ΔΕ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!

[effi]

Πολλές φορές σκέφτομαι οτι αντι να χαιρόμασε που αποκτήσαμε υγιή και χαρούμεα μωρα, καθόμαστε και ασχολούμαστε με μικρότητες. Νομίζω οτι πρέπει να διώξουμε τους εγωισμούς μας. Η αληθινή αγάπη είναι αυτή.....Εξάλλου τίποτα δε γίνεται τυχαία. Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε τί θέλουν να μας πουν αυτά τα αγγελούδια....Και πραγματικά λένε πολλά.....

Έτσι θέλω να σκέφτομαι απο δω και πέρα!

[Mickey]

Καλημέρα κορίτσια. Να σας πω και γω ανακουφίστηκα ελαφρώς που δεν είμαι μόνο εγώ στην ίδια θέση. Ξέρω ότι του λειπω γιατί δουλεύω και από το πρωί στις 8 γυρνάω γύρω στις 6 το απόγευμα. Όμως το ίδιο ωράριο έχει και ο σύζυγος. Τι να σας πω , η συμπεριφορά αυτή ξεκίνησε μία εβδομάδα μετά , αφού επιστρέψαμε από διακοπές. Προσπαθώ , γιατί πλεον προσπαθώ, να παίζω μαζι του. Και το Σάββατο που είμαστε μόνοι μας στο σπίτι η μέρα είναι αφιερωμένη στο παιδάκι μου.

Τέλος πάντων, ελπίζω ότι είναι φάση όπως λέτε και ότι θα του περάσει. Γιατί δεν σας κρύβω ότι αρχίζει να με πιάνει κατάθλιψη.

Και σίγουρα αυτό που μετράει όπως είπε και μία κοπέλα είναι να γεννάμε γερά παιδιά και να μην μας πιάνουν ανασφάλειες και εγωισμοί. Αλλά είμαστε και μανούλες και έχουμε και μία ευαισθησία παραπάνω και μας πιάνουν και τα παραπονάκια μας.

Καλή δύναμη σε όλες μας!

[Guest Nepheli]

Κοριτσια,το ειχα φανταστει απο τοτε που ημουν εγκυος:η μικρη μου (ειναι σχεδον 10 μηνων) οχι μονο εχει αδυναμια στον μπαμπα της (κι εκεινος σε εκεινην) αλλα σε μενα δε δινει απολυτως καμμια σημασια,παρα μονο οταν δεν εχει αλλη επιλογη.Δηλαδη,οταν λειπουν ο μπαμπας και η γιαγια της (η μητερα μου).

Ο μπαμπας της και η γιαγια της περνουν παρα πολλες ωρες μαζι της γιατι εγω δουλευω τα πρωινα,ενω εκεινοι εχουν κυριως απογευματινα ωραρια,ενω εγω ειμαι μαζι της κυριως τα απογευματα.Παντως ακομη κι οταν ειμαι βραδυνη και την επομενη μερα παλι πρωι,που σημαινει οτι κανει να με δει πολλες ωρες,δε μου κανει καθολου χαρες,ουτε καν ενα χαμογελο,κι οταν γυριζω σπιτι της περναω εντελως απαρατηρητη οσες χαρες κι αν της κανω εγω.Αντιθετα,στη γιαγια της και τον αντρα μου εχει τετοια αδυναμια και κανει τοσες χαρες και χαμογελα και ναζια,που ειλικρινα ζηλευω και προβληματιζομαι για το τι μπορει να εχω κανει εγω λαθος και δε με θελει καθολου το παιδι.

Μα ειναι δυνατον 10 μηνων κοριτσακι να μη θελει τη μανα του καθολου?

Εντωμεταξυ δε σας κρυβω οτι οση αγαπη κι αν της εχω,με "ψυχραινει" καπως κι εμενα το οτι δε με θελει,ειναι αυτο που λενε δηλαδη οτι καθενας με τις χαρες του αγαπιεται.Πιανω συχνα κι εγω τον εαυτο μου να προτιμαω να παω στη δουλεια ή στα μαγαζια και να την αφησω στη γιαγια της,ή να ειμαι στη δουλεια και να εχουν περασει ωρες χωρις να εχω παρει ουτε ενα τηλεφωνο στο σπιτι.Τωρα βεβαια καταλαβαινω οτι ολα αυτα δεν ειναι φυσιολογικα,αλλα δεν ξερω και τι να κανω.Παντως το παιδι εχει εμφανεστατα αδυναμια στον πατερα του κι εκεινος στη μικρη και σκεφτομαι αυτο που καμμια φορα σκεφτομουν απο την εγκυμοσυνη ακομη,ποσο δηλαδη μου τη σπανε οι αντρες που ερωτευονται την κορη παραπανω απο τη γυναικα τους.Μωρε βασικα ας ειναι καλα το κοριτσακι μου κι ας εχει αδυναμια οπου θελει,απλα θα ηθελα κι εγω να μου σκαει κανα χαμογελο!!!

 

 

Κανείς δεν φαίνεται να έχει προσέξει αυτή την πρώτη φράση, αλλά διαισθάνομαι ΄΄οτι εδώ είναι το κλειδί. Αν θέλεις αγαπητή φίλη, μας το εξηγείς καλύτερα αυτό:

 

"το ειχα φανταστει απο τοτε που ημουν εγκυος"

[kiko]

Και εγώ κορίτσια είμαι παθούσα. Έχω ένα γιο 15 μηνών ο οποίος έχει τρελεί αδυναμία στον μπαμπά του και στον μπαμπά μου (παππού του) όσο χρόνο και να κάθησα μαζί του , είχα πάρει και εγώ το 6μηνο μπορώ να πω μόλις έβλεπε αυτούς τους δύο τρελαινότανε με έφτυνε στην κυριολεξία , στις αρχές το είχα πάρει κατάκαρδα και έκλαιγε συνέχεια όταν δε πήγα στη δουλειά και διαπίστωσα ότι όταν έφευγα ούτε κρύο του έκανε αλλά ούτε και ζέστη τότε πήγαινα να τρελαθώ, με το χρόνο όμως διαπίστωσα ότι θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου να τον είχα κολλημένο επάνω μου και να μη μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου όπως επίσης και το είδα θετικά το γεγονός ότι δεν παραπονιέται όταν πάω στη δουλειά γιατί αυτό σημαίνει ότι περνάει καλά με τους ανθρώπους που τον κρατάνε (γιαγιάδες και παππούδες).Σημασία μεγάλη έχει να είναι αυτό ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ και όχι εγώ και τελικά με αυτή την σκέψη κέρδισα και εγώ λίγο χαμένο έδαφος απο το γιό μου και μπορώ να πω ότι του άρεσει όταν είμαστε παρέα , όχι βέβαια τόσο όσο με τον μπαμπά του αλλά μη ξεχνάμε ότι οι μανάδες είναι και λίγο αυστηρές πράγμα που δεν συμβαίνει με τους μπαμπάδες γιατί όντως λιγότερο χρόνο στο σπίτι νιώθουν ενοχές και θέλουν να περνάνε τον υπόλοιπο χρόνο τους αγκαλιά με τα παιδιά τους. Συμπέρασμα , απέβαλλε αυτό που νιώθεις , να είσαι χαρούμενη που αγαπάνε το παιδί σου και οι άλλοι όσο και εσύ γιατί το μωρό σου το απολαμβάνει αυτό και προσπάθησε πέρα απο τις δουλειές του σπιτιού να δεις το μωρό σου ως παιδί που θέλει να παίξει και όχι να σε βλέπει να σφουγγαρίζεις. Το σπίτι δεν χάνεται να ξέρεις.

Τώρα η παρατήρηση μου όσον αφορά την αρχική φράση της Joe "Κορίτσια το είχα φανταστεί απο τότε που ήμουν έγκυος" πιστεύω ότι εννούσε η φίλη μας ότι όπως είναι γνωστό ότι όλα τα κορίτσια έχουν αδυναμία στους μπαμπάδες έτσι θα γινότανε και στη δική της περίπτωση όχι όμως τόσο πολύ.Βέβαια το τελικό συμπέρασμα θα μας το πεί η Joe.

[Margot80]

On 24/8/2009 at 2:49 ΜΜ, effi είπε:

Γεια σε όλους. Εμένα η κόρη μου είναι 4άρων μηνών και έχει αδυναμία στον πατέρα της. Ενώ περνάμε πολλές ώρες μαζί, δείχνει να μη με αναγνωρίζει! Χαμόγελα και γλύκες μόνο στους άλλους... Αναρωτιέμαι μήπως έχω κάνει κάτι λάθος. Μήπως παίζει ρόλο το γεγονός οτι πέρασα μια επιλόχειο κατάθλιψη? Μήπως το γεγονός οτι κάθε φορά που έκλεγε (λόγω κολικών) μου την άρπαζε η πεθερά μου και μου και μου'λεγε οτι εμένα μου κλέει το μωρό? κι εγώ για να

On 24/8/2009 at 2:49 ΜΜ, effi είπε:

Γεια σε όλους. Εμένα η κόρη μου είναι 4άρων μηνών και έχει αδυναμία στον πατέρα της. Ενώ περνάμε πολλές ώρες μαζί, δείχνει να μη με αναγνωρίζει! Χαμόγελα και γλύκες μόνο στους άλλους... Αναρωτιέμαι μήπως έχω κάνει κάτι λάθος. Μήπως παίζει ρόλο το γεγονός οτι πέρασα μια επιλόχειο κατάθλιψη? Μήπως το γεγονός οτι κάθε φορά που έκλεγε (λόγω κολικών) μου την άρπαζε η πεθερά μου και μου και μου'λεγε οτι εμένα μου κλέει το μωρό? κι εγώ για να μην το τραβολογάω της το άφηνα. Πέρασα πολύ άσχημα τον πρώτο καιρό....Λατρεύω το παιδί μου αλλά αυτό με πονάει. Όπως και όλα τα υπόλοιπα.

το τραβολογάω της το άφηνα. Πέρασα πολύ άσχημα τον πρώτο καιρό....Λατρεύω το παιδί μου αλλά αυτό με πονάει. Όπως και όλα τα 

Καλησπέρα... 10 χρόνια αργότερα και η ιστορία επαναλάμβανεται... με άλλη μαμά και το μωρό της... το κοριτσάκι μου ειναι 6 μηνών και αρχίζει να με πιάνει θλίψη από το γεγονός ότι αποφεύγει να με κοιτάξει ακόμη και στα μάτια, ενώ με όλους τους υπόλοιπους ειναι μες τις χαρές και τα γέλια. Διάβασα όλα τα σχόλια σε αυτή τη συζήτηση και βρήκα κάπως παρηγοριά.. αλλά έχω απορία... μιας και που πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε.. πείτε μου σας παρακαλώ.. πως εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα; όλο αυτό που βιώνατε κράτησε αρκετό χρονικό διάστημα; πως διαχειριστήκατε τον πόνο και την στενοχώρια της απόρριψης;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων..

 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας δείτε και εδώ 

 

[Thean]

12 ώρες πρίν, Margot80 είπε:

Καλησπέρα... 10 χρόνια αργότερα και η ιστορία επαναλάμβανεται... με άλλη μαμά και το μωρό της... το κοριτσάκι μου ειναι 6 μηνών και αρχίζει να με πιάνει θλίψη από το γεγονός ότι αποφεύγει να με κοιτάξει ακόμη και στα μάτια, ενώ με όλους τους υπόλοιπους ειναι μες τις χαρές και τα γέλια. Διάβασα όλα τα σχόλια σε αυτή τη συζήτηση και βρήκα κάπως παρηγοριά.. αλλά έχω απορία... μιας και που πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε.. πείτε μου σας παρακαλώ.. πως εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα; όλο αυτό που βιώνατε κράτησε αρκετό χρονικό διάστημα; πως διαχειριστήκατε τον πόνο και την στενοχώρια της απόρριψης;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων..

 

 

12 ώρες πρίν, Margot80 είπε:

Καλησπέρα... 10 χρόνια αργότερα και η ιστορία επαναλάμβανεται... με άλλη μαμά και το μωρό της... το κοριτσάκι μου ειναι 6 μηνών και αρχίζει να με πιάνει θλίψη από το γεγονός ότι αποφεύγει να με κοιτάξει ακόμη και στα μάτια, ενώ με όλους τους υπόλοιπους ειναι μες τις χαρές και τα γέλια. Διάβασα όλα τα σχόλια σε αυτή τη συζήτηση και βρήκα κάπως παρηγοριά.. αλλά έχω απορία... μιας και που πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε.. πείτε μου σας παρακαλώ.. πως εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα; όλο αυτό που βιώνατε κράτησε αρκετό χρονικό διάστημα; πως διαχειριστήκατε τον πόνο και την στενοχώρια της απόρριψης;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων..

 

Το μωράκι σου είναι σε μια ηλικία που συνηδητοποιει ότι είστε δύο διαφορετικά πρόσωπα.Μεχρι κάποια ηλικία τα μωρά θεωρούν ότι είναι ένα με τη μαμά και όταν καταλάβουν ότι αυτό δεν συμβαίνει τους πιάνει μια μικρή κατάθλιψη.Αλλα προσκολλούνται στη μαμά και άλλα την αποστρέφονται.Οπως και η δικιά σου έτσι και μένα η τρίτη μου κορούλα που είναι τώρα 13μηνων μου το έκανε το καλοκαίρι για κανένα μήνα.Γυρω στους 8 μήνες δηλαδή.Και επειδή αυτό το μωρό μου μου έχει βγάλει όλα τα περίεργα ρώτησα μια παιδοψυχολογο φίλη του άντρα μου και μου το εξήγησε.Εσυ αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να της δείξεις ότι το αποδέχεσαι όλο αυτό γιατί είναι έκφραση συναισθήματος από την πλευρά της.Ακομα και να μη σε θέλει μην της δείξεις ότι δυσανασχετείς.Φαση είναι και θα περάσει.Εμας κράτησε ένα μήνα περίπου όπως σου είπα.Και μετά έγινε πάλι το αυτοκόλλητακι μου.Τωρα για να καταλάβεις μου ξανά κρατάει μια εβδομάδα μούτρα επειδή βγήκα πολλές βόλτες με τις δύο μεγάλες μες τις γιορτές και αυτή έμενε σπιτι με το μπαμπά και πάει συνέχεια μαζί του...Αλλά μάνα είναι μόνο μία μην το ξεχνάμε....

[Nefeli2014]

Εγώ μέ τη μεγάλη μου κόρη είμαστε σιαμαιες. Της έχω πολύ αδυναμία. Πέρασα κι όσα πέρασα στην εγκυμοσύνη και γενικώς αυτό το μωρό το λαχταρουσα πριν καν το πιάσω. Οπότε καταλαβαίνεις το δέσιμο. Όταν γέννησα το δεύτερο μωρό μου δε θα ξεχάσω την εποχή που ούτε γύρναγε να με κοιτάξει. Απλώς με προσπερνουσε. Κοντά ένα χρόνο αυτή η ιστορία. Τώρα που κόντευε 1,5 η μικρή έχουμε αρχίσει και ξανασμίγουμε. Δεν έκανα κάτι. Απλώς το αποδέχτηκα. Και ήμουν όσο κοντά της μπορούσα κ ήθελε.. Και τώρα πάλι ένα.

[love kids]

Η κόρη μου πάει δημοτικό κι από πολύ μικρή έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον μπαμπά. Κι εγώ έτσι ήμουν μικρή. Ο μπαμπάς της κάνει πιο πολλά χατήρια ενώ εγώ είμαι πιο αυστηρή σε κάποια θέματα. Το έχω αποδεχτεί και προχωράμε. Ξέρει ότι την αγαπώ, περνάμε όσο πιο πολύ χρόνο γίνεται οι δυο μας και ως οικογένεια κι όλα καλά. Δε βλέπω το λόγο να το υπεραναλύω - αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν προσπαθώ κι εγώ να έρθω ακόμη πιο κοντά της.