προβλημα με συμμαθητη που ειναι για ειδικο σχολειο

[ZWH]

Καλημερα απο μενα..διαβαζω το θεμα απο την αρχη...μπορω να πω πως διαφωνω κι εγω με την θεματοθετρια...αλλα δυστυχως διαφωνω και με πολλες απο εσας!

Ενω ολα αυτα που λετε με βρισκουν συμφωνη...εχετε δικιο απολυτο...αντι εσεις να κριτικαρετε με αυτον τον τροπο τη θεματοθετρια που "εκρινε" ενα παιδακι με προβληματα...το καλυτερο θα ηταν να τις δωσετε λυσεις..ή συμβουλες προς την κορη της..πως να προσεγγισουν το παιδακι με προβληματα..πως να χειριστει γενικα αυτη την κατασταση!Οχι να μιλατε με τετοιο τροπο....θεωρω πως θα καταλαβαινε καλυτερα το προβλημα αν της μιλουσατε ομορφα...και οχι τοοοσο επιθετικα!Και ξαναλεω...σε ολα οσα ειπατε συμφωνω...αλλα οχι στον τροπο σας!Ειναι επιεικως απαραδεκτος!

 

Δυστυχως με οποιον τροπο και να πεις σε καποιον εαν δεν θελει να ακουσει δεν προκειται να ακουσει ποτε.

Και μιλαω ως μαμα ενος παιδιου με δυσλεξια που περασε τα πανδεινα στην εκτη δημοτικου απο την δασκαλα και απο κατι νταηδες. Δεν ειδα λοιπον κανεναν απο αυτους τους γονεις να ερθει να μου ζητησει συγνωμη γιατι το πανεξυπνο παιδι τους χτυπουσε το δικο μου παιδι. Δεν ειδα καποια μαμα απο αυτες εξω απο τα καγκελα που ειπαν οτι ενα παιδακι εχει δυσλεξια μυαλου (ισως να ελεγαν και για το δικο μου), να ερθει και να μου δωσει συγχαρητηρια για το ηθος και την ευγενια που εχω δωσει στο παιδι μου, που αντι να τα πλακωσει στις φαπες καθοταν μονο του σε μια μερια και στωικα και υπεμενε αυτα που του εκαναν τα αλλα παιδια.. Δεν ειδα καμια απο αυτες τις μαμαδες να με στηριξει οταν ζητουσα επιμονα απο την δασκαλα του να βαλει το παιδι μου στο τμημα ενταξης ενω παραλληλα το ειχα εξω. Αντι για βοηθεια, εισεπραξα αδιαφορια και ενα παιδι με χαμηλη αυτοπεποιθηση και κλαμα. Αντιθετα, οταν το παιδι μου αλλαξε σχολειο και πηγε σε ανθρωπινο που η διευθυντρια δεν σηκωνει μυγα στο σπαθι της, δεχτηκα συγχαρητηρια για τον τροπο που το μεγαλωνα.. Εγινε παραδειγμα για τα αλλα παιδια για τον τροπο που εκφραζεται, για την εξυπναδα του και για την προσπαθεια του που απεδωσε καρπους και ειναι ενας απο τους καλυτερους μαθητες του σχολειου. Ειδα επισης καποια απο τα παιδια που οι γονεις τους ενοχλουνταν μην τυχον και μεινουν πισω τα βλασταρια τους, να κανουν φασαριες και να δημιουργουν προβληματα στο σχολειο, ειδα αυτα τα παιδια να δινουν ξανα εξετασεις το καλοκαιρι γιατι εμεινα σε καποια μαθηματα που προφανως το δικο μου παιδι αριστος μαθητης, δεν εμποδισε τελικα την δικη τους εξελιξη.. Τι να πεις λοιπον στους γονεις που εχουν παρωπιδες? Τι να πεις στου εκπαιδευτικους που εχουν παρωπιδες?Οτι και να πεις, την διαθεση και το σαλιο σου χαλας.. Καλυτερα ολη αυτη την ενεργεια να την εξαντλουμε στα παιδια μας, δινοντας τους εφοδια για να αντιμετωπισουν την ζωη και τις διαφορες καταστασεις.

[livinath]

Προσωπικά, έχοντας μέχρι στιγμής 3 παιδιά στο σχολείο σε διαφορετικές βαθμίδες, η εντύπωση που έχω είναι ότι συνήθως οι γονείς είναι που τρέχουν πρώτοι και προσπαθούν να βοηθήσουν, δεν είναι το σχολείο που πιέζει.

Τρία περιστατικά γνωρίζω προσωπικά, από συμμαθητές των παιδιών μου, όπου υπήρχε διάσταση απόψεων:

- μία με παιδί με ΔΕΠΥ όπου η δασκάλα ζητούσε εντόνως το παιδί να πάει σε ειδικό σχολείο. Τελικά το ΚΕΔΔΥ δε δικαιολόγησε καν παράλληλη στήριξη, παρόλο που και οι γονείς την ήθελαν, και το πρόβλημα λύθηκε ως δια μαγείας όταν το παιδί άλλαξε δασκάλα που ήταν σε θέση να το χειριστεί και να το βοηθήσει (δυστυχώς δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί ίδιοι)

- μία με παιδάκι όπου το σχολείο πίεζε για ειδικό σχολείο, οι γονείς ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι, σε βαθμό καβγάδων στη μέση της αυλής κατά την πρωινή προσελευση, τελικά "συμβιβάστηκαν" σε παράλληλη στήριξη και από οσο μαθαίνω 2 χρόνια αργότερα το παιδί δεν χρειάζεται πλέον ούτε αυτό και λεχει ολληρως ενταχθεί στην τάξη.

- στην τρίτη περίπτωση, όπου υπάρχει έντονα βίαιη συμπεριφορά, οι γονείς αντιστάθηκαν σθεναρά στην παρέμβαση ειδικού, ξέρω ότι το σχολείο έχει επανειλλημένα κανονίσει συναντήσεις, έχει ζητήσει αξιολόγηση από ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό, ο σύλλογος γονέων έχει διαμαρτυρηθεί, γονεός έχουν απειλείσει με μηνυσεις και πλέον η φάση έχει φτάσει σε καταγγελίες και εισαγγελέα για να δουν τι παίζει πια σε αυτό το σπίτι, γιατί μάλλον το "πρόβλημα" δεν το έχει το παιδί. Αλλά χρειάστηκαν χρόνια για να φτάσουμε σε αυτή τη φάση.

 

Αυτή η τρίτη περίπτωση είναι αυτή την οποία είχα κατά νου. Πιστεύω κι εγώ ότι ως επί το πλείστον οι γονείς απευθύνονται στους ειδικούς όταν χρειάζεται για το καλό του παιδιού τους. Όμως υπάρχουν κι αυτές οι εξαιρέσεις. Κι αυτές νομίζω είναι οι πιο δύσκολες περιπτώσεις.

 

Η αλήθεια είναι ότι έχει τύχει να συναντήσω περιπτώσεις παιδιών με θέματα συμπεριφοράς - καμία σχέση με τις περιπτώσεις που υπάρχει κάποιο ειδικό θέμα. 9 στις 10 το θέμα το έχουν οι γονείς. Και φυσικά δεν είναι μόνο ότι έχει φτάσει η κατάσταση εκτός του δικού τους ελέγχου αλλά και ότι αρνούνται πεισματικά ότι υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα. Εκεί ακούς μαργαριτάρια του στυλ: "είναι απόλυτα φυσιολογικό να είναι ζωηρό ένα αγόρι, τι να είναι δηλαδή, ψόφιο?? Το φυσιολογικό αυτό είναι!". Δεν μπαίνει κανείς στον κόπο βέβαια να εξηγήσει ότι ένα παιδί που δεν βρίζει την δασκάλα του όταν του κάνει παρατήρηση δεν θεωρείτε "ψόφιο" είναι μάταιο σε τέτοιες περιπτώσεις... Τεσπα. Θεωρείστε το παρένθεση το ερώτημά μου. Ευχαριστώ.

[Dragonfly]

Δυστυχως με οποιον τροπο και να πεις σε καποιον εαν δεν θελει να ακουσει δεν προκειται να ακουσει ποτε.

 

Συμφωνώ. Τι να απαντήσεις σε κάποιον που έχει βγάλει διάγνωση εξ αρχής για ειδικό σχολείο και ψάχνει τρόπο να κάνει κάτι νομικά (= να διώξει το παιδί). Θα καταλάβαινα ίσως εάν υπήρχε κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των άλλων παιδιών. Αλλά, από αυτά που διάβασα αυτό που του προσάπτει είναι ότι φωνάζει και δεν ακολουθεί οδηγίες. Να διώξουμε τότε και όσα βρίζουν γιατί εμένα αυτό με ενοχλεί πιο πολύ από όλα...

[osin]

Βρε παιδί μου, αναγνωρίζω την ανησυχία της θεματοθέτριας, αλλά είναι τόσο κρίμα. Στενοχωριέμαι. Δε μπορώ. Από τότε που έκανα κι εγώ παιδί, και που μεγαλώνοντάς το συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκύψει (σε όλα τα επίπεδα) είναι πολύ άσχημο να ξέρεις ότι άμα σου "κάτσει" το οποιοδήποτε θέμα θα θέλουν να διώξουν το παιδί σου σαν τη μύγα από το ζυμάρι.

Ζωή, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου πω, βουρκώνω, αλήθεια. Κι αν έχεις βιώσει τέτοια πράγματα εσύ και το παιδί (που σιγά το μεγάλο πρόβλημα που είχε το παιδί, δηλαδή), αναρωτιέμαι τι περνάει άλλος κόσμος με πιο σοβαρά θέματα.

Έχει δίκιο σε αυτό που λέει η Daenerys_T, πάντως, το τι ενοχλεί τον καθένα είναι σχετικό, και δεν μπορεί ανάλογα με αυτό να εκδιώχνονται παιδιά. Άλλωστε, όπως προανέφερα ο ένας από τους δύο συμμαθητές μου ήταν επιθετικός (έδινε ξύλο πολύ), αλλά γιατί, τα υπόλοιπα παιδιά δεν έπαιζαν μεταξύ τους ξύλο; Δε λέω πως το εγκρίνω, απλά ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά η όποια κατάσταση του καθενός για κάποια πράγματα.

[livinath]

Δυστυχως με οποιον τροπο και να πεις σε καποιον εαν δεν θελει να ακουσει δεν προκειται να ακουσει ποτε.

Και μιλαω ως μαμα ενος παιδιου με δυσλεξια που περασε τα πανδεινα στην εκτη δημοτικου απο την δασκαλα και απο κατι νταηδες. Δεν ειδα λοιπον κανεναν απο αυτους τους γονεις να ερθει να μου ζητησει συγνωμη γιατι το πανεξυπνο παιδι τους χτυπουσε το δικο μου παιδι. Δεν ειδα καποια μαμα απο αυτες εξω απο τα καγκελα που ειπαν οτι ενα παιδακι εχει δυσλεξια μυαλου (ισως να ελεγαν και για το δικο μου), να ερθει και να μου δωσει συγχαρητηρια για το ηθος και την ευγενια που εχω δωσει στο παιδι μου, που αντι να τα πλακωσει στις φαπες καθοταν μονο του σε μια μερια και στωικα και υπεμενε αυτα που του εκαναν τα αλλα παιδια.. Δεν ειδα καμια απο αυτες τις μαμαδες να με στηριξει οταν ζητουσα επιμονα απο την δασκαλα του να βαλει το παιδι μου στο τμημα ενταξης ενω παραλληλα το ειχα εξω. Αντι για βοηθεια, εισεπραξα αδιαφορια και ενα παιδι με χαμηλη αυτοπεποιθηση και κλαμα. Αντιθετα, οταν το παιδι μου αλλαξε σχολειο και πηγε σε ανθρωπινο που η διευθυντρια δεν σηκωνει μυγα στο σπαθι της, δεχτηκα συγχαρητηρια για τον τροπο που το μεγαλωνα.. Εγινε παραδειγμα για τα αλλα παιδια για τον τροπο που εκφραζεται, για την εξυπναδα του και για την προσπαθεια του που απεδωσε καρπους και ειναι ενας απο τους καλυτερους μαθητες του σχολειου. Ειδα επισης καποια απο τα παιδια που οι γονεις τους ενοχλουνταν μην τυχον και μεινουν πισω τα βλασταρια τους, να κανουν φασαριες και να δημιουργουν προβληματα στο σχολειο, ειδα αυτα τα παιδια να δινουν ξανα εξετασεις το καλοκαιρι γιατι εμεινα σε καποια μαθηματα που προφανως το δικο μου παιδι αριστος μαθητης, δεν εμποδισε τελικα την δικη τους εξελιξη.. Τι να πεις λοιπον στους γονεις που εχουν παρωπιδες? Τι να πεις στου εκπαιδευτικους που εχουν παρωπιδες?Οτι και να πεις, την διαθεση και το σαλιο σου χαλας.. Καλυτερα ολη αυτη την ενεργεια να την εξαντλουμε στα παιδια μας, δινοντας τους εφοδια για να αντιμετωπισουν την ζωη και τις διαφορες καταστασεις.

 

Πάντως, επειδή τα έχουμε ξαναπεί, άλλο πράγμα η δυσλεξία άλλο πχ η ΔΕΠΥ. Η ΔΕΠΥ μάλιστα έχει διαβαθμίσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν τις καταλαβαίνεις καν και άλλες που είναι πραγματικά extreme. Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που δεν συνυπάρχει με υπερκινητικότητα παρόλο που αυτό είναι το σύνηθες. Ο αδερφός μου είχε και τα δύο. Εννοώ δυσλεξία και ΔΕΠΥ με υπερκινητικότητα. Ήταν πολύ δύσκολο για τον ίδιο. Αλλά επειδή δεν υπήρχε ούτε παράλληλη στήριξη τότε, ούτε καν ενημέρωση προς τους διδάσκοντες περί των θεμάτων αυτών γρήγορα κατατάχθηκε στους κακούς μαθητές. Και ήταν. Αφού δεν υπήρχε σωστή στήριξη και η μαμά μου δεν ήξερε πως να τον βοηθήσει να μελετήσει. Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πολύ γρήγορα έφτασε να κάνει μια τάξη μπάχαλο. Οι δασκάλες δεν ξέρανε πως να τον χειριστούν, τον θεωρούσαν ζωηρό. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα ότι - επειδή είχα συμμαθητές με δυσλεξία αλλά χωρίς την υπερκινητικότητα - η διαφορά είναι εμφανέστατη και αισθητή σε όλους μας στην τάξη. Θέλω να πω ότι οι συμμαθητές μας με δυσλεξία δεν δημιουργούσαν θέμα στην λειτουργία της τάξης. Στην τάξη του αδερφού μου όμως υπήρχε θέμα και δεν ήταν - σαφώς - η δυσλεξία το πρόβλημα. Γι'αυτό, όταν μιλάμε για μαθησιακές δυσκολίες θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μπορεί κάποιες να μην επηρεάζουν το σύνολο, υπάρχουν άλλες όμως που το κάνουν. Κι εκεί χρειάζεται πολύ καλή συνεργασία του γονιού, του εκπαιδευτικού και καλή θέληση από όλους όσους εμπλέκονται.

[ΑΡΓΚ]

Αυτή η τρίτη περίπτωση είναι αυτή την οποία είχα κατά νου. Πιστεύω κι εγώ ότι ως επί το πλείστον οι γονείς απευθύνονται στους ειδικούς όταν χρειάζεται για το καλό του παιδιού τους. Όμως υπάρχουν κι αυτές οι εξαιρέσεις. Κι αυτές νομίζω είναι οι πιο δύσκολες περιπτώσεις.

 

Από ο,τι εχω δει πάντως, προσωπικά νομίζω ότι όταν υπάρχει αυτή η πλήρης αδιαφορία, δεν είναι ιατρικό πρόβλημα του παιδιού που κρύβεται από πίσω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που την έχουμε υποστεί και για χρόνια, παρόλα όσα απίστευτα έκανε το παιδί στους συμμαθητές του, η υποψία πάντα ήταν ότι κάτι άλλο τρέχει στο σπίτι. Τι υποψία δηλαδή, που υπήρχαν περιγραφές σαφούς κακοποίησης, αλλά κανείς από οσους ήξερε δεν δεχόταν να καταθέσει, συμπεριλαμβανομένων και των δασκάλων. Και δυστυχώς καταγγελίες ανώνυμες ή καταγγελίες που βασίζονται σε όσα είπαν τρίτοι, δεν γίνονται δεκτές από καμία υπηρεσία, το δοκιμάσαμε πολλές φορές.

[ZWH]

Πάντως, επειδή τα έχουμε ξαναπεί, άλλο πράγμα η δυσλεξία άλλο πχ η ΔΕΠΥ. Η ΔΕΠΥ μάλιστα έχει διαβαθμίσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν τις καταλαβαίνεις καν και άλλες που είναι πραγματικά extreme. Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που δεν συνυπάρχει με υπερκινητικότητα παρόλο που αυτό είναι το σύνηθες. Ο αδερφός μου είχε και τα δύο. Εννοώ δυσλεξία και ΔΕΠΥ με υπερκινητικότητα. Ήταν πολύ δύσκολο για τον ίδιο. Αλλά επειδή δεν υπήρχε ούτε παράλληλη στήριξη τότε, ούτε καν ενημέρωση προς τους διδάσκοντες περί των θεμάτων αυτών γρήγορα κατατάχθηκε στους κακούς μαθητές. Και ήταν. Αφού δεν υπήρχε σωστή στήριξη και η μαμά μου δεν ήξερε πως να τον βοηθήσει να μελετήσει. Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πολύ γρήγορα έφτασε να κάνει μια τάξη μπάχαλο. Οι δασκάλες δεν ξέρανε πως να τον χειριστούν, τον θεωρούσαν ζωηρό. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα ότι - επειδή είχα συμμαθητές με δυσλεξία αλλά χωρίς την υπερκινητικότητα - η διαφορά είναι εμφανέστατη και αισθητή σε όλους μας στην τάξη. Θέλω να πω ότι οι συμμαθητές μας με δυσλεξία δεν δημιουργούσαν θέμα στην λειτουργία της τάξης. Στην τάξη του αδερφού μου όμως υπήρχε θέμα και δεν ήταν - σαφώς - η δυσλεξία το πρόβλημα. Γι'αυτό, όταν μιλάμε για μαθησιακές δυσκολίες θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μπορεί κάποιες να μην επηρεάζουν το σύνολο, υπάρχουν άλλες όμως που το κάνουν. Κι εκεί χρειάζεται πολύ καλή συνεργασία του γονιού, του εκπαιδευτικού και καλή θέληση από όλους όσους εμπλέκονται.

Το τι εχει το καθε παιδι, το ξερουν οι γονεις τους, αυτοι που το αξιολογησαν και οι εκπαιδευτικοι του. Το πως αντιμετωπιζει ο καθε γονιος το προβλημα του παιδιου και με ποιον τροπο το αντιμετωπιζουν ειναι κατι που το ξερουν οι ιδιοι και δεν ειναι αναγκη να το βγαλουν τελαλη σε καθε γονιο. Το κουτσομπολιο δεν βοηθαει κανεναν σε καμια περιπτωση. Σαφως υπαρχουν παιδια που εχουν σοβαρα προβληματα, που οι γονεις προσπαθουν και τα αντιμετωπιζουν, αλλα υπαρχουν και γονεις που εθελοτυφλουν. Υπαρχουν ομως και ανθρωποι που ενοχλουνται απο την διαφορετικοτητα.. Ενοχληθηκαν γονεις απο παιδακι σε καροτσακι, αν ειναι δυνατον. Εγω προσωπικα ενοχλουμαι απο το ποσο αναγωγοι ειναι μερικοι. Υπαρχει θεραπεια για αυτο? Υπαρχουν σχολεια για αυτους τους γονεις και τα παιδια τους?

[ZWH]

Βρε παιδί μου, αναγνωρίζω την ανησυχία της θεματοθέτριας, αλλά είναι τόσο κρίμα. Στενοχωριέμαι. Δε μπορώ. Από τότε που έκανα κι εγώ παιδί, και που μεγαλώνοντάς το συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκύψει (σε όλα τα επίπεδα) είναι πολύ άσχημο να ξέρεις ότι άμα σου "κάτσει" το οποιοδήποτε θέμα θα θέλουν να διώξουν το παιδί σου σαν τη μύγα από το ζυμάρι.

Ζωή, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σου πω, βουρκώνω, αλήθεια. Κι αν έχεις βιώσει τέτοια πράγματα εσύ και το παιδί (που σιγά το μεγάλο πρόβλημα που είχε το παιδί, δηλαδή), αναρωτιέμαι τι περνάει άλλος κόσμος με πιο σοβαρά θέματα.

Έχει δίκιο σε αυτό που λέει η Daenerys_T, πάντως, το τι ενοχλεί τον καθένα είναι σχετικό, και δεν μπορεί ανάλογα με αυτό να εκδιώχνονται παιδιά. Άλλωστε, όπως προανέφερα ο ένας από τους δύο συμμαθητές μου ήταν επιθετικός (έδινε ξύλο πολύ), αλλά γιατί, τα υπόλοιπα παιδιά δεν έπαιζαν μεταξύ τους ξύλο; Δε λέω πως το εγκρίνω, απλά ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά η όποια κατάσταση του καθενός για κάποια πράγματα.

Δυστυχως υπαρχουν ανθρωποι που θελουν να βοηθησουν τα παιδια τους και δεν βρισκουν την αναλογη στηριξη. Εμεις ευτυχως απο περσι ειμαστε πολυ τυχεροι. Πρωτα για το σχολειο που πηγαινει ο μικρος μας, που απο την αρχη μας στηριξαν και δεν επετρεψαν να γινεται το οτιδηποτε, αλλα επισης τυχεροι γιατι βρηκαμε εναν παιδαγωγο για το σπιτι και με την βοηθεια του βαλαμε το παιδι σε μια σειρα. Οτι ειχε κατακτησει τοσα χρονια και τα εχασε σε μια χρονια, τα ξαναβρηκε και απεκτησε και αλλα. Πλεον χρειαζεται ελαχιστη βοηθεια. Το σχολικο περιβαλλον (εκτος απο το οικογενειακο) παιζει πολυ μεγαλο ρολο σε ενα παιδι. Φανταστειτε λοιπον να νιωθετε μειονεκτικα γιατι καταλαβαινετε οτι ισως καποια πραγματα δεν μπορειτε να τα κανετε με τον ρυθμο που τα κανουν οι αλλοι, και να εχετε καποιους απεναντι σας, να σας βριζουν, να σας χτυπανε, να σας υποτιμανε και να θελουν να σας διωξουν χωρις ουσιαστικα να υπαρχει λογος.

Ακομη θυμαμαι και πρεπει να σας το εχω ξαναπει, υποψηφιος δημοτικος συμβουλος που ηθελε τα παιδια με δυσλεξια να πανε σε ειδικα σχολεια που ΘΑ εφτιαχναν (γελασα βεβαια γιατι εδω δεν εχουν φτιαξει τα σχολεια οπως πρεπει, θα εφτιαχαναν και ειδικο σχολειο χωρις καν να ξερει τι σημαινει δυσλεξια). Επισης εκανε τον σταυρο του οταν τον ρωτησα αν ο ιδιος εχει παιδι με μαθησιακες δυσκολιες και συμπληρωσε.. οχι.. δοξα τω θεω..

Αυτοι ειμαστε λοιπον...

[livinath]

Το τι εχει το καθε παιδι, το ξερουν οι γονεις τους, αυτοι που το αξιολογησαν και οι εκπαιδευτικοι του. Το πως αντιμετωπιζει ο καθε γονιος το προβλημα του παιδιου και με ποιον τροπο το αντιμετωπιζουν ειναι κατι που το ξερουν οι ιδιοι και δεν ειναι αναγκη να το βγαλουν τελαλη σε καθε γονιο. Το κουτσομπολιο δεν βοηθαει κανεναν σε καμια περιπτωση. Σαφως υπαρχουν παιδια που εχουν σοβαρα προβληματα, που οι γονεις προσπαθουν και τα αντιμετωπιζουν, αλλα υπαρχουν και γονεις που εθελοτυφλουν. Υπαρχουν ομως και ανθρωποι που ενοχλουνται απο την διαφορετικοτητα.. Ενοχληθηκαν γονεις απο παιδακι σε καροτσακι, αν ειναι δυνατον. Εγω προσωπικα ενοχλουμαι απο το ποσο αναγωγοι ειναι μερικοι. Υπαρχει θεραπεια για αυτο? Υπαρχουν σχολεια για αυτους τους γονεις και τα παιδια τους?

 

Καλά... Πιάνεις μεγάλο θέμα τώρα.. Ένας λόγος που αφήνω το παιδί μου και φεύγω τρέχοντας από το σχολείο είναι αυτά τα πηγαδάκια όπου αν κάνεις το λάθος να ακούσεις όχι μόνο θα φρίξεις αλλά στο τέλος θα βάλουν και κουβέντες στο στόμα σου. Και ναι, κουτσομπολεύουν τους πάντες. Δασκάλους, γονείς, μαθητές κοκ. Όποιος κινείται στην σχολική κοινότητα σχολιάζεται.

[osin]

Επισης εκανε τον σταυρο του οταν τον ρωτησα αν ο ιδιος εχει παιδι με μαθησιακες δυσκολιες και συμπληρωσε.. οχι.. δοξα τω θεω.....

Ε, ναι, βέβαια... "δόξα τω θεώ"! Και να φτύσουμε και τον κόρφο μας... Αηδία με πιάνει (το έχω ξαναπεί, πρέπει να βάλουν emoticon στο φόρουμ που να πρασινίζει από την αναγούλα).

Έχω ένα παιδί που μέχρι αυτή τη στιγμή, μοιάζει να είναι "φυσιολογικό". Είναι όμως μόνο 12 μηνών ακόμα, κι έχουμε πολύ δρομο μπροστά μας για την εξέλιξή της σαν άνθρωπος. Αυτό το οποίο πρέπει να γνωρίζουμε ΟΛΟΙ μας είναι ότι η όποια "κανονικότητα" μπορεί να έχουν τα παιδιά μας (σε επίπεδο διανοητικό, σωματικό, συμπεριφοράς, κλπ) δε σημαίνει ότι θα είναι και μόνιμη!!! Μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να έρθουμε αντιμέτωποι με μία κατάσταση που μπορεί να ξεφύγει από το τέλειο ροζ συννεφάκι της κανονικότητας, και τότε; τι; Θα θέλαμε το δικό μας το παιδί να αντιμετωπίζεται ως "υποδεέστερο άτομο"; Δε νομίζω...

[ΑΡΓΚ]

Καλά... Πιάνεις μεγάλο θέμα τώρα.. Ένας λόγος που αφήνω το παιδί μου και φεύγω τρέχοντας από το σχολείο είναι αυτά τα πηγαδάκια όπου αν κάνεις το λάθος να ακούσεις όχι μόνο θα φρίξεις αλλά στο τέλος θα βάλουν και κουβέντες στο στόμα σου. Και ναι, κουτσομπολεύουν τους πάντες. Δασκάλους, γονείς, μαθητές κοκ. Όποιος κινείται στην σχολική κοινότητα σχολιάζεται.

 

Ακόμη θυμάμαι μαμάδες μερικά χρόνια πριν για μέρες να κουτσομπολεύουν και να κατακρίνουν μία άλλη μάνα που έχει το παιδί της ανεξέλεγκτο, ένα μικρό εγκληματία, αγενέστατο κλπ κλπ με αφορμή μια φήμη που κυκλοφόρησε ότι το συγκεκριμένο παιδί μπλέχτηκε σε έναν άγριο καβγά και πλάκωσε στο ξύλο το άλλο παιδί. Όπως τελικά απεδείχθη, το εν λόγω ΕΞΑΧΡΟΝΟ όντως μπλέχτηκε σε ένα επεισόδιο, με δύο ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΑ που θέλησαν να του πουλήσουν τσαμπουκά σε ένα διάλειμμα όπου δεν υπήρχε κανείς εκπαιδευτικός στην αυλή. Πώς κατέληξε από αυτή την ιστορία, μέσω σπασμένου τηλεφώνου και ενός ανεκδιήγητου κουτσμομπολιού να βρεθεί το μωρό τρομοκράτης και η μαμά του ανεύθυνη, παραμένει ένα μυστήριο, αλλά νομίζω είναι χαρακτηριστό του πόσο αξιόπιστες είναι οι "πληροφορίες" που μαθαίνει κανείς από φήμες.

[ΑΡΓΚ]

Το πιο τραγικό πάντως σε αυτό το θέμα είναι ότι βλεπω ότι η θεματοθέτρια δηλώνει εκπαιδευτικός Και δεν είναι η μόνη με αυτή τη νοοτροπία.

[marilu]

Να σας πω περίπτωση στην τάξη της κόρης μου. Υπάρχει ενα παιδάκι που ειναι με δασκάλα δική του απο την προσευχή, στην τάξη μέσα και μέχρι το σχόλασμα, αλλά δεν δείχνει να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Αυτό όμως που κάνει ειναι να ουρλιάζει συνεχόμενα και για πολλή ωρα στην τάξη, και αυτό συνεχίζεται μέχρι το μεσημέρι αλλά ακούγεται σε όλο το σχολείο και στα απέναντι σπίτια να φανταστείτε. Η δασκάλα στην τάξη λέει στα παιδιά να κάνουν οτι δεν ακούν, και όλα στο σχόλασμα ειναι με πονοκέφαλο και νευρικά. Πείτε μου τώρα πως να το χειριστούμε? Δεν εχω διαπιστώσει προοδο απο την έναρξη της χρονιάς όσον αφορά τα ουρλιαχτά. Όλα λένε οτι κάνει "λες και τη τρυπάνε" όλη την ώρα.

Βέβαια σκέφτομαι και το παιδάκι ποσο αγχωτικό ειναι για αυτό και πραγματικά τα άλλα παιδιά βοηθούν στην τάξη αλλα τι θα γίνει αν ουρλιάζει όλη τη χρονιά? εδω δεν μπορούν τα τμήματα του πάνω ορόφου να συγκεντρωθούν ποσο μάλλον τα δικά μας.

 

Δεν πρέπει το παιδι αυτο να βοηθηθεί σε ενα ειδικό σχολείο?

[nikol*]

Υπήρχε αγόρι στον παιδικό , που δεν μιλούσε , μετά απο κόπο της δασκάλας πείστηκαν οι γονείς να αξιολογηθεί , όντως ξεκίνησε λογοθεραπεία κ εργοθεραπεία κ σιγά σιγά βελτιωνόταν.Πάντα έλεγα στον γιο μου να παίζει μαζί του, να τον βοηθάνε να μιλήσει κ το παιδί το είχε πάρει μια χαρά

 

 

Φέτος , είναι στο νηπιαγωγείο για 2η χρονιά αφού ήταν κ ως προνήπιο , ένα αγόρι που απ όσο καταλαβαίνω πρέπει να έχει τουλάχιστον υπερκινητικότητα....δεν κάθεται , φωνάζει κλπ. Το γνωρίζαμε απο πριν κ βλέποντας κ στις κούνιες....έβλεπα...το θέμα είναι οτι είναι επικίνδυνος...ήδη έχει ρίξει τον γιο μου (εκτός σχολείου) απο την σκάλα της τσουλήθρας , την περασμένη εβδομάδα έριχνε πέτρες στα τζάμια κ σήμερα τα κυνηγούσε με ένα κλαδί....

Δεν εννοώ φυσικά ούτε ότι είναι για ειδικό σχολείο , ούτε τίποτα τέτοιο.......αυτό που με εκνευρίζει είναι η απαθέστατη συμπεριφορά της μάνας του (κ γενικά κ προσωπικά όταν γκρέμισε τον γιο μου μαζί με τον φίλο του απο τις σκάλες)

[Miss sunshine]

Αλλο ένα πολύ σοβαρό θέμα το οποίο υποβιβάζεται δυστυχώς σε κουτσομπολιό.

Δεν είμαι η θεματοθέτρια αλλά είμαι εκπαιδευτικός.

Οπωσδήποτε και η δασκάλα αλλά και τα παιδιά πρέπει να δείχνουν ευαισθησία και να πλησιάζουν τα παιδιά με ειδικές δυσκολίες.Προσοχή!Δεν αναφερόμαστε σε ζωηρά παιδιά αλλά σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες όπως ΔΕΠΠΥ,αυτισμό κλπ. για τις οποίες τα Κεδδυ συνιστούν παραλληλη στήριξη.Βεβαια,εχετε υπόψιν ότι η ''ζωηραδα'' σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απόρροια της μαθησιακής δυσκολίας όπως επίσης αρκετες φορές πολλές μαθησιακές δυσκολίες συνυπάρχουν

Ωστόσο

1.Η δασκάλα της τάξης δεν είναι ειδικής αγωγής.Είναι μια τελείως διαφορετική ειδικότητα,4 χρόνια τελείως διαφορετικής εκπαίδευσης.Δεν εχει την απαιτούμενη εκπαίδευση ούτε καν επιμόρφωση για να διδάξει ένα παιδί με ΔΕΠΠΥ ή αυτισμό και είναι αντιπαιδαγωγικό να το επιχειρήσει με ημιμαθείς,όσο κι είναι καλοπροαίρετες, γνωσεις.Καλό θα ήταν λοπόν αντί να καταφεύγουμε στην εύκολη λύση,να λοιδωρήσουμε δηλαδή τη δασκάλα,να διεκδικούσαμε το διορισμό περισσότερων ειδικών δασκάλων εφόσον οι αναγκες είναι μεγάλες.

2.Εχετε σκεφτεί ότι όντως μερικά παιδιά χρειαζονται ειδικό παιδαγωγό ή ειδικό σχολείο(όταν πρόκειται για αυτισμό) για να βοηθηθούν??Διαπιστώνω και από το φορουμ αλλά και στην κοινωνία γενικότερα ότι τα ειδικά σχολεία αντιμετωπιζονται ως κολαστηρια και οι μαθητες που φοιτουν εκεί στιγματισμενοι ακομα κι από τους ίδιους τους γονείς οι οποιοι αποφευγουν να αποδεχθουν την ιδιαιτερότητα αυτη.Κι όμως,τα παιδιά τα οποία από μικρά εκπαιδευονται από δασκαλους της συγκεκριμένης ειδικότητας πολλές φορές παρουσιάζουν μεγαλη βελτίωση.

Φυσικά αυτό θα το διαγνώσει μόνο το ΚΕΔΔΥ και μόνο ΑΝ ο γονιός απευθυνθεί αυτοβούλως εκεί.

Αν δεν απευθυνθεί όμως τί γίνεται???

Αυτά είχα να συνεισφέρω και σταματώ εδώ.

[Miss sunshine]

Από ο,τι εχω δει πάντως, προσωπικά νομίζω ότι όταν υπάρχει αυτή η πλήρης αδιαφορία, δεν είναι ιατρικό πρόβλημα του παιδιού που κρύβεται από πίσω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που την έχουμε υποστεί και για χρόνια, παρόλα όσα απίστευτα έκανε το παιδί στους συμμαθητές του, η υποψία πάντα ήταν ότι κάτι άλλο τρέχει στο σπίτι. Τι υποψία δηλαδή, που υπήρχαν περιγραφές σαφούς κακοποίησης, αλλά κανείς από οσους ήξερε δεν δεχόταν να καταθέσει, συμπεριλαμβανομένων και των δασκάλων. Και δυστυχώς καταγγελίες ανώνυμες ή καταγγελίες που βασίζονται σε όσα είπαν τρίτοι, δεν γίνονται δεκτές από καμία υπηρεσία, το δοκιμάσαμε πολλές φορές.

 

Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS για οποιαδήποτε πληροφορία σχετική με κάποιο παιδί που κινδυνεύει από το "Χαμόγελο του Παιδιού" τηλ : 1056

Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Χατζηγιάννη Μέξη 5, Αθήνα, Καθημερινά, 9.00 π.μ. έως 3.00 μ.μ., τηλ. 800 11 32000

[osin]

Miss sunshine, μην κλεινεις εδώ την κουβέντα. Ως εκπαιδευτικός μπορεις να συνεισφέρεις πολυ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.

Προσωπικά,αντιλαμβάνομαι πως είναι σαφές οτι υφίστανται διαβαθμίσεις, Κ ότι δε γίνεται να εξισωνουμε ένα παιδι με δυσλεξία, για παράδειγμα, με ένα παιδι με σοβαρα προβλήματα. Όμως Δεν θεωρείς οτι σε κάθε περίπτωση ένα παιδι με το οποίο προβλημα θα είναι καλύτερα μαζι με τα αλλά "κανονικα" παιδια? Η μηπως τελικα αυτό δε μπορεί να αποτελεί κανόνα. Νομίζω οτι Μαλλον ισχύει το δεύτερο,Αλλα πες μας την τοποθέτηση σου.

[osin]

Και κατι ακομα,σε αυτούς τους γονεις που έχουν τα παιδιά τους συμμαθητές παιδιά με "προβληματική" συμπεριφορά, όπως η θεματοθετρια. Τι θα πρότεινες;

Κ επειδή Ο λόγος εδώ είναι γραπτός, για να μην παρεξηγηθώ,ρωτάω ελικρινα από περιεργεια Κ όχι από ειρωνια

[Miss sunshine]

οsin,επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχεις καλοπροαίρετη διάθεση θα σου απαντησω και θα μου επιτρεψεις να σταματησω εδώ.

Λοιπόν,η μεταχειριση εξαρταται από τη διάγνωση.

Όσον αφορά τα αυτιστικά παιδιά επειδή είναι καποιες φορές επικίνδυνα τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τα αλλα παιδιά είναι απαραίτητη η παραλληλη στήριξη.Υπάρχουν όμως και αυτιστικά παιδιά ή παιδιά με νοητική στερηση για τα οποία από το ΚΕΔΔΥ προτείνεται το ειδικό σχολείο λόγω της βαρυτητας της περιπτωσης τους

Οι τελευταίες παιδαγωγικές θεωρίες όντως συνιστούν ενσωματωση και γι αυτό υπαρχει το τμημα ένταξης και η παραλληλη στήριξη.Δεν έχει όμως γίνει καμία επιμόρφωση ή σχετική εκπαιδευση στο δάσκαλο της τάξης!

Τωρα οταν προκειται για μαθησιακές δυσκολίες ούτε λόγος φυσικά για ειδικό σχολείο και πάλι όμως η παράλληλη στήριξη από εναν ειδικό παιδαγωγό είναι εξαιρετικά ωφέλιμη για όλη την τάξη.

Σε αυτό το σημείο όταν γίνεται μια συμβουλευτική κίνηση προς το γονέα προς αυτή την κατεύθυνση ο εκπαιδευτικός κάποιες φορές κακοχαρακτηρίζεται.

Και στη συνέχεια,όταν το παιδι τα βρίσκει σκούρα στο γυμνάσιο μόνο τότε,κατόπιν εορτής δυστυχώς,απευθυνεται στους ειδικούς.

Εν κατακλείδι,αυτό που εγώ λέω στα υπόλοιπα παιδιά αλλά και στους γονείς να λένε στα παιδιά τους όταν ένα παιδάκι ειναι διαφορετικό είναι να το αγκαλιάσουν,να το πλησιασουν και να παίξουν όλα μαζί,να είναι όλοι φίλοι.

Ομως,εχω στην πορεία μου συναντησει και παιδιά με αυτισμό πολύ επικίνδυνα για τον εαυτό τους και για τους άλλους χωρίς καν παράλληλη στήριξη είτε επειδή δε ζητηθηκε είτε επειδή δεν σταλθηκε.

Σε αυτή την περίπτωση,αν είχα το δικό μου παιδί στην ίδια τάξη,πραγματικά δεν ξέρω αν θα το άφηνα.

Και το εξοργιστικό είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα για αυτό το παιδί και για τα αλλα,παρα μόνο οι γονείς του ίδιου του παιδιού,αν το αποφασίσουν.

Θεωρώ λοιπόν ότι στη χώρα μας είναι τεράστιο πρόβλημα η απουσια κοινωνικής πρόνοιας και η ελλειψη σχετικής νομοθεσίας.

[osin]

ΔMiss sunshine, καταλαβα τη διαφοροποίηση που θέτεις. Νομίζω οτι καλυτερα,λοιπόν, Να αποφαίνονται οι ειδικοί στην "κατηγορία" που ανήκει ένα παιδι ανάλογα με τη διαβάθμιση του προβλήματος του (σε άπειρα εισαγωγικά όλες αυτές οι έννοιες) (σε οποία εγρήγορση μπορεί να βρίσκεται το ελληνικό κρατος, βεβαια, απεναντι σε ολα αυτά τα θέματα)

Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα της θεματοθετριας, οτι αντιλαμβάνομαι το ζήτημα που εχει τεθει Στην τάξη που φοιτά το παιδι της,Απλως ίσως εκφράστηκε κάπως άκομψα.

Και βεβαι α ισχύει αυτό που λες για τους γονεις,Γιατι μπορεί να εχουμε παραδείγματα σαν της Ζωής που με την επιμονη της βοήθησε το Παιδι της,όμως εχω Κ της ξαδερφης μου την κόρη που όταν την προσέγγισε η δασκάλα της μικρης στην πρώτη δημοτικου να της πει ότι βλέπει στΟ παιδι μια μορφή δυσλεξίας έγινε ο κακός χαμος (ελεγε η ξαδέρφη μου ότι η δασκαλα επιτίθεται στο παιδί Γιατι δεν το χωνεύει.... Κ εννοείται οτι το παιδάκι αντιμετώπισε όταν προχώρησαν οι τάξεις διαφορα προβλήματα μαθησιακής φύσεως)

[emmaki]

Να σας πω περίπτωση στην τάξη της κόρης μου. Υπάρχει ενα παιδάκι που ειναι με δασκάλα δική του απο την προσευχή, στην τάξη μέσα και μέχρι το σχόλασμα, αλλά δεν δείχνει να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Αυτό όμως που κάνει ειναι να ουρλιάζει συνεχόμενα και για πολλή ωρα στην τάξη, και αυτό συνεχίζεται μέχρι το μεσημέρι αλλά ακούγεται σε όλο το σχολείο και στα απέναντι σπίτια να φανταστείτε. Η δασκάλα στην τάξη λέει στα παιδιά να κάνουν οτι δεν ακούν, και όλα στο σχόλασμα ειναι με πονοκέφαλο και νευρικά. Πείτε μου τώρα πως να το χειριστούμε? Δεν εχω διαπιστώσει προοδο απο την έναρξη της χρονιάς όσον αφορά τα ουρλιαχτά. Όλα λένε οτι κάνει "λες και τη τρυπάνε" όλη την ώρα.

Βέβαια σκέφτομαι και το παιδάκι ποσο αγχωτικό ειναι για αυτό και πραγματικά τα άλλα παιδιά βοηθούν στην τάξη αλλα τι θα γίνει αν ουρλιάζει όλη τη χρονιά? εδω δεν μπορούν τα τμήματα του πάνω ορόφου να συγκεντρωθούν ποσο μάλλον τα δικά μας.

 

Δεν πρέπει το παιδι αυτο να βοηθηθεί σε ενα ειδικό σχολείο?

 

Πολύ πιθανόν αυτό το παιδί να έχει πρόταση για ειδικό σχολείο, αλλά να μην έχουν δεχτεί οι γονείς και να έχουν προσλάβει άτομο ως ειδικό βοηθό (αυτό που λέμε ιδιωτική παράλληλη στήριξη)*****.

Το σχολείο δεν μπορεί να αρνηθεί σε παιδί την εγγραφή και φοίτηση. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προτεπίνει στους γονείς να προσλάβουν ειδικό βοηθό. Και εκεί δεμν μπορεί να τους υποχρεώσει! Το παιδί δηλαδή θα μπορούσε να ήταν χωρίς καμία βοήθεια στην τάξη.....

 

*****Μαντεψιά κάνω με βάση τα όσα λες και γνωρίζοντας αρκετά περιστατικά που οι γονείς δεν δέχτηκαν τη γνωμάτευση του ΚΕΔΔΥ

[ZWH]

Οπως ειπα,το θεμα εχει πολλες πλευρες. Εμεις απο το νηπιο με πρωτοβουλια δικη μου ενω οι δασκαλες δεν εβλεπαν κατι (μολις ειχαμε ερθει απο εξωτερικο), πηγα το παιδι σε ιδιωτικο κεντρο για αξιολογηση και ξεκινησαμε λογοθεραπεια και για ενα πολυ μικρο διαστημα εργοθεραπεια (ειναι αμφιδεξιος). Εκτος απο το ιδιωτικο κεντρο απευθυνθηκαμε και σε δημοσιο φορεα, οχι ΚΕΔΔΥ. Δεν υπηρξε κανενα προβλημα στο σχολειο (αλλαξαμε καποια λογ εργασιας του συζυγου),μεχρι που πηγε το παιδι 6η. Εκει λοιπον η δασκαλα δηλωσε οτι δεν εχει καμια δουλεια να βοηθησει σε τιποτα το παιδι (λες και της ζητησα κατι), μας αντιμετωπισε λες και ειχαμε οικογενειακως προβλημα (αληθεια δεν καταλαβα ποτε σε τι), υποβαθμουσε την εξυπναδα του παιδιου απλα γιατι ειναι ενα πολυ ηρεμο παιδι και μας εστειλε στην ψυχολογο του σχολειου. Εννοειται οτι πηγα με χιλια. Η ψυχολογος ολα καλα.. να παρακαλαω παιδια να μπει στο τμημα ενταξης και η κυρια να κοιταει το υπερπεραν μεχρι που της ειπα δυο πραγματα και μου το επαιξε χαζη και την επομενη μερα μου εστειλε χαρτι να υπογραψω για να μπει το παιδι τμημα ενταξης!!! Προσωπικα δεν ηθελα να παρατησει την ταξη για να ασχοληθει με το δικο μου παιδι (κατι που λενε οι υπολοιποι γονεις συνηθως). Ηθελα να μην απαξιωνει τις προσπαθειες του, να μην το προσβαλει και να μην δινει λαβες σε αλλα παιδια για να τον χτυπανε. Θελω να πω οτι πολλες φορες ενας γονιος παροτι θελει να βοηθησει το παιδι του βρισκει ενα σωρο δυσκολιες απο ανθρωπους που πρεπει να ειναι κοντα του. Δεν καταλαβαινω ειλικρινα γιατι το δικο μου παιδι, της αλλης με μαθησιακα ή οτιδηποτε αλλο πρεπει να ειναι αντικειμενο συζητησης απο την στιγμη εννοειται που ο γονιος προσπαθει. Εχουμε δει ποτε πως συμπεριφερεται ο συμμαθητης στο διαφορετικο παιδι?Εχετε δει τα πειραγματα που του κανει, τις κλωτσιες που του δινει? Μετα απο τετοια συμπεριφορα ειναι σιγουρο οτι ενα παιδακι που αντιμετωπιζει δυσκολιες φυσικα και θα γινει θηριο. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι παντα ενα παιδι με μαθησιακες δυσκολιες, δυσλεξια παντα μα παντα στο μυαλο των αλλων θαπρεπει να ειναι ενα παιδι παραμελημενο, ενα παιδι αντιδραστικο, ενα παιδι που πεταει θρανια.Οχι, δεν ειναι ολα ετσι. Ναι μπορουν να συνυπαρξουν στην ταξη, να προσπαθησουν, να μαθουν και να γινουν μαθητες υποδειγματα. Οταν πηγαινα σε κατι σεμιναρια με παιδαγωγικα ζητηματα, επειδη οπως σας ειπα καποιος κυριος ειπε οτι θελει να φτιαξει ειδικο σχολειο για τα παιδια με μαθησιακες και δυσλεξια, η εισηγητρια ειπε οτι ερευνες εχουν δειξει οτι δεν προσφερουν κατι στα παιδια και οτι περισσοτερα προβληματα θα δημιουργησουν.

Επισης θελω να πω,οτι πολλοι μπορει να θεωρουν οτι ενας γονιος δεν ενδιαφερεται για το παιδι του επειδη δεν εχει παραλληλη στηριξη στο σχολειο. Λαθος μεγαλο γιατι δεν ξερει ο καθενας τι εχει ο αλλος στο σπιτι του. Εγω απο περσι εχω τον ειδικο παιδαγωγο στο σπιτι. Φετος πολυ λιγοτερες ωρες.. Και για να μην προτρεξει καποιος οπως ειπα επι αρκετα χρονια τον πηγαινα σε ιδιωτικο κεντρο, απλα ειδα οτι καλυτερη δουλεια γινεται στο σπιτι, οσες ωρες εχει αναγκη το παιδι. Οχι δεν εχω βγαλει τελαλη στους γονεις των συμμαθητων του γιατι δεν πρεπει να τους ενδιαφερει τι κανω εγω στο σπιτι μου.Οι καθηγητες του το ξερουν, εχουν στα χερια τους διαγνωση απο το ΚΕΔΔΥ και μαλιστα με υπογραφη δικη μου περσι, εκαναν αιτηση για να υπαρξει τμημα ενταξης στο σχολειο.

Δεν ειμαι υποχρεωμενη, οπως και καθε γονιος να δινει αναφορα για το παιδι του. Ηδη πολλα παιδια υποφερουν απο τα κουτσομπολια επειδη καποιοι γονεις μπορει να εκαναν το λαθος να πουν τι συμβαινει με το παιδι σε μια φιλη,η οποια εξω απο τα καγκελα του σχολειου το ειπε σε οποιον περπαταει. Επισης θεωρω οτι δεν ειναι ουτε δουλεια του εκπαιδευτικου να λεει δεξια και αριστερα τι συμβαινει με το καθε παιδι. Μπορει να βοηθησει? Εχει την διαθεση να βοηθησει? Ας το κανει? Δεν μπορει? Ας μην βαζει εμποδια.

Σε εκεινα τα μαθηματα που σας λεω, ο συγκεκριμενος κυριος ανησυχουσε οτι τα υπολοιπα παιδια θα μεινουν πισω. Η εισηγητρια τον καθησυχασε οτι το παιδι που θα μεινει πισω ειναι το παιδι με τις μαθησιακες δυσκολιες. Του ειπε επισης οτι υπαρχουν μικρα τρικ που μπορουν να ειναι ωφελιμα για ολα τα παιδια αλλα δυστυχως δεν τα κανουν οι εκπαιδευτικοι στα σχολεια. Οχι, ολοι, να μην τους βαζω στο ιδιο τσουβαλι. Ευτυχως στην ζωη του παιδιου μου υπηρχαν και υπαρχουν αξιολογοι εκπαιδευτικοι, πανω απ ολα ανθρωποι....

[Dragonfly]

Καλά... Πιάνεις μεγάλο θέμα τώρα.. Ένας λόγος που αφήνω το παιδί μου και φεύγω τρέχοντας από το σχολείο είναι αυτά τα πηγαδάκια όπου αν κάνεις το λάθος να ακούσεις όχι μόνο θα φρίξεις αλλά στο τέλος θα βάλουν και κουβέντες στο στόμα σου. Και ναι, κουτσομπολεύουν τους πάντες. Δασκάλους, γονείς, μαθητές κοκ. Όποιος κινείται στην σχολική κοινότητα σχολιάζεται.

 

Τα σιχαίνομαι αυτά τα πηγαδάκια των γονέων...

 

Ένα σχόλιο σχετικά με τις δασκάλες.

Υπάρχει η κατηγορία που δηλώνει "α, εγώ δεν είμαι δασκάλα ειδικής αγωγής, δεν είναι δική μου δουλειά να ασχοληθώ, να του φέρουν παράλληλη στήριξη, έχω και μια ύλη να βγάλω μπλα, μπλα μπλα" και υπάρχει η κατηγορία που προσπαθεί να πλησιάσει όλα τα παιδιά, επιμορφώνεται, έχει καλή διάθεση και δεν είναι προκατειλλημένη. Είμαι σίγουρη ότι ένα παιδί αν τύχει στην πρώτη κατηγορία θα του κοπούν τα φτερά, ενώ αν τύχει στη δεύτερη κατηγορία θα κάνει θαύματα...

[Dragonfly]

ΟπΕκει λοιπον η δασκαλα δηλωσε οτι δεν εχει καμια δουλεια να βοηθησει σε τιποτα το παιδι (λες και της ζητησα κατι), μας αντιμετωπισε λες και ειχαμε οικογενειακως προβλημα (αληθεια δεν καταλαβα ποτε σε τι), υποβαθμουσε την εξυπναδα του παιδιου απλα γιατι ειναι ενα πολυ ηρεμο παιδι και μας εστειλε στην ψυχολογο του σχολειου.

 

Δεν καταλαβαινω ειλικρινα γιατι το δικο μου παιδι, της αλλης με μαθησιακα ή οτιδηποτε αλλο πρεπει να ειναι αντικειμενο συζητησης απο την στιγμη εννοειται που ο γονιος προσπαθει. Εχουμε δει ποτε πως συμπεριφερεται ο συμμαθητης στο διαφορετικο παιδι?

 

 

Δεν ειμαι υποχρεωμενη, οπως και καθε γονιος να δινει αναφορα για το παιδι του.

.

 

Στα λόγια μου έρχεσαι. Είναι πολλές αυτές οι δασκάλες που θα ήθελαν αν γίνεται να κάνουν μάθημα σε ρομποτάκια...

 

Συμφωνώ σε όσα έχεις γράψει.

[stelma]

Καλημέρα και απο μένα! Θα συμφωνησω απόλυτα με τα post της emmaki, καθότι είναι και απολύτως αρμόδια στο θεμα και θα καταθεσω την προσωπική μου εμπειρία σαν αναπληρώτρια δασκάλα, που έχει δουλέψει και σε δομες ειδικής αγωγης ( τμήμα ένταξης και παράλληλη στήριξη) και σαν δασκάλα τμήματος. Αρχικά, να πω ότι οι περιπτώσεις γονιών που αρνούνται τόσο τη διάγνωση του ΚΕΔΔΥ, όσο και τη βοήθεια από ειδικό παιδαγωγό και το εξατομικευμένο πρόγραμμα που αυτή συνεπάγεται, δεν είναι καθόλου αμελητέες, αντίθετα είναι πολλές και πραγματικά καθυστερούν πολύ την πρόοδο κυρίως στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης που μπορεί να έχει το παιδί. Στο πρακτικό κομμάτι του θέματος που είναι το πώς μπορεί ο εκπαιδευτικός της γενικής τάξης να διαχειριστεί το θέμα, ή γνώμη μου είναι ότι βασικότερο όλων είναι να προσπαθήσει να δέσει την τάξη σαν ομάδα, όταν ακόμη τα παιδιά είναι στις πρώτες τάξεις είτε υπάρχει στην τάξη παιδί με αναπηρίες ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είτε όχι. Τα προγράμματα ψυχικής υγείας και ανάπτυξης συναισθηματικής νοημοσύνης που γίνονται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της ευέλικτης ζώνης είναι μία καλή αρχή, αν και συνήθως αντιμετωπίζονται από τους γονείς ως χάσιμο χρόνου από τη βασική ύλη. Ή ανάπτυξη της ενσυναίσθησης σε μικρές ηλικίες μπορεί να αναπτυχθεί μέσα απλά βιωματικά παιχνίδια ή και πιο απλά με οπτικοακουστικό υλικό. Άλλωστε, ή δεξιότητα του να ερχεσαι στη θέση του άλλου ειναι μάλλον ένα χαρακτηριστικό που εκλείπει από πολλούς ενήλικες και είναι πολύ βασικό να την καλλιεργεί τουλάχιστον το σχολείο. Όταν ένα παιδί ουρλιάζει συνεχώς μέσα στην τάξη, πιθανώς γιατί αισθάνεται φοβερά στρεσαρισμενο ή γιατί μπορει όντως να χρειάζεται ειδικότερο πλαίσιο, για παράδειγμα ειδική τάξη μέσα στο γενικό σχολείο - και δεν εννοώ το τμήμα ενταξης- ή ακόμη χειροτερα εκδηλώνει επιθετικές συμπεριφορές, το βασικότερο είναι να υπάρχει μία κοινή γραμμή αντιμετώπισης που θα ακολουθείται τόσο από τον- τους εκπαιδευτικούς, όσο και από τα παιδιά της τάξης, ώστε να μην τροφοδοτείται με αντικρουόμενες συμπεριφορές ή εκδήλωση της προβληματικής κατάστασης. Σε γενικές γραμμές ο εκπαιδευτικός δε χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό, αλλά να μελετήσει τη σχετική βιβλιογραφία για να πάρει ιδέες. Φυσικά δεν είναι απλό και ούτε υπάρχουν θεαματικές διάφορες από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά μικρά βήματα που βοηθούν στην διαχείριση μιας δύσκολης τάξης( όχι ότι υπάρχει και εύκολη τάξη στις μέρες μας!). Όσο για τους γονείς, δυστυχώς έγκειται στην παιδεία του καθενός και στις συναισθηματικές τους δεξιότητες το τι θα περάσει στο παιδί του ως λύση του προβλήματος. Άλλωστε πόσους συναισθηματικά ανάπηρους ενήλικες δε συναντάμε όλοι στην καθημερινή μας ζωη; Δυστυχώς πολλοί από αυτούς προσπαθούν να περάσουν την κοσμοθεωρία τους και στα παιδιά τους και εκεί ερχεται συνήθως και ή σύγκρουση με το σχολείο και τους δασκάλους ως αντιπροσώπους του θεσμού.