Μωρο στο σπιτι και απελπισια

[Lia2016]

Καθομαι στο σαλονι μου και το μωρο μου κοιμαται ειναι 3 εβδομαδων και ακομα δεν εχω συνηθισει την παρουσια του στο σπιτι. Το αγαπω, χαιρομαι οταν το βλεπω αλλα νιωθω μεγαλη κουραση, απελπισια, ωρες ωρες κλαιω χωρις λογο και προσπαθω να προσαρμοστω στην αλλαγη... μου λειπει ο αντρας μου που με στηριζει βεβαια αλλα αυτος λιγο πολυ συνεχιζει τη ζωη του κανονικα και εγω εχω την ιδια ρουτινα καθε 3 ωρες και κυριως τα βραδια το μωρο μου δεν κοιμαται και θελει συνεχεια αγκαλια. Νιωθω οτι δεν ειμαι καλη μανα εφοσον δεν ειμαι τοσο χαρουμενη οσο περιμενα. Θα γινω καλυτερα;

[Foteinina]

Καθομαι στο σαλονι μου και το μωρο μου κοιμαται ειναι 3 εβδομαδων και ακομα δεν εχω συνηθισει την παρουσια του στο σπιτι. Το αγαπω, χαιρομαι οταν το βλεπω αλλα νιωθω μεγαλη κουραση, απελπισια, ωρες ωρες κλαιω χωρις λογο και προσπαθω να προσαρμοστω στην αλλαγη... μου λειπει ο αντρας μου που με στηριζει βεβαια αλλα αυτος λιγο πολυ συνεχιζει τη ζωη του κανονικα και εγω εχω την ιδια ρουτινα καθε 3 ωρες και κυριως τα βραδια το μωρο μου δεν κοιμαται και θελει συνεχεια αγκαλια. Νιωθω οτι δεν ειμαι καλη μανα εφοσον δεν ειμαι τοσο χαρουμενη οσο περιμενα. Θα γινω καλυτερα;

 

Καλησπερα!

Να σας ζησει το μωρακι σας!

Αυτα που περιγραφεις ειναι φυσιολογικα για μια γυναικα που γινεται μανα για πρωτη φορα! Τα περασαμε ολες μας! Ο πρωτος μηνας συνηθως ειναι και ο πιο δυσκολος γιατι καλεισαι να ερθεις αντιμετωπη με μια καινουργια καθημερινοτητα και ειναι πολυ πιεστικο και δυσκολο γιατι καλεισαι ΤΩΡΑ χωρις να εχεις τον χρονο να επεξεργαστεις την νεα ταξη πραγματων!

Μην απελπιζεσαι και μην μενεις μονη σου εαν εχεις βοηθεια. Η μαμα σου; η πεθερα σου; καποιος να σου κρατησει λιγη παρεα και να σε βοηθησει;

Η προσαρμογη στα νεα δεδομενα θελει χρονο και υπομονη. Εισαι λεχωνα και οι ορμονες σου, φυσιολογικα, εχουν σκαμπανεβασματα και ειναι ενας λογος και αυτος που νιωθεις ετσι. Ολα θα φτιαξουν και φυσικα θα νιωσεις καλυτερα!

Σε καταλαβαινω απολυτα! Δεν ειναι ευκολο πραγμα η πληρης αφοσιωση απο την μια στιγμη στην αλλη, ομως ειναι φυσιολογικο το να αισθανεσαι κουρασμενη, το να εχεις ανασφαλειες ως προς την φροντιδα του μωρου τον πρωτο αυτον καιρο, το να συνηθισεις την παρουσια του μωρου σου. Μην φοβασαι, εισαι απολυτως φυσιολογικη. Να ξερεις οτι τωρα και για 6 μηνες, η μαμα γνωριζεται με το μωρο και κατα το διαστημα αυτο δημιουργειται ενας ισχυρος δεσμος μεταξυ σας!

Ο μπαμπας δουλευει και λειπει πολυ απο το σπιτι;

[Lia2016]

Ο αντρας μου δουλευει μεχρι το απογευμα. Ευτυχως εχω βοηθεια απο την αδελφη μου το πρωι και την μητερα μου που δεν δουλευει αλλα αυτο δεν με κανει να νιωθω καλυτερα. Νιωθω οτι κλειστικα στο σπιτι (ειχα και μια δυσκολη εγγυμοσυνη εμεινα και ξαπλωμενη το τελευταιο μηνα και γεννησα στον 8. Αλλα κατα την διαρκεια της εγγυμοσυνης δεν ειχα αρνητικα αισθηματα)

[skountoufla]

Κάνε ενα τηλ εδω Λία μου

 

http://www.fainareti.gr/

 

θα νιωσεις καλύτερα, ειμαι σιγουρη και μην το βλέπεις σαν κατι φοβερό και ντραπείς, για μια τετοια κουβεντα υπάρχει αυτη η επιλογή.

Να σου ζήσει, όλα θα πανε καλύτερα, αλλα σε παρακαλώ ζήτα κι εσυ μια υποστηριξη, ειναι βουνό όλα στην αρχή...

 

 

;);)

[Lia2016]

Σκεφτηκα να περιμενω λιγο ακομα πριν απευθινθω σε καποιο ψυχολογο.

[goody]

Να σου ζησει το μωρακι σου!

Η πραγματικοτητα της μητροτητας απεχει απο την εικονα που μας πλασαρουν στις ταινιες οπου η εγκυμοσυνη ειναι η ομορφοτερη περιοδος της γυναικας και με το που γενναει λατρευει το μωρο και ειναι η σουπερ μαμα! Οχι, το δεσιμο με το μωρο δυναμωνει μερα με τη μερα αλλα περιλαμβανει λογω αυπνιας και επαναλαμβανομενης ρουτινας, πολυ κουραση και αγχος, αγωνια και τυψεις για το αν εισαι καλη μαμα και αναμικτα συναισθηματα μεχρι να προσαρμοστεις στο νεο σου ρολο και να μπουν ολα στη θεση τους στην καρδια και στο μυαλο σου.

Φυσιολογικα λοιπον τα οσα νιωθεις, με τον καιρο θα νιωθεις ολο και πιο σιγουρη. Προσπαθησε να ξεκουραζεσαι οσο πιο πολυ γινεται, αν μπορεις οταν γυρναει ο αντρας σου να κοιμασαι εστω ενα διωρακι κανε το, η αυπνια χτυπαει στα νευρα χωρις πλακα! Αν ωστοσο νιωθεις συχνα μεστην ημερα να πνιγεσαι και να θες να κλαψεις κλπ τοτε ενα τηλεφωνο εκει που σου προτεινε η σκουντουφλα και γενικα λιγη ψυχολογικη υποστηριξη απο καποιον ειδικο δεν ειναι ντροπη, κανε το ωστε να νιωσεις καλυτερα!

[Lia2016]

Σας ευχαριστω για τα μηνυματα σας. Εσας ποσο καιρο σας πηρε να συνελθετε;

[alcyon]

Θυμήσου:

1. Κάθε μέρα θα γίνεται καλύτερα. Δε θα συμβεί ξαφνικά η αλλαγή, όλα θέλουν το χρόνο τους.

2. Μέσα από τις δυσκολίες έρχεται η αγάπη. Τα άλλα που έχουμε στο νου μας προέρχονται από διαφήμιση του βιτάμ, η οποία απέχει μακράν από την πραγματικότητα.

3. Το μωρό θα γίνει σε λίγο καιρό ανταποδοτικό. Δηλαδή, θα πετάξεις στα ουράνια όταν δεις εκείνο το πρώτο χαμόγελο που θα είναι εντελώς και αποκλειστικά ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Θα υπάρξουν κι άλλες στιγμές που θα αισθανθείς πως όλη αυτή η κούραση αξίζει τον κόπο τελικά.

4. Δε θα είναι για πάντα έτσι κουραστικά.

 

Επίσης:

5. Όταν κοιμάται το παιδί, κοιμήσου κι εσύ ανεξάρτητα από την ώρα.

6. Αν έχεις βοήθεια να τη φυλάξεις μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Αν νομίζεις όμως πως σε αποσυντονίζουν, τότε πες τους να απομακρυνθούν και θα τους φωνάζεις όταν θέλεις.

7. Ζήτα από τον άντρα σου ξεκάθαρα σε τι θες να σε βοηθήσει. Π.χ. "κράτα το παιδί για 10 λεπτά να κάνω μπάνιο" ... κτλ Μην περιμένεις να το σκεφτεί εκείνος και να το προτείνει. Οι άντρες τα σκέφτονται μεν, αλλά κι εκείνοι στην αμηχανία τους δεν ξέρουν πως να φερθούν και έτσι περιμένουν από εμάς την προτροπή. Έως τότε, κάνουν ό,τι έκαναν. Οπότε, ζήτα το με άμεσο τρόπο.

 

Έτσι είναι την πρώτη φορά. Στο επόμενο, επειδή ξέρεις τι σε περιμένει και έχεις βρει λύσεις σε πολλά προβλήματα, θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Σε κάθε παιδί, θα σου φαίνεται ευκολότερο!

[goody]

Εγω δεν ενιωσα ποτε οτι συνηλθα απο κατι, δεν μου κραταγε ολη μερα η κακη διαθεση δηλαδη, απλα το πρωτο τριμηνο με την πολυ αυπνια και ολη την αμηχανια του αγνωστου ειχα κι εγω στιγμες απελπισιας, εκλαιγα απο κουραση και εψαχνα να με ''βρω'' μεσα σε ολη αυτη την κατασταση, αναμεσα σε θηλασμο, πανες, κοιμισμα και φτου και απτην αρχη δηλαδη, ενιωθα οτι δεν ειμαι πια εγω, αλλα ολο αυτο δεν κραταει για παντα,ειναι μονο για λιγους μηνες, σε ενα εξαμηνο θα τρωει απο κουταλι καθιστο, θα γελαει, θα δειχνει, θα βγαζει δοντια, τελειως αλλη φαση δηλαδη!

Γιαυτο υπομονη και ζητα βοηθεια οπως ειπε η Αλκυων για συγκεκριμενα πραγματα, δινε οδηγιες και μοιραζε αρμοδιοτητες για να μην κλαταρεις! Και αν παλι νιωθεις χαλια τοτε μην ντραπεις να ζητησεις βοηθεια.

[Foteinina]

Σας ευχαριστω για τα μηνυματα σας. Εσας ποσο καιρο σας πηρε να συνελθετε;

 

Ολα, Λια μου, γινονται σταδιακα. Θα εγκλιματιστεις γρηγορα. Εμενα μου πηρε τον πρωτο μηνα για να προσαρμοστω, ισως και τον δευτερο.

Αυτα που εγραψε η alcyon ειναι σωστα.

Ο,τι νιωθεις να το λες! Αν χρειαζεσαι βοηθεια, επισης, χωρις σκεψη το λες.

Εισαι τυχερη που εχεις την μαμα σου και την αδερφη σου! Εμενα η μανουλα μου εχει "φυγει" πολλα χρονια και βοηθεια δεν ειχα κα-θο-λου, αν σε παρηγορει κατι τετοιο. Συνεπως εχεις τους πιο αγαπητους σου ανθρωπους κοντα σου καθε μερα! Αυτο ειναι τεραστια βοηθεια και πρακτικη και ψυχολογικη!

Να λες στον εαυτο σου οτι αντεχεις και οτι εισαι πολυ δυνατη. Να υπενθυμιζεις στον εαυτο σου το ποσο ικανη εισαι να ανταπεξελθεις. Οι γυναικες, ειμαστε πολυ πιο δυναυες απο οσο φανταζεσαι!

Καθε μερα θα ειναι και καλυτερα.

Επισης εχεις το θετικο οτι ερχεται καλοκαιρι και θα βγαινετε απο το σπιτι συχνα! Εγω γεννησα αρχες νοεμβρη, περασα ολον τον χειμωνα μεσα.

Τελος, αφου αντεξαμε εμεις, θα αντεξεις και εσυ.

Σου ξαναλεω οτι ολα ειναι καινουργια και ως γνωστον, καθε αρχη και δυσκολη! Καθε αρχη ομως, δεν θα ειναι ετσι για παντα! Θα περασει ο καιρος και δεν θα το καταλαβεις!

[Niki81]

Κανε λιγο υπομονη...λιγο ακομα.Εγω γυρω στους 4 μηνες συνηλθα υπο την εννοια οτι ηρεμησαν και οι ορμονες.Τους πρωτους μηνες ειχα χασει αρκετα τον εαυτο μου...δεν ημουν εγω...δεν αντιδρουσα σωστα.Εχεις βοηθεια ειναι βασικο αυτο.Εγω δεν ειχα.Και ειχα κι ενα μωρο τσακωμενο με τον υπνο.Ακομα και το ξενυχτι καποια στιγμη συνηθιζεται.Οταν ανοιξει λιγο ο καιρος και μεγαλωσει λιγακι το μωρακι σου να το παιρνεις να βγαινεται εξω...πιστεψε με θα σε βοηθησει αφανταστα.Οταν νιωθεις χαλια αστο λιγο στη μαμα σου και πηγαινε μια βολτα ...μιση ωρα να περπατησεις, να παρεις ενα καφε , να χαζεψεις μια βιτρινα.Ολες περασαμε νομιζω απο εκει.Και ναι στο δευετρο καμια σχεση...τοπρωτο ειναι το προβλημα.Γιατι μεχρι τωρα ειχε μονο εσενα να νοιαστεις...εκανες οτι ηθελες, κοιμοσουν οσο ηθελες , ετρωγες οποτε ηθελες.Τωρα αυτα αλλαξαν...λογικο ειναι να σου φαινεται καπως.Συντομα θα εισαι πιο δυνατη ...το μωρακι θα αντιδρα αλλιως και θα εισαστε καλυτερα.Ουτε εσυ εισαι κακια μαμα...ουτε το μωρο σου περιεργο...ολα αυτα που βιωνεις ειναι φυσιολογικοτατα.

[mkcm]

Καταρχήν, να σου ζήσει το μωράκι σου!!!!!! Αυτό που περνάς είναι ένα μικρό "πένθος". Πενθείς για τη ζωή που άφησες πίσω σου, ώστε να γιορτάσεις τη νέα ζωή που έρχεται!!!!!!!!!

Δε θα σου πω ότι σε λίγο καιρό θα είναι όλα όπως πριν. Δε θα είναι. Θα είναι καλύτερα!!!!!!!! Η μητρότητα αλλάζει τις προτεραιότητές μας, αλλάζει τους ρυθμούς της ζωής μας, τον τρόπο σκέψης μας, σχεδόν τα πάντα. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλει χρόνο. Άλλες χρειάζονται περισσότερο, άλλες λιγότερο, άλλες θέλουν χείρα βοηθείας, άλλες την ησυχία τους, άλλες έχουν εύκολα μωράκια, άλλες πιο ζόρικα. Στο τέλος πάντως αυτό που νιώθουμε όλες είναι το ίδιο: την απόλυτη αγάπη.

Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με αυτή του άντρα σου. Δυστυχώς, και στο λέω από προσωπική πείρα, οι άντρες δεν αλλάζουν σχεδόν τίποτα στη ζωή τους. Δε θα το σκεφτούν να κανονίσουν μια δουλειά το απόγευμα, έναν καφέ, ένα γήπεδο, ραντεβού για κούρεμα, σε αντίθεση με τη μάνα που θα κάνει πλάνο μήνα για να τα κανονίσει όλα αυτά.

Θα σου πω το κλισεδάκι, που όμως είναι σωτήριο: Κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό σου, αφουγκράσου το τις στιγμές που το θηλάζεις, το κρατάς αγκαλιά, του αλλάζεις πάνα, ρούφα την κάθε στιγμή, γιατί δε θα επιστρέψει. Πριν το καταλάβεις καν θα πάει 3 - 4 χρονών κι εκεί που σε κράταγε από το χέρι στην παιδική χαρά και σε έψαχνε με το βλέμμα του σε κάθε βήμα, θα σε αφήνει να το παρακολουθείς από το παγκάκι και να το θαυμάζεις...

[Lia2016]

οπως τα λες νιωθω mkcm. Καποιες φορες νιωθω ενα βαρος στο στηθος και σκεφτομαι παλι τα ιδια καθε 2-3 ωρες. Ακομα και τη ωρα που κοιμαμαι κοιμαμαι τοσο ελαφρια που ακουω τα παντα και εχω συνεχεια το αγχος και την ευθυνη.Αλλες βραδιες που δεν κοιμαται τα βραδια απολαμβανω να τον κρατω αγκαλια.

[miriki]

Εγώ συμφωνώ με τη λύση Φαιναρέτη και άμεσα κιόλας. Θα σε απελευθερώσει πολύ γρήγορα.

Επίσης φρόντισε ειδικά τα απογεύματα που μαζεύεται το πήξιμο να έχεις παρέα και τα πρωινά βγες βόλτα στη γειτονιά μάρσιπος και έξω. έστω για πέντε λεπτά, να σε δει ο ήλιος.

 

Ζεις μια από τις μεγαλύτερες μεταβάσεις της ζωής και πρέπει να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να προσαρμοστεί. Αλλά πρέπει και όλη η οικογένεια να προσαρμοστεί. Βάλε το μπαμπά στο παιχνίδι όσο περισσότερο γίνεται. Π.χ. να κάνει εκείνος μπάνιο το μωρό ή να το αλλάξει τη νύχτα που θα ξυπνήσει. Θα πάει κομμάτια στη δουλειά κάποιες φορές, δε χάλασε ο κόσμος.

[eliz8]

Καλησπέρα. Να σου ζήσει το μωράκι, γερό και δυνατό εύχομαι.

Συμφωνώ κ εγώ με τη λύση φαιναρέτη, δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά όσα μου έχουν μεταφερθεί είναι αξιόλογα.

Επειδή ρώτησες για τις δικές μας εμεπιρίες εγώ θυμάμαι στο γιο μου κ το λέω σε όλες τις κοπέλες που γνωρίζω, οι 40 πρώτες μέρες θα περάσουν κ δεν θα ξαναέρθουν... για εμένα ήταν πολύ δύσκολες. Από εκεί κ πέρα κάθε μέρα είναι και καλύτερα μέχρι που γίνεται μαγικά όμορφα! Επίσης θα συμφωνήσω πολύ με το να βάλεις το μπαμπά στο παιχνίδι με συγκεκριμένες οδηγίες γιατί στην αρχή χαόνονται κ μπερδεύονται κ στη συνέχεια λίγο βολεύονται. Εγώ του είχα ζητήσει να κάνουμε μαζί το μπάνιο κ να κάνει το ρέψιμο τη νύχτα. Σιγά σιγά έκανε όλο και περισότερα γιατί έφτιαχνε τη σχέση του με το παιδί.

Κάθε κοπέλα θα σου πει την εμπειρία της όμως καμία (νομίζω) εδώ δεν είναι ειδική για να σε καθοδηγήσει, εσένα κ οποιαδήποτε άλλη κοπέλα βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Καλύτερα να ζητήσεις μια "επαγγελματική συμβουλή" ακόμη κι αν δεν είναι απαραίτητη, μόνο καλό θα σου κάνει! Υπομονή, τα καλύτερα έρχονται...

[Lia2016]

ειμαι απο Κυπρο και δεν ξερω κατα ποσο μπορω να εχω προσβαση σε αυτη την γραμμη. Εχω ειδη επικοινωνισει με μια ψυχολογο εδω για ραντεβου αλλα το σκεφτομαι ακομα εφοσον ολοι μου λενε οτι αυτο που περναω ειναι φυσιολογικο

[Niki81]

ειμαι απο Κυπρο και δεν ξερω κατα ποσο μπορω να εχω προσβαση σε αυτη την γραμμη. Εχω ειδη επικοινωνισει με μια ψυχολογο εδω για ραντεβου αλλα το σκεφτομαι ακομα εφοσον ολοι μου λενε οτι αυτο που περναω ειναι φυσιολογικο

 

Ειναι φυσιολογικοτατο...ομως αν εχεις τη δυνατοτητα να επισκεφτεις εναν ψυχολογο να σε βοηθησει λιγο να ξεκολλησεις καντο.Το να ζητησεις βοηθεια απο καποιον δε σημαινει ουτε οτι εισαι αρρωστη ουτε οτι σου συμβαινει κατι παραλογο.Ειναι δυσκολος ο πρωτος καιρος με νεογεννητο...δυσκολη η προσαρμογη στα νεα δεδομενα.Μακαρι ολες οι μανουλες να μπορουσαν να δεχονται καποια ψυχολογικη στηριξη τους πρωτους μηνες.Μονο και μονο ο χρονος που θα εισαι στον ψυχολογο να μιλας με εναν ενηλικα...χωρις το μωρακι διπλα...αυτο απο μονο του να δεις θα σε βοηθησει.

[Merendoula]

Καλησπέρα κορίτσι μου.

 

Έχω ένα μωρό 8 μηνών και σε διαβεβαιώ πως είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό που περνάς. Η εικόνα της ευτυχισμένης μαμάς με το τακούνι και τη μάσκαρα είναι χόλυγουντ. Όλες μας ήμασταν άυπνες, με τους μαύρους κύκλους να γεμίζουν το άλλοτε πανέμορφο προσωπάκι μας, με τις πιτζάμες και τις παντόφλες όλη μέρα. Το μυαλό ένας πουρές στην κυριολεξία, δεν μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη και δεν έχεις και μυαλό για τίποτα άλλο. Κάνεις τα πάντα και νομίζεις πως τα κάνεις όλα λάθος και ότι δεν έχεις κάνει τίποτα.

 

Να σου πω και κάτι από προσωπική εμπειρία. Οι παλιότερες μαμάδες τείνουν να ξεχνάνε πως ήταν σαν λεχώνες και να σε κάνουν να νιώθεις ότι εκείνες τα κατάφερναν καλύτερα. Η βοήθεια της μαμάς σου είναι πολύτιμη κάποιες φορές, καταστροφική για την ψυχολογία σου όμως όταν άθελά της σου λέει για παράδειγμα "όχι έτσι το μωρό", "δώσε συμπλήρωμα", "πεινάει δεν το βλέπεις??" και πολλά άλλα που σε κάνουν να αμφιβάλεις για τις ικανότητές σου ως μάνα. Δεν το κάνουν επίτηδες και μάλλον δεν το αντιλαμβάνεσαι κ εσύ αν συμβαίνει, αλλά εγώ όταν σταμάτησα να έχω αυτή την περιβόητη βοήθεια κατάλαβα ότι φροντίζω ήρεμη και χαλαρή το μωρό μου πλέον. Άσε κάποιες μέρες ελέυθερες μόνη σου με το μωρό σου να μάθετε ο ένας τον άλλο χωρίς τρίτα πρόσωπα, πραγματικά είναι σωτήριο.

 

Εγώ συνήλθα κάπως στο δίμηνο κοντά. Χαλάρωσα πολύ περισσότερο όμως στους 4-5 μήνες που κάνει και δικά του αντισώματα και δεν πολυφοβάσαι όπως νωρίτερα.

 

Και δεν χρειάζεσαι ψυχολόγο. Χρόνο χρειάζεσαι καλή μου.

[Lia2016]

Γεια σου Merendoula εχεις δικαιο κανενας δεν σε προετοιμαζει απο πριν για το τι ερχεται με ενα μωρο. Ολοι το κανουν να φαινεται οτι ειναι το πιο ευχαριστο πραγμα. Εγω νιωθω ενα βαρος στο στηθος χωρις καποιο λογο και δεν νιωθω χαρα. Ακομα και οταν λειπω νιωθω τυψεις και δεν ηρεμω

[miriki]

Γεια σου Merendoula εχεις δικαιο κανενας δεν σε προετοιμαζει απο πριν για το τι ερχεται με ενα μωρο. Ολοι το κανουν να φαινεται οτι ειναι το πιο ευχαριστο πραγμα. Εγω νιωθω ενα βαρος στο στηθος χωρις καποιο λογο και δεν νιωθω χαρα. Ακομα και οταν λειπω νιωθω τυψεις και δεν ηρεμω

 

Εμ βέβαια αφού για εκείνους διαρκεί λίγες ώρες γιά κάποιες ημέρες. Τι υπόλοιπες κάνουν μπάνιο, πάνε τουαλέττα, κοιμούνται, χαζολογάνε στο τηλέφωνο, για να μη μιλήσω για ακραία πράγματα όπως πάνε για ψώνια, πίνουν καφέ με τις φίλες τους, ή πάνε για ποτό....

 

Εσύ είσαι εκεί 24/7 και μόλις συνειδητοποίησες ότι αυτό δε διακόπτεται, δεν έχει διάλειμμα. Τα καλά νέα είναι ότι όσο περνάει ο καιρός συνηθίζεις, βρίσκεις τα πατήματά σου χτίζεις την επικοινωνία σου με το μωρό κι έτσι δε σε κατακλύζει το άγχος ασταμάτητα. Επίσης το μωρό μεγαλώνει ανταποκρίνεται περισσότερο και όπως θα διαπιστώσεις τίποτε από όλα αυτά δεν κρατάει για πάντα. Στο τέλος σου μένει μόνο η γλύκα της μωρουδίλας και νοσταλγείς το πώς ήταν το μωράκι σου μικρούλι (αλλά όχι το πώς ένιωθες εσύ) οπότε βοηθάς με πολλή χαρά τις λεχώνες γύρω σου και τους λες με τη σειρά σου τι ωραία και τι τυχερή και μπλα μπλα μπλα.....

 

Φυσιολογικό ξεφυσιολογικό κάνε ένα ρ/β με την ψυχολόγο αφού μπορείς ώστε να αξιολογήσει εκείνη της σοβαρότητα ή μη του πράγματος και να έχεις ένα δίχτυ ασφαλείας μήηηηπως τυχόν χρειαστεί. Τα ζιζάνια τα κόβουμε μικρά δεν περιμένουν να θεριέψουν.

 

Μόλις σαραντίσεις θα γίνει ένα κλικ. Μόλις διπλοσαραντήσεις θα πετάς (θα σέρνεσαι πάλι, αλλά όλα θα είναι καλύτερα.)

[Merendoula]

Ούτε εγώ ένιωθα χαρούμενη στην αρχή. Ίσα ίσα είχα τύψεις πως δεν είμαι κατάλληλη γιατί νόμιζα πως θα έπρεπε να νιώθω πολύ δεμένη με το μωρό και να είμαι τρισευτυχισμένη και όσο δεν γινόταν αυτό γινόμουν πιο χάλια...Από 1 μήνα και μετά όμως πήγα για καφέ με το μωρό (ήταν καλοκαίρι όμως και δεν φοβόμουν κλειστούς χώρους), πήγαμε βράδυ παραλία για μπυρίτσα μαζί του, βγαίναμε μεγάλες βόλτες κάθε μέρα και τότε ένιωσα οικογένεια και δέσιμο με το μωρό και τον άντρα μου (τον οποίο κ εγώ ένιωθα μακρυά, ενώ δεν ήταν).

 

Όλες το ίδιο περνάμε. Δεν είμαστε πριγκήπισσες να το μεγαλώνουν οι νταντάδες και να μας πασπατεύουν οι μανικιουρίστες! Απλές γυναίκες είμαστε που ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Μην ξεχνάμε πως η ίδια μας η φύση μας έχει σε εγρήγορση για προστασία του νεογνού (καμία μάνα στη φύση δεν κοιμάται και δεν τρώει ήρεμη. Όλα τα είδη ξαγρυπνούν πάνω από τα νεογνά τους.).

 

Και μια τελευταία παρατήρηση με όλη την καλή και ειλικρινή διάθεση προς τις υπόλοιπες μαμάδες του φόρουμ. Ας μην σκεφτόμαστε αμέσως την επιλόχειο κατάθλιψη και αγχώνουμε και τις νέες μανούλες. Δεν χρειάζεται να προσθέτουμε στην ήδη βεβαρυμένη ψυχολογία μας λεχώνας την ιδέα της κατάθλιψης. Είναι η νέα της πραγματικότητα και η κατακόρυφη πτώση των ορμονών που τρελαίνουν τον εγκέφαλο. Παραθέτω κ ένα κείμενο που βρήκα στο ιντερνετ από ψυχολόγο και τα λέει όλα σε λίγες γραμμές

 

"Πρέπει να ξεχωρίσουμε ευθύς εξαρχής την κατάθλιψη μετά τον τοκετό (επιλόχεια κατάθλιψη), από την συναισθηματική δυσφορία των 2 πρώτων εβδομάδων.

Τις πρώτες δύο εβδομάδες από τον τοκετό, μπορεί να παρατηρηθεί σε αρκετές νέες μητέρες, μια παροδική συναισθηματική δυσφορία, με έντονα αρνητικά συναισθήματα. Εμφανίζεται λίγο μετά τον τοκετό, στις μισές περίπου γυναίκες, κορυφώνεται 3-5 ημέρες μετά τη γέννα και εξαφανίζεται σε 2 εβδομάδες. Η μητέρα κλαίει πιο εύκολα από ότι συνήθως, παρουσιάζει προβλήματα ύπνου και νιώθει εκνευρισμό και λύπη. Η κατάσταση αυτή είναι πολύ συχνή και αναμενόμενη και δεν θεωρείται απαραίτητα ασθένεια."

[skountoufla]

Και μια τελευταία παρατήρηση με όλη την καλή και ειλικρινή διάθεση προς τις υπόλοιπες μαμάδες του φόρουμ. Ας μην σκεφτόμαστε αμέσως την επιλόχειο κατάθλιψη και αγχώνουμε και τις νέες μανούλες. Δεν χρειάζεται να προσθέτουμε στην ήδη βεβαρυμένη ψυχολογία μας λεχώνας την ιδέα της κατάθλιψης.

 

Ποιος μίλησε για κατάθλιψη;

Είσαι η πρώτη που αναφέρεις μια τέτοια παθολογική κατάσταση.

Αν δεν κανω λαθος, ΟΛΕΣ οι απαντησεις αναφερουν οτι ειναι απολυτα φυσιολογικο αυτο που νιωθει η Λία και οτι μερα με τη μερα θα αισθανεται καλυτερα.

[Merendoula]

Ευθέως δεν μίλησε καμία, αλλά πολλά κορίτσια είπαν να ζητήσει συμβουλή ψυχολόγου. Δεν θεωρώ πως κάθε γυναίκα που γεννά και σαστίζει τον πρώτο καιρό πρέπει να επικοινωνεί με ειδικό, μόνο όσες είναι πραγματικά στα πρόθυρα κατάθλιψης. Αν δεν υπονοούσατε αυτό, τότε γενικά προτείνω να μην σπρώχνουμε τον κόσμο αμέσως προς την αναζήτηση βοήθειας, γιατί σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση το εκλαμβάνει κ ο ίδιος αλλιώς, όπως ας πούμε πως το παρερμήνευσα κ εγώ. Σε κάθε περίπτωση δεν θέλησα ποτέ να θίξω καμία κοπέλα που προσπάθησε να βοηθήσει!

[skountoufla]

Μερεντούλα μου, για να το ξερεις κι εσυ για τη ζωη σου γιατι μυρίζομαι λιγο παλαιολιθικες αποψεις : ο ψυχολογος δεν ειναι μπαμπούλας, το να δουμε εναν ψυχολογο δεν μας στιγματιζει, ουτε μας τρομοκρατεί ουτε σημαινει οτι εχουμε καταθλιψη (για τη διαγνωση και τη θεραπεια της οποιας αλλωστε "αρμοδιος" ειναι ο ψυχιατρος) ή οτι "είμαςτε αςθενείς". Μπορει να δυσκολευομαστε να διαχειριστουμε μια κατασταση και μια (ή περισσοτερες) συζητηση με καποιον που εχει σπουδασει πανω σ' αυτο το αντικειμενο, να μας βοηθησει πολυ ή απλά να μας ανακουφισει. Μπορει καποιος πχ να χασει δικο του ανθρωπο και, χωρις να υποστει καταθλιψη, να δυσκολευεται στη διαχειριση του πενθους ή ακομα και μια μαμά μπορει να ζοριστει πολυ απο τον ρολο της και να αποτανθει εκει για βοηθεια, για συμβουλη και μαλιστα δεν εννοω καν λεχωνα μαμά, αλλα μαμά που μπορει να "παλευει" με παιδια 4 και 5 ετων χωρις βοηθεια (απλο παραδειγμα απο τον κυκλο μου).

Δεν προκειται για ασθενεια ουτε για κατι που πρεπει να το σκεφτουμε πολυ σοβαρα ή να το κρυψουμε ή να μας κανει να ντρεπόμαστε.

Οποτε "καθε γυναικα που σαστιζει οταν γενναει" οχι, αλλα καθε γυναικα που σαστιζει οταν γενναει και νιωθει την αναγκη να το κανει, ναι!

Αλλωστε η Λια είπε οτι το σκεφτεται. Την αποτρεπουμε δηλαδη;

[miriki]

Επιπλέον πολύυυυυυυυυυ πριν μας χτυπήσει την πόρτα η όποια παθολογία μπορούμε να πάρουμε βοήθεια ώστε να μην μας χτυπήσει.

 

Οι μεταβατικές περίοδοι και τα έντονα γεγονότα (π.χ. ένας τοκετός) μπορεί να μας ξυπνήσουν παλιά τραύματα, ανησυχίες, ανασφάλειες, απογοήτευση, αίσθημα αδυναμίας. Ποιος ο λόγος να παλεύει κανείς μόνος του; Δηλ αν την ενοχλεί το δόντι της λιγάκι να περιμένει να πονέσει ή να παέι κατευθείαν στον οδοντίατρο ώστε να μην την πονέσει ποτέ.

 

Και σε τελική ανάλυση εφόσον η κοπέλα μιλάει για απελπισία, δε με νοιάζει καθόλου αν αυτό που της συμβαίνει λέγεται κατάθλιψη, μελαγχολία, καινουριομανουλίαση ή δεν ξέρω τι. Κανένας δεν πρέπει να νιώθει αβοήθητος.