Σπουδές μετά τα 30;

[summer wine]

Koιταξε σπουδες με παιδια και δουλεια ειναι δυσκολο πολυ. Και μονο τα παιδια αρκουν. Το πρωτο μεταπτυχιακο το εκανα μετα τα 30 αλλα χωρις παιδι.

Το δευτερο που το ξεκινησα με παιδι και δουλεια ξαφνικα αρχισα να νιωθω τυψεις. Ελεγα τι κανω τωρα? Καποιον αναγκαστικα θα ριξω. Τη δουλεια δεν γινοταν τοσο, επομενως το σπιτι το παιδι και τον αντρα.

Και το σταματησα, γιατι πληρωνα κιολας. Ολα δεν μπορουμε να τα καταφερουμε. Τουλαχιστον εγω.

 

Τωρα καπως ξαναθυμηθηκα το Μαθηματικο. Επειδη διοριστικα προσφατα και σκεφτομαι να χτυπησω καμια αδεια ανευ αποδοχων, να το εκανα. Αλλα θελω και τοσα πολλα αλλα να κανω πανω στο επαγγελμα μου,γιατι δεν με βλεπω και για πολυ καιρο στο Δημοσιο και ειδικα στον κλαδο που ειμαι . Να ειμαι πρετοιμασμενη προς αλλες κατευθυνσεις ομως σχετικα παντα με το πτυχιο μου και την μεχρι τωρα δουλεια μου στο ελευθερο επαγγελμα. Για καθηγητρια δεν ενδιαφερομαι .

Γιαυτο κανω πισω. Δεν ξερω εαν αξιζει τον κοπο να σπουδασεις κατι μονο και μονο για μερακι?

[Anastasia.V]

Koιταξε σπουδες με παιδια και δουλεια ειναι δυσκολο πολυ. Και μονο τα παιδια αρκουν. Το πρωτο μεταπτυχιακο το εκανα μετα τα 30 αλλα χωρις παιδι.

Το δευτερο που το ξεκινησα με παιδι και δουλεια ξαφνικα αρχισα να νιωθω τυψεις. Ελεγα τι κανω τωρα? Καποιον αναγκαστικα θα ριξω. Τη δουλεια δεν γινοταν τοσο, επομενως το σπιτι το παιδι και τον αντρα.

Και το σταματησα, γιατι πληρωνα κιολας. Ολα δεν μπορουμε να τα καταφερουμε. Τουλαχιστον εγω.

 

Τωρα καπως ξαναθυμηθηκα το Μαθηματικο. Επειδη διοριστικα προσφατα και σκεφτομαι να χτυπησω καμια αδεια ανευ αποδοχων, να το εκανα. Αλλα θελω και τοσα πολλα αλλα να κανω πανω στο επαγγελμα μου,γιατι δεν με βλεπω και για πολυ καιρο στο Δημοσιο και ειδικα στον κλαδο που ειμαι . Να ειμαι πρετοιμασμενη προς αλλες κατευθυνσεις ομως σχετικα παντα με το πτυχιο μου και την μεχρι τωρα δουλεια μου στο ελευθερο επαγγελμα. Για καθηγητρια δεν ενδιαφερομαι .

Γιαυτο κανω πισω. Δεν ξερω εαν αξιζει τον κοπο να σπουδασεις κατι μονο και μονο για μερακι?

 

Αν ρωτάς εμένα ναι αξίζει.

Γιατι ας πούμε οτι ειναι κατι σαν χόμπι άλλος λιώνει στα γυμναστήρια άλλον τον γεμίζουν τα καλλιτεχνικά κάποιον ιςως τον γεμίζει να έχει ενα μικρο κήπο να περιποιείται κοκ

Ειναι θέμα ψυχολογίας πως θα νιώθεις καλα εσυ με τον εαυτό σου. Αν πιστεύεις οτι θα ανέβεις ψυχολογικά και θα σε γεμίσει αυτό τότε να το κανεις. Και ενα πτυχίο ποτε δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει μπορεί απλά να κρέμεται στον τοίχο εφόρου ζωής η να σου ανοίξει κάποια πόρτα που ούτε καν είχες φανταστεί.

 

Και εγώ αν ξεκινήσω σπουδές δεν θα δουλεύω γιατι δεν θέλω να στερήσω χρόνο απο το παιδι μου. Το να έκανα περαιτέρω σπουδές πάνω στο επάγγελμα που ήδη ακολουθώ ειναι το μόνο εύκολο ομως δεν με γεμίζει αυτό το επάγγελμα για πολλούς και διάφορους λόγους. Για κάποια χρόνια μπορώ να δουλέψω εκεί αλλα όχι να το κανω εφόρου ζωής.

 

Άλλωστε και τπτ να μην γίνει μετά απο τις σπουδές μπορώ απλά να επιστρέψω πάλι στην παλιά μου δουλειά.

[anemoni]

Αναστασία, κι εγώ στα 28 μου ξεκίνησα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΧΕΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ σπουδές, έχοντας ένα παιδάκι 1,5 έτους και ένα νεογέννητο! Ναι, ήταν κόλαση, ναι έχω πάει στη Σχολή με μία ώρα ύπνο και είμαι σαν ζόμπυ, ναι υπήρχαν στιγμές που το μόνο που ήθελα είναι ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ κι ας μην πάρω κανένα πτυχίο, αλλά τελικά ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη με ένα μαγικό τρόπο και κάνει αυτό που θέλει πραγματικά! Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα από την προσωπική μου εμπειρία. Κουράστηκα, έκλαψα, απογοητεύτηκα, διάβαζα με ένα παιδί στην κούνια δίπλα μου κι ένα μικρό "τερατάκι" να μου μουτζουρώνει τα βιβλία ή να μου κλείνει τον υπολογιστή που έγραφα τις εργασίες, όμως τα κατάφερα! Και η νέα μου δουλειά μου έδωσε τελείως άλλες προοπτικές που δεν είχα φανταστεί στο πρώτο μου πτυχίο (και μεταπτυχιακό) που ήταν μεν σε ένα αντικείμενο που λάτρευα αλλά δεν είχε καμία βιωσιμότητα στη σύγχρονη εποχή (αρχαιολόγος...).

 

Εάν λοιπόν είναι κάτι μέσα σου που σε τριβελίζει και σου λέει "κάντο", μην φοβάσαι! Είναι πολύ όμορφο να φτιάχνει κανείς τη ζωή του αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις του, απαλλαγμένος από στεγανά και στερεότυπα του τύπου "σωστή ώρα για σπουδές/σωστή ώρα για επαγγελματική αποκατάσταση/σωστή ώρα για γάμο/ σωστή ώρα για παιδιά". Οι "σωστές ώρες" διαφέρουν για τον καθένα μας! Και ειδικά για την μόρφωση, κατά τη γνώμη μου, όλη μας η ζωή είναι η σωστή ώρα! Προσωπικά δουλεύω από τα 18 μου, παντρεύτηκα στα 22 μου, πήρα τα πτυχία μου στα 24 (πανεπιστήμιο και πιάνο), στα 28 μου άλλαξα κατεύθυνση επαγγελματική μέσω άλλων σπουδών και στα 37 μου έμαθα γερμανικά που ήταν το απωθημένο μου! Συγχρόνως είμαι μια μαμά τριών παιδιών (ηλικίας 20, 18 και 10 χρονών) και ... πολλών άλλων παιδιών φίλων τους που όλοι με φωνάζουν "μαμά"!

 

Εύχομαι να πάρεις την καλύτερη απόφαση για σένα και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις! Και να συμπληρώσω με κάτι που μου είχε πει η (20χρονη σήμερα) κόρη μου όταν πριν από μερικά χρόνια ρώτησα και τα τρία μου παιδιά, αν θα προτιμούσαν να ήμουν μια "κλασική μαμά" που γυρνάει σπίτι από τη δουλειά και ασχολείται μόνο με τις δουλειές και την ανατροφή των παιδιών (γιατί μην νομίζεις ότι οι σπουδές μου τελείωσαν εκεί, ακόμη και τώρα στα 47 μου, είμαι σε ειδικά προγράμματα, γλώσσες, κ.λπ.): "Μα δεν θα ήσουν ο εαυτός σου, άρα δεν θα ήσουν ευτυχισμένη, άρα δεν θα ήσουν και καλή μαμά". Ήταν 12 χρονών όταν μου έδωσε αυτή την απάντηση!

[Anastasia.V]

Αναστασία, κι εγώ στα 28 μου ξεκίνησα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΧΕΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ σπουδές, έχοντας ένα παιδάκι 1,5 έτους και ένα νεογέννητο! Ναι, ήταν κόλαση, ναι έχω πάει στη Σχολή με μία ώρα ύπνο και είμαι σαν ζόμπυ, ναι υπήρχαν στιγμές που το μόνο που ήθελα είναι ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ κι ας μην πάρω κανένα πτυχίο, αλλά τελικά ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη με ένα μαγικό τρόπο και κάνει αυτό που θέλει πραγματικά! Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα από την προσωπική μου εμπειρία. Κουράστηκα, έκλαψα, απογοητεύτηκα, διάβαζα με ένα παιδί στην κούνια δίπλα μου κι ένα μικρό "τερατάκι" να μου μουτζουρώνει τα βιβλία ή να μου κλείνει τον υπολογιστή που έγραφα τις εργασίες, όμως τα κατάφερα! Και η νέα μου δουλειά μου έδωσε τελείως άλλες προοπτικές που δεν είχα φανταστεί στο πρώτο μου πτυχίο (και μεταπτυχιακό) που ήταν μεν σε ένα αντικείμενο που λάτρευα αλλά δεν είχε καμία βιωσιμότητα στη σύγχρονη εποχή (αρχαιολόγος...).

 

Εάν λοιπόν είναι κάτι μέσα σου που σε τριβελίζει και σου λέει "κάντο", μην φοβάσαι! Είναι πολύ όμορφο να φτιάχνει κανείς τη ζωή του αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις του, απαλλαγμένος από στεγανά και στερεότυπα του τύπου "σωστή ώρα για σπουδές/σωστή ώρα για επαγγελματική αποκατάσταση/σωστή ώρα για γάμο/ σωστή ώρα για παιδιά". Οι "σωστές ώρες" διαφέρουν για τον καθένα μας! Και ειδικά για την μόρφωση, κατά τη γνώμη μου, όλη μας η ζωή είναι η σωστή ώρα!

 

Εύχομαι να πάρεις την καλύτερη απόφαση για σένα και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις! Και να συμπληρώσω με κάτι που μου είχε πει η (20χρονη σήμερα) κόρη μου όταν πριν από μερικά χρόνια ρώτησα και τα τρία μου παιδιά, αν θα προτιμούσαν να ήμουν μια "κλασική μαμά" που γυρνάει σπίτι από τη δουλειά και ασχολείται μόνο με τις δουλειές και την ανατροφή των παιδιών (γιατί μην νομίζεις ότι οι σπουδές μου τελείωσαν εκεί, ακόμη και τώρα στα 47 μου, είμαι σε ειδικά προγράμματα, γλώσσες, κ.λπ.): "Μα δεν θα ήσουν ο εαυτός σου, άρα δεν θα ήσουν ευτυχισμένη, άρα δεν θα ήσουν και καλή μαμά". Ήταν 12 χρονών όταν μου έδωσε αυτή την απάντηση!

 

πολυ όμορφο ποστ!

Σε ευχαριστώ πολυ. Κάθε φορά που θα τα βρίσκω σκούρα θα μπαίνω και θα το διαβάζω

Μην σου πω θα το εκτύπωσω και θα το χω στο ψυγείο.