Tα παιδια σας σας ακουνε;

[irenese]

Θετω ενα ερωτημα που εμενα προσωπικα με εχει προβληματισει πολυ!

Εχω μια κορη 5 ετων που πηγαινει νηπιο και ενω ειναι πολυ καλο παιδι γενικα και πολυ ωριμη για την ηλικια της ωρες ωρες ειναι τοσο αντιδραστικη, δεν ακουει τιποτα και επιμενει να γινει το δικο της. Προσπαθω να μην θυμωνω, να μην φωναζω και να βαζω ορια αλλα υπαρχουν στιγμες που η υπομονη εξαντλειται, ξεχνας τα λογια των ειδικων και σου ’ρχεται να πηδησεις απο το παραθυρο.....για να μην το σπασεις στο ξυλο.....

Και ρωτω: Μονο το δικο μου παιδι περνα την φαση της εφηβειας;

Τα δικα σας ειναι ηρεμα; Σας αντιμΙλουν; σας βγαζουν μια γλωσσα 10 μετρα;

[maryp]

10 μέτρα??? μονο??? τυχερή είσαι!

 

εγώ με δύο αγόρια α'δημοτικού και νήπιο ... τα 'χω δει όλα! η αντιδραστικότητα σε όλο της το μεγαλείο...

 

νομίζω πάντως ότι σε αυτή τη φάση πρέπει να πάθουμε επιλεκτική κώφωση και να τηρούμε αυστηρά τα όρια. Οσο κι αν γίνεται χαμός όταν προσπαθείς να τηρήσεις τα όρια... το βλέπω... τα έχουν ανάγκη.

 

το θέμα είναι πώς? πώς το κάνεις αυτό χωρίς να σε γράψουν οι εφημερίδες...

[mikio]

Παραπάνω βρίσκεται η απάντηση μου! Αύριο που θα έχω περισσότερο χρόνο θα σου την αναλύσω γιατί σήμερα η μέρα μου στο σχολείο ήταν ότι πρέπει για να εκθέσω εγώ την απορία σου! Και συνεχίζω.....

[ligeri]

Εγώ πραγματικά νιώθω αυτό που λέει ο λαός "μου έπρηξε το συκώτι"

Χθες το βράδυ ακριβώς αυτή τη συζήτηση είχαμε για ακόμη μια φορά!

[alvadi]

 

το θέμα είναι πώς? πώς το κάνεις αυτό χωρίς να σε γράψουν οι εφημερίδες...

 

Βρε παιδιά πως βάζουν όρια??????? Εχω πάει και σε ημερίδες, μια χαρά τα ξέρω στη θεωρία, μπορεί να έρθει κάποιος να με βοηθήσει στο σπίτι?

 

Εμένα η κόρη μου είναι 8 ετών...... και όλο παρατηρήσεις είναι.....

[Belfaccino]

Α... κι άλλο club για να γίνω μέλος!

 

Ναι, είναι τρομερό πόσο αντιδραστικό μπορεί να γίνει ένα παιδάκι που δεν έχει περάσει ακόμα στην εφηβεία.

Μήπως φταίει η διατροφή ;

 

Εγώ έχω παρατηρήσει το εξής. Υπάρχει αντίδραση όταν:

 

- του ζητώ να κάνει κάτι και δε θέλει. Π.χ. να πλυθεί, να ντυθεί, να κοιμηθεί, να φάει.

- του δείχνω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να κάνει κάτι.

 

Η δική μου θέληση υπερισχύει όταν βλέπω ότι η συνέπεια της άρνησής του δε θα του δώσει ένα μάθημα ζωής.

 

Π.χ.

αν πρέπει να πλυθεί, θα πλυθεί. Τελεία και παύλα. Δεν πάει να κτυπιέται. Τον αφήνω 10 λεπτά να ξεθυμάνει και ξαναρχίζω. Πάμε για μπάνιο... μέχρι να εξαντληθεί η αντίδρασή του.

 

Αν αρνείται να κοιμηθεί και εγώ του έχω εξηγήσει ότι άσχετα τι ώρα θα κοιμηθεί, εγώ θα τον ξυπνήσω νωρίς για το σχολείο κι εκείνος θα νυστάζει το πρωί... τον αφήνω να κάνει το δικό του και τον ξυπνάω πολύ νωρίς.

Και όταν γκρινιάζει το πρωί του λέω "εμ ματάκια μου, δε σου έλεγα εγώ να κοιμηθούμε νωρίς για να χορτάσεις τον ύπνο σου;". Μια δύο τρεις... απέκτησα την εμπιστοσύνη του στο θέμα αυτό.

 

Στο θέμα του φαγητού, φροντίζω να μαγειρεύω φαγητά που τρώνε όλοι γενικά. Αν αρνείται να φάει το φαγητό της ημέρας, τον ενημερώνω ότι δεν έχω εστιατόριο για να μαγειρεύω διαφορετικά φαγητά για τον καθένα και καλό είναι να φάει αυτό που έχουμε.

Κι αν πεισμώσει... εμ... εκείνος θα πεινάσει... και κάποια στιγμή θα δει ότι καλό είναι να φάει. Συνήθως, δεν αντέχει στην πείνα και μετά από 2 ώρες, τον πείθω να φάει το φαγητό της ημέρας.

 

Αν αρνείται να κάνει την εργασία του, έπαψα να τον αφήνω να πηγαίνει "αδιάβαστος" διότι βλέπω ότι δεν έχει καμία επίπτωση από τη δασκάλα του... Μου το έχει πει άλλωστε...ότι είτε κάνει την εργασία του είτε όχι, η δασκάλα δεν λέει τίποτα... οπότε είτε αληθεύει αυτό είτε όχι, εγώ αρχίζω τη μάχη:

 

Συνήθως βάζω το καροτάκι... έλα να κάνεις τα μαθηματικά σου για να πάμε μετά εκεί... ή να κάνουμε μετά αυτό... ή να φας μετά το kinder pinguino... κτλ.... Αλλά, πόσα καρότα μπορούμε να εφεύρουμε κάθε μέρα; Οχι και πολλά.

Οπότε αρχίζει και η άλλη τακτική: κάθε φορά που αρνείσαι να κάνεις την εργασία σου γιατί βαριέσαι, θα εξαφανίζεται ένας gormiti. Τελεία και παύλα. Δουλεύει χάρμα αυτό... μέχρι να το ξεπεράσει κι αυτό και θα ψάχνω άλλες διαπραγματεύσεις.

 

Γενικά, είναι όλα θέμα διαπραγμάτευσης για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους σε κάθε στάδιο... και μου φαίνεται ότι αυτό θα διαρκέσει εφόρου ζωής!!

 

Αα! και μια άλλη μέθοδος που είναι ωραία και πετυχαίνει σχεδόν πάντα, αλλά τη χρησιμοποιώ μόνο όταν δεν έχω πολύ χρόνο για διαπραγμάτευση είναι το "μετράω... μέχρι το 5 να έχεις έρθει!"... χεχε.. δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν φτάνω στο 5 και δεν έχω καταλάβει τι έχει φανταστεί ότι θα γίνει μετά... γιατί ούτε εγώ το έχω σκεφθεί! Απλά τον αγχώνει και τρέχει νευριασμένος φωνάζοντας "αμάν βρε μαμά!"... αλλά έρχεται Προσοχή στην κατάχρηση, όμως, της μεθόδου αυτής, διότι θα καταλήξει να μετράει μαζί σας μέχρι το 10!

[rozanna]

Θετω ενα ερωτημα που εμενα προσωπικα με εχει προβληματισει πολυ!

Εχω μια κορη 5 ετων που πηγαινει νηπιο και ενω ειναι πολυ καλο παιδι γενικα και πολυ ωριμη για την ηλικια της ωρες ωρες ειναι τοσο αντιδραστικη, δεν ακουει τιποτα και επιμενει να γινει το δικο της. Προσπαθω να μην θυμωνω, να μην φωναζω και να βαζω ορια αλλα υπαρχουν στιγμες που η υπομονη εξαντλειται, ξεχνας τα λογια των ειδικων και σου ʼρχεται να πηδησεις απο το παραθυρο.....για να μην το σπασεις στο ξυλο.....

Και ρωτω: Μονο το δικο μου παιδι περνα την φαση της εφηβειας;

Τα δικα σας ειναι ηρεμα; Σας αντιμΙλουν; σας βγαζουν μια γλωσσα 10 μετρα;

 

αν μου έλεγες ότι είναι "γιος" η κόρη σου , θα έλεγα ότι έχουμε τον ίδιον....

έχω απελπιστεί πολύ πολύ στο σχολείο η νηπιαγωγός μου λέει ότι ΠΑΡΑΕΙΝΑΙ καλός και τυπικός και στο σπίτι τί να πω?? βγάζει τα απωθημένα του. Δεν ακούει τίπτα, θέλει να γίνει το δικό του, μου πετάει κάτι "γαλλικά" πχ τί λες μωρή? (εγώ δεν του μιλάω έτσι) κλωτσάει εμένα, την αδερφή του, τον παππού του και τη γιαγιά του, λέει στη γιαγιά του αν δεν του κάνει το χατήρι "θέλω να πεθάνεις!"

...όταν είναι να κοιμηθεί το βράδυ γίνεται πανικός, αν περάσει τελικά το δικό του και κοιμηθεί πιο αργά, ε! το πρωί ΔΕΝ ΞΥΠΝΑΕΙ ό,τι και αν του κάνουμε... δηλαδή έλεος..δεν ξέρω τί να κάνω και εκεί είναι που το βράδυ όταν θα μου πει για 10η φορά φωνάζοντας "δεν θέλω να πάω για ύπνο, σου λέω!!" εκεί ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα παίρνω και εγώ στο κρανίο και αρχίζω και του φωνάζω..και μετά είμαι κουρέλι και αφού έχει πέσει στο κρεβάτι πηγαίνω δίπλα του και του ζητώ να με συγχωρέσει που του φώναξα και αυτός μου λέει και εγώ να τον συγχωρέσω που δεν ακούει και αγκαλιαζόμαστε και πάμε για ύπνο ήρεμοι(?) ... εγώ τότε το τελευταίον μήνα που γίνεται σε καθημερινή βάση όλο αυτό το σκηνικό, γιατί έχω ένα μόνιμο πλάκωμα στο στήθος??? ούτε εγώ ξέρω τί να κάνω..μίλαγα με την περσινή του δασκάλα και μου έλεγε ότι θέλει υπομονή και να τα έχουμε από κοντά μεν αλλά να μην τα πιέζουμε ή να τα μαλώνουμε γιατί δεν έχει νόημα..

προσωπικά επειδή ξέρω ότι είμαι πολύ πολύ λάθος, παρακαλώ όποια καταφέρνει και τιθασεύει τα νεύρα της σε παρόμοιες περιπτώσεις να μου πει τον τρόπο...θα την ευγνωμωνώ και εγώ και ο γιος μου

[itsKaterina]

Καποτε που ημουνα και εγω παιδουλα και αβγαλτη εβλεπα στο δρομο κατι αναμαλλιασμενες κυριες κοκκινες να τσιριζουν στη μεση του δρομου κρατωντας ενα παιδακι που εκλαιγε( 6 στα 10 ετρεχε και η μυτη τους πρασινες μυξουλες), το οποιο παιδακι αραια και που ετρωγε και μια στον πισινο και απορουσα. Στα αθωα μου τοτε ματακια φανταζαν κακιες μαγισσες, ανευθυνες και ανικανες να εφαρμοσουν τα παιδαγωγικα που διαβαζα εκεινο το εξαμηνο.

Λιγα χρονια μετα...

Εχω δυο τερατακια στο σπιτι, 5 και 2 ετων, που αμφισβητουν την καθε μου λεξη, αρνουνται πεισματικα να κανουν κατι που τους ζηταω και φυσικα ουτε για πλακα δεν παμε επισκεψη σε αλλα σπιτια εκτος των γιαγιαδων.

Φυσικα οταν θελουν μεταμορφωνονται σε πανεξυπνα αγγελουδια που σε κολλανε στον τοιχο με τις γνωσεις και τον τροπο σκεψης τους, αυτο ομως γινεται σαν τις γιορτες, δυο φορες το χρονο.

Και καθως σκιζω τα πτυχια μου και αναθεματιζω την ωρα και τη στιγμη που κελαηδουσα περι παιδαγωγικων μεθοδων και συνεπειας στην διαπλαση των παιδων θυμαμαι τη μανουλα μου που καθε φορα που την τρελαινα εκανε γενικη καθαριοτητα και ξεσπουσε στα σφουγγαροπανα.Οπως καταλαβαινετε η μαμα μου εχει παντα πεντακαθαρο σπιτι!

Νομιζω πως μονο αν ειμαστε ψυχραιμες( χαχα τι λεω τωρα ε;σας ακουει και εσας οοοοολη η γειτονια και συνεπεις σε αυτα που λεμε και κανουμε και εμεις και οι συζυγοι θα τη βγαλουμε καθαρη.

Ενταξει εγω παιρνω και τα χαπακια του κορρε και εχω μια βοηθεια (παναγια μου στα χαπια με εριξαν....)

[maryp]

 

εγώ το 'χω πει: την γλύτωσα στην εφηβεία, αλλά τώρα στα γεράματα θα πέσω στα σκληρά!

 

[rozanna]

politissa χωρίς πλάκα παίρνεις χαπάκια του κορρε και είδες διαφορά στα νεύρα σου? ομολογώ ότι το σκεφτόμουν και εγώ να χαπακωθώ γιατί το τελευταίο διάστημα έχω πολλά νεύρα τα οποία δεν μπορώ να συγκρατήσω.. για πες

[maryp]

πες πες!! να πω κι εγώ να δούμε τι θα απογίνουμε!

[rozanna]

 

εγώ το 'χω πει: την γλύτωσα στην εφηβεία, αλλά τώρα στα γεράματα θα πέσω στα σκληρά!

 

 

 

καλέ με γελάς με τον πόνο μας εμένα ας πούμε πολύ με χαλαρώνει ένα ποτάκι το βράδυ, αλλά πλέον θέλω και δεύτερο και σκέφτομαι ότι με αυτόν τον ρυθμό θα πάω στους ανώνυμους αλκοολικούς και τότε ...αντίο parents

[maryp]

ααααα ωραία! έλα να γίνουμε πολλές! χωρίς πλάκα πάντως... ένα ποτηράκι κρασί το βράδυ (ΕΝΑ!) βοηθάει να χαλαρώσεις...

 

το θέμα μας όμως έιναι άλλο: τι θα κάνουμε? πώς θα αντιμετωπίσουμε τα καπρίτσια και την ανυπακοή? πώς θα τους επανακαθορίσουμε τα όρια??? οεο

[itsKaterina]

παιρνω τα ζελερ του κορρε (με λενε Ελενη και ειμαι καλα!).

Παντα την ψαχνω με τα βοτανα και αυτα του κορρε εχουν βαλεριανα και πασιφλορα. Κανουν δουλεια, στα πλαισια του λογικου βεβαια. Δεν συγκρινονται τα αποτελεσματα τους με τα λεξοτανιλ φυσικα, δεν εχουν ομως τις παρενεργειες των χημικων(υπνηλια, ζαλαδα, ελλειψη προσοχης) ουτε υπαρχει περιπτωση να σου πεσουν "βαρεια" και δεν εχουν και υπερδοσολογια. Παιδια εχουμε να προσεξουμε, μην ειμαστε σαν ζομπι.

Τα φυτικα χαπια θελουν το χρονο τους, πρεπει δηλαδη να κανεις μια "θεραπεια" και πρωι - μεσημερι- βραδυ να παιρνεις το χαπακι σου. Εγω τα παιρνω οταν περιμενω περιοδο και τις πρωτες μερες που οι ορμονες μου βαρανε κοκκινο και ολα μου φταινε και οταν ειναι να παμε στην πεθερα μου.

Δεν ξερω αν λειτουργουν σαν πλασεμπο σε μενα παντως ειδα διαφορα (και εγω και οι γειτονες! εχουν καιρο λενε να με ακουσουν )

[maryp]

Δεν ξερω αν λειτουργουν σαν πλασεμπο σε μενα παντως ειδα διαφορα (και εγω και οι γειτονες! εχουν καιρο λενε να με ακουσουν )

 

Ερχεται ένα βράδυ ένας κυριούλης να μου πληρώσει τα κοινόχρηστα. Ηταν η ώρα που θα έπρεπε να μπουν για μπάνιο τα αγόρια μου. Λεει λοιπόν ο κυριούλης: φωνάζατε πριν σας άκουσα... καλοπροαίρετα το είπε μάλλον... κι αρχίζω εγώ (φανταστείτε και το look: μαλλί τρελό, το μάτι να γυαλίζει, αφροί από το στόμα και καπνοί από τα αυτιά): σπίτι μου είμαι, ότι θέλω κάνω! άμα θέλω φωνάζω άμα θέλω το γκρεμίζω! κόκκαλο ο κυριούλης... δεν ξανάπε τίποτα... ποτέ!

 

 

κι όλα αυτά γιατί??? γιατί δεν ακούνε!

[itsKaterina]

επισης βοηθαει πολυ και το σπιτικο μου το λικερακι που το τιμω καθημερινα σχεδον!

εχει βρει και ο αντρας μου τη χαρα του γιατι καμια φορα το παρακανω και γινομαι κουρουμπελο και με ....εκμεταλλευεται!

πω πω χαλια ειμαστε...

σοβαρα τωρα μονο εαν καθε φορα αντιδρουμε με τον ιδιο τροπο και λεγοντας τα ιδια πραγματα πιστευω πως δινουμε την εικονα των οριων και των κανονων.Χωρις φωνες, χωρις τσακωμους.

Με τις μικρες ακολουθω σταθερα το προγραμμα της ημερας που εχω ανακοινωσει απο την προηγουμενη .Ολοι το ακολουθουμε και οποιος προκαλει προβλημα χανει ενα παιχνιδι η ενα προνομιο (πχ δεν μιλα με τη γιαγια στο τηλεφωνο).Μας εχει βοηθησει πολυ η οργανωση της μερας.

[rozanna]

politissa αν πάρω ΄΄ΟΛΟ το κουτί λες να έχω καλύτερα αποτελέσματα?

maryp με πεθανες προσπαθώ να φανταστώ τη σκηνή..... βρε ο κύριος δεν πρόκειται ποτέ να καθυστερήσει να πληρώσει τα κοινόχρηστα! δες και την καλή πλευρά

πάντως αύριο θα πάω για τα χάπια και επειδή ξέρω τη φαρμακοποιό θα της αποσπάσω την προσοχή με σκοπό να βουτήξω τελικά από το ράφι τα λεξοτανίλ που λέγαμε

[micnat]

Κι εγώ στο club είμαι... Στα παιδιά ισχύει και η θεωρία του όχλου. Όταν είναι ένα, το παλεύεις πιο εύκολα... Όσο αυξάνεται ο αριθμός ξεφεύγουν εντελώς...

 

... και φυσικα ουτε για πλακα δεν παμε επισκεψη σε αλλα σπιτια εκτος των γιαγιαδων.

 

Αυτό ρε κορίτσια το σκέφτηκα κι εγώ εχτές... Ήμαστε σε σπίτι επίσκεψη και ένοιωσα πως δεν πρέπει να ξαναπάμε τέτοια επίσκεψη μέχρι να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης τουλάχιστον

Χοροπηδητά στους καναπέδες, πετάγανε πουφ μεταξύ τους, ανεβαίνανε πάνω στους υπόλοιπους καλεσμένους!!!!!!!!!!!!! Που να σας λέω... Και τα καημένα δεν τα κατηγορώ, γιατί καταλαβαίνω πως έτσι διασκεδάζουν και δεν έχω παράπονο, με ακούγανε όταν τους έλεγα να σταματήσουν αλλά σε 6 περίπου δευτερόλεπτα ξανακάνανε ακριβώς το ίδιο...

 

Στο σπίτι έχουμε στρώσει αρκετά, έχει παγιωθεί το πρόγραμμα, μερικές φορές έχουμε θέμα να παρατήσουμε το παιχνίδι και να πάμε για ύπνο, ή να μαζέψουμε τα lego από το πάτωμα, αλλά τα βρίσκουμε χωρίς φωνές (όχι πάντα). Και όταν κάτι πάει στραβά και δεν ακούνε, μου τη λέει ο καλός μου πώς τα έχω κάνει έτσι τα παιδιά και τα έχω καλομάθει ενώ με τη φωνή και την αγριάδα γίνονται όλα καλύτερα Εγώ σ'εκείνον θέλω να βάλω τις φωνές!!!!!

 

maryp εγώ νόμιζα πως με λιμοντσέλο γινόταν η δουλειά

[Έναστρη]

Κορίτσια συμπάσχω μαζί σας. Κι έχω μόνο ένα αγόρι (κι όχι ιδιαίτερα ζωηρό και πεισματάρικο όπως άλλα παιδιά), που να είχα και δύο παιδιά!!!!

Το μέτρημα το δικό μου φτάνει ως το 3. "Μετά το τρία", τον απειλώ, "θα δεις μια μάνα τρελλή!". Ω ναι, έχει δει και τη μάνα του τρελλή να κοπανάει τραπέζια με τα χέρια ή με τα βιβλία του, γιατί αλλιώς θα κοπάναγα τον ίδιο.

Πέφτουν και χεριές πολλές φορές. Κι ας έχω πάει κι εγώ σε σεμινάρια που διδάσκουν την υπομονή και το σεβασμό των δικαιωμάτων του...

[zoitheodos]

Εγω τα παιρνω οταν περιμενω περιοδο και τις πρωτες μερες που οι ορμονες μου βαρανε κοκκινο και ολα μου φταινε και οταν ειναι να παμε στην πεθερα μου.

 

Πολύ γέλιο! Τι έχουμε να δούμε ακόμα. Εμάς τώρα αρχίζουν οι πρώτες ανταρσίες. Αλλά κι αυτό με την πεθερά απίστευτο!! Σοβαρά το λές;

[maryp]

έχει κάποια μανούλα να προτείνει τρόπους να τηρούμε τα όρια και να μην γινόμαστε τρελές??? πάσα προσφορά δεκτή!

[mikio]

Αχ βρε κορίτσια καταλαβαινόμαστε!!! Εγώ έχω από 15 μέχρι 27 παιδιά τα τελευταία 5 χρόνια!! Ψυχολογία του όχλου; Εδώ να δεις!! Από τη μια σκέφτομαι ότι εσείς τουλάχιστον έχετε 1-2 άντε 3-4, από την άλλη ότι εγώ τα έχω μόνο 5 ώρες το πρωί κι όχι 24 ώρες. Μέχρι τώρα έχω πάθει τα εξής: Νεύρα προς όλους τους άλλους, σύζυγο,συγγενείς κλπ, αλλεργία από το άγχος με αποτέλεσμα να βγάζω επί ένα χρόνο σπυράκια σε όλο μου το σώμα κάθε βράδυ(!!!) οξεία βρογχίτιδα με αποτέλεσμα να κάνω εισπνοές aerolin μέσα στην τάξη επί μια βδομάδα, κλάματα και ξανά κλάματα στο σπίτι και μια κορυφαία κρίση πανικού (από αυτές που χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή και νιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και ότι θα πεθάνεις...).

Τα παραπάνω μόνο όταν έχω ζόρικα παιδάκια.... που τίποτα δεν "πιάνει". Για μένα έχω δοκιμάσει ανθοϊάματα Μπαχ, αφεψήματα τίλιο, λεβάντα, χαμομήλι κλπ. χαλαρωτική μουσική, δουλειές του σπιτιού, χλιαρά μπάνια..... . Για τα παιδάκια έχω δοκιμάσει lexotanil στην πορτοκαλάδα τους. Πλάκα κάνω!!!! Πάντως για να μιλήσουμε σοβαρά.... τα παιδιά από τη στιγμή που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ξεχωριστή οντότητα, αρχίζουν να διεκδικούν το δικαίωμα τους στο να λένε "όχι". Κακό δεν είναι ίσα-ίσα άλλα πολλά από αυτά χωρίς να έχουν γεννηθεί στις 28 Οκτωβρίου το έχουν διαρκώς στην άκρη της γλώσσας τους. Το παν είναι ο γονέας να είναι σταθερός σε ότι πει και ότι κάνει. Όρια και κανόνες. Αν δεν τηρούνται να είστε συνεπείς στις αντιδράσεις σας. Εγώ έτσι την έχω πατήσει κάποιες φορές. "Ξεχνούσα..." Όχι τη μια φορά να τιμωρείται μια συμπεριφορά και την άλλη να περνάει απαρατήρητη. Αυτό που πρέπει να γίνεται να εξηγείτε στο παιδί ότι θα γίνει και να του δίνετε κάποια περιθώρια να μαθαίνει από τα "λάθη" του, όπως συμβουλεύει η φίλη μας παραπάνω με το φαγητό ή τον ύπνο για παράδειγμα. Να θυμάστε ότι πολλές φορές δεν θα γίνεται το δικό σας αλλά αν είναι το σωστό και αφήσετε το παιδί να "πάθει" θα μάθει. Αν ας πούμε δεν θέλει το φαγητό, μην σπεύσετε να του μαγειρέψετε κάτι άλλο. Παράδειγμα από φιλικό ζευγάρι...Χαρακτηριστικά θυμάμαι το δίχρονο παιδί τους που κρατούσε ένα κουκλάκι και του έπεσε. Δεν χρειαζόταν καλά-καλά να σκύψει για να το πιάσει, μόνο να κουνήσει το χέρι του και τσουπ θα το είχε. Άρχισε να γκρινιάζει ελαφρά και έτεινε το χέρι προς το κουκλάκι σχεδόν χιλιοστά κοντά και να μην κάνει την κίνηση να το πιάσει. "Πιάσε το, το κουκλάκι" της λέω με ενθουσιασμό. Κι αυτή τέντωνε το χέρι δήθεν ότι δεν το έφτανε και η γκρίνια ολοένα και μεγάλωνε. "Μην τυχόν και της το πιάσει κανείς γιατί θα τον σκοτώσω" λέω. Και λαμβάνω την απάντηση: "Ας το είχες εσύ να κλαίει και να χτυπιέται και να δούμε αν θα το σήκωνες το κουκλάκι για να μην πνίξεις το παιδάκι!" Ναι, είχε δίκιο ήμουν "έξω από το χορό" αλλά εκείνη τη μέρα τουλάχιστον δεν άφησα τελικά κανέναν να του πιάσει το κουκλάκι κι ας τσίριζε η μικρή δίπλα στα αυτιά μου. Θέλει πολύ δύναμη το καταλαβαίνω, αλλά θυμάμαι πάντα την ψυχολόγο στο σεμινάριο να λέει:"Το παιδί από την κούνια, έχει ήδη βρει 20 τρόπους για να χειρίζεται τους γονείς του" και μας τους απαρίθμησε όλους. Μακάρι να τρελαθώ παρά να αφήσω το παιδί μου να με κάνει ότι θέλει κορίτσια. Κουράγιο σε όλους μας.

[mata]

Daskala έχεις δίκιο!!!!Πώ πώ τα ψυχοσωματικά σου χτύπησαν για τα καλά την πόρτα!!!Ε...και πώς να την περνούσες καθαρή δηλαδή; Ενας άνθρωπος που έχει ευαισθησίες απέναντι στα παιδιά και προσπαθεί να τους φέρεται με τον καλύτερο τρόπο και να μην βγεί εκτός ορίων, είναι ο ίδιος άνθρωπος που δεν μπορεί να γλιτώσει το ψυχικό κόστος από αυτή την πίεση. Γιατί νομίζω ότι αυτοί που δεν συγκρατιούνται και ξεσπούν στα παιδιά...σπυράκια δεν βγάζουν σίγουρα!!!

Κι εγώ πάντως παιδιά στο κλάμπ ανήκω. Παρόλο που ο γιός μου, είναι επιμελής στο διάβασμα, πέραν του δέοντος τυπικός, νοικοκύρης μέσα στο σπίτι, έρχονται ΄πάρα πολλές φορές που με βγάζει από τα ρούχα μου. Είναι 6μιση χρονών και ώρες ώρες μου πετάει κάτι "μάγκικα" που νομίζω ότι ζώ μια πρώιμη εφηβεία! "Ασε μας ρε μαμα"!!!! "Τώρα μου λές βλακίες" ¨"Μην με πιέζεις θα το κάνω εγώ όταν θέλω".Και όταν τσαντίζεται από κάτι που δεν του ικανοποιώ υπάρχουν φορές που πετάει και ένα "δεν σ'αγαπώ" και με κομματιάζει. Ξέρω ότι δεν το εννοεί, αλλά με πειράζει που το λέει για να με πληγώσει.

Εγώ δεν θέλω χάπια, μάλλον ωτοαασπίδες θέλω με πλήρη ηχομόνωση για τις δύσκολες στιγμές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Jean]

Ερχεται ένα βράδυ ένας κυριούλης να μου πληρώσει τα κοινόχρηστα. Ηταν η ώρα που θα έπρεπε να μπουν για μπάνιο τα αγόρια μου. Λεει λοιπόν ο κυριούλης: φωνάζατε πριν σας άκουσα... καλοπροαίρετα το είπε μάλλον... κι αρχίζω εγώ (φανταστείτε και το look: μαλλί τρελό, το μάτι να γυαλίζει, αφροί από το στόμα και καπνοί από τα αυτιά): σπίτι μου είμαι, ότι θέλω κάνω! άμα θέλω φωνάζω άμα θέλω το γκρεμίζω! κόκκαλο ο κυριούλης...

 

Καλε, δακρυσα απο τα γελια!! Σε φανταζομαι! Τι ηθελε και μιλησε ο φτωχος!

[mikio]

Και όταν τσαντίζεται από κάτι που δεν του ικανοποιώ υπάρχουν φορές που πετάει και ένα "δεν σ'αγαπώ" και με κομματιάζει. Ξέρω ότι δεν το εννοεί, αλλά με πειράζει που το λέει για να με πληγώσει.

Εγώ δεν θέλω χάπια, μάλλον ωτοαασπίδες θέλω με πλήρη ηχομόνωση για τις δύσκολες στιγμές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα mata μου διαβάζοντας αυτά που γράφεις ; Κι εγώ στην εφηβεία μου είχα στεναχωρήσει και πληγώσει πολύ τη μαμά μου. Και ίσως και πιο μικρή ούσα, της πετούσα τέτοιες κουβέντες. Να μη στεναχωριέσαι όταν στα λέει αυτά (που σίγουρα δεν τα εννοεί όπως λες) και να με θυμηθείς ότι στο μέλλον θα σε ανταμείψει για την αγάπη που του δίνεις με το δικό του τρόπο. Με τη μαμά μου είμαστε οι καλύτερες φίλες και πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ήμουν αυτό το πεισματάρικο μικρό που μυ περιγράφει η μαμά μου!! Όσο για τα ψυχοσωματικά μου.... άστα! Πολλές φορές ο άντρας μου συγχύζεται και μου βάζει τις φωνές: "Ε όχι και να σε αρρωστήσουν κιόλας τα ....#&+8%.....!!!!" Και επιμένει ότι αν δεν τα "γράψω" και λίγο δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω έγκυος. Έλα σου όμως που θα με φάει η ευσυνειδησία μου. Ακόμα και το να μείνω έγκυος και να χρειαστεί να φύγω και να αναστατωθούν που θα αλλάξουν δασκάλα μου δημιουργεί τύψεις. Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;;;