Το παιδί της απέναντι

[Λαΐδα]

όχι τζουτζουκα, αν δυσανασχετείς η αν δεν μπορεις η αν δεν θελεις, στην τελικη, μην το κανεις!!!

Σε αυτες τις περιπτώσεις, προυποθεση είναι να θελει η να μπορει ο γονεας

[Λαΐδα]

Τι ωραίο αυτό που γράφεις! Με βρίσκει απολύτως σύμφωνη! Κι εγώ έτσι σκέφτομαι κι έτσι πράττω

χαιρομαι που συμφωνεις ειδικα αν σκεφτουμε οτι τα παιδια με τους επιπολαιοτερους γονεις εχουν την αναγκη της προσφορας μας

[magdoulini]

Όμως, και το τονίζω αυτό, στους ανθρώπους που επιλέγω να έχω κοντά μου, γίνεται αυστηρή επιλογή. Και το ίδιο φροντίζω να γίνεται και με τα παιδιά μου. Οι άνθρωποι που διαλέγω να μπαίνουν σπίτι μας και να βλέπουν τα του οίκου μας είναι λιγοστοί και μετρημένοι. Το να είσαι κοινωνικός και θετικός άνθρωπος δεν πάει να πει ότι ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου σε όποιον να' ναι.

 

Έτσι, τους γονείς των παιδιών που κάνουν κολλητή παρέα με τα παιδιά μου θέλω να τους γνωρίζω και να έχουμε έστω και μια στοιχειώδη επαφή. Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι ο άλλος ή τι κρύβει μέσα του. Όχι ότι θα το μάθεις με μια στοιχειώδη επαφή, αλλά με το να επιμένεις να γνωρίσεις τους άλλους γονείς δίνεις το μήνυμα ότι δεν αφήνεις το παιδί σου χύμα και έχεις τα μάτια σου στραμένα επάνω του και επάνω τους κατ' επέκταση.

 

Θέλει μεγάλη προσοχή. Δεν μπορείς να ξέρεις πάντα τις προθέσεις του καθενός.

 

 

 

το πενταχρονο δεν θα το αφηνα μονο του ακομα και σε φιλους του που να γνωριζω εστω και στοιχειωδως τους γονεις του...σε καμμια περιπτωση ομως...ουτε και θα αναλαμβανα να ερθει ενα αλλο πενταχρονο στο σπιτι μου,χωρις την συνοδια ενος απο τους γονεις του...οχι γιατι θα αισθανομουν οτι του κανω την νταντα,αλλα γιατι ειναι τερατια η ευθυνη των τοσο μικρων παιδιων και δεν θελω να την επομιστω...η συμπεριφορα των παιδιων ειναι απροβλεπτη και η στραβη μπορει να γινει σε δευτερολεπτα...δεν νομιζω οτι ενα πενταχρονο στερειτε κοινωνικοποιησης αν επιλεγονται οι φιλοι που θα ερθουν στο σπιτι και τηρουνται οι "κανονες" που οι εκαστοτε γονεις επιθυμουν για να συμβει αυτο...μετα απο καποια ηλικια και υστερα,τα πραγματα αλλαζουν,τα παιδια ειναι πιο συνειδητοποιημενα,διαλεγουν και εδραιωνονται παρεες παιδιων αλλα και γονιων...

 

και σε καθε περιπτωση, αν αισθανομουν (οπως η θεματοθετρια) οτι για καποιο λογο, η οικογενεια ενος παιδιου το οποιο θελει το δικο μου παιδι να παιξει μαζι του, δεν μου αρεσει για τους οποιους λογους θεωρω,θα απεφευγα την οποια επαφη...

[Little Monkey]

Αναφερω ενα περιστατικο που μου εκανε (κακη) εντυπωση. Εχουν τελειωσει το νηπιο τα μικρα (12.15), καθομαστε σε μια καφετερια με παιδικη χαρα διαφορες μαμαδες και τα μικρα ξεσαλωνουν. Στις 2 το μεσημερι σηκωνομαστε να παμε σπιτι και ακουω ενα παιδακι να λεει σε αλλο "να ερθω σπιτι σου?" . Το αλλο παιδακι δεχεται και αρχιζει η πιεση στη μαμα:"να ερθει η ταδε". Η μαμα του παιδιου που αυτοπροσκληθηκε ειναι συμφωνη και δεχεται και η μαμα που θα φιλοξενησει (με αυτη τη σειρα!). Λεπτομερεια:οι μαμαδες δεν πολυγνωριζονται περα απο τα τυπικα στο σχολειο. Εσεις θα αφηνατε τα παιδια σας να πανε μεσημεριατικα σε σπιτι σχεδον αγνωστης οικογενειας οπου θα ερθει και ο μπαμπας και το πιθανοτερο ειναι να θελει να κοιμηθει-ξεκουραστει απο τη δουλεια του; Αυτο κατα την ταπεινη μου αποψη δεν αποτελει μερος της κοινωνικοποιησης των παιδιων αλλα ξεφορτωμα.

Αυτό που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με αυτό που συζητάμε. Η συμπεριφορά αυτής της μαμάς θα ήταν κατακριτέα ακόμα κι αν το ένα παιδάκι πρότεινε στο άλλο να πάνε για καφέ ή σινεμά ή στο περίπτερο να πάρουν παγωτό. Και κολλητές να είσαι με την άλλη μαμά, είναι ανάγωγο να αυτοπροσκαλεστείς στο σπίτι της ή να συμφωνήσεις να κάνουν κάτι τα παιδιά σας χωρίς να ελέγξεις αν συμφωνεί κι αυτή.

 

Εχω φιλη δικαστικο που τα παιδια της δεν τα αφηνει πουθενα χωρις να ειναι η ιδια η ο αντρας της. Ξερετε τι μου εχει πει; Περιστατικα κακοποιησης ειναι τοσο συχνα που αν εβγαιναν στη φορα θα τρελαινομασταν. Τα παιδια μας δεν ειναι τσαντακια να τα πασαρεις σε αγνωστους...

Για τα περιστατικά κακοποίησης μέσα στην οικογένεια, τι λέει η δικαστικός; Γιατί υπάρχουν κι αυτά και μάλιστα είναι πλειοψηφία (απ' ό,τι λένε οι έρευνες και από ό,τι γνωρίζω προσωπικά). Τι προτείνετε; Να μην αφήνουμε τα παιδιά μόνα τους ούτε με τον μπαμπά, ούτε με τους παπούδες, ούτε με τους θείους, ούτε με τους νονούς; Για τις νταντάδες δεν το συζητώ, όλοι μας έχουμε ακούσει περιστατικά. Οπότε ποια είναι η λύση; Αφήνουμε τις δουλειές μας και είμαστε με τα παιδιά μας 24 ώρες το 24ωρο; Μήπως να μην τα αφήναμε να πάνε ούτε παιδικό, ούτε σχολείο, γιατί κι εκεί μπορεί να υπάρξει κακοποίηση, εκφοβισμός κλπ;

 

Εν πάση περιπτώσει ας πούμε ότι φοβόμαστε και δεν αφήνουμε τα παιδάκια μας να πάνε σε ξένο (ή γνωστό) σπίτι χωρίς να είμαστε κι εμείς μαζί. Τα ξένα παιδάκια που έρχονται στο δικό μας, με ποιο σκεπτικό δεν τα θέλουμε; Μιλάμε για περιπτώσεις φυσιολογικές: να έρθει ένα παιδάκι (που δεν είναι επιθετικό, ψυχικά ασταθές ή βρωμιάρικο) από την απέναντι πολυκατοικία να παίξει με το δικό μας 1 ή 2 ή 3 απογεύματα την εβδομάδα - όχι να μας φέρνει κάποιος το παιδί του κάθε Σάββατο και να το παίρνει κάθε Δευτέρα πρωί. Αυτό νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι απαράδεκτο ακόμα κι αν ο γιονιός είναι κολλητός μας.

[beba09]

χαιρομαι που συμφωνεις ειδικα αν σκεφτουμε οτι τα παιδια με τους επιπολαιοτερους γονεις εχουν την αναγκη της προσφορας μας

 

Πολύ γλυκό αλλά με μεγάλο ρίσκο!!! είμαι θύμα της νοοτροπίας να είμαι σούπερ καλή πράγμα που το πλήρωσα ακριβά....μαζεύεις όλους τους άσχετους δίπλα σου και στο τέλος όταν δεν έχεις κάτι να προσφέρεις ....εισπράττεις μια μούτσα, τώρα εάν το κάνεις συνειδητά άλλο αυτό... εκεί διαφέρει, νομίζω όμως ότι ως μονογονέας έχω υποχρεωση να προσφέρω πρώτα στο παιδί μου και μετά σε οποιοδήποτε άλλο... εάν ήμουν σε άλλη φάση και θα ήθελα να το κάνω συνειδητά είπαμε άλλο θέμα.

 

Να πω και κάτι άλλο, η κόρη μου είχε σπρώξει το κοριτσάκι στο σχολείο και εννοείται ότι πήρα και ζήτησα συγνώμη από την μαμά και έκανα και συστάσεις στο δικό μου το παιδί (αλλά η απάντηση της μαμάς ήταν απλή "δεν πειράζει έσπρωξε η μία, θα σπρώξει και η άλλη", δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας....και βέβαια δεν θα ήθελα να γίνει στο σπίτι μου.....

[tzoutzouka]

Δεν είπαμε βρε πιθηκάκι να κλείσουμε τα παιδιά μέσα στο σπίτι ούτε κι εμείς να παραιτηθούμε απο τις δουλειές μας και να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο μαζί τους. Είπαμε να μην πηγαίνουμε γυρεύοντας και να είμαστε επιλεκτικοί. Ούτε απορριπτικοί ούτε και χύμα όμως. Και νομίζω ότι καμία δεν είπε πως δεν θέλει καθόλου παιδάκια στο σπίτι της. Νομίζω ότι όλοι απλά, επιθυμούμε φυσιολογικές καταστάσεις.

[AMD080911]

αυτΑυτό που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με αυτό που συζητάμε. Η συμπεριφορά αυτής της μαμάς θα ήταν κατακριτέα ακόμα κι αν το ένα παιδάκι πρότεινε στο άλλο να πάνε για καφέ ή σινεμά ή στο περίπτερο να πάρουν παγωτό. Και κολλητές να είσαι με την άλλη μαμά, είναι ανάγωγο να αυτοπροσκαλεστείς στο σπίτι της ή να συμφωνήσεις να κάνουν κάτι τα παιδιά σας χωρίς να ελέγξεις αν συμφωνεί κι αυτή.

 

 

Για τα περιστατικά κακοποίησης μέσα στην οικογένεια, τι λέει η δικαστικός; Γιατί υπάρχουν κι αυτά και μάλιστα είναι πλειοψηφία (απ' ό,τι λένε οι έρευνες και από ό,τι γνωρίζω προσωπικά). Τι προτείνετε; Να μην αφήνουμε τα παιδιά μόνα τους ούτε με τον μπαμπά, ούτε με τους παπούδες, ούτε με τους θείους, ούτε με τους νονούς; Για τις νταντάδες δεν το συζητώ, όλοι μας έχουμε ακούσει περιστατικά. Οπότε ποια είναι η λύση; Αφήνουμε τις δουλειές μας και είμαστε με τα παιδιά μας 24 ώρες το 24ωρο; Μήπως να μην τα αφήναμε να πάνε ούτε παιδικό, ούτε σχολείο, γιατί κι εκεί μπορεί να υπάρξει κακοποίηση, εκφοβισμός κλπ;

 

Εν πάση περιπτώσει ας πούμε ότι φοβόμαστε και δεν αφήνουμε τα παιδάκια μας να πάνε σε ξένο (ή γνωστό) σπίτι χωρίς να είμαστε κι εμείς μαζί. Τα ξένα παιδάκια που έρχονται στο δικό μας, με ποιο σκεπτικό δεν τα θέλουμε; Μιλάμε για περιπτώσεις φυσιολογικές: να έρθει ένα παιδάκι (που δεν είναι επιθετικό, ψυχικά ασταθές ή βρωμιάρικο) από την απέναντι πολυκατοικία να παίξει με το δικό μας 1 ή 2 ή 3 απογεύματα την εβδομάδα - όχι να μας φέρνει κάποιος το παιδί του κάθε Σάββατο και να το παίρνει κάθε Δευτέρα πρωί. Αυτό νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι απαράδεκτο ακόμα κι αν ο γιονιός είναι κολλητός μας.

 

 

Κι ομως αυτο ακριβως ειναι (εκτος αν δεν καταλαβα καλα). Ενα παιδακι ξαμολυμενο σε ενα μπαλκονι που ζητα να παει διπλα. Εγω δεν θα το ηθελα γιατι η συμπεριφορα αυτη δειχνει κατι και για την οικογενεια. Που ειναι η μαμα του για να το μαζεψει; Εσεις θα αφηνατε το μικρο παιδι σας στο μπαλκονι να φωναζει στο γειτονοπουλο χωρις να του κανετε μια συσταση;

Οσον αφορα στην κακοποιηση (που αρκετες φορες συμβαινει και μεσα στην οικογενεια) οφειλουμε να εχουμε τα ματια μας ανοιχτα και να μην πηγαινουμε γυρευοντας. Στις πολυ μικρες ηλικιες η γνωμη μου ειναι πως τα παιδια πρεπει να συνοδευονται απο εναν γονεα και να μην τα παραταμε οπου να'ναι. Μια χαρα κοινωνικοποιουνται και στις παιδικες χαρες και στους παιδοτοπους και στα σπιτια μας, αρκει να μη γινεται καταχρηση της φιλοξενιας και γενικως να υπαρχει μετρο στον αριθμο των επισκεψεων που κανουμε η δεχομαστε. Και αυτο ειναι ενα καλο μαθημα που παιρνουν απο νωρις τα παιδια μας, οτι και στη διασκεδαση μας πρεπει να ακολουθουμε καποιους κανονες για να περναμε καλα και να μη στενοχωριομαστε η προκαλουμε στενοχωρια.

[ekavi_]

Δεν είπαμε βρε πιθηκάκι να κλείσουμε τα παιδιά μέσα στο σπίτι ούτε κι εμείς να παραιτηθούμε απο τις δουλειές μας και να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο μαζί τους. Είπαμε να μην πηγαίνουμε γυρεύοντας και να είμαστε επιλεκτικοί. Ούτε απορριπτικοί ούτε και χύμα όμως. Και νομίζω ότι καμία δεν είπε πως δεν θέλει καθόλου παιδάκια στο σπίτι της. Νομίζω ότι όλοι απλά, επιθυμούμε φυσιολογικές καταστάσεις.

 

Επιπλέον όσο δεκτικός να είσαι, όσο καλή πρόθεση και να έχεις κάποιες φορές η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις σου επιβάλλουν περιορισμούς. Τον λιγοστό χρόνο λοιπόν που μπορεί να διαθέτει κανείς, γιατί να μην μπορεί να τον διαχειριστεί όπως θέλει, αλλά να έχει κάποιους απρόσκλητους επισκέπτες; όπως το παιδάκι του απέναντι μπαλκονιού, ή τη γειτόνισσα, ή τη γνωστή που θα περάσει απρόσκλητη ή την άγνωστη μαμά που θα σου προτείνει να σου αφήσει το παιδί και καλά για να χαρούν τα μικρά και εκείνη θα σηκωθεί να φύγει; Εγώ πλέον αν νιώθω ότι με εκμεταλλεύονται ή δεν με σέβονται, αγριεύω...

Αρκετά δεκτική ήμουν τόσα χρόνια...

[pax]

Και κολλητές να είσαι με την άλλη μαμά, είναι ανάγωγο να αυτοπροσκαλεστείς στο σπίτι της ή να συμφωνήσεις να κάνουν κάτι τα παιδιά σας χωρίς να ελέγξεις αν συμφωνεί κι αυτή.

 

Κοίτα, όταν μια μαμά συμφωνεί να πάει το παιδί της σε άλλο σπίτι, υποθέτει ότι η άλλη μαμά έχει στόμα να μιλήσει αν αυτό δεν τη βολεύει. Αν πει η άλλη μαμά ναι από υποχρέωση και μετά κατηγορεί στο φόρουμ την ανάγωγη που αυτοπροσκαλέστηκε, ή που έδωσε στο παιδί της τόσο θάρρος ώστε να αυτοπροσκληθεί, το πρόβλημα είναι της μαμάς που δεν είπε όχι.

 

Πάντως κι εγώ χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που θεωρώ ότι το ενδιαφέρον για το παιδί δεν έγκειται στο να το τρέχεις από δραστηριότητα σε δραστηριότητα προκειμένου να κρατήσεις τον έλεγχο της κοινωνικοποίησής του. Έχεις υπόψη το συμπατριώτη σου Tom Hodgkinson και τις ιδέες του περί idle parenting;

[ekavi_]

Κοίτα, όταν μια μαμά συμφωνεί να πάει το παιδί της σε άλλο σπίτι, υποθέτει ότι η άλλη μαμά έχει στόμα να μιλήσει αν αυτό δεν τη βολεύει. Αν πει η άλλη μαμά ναι από υποχρέωση και μετά κατηγορεί στο φόρουμ την ανάγωγη που αυτοπροσκαλέστηκε, ή που έδωσε στο παιδί της τόσο θάρρος ώστε να αυτοπροσκληθεί, το πρόβλημα είναι της μαμάς που δεν είπε όχι.

 

 

Ναι, αλλά αν πει το "όχι" μην την κατηγορείτε ότι είναι αφιλόξενη...

[pax]

Ναι, αλλά αν πει το "όχι" μην την κατηγορείτε ότι είναι αφιλόξενη...

 

Φυσικά και όχι. Η συζήτηση πέρασε σε ένα γενικό και πολύ ενδιαφέρον επίπεδο, δεν κρίνουμε τη beba09 για το ποιους βάζει στο σπίτι των γονιών της.

[tzoutzouka]

Εγώ πλέον αν νιώθω ότι με εκμεταλλεύονται ή δεν με σέβονται, αγριεύω...

Αρκετά δεκτική ήμουν τόσα χρόνια...

 

υπάρχουν τόσοι πολλοί εκεί έξω που ψάχνουν για κορόιδα που τους έχει φοβηθεί το μάτι μου

 

επίσης έχουμε παρεξηγήσει κάποιους όρους

τι πάει να πει αφιλόξενη? φιλοξενία δηλαδή πάει να πει "μπάτε σκύλοι αλέστε?" και εκμεταλλευόμαστε τον άλλον με πρόσχημα την "κοινωνικοποίηση" του παιδιού?

πολύ εύκολα χαρακτηρίζουν μερικοί

 

κι εγώ εβίτα το ίδιο, αγριεύω πια και επιλέγω, λίγους και καλούς

(άσχετο αλλά χεχε, αυτό το επιχείρημα με την κοινωνικότητα το είχε χρησιμοποιήσει η πεθερά μου για να με βγάλει άουτ επειδή δεν την άφησα να χωθεί στο σπίτι μας και να βαράει αρμένικες - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα:lol: )

[ekavi_]

κι εγώ εβίτα το ίδιο, αγριεύω πια και επιλέγω, λίγους και καλούς

(άσχετο αλλά χεχε, αυτό το επιχείρημα με την κοινωνικότητα το είχε χρησιμοποιήσει η πεθερά μου για να με βγάλει άουτ επειδή δεν την άφησα να χωθεί στο σπίτι μας και να βαράει αρμένικες - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα:lol: )

 

"Εκάβη":p:p:p:p

[tzoutzouka]

"Εκάβη":p:p:p:p

 

χαχαχαχ χίλια συγνώμη αλλά εκείνη την ώρα σκεφτόμουνα την πεθερά και συγχύστηκα η γυναίκα

[MarcoPolo]

Εγώ νομίζω ότι και η κοινωνικοποιήση έχει τα όρια της και τους κανόνες της.

Εμείς έχουμε την τύχη να ζούμε Αθήνα μεν αλλά σε περιοχή που θυμίζει ακόμα γειτονιά. Οπότε από την Ανοιξη μέχρι να χαλάσει ο καιρός τα περισσότερα παιδάκια παίζουν μαζί στην παιδική χαρά και έτσι ψιλογνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας.

Και ενώ όλοι κρατάμε κάποιους κανόνες μου έτυχε και μένα μαμά που θεωρούσε περιττό να ειδοποιήσει ή να κανονίσει οτιδήποτε και βρισκόμουν να ακούω το κουδούνι ξαφνικά και να μου λέει περνάγαμε να ανέβουμε??? Τι θα πω όχι??? Από ευγένεια έλεγα ναι... Μέγα λάθος γιατί την επόμενη φορά έκανε το κορυφαίο...Μου χτύπησε πρωί πρωί και μου λέει πρέπει να πάω σε μια δουλειά κράτα μου λίγο τον Νικολάκη. Κόκκαλο εγώ γιατί το παιδί με ήξερε ελάχιστα τότε,ήταν τριών και κάτι μόλις είχαμε γνωρίστεί στην παιδική χαρά και γενικά είχε πολλά θέματα συμπεριφοράς και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα καθόταν με μια άγνωστη.

Αποτέλεσμα το παιδί να της ουρλιάζει σαν υστερικό μην φεύγεις και να κοπανιέται στα πατώματα ..... δικαίως για μένα μιας και δεύτερη φορά έμπαινε στο σπίτι μου και αυτή ψύχραιμη έφυγε και μας άφησε και τους δυο παγωτό. Το παιδάκι έκανε ώρα να συνέλθει και εγώ ένιωσα απίστευτα ******* που έδωσα τόσο χώρο σε μια άγνωστη. Από τότε έκοψα επαφή πέρα από ένα γειά στην παιδική χαρά. Η πλάκα ήταν ότι μετά από εμένα και άλλες μαμάδες την πάτησαν που δεν την γνώριζαν να πηγαίνει στα ξαφνικά και να τους παρατάει το παιδάκι χωρίς να τους ρωτά καν.

Με άλλες μαμάδες που σέβονται κάποιους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς δεν έχουμε τέτοια θέματα και βρίσκονται τα παιδιά μας συνεχώς.

[novak]

Συμφωνώ απόλυτα με pax και Λαϊδα.

 

Ένα παιδάκι που θέλει διακαώς να παίξει μαζί μας (εν μέρει και επειδή η μαμά του δουλεύει και λείπει πολύ) μόνο τρυφερά αισθήματα μου προκαλεί. Μπορούν να μπουν όρια σε όλα, και αρνούμαι να σκεφτώ ότι θα με εκμεταλλευτούν, θα μου μπαστακώνονται κλπ.κλπ. Σίγουρα μπορεί να πέσεις και σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μου κάνει τρομερή εντύπωση το να θεωρείται ότι αυτό θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

 

Το πόσο καχύποτος είναι κάποιος απέναντι στους άλλους, το πόσο ανοιχτό έχει το σπίτι του και το πόσο πάει το μυαλό του στο τί κακό ή στραβό μπορεί να συμβεί είναι θέμα χαρακτήρα και βιωμάτων, και φυσικά δικαίωμά του.

 

Το συγκεκριμένο "παιδάκι της απέναντι" προφανώς δεν καταλαβαίνει γιατί το απορρίπτετε τόσο επίμονα, και προφανώς ούτε "η απέναντι" το καταλαβαίνει. Εννοείται ότι αν δουν να καλείτε άλλους θα τους χτυπήσει, πώς περιμένεις να είσαι καλύμμένη απέναντι στους πάντες όταν κάνεις σαφείς διακρίσεις;

 

Bebe, θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω ποιο είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα με τη συγκεκριμένη οικογένεια.

[ekavi_]

Marcopolo, μερικές έχουν απίστευτο θράσος... Γι΄αυτό και εγώ αν νιώσω ότι ο άλλος δεν με σέβεται και πάει να με εκμεταλλευτεί, αλλάζω τελείως στάση...

[MarcoPolo]

Το αστείο ήταν ότι το δικό μου παιδί ήταν στο σχολείο δεν ήταν καν εκεί για να παίξουν και εγώ είχα κανονισμένο ραντεβού που το έχασα φυσικά προσπαθώντας να ηρεμήσω ένα τρίχρονο που χτύπαγε το κεφάλι του στα πλακάκια γιατί δεν ήθελε να μείνει σε ένα ξένο σπίτι. Και ενώ της είπα το παιδί χτυπιέται που πας δεν θα κάτσει μαζί μου έφυγε λέγοντας πάντα έτσι κάνει σε λίγο θα του περάσει.

 

Και μιας και λέμε για καλή πρόθεση απέναντι ειδικά σε ένα παιδί που δείχνει να το έχει ανάγκη να σας πω ότι στην αρχή και εγώ έτσι την πάτησα. Μην έχοντας τίποτα κοινό με τους γονείς ειδικά σε θέματα διαπαιδαγώγησης θέλησα να κάνουν παρέα για να μην νιώθει αποκλεισμένο το παιδάκι. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που σας περιέγραψα αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Το θέμα είναι ότι το μικράκι της κύριας μιας και έτρωγε το ίδιο πολύ ξύλο θεωρούσε σωστό να ρίχνει και στο δικό μου που αναρωτιόταν μονίμως γιατί τις έτρωγε. Την τελευταία φορά που ήρθε στο σπίτι ο ίδιος ο γιός μου τριών και κάτι τότε μου είπε δεν θέλω να ξαναέρθει και με έβγαλε από όλο αυτό το συναισθηματικό που είχα εγώ μη και το αποκλείσουμε με αρνήσεις.

[tzoutzouka]

Συγνώμη αλλά θα ήταν διαφωτιστική η εξής διευκρίνηση:

 

Η μαμά του παιδιού είναι εκεί όταν το παιδί ξεροσταλιάζει στη βεράντα ή είναι στη δουλειά της? Για να είναι το παιδάκι έξω στο μπαλκόνι τόσες ώρες πάει να πει πως κάποιος βρίσκεται μαζί του στο σπίτι - διότι δεν μπορώ να διαννοηθώ πως οι γονείς φεύγουν για δουλειά και αφήνουν ένα παιδί μόνο του στο μπαλκόνι.

 

Μήπως η μητέρα της την αφήνει σε κάποιο άλλο άτομο το οποίο δεν μπορεί/δεν θέλει να ασχοληθεί με το παιδάκι κι αυτό αντιδράει έτσι?

 

Δεν είναι βέβαια αυτό το θέμα μας, απλά αναρωτιέμαι, αυτή η μάνα δεν το βλέπει το παιδί της που ξεφωνίζει διαρκώς στη βεράντα? Και δεν λέει κουβέντα? Αν είναι έτσι, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να έχεις πέσει σε τελείως αναίσθητους γονείς που ψάχνουν κάποιο κοροιδάκι να φορτωθούν. Οπότε ναι, οκ, κι εγώ το λυπάμαι το παιδάκι, αλλά με αυτό το σκεπτικό, αν κάτσω και το παίξω η καλή για όλο τον κόσμο το σπίτι μου θα γίνει ένα μπάχαλο.

[ekavi_]

Δεν πειράζει Marco Polo. Όσο ζεις, μαθαίνεις...

[MarcoPolo]

Πραγματικά Εκαβη αλλά και εγώ αν δεν το ζούσα δεν θα πίστευα ότι υπάρχουν τόσο χύμα άτομα με τα παιδιά τους.

 

Και φυσικά και εγώ δεν θα είχα θέμα στην θέση της θεσμοθέτριας να παίξουν τα παιδιά αν είχε μπει στο κόπο η μαμά να αφιερώσει 1 ώρα την εβδομάδα στα παιδιά μας να παίξουν αρχικά κάπου έξω και μετά να έρχεται και σπίτι. Αλλά μου φαίνεται κουλό να αφήσεις ένα παιδάκι στο σπίτι του άλλου χωρίς να γνωρίζεσαι κάπως.Ειδικά σε μικρές ηλικίες.

[argini]

Eδω μιλάμε για παιδακια 5ετων που αν καταλαβα καλα δεν εχουν βρεθει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ για να παιξουν... δεν εχει γινει καμια καταχρηση διοτι δεν υπαρχει καν χρηση!! Αλλωστε επειδή υπαρχει μια τυπισσα που αν της πεις γεια θα σου αφησει το τριχρονο στο σπιτι πρεπει να σταματήσουμε και να χαιρετάμε??

Εγω βλεπω ένα γειτονοπουλο που ζηταει επιμονως να παιξει με το παιδακι που βλεπει μπροστα του..."εποφθαλμιώ αυτό που βλέπω"...ακρως φυσιολογικο...και υπάρχει η αίσθηση ότι εχει στηθει ολοκληρη πλεκτανη επειδή δυο παιδακια θελουν να παιξουν και αυτό δεν εχει γινει ουτε ΜΙΑ φορα...

[MarcoPolo]

Γιατί να μην βγούν??? Αυτό λέω εγώ τουλάχιστον. Γιατί να μην δεχτεί η μαμά να πάνε μια παιδική χαρά βρε αδερφέ???Οσο και να δουλεύει μια μαμά μια ώρα την εβδομάδα αν θέλει θα την βρεί για να γνωριστούν. Το τάγκο θέλει δύο δεν γίνεται με έναν.

[MarcoPolo]

Εαν εμένα ο γιός μου ξεροσταλιάζει για ένα παιδάκι θα τον ακούσω τι θέλει και τι νιώθει και θα προσπαθήσω να γίνω η γέφυρα του για να γνωριστούν για να παίξουν αφιερώνοντας και από τον προσωπικό μου χρόνο, εαν τον γράφω στο τι νιώθει γιατί πρέπει ο άλλος να ενδιαφερθεί περισσότερο από εμένα??? Σε αυτό εννοώ ότι και οι φιλίες θέλουν κανόνες και διάθεση δεν είναι μονόπλευρες.

[Λαΐδα]

Eδω μιλάμε για παιδακια 5ετων που αν καταλαβα καλα δεν εχουν βρεθει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ για να παιξουν... δεν εχει γινει καμια καταχρηση διοτι δεν υπαρχει καν χρηση!! Αλλωστε επειδή υπαρχει μια τυπισσα που αν της πεις γεια θα σου αφησει το τριχρονο στο σπιτι πρεπει να σταματήσουμε και να χαιρετάμε??

Εγω βλεπω ένα γειτονοπουλο που ζηταει επιμονως να παιξει με το παιδακι που βλεπει μπροστα του..."εποφθαλμιώ αυτό που βλέπω"...ακρως φυσιολογικο...και υπάρχει η αίσθηση ότι εχει στηθει ολοκληρη πλεκτανη επειδή δυο παιδακια θελουν να παιξουν και αυτό δεν εχει γινει ουτε ΜΙΑ φορα...

:!: