Κάτι δεν πάει καλά...

[dora1982]

Καλημέρα μαμάδες!

Μετά από πολύ καιρό σας ξαναγράφω κ ζητώ την βοήθεια σας γιατί νομίζω πως έχω λαλήσει!

Σε δύο εβδομάδες θα κλείσει ένας χρόνος από την ημέρα που έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, τον γιο μου. Είναι ένα παιδάκι πανέμορφο το οποίο υπεραγαπώ! Με τον άνδρα μου είμαστε μαζί σχεδόν 8 χρόνια, εκ των οποίων τα τελευταία 2 παντρεμένοι. Το παιδί ήρθε αμέσως, αβίαστα κ υπέροχα. Είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη και έναν πανέμορφο τοκετό. Όλα υπέροχα. Γίναμε 3 στην οικογένεια. 
Τον τελευταίο καιρό όμως δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά νιώθω κάπως περίεργα. Το παιδί μεγαλώνει και οι ανάγκες του αυξάνονται, δεν έχει μπει σε πρόγραμμα ακόμη ύπνου με αποτέλεσμα να μην κοιμόμαστε αρκετά. Η δουλειά μου είναι ελεύθερη επαγγελματίας και πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη , κάτι που τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να πετύχω. Θυμάμαι πως 4 ημερών λεχώνα δούλευα από το σπίτι καθώς οι προθεσμίες έτρεχαν και έπρεπε να προλάβω, το μωρό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμάς κ οι ώρες λίγης χαλάρωσης έμοιαζαν μακρυνό όνειρο.

Έχω βοήθεια από τη μαμά μου η οποία το κρατάει τα πρωινά και το απόγευμα επέλεξα για την ώρα να μην πηγαίνω στη δουλειά μου κ να κρατάω εγώ τον μικρό. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μένω πολύ πίσω και τα παράπονα των πελατών μου να είναι αρκετά. Μέσα σε όλα τα άλλα έχω μια ιδιαίτερη εμμονή με την καθαριότητα κ την τακτοποίηση του σπιτιού που ακόμη κ τις ώρες που μπορώ να χαλαρώσω κ να κάνω κάτι για τον εαυτό μου επιλέγω να ασχολούμαι μόνο με τις δουλειές.

Και εκεί που λέω πως το 24ωρο δεν φτάνει, ακούω ένα περιστατικό που έγινε προχθές στον Βύρωνα με μια μαμά και αρχίζω να φοβάμαι. Με έπιασαν φοβίες που δεν μπορώ να εξηγήσω. Έτσι ξαφνικά. Φόβος για την υγεία των δικών μου, του παιδιού μου, της ζωής μου. Φοβάμαι πως θα λαλήσω. Νιώθω τόσο εγωίστρια. Τα θέλω όλα δικά μου κ επειδή δεν μπορώ να έχω κ οικογένεια κ παιδί και δουλειά κ σπίτι καθαρό νομίζω πως δεν κάνω κάτι καλά με αποτέλεσμα να μου δημιουργούνται φοβίες πως δεν μπορώ να τα καταφέρω. 

Διβάζοντας ααναρτήσεις σας από το 2007 μιλόύσατε για επιλόχειο κατάθλιψη. Κάθε φορά που ακούω για μια ασθένεια τρέχω στο ινερνετ να κάνω διάφορα τεστ για να δω αν πάσχω κ εγώ από αυτό. Έτσι κ με την επιλόχειο. Όταν άκουσα το περιστατικό στον Βύρωνα συγκλονίστηκα τόσο πολύ που νόμιζα πως κ εγώ πάσχω από αυτό. Μπήκα ίνετρνετ έκανα τεστ χωρίς κάποιο αποτέλεσμα αλλά επειδή παραμένω συγκλονισμένη δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Νομίζω πως είμαι ή αρκετά κουρασμένη από την δουλειά κ την φροντίδα του παιδιού ή απλά με έχει πιάσει μια απίστευτη βαρεμάρα κ νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Διαβάζοντας αυτά που γράφω δεν ξέρω αν καταλάβατε τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα μου. Έχω όλους δίπλά μου. Λατρεύω το παιδάκι μου. Τον άνδρα μου. Μήπως όμως παραλατρεύω τον εαυτό μου κ δεν μπορώ να βάλω τίποτα άλλο πανω απο αυτόν; Κι αν ισχύει αυτό, για ποιό λόγο δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στη δουλειά μου όπως έκανα πριν το παιδί; 

 

Αν κάποια κατάλαβε κάτι από τις ασυναρτησίες που γραφω, παρακαλώ θερμά ας μου απαντήσει!

 

Σας ευχαριστώ.

[Sentir...natureza]

Δεν πιστευω οτι ειναι θεμα εγωισμου η βαρεμαρας, απλα δυστυχως στον συγχρονο κοσμο η εργαζομενη γυναικα σηκωνει πολλα βαρη και εχει πολυ αγχος. Γι'αυτο τo θεμα ειναι οτι πρεπει να βαλεις προτεραιοτητες. Θες να εισαι πανω απ'ολα μητερα; εργαζομενη; νοικοκυρα;

Θα σου γραψω την δικη μου ιστορια μηπως βοηθηθεις. Για μενα η μητροτητα ειναι το νουμερο ενα, γι'αυτο σταματησα τη δουλεια (8ωρου) οταν ημουν ακομη εγκυος, αλλα κανω δουλεια απ'το σπιτι (χειροποιητο αντικειμενο που το προμηθευω σε εμπορους). Οταν ξεκινησα (ηταν 7-8 μηνων) μου φανηκε βουνο, δεν φωναξα τη μητερα μου, ηθελα να τον μεγαλωσω εξ'ολοκληρου εγω. Οταν δεν προλαβαινα και επρεπε να ασχοληθω περισσοτερο, ο συζυγος αναλαμβανε την απασχοληση του παιδιου (την μιση μερα, την αλλη μιση ειναι στη δουλεια) και καποιες φορες που απαιτειται με βοηθαει το βραδυ οταν κοιμηθει ο μικρος. Καποιες μερες το σπιτι ηταν και ειναι πραγματικα σαν βομβαρδισμενο. Στην αρχη με ενοχλουσε (δεν ειμαι και τερας της καθαριοτητας) αλλα απλα αποδεχτηκα οτι δεν γινεται να κοπω σε χιλια κομματια, εβαλα προτεραιοτητες. Οταν η δουλεια επρεπε να γινει γρηγορα, για καποιες μερες ηταν η προτεραιοτητα μου αλλα η αμεσως επομενη ηταν το παιδι. Το σπιτι θα το εκανα μετα απο καποιες μερες, και αυτα που πρεπει να γινουν οπωσδηποτε οταν θα εβρισκα λιγο χρονο (πχ μολις κοιμοταν).

Ειμαι ανθρωπος (δυστυχως η ευτυχως) που εχω μαθει να τα κανω ολα μονη μου και δυσκολα ζηταω βοηθεια. Οπως καταλαβαινεις αυτο σε καποια φαση ερχοταν εις βαρος μου και εφτανα να ειμαι ενας ανθρωπος γεματος αγχος και με 500 πραγματα στο κεφαλι. Οποτε εβρισκα χρονο για μενα, αντι να ηρεμω καθομουν και σκεφτομουν τις δουλειες που ειχα να κανω. Εφτασα να ξαπλωνω για υπνο και να με παιρνει μετα απο 1-2 ωρες. Μεχρι που ειπα "ΤΕΡΜΑ, παρτο χαλαρα γιατι θα πεθανεις στα 50 απ΄το αγχος". Ετσι, εκανα μια λιστα με ευκολα-αλλα οχι ανθυγιεινα-φαγητα (να μην τρωω πολυ χρονο στη κουζινα), εκανα ενα προγραμματακι (που καποιες φορες φυσικα δεν τηρουνταν), κανω διακοπτομμενα τη δουλεια μες στη μερα και τα περισσοτερα οταν κοιμηθει το βραδυ, βρισκω χρονο για βολτες η μπανιο στη θαλασσα με τον μικρο (θεραπεια για ολους μας), κανω τα απολυτως απαραιτητα για την καθαριοτητα του σπιτιου και ολα σιγα-σιγα εστρωσαν.

Για την επιλοχειο δεν γνωριζω πολλα, αλλα νομιζω αυτο που εχεις παθει ειναι υπερφορτωση ευθυνων που δεν μπορεις να τις διαχειριστεις γιατι το 24 ωρο ειναι λιγο αναλογικα με αυτα που εχεις αναλαβει να κανεις. Προσωπικα, αν εβλεπα οτι τρελαινομαι και οι πελατες ειναι δυσαρεστημενοι, δεν θα αναλαμβανα τοσους πολλους, μονο οσους μπορει να αντεξει το προγραμμα μου. Ετσι, θα σου μενει χρονος για το παιδακι σου (που πολυ καλα εκανες και περνας το απογευμα μαζι του) και θα τα προλαβαινεις ολα (οχι ιδανικα, αλλα τουλαχιστον δεν θα καταληξεις στα χαπια).

Γνωριζω ατομο που ειναι εργασιομανης και οταν γεννησε επεστρεψε στη δουλεια στην πρωτη εβδομαδα. Φυσικα το παιδακι το μεγαλωνουν οι ντανταδες, η μαμα δεν το βλεπει σχεδον καθολου και εκει αναρωτιεσαι "Μα γιατι το γεννησε;" Ελα ντε; Μηπως επειδη η κοινωνια μας προσταζει οτι ο σκοπος του ανθρωπου ειναι η οικογενεια; Δεν πιστευω οτι ολοι οι ανθρωποι πρεπει να κανουν παιδια επειδη ετσι πρεπει. Δεν το λεω για σενα, απλα αναφερω το παραδειγμα για να δεις ποσο αναγκαιο ειναι να δεις τι ειναι για σενα πιο σημαντικο ωστε να κινηθεις αναλογα. Επισης, αν πιστευεις οτι πρεπει να ζητησεις βοηθεια απο καποιο ψυχολογο συμβουλευτικης μην διστασεις

 

*Συγνωμη αν κουρασε το κατεβατο μου

Επεξεργάστηκαν 10 Ιουλίου,2017 by Sentir...natureza

[dora1982]

Νιώθω πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Και με πιάνουν φοβίες πως θα καταλήξω στα ψυχοφάρμακα. Σοκάρομαι κ που το λέω. Είναι όμως αυτό ακριβώς που είπες, υπερφόρτωση ευθυνών. Ακόμη κ αν έχω βοήθεια είναι λες κ τα κάνω όλα εγώ, αφού το μυαλό μου μόνιμα είναι στο παιδί, στις δουλειες, στη δουλειά κ μάλλον μπλοκάρω..

[Sentir...natureza]

πρίν από 24 λεπτά , dora1982 είπε:

Νιώθω πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Και με πιάνουν φοβίες πως θα καταλήξω στα ψυχοφάρμακα. Σοκάρομαι κ που το λέω. Είναι όμως αυτό ακριβώς που είπες, υπερφόρτωση ευθυνών. Ακόμη κ αν έχω βοήθεια είναι λες κ τα κάνω όλα εγώ, αφού το μυαλό μου μόνιμα είναι στο παιδί, στις δουλειες, στη δουλειά κ μάλλον μπλοκάρω..

Κατ'αρχην εγω θα σου ελεγα χωρις να γνωριζω τι δουλεια κανεις να μειωσεις τους πελατες σου. Καλυτερα να εισαι ειλικρινης και να τους στειλεις αλλου παρα να ειναι δυσαρεστημενοι απ΄τη δουλεια σου. Δευτερον, θα σου προτεινα να πας σε ψυχολογο συμβουλευτικης για να προσπαθησεις να βοηθηθεις χωρις φαρμακα. Δεν ειναι οπως ακουγεται, δεν σου δινει συμβουλες αλλα βοηθαει να βρεις τον εαυτο σου και να παρεις τις σωστες αποφασεις για σενα. Μην το αφηνεις να σε τρωει

Επεξεργάστηκαν 10 Ιουλίου,2017 by Sentir...natureza

[kine]

Καλησπέρα,

θα σου μεταφέρω μερικές σκέψεις, που ίσως σε βοηθήσουν να σκεφτείς λίγο διαφορετικά την κατάσταση που περνάς.

 

Η συνθήκη που περιγράφεις είναι ακριβώς όμοια με αυτή που έζησα σαν παιδί από την καθημερινότητα της μητέρας μου. Σταμάτησε να βιώνει αυτό τον πανικό ευθυνών και υποχρεώσεων μονάχα όταν βγήκε στη σύνταξη. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάφερε να βάλει σε δεύτερη μοίρα την δουλειά της, παρόλο που φυσικά αγαπούσε και αγαπά την οικογένεια της και τόσο οι δουλειές του σπιτιού, όσο και η εργασία της ήταν δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την οικογένεια. Τι σήμαινε αυτό για τα παιδιά της; Είχαμε μια μητέρα που παντοτε έτρεχε να προλάβει το κάθε τι και πάντοτε αισθανόταν ότι δεν τα κατάφερνε αρκετά καλά, ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ότι μπορούσε να κάνει περισσότερα στη δουλειά της, ότι θα έπρεπε να μπορεί να είναι πιο καλή μητέρα, ότι θα έπρεπε να μπορεί να είναι πιο καλή νοικοκυρά, ότι θα έπρεπε να μπορεί να έχει περισσότερο χρόνο για τον ευατό της και τον άντρα της. Ολο κάτι τις έφταιγε και δεν ήξερε τι. Η ψυχολογία της ήταν εύθραυστη, τα νεύρα και οι φωνές στο σπίτι καθημερινότητα. Ζητούσε τη βοήθεια και της μητέρας της και του άντρα της και των παιδιών της, αλλά ποτέ δεν έπαυε να μην της φτάνει, να μην είναι αρκετό, να μην καταφέρνει να είναι το πρότυπο που είχε στο κεφάλι της. 

 

Κατ' εμέ, είναι υποχρέωση σου, όπως ήταν και της μητεράς μου, να αναρωτηθείς ΓΙΑΤΙ κάνεις όσα κάνεις. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι το σπίτι στην εν τέλεια; Γιατί είναι σημαντικό να ανταποκριθείς στους πελάτες σου; Γιατί εργάζεσαι; Γιατί έχεις οικογένεια; 

Αν αρχίσεις να δίνεις μία μία τις απαντήσεις, θα βρεις σιγά σιγά και τον τρόπο να κάνεις όσα είναι σημαντικά και να αφήσεις όσα δεν έχουν σημασία, να επενδύσεις σε όσα χρειάζεσαι και όχι σε πράγματα που απλά συνήθισες να κάνεις.

 

Δυστυχώς, συνηθίζουμε μια κατάσταση τόσο πολύ, που την θεωρούμε δεδομένη και όταν δεν καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτή, αμφισβητούμε τις ικανότητες μας και ποτέ την συνθήκη αυτή καθ' αυτή. Δηλαδή, θεωρούμε δεδομένη την δουλειά και όταν υπερφορτωνόμαστε από αυτήν, αντί να αμφισβητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, το χρόνο που αφιερώνουμε εκεί, τ' ότι αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα τους ανθρώπους μας και τον ευατό μας τον ίδιο, προκειμένου να εργαζόμαστε, αμφισβητούμε τις ικανότητες μας, την αξία μας, την προσωπικότητα μας και καταλήγουμε γεμάτοι ενοχές και αγχός, χωρίς τρόπο διαφυγής.

 

Οι φοβίες που σε πιάνουν, είναι ένα καμπανάκι από τον εσωτερικό σου εαυτό που σου λέει "στοπ! τι κάνεις; κάτι δεν πάει καλά! σταμάτα να τρέχεις κι έλα να δούμε τι κάνουμε!". Αν συνεχίσεις να προσπαθείς απλώς να ανταπεξέλθεις, χωρίς να δίνεις τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό σου να αναλογιστεί τι του συμβαίνει, πως νιώθει, γιατί κάνει όσα κάνει, ποιες είναι οι προτεραιότητες του, ποιες είναι οι ανάγκες του και τι τελικά κάνει, όντως οι φοβίες σου θα ενισχυθούν και θα αρχίσουν να εισέρχονται στη σκέψη σου όλο και πιο επίμονες. Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας, που πρέπει να ξέρουμε πότε να σταματήσουμε το τρέξιμο και να δίνουμε χρόνο στη σκέψη. Οταν αρνούμαστε αυτή την διαδικασία, ψυχή και σώμα αντιδρούν και εκεί αρχίζουν τα γνωστά σε όλους ψυχοσωματικά συμπτώματα, που άλλοτε οδηγούν σε παθολόγο κι άλλοτε σε ψυχολόγο.

 

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζεις πως αυτό που αισθανεσαι, το αισθάνονται πολλοί άνθρωποι, είναι εξαιρετικά κοινό βίωμα και συμβαίνει τόσο σε ανθρώπους με φαινομενικά αντικειμενική υπερφόρτωση ευθυνών (εργασία, οικογένεια, νοικοκυριό), όσο και σε ανθρώπους με φαινομενικά ήπια καθημερινότητα (πχ. ελεύθερη νεαρή φοιτήτρια, χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις). Αυτό σημαίνει, πως το αίσθημα αυτό, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα των αντικειμενικών συνθηκών της ζωής σου (ελεύθερη επαγγελματίας με μωρό παιδί) αλλά βαθύτερων ψυχοσυναισθηματικών ζητημάτων, που τώρα ήρθαν στην επιφάνεια λόγω της έντονης πίεσης που βιώνεις από τις πολλές ευθύνες. 

 

Πιστεύω ότι είναι η ευκαιρία, να κάνεις μια παύση από τα όσα κάνεις και να βρεις τρόπους να αναλογιστείς την ζωή σου, τις επιλογές σου, τα συναισθήματα σου. Αν ένας ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει, να σε κατευθύνει σε αυτή την διαδικασία, να μη δυστάσεις να τον αξιοποιήσεις. Προσωπικά, αναζητώ μόνη μου να βρω απαντήσεις και να θέτω ερωτήματα στο πως στέκομαι στη ζωή, όταν νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα, αλλά σε κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, που δεν κατάφερνα να βρω διέξοδο, απευθύνθηκα και σε ψυχολόγο. 

 

Μην βαλτώνεις σε άσχημες σκέψεις και σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις ρουτίνας. Προσπάθησε να πάρεις μια απόσταση από τα πράγματα, να δεις τον εαυτό σου από ψηλά, να ζυγίσεις τις επιλογές σου. Θα αντιληφθείς σύντομα πως υπάρχει διέξοδος από αυτό το τρυπάκι που έχεις μπει και αυτή σε καμία περίπτωση δεν συμπεριλαμβάνει ψυχοφάρματα. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 10 Ιουλίου,2017 by kine

[nat2308]

Αγαπητή dora1982, 

θα σου μιλήσω ειλικρινά ως ομοιοπαθούσα: συνομήλικη, ελεύθερος επαγγελματίας (λογίστρια με δικό μου γραφείο), ψυχαναγκαστική με την τελειότητα και την καθαριότητα και αυτάρκης (από ιδεολογία και όχι γιατί δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει). Σ' αυτά να προσθέσω και το ότι έχω ιστορικό κατάθλιψης με τάσεις αυτοκτονίας και το ότι βίωσα την απώλεια του πατέρα μου όταν ο μικρός μου ήταν μόλις 50 ημερών, γεγονός που ακόμα δεν έχω ξεσπάσει και με τρώει.

 

Καταλαβαίνω απόλυτα τη φάση που βρίσκεσαι, τα έχω περάσει και τα περνάω ακόμα (ο μπόμπιρας είναι 16,5 μηνών). Το γραφείο μοιάζει με τρελοκομείο και κάποιοι πελάτες μοιραία έχουν παράπονα, το σπίτι είναι μόνιμα σαν βομβαρδισμένο γιατί το "ανακαινίζει" πολλάκις ημερησίως ο γιος μου με περισσό καμάρι και κραυγές ζουλού, τα ασιδέρωτα μαζεύονται, ο άντρας μου γκρινιάζει που δεν ασχολούμαι μαζί του κλπ, κλπ, κλπ. Η λίστα είναι μακρά και νομίζω την ξέρεις εξίσου καλά και δεν συνεχίζω...

 

Θα ξεκινήσω από νωρίς: μέχρι 3 μέρες πριν γεννήσω, ήμουν σαν παρανοϊκή με όλα, είχα ένα ατελείωτο άγχος και τα έκανα όλα, παρόλο που δεν είχα πλέον δύναμη ούτε να συρθώ. Όταν πήγαμε να χάσουμε το παιδί στη γέννα, άρχισαν να αλλάζουν οι προτεραιότητες. Όταν μπήκε το παιδί 7 μηνών εκτάκτως στο νοσοκομείο, οι προτεραιότητες οριστικοποιήθηκαν: το παιδί πάνω απ' όλα!!!

 

Δεν θα σου πω ότι όλα είναι ρόδινα επειδή υπάρχει το παιδί. Δεν είναι!!!

Εγώ έπρεπε να δουλεύω γιατί ο άντρας μου ήταν άνεργος 2 χρόνια και σταμάτησα μόλις 3 μέρες πριν γεννήσω να πηγαίνω στο γραφείο. Ακόμα και στο μαιευτήριο μιλούσα για δουλειά και με το που γυρίσαμε σπίτι, παρ'όλη την καισαρική, έκανα φασίνα την κρεβατοκάμαρα. Περιττό δε να σου πω ότι από 3 μέχρι και 9 μηνών, το παιδί το έπαιρνα μαζί μου στο γραφείο, στην αρχή λόγω θηλασμού και μετά λόγω φόβου να το αφήσω. Έκτοτε έρχεται η μητέρα μου σπίτι, η οποία ήταν βρεφονηπιαγωγός και ακολουθεί πιστά ό,τι της πω, αλλιώς θα είχα σαλτάρει, καθώς τις πρώτες μέρες ερχόμουν για 2 ώρες στη δουλειά, την έπαιρνα 10 τηλέφωνα και τελικά γύριζα σπίτι άπραγη.

Ακόμα κι όταν είμαι σπίτι το παιδί σπάνια με βλέπει, γιατί κάνω δουλειές!!! Αποτέλεσμα είναι το καημένο να με κυνηγάει συνέχεια από πίσω σαν παλαβό, γεγονός που δεν νομίζω ότι ωφελεί κανέναν από τους 2 μας!!! Σκέψου τι θα ήθελε το παιδί σου: μια μαμά που να του γελάει και να παίζει μαζί του ή μια μαμά υστερική επειδή έπεσε μια σταγόνα νερό κάτω και λέρωσε το παρκέ; Αν τείνεις προς το δεύτερο, ξανασκέψου το όσο το παιδάκι σου είναι μικρό και προσπάθησε να αναθεωρήσεις, εγώ αυτό έκανα!!! Πλέον δεν ντρέπομαι που μπαίνει κόσμος στο σπίτι και τα πλακάκια είναι εμπριμέ γιατί ο μικρός πήρε το κυπελλάκι κι έφτυνε το νερό για να παίξει, ούτε που τα ριχτάρια του καναπέ είναι μισοξεστρωμένα γιατί τα τραβάει επειδή του φαίνεται αστείο. Όσο κι αν απελπίζομαι με τα ασιδέρωτα ή αν δεν προλάβω να μαγειρέψω μια μέρα (και παραπάνω συνήθως) δεν θα κάτσω πλέον να σκάσω, γιατί το παιδί μου έχει ανάγκη μια μαμά ήρεμη και χαμογελαστή, με διάθεση να το ακολουθήσει στη μαγική εξερεύνηση του κόσμου.

 

Δεν συνεχίζω να εξιστορώ γιατί σίγουρα θα βαρεθείς, αλλά να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη! 

Είναι μέρες που από το άγχος της δουλειάς θέλω να κάτσω με τις ώρες και να κλαίω ή ακόμα χειρότερα, να πηδήξω από τον 7ο, αλλά πλέον δεν είναι επιλογή! Στο σπίτι με περιμένει ένα μαγικό πλασματάκι που γι'αυτό είμαι ολόκληρος ο κόσμος του και με το που με βλέπει χαμογελάει λες και βλέπει τον ίδιο τον Θεό!!! Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τα σβήσει όλα για όλα!!!

 

Αν θέλεις να μιλήσεις ή νομίζεις ότι θα σου κάνει καλό μια "συναδελφική" επικοινωνία, μη διστάσεις να μου στείλεις pm! 

 

Φιλικά

Ναταλία

[vicky86]

Συμφωνω με οσα σου ειπαν.πρεπει να βαλεις προταιρεοτητες.εγω τερμα κατω εχω τις δουλειες παρολο που ημουν τελειομανης.αν μπορεις ανελαβε λιγοτερη δουλεια.επειδη αναφερεις για φοβιες θα προτεινα κ γω να συμβουλευτεις ψυχολογο.μην φοβασαι στθς μερες μας ειναι πολυ συνηθισμενη αυτη η υπερφορτωση

[ΑΡΓΚ]

Ως εργαζόμενη μαμά, θα πω κάτι διαφορετικό:

Κάθησε και σκέψου τι θεωρείς σημαντικό και βάλε προτεραιότητες (όπως είπαν και οι άλλες κοπέλες) μεν, αλλά μη θεωρείς ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει ο,τι και να γίνει η προτεραιότητα να είναι ο πολύς χρόνος με το παιδί.

Καλώς ή κακώς, υπάρχει, τουλάχιστον στην Ελληνική κοινωνία, μία προκατάληψη, συχνά υποσυνείδητη, ότι η καλή μαμά έχει πρώτα από όλα το χρόνο με το παιδί και τις δουλειές του παιδιου, και μετά τα υπόλοιπα. Ποτέ κανείς δε θα πει σε ένα μπαμπά να καθήσει για ένα διάστημα σπίτι, να μειώσει τη δουλειά, να διώξει πελάτες. Από την άλλη, μία γυναίκα που έχει χτίσει με κόπο μία επιχείρηση ή μία καριέρα, με το που έγινε μαμά πρέπει ξαφνικά να νιώθει αποτυχημένη σαν επαγγελματίας όταν περνά χρόνο με το παιδί, και περίπου σαν τέρας όταν δεν είναι με το παιδί αλλά εργάζεται.

Δεν υπάρχει μαμά που να έχει δουλειά με αυξημένες ευθύνες (είτε θέση ευθύνης σαν υπάλληλος είτε δική της δουλειά) και να μην έχει νιώσει όπως νιώθεις.

Εγώ λοιπόν θα σου πω να σκεφτείς: Θα περίμενες ποτέ από έναν μπαμπά γιατρό να παίρνει το μωρο στο νοσοκομείο; Από ένα μπαμπά δικηγόρο να βλέπει πελάτες με το παιδί αγκαλιά; Από ένα μπαμπά κηπουρό να κυνηγά το νήπιο στον κήπο του πελάτη; Προφανώς και όχι. Αλλά αν είσαι μαμά, νιώθεις ότι η δουλειά είναι κάτι που πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα και κάπως να στριμωχτεί και το παιδί μέσα σε όλα, οπότε απλά καταλήγεις μέσα στα νεύρα, με αφεντικό ή πελάτες να σε βρίζουν, ούτε το παιδί ευχαριστιέσαι, και έχεις και τύψεις για όλα μαζί!

 Ξέχνα λοιπόν το δουλεύω και ταυτόχρονα περνώ ποιοτικό χρόνο με το μωρό μου. Ειναι ελάχιστα τα επαγγέλματα που το επιτρέπουν και ελάχιστοι οι χαρακτήρες που μπορούν να τα παντρέψουν όλα. Βρες μία babysitter ή ένα παιδικό σταθμό, αφιέρωσε το χρόνο της δουλειάς στη δουλειά και το χρόνο του παιδιού στο παιδί. Μη σκέφτεσαι ότι έτσι βλάπτεις το μωρό, δεν ισχύει αυτό, όπως είμαι σίγουρη ότι δεν το σκέφτεσαι και για τον άντρα σου ότι είναι κακός πατέρας γιατί πάει στη δουλειά.

Μετά οργάνωσε το χρόνο σου: Κανόνισε π.χ. ένα απόγευμα τη βδομάδα και το Σάββατο να ΚΑΝΕΤΕ δουλειές, μαζί με τον άντρα σου. Μοιράστε τις υποχρεώσεις ή δουλέψτε δίπλα δίπλα, αλλά μην τα κάνεις όλα μόνη, και βάλε πρόγραμμα. Να ξέρεις ότι π.χ. Τετάρτη απόγευμα και Σάββατο πρώι έχει σίδερο, Κυριακή απόγευμα σφουγγάρισμα. Θα σε βοηθήσει να μην νιώθεις ότι παραμελείς το σπίτι, και να μην τρελαθείς.

 

[dora1982]

Καλημέρα κορίτσια!

Διαβάζοντας τα μηνύματα σας κατάλαβα πως δεν είμαι η μοναδική περίπτωση που έχει μπλοκάρει το σύστημα της. Μέχρι χθες  έβλεπα μαμάδες γύρω μου κ έλεγα "πόσο τέλειες είναι!! εγώ γιατί δεν μπορώ να είμαι;;;" Νιώθω όμως πως τελικά δεν είναι δυνατόν να είμαστε τέλειες. Ε και τί έγινε; Ξυπνώντας σήμερα το πρωί διαπίστωσα πως τα παιχνίδια του μυαλού είναι τόσο ύπουλα που μπορεί να σε οδηγήσουν στην παράνοια.Και δεν το θέλω αυτό. Σκεφτόμουν πως αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω σε φάρμακα, θα κοιμάμαι συνέχεια, θα βρίσκομαι στο κόσμο μου κ θα χάνω τον κόσμο του παιδιού μου!!!! Ευχαρίστησα τον Θεό που ξύπνησα δίπλα στο πιο όμορφο πλασματάκι του κόσμου και πήρα μια βαθιά ανάσα λέγοντας "Καλημέρα κόσμε, σήμερα θα χαμογελάσω πολύ, θα παίξω πολύ με το παιδάκι μου, θα δουλέψω με περισσότερη θέρμη κ όταν νιώσω πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα απλά θα το κάνω". Οι φοβίες νομίζω δεν θα σταματήσουν ποτέ. Διαπίστωσα πως δεν χαιρόμουν με αυτά που είχα γιατί ζητούσα περισσότερα. 

Δεν λέω πως το πρόβλημα λύθηκε. Απλά συνειδητοποιείς πως δεν έγινε κ τίποτα αν μια μέρα, ίσως κ περισσότερες δεν είμαστε κ πολύ καλά. Δυστυχώς είναι μάλλον στον οργανισμό μου να ταυτίζομαι με κάθε τι άσχημο που ακούω (κατά φαντασίαν ασθενής κ αρκετά φοβιτσιάρα τελικά) που τρέμω στην ιδέα μιας κακής είδησης. Και παραείναι κακές οι ειδήσεις σήμερα. Θα προτιμώ λοιπόν στο διαλειμμά μου να μπαινω να σας λέω μια καλημέρα, να ακούω ένα τραγούδι παρά να διαβάζω όλα αυτά τα άσχημα που γίνονται γύρω μας.

Δεν ξέρω πως βρίσκετε όσα γράφω, ίσως κάποιες θεωρήσουν πως είμαι αρκετά αλλοπρόσαλη κ άλλα λέω χθές αλλά λέω σήμερα. Με βοήθησαν όμως πολύ οι απόψεις σας. Και είπα να κάνω μια ακόμη εκκίνηση. 

[summer wine]

19 ώρες πρίν, kine είπε:

Καλησπέρα,

θα σου μεταφέρω μερικές σκέψεις, που ίσως σε βοηθήσουν να σκεφτείς λίγο διαφορετικά την κατάσταση που περνάς.

 

Η συνθήκη που περιγράφεις είναι ακριβώς όμοια με αυτή που έζησα σαν παιδί από την καθημερινότητα της μητέρας μου. Σταμάτησε να βιώνει αυτό τον πανικό ευθυνών και υποχρεώσεων μονάχα όταν βγήκε στη σύνταξη. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάφερε να βάλει σε δεύτερη μοίρα την δουλειά της, παρόλο που φυσικά αγαπούσε και αγαπά την οικογένεια της και τόσο οι δουλειές του σπιτιού, όσο και η εργασία της ήταν δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την οικογένεια. Τι σήμαινε αυτό για τα παιδιά της; Είχαμε μια μητέρα που παντοτε έτρεχε να προλάβει το κάθε τι και πάντοτε αισθανόταν ότι δεν τα κατάφερνε αρκετά καλά, ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ότι μπορούσε να κάνει περισσότερα στη δουλειά της, ότι θα έπρεπε να μπορεί να είναι πιο καλή μητέρα, ότι θα έπρεπε να μπορεί να είναι πιο καλή νοικοκυρά, ότι θα έπρεπε να μπορεί να έχει περισσότερο χρόνο για τον ευατό της και τον άντρα της. Ολο κάτι τις έφταιγε και δεν ήξερε τι. Η ψυχολογία της ήταν εύθραυστη, τα νεύρα και οι φωνές στο σπίτι καθημερινότητα. Ζητούσε τη βοήθεια και της μητέρας της και του άντρα της και των παιδιών της, αλλά ποτέ δεν έπαυε να μην της φτάνει, να μην είναι αρκετό, να μην καταφέρνει να είναι το πρότυπο που είχε στο κεφάλι της. 

 

Κατ' εμέ, είναι υποχρέωση σου, όπως ήταν και της μητεράς μου, να αναρωτηθείς ΓΙΑΤΙ κάνεις όσα κάνεις. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι το σπίτι στην εν τέλεια; Γιατί είναι σημαντικό να ανταποκριθείς στους πελάτες σου; Γιατί εργάζεσαι; Γιατί έχεις οικογένεια; 

Αν αρχίσεις να δίνεις μία μία τις απαντήσεις, θα βρεις σιγά σιγά και τον τρόπο να κάνεις όσα είναι σημαντικά και να αφήσεις όσα δεν έχουν σημασία, να επενδύσεις σε όσα χρειάζεσαι και όχι σε πράγματα που απλά συνήθισες να κάνεις.

 

Δυστυχώς, συνηθίζουμε μια κατάσταση τόσο πολύ, που την θεωρούμε δεδομένη και όταν δεν καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτή, αμφισβητούμε τις ικανότητες μας και ποτέ την συνθήκη αυτή καθ' αυτή. Δηλαδή, θεωρούμε δεδομένη την δουλειά και όταν υπερφορτωνόμαστε από αυτήν, αντί να αμφισβητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, το χρόνο που αφιερώνουμε εκεί, τ' ότι αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα τους ανθρώπους μας και τον ευατό μας τον ίδιο, προκειμένου να εργαζόμαστε, αμφισβητούμε τις ικανότητες μας, την αξία μας, την προσωπικότητα μας και καταλήγουμε γεμάτοι ενοχές και αγχός, χωρίς τρόπο διαφυγής.

 

Οι φοβίες που σε πιάνουν, είναι ένα καμπανάκι από τον εσωτερικό σου εαυτό που σου λέει "στοπ! τι κάνεις; κάτι δεν πάει καλά! σταμάτα να τρέχεις κι έλα να δούμε τι κάνουμε!". Αν συνεχίσεις να προσπαθείς απλώς να ανταπεξέλθεις, χωρίς να δίνεις τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό σου να αναλογιστεί τι του συμβαίνει, πως νιώθει, γιατί κάνει όσα κάνει, ποιες είναι οι προτεραιότητες του, ποιες είναι οι ανάγκες του και τι τελικά κάνει, όντως οι φοβίες σου θα ενισχυθούν και θα αρχίσουν να εισέρχονται στη σκέψη σου όλο και πιο επίμονες. Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας, που πρέπει να ξέρουμε πότε να σταματήσουμε το τρέξιμο και να δίνουμε χρόνο στη σκέψη. Οταν αρνούμαστε αυτή την διαδικασία, ψυχή και σώμα αντιδρούν και εκεί αρχίζουν τα γνωστά σε όλους ψυχοσωματικά συμπτώματα, που άλλοτε οδηγούν σε παθολόγο κι άλλοτε σε ψυχολόγο.

 

Κάτι επίσης πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζεις πως αυτό που αισθανεσαι, το αισθάνονται πολλοί άνθρωποι, είναι εξαιρετικά κοινό βίωμα και συμβαίνει τόσο σε ανθρώπους με φαινομενικά αντικειμενική υπερφόρτωση ευθυνών (εργασία, οικογένεια, νοικοκυριό), όσο και σε ανθρώπους με φαινομενικά ήπια καθημερινότητα (πχ. ελεύθερη νεαρή φοιτήτρια, χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις). Αυτό σημαίνει, πως το αίσθημα αυτό, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα των αντικειμενικών συνθηκών της ζωής σου (ελεύθερη επαγγελματίας με μωρό παιδί) αλλά βαθύτερων ψυχοσυναισθηματικών ζητημάτων, που τώρα ήρθαν στην επιφάνεια λόγω της έντονης πίεσης που βιώνεις από τις πολλές ευθύνες. 

 

Πιστεύω ότι είναι η ευκαιρία, να κάνεις μια παύση από τα όσα κάνεις και να βρεις τρόπους να αναλογιστείς την ζωή σου, τις επιλογές σου, τα συναισθήματα σου. Αν ένας ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει, να σε κατευθύνει σε αυτή την διαδικασία, να μη δυστάσεις να τον αξιοποιήσεις. Προσωπικά, αναζητώ μόνη μου να βρω απαντήσεις και να θέτω ερωτήματα στο πως στέκομαι στη ζωή, όταν νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα, αλλά σε κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, που δεν κατάφερνα να βρω διέξοδο, απευθύνθηκα και σε ψυχολόγο. 

 

Μην βαλτώνεις σε άσχημες σκέψεις και σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις ρουτίνας. Προσπάθησε να πάρεις μια απόσταση από τα πράγματα, να δεις τον εαυτό σου από ψηλά, να ζυγίσεις τις επιλογές σου. Θα αντιληφθείς σύντομα πως υπάρχει διέξοδος από αυτό το τρυπάκι που έχεις μπει και αυτή σε καμία περίπτωση δεν συμπεριλαμβάνει ψυχοφάρματα. 

 

kine θα με ενδιεφερε πολυ να ακουσω τα δικα σου συναιθηματα για την μητερα σου. Πως βιωνες σαν παιδι αυτη την κατασταση στο σπιτι.  Αντιλαμβανοσουν οτι η μητερα σου ξεπερνουσε τον εαυτο της  θελοντας να τα συνδυασει ολα, δουλεια, σπιτι, οικογενεια  ή  εκανες συγκρισεις με αλλες μητερες  και την θεωρουσε τελικα ανεπαρκη? 

Μπορουσες σαν παιδι να διακρινεις οτι οι φωνες ηταν ξεσπασματα στιγμης η σας σημαδεψε ψυχολογικα εφ ορου ζωης? 

Απο την αλλη δεν ενιωθες περηφανη για αυτην που ηταν τοσο δραστηρια και   ικανη εφοσον τελικα καταφερνε να τα συνδυαζει ολα??

Μακροπροθεσμα τι συνεπεις ειχε αυτο στην ψυχολογια σου?

 

Η μητερα μου ηταν παντα  ηρεμη, υπομονετικη και  ολοκληρωτικα αφοσιωμενη σε εμας.  Ηταν η τελεια μαμα.  Οσο μεγαλωνω τα δικα μου παιδια τοσο περισσοτερο συνειδητοποιω οτι  μας μεγαλωσε ξεπερνωντας τον εαυτο της προκειμενου να μας εξασφαλισει ενα σταθερο περιβαλλον με φροντιδα και αγαπη που ειχαμε αναγκη σαν παιδια.  Ο εαυτος της ηταν σε τελευταια μοιρα.  

  Δυστυχως εγω δεν της μοιαζω και οι συγκρισεις ειναι παντα εναντιον μου. Το μεγαλο παιδι  ηδη μου εχει πει " Γιατι δεν μπορει να εισαι τοσο γλυκια οσο η γιαγια??" 

 

Οταν εχεις ελευθερο επαγγελμα δεν ειναι ευκολο να βαλεις προτεραιοτητες και να εχεις προγραμμα γιατι η  δουλεια δεν εξαρταται απο εσενα αποκλειστικα ουτε εχεις την δυνατοτητα  οταν τρεχουν οι υποχρεωσεις και οι προθεσμιες να επιλεγεις πελατες.  Οσες εχουμε δουλεψει και εχουμε διατηρησει δικη μας επιχειρηση-γραφειο καταλαβαινουμε οτι αυτο ειναι ουτοπια.  Οταν εισαι υπαλληλος με σταθερο ωραριο και σε θεσεις οχι ιδιαιτερης ευθυνης, τοτε μπορεις να εχεις προγραμμα και ελεγχο. Να γυριζεις σπιτι και να ξεχνας την δουλεια. Στους ελευθερους επαγγελματιες αυτο ειναι ανεφικτο και οσο πιο γρηγορα το συνειδητοποιησεις τοσο πιο γρηγορα θα μπορεσεις να λυσεις το προβλημα. 

 

Για την θεματοθετρια,  περναω συχνα τετοιες φοβιες. Η λυτρωση ειναι μια.  Κλεισε  τηλεοραση και  internet!! 

 

 

 

 

 

 

19 ώρες πρίν, kine είπε:

 

 

[kine]

Καλή σου μέρα 

 

το να μοιραστείς τα συναισθήματα σου, να βρεις ανταπόκριση, αυτιά να σε ακούσουν και μάτια να σε διαβάσουν, είναι από μόνο του θεραπευτικό. Πόσο μάλλον, όταν κατανοείς, ότι δεν είσαι η μόνη, ότι δίπλα σου υπάρχουν τόσες και τόσες γυναίκες με τα ίδια βάρη, τα ίδια συναισθήματα, την ίδια παράνοια μες το κεφάλι τους.

 

Παρόλα αυτά, συνεχίζω να πιστεύω πως είναι καλό να αναθεωρήσεις τα δεδομένα σου και να έχεις πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού σου, λίγο χώρο για αμφισβήτηση. Κάθε τόσο, μια τέτοια μικρή κρίση μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε καλύτερα κάποια πράγματα και να βελπτιώνουμε λίγο λίγο την ζωή μας.

 

 

 

 

16 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

(......) αλλά μη θεωρείς ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει ο,τι και να γίνει η προτεραιότητα να είναι ο πολύς χρόνος με το παιδί.

Καλώς ή κακώς, υπάρχει, τουλάχιστον στην Ελληνική κοινωνία, μία προκατάληψη, συχνά υποσυνείδητη, ότι η καλή μαμά έχει πρώτα από όλα το χρόνο με το παιδί και τις δουλειές του παιδιου, και μετά τα υπόλοιπα. Ποτέ κανείς δε θα πει σε ένα μπαμπά να καθήσει για ένα διάστημα σπίτι, να μειώσει τη δουλειά, να διώξει πελάτες. Από την άλλη, μία γυναίκα που έχει χτίσει με κόπο μία επιχείρηση ή μία καριέρα, με το που έγινε μαμά πρέπει ξαφνικά να νιώθει αποτυχημένη σαν επαγγελματίας όταν περνά χρόνο με το παιδί, και περίπου σαν τέρας όταν δεν είναι με το παιδί αλλά εργάζεται.

 

Δεν είναι προκατάληψη η γνώση (γιατί δεν είναι ούτε άποψη, ούτε απλή πεποίθηση) ότι η μητέρα και το παιδί χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Οτι το παιδί έχει ανάγκη την παρούσία και την ενεργό συμμετοχή των γονιών του (κι όχι μόνο) στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ο πατέρας είναι εξίσου απαραίτητος, με την μητέρα και την υπόλοιπη οικογένεια, αλλά φυσικά ο δεσμός μητέρας-βρέφους είναι ο πιο ισχυρός (σε μια υγιή σχέση) τον πρώτο καιρό. Τ' ότι έχουμε χτίσει μια επιχείρηση, μια καριέρα ή οποιοδήποτε άλλο έργο θεωρούμε σημαντικό για μας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τίθεται συγκριτικά δίπλα στις ανάγκες των παιδιών μας. Τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που περιέγραψες, είναι αληθή αλλά δεν είναι αποτέλεσμα των προκαταλήψεων μας ότι "πρέπει" να είμαστε πιο πολύ με το παιδί, γιατί όπως ξανα είπα, αυτό δεν είναι ελληνική προκατάληψη, είναι γνώση που προκύπτει από πληθώρα και συνδιασμό επιστημών, όπως και από την απλή καθημερινή κοινή εμπειρία, με το παιδί. 

 

16 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Θα περίμενες ποτέ από έναν μπαμπά γιατρό να παίρνει το μωρο στο νοσοκομείο; Από ένα μπαμπά δικηγόρο να βλέπει πελάτες με το παιδί αγκαλιά; Από ένα μπαμπά κηπουρό να κυνηγά το νήπιο στον κήπο του πελάτη; Προφανώς και όχι.

 

Αντί να θεωρούμε δεδομένο ότι καλώς οι παραπάνω τυχαίοι μπαμπάδες, έχουν αποκλείσει από τη ζωή τους και την εργασία τους (που συνήθως είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους) τόσο τα παιδιά τους όσο και τη σύντροφο τους συχνά, θα έπρεπε να ασκούμε κριτική σε αυτού του είδους το πρότυπο άντρα. Θα έρπεπε να βάλουμε υπό κρίση, την προκατάληψη ότι καλώς ο άντρας κάνει τη ζωή του όπως την έκανε και πρώτα, προ οικογένειας, αμέτοχος ή ελάχιστα συμμέτοχος στην καθημερινότητα μητέρας και παιδιών. Η δουλειά δεν θα έρπεπε να είναι άλλοθι κανενός, ούτε του άντρα ούτε της γυναίκας, για να αφήνονται τα παιδιά να μεγαλώνουν με τρίτους, σαν μια άλλη διεκπεραίωση, σαν μια άλλη, απλή δουλειά. 

 

Το πρότυπο της οικογένειας με τους δύο εργαζόμενους γονείς, τα παιδιά στα βρεφικό από μηνών ή στην καλύτερη με τη γιαγιά και την οικογένεια να έρχεται σε επικοινωνία μονάχα παρεπιπτόντως, το βράδυ ή το σαββατοκύριακο (για κάποιους μόνο στις διακοπές), είναι εξαιρετικά συνηθισμένο, είναι καθόλα αποδεκτό κοινωνικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές. Κοστίζει σε όλους και πιο πολύ στα παιδιά, αλλά είμαστε πολύ εξοικιωμένοι με αυτή την ρουτίνα, για να το καταλάβουμε.

 

Και για να απαντήσω στην ρητορική σου ερώτηση, ναι! Θα περίμενα από έναν μπαμπά, από τον κάθε μπαμπά, να είναι σπίτι του, με την σύντροφο του και το παιδί του, να λείπει ελάχιστα από κοντά τους, να παίρνει μαζί του τα παιδιά του αν το επιτρέπει ο χώρος εργασίας του, να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να περνά τον περισσότερο χρόνο του μαζί τους, τα πρώτα τους χρόνια, όπως και η μητέρα. Αυτό περίμενα και αυτό υλοποιήσαμε με τον σύντροφο μου. Αυτό θα ήθελα να έχει κάνει και ο πατέρας μου αν με ρωτάς, αλλά ακόμη και σήμερα, η δουλειά του είναι το 90% της δραστηριότητας του μέσα στη μέρα και μονάχα τον ελεύθερο του χρόνο, μπορεί να δει και να ακούσει κάτι άλλο εκτός από τα της δουλειάς του. 

 

Οτι συνηθίζεται ή είναι κοινωνικά αποδεκτό, δεν σημαίνει ότι είναι και υγιές για την ψυχή και το σώμα μας.

Επεξεργάστηκαν 11 Ιουλίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 43 λεπτά , kine είπε:

Καλή σου μέρα 

 

το να μοιραστείς τα συναισθήματα σου, να βρεις ανταπόκριση, αυτιά να σε ακούσουν και μάτια να σε διαβάσουν, είναι από μόνο του θεραπευτικό. Πόσο μάλλον, όταν κατανοείς, ότι δεν είσαι η μόνη, ότι δίπλα σου υπάρχουν τόσες και τόσες γυναίκες με τα ίδια βάρη, τα ίδια συναισθήματα, την ίδια παράνοια μες το κεφάλι τους.

 

Παρόλα αυτά, συνεχίζω να πιστεύω πως είναι καλό να αναθεωρήσεις τα δεδομένα σου και να έχεις πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού σου, λίγο χώρο για αμφισβήτηση. Κάθε τόσο, μια τέτοια μικρή κρίση μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε καλύτερα κάποια πράγματα και να βελπτιώνουμε λίγο λίγο την ζωή μας.

 

 

 

 

 

Δεν είναι προκατάληψη η γνώση (γιατί δεν είναι ούτε άποψη, ούτε απλή πεποίθηση) ότι η μητέρα και το παιδί χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Οτι το παιδί έχει ανάγκη την παρούσία και την ενεργό συμμετοχή των γονιών του (κι όχι μόνο) στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ο πατέρας είναι εξίσου απαραίτητος, με την μητέρα και την υπόλοιπη οικογένεια, αλλά φυσικά ο δεσμός μητέρας-βρέφους είναι ο πιο ισχυρός (σε μια υγιή σχέση) τον πρώτο καιρό. Τ' ότι έχουμε χτίσει μια επιχείρηση, μια καριέρα ή οποιοδήποτε άλλο έργο θεωρούμε σημαντικό για μας, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τίθεται συγκριτικά δίπλα στις ανάγκες των παιδιών μας. Τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που περιέγραψες, είναι αληθή αλλά δεν είναι αποτέλεσμα των προκαταλήψεων μας ότι "πρέπει" να είμαστε πιο πολύ με το παιδί, γιατί όπως ξανα είπα, αυτό δεν είναι ελληνική προκατάληψη, είναι γνώση που προκύπτει από πληθώρα και συνδιασμό επιστημών, όπως και από την απλή καθημερινή κοινή εμπειρία, με το παιδί. 

 

 

Αντί να θεωρούμε δεδομένο ότι καλώς οι παραπάνω τυχαίοι μπαμπάδες, έχουν αποκλείσει από τη ζωή τους και την εργασία τους (που συνήθως είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους) τόσο τα παιδιά τους όσο και τη σύντροφο τους συχνά, θα έπρεπε να ασκούμε κριτική σε αυτού του είδους το πρότυπο άντρα. Θα έρπεπε να βάλουμε υπό κρίση, την προκατάληψη ότι καλώς ο άντρας κάνει τη ζωή του όπως την έκανε και πρώτα, προ οικογένειας, αμέτοχος ή ελάχιστα συμμέτοχος στην καθημερινότητα μητέρας και παιδιών. Η δουλειά δεν θα έρπεπε να είναι άλλοθι κανενός, ούτε του άντρα ούτε της γυναίκας, για να αφήνονται τα παιδιά να μεγαλώνουν με τρίτους, σαν μια άλλη διεκπεραίωση, σαν μια άλλη, απλή δουλειά. 

 

Το πρότυπο της οικογένειας με τους δύο εργαζόμενους γονείς, τα παιδιά στα βρεφικό από μηνών ή στην καλύτερη με τη γιαγιά και την οικογένεια να έρχεται σε επικοινωνία μονάχα παρεπιπτόντως, το βράδυ ή το σαββατοκύριακο (για κάποιους μόνο στις διακοπές), είναι εξαιρετικά συνηθισμένο, είναι καθόλα αποδεκτό κοινωνικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές. Κοστίζει σε όλους και πιο πολύ στα παιδιά, αλλά είμαστε πολύ εξοικιωμένοι με αυτή την ρουτίνα, για να το καταλάβουμε.

 

Και για να απαντήσω στην ρητορική σου ερώτηση, ναι! Θα περίμενα από έναν μπαμπά, από τον κάθε μπαμπά, να είναι σπίτι του, με την σύντροφο του και το παιδί του, να λείπει ελάχιστα από κοντά τους, να παίρνει μαζί του τα παιδιά του αν το επιτρέπει ο χώρος εργασίας του, να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να περνά τον περισσότερο χρόνο του μαζί τους, τα πρώτα τους χρόνια, όπως και η μητέρα. Αυτό περίμενα και αυτό υλοποιήσαμε με τον σύντροφο μου. Αυτό θα ήθελα να έχει κάνει και ο πατέρας μου αν με ρωτάς, αλλά ακόμη και σήμερα, η δουλειά του είναι το 90% της δραστηριότητας του μέσα στη μέρα και μονάχα τον ελεύθερο του χρόνο, μπορεί να δει και να ακούσει κάτι άλλο εκτός από τα της δουλειάς του. 

 

Οτι συνηθίζεται ή είναι κοινωνικά αποδεκτό, δεν σημαίνει ότι είναι και υγιές για την ψυχή και το σώμα μας.

 

Διαφορετικοί άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με διαφορετικό τρόπο. Είναι όμως συχνά εξαιρετικά σκληρή και παράλογα άδικη η κριτική που ασκούμε, κυρίως εμείς οι γυναίκες στις άλλες γυναίκες, και πόσο μάλλον στις μαμάδες.

Για μένα η ταυτότητα μίας γυναίκας, όπως και ενός άντρα, είναι πολύ περισσότερο από το να είναι μόνο γονιός. Είναι πραγματικά υπέροχο αν μία μαμά θέλει να μείνει στο σπίτι, ή θέλει να έχει το παιδί στη δουλειά, και αυτό την κάνει την ίδια χαρούμενη και της δίνει ισορροπία. Είναι επίσης εξίσου υπέροχο αν μία μαμά μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην οικογένειά της και το  νοσοκομείο , το δικηγορικό γραφείο, τη δημόσια υπηρεσία, το μαγαζί ή οτιδήποτε άλλο έκανε και προ παιδιού. 

Η μαμά ό,τι και να κάνει, κάποιος θα την κρίνει:

Εκατσε στο σπίτι; Δίνει στο παιδί λάθος πρότυπα και έχει αποτύχει η ίδια στη ζωή της.

Δουλεύει; Έχει αποτύχει στο γονικό της ρόλο.

Και μετά τρελαίνεται και η θεματοθέτρια γιατί αυτή η σουπερ γυναίκα που τα κάνει όλα και κανείς δεν την κρίνει, απλά δεν υπάρχει.

Το ότι μία γυναίκα γίνεται μαμά, δεν ανοιγει την προσωπική της ζωή ξαφνικά στο κοινό για κριτική. Οπως προ παιδιών θα ήταν απαράδεκτο να την κρίνει ο καθένας για το αν σπούδασε ή όχι, αν έγινε γιατρός ή κομμώτρια, αν βγάζει 600 ή 6000 ευρώ το μήνα, αν πηγαίνει για ποτό το Σαββατόβραδο ή βλέπει τηλεόραση, το ίδιο απαράδεκτη είναι όλη αυτή η κριτική και μετά τη γέννα.

Η γυναίκα παραμένει ο ίδιος άνθρωπος, με την δική του προσωπικότητα, και με και χωρίς παιδιά. Και ό,τι ταιριάζει σε μία γυναίκα δεν ταιριάζει σε μία άλλη, ούτε ό,τι ταιριάζει σε μία οικογένεια ταιριάζει σε μία άλλη.

Τα παιδιά μεγαλώνουν χαρούμενα και υγιή και στον παιδικό σταθμό, και με την ξένη γυναίκα, και με τη γιαγιά και με τη μαμά στο σπίτι όλη μέρα. Ούτε η μαμά που θα εργαστεί παραμελεί το παιδί της, ούτε η μαμά που δε θα εργαστεί μεγαλώνει ένα εξαρτημένο μαμόθρεφτο. Ολα τα παιδιά αγάπη χρειάζονται και όλες οι οικογενειες ισορροπία, που δεν είναι η ίδια για όλους. Ευτυχώς, θα ήταν και μονότονο να είμαστε όλοι ίδιοι.

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, dora1982 είπε:

Καλημέρα κορίτσια!

Διαβάζοντας τα μηνύματα σας κατάλαβα πως δεν είμαι η μοναδική περίπτωση που έχει μπλοκάρει το σύστημα της. Μέχρι χθες  έβλεπα μαμάδες γύρω μου κ έλεγα "πόσο τέλειες είναι!! εγώ γιατί δεν μπορώ να είμαι;;;" Νιώθω όμως πως τελικά δεν είναι δυνατόν να είμαστε τέλειες. Ε και τί έγινε; Ξυπνώντας σήμερα το πρωί διαπίστωσα πως τα παιχνίδια του μυαλού είναι τόσο ύπουλα που μπορεί να σε οδηγήσουν στην παράνοια.Και δεν το θέλω αυτό. Σκεφτόμουν πως αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω σε φάρμακα, θα κοιμάμαι συνέχεια, θα βρίσκομαι στο κόσμο μου κ θα χάνω τον κόσμο του παιδιού μου!!!! Ευχαρίστησα τον Θεό που ξύπνησα δίπλα στο πιο όμορφο πλασματάκι του κόσμου και πήρα μια βαθιά ανάσα λέγοντας "Καλημέρα κόσμε, σήμερα θα χαμογελάσω πολύ, θα παίξω πολύ με το παιδάκι μου, θα δουλέψω με περισσότερη θέρμη κ όταν νιώσω πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα απλά θα το κάνω". Οι φοβίες νομίζω δεν θα σταματήσουν ποτέ. Διαπίστωσα πως δεν χαιρόμουν με αυτά που είχα γιατί ζητούσα περισσότερα. 

Δεν λέω πως το πρόβλημα λύθηκε. Απλά συνειδητοποιείς πως δεν έγινε κ τίποτα αν μια μέρα, ίσως κ περισσότερες δεν είμαστε κ πολύ καλά. Δυστυχώς είναι μάλλον στον οργανισμό μου να ταυτίζομαι με κάθε τι άσχημο που ακούω (κατά φαντασίαν ασθενής κ αρκετά φοβιτσιάρα τελικά) που τρέμω στην ιδέα μιας κακής είδησης. Και παραείναι κακές οι ειδήσεις σήμερα. Θα προτιμώ λοιπόν στο διαλειμμά μου να μπαινω να σας λέω μια καλημέρα, να ακούω ένα τραγούδι παρά να διαβάζω όλα αυτά τα άσχημα που γίνονται γύρω μας.

Δεν ξέρω πως βρίσκετε όσα γράφω, ίσως κάποιες θεωρήσουν πως είμαι αρκετά αλλοπρόσαλη κ άλλα λέω χθές αλλά λέω σήμερα. Με βοήθησαν όμως πολύ οι απόψεις σας. Και είπα να κάνω μια ακόμη εκκίνηση. 

Καλημερα! Χαιρομαι που γυρισες τον διακοπτη και την ειδες αλλιως! Σου ευχομαι να σου ερθουν ολα οσο πιο βολικα γινεται και να κρατησεις αυτο το χαμογελο που ειχες ξυπνωντας διπλα στο παιδακι σου! Μπραβο σου που συνειδητοποιησες την κατασταση που ειχες φτασει και ανοιξες πανια για μια νεα αρχη! Ειναι το δυσκολοτερο βημα για την αλλαγη και το καταφερες! Ολα θα ειναι καλυτερα τωρα

[ΑΡΓΚ]

Και για να μην δημιουργούνται και άδικα τύψεις σε μαμάδες που δεν μπορούν (ή δε θελουν) να μείνουν σπίτι, και όμως, η επιστήμη είναι με το μέρος τους, ή τουλάχιστον όχι εναντίον τους

https://www.sciencedaily.com/releases/2016/11/161116094712.htm

 

Young children whose mothers are not working have lower capabilities in terms of talking, social skills, movement and everyday skills, according to new research from the London School of Economics and Political Science and the University of Oxford.

The effect was particularly significant in both everyday skills and social skills. Among other findings were that spending more time in nurseries is associated with better social skills and better everyday skills, while spending more hours being cared for by grandparents is associated with better talking skills and social skills.

[summer wine]

πρίν από 57 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Και για να μην δημιουργούνται και άδικα τύψεις σε μαμάδες που δεν μπορούν (ή δε θελουν) να μείνουν σπίτι, και όμως, η επιστήμη είναι με το μέρος τους, ή τουλάχιστον όχι εναντίον τους

https://www.sciencedaily.com/releases/2016/11/161116094712.htm

 

Young children whose mothers are not working have lower capabilities in terms of talking, social skills, movement and everyday skills, according to new research from the London School of Economics and Political Science and the University of Oxford.

The effect was particularly significant in both everyday skills and social skills. Among other findings were that spending more time in nurseries is associated with better social skills and better everyday skills, while spending more hours being cared for by grandparents is associated with better talking skills and social skills.

Την εχω διαβασει  αυτη την ερευνα και εχω παρει θαρρος!!!

Παντως εγω δεν θα μπορουσα να καθομουν χωρις να εργαζομαι. Σιγουρα χειροτερη μητερα θα ημουν. 

 

[nat2308]

πρίν από 43 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Και για να μην δημιουργούνται και άδικα τύψεις σε μαμάδες που δεν μπορούν (ή δε θελουν) να μείνουν σπίτι, και όμως, η επιστήμη είναι με το μέρος τους, ή τουλάχιστον όχι εναντίον τους

https://www.sciencedaily.com/releases/2016/11/161116094712.htm

 

Young children whose mothers are not working have lower capabilities in terms of talking, social skills, movement and everyday skills, according to new research from the London School of Economics and Political Science and the University of Oxford.

The effect was particularly significant in both everyday skills and social skills. Among other findings were that spending more time in nurseries is associated with better social skills and better everyday skills, while spending more hours being cared for by grandparents is associated with better talking skills and social skills.

ΑΡΓΚ συμφωνώ απόλυτα με την έρευνα που αναφέρεις!!!

Καταρχάς δεν είναι απαραίτητο μία μη εργαζόμενη μητέρα να ασχολείται συνέχεια ή επαρκώς με το παιδί της. Έχω δει παραδείγματα πριν πολλά χρόνια που έκανα ιδιαίτερα, όπου η "νοικοκυρά" μητέρα καθόταν όλη μέρα στην τηλεόραση με το τσιγάρο και τον καφέ και μου φώναζε "δείρ'το" αν το παιδί δεν ήταν ήσυχο!!! Ίσα ίσα που θεωρώ ότι στην εποχή μας οι εργαζόμενες (και πλέον αν όχι μορφωμένες, τουλάχιστο με στοιχειώδεις γνώσεις διαπαιδαγώγησης) μητέρες, ακόμα και στον λίγο χρόνο που έχουν με τα παιδιά τους, δίνουν το 100% τους.

Περαιτέρω, ο μικρός μου που τον έπαιρνα ως βρέφος στο γραφείο, έμαθε και να είναι κοινωνικός / να μην φοβάται τους ανθρώπους, αλλά και να είναι σχετικά αυτάρκης, ήτοι να παίζει μόνος του και να μην επιζητά συνέχεια την προσοχή των άλλων ή αγκαλιά. Για να μην παρεξηγηθώ, είναι ένα πολύ τρυφερό παιδάκι και "αγκαλίτσας" αλλά δεν ανήκε ποτέ στην κατηγορία των παιδιών που με το που τα άφηνες από την αγκαλιά σου πλάνταζαν στο κλάμα.

Τέλος, αποφάσισα αρχικά μόνη μου και μετά συναποφασίσαμε με τον σύζυγο, τον Σεπτέμβριο που θα έχει κλείσει τους 18 μήνες, να το στείλουμε στον βρεφονηπιακό, έστω και για λίγες ώρες την ημέρα. Αυτό δεν έγινε γιατί δεν έχω ποιος να το κρατήσει, καθώς τον προσέχει η μητέρα μου (πρώην βρεφονηπιαγωγός) και μέχρι τώρα τα πάει άψογα σε όλα, τουτέστιν: το παιδί τρώει αυτά που πρέπει και μόνο, μου δίνει πλήρη αναφορά και δεν αναπτύσσει πρωτοβουλίες που μπορεί να μας φέρουν σε ρήξη, προσέχει μεν το παιδί αλλά δεν το "πνίγει" ούτε το θεωρεί "μαϊμουδάκι σε παράσταση" και διαπιστώνω ότι το παιδί αναπτύσσει γλωσσικές και όχι μόνο δεξιότητες πέραν της ηλικίας του. Ωστόσο, δεν μπορεί να του παράσχει αυτό που το δικό μου παιδί δείχνει να χρειάζεται πάνω απ' όλα: παρέα και λέγοντας παρέα, εννοώ στην ηλικία του. Όποτε το πάμε στην παιδική χαρά, δεν θέλει ούτε κούνια ούτε τίποτε άλλο, θέλει να τρέχει και να βλέπει τα άλλα παιδάκια και κάνει σαν τρελό... Εν κατακλείδι, με γνώμονα τον χαρακτήρα του παιδιού, θεωρούμε ότι είναι η καλύτερη επιλογή, το αν έχουμε δίκιο θα φανεί στην πράξη σε λίγους μήνες.

Προσωπικά, ακόμα και αν είχα την επιλογή (που δεν την έχω έτσι κι αλλιώς!) δεν θα έμενα σπίτι με το παιδί. Πιστεύω ότι σταδιακά θα τρελαινόμουν και συνεπακόλουθα θα τρέλαινα και το παιδί!

Πέραν του ότι το παιδί πρέπει από μικρό να συναναστρέφεται και να περνάει χρόνο και με άλλους ανθρώπους πλην των γονιών, η υπερβολική αφοσίωση σε κάτι συχνά έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Δε νομίζω ότι υπάρχει γονιός που να μη θέλει το καλύτερο για το παιδί του, αλλά πιστεύω πως η "υπερβολική αγάπη" πνίγει το παιδί και του στερεί την ελεύθερη διαμόρφωση της προσωπικότητας. 

 

 

 

 

 

 

[dora1982]

Κορίτσια μου, όταν έμεινα έγκυος και όσο διαρκούσε η εγκυμοσύνη μου ούτε που μου περνούσε από το μυαλό η τόσο τεράστια αλλαγή στη ζωή μου. Και να πεις ότι ήμουν μικρούλα; 34 χρονών γαιδούρα παρακαλώ αλλά δεν είχα πλήρη συνείδηση της συνέχειας. Μέχρι την τελευταία ημέρα της γέννας δούλευα. Η δουλειά για μένα εκτός από επιβίωση ήταν κ η καθημερινότητα μου. Ευχόμουν να μπορούσα να κάνω λίγες ημέρες διακοπές όσο ήμουν ανύπαντρη αλλά ο ζήλος δεν σταματούσε. Όταν γέννησα τότε συνειδητοποίησα πως όλα αλλάζουν. Και ξεκίνησε η υπερπροσπάθεια να τα προλάβω όλα. Παιδί (το οποίο θήλαζα μέχρι πριν λίγο καιρό), σπίτι, γραφείο, υποχρεώσεις, λόγια που άκουγα για τον θηλασμό και πως έπρεπε να τον σταματήσω αν θέλω να προχωρήσω, αντλήσεις που έκανα μέρα νύχτα για να αφήνω γάλα στο παιδί όσο έλειπα, ξενύχτια τόσο για τον θηλασμό, τα πονάκια, τις αγκαλίτσες, όσο και για τις αντλήσεις..α! και για τις συζυγικές μας υποχρεώσεις. Τώρα που τα γράφω διαπιστώνω πως δεν είναι κ λίγα. Και όταν σταμάτησα τον θηλασμό οι τύψεις που ένιωθα όταν τάιζα το μωρό γάλα εμπορίου, άλλα λόγια μετά γιατί σταμάτησα τον θηλασμό, με υποχρεώσεις που έτρεχαν κ τρέχουν στο γραφείο, έναν σύζυγο καλό αλλά καθόλου υπομονετικό, με συχνότατες κριτικές για το οτιδήποτε και ένα μωρό μπαλάκι από γιαγιά σε γιαγιά να κλαίει που το αφήνω και να ζητάει αγκαλιές όλη τη νύχτα, αφού το κακόμοιρο δεν μας βλέπει κ ποτέ...ουφ στοοοοοοοπ! Είναι να μην πάθεις υπερφόρτωση; Είναι να μην νιώθεις τύψεις; Και σκέφτομαι...να αφήσω τη δουλειά μου; Οχι. Θα την περιορίσω. Και το έκανα. Και εκεί άρχισαν τα όργανα. Λίγο τα παράπονα των πελατών, λίγο ο συναδελφικός ανταγωνιστικός που μόνο θεμιτός δεν είναι, όλα από λίγο κ τσουπ γίνεται η έκρηξη.

Θέλω να πιστεύω πως η αισιόδοξη ματιά των πραγμάτων δεν είναι μακρυά. Πίστευα βλέποντας άλλες μαμάδες πως είμαι άχρηστη. Τις ζήλευα. Έλεγα ότι όντως υπάρχουν τέλειες μαμάδες. Δεν ξέρω αν υπάρχουν , αλλά εγώ δεν είμαι μια από αυτές. Προσπαθώ όμως και θα προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο για το παιδί μου παραμερίζοντας τους φόβους μου. Κι αν ξαναέρθουν σκεφτομαι; Καλώς να έρθουν, ευπρόσδεκτες, αρκεί να μην λαλήσουμε.

Είτε δουλεύει μια μαμά είτε όχι, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον μπαμπά. Η μαμά είναι μαμά. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Μαμά, σύζυγος, ερωμένη, μαγείρισσα, νοικοκυρά, ψυχολόγος, παρηγορήτρια κ ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί η κάθε μια. Κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ τον Θεό για όλα όσα ζω καθημερινά, ακόμη κ για τις άσχημες στιγμές. 

Μην σταματήσετε να μου μιλάτε, σας παρακαλώ. Αν δεν είχα μπει σε αυτό το φόρουμ ίσως να είχα κάνει καμιά ηλιθιότητα, τόσο σκασμένη ήμουν. Σας ευχαριστώ! Δεν νιώθω εξωγήινη για αυτές μου τις σκέψεις. Νόμιζα πως ήμουν εντελώς μόνη. Απλά διαπίστωσα πως αυτή είναι η καθημερινότητα των μαμάδων και όσο πιο γρήγορα την αποδεχτώ τόσο πιο εύκολη θα είναι η προσαρμογή.

Α! ποτέ ξανά δεν θα ξαναδώ άσχημες ειδήσεις. Είμαι που είμαι, μην απογίνω...

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, dora1982 είπε:

 

Είτε δουλεύει μια μαμά είτε όχι, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον μπαμπά. Η μαμά είναι μαμά. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Μαμά, σύζυγος, ερωμένη, μαγείρισσα, νοικοκυρά, ψυχολόγος, παρηγορήτρια κ ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί η κάθε μια.

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Μετά τον απογαλακτισμό, είτε γίνει στο μήνα είτε στα 5 χρόνια, δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει ο μπαμπάς και να μπορεί η μαμά. Είναι άδικο και για τους δύο. Και για τη μαμά που κλατάρει, και για το μπαμπά που συχνά εμείς οι γυναίκες του συμπεριφερόμαστε εκ των προτέρων σα να είναι ελαφρώς ανάπηρος. Ετσι μας έμαθαν, και είναι από τα πολύ κακά της χώρας μας, αλλά κάπου πρέπει να σπάσει ο κύκλος. Και αγκαλιές μπορεί να πάρει ο μπαμπάς, και βόλτα να παει το παιδί, και μεθαύριο στις εξωσχολικές δραστηριότητες, και να παρηγορήσει, και να πλύνει, και να ταϊσει και να σφουγγαρίσει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που να κάνει αυτές τις υποχρεώσεις γυναικείες.

[Sentir...natureza]

Εννοείται ότι και μπαμπάς μπορεί (και επιβάλλεται) να αναλάβει υποχρεώσεις απέναντι στο παιδί του και έρευνες έχουν δείξει ότι όταν ο πατέρας εμπλέκεται περισσότερο στη φροντίδα του παιδιού συμβάλλει στην ανάπτυξη διαφορετικών ικανοτήτων και ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων. Αλλά και εγώ πιστεύω- χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους μπαμπάδες- ότι η σχέση μάνας παιδιού έχει κάτι ιδιαίτερο.

Προσωπικά, λέγοντας ότι πρέπει να βάλει κάποιος προτεραιότητες, μπορεί να επιλέξει να βάλει την δουλειά του στην πρώτη θέση αλλά τα πρώτα χρόνια του παιδιού θεωρώ ότι είναι πολύ κρίσιμα για να δουλεύεις όλη μέρα. 

Επίσης, αν η μαμά επιλέξει να μείνει σπίτι αν θέλει μπορεί να προσφέρει τα καλύτερα ερεθίσματα στο παιδί της, πχ αν το πηγαίνει σε χώρους με παιδιά για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων, μια χαρά κοινωνικό θα γίνει (εξαρτάται κι απ'το ταμπεραμέντο του κάθε παιδιού). Η συναναστροφή με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (κάτι που δεν γίνεται συνήθως στους παιδικούς σταθμούς) έχει ιδιαίτερα οφέλη στην ανάπτυξη του παιδιού. Αλλά αν η μαμά είναι στο σπίτι με το παιδί αλλά δεν ασχολείται καθόλου μαζί του, εννοείται ότι ο παιδικός ίσως είναι καλύτερη επιλογή. Σίγουρα έχει περισσότερη βαρύτητα η ποιότητα παρά η ποσότητα χρόνου που βρίσκεσαι με το παιδί για τη μεταξύ σας σχέση, αλλά για μένα καλύτερα να μην κάνεις παιδί αν είναι να το στείλεις στον παιδικό 40 ημερών η να το βλέπεις μόνο όταν κοιμάται. Η οικογένεια είναι ιερή και αυτό για μένα είναι μια υποτίμηση της σημαντικότητας των αναγκών του ανθρώπου που αποφασίζουμε να φέρουμε στον κόσμο.

@dora1982Περνας μια δύσκολη φάση που δυστυχώς την περνάνε πολλές μαμάδες, λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων στις σύγχρονες κοινωνίες που ζούμε.Ειμαστε εδώ σε οτι χρειαστεις και μπράβο σου που άρχισες να βλέπεις θετικά το ζήτημα γιατί μόνο έτσι θα έρθουν καλύτερες μερες

Επεξεργάστηκαν 11 Ιουλίου,2017 by Sentir...natureza

[kine]

Διαπιστώνω ότι μέχρι να καταθέσω την τελευταία μου απάντηση, είχαν ήδη προστεθεί κι άλλα post τα οποία μόλις είδα.

 

Συνοπτικά, ΑΡΓΚ δεν ασκώ κριτική στις άλλες γυναίκες γενικώς και αορίστως. Κρίνω με βάση το κριτήριο "τί είναι συμφέρον για το παιδί" σε αυτή την κουβέντα, γιατί ο προβληματισμός της dora ήρθε με αυτό το πρίσμα (ή αυτό κατάλαβα). Οι γυναίκες και οι άντρες που νιώθουν αυτοεκπλήρωση δια μέσου της επαγγελματικής τους καταξίωσης ή άλλων κοινωνικών προταγμάτων, μπορούν να ακολουθούν  τα αξιώματα τους και να μάχονται με δυναμισμό για όσα ποθούν. Οταν όμως υπάρχουν παιδιά στην οικογένεια, το κριτήριο "τι είναι συμφέρον για το παιδί" είναι το πιο σημαντικό. Οχι γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δεν έχουν κι αυτοί ανάγκες και υποχρεώσεις, "θέλω" και στόχους, αλλά γιατί αν ο γονιός δεν μπορέσει να γίνει για μερικά χρόνια "ένα με το παιδί του", να γίνει τα μάτια του, τα αυτιά του και η φωνή του, το παιδί δεν θα καταφέρει ποτέ να κατακτήσει το δικαίωμα του να το μεταχειρίζονται όπως του αξίζει. Είναι η πιο ευάλωτη ηλικία της ζωής του και χρειάζεται την μέγιστη αφοσίωση, μόνο και μόνο για να κατορθώσει να μεγαλώσει. Χρειάζεται τη μαμά και τον μπαμπά (ουσιαστικά παρόντες, όχι απλούς παρευρισκόμενους) για να μπορέσει να χτίσει τον εαυτό του, όποιος κι αν είναι αυτός. Οτι θα μεγαλώσουν ηλικιακά και σωματικά, είναι το μόνο βέβαιο. Το να γίνουν όμως υγιή, με αίσθημα πληρότητας και χαράς στην καρδιά τους άνθρωποι, είναι μια δύσκολη και κοπιώδης εργασία, που λίγοι γονείς μπορούν να κατανοήσουν, πως να φέρουν εις πέρας.

 

Οπότε, καμία κριτική στα θέλω και στα πρέπει μιας γυναίκας ή ενός άντρα. Ασκώ όμως κριτική σε θέλω, που συγκρούονται με ζωτικές ανάγκες των παιδιών.

 

summer wine ποτέ δεν σύγκρινα την μητέρα μου με άλλες μητέρες (δεν ξέρω γιατί, απλά δεν ένιωσα την ανάγκη). Δεν την θεωρούσα τέλεια, ούτε και ανεπαρκή. Οπως κάθε παιδί νομίζω, μέχρι μια ηλικία, θεωρούμε πως αυτό που ζούμε στο σπίτι μας, είναι απλώς το φυσιολογικό. Ερχεται αργότερα μια εποχή, που σιγά σιγά συνειδητοποιούμε πως δεν είναι όλα τα σπίτια σαν το δικό μας. Αυτή η συνειδητοποίηση, εμένα με βοήθησε να καταλάβω, το ρόλο που παίζουν οι επιλογές και οι προκαταλήψεις, τα ενδόμυχα "πρέπει" που φέρουμε κ.α. στην καθημερινότητα μας - συχνά, άλλο φανταζόμαστε ότι είμαστε ή κάνουμε και άλλο είμαστε τελικά, αλλιώς το ζούμε εμείς, κι αλλιώς μας καταλαβαίνει ένα άλλο πρόσωπο. Το σημαντικό για μένα, ήταν και είναι, να μπορέσει η μητέρα μου να χαρεί την μέρα της και μαζί με αυτή κι εμείς. Δεν τα κατάφερα όσο ήμουν παιδί, αλλά ακόμη και σήμερα προσπαθώ. Και η ίδια προσπαθεί. Το δυστύχημα είναι, πως μονάχα όταν έγινα μητέρα, συνειδητοποίησα τι κόστος είχε στις ζωές μας (των αδερφών μου και τη δική μου), η αδυναμία της μητέρας μας, να μπορέσει να χαρεί τα όσα κάνει (και πάντοτε έκανε πολλά). Είναι πολύ βαρύ φορτίο για ένα παιδί, να αισθάνεται μονίμως ότι ο γονιός του είναι με ένα βάρος, ότι μονίμως σκέφτεται κάτι άλλο όταν είναι μαζί του, ότι προσπαθεί να τον ακούσει αλλά συνήθως ξεχνιέται, ότι προσπαθεί να το χαροποιήσει αλλά συνήθως δεν προλαβαίνει ή βαριέται. Είναι πράγματα που δεν λέγονται εύκολα με λόγια, αλλά γίνονται αντιληπτά στην ψυχή και μένουν και φωλιάζουν εκεί. Τόσο σαν παιδί, όσο και σήμερα, θα ήθελα η μητέρα μου να είναι ήρεμη, πιο ανάλαφρη, όταν κάνει κάτι, να χαίρεται αυτό το κάτι. Εκείνη τη στιγμή. Αυθόρμητα. Τόσο απλό. (Φυσικά και υπήρχαν άπειρες στιγμές χαράς και παιχνιδιού-παίζαμε μαζί και στο δρόμο και με άλλα παιδιά, μέχρι μεγάλη ηλικία- αλλά η κυρίαρχη αίσθηση ήταν αυτή του ανθρώπου που "τρέχει όλη μέρα και δε φτάνει")

 

Κι εδώ έρχεται αυτό που λέει η ΑΡΓΚ. Αν και έχω διαφορετικές πεποιθήσεις για το τι είναι "ιδανικό" για τα παιδιά, θα συμφωνήσω ότι σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να αντιλαμβάνεται η μαμά και ο μπαμπάς, είναι να κάνουν αυτό που κάνουν ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ. Λείπουν 10 ώρες στη δουλειά, αλλά έρχονται σπίτι ανίκανοι να σταθούν στα πόδια τους, χρειάζονται ξεκούραση και τελικά η μαμά κάνει δουλειές του σπιτιού και μαγείρεμα, ενώ σκέφτεται την δουλειά που άφησε πίσω και προσπαθεί να δείξει, ότι ακούει το παιδί της ή συμμετέχει δήθεν στο παιχνίδι του (τον μπαμπά τον αφήνω στην άκρη, μιας και σνήθως απουσιάζει τελείως ή βρίσκεται στην τηλεόραση). Αν μπορούσαμε να μπαίνουμε στο σπίτι, έχοντας αληθινή χαρά και επιθυμία να συνυπάρξουμε με το παιδί μας (όχι απλώς να το δείξουμε), πιστεύω ότι πράγματι, το παιδί το απολαμβάνει και αναπληρώνει την όποια χρονική απώλεια. Δυστυχώς, αυτή η αυθόρμητη χαρά και ο ενθουσιασμός να αγαπηθούμε με το παιδί μας, ανακόπτεται πολύ εύκολα όταν η κούραση και οι σκέψεις για άλλα θέματα, μας κατακλύζουν. Είναι πολύ εύκολο κι απλό να κάτσεις με ένα παιδί και απλώς να ακολουθήσεις τον ειρμό του, το παιχνίδι του, τα λόγια του, τις ιστορίες του. Κι όμως, με κάποιον τρόπο, είναι το πιο δύσκολο πράγμα να κατορθώσει κανείς. 

 

Προσωπικά, αισθάνομαι όμορφα κοντά σε ανθρώπους που απολαμβάνουν την παρουσία μου, χαίρονται με τα αστεία μου, ακούν με προσοχή τις ιστορίες μου και αναζητούν την παρέα μου, με κάθε ευκαιρία.

Δεν απολαμβάνω τους ανθρώπους που περνούν χρόνο κοντά μου, αλλά έχουν μονίμως άλλα πράγματα στο μυαλό τους, που ,με ρωτούν "τι κάνεις;" από ευγένεια κι όχι από ενδιαφέρον για την απάντηση μου, που κρατούν τους κοινωνικούς τύπους περί επισκέψεων και δώρων, αλλά είναι εξαφανισμένοι κατά τα άλλα, που όποτε με δουν στο δρόμο τυχαία θα πουν "χαθήκαμε, να βρεθούμε για έναν καφέ" αλλά γνωρίζω ότι δεν το εννοούν.  

Κατά τον ίδιο τρόπο, μπαίνω στη θέση ενός παιδιού και σκέφτομαι πόσο δύσκολα διαχειρίζεται συναισθηματικά, έναν γονέα που δηλώνει ότι έχει όλες τις καλές προθέσεις, που του υπόσχεται "ποιοτικό χρόνο", που δείχνει ότι προσπαθεί να ασχοληθεί μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα ασχολείται με τη δουλειά του τον περισσότερο χρόνο, κάνει δουλειές του σπιτιού όταν λέει ότι θα παίξει μαζί του και κοιτάει το ταβάνι όταν υποτίθεται ακούει, το πως κατάφερε να κρεμαστεί ανάποδα από το μονόζυγο.

 

Δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω οποιαδήποτε συγκεκριμένη οικογενειακή κατάσταση, πόσο μάλλον ανθρώπους. Προφανώς ο καθείς πορεύεται σύμφωνα με τις ανάγκες αλλά και τις ικανότητες/δυνατότητες του. Απλώς νιώθω την ανάγκη να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι ότι βιώνουν τα περισσότερα παιδιά (αυτό που έχουμε βιώσει και οι περισσότεροι από μας μάλλον) και άθελα μας, είτε το ξεχάσαμε, είτε το απωθήσαμε και πλέον ως γονείς, αναπαράγουμε τα ίδια βιώματα στα παιδιά μας.

 

ΥΓ. Και πάλι θα ξαναπω, η επίγνωση ότι δεν είσαι η μόνη, ότι όλες λίγο πολύ έχουμε περάσει ή βρισκόμαστε στην ίδια φάση, είναι θεραπευτική. dora να μιλάς και να βρίσκεις τρόπο να ακουστείς. βοηθάει!

Επεξεργάστηκαν 11 Ιουλίου,2017 by kine

[nat2308]

dora1982 όπως σου έχω ήδη πει, τα έχουμε περάσει και τα περνάμε όλες. Η επιθυμία για τελειότητα περισσότερο μας τρελαίνει παρά έχει ουσιαστικά αποτελέσματα!!! Χαίρομαι που το φόρουμ σου κάνει καλό 

ΑΡΓΚ δυστυχώς, όσες ικανότητες και όση θέληση κι αν έχει ένας άντρας, μάνα δεν μπορεί να γίνει, γιατί του λείπει το φυσικό ένστικτο που αναγνωρίζει τι θέλει το μωρό την κάθε στιγμή!!! Με τον άντρα μου είχαμε κάνει άπειρους καυγάδες στις αρχές, γιατί επέμενε ότι "δεν ξέρω γιατί είναι το πρώτο μου παιδί" και ζήταγε τα "φώτα" της μάνας του. Αποδεικνυόταν περίτρανα κάθε φορά ότι είχα δίκιο και στο τέλος όχι μόνο σταμάτησε να με αμφισβητεί, αλλά όταν συμβούλεψα μια έγκυο να μην ακούει κανέναν γιατί μόνο η μάνα μπορεί να ξέρει τι θέλει το παιδί της, συμφώνησε σθεναρότατα!!!

[dora1982]

Διαπιστώνω καθημερινά πως είναι απίστευτα δύσκολο να αλλάξουμε κουλτούρα. Το μότο της χώρας μας απαιτεί τη μαμά στο σπίτι με το παιδί. Και όταν αυτό δεν είναι εφικτό μας γεμίζουν τύψεις πως δεν πρέπει να δουλεύουμε γιατι παρατάμε το παιδί. Από την άλλη επιβάλλεται να δουλεύουμε γιατί πως θα ζήσουμε; Επίσης η κουλτούρα μας θελει τη γυναίκα μια μηχανή που λειτουργεί μέρα νύχτα αδιάκοπα χωρίς να χρειαστεί ούτε ένα μικρό σέρβις, κοινώς όλα πάντα κ για πάντα λειτουργούν άψογα. 

Οι άντρες μας μεγάλωσαν έτσι ακριβώς, θεωρώντας τον διαχωρισμό των καθημερινών εργασιών δεδομένο. Σπάνια θυμάμαι αγοράκια να μάζευαν το δωμάτιο ή τα παιχνίδια τους. Αντιθέτως, τα κοριτσάκια παίζαμε με κουζινικά, μαγειρέματα, κοπτική - ραπτική, με μωρα που τα ταιζαμε, πλέναμε, αλλάζαμε. Θυμάστε εσείς κανένα αγοράκι να ήθελε να συμμετέχει σε αυτά; Ακόμη κ αν από περιέργεια ήθελε να δει πως αλλάζω το μωρό κούκλα, η μαμά του το έδιωχνε λέγοντας του "αυτά είναι για τα κοριτσάκια". Και μεγάλωσαν τα αγοράκια κ έγιναν άντρες κ έπειτα γονείς... Και τα κοριτσάκια μαμάδες που διαπιστώνουν πως δεν είναι τελικά όλα ρόδινα όπως με το μωρό κούκλα που είχαν κάποτε..

Η Ελληνίδα μάνα κάνει τους γιους της τέτοιους άντρες που η ίδια δεν θα επέλεγε ποτέ να παντρευτεί!!!! Είμαι σίγουρη για αυτό. Ελπίζω ως αγορομάνα να μην υπάρχει το DNA μου καμία αψίδα τέτοιας περίπτωσης. Οι άντρες κορίτσια είναι πολύ φοβιτσιάρηδες. Πόσοι κ πόσοι αρνούνται να κρατήσουν το μωρό μέχρι να μεγαλώσει λίγο. 

Ελπίζω μια μέρα ο δικός μου άντρας να καταλάβει πως η μηχανή που έχει το όνομα μου χρειάστηκε πολλές φορές σέρβις το οποίο δεν χρεώθηκε ποτέ κ να μου αναγνωρίσει τουλάχιστον τις φθορές, μήπως κ καταλάβει την αξία μου.

Όχι, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα τέλεια! Και δεν είμαστε τρελές όπως χαρακτηριστικά μας αποκαλούν όταν φωνάξουμε ή κλάψουμε κάποια στιγμή. Χρειαζόμαστε συμπαράσταση και υποστήριξη σε πολλά. Αν δεν το κάνουμε μεταξύ μας σαν γονείς, ποιος μπορεί να το κάνει; 

 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, nat2308 είπε:

ΑΡΓΚ δυστυχώς, όσες ικανότητες και όση θέληση κι αν έχει ένας άντρας, μάνα δεν μπορεί να γίνει, γιατί του λείπει το φυσικό ένστικτο που αναγνωρίζει τι θέλει το μωρό την κάθε στιγμή!!! Με τον άντρα μου είχαμε κάνει άπειρους καυγάδες στις αρχές, γιατί επέμενε ότι "δεν ξέρω γιατί είναι το πρώτο μου παιδί" και ζήταγε τα "φώτα" της μάνας του. Αποδεικνυόταν περίτρανα κάθε φορά ότι είχα δίκιο και στο τέλος όχι μόνο σταμάτησε να με αμφισβητεί, αλλά όταν συμβούλεψα μια έγκυο να μην ακούει κανέναν γιατί μόνο η μάνα μπορεί να ξέρει τι θέλει το παιδί της, συμφώνησε σθεναρότατα!!!

 Η απλά τον μέσο Ελληνα άντρα τον έμαθε η μαμά του να μην κάνει τίποτα, ή να την παίρνει τηλέφωνο για το παραμικρό, και το μοντέλο συνεχίζει να αναπαράγεται από γενιά σε γενιά

Δεν το πιστεύω αυτό με το ένστικτο ούτε στιγμή: δε θέλει ένστικτο να αλλάξεις μία λερωμένη πάνα ούτε να πας το παιδί μια βόλτα. Διάθεση θέλει, και να ξέρεις ότι δε θα το κάνει άλλος για σένα

[vicky86]

Αν περιμενει ο μπαμπας να μεγαλωσει το μωρο για να ασχοληθει μαζι του ποτε δ θα ξερει τι να κανει,κ φυσικα ουτε το παιδι θα καθεται μαζι του

Μπορουμε να σταματησουμε αυτον τον φαυλο κ σαν συζηγοι κ σαν αγορομανες

[astrogea]

Γεια σας κοριτσια,εγω δεν θα σας μιλησω απο την πλευρα του γονιου γιατι ακομα ειμαι στην προσπαθεια!Σας καταλαβαινω ομως απολυτα γιατι εγω τα περναω αυτα και χωρις να εχω παιδια.Θα σας μιλησω απο την πλευρα της δασκαλας ,επειδη  δουλευω τοσο με βρεφη οσο και με προνηπια.Ολα αυτα που περναμε στο σπιτι ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΟ ΕΝΗΛΙΚΑ.Εχω σκεφτει πολλες φορες τι θα ηταν πιο σωστο να βαλουμε δουλεια σπιτι παιδι και συζηγο σε μια ισσοροπια η οποια σε τρελαινει γιατι ειναι πολυ δυσκολο να τα καταφαιρεις?Ή να αφιερωθουμε στο παιδι ωστε να γινει ενας ισορροπημενος ενηλικας που θα τον καμαρωνουμε αυριο- μεθαυριο?Εγω κλεινω βεβαια  λιγο προς το δευτερο αλλα και πάλι τι γινεται με την προσωπικη ζωη της μαμας?Θα σας γραψω οταν  βρω τι ειπε ο παπουλης ο ΠΑΙΣΙΟΣ που τον εχω πολυ σε εκτιμηση και τον εχω δει.Κοριτσια οταν μεγαλωσει λιγο το παιδι μπορει να μην τελειωνουν ποτε οι σκοτουρες αλλα νομιζω οτι εχεις πςερισσοτερο ελευθερο χρονο για τον εαυτο σου.Σαν δασκαλα που βλεπω πολλα αρνητικα στη συμπεριφορα των παιδιων (οπως επιθετικοτητα)που οι γονεις περνανε δυσκολα θα σας πω να κανετε τη γνωστη (και για μενα)ΣΠΑΣΤΙΚΗ ατάκα ΥΠΟΜΟΝΗ...αξιζει γι αυτες τις ψυχουλες που δεν μας ρωτανε για να τα φαιρουμε στον κοσμο.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ 100%