"Λοιπόν άκου..."

[Salomia]

Διαφωνούμε τελείως. Δε βρίσκω καθόλου υγιές ή φυσικό να μαλώνεις ένα παιδί που βρίσκεται ήδη σε κατάσταση φόβου ή και πόνου λόγω της απροσεξίας του. Όποια και αν είναι η ηλικία του.

 

Θα αναφέρω δύο περισταστικά:

 

~στη παραλία παιδι 5 ετών τρέχει και μπαίνει στη θαλασσα χωρίς να ξέρει μπάνιο, η μάνα του από πίσω, προλαβαίνει το παιδί που έχει καταπιεί λίγο νερο. Το βουτά, το χτυπά στη πλάτη και όσο αυτό κάνει να συνέλθει του ρίχνει κάτι χριστοπαναγίες ενώ το ταρακουνάει σε στυλ "είσαι ηλίθιο; δε σου είπα να μη μπει γιατί θα πνιγείς;"

 

~ κοριτσάκι 7 ετών πάει να μεταφέρει ποτήρι με νερό ενώ η μαμά του του λέει όχι, είναι βαρύ, άστο. Το ποτήρι πέφτει και σπάει, το παιδί κλαίει από το φόβο του και η μάνα του ρίχνει μια σφαλιάρα που έσπασε το ποτήρι.

 

Κατά τη γνώμη μου το παιδί δε θα ξανακάνει την ίδια "αταξία" όχι επειδή κατάλαβε το λάθος του αλλά επειδή φοβάται την αντίδραση της μάνας του. Άρα μηδενικό κέρδος για το παιδί.

 

Τέλος δε νομίζω ότι τα παιδιά δικαιολογούν τις υπερβολικές μας αντιδράσεις, ακόμα και αν αυτές έχουν "αγνά" κίνητρα. Παράδειγμα αυτό ακριβώς το πόστ.

 

Osin, κάνω μια παρένθεση, το παιδί ανάλογα με το αναπτυξιακό του στάδιο (και ηλικία) μπορεί ή δεν μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα. Ενδεικτικά, μέχρι 3 ετών δεν μπορούν να κατανοήσουν έννοιες όπως οι λογικές συνέπειες των πράξεών τους (πχ τσιμπάω τη μαμά και αυτή πονάει), μόνο φυσικές (πχ. ακούμπησα τον καυτό φούρνο και πόνεσα, δεν ξαναακουμπώ τον φούρνο). Αν θέλουμε να σταματήσουμε το παιδί πχ από το να μας τσιμπάει, απομακρύνουμε το χέρι του, του λέμε ότι δεν μας αρέσει, απομακρύνουμε το σώμα μας, δίνουμε εναλλακτικές. Αν του χτυπήσουμε το χέρι, μπορεί να σταματήσει να το κάνει αλλά εκεί θα νιώσει και απόρριψη από τη μάνα του καθώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί την ενοχλεί. Δεν έχει ωριμάσει ο εγκέφαλός του ακόμα στο σημείο που να μπορεί να επεξεργαστεί κάτι άλλο. Γι'αυτό γράφω και ξανα γράφω ότι μέχρι τα 3 - 3,5 αναγκαστικά τρέχουμε μονίμως από πίσω τους, δεν τα αφήνουμε να παίξουν μόνα τους κλπ.

Συμφωνώ!

[osin]

Osin, κάνω μια παρένθεση, το παιδί ανάλογα με το αναπτυξιακό του στάδιο (και ηλικία) μπορεί ή δεν μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα. Ενδεικτικά, μέχρι 3 ετών δεν μπορούν να κατανοήσουν έννοιες όπως οι λογικές συνέπειες των πράξεών τους (πχ τσιμπάω τη μαμά και αυτή πονάει), μόνο φυσικές (πχ. ακούμπησα τον καυτό φούρνο και πόνεσα, δεν ξαναακουμπώ τον φούρνο). Αν θέλουμε να σταματήσουμε το παιδί πχ από το να μας τσιμπάει, απομακρύνουμε το χέρι του, του λέμε ότι δεν μας αρέσει, απομακρύνουμε το σώμα μας, δίνουμε εναλλακτικές. Αν του χτυπήσουμε το χέρι, μπορεί να σταματήσει να το κάνει αλλά εκεί θα νιώσει και απόρριψη από τη μάνα του καθώς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί την ενοχλεί. Δεν έχει ωριμάσει ο εγκέφαλός του ακόμα στο σημείο που να μπορεί να επεξεργαστεί κάτι άλλο. Γι'αυτό γράφω και ξανα γράφω ότι μέχρι τα 3 - 3,5 αναγκαστικά τρέχουμε μονίμως από πίσω τους, δεν τα αφήνουμε να παίξουν μόνα τους κλπ.

Αυτό το έχουμε καταλάβει... και κυρίως το τριχωτό της κεφαλής μας...

Απεχθάνομαι τα τσιριχτά "μηηηη", συνήθως κάθομαι και της μιλάω, της λέω ήρεμα αλλά κοφτά (π.χ. αυτό που προσπαθείς να κάνεις, να πετάξεις κάτω το τηλεκοντρόλ δεν είναι σωστό, γιατί μπλά μπλα...) και νομίζω ότι τελικά δεν το κάνει γιατί ξεχνιέται με τα όσα ακούει να της λέω, κι ας μην καταλαβαίνει γρι!!!:lol:

[1μανουλα]

Νομιζω οτι το θεμα παει να χαθει,η κοπελα δεν ειχε προβλημα για το αν τι μαλωσε η μαμα της, αλλα στο οτι την πονεσε ,οτι αδιαφορουσε για την υπαρξη της,οτι την εκανε να νιωθει βαρος που υπαρχει,οτι την κακομεταχειριζοταν σωματικα και ψυχολογικα ,οτι προσπαθησε να την νεκρωσει ψυχικα ,οτι ακομα και τωρα την ποναει,

 

Απλα ευχομαι οσα παιδια εχουν τετοιους γονεις να μην κατηγορουν τους εαυτους τους ενας νεκρος ανθρωπος δεν εχει τιποτα να δωσει μονο πονο και κρυο.

 

Στην θεματοθετρια ειδικα ευχομαι να το ξεπερασει και να βγει πιο δυνατη,χωρις τυψεις για το αν θα κανει τωρα το σωστο,δεν εισαι υποχρεωμενη να κανεις τιποτα.

[summer wine]

Το αγκάλιασμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

όταν ήμουν 6-7 χρονών πέρασα τον δρόμο χωρίς να προσέξω και με χτύπησε αυτοκίνητο. Έπρεπε η μαμά μου να μου φωνάξει και να με μαλώσει?

 

Δεν νομιζω οτι θελεις απαντηση σε αυτο το ερωτημα.

 

Εννοειται οτι δεν αναφερομαι σε τοσο ακραιες καταστασεις.

[HOPE77]

Νομιζω οτι το θεμα παει να χαθει,η κοπελα δεν ειχε προβλημα για το αν τι μαλωσε η μαμα της, αλλα στο οτι την πονεσε ,οτι αδιαφορουσε για την υπαρξη της,οτι την εκανε να νιωθει βαρος που υπαρχει,οτι την κακομεταχειριζοταν σωματικα και ψυχολογικα ,οτι προσπαθησε να την νεκρωσει ψυχικα ,οτι ακομα και τωρα την ποναει,

 

Απλα ευχομαι οσα παιδια εχουν τετοιους γονεις να μην κατηγορουν τους εαυτους τους ενας νεκρος ανθρωπος δεν εχει τιποτα να δωσει μονο πονο και κρυο.

 

Στην θεματοθετρια ειδικα ευχομαι να το ξεπερασει και να βγει πιο δυνατη,χωρις τυψεις για το αν θα κανει τωρα το σωστο,δεν εισαι υποχρεωμενη να κανεις τιποτα.

 

ΣΥΜΦΩΝΩ απολυτα.Δοθηκε σημασια σε μια φράση κ χάθηκε το νοημα κ η σημασια όσων η θεματοθετρια ηθελε να πει-εξομολογηθει.

Δεν ξερω αν μπορουν όλοι να αντιληφτουν την ουσια των λογων της γιατι σε καποιους ισως φαινεται υπερβολικο-αδιανοητο πως μπορει μια μανα να βλεπει το παιδι της ως βαρος κ να φερεται με τετοιο τροπο.Αλλα κ μονο που το παιδι νιωθει ετσι φανταζομαι πως περασε πολυ ασχημα ακομη κ να υπερβαλλει ειναι ξεκαθαρος ο πονος ,η απελπισια,το ψυχολογικο τραυμα.Γιατι κ πώς μια μανα φερεται ετσι δεν εχει σημασια νομιζω :αδιαφορια,επιπολαιοτητα,ανικανοτητα το θεμα ειναι πως θυματα ειναι παντα τα παιδια.Και μιλαω ως παιδι μιας μανας που δεν εκανε κατα διανοια αυτα που περιγράφει η θεματοθετρια αλλα δεν εσκυψε κ πανω στο παιδι-ια της με αγάπη, κατανοηση.Θεωρησε πως μονο τα υλικα-πρακτικα ειναι απαραιτητα κ αυτα εδινε κατα κορον.Τα υπολοιπα λεπτομεριες γιατι οπως ελεγε "εχουμε αλλα προβληματα με αυτα θα ασχολουμαστε"Έτσι τα παιδια εμαθαν να μην τρεχουν στη μαμα τους να πουν τις σκεψεις τους,να μη γκρινιαζουν πολυ ,να μην παραπονιουνται γιατι η μαμα παντα ειχε "αλλα προβληματα σοβαροτερα"Αλλα τα πρακτικα ,οικονομικα παντα τα ελυνε κ τα ακουγε.Αλλα γιαυτο ειναι η μαμαδες;Ξερω οτι ειχε μεγαλωσει δυσκολα ,οτι ειχε προβληματα με τον ανδρα της αλλα αυτο δεν δικαιολογει την ειρωνια,την υποτιμηση ,την ελλειψη ενθαρρυνσης προς τα παιδια,τον ακρατο ορθολογισμο της.

Το ξερω πως ως μαμα κανω πολλα λαθη,δεν ειμαι καθολου περηφανη κ προσπαθω να βελτιωθω.Ξερω όμως πως το παιδι μου πανω απο όλα χρειαζεται τη μανα του να το ακουει ,να το ενθαρρυνει,να μην το υποτιμαει κ οταν με το καλο βρει εναν συντροφο να μην του πει "πολυ καλη ακουγεται ,μηπως θελει κανεναν καλύτερο;"

[osin]

Οι μαναδες δεν είναι παρα κοινοι ανθρωποι με τις αδυναμίες κ τα ελαττώματα τους (αυτό λεω μέσα μου όταν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη δική μου μανα,Γιατι οσο Κ αν εχω απενοχοποιηθει στο να την κατηγορώ, δεν παυω συχνά να προσπαθώ να την δικαιολογήσω.

[HOPE77]

Οι μαναδες δεν είναι παρα κοινοι ανθρωποι με τις αδυναμίες κ τα ελαττώματα τους (αυτό λεω μέσα μου όταν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη δική μου μανα,Γιατι οσο Κ αν εχω απενοχοποιηθει στο να την κατηγορώ, δεν παυω συχνά να προσπαθώ να την δικαιολογήσω.

Καλημερα κοριτσι συμφωνω,τα εχουμε ξαναπει εξάλλου.Κ εγώ το παραδεχομαι κανω πολλα λαθη κ προφανως θα κανω κ στο μελλον αλλα στα ματια μου καλυτερος απο το παιδι μου δεν θα ειναι κανενας,ουτε εγώ πρωτη θα του δημιουργησω κομπλεξ αν ειναι κοντο,χονδρο....ούτε θα φταει παντα αυτο για οτι του συμβαινει σε επαγγελματικο κ προσωπικο επιπεδο,ούτε θα του πω καλα να παθεις επειδη δεν με ακουσε κ ήθελε να δοκιμασει τις δυναμεις του.Γενικα θελω να προσπαθησω να ειμαι διπλα του σε όλα οχι μονο υλικα κ πρακτικα αλλα πολυ παραπανω συναισθηματικα,θελω να του δώσω ολη την τρυφεροτητα που στερηθηκα.

Δεν ξερω αν τα καταφερω αλλά το θεωρω πολύ σημαντικο.Νιωθω οτι δεν εχω βιώσει ενα πολυ σημαντικο κομματι της σχεσης μανας-κορης κ αυτο παντα θα μου λειπει.

[osin]

Και συνεχίζω το μήνυμά μου, καθώς πριν έχασα τη σύνδεση.

ήθελα, λοιπόν, να καταλήξω (αν και με πρόλαβε η HOPE77) ότι σε κάθε περίπτωση από τη μάνα σου περιμένεις σίγουρα την αλήθεια, όχι όμως μόνιμα τη σκληρή κριτική. Θα προτιμούσα κάποιες φορές να μου είχε πει ψέματα, αν αυτά θα ήταν πιο γλυκά, και θα προτιμούσα γενικά να ήταν πιο υποστηρικτική. Αυτό.

Ξανα-δικαιολογώντας την, θα έλεγα ότι γενικά ήταν κι άλλες οι εποχές και οι απόψεις γύρω από τη διαπαιδαγώγηση πριν από 30 ή και περισσότερα χρόνια, και οκ, μπορεί να μην ήταν τόσο "διαδεδομένη" η ιδέα π.χ. περί αφιέρωσης χρόνου με τα παιδιά (όπως για παράδειγμα παίζοντας μαζί τους δικά τους παιχνίδια, κλπ), αλλά η άνευ όρων παραδοχή, θεωρώ πως θα έπρεπε πάντα να ήταν δεδομένη!

Τέλος πάντων, η θεματοθέτρια δεν επανήλθε, αλλά εάν ποτέ ξαναμπεί στο φόρουμ θα δει ότι υπάρχουν πολλές πληγωμένες κόρες, και σε ποικίλες διαβαθμίσεις. Και κατά τη γνώμη μου κακώς περιμένει να αλλάξει η μαμά της, δεν ξέρω αν αυτό ελπίζει, αλλά ο χρόνος και οι χαμένες στιγμές δεν ξανάρχονται, και πρέπει να μάθει να ζει με αυτό... δυστυχως. Και ας μην ξεχνάει πως πια είναι κι αυτή μαμά, και πως το "κακό" πρέπει να σταματήσει σε αυτήν!

[vtgian]

Έχετε δίκιο, παρεκτραπήκαμε από το θέμα και εν μέρει φταίω και εγώ.

 

Η σχέση μάνας - κόρης είναι από τις πιο πολύπλοκες. Αυτό που με προβληματίζει πάρα πολύ είναι ότι συνήθως ενώ οι κόρες βλέπουμε τα λάθη που έκανε η μάνα μας, ασυνείδητα κάποιες φορές, κάνουμε τα ίδια στα παιδιά μας.

 

Η καλύτερη μου φίλη έχει μια μητέρα σαν αυτή που περιγράφει η θεματοθέτρια. Εκανε προσπάθειες να απομακρυνθεί, πολλές φορές με λάθος τρόπο. Όμως στο τέλος πάντα επέστρεφε στην μητέρα της, καταπιέζοντας τα θέλω της και την ζωή της. Ενώ έβλεπε πόσο τοξική ήταν η μαμά της, η ανάγκη για την αποδοχή έτρεφε τις ανασφάλειες της και την έκανε να γυρίζει πάλι πίσω. Κάθε της βήμα ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγει, καταδικασμένη όμως, αφού μέσα από το στρεβλό περιβάλλον που μεγάλωσε, οι επιλογές της ήταν επιπόλαιες, σα να ήθελαν να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα της μαμάς της.

 

Θέλει πολύ εσωτερική δουλειά για να απομυθοποιήσεις τον γονιό, να αναγνωρίσεις τα λάθη του και να προχωρήσεις...

[osin]

Η μη αποδοχή από το γονιό όπως ακριβώς είμαστε ο καθένας/καθεμία μας, δεν επουλώνεται ποτέ. Απλά.

Για 'μένα, δε, χειρότερο από όλα ήταν όταν έλεγα στη μητέρα μου ό,τι με έχει ενοχλήσει, και η απάντησή της ήταν "μισείς τη μάνα σου, δηλαδή;". Κάτι το οποίο θεωρούσα τραγικό σε όλα τα επίπεδα. Γιατί αφενός μου έδειχνε πως ό,τι κι αν της έλεγα, απλώς έμπαινε από το ένα αυτί κι έβγαινε από το άλλο, και φυσικά το χειρότερο ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να στρέψει την ευθύνη επάνω μου, δημιουργώντας μου και τύψεις που τολμάω να αμφισβητήσω τον υπέρτατο ρόλο του γονέα, μισώντας τη, και δη, αναίτια.

Ώσπου κάποια στιγμή της το είπα ευθέως όλο αυτό, και τότε μόνο χαμήλωσε τη φωνή της και μου είπε ότι έχω δίκιο.

Πρόκειται για σχέσεις που δε διορθώνονται. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Εγώ με τη μάνα μου όταν "αρπαχτούμε" τσακωνόμαστε με μεγάλη ένταση (το οποίο απεχθάνομαι...) Παλιότερα "με χαλούσαν" πολύ οι καυγάδες μας, τώρα ίσως και να έχω πάθει ανοσία. Βέβαια, τους έχουμε ελαττώσει, γιατί έχει μεγαλώσει πολύ αυτή, εγώ πια έχω άλλα θέματα να ασχοληθώ.

Το έχω μεγάλο άγχος, πάντως, το θέμα με την δική μου σχέση ως μάνα με την κόρη μου.

[poulxeria]

Εγώ πάλι το μόνο που θέλω είναι να της πω συγκεκριμένα, Α,Β,Γ πού έγιναν τα κραυγαλέα λάθη, αλλά σκέπτομαι τι θα αλλάξει εκτός από το να τα βγάλω από μέσα μου και να της δημιουργήσω στεναχώρια για κάτι που δεν αλλάζει? Να πω την αμαρτία μου συναισθηματικά δε με πειράζει στ'αλήθεια να τη στεναχωρήσω διότι έχω συσσωρεύσει αρκετό θυμό, από την άλλη ποιό το νόημα?

Οπότε το μόνο που κάνω είναι να της τη λέω πλαγίως κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση της συμπεριφορά προς την εγγονή της, η οποια ουδεμία σχέση έχει με τη συμπεριφορά της προς εμένα και τον αδελφό μου όταν είμασταν μικρά (και μεγαλύτερα). Προχθές απήυδισε κι αυτή από τα καθημερινά μπινελίκια και μου λέει "τίποτα θετικό έχεις να θυμηθείς από τα παιδικά σου χρόνια?", της απάντησα "θα πρέπει να καταβάλω φιλότιμη προσπάθεια", έσκασε ένα ειρωνικό γελάκι και το θέμα έμεινε εκεί.

Περιέργως όλα τα παράπονα τα είχα θάψει για χρόνια, μέχρι που γεννήθηκε η μικρή. Εκεί κάτι η καθημερινή επαφή (που δεν είναι και το καλύτερό μου αλλά ας όψεται η ανάγκη), κάτι η αδυναμία που δείχνει στη μπουμπού κι εκνευρίζομαι φοβερά μαζί της.

[vivien9]

Η μη αποδοχή από το γονιό όπως ακριβώς είμαστε ο καθένας/καθεμία μας, δεν επουλώνεται ποτέ. Απλά.

Αυτή η πρόταση τα λέει όλα και πρέπει πάντα να την έχουμε κατα νού ως γονείς. Εμένα με απασχολεί πολύ.

 

Είχα πάντα την αμέριστη αποδοχή και των δύο γονιών μου, σε αυτούς χρωστάω την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση στις ικανότητες μου - πολύ περισσότερο δε στην μητέρα μου, που εξήρε τα κατορθώματα μου και της αδερφής μου από νηπιακή ηλικία σε τέτοιο βαθμό, που κάπου στην εφηβεία καταλήγαμε να της λέμε ότι τα παραλέει.

 

Προσφατά, με τον μικρό μου εξαιρετικά ζωηρό, με κατέκρινε ότι δεν του βάζω όρια, ότι κάνει ό,τι θέλει, ότι τα κάνω λάθος τέλος πάντων..πρώτη φορά, μετά από μια ζωή επαίνους! Το πόσο με πείραξε δεν μπορώ να το περιγράψω.. και είμαι 35 χρονών γαϊδούρα! Δεν μπορώ καν να φαντάστώ πόσο πληγώνει αυτή η μη αποδοχή της μητέρας ένα μικρό παιδάκι.

 

 

• 
  

[vtgian]

Η δική μου σχέση με την μητέρα μου είναι περίεργη. Με αγαπάει πολύ το ξέρω αλλά έχει πολύ δυνατό χαρακτήρα και είναι πολύ αυταρχική. Είναι ένας πολύ έξυπνος και δυναμικός άνθρωπος και ίσως γι'αυτό είχε πάντα και πολλές απαιτήσεις από εμάς. Μικρή δεν το καταλάβαινα. Πιεζόμουν βέβαια αλλά το θεωρούσα δεδομένο. Μέχρι που είδα ένα αρχαίο βιντεο που είχε τραβήξει ένας οικογενειακός φίλος με εμένα 5 ετών και τη μητέρα μου. Τρόμαξα! Είδα ένα παιδί που αγωνιά να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της μητέρας του. Μπορεί να ακούγεται χαζό αλλά για εμένα ήταν ξύπνημα. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι οι επιλογές μου, αν και τις νόμιζα δικές μου, ήταν ό,τι θα ευχαριστούσε περισσότερο την μητέρα μου. Το κάλυπτα λέγοντας, ε εντάξει δε με πειράζει να κάνω το χ αντί για το ψ, ενώ στο βάθος δεν ήταν έτσι.

 

Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου κατάλαβε αργά (αλλα τουλάχιστον κατάλαβε) κάποια λάθη της. Πχ με καταπίεζε στο τι θα φορέσω, αφού αρνούνταν να με αφήσει να διαλέξω μόνη μου. Πριν από 2-3 χρόνια μου ζήτησε συγνώμη γι'αυτό(σε άσχετη μάλιστα φάση). Ο λόγος; Μέσα στο λεωφορείο έτυχε μια μαμά με το κοριτσάκι της 9 ετών. Η μαμα του το μάλωνε, πάλι ρεζίλι με έκανες στο μαγαζι, μα αν είναι δυνατόν να θέλει να πάρεις τέτοια φούστα κλπ και το κοριτσάκι με βουρκωμένα μάτια να μη μιλάει. Αυτό ήταν το ξύπνημα της μητέρας μου. Σύγνωμη μου λέει που σε πίεζα για τόσο ανούσια θέματα, τώρα καταλαβαίνω πόσο υπερβολική ήμουν.

 

Παραμένει ένας δύσκολος άνθρωπος αλλά η κόρη μου με κάνει να βρίσκω τη δύναμη να υπερασπίσω τα θέλω μου και να βρίσκω τη χαμένη μου φωνή.

[vivien9]

Παρεπιπτόντως δεν θεωρώ την συζήτηση για το μάλωμα την ώρα που το παιδί χτύπησε τελείως άσχετη, είναι μια ματαίωση του παιδιού την στιγμή που έχει ανάγκη ητην κατανόηση, το διδάσκει να μην ανοίγεται και το απομακρύνει από τους γονείς , το εξηγεί πολύ εύστοχα η θεματοθέτρια. Και το κάνουν πολλοί γονείς που ούτε κατα διάνοια θα έκανα τα υπόλοιπα που συζητάμε.

 

 

 

• 
  

 

 

 

 

• 
  

[osin]

vivien9, στο δωμάτιο της μικρής μας, έχω φτιάξει ένα χειροποίητο καδράκι (και το έχω βάλει πάνω στο μικρό της μπουντουάρ...) στο οποίο γράφει ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι την αγαπάμε γι' αυτό ακριβώς που είναι, για τη μοναδικότητα της ύπαρξής της, με όλες της τις ιδιαιτερότητες, από την ημέρα που γεννήθηκε και για πάντα.

Σαφώς και τώρα δεν ξέρει να διαβάζει, αλλά κι όταν θα μπορεί να το διαβάσει θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να το κατανοήσει. Όμως θέλω να το βλέπω εκεί, κάθε μέρα, να μου το θυμίζει κι εμένα. Θέλω να το βλέπει κι αυτή και να ξέρει ότι αυτό νιώθουμε ως γονείς της (και θέλω να το έχει μπροστά της και να το διαβάζει ακόμα κι αν κάποια στιγμή τσακωθούμε).

Επειδή είναι ακόμα μικρούλα, έχω πολύ έντονα τα συναισθήματα της αγάπης γι' αυτή, και δε θέλω να τα χάσω όσο μεγαλώνει, υπό την έννοια ότι δε θέλω όσο μεγαλώνει να ξεχνάμε να της λέμε ότι την αγαπάμε.Οι γονείς μας με τα χρόνια ξεχνούσαν να μας το λένε, και δε θέλω να συμβεί το ίδιο με τη μικρή μου. Είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά ότι τα αποδεχόμαστε και τα αγαπάμε όπως ακριβώς είναι.

[osin]

(Ε, εντάξει, νομίζω ότι έχουμε πιάσει από έναν καναπέ ψυχανάλυσης η κάθε μία και λέμε τα εσώψυχά μας για τις μανάδες μας... Τι μας έκανες RuNuts?, κι όχι τίποτ' άλλο εξαφανίστηκες)

[poulxeria]

Είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά ότι τα αποδεχόμαστε και τα αγαπάμε όπως ακριβώς είναι.

 

Αρκεί να μην είναι gay, vegan, χίπηδες, κομμουνιστές.

[vtgian]

στο δωμάτιο της μικρής μας, έχω φτιάξει ένα χειροποίητο καδράκι (και το έχω βάλει πάνω στο μικρό της μπουντουάρ...) στο οποίο γράφει ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι την αγαπάμε γι' αυτό ακριβώς που είναι, για τη μοναδικότητα της ύπαρξής της, με όλες της τις ιδιαιτερότητες, από την ημέρα που γεννήθηκε και για πάντα.

Σαφώς και τώρα δεν ξέρει να διαβάζει, αλλά κι όταν θα μπορεί να το διαβάσει θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να το κατανοήσει. Όμως θέλω να το βλέπω εκεί, κάθε μέρα, να μου το θυμίζει κι εμένα. Θέλω να το βλέπει κι αυτή και να ξέρει ότι αυτό νιώθουμε ως γονείς της (και θέλω να το έχει μπροστά της και να το διαβάζει ακόμα κι αν κάποια στιγμή τσακωθούμε).

Επειδή είναι ακόμα μικρούλα, έχω πολύ έντονα τα συναισθήματα της αγάπης γι' αυτή, και δε θέλω να τα χάσω όσο μεγαλώνει, υπό την έννοια ότι δε θέλω όσο μεγαλώνει να ξεχνάμε να της λέμε ότι την αγαπάμε.Οι γονείς μας με τα χρόνια ξεχνούσαν να μας το λένε, και δε θέλω να συμβεί το ίδιο με τη μικρή μου. Είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά ότι τα αποδεχόμαστε και τα αγαπάμε όπως ακριβώς είναι.

 

Αυτό θέλω και εγώ για την κόρη μου. Να ξέρει πάντα ότι τη λατρεύω, τη σέβομαι και θα είμαι πάντα δίπλα της όταν με χρειαστεί. Ό,τι δε μου χρωστάει τίποτα, αντίθετα εγώ είμαι που την ευγνομωνώ για αυτά όσα μου χαρίζει.

[vivien9]

(Ε, εντάξει, νομίζω ότι έχουμε πιάσει από έναν καναπέ ψυχανάλυσης η κάθε μία και λέμε τα εσώψυχά μας για τις μανάδες μας... Τι μας έκανες RuNuts?, κι όχι τίποτ' άλλο εξαφανίστηκες)

Πραγματικά!

 

Αυτό θέλω και εγώ για την κόρη μου. Να ξέρει πάντα ότι τη λατρεύω, τη σέβομαι και θα είμαι πάντα δίπλα της όταν με χρειαστεί. Ό,τι δε μου χρωστάει τίποτα, αντίθετα εγώ είμαι που την ευγνομωνώ για αυτά όσα μου χαρίζει.

vivien9, στο δωμάτιο της μικρής μας, έχω φτιάξει ένα χειροποίητο καδράκι (και το έχω βάλει πάνω στο μικρό της μπουντουάρ...) στο οποίο γράφει ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι την αγαπάμε γι' αυτό ακριβώς που είναι, για τη μοναδικότητα της ύπαρξής της, με όλες της τις ιδιαιτερότητες, από την ημέρα που γεννήθηκε και για πάντα.

Εντάξει, τώρα σας διαβάζω και βουρκώνω, μήπως φταίει που είμαι στις δυσκολες μέρες του μήνα :rolleyes:?

 

Η μαμά μου πάντως μας έλεγε συνέχεια ότι μας αγαπάει, ακόμα και πιο μεγάλες και μας τόνιζε ότι μας αγαπάει το ίδιο εμένα και την αδερφή μου, κι εμείς γελάγαμε γιατί είμασταν αρκετά μεγάλες για να το ξέρουμε ήδη αυτό. Τώρα τα βλέπω όλα με άλλο μάτι, πόσο σωστά τα έκανε όλα αυτά.. είχε διαβάσει βέβαια πολλά βιβλία ψυχολογίας επάνω στο θέμα, πράγμα σπάνιο για την εποχή της.

 

Εννοείται βέβαια ότι δεν υπάρχει τέλειος γονιός, έχω διάφορα παράπονα από εκείνη, έχουμε τσακωθεί για αρκετά θέματα, αλλά τελείως διαφορετικής φύσεως, πότε για κάτι που πλήγωσε τον ψυχισμό μου.

 

 

• 
  

 

 

 

• 
  

[vtgian]

Αρκεί να μην είναι gay, vegan, χίπηδες, κομμουνιστές.

 

A χα χα, σωστά! Επίσης να μη θέλουν μηχανάκι από τα 15. Για τα αγόρια αυτό. Τα κορίτσια το έχουμε σίγουρο ότι δε θα θέλουν (αυτό μας έλειπε δα!). Αυτές απλά να κοιτάξουν να παντρευτούν όποιον εγκρίνει η μανούλα.

 

Εννοείται βέβαια ότι δεν υπάρχει τέλειος γονιός, έχω διάφορα παράπονα από εκείνη, έχουμε τσακωθεί για αρκετά θέματα, αλλά τελείως διαφορετικής φύσεως, πότε για κάτι που πλήγωσε τον ψυχισμό μου.

 

Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τα ψυχικά τραύματα άλλωστε είναι αυτά που επουλώνονται πιο δύσκολα.

[BabyCute]

Οι μαναδες δεν είναι παρα κοινοι ανθρωποι με τις αδυναμίες κ τα ελαττώματα τους (αυτό λεω μέσα μου όταν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη δική μου μανα,Γιατι οσο Κ αν εχω απενοχοποιηθει στο να την κατηγορώ, δεν παυω συχνά να προσπαθώ να την δικαιολογήσω.

 

Οι μανάδες πρεπει να ειναι τέλειες και οι μανάδες μας και εμεις ως μανάδες

Το να λέμε οτι δεν ειναι τέλειες ειναι αφορμή να δικαιολογήσουμε την δική μας συμπεριφορά οταν τα χάνουμε

Δεν ειναι εύκολο να εισαι μανα, θελει μεγαλη προσπάθεια, κόπο, πρεπει να εισαι αλάνθαστη, να σκέφτεσαι πριν μιλάς και πριν πραττεις, αλλα πρεπει να το κανεις

Εχω κανει τα άπειρα λάθη και τραβάω τα μαλλιά μου οταν τα έκανα, δεν εφυςηχαζομαι και προσπαθώ να αλλάξω!!!!

Για να εχουμε 'τελεια', υπεύθυνα και ευτυχισμένα παιδια γεμάτα αυτοπεποιθηςη πρεπει να ειμαςτε τέλειες μάνες, σορυ αλλα.......

[vtgian]

Εχεις ένα δίκιο σ'αυτό babycute. Συχνά με την "ετικέτα" κανείς δεν είναι τέλειος, επαναπαυόμαστε και κάνουμε τα ίδια και τα ίδια λάθη.

 

Για εμένα τέλειος γονιός (όχι μόνο μάνα) δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη (πρακτικά αδύνατο) αλλά αυτός που ποτέ δεν σταματά να μαθαίνει, αναγνωρίζει τα λάθη του, δε φοβάται να ζητήσει συγνώμη, ανοίγει μάτια και αυτιά να ακούσει το παιδί του.

 

Παρένθεση σχετικά με την ανταπόκρισή μας στις "τρέλες" του παιδιού, το παρακάτω άρθρο εξηγεί καθαρά επιστημονικά πως λειτουργεί ο παιδικός εγκέφαλος, γιατί χρειάζεται κατευνασμός και όχι επίθεση και γιατί ποτέ δεν πρόκειται να μάθει το παιδί από τα λάθη του, αν την ώρα που γίνει το "κακό" επικεντρωθούμε στο να το μαλώσουμε. Δυστυχώς είναι στα αγγλικά...

 

http://www.psychologytoday.com/blog/self-reg/201607/self-reg-self-regulation-vs-self-control

[poulxeria]

Οι μανάδες πρεπει να ειναι τέλειες και οι μανάδες μας και εμεις ως μανάδες

Το να λέμε οτι δεν ειναι τέλειες ειναι αφορμή να δικαιολογήσουμε την δική μας συμπεριφορά οταν τα χάνουμε

Δεν ειναι εύκολο να εισαι μανα, θελει μεγαλη προσπάθεια, κόπο, πρεπει να εισαι αλάνθαστη, να σκέφτεσαι πριν μιλάς και πριν πραττεις, αλλα πρεπει να το κανεις

Εχω κανει τα άπειρα λάθη και τραβάω τα μαλλιά μου οταν τα έκανα, δεν εφυςηχαζομαι και προσπαθώ να αλλάξω!!!!

Για να εχουμε 'τελεια', υπεύθυνα και ευτυχισμένα παιδια γεμάτα αυτοπεποιθηςη πρεπει να ειμαςτε τέλειες μάνες, σορυ αλλα.......

Εγώ πιστεύω ότι κατά βάση μετράνε η προσπάθεια και οι προθέσεις.

Αν κάνεις παιδί και το πρωταρχικό σου μέλημα είναι πώς δε θα ξεβολευτείς, πώς δε θα σε καβαλήσει, αν δεν παραδέχεσαι τα λάθη και δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις από αυτά, ε μην περιμένεις και πολλά σε ανταπόδοση από το παιδί αυτό όταν μεγαλώσει. Είμαι ένα τέτοιο "παιδί" παρεπιπτόντως.

[osin]

BabyCute, έχεις δίκιο ως προς το ότι όταν θα κάνουμε ως γονείς (αναπόφευκτα) τα λάθη μας, να μην επαναπαυτούμε λέγοντας «δεν πειράζει, μωρέ, άνθρωποι είμαστε και δικαιολογούμαστε να κάνουμε μερικά λάθη». Εκεί που θα πρέπει να είμαστε απόλυτοι είναι όταν κάνουμε ένα λάθος και το συνειδητοποιούμε, να φροντίζουμε να μην το ξανακάνουμε.

[HOPE77]

Λάθη απο λάθη διαφέρουν.Δεν εννοώ τις φωνές που όλοι μας καποια στιγμή θα βαλουμε,ουτε οτι θα χασουμε τον ελεγχο,κ το χαστουκι που έφαγα μια -δυο φορες ούτε αυτο το υπολογιζω.

Αλλα θεωρω φρικτο λαθος το ναμην ενθαρρυνεις το παιδι σου.Να θεωρεις αρετη να μη λεει τη γνωμη του, να μην το "παιζει εξυπνος",να μην κανει μεγαλα σχεδια γιατι μπορει να την πατησει,να ειναι γενικα χαμηλων τονων τόσο που να συμφωνει παντα με τους αλλους κ να μην υψωνει ποτε τη φωνη του ,να προσπαθει να μην πλεκει σε καβγαδες κ να το παιζει χαζος,να κουκουλωνει γενικα την αληθεια κ τα συναισθηματα του ,να μην βγαινει ποτε μπροστά σε καβγαδες ασχετα αν εχει δικιο ή οχι.Και οταν κανει κατι απο αυτα να το επιπληττεις ,να το μαζευεις κ να το περιμενεις στη γωνια να του πεις "καλα να παθεις σου τα έλεγα"Έτσι μεγαλωνεις ενα πλάσμα άβουλο,χωρις αυτοπεποιθηση,χωρις γνωμη ,ερμαιο του καθενος κ μετα απορεις πώς μπλεκει σε αποτυχημενες σχεσεις κ γιατι γινεται θύμα στη δουλεια του κ παντού

.Όλα εχουν την εξηγηση τους αγαπητη μητερα ,τιποτα δεν ειναι τυχαιο κ καλα ειναι καποια στιγμλη να παραδεχομαστε τα λαθη μας κ να μην κρυβομαστε πισω απο τα υλικα που προσφέραμε στα παιδια μας.