Σκέφτομαι να κάνω παιδί αλλά κάτι με αποθαρρύνει...

[elin]

Χέλοου!

 

Δεν έχω πολλά να προσθέσω στη συζήτηση. "Ακούστηκαν" πολλές απόψεις, σε γενικές γραμμές συμφωνώ και σίγουρα ο καθένας κρίνει από τη σκοπιά του, με τα δικά του μέτρα και σταθμά.

 

Από εκεί και πέρα, θα ήθελα να πω στη θεματοθέτρια-καλοπροαίρετα πάντα-να εξετάσει το ενδεχόμενο να προβάλει στην συμπεριφορά/σχέση γονιού-παιδιού φίλων, τη δική της παιδική ηλικία, η οποία είχε αρκετά προβλήματα και δυσκολίες καθώς και το ενδεχόμενο να προσπαθεί να ξορκίσει/απενοχοποιήσει τον αυστηρό τρόπο που μεγάλωσε, προσδιορίζπντας τον διαφορετικό "σημερινό" τρόπο οριοθέτησης, ως τέτοιον που γαλουχεί παιδιά "αυθάδη".

 

Xena, δεν εισέπραξα κάποια επίθεση από την Athina, αλλά μια έκφραση απόψεων του τύπου "if/then/else".

 

Επίσης να προσθέσω ότι -κατά την άποψή μου-πριν κανείς αποκτήσει παιδιά, δεν είναι σε θέση να πει ότι είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος αναφορικά με αυτή την απόφαση, ίσως, ορθότερα "η ζυγαριά κλίνει προς αυτό". Μετά το πρώτο παιδί, ίσως.

[xena]

Καλέ elin ΠΡΟΣ την athina είδα επίθεση, όχι ΑΠΟ την athina.

 

Συμπερασματικά πάντως δεν βρίσκω τον λόγο να γίνει κάποιος γονιός, εάν δεν νιώθει έτοιμος, ικανός ή σε γενικές γραμμές δεν τον εκφράζει κάτι τέτοιο. Ξέρω αρκετούς γονείς που έχουν παιδιά δυστυχισμένα ή και με δύσκολο χαρακτήρα και συμπεριφορά, γιατί είναι ουσιαστικά αδιάφοροι: τα έκαναν μόνο και μόνο επειδή "έπρεπε", "έτυχε" ή για άλλους πρακτικούς λόγους.

Μεγάλη ανευθυνότητα, δυστυχώς.

 

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο και μόνο επειδή η θεματοθέτρια αντιμετωπίζει και άλλου είδους προβλήματα, την σοβαρότητα των οποίων δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, και από τα λίγα που είπε φαίνεται πως δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα, ίσως είναι ακόμη και επικίνδυνο να την παροτρύνει κάποιος θετικά - θα μπορούσε να είναι καταστροφικό ως προς την ανάπτυξη ενός ψυχικά υγιούς παιδιού.

 

Σορυ αν γίνομαι αυστηρή. Πρίν γίνω μητέρα κάτι τέτοιο θα μου ήταν ως και αδιάφορο. Τώρα όμως που γνωρίζω τις συναισθηματικές ανάγκες που έχει ένα παιδί και τον απαιτητικό ρόλο των γονέων, έχω άποψη και την εκφράζω!

[livinath]

Λοιπόν.... Διαβάζω και θυμάμαι... Τον εαυτό μου...!

 

Ποτέ δεν ήμουν το κοριτσάκι που θα δει μωρό και θα τρέξει να το θαυμάσει, να του ζουλήξει τα μαγουλάκια ή να παίξει μαζί του. Για μεγαλύτερο παιδάκι ούτε λόγος...! Ακόμα και όταν παντρεύτηκα και για αρκετό καιρό μετά η σχέση μου με τα παιδιά ήταν... ακαδημαϊκή. Παρόλο που για πολλά χρόνια εργαζόμουν σαν ομαδάρχισσα σε κατασκηνώσεις με παιδιά 7-13 ετών, παρόλο που μου άρεσε και τα πήγαινα πολύ καλά με τα παιδιά αυτών των ηλικιών, μέσα μου δίσταζα πολύ όταν η σκέψη μου πήγαινε στο θέμα της μητρότητας. Τα παιδιά γενικά τα έβλεπα με μισό μάτι... Μου είχαν τύχει κάποια περιστατικά σαν αυτό που περιγράφεις με το 6χρονο και μου είχε μείνει μια αίσθηση "αποστροφής" για τα παιδιά γενικότερα. Όμως παρατηρώντας λίγο καλλίτερα τα περιστατικά συνειδητοποίησα ότι τελικά το πρόβλημα δεν προερχόταν από τα παιδιά αλλά από τους ίδιους τους γονείς. Ένα παιδί θα μάθει τα όρια από τους γονείς του. Αν εκείνοι δεν του τα διδάξουν τότε απλά δεν θα τα μάθει με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο σχολείο οι συνομήλικοί του δεν θα του μάθουν όρια, απλά θα θέσουν τα δικά τους και αν εκείνο τα ξεπερνά είναι πολύ πιθανό να απορριφθεί από την ομάδα. Όμως αυτό θα είναι βλαπτικό για το ίδιο το παιδί. Υπάρχει πάντα φυσικά η πιθανότητα να βρει 1-2 θύματα και να συμπεριφέρεται χειριστικά σε αυτούς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορεί να το κάνει επ' άπειρο. Να μην σου πω το πως θα το αντιμετωπίσουν οι δάσκαλοι στο σχολείο αν τους βρίζει... Τώρα, αν υπάρχουν γονείς οι οποίοι δεν βάζουν όρια και θεωρούν ότι το παιδί τους αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπινελικώνει τους ίδιους και τον περίγυρό τους, ναι υπάρχουν. Όπως υπάρχει και πληθώρα γονιών που απλά έχει διαφορετικά όρια, δεν είναι κακό. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Θα τους συναντήσεις και στο σχολείο και στις δραστηριότητές σας και στον οικογενειακό και φιλικό σας περίγυρο. Όμως αυτό είναι δικό τους θέμα.

 

Τα όρια για να μπουν και να τηρηθούν πρέπει να "κάνεις" στομάχι, όσο καλόβολο κι αν είναι το παιδί σου. Και ναι είναι βαρετό να ξυπνάς πχ το βράδυ και να το επιστρέφεις στο κρεβάτι του κάθε φορά που εκείνο ξυπνάει κι έρχεται για να κοιμηθεί μαζί σου, είναι ψυχοφθόρο να λες για 15.675 φορά "μην χοροπηδάς στον καναπέ γιατί θα πέσεις και θα σπάσεις το κεφάλι σου", είναι πολύ ενοχλητικό να το ακούς να γκρινιάζει όταν το βάζεις στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου και ακόμα πιο σπαστικό να σου φτύνει την φρουτόκρεμα στα μούτρα γιατί δεν του αρέσει. Όμως κάθε φορά, για το καλό του, οφείλεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Και όλα τα παραπάνω είναι ζήτημα ορίων. Δεν είναι λίγες οι μητέρες που ξεκίνησαν από την βρεφική ηλικία το "δεν του αρέσει αυτό, μην το πιέσω" και κατέληξαν στην ηλικία των 4-5 ετών να τρώνε μόνο μακαρόνια, πατάτες τηγανητές άντε και κανένα κεφτέ στο τσακίρ κέφι και οτιδήποτε κυκλοφορεί συσκευασμένο με πολλά Ε. Και εννοείται πως οι κανόνες είναι για να τους σπάμε. Αρκεί να έχουν γίνει πρώτα σαφείς οι κανόνες. Μετά θα γίνεται σαφές και το πότε μπορούμε να τους σπάσουμε.

 

Επειδή όμως αυτή είναι μεγάλη συζήτηση καλλίτερα νομίζω να την αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.

 

Αυτό που θα ήθελα να σου πω, κρίνοντας από το πως ένιωθα εγώ για την απόκτηση παιδιών, είναι ότι όταν νιώσεις ότι μπορείς να βάλεις τις ανάγκες κάποιου άλλου (του παιδιού σου εν προκειμένω) πάνω από τις δικές σου, τότε είναι ίσως η ώρα να γίνεις μητέρα. Έχε όμως κατά νου ότι κι αυτό είναι κάτι προσωρινό. Όταν το παιδί μεγαλώνει και γίνεται ανεξάρτητο, σιγά σιγά έρχεται και η ισορροπία και ναι μεν σε έχει ακόμα ανάγκη σε πολλά πράγματα αλλά τις βάσεις τις βάζεις μέχρι τα 5-6.

 

Ελπίζω να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά, ότι κι αν είναι αυτό και να είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή σου!

[AthinaP]

Για το εξάχρονο, νομίζω παρασυρθήκατε οι μαμάδες των μικρότερων. 6 χρόνια είναι αρκετά μεγάλο διάστημα για να μην ελέγχει το παιδί τις παρορμήσεις του. Σκεφτείτε αυτό το πράγμα σε μια τάξη. Μπαίνουν ταμπέλες, το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα που θα αργήσει να τα ξεπεράσει, όσον αφορά τις σχέσεις του με συμμαθητές. Η δουλειά του γονιού είναι να δείχνει έστω ότι ενδιαφέρεται και προσπαθεί να προλάβει τέτοια περιστατικά, όχι ότι τα αφήνει να κυλάνε, γιατί αυτή η δουλειά θα περάσει μοιραία στο δάσκαλο εκ των υστέρων, να ξεμάθει στο παιδί αυτό που του έμαθαν ότι είναι μέσα στο παιχνίδι αν είναι κουρασμένο ή οτιδήποτε.

 

Νομίζω οι περισσότερες στο τόπικ κάνουμε ένα λογικό λάθος που το κάνουμε όλες γενικά στη ζωή. Βλέπουμε το μεγάλωμα των παιδιών ως κάτι ξεκομμένο, όμως σημαντικά κομμάτια καθορίζονται από τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης κοινωνίας όπου ζούμε. Οι άνθρωποι, αν εξαιρέσεις το σήμερα, πονοκεφάλιαζαν τόσο πολύ που θα έκαναν παιδιά; Μόνο για τη γέννα τους που ήταν χωρίς αναισθησία έμοιαζαν να ανησυχούν ιδιαίτερα οι παλιές. Κατά τα άλλα, ούτε χίλιες εξετάσεις, ούτε άγχη, τα παιδιά μεγάλωναν στη γειτονιά και δεν ήταν όλη την ώρα με τους μεγάλους να ζητάνε προσοχή. Οι μαμάδες δεν αγχώνονταν που θα πήγαιναν στη δουλειά, είτε είχαν βοήθεια από δικούς τους ή και από τα μεγαλύτερα παιδιά τους ή τα έπαιρναν απλώς μαζί τους στο χωράφι ή οπουδήποτε.

 

Θέματα που μας δημιουργεί η σύγχρονη ζωή μας τα έχει δημιουργήσει γιατί ουσιαστικά κάνουμε αναγκαστικά κάτι για το οποίο δεν είμαστε ακριβώς προορισμένοι να κάνουμε. Το κάνουμε αναγκαστικά. Ανατρέχοντας σε διάφορα πράγματα που με στρέσαραν ως μαμά, όπως το να αφήσω τα παιδιά για να δουλέψω ή πώς θα απασχολήσω τα παιδιά μέσα στο σπίτι, είδα ότι στην πραγματικότητα σε άλλα περιβάλλοντα πιο "πρωτόγονα" και ταυτόχρονα πιο κοντά στη φύση μας, δεν υπήρχαν καν. Η λύση δεν ήταν φυσικά η επιστροφή στον τρόπο ζωής του παρελθόντος, αλλά αναγνωρίζοντας το πρόβλημα στο βάθος του, μπορούσα να δω καλύτερα ποια λύση μας ταίριαζε.

[livinath]

Για το εξάχρονο, νομίζω παρασυρθήκατε οι μαμάδες των μικρότερων. 6 χρόνια είναι αρκετά μεγάλο διάστημα για να μην ελέγχει το παιδί τις παρορμήσεις του. Σκεφτείτε αυτό το πράγμα σε μια τάξη. Μπαίνουν ταμπέλες, το παιδί μπορεί να έχει προβλήματα που θα αργήσει να τα ξεπεράσει, όσον αφορά τις σχέσεις του με συμμαθητές. Η δουλειά του γονιού είναι να δείχνει έστω ότι ενδιαφέρεται και προσπαθεί να προλάβει τέτοια περιστατικά, όχι ότι τα αφήνει να κυλάνε, γιατί αυτή η δουλειά θα περάσει μοιραία στο δάσκαλο εκ των υστέρων, να ξεμάθει στο παιδί αυτό που του έμαθαν ότι είναι μέσα στο παιχνίδι αν είναι κουρασμένο ή οτιδήποτε.

 

Νομίζω οι περισσότερες στο τόπικ κάνουμε ένα λογικό λάθος που το κάνουμε όλες γενικά στη ζωή. Βλέπουμε το μεγάλωμα των παιδιών ως κάτι ξεκομμένο, όμως σημαντικά κομμάτια καθορίζονται από τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης κοινωνίας όπου ζούμε. Οι άνθρωποι, αν εξαιρέσεις το σήμερα, πονοκεφάλιαζαν τόσο πολύ που θα έκαναν παιδιά; Μόνο για τη γέννα τους που ήταν χωρίς αναισθησία έμοιαζαν να ανησυχούν ιδιαίτερα οι παλιές. Κατά τα άλλα, ούτε χίλιες εξετάσεις, ούτε άγχη, τα παιδιά μεγάλωναν στη γειτονιά και δεν ήταν όλη την ώρα με τους μεγάλους να ζητάνε προσοχή. Οι μαμάδες δεν αγχώνονταν που θα πήγαιναν στη δουλειά, είτε είχαν βοήθεια από δικούς τους ή και από τα μεγαλύτερα παιδιά τους ή τα έπαιρναν απλώς μαζί τους στο χωράφι ή οπουδήποτε.

 

Θέματα που μας δημιουργεί η σύγχρονη ζωή μας τα έχει δημιουργήσει γιατί ουσιαστικά κάνουμε αναγκαστικά κάτι για το οποίο δεν είμαστε ακριβώς προορισμένοι να κάνουμε. Το κάνουμε αναγκαστικά. Ανατρέχοντας σε διάφορα πράγματα που με στρέσαραν ως μαμά, όπως το να αφήσω τα παιδιά για να δουλέψω ή πώς θα απασχολήσω τα παιδιά μέσα στο σπίτι, είδα ότι στην πραγματικότητα σε άλλα περιβάλλοντα πιο "πρωτόγονα" και ταυτόχρονα πιο κοντά στη φύση μας, δεν υπήρχαν καν. Η λύση δεν ήταν φυσικά η επιστροφή στον τρόπο ζωής του παρελθόντος, αλλά αναγνωρίζοντας το πρόβλημα στο βάθος του, μπορούσα να δω καλύτερα ποια λύση μας ταίριαζε.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω...!!

[Niki81]

Εγώ πάλι δεν την λυπάμαι τη φίλη της. Αν το παιδί σου είναι κουρασμένο και βλέπεις ότι ξεφεύγει το πας σπίτι σου, δεν παίρνεις τις ρούγες. Η φίλη δεν είναι ανήλικη. Είναι μαμά και πρωταρχικό της μέλημα και ευθύνη είναι το παιδάκι της. Προσωπικά, δεν έχω την απαίτηση από έναν άνθρωπο που δεν έχει παιδιά και δεν έχει εμπειρία από την συμπεριφορά τους να προβλέψει και να κατανοήσει τις ανάγκες του δικού μου παιδιού, αυτές τις φροντίζω μόνη μου. Λυπάμαι αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι φταίει η θεματοθέτρια.

 

Συμφωνω...αλλα και παλι θα τυχει.Εσενα δλδ δε σου εχει τυχει να είναι κουρασμενο πχ το παιδι σου αλλα εσυ να ελπιζεις ότι θα ηρεμησει...ισως γιατι περνας ομορφα εκεινη τη στιγμη και ελπιζεις ότι θα καταφερεις να κατσεις λιγο ακομα.Υπθετω ότι όταν δεχτηκε η μαμα να πανε στα πεθερικα της θεματοθετριας ηλπιζε κι εκεινη ότι εκει το παιδι ισως να ηρεμησει και να μπορεσει κι αυτή να μεινει λιγο ακομα με τη φιλη της.Δυσκολευομαι να πιστευω ότι πηγε μαζι γιατι ειχε μεγαλη καψα να δει τα πεθερικα της κοπελας.

 

Εσυ δλδ οπου κι αν εισαι και ότι κι αν κανεις με τη μια βουτας το παιδι και τρεχεις Σπιτι μη τυχον και ενοχλησει το παιδι σου?

 

Πραγματικα λυπάμαι που κρινεις τοσο αυστηρα μια μαμα που βρίσκεται σε τετοια κατασταση.

[Niki81]

Κι επειδή τυχαινει να μεγαλωνω ένα σχεδόν εξαχρονο δε μπερδευομαι καθολου με τα μικροτερα.Δεν ειπαμε ότι είναι λογικο το εξαχρονο να μη μπορει να ελεγξει τη συμπεριφορά το.Ειπαμε ότι υπο συγκεκριμένες συνθήκες μπορει να συμβει και να βγει εκτος και το εξαχρονο.Στο δικο μου το παιδι συμβαινει.Και μια χαρα οριοθετημενο είναι και μια χαρα συμπεριφορά εχει στο σχολειο και κανενα πρόβλημα δε δημιουργει.Ελεος δλδ που μη δουμε παιδι να ξεφυγει καποια στιγμη αμεσως να κρεμασουμε την ταμπελα ότι δεν είναι οριοθετημενο.

[livinath]

Συμφωνω...αλλα και παλι θα τυχει.Εσενα δλδ δε σου εχει τυχει να είναι κουρασμενο πχ το παιδι σου αλλα εσυ να ελπιζεις ότι θα ηρεμησει...ισως γιατι περνας ομορφα εκεινη τη στιγμη και ελπιζεις ότι θα καταφερεις να κατσεις λιγο ακομα.Υπθετω ότι όταν δεχτηκε η μαμα να πανε στα πεθερικα της θεματοθετριας ηλπιζε κι εκεινη ότι εκει το παιδι ισως να ηρεμησει και να μπορεσει κι αυτή να μεινει λιγο ακομα με τη φιλη της.Δυσκολευομαι να πιστευω ότι πηγε μαζι γιατι ειχε μεγαλη καψα να δει τα πεθερικα της κοπελας.

 

Εσυ δλδ οπου κι αν εισαι και ότι κι αν κανεις με τη μια βουτας το παιδι και τρεχεις Σπιτι μη τυχον και ενοχλησει το παιδι σου?

 

Πραγματικα λυπάμαι που κρινεις τοσο αυστηρα μια μαμα που βρίσκεται σε τετοια κατασταση.

 

Ναι την κρίνω την μαμά. Όχι αυστηρά αλλά με πολύ ρεαλιστικούς όρους. Η μαμά του παιδιού αποφάσισε, παρόλο που διακρίνει τον εκνευρισμό του παιδιού της και παρόλο που γνωρίζει (όπως οι περισσότερες από μας) πόσο εύκολα περνά στη ζώνη του λυκόφωτος ένα κουρασμένο παιδάκι, να συνεχίσει την επίσκεψη πηγαίνοντας στο σπίτι των πεθερικών της θεματοθέτριας. Κι εσύ μου λες ότι φταίει η θεματοθέτρια που την "έσερνε" στα πεθερικά της?

τη σερνεις στα πεθερικα σου και να και να την κοιτατε με γουρλωμένα ματια

Γιατί? Τι είναι η μαμά του παιδιού? Αθώα παιδούλα που παρασύρθηκε?? Δεν μπορούσε να πει όχι και να πάει σπίτι της? Ή όταν είδε ότι το παιδί της ξεφεύγει δεν μπορούσε να το μαζέψει να πάνε να ξεκουραστούν?? Και όχι για τους άλλους (όχι ότι χρωστάνε τίποτα οι υπόλοιποι να ακούνε τις τσιρίδες του δικού της παιδιού), αλλά για το ίδιο το παιδί που πλέον είχε κουραστεί, ήθελε την ηρεμία του σπιτιού του προφανώς για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.

 

Και ναι, μου έχει τύχει να τραβήξω λίγο παραπάνω μια επίσκεψη γιατί περνάω καλά και παρόλο που η κόρη μου δεν έχει τέτοια ξεσπάσματα, επειδή βλέπω την νύστα της και την κούραση της την λυπάμαι και τελικά μετά από λίγο φεύγω. Για το παιδί μου το κάνω, όχι για τους άλλους.

[Dragonfly]

Κι επειδή τυχαινει να μεγαλωνω ένα σχεδόν εξαχρονο δε μπερδευομαι καθολου με τα μικροτερα.Δεν ειπαμε ότι είναι λογικο το εξαχρονο να μη μπορει να ελεγξει τη συμπεριφορά το.Ειπαμε ότι υπο συγκεκριμένες συνθήκες μπορει να συμβει και να βγει εκτος και το εξαχρονο.Στο δικο μου το παιδι συμβαινει.Και μια χαρα οριοθετημενο είναι και μια χαρα συμπεριφορά εχει στο σχολειο και κανενα πρόβλημα δε δημιουργει.Ελεος δλδ που μη δουμε παιδι να ξεφυγει καποια στιγμη αμεσως να κρεμασουμε την ταμπελα ότι δεν είναι οριοθετημενο.

 

Συμφωνώ. Ακόμη και μεγαλύτερα παιδιά μπορούν κάποια στιγμή να ξεφύγουν αν είναι κουρασμένα, αγχωμένα, οτιδήποτε... Εδώ και εμείς οι μεγάλοι πόσες φορές ξεφεύγουμε και τα παίζουμε από την κούραση, έχουμε νεύρα κτλ... Σίγουρα μεγαλώνοντας το διαχειρίζεται καλύτερα ένα παιδί, αλλά μην ακούω ότι το 6χρονο είναι μεγάλο και ώριμο...

 

Επίσης τον όρο "ξεφεύγω" ο καθένας τον αντιλαμβάνεται αλλιώς... Μπορεί στα μάτια της κοπέλας που δεν είναι μαθημένη σε τέτοια, μια γκρίνια να την μεγαλοποίησε... Ή η μαμά του παιδιού να μην χειρίστηκε καλά τη γκρίνια και κάποια στιγμή το παιδί να ξέσπασε. Ή μπορεί να το χειρίστηκε τέλεια αλλά το παιδί να ήταν κουρασμένο-βαριεστημένο οπότε δεν υπάρχει σωτηρία...

[vivien9]

Ναι την κρίνω την μαμά. Όχι αυστηρά αλλά με πολύ ρεαλιστικούς όρους. Η μαμά του παιδιού αποφάσισε, παρόλο που διακρίνει τον εκνευρισμό του παιδιού της και παρόλο που γνωρίζει (όπως οι περισσότερες από μας) πόσο εύκολα περνά στη ζώνη του λυκόφωτος ένα κουρασμένο παιδάκι, να συνεχίσει την επίσκεψη πηγαίνοντας στο σπίτι των πεθερικών της θεματοθέτριας. Κι εσύ μου λες ότι φταίει η θεματοθέτρια που την "έσερνε" στα πεθερικά της? Γιατί? Τι είναι η μαμά του παιδιού? Αθώα παιδούλα που παρασύρθηκε?? Δεν μπορούσε να πει όχι και να πάει σπίτι της? Ή όταν είδε ότι το παιδί της ξεφεύγει δεν μπορούσε να το μαζέψει να πάνε να ξεκουραστούν?? Και όχι για τους άλλους (όχι ότι χρωστάνε τίποτα οι υπόλοιποι να ακούνε τις τσιρίδες του δικού της παιδιού), αλλά για το ίδιο το παιδί που πλέον είχε κουραστεί, ήθελε την ηρεμία του σπιτιού του προφανώς για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.

Livinath, η μαμά προφανώς φταίει που δεν διέκρινε ή αγνόησε τα σημάδια κούρασης του παιδιού. Αυτό που λέμε όμως είναι ότι αυτό μπορεί να τύχει να συμβεί στην καθεμιά (αφού εσένα δεν σου έχει συμβεί, μπράβο σου, τι να πω). Δεν είναι και για κρέμασμα! Η θεματοθέτρια όμως από αυτό το περιστατικό βγάζει το συμπέρασμα ότι το παιδί είναι ένα κακομαθημένο παλιόπαιδο που δεν μπορει να εκτιμήσει τις 4 ώρες στην πισίνα !!!!

 

 

 

• 
  

 

 

 

• 
  

[livinath]

Livinath, η μαμά προφανώς φταίει που δεν διέκρινε ή αγνόησε τα σημάδια κούρασης του παιδιού. Αυτό που λέμε όμως είναι ότι αυτό μπορεί να τύχει να συμβεί στην καθεμιά (αφού εσένα δεν σου έχει συμβεί, μπράβο σου, τι να πω). Δεν είναι και για κρέμασμα! Η θεματοθέτρια όμως από αυτό το περιστατικό βγάζει το συμπέρασμα ότι το παιδί είναι ένα κακομαθημένο παλιόπαιδο που δεν μπορει να εκτιμήσει τις 4 ώρες στην πισίνα !!!!

 

 

 

• 
  

 

 

 

• 
  

 

Σχολίασα πολύ συγκεκριμένο πράγμα που γράφτηκε, αν διαβάσεις τα προηγούμενα post θα καταλάβεις. Εννοείται ότι μπορεί να γκαζώσει ένα παιδί λόγω κούρασης και εννοείται ότι δεν είναι κατακριτέο. Το να κάνω την πάπια όμως ενώ το βλέπω είναι.

 

Η θεματοθέτρια επίσης είναι μια γυναίκα, χωρίς παιδιά, χωρίς εμπειρία στις συμπεριφορές παιδιών που εξάγει ένα "εύκολο" συμπέρασμα. Κι εμείς αντί να της εξηγήσουμε ότι και αυτή η συμπεριφορά είναι μέσα στο παιχνίδι την κράζουμε. Εσείς δηλαδή, πριν κάνετε παιδιά, όταν βλέπατε ένα παιδάκι να χτυπιέται κάτω σαν χταπόδι, τι σκεφτόσασταν?? "Αχ το γλυκούλι μου κάνει zumba?"

[Niki81]

Ναι την κρίνω την μαμά. Όχι αυστηρά αλλά με πολύ ρεαλιστικούς όρους. Η μαμά του παιδιού αποφάσισε, παρόλο που διακρίνει τον εκνευρισμό του παιδιού της και παρόλο που γνωρίζει (όπως οι περισσότερες από μας) πόσο εύκολα περνά στη ζώνη του λυκόφωτος ένα κουρασμένο παιδάκι, να συνεχίσει την επίσκεψη πηγαίνοντας στο σπίτι των πεθερικών της θεματοθέτριας. Κι εσύ μου λες ότι φταίει η θεματοθέτρια που την "έσερνε" στα πεθερικά της? Γιατί? Τι είναι η μαμά του παιδιού? Αθώα παιδούλα που παρασύρθηκε?? Δεν μπορούσε να πει όχι και να πάει σπίτι της? Ή όταν είδε ότι το παιδί της ξεφεύγει δεν μπορούσε να το μαζέψει να πάνε να ξεκουραστούν?? Και όχι για τους άλλους (όχι ότι χρωστάνε τίποτα οι υπόλοιποι να ακούνε τις τσιρίδες του δικού της παιδιού), αλλά για το ίδιο το παιδί που πλέον είχε κουραστεί, ήθελε την ηρεμία του σπιτιού του προφανώς για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.

 

Και ναι, μου έχει τύχει να τραβήξω λίγο παραπάνω μια επίσκεψη γιατί περνάω καλά και παρόλο που η κόρη μου δεν έχει τέτοια ξεσπάσματα, επειδή βλέπω την νύστα της και την κούραση της την λυπάμαι και τελικά μετά από λίγο φεύγω. Για το παιδί μου το κάνω, όχι για τους άλλους.

 

 

Νομιζω ημουν πολύ συγκεκριμενη σε οσα ειπα.Δε θυμαμαι να ειπα πουθενα ότι φταιει η θεματοθετρια που πηγαν στα πεθερικα της και όχι η μαμα.Αν το παιδι της φιλης μου εχει μια παρομοια κριση θα της προτινω να παμε Σπιτι μου η στα πεθερικα μου η στους γονεις μου ΑΝ εχω τη διαθεση να τη βοηθησω.Αν εχω διαθεση να παω για να την κοιταμε με γουρλωμένα ματια τοτε καλυτερα να παω μονη μου.

 

Και η μαμα υποθετω μετα από λιγο αφου ειδε ότι το παιδι δεν ηρεμει το πηγε Σπιτι του.

[AnastasiaV]

Συμφωνω με τις περισσότερες γενικά

Και με livinath στο θέμα κούρασης των παιδιών. Και εγώ την ίδια τακτική ακολουθώ. Δεν θα κάτσω σε ενα καφέ να σπάσει ο μικρός τα νεύρα όσων (με η χωρίς παιδιά) πίνουν επίσης τον καφέ τους εκείνη την ώρα και γενικά οταν βλέπω οτι είμαστε στα όρια τον μάζευω και φεύγουμε. Και δλδ τι καφέ να πιεις, να χαλαρώσεις η να απολαύσεις μια βόλτα/ επίσκεψη οταν το παιδι δεν ειναι σε θέση; Ποιο το νόημα; Εμάς μόνο άγχος μας προκαλεί.

 

Προς θέματοθετρια:

Για μένα το μεγαλύτερο άγχος δεν ειναι αν το παιδι θα ειναι πειθαρχημένο οριοθετημένο καλο/κακομαθημένο κτλ γιατι ολα αυτά ελέγχονται οταν υπάρχει θέληση και ενδιαφέρον.

Συμφωνω με το οτι μπορεί να υπάρχουν παιδιά οπως τα παραπάνω ομως σωστά προαναφέρθηκε οτι ειναι λάθος των γονιών και όχι των παιδιών. (Και ναι και αυτοί οι γονεις και εμένα με ενοχλούν)

 

Αν δεν αισθάνεσαι έτοιμη να κανεις παιδι σεβαστό και δικαίωμα σου ομως αν αποφασίσεις να κανεις να σκεφτείς όλες τις παραμέτρους. (Και πραγματικα εύχομαι υγεία για ολα τα παιδιά του κόσμου) Ομως καμία φορά τυχαίνουν πράγματα στην ζωή μας που ποτε δεν περιμέναμε και υπάρχουν μαμάδες ηρωίδες που τα παιδιά τους εχουν ιδιαιτερότητες με οτι αυτό συνεπάγεται Μια μαμά πρέπει να εχει την απεριόριστη αγάπη και υπομονή για να αντεπεξέλθει σε κάθε δυσκολία.. Είτε γιατι το παιδάκι της δυσκολεύεται με τον ύπνο, το φαγητό γιατι θέλει να θηλάζει 24 ώρες το 24ωρο είτε γιατι εχει κολικούς (κάποια πολυ light παραδείγματα) είτε.. Είτε... Μην φτάσω στα χειρότερα

 

Όποτε για μένα το θέμα με τα μη οριοθετημένα κακομαθημένα παιδιά ειναι μηδαμινής σημασίας και το τελευταίο που θα έπρεπε να σε απασχολει.

[Jullie Sun]

Ευχαριστώ Livianth, Viavian9, AthinaP που κατανοησατε τη θέση μου (AthinaP συγγνώμη που παραννοησα το 1ο σου κείμενο, είχε διττό νόημα ανάλογα πως το διάβαζες αλλά τελικά είχες πολύ δίκιο!)

Δέχτηκα τέτοια επίθεση παρακάτω (μέχρι και σάικο με είπαν!) ενώ δεν έβρισα κανέναν, ούτε το παιδάκι ούτε τη μαμά του.Ούτε υποννοησα κάτι για σας. Το ότι μίλησα για αυθάδεια κι ασέβεια, αυτό είναι περιγραφή των λόγων του παιδιού. Την πηγή τους δεν τη ξέρω ακριβώς, γι'αυτό και το ανέφερα σαν γεγονός. Κάποιες απομόνωσαν κάποια απ'τα λόγια μου και με στήσανε στον τοίχο βγάζοντας τα δικά τους απωθημένα για όσους γύρω τους δεν αντιμετωπίζουν με την ίδια αγάπη τα παιδιά τους και τυγχάνει να'ναι ατεκνοι.

Όσον αφόρα το παράδειγμα που ανέφερα, αυτο το παιδί γενικά κοιμάται ελάχιστα ακόμα κι αν κουτουλαει απ'τη νύστα (λόγια της μητερας). Κάθε φορά που βγαίναμε και πάντα γκρίνιαζε, όλο αυτό μου'λεγε η μαμά. Στην προκειμένη φάση, μετα τις 4 ωρες μπανιου ξαπλωσε αλλα επαιζε 2 ωρες στο ταμπλετ ενω οι υπολοιποι κοιμηθήκαμε λιγο. Δεν είχαμε σκοπό να πάμε στα πεθερικά πριν την φιλοξενία, αλλά αφού έφερε δώρο γι'αυτούς η φίλη μου αποφασίσαμε αποφασίσαμε να πάμε 1 ΜΕΡΑ πριν την "κρίση ". Όταν έκανε την κρίση δεν ήθελα κατά βάθος να πάμε στα πεθερικά, το'πα στον άντρα μου μπας και με βοηθήσει να βρω μια δικαιολογία αλλά η φιλη μου είχε ήδη ντυθεί κι ετοιμάσει τον μικρό. Βρέθηκα σε ΠΟΛΎ δύσκολη θέση γιατί φοβόμουν ότι θα σκεφτόταν ότι δεν ήθελα να γνωρίσω το παιδί της σε άλλους.

Ως προς τις αντιδράσεις σε δημόσιους χώρους θα πω το γνωστό αλλά αναγκαίο : "Η ελευθερία σου παύει να υπάρχει όταν ενοχλείς την ελευθερία του άλλου ". Σχετικα με βόλτες σε καφετέριες και ταβέρνες, αυτό που λέτε μου θυμίζει τους υπερφιλοζωους. Αν πάρουν ένα σκυλί μαζί και τρελαίνει τους γύρω, μ'αυτη τη λογική θα'χει δίκιο να πει "σκυλί είναι θα γαυγίζει ". Κι αυτός το υπεραγαπα όσο κι εσύ το παιδί σου. Και γιατί να πας σε μέρη τόσο πολυσύχναστα μαζί με το παιδί?

Καταρχήν έχει τόσο φασαρία, δυνατή μουσική και κάπνα που είναι βλαβερος χώρος για το παιδί. Το'χω δει πάμπολλες φορές σε καφέ τύπου Μικελ κι απορώ. Υπάρχουν τόσα μέρη όμορφα και κατάλληλα για παιδιά όπου αποφεύγεις τη δική σου σύγχυση κι αναστάτωση του παιδιού.

Αυτά είχα να πω και το κλείνω το θέμα. Ελπιζω να μη γίνουν αλλά ακραία σχόλια μέχρι να το διαγράψω. Όσον αφορά τον προβληματισμό μου βοηθηθηκα αρκετά κι ευχαριστώ.

Καλή συνέχεια!

[Niki81]

Εγω πραγματικα ευχομαι στη θεματοθετρια καποια στιγμη να γινει μανουλα γιατι το θεωρω κριμα για μια γυναικα να χανει όλα οσα προσφερει η μητροτητα.Και της ευχομαι πανω απ όλα ένα παιδι γερο.Κι ας κανει φασαρια,κι ας μην υπακούει παντα...κι ας αντιμιλάει ενιοτε.γερο να ναι..μονο αυτό.

[ΟΛΓΑ78]

Εγω πραγματικα ευχομαι στη θεματοθετρια καποια στιγμη να γινει μανουλα γιατι το θεωρω κριμα για μια γυναικα να χανει όλα οσα προσφερει η μητροτητα.Και της ευχομαι πανω απ όλα ένα παιδι γερο.Κι ας κανει φασαρια,κι ας μην υπακούει παντα...κι ας αντιμιλάει ενιοτε.γερο να ναι..μονο αυτό.

 

Συμφωνούμε!!!

[osin]

Jullie Sun, ήμουν από εκείνες που κατανόησε κατά κάποιο τρόπο τους όποιους προβληματισμούς σου είχες για το αν θες/είσαι κατάλληλη, κλπ να κάνεις παιδί (γιατί έχω περάσει από αντίστοιχες σκέψεις).

Αλλά ήμουν κι από εκείνες που όταν η συζήτηση πήγε στο θέμα της εξόδου με τα μωρά, υπερασπίστηκα τη θέση ενός μωρού σε δημόσιο χώρο. Στα 29 σου για παράδειγμα μπορεί να μην έχεις μωρό, να βγαίνεις έξω για καφέ, κλπ, και στα 30 σου να κάνεις ένα παιδί. Μέσα σε ένα χρόνο δεν αλλάζεις παντελώς κατηγορία ύπαρξης. Είσαι 30 χρονών, δεν έγινες ξαφνικά 70 επειδή γέννησες! Και να βγαίνεις θα θες (δε σου λέω να πας με το μωρό σε κλάμπ ή μπαρ, καταλαβαίνεις τι εννοώ) και να βλέπεις έξω για καφέ τους φίλους σου όπως πριν (στα πλαίσια του λογικού πάντα, όπως ο καθένας μας το ορίζει αυτό).

Είμαι μαζί σου και συμφωνώ απόλυτα όταν λες "Η ελευθερία σου παύει να υπάρχει όταν ενοχλείς την ελευθερία του άλλου". Αλλά επειδή αυτή τη στιγμή δεν έχεις παιδί δε μπορείς να καταλάβεις ότι όσοι έχουν παιδιά δε μπορούν να κλειστούν στο σπίτι (και γιʼ αυτό δε μπορεί να σε κατηγορήσει κανένας, γιατί οι περισσότεροι πριν κάνουμε παιδιά δεν συνειδητοποιούσαμε αυτές τις κατατάσεις), και επίσης η ωραία και ορθή φράση που έγραψες μπορεί από την αντίστροφη να ισχύει και για κάποιον που έχει παιδί και ίσως σε μία έξοδό του να τον ενοχλεί π.χ. το τσιγάρο του διπλανού, ή οι φωνές ενός άλλου που κάθεται στο διπλανό τραπέζι και μπορεί να τρομάζει το παιδί.

Τέλος, μπορείς, όπως είδες να αρχίσεις ένα θέμα, αλλά δεν είναι στη δική σου απόφαση ή δικαιοδοσία πότε θα το κλείσεις ή αν θα το διαγράψεις. Και στην τελική δεν έγινε και κάτι να μείνει το θέμα στο φόρουμ ή να συνεχίσουμε να γράφουμε όσες από εμάς θέλουμε. Η κουβέντα, αυτή, άλλωστε μπορεί να φανεί χρήσιμη σε κάποιον άλλον στο μέλλον.

[livinath]

Λοιπόν... Η γιαγιά μου έλεγε "εκεί που είσαι ήμουν κι εκεί που είμαι θα έρθεις". Όταν το άκουγα πολλές φορές μου φαινόταν "εκδικητικό" αργότερα όμως, πολύ αργότερα κατάλαβα ότι αυτό που μου έλεγε ήταν απλώς πως είχε πείρα στη ζωή. Με λίγα λόγια καταλαβαίνεις κάποιες καταστάσεις καλλίτερα όταν τις βιώνεις και μεγαλώνοντας μαθαίνεις να βάζεις και λίγο νερό στο κρασί σου. Παράλληλα, επειδή δεν ξεχνάς και το πως ήσουν παλιά δεν αλλάζεις εντελώς, αυτό είναι σίγουρο, απλά αποκομίζεις εμπειρίες και μπορεί να γίνεις σοφότερος.

[Dekoglo]

Καλησπερα

Θα ήθελα να πω κι εγω τη γνώμη μου από τη δική μου οπτική πλευρά.

Προσπαθώ να γίνω μανούλα εδώ και περίπου 2 χρονια έχοντας και μια αποβολή στο ενεργητικό μου. Μεσα στο χωρο της εξωσωματικής λοιπόν αυτό συνεπάγεται άγχος, στεναχώρια, λαχτάρα, φόβους και πολλά άλλα συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω.

Η σχέση μου με τα παιδιά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Όπως είπαν και κάποιες άλλες κοπέλες δεν ήμουν ποτέ από αυτές τις γυναίκες που έβλεπαν μωρό και έτρεχαν να το ζουμπηξουν.

 

Νομίζω εκ πρώτης ότι την ανάγκη για να γίνεις μάνα στην διεγείρει ο σύντροφος σου και το βιολογικό σου ρολόι. Επισης Δεν νομίζω ότι αν καποιες τις ενοχλούν οι φωνές ή η κακη ανατροφή ενός παιδιου θα πρέπει να είναι κριτήρια για το αν θα πρέπει ή οχι να γίνουν μανούλες.

 

Θέλω να πω ότι όταν γίνεις μανούλα αναθεωρεις όλα όσα πίστευες πριν για τα παιδιά.

Φαντάζομαι ότι όταν γίνεις μανούλα δεν σε ενοχλεί τόσο πολύ το συνεχόμενο κλάμα ενός μωρού, ή η απίστευτη ενέργεια του, ή η γκρίνια του γιατί πολύ απλά έχεις ζήσει ή θελεις πολυ να ζησεις όλες αυτές τις καταστάσεις με όσα συνεπάγονται.

Όσο για την καλή ανατροφή θέλω να με συγχωρεσετε αλλά θα συγκρίνω λιγάκι τα παιδιά με τα σκυλιά. Επειδή είμαι μαμα 2 τετράποδων και επειδή έχω ασχοληθεί λιγάκι με την εκπαίδευση των τετραποδων έχω να πω ότι σε απειροελαχιστες περιπτώσεις φτάιει το σκυλι για την οποία συμπεριφορά του. Φαντάζομαι λοιπόν ότι και για την κακή συμπεριφορά ενός παιδιού κύριοι υπεύθυνοι είναι οι γονείς. Άλλωστε υπάρχει και η σοφή φράση του λαού μας "το παιδί και το σκυλί όπως το μαθεις".

 

Εν κατακλείδι αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω αν η κοπέλα που άνοιξε το θέμα είναι έτοιμη να γίνει μαμά, ξέρω όμως σίγουρα ότι όταν γίνει θα αναθεωρήσει πολλά απ αυτά που είπε.

 

Και κάτι τελευταίο είπε ένα κορίτσι πριν για ένα γερό παιδί. Θα συμφωνήσω και θα επαυξάνω. Να παρακαλάμε όλες για γερά παιδιά. Το θέμα του σεβασμού και της υπακοής είναι στο χέρι μας.το θέμα της υγείας μόνο στο χέρι του Θεού!

[Jullie Sun]

Λοιπόν.... Διαβάζω και θυμάμαι... Τον εαυτό μου...!

 

Ποτέ δεν ήμουν το κοριτσάκι που θα δει μωρό και θα τρέξει να το θαυμάσει, να του ζουλήξει τα μαγουλάκια ή να παίξει μαζί του. Για μεγαλύτερο παιδάκι ούτε λόγος...! Ακόμα και όταν παντρεύτηκα και για αρκετό καιρό μετά η σχέση μου με τα παιδιά ήταν... ακαδημαϊκή. Παρόλο που για πολλά χρόνια εργαζόμουν σαν ομαδάρχισσα σε κατασκηνώσεις με παιδιά 7-13 ετών, παρόλο που μου άρεσε και τα πήγαινα πολύ καλά με τα παιδιά αυτών των ηλικιών, μέσα μου δίσταζα πολύ όταν η σκέψη μου πήγαινε στο θέμα της μητρότητας. Τα παιδιά γενικά τα έβλεπα με μισό μάτι... Μου είχαν τύχει κάποια περιστατικά σαν αυτό που περιγράφεις με το 6χρονο και μου είχε μείνει μια αίσθηση "αποστροφής" για τα παιδιά γενικότερα. Όμως παρατηρώντας λίγο καλλίτερα τα περιστατικά συνειδητοποίησα ότι τελικά το πρόβλημα δεν προερχόταν από τα παιδιά αλλά από τους ίδιους τους γονείς. Ένα παιδί θα μάθει τα όρια από τους γονείς του. Αν εκείνοι δεν του τα διδάξουν τότε απλά δεν θα τα μάθει με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο σχολείο οι συνομήλικοί του δεν θα του μάθουν όρια, απλά θα θέσουν τα δικά τους και αν εκείνο τα ξεπερνά είναι πολύ πιθανό να απορριφθεί από την ομάδα. Όμως αυτό θα είναι βλαπτικό για το ίδιο το παιδί. Υπάρχει πάντα φυσικά η πιθανότητα να βρει 1-2 θύματα και να συμπεριφέρεται χειριστικά σε αυτούς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορεί να το κάνει επ' άπειρο. Να μην σου πω το πως θα το αντιμετωπίσουν οι δάσκαλοι στο σχολείο αν τους βρίζει... Τώρα, αν υπάρχουν γονείς οι οποίοι δεν βάζουν όρια και θεωρούν ότι το παιδί τους αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπινελικώνει τους ίδιους και τον περίγυρό τους, ναι υπάρχουν. Όπως υπάρχει και πληθώρα γονιών που απλά έχει διαφορετικά όρια, δεν είναι κακό. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Θα τους συναντήσεις και στο σχολείο και στις δραστηριότητές σας και στον οικογενειακό και φιλικό σας περίγυρο. Όμως αυτό είναι δικό τους θέμα.

 

Τα όρια για να μπουν και να τηρηθούν πρέπει να "κάνεις" στομάχι, όσο καλόβολο κι αν είναι το παιδί σου. Και ναι είναι βαρετό να ξυπνάς πχ το βράδυ και να το επιστρέφεις στο κρεβάτι του κάθε φορά που εκείνο ξυπνάει κι έρχεται για να κοιμηθεί μαζί σου, είναι ψυχοφθόρο να λες για 15.675 φορά "μην χοροπηδάς στον καναπέ γιατί θα πέσεις και θα σπάσεις το κεφάλι σου", είναι πολύ ενοχλητικό να το ακούς να γκρινιάζει όταν το βάζεις στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου και ακόμα πιο σπαστικό να σου φτύνει την φρουτόκρεμα στα μούτρα γιατί δεν του αρέσει. Όμως κάθε φορά, για το καλό του, οφείλεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Και όλα τα παραπάνω είναι ζήτημα ορίων. Δεν είναι λίγες οι μητέρες που ξεκίνησαν από την βρεφική ηλικία το "δεν του αρέσει αυτό, μην το πιέσω" και κατέληξαν στην ηλικία των 4-5 ετών να τρώνε μόνο μακαρόνια, πατάτες τηγανητές άντε και κανένα κεφτέ στο τσακίρ κέφι και οτιδήποτε κυκλοφορεί συσκευασμένο με πολλά Ε. Και εννοείται πως οι κανόνες είναι για να τους σπάμε. Αρκεί να έχουν γίνει πρώτα σαφείς οι κανόνες. Μετά θα γίνεται σαφές και το πότε μπορούμε να τους σπάσουμε.

 

Επειδή όμως αυτή είναι μεγάλη συζήτηση καλλίτερα νομίζω να την αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.

 

Αυτό που θα ήθελα να σου πω, κρίνοντας από το πως ένιωθα εγώ για την απόκτηση παιδιών, είναι ότι όταν νιώσεις ότι μπορείς να βάλεις τις ανάγκες κάποιου άλλου (του παιδιού σου εν προκειμένω) πάνω από τις δικές σου, τότε είναι ίσως η ώρα να γίνεις μητέρα. Έχε όμως κατά νου ότι κι αυτό είναι κάτι προσωρινό. Όταν το παιδί μεγαλώνει και γίνεται ανεξάρτητο, σιγά σιγά έρχεται και η ισορροπία και ναι μεν σε έχει ακόμα ανάγκη σε πολλά πράγματα αλλά τις βάσεις τις βάζεις μέχρι τα 5-6.

 

Ελπίζω να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά, ότι κι αν είναι αυτό και να είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή σου!

Πολύ ωραία αυτά που λες! Μες στο μυαλό μου είσαι!

Τελικά κατάλαβα γιατί στενοχωρήθηκα τόσο κι απογοητεύτηκα (σε βαθμο που δεν καταλαβαινα γιατι τοσο..!) μετά απ'αυτό το συμβάν.

Καταβαθος ποτέ δε μαρεσαν οι γονείς "γιαγκουλες" που είναι αυστηροί με τα πάντα. Ίσως επειδή ήταν και είναι έτσι ο πατέρας μου, σε βαθμό που "μ'εσκασε" ακόμα και για την τελετή του γάμου πρόσφατα. Δε θα'θελα ποτέ να γίνω σαν αυτόν αλλά σαν ΤΗ μητέρα Μου, που με είχε ελεύθερη σε πολλά αλλά ήταν αποφασιστική ως προς κάποιους κανόνες, ήταν και φίλη και σε πολλά με αντιμετώπιζε ως ίση αλλά δεν ξεχνούσε τον γονεϊκό της ρόλο όταν έπρεπε να με προστατεύσει /συμβουλεύσει /πειθαρχήσει. Αυτην έχω σαν πρότυπο ανατροφής και για μένα αν γίνω μάνα αλλά ξέρω ότι είναι δύσκολη δουλειά. Επιπλέον έχω έντονη παιδικότητα σαν άνθρωπος (διαβάζω παραμύθια, βλέπω πολλά κινούμενα, παίζω επιτραπέζια με παιδιά κι εχω

για 7 χρόνια ένα χόμπυ που αφορα κυριως ηλικίες 12-20χρ).

Γενικά στη ζωή μου ξεπέρασα πολλές δυσκολίες επειδή έβρισκα τη λύση. Όταν όμως νιώθω μπερδεμένη και σε αδιέξοδο, απογοητευμαι.

Αυτό έπαθα και τώρα. Είδα ότι οι ακραίες αντιδράσεις ενος παιδιου είναι πέρα απ'τον έλεγχό μας. Αυτό μου'δωσε να καταλαβω η φιλη-μαμά του 6χρόνου, όταν μου είπε: "έτσι έχουν εξελιχθεί οι γενιές των παιδιών σήμερα, δεν τα κάνεις καλά " και "στα 6 τους περνάνε την 1η εφηβεία ". Τότε ένιωσα ότι η μητρότητα είναι κάτι εντελώς έξω απ'τον έλεγχό σου γιατί τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα, πιο προχωρημένα λόγω τεχνολογίας και βομβαρδισμού ερεθισμάτων ακόμα κι από μας!

Γι'αυτό ίσως ένιωσα ότι για να πειθαρχησω ένα τέτοιο παιδί θά'πρεπε να γίνω σαν τον πατέρα μου ή να χάσω εντελώς την παιδικότητα μου. Έχω χάσει επεισόδια απ'το πως έχουν εξελιχθεί τα παιδιά που γεννηθηκαν τα τελευταια 5χρόνια (μέσα στην Κρίση δλδ) κι ήθελα να τσεκάρω αν ισχύει ότι άλλαξαν τα παιδιά ή άλλαξαν οι γονείς ή άλλαξαν οι παιδαγωγικές αρχές που ακολουθούν οι γονείς. Γι'αυτό άνοιξα το θέμα αυτό εδώ.

Άκουσα πολλά, καλά αλλά και "τρολαρισματα/γιουχαρισματα"(λογικο -στο ίντερνετ υπάρχουν πολλοί θρασύδειλοι που βρίζουν πίσω από μια οθόνη κι ένα ψευδώνυμό, ασφαλείς από μια πιθανή σφαλιάρα ή μήνυση ).

Ωστόσο δεν άκουσα από καμιά σας, ότι για ν'ασχολουμαι τόσο με το θέμα παιδί, που έφτασα να σκέφτομαι μέχρι και την ανατροφή ενός νηπίου, μάλλον κάτι μέσα μου το ψάχνει. Τα τελευταια 2 χρονια, οταν σερφάρω στο φεισμπουκ άμα δω άρθρο σχετικά με παιδιά θα το διαβάσω στάνταρ .

Κάτι "με γαργαλαει" σχετικά μ'αυτό κι ίσως το γεγονός ότι είχα αποφασίσει ότι μόλις τελείωνα μια θεραπεία τα Χριστούγεννα θα ξεκινουσα ελεύθερες επαφές.

Αυτό το συμπέρασμά έβγαλα τελικά αλλά θ'αφησω λίγο χρόνο ακόμα να ωριμάσει μέσα μου.

[Jullie Sun]

1. Δεν είχες απαντήσει αν και σε ρωτούσαν για τη στάση του συζύγου στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν φτάνει να είναι υποστηρικτικός γενικά, πριν τα παιδιά. Έχω δει γυναίκες να γίνονται αλλοι άνθρωποι μετά τα παιδιά, ειδικά αν είναι εργαζόμενες και περνάνε όλα από τα χέρια τους. Απλά για την οικονομία της συζήτησης έγραψα το σενάριο πριν απαντήσεις γιατί ήδη είχες προσπεράσει την ερώτηση από άλλο μέλος πριν. Δεν φτάνει να είναι και οι δύο χλιαροί όπως εσύ τώρα, αν και αν σας τύχει ένα ήρεμο παιδάκι θα είναι όλα καλά πιστεύω. Επίσης, δεν έχεις και τόσο πολύ χρόνο μπροστά σου, στα 34.

 

2. Είσαι σε ξένο μέρος, πιθανόν χωρίς δικό σου κύκλο, με δικά σου θέματα, που είναι επιβαρυντικοί παράγοντες. Δεν έγραψα ότι θα προκύψει μόνο στενοχώρια, αλλά πίστεψέ με, στην πραγματική ζωή εκφράζεται η απογοήτευση από τη γενιά μας, που ζει χρόνια ως μήνα του μέλιτος χωρίς παιδιά, ενώ οι παλιοί ξεκινούσαν αμέσως την οικογένεια. Δεν είναι το πρώτο που θα σου πει η άλλη, έστω και στο φόρουμ, γιατί είναι ταμπού να μην νιώθεις ότι τα παιδιά σου σου έφτιαξαν τη ζωή. Αν η ζωή σου ήταν μια χαρά πριν και καλοπερνούσες και περνούσες καθημερινά ωραία τον ελεύθερο χρόνο σου, και ΕΠΕΙΔΗ ΡΩΤΗΣΕΣ, είπα να σου πω ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που το βλέπεις και στις φάτσες των γονιών, αν κοιτάξεις προσεκτικά. Δεν είναι το ιδιο να πηγαίνεις σουπερ μάρκετ με τον έρωτά σου και με το παιδί σου. Αντικειμενικά, έχεις πιο πολλούς τρόπους και άνεση να περνάς καλά με το σύζυγο. Παράδειγμα. Γείτονές μου χωρίς παιδιά το πρωί που αποχαιρετιούνται για τη δουλειά δίνουν ένα φιλί πολύ ζεστό. Δεν έχω δει γονείς με παιδιά να το κάνουν αυτό, δεν προλαβαίνουν να το σκεφτούν οι περισσότεροι, έχοντας να ετοιμάσουν και τα παιδιά πρωϊνιάτικα. Αυτό επειδή έγραψες ότι είσαι ευχαριστημένη από τη σχέση σου τώρα. Μπορεί να σου λείψει αυτό που έχεις τώρα, γιατί θα έχεις λιγότερο χρόνο.

 

3. Σε αυτό αναφερόμουν για τα παιδιά μεταξύ τους. Ακόμα και αν στην ουσία επιτρέπουν οι γονείς την ασυδοσία σε ένα εξάχρονο, εκείνο πριν βγει τελικά στην αγορά εργασίας θα περάσει από τις παρέες συνομηλίκων, που επειδή όλοι έχουν έναν αυτο-σεβασμό, δεν θα τον αφήσουν να συνεχίσει τη συμπεριφορά του 6χρονου που είδες για πολύ, μέσα στις παρέες του. Κάποιοι άνθρωποι βέβαια βρίσκουν και τα κάνουν, ανάλογα το περιβάλλον. Το παιδί που είδες ήταν η εξαίρεση μάλλον. Ωστόσο θα χρειαστεί να διαχειριστείς τα παιδιά άλλων, αφού είστε και σε μικρή κοινωνία. Οι γονείς έχουν εξελιχθεί από την εποχή την παλιά που περιγράφεις και δεν είναι ο μόνος τρόπος οι φωνές και οι τσακωμοί για να μπει κάποιος στη θέση του και αυτό ξεκινάει από πολύ νωρίς. Κάποιοι που βλέπουν τις φωνές και τους τσακωμούς ως μόνο τρόπο οριοθέτησης, θα έχουν πρόβλημα και τα παιδιά τους θα είναι ασύδοτα, αν απλά καταργήσουν αυτούς τους τρόπους οριοθέτησης, χωρίς να τους αντικαταστήσουν με κάτι άλλο.

 

Κατά τα άλλα, είσαι αξιέπαινη που το σκέφτεσαι καλά το όλο θέμα. Δεν έχεις όμως απέραντο χρόνο. Φίλη μου που το άφηνε έτσι για καιρό, τελικά δεν της έκατσε όταν το αποφάσισε. Και αυτό που την κρατούσε ήταν πώς ανέτρεφαν τα παιδιά τους οι άλλοι, στο μικρό μέρος που ζούσε. Για παράδειγμα, τρέχαν τα παιδιά σε δραστηριότητες και κλείνονταν το χειμώνα όλοι μέσα, όπως κάνουμε στην Αθήνα και χάνονταν από τις παρέες τους. Και το πώς ανατρέφουμε τα παιδιά επηρεάζεται από μόδες και από το κοινωνικό σύνολο γύρω μας. Δεν είναι ανάγκη να ακολουθείς πάντα τη μόδα. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι να σε υπακούει το παιδί επειδή είσαι μεγάλος και μόνο είναι το σωστό. Σκέψου πόσοι άνθρωποι κάνουν κακό στα παιδιά, επειδή τα παιδιά δεν βρίσκουν τη δύναμη μέσα τους να πουν όχι σε κάτι που ξέρουν ότι είναι κακό.

 

Σε γενικές γραμμές όμως:

 

Επειδή ζεις επαρχία σε άλλος ρυθμούς και έχεις υποστηρικτικό σύζυγο και πεθερικά, πιστεύω δεν θα έχεις εμπόδια που είχαν άλλες και τους άφησαν μια όχι και τόσο γλυκιά γεύση από το όλο πράγμα. Πιο πιθανό πιστεύω είναι να συντονιστείς και εσύ με την εποχή, ειδικά αν παρακολουθείς φορουμ μαμάδων, να περάσετε ένα χρόνο κάπως χαλαρά και όταν είναι η ωρα να ξαναγυρίσεις δουλειά να ανοίξεις θέμα ότι τα πεθερικά σου είναι αυταρχικά και πώς θα τους αφήσεις το μωρό να ξαναγυρίσεις δουλειά.

Σορι αλλά θυμήθηκα ότι δεν είχα καταλάβει την τελευταία παράγραφο.

[AthinaP]

Θα σου πω. Με τις πληροφορίες που δίνεις και με δεδομένο ότι σε αυτό το θέμα ό,τι και να έχεις παρατηρήσει, στο τέλος μπορεί όταν μπεις στο χορό να σου βγει τελείως διαφορετικό, προφητεύω ότι:

 

Αν τελικά το αποφασίσετε συνειδητοποιημένα, θα πάνε σε γενικές γραμμές καλά τα πράγματα. Θα ακούς δεξιά και αριστερά συμβουλές, αλλά θα κοιτάξεις τα μηνύματα που σου στέλνει το δικό σου μωρό. Δεν θα παρασυρθείς, θα μάθεις να διαβάζεις τα σημάδια που δίνει και θα ισορροπήσετε χωρίς πολλές συγκρούσεις ή συμβιβασμούς.

 

Βοηθάει που τα περισσότερα παιδιά είναι ήρεμα από χαρακτήρα. Υπάρχουν γονείς που τονίζουν τη φασαρία σε ένα παιδί από το χαρακτήρα του ήρεμο, γιατί πιστεύουν ότι έτσι το οπλίζουν καλύτερα για τη ζωή. Πιστεύω δεν θα γίνετε όπως η οικογένεια που βλέπεις, θα ισορροπήσετε και θα είστε χαρούμενοι. Παράλληλα να δεις και πώς το παιδί σου δεν θα φτάσει στο άλλο άκρο, να είναι υποχωρητικό εκεί που δεν πρέπει, δηλ σε ομάδα συνομιλήκων.

 

Αυτά θα τα βρεις πιστεύω. Γιατί το μωρό δεν φτάνει 6 ετών σε μια μέρα, ξεκινάς από μωρό και νομίζω δεν το αρχίζεις στα χαστούκια, βρίσκεις άλλο τρόπο να συνεννοηθείς.

 

Αφού λοιπον γύρω στο 1 έτος και λόγω της δουλειάς σου τότε θα επιστρέψεις στη δουλειά, το πρόβλημά σου θα είναι πιθανόν πώς να αφήσεις το μωρό στη γιαγιά που βγάζει τώρα αυταρχικές τάσεις και νοοτροπίες. Δηλαδή φαντάζομαι θα τα βρεις στη σχέση σου με το μωρό, από ένστικτο, αλλά μπορεί να είναι λίγο πιο δύσκολο να αλλάξει και να συντονιστεί η γιαγιά με την εποχή. Και αυτό γίνεται όμως, είναι μύθος ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Απλά δεν ήξεραν άλλο τρόπο ίσως, στην εποχή τους.

[Jullie Sun]

Σορι αλλά θυμήθηκα ότι δεν είχα καταλάβει την τελευταία παράγραφο.

Ευτυχώς αν κάνω θα το προσέχει η πεθερά μου πότε είναι καλή, υπομονετική κι έχει μεγαλώσει 3 καλά και ήρεμα παιδιά. Άρα δε θέλω πρόβλημα εκεί.

Μακάρι να γίνουν όπως λες.😊

[Jullie Sun]

Ευτυχώς αν κάνω θα το προσέχει η πεθερά μου πότε είναι καλή, υπομονετική κι έχει μεγαλώσει 3 καλά και ήρεμα παιδιά. Άρα δε θέλω πρόβλημα εκεί.

Μακάρι να γίνουν όπως λες.😊

*η οποία είναι καλή...*

 

Αχ αυτό το κινητό! 😛

[less_serious]

Jullie Sun σαφώς και κανείς δεν μπορεί να σου πει αν θα κάνεις παιδί ή όχι (με ποιο δικαίωμα άλλωστε.

 

Θέλω να μου επιτρέψεις να εκφράσω μια άποψη, βασισμένη στη δική μου εμπεριά. Ίσως σε βοηθήσει, ίσως σε αφορά, ίσως και όχι.

 

Ως παιδί που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που σίγουρα θα τη χαρακτήριζα δυσλειτουργική, είχα και εγώ μεγάλους προβληματισμούς για τη γονεϊκότητα. Από τη μία ήθελα να κάνω παιδιά, καθώς θεωρούσα ότι θα ήταν η ευκαιρία μου στην "κανονικότητα" που δεν είχα μεγαλώνοντας. Από την άλλη ξέροντας τι αντίκτυπο έχει σε ένα παιδί όταν οι γονείς τα "σκατ...νουν", ένοιωθα το βάρος αυτής της ευθύνης να με πνίγει.

 

Τελικά δούλεψα πολύ με τον ευατό μου πριν γίνω μητέρα. "Επισκέφτηκα" ξανά τα παιδικά μου χρόνια, προσπάθησα να ερμηνεύσω γεγονότα, θύμωσα, έκλαψα, με κατάλαβα και προσπάθησα να με αγαπήσω.

 

Όταν έκανα παιδί κατάλαβα τη σημασία όλης αυτής της δουλειάς.

Και όμως, παρόλη την "αυτοθεραπεία" μου, είδα πόσο εύκολο είναι όταν φθάνεις στα όρια σου, τα ψυχολογικά, τα συναισθηματικά, τα σωματικά να αναπαράξεις τις συμπεριφορές του παρελθόντος σου.

Στη μεγάλη μου κούραση με είδα να μεταμορφώνομαι στον πατέρα μου, να θυμώνω, να νιώθω την παρόρμηση να φωνάξω. Ευτυχώς είμαι σε θέση να το αναγνωρίζω, και να το μαζεύω, χωρίς να χρειαστεί να βιώσει το παιδί δυσάρεστες καταστάσεις. Μου παίρνει καιρό, αλλά σιγά σιγά εκπαιδεύω τον ευατό μου να είμαι ο γονιός που θέλω να είμαι και όχι ο γονιός που είχα.

 

Επειδή είδα ότι και εσύ είχες δύσκολα βιώματα θα ήθελα να σε παροτρύνω να τα βρεις με τον ευατό σου πριν προχωρήσεις στο επόμενο βήμα. Θέλει πολλή και ουσιαστική δουλειά, γιατί τα βιώματά μας (που επιρρεάζουν το ασυνείδητο) είναι πιο δυνατά και πιο ορμητικά από το συνειδητό μας. Σχηματικά,το ένα είναι το γκάζι και το άλλο το φρένο.

 

Όλα αυτά στα λέω γιατί σε έναν τεράστιο βαθμό οι συμπεριφορές του παιδιού επιρρεάζονται από τις συμπεριφορές και την αντιμετώπιση του γονέα. Τα παιδιά διαμορφώνουν τις αντιδράσεις τους είτε με μίμιση, είτε με αντίδραση. Άρα πριν προβληματιστείς για το πως να διορθώσεις τη συμπεριφορά του (υποθετικού σου) παιδιού, θα πρέπει να εστιάσεις στη δική σου στάση / συμπεριφορά / ψυχισμό.

 

 

Αναφορικά με τις δυσκολίες της γονεϊκότητας, θα σου πω απλά ότι όλα είναι σχετικά.

Στον γονιό που το παιδί του τρώει, του φαίνεται δύσκολο που ενώ τρώει λερώνεται και λερώνει και το πάτωμα.

Ο γονιός που το παιδί του είναι λιγόφαγο, εύχεται να είχε τη δυσκολία του παραπάνω γονέα, αντί να το κυνηγάει με ένα κουτάλι.

Ο γονιός που το παιδί του είναι άρρωστο, εύχεται να ήταν όλη η δυσκολία του να κυνηγάει το παιδί με το κουτάλι, και όχι τα άλλα, τα "σκοτεινά" που εύχομαι κανένας γονέας να μη χρειαστεί να ζήσει.

 

Όμως όταν κάνεις παιδί πρέπει να είσαι (όσο γίνεται) προετοιμασμένος, για τα καλά και τα κακά, και τα εύκολα και τα δύσκολα και τα πιο δύσκολα.

 

Θα μου πεις καλά, όλοι όσοι έχουν κάνει παιδί έχουν λύσει τα θέματά τους; Τα έχουν βρει με τον εαυτό τους;

Θα σου πω φυσικά όχι. Και δυστυχώς δημιουργούνται και άλλες δυσλειτουργικές οικογένειες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

 

(Υ.Γ. Αν είσαι του διαβάσματος, θα σου πρότεινα να διαβάσεις το Αναθρέφοντας τα παιδία μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας. Ναόμι Άλντορτ.)