Το παίζει "μαμά" χωρίς να είναι

[ΑΡΓΚ]

Όπως είπα στην αρχή, η φίλη μου μια χαρά τα πάει με τον πατέρα, οι σχέσεις τους λόγω του παιδιού είναι πολιτισμένες, το θέμα δημιουργείται από την νυν που θέλει συνεχώς να ακυρώνει την μαμά ως μαμά και να την κριτικάρει όπου βρεθεί. Η νυν έχει το πρόβλημα όχι η φίλη μου.

Δεν ξέρω τι σε κάνει να βλέπεις έτσι τα πράγματα, αλλά από πότε το τρίτο πρόσωπο έχει άποψη για θέματα που αφορούν το παιδί και ενώ τα έχουν ήδη συμφωνήσει και αποφασίσει οι γονείς του?

Δεν μου απάντησες στο ερώτημα για το εάν το παιδί το κρατούσαν γιαγιά ή νταντά θα είχαν τον ίδιο λόγο σε θέματα που αφορούν το παιδί?? Η εν λόγω κυρία δεν διαφέρει πουθενά από αυτές.

 

Και για την ιστορία η φίλη μου έχει προχωρήσει, είναι με έναν άνθρωπο αυτή τη στιγμή αλλά δεν θέλω το θέμα να καταντήσει σε κουτσομπολιό, θέλω να δω πως πραγματικά μπορώ να την βοηθήσω να αντιμετωπίσει την νυν σε ότι αφορά το παιδί!

 

 

Το παιδί ας πούμε ότι την Τρίτη το δίνει το δικαστήριο στον μπαμπά. Ο μπαμπάς εμπιστεύεται το παιδί στην νέα σύζυγο ή στην εκάστοτε φιλενάδα ή στη μάνα του ή προσλαμβάνει μία babysitter ή το αφήνει στον κολλητό του. Αυτός ο άνθρωπος που το προσέχει, το ταϊζει πατατάκια, πίτσα και παγωτό και παίζουν 6 ώρες ηλεκτρονικά. Ειναι πρόβλημα του πατερα. Αν ο πατέρας δεν το γνωρίζει, σαφώς πρέπει να το μάθει. Αν το γνωρίζει, το χειρίζεται όπως πιστεύει και τέλος. Το αφήνει να συνεχιστεί ή όχι, γιατί αυτός έτσι πιστεύει και είναι εξίσου γονιός του παιδιού με τη φίλη σου.

Οσο για την "εν λόγω κυρία" η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας την επέλεξε για σύζυγο, και άρα ειναι ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του παιδιού και η φιλη σου πρέπει να το αποδεχτεί και να διευκολύνει τη σχέση του παιδιού μαζί της. Αλλά και να ήταν απλά η φιλενάδα του μπαμπά ή η babysitter που αυτός προσέλαβε, πάλι στις μέρες του μπαμπά δεν έχει λόγο η φίλη σου. Οσο και αν διαφωνεί.

[ΑΝΝΑ24]

Συμφωνώ απόλυτα με την Αγγεκ και την vtgian, της οποίας η γνώμη μετράει τριπλά μιας και έχει προσωπική εμπειρία.

Παρεμπίπτόντως, τόσα χρόνια που βλέπω τη vtgian να γράφει "η κόρη μου", μιλώντας για την κόρη του άντρα της, τη χαίρομαι πραγματικά γιατί ένα μόνο πράγμα δείχνει, ότι αγαπάει το παιδί. Σαφέστατα δεν τελεί υπό την εντύπωση ότι είναι η μαμά της, αλλά είναι πολύ πολύ πιο ζεστό από το "η κόρη του άντρα μου" που δείχνει αποστασιωποίηση.

Τζατζικάκι, η μητριά είναι θεσμικός ρόλος. Δεν είναι πια ούτε η άσχετη, ούτε η αντροχωρίστρα. Είναι η γυναίκα του μπαμπά, η νοικοκυρά στο σπίτι που μπαίνει το παιδί. Έχει και λόγο και δικαιώματα. Δεν καταπίνεται, αλλά έτσι είναι.

Πες στη φίλη σου να φροντίζει το παιδί της όσο μπορεί καλύτερα και να μην ασχολείται τι γίνεται παραπέρα. Κοινώς, get a life. Σκληρό, αλλά έτσι είναι φιλενάδες. Shit happens. Το θέμα είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα.

 

* Αλήθεια, τι θα μετέφεραν οι φίλες της μαμάς αν η γυναίκα αυτή δεν εμφανιζόταν σε κανένα πάρτυ, μίλαγε για το παιδί σα να είναι το παιδί της κουμπάρας της ανηψιάς του γείτονα και κοίταγε να το ξεφορτώνεται???

[ΑΡΓΚ]

Καταλαβαίνω ότι ρωτάς πώς η φίλη σου θα αλλάξει την κατάσταση. Ειλικρινά, αν δεν σκοπεύει να γίνει κολλητή με τη μητριά, να συναντιουνται για καφέ μία φορά τη βδομάδα, να μιλάνε στο τηλέφωνο κάθε μέρα και να έχουν κουβέντες του τύπου "σήμερα τάισα το Δημητράκι πίτσα και έχει μωρέ στρουμπουλέψει νομίζω, δώσε του καλύτερα φρουτο για απογευματινό", δεν μπορεί να κάνει κάτι. Δεν θα πετύχει με φωνές και νεύρα και απειλές να τραβήξει τα λουριά ο μπαμπάς στη σύζυγό του. Ο μπαμπάς χώρισε τη φίλη σου και παντρεύτηκε μιαν άλλη. Ποια η πιθανότητα να επηρρεαστεί από τη γυναίκα που παράτησε για το πώς θα συμπεριφέρεται στη γυναίκα με την οποία είναι τώρα; Καμία.

[mkcm]

Αν καταλαβαίνω καλά, ο μπαμπάς συμφωνεί στο να μη δίνονται πατατάκια, γλυκά, κλπ. και η νυν τα δίνει με δική της πρωτοβουλία και ίσως και στα κρυφά; Αν ισχύει αυτό το σενάριο, φουντώνω ακόμα περισσότερο!!!!!

Και ειλικρινά, δε με απασχολεί αν με αυτή τη συμπεριφορά της νυν δημιουργούνται τριβές ανάμεσα στο νέο ζευγάρι. Αυτό είναι δικό τους θέμα, όπως και ο,τιδήποτε αφορά τους δυο τους.

Και δε απασχολεί και αν μακροπρόθεσμα βγάλει το παιδί το συμπέρασμα, ότι η νυν προσπαθεί με τα γλυκά, τα δώρα, την παραβίαση κανόνων, κλπ. να εξαγοράσει την αγάπη του παιδιού και ίσως και να δώσει στον εαυτό της συγχωροχάρτι για το ότι έβαλε το χεράκι της να διαλυθεί μια οικογένεια.

Το τώρα με απασχολεί, που ένα παιδάκι 10 ετών (που κατά τη γνώμη μου δεν έχει τη συναισθηματική ωριμότητα να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις), το οποίο πληγώθηκε μια φορά από το διαζύγιο των γονιών του, έρχεται αντιμέτωπο με μια κατάσταση, όπου μια γυναίκα προσπαθεί να υποκαταστήσει τη μαμά του, να την ακυρώσει, που ακούει από τη μία τη μαμά να λέει το ένα και από την άλλη τη "μαμά" να λέει το άλλο, κατά τη γνώμη μου (έχει ήδη πει, ότι διακατέχομαι από εμπάθεια, οπότε συμπαθάτε με) έτσι για να πηγαίνει κόντα στη μητέρα.

Και ειλικρινά τώρα, ένα δεκάχρονο που αγαπά τον μπαμπά και τη μαμά, πιστεύετε ότι θα μπει στη διαδικασία να "βάλει τα πράγματα στη θέση τους"; Μάλλον όχι. Θα υπομένει, ώστε να μην κακοκαρδίσει καμία πλευρά. Και εδώ είναι που γίνεται μπαλάκι, ακόμα κι αν δεν το εκφράζει.

Και όχι, προσωπικά δε δέχομαι τους κανόνες να τους βάζει η νυν. Θα τους βάζει ο μπαμπάς. Εκείνος έχει την ευθύνη. Αν ζητάει το παιδί πατατάκια στο σινεμά, η νυν πρέπει να λέει, ρώτησε τον μπαμπά σου και ό,τι σου πει και τέλος. Αν θέλει να κάτσει ξύπνιο μέχρι τα άργια μεσάνυχτα, η νυν δεν έχει καμία δουλειά να πει, "ότι θες εσύ παιδάκι μου", αλλά πρέπει να πει: "θα ρωτήσεις τον μπαμπά κι ό,τι σου πει, κοκ.

Και κλείνοντας, θα το ξαναπώ. Όση ευθύνη έχει ο σύζυγος για την εξωσυζυγική του σχέση, άλλη τόση έχει και το τρίτο πρόσωπο. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή, γιατί μια γυναίκα πρέπει να κάνει σχέση με έναν παντρεμένο; Χάθηκαν οι ελεύθεροι; Αφού ήξερε ότι είναι παντρεμένος να μην έμπλεκε. Άλλο να γνωρίσεις έναν άνθρωπο χωρισμένο, που έχει παιδιά από πίσω και άλλο να ξέρεις ότι υπάρχει μια οικογένεια - με τα όποια προβλήματα, μου είναι αδιάφορο πόσα είναι και πόσο σοβαρά είναι - και να χώνεσαι να τη διαλύεις. Εκεί δηλαδή περίσσευε η τάχα αγάπη που νιώθει για το παιδάκι;

[ΑΡΓΚ]

Αν καταλαβαίνω καλά, ο μπαμπάς συμφωνεί στο να μη δίνονται πατατάκια, γλυκά, κλπ. και η νυν τα δίνει με δική της πρωτοβουλία και ίσως και στα κρυφά; Αν ισχύει αυτό το σενάριο, φουντώνω ακόμα περισσότερο!!!!!

Και ειλικρινά, δε με απασχολεί αν με αυτή τη συμπεριφορά της νυν δημιουργούνται τριβές ανάμεσα στο νέο ζευγάρι. Αυτό είναι δικό τους θέμα, όπως και ο,τιδήποτε αφορά τους δυο τους.

Και δε απασχολεί και αν μακροπρόθεσμα βγάλει το παιδί το συμπέρασμα, ότι η νυν προσπαθεί με τα γλυκά, τα δώρα, την παραβίαση κανόνων, κλπ. να εξαγοράσει την αγάπη του παιδιού και ίσως και να δώσει στον εαυτό της συγχωροχάρτι για το ότι έβαλε το χεράκι της να διαλυθεί μια οικογένεια.

Το τώρα με απασχολεί, που ένα παιδάκι 10 ετών (που κατά τη γνώμη μου δεν έχει τη συναισθηματική ωριμότητα να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις), το οποίο πληγώθηκε μια φορά από το διαζύγιο των γονιών του, έρχεται αντιμέτωπο με μια κατάσταση, όπου μια γυναίκα προσπαθεί να υποκαταστήσει τη μαμά του, να την ακυρώσει, που ακούει από τη μία τη μαμά να λέει το ένα και από την άλλη τη "μαμά" να λέει το άλλο, κατά τη γνώμη μου (έχει ήδη πει, ότι διακατέχομαι από εμπάθεια, οπότε συμπαθάτε με) έτσι για να πηγαίνει κόντα στη μητέρα.

Και ειλικρινά τώρα, ένα δεκάχρονο που αγαπά τον μπαμπά και τη μαμά, πιστεύετε ότι θα μπει στη διαδικασία να "βάλει τα πράγματα στη θέση τους"; Μάλλον όχι. Θα υπομένει, ώστε να μην κακοκαρδίσει καμία πλευρά. Και εδώ είναι που γίνεται μπαλάκι, ακόμα κι αν δεν το εκφράζει.

Και όχι, προσωπικά δε δέχομαι τους κανόνες να τους βάζει η νυν. Θα τους βάζει ο μπαμπάς. Εκείνος έχει την ευθύνη. Αν ζητάει το παιδί πατατάκια στο σινεμά, η νυν πρέπει να λέει, ρώτησε τον μπαμπά σου και ό,τι σου πει και τέλος. Αν θέλει να κάτσει ξύπνιο μέχρι τα άργια μεσάνυχτα, η νυν δεν έχει καμία δουλειά να πει, "ότι θες εσύ παιδάκι μου", αλλά πρέπει να πει: "θα ρωτήσεις τον μπαμπά κι ό,τι σου πει, κοκ.

Και κλείνοντας, θα το ξαναπώ. Όση ευθύνη έχει ο σύζυγος για την εξωσυζυγική του σχέση, άλλη τόση έχει και το τρίτο πρόσωπο. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή, γιατί μια γυναίκα πρέπει να κάνει σχέση με έναν παντρεμένο; Χάθηκαν οι ελεύθεροι; Αφού ήξερε ότι είναι παντρεμένος να μην έμπλεκε. Άλλο να γνωρίσεις έναν άνθρωπο χωρισμένο, που έχει παιδιά από πίσω και άλλο να ξέρεις ότι υπάρχει μια οικογένεια - με τα όποια προβλήματα, μου είναι αδιάφορο πόσα είναι και πόσο σοβαρά είναι - και να χώνεσαι να τη διαλύεις. Εκεί δηλαδή περίσσευε η τάχα αγάπη που νιώθει για το παιδάκι;

 

Ο μπαμπάς έκανε τις επιλογές του. Και εκεί τελείωσε ο έλεγχος της μαμάς. Θα μπορούσε μεθάυριο να φέρει στο σπίτι και μια 19χρονη που του γυάλισε. Και ούτε εκεί θα είχε έλεγχο η μαμά αν το δικαστήριο λεει ότι παιδί αυτή τη μέρα είναι στον πατέρα. Απλά η ίδια συγχύζεται. Κατανοητό το γιατί συγχύζεται, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και χειρότερα.

[ΑΝΝΑ24]

mkmc ξέρεις που διαφωνώ; ωραία και καλά όλα αυτά που λες, αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα. Πως είναι τα στάδια της αποδοχής;

Άρνηση-θυμός-διαπραγμάτευση-κατάθλιψη-αποδοχή.

Η κοπέλα πρέπει να περάσει οπωσδήποτε στην αποδοχή, αλλιώς θα φάει τη ζωή της να ασχολείται με τη νυν.

Το παιδάκι δεν παθαίνει καμμία σύγχιση που η μια του δίνει πατατάκια και η άλλη όχι, δέκα χρονών παίδαρος είναι, δεν είναι μωρό, ξέρει πολύ καλά τι γίνεται.

Το καλύτερο για την ψυχή του (αν αυτό μας νοιάζει και όχι ο γυναικείος εγωισμός) είναι να υπάρχει ειρήνη ανάμεσα στα δυο σπίτια.

[tzatzikaki]

Κορίτσια, καταρχάς σας ευχαριστώ που ασχολείστε με το θέμα μου. Δεν μπορώ να συμμετέχω όσο θα ήθελα, αλλά διαβάζω όλες τις απαντήσεις.

Το παιδί ήδη έχει να διαχειριστεί ένα διαζύγιο, οι γονείς του προσπαθούν όσο μπορούν να το βοηθήσουν για να το ξεπεράσει. Και αυτό γιατί ήταν μία αγαπημένη οικογένεια, εννοώ ότι το παιδί δεν έχει μνήμες από άσχημες καταστάσεις κλπ. Η φίλη μου έχει καταλάβει ότι και το παιδί ενοχλείται από την στάση της μητριάς αλλά επειδή στο σπίτι του μπαμπά όλα επιτρέπονται, ποιο παιδάκι είναι σε αυτή την ηλικία ώριμο να καταλάβει τι παίζει?

Οπότε αν η φίλη μου του πει π.χ. όχι στο να αγοράσει ένα playstation που μπορεί να κάνει και 300 ευρώ, το παιδί θα πει "εντάξει θα πω στην ... να μου το αγοράσει που με αγαπά πιο πολύ". Καταλαβαίνω τον ουδέτερο τρόπο που προσεγγίζετε το θέμα (αυτό προσπαθώ κι εγώ όταν το συζητάω μαζί της), αν όμως ήσασταν στη θέση της, θα μπορούσατε να το αντιμετωπίσετε ψύχραιμα όλο αυτό?

Το παιδί όταν πηγαίνει στον πατέρα είναι πάντοτε παρών ο πατέρας, δεν της το πασάρει το παιδί, δεν της έχει ζητήσει κανείς να παίξει τον ρόλο του κηδεμόνα, μόνη της τον παίρνει (στην κυριολεξία όμως)

Αντιλαμβάνομαι ότι τυπικά και ουσιαστικά η μητριά έχει δικαιώματα, αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα ξεκάθαρα υπονομεύει τη μαμά του παιδιού, για δικούς της λόγους.

 

Μkcm, περίπου στο ίδιο μήκος κύματος κινούμαστε, απλώς αυτά που γράφεις αποφεύγω να τα εκφράσω στη φίλη μου, διότι δε θέλω να μεγενθύνω το πρόβλημα.

[Niki81]

Εγω παντως την πεθερα μου ακουω κατι φορες που αποκαλει το παιδι μου "γιο της" και κρατιεμαι να μην απαντησω.Ποσο μαλλον να ακουγα και μια ξενη.

 

Παντως αν η νυν συζυγος ειχε καλη διαθεση και την ενοιαζε το καλο του παιδιου καιηθελε να δειξει την αγαπη της ...συγγνωμη αλλα θα σταματουσε να κανει κατι εφόσον η μαμα του παιδιου ενοχλείται.

[tzatzikaki]

Εγω παντως την πεθερα μου ακουω κατι φορες που αποκαλει το παιδι μου "γιο της" και κρατιεμαι να μην απαντησω.Ποσο μαλλον να ακουγα και μια ξενη.

 

Παντως αν η νυν συζυγος ειχε καλη διαθεση και την ενοιαζε το καλο του παιδιου καιηθελε να δειξει την αγαπη της ...συγγνωμη αλλα θα σταματουσε να κανει κατι εφόσον η μαμα του παιδιου ενοχλείται.

Έτσι...

[ΑΡΓΚ]

Από τα παραδείγματα πάντως που έχω στο φιλικό μου περιβάλλον, τέτοια θεματα πάντα υπάρχουν. Και άμα ο ένας τουλάχιστον γονιός κρατήσει ένα επίπεδο, δε θα μπερδευτεί το παιδί. Να ήταν 2-3 χρονών, θα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Σε αυτή την ηλικία, ξέρει ποιος είναι ποιος. Μπαίνοντας στην εφηβεία, έτσι κι αλλιώς η μαμά θα χρειαστει γαϊδουρινή υπομονή, και θα ακούσει και τις σαχλαμάρες του τύπου "θα πάω κι εγώ στο μπαμπά μου", αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κατά βάθος να μην ξέρει ποιος νοιάζεται γι αυτόν. Και ας κάνει το χαζό όταν τον συμφέρει

[vtgian]

Σαφέστατα δεν τελεί υπό την εντύπωση ότι είναι η μαμά της, αλλά είναι πολύ πολύ πιο ζεστό από το "η κόρη του άντρα μου" που δείχνει αποστασιωποίηση.

 

Άννα αυτό ακριβώς εισέπραττα κάθε φορά που έλεγα "δεν είναι κόρη μου, είναι κόρη του άντρα μου". Με κοιτούσαν παράξενα, σαν να διέκριναν μια ψυχρότητα. Πολλές φορές με ρωτούσαν αν έχω παιδιά και έλεγα όχι, έχει ο άντρας μου μια κόρη από τον πρώτο του γάμο αλλά μένουμε μαζί. Εκεί πάντα μου έλεγαν, "ε εντάξει οικογένεια σου είναι!"

Με τα χρόνια και όσο δένεσαι με το παιδί (εφόσον έχεις τη διάθεση να το κάνεις) και επειδή προσωπικά συμμετείχα ενεργά στη ζωή του παιδιού, πολύ περισσότερο από την μητέρα της, σου βγαίνει φυσικά αυτό το πράγμα. Στο πρώτο της φιλί (που μόνο σε εμένα εμπιστεύτηκε) συγκινήθηκα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα. Για την αδελφή μου δεν έχω νιώσει έτσι. Αλλά μιλάμε ότι την έχω από 3 ετών και τώρα είναι 16. Στα τρία χρόνια συμβίωσης ακόμα τους ρυθμούς μας βρίσκαμε και μαθαίναμε η μία την άλλη. Αυτό μου κάνει εντύπωση στην ιστορία της θεματοθέτριας. Τρία χρόνια είσαι ακόμα νιόπαντρος, πως υιοθετείς τόσο εύκολα ένα τόσο δύσκολο ρόλο;

 

Tzatzikaki γράφεις [...Το γεγονός ότι παρευρίσκεται κάποια ΣΚ ή κάποιες μέρες την εβδομάδα με το παιδί του συζύγου της δεν της δίνει κανένα δικαίωμα να αποφασίζει τι θα φάει το παιδί, τι θα πιει και τι θα κάνει...] Κάνεις λάθος. Το δικαίωμα μπορεί κάλλιστα να της το έχει δώσει ο νυν σύζυγος. Καλώς η κακώς, δεν ξέρεις τι ακριβώς γίνεται στο άλλο σπίτι. Ο πατέρας μπορεί στη μαμά να λέει συμφωνώ μαζί σου και στο σπίτι να έχει ρίξει όλη την ευθύνη και τις αποφάσεις στη νέα σύζυγο. Το παιδί θα μείνει κάποιες στιγμές μόνο του μαζί της, είτε το θέλει είτε όχι η μαμά του. Εκεί τι θα κάνει η γυναίκα, θα του λέει κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον μπαμπά σου να ρωτήσω; Για ανθρώπους μιλάμε, όχι για ρομπότ.

 

Κατά τα άλλα συμφωνώ με την ΑγγεΚ σε όλα τα σχόλια... Η μαμά δυστυχώς δεν έχει τα περιθώρια να κάνει κάτι άλλο παρά να καταπιεί το θυμό της και να εστιάσει στη δική της σχέση με το παιδί. Πάλι καλά που δεν έχει πέσει σε κακοποιητικό περιβάλλον και έστω και επιφανειακά η άλλη γυναίκα ενδιαφέρεται για το παιδί και δεν το έχει απομονώσει από τον πατέρα του (που αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές). Ίσως βέβαια να το προτιμούσε αυτό η φίλη σου.

 

Το γεγονός ότι 10 χρονών παιδί λέει "θα το πω στην Χ που με αγαπάει περισσότερο" δείχνει δυστυχώς ότι έχουν βάλει ήδη το παιδί στη μέση, έχει καταλάβει το παιδί πόσο ενοχλεί την μαμά του η νέα γυναίκα, και συμπεριφέρεται αντίστοιχα. Θέλει δουλειά η φίλη σου για να μη καταστρέψει τη σχέση της με το παιδί και δε θα φταίει η άλλη γυναίκα για αυτό. Άκου με που σου λέω, κάτι ξέρω.

[mkcm]

Άννα αυτό ακριβώς εισέπραττα κάθε φορά που έλεγα "δεν είναι κόρη μου, είναι κόρη του άντρα μου". Με κοιτούσαν παράξενα, σαν να διέκριναν μια ψυχρότητα. Πολλές φορές με ρωτούσαν αν έχω παιδιά και έλεγα όχι, έχει ο άντρας μου μια κόρη από τον πρώτο του γάμο αλλά μένουμε μαζί. Εκεί πάντα μου έλεγαν, "ε εντάξει οικογένεια σου είναι!"

Με τα χρόνια και όσο δένεσαι με το παιδί (εφόσον έχεις τη διάθεση να το κάνεις) και επειδή προσωπικά συμμετείχα ενεργά στη ζωή του παιδιού, πολύ περισσότερο από την μητέρα της, σου βγαίνει φυσικά αυτό το πράγμα. Στο πρώτο της φιλί (που μόνο σε εμένα εμπιστεύτηκε) συγκινήθηκα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα. Για την αδελφή μου δεν έχω νιώσει έτσι. Αλλά μιλάμε ότι την έχω από 3 ετών και τώρα είναι 16. Στα τρία χρόνια συμβίωσης ακόμα τους ρυθμούς μας βρίσκαμε και μαθαίναμε η μία την άλλη. Αυτό μου κάνει εντύπωση στην ιστορία της θεματοθέτριας. Τρία χρόνια είσαι ακόμα νιόπαντρος, πως υιοθετείς τόσο εύκολα ένα τόσο δύσκολο ρόλο;

 

Tzatzikaki γράφεις [...Το γεγονός ότι παρευρίσκεται κάποια ΣΚ ή κάποιες μέρες την εβδομάδα με το παιδί του συζύγου της δεν της δίνει κανένα δικαίωμα να αποφασίζει τι θα φάει το παιδί, τι θα πιει και τι θα κάνει...] Κάνεις λάθος. Το δικαίωμα μπορεί κάλλιστα να της το έχει δώσει ο νυν σύζυγος. Καλώς η κακώς, δεν ξέρεις τι ακριβώς γίνεται στο άλλο σπίτι. Ο πατέρας μπορεί στη μαμά να λέει συμφωνώ μαζί σου και στο σπίτι να έχει ρίξει όλη την ευθύνη και τις αποφάσεις στη νέα σύζυγο. Το παιδί θα μείνει κάποιες στιγμές μόνο του μαζί της, είτε το θέλει είτε όχι η μαμά του. Εκεί τι θα κάνει η γυναίκα, θα του λέει κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον μπαμπά σου να ρωτήσω; Για ανθρώπους μιλάμε, όχι για ρομπότ.

 

Κατά τα άλλα συμφωνώ με την ΑγγεΚ σε όλα τα σχόλια... Η μαμά δυστυχώς δεν έχει τα περιθώρια να κάνει κάτι άλλο παρά να καταπιεί το θυμό της και να εστιάσει στη δική της σχέση με το παιδί. Πάλι καλά που δεν έχει πέσει σε κακοποιητικό περιβάλλον και έστω και επιφανειακά η άλλη γυναίκα ενδιαφέρεται για το παιδί και δεν το έχει απομονώσει από τον πατέρα του (που αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές). Ίσως βέβαια να το προτιμούσε αυτό η φίλη σου.

 

Το γεγονός ότι 10 χρονών παιδί λέει "θα το πω στην Χ που με αγαπάει περισσότερο" δείχνει δυστυχώς ότι έχουν βάλει ήδη το παιδί στη μέση, έχει καταλάβει το παιδί πόσο ενοχλεί την μαμά του η νέα γυναίκα, και συμπεριφέρεται αντίστοιχα. Θέλει δουλειά η φίλη σου για να μη καταστρέψει τη σχέση της με το παιδί και δε θα φταίει η άλλη γυναίκα για αυτό. Άκου με που σου λέω, κάτι ξέρω.

 

Πάντως, στη δική σου περίπτωση είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Αφενός, γιατί δε βρέθηκες ανάμεσα σε ζευγάρι κι αφετέρου, αν κατάλαβα καλά, επειδή έχει ο άντρας σου την επιμέλεια κι εκ των πραγμάτων είχες πολύ μεγαλύτερη ανάμειξη στην ανατροφή του παιδιού. Και η μαμά είναι αδιάφορη, δε συμμετέχει στη ζωή του, απ' ότι καταλαβαίνω;

[ΑΝΝΑ24]

Δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο βασικά στοιχεία

1. Ο άνθρωπος αυτός αγάπησε τόσο αυτή τη γυναίκα που για να είναι μαζί της αποφάσισε να ζει χωριστά από το παιδί του. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να κάνει καυγά μαζί της για να υπερασπιστεί την πρώην γυναίκα του σε θέματα διαπαιδαγώγησης;

 

2. Ο ξυλοδαρμός τιμωρείται από το νόμο.

 

Οπότε τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Ξαναλέω, να επικεντρωθεί στη σωστή ανατροφή του παιδιού της και στο μέλλον της.

 

*Και αν η νυν είναι πράγματι κατσίκα, θα το αποδείξει η ιστορία. Ακόμα και η Άνιστον πήρε το αίμα της πίσω!!!

[connie08]

Συμφωνώ με την Αννα, ΑγγεΚ και την vtgian (όπως και πάντα δηλαδή, ο λόγος σου και η σκέψη σου είναι φοβερά, άσχετο αλλά ήθελα να στο πω ).

 

Πιθανότατα όλες λίγο πολύ να νιώθαμε έτσι στην θέση της φίλης σου, ειδικά όταν έχουμε δεχθεί την απόρριψη, αλλά το σωστό είναι αυτό που λένε τα κορίτσια.

 

Το παιδί δεν είναι μικρό,καταλαβαίνει και μπορεί να ξεχωρίσει τι γίνεται. Και ακόμα δεν μας έχεις πει τί λεει το παιδί για όλα αυτά, πώς αισθάνεται με την συγκεκριμένη γυναίκα και αν νιώθει ότι όντως τον αγαπάει ή προσπιείται. Νομίζω ότι αυτό έχει περισσότερη σημασία και όχι όλα τα άλλα τα γυναικεία που έχουμε στο μυαλό μας.

 

Και ακόμα αυτό που λέτε για τις γιαγιάδες και τους κανόνες. Οκ μέχρι ένα βαθμό μπορεί να γίνει αλλά όχι 100%. Και εμένα το λίγο καιρό που κράταγε τη μικρή η μάνα μου της έβαζε λίγη τηλεόραση. Τί να της έλεγα; Παίξε μαζί της όλη μέρα; Ανθρωπος ήταν και αυτή, ήθελε λίγο να ηρεμήσει. Αν ήθελα όλα όπως θέλω εγώ θα έπρεπε να πλήρωνα μια γυναίκα και όχι να έχωνα την μάνα μου σωστά; - που και σιγά η γυναίκα μην έκανε αυτά που της έλεγα αλλά λέμε τώρα.

 

Νομίζω πως after all η φίλη σου θα χάσει με όλο αυτό. Ας φροντίζει να έχει μαι δυνατή σχέση της με το παιδί της και όλα θα πάνε καλά.

[vtgian]

Πάντως, στη δική σου περίπτωση είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Αφενός, γιατί δε βρέθηκες ανάμεσα σε ζευγάρι κι αφετέρου, αν κατάλαβα καλά, επειδή έχει ο άντρας σου την επιμέλεια κι εκ των πραγμάτων είχες πολύ μεγαλύτερη ανάμειξη στην ανατροφή του παιδιού. Και η μαμά είναι αδιάφορη, δε συμμετέχει στη ζωή του, απ' ότι καταλαβαίνω;

 

Όχι ακριβώς. Ενώ όντως γνώρισα τον άντρα μου αφού είχε διαζύγιο, για την πρώην σύζυγο του και την οικογένειά της ήμουν εγώ η αιτία. Με κάποιο ακατανόητο τρόπο ήταν σίγουροι ότι γνωριζόμασταν από πριν (άσχετο που μέναμε σε άλλες πόλεις και δεν είχαμε κανένα κοινό γνωστό, άλλη ιστορία αυτή του πως γνωριστήκαμε). Σενάριο το οποίο φρόντισε να ενισχύσει και η ψυχολόγος της, με σκοπό να φορτώσει εύκολα όλη την ευθύνη του διαζυγίου επάνω μου, ώστε να νιώθει η πρώην ότι τα είχε όλα καλώς καμωμένα.

Αυτά μας έγιναν αργότερα γνωστά, όταν και το παιδί χαλάρωσε και άρχισε να μου μιλάει και να με ρωτάει. Όχι, την επιμέλεια του παιδιού την έχει ακόμα η μαμά της (στην Ελλάδα για να πάρουν επιμέλεια θα πρέπει να αποδείξεις ότι η μητέρα είναι και χρήστης και εκδιδόμενη, ταυτόχρονα). Το παιδί τα πρώτα χρόνια έμενε με την μητέρα του και είμασταν μόνο ΣΚ μαζί, αργότερα διεκδικούσε το ίδιο περισσότερο χρόνο μαζί μας καθώς η συμπεριφορά της μητέρας του του δημιουργούσε ανασφάλεια (πχ ποτέ δεν ήταν στην ώρα της στο να παραλάβει το παιδί με αποτέλεσμα να μένει μόνο του ώρες). Διεκδικούσε το ρόλο της σε άσχετες φάσεις και το παιδί το αντιλαμβάνονταν πλήρως αυτό. Πχ εγώ την πήγαινα στα μαθήματα μουσικής κάθε εβδομάδα για 2 χρόνια, έμενα, την περίμενα, ήξερα τον καθηγητή της, την πρόοδό της, την βοηθούσα στη μελέτη. Η μητέρα της δεν ρώτησε ούτε που είναι το ωδείο. Οι πρώτες εξετάσεις ήταν ανοικτές για το κοινό, ζήτησε να είναι παρούσα με τον όρο να απουσιάζω εγώ. Υποχώρησα (αν και δεν το ήθελα) γιατί δεν ήθελα να φέρω ακόμα μια κόντρα σε μια περίοδο δύσκολη για το παιδί. Εκεί το ίδιο το παιδί μου είπε ότι δεν το δέχεται αυτό, ή θα είμαι και εγώ εκεί δίπλα της ή η μαμά της να μην εμφανιστεί καθόλου. Ειλικρινά στεναχωριέμαι για την άσχημη σχέση που έχουν, για την οποία την αποκλειστική ευθύνη την έχει η ίδια.

Ανάμειξη είχα γιατί ήθελα, ένιωθα ότι δεν φταίει το παιδί σε τίποτα και ότι θα έπρεπε και εγώ να του εξασφαλίσω ένα ήρεμο περιβάλλον αγάπης ως μέρος της νέας του οικογένειας.

Η δική μου στάση, ήταν να υποστηρίζω την μητέρα της, ότι και αν γίνει, και πίστεψέ με μου ήταν πολύ δύσκολο όταν χωρίς να με γνωρίζουν και χωρίς να φταίω, μου είχαν φορτώσει τη ταμπέλα της αντροχωρίστρας (αυτό ήταν ο πιο ελαφρύς χαρακτηρισμός).

 

Ξαναγυρίζοντας στο θέμα, γι΄αυτό λέω και ξαναλέω η μαμά να σταματήσει να ασχολείται με το τι κάνει και δεν κάνει η νυν και να εστιάσει στη δική της σχέση με το παιδί. Ναι, είναι προδομένη και πληγωμένη αλλά πλέον άλλα είναι τα δεδομένα και θα πρέπει πάνω σε αυτά να προχωρήσει. Μόνο έτσι θα βγει κερδισμένη. Δεν φτάνει μόνο ότι είναι η μαμά του.

[zaxaroulini]

Εγω παντως την πεθερα μου ακουω κατι φορες που αποκαλει το παιδι μου "γιο της" και κρατιεμαι να μην απαντησω.Ποσο μαλλον να ακουγα και μια ξενη.

 

Παντως αν η νυν συζυγος ειχε καλη διαθεση και την ενοιαζε το καλο του παιδιου καιηθελε να δειξει την αγαπη της ...συγγνωμη αλλα θα σταματουσε να κανει κατι εφόσον η μαμα του παιδιου ενοχλείται.

 

Πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, συμφωνώ με αυτά που γράφει η Νικι81 σε αυτό το θέμα.

Από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν μόνο λόγο για το παιδί. Καλώς ή κακώς η εν λόγω κυρία θα πρέπει να σεβαστεί τους γονείς του παιδιού. Αλλά για εμένα και ο μπαμπάς θα πρέπει να την βάλει στη θέση του.

Κρίμα πάντως, πολύ στενάχωρα πράγματα όλα αυτά για το παιδί και μόνο. Όλοι οι άλλοι είναι ενήλικες και υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.

[zaxaroulini]

Όχι ακριβώς. Ενώ όντως γνώρισα τον άντρα μου αφού είχε διαζύγιο, για την πρώην σύζυγο του και την οικογένειά της ήμουν εγώ η αιτία. Με κάποιο ακατανόητο τρόπο ήταν σίγουροι ότι γνωριζόμασταν από πριν (άσχετο που μέναμε σε άλλες πόλεις και δεν είχαμε κανένα κοινό γνωστό, άλλη ιστορία αυτή του πως γνωριστήκαμε). Σενάριο το οποίο φρόντισε να ενισχύσει και η ψυχολόγος της, με σκοπό να φορτώσει εύκολα όλη την ευθύνη του διαζυγίου επάνω μου, ώστε να νιώθει η πρώην ότι τα είχε όλα καλώς καμωμένα.

Αυτά μας έγιναν αργότερα γνωστά, όταν και το παιδί χαλάρωσε και άρχισε να μου μιλάει και να με ρωτάει. Όχι, την επιμέλεια του παιδιού την έχει ακόμα η μαμά της (στην Ελλάδα για να πάρουν επιμέλεια θα πρέπει να αποδείξεις ότι η μητέρα είναι και χρήστης και εκδιδόμενη, ταυτόχρονα). Το παιδί τα πρώτα χρόνια έμενε με την μητέρα του και είμασταν μόνο ΣΚ μαζί, αργότερα διεκδικούσε το ίδιο περισσότερο χρόνο μαζί μας καθώς η συμπεριφορά της μητέρας του του δημιουργούσε ανασφάλεια (πχ ποτέ δεν ήταν στην ώρα της στο να παραλάβει το παιδί με αποτέλεσμα να μένει μόνο του ώρες). Διεκδικούσε το ρόλο της σε άσχετες φάσεις και το παιδί το αντιλαμβάνονταν πλήρως αυτό. Πχ εγώ την πήγαινα στα μαθήματα μουσικής κάθε εβδομάδα για 2 χρόνια, έμενα, την περίμενα, ήξερα τον καθηγητή της, την πρόοδό της, την βοηθούσα στη μελέτη. Η μητέρα της δεν ρώτησε ούτε που είναι το ωδείο. Οι πρώτες εξετάσεις ήταν ανοικτές για το κοινό, ζήτησε να είναι παρούσα με τον όρο να απουσιάζω εγώ. Υποχώρησα (αν και δεν το ήθελα) γιατί δεν ήθελα να φέρω ακόμα μια κόντρα σε μια περίοδο δύσκολη για το παιδί. Εκεί το ίδιο το παιδί μου είπε ότι δεν το δέχεται αυτό, ή θα είμαι και εγώ εκεί δίπλα της ή η μαμά της να μην εμφανιστεί καθόλου. Ειλικρινά στεναχωριέμαι για την άσχημη σχέση που έχουν, για την οποία την αποκλειστική ευθύνη την έχει η ίδια.

Ανάμειξη είχα γιατί ήθελα, ένιωθα ότι δεν φταίει το παιδί σε τίποτα και ότι θα έπρεπε και εγώ να του εξασφαλίσω ένα ήρεμο περιβάλλον αγάπης ως μέρος της νέας του οικογένειας.

Η δική μου στάση, ήταν να υποστηρίζω την μητέρα της, ότι και αν γίνει, και πίστεψέ με μου ήταν πολύ δύσκολο όταν χωρίς να με γνωρίζουν και χωρίς να φταίω, μου είχαν φορτώσει τη ταμπέλα της αντροχωρίστρας (αυτό ήταν ο πιο ελαφρύς χαρακτηρισμός).

 

Ξαναγυρίζοντας στο θέμα, γι΄αυτό λέω και ξαναλέω η μαμά να σταματήσει να ασχολείται με το τι κάνει και δεν κάνει η νυν και να εστιάσει στη δική της σχέση με το παιδί. Ναι, είναι προδομένη και πληγωμένη αλλά πλέον άλλα είναι τα δεδομένα και θα πρέπει πάνω σε αυτά να προχωρήσει. Μόνο έτσι θα βγει κερδισμένη. Δεν φτάνει μόνο ότι είναι η μαμά του.

 

Άσχετο για το θέμα, αλλλά για να μην γράφονται ανακρίβειες στο διαδίκτυο: Οι λόγοι που μία μητέρα μπορεί να κριθεί ακατάλληλη για να έχει την επιμέλεια των παιδιών της μπορεί να είναι αρρώστια του σώματος αλλά και του πνεύματος που δεν της επιτρέπει να είναι ικανή και κατάλληλη για να φροντίσει τα παιδιά της. Επίσης μπορεί να είναι λόγοι που να στηρίζονται στην έλλειψη ηθικής υπόστασης της μητέρας ή λόγοι με τους οποίους να αποδεικνύεται ότι η μητέρα κινείται σαφώς κατά του συμφέροντος των παιδιών της. Όπως γίνεται αντιληπτό οι λόγοι είναι συνήθως στηριγμένοι σε πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις και θα πρέπει να αποδειχθούν στο δικαστήριο.

[ΑΡΓΚ]

Πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, συμφωνώ με αυτά που γράφει η Νικι81 σε αυτό το θέμα.

Από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν μόνο λόγο για το παιδί. Καλώς ή κακώς η εν λόγω κυρία θα πρέπει να σεβαστεί τους γονείς του παιδιού. Αλλά για εμένα και ο μπαμπάς θα πρέπει να την βάλει στη θέση του.

Κρίμα πάντως, πολύ στενάχωρα πράγματα όλα αυτά για το παιδί και μόνο. Όλοι οι άλλοι είναι ενήλικες και υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.

 

Ο μπαμπάς μεταξύ των δύο γυναικών, έχει επιλέξει τη νέα σύζυγο. Δεν την γνώρισε καν ως χωρισμένος από ό,τι λέει η θεματοθέτρια, αλλά για χάρη της άφησε και την πρώην αλλά και στερείται το παιδί του από την καθημερινη του ζωή. Δεν τη σεβάστηκε την πρώην στα σοβαρά θέματα, ποια η πιθανότητα, αν όντως είναι τα πράγματα όπως γράφτηκαν, να πάρει το μέρος της για το τι σνακ θα φάει το παιδί και τι δώρο θα του αγοράσουν; Θα πιάσει τη γυναίκα του και θα της πει "μην ταϊζεις το παιδί πατατάκια, πληγώνεται η πρώην μου, να τη ρωτάμε πρώτα πόσο junk food εχει φάει μεσα στη βδομάδα"; Αν είναι τα πράγματα όπως τα έθεσε η θεματοθέτρια, μάλλον δε μιλάμε για τέτοιο πατέρα και τέτοιες σχέσεις.

[nat2308]

Θα πω κι εγώ την άποψή μου και από τις 2 πλευρές, μη γνωρίζοντας αν θα βοηθήσει.

 

Έχω υπάρξει το τρίτο πρόσωπο, σε ένα διαζύγιο που δεν βγήκε ποτέ μεν αλλά ο χωρισμός και οι άλλες σχέσεις προϋπήρχαν, παρόλο που ακόμα και σήμερα ζουν μαζί. Τα παιδιά στην εφηβεία τότε, είχαν πλήρη επίγνωση της όλης κατάστασης και ήταν πραγματικά θλιβερό... Ακόμα και αν συνεχίζαμε να είμαστε μαζί με τον εν λόγω "κύριο", δεν θα το έπαιζα ποτέ μαμά τους, παρόλο που ειδικά με τη μικρή ασχολούμουν περισσότερο απ' ότι η μάνα της και τα υπεραγαπούσα και τα δύο παιδιά. Είχε τύχει περιστατικό που η μικρή χτύπησε το χέρι της, η μάνα της κλείστηκε στο δωμάτιο της και περίμενε εμάς να το πάμε στο γιατρό, τι άλλο να πω; Αυτές είναι νοσηρές καταστάσεις, αλλά ποτέ δεν είδα ανταγωνιστικά το θέμα για να το παίξω "καλή". Έκανα μόνο ό,τι έλεγε η καρδιά μου.

 

Επί του θέματος, ακόμα και όταν οι γονείς χωρίζουν, παραμένουν γονείς, γεγονός που σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, οφείλουν να τηρούν μια κοινή γραμμή απέναντι στα παιδιά τους. Δεν ξέρω ποια είναι τα κίνητρα της κυρίας να το παίζει "καλή μαμά" και σίγουρα δεν είναι σωστό εκ μέρους της να τραβάει το θέμα στα άκρα, αλλά την ευθύνη την φέρει ο μπαμπάς, ο οποίος πρέπει να συζητήσει με τη μαμά και να αποφασίσουν από κοινού τι είναι καλύτερο για την ανατροφή του παιδιού και με βάση τις αποφάσεις τους να μιλήσει με τη νέα του σύζυγο. Καλώς ή κακώς, τα πράγματα έχουν έρθει έτσι, αλλά προέχει το καλό του παιδιού και πρέπει να είναι ενωμένοι σ'αυτό το θέμα, κάτι που πρέπει να ξεκαθαρίσει η μαμά ρητά στον μπαμπά, ο μπαμπάς να το καταλάβει και με τη σειρά του να το κάνει κατανοητό και στη νέα του σύζυγο. Δεν χρειάζονται ακρότητες, απλά πρέπει όλοι να σκεφτούν ότι έχουν βάλει στη μέση ένα παιδάκι που δεν φταίει σε τίποτα και σ'αυτή την τόσο ευαίσθητη ηλικία έχει ταυτίσει την αγάπη με το "κάνω ή παίρνω ό,τι θέλω".

[Dragonfly]

Δε θα έλεγα ποτέ κατι τέτοιο στο παιδί μου, για μια γυναίκα που ζει μαζί της μερικές μέρες τη βδομάδα. Αν το ίδιο θέλει, στα 10, θα το κάνει (εκτός αν ο πατέρας ή η μητριά το τρομοκρατούν, αλλά δεν είδα να τίθεται τέτοιο θέμα).

Αλλά το παιδί πρέπει να νιώθει άνετα στο σπίτι του πατέρα, και άνετα με τη μητριά. Να μπορεί να της ζητήσει βοήθεια στα μαθήματα, να της μιλήσει αν είναι στεναχωρημένο, να το παρηγορήσει αν είναι άρρωστο, και να μην εχει τύψεις ότι προδίδει τη μαμά του.

 

Μα δεν έγραψα να μην έχει καλές σχέσεις με τη μητριά του... Αλοίμονο. Αν τυχόν όμως η μητριά του πει σε κάποιον ότι είναι "μαμά του" απλώς να διορθώσει και να πει ότι είναι μητριά...

[ΑΡΓΚ]

Μα δεν έγραψα να μην έχει καλές σχέσεις με τη μητριά του... Αλοίμονο. Αν τυχόν όμως η μητριά του πει σε κάποιον ότι είναι "μαμά του" απλώς να διορθώσει και να πει ότι είναι μητριά...

 

Να πω την αλήθεια, νομιζω οτι αυτο απλά θα ήταν και εκδικητικό και θα έφερνε πρώτα από όλα το παιδί σε πολύ δύσκολη θέση. Δηλαδή, στην περίπτωση του πάρτυ π.χ. πάει η μητριά το παιδί, το αφήνει στην πόρτα, της λέει η οικοδέσποινα "ελάτε να πάρετε το γιο σας κατά τις 8", απαντά εκείνη "ωραία" και πετάγεται ο μικρός και λέει "δεν είναι η μαμά μου, η μαμά μου λέει πώς είναι η μητριά μου". Δεν μπορώ να το φανταστώ σα σενάριο.

Δύο οικογένειες πάντως που γνωρίζω όπου οι γονείς έχουν ξαναφτιάξει σχέσεις μετά το διαζύγιο (στη μία υπάρχουν και νέα αδερφάκια), απλά τα παιδιά φωνάζουν το νέο σύζυγο/σύντροφο με το όνομά του και αρκεί σα διευκρίνηση, δεν προβληματίζεται κανείς. Στη μία οικογένεια μάλιστα, έχω δει ότι το παιδί φωνάζει το νέο σύζυγο της μαμάς "μπαμπά" όταν του μιλάει, και με το όνομά οτυ όταν μιλά σε άλλους γι αυτόν, για να τον διαχωρίζει από τον κανονικό πατέρα του. Δεν έχει μπερδευτεί κανείς στον κοινωνικό περίγυρο (δεν τους γνωρίζαμε προν χωρίσουν και ξαναπαντρευτούν).

[vtgian]

Μα δεν έγραψα να μην έχει καλές σχέσεις με τη μητριά του... Αλοίμονο. Αν τυχόν όμως η μητριά του πει σε κάποιον ότι είναι "μαμά του" απλώς να διορθώσει και να πει ότι είναι μητριά...

 

Γιατί να το κάνει αυτό, αν το ίδιο το παιδί δεν το ενοχλεί;

Αν πουν στο παιδί να κάνει τέτοιο πράγμα, αυτόματα το βάζουν στη μέση να χωρίσει αυτά που δεν μπορούν οι ίδιοι να ξεκαθαρίσουν.

[Dragonfly]

Να πω την αλήθεια, νομιζω οτι αυτο απλά θα ήταν και εκδικητικό και θα έφερνε πρώτα από όλα το παιδί σε πολύ δύσκολη θέση. Δηλαδή, στην περίπτωση του πάρτυ π.χ. πάει η μητριά το παιδί, το αφήνει στην πόρτα, της λέει η οικοδέσποινα "ελάτε να πάρετε το γιο σας κατά τις 8", απαντά εκείνη "ωραία" και πετάγεται ο μικρός και λέει "δεν είναι η μαμά μου, η μαμά μου λέει πώς είναι η μητριά μου". Δεν μπορώ να το φανταστώ σα σενάριο.

 

Σίγουρα θα είναι άβολο. Αλλά τη διευκρίνηση την πρότεινα να την κάνει συγκεκριμένα το 10χρονο για το οποίο μιλάει η θεματοθέτρια, καθώς από ότι κατάλαβα η μητριά φαίνεται να ξεχνάει ότι δεν είναι η βιολογική μητέρα του παιδιού... Λογικά κάτι τέτοιο θα ενοχλεί και το ίδιο το παιδί.

[Dragonfly]

Γιατί να το κάνει αυτό, αν το ίδιο το παιδί δεν το ενοχλεί;

Αν πουν στο παιδί να κάνει τέτοιο πράγμα, αυτόματα το βάζουν στη μέση να χωρίσει αυτά που δεν μπορούν οι ίδιοι να ξεκαθαρίσουν.

 

Μα τι σχέση έχει αν ενοχλείται το παιδί ή όχι (που λογικά θα το ενοχλεί). Φαντάζεσαι να είσαι στην αντίπερα όχθη και η νέα γυναίκα του άντρα σου, να λέει "από εδώ η κόρη μας";..

[vtgian]

Μα τι σχέση έχει αν ενοχλείται το παιδί ή όχι (που λογικά θα το ενοχλεί). Φαντάζεσαι να είσαι στην αντίπερα όχθη και η νέα γυναίκα του άντρα σου, να λέει "από εδώ η κόρη μας";..

 

Όχι απλά το φαντάζομαι αλλά το ζω μάλιστα με τη μικρή μου, που περνάει τη μισή μέρα με τη θεία της και πολλές φορές τη φωνάζει μαμά. Ξέρεις τι λέω; Ευτυχώς που υπάρχει μια γυναίκα που αγαπάει τόσο πολύ το παιδί μου και του φέρεται τόσο καλά όσο είμαι στη δουλειά, που η μικρή νιώθει τέτοια άνεση μαζί της. Δε νιώθω ανασφάλειες για το πόσο σημαντική είμαι για το παιδί μου ώστε να αναλώνομαι σε τίτλους. Και 100 γυναίκες να προσπαθήσουν να με αντικαταστήσουν, εγώ ξέρω πως νιώθει όταν η κόρη μου όταν με βλέπει, ξέρω ότι αυτό που έχουμε είναι αναντικατάστατο.

 

Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται πάντως, το παιδί μπορεί να μη το ενοχλεί καθόλου αυτό.

 

Ναι πολύ πλάκα έχει η mother-tree... Ποιος θα κρατάει το παιδί όταν οι άλλοι θα τρέχουν στο τμήμα δε μας λέει...