Ανάγκη για διάλειμμα...

[Gkolfo]

Καλησπέρα σε όλους!

Διαβάζω τις συζητήσεις εδώ και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω. Είμαι 34 χρόνων και πλέον κουρασμένη... Πριν από έξι χρόνια έμεινα εύκολα έγκυος (χωρίς προσπάθεια, μάλλον από λάθος "συνεννόηση"...) όταν ήμουν αρραβωνιασμένη με τον άντρα μου. Ολα πήγαιναν καλά, μέχρι την 8η εβδομάδα όπου παρουσιάστηκε λίγο αιματάκι και το οποίο οδήγησε σε αποβολή όταν ήμουν στην 10η εβδομάδα.. Περιττό να αναφέρω το πένθος που βίωσα και το πόσο χρονικό διάστημα μου πήρε να συνέλθω.. Ακόμα και τώρα, νιώθω την ίδια θλίψη όταν το σκέφτομαι...

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου μετά από σχεδόν ένα χρόνο επαφών με τέστ ωορρηξίας στο σπίτι, ένα εξάμηνο στοχευμένων επαφών με υπερήχους και φάρμακα, τρεις σπερματεγχύσεις και 3 εμβρυομεταφορές - και όλα αυτά με τη διάγνωση της ανεξήγητης υπογονιμότητας- οι αγκαλιές μας είναι ακόμα άδειες..

Και κουράστηκα.. Πολύ κουράστηκα.. Σκεφτόμουν να πάω για βελονισμό, γιόγκα ή να ξεκινήσω ακόμα μία πνευματική δραστηριότητα π.χ. μια ξένη γλώσσα για να απασχολήσω το μυαλό μου που ποτέ δεν ηρεμεί και να ξεκουράσω την ψυχή μου που όσο πάει και μαυρίζει.. Ακόμα και στο μεταπτυχιακό που ήδη κάνω είπα να "ξορκίσω το κακό" και αποφάσισα να κάνω τη διπλωματική μου σχετικά με την ποιότητα ζωής στην υπογονιμότητα...μάλλον ήταν λάθος η επιλογή του θέματος..κάθε άλλο παρά μου αποσπά την προσοχή..

Μα τόση κούραση.. Διαβάζω το φόρουμ και κάποιες ιστορίες μου δίνουν κουράγιο.. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς είμαστε μικροί ήρωες της καθημερινότητας!

Καλή δύναμη σε όλους!

[anoulious]

Καλησπέρα σε όλους!

Διαβάζω τις συζητήσεις εδώ και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω. Είμαι 34 χρόνων και πλέον κουρασμένη... Πριν από έξι χρόνια έμεινα εύκολα έγκυος (χωρίς προσπάθεια, μάλλον από λάθος "συνεννόηση"...) όταν ήμουν αρραβωνιασμένη με τον άντρα μου. Ολα πήγαιναν καλά, μέχρι την 8η εβδομάδα όπου παρουσιάστηκε λίγο αιματάκι και το οποίο οδήγησε σε αποβολή όταν ήμουν στην 10η εβδομάδα.. Περιττό να αναφέρω το πένθος που βίωσα και το πόσο χρονικό διάστημα μου πήρε να συνέλθω.. Ακόμα και τώρα, νιώθω την ίδια θλίψη όταν το σκέφτομαι...

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου μετά από σχεδόν ένα χρόνο επαφών με τέστ ωορρηξίας στο σπίτι, ένα εξάμηνο στοχευμένων επαφών με υπερήχους και φάρμακα, τρεις σπερματεγχύσεις και 3 εμβρυομεταφορές - και όλα αυτά με τη διάγνωση της ανεξήγητης υπογονιμότητας- οι αγκαλιές μας είναι ακόμα άδειες..

Και κουράστηκα.. Πολύ κουράστηκα.. Σκεφτόμουν να πάω για βελονισμό, γιόγκα ή να ξεκινήσω ακόμα μία πνευματική δραστηριότητα π.χ. μια ξένη γλώσσα για να απασχολήσω το μυαλό μου που ποτέ δεν ηρεμεί και να ξεκουράσω την ψυχή μου που όσο πάει και μαυρίζει.. Ακόμα και στο μεταπτυχιακό που ήδη κάνω είπα να "ξορκίσω το κακό" και αποφάσισα να κάνω τη διπλωματική μου σχετικά με την ποιότητα ζωής στην υπογονιμότητα...μάλλον ήταν λάθος η επιλογή του θέματος..κάθε άλλο παρά μου αποσπά την προσοχή..

Μα τόση κούραση.. Διαβάζω το φόρουμ και κάποιες ιστορίες μου δίνουν κουράγιο.. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς είμαστε μικροί ήρωες της καθημερινότητας!

Καλή δύναμη σε όλους!

Ποσο δικιο εχεις.Διαβασα το μηνυμα σου και σα να ακουγα τον ευατο μου.Εγω ταλαιπωρουμαι επισης πολλα χρονια και εχω σχεδον φρικαρει...Εμενα και ο βελονισμος και η γιογκα με βοηθησαν πολυ.Τα συστηνω ανεπιφυλακτα.Τωρα για διαβασμα ουτε εφημεριδα δεν μπορω να διαβασω..Συνεχιζω,ομως, και βλεπω θαυματακια να συμβαινουν γυρω μου και για αυτο δεν εγκαταλειπω το ονειρο..Η αδερφη μου στα 43 μετα απο 2 αποτυχημενες εξωσωματικες εμεινε εγκυος φυσιολογικα και γεννησε μια κουκλα..Καλη δυναμη σε ολες!

[Gkolfo]

Ποσο δικιο εχεις.Διαβασα το μηνυμα σου και σα να ακουγα τον ευατο μου.Εγω ταλαιπωρουμαι επισης πολλα χρονια και εχω σχεδον φρικαρει...Εμενα και ο βελονισμος και η γιογκα με βοηθησαν πολυ.Τα συστηνω ανεπιφυλακτα.Τωρα για διαβασμα ουτε εφημεριδα δεν μπορω να διαβασω..Συνεχιζω,ομως, και βλεπω θαυματακια να συμβαινουν γυρω μου και για αυτο δεν εγκαταλειπω το ονειρο..Η αδερφη μου στα 43 μετα απο 2 αποτυχημενες εξωσωματικες εμεινε εγκυος φυσιολογικα και γεννησε μια κουκλα..Καλη δυναμη σε ολες!

Καλή δύναμη anoulious, να τελειώσει γρήγορα η ταλαιπωρία μας εύχομαι.. Να σου ζήσει η ανηψιά!

[isis73]

Αχ κ εγω περασα τη φαση αυτη. Εκανα γυμναστικη και γιογκα. Τωρα τρεχω κ δεν προλαβαινω. Εγω αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι η ζωη δεν σταματαει. Πρεπει παρα τα ψυχολογικα σου να εισαι κοντα στους φιλόυς σου. Να χαιρεσαι με τις χαρες τουε εγκυμοσυνες παιδακια παιδικα γενεθλια κτλ για να χαρουν κ αυτοι οταν ερθει το δικοσου μωρακι. Πιστευω θα τα καταφερεις τελικα. Κ ευχομαι το συντομοτερο!!!

 

Καλησπέρα σε όλους!

Διαβάζω τις συζητήσεις εδώ και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω. Είμαι 34 χρόνων και πλέον κουρασμένη... Πριν από έξι χρόνια έμεινα εύκολα έγκυος (χωρίς προσπάθεια, μάλλον από λάθος "συνεννόηση"...) όταν ήμουν αρραβωνιασμένη με τον άντρα μου. Ολα πήγαιναν καλά, μέχρι την 8η εβδομάδα όπου παρουσιάστηκε λίγο αιματάκι και το οποίο οδήγησε σε αποβολή όταν ήμουν στην 10η εβδομάδα.. Περιττό να αναφέρω το πένθος που βίωσα και το πόσο χρονικό διάστημα μου πήρε να συνέλθω.. Ακόμα και τώρα, νιώθω την ίδια θλίψη όταν το σκέφτομαι...

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου μετά από σχεδόν ένα χρόνο επαφών με τέστ ωορρηξίας στο σπίτι, ένα εξάμηνο στοχευμένων επαφών με υπερήχους και φάρμακα, τρεις σπερματεγχύσεις και 3 εμβρυομεταφορές - και όλα αυτά με τη διάγνωση της ανεξήγητης υπογονιμότητας- οι αγκαλιές μας είναι ακόμα άδειες..

Και κουράστηκα.. Πολύ κουράστηκα.. Σκεφτόμουν να πάω για βελονισμό, γιόγκα ή να ξεκινήσω ακόμα μία πνευματική δραστηριότητα π.χ. μια ξένη γλώσσα για να απασχολήσω το μυαλό μου που ποτέ δεν ηρεμεί και να ξεκουράσω την ψυχή μου που όσο πάει και μαυρίζει.. Ακόμα και στο μεταπτυχιακό που ήδη κάνω είπα να "ξορκίσω το κακό" και αποφάσισα να κάνω τη διπλωματική μου σχετικά με την ποιότητα ζωής στην υπογονιμότητα...μάλλον ήταν λάθος η επιλογή του θέματος..κάθε άλλο παρά μου αποσπά την προσοχή..

Μα τόση κούραση.. Διαβάζω το φόρουμ και κάποιες ιστορίες μου δίνουν κουράγιο.. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς είμαστε μικροί ήρωες της καθημερινότητας!

Καλή δύναμη σε όλους!

[Gkolfo]

Αχ κ εγω περασα τη φαση αυτη. Εκανα γυμναστικη και γιογκα. Τωρα τρεχω κ δεν προλαβαινω. Εγω αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι η ζωη δεν σταματαει. Πρεπει παρα τα ψυχολογικα σου να εισαι κοντα στους φιλόυς σου. Να χαιρεσαι με τις χαρες τουε εγκυμοσυνες παιδακια παιδικα γενεθλια κτλ για να χαρουν κ αυτοι οταν ερθει το δικοσου μωρακι. Πιστευω θα τα καταφερεις τελικα. Κ ευχομαι το συντομοτερο!!!

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και τις ευχες σου!!

[Miss sunshine]

Kαι γω τα ίδια κορίτσια...

5 χρόνια στον αγώνα,χωρίς να μας βρίσκουν κάποιο πρόβλημα και με την ψυχολογία κι εμένα και του άντρα μου στα πατώματα...

Κι εγώ είμαι 38.

Με κάθε εγκυμοσύνη που μαθαίνω πλέον καταρρακώνομαι.

Εμαθα χθες για την τρίτη εγκυμοσύνη της κουμπάρας μου η οποία παντρευτηκε λίγους μήνες πριν από εμένα και δεν καταφερνω καν να προσποιηθώ ότι χάρηκα.:(

[annamariag77]

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και τις ευχες σου!!

 

 

Κοριτσια μια απο τα ιδια νιωθω τοσο κουρασμενη απογοητευμενη και ναι ζηλευω καθε εγκυμοσυνη

[Gkolfo]

Kαι γω τα ίδια κορίτσια...

5 χρόνια στον αγώνα,χωρίς να μας βρίσκουν κάποιο πρόβλημα και με την ψυχολογία κι εμένα και του άντρα μου στα πατώματα...

Κι εγώ είμαι 38.

Με κάθε εγκυμοσύνη που μαθαίνω πλέον καταρρακώνομαι.

Εμαθα χθες για την τρίτη εγκυμοσύνη της κουμπάρας μου η οποία παντρευτηκε λίγους μήνες πριν από εμένα και δεν καταφερνω καν να προσποιηθώ ότι χάρηκα.:(

 

Κοριτσια μια απο τα ιδια νιωθω τοσο κουρασμενη απογοητευμενη και ναι ζηλευω καθε εγκυμοσυνη

 

Κάποιες φορές είναι ανυπόφορα δύσκολο.. Βλέπεις κοιλιές να φουσκώνουν, να κλωτσάνε, να ξεφουσκώνουν, βρεφάκια να γίνονται μικροί άνθρωποι... Και να έχεις και τις τύψεις να σε τρώνε που δεν μπορείς να χαρείς με την ψυχή σου για την εγκυμοσύνη της αδελφικής σου φίλης... πφφφφ....

Κάποια πρωινά ξυπνάω συμβιβασμένη με την ιδέα της ατεκνίας και κάποιες άλλες..απλά βλέπω την καινούρια λευκή τρίχα που εμφανίστηκε και με πιάνει το παράπονο...

Ξέρετε κάτι όμως; Κουράστηκα να λυπάμαι....

[someday...]

Κορίτσια παρόμοια ιστορία κι η δικιά μου. Είμαι πια στα 39, με μια πρώτη εγκυμοσύνη που ήρθε πανεύκολα πριν 8-9 χρόνια αλλά δυστυχώς έληξε άδοξα, 3 χειρουργεία, 3 παλλίνδρομες, 5 αποβολές,6-7 σπερματεγχύσεις, άλλες τόσες εξωσωματικές......

 

Καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείτε...κι εγώ κουράστηκα. Υπήρχαν στιγμές που λυπόμουν τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή όμως, κι αφού πέρασα μια πάρα πολύ έντονη κρίση πανικού, πίεσα τον εαυτό μου κι είπα οτι πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο. Άρχισα yoga και pilates. Επέλεξα να μάθω μια δύσκολη ξένη γλώσσα. Άρχισα να πλέκω. Άρχισα μεταπτυχιακό.

 

Δεν θα σας πω ψέματα οτι είμαι μια χαρά. Το κενό υπάρχει. Να δώσω όμως μια συμβουλή? Να ζείτε κάνοντας πράγματα που σας ευχαριστούν και παράλληλα κάντε και τις προσπάθειές σας. Κι όχι το αντίθετο ,δηλαδή να προσπαθείτε για παιδί και στα διαλείμματα των προσπαθειών να ζείτε.

 

Αναφέρατε οτι είμαστε ηρωίδες. Ναι, είμαστε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πρέπει να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας. Που έχουμε φτάσει εδώ, έχοντας περάσει η καθεμιά τον γολγοθά της, κι όμως είμαστε ακόμα όρθιες.Αλλά κι αν καμιά φορά θέλουμε να αισθανθούμε αδύναμες, δεν πειράζει.Ας πέσουμε, ας κλάψουμε, ας απογοητευτούμε, ας ζητήσουμε βοήθεια.Θα ξανασηκωθούμε. Ούτε είναι κακό να ζηλεύουμε τις τόσες εγκυμοσύνες γύρω μας. Ανθρώπινο είναι!

 

Απ την άλλη βέβαια λέω οτι όταν θες κάτι τόσο πολύ μάλλον θέλει περισσότερη δύναμη να πεις τα παρατάω παρά να συνεχίσεις... κι οτι μάλλον δεν είμαι τόσο δυνατή, δεν ξέρω....

 

Πάντα έλεγα οτι θα προσπαθώ όσο αντέχω, γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί με ενοχές και τύψεις οτι δεν έκανα ό,τι περνούσε απ το χέρι μου. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα συνεχίσω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να γεμίσει η αγκαλιά μου, ξέρω όμως πως είμαι υπερήφανη για όσα έχω περάσει, γιατί με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο.

 

Συνεχίζω λοιπόν, για όσο και όπως μπορώ.Κάνοντας ότι μπορώ τουλάχιστον

για να με ξαναβρώ...έχω δρόμο ακόμα, αλλά δεν χάνω την ελπίδα μου. Μην την χάσετε ούτε κι εσείς!!!!!!!