Θα το αδικήσω αν κάνω δεύτερο παιδάκι;

[Supergirl77]

Ο μπέμπης μας έγινε αισίως 7 μηνών, επισήμως σκέψεις για δεύτερο παιδάκι δεν υπάρχουν, όμως εμένα με τρώει το θέμα, μιας και πολλά περιθώρια (λόγω ηλικίας) δεν υπάρχουν, ή θα του κάνουμε αδερφάκι μέσα στον επόμενο χρόνο ή το αφήνουμε..

 

Έχω το εξής δίλημμα όμως: απ' τη μια νιώθω πως θα τον αδικήσω αν μείνει μοναχοπαίδι, θα είναι μόνος στη ζωή αργότερα, χωρίς κάποιο στήριγμα όταν φύγουμε εμείς, απ' την άλλη όμως μήπως του στερήσουμε την προσοχή μας σε μια ευαίσθητη ηλικία, όταν αναγκαστικά επικεντρωθούμε στις ανάγκες ενός νεογέννητου; Μήπως δηλαδή του στερήσω αγκαλιές, παιχνίδια, δραστηριότητες, αγάπη που του οφείλω, όχι συνειδητά, αλλά λόγω αυξημένων υποχρεώσεων;

 

Ίσως να ακούγεται χαζό, αλλά μ' έχει προβληματίσει αρκετά το θέμα και θα ήθελα ν' ακούσω τη γνώμη σας, αλλά και τις εμπειρίες μαμάδων με περισσότερα παιδάκια..

[MarianS]

Ειναι ενα θεμα με διαφορετικες αποψεις αναλογα πως το βλεπει η καθεμια μας κ αναλογαωτις εμπειριες της. Εγω θα λεγα οτι αν το θελεις πολυ το 2ο πρεπει να το κανεις. Εχει πολυ κουραση αλλα εφοσον το επιθυμεις πολυ θα τα καταφερεις.

Στο αλλο που λες για το να μη μεινει μονο του αργοτερα θα σου λεγα οτι ειναι στο μυαλο σου, δεν ξερεις πως ερχονται τα πραγματα στη ζωη κ αν τελικα θα στηριζει το ενα το αλλο, υπαρχουν πολλοι συνδυασμοι σε αυτο κ καλοι κ κακοι.

Επισης μια εγκυμοσυνη σε προχωρημενη ηλικιαωειναι επιβαρυντικη για τη γυναικα αλλα κ το παιδι εχει περισσοτερους κινδυνους. Παρολα αυτα αν τοσο πολυωτο θες καντο κ μην ακους κανενα

Σε ο,τι αφορα το1ο μωρο σχεδον παντα στο 1ο δεν αρεσει που χανει τα προνομια της αποκλειστικοτητας. Αυτοβθελει πολυ χρονο για να ξεπεραστει, ισωςωστην ενηλικη ζωη, οποτε ετσιωκ αλλιως θα ζοριστει το 1ο.

[babycobra]

καλημέρα..κάνε ό,τι σου λέει η καρδιά σου..έκανα το δεύτερο στα 42. και να σου πω κάτι? το μικρό νιώθω ότι αδικώ, σε θέματα χρόνου, κλπ..η αγάπη είναι η ίδια και μοιράζεται..

πόσων χρονών εισαι, και βάζεις τόσο στενά χρονικά περιθώρια?

[Supergirl77]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις, πιο πολύ ....αμπελοφιλοσοφώ, σε δουλειά να βρισκόμαστε... αν προκύψει εγκυμοσύνη φυσικά και θα χαρούμε.

 

Babycobra είμαι 37,5 ετών, εντάξει, δεν είμαι και τρίτη ηλικία...

[kostask77]

Ο μπέμπης μας έγινε αισίως 7 μηνών, επισήμως σκέψεις για δεύτερο παιδάκι δεν υπάρχουν, όμως εμένα με τρώει το θέμα, μιας και πολλά περιθώρια (λόγω ηλικίας) δεν υπάρχουν, ή θα του κάνουμε αδερφάκι μέσα στον επόμενο χρόνο ή το αφήνουμε..

 

Έχω το εξής δίλημμα όμως: απ' τη μια νιώθω πως θα τον αδικήσω αν μείνει μοναχοπαίδι, θα είναι μόνος στη ζωή αργότερα, χωρίς κάποιο στήριγμα όταν φύγουμε εμείς, απ' την άλλη όμως μήπως του στερήσουμε την προσοχή μας σε μια ευαίσθητη ηλικία, όταν αναγκαστικά επικεντρωθούμε στις ανάγκες ενός νεογέννητου; Μήπως δηλαδή του στερήσω αγκαλιές, παιχνίδια, δραστηριότητες, αγάπη που του οφείλω, όχι συνειδητά, αλλά λόγω αυξημένων υποχρεώσεων;

 

Ίσως να ακούγεται χαζό, αλλά μ' έχει προβληματίσει αρκετά το θέμα και θα ήθελα ν' ακούσω τη γνώμη σας, αλλά και τις εμπειρίες μαμάδων με περισσότερα παιδάκια..

 

Κλασική έγνοια

Δε ξέρω αν έχεις μεγαλύτερο ή μικρότερο αδελφάκι. Αν είχες αισθάνθηκες αδικημένη? Προσωπικά όχι. Όταν χρειαζόμουν τη στοργή, την είχα. Ναι οι γονείς δίνουμε βάση στο μικρότερο μωρό μας που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά το ένστικτό μας μας λέει οτι πρέπει να δώσουμε προσοχή και στο μεγάλο.

Το σημαντικό για εμένα ειναι το οικονομικό. Το αν δηλαδή σας παίρνει να μεγαλώσετε 2 παιδιά χωρις να χάσουν την ποιότητα ζωής τους.

[Supergirl77]

Κλασική έγνοια

Δε ξέρω αν έχεις μεγαλύτερο ή μικρότερο αδελφάκι. Αν είχες αισθάνθηκες αδικημένη? Προσωπικά όχι. Όταν χρειαζόμουν τη στοργή, την είχα. Ναι οι γονείς δίνουμε βάση στο μικρότερο μωρό μας που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά το ένστικτό μας μας λέει οτι πρέπει να δώσουμε προσοχή και στο μεγάλο.

Το σημαντικό για εμένα ειναι το οικονομικό. Το αν δηλαδή σας παίρνει να μεγαλώσετε 2 παιδιά χωρις να χάσουν την ποιότητα ζωής τους.

 

Έχω μια αδελφή πολλά χρόνια μικρότερη, οπότε ήμουν ήδη αρκετά μεγάλη όταν γεννήθηκε, δεν είχαμε ζήλιες. Από οικονομικής πλευράς νομίζω πως θα τα βγάλουμε πέρα, δόξα τω Θεώ στην Ελλάδα ακόμα βοηθούν και οι γονείς, δε σε ξεγράφουν στα 18, όπως σε πιο ψυχρές Ευρωπαϊκές χώρες... Η κατανομή του χρόνου και της φροντίδας με προβληματίζει πιο πολύ, τα άλλα θα βρεθούν αν υπάρχει ανάγκη.

[ekavi_]

είμαι 37,5 ετών, εντάξει, δεν είμαι και τρίτη ηλικία...

 

Όπως το έγραψες στην αρχή νόμιζα ότι ήσουν 45.:lol:

 

Γιατί βάζεις όριο στον εαυτό σου (και αγχώνεσαι) ότι αν κάνεις παιδί πρέπει να είναι μέσα στον επόμενο χρόνο; Δηλαδή αν είναι μετά από 2-3 χρόνια ποιο το πρόβλημα;

 

Εγώ το θεωρούσα πάντα δεδομένο ότι θα κάνω οπωσδήποτε 2 παιδιά (για το τρίτο αμφιταλαντεύομαι εδώ και καιρό...). Για να έχουν παρέα μεταξύ τους και βέβαια γιατί μου αρέσουν τα παιδιά και ήμουν πρόθυμη να τα βγάλω πέρα γνωρίζοντας τις δυσκολίες.

Είχα και εγώ κάποιες σκέψεις του τύπου: μα θα αγαπάω το δεύτερο τόσο όσο αγαπάω το πρώτο; Γίνεται να ξανα-αγαπήσω τόσο; Μήπως αδικήσω το πρώτο; κτλ...

Τώρα εκ των υστέρων σου λέω, ναι μπορείς να αγαπήσεις ξανά με την ίδια δύναμη, όχι δεν αδικείς το πρώτο, αντίθετα του προσφέρεις κάτι πολύτιμο.

 

Αν λοιπόν δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα απαγορευτικό για τον ερχομό δεύτερου παιδιού, θα έλεγα να προχωρήσετε. Αλλά χωρίς να βάζεις όριο ότι πρέπει να γίνει απαραιτήτως μέσα στον επόμενο χρόνο.

[ekavi_]

Το χρόνο μπορείς να τον μοιράσεις άνετα όταν έχεις 2 παιδιά. Από το τρίτο και πάνω δεν ξέρω τι γίνεται...

[iouliana]

supergirl77 και εγώ τα σκέφτομαι αυτά που γράφεις αλλα σιγουρα δε θελω να την αφήσω και μόνη ,,,εγώ έχω ακόμη 2 αδερφές που λατρεύω οποτε θεωρω αναντικατάστατη την αδερφικη σχεση,,,,από αποψη ηλικιας και εγω δεν είμαι μικρή (εκλεισα αισιως τα 34:roll::roll:) και δε με παιρνει για καθυστερησεις,,,ασε που πιστευω ότι αν το αφήσω και πολύ και ξεφυγω από τον τροπο ζωης της μωρομανας θα μου καλοαρεσει και μετα δεννννν

[Αγγελίνα_2]

Αφού το θέλεις, μην το σκέφτεσαι. Just do it. Αλλιώς, το πιθανότερο είναι πως θα το μετανιώνεις σε όλη σου τη ζωή και μπορεί και να στο χτυπήσει το παιδί σου κάποτε.

 

Εμένα δε με κούρασε καθόλου μα καθόλου η ύπαρξη του 2ου παιδιού, το αντίθετο μάλιστα. Ο μεγάλος μου είχε δυστυχώς μπει σε μια πορεία του κλασσικού κακομαθημένου μοναχοπαιδιού - πρώτου παιδιού - πρώτου εγγονού κλπ και μόνο η ύπαρξη του αδελφού του τον άλλαξε εντελώς πάνω σε αυτό το ζήτημα. Επιπλέον, κατάλαβε επιτέλους πως η μαμά δεν είναι δυνατόν να είναι από πάνω του 24/7, γιατί έχει και κάποιον άλλον να φροντίζει κι αυτό τον βοήθησε πολύ να αυτονομηθεί, γιατί είχε τρομερή προσκόλληση μαζί μου.

 

Βοήθησε βέβαια και το ότι ο μικρός ήταν και είναι ένα εξαιρετικά ήρεμο, χαρούμενο, κοινωνικό παιδάκι, δεν μας δυσκόλεψε πουθενά. Είναι η λατρεία των πάντων, μαζί και του μεγάλου του αδελφού. Μεγάλη υπόθεση να υπάρχει μόνιμα άλλο ένα παιδί στο σπίτι για να παίζουν, είναι αγαπημένα αδέλφια και θέλω να ελπίζω πως θα συνεχίσουν έτσι κι όταν δε θα υπάρχουμε πια εμείς οι γονείς.

 

Πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ, όχι την οικογένειά μας, αλλά τον κόσμο ολόκληρο χωρίς τον μικρό μου. Είναι το αστέρι μας.

 

Δε θα στερήσεις από το πρώτο σου παιδί απολύτως τίποτα. Αντίθετα, θα του προσφέρεις. Δεν το καταλαβαίνεις τώρα, γιατί είναι βιωματικό, πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις - άκου όμως αν θέλεις εμάς, που το ζούμε. Θα βρεις πολλές να σου πουν πως μετάνιωσαν που έμειναν με ένα - από αυτές που είχαν επιλογή, εννοείται. Δε θα βρεις ούτε μία να σου πει πως μετάνιωσε που έκανε δεύτερο. Μάλιστα, αν τα κάνεις με μικρή διαφορά, θα είναι ακόμη πιο εύκολα, γιατί αργότερα θα πηγαίνουν μαζί και στις δραστηριότητές τους, ειδικά αν είναι το ίδιο φύλο. Το βλέπω σε πολλές φίλες μου αυτό και το ζηλεύω.

[AMD080911]

Αφού το θέλεις, μην το σκέφτεσαι. Just do it. Αλλιώς, το πιθανότερο είναι πως θα το μετανιώνεις σε όλη σου τη ζωή και μπορεί και να στο χτυπήσει το παιδί σου κάποτε.

 

Εμένα δε με κούρασε καθόλου μα καθόλου η ύπαρξη του 2ου παιδιού, το αντίθετο μάλιστα. Ο μεγάλος μου είχε δυστυχώς μπει σε μια πορεία του κλασσικού κακομαθημένου μοναχοπαιδιού - πρώτου παιδιού - πρώτου εγγονού κλπ και μόνο η ύπαρξη του αδελφού του τον άλλαξε εντελώς πάνω σε αυτό το ζήτημα. Επιπλέον, κατάλαβε επιτέλους πως η μαμά δεν είναι δυνατόν να είναι από πάνω του 24/7, γιατί έχει και κάποιον άλλον να φροντίζει κι αυτό τον βοήθησε πολύ να αυτονομηθεί, γιατί είχε τρομερή προσκόλληση μαζί μου.

 

Βοήθησε βέβαια και το ότι ο μικρός ήταν και είναι ένα εξαιρετικά ήρεμο, χαρούμενο, κοινωνικό παιδάκι, δεν μας δυσκόλεψε πουθενά. Είναι η λατρεία των πάντων, μαζί και του μεγάλου του αδελφού. Μεγάλη υπόθεση να υπάρχει μόνιμα άλλο ένα παιδί στο σπίτι για να παίζουν, είναι αγαπημένα αδέλφια και θέλω να ελπίζω πως θα συνεχίσουν έτσι κι όταν δε θα υπάρχουμε πια εμείς οι γονείς.

 

Πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ, όχι την οικογένειά μας, αλλά τον κόσμο ολόκληρο χωρίς τον μικρό μου. Είναι το αστέρι μας.

 

Δε θα στερήσεις από το πρώτο σου παιδί απολύτως τίποτα. Αντίθετα, θα του προσφέρεις. Μάλιστα, αν τα κάνεις με μικρή διαφορά, θα είναι ακόμη πιο εύκολα, γιατί αργότερα θα πηγαίνουν μαζί και στις δραστηριότητές τους, ειδικά αν είναι το ίδιο φύλο. Το βλέπω σε πολλές φίλες μου αυτό και το ζηλεύω.

 

 

Aυτο ισχυει 100%! Εχω την αισθηση οτι τα παιδακια πρεπει να εχουν αδερφακια γιατι τοποθετουν με πιο υγιη τροπο τον εαυτο τους στον μικροκοσμο της οικογενειας και στο περιβαλλον τους. Βεβαια απο την αλλη ξερω και ανθρωπους που υποφερουν απο τα αδερφια τους, οποτε ειναι τελειως προσωπικη αποφαση. Αν το θελεις πραγματικα θα φτιαξεις σιγα σιγα τις ισορροπιες. Με το καλο ο,τι αποφασισετε!

[Supergirl77]

AMD080911, το ενδεχόμενο να "υποφέρουν απ' τ' αδέλφια τους" δεν το εξετάζω καθόλου, προερχόμαστε και εγώ και ο άντρας μου από πολύ αγαπημένες οικογένειες και δεν βλέπω τον λόγο τα δικά μας παιδιά να φτάσουν σε σημείο να μην εκτιμούν τους οικογενειακούς δεσμούς και να μην αγαπούν την οικογένειά τους.

 

Αγγελίνα, με συγκίνησες. Μακάρι να είναι έτσι και για 'μας.

 

Εκάβη, αυτός είναι άλλος μεγάλος μου φόβος, αν θα αγαπήσω το δεύτερο με την ίδια δύναμη που αγαπώ τον πρώτο, αν είναι κάτι τέτοιο δυνατό.. Με καθησυχάζεις, σ' ευχαριστώ.

 

Ιουλιάνα, μην ξανακούσω πως στα 34 δεν έχεις χρόνο...

 

ΥΓ Μια διαπίστωση που έκανα πρόσφατα: όλες οι γιαγιάδες πια είναι νέες (αφού έκαναν παιδιά στα 25 κατά μέσο όρο) κι όλες σχεδόν οι μαμάδες απο 30 και πάνω...

[Αγγελίνα_2]

Όχι απλώς θα το αγαπήσεις το δεύτερο...θα τρελαίνεσαι! Γιατί θα έχεις ξεπεράσει και τις υπερβολές και τις φοβίες της πρωτομαμάς (αν έχεις, βέβαια, εγώ ήμουν τίγκα) κι έτσι θα απολαύσεις το μεγάλωμά του πολύ περισσότερο. Σου δίνει και πολύ δύναμη το γεγονός από μόνο του, ότι δηλαδή έκανες ένα αδελφάκι στο παιδί σου και δεν είναι πια μόνο. Σε μένα τουλάχιστον αυτό ίσχυσε κατά κόρον. Είχα μια ισορροπία, μια γαλήνη, που ούτε κατά διάνοια δεν είχα σαν λεχώνα στο πρώτο. Το ένιωθα εγώ, αλλα μου το λέγανε κι όλοι οι υπόλοιποι, που με είχαν γνωρίσει ως υστέρω πρωτομάνα.

[ΜΑΡΙΤΑ]

ΥΓ Μια διαπίστωση που έκανα πρόσφατα: όλες οι γιαγιάδες πια είναι νέες (αφού έκαναν παιδιά στα 25 κατά μέσο όρο) κι όλες σχεδόν οι μαμάδες απο 30 και πάνω...

 

Πόσο δίκιο έχεις , δε το είχα συνηδειτοποιησει αλλά έχεις απόλυτο δίκιο.

 

Στο θέμα σου τώρα, είχα τις ίδιες σκέψεις με εσένα όταν γέννησα τη κόρη μου. Δεν είχα φόβο αν θα αγαπάω το δεύτερο (αυτό δε μπορεί να συμβεί με τίποτα πιστευω), εγώ δεν ήθελα να δώσω την αγάπη μου σε άλλο μέχρι να μεγαλώσει λίγο το μωρό. Ήθελα να το ζήσω όσο περισσότερο μπορώ το πρώτο μου παιδάκι και να ευχαριστηθω τη κάθε φάση του, το πρώτο του περπάτημα, τα πρώτα του λογακια, το πρώτη του μέρα στο παιδικό, τις πρώτες μας διακοπές, και οπωσδήποτε να είχε κόψει πάνες.

 

Τώρα η κόρη μου είναι 6 χρόνων, και λόγω κάποιων θεμάτων δε θα κάνουμε δεύτερο αλλά παρόλα αυτά δε μετάνιωσα που δεν έκανα δεύτερο τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής της.

Μακάρι να είχε τύχει μετά τα τρία της, θεωρώ ιδανική διαφορά τα 3- 3 1/2 χρόνια αλλά αφού υπήρξαν αλλά θέματα δε μετανιώνω που δεν έγινε πριν.

 

Αυτές είναι προσωπικές μου απόψεις φυσικά δεν υπάρχει σωστό λάθος σε αυτό, η κάθε οικογένεια αποφασίζει το πότε και το αν θα προχωρήσει σε επόμενο παιδάκι.

 

Αν ρωτάς λοιπόν εμένα αν θα αδικησεις το πρώτο σου μωρό αν κάνεις τώρα δεύτερο, θα σου πω ναι πιστεύω ότι θα το αδικησεις αν το κάνεις τώρα. Δεν είσαι μεγάλη, μπορείς να το κάνεις σε δύο ή τρία χρόνια ΑΛΛΑ αυτή είναι η δική μου η γνώμη και φυσικά δεν εχει σημασία, σημασία έχει τι θες εσύ και ο άντρα σου.

[iouliana]

ΥΓ Μια διαπίστωση που έκανα πρόσφατα: όλες οι γιαγιάδες πια είναι νέες (αφού έκαναν παιδιά στα 25 κατά μέσο όρο) κι όλες σχεδόν οι μαμάδες απο 30 και πάνω...

 

εχεις δικιο ,,ετσι είναι αν και η μαμα μου εκανε μετα τα 30 αλλα η πεθερα μου είναι μικρη,,,

 

παντως όπως ειπε μια κοπελα μαλλον όταν εχεις παραπανω από ένα παιδια και χωρις μεγαλη διαφορα ηλικιας περισσοτερη ησυχια εχεις αφου απασχολουν το ένα το άλλο,,,τα διαδικαστικα (φαγητά,,μπανια κτλ δε τα συζητω γινονται αυτοματα )

 

για την ηλικια δεν λεω ότι δεν εχω χρονο αλλα σκέφτομαι ότι είναι λιγο ατοπο ,εφόσον δεν υπαρχει κανενας λογος, να περιμενω λες και είμαι πχ 24,,,ασε που ποτε δε ξερεις τι γινεται και τι κεπληξεις σου επιφυλασσει το μελλον

 

 

AMD080911 συμφωνω απολυτα μαζι σου

 

Αγγελινα και εγω πιστευω ότι το δευτερο θα το χαρω πιο πολύ και δε θα εχω εκεινο το αγχος ολη την ωρα

 

 

 

αντε supergirl παμε δυναμικα........:-D:-D

[Supergirl77]

Μαρίτα, όπως τα λες ακριβώς νιώθω... λέω λοιπόν ν' αφήσουμε τον χρόνο λίγο να κυλήσει - κι ο γιατρός μου άλλωστε θεώρησε ιδανική κανα 2 χρόνια διαφορά - να απολαύσουμε χωρίς τύψεις όσες περισσότερες "πρωτιές" του μικρούλη μας μπορούμε και μετά βλέπουμε.

 

Μένει βέβαια να πειστεί κι ο σύζυξ πως πρέπει να κάνουμε δεύτερο, αλλά, μεταξύ μας, και για το πρώτο τα ίδια έλεγε και τώρα έχει γίνει χαζομπαμπάς ολκής!

 

Άρα, Ιουλιάνα, ξεκίνα εσύ και βλέπουμε για μας...

[hara86]

Μέχρι να γίνει ο γιός μου 7 μηνών περίπου,ούτε να ακούσω για δεύτερο,το θεωρούσα μεγάλη αδικία και πως θα στερήσω απο το παιδί μου πολλά...

 

Όταν χρονισε άρχισα να το σκέφτομαι,ήθελα να γίνουμε τέσσερις,ειδικά δε όταν τον πηγαίναμε στο πάρκο κι έτρεχε πίσω απ'τα παιδάκια ζητώντας τους να τον παίξουν κι αυτά δεν του έδιναν σημασία γιατί ήταν μικρούλης μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα...

 

Τώρα ο μεγάλος μου είναι σχεδόν δύο και ο μικρός 3μηνών...όταν βλέπω πως τον αγαπάει και κάνει σαν τρελός για τον αδερφό του χαίρομαι που κάναμε δεύτερο...

 

Και να σας πω την αλήθεια,εγώ νιώθω πως το μικρό αδικώ,όχι το μεγάλο,

αν εξαιρέσεις τον πρώτο μήνα που ο μικρός ήθελε πολύ χρόνο,τώρα που έχει μπει στο πρόγραμμα καμιά φορά νιώθω ενοχές που τον αφήνω πιο πολυ μόνο του για να ασχοληθώ με τον μεγάλο,ίσως φταίει το οτι είναι και ήσυχο μωρό...

 

Αφού το σκέφτεσαι,καν'το!!!

Είναι το κάτι άλλο!!!

[ekavi_]

Χαρά έχεις δίκιο. Τη μεγάλη ένιωσα ότι την αδικούσα μόνο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επειδή δεν μπορούσα να τη σηκώνω αγκαλιά όπως θα ήθελα. από τη στιγμή που γεννήθηκε το δεύτερο ένιωθα ότι αδικούσα εκείνο... Αλλά τώρα που ψιλομεγάλωσαν, νιώθω ότι δεν αδικώ κανένα. Αντίθετα χαίρομαι που τα έκανα κοντά κοντά. (σχετικά)

[iouliana]

Μαρίτα, όπως τα λες ακριβώς νιώθω... λέω λοιπόν ν' αφήσουμε τον χρόνο λίγο να κυλήσει - κι ο γιατρός μου άλλωστε θεώρησε ιδανική κανα 2 χρόνια διαφορά - να απολαύσουμε χωρίς τύψεις όσες περισσότερες "πρωτιές" του μικρούλη μας μπορούμε και μετά βλέπουμε.

 

Μένει βέβαια να πειστεί κι ο σύζυξ πως πρέπει να κάνουμε δεύτερο, αλλά, μεταξύ μας, και για το πρώτο τα ίδια έλεγε και τώρα έχει γίνει χαζομπαμπάς ολκής!

 

Άρα, Ιουλιάνα, ξεκίνα εσύ και βλέπουμε για μας...

 

 

χαχαχα και εγω για μετα τον χρονο λεω ,,,να εχουν 2 χρονια τουλάχιστον διαφορα,,,εσυ εκανες και καισαρικη νομιζω ε?

[ekavi_]

Μαρίτα, όπως τα λες ακριβώς νιώθω... λέω λοιπόν ν' αφήσουμε τον χρόνο λίγο να κυλήσει - κι ο γιατρός μου άλλωστε θεώρησε ιδανική κανα 2 χρόνια διαφορά - να απολαύσουμε χωρίς τύψεις όσες περισσότερες "πρωτιές" του μικρούλη μας μπορούμε και μετά βλέπουμε.

 

Μένει βέβαια να πειστεί κι ο σύζυξ πως πρέπει να κάνουμε δεύτερο, αλλά, μεταξύ μας, και για το πρώτο τα ίδια έλεγε και τώρα έχει γίνει χαζομπαμπάς ολκής!

 

 

Αυτό είναι το καλύτερο. Κακώς έβαλες προθεσμία στον εαυτό σου 1 χρόνου και αγχώθηκες.

[Velv]

προσωπικά θέλω να κάνω δεύτερο. δεν ξέρω τι κουράγιο θα έχω και τι κωλοτούμπες θα κάνω αλλά θέλω να ξανακρατήσω αγκαλιά δικό μου βρεφάκι. όχι ότι θα με χαλούσε η υιοθεσία αλλά θέλω πολύ να ξαναθηλάσω, ένοιωθα τόσο καλά όταν το έκανα.

[mkcm]

Περιμένω σε λίγο καιρό το δεύτερο μωρό μου. Πριν αποφασίσω την εγκυμοσύνη μου φάνταζαν όλα βουνό. Πως θα σηκώνω τη μικρή με την κοιλιά, πως θα πηγαίνω με τη μικρή και την κοιλιά στις παιδικές, κλπ. Όλα είναι πολύ πιο εύκολα και άνετα όταν τα βιώνεις. Βρίσκεις λύσεις...

 

Και σε ό,τι αφορά το ψυχολογικό... Κανένας μας δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα επειδή έχει αδέρφια.

 

Προχώρα χωρίς φόβο!!!!!!!!!!!!!!

[Supergirl77]

Τι καλές...ευχαριστώ για τις εμπειρίες σας!

 

Ιουλιάνα καλα θυμασαι,καισαρικη έκανα.

Εκάβη, δεν φταίω εγώ για την...προθεσμία, η μάνα μου μ'εχει αγχωσει.

 

mkcm, με το καλό το δεύτερο μωράκι!

[dimitra00]

να το κανεις!! καλυτερα τωρα χαλαρα παρα αργοτερα με αγχος! ξεκινηστε χαλαρα κ οποτε ερθει!

κ δε θα επικενρωθεις στις αναγκες ενος..νεογεννητου! θα επικεντρωθεις και στις αναγκες του 2ου παιδιου σου!

2 παιδακια δεν ειναι κ τοσο δυσκολο,ε; με το καλο

[Αγγελίνα_2]

Α μην ακούτε μανάδες-πεθερές κορίτσια σ' αυτά τα πράγματα! Πω πω ρε παιδί μου, μην τυχόν και δεν επιβάλλουν τη γνώμη τους!