μαμα που αφηνε κανα σαββατο τα παιδια στην πεθερα της αλλα το ... μετανιωσε

[ΑΡΓΚ]

Με όλο το σεβασμό κορίτσια, νομίζω ότι αυτή η σχέση ανταγωνισμού με τις γιαιγάδες και η ανάγκη για απολυτα πράγματα στην ανατροφή ενός παιδιού ειναι από τα λίγα κακά του να μένει μία μαμά στο σπίτι. Ειναι εύκολο τα όρια του τι είναι επιθυμητό να ξεπεραστούν και να γίνουν λίγο εμμονή. Τα παιδιά μεγαλώνουν και χωρίς απόλυτο έλεγχο του αν θα ακουσουν καμία σαχλαμάρα ή όχι, του αν θα παίξουν μία φορά στο κινητό ή όχι και του αν θα παρεκλείνουν από το ιδανικό διαιτολόγιο. Αγάπη να υπάρχει και καλή θέληση, και η "βλάχα" γιαγιά δε θα χαλάσει το κατά τα άλλα στην εντέλεια φτιαγμένο περιβάλλον ανατροφής του μικρού

[nat2308]

Στην περίπτωσή μας χαλάει γενικότερα την όποια "οικογενειακή γαλήνη"... Έχω ξαναναφερθεί σε άλλα θέματα στην πεθερά μου, οπότε ας μη μακρυγορήσω αγαπητή ΑΡΓΚ... Καταλαβαίνω ότι κοντεύω να γίνω γραφική και δεν το θέλω 

 

Καμιά φορά η κουτοπονηριά αποδεικνύεται χειρότερη από την πραγματική κακία, και δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα, αγαπητή antsa. Αν ήταν πραγματικά κακιά, θα είχα άλλους τρόπους να την αντιμετωπίσω. Με την κουτοπονηριά δεν μπορώ να τα βάλω, γιατί είμαι ευθύς και ειλικρινής άνθρωπος, οπότε απλά καταφέρνω μόνο να φαίνομαι εγώ η κακιά στο τέλος, αν και τα σαφή όρια που έχω θέσει εξ αρχής καταπατούνται συνεχώς.

 

Πάντως, μπορώ προς το παρόν να επαναπαύομαι στο ένστικτο του γιου μου. Δεν τρελαίνεται μαζί της και το δείχνει με τον τρόπο του. Θέλω να πιστεύω ότι κι η ανατροφή που του δίνουμε θα λειτουργήσει από μόνη της ανασταλτικά στις όποιες παρεμβάσεις στο μέλλον.

[ΑΡΓΚ]

Eπίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν από εμας. Αν τους μάθουμε ότι τη γιαγιά τη βλέπουμε μία φορά το μήνα, με επιτήρηση, δε μένει μόνη με εγγόνια, και γενικά είναι κάτι σαν αγγαρεία που ανεχόμαστε και μετά κουτσομπολεύουμε τη συμπερφορά της, μην παίρνουμε τηλέφωνο σε καμιά 25 αριά χρόνια το παιδί μας να διαμαρτυρηθούμε που το εγγόνι το βλέπουμε μόνο μεσω skype κάθε Χριστούγεννα

 

[ΑΝΝΑ24]

Αυτό που λες με τις μητέρες

5 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Με όλο το σεβασμό κορίτσια, νομίζω ότι αυτή η σχέση ανταγωνισμού με τις γιαιγάδες και η ανάγκη για απολυτα πράγματα στην ανατροφή ενός παιδιού ειναι από τα λίγα κακά του να μένει μία μαμά στο σπίτι. Ειναι εύκολο τα όρια του τι είναι επιθυμητό να ξεπεραστούν και να γίνουν λίγο εμμονή. Τα παιδιά μεγαλώνουν και χωρίς απόλυτο έλεγχο του αν θα ακουσουν καμία σαχλαμάρα ή όχι, του αν θα παίξουν μία φορά στο κινητό ή όχι και του αν θα παρεκλείνουν από το ιδανικό διαιτολόγιο. Αγάπη να υπάρχει και καλή θέληση, και η "βλάχα" γιαγιά δε θα χαλάσει το κατά τα άλλα στην εντέλεια φτιαγμένο περιβάλλον ανατροφής του μικρού

 

 

Εγώ δεν έμεινα ποτέ στο σπίτι, ως ελ. επαγγελματίας ουσιαστικά δεν διέκοψα καθόλου τη δουλειά. Δεν είχα ποτέ ιδανικό διαιτολόγιο ούτε καμμία ανάγκη για τελειότητα.

Δεν είναι αυτό που περιγράφεις. Είναι η εισβολή. Κάθε άνθρωπος σε μια οικογένεια έχει και ένα ρόλο, έτσι λειτουργεί σωστά το σύστημα. Αν κάποιος προσπαθεί διαρκώς να σε "σπρώξει" από τη θέση σου να παίξει αυτός σέντερ-φορ, είναι και λογικό και υγιές να αισθάνεσαι δυσφορία.

 

Όσο για εμάς στο μέλλον, είναι στο δικό μας χέρι να μας θέλουν τα παιδιά μας κοντά τους. Ό,τι κι αν κάνουμε με τους γονείς και τις πεθερές μας, εκείνα θα μας θέλουν κοντά ή μακρυά ανάλογα με το πως θα τους κάνουμε να αισθάνονται, όχι από το τι θυμούνται από τη γιαγιά.

[nat2308]

πρίν από 9 λεπτά , ΑΝΝΑ24 είπε:

Αυτό που λες με τις μητέρες

 

 

Εγώ δεν έμεινα ποτέ στο σπίτι, ως ελ. επαγγελματίας ουσιαστικά δεν διέκοψα καθόλου τη δουλειά. Δεν είχα ποτέ ιδανικό διαιτολόγιο ούτε καμμία ανάγκη για τελειότητα.

Δεν είναι αυτό που περιγράφεις. Είναι η εισβολή. Κάθε άνθρωπος σε μια οικογένεια έχει και ένα ρόλο, έτσι λειτουργεί σωστά το σύστημα. Αν κάποιος προσπαθεί διαρκώς να σε "σπρώξει" από τη θέση σου να παίξει αυτός σέντερ-φορ, είναι και λογικό και υγιές να αισθάνεσαι δυσφορία.

 

Όσο για εμάς στο μέλλον, είναι στο δικό μας χέρι να μας θέλουν τα παιδιά μας κοντά τους. Ό,τι κι αν κάνουμε με τους γονείς και τις πεθερές μας, εκείνα θα μας θέλουν κοντά ή μακρυά ανάλογα με το πως θα τους κάνουμε να αισθάνονται, όχι από το τι θυμούνται από τη γιαγιά.

Αχ Άννα, περίεγραψες με μία λέξη αυτό που προσπαθώ να πω τόσον καιρό: Εισβολή!!! Όταν η πεθερά προσπαθεί να παίξει τη μάνα του παιδιού σου και τη γυναίκα του άντρα σου (!), απλά και μόνο για να δείξει "κάτι" (δεν θα επεκταθώ στο τι), πραγματικά δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη περιγραφή!

 

Εγώ δεν έχω ανάγκη για τελειότητα, αλλά για σειρά και μάλιστα για λόγους υγείας. Το παιδί το έπαιρνα στο γραφείο μαζί μου μέχρι 9 μηνών, μετά αναγκάστηκα να το αφήσω γιατί έπιασαν τα κρύα και περπάτησε κιόλας. Όλες μου οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα την ευημερία του παιδιού και μπορώ να πω με υπερηφάνεια και χωρίς να την έχω ψωνίσει, ότι μέχρι τώρα τα έχω καταφέρει καλά: το παιδάκι είναι υγιέστατο, χαρούμενο, ανεξάρτητο για την ηλικία του και προχωρημένο πνευματικά  Αυτά για μένα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι εκπληρώνω τον ρόλο μου ως μητέρα και δεν πάει να λέει η κάθε πεθερά ό,τι θέλει...

[antsa]

κοριτσια ολα αυτα τα χρονια και ειδικα παλια ειχα ανεχτει μπιχτες διαφορες απο τους γονεις του ανδρα μου. Μετα τη γεννηση των παιδιων μαλακωσαν, οχι βεβαια γιατι ξαφνικα με αγαπησαν αλλα γιατι ηθελαν να εχουν προσβασεις στα εγγονια τους (φυσιολογικο). Και ειχα ολη τη καλη διαθεση , παρολο το παρελθον και τα οποια παραπονα μου. Ειχα ολη τη καλη διαθεση για χαρη των παιδιων, του ανδρα μου που αγαπω και σεβομαι, και βεβαια γιατι αναγνωρισα οτι σταματησαν οι μπιχτες (τουλαχιστον σε μενα αλλα οχι η ψυχραμαρα και η ασεβεια απεναντι στους γονεις μου.αυτο παντοτε δε μου αρεσε, γιατι σεβεστε κατ επιφασιν εμενα επειδη εχετε τα συμφεροντα σας αλλα οχι τους ανθρωπους που με γεννησαν και με εφτασαν ως εδω?) Παντοτε φερομουν με καλοσυνη και σεβεσμο (παντοτε σε γενικες γραμμες) και αν ειχα διαφωνεια την ελεγα με ομορφο τροπο, χαμογελαστα και καλοπροαιρετα. τωρα εχω σκυλιασει καπου, γιατι νοιωθω οτι προσπαθει να με παραγκωνισει με τον τροπο της παντοτε, και καπου σα να εισχωρει σε εδαφη που δεν αφορουν τον ρολο τησ γιαγιας αλλα αυτον της μαμας. Και αυτο δε το δεχομαι, ουτε μου αρεσει. Συν το οτι τελικα νοιωθω οτι οταν παραεισαι καλος, αντι να σε εκτιμανε μαλλον μπορει πισω απο τη πλατη σου να λενε νταξει μωρε καλη ειναι αυτη... με ο,τι συνεπαγεται αυτο (παιρνουν αερα και φερονται κατα το δοκουν)

Επεξεργάστηκαν 27 Σεπτεμβρίου,2017 by antsa

[kine]

Δεν θέλω να δικαιολογήσω καμία πεθερά και κανέναν άνθρωπο που γενικά δεν ξέρει να κρατάει τη θέση του και το ρόλο του στην οικογένια και παρεμβαίνει όπου κι όπως του έρχεται και αντιλαμβάνομαι πλήρως και το αίσθημα της εισβολής και την πραγματική εισβολή μέσα στην οικογένεια, τη χειριστικότητα, τις κουτοπονηριές, την κακία κι άλλα πολλά. Η γιαγιά μου, είναι όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα. Λατρεύει τα εγγόνια και τα παιδιά της, αλλά όχι τους γαμπρούς και τις νύφες.

 

Σε σένα τώρα.

Με το "να την βαλεις στη θέση της", τη δικαιώνεις. Της δηλώνεις ευθαρσώς ότι νίκησε. Οτι έχει δίκιο. Οτι τη φοβάσαι, την αποφεύγεις και δεν της αφήνεις τα παιδιά σου, γιατί όντως, μπορεί να σε υποκαταστήσει.

Η γυναίκα αυτή είναι μια γυναίκα δυστυχής και στερημένη. Αλλιώς δεν θα είχε ανάγκη να ανταγωνιστεί τη νύφη της και να διεκδικεί τα εγγόνια της - μόνο και μόνο για να σε πικάρει. Σκέψου το καλά, πόσο μπορεί να μιζεριάζει μέσα της, να νιώθει μόνη και παραγκωνισμένη, ξεχασμένη και θλιμμένη, για να μπαίνει σε τέτοιους ανόητους συγκριτισμούς. Αν καταφέρεις λίγο να τη νιώσεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι η χειρότερη επιλογή, είναι να την συναγωνιστείς, να προσπαθήσεις να την "νικήσεις", να παίξεις τέτοιο παιχνίδι, να γίνεις αυτό που σε ενοχλεί σε αυτήν.

 

Μπορεί σήμερα να αισθάνεσαι την ανάγκη να την βάλεις στη θέση της, αλλά σκέψου μακροπρόθεσμα τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά σου. Τα παιδιά σου μεγαλώνοντας θα αισθάνονται ότι η μαμά τους, είχε ανταγωνισμούς με τη γιαγιά. Κι αυτό δεν ρίχνει τη γιαγιά στα μάτια τους, αλλά τη μαμά, που τελικά ήταν τόσο ανασφαλής συναισθηματικά ως μητέρα, ώστε να τους απομακρύνει από την γιαγιά, για να μη νιώθει η ίδια, απειλή. 

 

Τα παιδιά σου περνούν καλά; Θέλουν να κάτσουν; Τη δέχονται; Αρκεί.

Κάντε το πρόγραμμα σας όπως ξέρατε με τον άντρα σου.

Δείξε με τις πράξεις σου, ότι δεν έχεις σε τίποτα να "φοβηθείς" αυτή τη γυναίκα. Δείξε μεγαλοκαρδία, δείξε ανοχή και βάλε την και στη θέση της όποτε νιώθεις ότι ξεπερνά τα όρια (όπως στο παράδειγμα με το παιδί στο νοσοκομείο - μιλα ανοιχτά και ευθέως). Αλλά μην παίξεις αυτό το λυπηρό παιχνίδι, αυτό το κρυφτούλι.

Βάλε μπροστά τη σχέση των παιδιών σου με τους παππούδες κι όχι τη δική σου με την πεθερά σου.

Στο τέλος τέλος, δεν χρειάζεται καν να τη συμπαθείς.

Μπορείς απλώς να την ανέχεσαι, γνωρίζοντας ότι "τόσα ξέρει,  τόσα κάνει". Εσύ όμως ξέρεις και μπορείς καλύτερα.

[antsa]

η αποψη σου ειναι σεβαστη, και με προβληματισε σαφως, απλα ηθελα να πω οτι δε νομιζω οτι θελει να με πικαρει, απλα οτι ειναι ψυχολικα οχι καλα, δενε χει δικη της ζωη και προσπαθει να ζησει μεσω της ζωης των αλλων. μονο που η ζωη ειναι δικη μου, τα παιδια δικα μας (και του ανδρα μου), και φυσικα δεν αποτελουν μεσω αποθεραπειας ενος ανθρωπου με ψυχολογικα θεματα. Και φυσικα τιθεται θεμα εμπιστοσυνης, υστερα απο τις παλιες μπιχτες σε συνδυασμο με την τωρινη  μη φυσιολογικη συμπεριφορα της, στο κατω κατω να εμπιστευομαι να αφηνω τα παιδια μου σε εναν ανθρωπο ψυχικα οχι και τοσο καλα? οχι δε φοβαμαι για τη ζωη τους, τα αγαπαει πολυ. για ολα τα υπολοιπα ανησυχω. Και ολα τα χρονια πιστεψε με εχω δειξει και ανοχη και καλοσυνη και κατανοηση σε διαφορα κουλα και περιεργα. μηπως ηρθε η ωρα να δειξω λιγο και τα δοντακια μου παραπανω? αυτο θελω να αποφασισω μεσα μου. και να καταληξω. να συνεχισω να φερομαι με κατανοηση (θα μπορουσα να το κανω, γιατι σε αρκετα σημεια τη λυπαμαι και στεναχωριεμαι για αυτην και εμμεσως και για τον ανδρα μου). ομως οταν νοιωθω οτι παει να "χειριστει" με τον τροπο της τα παιδια μου, ενταξει αυτο με ξεπερνα και για τα παιδια μου, οσο καλη και να μαι γενικα, μπορω να γινω πολυ σκυλα. δε ξερω τι θα κανω, καλουμαι να κρατησω ισορροπιες αντιφατικες. εχω ζητησει να μη με πιεσει σε αυτη τη φαση  ο ανδρας μου και ο χρονος θα δειξει. το πιο πιθανο ειναι να λυπηθω με την ολη φαση και να τα ξαναφησω καποια στιγμη, σιγουρα ομως θα ναι για λιγες ωρες και οχι καθε σαββ/κο. προς το παρων , επισκεψεις ολοι μαζι σαν οικογενεια μονο

κατι ακομα: η μανα μου ειχε κακιστη σχεση με την πεθερα της, ποτε ομως σα παιδι δε την κατηγορησα γιατι ξεροντας τις μπιχτες που κι εκεινη ειχε φαει, καταλαβαινα οτι εχει δικια πολλα. Μαλλον την πεθερας της και γιαγια μου δε πολυηθελα μεγαλωνοντας γιατι φυσικα δεν ειχα επαφες μεν αλλα ηξερα οτι ειχε στεναχωρησει τη μανα μου δε.... δε θεωρω απαραιτητα οτι θα ξεπεσω στα ματια των παιδιων μου αν θεωρητικα ξεκοψω καποτε εντελως (κατι που δεν εχω κανει εως τωρα γιατι παρολαυτα παμε καθε σ/κ επισκεψη), ειδικα αν γνωριζουν τους λογους που οδηγηθηκα σε κατι τετοιο (αν εχω καλα επιχειρηματα κοινως).

[Mary1976]

Όσα έγραψε η Kine τα βρίσκω απολύτως σωστά. Επειδή όμως, όπως σου είπα και παραπάνω, τα περνάω και εγώ ξέρω πόσο δύσκολο είναι να δώσεις τόπο στην οργή. Αλλά πρέπει, πίστεψέ με, δεν θα κερδίσεις τίποτα με το να έρθεις σε σύγκρουση. Θα πικραθείτε όλοι, κυρίως ο άντρας σου. Να της βάζεις κάποια όρια που και που δεν είναι κακό, με ευγενικό τρόπο πάντα. Άλλωστε από ότι έχω καταλάβει δεν βλέπει τα παιδιά καθημερινά. Για 1-2 φορές την εβδομάδα δεν χάλασε και ο κόσμος. Αν νιώθεις ότι τα προσέχει και δεν υπάρχουν θέματα ασφάλειας (πχ εγώ δεν της έχω εμπιστοσύνη στο δρόμο και τρέμει η καρδούλα μου κάθε φορά που τον πάει βόλτα), αν την θέλουν και τα παιδιά και περνάνε καλά, φυσικά και να τα αφήνεις και να βγαίνεις λίγο με τον άντρα σου. Μια χαρά το βλέπω. Από ότι έχεις πει άλλωστε δεν δουλεύεις οπότε δεν έχεις θέμα ότι λείπεις από τα παιδιά. Εσύ είσαι η κυριότερη επιρροή τους.

[antsa]

κανω c/p κι αυτο που εγραψα σε ενα αλλο θεμα:

 

οι σχεσεις πεθερας νυφης συνηθως ειναι εντονα ανταγωνιστικες. Τα παιδια (ακομα κι οταν ειναι μωρα ) τα διαισθανονται αυτο, το εχω ζησει πλεον και μετα δυο μου παιδια που γενικα δεν τα αφηνα μονα τους στη πεθερα μου και γενικα δεν την πολυηθελαν, μπορω να πω την ανεχονταν. οταν μεγαλωσαν καπως κι αρχισα να τα αφηνω εκει για καμποσες ωρες (αλλα μονο μια φορα τη εβδομαδα) αρχισα να βλεπω απο το ενα μου παιδι συμπεριφορες αλλοπροσαλες που ποτε δε μου ειχε ξανακανει και με κανεναν δε μου ειχε ξανακανει. Εδω να δωσω αλλο ενα παραδειγμα: με την πεθερα πηγαινα να τα παρω τα παιδια και το μεγαλο μου παιδι ειχε αρχισει να μη μου δινει σημασια, η αυτη το κραταγε αγκαλια και κοιταζε σα να ελεγε αχ κριμα ηρθε να σε παρει τωρα... ενω πριν κανα χρονο που ειχα μια κοπελα-παιδαγωγο για δημιουργικη απασχοληση που ερχοταν κι αυτη μια φορα την εβδομαδα για ενα δυωρο, τα παιδια μου οταν τελειωνε το δυωρο με βλεπαν και ερχοντουσαν χαρουμενα σε μενα και μου λεγαν τι ωραια που περασαν με την κυρια ταδε, οτι καναν αυτο κι αυτο, τι καλη που ειναι. φυσιολογικα πραγματα, ερχονταν στη μαμα τους χαρουμενα που την ειδαν μεν αλλα ευχαριστημενα που περασαν δυο ωρες με την κυρια ταδε δε. οχι να "απορριπτουν" τη μαμα για να μεινουν με τη κυρια ταδε κι αλλο.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, antsa είπε:

Εδω να δωσω αλλο ενα παραδειγμα: με την πεθερα πηγαινα να τα παρω τα παιδια και το μεγαλο μου παιδι ειχε αρχισει να μη μου δινει σημασια, η αυτη το κραταγε αγκαλια και κοιταζε σα να ελεγε αχ κριμα ηρθε να σε παρει τωρα... ενω πριν κανα χρονο που ειχα μια κοπελα-παιδαγωγο για δημιουργικη απασχοληση που ερχοταν κι αυτη μια φορα την εβδομαδα για ενα δυωρο, τα παιδια μου οταν τελειωνε το δυωρο με βλεπαν και ερχοντουσαν χαρουμενα σε μενα και μου λεγαν τι ωραια που περασαν με την κυρια ταδε, οτι καναν αυτο κι αυτο, τι καλη που ειναι. φυσιολογικα πραγματα, ερχονταν στη μαμα τους χαρουμενα που την ειδαν μεν αλλα ευχαριστημενα που περασαν δυο ωρες με την κυρια ταδε δε. οχι να "απορριπτουν" τη μαμα για να μεινουν με τη κυρια ταδε κι αλλο.

Αυτό συγγνώμη αλλά είναι ανασφάλεια δική σου, και κτητικότητα απέναντι στο παιδί, σε βαθμό επικίνδυνο για το παιδί. Το να θέλει το παιδί να μείνει με αυτόν που τον φροντίζει είναι κάτι επιθυμητό, όχι λόγος ζήλειας! Το παδί μπορεί και πρέπει να αγαπά και άλλους εκτός από τη μαμά!

[ΑΡΓΚ]

12 ώρες πρίν, antsa είπε:

η αποψη σου ειναι σεβαστη, και με προβληματισε σαφως, απλα ηθελα να πω οτι δε νομιζω οτι θελει να με πικαρει, απλα οτι ειναι ψυχολικα οχι καλα, δενε χει δικη της ζωη και προσπαθει να ζησει μεσω της ζωης των αλλων. μονο που η ζωη ειναι δικη μου, τα παιδια δικα μας (και του ανδρα μου), και φυσικα δεν αποτελουν μεσω αποθεραπειας ενος ανθρωπου με ψυχολογικα θεματα. Και φυσικα τιθεται θεμα εμπιστοσυνης, υστερα απο τις παλιες μπιχτες σε συνδυασμο με την τωρινη  μη φυσιολογικη συμπεριφορα της, στο κατω κατω να εμπιστευομαι να αφηνω τα παιδια μου σε εναν ανθρωπο ψυχικα οχι και τοσο καλα? οχι δε φοβαμαι για τη ζωη τους, τα αγαπαει πολυ. για ολα τα υπολοιπα ανησυχω. Και ολα τα χρονια πιστεψε με εχω δειξει και ανοχη και καλοσυνη και κατανοηση σε διαφορα κουλα και περιεργα. μηπως ηρθε η ωρα να δειξω λιγο και τα δοντακια μου παραπανω? αυτο θελω να αποφασισω μεσα μου. και να καταληξω. να συνεχισω να φερομαι με κατανοηση (θα μπορουσα να το κανω, γιατι σε αρκετα σημεια τη λυπαμαι και στεναχωριεμαι για αυτην και εμμεσως και για τον ανδρα μου). ομως οταν νοιωθω οτι παει να "χειριστει" με τον τροπο της τα παιδια μου, ενταξει αυτο με ξεπερνα και για τα παιδια μου, οσο καλη και να μαι γενικα, μπορω να γινω πολυ σκυλα. δε ξερω τι θα κανω, καλουμαι να κρατησω ισορροπιες αντιφατικες. εχω ζητησει να μη με πιεσει σε αυτη τη φαση  ο ανδρας μου και ο χρονος θα δειξει. το πιο πιθανο ειναι να λυπηθω με την ολη φαση και να τα ξαναφησω καποια στιγμη, σιγουρα ομως θα ναι για λιγες ωρες και οχι καθε σαββ/κο. προς το παρων , επισκεψεις ολοι μαζι σαν οικογενεια μονο

κατι ακομα: η μανα μου ειχε κακιστη σχεση με την πεθερα της, ποτε ομως σα παιδι δε την κατηγορησα γιατι ξεροντας τις μπιχτες που κι εκεινη ειχε φαει, καταλαβαινα οτι εχει δικια πολλα. Μαλλον την πεθερας της και γιαγια μου δε πολυηθελα μεγαλωνοντας γιατι φυσικα δεν ειχα επαφες μεν αλλα ηξερα οτι ειχε στεναχωρησει τη μανα μου δε.... δε θεωρω απαραιτητα οτι θα ξεπεσω στα ματια των παιδιων μου αν θεωρητικα ξεκοψω καποτε εντελως (κατι που δεν εχω κανει εως τωρα γιατι παρολαυτα παμε καθε σ/κ επισκεψη), ειδικα αν γνωριζουν τους λογους που οδηγηθηκα σε κατι τετοιο (αν εχω καλα επιχειρηματα κοινως).

 

Από τα παιδιά δεν ξέρω τι θα εισπράξεις αργότερα, αλλά το να λες στον άντρα σου "Η μάνα σου αγαπά τα παιδιά αλλά εγώ δεν τα αφήνω εκεί και θέλω να ξεκόψω" είναι απίστευτα βαρύ και αμφιβάλω και αν ξεχνιέται ποτέ. Για φυσιολογικές γιαγιάδες μιλωντας, δεν αναφέρθηκες σε καμία που σε βρίζει μόλις σε δει.

[antsa]

1 hour ago, ΑΡΓΚ said:

Αυτό συγγνώμη αλλά είναι ανασφάλεια δική σου, και κτητικότητα απέναντι στο παιδί, σε βαθμό επικίνδυνο για το παιδί. Το να θέλει το παιδί να μείνει με αυτόν που τον φροντίζει είναι κάτι επιθυμητό, όχι λόγος ζήλειας! Το παδί μπορεί και πρέπει να αγαπά και άλλους εκτός από τη μαμά!

δεν ειμαι κτητικη νομιζω. δεν εχω προβλημα το παιδι να αγαπει τη γιαγια, τον παπου, τη θεια το ξαδελφακι. Λαθος κανεις.  Αντιθετα παλια που δε θελαν κανεναν αλλο τα παιδια εκτος απο τη μαμα τους, , συνεχεια τους τονιζα οτι " η γιαγια σ αγαπαει" η "θεια ειναι καλη". αν ημουν αρρωστημενα κτητικη οπως παρουσιαζεις θα ελεγα " ναι καρδουλα μου εδω ειναι η μαμα" και θα αφηνα να αποριιπτει τους αλλους γιατι θα επερνα ικανοποιηση απο αυτο.ΠΟΤΕ δε το εκανα, εκανα ακριβως το αντιθετο σε τετοιες περιπτωσεις. και γενικα ωθουσα τα παιδια να αγαπαν και να σεβονται.(ηρθε η γιαγια χαιρεταμε, μας εδωσε κατι λενε ευχαριστω, σε χαιδευει και εσυ φευγεις? κριμα ειναι να της στερεις αυτη τη χαρα, απο αγαπη το κανει" κτλ Χαρα μου να περναν καλα, αυτο θελω. Αλλα θεωρω οτι στη περιπτωση ανθρωπων με ψυχολογικα θεματα, ανθρωπων που προσπαθουν σα συναισθηματικα βαμπιρ να σου κλεψουν οτι μπορουν απο το ρολο σου και τη ζωη σου και οσο τους παιρνει (γιατι η δικη τους ζωη ειναι κενη, αδεια και προβληματικη γενικα), ειναι δυνητικα επικινδυνοι και μη εμπιστοσυνης. Αυτοι μπορει να ειναι οι επικινδυνοι (και με τη βουλα, διαγνωση δυο διαφορετικων γιατρων με προτεινομενη θεραπεια που εως τωρα δεν εχει ληφθει) .Γιατι ποτε τα παιδια μου δε καναν τετοιες συμπεριφορες(αλλοπροσαλες) με τους γονεις μου οταν τα αφησα? γιατι δεν καναν με την παιδαγωγο που κι εκει ειχαν αδυναμια και χαιροντουσαν πολυ οταν τη βλεπαν? γιατι δε προσπαθουσαν να παραγκωνισουν , ειχαν το σωστο τους ρολο ο καθενας απο αυτους ενω αυτη οικειοποιειται σκοπιμα και εντεχνα το δικο μου, με αποτελεσματα ... περιεργα και αλλοπροσαλα οσον αφορα τα παιδακια  μετα.

1 hour ago, ΑΡΓΚ said:

 

Από τα παιδιά δεν ξέρω τι θα εισπράξεις αργότερα, αλλά το να λες στον άντρα σου "Η μάνα σου αγαπά τα παιδιά αλλά εγώ δεν τα αφήνω εκεί και θέλω να ξεκόψω" είναι απίστευτα βαρύ και αμφιβάλω και αν ξεχνιέται ποτέ. Για φυσιολογικές γιαγιάδες μιλωντας, δεν αναφέρθηκες σε καμία που σε βρίζει μόλις σε δει.

καλε τι γραφεις εδω? ποτε δεν ειπα οτι δεν τα αφηνω γιατι τα αγαπαει!?

hellooo εχω μιλησει για ψυχολογικα προβληματα, για ενω σωρο μπιχτε ςπου εχω ανεχτει, για εντεχνο παραγνωνισμο του δικου μου του ρολου εκ μερους της κι εσυ αυτο καταλαβες? μαλλον δεν διαβασες τα παντα, τι να πω, δικιο εχεις με τοσα κατεβατα που εχω γραψει!!!

 

κατι ακομα: ο ανδρας μου εχω ξαναγραψει παραπανω, μου αναγνωριζει οτι εχω δικια, οτι εχω ανεχτει για χαρη του διαφορα . ΑΛΛΑ μου λεει να μη γινομαι υπερβολικη (γιατι εχω την ταση να ψειριζω τη μαιμου, οταν κατι με σταναχωρει να το σκεφτομαι ξανα και ξανα, και να το "παιρνω μεσα " μου). Και να δειξω για αλλη μια φορα κατανοηση λογω του οτι γνωριζω τα ψυχολογικα θεματα που υπαρχουν απο την αλλη πλευρα.

 

Αυτο που θελω να αποφασισω ειναι: να ξαναδειξω κατανοηση για πολλοστη φορα? η μηπως παραεχω γινει καλη και πανε λιγο να με καβαλησουν? να πω οτι η πολυ καλοσυνη βλαπτει? η να εξακολουθησω να δινω τοπο στην οργη? 

ΑΡΓΚ ευχαριστω για την απαντηση σου, παρολο που διαφωνουμε

Επεξεργάστηκαν 28 Σεπτεμβρίου,2017 by antsa

[kine]

Επειδή διάβασα και το υπόλοιπο της ανάρτησης σου, στο άλλο θέμα, παίρνω το θάρρος να σου πω ότι το βλέπεις στρεβλά το όλο θέμα. Κοιτάς την δική σου ικανοποίηση/δικαίωση/επιβεβαίωση και χρησιμοποιείς σαν πρόσχημα τις συμπεριφορές των παιδιών σου. Τι υποθέτεις δηλαδή, ότι κάθεται η γιαγιά και τους λέει ασταμάτητα "η μαμά σου είναι κακιά, δεν σε αγαπάει, εγώ σε αγαπώ περισσότερο κτλ"; Και έστω και τα κάνει όλα αυτά. Τι νομίζεις; Είναι ανόητα τα παιδιά σου και δεν ξέρουν αν τα αγαπάς ή όχι ή ποια είναι η μάνα τους και ποια η γιαγιά τους; Περιμένουν να ακούσουν τις ανασφάλειες της γιαγιάς τους, που νιώθει μοναξιά, για να καταλάβουν ποια είναι η μάνα τους και τι σχέση έχουν μαζί της; Σε παρακαλώ, μην υποτιμάς την νοημοσύνη τους.

 

Η σχέση νύφης-πεθεράς ανακυκλώνεται ανταγωνιστικά, επειδή και η μία και η άλλη το βλέπουν έτσι. Είναι φυσικό όταν τα παιδιά βλέπουν τους παππούδες, να γνωρίζονται καλύτερα, να αποκτούν οικειότητα, να δένονται μεταξύ τους και να δημιουργούν προσωπική αγαπητική σχέση, διαφορετική από τη σχέση που έχει ο μπαμπάς και η μαμά, με τους γονείς τους ή τα πεθερικά τους. Και στον αντίποδα, είναι φυσικό, όταν τα παιδιά δεν βλέπουν συχνά τους παππούδες, όταν δεν τους ζουν, αλλά ρους επισκέπτονται περιστασιακά και υπό την επίβλεψη των γονιών, να μην εξοικειόνονται μαζί τους, να μην δημιουργούν δεσμούς και να μην τους αποζητούν. Μεγαλώνοντας εκλογικεύουν αυτή την μη-σχέση με τους παππούδες, σύμφωνα με τις αφηγήσεις της μαμάς. Οπως έκανες κι εσύ. Αφού δεν είχες και πολλά πολλά με τη γιαγιά σου, δεν δημιούργησες δεσμούς μαζί της, δεν σε ένοιαξε κιόλας (δεν μας λείπει κατι που δεν έχουμε γνωρίσει) και έπειτα άρχισες να σκέφτεσαι "καλά έκανε η μαμά μου και με κράτησε μακρυά από τη γιαγιά, αφού είχε τους λόγους της".

 

Τέλος, έναν άνθρωπο στερημένο, που του λείπει αγάπη και δεν έχει δική του ζωή, προσπαθούμε να τον αγκαλιάσουμε, να τον γεμίσουμε με αγάπη, με χαρά, με εγγόνια, με στοργή και κατανόηση. Δεν του στερούμε και τα λίγα που έχει.

Εϊναι η γυναίκα που γέννησε τον άντρα σου, που όσα ψυχολογικά και να της καταλογίζεις, μεγάλωσε αυτό το μωράκι, που εσύ διάλεξες για άντρα σου. Ζούσε μέσα από τη ζωή του πάντοτε και τώρα δεν ξέρει που να σταθεί και πως να χαρεί με τη χαρά του, αφού έρχεται μια νέα γυναίκα να παρεμβάλει τη δική τους μοναδική σχέση.

Τα εγγόνια είναι ο τρόπος, η γέφυρα για να μπορέσουν τέτοιοι άνθρωποι, να ξαναβρουν τα παιδιά τους, την οικογένεια τους. 

Είσαι μάνα και αύριο θα έρθει ο γιος σου με μια κοπέλα που θα αγαπά πολύ και αντί να την αγκαλιάσεις και να χαρείς με τη χαρά του, θα βγάλεις δόντια, θα νιώσεις ότι παύεις να είσαι η μία και μοναδική γυναίκα στη ζωή του και θα γίνεις αυτό ακριβώς που βλέπεις στην πεθερά σου. Το ξέρεις ότι είναι φαυλος κύκλος.

Μην τον αναπαράγεις.

 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[Niki81]

22 minutes ago, antsa said:

 

κατι ακομα: ο ανδρας μου εχω ξαναγραψει παραπανω, μου αναγνωριζει οτι εχω δικια, οτι εχω ανεχτει για χαρη του διαφορα . ΑΛΛΑ μου λεει να μη γινομαι υπερβολικη (γιατι εχω την ταση να ψειριζω τη μαιμου, οταν κατι με σταναχωρει να το σκεφτομαι ξανα και ξανα, και να το "παιρνω μεσα " μου). Και να δειξω για αλλη μια φορα κατανοηση λογω του οτι γνωριζω τα ψυχολογικα θεματα που υπαρχουν απο την αλλη πλευρα.

 

Αυτο που θελω να αποφασισω ειναι: να ξαναδειξω κατανοηση για πολλοστη φορα? η μηπως παραεχω γινει καλη και πανε λιγο να με καβαλησουν? να πω οτι η πολυ καλοσυνη βλαπτει? η να εξακολουθησω να δινω τοπο στην οργη? 

ΑΡΓΚ ευχαριστω για την απαντηση σου, παρολο που διαφωνουμε

Μαθε κοπελα μου στη ζωη σου να αφηνεις το παρελθον στο παρελθον και να προχωρας τη ζωη σου μπροστα.Μην αναμασας πραγματα που εγιναν πριν καιρο και μη καθεσαι και ψιριζεις κάθε συμπεριφορά της πεθερας σου για να βρεις πατηματα να την κατηγορήσεις.Κοιτα μπροστα.και δειξε κατανοηση και μια και δυο και τρεις.Εννοειται να βαλεις τα ορια σου...εννοείται να απαντας όταν κατι λεγεται και σε ενοχλεί αλλα ως εκει.Μην αναλώνεσαι να ασχολησε με την πεθερα σου.Εχω περασει από τη θεση σου πιστεψε με.Εφτασα να τη μισω.και το χειροτερο που μου εκανε ηταν ότι με εκανε να γινομαι κακος ανθρωπος.Χαιρομαι που καταφερα και εμαθ ανα κανω την υπεςρβαση και να τα αφήσω όλα στο παρελθον.Χαιρομαι και γι αμενα και για κεινη.Αλλα στο λεω πως αν δεν αλλαζα εγω σταση και δεν μαθαινα να κανω εγω ένα βημα μπροστα...τπτ δε θα ειχε αλλαξει.Ξεκολα γιατι εισαι υπερβολικη.Και μη καθεσαι και κατηγορεις ολη την ωρα την πεθερα σου στον αντρα σου.Ειναι μανα του.Το ότι σου λεει ότι εχεις δικιο δε σημαινει ότι σου δινει το οκ να ξεκόψεις.

[antsa]

Νικη ισχυει αυτο που γραφεις "Το ότι σου λεει ότι εχεις δικιο δε σημαινει ότι σου δινει το οκ να ξεκόψεις."

Και πιθανως να ισχυει και το κομματι οτι γινομαι υπερβολικη

 Like this

[Josephine]

@antsa, δεν αμφισβητητω τιποτα απο ολα αυτα που νιώθεις απεναντι στην πεθερα σου κ πιθανον κ την κουτοπονηρια που της αποδιδεις.

 

Θα πω ομως λιγο συντομα πως επειδη προεχουν οι σχεσεις με τα παιδια μας κ με το συζυγο μας, ενω η σχεση με την πεθερα μας μπαινει σε 2ο πλανο (οσον αφορα το να πεισουμε εναν ηλικιωμενο ανθρωπο για τις αξιες μας η κ να τον αλλαξουμε) να ξερεις οτι ο συζυγος κ τα παιδια πιο πολυ θα εκτιμησουν τις υποδειξεις/παραινέσεις/μπηχτες/κακιες/ανταπαντησεις που "καταπιες" κ δεν ξεστομισες τελικα απεναντι της κ τη μεγαλοψυχια απεναντι σε κακιασμενες συμπεριφορες της παρα τις στιγμες που θριαμβευσες κ την εβαλες στη θεση της. Κ σκεψου κ οτι ως γονιος μεγαλωνουν με το παραδειγμα σου. Το λεω εκ πειρας μιας κ μεγαλωνοντας αντιληφθηκα μονη μου τι "κακιες" ελεγαν οι γιαγιουλες μου τοσο στη μαμα οσο κ στον μπαμπα μου (γτ το κανουν ακομα προς πασα κατευθυνση, γτ μεγαλωνουν κ ιδιοτροπευουν ολο κ πιο πολυ, γτ τα παιδια τους ειναι μακρια κ γερνουν μονες) κ πραγματικα τους θαυμαζα που τις αφηναν να περνουν χωρις να επηρεαζονται. Κ παντοτε ακουγα απ τη δικη μου μαμα οτι ακομα κ η πιο δικαιολογημενη κακια απεναντι στη μαμα του αντρα μου αν προελθει απο εμενα (κ οχι απ αυτον) θα "πονάει" παντα κ δεν ξεχνιεται.

Επεξεργάστηκαν 28 Σεπτεμβρίου,2017 by Josephine

[Αναιδα]

14 ώρες πρίν, antsa είπε:

η αποψη σου ειναι σεβαστη, και με προβληματισε σαφως, απλα ηθελα να πω οτι δε νομιζω οτι θελει να με πικαρει, απλα οτι ειναι ψυχολικα οχι καλα, δενε χει δικη της ζωη και προσπαθει να ζησει μεσω της ζωης των αλλων. μονο που η ζωη ειναι δικη μου, τα παιδια δικα μας (και του ανδρα μου), και φυσικα δεν αποτελουν μεσω αποθεραπειας ενος ανθρωπου με ψυχολογικα θεματα. Και φυσικα τιθεται θεμα εμπιστοσυνης, υστερα απο τις παλιες μπιχτες σε συνδυασμο με την τωρινη  μη φυσιολογικη συμπεριφορα της, στο κατω κατω να εμπιστευομαι να αφηνω τα παιδια μου σε εναν ανθρωπο ψυχικα οχι και τοσο καλα? οχι δε φοβαμαι για τη ζωη τους, τα αγαπαει πολυ. για ολα τα υπολοιπα ανησυχω. Και ολα τα χρονια πιστεψε με εχω δειξει και ανοχη και καλοσυνη και κατανοηση σε διαφορα κουλα και περιεργα. μηπως ηρθε η ωρα να δειξω λιγο και τα δοντακια μου παραπανω? αυτο θελω να αποφασισω μεσα μου. και να καταληξω. να συνεχισω να φερομαι με κατανοηση (θα μπορουσα να το κανω, γιατι σε αρκετα σημεια τη λυπαμαι και στεναχωριεμαι για αυτην και εμμεσως και για τον ανδρα μου). ομως οταν νοιωθω οτι παει να "χειριστει" με τον τροπο της τα παιδια μου, ενταξει αυτο με ξεπερνα και για τα παιδια μου, οσο καλη και να μαι γενικα, μπορω να γινω πολυ σκυλα. δε ξερω τι θα κανω, καλουμαι να κρατησω ισορροπιες αντιφατικες. εχω ζητησει να μη με πιεσει σε αυτη τη φαση  ο ανδρας μου και ο χρονος θα δειξει. το πιο πιθανο ειναι να λυπηθω με την ολη φαση και να τα ξαναφησω καποια στιγμη, σιγουρα ομως θα ναι για λιγες ωρες και οχι καθε σαββ/κο. προς το παρων , επισκεψεις ολοι μαζι σαν οικογενεια μονο

κατι ακομα: η μανα μου ειχε κακιστη σχεση με την πεθερα της, ποτε ομως σα παιδι δε την κατηγορησα γιατι ξεροντας τις μπιχτες που κι εκεινη ειχε φαει, καταλαβαινα οτι εχει δικια πολλα. Μαλλον την πεθερας της και γιαγια μου δε πολυηθελα μεγαλωνοντας γιατι φυσικα δεν ειχα επαφες μεν αλλα ηξερα οτι ειχε στεναχωρησει τη μανα μου δε.... δε θεωρω απαραιτητα οτι θα ξεπεσω στα ματια των παιδιων μου αν θεωρητικα ξεκοψω καποτε εντελως (κατι που δεν εχω κανει εως τωρα γιατι παρολαυτα παμε καθε σ/κ επισκεψη), ειδικα αν γνωριζουν τους λογους που οδηγηθηκα σε κατι τετοιο (αν εχω καλα επιχειρηματα κοινως).

antsa, εμπιστευσου το ενστικτο σου και κανε αυτο που νιωθεις καλυτερα. 

Λυση υπαρχει για τις εξοδους σας,εαν οικονομικα μπορει να πληρωνεται μια γυναικα να σας κραταει τα παιδια. Πιστευω οτι  ο αντρας σου σκεφτεται και την μητερα του,  που σου παραπονιεται για τις εξοδους σας γιατι το βλεπει σαν μια ευκαιρα να την ευχαριστησει. 

Νομιζω οτι το χειριζεσαι πολυ σωστα, εφοσον βγαινετε και ολοι μαζι το ΣΚ. 

 

Οι παρεμβασεις με τον οποιοδηποτε τροπο στην  οικογενεια και στην αντροφη τωνπαιδιων, οσο καλοπροαιρετες και να ειναι  μονο κακο κανουν μακροπροθεσμα κυριως στην σχεση του ζευγαριου. Η ανοχη και η υπομονη σε θεματα που μας ενοχλουν επηρεαζουν την ψυχολογια μας αρνητικα και  η πιεση- δυσφορια δρα  συσσωρευτικα με τα χρονια.  

 

 

[belleblue]

Γειά σου! Πρώτα πρέπει να συζητήσεις με το συζυγο εαν συμφωνεί με τους λόγους που η χ συγκεκριμένη συμπεριφορά της γιαγιάς δεν είναι αποδεκτή και για ποιούς λόγους. 

Βρές βιβλία ή άρθρα να του το εξηγήσεις. 

Θα μιλήσετε αναλυτικά για όλα τα σενάρια και περιπτώσεις. 

Θα ξεχωρίσετε τις πολύ σημαντικές από τις λιγότερο σημαντικές. 

Μετά όταν έχεις και συμμαχο τον σύζυγο, θα πάρετε ΜΑΖΙ την μαμά του και θα της πείτε ΑΚΡΙΒΩΣ τι δεν δέχεστε, 

αλλά και που βάζετε νερό στο κρασί σας. 

ΕΑΝ θέλει να συμφωνήσει και καταλαβαίνει, τότε καλώς. Αν όμως δεν,.... τότε δεν μένουν πολλές επιλογές. στην οικογένεια είμαστε ομάδα..... αλλιώς ,..... ο καθένας κάνει το δικό του. 

 

 

 

[vicky86]

Αν υπαρχουν διαπιστωμενα ψυχολογικα προβληματα εγω δ θα αφηνα τα παιδια χωρις επιβλεψη με το ατομο αυτο,το γραφω ετσι γτ θα μπορουσε να μην ειναι η πεθερα

Φυσικα θα εβαζα ορια σε σοβαρα ζητηματα,πχ δ σπαμε πιατα.αλλα μια ωρα τηλεοραση παραπανω την εβδομαδα δ εγινε κ κτ

Εγω στις μπηχτες απανταω,δ μπορω να κανω αλλιως,ειναι στο χαρακτηρα μου,δ αφηνω τπτ να πεσει κατω,κ απο τη μανα μου ακομη

Φυσικα δ υπαρχει λογος να σκεφτεσαι συνεχεια τι εχει γινει στο παρελθον,τζαμπα χαλιεσαι

Απο κει κ περα ναι,δ μου φαινεται παραλογο μια γιαγια να κακολογει τη μαμα,το χω ζησει,κ να μην το κανει κ ευθεως,κ αλλο να πει στο 8χρονο εγω σ αγαπω πιο πολυ ειμαι δυο φορες μαμα σου,κ αλλο να λεει στο διχρονο κακια μαμα,δ ντυνεις καλα το παιδι κ θ αρρωστησει(κ ας ειναι σαν κρεμμυδι)

[antsa]

υπαρχουν ψυχολογικα θεματα με προτεινομενη θεραπεια ναι. αλλα αυτα τα θεματα αφορουν κυριως τον δικο της εαυτο (πχ καταθλιψη) , δεν ανησυχω για σωματικη ακεραιοτητα των παιδιων και γενικα σε θεματα υγιεινης και φυλαξης των παιδιων ειναι μια χαρα. Και οταν λεω οτι βλεπω αλλοπροσαλες συμπεριφορες του μεγαλου μου παιδιου οταν τα εχω αφησει εκει και παω να τα παρω, οχι δε νομιζω να εχει πει ευθεως "ειναι κακια η μαμα". Ο,τι εχει πει η ο,τι εχει κανει στη ζωη της παντοτε το εχει πει-κανει και καλα γελωντας για πλακα, η πισωπλατα με εμμεσο τροπο (οχι μονο με μενα, γενικα και με αλλους). ομως τετοιους ανθρωπους τους θεωρω χειροτερους και πιο επικινδυνους απο αυτους που στα χωνουν ευθεως και σταρατα. μπορω να πω τους ευθυς ανθρωπους, ακομα κι αν διαφωνησουμε, τους εκτιμαω καλυτερα (αρκει η διαφωνεια να υφισταται σε κοσμια επιπεδα!)

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 4 λεπτά , antsa είπε:

υπαρχουν ψυχολογικα θεματα με προτεινομενη θεραπεια ναι. αλλα αυτα τα θεματα αφορουν κυριως τον δικο της εαυτο (πχ καταθλιψη) , δεν ανησυχω για σωματικη ακεραιοτητα των παιδιων και γενικα σε θεματα υγιεινης και φυλαξης των παιδιων ειναι μια χαρα. Και οταν λεω οτι βλεπω αλλοπροσαλες συμπεριφορες του μεγαλου μου παιδιου οταν τα εχω αφησει εκει και παω να τα παρω, οχι δε νομιζω να εχει πει ευθεως "ειναι κακια η μαμα". Ο,τι εχει πει η ο,τι εχει κανει στη ζωη της παντοτε το εχει πει-κανει και καλα γελωντας για πλακα, η πισωπλατα με εμμεσο τροπο (οχι μονο με μενα, γενικα και με αλλους). ομως τετοιους ανθρωπους τους θεωρω χειροτερους και πιο επικινδυνους απο αυτους που στα χωνουν ευθεως και σταρατα. μπορω να πω τους ευθυς ανθρωπους, ακομα κι αν διαφωνησουμε, τους εκτιμαω καλυτερα (αρκει η διαφωνεια να υφισταται σε κοσμια επιπεδα!)

 

Ειλικρινά το λέω, υπάρχουν κακοί γονείς που γίνονται κακοί παππούδες. Οσα περιγράφεις, δεν είναι κατά διάνοια κοντά σε κάτι αντικειμενικά κακό. Καταλαβαίνω ότι τη γυναίκα την αντιπαθείς, πιθανότατα και δικαιολογημένα, δεν την γνωρίζω, και εξάλλου δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι άνθρωποι να αγαπούν τους πάντες. Ομως, είναι η μαμά του άντρα σου και λες και μόνη οτι θεωρείς ότι τα παιδιά και τα νοιάζεται και μπορεί να τα προσέξει. Επειδή λόγω ηλικίας μεγαλύτερης του συζύγου, έχω ζήσει και στο οικογενειακό μου περιβάλλον θανάτους γιαγιάδων/παππούδων, αλλά και στο στενό φιλικό περιβάλλον, προσπάθησε να θυμάσαι ότι η πεθερά είναι η μαμά του άντρα σου και ό,τι πικρία σου εκφράζει τώρα ο άντρας σου, θα τη νοιώσει πολύ εντονότερη όταν χάσει τη μαμά του. Ειναι σκληρό να έχει κανείς να αναλογιστεί όταν χάσει τη μαμά του ότι στερήθηκε την παρουσία της στη ζωη του και τη ζωή των παιδιών του λόγω μίας ακαθόριστης αντιπάθειας της συζύγου. Δε λέω να τη βάλεις στο σπίτι να σου κάνει κουμάντο. Αλλά να θυμάσαι ότι οποιον δεσμό νιώθεις για τα παιδιά σου, τον ίδιο έχει ο σύζυγος με τη γιαιγά.

[vicky86]

Κ παλι ενα ατομο με οποιαδηποτε ψυχολογικα δ μου εμπνεει προσωπικα εμπιστοσυνη για να μεινει χωρις επιβλεψη με τα παιδια

Στο τελευταιο μερος συμφωνω απολυτα.προτιμω ξακαθερες κουβεντες κ απο την αρχη.γτ μετα κ γω κανω παρομοια αστειακια με αυτα που κανουν οι αλλοι

[Niki81]

1 hour ago, antsa said:

υπαρχουν ψυχολογικα θεματα με προτεινομενη θεραπεια ναι. αλλα αυτα τα θεματα αφορουν κυριως τον δικο της εαυτο (πχ καταθλιψη) , δεν ανησυχω για σωματικη ακεραιοτητα των παιδιων και γενικα σε θεματα υγιεινης και φυλαξης των παιδιων ειναι μια χαρα. Και οταν λεω οτι βλεπω αλλοπροσαλες συμπεριφορες του μεγαλου μου παιδιου οταν τα εχω αφησει εκει και παω να τα παρω, οχι δε νομιζω να εχει πει ευθεως "ειναι κακια η μαμα". Ο,τι εχει πει η ο,τι εχει κανει στη ζωη της παντοτε το εχει πει-κανει και καλα γελωντας για πλακα, η πισωπλατα με εμμεσο τροπο (οχι μονο με μενα, γενικα και με αλλους). ομως τετοιους ανθρωπους τους θεωρω χειροτερους και πιο επικινδυνους απο αυτους που στα χωνουν ευθεως και σταρατα. μπορω να πω τους ευθυς ανθρωπους, ακομα κι αν διαφωνησουμε, τους εκτιμαω καλυτερα (αρκει η διαφωνεια να υφισταται σε κοσμια επιπεδα!)

Με λυπη μου θα σου πω πως τις μπηχτες και τα αστειακια αυτά δε θα τα γλιτώσεις.Και τα παιδια να μη της αφηνεις θα τα λεει όταν πατε ολοι μαζι εκει γιατι πολύ απλα δεν μπορει να καταλαβει ότι αυτό που κανει είναι λαθος...δε φτανει μεχρι εκει πως να στο πω.Εγω 7 χρονια τωρα εχω βαρεθεί να την ακουω μπροστα μου να υπερηφανευεται πως τα παιδια μου μοιαζουν στο γιο της.Της εχω απαντησει πολλακις κι εχω πει...ας ηταν εξυπνα να μοιαζανε στη μανα τους.Ε δε στροφαρει.Ενω καταλαβαινει ότι με ενοχλει αυτή εκει.Πρεπει να το πει...δε μπορει εστω για μια φορα να μη το πει...θα σκασει λεμε.

[antsa]

η αληθεια ειναι οτι παντοτε οταν ετρωγα καποια μπιχτη το μοτιβο ηταν : εκπληξη, μετα αμεσως θυμος και νευρα! κραταγαν λιγες μερες και μετα εμπαινα στη θεση του αλλου , περναγα στη φαση της κατανοησης. ισως και λυπησης καποιες φορες. Εντελη, πικραμενη μεν, συγχωρουσα δε.

αυτη τη φορα μονο, τα νευρα δε λενε να μου περασουν. ΑΡΓΚ απο την μια δεν τη παω καθολου, απο την αλλη ομως λυπαμαι γιατι δεν ειναι καλα. απο τη μια λεω "ΕΛΕΟΣ ως εδω. ΑΡΚΕΤΑ" απο την αλλη " ΚΡΙΜΑ, ανθρωπος ειναι, υποφερει κι αυτη, νοιωθει μοναξια, λαχταρα για τα εγγονακια της"

τι να πω, εχω γινει διχασμενη προσωπικοτητα οσον αφορα την περιπτωση της! και λυπαμαι, στεναχωριεμαι για τον ανδρα μου... πολυ, ειναι ασχημη η θεση που βρισκεται. εχει γινει,λιγο λουκανικο που συμπιεζεται απο δυο ψωμακια! hot dog

βικυ86 να κανω κι εγω τετοια αστειακια, η θα πεσω ετσι στον δικο της level? και πανω σε αυτο εχω αναρωτηθει

Νικη, κι εγω ετρωγα συνεχεια αυτη τη μπιχτη ειδικα μετα τη γεννα του πρωτου μου παιδιου. αλλα μετα το δευτερο, ολα μοιαζουν στο γιο της κανενα σε μενα! χαχαχα

Λεμονια και οι παρεμβασεις τριτων κανουν κακο στο ζευγαρι. και το να αποκλεισω τελειως τη πεθερα κανει κακο στο ζευγαρι. το θεμα ειναι λοιπον, τι θα κανει μεγαλυτερο κακο στο ζευγαρι. το μη χειρον, βελτιστο.

 

πιστευω οτι μαλλον εχουν συσσωρευτει πολλα γι αυτο ισως η φαση με τα νευρα δε λεει να μου περασει. παρολαυτα παω επισκεψεις μια φορα εβδομαδιαιως. δε την εχω αποκλεισει. απλα δεν νοιωθω ανετα πλεον να τα αφησω μονα τους εκει. θα το διαχειριστω, που θα παει.

 

καληνυχτα σας

Επεξεργάστηκαν 28 Σεπτεμβρίου,2017 by antsa