Ζωή με δύο παιδάκια: διπλομαμάδες με μικρά ή μεγάλα παιδιά την εμπειρία σας!

[Josephine]

H αλήθεια είναι ότι όταν έχεις πολλά λυμένα προβλήματα (στοιχειώδη άνεση και εξωτερική βοήθεια και καλό σύντροφο φυσικά), ακόμα και τις πιο "ζόρικες" φάσεις των παιδιών τις χαίρεσαι. Σίγουρα υπάρχουν γκρινιάρικα και λιγότερο γκρινιάρικα παιδιά (δε θέλω να πω βολικά), αλλά αυτό εξαρτάται κι απ' την ηρεμία των γονιών (η οποία εξαρτάται πάλι απ' τα "λυμένα" τους θέματα ή τα τρέχοντα προβλήματα).

 

Απ' την άλλη, προσωπικά, τις ανάγκες των παιδιών για παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση και στοργικούς γονείς δεν τις συγκαταλέγω στο "ζόρι". Αλίμονο!

 

Κατά τ' άλλα, κι εμείς δίνουμε "ραντεβουδάκια" το βράδυ στον καναπέ μας, εγώ συχνά πυκνά τον στήνω βέβαια, αλλά αρχή είμαστε ακόμα

[annoulen]

Εγώ είμαι από αυτές που δεν δίστασαν καθόλου να προχωρήσουν για 2ο παιδί, καθώς αφενός με έπαιρνε οικονομικά, αφετέρου το μεγάλο μου παιδί ήταν και είναι εξαιρετικά εύκολος σε όλα του, από μωρό ακόμα δεν μας δυσκόλεψε σε τίποτα.

 

Προχώρησα λοιπόν στο δεύτερο (γεννήθηκε με 2 χρόνια διαφορά από το πρώτο) και μπορώ να πω ότι με την κόρη μου ζορίστηκα αρκετά, οι πρώτοι 2-3 μήνες για μένα ήταν δραματικοί, πάλευα να καταφέρω να νιώσω ευτυχία και δεν μπορούσα. Ούτε η εμπειρία μου με βοηθούσε ιδιαίτερα, καθώς με την μικρή ζούσα κάποιες δυσκολίες πρώτη φορά. Ωστόσο, αυτός ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος, από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα/ευκολότερα. Εμείς, από τότε που περπάτησε και η μικρή νιώσαμε πια ότι "βγήκαμε από το τούνελ" και πλέον (σχεδόν 4 ο μεγάλος, 20 μηνών η μικρή) δεν αλλάζουμε τις στιγμές με τα παιδιά με τίποτα.

 

Όσο για τον προσωπικό χρόνο, αναγκαίο είναι να προσαρμόζουμε τις προσδοκίες μας στις συνθήκες. Καθώς αυτές αλλάζουν, προφανώς αλλάζει και η φύση του προσωπικού χρόνου. Για εμάς, ο προσωπικός χρόνος αρχίζει μετά τις 21.00 το βράδυ και περιλαμβάνει "ραντεβού" στο σαλόνι μας, προσωπικά το βρίσκω υπεραρκετό και δεν με πειράζει που τον περνάω μέσα στο σπίτι. Αντιστοίχως προσαρμόζεις και το είδος των διακοπών που θα κάνεις ή την φύση των εξόδων σου, αν κάποιος παλεύει να διατηρήσει την προ των παιδιών κατάσταση έχοντας παιδιά, αναπόφευκτα καταλήγει να αισθάνεται ότι πιέζεται και "κλείνεται".

 

Το ίδιο ισχύει και μετά το δεύτερο παιδί, επειδή σίγουρα με ένα παιδί μόνο από ένα σημείο και πέρα, τα πράγματα χαλαρώνουν ως προς τις απαιτήσεις, το κλείσιμο στο σπίτι κλπ, αν θέλεις δεύτερο παιδί πρέπει να είσαι έτοιμος να "ξεβολευτείς" πάλι από την αρχή. Εδώ είναι το πλεονέκτημα της μικρής διαφοράς ηλικίας κατά την γνώμη μου, όπως είπε και η Niki81, μετά από 4-5 χρόνια που έχει "ξεμπερδέψει" με θηλασμό, εμβόλια, πάνες, προσαρμογές σε παιδικούς σταθμούς, ημερήσιους ύπνους κλπ., όσο να πεις το να ξεκινάς από την αρχή κάπως σου φαίνεται (εμένα τουλάχιστον κάπως θα μου φαινόταν).

 

Εμένα για τρίτο δεν με βλέπω, δεν λέω μεγάλες κουβέντες βέβαια αλλά προς το παρόν "μπούχτισα" από μωροκατάσταση...

 

Deena, πω πω, ακριβώς τα ίδια πέρασα κ ένιωσα κ νιώθω. Συμφωνώ απόλυτα.

Και με την Deanerys_T συμφωνώ ως προς την αντιμετώπιση από τους γονείς, αλλά όχι δεν συμφωνώ ότι όλα τα παιδιά δεν είναι βολικά. Ή μάλλον να το θέσω αλλιώς : Κάποια παιδιά είναι λιγότερο βολικά / εύκολα/ συνεννοήσιμα από κάποια άλλα, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ενδεικτικά ας πούμε στον ύπνο - Ο πρώτος μου γιος κοιμόταν 8ωρο συνεχόμενο από 40 ημερών. Ο 2ος το 8ωρο το έφτασε μετά τον 1,5 χρόνο.

Ή στον παιδικό τώρα που ξαναρχίσαμε - ο πρώτος το περίμενε πως και πως, ο δεύτερος έκλαιγε κ δεν ήθελε να πάει.

Εννοείται ότι αυτό δεν σημαίνει ότι παραμελούμε το «εύκολο» παιδί ή το αντίθετο.

[Dragonfly]

Εμένα πάντως το θεωρητικά εύκολο παιδί μου, μεταμορφώθηκε από μια ηλικία και μετά... Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι το κάθε παιδί περνάει φάσεις. Νωρίτερα ή αργότερα με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον. Επίσης το ένα μπορεί να είναι βολικό στον ύπνο, να μην είναι πχ στο φαγητό. Ή να είναι βολικό στα πάντα μέχρι κάποια ηλικία και μετά να περάσει τη φάση που λέγαμε...

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει παιδί που να είναι βολικό πάντα και παντού, να μην φέρνει αντιρρήσεις, να κάνει ότι του λένε, κτλ

[annoulen]

Εμένα πάντως το θεωρητικά εύκολο παιδί μου, μεταμορφώθηκε από μια ηλικία και μετά... Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι το κάθε παιδί περνάει φάσεις. Νωρίτερα ή αργότερα με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον. Επίσης το ένα μπορεί να είναι βολικό στον ύπνο, να μην είναι πχ στο φαγητό. Ή να είναι βολικό στα πάντα μέχρι κάποια ηλικία και μετά να περάσει τη φάση που λέγαμε...

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει παιδί που να είναι βολικό πάντα και παντού, να μην φέρνει αντιρρήσεις, να κάνει ότι του λένε, κτλ

 

Με τρομάζεις....

Πραγματικά πιστεύω ότι ο μεγάλος μου είναι "ευκολος", δεν λέω ότι είναι πάντα κ παντού βολικός, έχει τις απαιτήσεις του, αλλά γενικώς είναι παιδί που δεν κουράζει κανέναν, εμάς - θείους - παππουδογιαγιά - δασκάλες - νονούς - ξαδέλφια, δηλαδή έχει την ίδια συμπεριφορά σε όλους.

Όταν του εξηγώ ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει για αυτούς κ αυτούς τους λόγους, το καταλαβαίνει, από πάντα του ήταν έτσι, ενώ ο μικρός μου, στην αντίστοιχη περίπτωση η απάντηση είναι " όμως εγώ θέλω να γίνει έτσι" φωναχτά όσο δεν πάει άλλο και σέρνεται στα πατώματα και κοπανιέται...

[Dragonfly]

Πόσο είναι ο μεγάλος;;;

[annoulen]

Πόσο είναι ο μεγάλος;;;

 

Σχεδόν 5,5. Τώρα νήπιο. Έχω μέλλον λες ??

 

Ο μικρός θα κλείσει τα 4 τον δεκέμβριο, προνήπιο.

[Dragonfly]

Σχεδόν 5,5. Τώρα νήπιο. Έχω μέλλον λες ??

 

Ο μικρός θα κλείσει τα 4 τον δεκέμβριο, προνήπιο.

 

Οτι υπάρχει μέλλον, υπάρχει.:p

 

Αλλά είναι όλα σχετικά. Εξαρτάται και από το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το "βολικό" και το "ζωηρό". Οπότε να μην σε τρομάζω!:D

[annoulen]

Πόσο είναι ο μεγάλος;;;

 

Σχεδόν 5,5. Τώρα νήπιο. Έχω μέλλον λες ??

 

Ο μικρός θα κλείσει τα 4 τον δεκέμβριο, προνήπιο.

 

Και να πω ότι έχει κ ο μεγάλος ξεσπάσματα αλλά είναι πολύ αραιά. Δηλαδή γκρίνια έχει ας πούμε 2 φορές την εβδομάδα ενώ ο μικρός ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ θα βρει κάτι για να φωνάξει & να γκρινιάξει.

Και ο μικρός μου δεν είναι πουθενά εύκολος, σε κανέναν τομέα...... το χρυσό μου, παρά ταύτα του έχουν αδυναμία πολύ οι γυναίκες .

[chv]

Πάντως, για να παρηγορηθείτε διάβαζα ότι το 2ο παιδάκι αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να υιοθετήσει χαρακτηριστικά πιο εφευρετικά, ατίθασα, δημιουργικά και απαιτητικά για να αποκτήσει θέση σε μια οικογένεια που ήδη έχει "βρει" τις ισορροπίες της ως τριάδα προτού έρθει αυτό! Οπότε όλα θέλουν την κατανόησή τους σ' αυτή τη ζωή.

 

Ζοζεφίν, από μένα να δεις στήσιμο που έχει φάει ο ανήρ, zzzzzzzzzzzzzzzzzz κατά τις 21.30 η κυρία

 

Εμένα από όλα αυτά που λέτε πάντως, για την ώρα ούτε οι πάνες ούτε η παιδίατρος ούτε τα εμβόλια με κουράζουν. Η αϋπνία κυρίως, αλλά σκέφτομαι πόσα χρόνια θα κρατήσει;;;

[Αγγελίνα_2]

Σαφώς και υπάρχουν πιο δύσκολα και πιο εύκολα παιδιά. Εγώ το έζησα 100% στο πετσί μου. Φυσικά μεγαλώνοντας αλλάζουν τα πράγματα, αλλά αυτό που καίει τη μαμά είναι η βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία, που είναι και η ίδια σε μια πιο ευαίσθητη φάση, λόγω ορμονών και συσσωρευμένης κούρασης. Άλλο το παιδί που ξυπνάει ανα 2ωρο-3ωρο επί δύο χρόνια, άλλο αυτό που πρέπει να το ξυπνήσεις για να φάει. Άλλο το παιδί που το κυνηγάς όλη μέρα με το κουτάλι για να φάει το ελάχιστο κι άλλο αυτό που αδειάζει το μπουκάλι/πιάτο στο δευτερόλεπτο. Και οι διαφορές συνεχίζονται στις αρρώστιες, στις απαιτήσεις κλπ κλπ.

 

Παιδιά σαν τον μικρό μου, θα μεγάλωνα και 10 χαλαρά, που λέει ο λόγος. Πολύ στενοχωριέμαι που δεν μου βγήκε σε δίδυμο, ιδανικά με ένα κοριτσάκι...

[annoulen]

....... Η αϋπνία κυρίως, αλλά σκέφτομαι πόσα χρόνια θα κρατήσει;;;

 

Πολλά, αν υπολογίσεις και τα πρώτα 5 χρόνια των παιδιών που όλο και κάποια ίωση / ασθένεια / γαστρεντερίτιδα θα έχουν είτε εναλλάξ τα αδέλφια είτε παράλληλα.

 

Λέω 5 χρόνια υποθετικά - στο Δημοτικό βελτιώνονται τα πράγματα, να υποθέσω ??? :

[Josephine]

Πολλά, αν υπολογίσεις και τα πρώτα 5 χρόνια των παιδιών που όλο και κάποια ίωση / ασθένεια / γαστρεντερίτιδα θα έχουν είτε εναλλάξ τα αδέλφια είτε παράλληλα.

 

Λέω 5 χρόνια υποθετικά - στο Δημοτικό βελτιώνονται τα πράγματα, να υποθέσω ??? :

 

Kαλά να είναι 1 με 2 βράδια στα 20, αυτό αντέχεται. Αλλά το κάθε βράδυ του θηλασμού μόλις περάσει, μετά σίγουρα είναι όλα πιο εύκολα! Έτσι θέλω να πιστεύω.

 

Όπως λέει κι η Αγγελίνα τα δύσκολα είναι μέχρι την πρώτη παιδική ηλικία, ε με λίγο χιούμορ πιστεύω κυλάνε κι αυτά πιο εύκολα.

 

Chv, κι εμένα για την ώρα μόνο η αϋπνία είναι το δύσκολο, αλλά έρχονται κι άλλα μπροστά μας, το κάθετί στην ώρα του. Πάντως, για να πω και την κλασικούρα αλλά καθόλου ασήμαντη αλήθεια, γερά να είναι τα παιδιά μας και όλα γίνονται.

[AthinaP]

Πάντως, για να παρηγορηθείτε διάβαζα ότι το 2ο παιδάκι αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να υιοθετήσει χαρακτηριστικά πιο εφευρετικά, ατίθασα, δημιουργικά και απαιτητικά για να αποκτήσει θέση σε μια οικογένεια που ήδη έχει "βρει" τις ισορροπίες της ως τριάδα προτού έρθει αυτό! Οπότε όλα θέλουν την κατανόησή τους σ' αυτή τη ζωή.

 

Δεν το πολυπιστεύω. Έχω δίδυμα και από την κοιλιά ήταν τελείως διαφορετικά. Το ένα από τα πιο ζωηρά που γνώρισα, το άλλο από τα πιο καλόβολα.

 

Πιστεύω όμως στην ανατροφή. Δηλαδή πιστεύω ότι βλέπεις πχ τους Ιάπωνες και τους Κινέζους και είναι ήρεμοι, δεν νομίζω ότι είναι τόσο το DNA, αλλά το παράδειγμα που παίρνουν καθώς μεγαλώνουν και κοινωνικοποιούνται. Το να έχεις ζωηρό παιδί και προκειμένου να φτάσεις σταδιακά να κοινωνικοποιηθεί ομαλά, σημαίνει να κάθεσαι να σκέφτεσαι κόλπα για πράγματα που για άλλους είναι εντελώς αυτονόητα.

 

Παράδειγμα, για να ντύσω το νεογέννητο με φορμάκι με σούστες, γινόταν μάχη, ουρλιαχτά, κλάματα, χαμός.

 

Κάπως έτσι 8 φορές το 24ωρο

Άλλες 8 φορές το κανονικό μωρό και το μωρό που είχε στο μυαλό της η παιδίατρος, ήταν κάπως έτσι, σαν να παίζεις με τις κούκλες.

 

 

 

Διάβασα σε ένα λυσάρι για γονείς ότι κάποιες φορές συμβαίνει αυτό και πρότειναν λύσεις όπως το να το ντύνω στην αγκαλιά και να έχω φορμάκια μαιαυτηρίου από κάτω ανοιχτά για τον πρώτο καιρό, να μην παιδεύομαι ούτε εγώ ούτε το μωρό.

 

Σε δεύτερη ανάγνωση, το παιδί δεν είχε άδικο, το να κάθεται χωρίς να κουνάει τα ποδαράκια του για να κουμπώσω σουστίτσες, κατά κάποιον τρόπο είναι μια εφεύρεση του 20ου αιώνα για την οποία δεν έχουν προγραμματιστεί απαραιτήτως τα παιδιά να ανέχονται. Επίσης κατέληξα αντί να ντύνω να και να ξεντύνω με μπουφάν για εξόδους, να τυλιγω το παιδί με κουβερτάκια.

 

Φταίει και η γιατρίνα που μου είχε πει να πλένω και να αλλάζω το παιδί πριν φάει, δηλαδή πεινασμένο, για να τρώει με πιο πολλή όρεξη! Για να μου το πει αυτό όμως, σημαίνει ότι ισχύει για τα περισσότερα παιδιά, όπως ίσχυε και για το διδυμάκι-αρνί.

 

Το άλλο παιδί, το διδυμάκι, είχε από την αρχή την προσέγγιση: Για να το κάνει αυτό η μάνα μου, ό,τι και να κάνει, κάτι ξέρει. Μα είναι να με ξεντύνει 10 φορές τη μέρα για την πάνα, να με αφήνει στο καρότσι για να πιει καφέ, να ξεχνάει να μου μιλήσει επειδή την τρέχει το αδερφάκι μου. Και απλά απασχολούνταν χαζεύοντας τη δραστηριότητα που δημιουργούσε στο σπίτι το ζεύγος εγώ - ζωηρό διδυμάκι.

 

Γράφοντας αυτά πιστεύω ότι ακόμα και το πιο ζωηρό μωρό ωφελείται αν είναι το δεύτερο, αν υπάρχει άλλη δραστηριότητα σπίτι, δηλαδή μαμά και άλλο αδερφάκι, δεν εξαρτάται τόσο πια μόνο από τη μαμά. Αν δηλαδή το ζωηρό μου έβλεπε πχ από το ρηλάξ του ένα δίχρονο να παίζει με τα παιχνιδάκια του, δεν θα χρειαζόταν τόσο πολύ συνεχώς τη μαμα να το πάρει αγκαλιά να του τραγουδάει, να κάνει κάτι τέλος πάντων όλη τη μέρα.

 

Και ΑΠΕΙΡΑ τέτοια καθημερινά θέματα όπως του παραδείγματος με το ντύσιμο, που είχα να λύσω ως μαμά, μέχρι να μεγαλώσει ο ΤΑΖ! Ευτυχώς είναι σπάνια τόσο ζωηρά παιδιά. Το χειρότερο είναι ότι μέσα σε αυτή την κατάσταση, για αρκετούς μήνες δεν εμπιστευόμουν ξένους με το παιδί, ούτε καν τον άντρα μου.

 

Αυτό είναι λαχείο και πιστεύω και λίγο κληρονομικό. Στην οικογένειά μου είχαμε κάποια τέτοια παιδιά και τα περισσότερα ήταν καλόβολα.

[γιαννα!]

Και εγώ όταν ήταν 7 μηνών έμεινα έγκυος στο δεύτερο. Το ήθελα πολύ να είναι κοντά στην ηλικία! Πλέον 2 ο μικρός και 3,5 ο μεγάλος παίζουν μαζί μόνα τους όποτε υπάρχει η ώρα να πιεις έναν καφέ !! Γιατί αν δεν είχε παρέα θα έπαιζα εγώ μαζί του. Φυσικά κ τώρα παίζω μαζί του. Αλλά αν θέλω να μαγειρέψω πχ πάνε στο δωμάτιο κ παίζουν μόνα τους! Η έξω που βγαίνουμε πίνουμε εμείς καφε και αυτά παίζουν μαζί με μπαλα Αμαξακια κλπ...... Αλλα αυτο να ξερετε τωρα στα 2 κοντα. Πιο πριν ηνουν ολο απο πισο τους!!!!

[chv]

Athina, τα δίδυμα είναι άλλο κεφάλαιο, υιοθετούν χαρακτήρες συμπληρωματικούς και πολλές φορές αντιθετικούς και επί της ουσίας έρχονται μαζί σε αυτόν τον κόσμο. Και εννοείται κάθε παιδί, ασχέτως στερεοτύπων, έχει τη δική του προσωπικότητα που διαμορφώνεται και σχηματοποιείται από κουλτούρες εθνικές, νοοτροπίες, τη γονεϊκή συμπεριφορά και τα βιώματα της ζωής. Όλα αυτά παίζουν το ρόλο τους και επιδρούν εντελώς διαφορετικά σε διαφορετικές προσωπικότητες. Επίσης, σε ένα οικογενειακό σύστημα ο καθένας υιοθετεί τον ρόλο του.

 

Ζοζεφίν, αυτό ξαναπές το! Άλλο το κάθε βράδυ επί μήνες ολόκληρους (να μην πω χρόνια, ανάλογα πόσο θα τραβήξει ο θηλασμός), άλλο το μια στο τόσο. Εσένα πόσο συχνά ξυπνάει τη νύχτα; Θηλάζετε αποκλειστικά; Γερά να είναι κι ας είναι μόνο η αϋπνία που θα τα ταλαιπωρήσει!

 

Γιάννα, έκανες το καλύτερο νομίζω. Έφαγες το πακέτο 1,5 χρονάκι που ήταν και τα δυο μωρά και τώρα θα αρχίσεις να αράζεις λίγο πιο πολύ και να τα απολαμβάνεις! Δηλαδή, ο μικρός 2 ετών μπορεί πια να παίζει σχετικά ανεξάρτητα για κάποια ώρα με τον μεγάλο χωρίς να θέλει συνεχώς κάποιον από πίσω, ε;

[γιαννα!]

Ε Ναι. Τώρα στα δυο παίζουν μόνα τους. Κουραστικά λίγο παραπάνω αλλά τώρα ήμαστε καλα... κόψαμεκ πανά οποτε κ τσισια όταν θέλει πάει μόνος του δεν με ενοχλεί καθόλου και όταν είναι για φαγητό τους βάζω τρώνε π αρειτσα μόνα τους χωρίς να πρέπει να είμαι εκεί όλη την ώρα να τα ταΐσω... Αλλά μέχρι και πριν 3-4 μήνες ήταν αλλιώς. Έπρεπε να τα βλέπω γιατί ο μικρός σκαρφάλωνε η ήταν πιο μικρός μπορεί να τον χτύπαγε ο μεγάλος κλπ..Η τα ταιζα μαζί ταυτόχρονα.Ένα κουταλάκι στον έναν ένα κουταλάκι τον άλλον...ταιζα τον μικρό κ ζήλευε ο μεγάλος. Τώρα ήμαστε πολύ καλά!!!!

 

Και έξω παμε για καφέ στην πλατεία παίζουν μαζί κ εμείς μπορεί να κάτσουμε λίγο.. (όχι με τις ωρες μην φανταστειτε) αλλά μέχρι πριν έπρεπε να είμαι πισο στον μικρό μην απομακρυνθεί κλπ..

 

Ούτος η αλλιώς κλείνεσαι μέσα με το ένα...το δεύτερο μεγαλώνει πολύ πιο εύκολα..

[Josephine]

Ζοζεφίν, αυτό ξαναπές το! Άλλο το κάθε βράδυ επί μήνες ολόκληρους (να μην πω χρόνια, ανάλογα πόσο θα τραβήξει ο θηλασμός), άλλο το μια στο τόσο. Εσένα πόσο συχνά ξυπνάει τη νύχτα; Θηλάζετε αποκλειστικά; Γερά να είναι κι ας είναι μόνο η αϋπνία που θα τα ταλαιπωρήσει!

 

Γιάννα, έκανες το καλύτερο νομίζω. Έφαγες το πακέτο 1,5 χρονάκι που ήταν και τα δυο μωρά και τώρα θα αρχίσεις να αράζεις λίγο πιο πολύ και να τα απολαμβάνεις! Δηλαδή, ο μικρός 2 ετών μπορεί πια να παίζει σχετικά ανεξάρτητα για κάποια ώρα με τον μεγάλο χωρίς να θέλει συνεχώς κάποιον από πίσω, ε;

 

Ναι, θηλαζει αποκλειστικα κ πλεον τρωει κ στερεες. Αλλα παρ οτι τρωει πολυ, ο θηλασμος φουλ, να μην πω περισσοτερο τωρα που μπηκαν οι τροφες. 3 φορες ξυπναμε το βραδυ για γαλατακι οταν δε μας ενοχλει τιποτα αλλο. Ευτυχως ουτε δοντακια ουτε ενοχλησεις αλλες εχουμε, μονο η ζεστη καμια φορα η η πιπιλα η αλλαζει θεση στο κρεβατι κ ξυπναει (αν κ σπανια αυτο).

 

Γιαννα, εισαι νοτα αισιοδοξιας με τοσο κοντινα παιδακια, μπραβο σου!

[mkcm]

Το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο παιδί έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο ζωής των γονιών. Εμείς έχουμε 2 με 3 χρόνια διαφορά και πραγματικά το δεύτερο ήταν μεγάλη επιθυμία. Δουλεύουμε και οι δύο και δεν έχουμε καμία βοήθεια, ούτε για ένα βράδυ να πάμε μια βόλτα, γιατί οι παπούδες είναι μακριά. Αυτό σημαίνει, όπως είπε και μια κοπέλα πριν: ραντεβού στο σαλόνι.

 

Αυτό που με κούρασε κι εμενα ήταν το ξενύχτι, καθότι θήλασα και τα δύο. Πακέτο να μην μπορείς να κοιμηθείς 5 ώρες σερί και την επόμενη να πρέπει να πας στη δουλειά και να έχεις και το νοικοκυριό. Τώρα που άρχισε και ο μικρός να κοιμάται σερί είναι καλύτερα. Εμάς βέβαια, επειδή ήμασταν "χορτασμένοι" από βόλτες, ταξίδια, κλπ. δε μας έχει κακοφανεί καθόλου η "κλεισούρα". Την απολαμβάνουμε κιόλας.

 

Αυτά για το ζευγάρι.

 

Για τα παιδιά. Είμαι από τις τυχερές, καθώς τα παιδιά μου δεν κάνουν το ένα χωρίς το άλλο. Θέλουν να είναι διαρκώς μαζί. Κάναμε ένα πείραμα με τον άντρα μου να καθίσω λίγο με τη μεγάλη μόνες μας και να έχουν χρόνο οι άντρες μόνοι τους, αλλά ήταν μαρτύριο για τα παιδιά. Και τα δύο αποζητούσαν το αδερφάκι τους, οπότε στο μισάωρο τα επανενώσαμε και έκαναν σα να είχαν να βρεθούν 40 χρόνια. Η μεγάλη μάλιστα μου ζήτησε να μην το ξανακάνουμε γιατί της έλειψε ο αδερφός της.

 

Και όλα αυτά, τη στιγμή που η μεγάλη μέχρι να γεννηθεί ο μικρός ήταν κυριολεκτικά κολλημένη πάνω μου. Ήθελε να κάνουμε τα πάντα μαζί και φυσικά η προσοχή που λάμβανε ήταν τουλάχιστον απερίσπαστη. Διέψευσε την υπόθεση που είχα κάνει, ότι θα δυσκολευτεί αρκετά να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση μετά τον ερχομό του αδερφού της.

 

Και τα παιδιά μας είναι η μέρα και η νύχτα. Τελείως διαφορετικά. Εκεί που το ένα είναι "βολικό" το άλλο είναι "δύσκολο" και τούμπαλιν. Το μόνο κοινό τους είναι ότι κοιμούνται πολύ καλά (αν εξαιρέσουμε το διακεκομμένη νυχτερινό ύπνο μέχρι τον 1,5 χρόνο περίπου το καθένα).

 

Τώρα για το τρίτο. Δυστυχώς για μας είναι όνειρο θερινής νυκτός, αφενός γιατί θα ζοριστούμε οικονομικά και δε θα μπορεσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ορισμένα πράγματα (δραστηριότητες, κλπ.) κι αφετέρου γιατί η έλλειψη βοήθειας και το δεδομένο ότι εργαζόμαστε και οι δύο δημιουργούν ορισμένες δυσκολίες που όσο αυξάνονται τα παιδιά θα πολλαπλασιάζονται.

[AthinaP]

 

Ούτος η αλλιώς κλείνεσαι μέσα με το ένα...το δεύτερο μεγαλώνει πολύ πιο εύκολα..

 

Το πόσο θα κλειστείς είναι σχετικό με τις ηλικίες και το χαρακτήρα των παιδιών. Επίσης και με τι εναλλακτικές έχεις έξω από το σπίτι, εκεί που μένεις.

 

Βρίσκω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι όπως περνάνε τα χρόνια κλείνονται μέσα, ανεξαρτήτως παιδιών, γιατί δεν έχουν τη διαθέσιμη ενέργεια να φτιαχτούν όπως νομίζουν σωστό και να βγουν. Σε μερικά μέρη το έχουν αυτό, να κλείνονται για πάντα στην κουζίνα τους, άλλος στα 30, άλλος στα 40, άλλος στα 50, με πρώτο στάδιο να κλείνονται όλους τους μήνες εκτός από το καλοκαίρι και το Πάσχα! Το βρίσκω αυτό τρομακτικό στη χώρα μας που δεν είναι και Σιβηρία. Στη Γερμανία βγαίνουν πιο πολύ έξω το χειμωνα βόλτες.

 

Αν σε ενοχλεί που κλείνεσαι, καλύτερα να δεις συγκεκριμένα τι σε εμποδιζει να βγεις και να πιάσεις ένα ένα αυτά που σε εμποδίζουν.

 

Επειδή είχα ένα πολύ ζωηρό παιδάκι που βαριόταν πολύ στο σπίτι, ήταν σημαντικό να βρούμε αυτές τις λύσεις, γιατί διαφορετικά δεν περνούσε κανείς καλά μέσα στο σπίτι!

 

Με εντυπωσιάζει που και στην επαρχία οι άνθρωποι με παιδιά κλείνονται. Και όταν είναι μικρά κάπου επειδή το κάνουν αυτό όλοι σου φαίνεται φυσικό, μεγαλώνοντας έχουν τις καθημερινές τις δραστηριότητες και τους λείπει η ενέργεια να κανονίσουν κάτι με φίλους, γιατί τους έχει φάει την ενέργεια η πολύχρονη κλεισούρα και το πρόγραμμα! Αν το καλοσκεφτείς όμως, το πρόγραμμα που βάζεις εσύ στην οικογένεια, είναι κάτι που περνάει από εσένα. Ευτυχώς που δεν κλειστήκαμε όταν είχαμε μωρά, γιατί τώρα εξαρτώμαστε από τα προγράμματα των φίλων των παιδιών. Πιο μικρά, περνούσαν καλά και μαζί μας!

[Josephine]

Με το 1 σιγουρα δεν κλεινεσαι μεσα αν το θες, με 7 μηνων μωρακι κι εχουμε γυρισει τη μιση Ελλαδα ως τωρα. Φανταζομαι κ με τα 2 θα παιζει πολλη παιδικη χαρα κ βολτα για να μην τα εχεις να γκρινιαζουν ολη μερα. Ειναι θεμα του αν αρεσει το εξω κ στο ζευγαρι, γτ τα παιδια σιγουρα τα ηρεμει κ τα εκτονωνει. Απλως το εξω με παιδια προσαρμοζεται στις αναγκες τους.

[γιαννα!]

Κορίτσια.. εννοώ κλείνεσαι μέσα μέχρι την ηλικία των 1 χρόνων... τι δραστηριότητες μπορεί να κάνει ένα παιδί 1 χρόνου??? Εκτός από κολύμπι..Μετά εννοείτε πως βγαίνεις έξω κλπ.

Απλά εγώ με ένα παιδί 1 χρόνου κ έγκυος ηδη4-5 μηνών μου ήταν δύσκολο να βγω έξω μόνη μου και με την κοιλιά τούμπανο να κυνηγάω το 1 χρονου παιδι..

αλλά και στο ένα παιδί όταν ήταν μικρό δεν θα το έπαιρνα να πάω στις καφετεριες μέσα στα τσιγαρα κπ...οποτς κ καφές έξω χειμώνα πάλι δεν έβγαινα...σε πάρτυ δεν εχω βγαίναμε λόγο ιώσεις...όποτε όπως και να το κάνεις κλείνεσαι μέσα...Όχι γενικά αλλά σε σχέση με την προιγουμενη ζωή...... φυσικά βγαίνεις με το καρότσι η πας παιδική χαρά...Μέχρι εκεί όμως..

 

Εγώ πάντως θέλω πολυυυ κ τρίτο....

[mkcm]

Εγώ πάλι δεν κλείστηκα μέσα καθόλου. Κάθε μέρα σχεδόν χειμώνα - καλοκαίρι (εκτός κι αν βρέχει) είμαι στις παιδικές. 9 μηνών έγκυος σκαρφάλωνα μαζί με την κόρη μου σε κατασκευές που δεν μπορούσε μόνη της, με το νεογέννητο στο καρότσι επίσης. Απλά, όταν ήθελε ο μικρός να θηλάσει είχαμε κάνει συμφωνία να κάθεται κοντά μου για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο μη σκαρφαλώσει πουθενά, χαθεί, κλπ. Έπαιζε λοιπόν εκεί δίπλα μου με ό,τι είχε στην παιδική ή με μια μπάλα ή με τα κουβαδάκια της ή απλά έτρωγε την ώρα εκείνη ένα σνακ. Βέβαια, ήταν μεγαλύτερη (δεν ήταν 1) και μπορούσαμε να συννενοηθούμε.

[AthinaP]

Αν το ένα είναι πιο ησυχο, παλεύεται. Όταν περπάτησαν τα δίδυμα έδωσα προτεραιότητα στο βιαστικό και όταν το άλλο ξεκινούσε να περπατάει το άλλο δεν χρειαζόταν πια βοήθεια και κυνήγι. Ακόμα όμως και χρονιάρικο να είναι, καταλαβαίνει αρκετά καλά οτι οι εναλλακτικές του είναι είτε να ακούει τη μαμά είτε να μείνει σπίτι. Στις πιο ζόρικες εποχές παρκάριζα το ένα στην κουνια κουνώντας περιστασιακά και κυνηγούσα το άλλο.

 

Γυρίσαμε την Αθήνα με το καρότσι, είδα μουσεία, μαγαζιά, πάρκα, σουπερμάρκετ, πεζόδρομους, παραλίες, κάναμε τα πάντα χώνοντας δουλειές και βόλτες ενδιάμεσα στην ίδια μέρα. Είχε όμως η Αθήνα να δούμε πολλά. Μετά όμως αλλάξαμε περιοχή μέσα στο λεκανοπέδιο και πράγματι ήμασταν μακριά από όλα και την ίδια παιδική χαρά δεν την τιμήσαμε άπειρες φορές. Πιο εύκολο ήταν να περιμένω το σύζυγο να πάμε κάπου με το αυτοκίνητο όλοι μαζί το απογευμα ή μια μακρινή βόλτα με τα πόδια. Και πάλι δεν κλεινόμασταν και σοβαρά σε σχέση με όταν δούλευα και τα πρωϊνά κλεινόμασταν έτσι και αλλιώς στο γραφείο.

 

Το εργαλείο μας ήταν το διδυμοκάροτσο. Μέχρι δύο παιδάκια με μικρή διαφορά παλεύεται με το σύζυγο και δύο καρότσια. ¨Η με ένα καρότσι όταν το πρώτο χρειάζεται να καθησει πολύ περιστασιακά.

 

Εμείς ζοριστήκαμε πιο πολύ μετά, όταν μπλέξαμε με δουλειά, ιώσεις και παιδικούς, η εποχή που ορίζαμε το δικό μας ωράριο ήταν τέλεια, όλο βόλτες και καλοπέραση! Μετά ξεκινάνε τα ωράρια, που θα σε δεσμεύουν, για καμιά δεκαριά χρόνια περίπου! Αν δεν εργάζεσαι βέβαια, δεν είναι και τόσο άσχημο το μετά.

 

ΑΑΑΑ στην αρχική ερώτηση, πότε ξαναβρήκα χρόνο με το σύζυγο, ειλικρινά μετα από 8 χρόνια περίπου! γιατι μας ετυχε το ένα ζωηρούλι που δεν κοιμόταν νωρίς και στο τέλος βαρεθήκαμε με το σύζυγο να ψάχνουμε πότε θα βρεθούμε! Όταν μεγάλωσαν αρκετά, συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούσαμε να τα αφήσουμε σε άλλο δωμάτιο με οδηγίες να μη μας ενοχλήσουν. Μετά τα 8 χρόνια όμως, έχουμε μεγαλώσει πλέον εμείς, περνάμε την κρίση της μέσης ηλικιας και οι γονείς που μας είχαν αφήσει να κολυμπησουμε μονοι μας με τα παιδιά εχουν απαιτήσεις να τους νταντεύουμε! Τι να σου πω! Δεν νομίζω όμως ότι θα είχε μεγάλη διαφορά το ένα ή τα δύο παιδιά, το έστω και ενα ζωηρο παιδί σίγουρα είχε.

[γιαννα!]

Μετά από 8 χρόνια? Τι λες βρε κορίτσι πωπω. Εμείς στην αρχή κάνα 6 μηνο χαθήκαμε λιιιιγο αλλά μετά όλα καλα. Τώρα ιδιαίτερα με ηλικίες 3,5 και 2 ήμαστε καλητερα από ποτέ μν σου πω.! Και εμάς το δεύτερο ζόρικο πολύ..

Ήμαστε μαζί με τον άντρα μου 13 χρόνια άλλα ακόμη ήμαστε πολύ πολύ καλά.

 

Νομίζω είναι και το ποσό δεμένο είναι ένα ζευγαρι. Ξέρω κ φίλες μου που με το ένα παιδί τωρα έχουν χάσει τον μπούσουλα...Δεν κάνουν τίποτα για τον άντρα τους πλέον ..λογικό είναι έτσι να απομακρύνεται το ζευγάρι..

[AthinaP]

Τι εννοείς δεν κάνουν τίποτα για τον άντρα τους; Μετά από 8 χρόνια κάνω ακριβώς τα ίδια για τον άντρα μου, αλλά πιο πολλές αγκαλίτσες! Υπάρχουν και περιπτώσεις που χάθηκαν όντως αλλά δεν ξαναβρέθηκαν με τον ίδιο άντρα, τουλάχιστον εγώ δεν έψαξα καναν άλλο! Δεν νομιζω όμως ότι είχαμε και επιλογές, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα.