πατζαρι), βοηθαει να τα βαλουμε στη σακουλα και τα δινει να τα ζυγισουν. Σαπουνιζει τα μαλλια και το σωμα του οταν κανει μπανιο. Αν θυμηθω κατι αλλο θα το γραψω.

 

Γενικως, οταν του λεω να κανει κατι το κανει συνηθως με ευχαριστηση γιατι αντιλαμβανεται οτι δεν του το λεω σαν εντολη, αλλα σαν εκκληση βοηθειας (πχ αν ζητησω να μου φερει κατι) ή σαν αναγκαια πραξη συνυπαρξης (πχ αν ζητησω να μαζεψει κατι που αφησε σε "λαθος" μερος).  

[Έσπερος]

πρίν από 4 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Κι επειδη καλο θα ειναι να ενημερωνουμε λιγο και το θεμα: να πω οτι πλεον ο μικρος μου (σχεδον 3 χρ) δεν βοηθαει στις δουλειες οπως πριν ενα χρονο, περα απο το οτι σκουπιζει ή σφουγγαριζει ή ξεσκονιζει (για λιγα λεπτα) καποιες φορες. Αλλα: πεταει πραγματα στα σκουπιδια, βαζει τα πιατα ή το ποτηρι του στον παγκο της κουζινας οταν τελειωσει, μαγειρευει μαζι μου οταν εχει ορεξη, "πλενει" τα πιατα (του δινω κατι καθαρα με ενα δικο του σφουγγαρακι) καποιες φορες. Τα παιχνιδια του τα μαζευει μονο υπο καποιες συνθηκες, πχ "ελα να μαζεψουμε και να παμε βολτα με το ποδηλατο" ή "αν θελεις να σου δωσω τις πλαστελινες θα μαζεψεις πρωτα τα αυτοκινητα" αλλα σχεδον παντα τον βοηθαω γιατι μονος του συνηθως αρνειται, θελει "μαζι με τη μαμα" οπως λεει. Οτι ρουχο μπορει να το βγαλει θα το κανει (πχ παπουτσια, μπουφαν, ζακετα, σκουφο) αλλα να φορεσει ακομη δυσκολευεται (περαν της κουκουλας). Του δινω καποιες φορες την ευκαιρια να διαλεξει αναμεσα απο 2-3 ρουχα και οταν πηγαινουμε να ψωνισουμε φρουτα/λαχανικα, τον ρωταω τι προτιμαει (πχ μπροκολο ή πατζαρι), βοηθαει να τα βαλουμε στη σακουλα και τα δινει να τα ζυγισουν. Αν θυμηθω κατι αλλο θα το γραψω.

 

Γενικως, οταν του λεω να κανει κατι το κανει συνηθως με ευχαριστηση γιατι αντιλαμβανεται οτι δεν του το λεω σαν εντολη, αλλα σαν εκκληση βοηθειας (πχ αν ζητησω να μου φερει κατι) ή σαν αναγκαια πραξη συνυπαρξης (πχ αν ζητησω να μαζεψει κατι που αφησε σε "λαθος" μερος).  

Αν είχα κόρη θα τον ηθελα για γαμπρο!!!!!! (ναι, ξερω, εμπιστευόμαστε τα παιδια μας και τα αφηνουμε να διαλέγουν)! Σοβαρα τωρα, μπραβο. Δθαβασα το παλιο ποστ αυτα που ελεγες τι εκανε απο 12 μηνων κ αγχώθηκα λιγο που δεν τα κανει ο δικος μου. Τη βοηθεια στις δουλειες δηλαδη. α και το κουταλι. 

 

Παντως για το θεμα της διαχειρισης χρονου που ειπωθηκε, η πολυ πολυ μικρη πειρα μου με το μωρο μου εδειξε οτι πραγματα που στην αρχη ηταν χρονοβόρα οπως η υπομονη μου στο φαγητο κ η ανοχή στον βανδαλισμό της κουζινας, γρηγορα απέφερε αποτελεσματα, γιατι την ωρα που τρωει μονος του εγω ειτε τρωω (σχεδον) σαν ανθρωπος, ειτε κανω διαφορες δουλειες κι ετσι τελικα κερδίζω χρονο. φανταζομαι αυτο ισχυει για ολα οσα τα αφηνουμε να ανακατευτούν στην αρχη εστω κ με αναστατωση ή καθυστερησεις. 

[Sentir...natureza]

πρίν από 12 λεπτά , Έσπερος είπε:

Αν είχα κόρη θα τον ηθελα για γαμπρο!!!!!! (ναι, ξερω, εμπιστευόμαστε τα παιδια μας και τα αφηνουμε να διαλέγουν)! Σοβαρα τωρα, μπραβο. Δθαβασα το παλιο ποστ αυτα που ελεγες τι εκανε απο 12 μηνων κ αγχώθηκα λιγο που δεν τα κανει ο δικος μου. Τη βοηθεια στις δουλειες δηλαδη. α και το κουταλι. 

Καλα δεν ηταν ο σκοπος μου να μπουνε μετρα συγκρισης, καθε παιδι εχει τον ρυθμο του και την ιδιοσυγκρασια του. Βεβαια, εξαρταται και απο το κατα ποσο του δινεται η ευκαιρια να αναπτυξει τις δεξιοτητες του.

 

πρίν από 12 λεπτά , Έσπερος είπε:

Παντως για το θεμα της διαχειρισης χρονου που ειπωθηκε, η πολυ πολυ μικρη πειρα μου με το μωρο μου εδειξε οτι πραγματα που στην αρχη ηταν χρονοβόρα οπως η υπομονη μου στο φαγητο κ η ανοχή στον βανδαλισμό της κουζινας, γρηγορα απέφερε αποτελεσματα, γιατι την ωρα που τρωει μονος του εγω ειτε τρωω (σχεδον) σαν ανθρωπος, ειτε κανω διαφορες δουλειες κι ετσι τελικα κερδίζω χρονο. φανταζομαι αυτο ισχυει για ολα οσα τα αφηνουμε να ανακατευτούν στην αρχη εστω κ με αναστατωση ή καθυστερησεις. 

Η αληθεια ειναι οτι οταν "αρνουμαστε" τον φυσικο χρονο των πραγματων (πχ τους ρυθμους του ιδιου του παιδιου) και προσπαθουμε να ζησουμε και να χωρεσουμε ολες μας τις πραξεις στο βιομηχανικο χρονο, που βασιζεται στο ρολοι, στις ωρες, στα λεπτα και καθοριζεται απο το μηχανικο ρολοι, ειναι σαν να ζουμε στη λωριδα ταχειας κυκλοφοριας το οποιο σε βαθος χρονου καταληγει ιδιαιτερα αγχωτικο. Πιστευω πως οσο μεγαλωνουν τα παιδια και με λιγη οργανωση - και με αποβολη του αγχους του να τα προλαβουμε ολα, δινοντας σημασια σε πραγματικα ζητηματα- μπορουμε να ζησουμε σε καποια σχετικη ηρεμια μεσα στην ζουγκλα της συγχρονης ζωης.

[Έσπερος]

πρίν από 12 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Καλα δεν ηταν ο σκοπος μου να μπουνε μετρα συγκρισης, καθε παιδι εχει τον ρυθμο του και την ιδιοσυγκρασια του. Βεβαια, εξαρταται και απο το κατα ποσο του δινεται η ευκαιρια να αναπτυξει τις δεξιοτητες του.

 

Η αληθεια ειναι οτι οταν "αρνουμαστε" τον φυσικο χρονο των πραγματων (πχ τους ρυθμους του ιδιου του παιδιου) και προσπαθουμε να ζησουμε και να χωρεσουμε ολες μας τις πραξεις στο βιομηχανικο χρονο, που βασιζεται στο ρολοι, στις ωρες, στα λεπτα και καθοριζεται απο το μηχανικο ρολοι, ειναι σαν να ζουμε στη λωριδα ταχειας κυκλοφοριας το οποιο σε βαθος χρονου καταληγει ιδιαιτερα αγχωτικο. Πιστευω πως οσο μεγαλωνουν τα παιδια και με λιγη οργανωση - και με αποβολη του αγχους του να τα προλαβουμε ολα, δινοντας σημασια σε πραγματικα ζητηματα- μπορουμε να ζησουμε σε καποια σχετικη ηρεμια μεσα στην ζουγκλα της συγχρονης ζωης.

Ενταξει κι εγω καποιες φορες παρεμβαίνω πχ οταν παιζει με το κουταλι ενστικτωδώς σκεφτομαι οτι θα το πετάξει κατω κ θα πρεπει να το πλυνω ή μα βγαλω κι αλλο στη μεση κ τελικα το απομακρύνω μολις το αφησει, οποτε δεν του δινω την ευκαιρια να πειραματιστεί. Το αγχώθηκα εκει πηγαινε, στο οτι ιςως θα μπορουςε να κανει κι αλλα κ δεν τον ενθαρρυνω, οχι στο αν ειναι "προχωρημένο" παιδι. Γιατι πιο πολυ με "βολεψε" να τον ενθαρρυνω να τριγυρίζει μονος του κ να ανακαλύπτει, μολις μπουσουλησε. Ετσι εχω κι εγω χερια ελευθερα να κανω δυο πραγματα. Κι επειδη του αρεσε αυτη η ελευθερία, μου βγηκε πιο ευκολο να τον αφηνω να εξερευνά παρα να τον παιρνω διπλα για βοηθό. 

[Έσπερος]

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Κοίτα, μερικά πράγματα είναι θέμα του "να το πάρεις απόφαση". Δε νομίζω ότι έχω ξανακούσει να μην ανάβουμε φούρνο ή να μην στρώνουμε τραπεζομάντηλο γιατί υπάρχει μικρό παιδί, αλλά από την άλλη οι περισσότεροι ως νέοι γονείς σε κάτι έχουμε γίνει υπερβολικοί. Εγώ π.χ. θυμάμαι το φόβο μην υπάρχουν μικρά πράγματα και τα καταπιεί το παιδί, που πέρασα ένα σοκ με το δεύτερο, όταν κατάλαβα ότι μοιραία ή θα υποχρεώσω το "μεγάλο" τετράχρονο να "μείνει μωρό" και να στερηθεί αντικείμενα που μια χαρά μπορούσε πια να χειριστεί (π.χ. αξεσουάρ για κούκλες, Playmobil κλπ) ή πρέπει κάπως να εκπαιδεύσω το μωρό, ε και με το τρίτο πια, ήμουν εντελώς άνετη. Βέβαια, το τραπεζομάντηλο στο σπίτι το παιδί έχει μάθει από μωρό ότι δεν είναι παιχνίδι, αν για πρώτη φορά στη ζωή του δει τραπεζομάντηλο στο ξένο σπίτι, είναι και λογικό να το τραβήξει. 

Τώρα για επισκέψεις, αν καλείς στο σπίτι σου οικογένεια με μωρό για μέρες και θα πάθεις πανικό αν κάτι πέσει κάτω, ε, είσαι άξιος της τύχης σου! Για το φαγητό, τι να σου πω, ομολογώ δεν είμαι της εξερεύνησης με αυτή την έννοια, είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν άφησα παιδί να βουτήξει χέρι σε γιαούρτι κλπ, απλά καθόμουν από δίπλα και επέμενα με το κουτάλι ξανά και ξανά, οπότε ειλικρινά σκηνικά με πασαλειμμένα φαγητά κλπ, δεν έχω ζήσει ποτέ. Να πω την αμαρτία μου αυτό με την "ελεύθερη εξερεύνηση" και το λιωμένο αρακά ή τα μακαρόνια με τη χούφτα, μάλλον μόδα στο διαδίκτυο τη θεωρούσα, δεν έχω δει κανέναν να μεγαλώνει το παιδί του έτσι, οπότε αν έτσι έχετε συνηθίσει, εκεί ίσως θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα εντελώς σε μία επίσκεψη, δεν είναι σκηνικό που θα το περιμένουν οι οικοδεσπότες και πόσο μάλλον αν είναι μεγαλύτερη ηλικίας. Αλλά το να πέσει κάτω μια μπουκιά από το πηρούνι, ή να χυθεί το νερό στο πάτωμα, ή να λιώσει το γιορτινό σοκολατάκι στο χεράκι και να πάει και στο τραπεζομάντηλο, είναι εντελώς αναμενόμενα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σας καλούν συγγενείς και δεν το περιμένουν.

Τραπεζομάντιλο εχω τετράγωνο στη μεση κ κρέμονται μύτες που τις μαζευω πανω για να μην το τραβηξει κ του έρθει κάτι στο κεφάλι. Δεν περιμενω να κανει το ιδιο κ η μανα μου, αλλα δεν θεωρω κ απιθανο ο μικρος να επιχειρήσει να το τραβηξει, γι αυτό κ το ειπα με τη λογικη να προσέχουμε λιγο, μην αφηνουμε πιατα ή μαχαίρια πολυ ακρη κ του πεσει κατι. Δεν περιμενω να σηκώσουν ολο το σπίτι, αλλα ουτε κ θα κραταω το παιδι ολη την ωρα αγκαλια ή στο καρεκλακι γιατι γυρω γυρω ολα ή θα σπάνε ή θα ειναι επικινδυνα. 

 

Στο φαγητο δεν κανω blw. Δεν μαζευουμε τον αρακα κ τις φακες σπυρί σπυρί. Αλλα το μηλο στον τρίφτη μπορει κ να το φαει με τη χούφτα, αναλογα με τα κεφια του. Τα φασολακια σθγουρα. Στο μπρόκολο τρωει τις φουντιτσες κ τα κοτσάνια πεφτουν κατω. Εγω στρώνω χαλακι. Αλλα κστι μπορει να ξεφυγει κ επειδη ειναι κι αφηρημένη μπορει κ να το πατήσω. Προφανως θα προσεχω, αλλα οταν η λογικη της αλλης πλευρας ειναι να κραταω μια πετσέτα κ σε καθε κουταλια (το χερι ειναι αδιανοητο) να σκουπιζω κ τα χείλια του για να μην ειναι λερωμένος, υπαρχει άβυσσος αναμεσα. (χερι στο γιαουρτι κ τις φακες κ τον χυμό κλπ εβαλε 1-2 φορες, ειδε οτι δεν πιάνονται, κ του περασε η περιεργεια)

 

Παντως γενικα φοβαμαι μηπως απο το αγχος μην καταπιεσω περναω κ στο αλλο ακρο κ αφηνω παρα πολλα. οπως οταν ηταν μωρο που απο τον φοβο μην κλαψει δεν τον ακουμπούσα κατω λεπτο ουτε για να πιω νερο. 

[Έσπερος]

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Και όταν λες αλλού "μπορεί στην α' δημοτικού πχ. να το παροτρύνω να πάρει τηλ. έναν συμμαθητη του να πάρει τα μαθηματα και στην α' γυμνασίου να το κάνω εγώ, γιατί πνίγεται", υπάρχουν παιδιά γυμνασίου που παίρνουν τηλέφωνο; Αν είσαι μέχρι 12-13, γυρεύεις τα μαθήματα μέσω viber αποκλειστικά και μόνο, αν είσαι μεγαλύτερος, ζητάς από κάποιον να ανεβάσει φωτό μέσω instagram που είναι πιο cool. Αλλά τηλέφωνο; Τι ντροπή, αυτά είναι για τους γέρους 

Μου δινεις ιδεες για την ταξη! Εχω βαρεθει να ακουω οτι καποιος ελειπε κ δεν διαβασε γιατι δεν ειχε το τηλεφωνο καποιου να παρει. Τους λεω παντα να στελνουν στο facebook κ γελάνε που το ξερω. Θα τους πω και το Instagram να δουν οτι δεν εχουν περιθώρια για δικαιολογίες! 

 

Αυτο που λες για την ψευδαίσθηση του πλήρους ελεγχου, ισχυει. 

[Sentir...natureza]

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Πάντως κορίτσια αυτή η κουβέντα για τους εφήβους μου θύμισε το εξής, και είμαι σίγουρη ότι η @Έσπερος έχει δει πολλά τέτοια περιστατικά ως εκπαιδευτικός: υπάρχει ένα παιδί 14 ετών, συμμαθητής της κόρης μου, που πολλές φορές τον έχω δει με τσιγάρο και μπουκάλι μπύρας (μένω κοντά στην πλατεία όπου μαζεύονται τα παιδιά), και μάλιστα κάποια στιγμή ανέβασε και φωτογραφία στο instagram με τσιγάρο στο χέρι. Ε η μαμά του είναι πεπεισμένη ότι αφού παντού τον πηγαίνει και τον φέρνει η ίδια, σε καμία περίπτωση ο γιος της δεν καπνίζει, και το τσιγάρο που κράταγε για την φωτογραφία ήταν αλλουνού . Πολλές φορές το ότι υπερ-προστατεύουμε τα παιδιά μας (όπως το να πηγαινοφέρνει η μαμά το παιδί με το αμάξι στην πλατεία που απέχει άντε 5 λεπτά περπάτημα από το σπίτι τους) δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση ότι όντως τα προστατεύουμε και έχουμε ουσιαστική επιρροή επάνω τους.

Πω πω τι μου θυμισες τωρα. Οταν πηγαινα στο λυκειο ηταν μια μαμα που πηγαινε μαζι με τα 2 της παιδια ΠΑΝΤΟΥ. Μεχρι το γυμνασιο περιμενε εξω απο το σχολειο (ειχαμε μαθει οτι πολλες φορες στο δημοτικο παρακολουθουσε και τα μαθηματα μαζι τους, δεν ξερω αν ισχυε και αν επιτρεποταν κατι τετοιο) και στα διαλειμματα ηταν μαζι τους, στο λυκειο το εκανε καποιες φορες αλλα και εξω αν τυχαινε τα δουμε τα παιδια ηταν φυσικα διπλα και η μαμα. Δεν θυμαμαι ποτε να ειδα αυτα τα παιδια να χαμογελανε, να κανουν πλακα, ηταν παντα απαθεις με ολους και με ολα. Δεν θα με εκπληξει καθολου αν μαθω οτι ανεπτυξαν σχιζοφρενικες συμπεριφορες μετα απο τοση καταπιεση.

Αλλα αυτο με την ψευδαισθηση οντως ισχυει και συνηθως αυτα τα παιδια ειναι που εχουν τα περισσοτερα μυστικα απο τους γονεις τους.

 

Oσον αφορα τα χερια στο γιαουρτι και την εξερευνηση γενικως του φαγητου, νομιζω οτι ηταν απο τις ωραιοτερες στιγμες ανακαλυψης που εχω ζησει μεχρι στιγμης. Μολις εβλεπα πως αλλαζε το προσωπο του μολις εχωνε το χερι σε διαφορετικες υφες κλπ ηταν σαν να εβλεπα μικρες εγκεφαλικες εκρηξεις (μαλλον ηταν οι καινουριες συναψεις,χαχα). Δεν θελω να φανταστω τι γινοταν μεσα στο κεφαλι του 

 

Τα σχολια σου μου τα εμφανισε σημερα, το εχω επισημανει κι αλλη φορα στην διαχειριση με τις δικες σου παραθεσεις συγκεκριμενα αλλα ακομη συμβαινει, δεν ξερω γιατι.

[xaroumenh mama]

10 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Κι επειδη καλο θα ειναι να ενημερωνουμε λιγο και το θεμα: να πω οτι πλεον ο μικρος μου (σχεδον 3 χρ) δεν βοηθαει στις δουλειες οπως πριν ενα χρονο, περα απο το οτι σκουπιζει ή σφουγγαριζει ή ξεσκονιζει (για λιγα λεπτα) καποιες φορες. Αλλα: πεταει πραγματα στα σκουπιδια, βαζει τα πιατα ή το ποτηρι του στον παγκο της κουζινας οταν τελειωσει, μαγειρευει μαζι μου οταν εχει ορεξη, "πλενει" τα πιατα (του δινω κατι καθαρα με ενα δικο του σφουγγαρακι) καποιες φορες. Τα παιχνιδια του τα μαζευει μονο υπο καποιες συνθηκες, πχ "ελα να μαζεψουμε και να παμε βολτα με το ποδηλατο" ή "αν θελεις να σου δωσω τις πλαστελινες θα μαζεψεις πρωτα τα αυτοκινητα" αλλα σχεδον παντα τον βοηθαω γιατι μονος του συνηθως αρνειται, θελει "μαζι με τη μαμα" οπως λεει. Οτι ρουχο μπορει να το βγαλει θα το κανει (πχ παπουτσια, μπουφαν, ζακετα, σκουφο) αλλα να φορεσει ακομη δυσκολευεται (περαν της κουκουλας). Του δινω καποιες φορες την ευκαιρια να διαλεξει αναμεσα απο 2-3 ρουχα και οταν πηγαινουμε να ψωνισουμε φρουτα/λαχανικα, τον ρωταω τι προτιμαει (πχ μπροκολο ή πατζαρι), βοηθαει να τα βαλουμε στη σακουλα και τα δινει να τα ζυγισουν. Σαπουνιζει τα μαλλια και το σωμα του οταν κανει μπανιο. Αν θυμηθω κατι αλλο θα το γραψω.

 

Γενικως, οταν του λεω να κανει κατι το κανει συνηθως με ευχαριστηση γιατι αντιλαμβανεται οτι δεν του το λεω σαν εντολη, αλλα σαν εκκληση βοηθειας (πχ αν ζητησω να μου φερει κατι) ή σαν αναγκαια πραξη συνυπαρξης (πχ αν ζητησω να μαζεψει κατι που αφησε σε "λαθος" μερος).  

Κάπως έτσι είναι κ ο γιος μου που είναι 3 χρόνων .. του αρέσει να κάνει αρκετά πράγματα μόνος του η όταν του ζητήσω να κάνει κατι χαίρετε με τα παιχνίδια έχουμε ένα θέμα εμείς βέβαια μας αρέσει να τα βλέπουμε σκορπισμένα όλα μέσα στο σπίτι ...!!! Τα ρούχα του δε μπορεί να τα βάλει ακόμα μόνος του μπορεί να κατεβάσει όμως το παντελόνι του να βγάλει τις κάλτσες του κ καμιά φορά τα παπούτσια του ...!!! Αυτό που με στεναχωρεί εμένα λίγο βέβαια σαν μαμά είναι πως τα ποιο πολλά πράγματα που προσπαθώ να του δείξω η να τον ενθαρρύνω η να τον βοηθήσω κατάφερε να τα κάνει τώρα που ξεκίνησε τον σταθμό ..!! Κάπου νιώθω ότι δεν έχω βρει ακόμα τον σωστό τρόπο ...!

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Πω πω τι μου θυμισες τωρα. Οταν πηγαινα στο λυκειο ηταν μια μαμα που πηγαινε μαζι με τα 2 της παιδια ΠΑΝΤΟΥ. Μεχρι το γυμνασιο περιμενε εξω απο το σχολειο (ειχαμε μαθει οτι πολλες φορες στο δημοτικο παρακολουθουσε και τα μαθηματα μαζι τους, δεν ξερω αν ισχυε και αν επιτρεποταν κατι τετοιο) και στα διαλειμματα ηταν μαζι τους, στο λυκειο το εκανε καποιες φορες αλλα και εξω αν τυχαινε τα δουμε τα παιδια ηταν φυσικα διπλα και η μαμα. Δεν θυμαμαι ποτε να ειδα αυτα τα παιδια να χαμογελανε, να κανουν πλακα, ηταν παντα απαθεις με ολους και με ολα. Δεν θα με εκπληξει καθολου αν μαθω οτι ανεπτυξαν σχιζοφρενικες συμπεριφορες μετα απο τοση καταπιεση.

Αλλα αυτο με την ψευδαισθηση οντως ισχυει και συνηθως αυτα τα παιδια ειναι που εχουν τα περισσοτερα μυστικα απο τους γονεις τους.

 

Oσον αφορα τα χερια στο γιαουρτι και την εξερευνηση γενικως του φαγητου, νομιζω οτι ηταν απο τις ωραιοτερες στιγμες ανακαλυψης που εχω ζησει μεχρι στιγμης. Μολις εβλεπα πως αλλαζε το προσωπο του μολις εχωνε το χερι σε διαφορετικες υφες κλπ ηταν σαν να εβλεπα μικρες εγκεφαλικες εκρηξεις (μαλλον ηταν οι καινουριες συναψεις,χαχα). Δεν θελω να φανταστω τι γινοταν μεσα στο κεφαλι του 

 

Τα σχολια σου μου τα εμφανισε σημερα, το εχω επισημανει κι αλλη φορα στην διαχειριση με τις δικες σου παραθεσεις συγκεκριμενα αλλα ακομη συμβαινει, δεν ξερω γιατι.

Έτσι ακριβώς κ εγώ αναρωτιέμαι τι γινεται στο κεφαλι τους οταν περιεργάζονται κατι! 

 

Παντως μια φιλη που ειχα καποτε που ηταν πληρως αυτοκόλλητη με τους γονεις της και ως φοιτήτρια και μεταπτυχιακή ακομα, με πολυ ελεγχο, οχι με μορφη καταπίεσης αλλα με το ύπουλο αυτο το και καλα ειμαστε δεμένη οικογενεια, κατεληξε μετα τα 25 να εχει πολυ προβληματικές σχεσεις με τους γυρω της (φιλους πχ εμενα, δυο δεσμούς παρολιγον σοβαρούς που τη γλίτωσαν στο τσακ κλπ). 

[Sentir...natureza]

πρίν από 40 λεπτά , xaroumenh mama είπε:

Κάπως έτσι είναι κ ο γιος μου που είναι 3 χρόνων .. του αρέσει να κάνει αρκετά πράγματα μόνος του η όταν του ζητήσω να κάνει κατι χαίρετε με τα παιχνίδια έχουμε ένα θέμα εμείς βέβαια μας αρέσει να τα βλέπουμε σκορπισμένα όλα μέσα στο σπίτι ...!!! Τα ρούχα του δε μπορεί να τα βάλει ακόμα μόνος του μπορεί να κατεβάσει όμως το παντελόνι του να βγάλει τις κάλτσες του κ καμιά φορά τα παπούτσια του ...!!! Αυτό που με στεναχωρεί εμένα λίγο βέβαια σαν μαμά είναι πως τα ποιο πολλά πράγματα που προσπαθώ να του δείξω η να τον ενθαρρύνω η να τον βοηθήσω κατάφερε να τα κάνει τώρα που ξεκίνησε τον σταθμό ..!! Κάπου νιώθω ότι δεν έχω βρει ακόμα τον σωστό τρόπο ...!

E καλα κι εμεις τα αυτοκινητακια (γιατι μ'αυτα παιζει ως επι το πλειστον) ειναι μονιμως στο πατωμα του σαλονιου. Μπορει να τα μαζευω και 3 φορες την ημερα για να μην τα παταω και καποιες φορες -την εβδομαδα- βοηθαει και ο μικρος. Πλεον, του λεω οτι αν τα πεταει κατω στο πλακακι (στο χαλι τον αφηνουμε) μπορει να σπασουν και αν συνεχισει να το κανει θα πρεπει να τα δωσουμε σε παιδακια που θα τα προσεχουν περισσοτερο, πιανει σχεδον παντα. Και με τις γατες που τις κυνηγαει σχεδον σε μονιμη βαση, του λεω οτι αν φοβουνται και στεναχωριουνται θα πρεπει να τις δωσουμε σε ανθρωπους που δεν θα τις κυνηγανε για να ειναι χαρουμενες, μια δυο φορες εφτασα σε σημειο να κανω πως παιρνω τηλεφωνο να ερθουν να τις παρουν για να τις αφησει ησυχες. 

 

Νομιζω στον παιδικο σταθμο επηρεαζουν πολυ τα αλλα παιδια. Το πιο πιθανο ειναι να αρχισε να τα κανει μονος του, οχι γιατι του το ειπαν οι παιδαγωγοι αλλα επειδη ειδε τα αλλα παιδια, οποτε μην νιωθεις ασχημα  

[kotsifikos]

Δεν πρόλαβα να διαβάσω όλα τα ποστ, όμως το να αφήσεις ένα 3χρονο να ντυθεί κάπτεν αμέρικα στον παιδικό  -χωρίς να είναι απόκριες- δεν έχει καμία σχέση  με το 15 χρονο που θέλει να πάει στο σχολείο με σκισμένο τζιν (πράγμα το οποίο εμένα προσωπικά δεν θα με ενοχλούσε καθόλου να το κάνει ο γιος μου).

Αν το αφήσεις το παιδί να κάνει τις επιλογές του, (χωρίς εκείνες να είναι βλαβερές για το ίδιο-πχ δεν θα βγει στο κρύο με μαγιο), θα κάνεις ένα παιδί με αυτοπεποιθηση, ένα παιδί που δεν φοβάται στην ζωή του να πάρει πρωτοβουλίες, που έχει την δική του άποψη, και που σπάνια θα επηρεαστεί από σύνολο. Η οριοθέτηση (δηλαδή το ότι δεν πάμε στο σχολείο με σκισμένο παντελόνι γιατί δεν είναι σωστό κατά την άποψη του γονέα) δεν έχει να κάνει με την αυτονομία και την ανεξαρτησία.

 

 

[kotsifikos]

8 hours ago, Έσπερος said:

Παντως γενικα φοβαμαι μηπως απο το αγχος μην καταπιεσω περναω κ στο αλλο ακρο κ αφηνω παρα πολλα. οπως οταν ηταν μωρο που απο τον φοβο μην κλαψει δεν τον ακουμπούσα κατω λεπτο ουτε για να πιω νερο. 

Γενικά η ανάγκη του παιδιού να εξερευνήσει τον χώρο που βρίσκεται ή ακόμα και το φαί του είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που θα περάσει το καθένα. Το πως θα το διαχειριστεί ο κάθε γονέας είναι το θέμα. Εγώ προσωπικά επέλεξα να μην μαζέψω τίποτα και το παιδί να μάθει να ζει σε αυτό το σπίτι, βέβαια ποτέ δεν είχα πολλά πολλά στην μέση, και κυρίως δεν είχα κάτι που θα μπορούσε να χτυπήσει. Το βασικό μας πρόβλημα ήταν η βιβλιοθήκη, με το που άρχισε να μπουσουλάει πήγαινε συνέχεια εκεί και έβγαζε όλα τα βιβλία που έφτανε, πήγαινα δίπλα του και του έλεγα πως αυτά δεν τα πειράζουμε γιατί είναι του μπαμπά και δεν μπορεί να παίξει ..φυσικά και 10 μηνών αυτό δεν το καταλάβαινε, φυσικά και το επανέλαβα άπειρες φορές , πάρα πολλές, έτσι κάποια στιγμή και αυτός έμαθε πως δεν παίζει με αυτά (είχα ένα ράφι με δικά του βιβλία και του έδειχνα πως με αυτά μπορεί να παίξει), και εμείς δεν αναγκαστήκαμε να μαζέψουμε ότι υπήρχε στο σπίτι, φυσικά κατ επέκταση έμαθε να πηγαίνει σε ξένα σπίτια να μην πειράζει ότι βρίσκει, βέβαια αυτό πήρε χρόνο. Εγώ τον άφησα να πειραματιστεί με το φαγητό, και γιαούρτι έφαγε με τα χέρια, και γιουβαρλάκια και τα πάντα, για πολυ καιρό του έβαζα το πιάτο του στο τραπέζι του και εκείνος το γυρνούσε ανάποδα και έτρωγε πότε με τα χέρια πότε με το κουτάλι. Τώρα στα 3 έχει αποκτήσει μία πολυ καλή σχέση με το φαγητό, μόλις φάει μαζεύει μόνος του πιάτο του και αν έχει λερώσει παίρνει ένα χαρτί και προσπαθεί να καθαρίσει.

Τα παιδιά θέλουν ελευθερία κινήσεων (στα πλαίσια της λογικής πάντα), η ανεξαρτησία θα φέρει και την πρωτοβουλία στην συνέχεια,εγώ αυτό βλέπω στο παιδί μου. Και στην τελική δεν πειράζει αν κάνουν και καμιά ζημιά (αρκεί να μην χτυπήσουν) ή αν λερώσουν , πως αλλιώς θα μάθουν??πως θα μεγαλώσουν? Εμένα τώρα έχει αρχίσει να με βοηθάει όταν μαγειρεύω....η κουζίνα όταν τελειώνουμε είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο...όμως δεν πειράζει, ο ενθουσιασμός του με ανταμείβει.

 

[Έσπερος]

πρίν από 34 λεπτά , kotsifikos είπε:

Γενικά η ανάγκη του παιδιού να εξερευνήσει τον χώρο που βρίσκεται ή ακόμα και το φαί του είναι ένα στάδιο ανάπτυξης που θα περάσει το καθένα. Το πως θα το διαχειριστεί ο κάθε γονέας είναι το θέμα. Εγώ προσωπικά επέλεξα να μην μαζέψω τίποτα και το παιδί να μάθει να ζει σε αυτό το σπίτι, βέβαια ποτέ δεν είχα πολλά πολλά στην μέση, και κυρίως δεν είχα κάτι που θα μπορούσε να χτυπήσει. Το βασικό μας πρόβλημα ήταν η βιβλιοθήκη, με το που άρχισε να μπουσουλάει πήγαινε συνέχεια εκεί και έβγαζε όλα τα βιβλία που έφτανε, πήγαινα δίπλα του και του έλεγα πως αυτά δεν τα πειράζουμε γιατί είναι του μπαμπά και δεν μπορεί να παίξει ..φυσικά και 10 μηνών αυτό δεν το καταλάβαινε, φυσικά και το επανέλαβα άπειρες φορές , πάρα πολλές, έτσι κάποια στιγμή και αυτός έμαθε πως δεν παίζει με αυτά (είχα ένα ράφι με δικά του βιβλία και του έδειχνα πως με αυτά μπορεί να παίξει), και εμείς δεν αναγκαστήκαμε να μαζέψουμε ότι υπήρχε στο σπίτι, φυσικά κατ επέκταση έμαθε να πηγαίνει σε ξένα σπίτια να μην πειράζει ότι βρίσκει, βέβαια αυτό πήρε χρόνο. Εγώ τον άφησα να πειραματιστεί με το φαγητό, και γιαούρτι έφαγε με τα χέρια, και γιουβαρλάκια και τα πάντα, για πολυ καιρό του έβαζα το πιάτο του στο τραπέζι του και εκείνος το γυρνούσε ανάποδα και έτρωγε πότε με τα χέρια πότε με το κουτάλι. Τώρα στα 3 έχει αποκτήσει μία πολυ καλή σχέση με το φαγητό, μόλις φάει μαζεύει μόνος του πιάτο του και αν έχει λερώσει παίρνει ένα χαρτί και προσπαθεί να καθαρίσει.

Τα παιδιά θέλουν ελευθερία κινήσεων (στα πλαίσια της λογικής πάντα), η ανεξαρτησία θα φέρει και την πρωτοβουλία στην συνέχεια,εγώ αυτό βλέπω στο παιδί μου. Και στην τελική δεν πειράζει αν κάνουν και καμιά ζημιά (αρκεί να μην χτυπήσουν) ή αν λερώσουν , πως αλλιώς θα μάθουν??πως θα μεγαλώσουν? Εμένα τώρα έχει αρχίσει να με βοηθάει όταν μαγειρεύω....η κουζίνα όταν τελειώνουμε είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο...όμως δεν πειράζει, ο ενθουσιασμός του με ανταμείβει.

 

Αυτό το αναποδογύρισμα του πιάτου το κάνει κ ο δικός μου. Είναι ενα απο αυτα που φοβαμαι τωρα που θα μας φιλοξενήσουν γιατι ηδη μου ειπαν οτι δεν μαθαινω στο παιδι τροπους!!!!!! Λες και θα παντρευτει ας πουμε κ θα φαει με τα χερια στο τραπεζι! 

 

Εγω κρύσταλλα κ τετοια δεν εχω. Ενα ηλιο κ μια κορνίζα στο τραπεζακι του καθιστικού δεν τα εχω μαζεψει, απλως το παραμέρισα κ αν πλησιάσει τον απομακρύνω. Στις βιβλιοθηκες εχω βαλει φυσικα εμπόδια προς το παρον. Γενικα δεν εχουμε κυριλε σπίτι για να φοβαμαι ζημιές. Αλλα χρειαζεται νομιζω μια ισορροπια για να μην εισαι κ ολη την ωρα πισω τους να εξηγείς. Εγω τουλ θελω λιγο να απολαύσω τωρα που εχω ελευθερα χερια, να πιω εναν καφε, να κατσω ενα λεπτο στον υπολογισυη, να μην περιμενω να ρθει ο αντρας μ για να κανω δυο δουλειες. Οποτε απο την κουζινα τουλαχιστον απομάκρυνα πραγματα  που του κέντρισαν το ενδιαφερον κ δν επρεπε να πειραζει. 

[Sentir...natureza]

πρίν από 41 λεπτά , kotsifikos είπε:

Τα παιδιά θέλουν ελευθερία κινήσεων (στα πλαίσια της λογικής πάντα), η ανεξαρτησία θα φέρει και την πρωτοβουλία στην συνέχεια,εγώ αυτό βλέπω στο παιδί μου. Και στην τελική δεν πειράζει αν κάνουν και καμιά ζημιά (αρκεί να μην χτυπήσουν) ή αν λερώσουν , πως αλλιώς θα μάθουν??πως θα μεγαλώσουν? Εμένα τώρα έχει αρχίσει να με βοηθάει όταν μαγειρεύω....η κουζίνα όταν τελειώνουμε είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο...όμως δεν πειράζει, ο ενθουσιασμός του με ανταμείβει.

Aυτο το δεν πειραζει ειναι το σουξε των ημερων. Αν ριξω κατι κατω ή λερωσω κατι μου λεει ο μικρος "δεν πειραζει μαμα, δεν πειραζει" . Καλα η κουζινα ειναι στα χειροτερα της οταν κανουμε πιτακια ή κριτσινια ή κεικ, ενα θα σου πω: αλευρι.

[kotsifikos]

15 minutes ago, Έσπερος said:

Αυτό το αναποδογύρισμα του πιάτου το κάνει κ ο δικός μου. Είναι ενα απο αυτα που φοβαμαι τωρα που θα μας φιλοξενήσουν γιατι ηδη μου ειπαν οτι δεν μαθαινω στο παιδι τροπους!!!!!! Λες και θα παντρευτει ας πουμε κ θα φαει με τα χερια στο τραπεζι! 

 

Εγω κρύσταλλα κ τετοια δεν εχω. Ενα ηλιο κ μια κορνίζα στο τραπεζακι του καθιστικού δεν τα εχω μαζεψει, απλως το παραμέρισα κ αν πλησιάσει τον απομακρύνω. Στις βιβλιοθηκες εχω βαλει φυσικα εμπόδια προς το παρον. Γενικα δεν εχουμε κυριλε σπίτι για να φοβαμαι ζημιές. Αλλα χρειαζεται νομιζω μια ισορροπια για να μην εισαι κ ολη την ωρα πισω τους να εξηγείς. Εγω τουλ θελω λιγο να απολαύσω τωρα που εχω ελευθερα χερια, να πιω εναν καφε, να κατσω ενα λεπτο στον υπολογισυη, να μην περιμενω να ρθει ο αντρας μ για να κανω δυο δουλειες. Οποτε απο την κουζινα τουλαχιστον απομάκρυνα πραγματα  που του κέντρισαν το ενδιαφερον κ δν επρεπε να πειραζει. 

Eίναι μωρό ακόμα εννοείται πως δεν θα έχεις τρόπους ακόμα, οκ εσύ μπορείς να του λες τι είναι σωστό και τι όχι και σε βάθος χρόνου..σε 1-2 χρόνια θα το έχει στο μυαλό του..τώρα δεν γίνεται αυτό. Οι γονείς μας γενικά (δηλαδή οι παππούδες γύρω στα 60) δυστυχώς μας μεγάλωσαν με πολλά ''πρέπει'' ''δεν πρέπει'' ''ντροπή'' '' τι θα πει ο κόσμος'' ''σωστό'' ''λα΄θος'''κατά την άποψη μου είχαν κυρίως λάθος προσέγγιση σε πολλά θέματα, όχι κακοπροαίρετα βέβαια όμως δεν ήξεραν, πιστεύω πως εμείς διαφέρουμε ως γονείς...ποια από εμάς δεν έχει ζήσει το ''στο σαλόνι δεν πηγαίνουμε το έχουμε για όταν έρχεται κόσμος'', τώρα σε ποιο σπίτι ισχύει αυτό?

Εννοείται πως θα φάει με τα χέρια, εννοείται πως θα κάνουν ζημιές, εννοείται πως θα φωνάξουν, εννοείται πως θα κλάψουν, εννοείται πως θα αντιδράσουν εννοείται πως δεν θα ακούσουν πολλές φορές..γιατί απλά είναι παιδιά, αυτό πολλές ξεχνούσαν οι γονείς μας και τώρα άθελα τους το περνούν και στα παιδιά μας.

19 minutes ago, Sentir...natureza said:

Aυτο το δεν πειραζει ειναι το σουξε των ημερων. Αν ριξω κατι κατω ή λερωσω κατι μου λεει ο μικρος "δεν πειραζει μαμα, δεν πειραζει" . Καλα η κουζινα ειναι στα χειροτερα της οταν κανουμε πιτακια ή κριτσινια ή κεικ, ενα θα σου πω: αλευρι.

εμένα πλέον λέει ''ωχ μωρέ δεν χάθηκε και ο κόσμος, έλα να σε βοηθήσω να το μαζέψουμε μαζί'' χαχαχα

όσο για το αλεύρι το έχω ήδη κάνει εικόνα!

[Josephine]

Θα ενημερώσω κι εγώ το θέμα, διαβάζοντάς σας πεταχτά μεταξύ του τρίχρονου μπόμπιρα και του ανερχόμενου και πολλά υποσχόμενου μπομπιριδίου, η αυτονομία του μεγάλου εξελίσσεται και επεκτείνεται και οι σκούπες παραμένουν το μεγάλο χάι λάιτ της ζωής του!!! Καλά, έχουν και τα δικά σας αυτή την πετριά; Τι τρέλα είναι αυτή με σκούπες ηλεκτρικές και σκουπάκια; Σκούπες για χαλιά, σκούπες για τη στάχτη, σκουπάκια μπλακ εντ ντέκερ, σκούπες παιδικές, η μεγάλη του αγάπη, μέχρι και βιντεάκια στο γιουτιουμπ γι' αυτά βλέπει, όπου ανακάλυψα πως υπάρχουν -ω θεέ- κι άλλα με την τρέλα του δικού μου που έχουν μάλιστα και ολόκληρες συλλογές από σκούπες (που ευτυχώς δεν χωράνε στο σπίτι μας). Για να μην πω με τους ανεμιστήρες τι γίνεται!

 

Κατά τ' άλλα, βάζει πλέον τις κάλτσες του, στρώνει το τραπέζι, στρώνουμε τα κρεβάτια, πλένει χορταρικά στον νεροχύτη και ό,τι του κάνει κέφι τη δεδομένη στιγμή. Και ο 9,5 μηνών μπόμπιρας κάνει πως πλένει δόντια και -τι άλλο;- σκουπίζει κι αυτός με το σκουπάκι τα ψίχουλα!

[Mama_Anesti_]

Προσωπικα δεν θεωρώ πως ή  αυτονομία σε τόσο μικρές ηλικίες  καλλιεργείται όταν το παιδί θα παίξει με την σφουγγάριστρα, την σκούπα, οταν θα ασχοληθεί με την μαγειρική, το άπλωμα, το πλυντήριο κα. Αυτές για μένα είναι ενασχολήσεις για να περνά όμορφα το χρόνο του και να οξυνει  δεξιοτητες.

   Αυτονομία σε προνηπιακές ηλικίες πιστεύω είναι η αυτοεξυπηρέτηση σε γενικό πλαίσιο,  το ανεβοκατέβασμα στις σκάλες, το φαγητο, ο υπνος, η χρηση τουαλετας, ή προσωπική καθαριότητα και υγιεινή, ή ενδυση. Αυτές τις ανάγκες, ίσως και άλλες που μου διέφυγαν, το παιδί θα θελησει να καλύψει από μόνο του καποια στιγμή. Θα τα καταφέρει με την δική μας βοήθεια/παροτρυνση ή χωρις αυτην. Το βασικό είναι να νιώσει έτοιμο και οι γονείς να ακολουθουν τους ρυθμούς του.

 Γενικά σε μικρές ηλικίες πιστεύω πως ή αυτονομία προκύπτει ως έμφυτη αναγκη.

[Αννα 35]

Προσωπικά, στοίχημα έχω βάλει με τον εαυτό μου ως γονέας, την κρίσιμη στιγμή της εφηβείας πρώτα και κύρια τα παιδιά μου να έχουν αναπτύξει το κριτήριο, οι όποιες πράξεις τους θα είναι συνειδητές, αποτέλεσμα δικών τους επιλογών και να αντιλαμβανόταν γιατί προβαίνουν σε αυτές.

 

Σίγουρα, θα υπάρξουν και στιγμές, όπου η εφηβική σύγχυση θα κάνει την εμφάνιση της, όπου θα υπάρξουν διλήμματα και εκεί ελπίζω πως η καθοδήγηση μου θα τα βοηθήσει, ώστε να μην προβούν σε πράξεις, οι οποίες θα προσβάλλουν την αξιοπρέπεια τους.

 

Το ροζ μαλλί λ.χ. δε με ενοχλεί, αρκεί να μην είναι επιβεβλημένο από τον περίγυρο, ώστε να μπορεί το παιδί μου να ενταχθεί. Το ίδιο ισχύει και για το αντίστροφο. Εάν επιθυμήσει να βάψει το μαλλί του ροζ να μη διστάσει φοβούμενο την απόρριψη.

 

Με ενδιαφέρει, εάν αποφασίσει να παραμελήσει τη μελέτη του, να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες αυτής της απόφασης και να είναι προετοιμασμένο να τις αντιμετωπίσει.

 

Να σέβεται τους γύρω του και το χώρο τους. Προφανώς και δε θα με ευχαριστεί εάν επιλέξει να ζει στο δωμάτιο του σε ακαταστασία, όμως θα ήθελα να αντιλαμβάνεται, πως οι κοινόχρηστοι χώροι ανήκουν σε όλους κι εκεί σεβόμαστε την συνύπαρξη και με άλλους. Εάν αποφασίσει πως το σχολείο είναι μια αναγκαία συνθήκη και δεν το εκφράζει, να έχει τη στοιχειώδη ευγένεια να μη δημιουργεί προβλήματα στους υπόλοιπους.

 

Εάν και όταν επιλέξει να έρθει σε ερωτική επαφή να το κάνει επειδή το επιθυμεί, αποτελεί ανάγκη του και όχι αποτέλεσμα πίεσης και επιπλέον δεν θα εξευτελιστει και δε θα εξευτελίσει το σύντροφό του (βλ. τελευταία τη μόδα της βιντεοσκόπησης ερωτικών συνευρέσεων).

 

Μακρυγορησα για άλλη μια φορά. Ελπίζω να σας μετέφερα το πνεύμα των σκέψεων μου.

Επεξεργάστηκαν 10 Δεκεμβρίου,2018 by Αννα 35

[Έσπερος]

Η παρατηρηση της @Αννα 35 για το ροζ μαλλι και τις μόδες κλπ, μαζι με τη συζητηση για τα σκισμένα τζιν που εθχαμε πιο κανω, μας μεταφέρουν περα απο τη νηπιακή ηλικια, που ηταν μαλλον ο αρχικός κροβληματιςμος. Οποτε ξεφεύγω κι εγω λιγο. Πολλες φορες συζηταμε στο σχολείο για το αν θα αφηνουμε τις μαθήτριες να ερχονται με τα ανύπαρκτα σορτσάκια και τα ντεκολτέ. Εγω προσωπικα ειμαι μπερδεμένη. Σιγουρα δεν ειναι ρουχα που θα ηθελα να φορανε τα παιδια μου στο σχολείο, καποια ουτε και στη βολτα. Αλλα απο την αλλη, κανω αντιφατικές σκεψεις για το πώς μαθαίνουμε στα κοριτσια να σεβονται το σωμα τους. Δηλαδη να μην το ενοχοποιήσουν ως κατι εγγενώς προκλητικο, αλλα και να μην υποκύψουν και στη μόδα της υπερπροβολής του προς τέρψιν αλλων. Σίγουρα στο σπίτι πρεπει να εχει προηγηθεί αρκετη δουλεια, να μην αντιδρα το παιδι σε περιορισμούς. 

 

@mama anesti σωστά αυτά για την αυτοεξυπηρέτησης. ομως κ αυτα απαιτούν καποιες δεξιοτητες, κινητικότητας, παρατηρητικότητας κλπ. Νομιζω οτι το παιχνιδι με τη σκουπα κ τα πλυντηρια, εκτος απο απλη διασκεδαση κ διευκόλυνση της μαμάς που τρέχει για όλα, βοηθουν κ στην καλλιέργεια δεξιοτητων αρα συντελούν κ στην αυτοσυντήρηση αργοτερα.

[Βερενίκη]

Επειδή εγώ το αποπροσανατόλισα το θέμα από την βρεφική- νηπιακή ηλικία στα μεγαλύτερα παιδιά, θα ήθελα να είμαι πιο σαφής:

Όλοι καμαρώνουμε την ανεξαρτησία και την έκφραση βούλησης του παιδιού όσο συμβαδίζει με τα δικά μας πιστεύω και με τα δικά μας πλάνα για το μέλλον. 

Τι γίνεται όμως όταν, στη βάση αυτής την ανεξαρτησίας, αυτονομίας κλπ. που ΕΜΕΙΣ έχουμε καλλιεργήσει, το παιδί μας, σε  μία ηλικία που πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά (όχι πχ. στα 10 αλλά στα 15) πάρει μία απόφαση, που δεν μας αρέσει καθόλου. Πχ. να αλλάξει θρησκεία, να γεννήσει το παιδί που κυοφορεί, ή ακόμα και να σπουδάσει καλές τέχνες ή να γίνει χορτοφάγος, στα 17 του να κάνει το γύρο του κόσμου με ποδήλατο κλπ. (δεν ξέρω τι θα φαινόταν ακραίο για κάποιους από εμάς)

 

Αν η αντίδραση είναι 'θα το έχω μεγαλώσει έτσι που δεν θα κάνει ακρότητες' τότε σίγουρα δεν θα το έχεις μεγαλώσει αυτόνομο, θα το έχεις μεγαλώσει για να γίνει κατ' εικόνα και ομοίωση, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. 

 

Τα παραδείγματα που φέρνω είναι ακραία, γιατί παρατηρώ ότι οι ίδιοι γονείς που ενισχύουν την αυτονομία του παιδιού τους όταν είναι μικρό, ακριβώς οι ίδιοι προσπαθούν να του κόψουν τη φόρα και να το βάλουν σε καλούπια, όταν μεγαλώνοντας αντιληφθούν ότι το 'έχει παρακάνει με την αυτονομία'.

[Έσπερος]

Ναι καταλαβαινω την ερώτησηςή σου. Βεβαια μου δινεις την εντυπωση οτι καπως σαν να τα συνδέεις γραμμικά ολα αυτα. Δηλαδη σαν να φοβασαι οτι το νήπιο που θα μαθει νωρις να αυτοεξυπηρετείται  κ θα ενθαρρύνεται στη λήψη αποφάσεων, θα εξελιχθεί σε υπερβολικα ανεξαρτητο έφηβο. Ή κανω λαθος; 

 

 

Πιστευω οτι περα απο την αυτονομια, υπαρχει κ η γονική ευθυνη. Αν δλδ το παιδι στα 15, τα 16, τα 17, παρει μια αποφαση που θεωρεις επικινδυνη, οχι απλα ενοχλητικη, σιγουρα θα το συζητησεις, θα προσφέρεις εναλλακτικές, θα προσπαθήσεις να περιορίσεις τους κινδύνους. Πχ εγω φοβαμαι οτι ο γιος μας θα ζητησει μηχανάκι στο λυκειο (ενταξει το πηγα μακρια), επειδη βλεπω οτι πολλα αγορια το κανουν.  Εκει δεν θα ενθουσιαστω αλλα δεν θα το θεωρήσω δειγμα υπερβολικής αυτονομίας. Σιγουρα κατι τετοιο θα το καθυστερούσα ή θα λεγαμε οτι μπορεις να μαθεις αλλα οχι για να πηγαινεις στο σχολείο, ή θα οδηγείς μονο με τον μπαμπα σου μαζι ή καπως ετσι. Τωρα αν το ακραιο ειναι κατι που απλα δεν ειναι του γούστου σου, εκει τι να κανεις; Θα το υπομεινεις,  αλλα τι νοημα εχει να κατηγορείς την συτονομια; κι ενα μη αυτόνομο παιδι μπορει να κανει κατι ακραιο απλα κ μονο απο αντιδραση. 

 

 

[kotsifikos]

@Βερενίκη εξαρτάται πως βλεπει ο καθένας την αυτονομία και την ανεξαρτησία, αυτό που εσύ περιγράφεις δεν το βλέπω ως ανεξαρτησία και αυτονομία, το βλέπω πως το ότι θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί και να ζήσει την ζωή που εγώ ορίζω με βάση τα δικά μου θέλω και επιθυμίες.

εφόσον εγώ θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο ανεξάρτητο υπάρχει περίπτωση να και να αλλαξοπιστήσει και να γίνει χορτοφάγος και γενικά να κάνει πολλές πολλές επιλογές που  δεν κρίνω σωστές, άλλωστε αυτός είναι ο στόχος, (τουλάχιστον ο δικός μου), να μπορεί να κάνει τις επιλογές του χωρίς να καταπιέζεται με το τι όνειρα και σχέδια είχα εγώ για την ζωή του, αρκεί να μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του, να προσέχει την ζωή του και να φροντίζει να μείνει ασφαλής, να μπορεί να σταθεί στα πόδια του μόνος του χωρίς να εξαρτάται από κανέναν. Με νοιάζει να του δώσω εφόδια να ζήσει την ζωή που εκείνος θέλει , και να ξέρει πως θα είμαι εκεί ακόμα και όταν δεν εγκρίνω τις επιλογές του.

Μεγαλώνουμε παιδιά και οι εκπλήξεις θα είναι μεγάλα, απλά πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας πως είναι άνθρωποι με άποψη και θέλω, καλό είναι να ακούμε τι θέλουν ακόμα και όταν διαφωνούμε με αυτά.