Όταν η Μανούλα δεν έχει δίκιο

[magdoulini]

σε αντιλογο του αρθρου με τις φωτο, εμενα θα με προβληματιζε πολυ το αλλο ακρο της σημερινης εποχης:αυτο του υπερμετρου φιλελευθερισμου ανατροφης των παιδιων μας...που μεταφραζεται σε παιδια χωρις αξιες,σε παιδια χωρις σεβασμο για τιποτε,σε παιδια που παινευομαστε ως ανεξαρτητα,αλλα στην ουσια ειναι παιδια αγενη ισον για τους γονεις τους ανεξαρτητα...σε γονεις που στο βωμο αυτου του φιλελευθερισμου και της τασης του να γινει ανεξαρτητο το παιδι τους, του στερουν την εκδηλωση της αγαπης τους για να μην τυχον κανουν το παιδι να αισθανθει οτι το υπερπροστατευουν...σε παιδια που καλουνται να τα βγαλουν περα μονα τους σε δυσκολες για εκεινα καθημερινες καταστασεις για να γινουν ανεξαρτητα... αναγνωριζω αυτη την συμπεριφορα σε πολλους ανθρωπους γυρω μου...σε πολλα παιδακια στον παιδικο σταθμο που πηγαινει το παιδι μου...σε πολλους γονεις που θεωρουν την διαπαιδαγωγηση που θετει ορια πχ ως μια διαπαιδαγωγηση αναλογη του τυπου των φωτο που παρουσιαζει το αρθρο...αυτο με προβληματιζει περισσοτερο και οχι οι τυχον πια,τρανταχτες περιπτωσεις που σιγουρα υπαρχουν και περιγραφονται απο τις παραπανω φωτο...

[skountoufla]

σε αντιλογο του αρθρου με τις φωτο, εμενα θα με προβληματιζε πολυ το αλλο ακρο της σημερινης εποχης:αυτο του υπερμετρου φιλελευθερισμου ανατροφης των παιδιων μας...που μεταφραζεται σε παιδια χωρις αξιες,σε παιδια χωρις σεβασμο για τιποτε,σε παιδια που παινευομαστε ως ανεξαρτητα,αλλα στην ουσια ειναι παιδια αγενη ισον για τους γονεις τους ανεξαρτητα...

 

Αυτόν τον προβληματισμό τον βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα!

Για να πω την αλήθεια, πιο συχνά παρατηρώ (ή ίσως αυτά που τραβούν την προσοχή) περιστατικά τέτοιων παιδιών (παιδιά-"τσουτσέκια", για να το πω λίγο χοντρά), παρά παιδιών δειλών ή τρομαγμένων ή κολλημένων στη μαμά.

Βέβαια μπορεί αυτό να μπλέκεται και με αυτά που λεει το άρθρο πχ η δαιμονοποίηση του δασκάλου από τον γονιό μπροστά στο παιδί, δίνει στο παιδί το μήνυμα ότι με τη συγκατάθεση του γονιού αψηφούμε ή και υποτιμούμε τον δάσκαλο, ο οποίος όμως είναι μια αποδεκτή μορφή εξουσίας (το "εξουσίας" οχι με την αρνητική έννοια, αλλά επειδή εκ των πραγμάτων στο σχολείο λειτουργούμε ως συνολο, είμαστε αναγκαστικά και συμβατικά κάτω από μία σφαίρα εξουσίας/επιρροής, την οποία κατ' αρχήν αποδεχόμαστε και σεβόμαστε).

 

 

Σε αυτο που λες παραπανω διαφωνω με την εννοια οτι τα τρανταχτα λαθη οπως πχ του κοβω τα φτερα δεν ειναι κατι που γινεται με τρανταχτο τροπο για να πει καποια 'μα ναι εγω του κοβω τα φτερα και καλα κανω!'' αλλα ειναι μικρα καθημερινη λαθη που κανουμε αθελα μας πολλες φορες και οδηγουν στο κοψιμο των φτερων!

 

Μα, ενώ στην αρχή λες ότι τα μικρά καθημερινά λάθη δεν επιδρούν καταλυτικά στην ψυχολογία των παιδιών μας ("διαφωνω ως προς τις συνεπειες απλων καθημερινων περιστατικων"), εδώ λες ότι αυτά ακριβώς τα μικρά καθημερινά, συσσωρεύονται σε μία βλάβη της ψυχολογίας, δεν το καταλαβαίνω καλά?

[Niki81]

σε αντιλογο του αρθρου με τις φωτο, εμενα θα με προβληματιζε πολυ το αλλο ακρο της σημερινης εποχης:αυτο του υπερμετρου φιλελευθερισμου ανατροφης των παιδιων μας...που μεταφραζεται σε παιδια χωρις αξιες,σε παιδια χωρις σεβασμο για τιποτε,σε παιδια που παινευομαστε ως ανεξαρτητα,αλλα στην ουσια ειναι παιδια αγενη ισον για τους γονεις τους ανεξαρτητα...σε γονεις που στο βωμο αυτου του φιλελευθερισμου και της τασης του να γινει ανεξαρτητο το παιδι τους, του στερουν την εκδηλωση της αγαπης τους για να μην τυχον κανουν το παιδι να αισθανθει οτι το υπερπροστατευουν...σε παιδια που καλουνται να τα βγαλουν περα μονα τους σε δυσκολες για εκεινα καθημερινες καταστασεις για να γινουν ανεξαρτητα... αναγνωριζω αυτη την συμπεριφορα σε πολλους ανθρωπους γυρω μου...σε πολλα παιδακια στον παιδικο σταθμο που πηγαινει το παιδι μου...σε πολλους γονεις που θεωρουν την διαπαιδαγωγηση που θετει ορια πχ ως μια διαπαιδαγωγηση αναλογη του τυπου των φωτο που παρουσιαζει το αρθρο...αυτο με προβληματιζει περισσοτερο και οχι οι τυχον πια,τρανταχτες περιπτωσεις που σιγουρα υπαρχουν και περιγραφονται απο τις παραπανω φωτο...

 

Προσωπικα να σου πω την αληθεια...τέτοιες περιπτώσεις δεν εχω συναντησει ποτε μεχρι στιγμης.Δεν καταλαβαίνω και απολυτα τι εννοεις.

Από την άλλη μαμαδες υπερπροστατευτικες,που δε δεχονται καν το ενδεχομενο να κανουν κατι λαθος...δε δεχονται καν να δεχτουν πως και ο τροπος που μεγαλωνεις εσυ το παιδι σου μπορει να διαφερει από το δικο τους αλλα κι αυτος σωστος είναι...τέτοιες μαμαδες εχω συναντησει παααρα πολλες.

[goody]

 

Μα, ενώ στην αρχή λες ότι τα μικρά καθημερινά λάθη δεν επιδρούν καταλυτικά στην ψυχολογία των παιδιών μας ("διαφωνω ως προς τις συνεπειες απλων καθημερινων περιστατικων"), εδώ λες ότι αυτά ακριβώς τα μικρά καθημερινά, συσσωρεύονται σε μία βλάβη της ψυχολογίας, δεν το καταλαβαίνω καλά?

 

χαχαχα οχι το αντιθετο ειπα και στην αρχη, οτι συμφωνω μαζι σου για την αυτοκριτικη αλλα διαφωνω (μαζι σου) οτι τα μικρα και καθημερινα λαθη δεν επιδρουν στην ψυχολογια των παιδιων.

Θεωρω οτι συσσωρευονται και επιδρουν.

 

Συμφωνω με την magdoulini κι εγω το βλεπω και αυτο, οχι στον κυκλο μου αλλα κυριως στο facebook σε καποιες ομαδες που ακολουθουν συγκεκριμενες παιδαγωγικες τακτικες. Δεν τις γνωριζω προσωπικα δηλαδη αλλα βλεπω για παραδειγμα πολλους γονεις που θελουν να μεγαλωνουν τα παιδια τους πχ με ενσυναισθηση, να χανουν την ουσια και να καταληγουν να αφηνουν το παιδι να αποφασιζει τα παντα ωστε να μην θιξουν την προσωπικοτητα του. Εχουν κανει το κλαμμα να ειναι το μεγαλυτερο αμαρτημα, μην μπα και δακρυσει το ματακι του παιδιου αμεσως τρεχουν να του κανουν το χατηρι με αποτελεσμα να μεγαλωνουν εγωκεντρικα παιδια.

Και φυσικα το υπερασπιζονται ολο αυτο γιατι το εχουν ψαξει!

Θα επρεπε να παρατηρουμε και λιγο το παιδι μας ομως και να κρινουμε εκ του αποτελεσματος.

[ΑΝΝΑ24]

Φαντάζομαι ότι τα μικρά καθημερινά λάθη, σε σχέση με τα μεγάλα, έχουν να κάνουν και με την ηλικία του παιδιού.

Σε ένα νήπιο, αν δεν είσαι με κάποιον τρόπο "ακραίος" δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο μεγάλο και σοβαρό λάθος που θα κοστίσει την προσωπικότητα του παιδιού (αν και ίσως ο Γιωσαφάτ διαφωνεί μαζί μου ).

Τα "λάθη" είναι στο επίπεδο που λέει η Goody.

Δημιουργούν όμως (μάλλον) τις ράγες πάνω στις οποίες θα κινηθεί η αλληλεπίδραση μαμάς-παιδιού για τα επόμενα χρόνια.

πχ. η μαμά που θα αποφασίσει ότι το παιδί δεν μπορεί να δένει μόνο του τα παπούτσια του στα έξι, δεν μπορεί να αποφασίζει για το τι (μπάχαλο) θα φτιάξει μέσα στα συρτάρια του γραφείου του, πρέπει να φορέσει ζακέτα ακόμα κι αν (εμφανώς) ζεσταίνεται, του φτιάχνει τη ζωγραφιά για το σχολείο, κλπ κλπ, ίσως εξελιχθεί στη μαμά που θα θέλει να αποφασίζει τα αντίστοιχα και στην ηλικία των 15, 25, 35, 45+++ (μπορώ να πω ότι η δική μου το κουτσοπλησιάζει το προφίλ).

 

Από την άλλη, πρέπει να το μάθεις τα παπούτσια του να τα δένει σωστά, όχι με τα κορδόνια να κρέμονται. Τα συρτάρια του γραφείου πρέπει να έχουν μια τάξη (τα δικά μας ξέφυγαν αυτή τη βδομάδα, μόνο βρυα και λειχήνες δεν έχουν μέσα, πρέπει να τη βάλω να τα ταχτοποιήσει, όχι να της τα πετάξω όλα και να τα κάνω όπως μου αρέσει εμένα, να δω τι θα καταφέρει ), η ζακέτα μπορεί τελικά να χρειάζεται. Ζωγραφιά για το σχολείο δεν θα φτιάξω, είμαι κάθετη .

 

Θέλω να πω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεχωρίζεις πότε πρέπει να πιέσεις (γιατί οπωσδήποτε πρέπει) και πότε να αφήσεις να γίνει κάτι λιγότερο σωστό ώστε να μπορέσει το παιδί να μάθει την υπευθυνότητα.

 

Νομίζω ένας καλός μπούσουλας είναι να έχεις υπόψιν ποιός είναι ο στόχος σου και γιατί κάνεις το καθετί. Αν στο βάθος η απάντηση είναι "γιατί έτσι νιώθω (εγώ) καλά", ίσως θέλει περαιτέρω διερεύνηση.

[nikol*]

Προφανώς οι φωτογραφίες είναι ''ακραίες'' για να δείξουν ακριβώς τι εννοούν....αν βλέπαμε απλα΄μια μαμά , να αγκαλιάζει το παιδί της, θα μας φαινόταν απολύτως φυσιολογικό , όπως κ είναι ,αν δεν σε πνίγει η αγκαλιά

 

Πιστεύω ,οτι εμείς οι γονείς βοηθάμε ή όχι το παιδί να αυτονομηθεί , να έχει πρωτοβουλία , μέσα από τις καθημερινές δραστηριότητες.

Φυσικά , τα μικρά μας πάντα προσπαθούν να μας εκμεταλλευτούν. Ο γιος μου χθες έκλαιγε πόση ώρα γιατί του είπα οτι δεν μπορούσα να του δώσω κάτι από το ψυγείο , γιατί μαγείρευα, να έρθει να το πάρει...προτιμούσε να κάτσει να κλαίει ....4.5 χρονών δεν μπορεί να ανοίξει το ψυγείο ? αλίμονο........απλά βαριόταν......

[goody]

 

Νομίζω ένας καλός μπούσουλας είναι να έχεις υπόψιν ποιός είναι ο στόχος σου και γιατί κάνεις το καθετί. Αν στο βάθος η απάντηση είναι "γιατί έτσι νιώθω (εγώ) καλά", ίσως θέλει περαιτέρω διερεύνηση.

 

Αυτο!!!!

[skountoufla]

χαχαχα οχι το αντιθετο ειπα και στην αρχη, οτι συμφωνω μαζι σου για την αυτοκριτικη αλλα διαφωνω (μαζι σου) οτι τα μικρα και καθημερινα λαθη δεν επιδρουν στην ψυχολογια των παιδιων.

Θεωρω οτι συσσωρευονται και επιδρουν..

Α, εντάξει, τότε ίσως εγω δεν το ειχα εκφράσει καλά στο άλλο ποστ μου, γιατί κι εγώ πιστευω ότι τα μικρά-μικρά καθημερινά συσσωρεύονται και επιδρούν .

Νικη81, εγω νομιζω ότι εχεις συναντησει τετοιες περιπτώσεις, ίσως δεν σου τραβούν πολυ την προσοχή: ειδικά αυτό που γραφεις "μαμαδες που δε δεχονται καν το ενδεχομενο να κανουν κατι λαθος...", ειναι ακριβώς η "μαγιά" για να γίνουν και τα παιδιά τους έτσι: να μην δεχονται το ενδεχόμενο να κανουν κατι λάθος, το οποίο πολύ συχνά σε επίπεδο σχολείου εκφράζεται με την υπερβολική αντίδραση του παιδιού σε μια παρατήρηση του δασκάλου (κλάμα, απόγνωση, θυμός, επιθετικότητα).

Λειπει δηλαδή η ταπεινότητα της άγνοιας "μπορεί και να μην το ξέρω, μπορεί και να μην το κάνω καλά, μπορεί και να έχω άδικο" και γενικά η ανεμελιά σε περίπτωση διόρθωσης (έκανα κατι λάθος, μου είπαν το σωστό, θα το κάνω σωστά από δω και μπρος) και όχι να νιώθουμε -ειτε εμείς είτε τα παιδιά- ότι η διορθωση ισούται με ακύρωσή μας (μμμ, σαν να κολλάει εδω το "δικά μας απωθημενα" του αρθρου).

Δηλ συχνά τα παιδιά-τσουτσέκια, βγαινουν από γονείς-τσουτσέκια.

 

Δεν έχεις πετύχει παιδάκια να παίζουν μαζί και να υπάρχει ένα που θα αρπάξει το παιχνίδι από τα άλλα και θα "όχι, δεν το κάνουμε έτσι, ΕΤΣΙ το κάνουμε!" μπορεί να ειναι ένα "απαλό" παραδειγμα, αλλά σε επίπεδο παιδιών (ηλικίας 4 και κάτω τουλάχιστον), εχει τη σημασία του.

 

Και να πω και κάτι άλλο?

Ειναι ισως κλισέ, αλλά τα λένε ''κλισέ" για κάποιον λόγο : η ίδια η συμπεριφορά μας ως γονιών μεσα στο σπίτι, ειναι μπούσουλας για το παιδί, η έλλειψη σεβασμού, το διαρκές μάλωμα και -κυρίως- η συνεχής παρατήρηση από τον έναν γονιό στον άλλο ("μα τόσο δύσκολο είναινα οτ κάνεις μια φορά σωστά?", "άχρηστος είσαι τελείως?" κλπ), δημιουργεί πρότυπο συμπεριφοράς και ταση υποβιβασμού των άλλων.

[ΑΝΝΑ24]

...

Λειπει δηλαδή η ταπεινότητα της άγνοιας "μπορεί και να μην το ξέρω, μπορεί και να μην το κάνω καλά, μπορεί και να έχω άδικο" και γενικά η ανεμελιά σε περίπτωση διόρθωσης (έκανα κατι λάθος, μου είπαν το σωστό, θα το κάνω σωστά από δω και μπρος) και όχι να νιώθουμε -ειτε εμείς είτε τα παιδιά- ότι η διορθωση ισούται με ακύρωσή μας (μμμ, σαν να κολλάει εδω το "δικά μας απωθημενα" του αρθρου)....

 

Συμφωνώ σε όλα Σκουντούφλα, ειδικά σε αυτό.

Νομίζω ότι είναι γνώρισμα γενικό (της γενιάς μας? των Ελλήνων? του ανθρώπινου είδους?). Αν βάζαμε μια δόση από αυτή την ταπεινότητα στη ζωή μας, μάλλον θα φτιάχναμε μια καλύτερη κοινωνία. Ως γονείς, ως επαγγελματίες, ως οδηγοί, ως ό,τι θέλεις!!!

[Dragonfly]

Χαίρομαι που το θέμα πήρε μπρος!

 

Θελω να πω, ας μην μας ξενιζει η απουσία στο θέμα των μαμάδων που ήδη...κράξαμε.

Αυτό με το "κράξιμο" το ακούω συχνά και δεν το καταλαβαίνω... Σε έναν διάλογο θα υπάρχουν και αντικρουόμενες απόψεις και διαφωνίες και σίγουρα η μία πλευρά θα σχηματίζει μια "άποψη" για την άλλη... Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συζητούμε μόνο με όσους συμφωνούν μαζί μας.

Δεν νομίζω ότι έγινε κανένα κράξιμο. Οι φωτογραφίες είναι επίτηδες υπερβολικές για να ταρακουνήσουν.

 

σε αντιλογο του αρθρου με τις φωτο, εμενα θα με προβληματιζε πολυ το αλλο ακρο της σημερινης εποχης:αυτο του υπερμετρου φιλελευθερισμου ανατροφης των παιδιων μας...

 

Ναι έχω δει τέτοιες περιπτώσεις που "συνειδητά" αφήνουν τα παιδιά να παίρνουν τα ηνία. Και οι γονείς ακολουθούν υποκύπτοντας σε όλες τις απαιτήσεις των παιδιών και στη γραμμή που εκείνα χαράζουν. Ίσως θα έπρεπε να βάζουμε και μια 11η φωτογραφία.

 

Νομίζω ένας καλός μπούσουλας είναι να έχεις υπόψιν ποιός είναι ο στόχος σου και γιατί κάνεις το καθετί. Αν στο βάθος η απάντηση είναι "γιατί έτσι νιώθω (εγώ) καλά", ίσως θέλει περαιτέρω διερεύνηση.

 

Συμφωνώ. Όταν η μαμά πιάνει τον εαυτό της να παίρνει αποφάσεις ή να κάνει κινήσεις που αφορουν το παιδί της με βάση τα δικά της συναισθήματα ή τις δικές της ανάγκες, θα πρέπει λίγο να ταρακουνηθεί. Ως έναν βαθμό μπορεί όλοι μας να υποπέσουμε σε τέτοιες παρασπονδίες. Όταν όμως γίνεται ο κανόνας, υπάρχει πρόβλημα.

[ΑΝΝΑ24]

Ο άντρας μου είναι μοναχοπαίδι. Είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις που έχω ακούσει τη φράση "ένα παιδί έχουμε..." κολλάνε τα πάντα δίπλα.

Αντιστοίχως, σε περιπτώσεις που έχω μαλώσει ή περιορίσει τη μικρή μπροστά στον πεθερό μου, ακούω "ένα παιδί έχεις..." με την έννοια, μια την έχω, ας μου χαλάσει το τάδε, ας σπάσει το δείνα κλπ.

 

Νομίζω ότι είναι τυπικό δείγμα πως μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να ικανοποιούμε τις δικές μας ανάγκες μέσω του παιδιού, νομίζοντας ότι φροντίζουμε το παιδί.

Και ίσως τελικά αυτή να είναι η ουσία της συζήτησης.

 

Ποιός κερδίζει στο τέλος?

 

Πολύ κοντά στη δουλειά μου έιναι ένα κομμωτήριο. Μια μέρα άκουσα από μέσα ουρλιαχτά και κλάμματα. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον κομμωτή αργότερα.

Μια πελάτισσά του είχε φέρει το κοριτσάκι της, ηλικία Δημοτικού και τον είχε βάλει να της κόψει ένα κοντό μοδάτο κούρεμα. Με την αιτιολογία "εμένα η κόρη μου δεν θα είναι όπως όλα τα τα κορίτσια, θα έχει στυλ".

Μόνο που το παιδάκι σφάδαζε!

[Dragonfly]

Κάπου είχα διαβάσει- δεν θυμάμαι που- κάποια μαμά που έλεγε ότι το όνειρό της ήταν να κάνει κοριτσάκι για να της πάρει ένα τεράστιο κουκλόσπιτο. Έκανε κοριτσάκι, πήρε το τεράστιο κουκλόσπιτο, έδωσε ένα σωρό λεφτά και η μικρή το σνόμπαρε, ενώ η μαμά είχε σκάσει...

Θα μου πείτε ότι δεν είναι σοβαρό γεγονός αυτό. Όχι δεν είναι. Αλλά αν επεκταθεί αυτή η νοοτροπία και σε άλλα θέματα (δηλ. βάζουμε το παιδί να κάνει ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς), μην μου πείτε ότι δεν θα σοβαρέψει η κατάσταση αργότερα με τις όποιες συνέπειες...

[emma.c]

Εγώ θέλω το παιδί μου να: είναι καλη μαθήτρια, είναι ευαίσθητη, συμμεριζεται ο,τι αδυναμο ζει και κινείται γύρω της,μάθει μουσική,αγαπήσει ενα άθλημα,αγαπήσει την τάξη και την καθαριότητα,μην ζηλεύει με την κακή έννοια,είναι ευγενικη,απαντάει έξυπνα στις κακές συμπεριφορές που της απευθύνονται,σέβεται τον κόπο των άλλων,μην κοροιδεύει ποτέ κανέναν και τίποτα,μην σνομπάρει καταγωγές , επαγγέλματα και να είναι φυσικά παντα υγιής.Για όλα αυτα ,θέλω να είμαι παρούσα ,δίπλα της όποτε και όσο αυτή θελήσει. Αν κάνω κάτι λάθος θα φανεί αργότερα.Προς το παρόν η αγάπη μου γι αυτήν είναι τυφλή.