ΔΕ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!

[joe]

Κοριτσια,το ειχα φανταστει απο τοτε που ημουν εγκυος:η μικρη μου (ειναι σχεδον 10 μηνων) οχι μονο εχει αδυναμια στον μπαμπα της (κι εκεινος σε εκεινην) αλλα σε μενα δε δινει απολυτως καμμια σημασια,παρα μονο οταν δεν εχει αλλη επιλογη.Δηλαδη,οταν λειπουν ο μπαμπας και η γιαγια της (η μητερα μου).

Ο μπαμπας της και η γιαγια της περνουν παρα πολλες ωρες μαζι της γιατι εγω δουλευω τα πρωινα,ενω εκεινοι εχουν κυριως απογευματινα ωραρια,ενω εγω ειμαι μαζι της κυριως τα απογευματα.Παντως ακομη κι οταν ειμαι βραδυνη και την επομενη μερα παλι πρωι,που σημαινει οτι κανει να με δει πολλες ωρες,δε μου κανει καθολου χαρες,ουτε καν ενα χαμογελο,κι οταν γυριζω σπιτι της περναω εντελως απαρατηρητη οσες χαρες κι αν της κανω εγω.Αντιθετα,στη γιαγια της και τον αντρα μου εχει τετοια αδυναμια και κανει τοσες χαρες και χαμογελα και ναζια,που ειλικρινα ζηλευω και προβληματιζομαι για το τι μπορει να εχω κανει εγω λαθος και δε με θελει καθολου το παιδι.

Μα ειναι δυνατον 10 μηνων κοριτσακι να μη θελει τη μανα του καθολου?

Εντωμεταξυ δε σας κρυβω οτι οση αγαπη κι αν της εχω,με "ψυχραινει" καπως κι εμενα το οτι δε με θελει,ειναι αυτο που λενε δηλαδη οτι καθενας με τις χαρες του αγαπιεται.Πιανω συχνα κι εγω τον εαυτο μου να προτιμαω να παω στη δουλεια ή στα μαγαζια και να την αφησω στη γιαγια της,ή να ειμαι στη δουλεια και να εχουν περασει ωρες χωρις να εχω παρει ουτε ενα τηλεφωνο στο σπιτι.Τωρα βεβαια καταλαβαινω οτι ολα αυτα δεν ειναι φυσιολογικα,αλλα δεν ξερω και τι να κανω.Παντως το παιδι εχει εμφανεστατα αδυναμια στον πατερα του κι εκεινος στη μικρη και σκεφτομαι αυτο που καμμια φορα σκεφτομουν απο την εγκυμοσυνη ακομη,ποσο δηλαδη μου τη σπανε οι αντρες που ερωτευονται την κορη παραπανω απο τη γυναικα τους.Μωρε βασικα ας ειναι καλα το κοριτσακι μου κι ας εχει αδυναμια οπου θελει,απλα θα ηθελα κι εγω να μου σκαει κανα χαμογελο!!!

[ngeo23]

λογικό...σε κάποιο βαθμό είναι γιατί βλέπει πολύ τους άλλους και κάνει πολλά πράγματα με αυτούς, καθημερινά,τρώει, παίζει κτλ. Μη στεναχωριέσαι, δε νομίζω να μη σε θέλει, δεν πιστευω οτι είναι ποτέ δυνατό, απλά μπορεί να προτιμά άλλους. Και εμενα που με βλεπει πιο πολύ όλο σηκώνει τα χερια να την παρω και δεν είναι ουτε 8 μηνών ακόμα!

Επιεδή είναι αρκετά μεγάλη, δε δοκιμάζεις να πατε καμια βόλτα, στην παιδική χαρά, να πειτε τραγουδάκια, να μην έρθει η γιαγιά αν είναι δυνατόν για λίγες μέρες, να την κάνεις μπανάκι ή να κάνετε μαζί, να χορέψετε με τραγουδάκια, να κυλύσετε στο πάτωμα με παιχνίδια, δεν ξέρω, κάτι μαζί.

Αποκλείεται να μη θέλεις να εισαι με το παιδί, απλά τώρα είσαι λίγο στεναχωρημένη, θα δεις θα περάσει. Πιστευω οτι περνάνε και φασεις τα παιδιά. Μακάρι, λεω, να καθόταν και εμενα περισσότερο με τον μπαμπά της.

Ποιος την ταίζει, την πλένει, την παίζει και γενικά κάνει πράγματα μαζί της;

[Μαριλίνα]

Είχες μείνει εσύ μαζί της όταν γεννήθηκε στην αρχή;

Εγώ έμεινα με τον γιο μου μέχρι που ήταν 13 μηνών. Με τον άντρα μου δουλεύουμε στην ίδια δουλειά και πολλές φορές γυρίζαμε μαζί.

Λοιπόν... έμπαινα πρώτη στο σπίτι - ο άντρας μου έψαχνε να παρκάρει - και με έγραφε κανονικότατα ο γιος μου, συνέχιζε αμέριμνος να παίζει με την γυναίκα που τον κρατάει. Σε πέντε λεπτά έμπαινε ο μπαμπάς και έτρεχε να τον προϋπαντήσει...

τα νεύρα μου!!!

Κατάλαβα, λοιπόν, ότι εμένα μου κρατούσε μούτρα που έλειπε, ενώ του μπαμπά όχι.

Μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε σένα;

[th@lia]

Ειναι οντως μια μπερδεμενη κατασταση!Τα μωρακια μας εχουν ιδια ηλικια!Εμενα με βλεπει περισσοτερες ωρες και κανει μαζι μου περισσοτερα πραγματα!Επισης οταν την εχω εγω ασχολουμαι και με αλλα πραγματα!Ενω οταν την εχει ο μπαμπας της ασχολειται μονο με αυτην και μονο την παιζει!Οποτε της αρεσει να ειναι και μαζι του!Αφου οταν μπαινει στο σπιτι κανει σαν τρελλη και φωναζει για να την παρει!Βεβαια του εχει παρει και τον αερα γιατι ποτε δεν της χαλαει χατιρι.Σε αντιθεση με μενα που θα πω "οχι στο στομα", "οχι στις σκαλες" κλπ...Βεβαια με εμενα κανει χαρες και νομιζω μαλιστα πως αρχισε να περναει το σταδιο να ειναι κολλημενη με την μαμα της.Γιατι οταν με βλεπει απλωνει τα χερακια οποιος και αν την εχει(ακομα και ο μπαμπας)!!Δεν μπορουμε να καταλαβουμε την ψυχολογια τους ακομα!!Παντως και εγω οπως ειπαν και τα κοριτσια θα σου προτεινα να ασχοληθεις μαζι της περισσοτερο στον τομεα ψυχαγωγια δηλαδη παιχνιδια, τραγουδια κλπ γιατι με αυτο χαιρεται τωρα και ισως αυτο να θελει απο σενα. Επισης, οντως επειδη λειπεις πολλες ωρες μπορει να σου θυμωνει!Να της λειπεις!!Παντως οτι και να γινει εισαι η μανουλα της και οταν θαρχισει να μιλαει πιστευω θα το καταλαβεις και εσυ ποσο σαγαπα!!!!!!

[joe]

Κοριτσια,ευχαριστω για τις πααντησεις σας,η αληθεια ειναι οτι τωρα τις ειδα γιατι ειχα μερες να μπω στο forum.Συμβαινει και με μενα αυτο που λες Thalia,οταν δηλαδη ειμαι μαζι της ασχολουμαι και με αλλα πραγματα (βλεπε δουλειες σπιτιου) ενω κι οταν δεν κανω δουλειες συνηθως την εχω στο στηθος (θηλαζω ακομα) και την κοιμιζω για να κοιμηθω λιγο κι εγω επειδη τα βραδια ακομη ξυπναμε.Ο μπαμπας της και η γιαγια της σιγουρα εχουν περισσοτερη ενεργεια για να παιξουν μαζι της και ασχολουνται πολυ περισσοτερο. Να,σημερα παλι με το που γυρισα απο τη δουλεια μπηκα στο δωματιο που επαιζε με τη γιαγια της και δεν εδειξε να ενδιαφερεται καθολου,μετα που την κρατησα αγκαλια απλωνε τα χερακια για να την παρει ο μπαμπας της-ο οποιος την ειχε ολη μερα!!! Γενικοτερα,το πώς κανει και ποσο χαιρεται οταν βλεπει μπαμπα-γιαγια δεν περιγραφεται,ενω με ΄μενα ειναι σα να μη νοιαζεται.Δε νομιζω βρε κοριτσια οτι μου κανει μουτρα γιατι της λειπω,πολυ μικρη δεν ειναι για κατι τετοιο? Ειναι μολις 10 μηνων.

Πραγματικα νομιζω πως αν δεν ηταν στη μεση ο θηλασμος,δε θα με ηθελε καθολου-ποιος ξερει,λετε να διαισθανεται με καποιο τροπο (μπορει να λεω και βλακειες) οτι αρχικα ηθελα αγορακι? Λετε να μπαινουν απο τωρα οι βασεις για μια ανταγωνιστικη και "χλιαρη" σχεση μαμας-κορης? Το λεω αυτο γιατι αν και την αγαπαω περισσοτερο κι απο τη ζωη μου,δε σας κρυβω οτι με στεναχωρει που ειναιετσι απεναντι μου.

[rani]

joe αυτη ειναι και η δικη μου αγωνια....Οταν γυρισω στη δουλεια, θα περναει πολλες ωρες με τη γιαγια-παππου...και επειδη τωρα την εχω εγω ολη μερα, φοβαμαι μηπως ψυχρανθουμε.Μηπως να βαλεις προτεραιοτητα να "κερδισεις " το ενδιαφερον της, να κανετε μονες σας πραγματα χωρις να συμμετεχει αλλος, κι ας μεινουν πισω και οι δουλειες...Αν μπορουσες να παρεις και μια γυναικα ισως να σε βοηθαει....

[nano]

Δε νομιζω βρε κοριτσια οτι μου κανει μουτρα γιατι της λειπω,πολυ μικρη δεν ειναι για κατι τετοιο? Ειναι μολις 10 μηνων.

 

joe μου δεν είναι καθόλου μικρή !!!

η Κάτια όταν ήταν περίπου 4-5 μηνών έκανε ολοφάνερα μούτρα στον μπαμπά της όταν δεν τον έβλεπε για π.χ. μία ημέρα (συχνά αργεί να γυρίσει από τη δουλειά και η μικρή έχει κοιμηθεί)

σου μιλάω ότι γυρνούσε το πρόσωπο της αλλού ότι και αν έκανε ο καημένος

 

η λύση;;; έφευγα διακριτικά και τους άφηνα μόνους τους να τα βρουν

ο αντρας μου δεν το άφηνε έτσι ...

κατάφερε και βρήκε κάτι που να της αρέσει (την γύριζε στο σπίτι και την "ξεναγούσε" άνοιγε τα ντουλάπια και της έλεγε πράγματα) και τον άφηνα να το κάνει μόνο αυτός

σε λίγο η μικρή μαλάκωνε και τον κοιτούσε στα μάτια

και φυσικά όταν είχε χρόνο π.χ. Σ/Κ τον περνούσε όλο μαζί της κι εγώ ... άραζα

[SEFI]

μη στεναχωριέσαι κουκλίτσα μου,έτσι είναι τα παιδιά...εμένα ο δικός μου έχει κόλλημα με την γιαγιά (μητέρα μου) δεν μπορεί χωρίς αυτήν ακόμη και όταν είμαι εγώ εκεί.....μόνο όταν πάμε στο σπίτι μας και είμαστε χωρίς την γιαγιά είναι δικός μου δεν με πειράζει,το βρίσκω φυσιολογικό γιατί η γιαγιά του ήταν μαζί του από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο σπίτι (έμεινε μαζί μας τον 1 μήνα γιατί ο πρώην άντρας μου έλειπε εξωτερικό και δεν μπορούσα να είμαι ολομόναχη λεχώνα με ένα ασαράντιστο μωρό)και από τον 3 μήνα που πήγα στην δουλεία είναι συνεχώς μαζί του μέχρι το απόγευμα οπότε είναι λογικό να έχει περισσότερη οικιότητα με αυτούς που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας αλλά η μανούλα είναι μία και σύντομα θα το καταλάβεις!!!!!

[Μαράκι]

εμένα η μικρή μου είναι 1,5 χρονών τώρα και με τον μπαμπά της έχει έρωτα κυριολεκτικά..όπου είμαστε και οι 3 μαζί δείχνει φανερότατη προτίμηση στον μπαμπά της, φωνάζει πρώτα μπαμπά και μετά όλα τα υπόλοιπα, πολλές φορές όταν πρέπει να φύγει και την έχει αγκαλιά γίνεται χαμός και παρόλο που προσπαθώ να την ππαρω εγώ αγκαλιά δεν έρχεται με τιποτα..να συνεχίσω??πώς νιώθω?? χάλια..και πολλές φορές ντρέπομαι και μπροστά σε τρίτους..σαν να μην με θέλει..κορίτσια όμως΄ξέρω ότι με αγαπάει πολυ..έχει τύχει δυστυχώς να μαλώνουμε κάποιες φορές και να είναι μπροστά, δηλαδή να μιλάμε έντονα αυτό εννοω..και τότε έρχεται σε μένα τρέχοντας με ύφος υποστηρικτικό, σας λέω αλήθεια το έχω καρατσεκάρει..οπότε κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εμένα με έχει δεδομένη..τον μπαμπά της τον διεκδικεί από τις δουλειές του κλπ κλπ..αλλά δεν νομίζω ότι μπορει και χωρίς εμένα..περιμενω να μεγαλώσει κι άλλο και τότε είμαι σίγουρη ότι με μένα θα μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα κοριτσίστικα που θα την δέσουνε μαζί μου πιο πολύ!τι να πω..τα έχει μάλλον η σχέση κόρης-πατέρα αυτά

[mama tou kostantinoulh]

Joe μου εγώ θεωρώ ότι τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι κάνουμε για αυτά και μόνο για αυτά. Χρειαζονται ποιοτικο χρόνο και δεν εκτιμούν ένα καθαρό σπίτι ή το ότι τα μπουκάλια τους είναι αποστειρωμένα(πότε θα βρεις χρόνο να τα κάνεις αυτά είναι άλλο θέμα). Αυτά θέλουν τη ΜΑΜΑ τους... Προσπάθησε να της αφιερώνεις χρόνο όσο περισσότερο μπορείς και να μην κάνεις ταυτόχρονα και άλλα πράγματα. Αφιέρωσε στο παιδί σου όση ενεργεια μπόρείς να βρεις. Μόλις σου σκάσει ένα χαμόγελο θα βρεις όση ενέργεια σου λείπει και θα ξεχάσεις την κούραση.

 

 

[xamogelaki]

Λοιπον ο μπεμπης μου αν θελετε το πιστευετε αν και αγορακι εχει αδυναμια στον μπαμπα και στον παππού! τον εχω συνεχεια εγω αφου εχω παρει και το 6μηνο και παμε συχνα επισκεψεις στους παππουδες επισης καμια φορα ερχεται η πεθερα μου να τον κρατησει οταν πρεπει να παω σε καμια υπηρεσια κτλ. παρολαυτα δεν εχει αδυναμια στη γιαγια, οταν παμε επισκεψη τρελαινεται με τον παππου. η εξηγηση ειναι απλη, ο παππους δε λεει οχι πουθενα ειναι χαλι να τον πατησεις. (ενας λογος που ηθελα το 6μηνο ηταν και αυτος, τα ανιψια μου τα εχει κακομαθει σε σημειο που σου ερχεται να τον βαρεσεις).

επισης οπως ειπα εχει αδυναμια στο μπαμπα. μολις τον δει οταν γυρισει απο τη δουλεια γινεται χαμος! κι ετσι και δεν παει αμεσως κοντα του γιατι μπορει ο ανθρωπος να χρειαζεται να παει στο μπανιο τελος παντων, μη τον ειδατε το μπεμπη και δεν τον φοβηθηκατε! και αυτο βεβαια εχει ευκολη εξηγηση. εγω τον ταιζω, τον αλλαζω, κοιμαμαι πολλες φορες μαζι του, παιζουμε, επισης εγω τον πιεζω να φαει αλλη μια κουταλια, εγω νευριαζω και αγριευω οταν πεταμε τη φρουτοκρεμα στα μαλλια της μαμας, εγω τον αλλαζω τη στιγμη που εκεινος θελει να μπουσουλησει και να κανει βουτια στο κενο, εγω του βαζω αυτο το απαισιο πραγμα στη μυτη για να βγαλει τις μυξες και πλανταζει στο κλαμα. ο μπαμπας μονο παιζει μαζι του, τον νανουριζει ωραιοτατα στην αγκαλια του (εχει μεγαλυτερες αντοχες στο βαρος) και ειναι αυτος που τον βοηθουσε με τους κολικους (στον ωμο του μπαμπα ανακουφιζοταν καλυτερα η κοιλιτσα επισης ρευομασταν στο αψε σβησε). Επισης ο μπαμπας και ο παππους τον παιρνουν αμεσως αγκαλια μολις το ζητησει ενω η μαμα που την πονα η μεση της παιζει μαζι του στο χαλι αλλα σπανιως του κανει τη χαρη να τον γυροφερνει στο σπιτι για να πατα τους διακοπτες και να αναβοσβηνει τα φωτα. τελος, ο βασικοτερος λογος πιστευω που δειχνει αδυναμια στο μπαμπα του ειναι οτι πολυ απλα εμενα με τρωει στη μαπα ολημερις ενω με το μπαμπα νιωθει τι σημαινει να λειπει καποιος που αγαπας και να εμφανιζεται ξαφνικα.

παντως δεν εχω κανενα παραπονο γιατι παιζουμε μαζι μια χαρα μου γελαει, μου δειχνει αγαπη με χιλιους δυο τροπους και οταν τον κρατα η πεθερα μου και επιστρεφω σπιτι μολις με δει αμεσως θελει να τον παρω. μαλιστα θυμαμαι την πρωτη φορα που τον αφησα στην πεθερα μου ηταν και η πρωτη φορα που θα τον ταιζε καποιος αλλος. το αποτελεσμα ηταν οτι οταν γυρισα μετα απο μερικες ωρες η γιαγια ειπε οτι ο μπεμπης δεν ηθελε με τιποτα να φαει και μαλιστα μολις ειχε εγκαταλειψει την προσπαθεια. παιρνω το μπιμπερο να του δωσω εγω και το ρουφηξε στην κυριολεξια! σκασαμε στα γελια και κατα βαθος ενιωσα μια σατανικη ευχαριστηση που δεν ταισε αλλος το μωρο μου (μη βαρατε όλοι μαζί ένας ένας!)

για να δεθει ενα μωρο με τη μαμα ή το μπαμπά δεν αρκει το ταισμα και το αλλαγμα και το νανουρισμα. ειναι απαραιτητο το παιχνιδι και για ωρα οχι για 5 λεπτα και μετα η μαμα εξαφανιζολ. επισης οταν ειμαι με το μπεμπη πρεπει να ειναι εκει και το μυαλο μου αλλιως το καταλαβαινει, π.χ. αν βλεπω τηλεοραση και κρατω ενα παιχνιδι με το χερι μετεωρο σαν να επαθα εγκεφαλικο φυσικο ειναι ο μπεμπης να τσαντιστει αφου ενω ειμαι και καλα διπλα του τον γραφω. πρεπει να παιζω με το μωρο μου και οχι τοσο με παιχνιδια το καλυτερο παιχνιδι του ειμαι εγω και ο μπαμπας, να κανουμε κουτουλιες, να μπουσουλαμε μαζι, να τον βαζουμε στο γονατο και να κανουμε ντει ντει, να τον γαργαλαμε, να του μιλαμε, να του λεω τραγουδακια τετοια. ποσες φορες τον εχω αφησει στο δωμάτιό του στο χαλί με ενα σωρο ωραια παιχνιδια και σε χρονο μηδεν εχει ερθει στο σαλονι οπου ειναι ο μπαμπας και η μαμα! αυτοι ειναι η μεγαλυτερη χαρα του και το καλυτερο παιχνιδι.

[natassa27]

Λοιπον ο μπεμπης μου αν θελετε το πιστευετε αν και αγορακι εχει αδυναμια στον μπαμπα και στον παππού! τον εχω συνεχεια εγω αφου εχω παρει και το 6μηνο και παμε συχνα επισκεψεις στους παππουδες επισης καμια φορα ερχεται η πεθερα μου να τον κρατησει οταν πρεπει να παω σε καμια υπηρεσια κτλ. παρολαυτα δεν εχει αδυναμια στη γιαγια, οταν παμε επισκεψη τρελαινεται με τον παππου. η εξηγηση ειναι απλη, ο παππους δε λεει οχι πουθενα ειναι χαλι να τον πατησεις. (ενας λογος που ηθελα το 6μηνο ηταν και αυτος, τα ανιψια μου τα εχει κακομαθει σε σημειο που σου ερχεται να τον βαρεσεις).

επισης οπως ειπα εχει αδυναμια στο μπαμπα. μολις τον δει οταν γυρισει απο τη δουλεια γινεται χαμος! κι ετσι και δεν παει αμεσως κοντα του γιατι μπορει ο ανθρωπος να χρειαζεται να παει στο μπανιο τελος παντων, μη τον ειδατε το μπεμπη και δεν τον φοβηθηκατε! και αυτο βεβαια εχει ευκολη εξηγηση. εγω τον ταιζω, τον αλλαζω, κοιμαμαι πολλες φορες μαζι του, παιζουμε, επισης εγω τον πιεζω να φαει αλλη μια κουταλια, εγω νευριαζω και αγριευω οταν πεταμε τη φρουτοκρεμα στα μαλλια της μαμας, εγω τον αλλαζω τη στιγμη που εκεινος θελει να μπουσουλησει και να κανει βουτια στο κενο, εγω του βαζω αυτο το απαισιο πραγμα στη μυτη για να βγαλει τις μυξες και πλανταζει στο κλαμα. ο μπαμπας μονο παιζει μαζι του, τον νανουριζει ωραιοτατα στην αγκαλια του (εχει μεγαλυτερες αντοχες στο βαρος) και ειναι αυτος που τον βοηθουσε με τους κολικους (στον ωμο του μπαμπα ανακουφιζοταν καλυτερα η κοιλιτσα επισης ρευομασταν στο αψε σβησε). Επισης ο μπαμπας και ο παππους τον παιρνουν αμεσως αγκαλια μολις το ζητησει ενω η μαμα που την πονα η μεση της παιζει μαζι του στο χαλι αλλα σπανιως του κανει τη χαρη να τον γυροφερνει στο σπιτι για να πατα τους διακοπτες και να αναβοσβηνει τα φωτα. τελος, ο βασικοτερος λογος πιστευω που δειχνει αδυναμια στο μπαμπα του ειναι οτι πολυ απλα εμενα με τρωει στη μαπα ολημερις ενω με το μπαμπα νιωθει τι σημαινει να λειπει καποιος που αγαπας και να εμφανιζεται ξαφνικα.

παντως δεν εχω κανενα παραπονο γιατι παιζουμε μαζι μια χαρα μου γελαει, μου δειχνει αγαπη με χιλιους δυο τροπους και οταν τον κρατα η πεθερα μου και επιστρεφω σπιτι μολις με δει αμεσως θελει να τον παρω. μαλιστα θυμαμαι την πρωτη φορα που τον αφησα στην πεθερα μου ηταν και η πρωτη φορα που θα τον ταιζε καποιος αλλος. το αποτελεσμα ηταν οτι οταν γυρισα μετα απο μερικες ωρες η γιαγια ειπε οτι ο μπεμπης δεν ηθελε με τιποτα να φαει και μαλιστα μολις ειχε εγκαταλειψει την προσπαθεια. παιρνω το μπιμπερο να του δωσω εγω και το ρουφηξε στην κυριολεξια! σκασαμε στα γελια και κατα βαθος ενιωσα μια σατανικη ευχαριστηση που δεν ταισε αλλος το μωρο μου (μη βαρατε όλοι μαζί ένας ένας!)

για να δεθει ενα μωρο με τη μαμα ή το μπαμπά δεν αρκει το ταισμα και το αλλαγμα και το νανουρισμα. ειναι απαραιτητο το παιχνιδι και για ωρα οχι για 5 λεπτα και μετα η μαμα εξαφανιζολ. επισης οταν ειμαι με το μπεμπη πρεπει να ειναι εκει και το μυαλο μου αλλιως το καταλαβαινει, π.χ. αν βλεπω τηλεοραση και κρατω ενα παιχνιδι με το χερι μετεωρο σαν να επαθα εγκεφαλικο φυσικο ειναι ο μπεμπης να τσαντιστει αφου ενω ειμαι και καλα διπλα του τον γραφω. πρεπει να παιζω με το μωρο μου και οχι τοσο με παιχνιδια το καλυτερο παιχνιδι του ειμαι εγω και ο μπαμπας, να κανουμε κουτουλιες, να μπουσουλαμε μαζι, να τον βαζουμε στο γονατο και να κανουμε ντει ντει, να τον γαργαλαμε, να του μιλαμε, να του λεω τραγουδακια τετοια. ποσες φορες τον εχω αφησει στο δωμάτιό του στο χαλί με ενα σωρο ωραια παιχνιδια και σε χρονο μηδεν εχει ερθει στο σαλονι οπου ειναι ο μπαμπας και η μαμα! αυτοι ειναι η μεγαλυτερη χαρα του και το καλυτερο παιχνιδι.

αχ xamogelaki κι εγώ αντιμετωπίζω περίπου την ίδια κατάσταση με τον γιο μου 1 έτους . Από 9 μηνών είχε δείξει μία πρωτίμηση στον πατέρα του όπου όμως εκδηλώθηκε τώρα στις διακοπές . Ενώ στην αρχή ήμασταν όλοι μια χαρά - ΄το ίδιο και με τους 2 - μετά από 1 εβδομάδα εκδήλωσε τρελή αγάπη προς τον πατέρα του .Τρελή αδυναμία ! Σε σημείο να τον έχει αγκαλιά ο μπαμπάς του και να τον παίρνω εγώ και να κλαίει με μαύρο δάκρυ ...

Φαντάζεσαι πώς νιώθω τώρα εγώ ! Εγώ τον φροντίζω σε όλα ! Βέβαια είμαι η αυστηρή της οικογένειας , αλλά νιώθω πως το παιδί μου δεν με αγαπάει .... Τί στο καλό λένε ότι τα αγόρια έχουν αδυναμία στις μαμάδες τους ; εσένα τώρα πώς είναι τα πράγματα ;

[aggeliki]

με την μικρη παιζεις μονη σου αρκετα οταν εισαι σπιτι΄ή κανεις αλλες δουλειες??

 

και εμενα μεχρι 1,5-2 χρονων προτιμουσε εμενα αντι τον μπαμπα του γιατι ασχολιομουνα περισσοτερο εγω μαζι του,αλλα τωρα τα πραγματα εχουν μπει σε μια σειρα.

γενικαπαντως τα αγορακια εχουν αδυναμια στην μαμα και τα κοριτσακια στον μπαμπα στην αρχη,μην ανησυχεις

[effi]

Γεια σε όλους. Εμένα η κόρη μου είναι 4άρων μηνών και έχει αδυναμία στον πατέρα της. Ενώ περνάμε πολλές ώρες μαζί, δείχνει να μη με αναγνωρίζει! Χαμόγελα και γλύκες μόνο στους άλλους... Αναρωτιέμαι μήπως έχω κάνει κάτι λάθος. Μήπως παίζει ρόλο το γεγονός οτι πέρασα μια επιλόχειο κατάθλιψη? Μήπως το γεγονός οτι κάθε φορά που έκλεγε (λόγω κολικών) μου την άρπαζε η πεθερά μου και μου και μου'λεγε οτι εμένα μου κλέει το μωρό? κι εγώ για να μην το τραβολογάω της το άφηνα. Πέρασα πολύ άσχημα τον πρώτο καιρό....Λατρεύω το παιδί μου αλλά αυτό με πονάει. Όπως και όλα τα υπόλοιπα.

[anemoni]

Νομίζω πως η λέξη-κλειδί είναι η διεκδίκηση. Είτε είναι πολλές ώρες η μαμά με το παιδί, είτε λίγες, απ' ό,τι φαίνεται την θεωρεί σε κάθε περίπτωση δεδομένη. Δεν νομίζω ότι αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν αδυναμία προς άλλα πρόσωπα (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς), αλλά διεκδίκηση του ενδιαφέροντός τους από το παιδάκι, το οποίο την μανούλα την θεωρεί ΔΙΚΙΑ του έτσι κι αλλιώς. Αν το δούμε απ' αυτή την οπτική γωνία, μάλλον θα έπρεπε να νιώθουμε πολύ προνομιούχες και όχι "αδικημένες". Εγώ αυτό το ζω με το τρίτο μου παιδάκι (3 ετών τώρα) το οποίο συμπεριφέρεται με λατρεία στο μπαμπά του και σκέτη ... αγάπη (χαριτολογώντας το λέω) σε μένα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν σημαίνει αδυναμία προς εκείνον, αλλά σιγουριά για μένα. Και αποφάσισα να είμαι χαρούμενη γι αυτό!

[effi]

Μακάρι να είναι έτσι. Έχω φορτώσει τον εαυτό μου με πολλές ενοχές...Έχω και πεθερά και κουνιάδα να με κοιτούν με ένα βλέμμα υπεροψίας...και όλα αυτά δεν τα αντέχω.

[anemoni]

Μακάρι να είναι έτσι. Έχω φορτώσει τον εαυτό μου με πολλές ενοχές...Έχω και πεθερά και κουνιάδα να με κοιτούν με ένα βλέμμα υπεροψίας...και όλα αυτά δεν τα αντέχω.

 

 

Άκου να δεις τέτοιου είδους πεθερές και κουνιάδες θα σε κοιτάνε έτσι ό,τι κι αν γίνει. Μην μασάς. Εσύ είσαι η μανούλα κι αυτό στην ψυχούλα του παιδιού σου δεν αντικαθίσταται με τίποτα...

[monbebe]

κι εγω τα ιδια εχω παθει με τον μεγαλο γιο... εχει παθει μια προσκολληση να το πω? κακομαθαινω να το πω? με τη γιαγια του και το επαθε χοντρα οσο ελειπα για τη γεννα. τωρα με το μωρο τα πραγματα εχουν δυσκολεψει γιατι ναι μεν δεν εχει τις τρελλες εκρηξεις ζηλιας, αλλα ολη μερα ειναι στη γιαγια και κανει λες και τον σφαζεις οταν τον παιρνεις απο εκει... "θελω να παω στη γιαγιααααααα... η γιαγια μ'αγαπαειιιι....." και αλλα τετοια ωραια.... και εγω νιωθω σαν σκουληκι πατημενο! μα να μην θελει να κατσει λιγο μαζι μου? με εψαχνε οσο ημουν μακρυα του και τωρα τι? στη γιαγια γιατι μας δινει οτι θελουμε απο μπισκοτα κτλ? γιατι δεν μαλωνει οταν της γκρεμιζουμε το σπιτι? ε τι να κανω πια? να τον κακομαθω για να του εξαγορασω με μπισκοτα την αγαπη του? οχι, αυτο δεν το κανω!

α, το συνδρομο νυφη-νυφιτσα υπαρχει και σ'εμας!

[Iride]

Joe, και εγώ πέρασα μία τέτοια φάση με τον μεγάλο μου γιο. Για κάποιο διάστημα -μήνες- περίπου στην ηλικία της δικής σου, δεν μου έδινε καμία σημασία ενώ είχε φανερή αδυναμία στη μαμά μου που τον κρατούσε όλη την ημέρα μέχρι το μεσημέρι που επέστρεφα και επέστρεφα αρκετά νωρίς δύο και μισή. Όμως ήταν τελικά μία περαστική φάση. Είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ και είχα ακριβώς τα δικά σου συναισθήματα, αλλά επέμεινα πάρα πολύ και εντελώς ξαφνικά επέστρεψε στην αδυναμία του σε εμένα. Φαντάσου ότι όταν τον έπαιρνα αγκαλιά έκλαιγε και ήθελε τη μαμά μου. Μην ανησυχείς, έχω την εντύπωση ότι είναι προσωρινή φάση. Η γνώμη μου είναι να επιμείνεις και να την παίρνεις να κάνετε πράγματα μαζί να μένετε στο δωμάτιο οι δυό σας για παιχνίδι και η αντίδρασή της θα αλλάξει.

[Aggela]

joe ,ολα τα παιδακια περνανε απο αυτο το σταδιο, και σε μενα η κορη μου(17 μηνων) εχει αδυναμια στον μπαμπα της και στην νονα της απο τοτε που γεννηθηκε, αλλα δεν με πειραζει.Το συζητησα με την παιδιατρο της και μου απαντησε πολυ φυσιολογικα οτι λειπω πολλες ωρες απο το σπιτι , ετσι το μονο που εκανα ηταν να περναω ολο μου τον ελευθερο χρονο μου μαζι με την φανη, δεν μπορω να πω εχει αλλαξει ,αλλα καποιες φορες οταν αργω να ερθω στο σπιτι παλι εχει μουτρα, με λογια γλυκα και αγκαλια ολα περνανε γιατι ξερει οτι η μαμα την αγαπαει.

Μην στενοχωριεσαι τσαμπα ,γιατι το παιδι το βλεπει και το εισπρατει, εσυ θα εισαι παντα χαρουμενη μπροστα της οτι και αν γινει , ελπιζω να σε βοηθησα και λιγο, κουραγιο ολα θα φτιαξουν;)

[Mickey]

Αχ κορίτσια, αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα με τον γιο μου οποίος είναι 2 χρονών. Στην αρχή δεν υπήρχε θέμα και μάλιστα μπορώ να πω ότι μέχρι κάποια ηληκία προτιμούσε εμένα. Δηλ το βράδυ δεν ήθελε με τίποτε τον πατέρα του να τον ταϊσει αλλά εμένα και τον έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Βέβαια πάντα είχε μία ιδιαίτερη αδυναμία στην κούνιάδα μου η οποία όταν τον κρατάνε όλη μέρα , του παίζει και του κάνει διάφορα. Στην αρχή ειχα ενοχληθεί γιατί μου κακοφαινοταν που το παιδί μου δεν είχε αδυναμία μόνο σε εμένα. Το ξεπέρασα όμως γιατί είναι λογικό , την στιγμή που παίζουν όλη μέρα και περνάει καλά να την ζητάει συνέχεια. Και μάλιστα ακόμη και τώρα όταν είμαι εγώ παρούσα δεν μου δίνει σημασία. Το έχω όμως ξεπεράσει αυτό. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να ξεπεράσω και με πιάνει το παραπονο και κλαίω είναι ότι την τελευταία εβδομάδα ο γιος μου όχι μόνο δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στον πατέρα του αλλα και σε όλους τους άλλους πλην από εμένα. Παράδειγμα. Εχτές ήταν στην πεθερά μου και τον παίρνει ο παππούς του να τον κάνει κούνια (έχουν μία κρεμαστή μέσα στο σπίτι). Αφού τον κούνησε λίγο πάω και γω δίπλα του να τον κουνήσω και γω , να του τραγουδήσω κλπ. Και βάζει κάτι κλάματα με λυγμούς. Όχι μαμά, φύγε μαμά , παππού, παππού, έλα παππού. Και βέβαια ο άνθρωπος αφού του εξήγησε ότι είναι η μανούλα που ήρθε από την δουλεια΄και θέλει να παίξει με το παιδάκι της , απομακρύνθηκε διακριτικά. Κλάμα όμως ο μικρός. Κάποια στιγμή τον καταφέρνω και συνεχίζαμε να κάνουμε κούνια και να του κάνω διάφορα για να γελάει. Μόλις είδε όμως την πεθερά μου στο οπτικό του πεδίο έγινε χαμός. Φύγε μαμά , φύγε, έλα γιαγιά , έλα!

Μια από τα ίδια και εκεί. Έφυγε διακριτικά η γυναίκα.

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε να πάμε για δουλειά και εννοείται και ο μικρός για να τον πάμε στη γιαγιά του. Μόλις ήπιε το γάλα του φώναζε τον μπαμπά του. Μόλις πήγα εγώ κοντά να του πάρω το μπιμπερό βάζει κάτι κλάματα και κάτι φωνές. Φύγε μαμά, φύγε , έλα μπαμπά!

Κορίτσια σηκώθηκα και έφυγα και πήγα μέσα και έκλαιγα. Δεν ξέρω αν το κάνει επίτηδες για να μου τραβήξει παραπάνω την προσοχή ή επειδή του λείπω τα κάνει όλα αυτά. Το θέμα είναι ότι αισθάνομαι ανίκανη ως μάνα και επίσης ανίκανη στο ό,τι και να προσπαθήσω να κάνω. Δεν είμαι η κακιά της υπόθεσης. Ο μπαμπάς μπορώ να πω είναι πιο αυστηρός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον κακομαθαίνω. Απλά δεν του φωνάζω , του μιλάω όμως έντονα και όταν τον μαλώνω το καταλαβαίνει και μαζεύεται. Δεν είναι κακομαθημενο παιδί και μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές είναι καλό παιδάκι και ακούει. Στον βαθμό που ακούνε βεβαίως τα παιδιά της ηληκίας του. Όμως με έχει προβληματίσει πολύ αυτή του η συμπεριφορά. Γιατί δεν είναι μόνο έκδηλη η προτίμηση του ως προς τον πατέρα του που λες ΟΚ, πατέρας του είναι. Είναι η σαφης προτίμηση του και ως προς όλους τους άλλους πλην εμού. Και αναρωτιέμαι πως αν δεν θέλει την μανούλα του ένα παιδί τότε τί γίνεται? Και τί έχω κάνει λάθος για να έχει αυτή την συμπεριφορά? Ειλικρινά δεν σας κρύβω ότι κοντεύω να τρελλαθώ. Ίσως να με βρίσκετε υπερβολική , μπορεί. Όμως έτσι αισθάνομαι. Ενδεχομένως κυρία Στυλιανάκη να μπορέσετε να μας βοηθήσετε με τις γνώσεις σας.

Συγγνώμη για την πολυλογία αλλά δεν άντεχα άλλο. Και ο άντρας μου εννοείται ότι με θεωρεί υπερβολική και μου λέει ότι δημιουργώ θέμα εκεί που δεν υπάρχει.

Εσείς τί θα κάνατε στην θέση μου?

[aleca]

εγώ όλα αυτά τα γεγονότα τα βλέπω ως δείγματα ευαισθησίας από τα παιδάκια και ότι τα κάνουν για να δείξουν στη μαμά ότι τους λείπει ή ότι θέλουν να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν είανι δυνατόν ένα παιδάκι να μη θέλει τη μαμά του, είμαι σίγουρη ότι την αγαπάει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Προσπαθήστε να περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί τους, είτε δουλεύετε είτε όχι. καμιά φορά και σπίτι που είμαστε, ίσως με τις υποχρεώσεις μας τους στερούμε πράγματα.

Ο δικός μου - που τον άφησα 10 ημερών στη γιαγιά του για να πάω στην δουλειά- έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Στην αρχή δεν τον ένοιαζε όποιος και αν τον είχε, μετά έπθε προσκόλληση σε εμένα, μετά στη γιαγια του και μετά στο μπαμπά του. Σε όποια φάση όμως και αν ήταν, με το που τον έπαιρνα αγκαλίτσα να τον χαιδέψω και να του πω γλυκόλογα αυτός γινόταν αλοιφή ο καημένος. Εννοείται ότι όποια σάση και εν είχε αυτός εγώ πάντα ήμουν χαμογελαστή με γλυκόλογα. Καλή δύναμη σε όλες μας

[Iride]

εγώ όλα αυτά τα γεγονότα τα βλέπω ως δείγματα ευαισθησίας από τα παιδάκια και ότι τα κάνουν για να δείξουν στη μαμά ότι τους λείπει ή ότι θέλουν να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν είανι δυνατόν ένα παιδάκι να μη θέλει τη μαμά του, είμαι σίγουρη ότι την αγαπάει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Προσπαθήστε να περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί τους, είτε δουλεύετε είτε όχι. καμιά φορά και σπίτι που είμαστε, ίσως με τις υποχρεώσεις μας τους στερούμε πράγματα.

Ο δικός μου - που τον άφησα 10 ημερών στη γιαγιά του για να πάω στην δουλειά- έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Στην αρχή δεν τον ένοιαζε όποιος και αν τον είχε, μετά έπθε προσκόλληση σε εμένα, μετά στη γιαγια του και μετά στο μπαμπά του. Σε όποια φάση όμως και αν ήταν, με το που τον έπαιρνα αγκαλίτσα να τον χαιδέψω και να του πω γλυκόλογα αυτός γινόταν αλοιφή ο καημένος. Εννοείται ότι όποια σάση και εν είχε αυτός εγώ πάντα ήμουν χαμογελαστή με γλυκόλογα. Καλή δύναμη σε όλες μας

 

Συμφωνώ. Η κορούλα μιας φίλης μου που είχε δύσκολο ωράριο στη δουλειά της η κοπέλα με αποτέλεσμα κάποιες μέρες να βλέπει πολύ λίγο το παιδί, μόλις έκανε να μπει στην πόρτα την έδιωχνε θυμωμένη και έκλαιγε. Ήταν σαν να μην την ήθελε καθόλου. Στην ουσία όμως ήταν ένα πληγωμένο παιδάκι που του έλειπε πολύ η μαμά του και εξέφραζε το παραπονό του με θυμό. Κάποιες μέρες που έτυχε και σε εμένα το χειμώνα να γυρίσω αργά και να κοιμούνται και τα έβλεπα την επόμενη πλέον ημέρα, ο μεγάλος μου μου κρατούσε μεγάλο θυμό και ήθελε όλους τους άλλους εκτός από εμένα. Τον πλησίαζα διακριτικά, χωρίς να τον πιέσω, έλεγα τα αγαπημένα μας λογάκια και όντως έλιωνε το μωράκι μου. Αχ, τι να κάνουμε που κάποιες φορές από ανάγκη λείπουμε πολλές ώρες μακριά τους...

[lina]

Πω πω σαν να διαβάζω ό,τι περάσαμε εμείς από τότε που έμεινα έγκυος στον μικρό και για κάνα χρόνο...Τώρα που οι ορμόνες ισορρόπησαν και νιώθω και πάλι δυνατή, παρόλο που η αδυναμία στον μπαμπά εξακολουθεί να υπάρχει, σκέφτομαι πόσο εγωίστρια ήμουν. Δεν σκεφτόμουν πόσο υπέφερε το παιδάκι μου που για 3 μήνες σερνόμουν στους καναπέδες μετά τη δουλειά και δεν είχα διάθεση να παίξουμε. Τώρα λέω ευτυχώς που ανέπτυξε αυτήν την αδυναμία στον μπαμπά του και κάλυψε έτσι το κενό. Και επίσης αναρωτιέμαι μήπως τα παιδιά αναπτύσσουν αδυναμία σε αυτούς που την αντέχουν. Δηλαδή, εγώ όταν εκδηλώνει τάσεις προσκόλλησης σε μένα, αρχίζω και το αναλύω, αν πρέπει, αν είναι φυσιολογικό, μήπως το προκαλώ εγώ, μήπως μήπως...Ενώ ο άντρας μου απολαμβάνει αυτήν την προσκόλληση πολύ χαλαρά, χωρίς να αναλύει και χωρίς να αγχώνεται. Μήπως τελικά και τα παιδιά το μυρίζονται το άγχος και τις διαρκείς ενοχές που κάποιες μάνες έχουμε ό,τι κι αν κάνουμε???

[pitsipopaki]

ουφ! χωρίς να το θέλω διαβάζοντας όλα αυτα που γράφετε κορίτσια ένιωσα κάποια ανακούφηση ..ο γιός μου ,12 μηνών, έχει τρελή αδυναμία στον μπαμπά του, τόση πολύ που άρχισε να με πιάνει το παράπονο και δεν σας κρύβω και η ζήλια...σημ..δεν δουλεύω ειμαι όλη μέρα με το μωρό...αλλα απ ο,τι κατάλαβα δεν είμαι η μόνη που το ζώ αυτο..ευτυχώς γιατί κόντευαν να με πιάσουν τα υπαρξιακά μου..