Απασχόληση μωρου 2,5 μηνών

[Έσπερος]

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Υπάρχει κάτι που να ευχαριστιέσαι με το μωρό; Δεν μπορεί να μεγαλώνεις ένα παιδί και να τρέμεις ότι είναι ξύπνιο γιατί ο,τι σε ηρεμεί γίνεται χωρίς το παιδί. Πρεπει να βρεις πώς θα οργανώσεις την καθημερινότητά σου με το παιδί, όχι όταν το παιδί δε χρειάζεται προσοχή. Αντικειμενικά, φυσικά και είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στη ζωή του γονιού. Από την άλλη, πραγματικά είστε σε μία εύκολη κατάσταση σε σχέση με εργαζόμενους με πολύ πιο δύσκολα ωράρια, με πολλά παιδιά, με θέματα υγείας κλπ, με ένα ρυθμό ζωής που δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα εντατικός από όσο περιγράφεις. Πρέπει να σκεφτείς τι είναι αυτό που σε "πελαγώνει". Ενα μωρό, δόξα τω Θεώ υγιές, μία επαρχιακή πόλη, μεγάλη και πληρωμένη άδεια μητρότητας, σύζυγος με δουλειά που του επιτρεπει φαντάζομαι να εχει αρκετό ελεύθερο χρόνο, συντήρηση σπιτιού για ουσιαστικά μόνο δύο ενήλικες, καταλαβαίνεις ότι είναι συνθήκες ευτυχώς όχι δύσκολες, που θα έπρεπε να μπορείς να τις χαρείς. Εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο επιλόχειας κατάθλιψης; Η συνεχής αγωνία νομίζω είναι από τα τυπικά συμπτώματα.

 Ε δεν ειπα οτι δεν ευχαριστιεμαι τιποτα με το μωρο! Με ρωτησαν αν εχω καθολου προσωπικο χρονο κ ειπα οτι εχω. Αρα δεν ειναι ψυχολογικη η αντιδραση μου.  Εχω γραψει σιγουρα αλλου οτι στην αρχη οταν ξυπνουσε φοβομουν οτι θα θελει να φαει κ δεν θα εχω τι να του δωσω. Αυτο ηταν για πιο παλια ομως. Ευχαριστιεμαι κ τα τραγουδια κ τους χορους κ τα γελακια που μου κανει κ να τον χαζευω οταν κουναει χερια-ποδια και να καθομαστε αγκαλια κ να τον νανουριζω το βραδυ κλπ. Μονο οτιδηποτε εχει σχεση με το φαγητο του δν μου αρεσει γιατι τη μια υποσιτιζοταν, την αλλη τον μπουκωναμε, την αλλη εκλαιγε απο παρολιγον οισοφαγιτιδα κ εγω νομιζα οτι κανει πεισματα επειδη του πηρα το μπιμπερο κ γενικα εχω ακομα αγχος αν τρωει οσο πρεπε η λιγοτερο η περισσοτερο, αν θα σταματηςει το γαλα μου κλπ.  Και αγχος για το αν πρεπει να κανω και αλλα πραγματα στο σπιτι εκτος απο το να ασχολουμαι με το μωρο. Γιατι αν θυμασαι ατην πρωτη συζητηση περι θηλασμου ελεγα οτι δεν ειναι δυνατον να μην αφηνεις 5 λεπτα το μωρο για να κανεις μια δουλεια και μου λεγατε οτι καμια διυλεια δεν ειναι πιο σημαντικη απο το μωρο. Και τωρα ακουω οτι θα επρεπε να μπορω να κανω και αλλα πραγματα. Και αγχωνομαι για το οισο να τον αφηνω μονο του. Καποιες φορες του αρεσει να χαλαρωνει χωρις να του μιλαω. Ειναι καλο αυτο ή νιωθει παραμελημενος; Αν ειναι στο ριλαξ η το γυμναςτηριο κ με βλεπει να κανω δουλειες κ του μιλαω ειναι οκ; Μηπως το παρακανω κ γι αυτο κλαιει; Γιατι στην αρχη δεν εκανα τπτ, περιμενα οτι θα κοιμηθει μετα το επομενο γευμα. Και οντως κοιμοταν μεχρι που αρχισε να ξυπναει αμεσως. Εκει καπου συνειδητοποιησα οτι δεν γινεται, πρεπει να το αποδεχτω κ να βρω τροπους να λειτουργω σαν φυσιολογικος ανθρωπος. Και οντως αρχισα να το κανω αλλα φοβαμαι μηπως το παρακανα κ γι αυτο εκνευριζετσι και κλαιει, περα απο την κουραση του. 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 Ε δεν ειπα οτι δεν ευχαριστιεμαι τιποτα με το μωρο! Με ρωτησαν αν εχω καθολου προσωπικο χρονο κ ειπα οτι εχω. Αρα δεν ειναι ψυχολογικη η αντιδραση μου.  Εχω γραψει σιγουρα αλλου οτι στην αρχη οταν ξυπνουσε φοβομουν οτι θα θελει να φαει κ δεν θα εχω τι να του δωσω. Αυτο ηταν για πιο παλια ομως. Ευχαριστιεμαι κ τα τραγουδια κ τους χορους κ τα γελακια που μου κανει κ να τον χαζευω οταν κουναει χερια-ποδια και να καθομαστε αγκαλια κ να τον νανουριζω το βραδυ κλπ. Μονο οτιδηποτε εχει σχεση με το φαγητο του δν μου αρεσει γιατι τη μια υποσιτιζοταν, την αλλη τον μπουκωναμε, την αλλη εκλαιγε απο παρολιγον οισοφαγιτιδα κ εγω νομιζα οτι κανει πεισματα επειδη του πηρα το μπιμπερο κ γενικα εχω ακομα αγχος αν τρωει οσο πρεπε η λιγοτερο η περισσοτερο, αν θα σταματηςει το γαλα μου κλπ.  Και αγχος για το αν πρεπει να κανω και αλλα πραγματα στο σπιτι εκτος απο το να ασχολουμαι με το μωρο. Γιατι αν θυμασαι ατην πρωτη συζητηση περι θηλασμου ελεγα οτι δεν ειναι δυνατον να μην αφηνεις 5 λεπτα το μωρο για να κανεις μια δουλεια και μου λεγατε οτι καμια διυλεια δεν ειναι πιο σημαντικη απο το μωρο. Και τωρα ακουω οτι θα επρεπε να μπορω να κανω και αλλα πραγματα. Και αγχωνομαι για το οισο να τον αφηνω μονο του. Καποιες φορες του αρεσει να χαλαρωνει χωρις να του μιλαω. Ειναι καλο αυτο ή νιωθει παραμελημενος; Αν ειναι στο ριλαξ η το γυμναςτηριο κ με βλεπει να κανω δουλειες κ του μιλαω ειναι οκ; Μηπως το παρακανω κ γι αυτο κλαιει; Γιατι στην αρχη δεν εκανα τπτ, περιμενα οτι θα κοιμηθει μετα το επομενο γευμα. Και οντως κοιμοταν μεχρι που αρχισε να ξυπναει αμεσως. Εκει καπου συνειδητοποιησα οτι δεν γινεται, πρεπει να το αποδεχτω κ να βρω τροπους να λειτουργω σαν φυσιολογικος ανθρωπος. Και οντως αρχισα να το κανω αλλα φοβαμαι μηπως το παρακανα κ γι αυτο εκνευριζετσι και κλαιει, περα απο την κουραση του. 

 

Επικέντρωσε σε αυτά που ευχαριστιέσαι. Παίξε με το μωρό, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα γίνει όταν νυστάξει. Γενικά προσπάθησε να επικεντρωθείς πολύ περισσότερο στο "τώρα". Τωρα παιζεται, τώρα ξαπλώσατε αγκαλιά να κοιμηθείτε κλπ, μην προσπαθείς συνεχώς να σκεφτείς τι μπορεί να γίνει μετά. Εσύ ξέρεις το πώς νιώθεις και το πόσο ανησυχεις, αλλά αν στο ΄μυαλό σου είναι συνεχώς το τι μπορεί να πάει στραβά σε λίγο, σε βαθμό που είσαι συνέχεια στην τσίτα, το θυμάμαι προσωπικά ως σύμπτωμα επιλόχειας κατάθλιψης, και μου το είχε επιβεβαιώσει και ψυχίατρος, γι αυτό στο ανέφερα, οι ορμόνες είναι περίεργο πράγμα. Παρόλο που δεν ένιωθα στεναχωρημένη, μπορουσα να λειτουργήσω κλπ.

Το καμία δουλειά δεν είναι πιο σημαντική από το μωρό γενικά ισχύει. Αν μπορεί μία μαμά να πει, από χαρακτήρα και από βοήθεια και από άποψη άλλων υποχρεώσεων, ότι θα κάθεται όλη μέρα αγκαλιά με το μωρό, και αυτό την κάνει την ίδια ευτυχισμένη, προσωπικά θα το έβρισκα πολύ ωραίο και για τη μαμά και για το μωρό τους πρώτους μήνες. Μετά αμφιβάλλω αν θα έκανε πια καλό και στο μωρό. Και προφανώς δε θα αφήσεις ένα μωρό ατάιστο ή βρώμικο γιατί θες να μαγειρέψεις 4 πιάτα και καπάκι να πλύνεις τα τζάμια.

Ρεαλιστικά μιλώντας όμως, καταλαβαίνω ότι π.χ. το μαγείρεμά σας είναι κάτι που αφορά 2 ενήλικες. Δεν είναι δυνατό να νιώθεις ότι π.χ. δεν μπορείς να βράσεις μία μακαρονάδα, να βάλεις ένα κοτόπουλο ή ένα ταψί μπιφτέκια στο φούρνο να ψήνονται. Μοιάζει με φοβία παρά με πρόβλημα με το ίδιο το μωρό. Δε θα τυλίξεις ντολμαδάκια για αρχή, ούτε θα τηγανίζεις ψάρια με το μωρό δίπλα. Μπορεί να γίνει τελικά και αυτό, αλλά ξεκίνησε από πιο απλά πράγματα, να βρεις σιγά σιγά τους ρυθμούς σου.

Σκέψου ότι ένα μωρό στην ηλικία που είστε είναι σαφως πιο εύκολο στο να το έχεις ασφαλές από όσο ένα μεγαλύτερο παιδάκι, που αν μπει στην κουζίνα θα έχεις και την έννοια μην καεί, αν εσύ πας να σφουγγαρίσεις θα σου ρίξει και καταλάθος τον κουβά, και για την τακτοποίηση του σπιτιού απλά θα έχεις πλέον τελείως άλλα στάνταρ  

Επίσης προσπάθησε να δεις μήπως άλλα πράγματα σε πειράζουν και σου βγαίνουν σε στρες για τις δουλειές ή για το κλάμα. Για να πω τα βασικά, κοιμάσαι αρκετά; Με τα παιδιά μου που θήλαζα και κοιμόμασταν μαζί, ένιωθα ότι αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, με το πρώτο που κάναμε μικτή διατροφή, εννοείται ότι αλλάζαμε βάρδιες με το σύζυγο το βράδυ στην όλη διαδικασία (προετοιμασία μπουκαλιού, τάισμα, άλλαγμα κλπ) αλλιως ο ένας από τους δύο σίγουρα θα είχε σαλτάρει! Η πολλές φορές άφηνα το μωρό ένα δίωρο-τρίωρο στον άντρα μου το βράδυ (κι ας έμπαινε στο σπιτι μετά τις 7-8) να αναπληρώσω ένα δίωρο ύπνου χωρίς να έχω την έννοια ότι το μωρό θα με χρειαστεί. Ακούγεται αστείο αλλά και οι 2 ώρες που δεν ανησυχείς για τίποτα κάνουν μεγάλη διαφορά στην ψυχολογία. 

Κάτι που να ευχαριστεί εσένα κάνεις; Για παράδειγμα, τα παλιότερα χρόνια, έτρεχα. Οταν λοιπόν είχα το πρώτο μωρό, πριν μπορέσω να τρέξω, πηγαίναμε μεγάλες βόλτες, το είχαμε γυρίσει σε hiking με το μάρσιπο. Η έφευγα 2-3 βράδια όταν γύριζε ο άντρας μου να πάω για τρέξιμο. Μετα με περισσότερα παιδιά που ήταν πιο δύσκολο το πρόγραμμα, είχα επενδύσει σε ένα διάδρομο, και όποτε ξέκλεβα ένα μισάωρο, έτρεχα. Δεν εννοώ να αρχίσεις το τρέξιμο, αλλά ό,τι ήταν αυτό που σε ευχαριστούσε προ παιδιού, να μην το παραμελήσεις, και έστω και λίγο, και "κουτσουρεμένο" ένταξέ το πάλι στη ρουτίνα σου.

Αλληλεπίδραση με άλλους ενήλικες έχεις; Εκτός του συζύγου; Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που θα πήγαινε να πιάσει ψιλή κουβέντα με αγνώστους, αλλά ειδικά όσο ήμουν σε άδεια μητρότητας, μου ήταν απαραίτητο. Φτιάξε μία ρουτίνα, που να σου επιτρέπει να βλέπεις ανθρώπους. Δες τι ώρα πάνε οι γειτόνισσες στο μπακάλικο, για βόλτα το παιδί τους, στην παιδική χαρά, και συνδύασέ τα. Θα μου πεις "θα με βοηθήσει να περπατήσω με τη γειτόνισσα μέχρι το μανάβη;" Και όμως, σε μία μέρα που έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι, το να περπατήσεις 10 λεπτά με έναν ενήλικα να ανταλλάξτε 2 κουβέντες για τον καιρό, την εξωτερική πολιτική ή την καλύτερη εποχή να αγοράσεις πράσα, ειλικρινά μπορεί να είναι το διάλειμμα που έχει ανάγκη το μυαλό σου.

 

 

 

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Επικέντρωσε σε αυτά που ευχαριστιέσαι. Παίξε με το μωρό, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα γίνει όταν νυστάξει. Γενικά προσπάθησε να επικεντρωθείς πολύ περισσότερο στο "τώρα". Τωρα παιζεται, τώρα ξαπλώσατε αγκαλιά να κοιμηθείτε κλπ, μην προσπαθείς συνεχώς να σκεφτείς τι μπορεί να γίνει μετά. Εσύ ξέρεις το πώς νιώθεις και το πόσο ανησυχεις, αλλά αν στο ΄μυαλό σου είναι συνεχώς το τι μπορεί να πάει στραβά σε λίγο, σε βαθμό που είσαι συνέχεια στην τσίτα, το θυμάμαι προσωπικά ως σύμπτωμα επιλόχειας κατάθλιψης, και μου το είχε επιβεβαιώσει και ψυχίατρος, γι αυτό στο ανέφερα, οι ορμόνες είναι περίεργο πράγμα. Παρόλο που δεν ένιωθα στεναχωρημένη, μπορουσα να λειτουργήσω κλπ.

Το καμία δουλειά δεν είναι πιο σημαντική από το μωρό γενικά ισχύει. Αν μπορεί μία μαμά να πει, από χαρακτήρα και από βοήθεια και από άποψη άλλων υποχρεώσεων, ότι θα κάθεται όλη μέρα αγκαλιά με το μωρό, και αυτό την κάνει την ίδια ευτυχισμένη, προσωπικά θα το έβρισκα πολύ ωραίο και για τη μαμά και για το μωρό τους πρώτους μήνες. Μετά αμφιβάλλω αν θα έκανε πια καλό και στο μωρό. Και προφανώς δε θα αφήσεις ένα μωρό ατάιστο ή βρώμικο γιατί θες να μαγειρέψεις 4 πιάτα και καπάκι να πλύνεις τα τζάμια.

Ρεαλιστικά μιλώντας όμως, καταλαβαίνω ότι π.χ. το μαγείρεμά σας είναι κάτι που αφορά 2 ενήλικες. Δεν είναι δυνατό να νιώθεις ότι π.χ. δεν μπορείς να βράσεις μία μακαρονάδα, να βάλεις ένα κοτόπουλο ή ένα ταψί μπιφτέκια στο φούρνο να ψήνονται. Μοιάζει με φοβία παρά με πρόβλημα με το ίδιο το μωρό. Δε θα τυλίξεις ντολμαδάκια για αρχή, ούτε θα τηγανίζεις ψάρια με το μωρό δίπλα. Μπορεί να γίνει τελικά και αυτό, αλλά ξεκίνησε από πιο απλά πράγματα, να βρεις σιγά σιγά τους ρυθμούς σου.

Σκέψου ότι ένα μωρό στην ηλικία που είστε είναι σαφως πιο εύκολο στο να το έχεις ασφαλές από όσο ένα μεγαλύτερο παιδάκι, που αν μπει στην κουζίνα θα έχεις και την έννοια μην καεί, αν εσύ πας να σφουγγαρίσεις θα σου ρίξει και καταλάθος τον κουβά, και για την τακτοποίηση του σπιτιού απλά θα έχεις πλέον τελείως άλλα στάνταρ  

Επίσης προσπάθησε να δεις μήπως άλλα πράγματα σε πειράζουν και σου βγαίνουν σε στρες για τις δουλειές ή για το κλάμα. Για να πω τα βασικά, κοιμάσαι αρκετά; Με τα παιδιά μου που θήλαζα και κοιμόμασταν μαζί, ένιωθα ότι αυτό δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, με το πρώτο που κάναμε μικτή διατροφή, εννοείται ότι αλλάζαμε βάρδιες με το σύζυγο το βράδυ στην όλη διαδικασία (προετοιμασία μπουκαλιού, τάισμα, άλλαγμα κλπ) αλλιως ο ένας από τους δύο σίγουρα θα είχε σαλτάρει! Η πολλές φορές άφηνα το μωρό ένα δίωρο-τρίωρο στον άντρα μου το βράδυ (κι ας έμπαινε στο σπιτι μετά τις 7-8) να αναπληρώσω ένα δίωρο ύπνου χωρίς να έχω την έννοια ότι το μωρό θα με χρειαστεί. Ακούγεται αστείο αλλά και οι 2 ώρες που δεν ανησυχείς για τίποτα κάνουν μεγάλη διαφορά στην ψυχολογία. 

Κάτι που να ευχαριστεί εσένα κάνεις; Για παράδειγμα, τα παλιότερα χρόνια, έτρεχα. Οταν λοιπόν είχα το πρώτο μωρό, πριν μπορέσω να τρέξω, πηγαίναμε μεγάλες βόλτες, το είχαμε γυρίσει σε hiking με το μάρσιπο. Η έφευγα 2-3 βράδια όταν γύριζε ο άντρας μου να πάω για τρέξιμο. Μετα με περισσότερα παιδιά που ήταν πιο δύσκολο το πρόγραμμα, είχα επενδύσει σε ένα διάδρομο, και όποτε ξέκλεβα ένα μισάωρο, έτρεχα. Δεν εννοώ να αρχίσεις το τρέξιμο, αλλά ό,τι ήταν αυτό που σε ευχαριστούσε προ παιδιού, να μην το παραμελήσεις, και έστω και λίγο, και "κουτσουρεμένο" ένταξέ το πάλι στη ρουτίνα σου.

Αλληλεπίδραση με άλλους ενήλικες έχεις; Εκτός του συζύγου; Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που θα πήγαινε να πιάσει ψιλή κουβέντα με αγνώστους, αλλά ειδικά όσο ήμουν σε άδεια μητρότητας, μου ήταν απαραίτητο. Φτιάξε μία ρουτίνα, που να σου επιτρέπει να βλέπεις ανθρώπους. Δες τι ώρα πάνε οι γειτόνισσες στο μπακάλικο, για βόλτα το παιδί τους, στην παιδική χαρά, και συνδύασέ τα. Θα μου πεις "θα με βοηθήσει να περπατήσω με τη γειτόνισσα μέχρι το μανάβη;" Και όμως, σε μία μέρα που έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι, το να περπατήσεις 10 λεπτά με έναν ενήλικα να ανταλλάξτε 2 κουβέντες για τον καιρό, την εξωτερική πολιτική ή την καλύτερη εποχή να αγοράσεις πράσα, ειλικρινά μπορεί να είναι το διάλειμμα που έχει ανάγκη το μυαλό σου.

 

 

 

Η σληθεις ειναι οτι αγχωνομαι γενικα για το πως θα δομηθει η μερα μου. παντα θελω να κανω πολλα κ δεν εχω συνηθιςει να μην τα οργανωνω. αυτο με δυσκολευει τωρα. Μακαρονια βραζω, προφανως, κ αυγα, κ φαι ζεσταινω. αυτα τα κανω. Αλλα σπανια τρωμε τοσο προχειρα. Τωρα απλως φτιαχνει ο αντρας μου διαφορα το σ/κ ή τα απογευματα για να τρωμε ολη τη βδομαδα κ εγω τα πρωινα κανω τα συνοδευτικα ή τη σαλατα. Οταν λεω μαγειρεμα εννοω κανονικο φαγητο με τσιγαρισματα κ σσλτσες κλπ αλλα αυτο μαλλον ειναι νωρις να το κανω.

Απο υπνο νομιζω οτι ειμαι οκ. Συνολικα κοιμαμαι 5-6 ωρες που συνηθως οι 3 μπορει κ 4 ειναι συνεχομενες. Ασχετο που τωρα προσπαθουμε να δουμε τι ποσοτητα κ συχνοτητα γρυματων διευκολυνει την παλινδρομηση κ εγινε παλι λιγο αστατο το προγρσμμα. Τα ξυπνηματα τα μοιραζομασταν με τον αντρα μου αρχη αρχη που ηταν πολυ συχνα αλλα μετα τον αφηνω να κοιμαται κ ξυπναει μονο σε καμια επειγουσα κατασταση. Κοιμαμαι κ το μεσημερι λιγο αν ειναι οκ ο μικρος ή ψευτοκοιμαμαι στον καναπε αν ειμαστε αγκαλια. που κ που νιωθω μια καταρρευση κ δν ακουω ξυπνητηρια κλπ αλλα ειναι πολυ σπανιο. 

Χρονο μονη μου για δραστηριοτητες δεν εχω γιατι τα απογευματα ειναι ακομα ζορικα κ ειμαστε κ οι δυο σε ετοιμοτητα. Πριν αρχισουν οι κολικοι εβγαινα λιγο για περπατημα γυρω γυρω η περνουσα απο τους γειτονες. Μετα δεν ειχα το μυαλο προφανως. Τωρα διαβαζω κανενα βιβλιο η βλεπω ταινια οταν τον κοιμιζω αγκαλια. Η σλληλεπιδραση με ενηλικες ειναι λιγο δυσκολη. Οι γειτονισσες δουλευουν τα πρωινα κ τα σπογευματα εχουν τις δουλειες τους. Επισης μενουμε λιγο εκτος πολης κ χωρις αυτοκινητο δεν μπορω να παω με τον μικρο μαζι. δεν εχει πεζοδρομιο ο δρομος προς τη Χωρα. Κ ο κοσμος εδω γενικα δεν περπαταει. αφηνει την τζιπαρα του στη μεση του δρομου, μπαινει στο μαγαζι κλπ. οποτε καπως ετσι κανω κ εγω εξωτερικες δουλειες, οταν βγαινουμε γις τη βολτα μας. Ακουγεται τρελο για οποιον δεν εχει συνηθισει σε τετοιους τροπους αλλα ετσι ειναι. κ προ μωρου αυτα γενικα τα καναμε μαζι με τον αντρα μου, ο ενας εμενε στο αυτοκινητο για να το μετακινησει αν ενοχλησεικ ο αλλος κατεβαινε, γιατι εμεις ως ξενοι δεν εχουμε μαθει να παραταμε το αυτοκινητο κ να φευγουμε. Γενικα τωρα που ηταν χειμωνας ολα κυλουσαν πιο υποτονικα, εξ ου κ η απομονωση. Τωρα ολοι αρχιζουν να κυκλοφορουν κ θα ειναι διαφορετικα. θα ερθουν κ μεςα στο Παςχα οι συναδελφοι να μας δουν, η γειτονια θα αρχιςει να καθεται στις βεραντες οποτε θα τους βλεπω στην καροτςαδα, πιςτευω οτι θα νιωθω κι εγω σαν κανονικος σνθρωπος. Αλλιως, επικοινωνω με φιλους που ειναι σκορπιοι εδω κ εκει, αλλοι εξωτερικο, αλλοι αναπληρωτες σε ολη την Ελλαδα, αλλα στην Αθηνα. Αλλς πιο πολυ με δυο φιλες που γεννησαμε ιδια περιοδο-. αυτα που κοροϊδευα. Οποτε οι συζητησεις μας ειναι στα ιδια κ τα ιδια. Αφου παει ο αντρας μου να σχολιασει την επικαιροτητα κ αναρωτιεμαι γιατι μου μιλαει κ γιατι θα επρεπε να με ενδιαφερει.  Ακομα κ πραγματα που χρειαζονται στο σπιτι οταν κανει κ δν εχουν σχεση με το μωρο, θυμωνω. Τσακωθηκαμε γιατι μου εφτιαξε τον υπολογιστη πχ. 

Βασικα νομιζα οτι μετα τις 40 μερες με εναν μαγικο τροπο ολα γινονται κανονικα κ ειχα μεγαλες προσδοκιες. Ισως γι αυτο τωρα ειμαι τοσο αγχωμενη, γιατι δρν βλεπω να επιστρεφω στην κανονικοτητα κ δεν ξερω τι φταιει. Δεν εχω κ φιλες στενες πιο εμπειρες να μου δωσουν τα φωτα τους. Μονο τη συννυφαδα μου η οποια ομως ειχε τη μαμα της κ την πεθερα μας μαζι καθε μερα σε ολη σχεδον την αδεια της κ της εκαναν ολες τις δουλειες. Οποτε δεν μοιρω να συγκρινω. 

 

Σημερα τον κρατησα αγκσλια οταν κοιμηθηκε. Διαπιστωσα οτι οντως κανει ελαφρυ υπνο. Με την οαραμικρη κινηση του αντρα μου τιναζοταν. Ενω στον μεσημεριανο κ ολες οι κατσαρολες να πεσουν δεν ξυπναει. Αρα πρεπει να το δεχτω. Τον ξυπναει κ η παλινδρομηση βεβαια καποιες φορες. Αλλα τουλαψιστπν αν τον εχω αγκαλια χαλαρωνει οποτε θα ειναι πιο ξεκουραστος τις αλλες ωρες κ λογικα θα ειμαι κι εγω.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η σληθεις ειναι οτι αγχωνομαι γενικα για το πως θα δομηθει η μερα μου. παντα θελω να κανω πολλα κ δεν εχω συνηθιςει να μην τα οργανωνω. αυτο με δυσκολευει τωρα. Μακαρονια βραζω, προφανως, κ αυγα, κ φαι ζεσταινω. αυτα τα κανω. Αλλα σπανια τρωμε τοσο προχειρα. Τωρα απλως φτιαχνει ο αντρας μου διαφορα το σ/κ ή τα απογευματα για να τρωμε ολη τη βδομαδα κ εγω τα πρωινα κανω τα συνοδευτικα ή τη σαλατα. Οταν λεω μαγειρεμα εννοω κανονικο φαγητο με τσιγαρισματα κ σσλτσες κλπ αλλα αυτο μαλλον ειναι νωρις να το κανω.

Απο υπνο νομιζω οτι ειμαι οκ. Συνολικα κοιμαμαι 5-6 ωρες που συνηθως οι 3 μπορει κ 4 ειναι συνεχομενες. Ασχετο που τωρα προσπαθουμε να δουμε τι ποσοτητα κ συχνοτητα γρυματων διευκολυνει την παλινδρομηση κ εγινε παλι λιγο αστατο το προγρσμμα. Τα ξυπνηματα τα μοιραζομασταν με τον αντρα μου αρχη αρχη που ηταν πολυ συχνα αλλα μετα τον αφηνω να κοιμαται κ ξυπναει μονο σε καμια επειγουσα κατασταση. Κοιμαμαι κ το μεσημερι λιγο αν ειναι οκ ο μικρος ή ψευτοκοιμαμαι στον καναπε αν ειμαστε αγκαλια. που κ που νιωθω μια καταρρευση κ δν ακουω ξυπνητηρια κλπ αλλα ειναι πολυ σπανιο. 

Χρονο μονη μου για δραστηριοτητες δεν εχω γιατι τα απογευματα ειναι ακομα ζορικα κ ειμαστε κ οι δυο σε ετοιμοτητα. Πριν αρχισουν οι κολικοι εβγαινα λιγο για περπατημα γυρω γυρω η περνουσα απο τους γειτονες. Μετα δεν ειχα το μυαλο προφανως. Τωρα διαβαζω κανενα βιβλιο η βλεπω ταινια οταν τον κοιμιζω αγκαλια. Η σλληλεπιδραση με ενηλικες ειναι λιγο δυσκολη. Οι γειτονισσες δουλευουν τα πρωινα κ τα σπογευματα εχουν τις δουλειες τους. Επισης μενουμε λιγο εκτος πολης κ χωρις αυτοκινητο δεν μπορω να παω με τον μικρο μαζι. δεν εχει πεζοδρομιο ο δρομος προς τη Χωρα. Κ ο κοσμος εδω γενικα δεν περπαταει. αφηνει την τζιπαρα του στη μεση του δρομου, μπαινει στο μαγαζι κλπ. οποτε καπως ετσι κανω κ εγω εξωτερικες δουλειες, οταν βγαινουμε γις τη βολτα μας. Ακουγεται τρελο για οποιον δεν εχει συνηθισει σε τετοιους τροπους αλλα ετσι ειναι. κ προ μωρου αυτα γενικα τα καναμε μαζι με τον αντρα μου, ο ενας εμενε στο αυτοκινητο για να το μετακινησει αν ενοχλησεικ ο αλλος κατεβαινε, γιατι εμεις ως ξενοι δεν εχουμε μαθει να παραταμε το αυτοκινητο κ να φευγουμε. Γενικα τωρα που ηταν χειμωνας ολα κυλουσαν πιο υποτονικα, εξ ου κ η απομονωση. Τωρα ολοι αρχιζουν να κυκλοφορουν κ θα ειναι διαφορετικα. θα ερθουν κ μεςα στο Παςχα οι συναδελφοι να μας δουν, η γειτονια θα αρχιςει να καθεται στις βεραντες οποτε θα τους βλεπω στην καροτςαδα, πιςτευω οτι θα νιωθω κι εγω σαν κανονικος σνθρωπος. Αλλιως, επικοινωνω με φιλους που ειναι σκορπιοι εδω κ εκει, αλλοι εξωτερικο, αλλοι αναπληρωτες σε ολη την Ελλαδα, αλλα στην Αθηνα. Αλλς πιο πολυ με δυο φιλες που γεννησαμε ιδια περιοδο-. αυτα που κοροϊδευα. Οποτε οι συζητησεις μας ειναι στα ιδια κ τα ιδια. Αφου παει ο αντρας μου να σχολιασει την επικαιροτητα κ αναρωτιεμαι γιατι μου μιλαει κ γιατι θα επρεπε να με ενδιαφερει.  Ακομα κ πραγματα που χρειαζονται στο σπιτι οταν κανει κ δν εχουν σχεση με το μωρο, θυμωνω. Τσακωθηκαμε γιατι μου εφτιαξε τον υπολογιστη πχ. 

Βασικα νομιζα οτι μετα τις 40 μερες με εναν μαγικο τροπο ολα γινονται κανονικα κ ειχα μεγαλες προσδοκιες. Ισως γι αυτο τωρα ειμαι τοσο αγχωμενη, γιατι δρν βλεπω να επιστρεφω στην κανονικοτητα κ δεν ξερω τι φταιει. Δεν εχω κ φιλες στενες πιο εμπειρες να μου δωσουν τα φωτα τους. Μονο τη συννυφαδα μου η οποια ομως ειχε τη μαμα της κ την πεθερα μας μαζι καθε μερα σε ολη σχεδον την αδεια της κ της εκαναν ολες τις δουλειες. Οποτε δεν μοιρω να συγκρινω. 

 

Σημερα τον κρατησα αγκσλια οταν κοιμηθηκε. Διαπιστωσα οτι οντως κανει ελαφρυ υπνο. Με την οαραμικρη κινηση του αντρα μου τιναζοταν. Ενω στον μεσημεριανο κ ολες οι κατσαρολες να πεσουν δεν ξυπναει. Αρα πρεπει να το δεχτω. Τον ξυπναει κ η παλινδρομηση βεβαια καποιες φορες. Αλλα τουλαψιστπν αν τον εχω αγκαλια χαλαρωνει οποτε θα ειναι πιο ξεκουραστος τις αλλες ωρες κ λογικα θα ειμαι κι εγω.

 

Καταρχήν 5-6 ώρες σπαστού ύπνου δεν ειναι εντάξει και είναι λόγος να μην μπορείς να σταθείς από το άγχος.  Οπότε πολύ κακώς δεν μοιράζεστε τα ξυπνήματα με τον σύζυγο και επίσης πολύ κακώς βάζεις σαν προτεραιότητα οτιδήποτε άλλο από δουλειές αντί να κοιμηθείς. Είστε ένα ζευγάρι και μακριά από τον τόπο σας, δεν εχετε μία μεγάλη οικογένεια με 5 παιδιά και τους φίλους τους να μπαινοβγαίνουν, ούτε την πεθερά μέσα στα πόδια σου ουτε από όσο καταλαβαινω πολλές επισκέψεις από γείτονες και φίλους. Οπότε πόσες δουλειές πια να έχει αυτό το σπίτι; Αν μείνει ξέστρωτο το κρεβάτι και τα ποτήρια άπλυτα μέχρι το βράδυ, τι έγινε; Αλλιώς απλά δώσε το μωρό στον άντρα σου όταν γυρίσει σπίτι. Δε χρειάζονται δύο ενήλικες για να προσέξουν ένα μωρό.

Το πρόβλημα της απομόνωσης θα πρέπει να το σκεφτείτε μακροπρόθεσμα. Αν το μέρος που έχετε επιλέξει δε βολεύει με ένα παιδί, φαντάζομαι με νοίκι είστε αφού δεν είναι ο τόπος σας, οπότε σκεφτείτε αν πρέπει να αλλάξετε σπίτι κάποια στιγμή. Και σε ένα και δύο χρόνια και πολύ αργότερα, το παιδί δεν μπορεί να κάθεται όλη μέρα μέσα να κοιτά τους τοίχους. Για να παίξει ώρες αυτόνομα σε εσωτερικό χώρο και χωρίς άλλα παιδιά, θα περάσουν πολλά χρόνια, εκτός αν καταλήξετε στη συνταγή ηλεκτρονικά-τηλεόραση-κινητό και ξανά από την αρχή. Τι κάνουν οι ντόπιοι τα μικρά τους παιδιά; Αν όλοι κυκλοφορούν με αμάξι, πρέπει να δείτε αν σας παίρνει να κάνετε το ίδιο, ή να δείτε πού αλλού μπορείτε να μείνετε. Πού παίζουν τα παιδιά της περιοχής, πού πάνε οι μαμάδες/γιαγιάδες/νταντάδες τα μωρά και τα νήπια βόλτα;

[Έσπερος]

23 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Καταρχήν 5-6 ώρες σπαστού ύπνου δεν ειναι εντάξει και είναι λόγος να μην μπορείς να σταθείς από το άγχος.  Οπότε πολύ κακώς δεν μοιράζεστε τα ξυπνήματα με τον σύζυγο και επίσης πολύ κακώς βάζεις σαν προτεραιότητα οτιδήποτε άλλο από δουλειές αντί να κοιμηθείς. Είστε ένα ζευγάρι και μακριά από τον τόπο σας, δεν εχετε μία μεγάλη οικογένεια με 5 παιδιά και τους φίλους τους να μπαινοβγαίνουν, ούτε την πεθερά μέσα στα πόδια σου ουτε από όσο καταλαβαινω πολλές επισκέψεις από γείτονες και φίλους. Οπότε πόσες δουλειές πια να έχει αυτό το σπίτι; Αν μείνει ξέστρωτο το κρεβάτι και τα ποτήρια άπλυτα μέχρι το βράδυ, τι έγινε; Αλλιώς απλά δώσε το μωρό στον άντρα σου όταν γυρίσει σπίτι. Δε χρειάζονται δύο ενήλικες για να προσέξουν ένα μωρό.

Το πρόβλημα της απομόνωσης θα πρέπει να το σκεφτείτε μακροπρόθεσμα. Αν το μέρος που έχετε επιλέξει δε βολεύει με ένα παιδί, φαντάζομαι με νοίκι είστε αφού δεν είναι ο τόπος σας, οπότε σκεφτείτε αν πρέπει να αλλάξετε σπίτι κάποια στιγμή. Και σε ένα και δύο χρόνια και πολύ αργότερα, το παιδί δεν μπορεί να κάθεται όλη μέρα μέσα να κοιτά τους τοίχους. Για να παίξει ώρες αυτόνομα σε εσωτερικό χώρο και χωρίς άλλα παιδιά, θα περάσουν πολλά χρόνια, εκτός αν καταλήξετε στη συνταγή ηλεκτρονικά-τηλεόραση-κινητό και ξανά από την αρχή. Τι κάνουν οι ντόπιοι τα μικρά τους παιδιά; Αν όλοι κυκλοφορούν με αμάξι, πρέπει να δείτε αν σας παίρνει να κάνετε το ίδιο, ή να δείτε πού αλλού μπορείτε να μείνετε. Πού παίζουν τα παιδιά της περιοχής, πού πάνε οι μαμάδες/γιαγιάδες/νταντάδες τα μωρά και τα νήπια βόλτα;

Καλε γιατι τα ερμηνευεις ολα παντα τοσο τραγικα; σε μια γειτονια με παραδοσιακα σπιτια με βεραντες και κηπους και αλανα εξω και απο κατω θαλασσα μενουμε, λες να μεινει το παιδακι μεσα σε 4 τοιχους; παιδι στην επαρχια σε 4 τοιχους κλεισμενο δεν μενει, απλως χρειαζεται αυτοκινητο για να το πανε στο λιμανι, την παιδικη χαρα, το γηπεδο ή οπου αλλου. Το χειμωνα επισης η ζωη θυμιζει μικρη ευρωπαϊκη πολη μετα το κλειςιμο των καταςτηματων: νεκρα. Το μεςημερι δεν κυκλοφορει ψυχη, κλεινουν κ τα καταςτηματα. το απογευμα βλεπεις κοσμο μονο για τα ψωνια και το βραδυ ειναι λιγα μαγαζια ανοιχτα. Ετσι κι αλλιως δλδ οι περισσοτεροι δεν βγαινουμε ασχετως μωρων. Γεναρη-Μαρτη πανω κατω. Μετα αλλαζουν ολα, ο κοσμος κανει βολτες στο λιμανι, ανοιγουν ταβερνες κλπ. Για τα ψωνια παντως με αυτοκινητο πανε παντα εκτος αν μενουν κοντα στους κεντρικους δρομους! Εμεις εχουμε ενα αυτοκινητο μονο οποτε τα πρωινα βγαινω μονο εδω γυρω. Κι αυτο οταν δεν εχει πολυ βορια ή πολυ νοτια, τοσο που να μην περπαταει ουτε μεγαλος. Φετος ειδικα ηταν δυσκολος χειμωνας. Τωρα στις διακοπες θα εχω αυτοκινητο κ το πρωι, κ μαλλον θα το κραταω κ μετα το πασχα καμια μερα για να βγαινουμε στη Χωρα. 

 

Και στα του θεματος: ο μικρος φαινεται οτι περναει αλμα, αν το υπολογισω με βαση την πητ κ αποκλιση μιας εβδομαδας. Οποτε ειμαι πιο χαλαρη αφου ξερω οτι δεν του φταιει ουτε η παλινδρομηση ουτε του δημιουργησα ψυχολογικα. Χαλαρη ψυχικα διοτι σωματικα θελει διαρκως χορο. Και δεν ειμαι κ αθλητικος τυπος... Στον μπαμπα του καθεται αγκαλιτσα μαζεμενος ακινητος σαν νεογεννητο. Τις μαγκιες τις κανει σ' εμενα. Η πλακα ειναι ο υπερκινητθκος της οικογενειας ειναι ο αντρας μου κ του ετυχε η ακινησια στον καναπε. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 7 λεπτά , Έσπερος είπε:

Καλε γιατι τα ερμηνευεις ολα παντα τοσο τραγικα; σε μια γειτονια με παραδοσιακα σπιτια με βεραντες και κηπους και αλανα εξω και απο κατω θαλασσα μενουμε, λες να μεινει το παιδακι μεσα σε 4 τοιχους; παιδι στην επαρχια σε 4 τοιχους κλεισμενο δεν μενει, απλως χρειαζεται αυτοκινητο για να το πανε στο λιμανι, την παιδικη χαρα, το γηπεδο ή οπου αλλου. Το χειμωνα επισης η ζωη θυμιζει μικρη ευρωπαϊκη πολη μετα το κλειςιμο των καταςτηματων: νεκρα. Το μεςημερι δεν κυκλοφορει ψυχη, κλεινουν κ τα καταςτηματα. το απογευμα βλεπεις κοσμο μονο για τα ψωνια και το βραδυ ειναι λιγα μαγαζια ανοιχτα. Ετσι κι αλλιως δλδ οι περισσοτεροι δεν βγαινουμε ασχετως μωρων. Γεναρη-Μαρτη πανω κατω. Μετα αλλαζουν ολα, ο κοσμος κανει βολτες στο λιμανι, ανοιγουν ταβερνες κλπ. Για τα ψωνια παντως με αυτοκινητο πανε παντα εκτος αν μενουν κοντα στους κεντρικους δρομους! Εμεις εχουμε ενα αυτοκινητο μονο οποτε τα πρωινα βγαινω μονο εδω γυρω. Κι αυτο οταν δεν εχει πολυ βορια ή πολυ νοτια, τοσο που να μην περπαταει ουτε μεγαλος. Φετος ειδικα ηταν δυσκολος χειμωνας. Τωρα στις διακοπες θα εχω αυτοκινητο κ το πρωι, κ μαλλον θα το κραταω κ μετα το πασχα καμια μερα για να βγαινουμε στη Χωρα. 

 

 

 

Δεν είναι θέμα "τραγικότητας", καμιά φορά, αλλάζοντας οι συνθήκες της ζωής (π..χ με ένα παιδί), αλλάζουν και  οι ανάγκες και το πώς προσαρμοζόμαστε. Εγραψες πολλές φορές ότι δεν μπορείτε να περπατήσετε έξω με το μωρό, και ότι για να πατε να ψωνίσετε κάτι, πρεπει να πάτε δυο-δυο με το αμάξι και το σύζυγο. Ειλικρινά, όχι, δεν πιστεύω ότι οι ντόπιοι όλο το χειμώνα δε συναντιούνται, ότι η ντόπια νοικοκυρά  για να πάει το παιδί βόλτα περιμένει το σύζυγο με το αμάξι, ή ότι είναι το μόνο μέρος της Ελλάδας όπου ένα μπουκάλι γάλα χρειάζεται 2 άτομα. Από την άλλη, έχω ζήσει σε περιοχές και εντός Αττικής όπου χωρίς αμάξι δεν γινόταν να κινηθείς γιατί δεν υπήρχε κοντά συγκοινωνία και σε περιοχές όπου είναι αυτονόητο ότι χωρίς να υπάρχουν δυο αμάξια στο σπίτι δεν γίνεται, οπότε καταλαβαίνω πώς μπορεί κανείς να βρεθεί "αιχμάλωτος" στο σπίτι του, αλλα σε αυτη την περίπτωση σκέφτεσαι αν αυτό το στυλ ζωής σου ταιριάζει ή αν κάτι πρέπει να αλλάξει (μακροπρόθεσμα φυσικά, όχι για ένα μήνα). Θα μπορούσατε π.χ. να ψάξετε αν συγκοινωνία στην περιοχή, να συνδυάσετε τις εξόδους σας με κάποιο γείτονα που έχει παρόμοια προβλήματα και να βγαίνετε εκ περιτροπής, να μετακομίσετε, να πηγαίνετε με το αμάξι τον σύζυγο στη δουλειά και μετά να το παίρνεις πίσω στο σπίτι κλπ κλπ.

Στα ποστ παραπάνω δεν περιγράφεις μία παραδοσιακή επαρχιακή γειτονιά, με κήπους και αλάνες, αλλά μία περιοχή όπου κανείς δεν περπατά έξω, δεν υπάρχει πουθενά να πας χωρίς αμάξι, ούτε ασφάλεια στη μετακίνηση, ούτε άνθρωπος να μιλήσεις. Το ιντερνετ και το τηλέφωνο δεν υποκαθιστούν την ανθρώπινη επαφή, οπότε αν όντως ζεις σε απομόνωση και δεν υπερβάλεις, κάτι πρέπει να αλλάξετε.

[Dust pink]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Καλε γιατι τα ερμηνευεις ολα παντα τοσο τραγικα; σε μια γειτονια με παραδοσιακα σπιτια με βεραντες και κηπους και αλανα εξω και απο κατω θαλασσα μενουμε, λες να μεινει το παιδακι μεσα σε 4 τοιχους; παιδι στην επαρχια σε 4 τοιχους κλεισμενο δεν μενει, απλως χρειαζεται αυτοκινητο για να το πανε στο λιμανι, την παιδικη χαρα, το γηπεδο ή οπου αλλου. Το χειμωνα επισης η ζωη θυμιζει μικρη ευρωπαϊκη πολη μετα το κλειςιμο των καταςτηματων: νεκρα. Το μεςημερι δεν κυκλοφορει ψυχη, κλεινουν κ τα καταςτηματα. το απογευμα βλεπεις κοσμο μονο για τα ψωνια και το βραδυ ειναι λιγα μαγαζια ανοιχτα. Ετσι κι αλλιως δλδ οι περισσοτεροι δεν βγαινουμε ασχετως μωρων. Γεναρη-Μαρτη πανω κατω. Μετα αλλαζουν ολα, ο κοσμος κανει βολτες στο λιμανι, ανοιγουν ταβερνες κλπ. Για τα ψωνια παντως με αυτοκινητο πανε παντα εκτος αν μενουν κοντα στους κεντρικους δρομους! Εμεις εχουμε ενα αυτοκινητο μονο οποτε τα πρωινα βγαινω μονο εδω γυρω. Κι αυτο οταν δεν εχει πολυ βορια ή πολυ νοτια, τοσο που να μην περπαταει ουτε μεγαλος. Φετος ειδικα ηταν δυσκολος χειμωνας. Τωρα στις διακοπες θα εχω αυτοκινητο κ το πρωι, κ μαλλον θα το κραταω κ μετα το πασχα καμια μερα για να βγαινουμε στη Χωρα. 

 

Και στα του θεματος: ο μικρος φαινεται οτι περναει αλμα, αν το υπολογισω με βαση την πητ κ αποκλιση μιας εβδομαδας. Οποτε ειμαι πιο χαλαρη αφου ξερω οτι δεν του φταιει ουτε η παλινδρομηση ουτε του δημιουργησα ψυχολογικα. Χαλαρη ψυχικα διοτι σωματικα θελει διαρκως χορο. Και δεν ειμαι κ αθλητικος τυπος... Στον μπαμπα του καθεται αγκαλιτσα μαζεμενος ακινητος σαν νεογεννητο. Τις μαγκιες τις κανει σ' εμενα. Η πλακα ειναι ο υπερκινητθκος της οικογενειας ειναι ο αντρας μου κ του ετυχε η ακινησια στον καναπε. 

 

 

Το μέρος που ζείτε πλεονεκτεί σε πολλά έναντι των μεγάλων πόλεων. Και μόνο στο μπαλκόνι να βγείτε ,ο καθαρός αέρας που θα εισπνεύσει το μωρό (και όχι μόνο) είναι ότι καλύτερο. Κάποια πράγματα ,ίσως τα περισσότερα βγαίνουν ενστικτωδώς από μαμά σε μαμα και μωρό σε μωρό. "Τεχνικες" που λειτούργησαν στα μωρά φίλων δεν λειτουργεί  στο δικό μου και το αντίστροφο. Οπότε με το ένστικτο θα βαδίσεις περισσότερο. Το θέμα της άντλησης είναι όντως πιεστικό τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Φίλη μου που για 3 μήνες αντλούσε , ίσως και από απειρία, ήταν μονίμως δεσμευμένη και κατά κάποιο τρόπο καθηλωμένη με ένα θηλαστρο παντού ( βέβαια εκείνη δεν έκανε μικτή). Πάνω σε αυτό το κομμάτι ,σχετικά με την άντληση , στην επόμενη επίσκεψη στον παιδίατρο μπορεί να γίνει μια κουβέντα, ξέρει καλύτερα και εσάς και το μωρό. Για να υπάρχει κάποια ισορροπία στο σπίτι κάποιος πρέπει να είναι του καναπέ και κάποιος του δρόμου, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το μωρό σου σιγά σιγά μεγαλώνει και θα επιδεικνύει και νέες "ανάγκες"... Ωστόσο, για να απασχοληθεί από τον 3ο μήνα σου δίνονται κάποιες δυνατότητες όπως γυμναστήριο , μαλακά παιχνιδάκια , προβολέας με παιχνίδια πάνω από την κούνια που θα χαζεύει και θα περνάει λίγη ώρα πιο ήρεμα. Το θέμα της παλινδρόμησης είναι σοβαρό για κάποια μωρά που υποφέρουν, αλλά δεν ξέρω αν στην δική σας περίπτωση είναι τόσο σοβαρό, οπότε ξέχνα το. 

[Έσπερος]

4 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Το μέρος που ζείτε πλεονεκτεί σε πολλά έναντι των μεγάλων πόλεων. Και μόνο στο μπαλκόνι να βγείτε ,ο καθαρός αέρας που θα εισπνεύσει το μωρό (και όχι μόνο) είναι ότι καλύτερο. Κάποια πράγματα ,ίσως τα περισσότερα βγαίνουν ενστικτωδώς από μαμά σε μαμα και μωρό σε μωρό. "Τεχνικες" που λειτούργησαν στα μωρά φίλων δεν λειτουργεί  στο δικό μου και το αντίστροφο. Οπότε με το ένστικτο θα βαδίσεις περισσότερο. Το θέμα της άντλησης είναι όντως πιεστικό τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Φίλη μου που για 3 μήνες αντλούσε , ίσως και από απειρία, ήταν μονίμως δεσμευμένη και κατά κάποιο τρόπο καθηλωμένη με ένα θηλαστρο παντού ( βέβαια εκείνη δεν έκανε μικτή). Πάνω σε αυτό το κομμάτι ,σχετικά με την άντληση , στην επόμενη επίσκεψη στον παιδίατρο μπορεί να γίνει μια κουβέντα, ξέρει καλύτερα και εσάς και το μωρό. Για να υπάρχει κάποια ισορροπία στο σπίτι κάποιος πρέπει να είναι του καναπέ και κάποιος του δρόμου, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το μωρό σου σιγά σιγά μεγαλώνει και θα επιδεικνύει και νέες "ανάγκες"... Ωστόσο, για να απασχοληθεί από τον 3ο μήνα σου δίνονται κάποιες δυνατότητες όπως γυμναστήριο , μαλακά παιχνιδάκια , προβολέας με παιχνίδια πάνω από την κούνια που θα χαζεύει και θα περνάει λίγη ώρα πιο ήρεμα. Το θέμα της παλινδρόμησης είναι σοβαρό για κάποια μωρά που υποφέρουν, αλλά δεν ξέρω αν στην δική σας περίπτωση είναι τόσο σοβαρό, οπότε ξέχνα το. 

Για τα παιδια πραγματι υπαρχει αυτο το πλεονεκτημα. για τον γονιο που δεν εχει μεγαλωσει ετσι μπορει να ειναι δυσκολο, ειδικα αν θεωρει αυτονοητα πραγματα που περιγραφει η @ΑΡΓΚ οπως το να περπατησεις μεχρι τον μπακαλη. Το μωρο τις βολτες του θα τις κανει οπως κ να χει, για τον ενηλικα ειναι πιο δυσκολο. Το αλλο πλεονεκτημα ειναι οι μικρες αποστασεις. Και τον γυρο του νησιου να κανουμε, σε 1 ωρα το πολυ ειμαστε σπιτι μας. Δηλαδη κ στο πιο μακρινο χωριο να κατσουμε για φαγητο, ενα μπουκαλι γαλα δικο μου μας αρκει,  κ αν εχει φαει πριν φυγουμε κ κοιμηθει κιολας, μπορει να μην το χρειαστει καν. Κ στην επιστροφη δινουμε κ ενα ξενο στην αναγκη.ωΕχω σκεφτει μεχρι κ να παιρνω το μικρο θηλαστρο με μπαταρια κ να αντλω στο αυτοκινητο στη διαδρομη. Πιο πολυ με αγχωνει η αντληση στο σπιτι. Στην παιδιατρο πριν απο ενα μηνα ειχα υποσχεθει οτι θα τον βαζω στο στηθος για πιπιλισμα τουλαχιστον. Δεν το εκανα για να πω την αληθεια. Εξαλλου μου ειχε πει κ η ιδια να μην παρασυρθω με την ευκολια του θηλαστρου στην αρχη γιατι μετα θα ειναι πιο δυσκολο. Με ειχε αποτρεψει μαλιστα απο το να νοικιασω νοσοκομειακο, Οποτε τωρα τη συζητηση να της κανω; Με ειχε προειδοποιησει!

Η παλινδρομηση του ειμαι κρυφη οποτε δεν ξερουμε ακριβως την ενταση της. 2 φορες ειχε ερεθισμενο λαιμο κ ενοχλησεις στο φαγητο που ομως υποχωρουσαν γρηγορα κ ετσι δεν εχουμε δωσει σιροπι. Τελικα δεν ειμαι σιγουρη για το αν οντως τον ξυπνανε οι γουλιες κ του χαλασαν τους πρωινους υπνους. Μαλλον κοιμαται ελαφρια κ του αρκει ενας συντομος υπνακος, γιατι κ στην

αγκαλια μου ξυπναει. το μεσημερι κοιμαται καλα ομως. φαινεται οτι σε αυτη τη φαση αυτο το προγραμμα τον βολευει. κουραζεται βεβαια το πρωι, το βλεπω. κ οταν κουραζεται κ αρχιζει το κλαμα τον πιανουν γουλιες σαν λοξιγγας κ γινεται χειροτερα. Τωρα το σ/κ τον προλαβαινα πριν κλαψει κ ειδα τη διαφορα. Αν συνηθιζε κ τον μαρσιπο θα με διευκολυνε, το προσπαθω. Αλλα ετςι οπως τον βλεπω νομιζω οτι θα του αρεςει μονο οταν μπορει να γυριςει μπροςτα. Το γυμναστηριο ακομα το χαζευει, δεν νομιζω οτι παιζει συνειδητα, αλλα μαλλον του αρεσει. Βασικα απο νωρις του αρεσε να αραζει κ να απλωνεται κ να κουναει χερια-ποδια, οποτε ημουν σιγουρη οτι θα του αρεσει το γυμναστηριο. κ στο ριλαξ καθεται. μονο με αγχωνει μην κεχαστω κ υπερβω τα ορια της αντοχης του. αυτο επαθα την προηγουμενη εβδομαδα κ δημιουργησα ολη αυτη την ενταση. Σε καμια βδομαδα θα παμε κ στην παιδιατρο κ θα μας πει τι αλλες δραστηριοτητες νς κσνουμε. τωρα ειναι που θα μπορω να τον βαζω να καθεται μπρουμυτα; 

[Anna3011]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Για τα παιδια πραγματι υπαρχει αυτο το πλεονεκτημα. για τον γονιο που δεν εχει μεγαλωσει ετσι μπορει να ειναι δυσκολο, ειδικα αν θεωρει αυτονοητα πραγματα που περιγραφει η @ΑΡΓΚ οπως το να περπατησεις μεχρι τον μπακαλη. Το μωρο τις βολτες του θα τις κανει οπως κ να χει, για τον ενηλικα ειναι πιο δυσκολο. Το αλλο πλεονεκτημα ειναι οι μικρες αποστασεις. Και τον γυρο του νησιου να κανουμε, σε 1 ωρα το πολυ ειμαστε σπιτι μας. Δηλαδη κ στο πιο μακρινο χωριο να κατσουμε για φαγητο, ενα μπουκαλι γαλα δικο μου μας αρκει,  κ αν εχει φαει πριν φυγουμε κ κοιμηθει κιολας, μπορει να μην το χρειαστει καν. Κ στην επιστροφη δινουμε κ ενα ξενο στην αναγκη.ωΕχω σκεφτει μεχρι κ να παιρνω το μικρο θηλαστρο με μπαταρια κ να αντλω στο αυτοκινητο στη διαδρομη. Πιο πολυ με αγχωνει η αντληση στο σπιτι. Στην παιδιατρο πριν απο ενα μηνα ειχα υποσχεθει οτι θα τον βαζω στο στηθος για πιπιλισμα τουλαχιστον. Δεν το εκανα για να πω την αληθεια. Εξαλλου μου ειχε πει κ η ιδια να μην παρασυρθω με την ευκολια του θηλαστρου στην αρχη γιατι μετα θα ειναι πιο δυσκολο. Με ειχε αποτρεψει μαλιστα απο το να νοικιασω νοσοκομειακο, Οποτε τωρα τη συζητηση να της κανω; Με ειχε προειδοποιησει!

Η παλινδρομηση του ειμαι κρυφη οποτε δεν ξερουμε ακριβως την ενταση της. 2 φορες ειχε ερεθισμενο λαιμο κ ενοχλησεις στο φαγητο που ομως υποχωρουσαν γρηγορα κ ετσι δεν εχουμε δωσει σιροπι. Τελικα δεν ειμαι σιγουρη για το αν οντως τον ξυπνανε οι γουλιες κ του χαλασαν τους πρωινους υπνους. Μαλλον κοιμαται ελαφρια κ του αρκει ενας συντομος υπνακος, γιατι κ στην

αγκαλια μου ξυπναει. το μεσημερι κοιμαται καλα ομως. φαινεται οτι σε αυτη τη φαση αυτο το προγραμμα τον βολευει. κουραζεται βεβαια το πρωι, το βλεπω. κ οταν κουραζεται κ αρχιζει το κλαμα τον πιανουν γουλιες σαν λοξιγγας κ γινεται χειροτερα. Τωρα το σ/κ τον προλαβαινα πριν κλαψει κ ειδα τη διαφορα. Αν συνηθιζε κ τον μαρσιπο θα με διευκολυνε, το προσπαθω. Αλλα ετςι οπως τον βλεπω νομιζω οτι θα του αρεςει μονο οταν μπορει να γυριςει μπροςτα. Το γυμναστηριο ακομα το χαζευει, δεν νομιζω οτι παιζει συνειδητα, αλλα μαλλον του αρεσει. Βασικα απο νωρις του αρεσε να αραζει κ να απλωνεται κ να κουναει χερια-ποδια, οποτε ημουν σιγουρη οτι θα του αρεσει το γυμναστηριο. κ στο ριλαξ καθεται. μονο με αγχωνει μην κεχαστω κ υπερβω τα ορια της αντοχης του. αυτο επαθα την προηγουμενη εβδομαδα κ δημιουργησα ολη αυτη την ενταση. Σε καμια βδομαδα θα παμε κ στην παιδιατρο κ θα μας πει τι αλλες δραστηριοτητες νς κσνουμε. τωρα ειναι που θα μπορω να τον βαζω να καθεται μπρουμυτα; 

Είναι δύσκολο με τα πιτσιρίκια σε αυτή την ηλικία όταν έχουν θεματάκια με το γαστρεντερικό. Η κόρη μου (σε λίγο κλείνει τον 4ο) έχει παλινδρομηση ήπιας μορφης η οποία άλλες μέρες δεν απασχολεί καθόλου και άλλες είναι πιο έντονη. Αύτο όμως που μας τσάκισε τους πρώτους μήνες ήταν οι κολικοί όλη μέρα κάθε μέρα. Σε διάβαζα που έλεγες για πρόγραμμα στο μωρό και γέλαγα (με τα χάλια μου). Το δικό μας πρόγραμμα μέχρι κοντά στο 3μηνο ήταν: κλάμα, τάισμα, κλάμα, ύπνος στην αγκαλιά με συνεχείς διακοπές για κλάμα, βόλτες στον απορροφητήρα, κλάμα, κλάμα κ.ο.κ. Το παιδί δεν κοιμόταν όλη μέρα, υπολόγιζα θυμάμαι 8-9 ώρες το πολύ. Μέσα σε αυτή την παράνοια είχα και το βραχνά του θηλάστρου γιατί όπως και εσύ δεν κατάφερα να θηλάσω και από 15 ημερών αντλώ. Το παιδί να πονάει και να μην ξέρω που να το αφήσω για να αντλήσω. Είχα καταντήσει σκιά του εαυτού μου. Έρχονταν φίλες να δουν το μωρό και με λυπόντουσαν.

Τι θέλω όμως να πω. Θα δεις σε λίγο καιρό μεγάλες αλλάγες. Το παιδί μεγαλώνει και μαζί με αυτό και η αντίληψή του. Απόκτα ενδιαφέροντα. Η δικιά μου που δε καθόταν πουθενά μόνο στην αγκαλιά μου 24 ώρες, πλέον και αφού οι κολικοί μειώθηκαν, παίζει πολύ και μόνη της. Αρχικά παρακολουθούσε με δέος το περιστρεφόμενο πάνω από το κρεβάτι της και κούναγε χεράκια ποδαράκια. Όταν την έβαλα στο γυμναστηριο στην αρχή απλά κοιτούσε και άκουγε τη  μουσική, αλλά όσο περνάει ο καιρός έχει πάθει ψύχωση. Μπορεί να κάτσει και πάνω από μισή ώρα να κουνιέται και να χτυπάει τα παιχνιδάκια. Μετά παίζουμε με κουδουνίστρες, αρκουδάκια, παιχνιδάκια με ήχους (τα πιάνει, τα τραβάει). Περνάει η ώρα της και η δική μου.

Σε όλο αυτό το χαμό κατάλαβα ότι τα μωράκια είναι σφουγγάρια. Αντιλαμβάνονται τα πάντα, το άγχος μας, τον εκνευρισμό μας, την κούρασή μας και αναλόγως λειτουργούν. Δώσε χώρο στον εαυτό σου και μην αυτομαστιγώνεσαι. Το έκανα και εγώ. Γιατί δεν τα κατάφερα με το θηλασμό; Μήπως του μετέφερα εκνευρισμό και έχει κολικό; Μήπως την έχω πολύ αγκαλιά και δεν κάνει; Μήπως, μήπως... Σιγά σιγά αρχίζω να τα βλέπω αλλιώς. Είμαι μια νέα μαμά που τώρα μαθαίνει. Μέχρι χθες ήμουν έξω, είχα τη δουλειά μου, έντονη κοινωνική ζωή, βόλτες, ταξίδια. Πρέπει να δώσω χώρο στον εαυτό μου να διαχειριστεί την κλεισούρα, την έλλειψη ενδιαφερόντων εκτός από το παιδί, τη νέα ρουτίνα. Αντλώ 6 φορες τη μέρα, θα μπορούσα και καλύτερα, θα μπορούσα να μην της δίνω και ξένο. Δε θα το κάνω. Με κουράζει αφάνταστα και θέλω να είμαι καλά για το παιδί μου. Είναι καθαρά δικό μου θέμα και δεν αφορά κανέναν άλλο, ούτε τον άντρα μου (ο οποίος παρεμπιπτόντως με στηρίζει σε όλα), πόσο μάλλον την παιδίατρο. Και σε μένα η γιατρός είπε να τη βάζω στο στήθος. Δεν τα καταφέραμε για άλλη μια φορά. Εκνευρίζεται, κλαίει και που πληγώνει πάλι τις θηλές. Και είχα τόση λαχτάρα να θηλάσω... Δικό μου το πρόβλημα, κανενός άλλου. Δε θα λογοδοτήσω σε κανένα.

Κάνεις το καλύτερο για το παιδί. Θα δεις που σε λίγο καιρό θα ηρεμήσετε. Εμένα η μικρή μου έδειξε το δρόμο, κάνει το πρόγραμμά της και εγώ την ακολουθώ. Και μου αρέσει το πρόγραμμά της.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα (δόντια, αρρώστιες, ατυχηματάκια κτλ κτλ) και οφείλουμε να είμαστε όσο πιο χαλαρές γίνεται. Τα λέω για να τα ακούω και εγώ . Να τον χαίρεσαι!

 

[Dust pink]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Για τα παιδια πραγματι υπαρχει αυτο το πλεονεκτημα. για τον γονιο που δεν εχει μεγαλωσει ετσι μπορει να ειναι δυσκολο, ειδικα αν θεωρει αυτονοητα πραγματα που περιγραφει η @ΑΡΓΚ οπως το να περπατησεις μεχρι τον μπακαλη. Το μωρο τις βολτες του θα τις κανει οπως κ να χει, για τον ενηλικα ειναι πιο δυσκολο. Το αλλο πλεονεκτημα ειναι οι μικρες αποστασεις. Και τον γυρο του νησιου να κανουμε, σε 1 ωρα το πολυ ειμαστε σπιτι μας. Δηλαδη κ στο πιο μακρινο χωριο να κατσουμε για φαγητο, ενα μπουκαλι γαλα δικο μου μας αρκει,  κ αν εχει φαει πριν φυγουμε κ κοιμηθει κιολας, μπορει να μην το χρειαστει καν. Κ στην επιστροφη δινουμε κ ενα ξενο στην αναγκη.ωΕχω σκεφτει μεχρι κ να παιρνω το μικρο θηλαστρο με μπαταρια κ να αντλω στο αυτοκινητο στη διαδρομη. Πιο πολυ με αγχωνει η αντληση στο σπιτι. Στην παιδιατρο πριν απο ενα μηνα ειχα υποσχεθει οτι θα τον βαζω στο στηθος για πιπιλισμα τουλαχιστον. Δεν το εκανα για να πω την αληθεια. Εξαλλου μου ειχε πει κ η ιδια να μην παρασυρθω με την ευκολια του θηλαστρου στην αρχη γιατι μετα θα ειναι πιο δυσκολο. Με ειχε αποτρεψει μαλιστα απο το να νοικιασω νοσοκομειακο, Οποτε τωρα τη συζητηση να της κανω; Με ειχε προειδοποιησει!

Η παλινδρομηση του ειμαι κρυφη οποτε δεν ξερουμε ακριβως την ενταση της. 2 φορες ειχε ερεθισμενο λαιμο κ ενοχλησεις στο φαγητο που ομως υποχωρουσαν γρηγορα κ ετσι δεν εχουμε δωσει σιροπι. Τελικα δεν ειμαι σιγουρη για το αν οντως τον ξυπνανε οι γουλιες κ του χαλασαν τους πρωινους υπνους. Μαλλον κοιμαται ελαφρια κ του αρκει ενας συντομος υπνακος, γιατι κ στην

αγκαλια μου ξυπναει. το μεσημερι κοιμαται καλα ομως. φαινεται οτι σε αυτη τη φαση αυτο το προγραμμα τον βολευει. κουραζεται βεβαια το πρωι, το βλεπω. κ οταν κουραζεται κ αρχιζει το κλαμα τον πιανουν γουλιες σαν λοξιγγας κ γινεται χειροτερα. Τωρα το σ/κ τον προλαβαινα πριν κλαψει κ ειδα τη διαφορα. Αν συνηθιζε κ τον μαρσιπο θα με διευκολυνε, το προσπαθω. Αλλα ετςι οπως τον βλεπω νομιζω οτι θα του αρεςει μονο οταν μπορει να γυριςει μπροςτα. Το γυμναστηριο ακομα το χαζευει, δεν νομιζω οτι παιζει συνειδητα, αλλα μαλλον του αρεσει. Βασικα απο νωρις του αρεσε να αραζει κ να απλωνεται κ να κουναει χερια-ποδια, οποτε ημουν σιγουρη οτι θα του αρεσει το γυμναστηριο. κ στο ριλαξ καθεται. μονο με αγχωνει μην κεχαστω κ υπερβω τα ορια της αντοχης του. αυτο επαθα την προηγουμενη εβδομαδα κ δημιουργησα ολη αυτη την ενταση. Σε καμια βδομαδα θα παμε κ στην παιδιατρο κ θα μας πει τι αλλες δραστηριοτητες νς κσνουμε. τωρα ειναι που θα μπορω να τον βαζω να καθεται μπρουμυτα; 

Για το μπρούμυτα μου είχε πει ο γιατρός μου στον μήνα, να την βάζω μπρούμυτα για 10 λεπτά με επιτήρηση ,για να δυναμώνουν οι μύες.  Για τις δραστηριότητες δεν τις κάνει ασυνείδητα αλλά του δίνεις ερεθίσματα.

[Έσπερος]

1 hour ago, Dust pink είπε:

Για το μπρούμυτα μου είχε πει ο γιατρός μου στον μήνα, να την βάζω μπρούμυτα για 10 λεπτά με επιτήρηση ,για να δυναμώνουν οι μύες.  Για τις δραστηριότητες δεν τις κάνει ασυνείδητα αλλά του δίνεις ερεθίσματα.

Δεν μου ειχε πει κατι εμενα νωριτερα αλλα δεν ειχα ρωτησει κ εγω. Τωρα θα τη ρωτησω οτσν παμε.

ασχετο με το θεμα αλλα με προβληματισε η @ΑΡΓΚ. 6 ωρες υπνου με μωρο ειναι λιγες; ενταξει με τις 5 ειμαι οριακα αλλα συνηθως το 6ωρο το προσεγγιζω. δηλαδη εσεις κοιμοσασταν περισσοτερο; τωρα τελευταια τυχαινει να πεφτω για λιγο κ να μην κοιμαμαι αμεσως ή τα βραδια να ξυπναω για τουαλετα, που πριν δεν το καταλαβαινα λογω κουρασης, κ θεωρησα οτι οι ωρες που κοιμαμαι ειναι οκ - με δεδομενο οτι ουτε δουλευω ουτε αλλο παιδι εχω.

[kotsifikos]

Είναι σίγουρα λίγες αλλά νομίζω πως καμία νέα μαμά δεν κοιμάται παραπάνω,βέβαια εξαρτάται και απο το μωρό, εγώ κοιμόμουν σίγουρα πολύ λιγότερο από 6 ώρες στο 24ωρο.

[vicky86]

Μπρουμυτα ειχαμε ξεκινησει σιγουρα στην ηλικια σας,αλλα γενικα στον μικρο αρεζε πολυ,κ ακομη αρεσει ετσι κοιμαται

Ο μαρσιπος να κοιταει μπροστα το μωρο ακομη κ σε εργονομικο δ συνισταται για πανω απο κανενα τεταρτακι

Ισως βολευτει περισσοτερο μετα τον τεταρτο μηνα που θα εχει σχετικα καλη πλευρικη στηριξη κ θα μπορεις να εχεις πιο ελευθερα τα χερακια εκτος μαρσιπου με δεσιμο στο γοφο(γινεται με μαι ται).κ ακομη περισσοτερο μετα τον εκτο αφου καθησει μονο στον πωπο που μπορεις να κανεις back carry,κ θα μπορει να παρατηρει καλυτερα

Δ ειναι ευκολο να λειτουργησεις με 6ωρες υπνου,αλλα ειναι κτ που εχουν αντιμετωπισει πολλες νεες μαμαδες.αν μπορεις ξαπλωσε μαζι του κ το μεσημερι

[marakiz]

Εγώ πάντως όταν ήταν το μωρό μου στο πρώτο τρίμηνο, όποτε μετρούσα 6 ώρες ύπνου έστω και σπαστές, έκανα πάρτι.

[Έσπερος]

Μη μου βάλετε την ιδέα τώρα ότι δεν κοιμάμαι καλά! Μάλλον μου φαίνεται πάρτι σε σχέση με την αρχή. Επίσης επειδή γενικά ο μικρός κοιμάται γρήγορα μόλις φάει, με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, όση ώρα τον κρατάω απλά για να σιγουρευτώ ότι κοιμάται κ μετά που βγάζω γάλα χαλαρώνω πολύ. Ειδικά την ώρα της άντλησης. Είναι κ η μόνη ώρα που είμαι κατά κάποιον τρόπο μόνη στο σπίτι, το οποίο έχω την ιδιορρυθμία να το αποζητώ (προ μωρού επεδίωκα να βάζω για ύπνο τον άντρα μου το μεσημέρι / απόγευμα ή να ξυπνάω νωρίτερα τα πρωινά έστω κ για μισή ώρα, και θύμωνα όταν δεν γινόταν αυτό - γι' αυτό λέει ο κακομοίρης ότι καταπιέζω τον μικρό, το δικό του απωθημένο βγάζει). Δεν είναι δηλαδή ένα ξύπνημα με ένταση και κούραση.

 

Εξάλλου 6 ώρες κοιμούνται και άνθρωποι που ξυπνάνε πολύ νωρίς για τη δουλειά τους. Ίσως εκεί παίζει ρόλο το συνεχόμενο; Δεν ξέρω.

[mama16]

6 ώρες εννοείται είναι λίγες ημερησίως αλλά οι περισσότερες μαμαδες το πρώτο 6μηνο δεν νομίζω να κοιμούνται περισσότερο. Εγώ θυμάμαι κοιμομουν 4,5-5 ώρες σπαστες εννοείται κ όταν τύχαινε να κοιμηθώ 6 ώρες έλεγα ουαουυυυυ!!!

[marakiz]

Αυτό που λέει η μαμα16 ακριβώς.

6 ώρες δεν φτάνουν γενικά. Για μια μωρομαμά όμως είναι καλές θεωρώ. Εγώ άργησα πολύ να κοιμηθώ 6 ώρες έστω αθροιστικά. 

Παρόλα αυτά εσύ ΕΣΠΕΡΟΣ, πιστεύω πως αν λύσεις κάποια πρακτικά πράγματα, μπορείς να κοιμάσαι και περισσότερο. 

[Dust pink]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Μη μου βάλετε την ιδέα τώρα ότι δεν κοιμάμαι καλά! Μάλλον μου φαίνεται πάρτι σε σχέση με την αρχή. Επίσης επειδή γενικά ο μικρός κοιμάται γρήγορα μόλις φάει, με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, όση ώρα τον κρατάω απλά για να σιγουρευτώ ότι κοιμάται κ μετά που βγάζω γάλα χαλαρώνω πολύ. Ειδικά την ώρα της άντλησης. Είναι κ η μόνη ώρα που είμαι κατά κάποιον τρόπο μόνη στο σπίτι, το οποίο έχω την ιδιορρυθμία να το αποζητώ (προ μωρού επεδίωκα να βάζω για ύπνο τον άντρα μου το μεσημέρι / απόγευμα ή να ξυπνάω νωρίτερα τα πρωινά έστω κ για μισή ώρα, και θύμωνα όταν δεν γινόταν αυτό - γι' αυτό λέει ο κακομοίρης ότι καταπιέζω τον μικρό, το δικό του απωθημένο βγάζει). Δεν είναι δηλαδή ένα ξύπνημα με ένταση και κούραση.

 

Εξάλλου 6 ώρες κοιμούνται και άνθρωποι που ξυπνάνε πολύ νωρίς για τη δουλειά τους. Ίσως εκεί παίζει ρόλο το συνεχόμενο; Δεν ξέρω.

6 ώρες ύπνου στον άνθρωπο γενικά είναι λίγες. Το 8ωρο θεωρειται ιδανικό. Όμως στις νέες μαμάδες παίζει ρόλο και ο παράγοντας υπερένταση, μπορει να έχεις τις ιδανικές συνθήκες αλλά μυαλό και σώμα να βρίσκονται σε εγρήγορση οπότε ο ύπνος να μην έρχεται η να είναι μη ξεκούραστος ( αυτό που κοιμάσαι λίγο , ξυπνάς απότομα και νιώθεις σαν να έχεις κατεβάσει μια κάβα και μετά κομμάτια). Είχε συμβεί σε μένα, να έχω ένα ήρεμο μωρό ειδικά το βράδυ και να μην μου έρχεται ύπνος πριν τις 2... Το μωρό κοιμόταν από τις 10.30... Δεν συζητώ για μεσημέρι, είναι αστείο.

[Έσπερος]

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν είναι θέμα "τραγικότητας", καμιά φορά, αλλάζοντας οι συνθήκες της ζωής (π..χ με ένα παιδί), αλλάζουν και  οι ανάγκες και το πώς προσαρμοζόμαστε. Εγραψες πολλές φορές ότι δεν μπορείτε να περπατήσετε έξω με το μωρό, και ότι για να πατε να ψωνίσετε κάτι, πρεπει να πάτε δυο-δυο με το αμάξι και το σύζυγο. Ειλικρινά, όχι, δεν πιστεύω ότι οι ντόπιοι όλο το χειμώνα δε συναντιούνται, ότι η ντόπια νοικοκυρά  για να πάει το παιδί βόλτα περιμένει το σύζυγο με το αμάξι, ή ότι είναι το μόνο μέρος της Ελλάδας όπου ένα μπουκάλι γάλα χρειάζεται 2 άτομα. Από την άλλη, έχω ζήσει σε περιοχές και εντός Αττικής όπου χωρίς αμάξι δεν γινόταν να κινηθείς γιατί δεν υπήρχε κοντά συγκοινωνία και σε περιοχές όπου είναι αυτονόητο ότι χωρίς να υπάρχουν δυο αμάξια στο σπίτι δεν γίνεται, οπότε καταλαβαίνω πώς μπορεί κανείς να βρεθεί "αιχμάλωτος" στο σπίτι του, αλλα σε αυτη την περίπτωση σκέφτεσαι αν αυτό το στυλ ζωής σου ταιριάζει ή αν κάτι πρέπει να αλλάξει (μακροπρόθεσμα φυσικά, όχι για ένα μήνα). Θα μπορούσατε π.χ. να ψάξετε αν συγκοινωνία στην περιοχή, να συνδυάσετε τις εξόδους σας με κάποιο γείτονα που έχει παρόμοια προβλήματα και να βγαίνετε εκ περιτροπής, να μετακομίσετε, να πηγαίνετε με το αμάξι τον σύζυγο στη δουλειά και μετά να το παίρνεις πίσω στο σπίτι κλπ κλπ.

Στα ποστ παραπάνω δεν περιγράφεις μία παραδοσιακή επαρχιακή γειτονιά, με κήπους και αλάνες, αλλά μία περιοχή όπου κανείς δεν περπατά έξω, δεν υπάρχει πουθενά να πας χωρίς αμάξι, ούτε ασφάλεια στη μετακίνηση, ούτε άνθρωπος να μιλήσεις. Το ιντερνετ και το τηλέφωνο δεν υποκαθιστούν την ανθρώπινη επαφή, οπότε αν όντως ζεις σε απομόνωση και δεν υπερβάλεις, κάτι πρέπει να αλλάξετε.

Ολες οι οικογενειες  εδω εχουν δυο αυτοκινητα ή εστω αυτοκινητο και μηχανακι. Εμας τα οικονομικα τωρα δν το επιτρεπουν. Οταν στο μελλον προκυψει αναγκη γις να πηγσινοερχονται τα παιδια στις δραστηριοτητες τους, ελπιζω οτι θα εχει λυθει το θεμα, το οποιο προφανως δημιουργει περιορισμους κ προβληματα- προβληματα που αντιμετωπιζει οποιος ειναι δημοςιος υπαλληλος "ξενος" σε τουριςτικο μερος οπου υπαρχει αλλο επιπεδο ζωης. Το να πας παντου με το αυτοκινητο ειναι νομιζω γενικο χαρακτηριστικο της επαρχιας. Δεν πανε δυο δυο, εμεις δεν θελουμε να παραταμε το αυτοκινητο κ να φευγουμε οποτε συνδυαζουμε τις δουλειες μας σε μια κοινη εξοδο. 

 

Οταν ανοιξει ο καιρος ο σντρας μου θα πηγαινει με τα ποδια στο σχολειο - αυτο γινεται αν εισαι προσεκτικος. με μωρο δεν περπατας σε περιφερειακο δρομο χωρις πεζοδρομιο. Ετσι θα εχω αυτοκινητο για να βγαινουμε. Παντως αυτα για την κλεισουρα ισχυουν. Ειναι αλλη νοοτροπια για οποιον δν το εχει ζησει πρωτογνωρη. Μετα τις γιορτες πεφτουμε σε χειμερια ναρκη. καμια καφετερια - που δν παμε τωρα λογω τσιγαρου- κανενα σπιτι - που δν μας ερχεται ακομα κανεις λογω ιωσεων του σχολειου, ολοι το πασχα θα ερθουν-  καπως ετσι περναμε. Απο ανοιξη καποιοι ειναι κ καθε μερα εξω για καφε η ποτο. Ουτε να μετακομισουμε υπαρχει λογος. Ειμαστε προαστιο της Χωρας σε αποσταση που περπατιεται. Ιδανικο. Μεσα στη Χωρα θα νοικιαζαμε διαμερισμα πολυκατοικιας επι της ουσιας. Θα με δλδ ενα απο τα βασικα θετικα της επαρχιας. 

παντως αν σε ενα εχεις δικιο ειναι οτι ακομα δεν εχω συνειδητοποιησει οτι πρεπει με το μωρο να οργανωσω μια διαφορετικη κσθημερινοτητα με λογικη μη εργαζομενης μαμας κ να δω τι κανουν οι αλλες μαμαδες. Ειναι περιεργο σ ενα μερος που το εχω συνδυασει μονο με τη δουλεια, να πρεπει να σκεφτω αλλα πραγματα για να περναει η μερα κ να γνωρισω αλλους ανθρωπους.

πρίν από 25 λεπτά , Dust pink είπε:

6 ώρες ύπνου στον άνθρωπο γενικά είναι λίγες. Το 8ωρο θεωρειται ιδανικό. Όμως στις νέες μαμάδες παίζει ρόλο και ο παράγοντας υπερένταση, μπορει να έχεις τις ιδανικές συνθήκες αλλά μυαλό και σώμα να βρίσκονται σε εγρήγορση οπότε ο ύπνος να μην έρχεται η να είναι μη ξεκούραστος ( αυτό που κοιμάσαι λίγο , ξυπνάς απότομα και νιώθεις σαν να έχεις κατεβάσει μια κάβα και μετά κομμάτια). Είχε συμβεί σε μένα, να έχω ένα ήρεμο μωρό ειδικά το βράδυ και να μην μου έρχεται ύπνος πριν τις 2... Το μωρό κοιμόταν από τις 10.30... Δεν συζητώ για μεσημέρι, είναι αστείο.

μεχρι πριν δυο βδομαδες κοιμομουν οπου να ναι οπως να ναι κ δεν ακουγα ουτε ρολογια. αλλα μσλλον το διαστημα συνεχομενων υπνων που προλαβα να κανω με βοηθησε. νιωθω καπως κουρασμενη μετα τα περπατηματα που αρχισαμε, αλλα κουρασμενη, οχι αυπνη. το βραδυ βλεπω ονειρα κ τα θυμαμαι, που πιο προν δν εβλεπα. η ξυπναω για τουαλετα. κ δεν χαλαρωνω τοσο γρηγορα. χθρς πχ ειχα χρονο κ το απογευμα κ νωρις το βραδυ κ τελικα κοιμηθηκα κοντα 11. Νομιζω οτι με βοηθησε, εκτος που τρωω πολυ καλα, που γενικα ημουν παντα ευλαβικη με το 8ωρο οποτε μετα το πρωτο σοκ εχω αποθεματα στις μπαταριες μου κ λειτουργω. βεβαοα οταν σιγουρευτω οτι ο μικρος μετα απο 6 ωρες υπνου δν θα πιει ασπρο πατο ολη την μπουκαλα σαν αλκοολικος για να τον πιασουν μετα τα γαστρεβτερικα του, θα τον ξσνασφηνω κ ετσι θα κοιμαμσι αν οχι οερισσοτερο, πιο συνεχομενα. γιατι ποιος ξερει τι επιφυλασσει το μελλον! 

[Dust pink]

πρίν από 16 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ολες οι οικογενειες  εδω εχουν δυο αυτοκινητα ή εστω αυτοκινητο και μηχανακι. Εμας τα οικονομικα τωρα δν το επιτρεπουν. Οταν στο μελλον προκυψει αναγκη γις να πηγσινοερχονται τα παιδια στις δραστηριοτητες τους, ελπιζω οτι θα εχει λυθει το θεμα, το οποιο προφανως δημιουργει περιορισμους κ προβληματα- προβληματα που αντιμετωπιζει οποιος ειναι δημοςιος υπαλληλος "ξενος" σε τουριςτικο μερος οπου υπαρχει αλλο επιπεδο ζωης. Το να πας παντου με το αυτοκινητο ειναι νομιζω γενικο χαρακτηριστικο της επαρχιας. Δεν πανε δυο δυο, εμεις δεν θελουμε να παραταμε το αυτοκινητο κ να φευγουμε οποτε συνδυαζουμε τις δουλειες μας σε μια κοινη εξοδο. 

 

Οταν ανοιξει ο καιρος ο σντρας μου θα πηγαινει με τα ποδια στο σχολειο - αυτο γινεται αν εισαι προσεκτικος. με μωρο δεν περπατας σε περιφερειακο δρομο χωρις πεζοδρομιο. Ετσι θα εχω αυτοκινητο για να βγαινουμε. Παντως αυτα για την κλεισουρα ισχυουν. Ειναι αλλη νοοτροπια για οποιον δν το εχει ζησει πρωτογνωρη. Μετα τις γιορτες πεφτουμε σε χειμερια ναρκη. καμια καφετερια - που δν παμε τωρα λογω τσιγαρου- κανενα σπιτι - που δν μας ερχεται ακομα κανεις λογω ιωσεων του σχολειου, ολοι το πασχα θα ερθουν-  καπως ετσι περναμε. Απο ανοιξη καποιοι ειναι κ καθε μερα εξω για καφε η ποτο. Ουτε να μετακομισουμε υπαρχει λογος. Ειμαστε προαστιο της Χωρας σε αποσταση που περπατιεται. Ιδανικο. Μεσα στη Χωρα θα νοικιαζαμε διαμερισμα πολυκατοικιας επι της ουσιας. Θα με δλδ ενα απο τα βασικα θετικα της επαρχιας. 

παντως αν σε ενα εχεις δικιο ειναι οτι ακομα δεν εχω συνειδητοποιησει οτι πρεπει με το μωρο να οργανωσω μια διαφορετικη κσθημερινοτητα με λογικη μη εργαζομενης μαμας κ να δω τι κανουν οι αλλες μαμαδες. Ειναι περιεργο σ ενα μερος που το εχω συνδυασει μονο με τη δουλεια, να πρεπει να σκεφτω αλλα πραγματα για να περναει η μερα κ να γνωρισω αλλους ανθρωπους.

μεχρι πριν δυο βδομαδες κοιμομουν οπου να ναι οπως να ναι κ δεν ακουγα ουτε ρολογια. αλλα μσλλον το διαστημα συνεχομενων υπνων που προλαβα να κανω με βοηθησε. νιωθω καπως κουρασμενη μετα τα περπατηματα που αρχισαμε, αλλα κουρασμενη, οχι αυπνη. το βραδυ βλεπω ονειρα κ τα θυμαμαι, που πιο προν δν εβλεπα. η ξυπναω για τουαλετα. κ δεν χαλαρωνω τοσο γρηγορα. χθρς πχ ειχα χρονο κ το απογευμα κ νωρις το βραδυ κ τελικα κοιμηθηκα κοντα 11. Νομιζω οτι με βοηθησε, εκτος που τρωω πολυ καλα, που γενικα ημουν παντα ευλαβικη με το 8ωρο οποτε μετα το πρωτο σοκ εχω αποθεματα στις μπαταριες μου κ λειτουργω. βεβαοα οταν σιγουρευτω οτι ο μικρος μετα απο 6 ωρες υπνου δν θα πιει ασπρο πατο ολη την μπουκαλα σαν αλκοολικος για να τον πιασουν μετα τα γαστρεβτερικα του, θα τον ξσνασφηνω κ ετσι θα κοιμαμσι αν οχι οερισσοτερο, πιο συνεχομενα. γιατι ποιος ξερει τι επιφυλασσει το μελλον! 

"Ξένος" σε κάποιο μέρος έχει αρκετά αρνητικά αλλά και πολλά θετικά! Υπάρχει μια ελεύθερη ως προς τις κινήσεις. Απ' ότι καταλαβαίνω δεν θα είστε μόνιμα εκεί... Βόλτες μπορούν να συνδυαστούν απόγευμα έτσι ώστε να σας πηγαίνει ο σύζυγος με το αμάξι. Η νωρίς το μεσημέρι μετά το φαγητό, για να γλυτώσεις την πρωινή βόλτα χωρίς αμάξι μέχρι να σου το διαθέσει ο σύζυγος μιας και σε κουράζει. Γνωριμίες με άλλες μαμάδες θα έρθουν όταν ξεκινήσετε παιδική χαρα, μιας και είστε καινούριοι στον τόπο. Εκτός μετά από κάποια συνάδελφο για καφέ. Τις ανάγκες του μωρού θα τις βρεις ενστικτωδώς, από ένα σημείο και μετά δεν θα χρειαζεται να χειρίζεστε τα πάντα σχετικά με το μωρό, έφαγε τόσο, κοιμήθηκε λίγο, έκλαψε κτλ.