Μωρο στο σπιτι και απελπισια

[nitsa_ge]

Lia, δεν διάβασα όλα τα παραπάνω μηνύματα, μονο πολύ στα πεταχτά γιατί τρέχω.

Θέλω όμως να σου πω το εξής.

Εγω εχω δηλώσει πολλές φορές οτι ευχαρίστως περνάω άλλες 10 εγκυμοσύνες και γεννάω άλλα 10 παιδιά (και δεν είχα και εύκολες εγκυμοσύνες, πέρασα προεκλαμψία κλπ). Αυτη τη ρημάδα τη λοχεία δεν αντέχω όμως να την ξαναπεράσω!

Δυο παιδιά έχω κάνει και τις δυο φορές έκλαιγα με μαύρο δάκρυ στη λοχεία. Ένιωθα μια απέραντη δυστυχία, μια απελπισία. Στο πρώτο παιδί σκεφτόμουν οτι βιάστηκα να γίνω μαμά, οτι δεν ήμουν έτοιμη. Τη δεύτερη φορά παρότι έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου "προσωρινό είναι, από τις ορμόνες είναι, ξέρεις από το πρώτο παιδί οτι περνάει" κι όμως αισθανόμουν τέτοια δυστυχία που παρακάλαγα το Θεό κάτι να γίνει, να μη σκέφτομαι, να μη νιώθω, να με πάρει κοντά του. Πολύυυυυυ κλάμμα!

Και δεν είχα ποτέ σαν άτομο καμία προδιάθεση ούτε για κατάθλιψη ούτε τίποτα. Ίσα ίσα με θεωρώ αρκετά θετικό και αισιόδοξο άτομο.

Στη λοχεία όμως οι ορμόνες κάνουν πάρτυ!

Βάστα γερά και ο χρόνος είναι με το μέρος σου! Σύντομα όλα θα φτιάξουν και θα νιώθεις η πιο ευτυχισμένη και τυχερή γυναίκα στον κόσμο μόνο και μόνο επειδή θα έχεις αγκαλίτσα το αγγελούδι σου.

 

Αν νομίζεις οτι θα σε βοηθήσει δεν είναι κακό να μιλήσεις με τη Φαιναρέτη που πρότειναν τα κορίτσια παραπάνω. Ειδικεύονται στην επιλόχειο, μπορει μια κουβέντα τους να κάνει ένα κλικ στο μυαλό και την ψυχολογία σου και να νιώσεις καλύτερα.

Κι εγώ είχα απευθυνθεί εκεί και είχα μιλήσει και με την ψυχολόγο 1-2 φορές.

 

Υπομονή και σύντομα θα ξαναβρεις τον εαυτό σου. Να σκέφτεσαι οτι αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό και είναι μέρος της λοχείας.

[Lia2016]

και εγω ετσι νιωθω nitsa_ge οτι ισως βιαστικα να γινω μανα και ισως να μην ειμαι εγω για αυτο το ρολο. Παρολο που ειμαι εκπαιδευτικος, λατρευω- λατρευα παντα τα παιδια για αυτο διαλεξα και αυτο το επαγγελμα. Ποτε δεν πιστευα οτι θα νιωσω ετσι αλλα για να λετε ολα αυτα κατι θα ξερετε.. Με κανετε να νιωθω πολυ καλυτερα. Απλα βγαινουν και ολες οι φοβιες ανασφαλειες. Οσο για το θεμα του ψυχολογου ειπα να το δοκιμασω εστω μια φορα (δεν εχω τα χρηματα για συνεχωμενες συνεδριες και ελπιζω να μην χρειαστει) για να βγαλω οσα εχω μεσα μου και να ακουσω μια συμβουλη απο ενα ειδικο. Βεβαια το ραντεβου μου ειναι σε μια βδομαδα αν νιωσω καλυτερα μπορει να το ακυρωσω.

[daskala]

Λια μου καλησπέρα! Σου γράφω ενω κ εγω ειμαι κατα καποιο τροπο ακομα μεσα στο "πρόβλημα". Κ εγω δασκάλα, έκανα εξωσωματικη για να καταφερω να κανω το πολυπόθητο παιδάκι μου κ γενικώς ποτε δε φανταζόμουν οτι θα νιώσω τόση θλίψη κ αδυναμία μπροστα σε ενα τοσο δα πλασματάκι...η δική μου ειναι τωρα 13 μηνων κ ακομα ζορίζομαι αλλα για άλλους λόγους πια....ολο αυτο που περιγράφεις το πέρασα κ εγω στην αρχή....τωρα ζορίζομαι γιατι όλη μερα με τρέχει λόγω του οτι περπατάει κ ειναι πολυ ζωηρή κ δεν μπορω ουτε στην τουαλέτα να πάω...κ γενικώς προσωπικός χρόνος ελάχιστος αν δεν σου κρατήσει κάποιος το παιδί....αλλα να σου πω κατι;;; Το συνήθισα!!! Οπως θα το συνηθίσεις κ εσυ...προσωπικά με βοήθησε πολυ το βιβλιο "μητερα για πρωτη φορα". Επίσης, χαλάρωσα οταν συνειδητοποίησα οτι δε γινεται κ δεν μπορω να μαι η σουπερ μαμα κ έριξα λιγο τους τόνους...το παιδί σε μαθαίνει να βάζεις προτεραιότητες...μπορει τωρα να τρελαίνεσαι πχ για το ακατάστατο σπιτι κ τις δουλειες που εκκρεμούν αλλα σιγά σιγά το ξεπερνάς κ αυτο κ πολλα αλλα...κ ναι η κούραση κ η εξάντληση θα περάσουν...κ κανεις δεν πέθανε απο την αυπνία...μια μαγική δύναμη βοηθά τις μαμάδες κ αντέχουν...αυτα σύντομα θα περάσουν κ το μωρο θα κοιμαται προοδευτικά περισσότερο....κ εσυ θα ξεκουράζεςαι περισσότερο τα βραδια οπου ειναι κ το σημαντικότερο για να εισαι παραγωγική τη μερα...

Αλλα ναι....ακομα βαριέμαι να παίξω κατι φορές μαζι της...

Ακομα νιωθω τύψεις οτι δεν ειμαι αρκετά καλη μαμα...

Ακομα προσπαθώ να βρω προσωπικό χρόνο για μένα κ τον αντρα μου....

Ακομα "πενθω" κατι ωρες την ανεμελιά μου κ ας το ηθελα σαν τρελή αυτο το παιδί...

Τι θελω να πω; Πως οοοολα τα συναισθήματα μιας μαμάς ειναι φυσιολογικά κ όλες οι μερες δεν ειναι ίδιες...άλλες πιο εύκολες κ ευχάριστες άλλες οχι κ τοςο...δε σημαίνει οτι δεν αγαπάς το παιδί σου, δε σημαίνει οτι δεν εισαι καλη μαμα....

Προσωπικά κανω ψυχοθεραπεία ενα χρόνο τωρα κ μια φράση που προσπαθώ να επαναλαμβάνω συχνά στον εαυτό μου ειναι "κανεις το καλύτερο που μπορείς για τη δεδομένη στιγμη...."

Ελπιζω να σε βοήθησα κάπως....

[Lia2016]

σε ευχαριστω πολυ για το μηνυμα σου daskala. Αρχισα να συνηθιζω λιγο την κατασταση αλλα οπως λες και εσυ υπαρχουν δυσκολες στιγμες και μερες καποιες φορες, αλλα εγω ειμαι ακομα στην αρχη... θα ψαξω και το βιβλιο που λες. Σε ευχαριστω

[daskala]

Τίποτα κοριτσακι μου! Οι μανούλες καταλαβαίνουν η μια την αλλη το βιβλιο κυκλοφορεί μονο σε ηλεκτρονική μορφή κ μπορείς να το κατεβάσεις στον υπολογιστή σου, δεν ειναι ακριβό.

[Lia2016]

Αυτο δεν ειναι;

http://www.psichogios.gr/site/Books/show/22673/mhtera-gia-prwth-fora

[daskala]

Ναι αυτο!!!

[Lia2016]

το αγορασα σε ευχαριστω. Θα το διαβασω το συντομοτερο😊

[alexele]

Ο αντρας μου δουλευει μεχρι το απογευμα. Ευτυχως εχω βοηθεια απο την αδελφη μου το πρωι και την μητερα μου που δεν δουλευει αλλα αυτο δεν με κανει να νιωθω καλυτερα. Νιωθω οτι κλειστικα στο σπιτι (ειχα και μια δυσκολη εγγυμοσυνη εμεινα και ξαπλωμενη το τελευταιο μηνα και γεννησα στον 8. Αλλα κατα την διαρκεια της εγγυμοσυνης δεν ειχα αρνητικα αισθηματα)

 

Nα σας ζήσει το μωράκι σας. Τις ώρες που είναι η μητέρα ή η αδελφή σου κάνεις πράγματα για εσένα? Ίσως έναν περίπατο, έναν καφέ με μία φίλη εκτός σπιτιού?

Θέλει χρόνο να συνηθίσεις στη νεά πραγματικότητα, αλλά αυτό το πλασματάκι σε έχει απόλυτη ανάγκη, την αγκαλιά σου τη φροντίδα σου κλπ. Δεν σημαίνει όμως να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Προσπάθησε να βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου! Νομίζω θα βοηθήσει, αν όχι τότε ζήτα βοήθεια όπως αναφέρεις. Είσαι πλέον μία γυναίκα μαμά και όχι μία μαμά μόνο!

[skountoufla]

Λία μου, πώς πάνε τα πράγματα;

Αισθάνεσαι καθόλου καλύτερα ;

[MarianS]

Λία να σου ζήσει το μωράκι.

Πράγματικά είναι πολύ κουραστικά το πρωτο διάστημα ιδιατερα αν θηλαζεις. Παρατεταμενη περίοδος αυπνίας.

Προσωπικά παρόλο την κουραση και την αυπνια ήμουν πολύ ευτυχισμενη γιατί καταφερα και γεννησα ένα υγιές μωρό σε μια πολύ δυσκολη εγκυμοσυνη. Μονο με αυτη τη σκεψη ανακουφιζομουν και ξεπερνουσα την κουραση. Επομενως καλό ειναι αυτη την περιοδο να εστιάζουμε στα θετικά για ο,τι είναι για την καθεμια μας.

Μετα τωρα που ξερω πως ειναι τα πράγματα αν δεν ειχα βοήθεια απο συγγενικό πρόσωπο (που δεν ειχα τοτε) θα πλήρωνα μια γυναικα να με βοηθα στις δουλειες και να κοιμαμαι καμια ωρα το μεσημερι. Δυστυχως αυτό που όλοι λενε να κοιμασαι με το μωρό δεν ειναι παντα εφικτό γιατί μπορει την ωρα που θα κοιμηθει το μωρό να μην σου κολλαει ύπνος παρα την αυπνια. Οποτε θα το ξεπερμουσα με πληρωμενη βοήθεια αν δεν υπηρχε α΄λλος τροπος. Καλυτερα να ζοριστεις οικονομικά ένα χρονικό διαστημα παρα να πεθαινεις απο την κουραση που ειναι δεδομενη.

[γιαννα!]

Πώς είσαι Λία? Πηγές στο ραντεβού? Πώς νοιώθεις τώρα?

[γιαννα!]

Πάντως να ξέρεις είναι φυσιολογικοτατα ολα..Εγώ γι 2 βδομάδες δεν είχα ΚΑΝ πάει σε άλλο δωμάτιο πέρα την κρεβατοκάμαρα κ το μπάνιο..όλο κρεβάτι κ να νοιώθω χάλια...Όπως ακριβώς το περιγράφεις. Ώσπου μια μέρα με πιάνει ο άντρας μου κ μου λέει τι κανεις??? Τράβα λίγο στο σαλόνι να δεις τηλεόραση πήγαινε να χαζεύεις λίγο υπολογιστή κ ξαφνικά συνηδιτιποιω πως 16 μέρες δεν είχα κάνει τίποτα...Μόνο μωρό φαγητό κακά κ νάνι.. τίποτα άλλο......Κ έτσι συνήλθα...ΈΔΙΩΞα την αλλη μέρα την μάνα μου της λέω φύγε για να συνέλθω.....Όσο ήταν εκεί δεν έκανα τπτ...Όταν έφυγε την άλλη μέρα σηκωθηκ επιτέλους..έβαλα τραγούδια..μαγειρεψα. Την άλλη μέρα καθάρισα όλο το σπίτι εντάξει όχι υπερβολές απλά να νιώθω ωραία..Άλλαξε σεμεδακι κλπ.... Την άλλη μέρα έκανα μπάνιο κ ΞΥΡΙΣΤΗΚΑ!!!!!έφτιαξα έστω λίγο τα μαλλιά μου ένοιωσα γυναίκα..ήρθε ο άντρας Μ κ κατάλαβε την διαφορά...έκανα μια μάσκα στο πρόσωπο..Έτσι άλλαξε η ψυχολογία μου.. προσπάθησε κ εσύ ν το κάνεις...βΆλε λίγη μουσική Κάνε εν μπάνιο κ φτιαξου λίγο...θα αλλάξει η ψυχολογία σου..

[Lia2016]

Γεια σας κοριτσια, η αληθεια ειναι οτι αρχισα να το συνηθιζω λιγο και την αυπνια και το μωρο οποταν ειμαι αρκετα καλυτερα. Και το ραντεβου με την ψυχολογο βοηθισε να τα βγαλω απο μεσα μου.

[γιαννα!]

Μπράβο κοριτσάκι μου.. Διάβασε τι σ εγραψα.. Κάνε πραγματα για εσένα. Φτιάξε λίγο τα μαλλιά σ κατ να αλλάξει η ψυχολογία σου..κάτι... Θα δεις κ όσο περνάει ο καιρός πόσο θα φτιάξει η ψυχολογία σου.

[Foteinina]

Γεια σας κοριτσια, η αληθεια ειναι οτι αρχισα να το συνηθιζω λιγο και την αυπνια και το μωρο οποταν ειμαι αρκετα καλυτερα. Και το ραντεβου με την ψυχολογο βοηθισε να τα βγαλω απο μεσα μου.

 

Μπραβοοοο

Ολα θα αρχισουν να φτιαχνουν, ηδη εκανες ενα τεραστιο βημα στην συνειδητοποιηση της καταστασης και την εξοικείωση με το μωρο. Μπραβο και παλι! Πολυ ευχαριστα νεα!!! Συνεχισε την καλη δουλεια!

[Deena]

Και σε τελική ανάλυση εφόσον η κοπέλα μιλάει για απελπισία, δε με νοιάζει καθόλου αν αυτό που της συμβαίνει λέγεται κατάθλιψη, μελαγχολία, καινουριομανουλίαση ή δεν ξέρω τι. Κανένας δεν πρέπει να νιώθει αβοήθητος.

 

Τώρα πήρα χαμπάρι το θέμα, δεν έχω να προσθέσω τίποτα περαιτέρω, όλες τα έχετε πει καταπληκτικά, απλά γράφω για να πω ότι κλαίω με τον όρο καινουριομανουλίαση :lol: και να προειδοποιήσω φιλικά τις προσεχώς δευτερομαμάδες ότι η "πάθηση" επανέρχεται αμείλικτη και χειρότερη και στο δεύτερο παιδί, απροσδόκητα μάλιστα, εκεί που νομίζεις ότι "τα ξέρεις" και ότι "το'χεις"!!!

 

Φυσικά και περνάει βέβαια και στο τέλος μένει η διπλή (ή και τριπλή, βλ. skountoufla) ευτυχία!!!

 

:D:D

[poulxeria]

Αγαπητή Lia όπως κατάλαβες σκατά είναι για τις περισσότερες στην αρχή, τι συζητάμε τώρα. Εκτός αν είσαι η Μενεγάκη ή η Μπόσνιακ και έχεις τη δυνατότητα να πασσάρεις το μωρό στη μάνα σου τουέντυ φορ σέβεν, οπότε σου μένει μόνο το ορμονικό να αντιμετωπίσεις . Θυμάμαι μου έφερνε ο άντρας μου τα κουτσομπολίστικα και τις έβλεπα τις συγκεκριμένες δύο περιχαρείς σε νυχτερινές εξόδους καπάκια μετά τις γέννες, εγώ σε 4 μήνες είχα βγει από το σπίτι μόνο για γυναικολόγο, κούρεμα (όχι χτένισμα!) και ΟΑΕΔ, το μωρό κρεμασμένο μπρελόκ απʼτο βυζί και έλεγα εντάξει, ΑΥΤΕΣ ΤΟʼΧΟΥΝ. Δε σου φτάνει δηλαδή το πρόβλημά σου, βλέπεις και την κάθε συνεντευξιαζόμενη να δηλώνει εκστασιασμένη με τον ερχομό του αξιαγάπητου μωρού της που ολοκληρώνει τον ανεπανάληπτο έρωτα με το σύντροφό της και νομίζεις ότι εσύ μάλλον δεν πας καλά και χρειάζεσαι ψυχοφάρμακα. Ε προφανώς δεν παίζουν αυτά, ή αν παίζουν, δεν είμαι και απολύτως βέβαιη ότι δεν υπάρχει support system που επιτρέπει στη εν λόγω μαμά να ζει ψιλοκανονικά παραμελώντας ενδεχομένως η ίδια το νεογέννητο. Μη γενικεύω, σίγουρα θα υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις αλλά κι εγώ δεν έχω συναντήσει καμία. Από τις γνωστές και συγγενείς μου νεομαμάδες, όλες χάλια ήμασταν, στη διάρκεια είχαμε διαφοροποιήσεις.

Προσωπικά άρχισα να στρώνω γύρω στον 5o μήνα που πήγαμε οικογενειακώς καλοκαιρινές διακοπές και τα τελευταία κατάλοιπα άγχους τα ξεφορτώθηκα όταν ξεκίνησα δουλειά λίγο αφού η μικρή έκλεισε τους 8 μήνες. Φαίνεται πολύς ο χρόνος αλλά εγώ είμαι και λίγο απροσάρμοστη και ρουτινάκιας να πω την αμαρτία μου. Εσύ μπορεί και να συνέλθεις άμεσα. Δώσε χρόνο και να είσαι επιεικής με τον εαυτό σου. Και πολύ καλά έκανες που ζήτησες βοήθεια, εγώ τοʼχω μετανιώσει που έμεινα άπραγη. Νιώθω ότι τους πρώτους μήνες της μικρής, τους έχασα σκεπτόμενη τη μιζέρια μου.

Περαστικούλια σου, τα καλύτερα έρχονται!

[Deena]

Αγαπητή Lia όπως κατάλαβες σκατά είναι για τις περισσότερες στην αρχή, τι συζητάμε τώρα. Εκτός αν είσαι η Μενεγάκη ή η Μπόσνιακ και έχεις τη δυνατότητα να πασσάρεις το μωρό στη μάνα σου τουέντυ φορ σέβεν, οπότε σου μένει μόνο το ορμονικό να αντιμετωπίσεις . Θυμάμαι μου έφερνε ο άντρας μου τα κουτσομπολίστικα και τις έβλεπα τις συγκεκριμένες δύο περιχαρείς σε νυχτερινές εξόδους καπάκια μετά τις γέννες, εγώ σε 4 μήνες είχα βγει από το σπίτι μόνο για γυναικολόγο, κούρεμα (όχι χτένισμα!) και ΟΑΕΔ, το μωρό κρεμασμένο μπρελόκ απʼτο βυζί και έλεγα εντάξει, ΑΥΤΕΣ ΤΟʼΧΟΥΝ. Δε σου φτάνει δηλαδή το πρόβλημά σου, βλέπεις και την κάθε συνεντευξιαζόμενη να δηλώνει εκστασιασμένη με τον ερχομό του αξιαγάπητου μωρού της που ολοκληρώνει τον ανεπανάληπτο έρωτα με το σύντροφό της και νομίζεις ότι εσύ μάλλον δεν πας καλά και χρειάζεσαι ψυχοφάρμακα. Ε προφανώς δεν παίζουν αυτά, ή αν παίζουν, δεν είμαι και απολύτως βέβαιη ότι δεν υπάρχει support system που επιτρέπει στη εν λόγω μαμά να ζει ψιλοκανονικά παραμελώντας ενδεχομένως η ίδια το νεογέννητο. Μη γενικεύω, σίγουρα θα υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις αλλά κι εγώ δεν έχω συναντήσει καμία. Από τις γνωστές και συγγενείς μου νεομαμάδες, όλες χάλια ήμασταν, στη διάρκεια είχαμε διαφοροποιήσεις.

Προσωπικά άρχισα να στρώνω γύρω στον 5o μήνα που πήγαμε οικογενειακώς καλοκαιρινές διακοπές και τα τελευταία κατάλοιπα άγχους τα ξεφορτώθηκα όταν ξεκίνησα δουλειά λίγο αφού η μικρή έκλεισε τους 8 μήνες. Φαίνεται πολύς ο χρόνος αλλά εγώ είμαι και λίγο απροσάρμοστη και ρουτινάκιας να πω την αμαρτία μου. Εσύ μπορεί και να συνέλθεις άμεσα. Δώσε χρόνο και να είσαι επιεικής με τον εαυτό σου. Και πολύ καλά έκανες που ζήτησες βοήθεια, εγώ τοʼχω μετανιώσει που έμεινα άπραγη. Νιώθω ότι τους πρώτους μήνες της μικρής, τους έχασα σκεπτόμενη τη μιζέρια μου.

Περαστικούλια σου, τα καλύτερα έρχονται!

 

Κοίτα, εγώ κόντεψα να το "χάσω" στο δεύτερο παιδί, στο πρώτο παιδί αφού πέρασαν οι ορμονολογικά δύσκολες μέρες, μετά ήμουν μια χαρά, κυρίως βέβαια γιατί το μωρό ήταν εξαιρετικά βολικό παιδί, καθόλου γκρινιάρικο και αρκετά του ύπνου. Όσο δύσκολη κι αν ήταν η κατάσταση την ημέρα, το γεγονός ότι κοιμόταν στις 21.00 και ξυπνούσε μόνο μια φορά μέχρι το πρωί, αρκούσε από μόνο του να συντηρεί την ψυχολογία μου σε πολύ καλό επίπεδο. Εξακολουθούσα να αισθάνομαι αυτή την αίσθηση της "φυλακής" και της δέσμευσης, αλλά κάθε πρωί, επειδή είχα κοιμηθεί πολύ καλά το βράδυ, αισθανόμουν όλο και καλύτερα. Όταν ο μικρός ήταν 1 μηνός περίπου, είχε έρθει η μαμά μου ένα απόγευμα να μας δει και ήταν εκεί την ώρα που κάναμε μπάνιο το μωρό και το βάλαμε για ύπνο. Αφού λοιπόν είχε κοιμηθεί με ρωτάει : "Τώρα τί ώρα θα ξυπνήσει για να φάει?". Της απαντάω "Γύρω στις 2.00". Γυρίζει λοιπόν και μου λέει : "Δεν πάτε καμιά βόλτα? Θα κάτσω εγώ." Την κοίταζα σαν χάνος, αλλά τελικά όντως ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για σουβλάκι:oops: Γυρίζοντας, όντως ο μικρός κοιμόταν ακόμα!

 

Η κόρη μου από την άλλη δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική!!! Πολύ δύσκολο παιδί τον πρώτο καιρό, στον ύπνο κυρίως αλλά όχι μόνο. Γεννημένη χειμώνα, με αποτέλεσμα να κλειστούμε μέσα με νεογέννητο + ένα νήπιο, δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε, δεν στεκόταν πουθενά πάνω από 5'-10', ούρλιαζε στο καρότσι, δεν ήθελε το sling...ψυχολογία στο πάτωμα εγώ. Εννοείται ότι ούτε βόλτες ούτε τίποτα, κανένας δεν προθυμοποιείτο να την κρατήσει. Όλοι μου έλεγαν "Να πάρουμε λίγο τον μεγάλο μια βόλτα να έχεις την ησυχία σου με την μπέμπα" κι εγώ από μέσα μου ούρλιαζα "Την μπέμπα πάρτε και αφήστε μου τον μεγάλο":oops: Βγαίνοντας από το μαιευτήριο είχα χάσει σχεδόν όλα τα κιλά (μου είχαν μείνει 2-3) αλλά τα ξαναπήρα όλα και περισσότερα στο σπίτι ως λεχώνα. Άρχισα να συνέρχομαι ελαφρώς περίπου στο τρίμηνο, όταν η μικρή άρχισε να κοιμάται και έγιανα τελείως στους 5 μήνες αφού είχα ξεκινήσει δουλειά, διατροφή και γυμναστική!!!

 

Να επισημάνω ότι δεν θήλασα παρά ελάχιστα και τα δύο παιδιά, αλλά διαπίστωσα ότι δεν παίζει και τόσο ρόλο τελικά!!!

[poulxeria]

Κοίτα, εγώ κόντεψα να το "χάσω" στο δεύτερο παιδί, στο πρώτο παιδί αφού πέρασαν οι ορμονολογικά δύσκολες μέρες, μετά ήμουν μια χαρά, κυρίως βέβαια γιατί το μωρό ήταν εξαιρετικά βολικό παιδί, καθόλου γκρινιάρικο και αρκετά του ύπνου. Όσο δύσκολη κι αν ήταν η κατάσταση την ημέρα, το γεγονός ότι κοιμόταν στις 21.00 και ξυπνούσε μόνο μια φορά μέχρι το πρωί, αρκούσε από μόνο του να συντηρεί την ψυχολογία μου σε πολύ καλό επίπεδο. Εξακολουθούσα να αισθάνομαι αυτή την αίσθηση της "φυλακής" και της δέσμευσης, αλλά κάθε πρωί, επειδή είχα κοιμηθεί πολύ καλά το βράδυ, αισθανόμουν όλο και καλύτερα. Όταν ο μικρός ήταν 1 μηνός περίπου, είχε έρθει η μαμά μου ένα απόγευμα να μας δει και ήταν εκεί την ώρα που κάναμε μπάνιο το μωρό και το βάλαμε για ύπνο. Αφού λοιπόν είχε κοιμηθεί με ρωτάει : "Τώρα τί ώρα θα ξυπνήσει για να φάει?". Της απαντάω "Γύρω στις 2.00". Γυρίζει λοιπόν και μου λέει : "Δεν πάτε καμιά βόλτα? Θα κάτσω εγώ." Την κοίταζα σαν χάνος, αλλά τελικά όντως ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για σουβλάκι:oops: Γυρίζοντας, όντως ο μικρός κοιμόταν ακόμα!

 

Η κόρη μου από την άλλη δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική!!! Πολύ δύσκολο παιδί τον πρώτο καιρό, στον ύπνο κυρίως αλλά όχι μόνο. Γεννημένη χειμώνα, με αποτέλεσμα να κλειστούμε μέσα με νεογέννητο + ένα νήπιο, δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε, δεν στεκόταν πουθενά πάνω από 5'-10', ούρλιαζε στο καρότσι, δεν ήθελε το sling...ψυχολογία στο πάτωμα εγώ. Εννοείται ότι ούτε βόλτες ούτε τίποτα, κανένας δεν προθυμοποιείτο να την κρατήσει. Όλοι μου έλεγαν "Να πάρουμε λίγο τον μεγάλο μια βόλτα να έχεις την ησυχία σου με την μπέμπα" κι εγώ από μέσα μου ούρλιαζα "Την μπέμπα πάρτε και αφήστε μου τον μεγάλο":oops: Βγαίνοντας από το μαιευτήριο είχα χάσει σχεδόν όλα τα κιλά (μου είχαν μείνει 2-3) αλλά τα ξαναπήρα όλα και περισσότερα στο σπίτι ως λεχώνα. Άρχισα να συνέρχομαι ελαφρώς περίπου στο τρίμηνο, όταν η μικρή άρχισε να κοιμάται και έγιανα τελείως στους 5 μήνες αφού είχα ξεκινήσει δουλειά, διατροφή και γυμναστική!!!

 

Να επισημάνω ότι δεν θήλασα παρά ελάχιστα και τα δύο παιδιά, αλλά διαπίστωσα ότι δεν παίζει και τόσο ρόλο τελικά!!!

Και η θυγατέρα μου τα ίδια με τη δική σου. Όταν γύριζε ο σύζυγος από τη δουλειά του τη φύλαγα στην πόρτα με το μωρό στα χέρια και τη φράση «ΠΑΡΤΟ». Την πήγαινε καροτσάδα ως και 1 ώρα, για να μου δώσει χρόνο να ηρεμήσω υποτίθεται. Το μωρό γκρίνιαζε επί 1 ώρα, στο καρότσι. Την άκουγα να έρχεται από μακριά και έτρωγα τα νύχια μου. Λέω εντάξει, προφανώς μας έχει κάτσει το λαχείο. Οι παππούδες ερχόντουσαν καθημερινά να τη δουν για καμιά ώρα και μετά «ε, να σας αφήσουμε τώρα….». Δεν ήμασταν ευχάριστη παρέα βλέπεις, τρελό δίδυμο, στην κυριολεξία.

Ο θηλασμός που λες μάλλον δεν έχει σχέση, ο θηλασμός με βοήθησε το 1ο δίμηνο ίσως γιατί είχαμε κάποια ησυχία στο σπίτι, μιας και ήταν μονίμως μπουκωμένη με ένα βυζί στο στόμα και μπορούσα να δω με τον άντρα μου έστω μία σειρά ή μία ταινία ενώ θήλαζε. Μετά δεν την έκανε καλά ούτε αυτό.

Όταν άρχισε να κοιμάται άρχισα κι εγώ δειλά δειλά να χαμογελάω. Μεγάλη υπόθεση ο ύπνος.

Άσε τώρα, τι μου τα θυμίζεις

[miriki]

Τώρα πήρα χαμπάρι το θέμα, δεν έχω να προσθέσω τίποτα περαιτέρω, όλες τα έχετε πει καταπληκτικά, απλά γράφω για να πω ότι κλαίω με τον όρο καινουριομανουλίαση :lol: και να προειδοποιήσω φιλικά τις προσεχώς δευτερομαμάδες ότι η "πάθηση" επανέρχεται αμείλικτη και χειρότερη και στο δεύτερο παιδί, απροσδόκητα μάλιστα, εκεί που νομίζεις ότι "τα ξέρεις" και ότι "το'χεις"!!!

 

Φυσικά και περνάει βέβαια και στο τέλος μένει η διπλή (ή και τριπλή, βλ. skountoufla) ευτυχία!!!

 

:D:D

 

ευχαριστώ για την προειδοποίηση είναι πάντα σημαντική. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι το θεωρώ δεδομένο ότι θα συμβεί, τουλάχιστον λείπει το στοιχείο της έκπληξης...

 

Βέβαια εμένα λόγω ΜΕΝΝ, αλλεργιών κλπ το πρώτο μου παιδί ήταν όπως περιγράφεις εσύ το δεύτερό σου. Ευελπιστώ λοιπόν απλά να είμαστε υγιείς και τα υπόλοιπα θα περάσουν.

 

Την καλύτερη συμβουλή μου την είχε δώσει η εξαιρετική μαία Μαρία Δάγλα, "τις πρώτες 40 -60 μέρες δε θα σου δίνεις σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι..."

[vivien9]

Την καλύτερη συμβουλή μου την είχε δώσει η εξαιρετική μαία Μαρία Δάγλα, "τις πρώτες 40 -60 μέρες δε θα σου δίνεις σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι..."

Τρομερή συμβουλή, πόσο σωστή..

Έχω πάντως την εντύπωση η "παθηση" δεν επανέρχεται πάντα, αλλά κυρίως όταν το πρώτο παιδί ήταν βολικό. Εμένα που το πρώτο μου έβγαλε το λάδι, στο δεύτερο είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα -είχα εστιάσει κυρίως στο να μη μου δίνω σημασία - και τελικά ήταν τέλεια! Miriki έχεις ελπίδες .

 

 

 

 

• 
  

 

 

 

• 
  

[babycobra]

χαχα αυτό που περιμένεις στην πόρτα και πασάρεις το μωρό συμβαίνει και σε μεγαλύτερες ηλικίες ώρες ώρες..εύχομαι όλα τα καλά για το μωράκι σου..όλα γίνονται..το "μη σου δίνεις σημασία" είναι από τις πιο σοφές συμβουλές που έχω ακούσει..

[miriki]

Τρομερή συμβουλή, πόσο σωστή..

Έχω πάντως την εντύπωση η "παθηση" δεν επανέρχεται πάντα, αλλά κυρίως όταν το πρώτο παιδί ήταν βολικό. Εμένα που το πρώτο μου έβγαλε το λάδι, στο δεύτερο είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα -είχα εστιάσει κυρίως στο να μη μου δίνω σημασία - και τελικά ήταν τέλεια! Miriki έχεις ελπίδες .

 

αμήν...

[Lia2016]

Δικαιο εχετε οσο περνουν οι μερες νιωθω καλυτερα βεβαια υπαρχουν στιγμες τρελλας αλλα το παλευω. Ευτυχως το μωρο μου ειναι γενικα βολικο δεν κλαιει συνεχεια χωρις λογο. Το μονο προβλημα ειναι το βραδυ που μενει ξυπνιο