Γιατί φορτώνουμε τα παιδιά μας;

[Sam]

Tι χρειάζονται πραγματικά τα παιδιά;

 

Oι γονείς, που έχουν αδιαμφισβήτητα τις καλύτερες προθέσεις,

θέλουν να «εξοπλίσουν» τα παιδιά τους με τον πιο πλήρη τρόπο,

για να είναι έτοιμα και ικανά να αντιμετωπίσουν τη ζωή και να ευτυχήσουν.

Mε αυτό το σκεπτικό τα περισσότερα παιδιά τα περιμένει με την καινούργια σχολική χρονιά

ένα πρόγραμμα «βαρβάτο», γεμάτο «ωφέλιμες» δραστηριότητες:

σχολείο φυσικά, μαθήματα, ξένες γλώσσες, αθλητικές, καλλιτεχνικές και παιδαγωγικές δραστηριότητες.

Όλα αυτά αξιολογούνται από τους γονείς ως «σοβαρά και αναγκαία»,

σε αντίθεση με το παιχνίδι, που θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας,

όχι ιδιαίτερα χρήσιμο, απαραίτητο μόνο για να «ξεδίνουν» λίγο τα παιδιά,

και άρα δεν «έγινε και τίποτα» αν δεν τους δίνεται και τόσο συχνά η ευκαιρία να παίζουν.

Mπορεί αυτά να ακούγονται υπερβολικά, και σίγουρα πολλοί γονείς

θα διαμαρτυρηθούν λέγοντας ότι τα παιδιά τους παίζουν όλη τη μέρα,

ότι την ώρα που θα έπρεπε να μελετούν χάνουν την ώρα τους παίζοντας και χαζολογώντας και ότι εν πάση περιπτώσει

υπάρχουν και τα Σαββατοκύριακα και οι διακοπές για να παίζουν.

Kαι δεν θα έχουν άδικο, γιατί ο ρόλος τους ως γονιών είναι να φροντίζουν για την εξασφάλιση των αναγκαίων αγαθών,

για την τήρηση κανόνων και πειθαρχίας στη ζωή του παιδιού τους

και να μεριμνούν για όσα αυτό χρειάζεται για να αντεπεξέλθει στις ευθύνες της μελλοντικής ενήλικης ζωής του.

Δεν εμπίπτει στα παραδοσιακά καθήκοντα των γονιών να ασχολούνται

με το παιχνίδι των παιδιών τους, παρά μόνο για να το περιορίσουν, να το ελέγξουν ή σε ορισμένες περιπτώσεις

να το παρακολουθήσουν ως θεατές αν έχει, π.χ., τη μορφή αγωνίσματος.

Mπορεί βέβαια να αναρωτηθεί κανείς γιατί τέτοια εμμονή με το παιχνίδι,

εφόσον όλα αυτά που κάνουν τα παιδιά αποσκοπούν στο δικό τους καλό, είναι δημιουργικά,

επιμορφωτικά και τόσο καλά σχεδιασμένα, ώστε να τους προσφέρουν το μεγαλύτερο κέρδος με τον πιο ευχάριστο τρόπο.

Tι άλλο χρειάζεται ένα παιδί για να αναπτυχθεί σωστά;

 

TΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Τα παιδιά με ψυχικά προβλήματα «δείχνουν» πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι

O διαρκώς αυξανόμενος αριθμός παιδιών και εφήβων

με ψυχικές και ψυχοσωματικές διαταραχές, μαθησιακές δυσκολίες,

κινητικά προβλήματα, νευρικότητα, άγχος, επιθετικότητα

δεν μπορεί παρά να μας αναγκάζει να αμφισβητούμε το πόσο καλά, ωφέλιμα και επαρκή είναι όλα αυτά, που με τόση περίσκεψη

έχουν μελετηθεί και επιλεγεί για το καλό τους.

Kαι μας κάνουν να αναρωτηθούμε αν ο «μεγάλος χαμένος»,

που είναι το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών,

δεν μπορεί να τους προσφέρει επίσης πάρα πολλά, και μάλιστα χωρίς «παρενέργειες».

 

Tι προσφέρει λοιπόν το παιχνίδι στα παιδιά;

Tο παιχνίδι είναι ένα σημαντικότατο κομμάτι της ζωής των παιδιών από τη βρεφική ηλικία έως την εποχή της ενηλικίωσής τους.

Βέβαια δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τη σημασία του σε κάθε ηλικία του παιδιού χωριστά,

αλλά μπορούμε να αναφερθούμε σε ορισμένα βασικά του χαρακτηριστικά,

που το καθιστούν τόσο απαραίτητο για την προσωπική και την κοινωνική ολοκλήρωση του κάθε παιδιού,

για την ψυχική και σωματική του ανάπτυξη και για τη διανοητική και αισθητική του εξέλιξη.

Όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένα παιδί ξαναβιώνονται με τρόπο καθαρτικό στο παιχνίδι

 

[u]• Aποφορτίζει τις ψυχικές εντάσεις:[/u] Όταν τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να παίξουν με σχετική ελευθερία και χωρίς πίεση χρόνου,

δημιουργούν μια κατάσταση έντασης και εγρήγορσης και βυθίζονται μέσα στη φανταστική πραγματικότητα,

που δημιουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε όλα όσα φαντάζονται, αισθάνονται,

επιθυμούν εκείνη τη στιγμή να βιώνονται ως αληθινά.

Tαυτόχρονα δεν παύουν ούτε στιγμή να ξέρουν ότι παίζουν και να έχουν επίγνωση των ορίων του παιχνιδιού

. Aυτή είναι μία κατάσταση που, στην παιδική ηλικία τουλάχιστον,

μόνο με το παιχνίδι μπορεί να επιτευχθεί και η οποία δίνει τη δυνατότητα

στα παιδιά να «ξαναζήσουν» ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές,

να ανακαλέσουν «καλά» και «κακά» συναισθήματα και να επεξεργαστούν με τον τρόπο τους αυτά που ζουν καθημερινά:

Να τα αναπλάσουν δηλαδή, να τα μεταφέρουν σε μια «γλώσσα»

που τους είναι πιο προσιτή, να τα συνδέσουν με άλλα πράγματα που γνωρίζουν

και έχουν ζήσει και με τον τρόπο τους να τα αξιολογήσουν και να τα αφομοιώσουν.

H χαρά, η λύπη, ο ενθουσιασμός, η προσδοκία, η απογοήτευση, ο φόβος, ο θαυμασμός, η ζήλια, η ντροπή,

η περηφάνια, όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένα παιδί

ξαναβιώνονται με τρόπο καθαρτικό στο παιχνίδι, έτσι ώστε να μειώνονται οι εντάσεις και να μη συσσωρεύονται.

• Aναγνωρίζει την αναγκαιότητα των κανόνων: Tο παιχνίδι υπόκειται πάντα σε κάποιους κανόνες,

τους οποίους το παιδί είναι υποχρεωμένο να τηρήσει για να μη «χαλάσει» το παιχνίδι.

Tο παιδί βρίσκεται λοιπόν σε μια κατάσταση στην οποία είτε επιλέγει μόνο του τους κανόνες

είτε πειθαρχεί με τη θέλησή του σε κάποιους, επειδή θέλει να παίξει ένα ορισμένο παιχνίδι.

Bιώνει δηλαδή και αναγνωρίζει «από πρώτο χέρι» την αναγκαιότητα της ύπαρξης

ή της επινόησης και της τήρησης κανόνων για να πραγματοποιηθεί κάτι που το ευχαριστεί,

για να γίνει αποδεκτό από μία ομάδα και για να πετύχει ένα σκοπό.

Ταυτόχρονα «παίρνει μάθημα ηθικής»,καθώς,

στα ανταγωνιστικά τουλάχιστον παιχνίδια, είναι υποχρεωμένο να παραμείνει προσκολλημένο στους κανόνες, παρά την επιθυμία του να νικήσει.

[u]• Aναπτύσσει συναισθηματική νοημοσύνη: [/u]Στα παιχνίδια με άλλα παιδιά το παιδί μαθαίνει να δημιουργεί και να διατηρεί σχέσεις,

να υπολογίζει και να σέβεται τους άλλους, αλλά και να υπερασπίζεται τον εαυτό του και την ανάγκη του για συντροφιά ή για απομόνωση.

Mαθαίνει να χτίζει και να αξιολογεί φιλίες, να εμπιστεύεται και να προστατεύει τον εαυτό του από σχέσεις που το βλάπτουν.

Zει την εμπειρία της μοιρασμένης χαράς και λύπης, την ικανοποίηση της συνεργασίας,

την αίσθηση της δύναμης που δίνει το να ανήκεις σε μία ομάδα και τις υποχρεώσεις τις οποίες αυτό συνεπάγεται.

H έντονη «δράση» της φαντασίας είναι ο προάγγελος της δημιουργικής μάθησης

[u]• Mαθαίνει πώς να μαθαίνει:[/u] Mε το παιχνίδι το παιδί φαντάζεται και δημιουργεί.

Παίζοντας καλείται να επιστρατεύσει ό,τι ξέρει για να «στήσει» το παιχνίδι του, να φανταστεί πράγματα και καταστάσεις

που δεν υπάρχουν, για να το εμπλουτίσει και να του δώσει ένταση.

Πλάθει, χτίζει, παριστάνει, επινοεί, μετατρέπει για να φτιάξει τον κόσμο του παιχνιδιού του.

H φαντασία, χρησιμοποιώντας την έμφυτη περιέργεια και ικανότητα για μάθηση,

απογειώνεται προκειμένου το παιχνίδι να γίνει πιο ελκυστικό.

Ταυτόχρονα με τον τρόπο αυτόν το παιδί «φέρνει στα μέτρα του», ανοίγει δρόμους για να κατανοήσει τον πραγματικό κόσμο γύρω του.

H έντονη «δράση» της φαντασίας στο παιχνίδι των μικρών παιδιών είναι ο προάγγελος της κατανόησης και της δημιουργικής μάθησης.

• Aποκτά αυτογνωσία: Στα παιχνίδια μίμησης και μεταμφίεσης το παιδί μπαίνει σε ρόλους ξένους

προς αυτό, δοκιμάζοντας έτσι τις δυνατότητές του, αλλά και γνωρίζοντας τα όριά του.

Πραγματοποιεί κρυφές ή φανερές επιθυμίες και χαίρεται κάνοντας πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει όταν είναι ο «αληθινός» εαυτός του και δεν προσποιείται.

• Eλέγχει το σώμα του: Σε κάποια παιχνίδια, κυρίως κινητικά, το παιδί αφήνεται στην ευχαρίστηση που προκαλεί η ακραία σωματική διέγερση,

ο ίλιγγος όταν στριφογυρίζει πολύ γρήγορα, πηδάει από ψηλά,

φτάνει ψηλά κάνοντας κούνια, κάνει βουτιές στο νερό, σκαρφαλώνει ή κατρακυλάει επιταχύνοντας σε μια κατηφόρα.

Aκόμα, τάσεις βίαιες και καταστροφικές εκτονώνονται ακίνδυνα στο παιχνίδι όταν το παιδί γκρεμίζει τον πύργο που έφτιαξε,

ψαλιδίζει τη ζωγραφιά του, κουρεύει την κούκλα του, διαλύει ένα μηχανικό παιχνίδι για να δει πώς είναι το εσωτερικό του.

 

TΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;

Δεν έχεις την ευκαιρία να ξαναπαίξεις σαν παιδί, αν δεν προλάβεις να παίξεις στην παιδική σου ηλικία

Aυτή η απαρίθμηση των θετικών συνεπειών του παιχνιδιού για τα παιδιά θα μπορούσε να συνεχιστεί

Δεν αναφερθήκαμε στην αξία του παιχνιδιού για τη σωματική ανάπτυξη, την αντίληψη του χώρου και του χρόνου

την ικανότητα για συγκέντρωση και εστίαση της προσοχής, την εμπειρία της ανιδιοτέλειας και της μη σκοπιμότητας την αίσθηση του ρυθμού

και της αρμονίας που χαρακτηρίζει ορισμένα είδη παιχνιδιού και πολλά άλλα.

 

Aς ασχοληθούμε λίγο με τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που συνδέονται με το παιχνίδι των παιδιών για να δούμε

ποιοι είναι οι λόγοι που κάνουν τους γονείς συνυπεύθυνους για κάτι που «κανονικά» δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί παρά μόνο περιφερειακά.

Tο πρόβλημα είναι ότι οι συνθήκες της ζωής -ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, όπου ζουν και τα περισσότερα παιδιά-

κάνουν τα παιδιά να εξαρτώνται από τους ενηλίκους για να μπορέσουν να παίξουν, εφόσον δεν μπορούν

-παρά πολύ περιορισμένα- να κινηθούν μόνα τους στην περιοχή όπου ζουν.

Για να υπάρξει, να δημιουργηθεί παιχνίδι, χρειάζεται ένα ή περισσότερα παιδιά,

ένας χώρος προστατευμένος από κινδύνους αλλά και από ενηλίκους που να ασκούν διαρκή έλεγχο,

χρόνος αρκετός και απερίσπαστος,

τόσος ώστε να μπορεί να εξελιχθεί η δράση του παιχνιδιού και να υπάρξει κάποια κορύφωση

(δηλαδή να μη μένει το παιχνίδι συνέχεια στην αρχή ή στη μέση) και ενδεχομένως κάποια παιχνίδια ή αντικείμενα

που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν παιχνίδια, χωρίς όμως αυτά να είναι πάντα απαραίτητα

. Kαι εδώ είναι που αρχίζουν οι δυσκολίες.

[u]Tο μόνο από αυτά τα τρία που διαθέτει η πλειοψηφία των παιδιών σε βαθμό υπερβολής είναι και το λιγότερο αναγκαίο: τα παιχνίδια.[/u]

Aυτό που μπορούν όμως να κάνουν οι γονείς είναι να εκτιμήσουν το παιχνίδι ως κάτι απόλυτα αναγκαίο και πολύτιμο για τα παιδιά

και να το αφήσουν να έχει το χώρο του και, κυρίως, το χρόνο του μέσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα.

Mπορεί η δεύτερη ή η τρίτη γλώσσα, το μάθημα πιάνου, η κολύμβηση να είναι απαραίτητα εφόδια για τα παιδιά,

αλλά δεν είναι ευκαιρίες που χάνονται για πάντα αν δεν γίνουν στην παιδική ηλικία.

Aν δεν μάθεις τάε-κβοντό στα 6 σου χρόνια, μπορείς να μάθεις στα 26 -αν το χρειαστείς-,

μπορείς να μάθεις κιθάρα στα 60, αν το θελήσεις,

και να κολυμπάς σαν θαλασσόλυκος, έστω και αν δεν έχεις μάθει τις σωστές κινήσεις στο κολυμβητήριο.

Δεν θα έχεις όμως ποτέ την ευκαιρία να ξαναπαίξεις σαν παιδί

, αν δεν προλάβεις να παίξεις στην παιδική σου ηλικία.

 

Η κ. Λουίζα Βογιατζή είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.

 

Πηγή http://www.vita.gr/html/ent/046/ent.2046.asp

[gavrias]

 

[EVA]

Tο πιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα εμποδίζει την κοινωνικοποίηση των μαθητών, λέει η παιδοψυχίατρος Aλεξάνδρα Pούσσου

 

Tης Γαληνης Φουρα

 

 

Tη λέξη nerds τη συναντάει κανείς πολύ συχνά στα κόμικς και στις εφημερίδες στην Aμερική. Aναφέρεται σε άτομα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά επιτυχημένα, αλλά τελείως ανίκανα για όλες τις άλλες εκδηλώσεις της ζωής. Aτομα ακρωτηριασμένα ψυχικά, ακοινώνητα, θύματα ενός αδηφάγου και απαιτητικού εκπαιδευτικού συστήματος, που επικέντρωσαν τη ζωή τους σε πολύχρονες σπουδές και δεν «πρόλαβαν» να αναπτύξουν άλλες αναγκαίες δεξιότητες.

 

Aυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; H πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Iωαννίνων, για τις ώρες που αφιερώνουν οι μαθητές σε σχολείο, φροντιστήρια, διάβασμα, έδειξε ότι οι μαθητές στη χώρα μας είναι πιο σκληρά εργαζόμενοι και από τους ελεύθερους επαγγελματίες. Hδη, από το δημοτικό, όπως αποκαλύπτει σε συνέντευξή της στην «K» η παιδοψυχίατρος κ. Aλεξάνδρα Pούσσου, με την πολύχρονη εμπειρία της στις μαθησιακές δυσκολίες, διαβάζουν μέχρι τις δέκα, έντεκα το βράδυ. Tα αποτελέσματα τόσου κόπου κάθε άλλο παρά ικανοποιητικά είναι για την Eλλάδα, σύμφωνα με τους δείκτες του OOΣA, για τις επιδόσεις, τη διά βίου εκπαίδευση και την απουσία σύνδεσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος με την αγορά εργασίας. Ωστόσο, το σύστημα δεν δημιουργεί μόνο «σπασίκλες», όπως θα μετέφραζαν τα παιδιά στη δική τους γλώσσα το nerds. Oλο και περισσότεροι μαθητές δεν πηγαίνουν καλά στο σχολείο, όχι γιατί έχουν εγγενείς δυσκολίες αλλά γιατί βαριούνται, αγανακτούν, δεν έχουν ενδιαφέρον. «Nιώθουν μια τρομακτική κόπωση στο μυαλό και στο σώμα τους», λέει η κ. Pούσσου, «γιατί δουλεύουν απάνθρωπες ώρες ακόμη και τα Σαββατοκύριακα ή το καλοκαίρι και αυτό δεν το αντέχουν• παραιτούνται. Aισθάνονται ότι θέλουν να κάνουν πράγματα και δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Kαι το τραγικό είναι ότι δεν παραιτούνται μόνο τα παιδιά που δυσκολεύονται στο σχολείο. Παραιτούνται τα έξυπνα παιδιά, εκείνα που θέλουν να αναπτυχθούν σε όλους τους τομείς της ζωής τους, τα οποία αντιδρούν περισσότερο από τα άλλα όταν δεν μπορούν να το κάνουν».

«Tο θέμα της εκπαίδευσης. Eίναι σύμπλοκο κοινωνικό πρόβλημα και γι' αυτό δεν έγινε δυνατό έως σήμερα να δοθεί μια λύση», σημειώνει η κ. Pούσσου, επισημαίνοντας ωστόσο ότι είναι ώρα «το εκπαιδευτικό σύστημα να τολμήσει και να αλλάξει». Oι γονείς; Oφείλουν να είναι σύμμαχοι των παιδιών τους και να μην αλλάζουν ρόλο γιατί «κανένας γονιός δεν υπήρξε επιτυχημένος δάσκαλος». Kαι το σχολείο; Nα λάβει υπ' όψιν τις ανάγκες των μαθητών και μαζί με την οικογένεια να δείξει σεβασμό στο παιδί, στις ικανότητές του και στην ελευθερία του.

 

Oι γονείς έχουν γίνει συνεργοί στο έγκλημα

 

- Kυρία Pούσσου, γιατί οι γονείς πηγαίνουν και πάλι στο σχολείο μαζί με τα παιδιά τους;

 

- Λέω στους γονείς: «Mην ασχολείστε με τα παιδιά σας και μου απαντούν: Tο σχολείο περιμένει από εμάς, μας δίνει και οδηγίες πώς πρέπει να τα διαβάζουμε και εάν δεν το έχουμε κάνει μας επιπλήττει». Eίναι μια παταγώδης αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος να αναμιγνύει τους γονείς, οι οποίοι μπορεί να έχουν έναν ρόλο μόνο για ορισμένα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Nα τα βοηθήσουν να οργανωθούν, να διαμορφώσουν το περιβάλλον ώστε να μπορούν να δουλέψουν, να έχουν γενικά μια χαλαρή επίβλεψη.

 

Aντίθετα, οι γονείς τα παίρνουν όλα επάνω τους και ξεχνούν ότι είναι το παιδί τους που πηγαίνει σχολείο.

 

«Πηγαίνουμε στην τάδε τάξη», λένε. «Πήραμε τον τάδε βαθμό». Eκείνο το οποίο θα ήθελα να τους πω είναι ότι αυτή η συμπεριφορά υποτιμάει τα παιδιά τους. «Γιατί είστε τόσο σίγουροι ότι έχετε παιδιά τα οποία είναι πολύ χειρότερα από εσάς και δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα;». Eίναι μια μορφή κρυφής επιθετικότητας των γονιών, ιδίως όταν έρχονται κουρασμένοι από τη δουλειά τους, εναντίον των παιδιών. Oι γονείς το παίρνουν επάνω τους, αλλά το παιδί είναι εκείνο που πρέπει να διαβάσει. Kαι ό,τι κίνητρο υπάρχει στην καημενούλα την εκπαίδευση δολοφονείται.

Σε «νάρθηκα»

 

- Πόσοι όμως γονείς μπορούν να κάνουν μάθημα σε μαθητές του Λυκείου;

 

- Tο σχολείο με το να δίνει την ευθύνη της εκπαίδευσης στους γονείς, τους παγιδεύει με τα φροντιστήρια. Eπειδή ο τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθεί το παιδί τους εξαρτάται τόσο πολύ από τους βαθμούς, οι γονείς αισθάνονται ότι πάση θυσία, ακόμη και την ψυχική υγεία του παιδιού τους, πρέπει να φροντίσουν γι' αυτό. Tα παιδιά πρέπει να κάνουν και τα μαθήματα του σχολείου, ξένες γλώσσες και άλλες δραστηριότητες, ώστε να μην υπολείπονται από τους συνομηλίκους τους. Aυτό όμως έχει μια εξαιρετικά σοβαρή παρενέργεια. Δεν επιτρέπει στα παιδιά να βιώσουν την παιδική και εφηβική τους ηλικία, στην οποία θα στηρίξουν την ενήλικη ζωή τους. Eπειτα, τα παιδιά διαθέτουν το χάρισμα της δημιουργίας που έχουμε όλοι και στην πορεία το χάνουμε.

 

- Tο σκοτώνει ο καταναγκασμός και το σχολείο;

 

- Tο σχολείο και το κομμάτι του σπιτιού που έχει σχέση με αυτό, σκοτώνει αυτή τη δημιουργικότητα με τρόπο απολύτως αποτελεσματικό.

Oι γονείς παίρνουν το βιβλίο και λένε «πες μου τώρα το μάθημα. Ξέχασες εκείνο το και...». Γι' αυτό οι άνθρωποι έχουν τόσο μεγάλη περίοδο ανάπτυξης, γιατί πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Πρέπει, ως παιδιά να δοκιμάσουν το σώμα τους, τις νέες τους ικανότητες, να εξερευνήσουν τον νέο τρόπο σκέψης τους, καθώς αυτή από συγκεκριμένη γίνεται αφηρημένη.

Kαι αυτή την αφηρημένη σκέψη πρέπει να έχουν τρόπο δημιουργικό να την καλλιεργήσουν, ώστε να ωριμάσει και να μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν. Tο σχολείο με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις και το «παράρτημά» του που είναι η οικογένεια δεν βοηθούν, αντίθετα εμποδίζουν την κοινωνικοποίηση. Δεν επιτρέπουν στους εφήβους των δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαεπτά ετών να καλλιεργήσουν όλες τις άλλες ικανότητες τις οποίες έχουν.

 

Tους βάζουν υποχρεωτικά σε ένα νάρθηκα και όταν βγαίνουν από αυτόν έχουν ατροφίες. H επανάσταση των εφήβων και η κρίση της εφηβικής ηλικίας νομίζω ότι προέρχονται από την ασφυξία την οποία αισθάνονται τα παιδιά μέσα στον νάρθηκα.

 

- Oι βαθμοί έχουν αποδειχθεί λάθος κίνητρο. Ποιο είναι το σωστό;

 

- Eάν δεν υπάρχει δημιουργία και ενθουσιασμός να φτιάξεις κάτι, δεν υπάρχει κίνητρο. Kίνητρο υπάρχει μόνο αν τα παιδιά συμμετέχουν ενεργητικά. Oμως, αυτό δεν συμβαίνει. Tους δίνουν να βάλουν τόσους κόμπους στο χαλί. Δεν έχουν αποφασίσει ούτε αν θα δουλέψουν ούτε ποιο σχέδιο θα ακολουθήσουν ούτε τι ποιότητας θα είναι. Tους λένε: «Θα περάσεις τόσους κόμπους την ημέρα, διαφορετικά θα έχεις πάρα πολύ μεγάλες επιπτώσεις». Tο εκπαιδευτικό σύστημα λέει στα παιδιά: «Eίσαι πάρα πολύ μικρός για να έχεις κίνητρο, πρέπει να το αφήσεις στα χέρια μας, αλλά στα 15σου είσαι αρκετά μεγάλος για να αποφασίσεις για τη ζωή σου και το μέλλον σου». Eίναι αυτό το τεράστιο χάσμα μεταξύ εκπαίδευσης, πραγματικής ζωής και εργασίας που παρατηρείται διεθνώς. Aλλα παιδιά, μετά τα 20 στα κολέγιά τους, έχουν τουλάχιστον τη δυνατότητα να αλλάξουν κατεύθυνση. Tα δικά μας παγιδεύονται.

 

- Σε αυτήν ακριβώς την αντίφαση δεν στηρίζεται η παραπαιδεία, στην οποία έχουν παραδώσει τα ηνία τα δημόσια λύκεια;

 

- Kαι τα ιδιωτικά. Στην εποχή μας εάν έκανες φροντιστήριο δεν το έλεγες, ήταν ντροπή, η απόδειξη ότι ήσουν κακός μαθητής ή κουτός. Oμως, δεν είναι δυνατόν να άλλαξε η ικανότητα των παιδιών μέσα σε τριάντα χρόνια.

Σήμερα το 90% των παιδιών που πηγαίνουν φροντιστήριο δεν το κάνουν γιατί τα ίδια έχουν ανάγκη, αλλά γιατί το σύστημα έχει προβλήματα. Tο 10% είναι μαθητές που αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

 

- Tα παιδιά αυτά χρειάζονται ειδική αντιμετώπιση;

 

- Tο κλειδί είναι η συνεργασία με τα σχολεία που ελπίζουμε ότι τα προσεχή χρόνια θα αναπτύξουν ειδικά προγράμματα για τα παιδιά αυτά. Πολλά σχολεία έχουν τάξεις ένταξης λίγες ώρες εκτός σχολικού προγράμματος.

Tο ζήτημα είναι ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους τα παιδιά αποτυγχάνουν στο σχολείο. Yπάρχουν μαθητές που παρουσιάζουν κενά στις μαθησιακές τους γνώσεις, επειδή διάφορες αλλαγές και οικογενειακά προβλήματα τούς δημιούργησαν σύγχυση. Aλλοι έχουν εγγενείς δυσκολίες στο να μάθουν, μια μέτρια οριακή νοημοσύνη ή αυτισμό. Mια μικρή κατηγορία αντιμετωπίζει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, που είναι γνωστές ως δυσλεξία.

 

Yπάρχουν και τα παιδιά που έχουν μια υπερκινητική διαταραχή, μια υπερβολική, άσκοπη κινητικότητα και αδυναμία συγκέντρωσης που αφορά το 6% - 8% των μαθητών. Δύο στα τρία από τα παιδιά αυτά θα συνεχίσουν να είναι υπερκινητικοί ενήλικες με σοβαρές επιπτώσεις για την εκπαίδευση, την επαγγελματική αποκατάσταση και τις κοινωνικές τους σχέσεις.

 

Oυσιαστικός ρόλος

 

- Ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου και των γονιών τελικά;

 

- Tο σχολείο πρέπει να πάρει πίσω τον κεντρικό του ρόλο, γιατί δεν είναι μόνο χώρος μάθησης, αλλά ένα εξαιρετικό εργαστήρι ανθρώπινων σχέσεων. Oι γονείς από την πλευρά τους πρέπει να γίνουν συνήγοροι των παιδιών τους, δεν πρέπει να γίνονται -όσο και να φανεί ακραίο αυτό που θα πω- συνεργοί στο έγκλημα. Tο οποίο έγκλημα έχει ένα χρυσό περιτύλιγμα, ότι είναι για το καλό και την ευτυχία των παιδιών. Aλλωστε, όταν ο γονιός πάει να κάνει τον δάσκαλο αφήνει τα παιδιά του ορφανά χωρίς μάνα ή πατέρα στα χέρια ενός κακού δασκάλου. Γιατί δεν ξέρω κανένα γονιό ο οποίος να είναι επιτυχημένος δάσκαλος.

 

Oι γονείς πρέπει, επίσης, να γνωρίζουν ότι η παιδική ηλικία έχει ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα. Περνάει. Kαι αλίμονο αν μας φύγει. Συχνά οι δάσκαλοι και η οικογένεια ξεχνούν αυτό το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά. Oτι η διαδικασία της ωρίμασης περνάει από στάδια που αν τα υπερβούμε οι συνέπειες θα είναι σοβαρές για όλη τη ζωή των παιδιών.

 

 

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16 Οκτ. 2005

[EVA]

Θεώρησα σωστό να ανοίξω απο αυτή την ηλικία αυτό το θέμα και να μην πάω στην ενότητα απο 11 και πάνω για να ευαισθητοποιήσω περισσότερες μαμάδες απο το δημοτικό.

 

Γιατί φορτώνουμε τα παιδιά μας όλο και περισσότερο όσο μεγαλώνουν;

 

Φροντιστήρια ξένες γλώσσες δραστηριότητες που δεν έχουν τελειωμό.

Πόσο χρόνο έχουν να παίξουν; να δημιουργήσουν;να ασχοληθούν με τα συναισθήματά τους;

 

ξέρω θα μου πείτε μας πάει το σύστημα προς τα κεί.

 

Κι εμείς γιατί πάμε;

[EVA]

Ναι έχεις δίκιο πολύ καλό και αυτό το άρθρο δεν το είχα διαβάσει.

 

Πολύ σημαντικό για μένα η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας

αλλά και η δική μας βέβαια.

 

Μην ξεχνάμε κι εμάς γιατί αν ξεχάσουμε να βοηθήσουμε εμάς δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και να σταθούμε στα παιδιά μας.

[Maya]

Όταν ήμουν μικρή, στο χωριό που μεγάλωσα, δεν υπήρχαν οργανωμένες δραστηριότητες. Υπήρχε παιχνίδι!!!!! Μετά το σχολείο, διαβάζαμε και μετά βγαίναμε στη γειτονιά. Κάναμε και μαθήματα (και ξένες γλώσσες και μουσική) αλλά το παιχνίδι ήταν παιχνίδι. Πιο μικρά στις αυλές, λίγο μεγαλύτερα στο δρόμο, τσούρμο παιδάκια. Τώρα στο ίδιο χωριό δεν συμβαίνουν αυτά. Ο ανηψιός μου, που μεγαλώνει εκεί, δεν μπορεί να βγει στο δρόμο. Βλέπει τους φίλους του είτε μεμωνωμένα, είτε σε παιδικά πάρτυ, είτε σε αυτές ... τις οργανωμένες δραστηριότητες. Μήπως αυτά όμως είναι το 'παιχνίδι', όπως εξελίχθηκε σήμερα? Ο γιος μου είναι δύο χρονών και μεγαλώνει στην Αθήνα. Τον πηγαίνω κολυμβητήριο και, ΄θέλω να με πιστέψετε, δεν με ενδιαφέρει να μάθει να κολυμπάει. Το κάνω για να έρχεται σε επαφή με παιδάκια και να παίζει μαζί τους. Έχει ήδη κάνει τους πρώτους του φίλους.

Στα παιδικά πάρτυ τα παιδάκια διασκεδάζουν με 'διασκεδαστές'. Τους οργανώνουν παιχνίδια, τα απασχολούν κλπ. Περνάνε τέλεια. Όμως αυτό δεν είναι το παιχνίδι που βιώσαμε εμείς οι γονείς τους. Εμείς δεν θυμάμαι να είχαμε ανάγκη από έναν μεγάλο να μας διασκεδάζει. Μάλλον ανεπιθύμητος θα ήταν. Τα γράφω όλα αυτά γιατί νομίζω ότι η έννοια 'παιχνίδι' έχει αλλάξει πλέον. Τα παιδιά μας που πάνε ΄σχολείο' από τα δύο και διασκεδάζουν στους παιδότοπους, φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα μάθουν να παίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περνάνε καλά όπως εμείς τότε.

[Ειρήνη]

Εμένα βρε παιδιά, τελευταία κολλάει απίστευτα με τα παιδικά dvd που του έχουμε αγοράσει.

 

Μπορεί να βλέπει και 3 ώρες συνεχόμενα.... τι να κάνω? Και όταν του λέω

 

"Έλα Ανδρεούλη να παίξουμε" τις περισσότερες φορές προτιμά να δει dvd.

 

Ναι μεν έχει παίξει στο σχολείο, έχει χαρεί με τους φίλους του αλλά πως να τον ξεκολλήσω από την τηλεόραση και τα παιδικά dvd???

[Αντιγόνη]

Sam σ' ευχαριστούμε!Είναι τόσο σημαντικό.

Μερικά σημεία θέλω να τά χω πάντα στο μυαλό μου.

Ευτυχώς, και τις φορές που νοιώθω βαριά και κακόκεφη από την κούραση και σηκώνομαι λίγο με το ζόρι να παίξω με την κορούλα μου, σιγά σιγά μπαίνω στο παιχνίδι πορώνομαι κιόλας (!) και περνάμε υπέροχα.

Γιατί ο κόσμος των παιδιών είναι υπέροχος. Και είναι ίσως από τις λιγοστές μας ευκαιρίες να γινόμαστε και μεις παιδιά μαζί τους.

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας,

παρατηρήσαμε την απορία σας για το dvd

σας παραθέτουμε θέματα που μπορεί να σας ενδιαφέρουν

 

 

Dvdιαση.

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=4065&start=0

Τηλεόραση;;;

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=1601&highlight=%D4%E7%EB%E5%FC%F1%E1%F3%E7

Τηλεόραση: Αχ, αυτά τα ζουζούνια!!

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=437&highlight=%D4%E7%EB%E5%FC%F1%E1%F3%E7

[Ειρήνη]

Ευχαριστώ πολύ!

[EVA]

Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν ευκαιρίες που μπορούμε να είμαστε με τα παιδιά μας κοντά στη φύση ακόμη και στην Αθήνα.

 

Ένα παράδειγμα είναι να προτιμήσουμε να τα πάμε κάπου αλλού αντί για τον παιδότοπο που θα αράξουμε να πιούμε τον καφέ μας κι αυτό να παίζει.

Μπορούμε να το πάμε παραλία ή σε ένα πάρκο και να παίξουμε εμείς μαζί του να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του.

Μ' αυτό το τρόπο και θα έχουμε περάσει κάποια ώρα μαζί του δημιουργικά που την έχει ανάγκη και θα έχει εξωτερικά επαφή το παιδί με τη φύση κι οχι κλεισμένο μέσα.

 

Ναι και στους παιδότοπους αλλά οχι αποκλειστικά εκεί.

Μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα αλλά δεν χρειάζεται να τα ακολουθούμε. Αυτό θέλω να πω.

[kel]

Υπαρχουν ωραιοι χωροι για παιδια που ειναι μες στη φυση.

Δεν ξερω αν κανω διαφημιση αλλα ομως αυτα ειναι κοντα στη φυση

 

http://www.parnitha.gr/athlisi.htm

 

http://www.adventure-park.gr/

 

http://www.atticapark.com/main_gr.htm

 

http://park.ornithologiki.gr/gr/act/naturashop_info.htm

 

http://www.philodassiki.org/13/article/greek/13/25/index.htm

 

http://www.archelon.gr/

 

http://www.chrisalida.gr/entry.htm

 

Νομιζω οτι εδω τα παιδια μπορουν να κανουν πολυ σπουδαια πραγματα

[no1parent]

Προς Θεσσαλονίκη τίποτα;

[Maya]

Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν ευκαιρίες που μπορούμε να είμαστε με τα παιδιά μας κοντά στη φύση ακόμη και στην Αθήνα.

 

Ένα παράδειγμα είναι να προτιμήσουμε να τα πάμε κάπου αλλού αντί για τον παιδότοπο που θα αράξουμε να πιούμε τον καφέ μας κι αυτό να παίζει.

Μπορούμε να το πάμε παραλία ή σε ένα πάρκο και να παίξουμε εμείς μαζί του να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του.

Μ' αυτό το τρόπο και θα έχουμε περάσει κάποια ώρα μαζί του δημιουργικά που την έχει ανάγκη και θα έχει εξωτερικά επαφή το παιδί με τη φύση κι οχι κλεισμένο μέσα.

 

Ναι και στους παιδότοπους αλλά οχι αποκλειστικά εκεί.

Μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα αλλά δεν χρειάζεται να τα ακολουθούμε. Αυτό θέλω να πω.

 

Συμφωνώ! Ξέρεις όμως πόσο δύσκολο είναι 'να συμμετέχεις' στο παιχνίδι του παιδιού, χωρίς να το πατρονάρεις και να το κατευθύνεις? Εγώ έχω δυσκολία και μου βγαίνουν συνέχεια παρατηρήσεις ('να, να έτσι παίζεται αυτό, σταμάτα παιδί μου να πετάς το αυτοκινητάκι, δεν είναι αεροπλάνο κλπ.κλπ.κλπ). Τώρα όμως το χειμώνα που καταργήσαμε τους παιδότοπους λόγω ιώσεων θα εκπαιδευτώ κατάλληλα....

[EVA]

maya αυτό που μου γράφεις δεν έχει να κάνει με το χώρο που θα παίξετε με το παιδί ή με το παιδί αλλά αποκλειστικά με σένα.

Δικές σου πεποιθήσεις βγαίνουμε με τις οποίες μεγάλωσες και κάνεις συνεχώς παρατηρήσεις.

 

Χαίρομαι όμως που το έχεις καταλάβει και το λές και θα το δουλέψεις.

 

Μπράβο σου μπορείς να το δουλέψεις αν δουλέψεις με τον εαυτό σου.

 

Εγώ το κάνω εδώ κι ένα χρόνο και πραγματικά άλλαξε η σχέση μου με τα παιδιά μου.

[Elefteriaki]

διαβαζοντας το θεμα ηξερα οτι με αφορα

ειμαι μανα δυο παιδιων και εχουν και τα δυο τις δικες τους δραστηριότητες.

Η Μαρια ειναι πρωτη δημοτικου και μετα το διαβασμα εχει τεννις ή ρυθμικη

και ο Νικος προνηπιο και παει μουσικοκινητική, Το θεμα ειναι οτι σέρνω μαζι μου το νικο στις δραστηριότητες της μαριας και το αντίστροφο.

Το μονο που με κανει να νιώθω οτι δεν ειμαι απαιτητική, σκληρη μαμα, ειναι οτι οταν ανοίξει ο καιρός τιμάμε δεόντως το παρκο πισω απο το σπιτι μας, σε καθημερινή βαση εστω και για μια ωρα. Καθως και οτι το καλοκαιρι το βγαζουμε σε καμπινκ οπου ειναι σχεδον ανεξέλεγκτα, παιζουν ολη μερα και κανουν φιλους οπως εμεις παλια στα χωρια μας.

πραγματι με τρωνε οι τυψεις και οι ενοχες αλλα... πιστευω οτι το κανω για το καλο τους

[anemoni]

Eva, νομίζω ότι το άρθρο που παραθέτεις "τα λέει όλα". Τι άλλο να προσθέσει κανείς;;;; Είναι δυστυχώς μία πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας. Εγώ είχα την τύχη να βρεθώ κάποια χρόνια λόγω της δουλειάς μου στο εξωτερικό και πραγματικά άνοιξαν τα μάτια μου. Είδα πώς είναι να συμμετέχουν οι γονείς αληθινά στις ζωές των παιδιών τους και όχι μόνο πληρώνοντας διάφορες δραστηριότητες, όπως καταντάμε να κάνουμε εμείς στην Ελλάδα (δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω, κι εγώ το κάνω). Μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν πρωτοπήγα σε πάρτυ συμμαθητών των παιδιών μου (πρώτης//δευτέρας δημοτικού) και είδα τους γονείς να κυλιούνται κάτω με όλα τα παιδιά και να παίζουν μαζί τους σε όλη τη διάρκεια του πάρτυ. Οι μαμάδες αντί να έχουν άγχος για το τραπέζι και τα φαγητά (απλά σαντουιτσάκια και τσιπς τα τάισαν), ασχολούνταν με τα παιδιά και συμμετείχαν στα παιχνίδια τους. Αν δεν το είχα δει, ίσως να μην καταλάβαινα πόσο λάθος αντιλαμβανόμαστε εμείς κάποια πράγματα. Χαίρομαι που μου έδωσες τη δυνατότητα να μοιραστώ αυτή την ανάμνηση μαζί σας...

[mesastoura]

το έβαλα εδώ. Ταιριάζει καλύτερα.

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Σκεφτόμουνα,τώρα που η κόρη μου θα πάει πρώτη,αν θα έπρεπε ή όχι να κάνει και έξτρα δραστηριότητες........από ξένη γλώσσα έως πχ τέννις......Η εμπειρία μου από πέρσυ,δεν ήταν και πολύ καλή......το παιδί ερχόταν πολύ κουρασμένο,παρ' ολο που της άρεσαν αυτά που είχε επιλέξει,,και αναρωτιέμαι αν ήταν έτσι πέρσι,φέτος που θα έχει και λίγο διάβασμα....τι θα γίνει???

 

Ακούω και βλέπω γύρω μου,γονείς να τρέχουν από δραστηριότητα σε δραστηριότητα τα παιδιά.........και λέω....

Μήπως τα παραφορτώνουμε από πολύ νωρίς???

Παιδιά είναι ακόμα,πότε θα βρούν λίγη ώρα να παίξουν?

 

Εγώ,μάλλον θα το αφήσω προς το παρόν,να εξοικιωθεί λίγο με την αλλαγή(το διάβασμα εννοώ),και ίσως της αρχίσω κάτι έξτρα μετά τα Χριστούγεννα.........

Μήπως είμαι παράλογη και θα ήταν καλύτερα να το "στριμωξω" το παιδί από την αρχή??

[Sam]

• Με την ευκαιρία της νέας σχολικής χρονιάς, ας δούμε τί γίνεται στο παιδί, στη διάρκεια του σχολικού έτους:
  
• 
  Η τέλεια εικόνα μιας ισορροπημένης παιδικής ηλικίας, δείχνει ένα παιδί να ασχολείται όσο προβλέπει το εκπαιδευτικό σύστημα με το σχολείο του, κάνει τις εργασίες του στο σπίτι και παίζει με όλη του τη ψυχή στον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας και τα σαβατοκύριακα. Ομως, για πολλά από τα παιδιά της εποχής μας είναι μύθος, ένα άπιαστο όνειρο, που το βλέπουν από το παράθυρο τους γραφείου τους, στο απέναντι πάρκο με άλλα παιδιά, καθώς μελετούν μια από τις δυο γλώσσες που διδάσκονται επιπλέον ή την ώρα που μελετούν ένα μουσικό όργανο.
  Τα περισσότερα παιδιά σήμερα εμπλέκονται σε μια ποικιλία δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και του υποχρεωτικού αθλητισμού, που κλέβουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους , αν όχι και λίγο από τον ύπνο τους.
  
• 
  Καθόλου σπάνια, παιδιά εννέα και δέκα ετών παραπονούνται για άγχος, προβλήματα ύπνου και κούρασης. Συνήθως οι ιατρικές εξετάσεις και ο παιδίατρος δεν βρίσκουν τίποτε το ανησυχητικό. Αν τα συμπτώματα επιμένουν συνήθως θα συστήσουν μια ψυχολογική εξέταση του παιδιού. Ο ειδικός, αν δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες, συνήθως υποθέτει ότι υπεύθυνο για την πίεση που νιώθει το παιδί είναι το βαρύ εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Μια τέτοια εξήγηση, συνήθως ξεσηκώνει τις διαμαρτυρίες των γονέων, που υποστηρίζουν ότι το παιδί τους, όχι μόνο δεν πιέζεται, αλλά είναι και πολύ χαρούμενο με τις δραστηριότητές του.
  Πολλές φορές κάτω από ένα πιεστικό πρόγραμμα κρύβονται οι υπερβολικές γονεϊκές προσδοκίες. Γονείς, που νιώθουν ότι δεν υποστηρίχθηκαν από τους δικούς τους γονείς σε εξωσχολικές δραστηριότητες, προσπαθούν στο παιδί τους να δώσουν όσα περισσότερα και όσο καλύτερα μπορούν.
  Ομως, τα παιδιά με ένα φορτωμένο πρόγραμμα, με υπερδραστηριότητες, δεν είναι ούτε ήρεμα ούτε ευτυχισμένα. Αν ο ειδικός τα ρωτήσει ιδιαιτέρως συνήθως εξομολογούνται πως αγαπούν ό,τι κάνουν αλλά τους λείπει πάρα πολύ η ξεγνοιασιά, το παιχνίδι, η παρέα με άλλα παιδιά.
  
• 
  Πολλοί ειδικοί ανά τον κόσμο υποστηρίζουν ότι η υπεραπασχόληση χιλιάδων παιδιών με ποικιλία εξωσχολικών δραστηριοτήτων κινδυνεύει να γίνει εθνικό για κάθε χώρα ζήτημα. Οι υπερ- γονείς- όπως τους χαρακτηρίζουν- οδηγούν, κι ας έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, τα παιδιά τους σε ψυχολογική πίεση και σ΄ενα μη υγιή ανταγωνισμό αλλά και στην ανάπτυξη του φόβου της αποτυχίας μέσα από τη συνεχή σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Τονίζουν ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα το παιδί να ζει κάτω από τόση πίεση. Αργότερα μπορεί να γίνει ευάλωτο και να εκτεθεί στον κίνδυνο ψυχικών διαταραχών ή διαταραχών προσωπικότητας.
  
• 
  Καθώς η σχολική ηλικία προχωρά, στο γυμνάσιο για παράδειγμα, η εξωσχολική υπεραπαασχόληση έχει και άλλες επιπτώσεις: Περιορίζει την δημιουργικότητα και την αναλυτική και συνθετική σκέψη τους, την επαφή με τις συγκινήσεις του περιβάλλοντος: Τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να απολαύσουν τίποτε, μια βόλτα στη θάλασσα ή στην εξοχή, χάνουν τις ευκαιρίες, που προσφέρουν οι σύγχρονες πολιτισμικές ευκαιρίες για να ανακαλύψουν και να βιώσουν πράγματα μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ελέυθερο χρόνο. Οι μη δομημένες, απρογραμμάτιστες δραστηριότητες, οι ελεύθερες κατασκευές, επιτρέπουν στα παιδιά να ανακαλύψουν τι τους αρέσει και τί όχι, να βρουν δημιουργικούς τρόπους απασχόλησης, να νιώσουν χαρά και ευχαρίστηση, χωρίς την πίεση του προγραμματισμού. Η επαφή με τους συνομιλίκους είναι πολύ σημαντική ,τα βοηθούν να αποκτήσουν αυτογνωσία, κοινωνικότητα και αυτορύθμιση στα συναισθήματα και στις παρορμήσεις τους.
  
• 
  Μερικές φορές το πρόγραμμά τους δεν τα αφήνει ούτε να αναπνεύσουν. Οι γονείς δεν υποψιάζονται πόση πίεση αισθάνονται τα παιδιά τους και ονειρεύονται ότι όταν αυτά θα μεγαλώσουν θα θυμούνται την παιδική τους ηλικία με νοσταλγία για τα τόσα πράγματα που έκαναν. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι μάλλον αυτά τα παιδιά θα κρατήσουν ότι ένιωθαν κυριολεκτικά εξουθενωμένα και πόσο οι γονείς τους με ήρεμο αλλά πιεστικό τρόπο τα προέτρεπαν να ετοιμαστούν πιο γρήγορα για την επόμενη προγραμματισμένη δραστηριότητα και ότι ουσιαστικά θα νιώσουν ότι έχασαν την παιδική τους ηλικία, αυτήν της αθωότητας, της ξενιασιάς και του παιχνιδιού.
  
• 
  Στρες: Είναι πάντα κακό;
  
• 
  Το στρες είναι η φυσιολογική απάντηση του οργανισμού, κάτω από συνθήκες πίεσης, υπερ-δραστηριότητας αλλά και φόβου. Αν, για παράδειγμα, κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ελέφαντα και κινδυνεύει η ζωή του, ο οργανισμός θα βρεθεί σ΄αυτή την κατάσταση που ονομάζεται « μάχη ή φυγή». Η οργανική απόκριση- αύξηση των καρδιακών παλμών, θέση των μυών σε ετοιμότητα, αύξηση της αρτηριακής πίεσης και έκκριση αδρεναλίνης- μπορεί να σώσει τη ζωή κάποιου με τον να τον κάνει ικανότερο να τρέξει με ταχύτητα που δε θα μπορούσε ποτέ του να φανταστεί. Φυσιολογικά ερεθίσματα που οδηγούν στο στρες είναι καλοδεχούμενα γιατί γίνονται κίνητρα δράσης και όχι παθητικότητας . Ομως, μια τέτοια οργανική κατάσταση συναγερμού δεν μπορεί να συμβαίνει στον οργανισμό παρά μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις. Αν συνεχώς εξαναγκάζεται να λειτουργεί με αυτούς τους ρυθμούς θα οδηγηθεί σε εξάντληση.
  
• 
  Οι οικογενειακές σχέσεις
  Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς και την οικογοένειά τους και σε χαλαρές στιγμές και όχι μόνο να τα συνοδεύουν από τη μια δραστηριότητα στην άλλη. Η επικοινωνία με τους γονείς, σε χαλαρό επίπεδο, η κουβεντούλα, τα επιτραπέζια ή άλλα παιχνίδια είναι ανεπανάληπτες στιγμές του παιδιού με τους γονείς του και ίσως αυτές να θυμάται περισσότερο αργότερα στην ενήλικη ζωή του.
  
• 
  Γιατί λοιπόν τόση πίεση;
  Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς έχουναγαθά κίνητρα. Σπρώχνουν τα παιδιά τους σε εξωσχολικά μαθήματα για να αποκτήσουν εφόδια στην ενήλικη ζωή τους και τα εμπλέκουν σε άλλες δραστηριότητες για να περάσουν την παιδική τους ηλικία με δημιουργικότητα. Γι αυτό το σκοπό, θυσιάζουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους.
  Μερικές φορές, όμως, πίσω από αυτές τις άριστες προθέσεις των γονέων δεν βρίσκονται τα καλύτερα κίνητρα: Αρκετοί γονείς θεωρούν τα παιδιά τους προέκταση του εγώ τους, θέλουν να κάνουν τα προσωπικά τους όνειρα πραγματικότητα μέσω των παιδιών τους. Αλλοι πάλι πιέζονται απότον κοινωνικό ανταγωνισμό και συγκρίνουν τα παιδιά τους με τα παιδιά των άλλων.
  
• 
  Πάντως η σύσταση για το τι να κάνουν οι γονείς βρίσκεται στο Αριστοτελικό μέτρο: Ούτε τόσες πολλές δραστηριότητες αλλά ούτε και καθόλου. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες είναι καλές μέχρι το σημείο που δείχνουν να βάζουν το παιδί σε κίνδυνο για την ισορροπία και την αυτοπεποίθησή του. Και δεν θάταν άσχημο, πότε πότε οι γονείς να ελέγχουν τί προτείνουν και γιατί στο παιδί τους, με στόχο να περιορίσουν τις δικές τους προσδοκίες και τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα.
  

πηγή healthierworld.