Κακοποιητική συμπεριφορά, δημοσία θέα. Πώς παρεμβαίνεις;

[ΑΡΓΚ]

Αν υπάρχει κακοποίηση (αλλά όντως κακοποίηση, οχι απλά αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά) αυτό που έχω πάρει σαν απάντηση από σχολικό σύμβουλο, το χαμόγελο του παιδιού και από κοινωνικές υπηρεσίες όταν απευθύνθηκα για περίπτωση παιδιού στο σχολείο των παιδιών μου ήταν ότι θα πρέπει να σκεφτούν πάντα αν το παιδί θα είναι παρόλα όσα συμβαίνουν καλύτερα στο σπίτι του (με την όποια κακοποίηση) ή σε ίδρυμα. Επειδή η περίπτωση ίδρυμα/αναδοχή είναι γενικά χάλια, αν δε συμβαίνουν τραγικά γεγονότα, δε γίενται τίποτα. Κανείς δε θα πάρει παιδί από το σπίτι του γιατί το χαστούκισαν ή το τράβαγαν από το χέρι κλπ. Οπότε αν μιλάμε για ναρκωτικά, σπασμένα κόκαλα και βιασμούς τα πράγματα μεν είναι ξεκάθαρα, αλλά με το γονιό που βρίζει, βαρά χαστούκια, απειλεί κλπ, δεν πρόκειται να γίνει κάτι ρεαλιστικά μιλώντας.

Από εκεί και πέρα, αν υπάρχει καλή διάθεση και ένας γονιός, γιαγιά, νταντά κλπ δείχνει να μην ξέρει τι να κάνει, ασφαλώς και είναι καλή ιδέα να ανταλλάξουμε ιδέες και τεχνάσματα. Αλλά με έναν άνθρωπο που φαίνεται βίαιος, σπάνια θα μπλεκόμουν. Κυρίως γιατί μετά θα ξεσπάσει στην οικογένειά του.

[ΑΡΓΚ]

Α και αυτό με την άρνηση καταγγελίας επίσημης με ονοματεπώνυμο, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Αλίμονο αν ο καθένας ανώνυμα κατήγγειλε τον κόσμο για απαγωγές και βιαιοπραγίες. Αν πράγματι πιστεύουμε ότι ένα παιδί κακοποιείται, και δεν θέλουμε να το καταγγείλουμε, με όλες τις νόμιμες διαδικασίες, προσωπικά το θεωρώ συνενοχή. Χωρίς δικαιολογίες.

[laughter]

Σας ευχαριστώ πολυ κι ελπίζω να βοηθηθούν μελλουσες μαναδες απο οσα προτεινατε! 

[vtgian]

Σημείωση, το ότι δε θα πάρουν το παιδί από το σπίτι του επειδή το χτυπούν, δε σημαίνει και ότι δε θα γίνει ποτέ και τίποτα απολύτως. Από τη στιγμή που διαπιστωνεται κακοποίηση, ανάλογα με τον Δήμο, μπορεί να επεμβουν κοινωνικές υπηρεσίες που παρακολουθούν την οικογένεια με παροχή κοινωνικού λειτουργου προσπαθούν να βοηθήσουν. Υπάρχουν επίσης πολλά προγράμματα από ΜΚΟ για τον ίδιο λόγο, έχω φίλη κοινωνική λειτουργο που παρακολουθει τέτοιες οικογένειε μέσω προγράμματος. 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, vtgian είπε:

Σημείωση, το ότι δε θα πάρουν το παιδί από το σπίτι του επειδή το χτυπούν, δε σημαίνει και ότι δε θα γίνει ποτέ και τίποτα απολύτως. Από τη στιγμή που διαπιστωνεται κακοποίηση, ανάλογα με τον Δήμο, μπορεί να επεμβουν κοινωνικές υπηρεσίες που παρακολουθούν την οικογένεια με παροχή κοινωνικού λειτουργου προσπαθούν να βοηθήσουν. Υπάρχουν επίσης πολλά προγράμματα από ΜΚΟ για τον ίδιο λόγο, έχω φίλη κοινωνική λειτουργο που παρακολουθει τέτοιες οικογένειε μέσω προγράμματος. 

Σαφώς, αλλα δε μιλάμε για καταστάσεις όπου μία γιαγιά τραβά ένα παιδί από το χέρι ή ένας μπαμπάς δίνει μια σφαλιάρα. 

[vtgian]

Ναι,  σίγουρα. Απλά ήθελα να το σημειώσω για να μη δημιουργηθεί η εντύπωση "και να καταγγειλουμε ενα σοβαρό περιστατικό κανείς δε θα ενδιαφερθεί,  οπότε δεν έγινε και τίποτα, ας αδιαφορησουμε"

[kine]

On 26/8/2017 at 1:47 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

όταν απευθύνθηκα για περίπτωση παιδιού στο σχολείο των παιδιών μου ήταν ότι θα πρέπει να σκεφτούν πάντα αν το παιδί θα είναι παρόλα όσα συμβαίνουν καλύτερα στο σπίτι του (με την όποια κακοποίηση) ή σε ίδρυμα.

 

Αυτή τη σκέψη την κάνω κι εγώ και πάντοτε ή σχεδόν πάντοτε, γνωρίζω καλά, ότι όσο αισχρά κι αν μεγαλώνει ένα παιδί, μάλλον θα είναι προτιμότερο να μείνει στο σπίτι του, παρά σε ίδρυμα, εκτός κι αν κακοποιείται σε σημείο να απειλείται κυριολεκτικά η ζωή του. 

Παρόλα αυτά, τις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει ανάγκη υποστήριξης γονέων και παιδιών, που αντιμετωπίζουν με βία ή αντιμετωπίζονται βιαίως. Μπορεί να χρειάζονται υποστηρικτικό δίκτυο για το μεγάλωμα των παιδιών, συμβουλευτική ή καθοδήγηση για θέματα που δεν κατανοούν πως αλλιώς να αντιμετωπίσουν και καταλήγουν με το βάρος της καθημερινότητας, σε βίαια ξεσπάσματα, είτε αυτά είναι φωνές και απειλές, είτε είναι χειροδικία και τιμωρίες. 

 

On 26/8/2017 at 8:04 ΜΜ, vtgian είπε:

Από τη στιγμή που διαπιστωνεται κακοποίηση, ανάλογα με τον Δήμο, μπορεί να επεμβουν κοινωνικές υπηρεσίες που παρακολουθούν την οικογένεια με παροχή κοινωνικού λειτουργου προσπαθούν να βοηθήσουν. Υπάρχουν επίσης πολλά προγράμματα από ΜΚΟ για τον ίδιο λόγο, έχω φίλη κοινωνική λειτουργο που παρακολουθει τέτοιες οικογένειε μέσω προγράμματος. 

Εάν γνωρίζεις πιο συγκεκριμένα, σε ποιου είδους καταστάσεις θα παράσχει μια τέτοια βοήθεια ο Δήμος ή μια ΜΚΟ; Φαντάζομαι ότι η κυρία που ανέφερα στην πρώτη μου παράθεση, δεν θεωρείται σημαντική περίπτωση για να την επισκευθεί κοινωνικός λειτουργός. Ακόμη και ο γείτονας, που ανέφερα ότι βρίζει γυναίκα και παιδιά καθημερινά, νομίζω ούτε αυτός είναι αρκετά "κακοποιητικός" για να χρήζει παρεμβάσεως ή υποστήριξης από κοινωνικό λειτουργό.

 

Υπάρχουν άλλες θεσμικές παρεμβάσεις, πέραν της απομάκρυνσης των παιδιών ή την παρέμβαση κοινωνικού λειτουργού. Ψάχνω εδώ και κάποιες μέρες και το μόνο που βρίσκω είναι γραμμές επικοινωνίας που ουσιαστικά λένε ότι σε ενημερώνουν για τα δικαιώματα του παιδιού και σε κατευθύνουν να απευθυνθείς σε αρμόδιες υπηρεσίες (εάν υφίσταται σοβαρής μορφής κακοποίηση). Υπάρχει πχ. γραμμή που να λειτουργεί συμβουλευτικά σε επίπεδο ψυχο-κοινωνικής υποστήριξης, για ανθρώπους που θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο, αλλά έχουν εγκλωβιστεί στην κακοποιητική και γι' αυτούς και για τα παιδιά τους, καθημερινότητα; 

[ΑΡΓΚ]

Κοινωνικος λειτουργός όμως φαντάζομαι ότι προϋποθέτει μία συνεργασία από τους γονείς, όχι; Δηλαδή αν ο γονιός δεν θέλει να συνεργαστεί (που λογικά δεν θα θέλει) πώς να του επιβάλει κανείς τη συνεργασία με κοινωνικό λειτουργό; Αν εχει το νόημα να δει τις συνθήκες διαβίωσης (καθαριότητα, ναρκωτικά κλπ) ή να βοηθήσει σε συνθήκες όπου οι γονείς πραγματικά προσπαθούν σε συνθηκες αντίξοες να τα βγάλουν πέρα, το καταλαβαίνω. Αλλά ένας άνθρωπος μέσόυ οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου μιας "τυπικής" οικογένειας που βρίζει ή χτυπά το παιδί του, γιατί να δεχτεί τον κοινωνικό λειτουργό σπίτι του ή αν υποχρεωθεί να τον δεχτεί, γιατί να συνεργαστεί ουσιαστικά;

[kine]

On 26/8/2017 at 9:03 ΠΜ, laughter είπε:

η σωστή συμπεριφορά πώς "μαθαινεται";

 

Αν θέλεις να εκπαιδεύσεις ένα παιδί, υπάρχουν πολλές μέθοδοι και κάποιες από αυτές είναι πιο βίαιες και βασίζονται στον αυταρχισμό και την πειθαρχία, ενώ άλλες χρησιμοποιούν ψυχολογικούς όρους διαχείρισης του παιδιού, προτείνοντας τις σχέσεις ανταμοιβής-τιμωρίας, συναισθηματικό εκβιασμό και μεταβίβαση ενήλικων ευθυνών στο παιδί κ.α. Υπάρχουν εξαιρετικές μέθοδοι, αποδοτικές και άλλες λιγότερο αποδοτικές και περισσότερο τραυματικές για το παιδί. 

 

Το ζητούμενο για μένα είναι ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ; 

 

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει προφανώς, ότι τα παιδιά είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με όλη την έννοια της λέξεως. Δεν είναι μερικώς άνθρωποι, δεν είναι ανολοκλήρωτοι ενήλικες, δεν είναι "παιδάκια". Είναι πρόσωπα, έχουν χαρακτήρα, γούστο, προτιμήσεις, διάθεση και άποψη. Ο γονέας έχει υποχρέωση να μπορέσει να πλαισιώσει με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή και κατανόηση την διαδρομή του παιδιού του, προς την αυτονόμηση του, την ωρίμανση του, την κατανόηση και εξοικείωση του, με τον κόσμο.  Ο γονέας που κατανοεί τον κόσμο ως απειλή και βλέπει τους άλλους ανθρώπους ανταγωνιστικά ή συγκριτικά, θα περάσει αυτή την αίσθηση για τον κόσμο στα παιδιά του. Ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και βλέπει καλοπροαίρετα τις ατυχίες του, θα περάσει αυτή την αίσθηση στα παιδιά του. Ο τρόπος που αισθανόμαστε για τον κόσμο και για τους άλλους εν γένει, είναι αυτό που τελικά μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας, ανεξάρτητα από το τί εκπαίδευση τους έχουμε κάνει. Μπορούμε να διδάξουμε το ευχαριστώ και το παρακαλώ, αλλά αν δεν το λέμε από την καρδιά μας, αν δεν είμαστε όντως ευχαριστημένοι με τον άλλο, με αυτό που μας προσφέρεται, το "ευχαριστώ" γίνεται τύπος και ως τύπος θα το αναμασίσει το παιδί. Μπορούμε να μάθουμε στο παιδί να τρώει υγιεινά, αλλά αν εμείς δεν απολαμβάνουμε όντως τα φρούτα και τα λαχανικά και το σπιτικό φαγητό, είναι βέβαιο ότι θα αναπτυχθεί μια διαστροφική σχέση του παιδιού με το φαγητό, ακόμη κι αν διακατέχεται από την γενική αντίληψη της "υγιεινής διατροφής". Κατά τον ίδιο τρόπο που, πολλοί γονείς λένε στα παιδιά τους, πόσο κακό κάνει το κάπνισμα και πόσο θα πρέπει να το αποφεύγουν, την ίδια ώρα που κρατούν ένα τσιγάρο στο χέρι τους και θα σπεύσουν να τιμωρήσουν το παιδί τους, όταν έφηβος πια, θα κάνει κρυφά το πρώτο του τσιγάρο. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να μάθει ένα παιδί από αυτή την συμπεριφορά, είναι πως ο γονέας του είναι είτε ανόητος, είτε αδύναμος χαρακτήρας, είτε υποκριτής.

Δεν είναι ρόλος του γονέα να "εκπαιδεύσει" το παιδί του. Τα παιδιά δεν είναι σκυλιά (που τα εκπαιδεύεις για να κατανοήσουν την θέση τους και τους τρόπους τους, απέναντι στον άνθρωπο που τα φροντίζει). Είναι ισότιμα μέλη της οικογένειας μας και της κοινωνίας. Αυτό που πρέπει να κατορθώσουμε, είναι να χαίρουν σεβασμού και εκτίμησης, να μην υποβιβάζονται και να μην καταργούνται τα αιτήματα τους, αναίτια και αυταρχικά. 

 

Είναι άλλο πράγμα η καθοδήγηση και η οριοθέτηση κι άλλο η "εκπαίδευση".

 

Αν έχεις σκέψεις για το πώς, ένα παιδί, γίνεται "καλό" παιδί ή "σωστό" παιδί, τότε να γνωρίζεις ότι το κάθε παιδί αφουγκράζεται την αλήθεια και την πραγματικότητα των κηδεμόνων του. Θα γίνει δηλαδή, όσο "καλό" και ΄"σωστό" είναι στην πραγματικότητα (κι όχι φαινομενικά) οι γονείς του. Αν το εκπαιδεύουν με στοχοπροσήλωση, προς ότι οι ίδιοι θεωρούν ώς σημαντικό, το παιδί θα εκπαιδευτεί! Αλλά η συμπεριφορά που θα αναπαράγει, δεν θα γεννάται από μέσα του, δεν θα είναι πηγαία, θα είναι μίμηση, ηθικισμός, καθωσπρεπισμός. Και αυτό ταυτόχρονα σημαίνει, ότι έχει καταπιεστεί, ότι έχει αφήσει πίσω του την ικανότητα του να αυτοκαθορίζεται, να αναγνωρίζει τι του αρέσει εγγενώς και τι όχι. Φυσικά το κάθε παιδί, έχει πάντοτε την δυνατότητα και την ευκαιρία να διαμορφώσει  τη δική του ταυτότητα, εκ των υστέρων.

 

Εν ολίγοις, ο καλύτερος τρόπος να "εκπαιδεύσεις" ένα παιδί, είναι να γίνεις ο ίδιος όσο πιο ειλικρινής και αυθεντικός μπορείς, όσο πιο ουσιαστικός και ρεαλιστής με τους δικούς σου, προσωπικούς στόχους και αξίες και να αφεθείς απλώς στην σχέση και επικοινωνία με το παιδί σου. 

 

Κατά τα άλλα, συμφωνώ με τις προτάσεις των άλλων μελών, κάποιες από τις οποίες θα διαβάσω κι εγώ. Και θεωρώ πως τα γραπτά του κ. Παπαβέντζη είναι όντως καλή αρχή, διότι αντανακλούν σαφώς την ελληνική πραγματικότητα και νομίζω όποιος τα διαβάσει, θα βρει κάπου εκεί μέσα και τα δικά του βιώματα.

[vtgian]

@kine νομίζω δεν θα μπορούσες να το θέσεις πιο σωστά. Καθοδήγηση, όχι εκπαίδευση. Έχουμε μεγαλώσει, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, με την πεποίθηση ότι τα μικρά παιδιά είναι υποδεέστερα πλάσματα, που οφείλουν να συμμορφώνονται στις επιθυμίες μας. Όμως είναι ακριβώς αυτό που γράφεις [...δεν έχουμε συνειδητοποιήσει προφανώς, ότι τα παιδιά είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με όλη την έννοια της λέξεως. Δεν είναι μερικώς άνθρωποι, δεν είναι ανολοκλήρωτοι ενήλικες, δεν είναι "παιδάκια". Είναι πρόσωπα, έχουν χαρακτήρα, γούστο, προτιμήσεις, διάθεση και άποψη. Ο γονέας έχει υποχρέωση να μπορέσει να πλαισιώσει με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή και κατανόηση την διαδρομή του παιδιού του, προς την αυτονόμηση του, την ωρίμανση του, την κατανόηση και εξοικείωση του, με τον κόσμο.]

 

Για αυτό που με ρωτάς παραπάνω, θα επικοινωνήσω με την φίλη μου για περισσότερες πληροφορίες και θα σου πω. Ξέρω ότι πλέον πολλοί δήμοι έχουν κοινωνική υπηρεσία στελεχωμένοι από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους που βοηθούν. Το πως φτάνει κάποιος μέχρι εκεί όμως δεν το ξέρω. Η αδελφή μου που είναι δασκάλα και προσπαθεί να παρέμβει όταν διαπιστώνει ότι υπάρχουν θέματα (μικρά ή μεγαλύτερα), γίνεται η ίδια το πρώτο σημείο πίεσης προς τους γονείς. Εκεί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πως θα προσεγγίσεις τον γονιό. Η ίδια είναι πολύ απογοητευμένη, θεωρεί σπάνιες τις περιπτώσεις που πραγματικά οι γονείς έχουν τη θέληση να αλλάξουν, μιλάμε για οικογένειες που μπορεί να μη βιαιοπραγούν αλλά όπως είπαμε και παραπάνω, δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι να καταρρακώσεις την προσωπικότητα ενός παιδιού.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 18 λεπτά , vtgian είπε:

Η αδελφή μου που είναι δασκάλα και προσπαθεί να παρέμβει όταν διαπιστώνει ότι υπάρχουν θέματα (μικρά ή μεγαλύτερα), γίνεται η ίδια το πρώτο σημείο πίεσης προς τους γονείς. Εκεί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πως θα προσεγγίσεις τον γονιό. Η ίδια είναι πολύ απογοητευμένη, θεωρεί σπάνιες τις περιπτώσεις που πραγματικά οι γονείς έχουν τη θέληση να αλλάξουν, μιλάμε για οικογένειες που μπορεί να μη βιαιοπραγούν αλλά όπως είπαμε και παραπάνω, δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι να καταρρακώσεις την προσωπικότητα ενός παιδιού.

Πώς επικοινωνεί μία δασκάλα με τους γονείς ενός μαθητή για τη συμπεριφορά τους, ειδικά αν δε μιλάμε για κακοποίηση; Καταλαβαίνω όσον αφορά μαθησιακά θέματα αλλά τι άλλη αρμοδιότητα έχει ένας εκπαιδευτικός; Δεν ξέρω αν καταλαβαίνω καλά τι λες, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ δασκάλα να λέει στους γονείς πώς να μεγαλώσουν το παιδί τους;

[vtgian]

Δε λέει πως να μεγαλώσουν το παιδί τους. Οταν ως δασκάλα έχεις να αντιμετωπισεις πχ ενα παιδί πολυ επιθετικό που βλέπεις ότι δεν αφορά μόνο το σχολικό πλαισιο,  στρεφεσαι στην οικογένεια. Εκεί συναντάς χοντρικά δυο στάσεις. 

1. Αδιαφορία για το πρόβλημα 

2. Αναγνώριση του προβλήματος, διάθεσή για εύρεση λύσης

 

Στη δεύτερη περίπτωση έχεις το περιθώριο να ανακαλυψεις ίσως τη πηγή του προβλήματος (πχ παιδοκεντρικη συμπεριφορά) και να συζητήσεις με το γονιό για θέματα γονεϊκοτητας (όρια, τρόπους επιλυσης διαμαχης κα) ή και να προτείνεις να πάρουν τη βοήθεια ενός ειδικού. Άλλωστε ο ρόλος του δασκάλου (ειδικά μέχρι το δημοτικό) δεν αφορά μόνο το ακαδημαϊκό κομμάτι αλλά και τη ψυχοκοινωνικη ανάπτυξη των παιδιών. 

[kine]

Σήμερα στη βόλτα μας, με τη μικρή, βρεθήκαμε μπροστά από ένα δίχρονο αγοράκι, που καθόταν στο πεζούλι ενός μαγαζιού και έκλεγε απαρηγόρητο. Γύρω του δεν υπήρχε κανείς. Σταμάτησα και κοίταξα δεξιά κι αριστερά. Σύντομα διαπίστωσα ότι υπήρχε κάποια μέτρα πιο κάτω ένας ενήλικας, με αρκετά παιδάκια-αγόρια που έμοιαζαν πολύ στο συγκεκριμένο αγοράκι. Υπέθεσα ότι μπορεί να είναι τα αδέρφια του κι ο πατέρας του, αλλά ήταν λίγο σκοτεινά για να τους διακρίνω καθαρά. Καθίσαμε κοντά του με την κόρη μου και το παιδί, κοιτώντας την μικρή σταμάτησε να κλαίει για να την παρατηρήσει. Σε αυτό το διάστημα, από τους περαστικούς που πέρασαν από μπροστά μας, 3-4 τουλάχιστον σταμάτησαν να δούνε, αν συνοδεύεται το παιδί και μια κυρία, πήγε και μίλησε στον πατέρα που στεκόταν παραδίπλα. Εν τέλει, ο πατέρας και τα υπόλοιπα παιδιά, ήρθαν κοντά μας κι ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες: το παιδί έκλαιγε από πείσμα, διότι η μητέρα του, δεν το είχε πάρει μαζί της στο κατάστημα όπου μπήκε να ψωνίσει. Η υπόλοιπη οικογένεια περίμενε απ' έξω, αλλά το μικρό αυτό, είχε παράπονο και έκανε τον μικρό του σαματά, καταλήγοντας να έχει απομακρυνθεί από τα υπόλοιπα μέλη, αλλά συνεχίζοντας να βρίσκετε στο οπτικό πεδίο του μπαμπά. 

 

Το ευχάριστο για μένα, είναι ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που σταματήσαμε!

Το δυσάρεστο είναι ότι σε έναν δρόμο με πολλούς πεζούς να κυκλοφορούν εκείνη την ώρα, ήταν πολλοί αυτοί που στη θέα ενός 2χρονου, μοναχού παιδιού που κλαίει, δεν σταμάτησαν να ελέγξουν αν συνοδεύεται και τι του συμβαίνει. Δυστυχώς, πολλοί κοιτούν την δουλειά τους! Ευτυχώς, ακόμη κάποιοι, έχουν μια εγρήγορση να βοηθήσουν ένα μικρό παιδί. Διακινδυνεύουν να εκτεθούν, κάνοντας λάθος εκτίμηση, να διαπληκτιστούν με έναν ίσως επιθετικό άγνωστο γονέα, αλλά σε κάθε περίπτωση να βεβαιωθούν ότι το παιδί δεν βρίσκεται χαμένο ή αφημένο στην τύχη του.