Βίαιη προσαρμογή των παιδιών στο παιδικό σταθμό

[Manoulitsa75]

Όλοι έχουμε σίγουρα δει παιδάκια που πρωτοξεκινάνε τον παιδικό σταθμό, τουλάχιστον εγώ αυτή την εικόνα βλέπω στη πόλη μου. Τις πρώτες εβδομάδες κλαίνε συνέχεια, απαρηγόρητα, σταματώντας μόνο όταν εξαντλούνται, αφού κανείς δεν τα δίνει σημασία. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα ορφανοτροφεία.

Λοιπόν εγώ δεν ήθελα με κανένα τρόπο κάτι τέτοιο για τη κόρη μου. 33 μηνών, ξεκινήσαμε πριν 10 μέρες. Ο διευθυντής (ιδιωτικός σταθμός) με πίεζε από την αρχή να μην είμαι εκεί, να μη με βλέπει το παιδί. Αυτό όμως έκανε το παιδί να έχει εφιάλτες το βράδυ, και της δημιούργησε άγχος αποχωρισμού, άρχισε να μη θέλει να την αφήνω καθόλου μόνη της, κι έκλαιγε με το παραμικρό. Έτσι κάθησα μαζί της μέσα στο παιδικό, όταν τα είχαν έξω, φρόντισα να είμαι πάντα σε σημείο που να με βλέπει, κι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, το παιδί σιγά σιγά ξεθάρρεψε. Όταν ερχόταν όμως η ώρα να μπει στη τάξη ούρλιαζε και δεν έμπαινε με τίποτα. Επειδή με άφησε η δασκάλα, μια μέρα μπήκα κι εγώ μαζί της. Και πάλι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, κι άρχισε να συμμετέχει κι εκείνη στο παιχνίδι. Και τότε μπήκε μέσα η αδερφή του διευθυντή (οικογενειακή επιχείρηση) και με ανάγκασε να βγω έξω. Φυσικά η κόρη μου άρχισε να ουρλιάζει και φύγαμε, και πήγε χαμένη όλη η προσπάθεια. Τώρα δε θέλει να δει την αίθουσα ούτε ζωγραφιστή.

Προσπάθησα να μιλήσω με το διευθυντή, τίποτα. Παρωπίδες και ωτοασπίδες. Το να μπαίνουν οι μαμάδες μέσα στις αίθουσες με τα παιδιά του φάνηκε το πιο τρελό πράγμα που έχει ακούσει. Κι όμως αυτό συμβαίνει σ’ όλη την Ευρώπη, και σε όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη.  (βλέπε στο google «σύστημα σταδιακής προσαρμογής του Βερολίνου»).

Μου την είπε κιόλας απ’ έξω απ’ έξω, αν δε σ’ αρέσει, πάρε τη κόρη σου και φύγε. Ανήκουστο για μένα, τέτοια στενομυαλιά σε ιδιωτικό σχολείο. Δε βλέπω να στεριώνουμε σ’ αυτό το παιδικό, ούτε και σε κανένα άλλο παιδικό, γενικώς. Η πρέπει το παιδί να πλαντάξει στο κλάμα, ή να κάτσει στο σπίτι.   

Εσάς ποια είναι η εμπειρία σας από τους παιδικούς? Αφήνουν τη συμμετοχή των γονιών στην αίθουσα του παιχνιδιού?

[vicky86]

Νομιζω πρεπει να αλλαξετε σταθμο

[ΑΡΓΚ]

Κι όμως, το να μένει ο γονιός μέσα, δε συμβαίνει στους περισσοτέρους σταθμούς της Αθήνας και δεν συμβαίνει και στους σταθμούς ξένων χωρών, τουλάχιστον όχι κατά κανόνα, από όσο έχω ακούσε από φίλους.

Αφενός γιατί δυσκολεύει λένε την προσαρμογή του παιδιού και αφετέρου γιατί είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά. Και πριν ειπωθεί το "να μένουν και οι άλλοι γονείς", οι περισσότεροι γονείς φυσικά και δεν έχουν την δυνατότητα αυτή, γι αυτό πάει το παιδί στο σταθμό, επειδή εκείνες τις ώρες οι γονείς δεν μπορούν να είναι μαζί του.

Αν πήγαινα το παιδί μου στον παιδικό (προτίμησα baby sitter) και αν μου ζήταγε να μείνω γιατί έτσι κάνει και η μαμά της Αννούλας, τι θα έλεγα;

[popi76]

Τελικά κάθε παιδί είναι διαφορετικό! Ο δικός μου έκλεισε τα τρία και ξεκινήσαμε στις αρχές Σεπτέμβρη σε δημόσιο παιδικό σταθμό. Επειδή δουλεύω το πρωί τον πηγαίνει ο σύζυγός μου. Τις πρώτες μέρες κάθεται 2 ώρες μόνο και μετά τον φέρνει σπίτι. Κανένα πρόβλημα, ίσα - ίσα που καμάρωνε σε όλους τους γείτονες ότι θα πάει στον παιδικό σταθμό. Είναι πολύ κοινωνικός, χαιρετάει τους πάντες, και δείχνει να ενσωματώνεται μια χαρά. Το δικό μου πρόβλημα είναι οι ιώσεις. Αυτό φοβάμαι και μόνο....ήδη μας έφερε μία και έλειψε 2 ημέρες...

[marakiz]

Κυκλοφορεί ένα ψήφισμα αυτές τις μέρες όσο αφορά την εφαρμογή μοντέλου Βερολίνου για την προσαρμογή των βρεφών. Για όποια ενδιαφέρεται, ας κάνει ένα κλικ να ψηφίσει θετικά. 

 

https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgeio_Ergasias_Dimoi_olis_tis_horas_Ypoyrgeio_Paideias_Efarmogi_monteloy_Verolinoy_gia_tin_prosarmogi_vrefon_k_nipio/

 

@Lilaioan έχεις κάποιο στοιχείο για αυτό που λες ότι εφαρμόζεται  σ’ όλη την Ευρώπη, και σε όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη? Εγώ -δυστυχώς- νομίζω πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν έχεις κάποιο στοιχείο με ενδιαφέρει πολύ. Θεωρώ με τη σειρά μου πολύ βίαιο για ένα παιδάκι από εκεί που ήταν υπερασφαλές με οικείους φροντιστές στο σπίτι του, ξαφνικά να βρεθεί με άγνωστους ανθρώπους σε έναν άγνωστο χώρο. Το ακόμα πιο στενάχωρο είναι πως υπάρχουν γονείς και πολλοί μάλιστα που έχουν τη φιλοσοφία, "θα κλάψει και θα μάθει, τι θα πάθει". Μα γιατί να χρειάζεται κάποιος να μαθαίνει με κλάματα, δεν μπορώ να καταλάβω. Εμένα δεν μου αρέσει να κλαίω για να μάθω κάτι.

 

 

Τώρα για την περίπτωση σου θα πρέπει να αναζητήσεις κάποιον παιδικό σταθμό που να αφήνει κάποια περιθώρια προσαρμογής. Αν δεν βρεις, ίσως καλύτερα να την κρατήσεις σπίτι και να δοκιμάσετε του χρόνου.

[kotsifikos]

Εμένα ο γιος μου είναι απο αρκετά μικρός στον παιδικό και φέτος τον Σεπτέμβριο περνάμε φάση προσαρμογής, όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δύσκολο είναι.

Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται άλλο χρόνο προσαρμογής.

Συνήθως χρησιμοποιούν την μέθοδο που λέει και η popi76, έτσι ώστε να γίνεται πιο ομαλά η μετάβαση αυτή.

Τουλάχιστον σε όσους παιδικούς πήγα εγώ πριν καταλήξω σε αυτόν που είναι τώρα το παιδί, μου είπαν πως ο γονιός δνε μένει με το παιδί ποτέ στον σταθμό, ούτε στην αυλή ούτε στην τάξη (προσωπικά θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα αν μάθαινα πως κάθε μέρα στην τάξη του παιδιού μου είναι άλλα 15 άτομα-γονείς- που προσωπικά δεν τα γνωρίζω και έχουν επαφή με το παιδί μου).

[ferby]

Lilaion όπως λοιπόν είδες κάθε προσπάθεια σου όντως πήγαινε χαμένη καθώς το παιδί σου εξοικειωνόταν μόνο με την οπτική παρουσία σου.Στο επόμενο βήμα πάλι απο την αρχή. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εφικτό να είσαι παρούσα παντού σε ένα παιδικό σταθμο καθώς εκτός απο το δικό σου παιδί , θα είναι και το δικό μου και του άλλου κλπ.

Ο σταθμός έχει ευθύνη και δεν μπορεί να βρίσκονται ενήλικες έτσι... εντός.

Δεν είναι δυνατόν ο παιδικός  με  λίγα λόγια  να γίνει παιδότοπος. 

Είναι σκληρό αλλα οι λύσεις είναι 

1. Η το αφηνεις 1-2 εβδομάδες να δοκιμάσει αν θα τα καταφέρει με την υποστήριξη και βοήθεια όλων ή

2 Σταδιακή ένταξη λίγες ωρες κάθε μέρα κοκ

 

Αν το παιδί δεν μπορεί , απλά δεν είναι ακόμη έτοιμο και θέλει περισσότερο χρόνο αρα βρίσκεις κάποια άλλη λύση και δοκιμάζεις αργότερα.

**Ομως με δεδομένο οτι  και πολλά παιδιά κλαινε  και στο νήπιο και εκει ούτε θα τα διακόψουν , ουτε οι γονεις θα μείνουν στην τάξη ή στο προαυλιο τελικα  μια χαρά προσαρμόζονται. Άρα οι εναλλακτικές επιλογές παραπάνω είναι καθαρά θέμα πολυτέλεια λόγω ηλικίας.

 

Φιλικα    

Να προσθέσω και ότι όχι , δεν αφήνουν οι παιδικοί σταθμοί που ξέρω, όπως και κανένα σχολείο  τους γονείς μέσα.Αν ήταν δυνατόν θα τα παραλαμβαναν και απο τον δρόμο που λεει ο λόγος...

[Αγγελική2]

πρίν από 38 λεπτά , ferby είπε:

Lilaion όπως λοιπόν είδες κάθε προσπάθεια σου όντως πήγαινε χαμένη καθώς το παιδί σου εξοικειωνόταν μόνο με την οπτική παρουσία σου.Στο επόμενο βήμα πάλι απο την αρχή. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εφικτό να είσαι παρούσα παντού σε ένα παιδικό σταθμο καθώς εκτός απο το δικό σου παιδί , θα είναι και το δικό μου και του άλλου κλπ.

Ο σταθμός έχει ευθύνη και δεν μπορεί να βρίσκονται ενήλικες έτσι... εντός.

Δεν είναι δυνατόν ο παιδικός  με  λίγα λόγια  να γίνει παιδότοπος. 

Είναι σκληρό αλλα οι λύσεις είναι 

1. Η το αφηνεις 1-2 εβδομάδες να δοκιμάσει αν θα τα καταφέρει με την υποστήριξη και βοήθεια όλων ή

2 Σταδιακή ένταξη λίγες ωρες κάθε μέρα κοκ

 

Αν το παιδί δεν μπορεί , απλά δεν είναι ακόμη έτοιμο και θέλει περισσότερο χρόνο αρα βρίσκεις κάποια άλλη λύση και δοκιμάζεις αργότερα.

**Ομως με δεδομένο οτι  και πολλά παιδιά κλαινε  και στο νήπιο και εκει ούτε θα τα διακόψουν , ουτε οι γονεις θα μείνουν στην τάξη ή στο προαυλιο τελικα  μια χαρά προσαρμόζονται. Άρα οι εναλλακτικές επιλογές παραπάνω είναι καθαρά θέμα πολυτέλεια λόγω ηλικίας.

 

Φιλικα    

Να προσθέσω και ότι όχι , δεν αφήνουν οι παιδικοί σταθμοί που ξέρω, όπως και κανένα σχολείο  τους γονείς μέσα.Αν ήταν δυνατόν θα τα παραλαμβαναν και απο τον δρόμο που λεει ο λόγος...

 

Συμφωνώ! Είναι ακριβώς η γνώμη που έχω έχοντας περάσει 2 προσαρμογές παιδιών στον παιδικό σταθμό.

 

[magdoulini]

πρίν από 33 λεπτά , ferby είπε:

Lilaion όπως λοιπόν είδες κάθε προσπάθεια σου όντως πήγαινε χαμένη καθώς το παιδί σου εξοικειωνόταν μόνο με την οπτική παρουσία σου.Στο επόμενο βήμα πάλι απο την αρχή. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εφικτό να είσαι παρούσα παντού σε ένα παιδικό σταθμο καθώς εκτός απο το δικό σου παιδί , θα είναι και το δικό μου και του άλλου κλπ.

Ο σταθμός έχει ευθύνη και δεν μπορεί να βρίσκονται ενήλικες έτσι... εντός.

Δεν είναι δυνατόν ο παιδικός  με  λίγα λόγια  να γίνει παιδότοπος. 

Είναι σκληρό αλλα οι λύσεις είναι 

1. Η το αφηνεις 1-2 εβδομάδες να δοκιμάσει αν θα τα καταφέρει με την υποστήριξη και βοήθεια όλων ή

2 Σταδιακή ένταξη λίγες ωρες κάθε μέρα κοκ

 

Αν το παιδί δεν μπορεί , απλά δεν είναι ακόμη έτοιμο και θέλει περισσότερο χρόνο αρα βρίσκεις κάποια άλλη λύση και δοκιμάζεις αργότερα.

**Ομως με δεδομένο οτι  και πολλά παιδιά κλαινε  και στο νήπιο και εκει ούτε θα τα διακόψουν , ουτε οι γονεις θα μείνουν στην τάξη ή στο προαυλιο τελικα  μια χαρά προσαρμόζονται. Άρα οι εναλλακτικές επιλογές παραπάνω είναι καθαρά θέμα πολυτέλεια λόγω ηλικίας.

 

Φιλικα    

Να προσθέσω και ότι όχι , δεν αφήνουν οι παιδικοί σταθμοί που ξέρω, όπως και κανένα σχολείο  τους γονείς μέσα.Αν ήταν δυνατόν θα τα παραλαμβαναν και απο τον δρόμο που λεει ο λόγος...

συμφωνω...οταν εψαχνα για παιδικο για τον μικρο μου, κανεις μα κανεις δεν ειχε στο προγραμμα προσαρμογης τους γονεις να συνοδευουν τα παιδια τους εντος και εκτος ταξης...μονον σε καποιους ακουσα οτι οι γονεις μπορουν να βρισκονται στον χωρο της αυλης και μονον οταν τα παιδακια ειναι εκει και αυτο για μια δυο ημερες...στις ταξεις δεν επιτρεπεται...η προσαρμογη γινοταν σταδιακα σε ωρες αυξανομενες με τις ημερες...

 

η κορη σου δεν θα προσαρμοστει ποτε αν σε βλεπει...παντα θα κλαιει οταν φευγεις...γιατι στο μεταξυ παιρνει το μυνημα οτι οι γονεις μου θα ειναι και στο σχολειο μαζι μου...

θα μου επιτρεψεις να σου πω οτι εκανες ηδη μια κακη αρχη...αντιλαμβανομαι το αγχος σου για την μικρη,ομως της το μεταδιδεις και ετσι δεν θα βγαλεται ακρη...το θετικο που πιστευεις οτι ειδες,δεν ηταν τιποτε παραπανω απο την σιγουρια οτι η μαμα μου ειναι εδω και θα ειναι παντα,αρα οποτε θελω θα παιζω οποτε θελω θα πηγαινω στην αγκαλια της,οποτε θελω θα της ζηταω να φυγουμε και παει λεγοντας...αν η επιλογη του παιδικου σε ικανοποιει,αφησε τις δασκαλες να κανουν την δουλεια τους...εσυ μιλα συνεχως στο παιδι για το σχολειο,οτι θα πηγαινεις εκει για να παιζεις,να μαθαινεις πραγματακια, η μαμα θα ερχεται παντα να σε παιρνει κτλ....διαφορετικα και παιδικο να μην παει, στο νηπιο θα εχετε παλι τα ιδια ...

[vtgian]

@Lilaioan δεν ξέρω σε ποια πόλη βρίσκεσαι, αν είσαι Αθήνα ή Θεσσαλονίκη υπάρχουν λίγοι σταθμοί που εφαρμόζουν το μοντέλο Βερολίνου. Στους περισσότερους δυστυχώς είναι άγνωστη λέξη και όχι μόνο λόγω νοοτροπίας ή άγνοιας αλλά και λόγω αντίδρασης ή μη διαθεσιμότητας από πλευράς των γονιών (και όμως!).

 

Ενημερωτικά, στο μοντέλο Βερολίνου δεν κάθονται όλα τα παιδιά με όλους τους γονείς, ούτε οι γονείς παίζουν με τα παιδιά. Η προσαρμογή γίνεται σταδιακά με μικρά γκρουπ παιδιών (4-5) για λίγες ώρες και η παρουσία του γονέα είναι απλά καθησυχαστική (δεν παίζει, δεν ασχολείται με το παιδί, έχει τον ρόλο του "λιμανιού") ενώ η δασκάλα αναλαμβάνει να δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί και να το εντάξει στην ομάδα. Η ταυτόχρονη παρουσία γονέα δασκάλας κρατά 3-4 μέρες και έπειτα δοκιμάζεται σύντομος αποχωρισμός (όπου ο γονέας αφήνει αποφασιστικά το παιδί στον/στην παιδαγωγό και αυτή πρέπει να το καθησυχάσει). Δε σημαίνει ότι το παιδί δε θα αντιδράσει ή δεν θα κλάψει. Απλά από την αντίδρασή του και πόσο γρήγορα μπορεί ο δάσκαλος να το παρηγορήσει αξιολογείται και το πόσο θα κρατήσει η προσαρμογή. Στο μοντέλο Βερολίνου έχει αποδειχθεί ότι το παιδί χρειάζεται 2-3 μέρες για να αναγνωρίσει το νέο άτομο ως φροντιστή και να αναπτύξει μαζί του σχέση εμπιστοσύνης παρόμοια με αυτή που έχει με τους γονείς του. Απαιτεί όμως μεγάλη διαθεσιμότητα χρόνου από την πλευρά του γονιού, πράγμα δύσκολο για τους περισσότερους εργαζόμενους γονείς. 

 

Δυστυχώς η πλειοψηφία των παιδικών σταθμών ονομάζει ομαλή προσαρμογή την βίαιη απομάκρυνση του παιδιού από τον γονέα και την ανάθεση της φροντίδας του σε ένα ξένο για το παιδί άτομο, που το βλέπει πρωτη φορά (έστω για 1 ώρα στην αρχή) . Και έτσι βλέπουμε ορδές παιδιών να σπαράζουν στο κλάμα. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι τα παιδιά που περνάνε έντονο στρες στο διάστημα αυτό της "προσαρμογής" να μεν μπορεί να σταματούν να αντιδρούν αλλά αρρωσταίνουν πολύ περισσότερο.

 

Εφόσον έχεις τη δυνατότητα για ιδιωτικό σταθμό ψάξε και βρες κάποιον που να υποστηρίζει το μοντέλο Βερολίνου. Εγώ αυτό θα έκανα αν είχα τη δυνατότητα, δυστυχώς δεν την έχω και περνάμε αυτό το διάστημα μια περίοδο με πολύ στρες. Δεν κλαίει (τουλάχιστον όχι κάθε μέρα) όταν την αφήνω, δεν πάει και με χαρά. Κλαίει συχνά όσο είναι εκεί, την πρώτη εβδομάδα λιγότερο, την δεύτερη που επιχειρήσαμε να την αφήσουμε παραπάνω έκλαιγε περισσότερο και δεν μπορούσαν εύκολα να την ηρεμήσουν, ανέβαζε δέκατα (που στο σπίτι έπεφταν), παραμιλούσε στον ύπνο της (που πριν κοιμόταν ήσυχη) βγάζει πολύ θυμό απέναντί μου (που δεν είχαμε τέτοια συμπεριφορά) και έτσι μας πρότειναν να μειώσουμε πάλι τις ώρες. Άλλα παιδάκια κάνουν εμετό, έχουν εφιάλτες. Ξέρω ότι η κόρη μου θα δεχόταν με ευκολία ένα άλλο σύστημα προσαρμογής, δυστυχώς ο δημοτικός σταθμός που την πήραν δεν το υποστηρίζει και στο σπίτι προσπαθούμε να κατευνάσουμε την στεναχώρια της, τον θυμό της και την αγωνία της καθώς δεν έχουμε εναλλακτική. Οφείλω βέβαια να πω ότι οι δασκάλες της βρήκαν πολύ θετική τη δική μου διαθεσιμότητα και μου είπαν ότι πιέζονται αρκετά από κάποιους γονείς να κρατήσουν τα παιδιά πλήρες ωράριο χωρίς να είναι έτοιμα. Δυστυχώς πρέπει να συμβιβαστώ με αυτόν τον τρόπο. 

 

Δεν αντιλέγω ότι κάποια παιδιά είναι πιο εύκολα από άλλα, προσαρμόζονται γρήγορα και το παρόν μοντέλο λειτουργεί. Σε κάποια παιδάκια δουλεύει καλύτερα το σε αφήνω και βγάλτα πέρα μόνο σου. Δεν είναι όμως όλα τα παιδιά το ίδιο, δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε προκάτ. Εσύ ξέρεις το παιδί σου καλύτερα, ψάξε βρες ένα περιβάλλον που να σας ταιριάζει περισσότερο. Εφόσον δεν είναι ακόμα τριών, μήπως υπάρχει η δυνατότητα baby sitter για ένα χρόνο ακόμα; Μετά τα τρία θα θέλει περισσότερο κοινωνικές επαφές και ίσως της είναι πιο εύκολο τότε.

[marakiz]

Ευχαριστώ για την ανάλυση Vtgian. Ας διαβάζουμε κάτι πρώτα πριν το απορρίψουμε! 

[vtgian]

3 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Κυκλοφορεί ένα ψήφισμα αυτές τις μέρες όσο αφορά την εφαρμογή μοντέλου Βερολίνου για την προσαρμογή των βρεφών. Για όποια ενδιαφέρεται, ας κάνει ένα κλικ να ψηφίσει θετικά. 

 

https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgeio_Ergasias_Dimoi_olis_tis_horas_Ypoyrgeio_Paideias_Efarmogi_monteloy_Verolinoy_gia_tin_prosarmogi_vrefon_k_nipio/

 

@Lilaioan έχεις κάποιο στοιχείο για αυτό που λες ότι εφαρμόζεται  σ’ όλη την Ευρώπη, και σε όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη? Εγώ -δυστυχώς- νομίζω πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν έχεις κάποιο στοιχείο με ενδιαφέρει πολύ. Θεωρώ με τη σειρά μου πολύ βίαιο για ένα παιδάκι από εκεί που ήταν υπερασφαλές με οικείους φροντιστές στο σπίτι του, ξαφνικά να βρεθεί με άγνωστους ανθρώπους σε έναν άγνωστο χώρο. Το ακόμα πιο στενάχωρο είναι πως υπάρχουν γονείς και πολλοί μάλιστα που έχουν τη φιλοσοφία, "θα κλάψει και θα μάθει, τι θα πάθει". Μα γιατί να χρειάζεται κάποιος να μαθαίνει με κλάματα, δεν μπορώ να καταλάβω. Εμένα δεν μου αρέσει να κλαίω για να μάθω κάτι.

 

 

Τώρα για την περίπτωση σου θα πρέπει να αναζητήσεις κάποιον παιδικό σταθμό που να αφήνει κάποια περιθώρια προσαρμογής. Αν δεν βρεις, ίσως καλύτερα να την κρατήσεις σπίτι και να δοκιμάσετε του χρόνου.

 

Όχι σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζεται το μοντέλο Βερολίνου σε όλους τους ιδιωτικούς Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Μακάρι να ήταν έτσι! Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που το υποστηρίζουν. Γερμανία και στις Σκανδιναβικές χώρες, ναι. 

[kine]

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω να επιτρέπεται να μένεις με το παιδί στην αίθουσα. Η ανηψιά μου που πηγαίνει από μηνών σε βρεφονηπιακό, ήταν πάντοτε μόνη της, ποτέ δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται κηδεμόνας στο χώρο που ήταν τα παιδιά και μονάχα σε έναν παιδικό, επιτρεπόταν, να τα παραλαμβάνεις έξω από την αίθουσα κι άρα να έχει ο γονέας οπτική επαφή με το χώρο που κινούνταν τα παιδιά για λίγα δευτερόλεπτα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι απόφαση των παιδικών σταθμών, ο γονιός να παραλαμβάνει και να αφήνει το παιδί, έξω από τον παιδικό. Θεωρείται δε, από τα πολύ "καλά" παιδιά στον παιδικό, υπό την έννοια ότι είναι απόλυτα προσαρμοστικό παιδί κι ακόμη κι αν δυσανασχετεί, το εκδηλώνει πολύ συγκρατημένα έως και καθόλου.

 

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό θεωρείται "προσαρμογή". Οντως κάποια παιδιά είναι χαρούμενα και καλόκεφα και θέλουν να πάνε στον παιδικό. Πολλά παιδιά όμως, δεν είναι συμφιλιωμένα με την ιδέα, δεν το θέλουν, δεν μπορούν να αποχωριστούν τον γονέα τους. Σε αυτά τα παιδιά, απλώς επιβάλλεται η συνήθεια του αποχωρισμού και η εξοικείωση με μια πραγματικότητα, που δεν αντέχουν να διαχειριστούν, αλλά είναι αναγκασμένα εκ των πραγμάτων να αποδεχτούν. Οταν τα παιδιά σιωπούν και δεν διαμαρτύρονται άλλο, θεωρείται ότι "προσαρμόστηκαν" και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Για μένα, αυτό είναι όντως βίαιη προσαρμογή, από την στιγμή που δεν απαντάται πουθενά η ανάγκη του παιδιού, οι λόγοι της διαμαρτυρίας του και οι αναστολές του και το μόνο που του προτείνεται αντ' αυτού, είναι "θα συνηθίσεις". 

 

Οπως ειπώθηκε, αυτές οι αρνήσεις πολλών παιδιών να πάνε στον παιδικό, δεν σταματούν εκεί. Πολλά παιδιά κλαίνε κι όταν πάνε στο νήπιο, αλλά κι όταν πάνε στο δημοτικό. Είχα συμμαθητή που η μαμά του, ερχόταν στην τάξη στο δημοτικό. Η κολλητή μου καθόταν με τη μαμά της στην τάξη μέχρι την τρίτη δημοτικού. Και πλέον γνωρίζω μερικά πρόσωπα στο οικείο περιβάλλον μου, που κι αυτά είχαν την συνοδεία της μαμάς τους, ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ γιατί χωρίς αυτήν, δεν σταματούσαν να κλαίνε και να διαμαρτύρονται. Φυσικά οι δάσκαλοι δεν είχαν να προτείνουν κάτι. Απλά έλεγαν στη μαμά "οκ, μπορείς να κάτσεις μέσα στην τάξη" και ευελπιστούσαν όλοι ότι κάποια μέρα, από μόνο του το παιδί, δεν θα θέλει πια την παρουσία της μαμάς.

 

Οπότε διερωτώμαι, αν και κατά πόσο, μπορεί να θεωρείται "ομαλή προσαρμογή" αυτή η πεπατημένη (που όντως λειτουργεί για αρκετά παιδιά, αλλά όχι για όλα), τη στιγμή, που τα παιδιά αυτά, ακόμη κι αν προσαρμόζονται-αποδέχονται την συνθήκη του παιδικού σταθμού τη μια χρονιά, συχνά μπορεί να συνεχίσουν με ανάγκη προσαρμογής και την επόμενη χρονιά και στο νήπιο και στο δημοτικό. Οπως το βλέπω εγώ, αυτό δεν είναι ομαλή πρσαρμογή και εν τέλει δεν είναι και καθόλου προσαρμογή, εφόσον για πολλά παιδιά, κάθε επιστροφή στο σπίτι (διακοπές χριστουγέννων, καλοκαίρι, μια ίωση κτλ), επιτάσσει εκ νέου κι από την αρχή "προσαρμογή" στο περιβάλλον του παιδικού ή του σχολείου αντίστοιχα.

 

Κατά τα άλλα, συμφωνω με τη vtgian, να προσπαθήσεις να βρεις έναν παιδικό, με ανθρώπους πιο φιλικούς στις ανάγκες σας ή να την κρατήσεις στο σπίτι, μέχρι να μπορέσει να διαχειριστεί την ιδέα τους παιδικού σταθμού. Να μιλήσετε, να συζητήσετε, να κατανοήσει τι συμβαίνει στον παιδικό και ότι όποτε επιστρέφει θα βρίσκει τους γονείς της εκεί.

 

 

[vtgian]

Αναρωτιέμαι, αν οι παιδαγωγοί  και ο ίδιος ο παιδικός ως περιβάλλον δεν "ψήσουν" το παιδί ότι είναι ασφαλές και περνάει καλά, γιατί να θέλει να πάει; Απλά το αφήνουμε να πλαντάζει στο κλάμα (αυτό άλλωστε είναι το μόνο του εργαλείο) μέχρι να συμβιβαστεί και όταν σταματήσει λέμε οκ, τώρα προσαρμόστηκε; Η αδελφή μου πάντως 2 χρόνια έκλαιγε κάθε πρωί, μα κάθε πρωί, και θυμάται ακόμα (30+ χρονών) ότι δεν της άρεσε, ένιωθε θυμό που έπρεπε να μείνει εκεί, δεν την ενδιέφεραν τα παιχνίδια που έκαναν, απλά μετρούσε την ώρα να έρθουν να την πάρουν. Στον ίδιο παιδικό, με τις ίδιες δασκάλες που είχα και εγώ, που δεν έκλαψα ούτε μια μέρα και μου άρεσε πολύ. Στο νήπιο και στο δημοτικό δεν είχε πρόβλημα γιατί ήμουν και εγώ (σε άλλη τάξη) και η μητέρα μου (και πάλι σε άλλη τάξη). Ήταν παιδί με ανασφάλειες από ιδιοσυγκρασία. Ενημερωτικά, και αυτή δασκάλα έγινε, τον παιδικό όμως δεν τον δέχτηκε 

 

Βέβαια πρέπει να πούμε και το άλλο. Πρέπει να είναι και ο γονιός έτοιμος να αποχωριστεί το παιδί του και να μεταφέρει αυτό το συναίσθημα στο παιδί. Ακόμα και αν το παιδί είναι έτοιμο, αν πιάσει τον γονιό να αμφιβάλει για τον χώρο, τη δασκάλα, την ασφάλεια του, αυτό θα του περάσει και θα κάνει τον αποχωρισμό πολύ δύσκολο, όποιο και αν είναι το μοντέλο. Θέλει δλδ και συνεργασία από τον γονιό. 

 

[marakiz]

Θέλει σίγουρα συνεργασία από τον γονιό και μια σιγουριά από αυτόν προς το παιδί ότι όλα είναι καλά. Σίγουρα το παιδί ειπράττει τη σιγουριά και την ανασφάλεια του γονιού αντίστοιχα και επηρεάζει τον τρόπο που θα δεχτεί αυτή τη μεγάλη αλλαγή.

 

Όσο για το μοντέλο του Βερολίνου, αναρωτιέμαι ποιος δεν θα επωφεληθεί από την ήπια προσαρμογή των παιδιών στα σχολεία. Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το λινκ που ανέβασα νωρίτερα.

 

Με το μοντέλο Βερολίνου:1) Ο παιδαγωγός διευκολύνεται στο έργο του καθώς ο σχολικός ρυθμός δεν διαταράσσεται. Όταν η προσαρμογή όλων των παιδιών γίνεται ομαλά, η ομάδα λειτουργεί κ επικοινωνεί καλύτερα. Έτσι ο παιδαγωγός οργανώνει τις δραστηριότητές του με μεγαλύτερη ευκολία κ μπορεί να προλάβει ή κ να «θεραπεύσει» καλύτερα τυχόν πισωγυρίσματα των παιδιών.
2) Ο γονέας έχει ένα ήρεμο, χωρίς άγχος παιδί που επιστρέφει με όρεξη στο σπίτι για την συνέχεια της ημέρας τους. Έχει ένα παιδί που -σε συνεργασία κ με τον παιδαγωγό- μαθαίνει το περιβάλλον του σχολείου κ αυτορρυθμίζεται ως προς αυτό. Δηλ. ο γονέας επεμβαίνει σταδιακά ολοένα κ λιγότερο στην προετοιμασία του παιδιού για το σχολείο. Μια ομαλή προσαρμογή φέρνει την ετοιμότητα του παιδιού για το σχολικό περιβάλλον πιο κοντά χρονικά, δηλ. νωρίτερα το παιδί είναι ικανότερο για περισσότερα.

[Niki81]

1 hour ago, vtgian said:

 

Βέβαια πρέπει να πούμε και το άλλο. Πρέπει να είναι και ο γονιός έτοιμος να αποχωριστεί το παιδί του και να μεταφέρει αυτό το συναίσθημα στο παιδί. Ακόμα και αν το παιδί είναι έτοιμο, αν πιάσει τον γονιό να αμφιβάλει για τον χώρο, τη δασκάλα, την ασφάλεια του, αυτό θα του περάσει και θα κάνει τον αποχωρισμό πολύ δύσκολο, όποιο και αν είναι το μοντέλο. Θέλει δλδ και συνεργασία από τον γονιό. 

 

Προσωπικα θεωρω ότι η θεση ενός παιδιου 2,3 ετων είναι στο Σπιτι και όχι σε σχολειο.Το διχρονο,τρχρονο δεν είναι ετοιμο για το σχολειο και πολύ κανει.Τα περι κοινωνικοποίησης και να κανει καινούριους φιλους με βρισκουν παντελως αντιθετη.Απο 4 και μετα το παιδι προσαρμόζεται πολύ ευκολοτερα.αν επρεπε να εργαστω και επρεπε να αφήσω το παιδι τοτο μικρο καπου σαφεστατα θ απροτιμουσα να το κραταει καποιος στο Σπιτι.

 

Δευτερον θεωρω πολύ μα πολύ σημαντικο αυτό που λεει παραπανω η vtgian.Η μαμα πρωτίστως πρεπει να βοηθησει το παιδι να προσαρμοστει στο σχολειο και αυτό θα το δουλεψει με το παιδι ολο το καλοκαιρι πριν το παιδι ξεκινησει σχολειο.Αν το παιδι ξαφνικα βρεθει απροετοιμαστο σε ένα χωρο αγνωστο...προφανως και θα αντιδρασει.Και ναι ισχυει και το εχω δει κι εγω ότι υπαρχουν παιδια  που φτανουν στο δημοτικο και ακομα κλαινε.Εκει κατι φταιει και λυπάμαι αλλα νομιζω ότι καπου φταινε οι γονεις.

[marakiz]

πρίν από 4 λεπτά , Niki81 είπε:

Προσωπικα θεωρω ότι η θεση ενός παιδιου 2,3 ετων είναι στο Σπιτι και όχι σε σχολειο.Το διχρονο,τρχρονο δεν είναι ετοιμο για το σχολειο και πολύ κανει.Τα περι κοινωνικοποίησης και να κανει καινούριους φιλους με βρισκουν παντελως αντιθετη.Απο 4 και μετα το παιδι προσαρμόζεται πολύ ευκολοτερα.αν επρεπε να εργαστω και επρεπε να αφήσω το παιδι τοτο μικρο καπου σαφεστατα θ απροτιμουσα να το κραταει καποιος στο Σπιτι.

 

 

Συμφωνώ κι εγώ πως μέχρι τα τρία είναι καλύτερο να κάθονται στο σπίτι αν όχι με τη μαμά με κάποιον άλλο φροντιστή, νταντά, γιαγιά κοκ. Προσωπικά έχω νταντά μιας και δεν έχω βοήθεια από αλλού και πρώτα ο θεός θα την έχω μέχρι να πάει 3 χρονών, ακόμα κι αν βγαίνουμε ίσα ίσα (αρκεί να βγαίνουμε). Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που δεν υπάρχει γιαγιά ή κάποιος άλλος να το κρατήσει χωρίς κόστος και δεν βγαίνει οικονομικά για να προσλάβει νταντά.

[vtgian]

πρίν από 15 λεπτά , Niki81 είπε:

.Η μαμα πρωτίστως πρεπει να βοηθησει το παιδι να προσαρμοστει στο σχολειο και αυτό θα το δουλεψει με το παιδι ολο το καλοκαιρι πριν το παιδι ξεκινησει σχολειο.Αν το παιδι ξαφνικα βρεθει απροετοιμαστο σε ένα χωρο αγνωστο...προφανως και θα αντιδρασει.Και ναι ισχυει και το εχω δει κι εγω ότι υπαρχουν παιδια  που φτανουν στο δημοτικο και ακομα κλαινε.Εκει κατι φταιει και λυπάμαι αλλα νομιζω ότι καπου φταινε οι γονεις.

 

Το κομμάτι της προετοιμασίας που αναφέρει η Niki είναι πααααρα πολύ σημαντικό. Πείτε μου πώς ενημερώνεται μια μαμά για το τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει το παιδί της να κάνει αυτή τη σημαντική μετάβαση στο νέο περιβάλλον; Τέτοιοι πρακτικοί οδηγοί (πχ να μιλάς στο παιδί με ενθουσιασμό για το σχολείο, να περάσετε απέξω να το δείτε αρκετές φορές πριν πάει, στην πρώτη επαφή με την δασκάλα να συμπεριφερθείτε με οικειότητα προς αυτήν κ.α.) δεν θα έπρεπε να δημοσιεύονται κάπως επίσημα πχ στις ιστοσελίδες των δήμων στο τμήμα των παιδικών; Πριν κάνει τα χαρτιά της μια μαμά είτε στον Δήμο, είτε στο ΕΣΠΑ, δε θα ήταν καλό να της δίνουν ένα αντίστοιχο υλικό να διαβάσει; Στους ιδιωτικούς συνήθως η πρώτη επαφή γίνεται Μάιο. Θα μπορούσαν να δίνουν κάποιο υλικό τότε ώστε να προετοιμαστούν το καλοκαίρι τα παιδιά.

 

Φέτος ο δήμος μας πήρε μια σημαντική πρωτοβουλία και άνοιξε όλους τους παιδικούς για μια ημέρα λίγο πριν ξεκινήσουν επίσημα, για να πάνε οι γονείς μαζί με τα παιδιά, να μπουν μέσα σε όλους τους χώρους, να παίξουν, να γνωρίσουν τις δασκάλες. Πολύ θετική κίνηση πρέπει να πω. Ωστόσο μας έδωσαν ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για τα περί προσαρμογής, αφού πήγε μία εβδομάδα το παιδί, όπου έλεγε και για τα κλάματα κλπ. Να το κάνω τι τελευταία στιγμή, πως να με βοηθήσει;

[nat2308]

Να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία:

Ο μικρός, 18 μηνών, ξεκίνησε φέτος ιδιωτικό βρεφονηπιακό, καθώς μας πήραν μέσω ΕΣΠΑ. Κατέληξα στον συγκεκριμένο σταθμό, βλέποντας την ιστοσελίδα και μιλώντας με την ιδιοκτήτρια. Έκανα τη διερευνητική επίσκεψη μόνη μου, οπότε συζητώντας με την ιδιοκτήτρια για πάνω από ώρα, ταυτόχρονα παρατηρούσα τον χώρο και τα παιδιά και έμεινα ικανοποιημένη με αυτό που εξέλαβα από τα ίδια τα παιδιά: χαρά, κοινωνικότητα και αίσθημα ασφάλειας. Την επόμενη μέρα πήγαμε με τον άντρα μου και το μικρό μαζί, οπότε ο μικρός μόλις είδε μια αίθουσα γεμάτη παιχνίδια, ξέχασε ότι υπήρχαμε και πήρε δρόμο... Μετά από λίγο, εξερευνώντας, μπήκε στην κουζίνα όπου έτρωγαν τα μικρά φρούτο, βούτηξε μόνος του κομματάκια μπανάνα από πιάτο και έκατσε μόνος του σε καρεκλάκι και δεν έδινε καμία σημασία σ'εμάς.

 

Ξεκινώντας την 1η Σεπτέμβρη λοιπόν (ημέρα Παρασκευή), η πρώτη μέρα ήταν γιορτή με την παρουσία γονέων. Τα παιδιά όλων των τμημάτων έπαιζαν ελεύθερα κι οι γονείς παρακολουθούσαν ή συμμετείχαν σε ό,τι έκαναν τα παιδιά, κατά περίπτωση.

Τη Δευτέρα ξεκινήσαμε προσαρμογή, όπου πήγα τον μικρό  την ώρα που το βρεφικό τμήμα παίζει στην αυλή και τον κυνηγούσα από πίσω για να μην πάρει παραμάζωμα κανένα παιδάκι από τη χαρά του, γιατί είναι και ταλιμπάν!!! Να επισημάνω ότι δεν ήμουν η μόνη μητέρα και ότι τις πρώτες μέρες ήταν αρκετές μητέρες, ενώ όλες τα αφήναμε για λίγο μόνο.

Τις επόμενες ημέρες τον άφηνα το πρωί και πήγαινε αργότερα η γιαγιά να τον ταϊσει, γιατί ο μικρός είναι λίγο εκτός προγράμματος ακόμα και δεν θέλω να ενοχλούμε το υπόλοιπο τμήμα. Το περισσότερο που τον είχαμε αφήσει ήταν 3 ώρες. 

Σήμερα τον αφήσαμε τελείως μόνο του για πάνω από 4 ώρες και ήταν "κύριος", όπως χαρακτηριστικά είπε η δασκάλα του. Ψευτογκρίνιαξε για 5', αλλά και έφαγε και συνεργάστηκε καθ' όλα μέχρι την ώρα που τον πήραμε και ενδεχομένως να καθόταν και παραπάνω άνετα.

 

Για να καταλήξω, ο μπόμπιρας είναι ίσως από τις εξαιρέσεις, καθώς δεν είναι κολλημένος πάνω μου και δεν κλαίει/χτυπιέται κλπ, αλλά ο συγκεκριμένος βρεφονηπιακός παρέχει τη δυνατότητα ομαλής προσαρμογής στα παιδιά. Ακόμα και σε περιπτώσεις παιδιών που έκλαιγαν και ζητούσαν τη μαμά (όλα μεγαλύτερα από το δικό μου!!!) δεν υπήρξε βίαιη αντιμετώπιση, αλλά καθησυχασμός και επικοινωνία με τους γονείς για ακόμα πιο ομαλή προσαρμογή. 

 

Τέλος, να πω και την προσωπική μου άποψη για το θέμα του βρεφονηπιακού: Πρέπει να κρίνουμε από τα σημάδια που μας δίνει το ίδιο το παιδί το τι είναι κατάλληλο γι'αυτό!!! Δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά προσωπικότητας! Στην περίπτωσή μας, έχω ένα παιδί που είναι δυναμικό και ανεξάρτητο, υπερκινητικό και κοινωνικό. Παρόλο που έχω άνθρωπο να το κρατήσει (γιαγιά πρώην βρεφονηπιοκόμος) και κάνει εξαιρετική δουλειά μαζί του, το ίδιο το παιδί ζητάει με τον τρόπο του το κάτι παραπάνω. Ακόμα κι αν δεν μιλάει επαρκώς για να εκφραστεί, φαίνεται η χαρά του που πάει στον σταθμό, από τον τρόπο που τρέχει μόνος του ν'ανοίξει την πόρτα στο τμήμα του και δεν γυρίζει καν να κοιτάξει προς τα πίσω.

 

Η συμβουλή μου για όλες τις μαμάδες είναι: α) να προσέξετε πολύ στην επιλογή παιδικού σταθμού και β) να προσπαθήσετε με τον τρόπο σας και με γνώμονα την προσωπικότητα του παιδιού να το μάθετε να αντιμετωπίζει καταστάσεις όπως είναι ο προσωρινός αποχωρισμός. Και φυσικά να συνεχίσετε να λατρεύετε τα αγγελούδια σας 

[zaxaroulini]

37 minutes ago, Niki81 said:

Προσωπικα θεωρω ότι η θεση ενός παιδιου 2,3 ετων είναι στο Σπιτι και όχι σε σχολειο.Το διχρονο,τρχρονο δεν είναι ετοιμο για το σχολειο και πολύ κανει.Τα περι κοινωνικοποίησης και να κανει καινούριους φιλους με βρισκουν παντελως αντιθετη.Απο 4 και μετα το παιδι προσαρμόζεται πολύ ευκολοτερα.αν επρεπε να εργαστω και επρεπε να αφήσω το παιδι τοτο μικρο καπου σαφεστατα θ απροτιμουσα να το κραταει καποιος στο Σπιτι.

 

Δευτερον θεωρω πολύ μα πολύ σημαντικο αυτό που λεει παραπανω η vtgian.Η μαμα πρωτίστως πρεπει να βοηθησει το παιδι να προσαρμοστει στο σχολειο και αυτό θα το δουλεψει με το παιδι ολο το καλοκαιρι πριν το παιδι ξεκινησει σχολειο.Αν το παιδι ξαφνικα βρεθει απροετοιμαστο σε ένα χωρο αγνωστο...προφανως και θα αντιδρασει.Και ναι ισχυει και το εχω δει κι εγω ότι υπαρχουν παιδια  που φτανουν στο δημοτικο και ακομα κλαινε.Εκει κατι φταιει και λυπάμαι αλλα νομιζω ότι καπου φταινε οι γονεις.

 

Και εμάς ο παιδίατρος μας είχε πει στον μεγάλο γιο όταν ήταν μικρούλης: αν μπορείς να κρατήσεις το παιδί σπίτι μέχρι τα 3 κράτησέ το, μετά τα 3 να το πας παιδικό να κοινωνικοποιηθεί.

Για το δεύτερο που λες, στο νήπιο πέρσι είχε γίνει μία συνάντηση με ψυχολόγο και τους γονείς και ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα που μας είχε πει θυμάμαι ότι μας είχε πει ότι τα παιδάκια που πάνε παιδικό, νήπιο κλπ και κλαίνε μην χαίρεστε μανούλες που δεν ξεκολλάνε από πάνω σας, δεν είναι ότι σας λατρεύουν και δεν ξεκολλάνε, είναι ότι δεν έχετε δουλέψει καθόλου το θέμα της ανεξαρτητοποίησης, αλλά ο άνθρωπος μίλαγε για ηλικίες από 3 και πάνω.

Φίλη μου που λόγω δουλειάς πήγαινε το παιδί της από 6 μηνών σε σταθμό δεν είχε βέβαια τέτοια θέματα, νομίζω εκεί στα 2 είναι το δύσκολο.

Εμείς πάντως όταν τον πήγα στα 3 δεν είχαμε κανένα θέμα, την πρώτη εβδομάδα σαν να τσίνισε λίγο ο κύριος, αλλά επειδή είναι πολύ κοινωνικό παιδάκι αμέσως εντάχτηκε, είχαμε βέβαια και ένα παιδάκι που έκλαιγε όλη την χρονιά!

 

[kine]

Ενα παιδί που πηγαίνει από μηνών, σε βρεφονηπιακό, δεν μπορούμε να συζητάμε για την ικανότητά του να προσαρμοστεί και το πόσο καλά το πήρε, διότι είναι βρεφάκι ακόμη. Δεν έχει τα εργαλεία, τα μέσα, τους τρόπους, να εκφράσει αυτό που βιώνει όταν αφήνεται σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μακρυά από τη μαμά του, μη μπορώντας να κατανοήσει τους όρους που διέπουν αυτό που ζει. Απλά το ζει. Απλά βρίσκεται αφημένο σε ένα χώρο με αγνώστους για άγνωστο χρόνο. Αυτό. 

 

Ενα παιδί 2 και 3 ετών, μπορεί να εκφράσει έστω και ατελώς την διαμαρτυρία του, να μιλήσει για αυτό που το ενοχλεί, να εξωτερικεύσει τις ανασφάλειες του. Και είναι στην ικανότητα και διαθεσιμότητα του γονέα, να το ακούσει, να μιλήσει μαζί του, εν γένει, να μπορέσει να δουλέψει με το παιδί αυτή την προσαρμογή για την οποία μιλάμε. Το βρεφάκι, δεν μπορεί να "δουλέψει" καμία προσαρμογή. 

[zaxaroulini]

6 minutes ago, kine said:

Ενα παιδί που πηγαίνει από μηνών, σε βρεφονηπιακό, δεν μπορούμε να συζητάμε για την ικανότητά του να προσαρμοστεί και το πόσο καλά το πήρε, διότι είναι βρεφάκι ακόμη. Δεν έχει τα εργαλεία, τα μέσα, τους τρόπους, να εκφράσει αυτό που βιώνει όταν αφήνεται σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μακρυά από τη μαμά του, μη μπορώντας να κατανοήσει τους όρους που διέπουν αυτό που ζει. Απλά το ζει. Απλά βρίσκεται αφημένο σε ένα χώρο με αγνώστους για άγνωστο χρόνο. Αυτό. 

 

Ενα παιδί 2 και 3 ετών, μπορεί να εκφράσει έστω και ατελώς την διαμαρτυρία του, να μιλήσει για αυτό που το ενοχλεί, να εξωτερικεύσει τις ανασφάλειες του. Και είναι στην ικανότητα και διαθεσιμότητα του γονέα, να το ακούσει, να μιλήσει μαζί του, εν γένει, να μπορέσει να δουλέψει με το παιδί αυτή την προσαρμογή για την οποία μιλάμε. Το βρεφάκι, δεν μπορεί να "δουλέψει" καμία προσαρμογή. 

 

Σαφώς και τα έχει και θα σου πω το πιο απλό: το κλάμα! και εάν διαβάσεις προσεκτικά τι λέει ο ψυχολόγος, θα δεις πως σε όλες τις εκφάνεις της ζωής μας μπορούμε να εκφράσουμε με τα μέσα που διαθέτουμε αυτό που μας ενοχλεί.

"Η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών δεν βιώνει γενικά κάποιο άγχος αποχωρισμού στη διάρκεια των 6 πρώτων μηνών της ζωής. Εάν, δηλαδή, ο γονιός τύχει να φύγει από το χώρο που βρίσκεται το παιδί, αυτό δεν θα αρχίσει αμέσως να κλαίει και να τον αναζητά.

Λίγο αργότερα, όμως, και συγκεκριμένα στην ηλικία των 7 μηνών περίπου, παρατηρούμε, στις περισσότερες περιπτώσεις, μια απότομη αλλαγή. Το παιδί διαμαρτύρεται έντονα εάν αποχωρισθεί τους γονείς του και δεν αποδέχεται τη φροντίδα ατόμων που δεν γνωρίζει καλά. Αλλά ακόμα και πρόσωπα που το παιδί γνωρίζει καλά (π.χ. γιαγιά, παππούς) μπορεί να δυσκολευτούν να το παρηγορήσουν σε μια τέτοια περίπτωση.

Αυτού του είδους οι αντιδράσεις θεωρούνται ως απόλυτα φυσιολογικές, κυρίως στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον 7^ο και 24^ο  μήνα  περίπου, -με πιο ευαίσθητη περίοδο αυτήν ανάμεσα στον 18^ο και 24^ο μήνα- και σημαίνουν πως το παιδί έχει αποκτήσει συνείδηση του εξωτερικού του κόσμου, αναγνωρίζοντας τι είναι οικείο και τι ξένο, πως έχει δημιουργήσει έναν στενό συναισθηματικό δεσμό με το γονιό του και πως προτιμά τη δική του συντροφιά έναντι αυτής άλλων. Στην ηλικία των 2 ετών περίπου, το παιδί αποκτά μια εσωτερική και σχετικά σταθερή εικόνα του γονιού που, σε συνδυασμό με τη διαπίστωση πως ο γονιός πάντα επιστρέφει  όταν φεύγει, το βοηθά να αντέχει τη φυσική του απουσία.

Για τους ίδιους λόγους, στο διάστημα ανάμεσα στον 8^ο και 14^ο περίπου μήνα, το παιδί αντιδρά συνήθως αποφευκτικά, με φόβο και κλάμα απέναντι σε πρόσωπα που δεν γνωρίζει. Αυτός ο τρόπος αντίδρασης του παιδιού δεν αφορά στο συγκεκριμένο πρόσωπο αυτό καθαυτό αλλά στον τρόπο και τη συμπεριφορά που ενδεχομένως επιδεικνύει. Ίσως το ξένο άτομο πλησιάζει πολύ το παιδί, μιλά δυνατά, θέλει να το πάρει αγκαλιά δίχως να λάβει υπόψη το φόβο, το δισταγμό του κ.τ.λ. Στις περιπτώσεις αυτές, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε στο παιδί την πρωτοβουλία προσέγγισης και να περιμένουμε να εξοικειωθεί σταδιακά με την παρουσία μας στο χώρο του."

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 31 λεπτά , kine είπε:

Ενα παιδί που πηγαίνει από μηνών, σε βρεφονηπιακό, δεν μπορούμε να συζητάμε για την ικανότητά του να προσαρμοστεί και το πόσο καλά το πήρε, διότι είναι βρεφάκι ακόμη. Δεν έχει τα εργαλεία, τα μέσα, τους τρόπους, να εκφράσει αυτό που βιώνει όταν αφήνεται σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μακρυά από τη μαμά του, μη μπορώντας να κατανοήσει τους όρους που διέπουν αυτό που ζει. Απλά το ζει. Απλά βρίσκεται αφημένο σε ένα χώρο με αγνώστους για άγνωστο χρόνο. Αυτό. 

 

Ενα παιδί 2 και 3 ετών, μπορεί να εκφράσει έστω και ατελώς την διαμαρτυρία του, να μιλήσει για αυτό που το ενοχλεί, να εξωτερικεύσει τις ανασφάλειες του. Και είναι στην ικανότητα και διαθεσιμότητα του γονέα, να το ακούσει, να μιλήσει μαζί του, εν γένει, να μπορέσει να δουλέψει με το παιδί αυτή την προσαρμογή για την οποία μιλάμε. Το βρεφάκι, δεν μπορεί να "δουλέψει" καμία προσαρμογή. 

 

Αυτό δεν ισχύει απόλυτα νομίζω. Αν το μωρό λογικά μάθει από μικρό να αλλάζει πολλά χέρια, να μην παραξενεύεται αν το φροντίζουν διάφοροι άνθρωποι, δε θα του φανεί πιθανότατα ποτέ περίεργη κατάσταση για να προσαρμοστεί. Εφόσον βέβαια το φροντίζουν, δεν εννοώ να είναι παρατημένο σε μία κούνια να τσιρίζει.

[vtgian]

Τα βρέφη έχουν εκπληκτικούς μηχανισμούς επιβίωσης και το κλάμα είναι το μοναδικό τους εργαλείο για να εκφράσουν το όποιο πρόβλημά τους. Όταν δουν ότι κανείς δεν ανταποκρίνεται σε αυτό, τότε σιωπούν. Πάνω σε αυτή τη λογική είναι γραμμένα  βιβλία μεθόδου ύπνου τύπου cio. To βρέφος δεν προσαρμόζεται έτσι, απλά παραιτείται. Αν μιλάμε για μεγαλύτερα παιδιά που έχουν λεκτική επικοινωνία, εκεί οι αντιδράσεις και η αιτία τους είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμη. Η δικιά πχ μου λέει ξεκάθαρα ότι ναι μεν περνάει καλά, παίζει αλλά στεναχωριέται και κλαίει γιατί με θέλει κοντά της. Νιώθει ότι με έχει ακόμα ανάγκη και προφανώς αυτό είναι που πρέπει να δουλέψουμε. Ωστόσο οι διαφορές μεταξύ βρεφών και νηπίων είναι τεράστιες, είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι έχει τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες ένα μωρό, ένα παιδί 2 ετών και ένα παιδί 5 έτων.

Μιλώντας για προσαρμογή, να αναφέρω και κάτι που μου είπαν οι δασκάλες της κόρης μου. Μου είπαν ότι το κλάμα είναι υγιής αντίδραση, να ανησυχούσα αν το παιδί δεν αντιδρούσε καθόλου γιατί από την εμπειρία τους τέτοια παιδιά συσσωρεύουν την πίεση και ξεσπάνε στη μέση της χρονιάς πολύ πιο έντονα. Δεν είμαι σίγουρη ως προς αυτό, παίρνοντας παράδειγμα εμένα, δεν έκλαψα ποτέ, μου άρεσε ο παιδικός! 

 

[Manoulitsa75]

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Κι όμως, το να μένει ο γονιός μέσα, δε συμβαίνει στους περισσοτέρους σταθμούς της Αθήνας και δεν συμβαίνει και στους σταθμούς ξένων χωρών, τουλάχιστον όχι κατά κανόνα, από όσο έχω ακούσε από φίλους.

Αφενός γιατί δυσκολεύει λένε την προσαρμογή του παιδιού και αφετέρου γιατί είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά. Και πριν ειπωθεί το "να μένουν και οι άλλοι γονείς", οι περισσότεροι γονείς φυσικά και δεν έχουν την δυνατότητα αυτή, γι αυτό πάει το παιδί στο σταθμό, επειδή εκείνες τις ώρες οι γονείς δεν μπορούν να είναι μαζί του.

Αν πήγαινα το παιδί μου στον παιδικό (προτίμησα baby sitter) και αν μου ζήταγε να μείνω γιατί έτσι κάνει και η μαμά της Αννούλας, τι θα έλεγα;

Αυτό το "είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά" δεν το καταλαβαίνω. Η ίδια η ζωή είναι άδικη. Άλλος ανήκει σε μονογονεική οικογένεια, άλλος έχει αδιάφορους γονείς, άλλος έχει γιαγιάδες και παπούδες που βοηθάνε κι άλλος όχι, άλλος έχει οικονομική άνεση κι άλλος όχι. Δηλαδή επειδή μερικά παιδάκια έχουν χωρισμένους γονείς, πρέπει να χωρίσω κι εγώ για να μην ασθάνονται "αδικία" σε σχέση με τη κόρη μου?

Αφού έχω τη δυνατότητα να συνοδέψω τη κόρη μου, πρέπει να μην το κάνω για να μην αισθάνονται "αδικία" τα άλλα παιδάκια?