Όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ηρεμία

[Μπεμπούλα10]

Εγω θα ρωτησω και το αλλο...οι σχεσεις με το συζυγο γενικοτερα πως ειναι ? Υπαρχει επικοινωνια ψυχικη και σωματικη? Διοτι πιστευω πως αν μια μαμα "απομακρυνει" τον αντρα της απο κοντα της με διαφορους τροπους, ισως ενδομυχα ο αντρας της την τιμωρει μεσω του παιδιου...η ακομη πιο απλα δε νιωθει συναισθηματικα και "σωματικα" καλυμμενος απο τη γυναικα του αρα δεν ειναι καλα αρα "ξεφευγει " οπως ολοι μας οταν δεν ειμαστε καλα..

 

Επικοινωνία δεν υπάρχει διότι η μαμά δεν βρίσκει καθόλου ρομαντικό τον τρόπο που φέρεται και μιλάει ο μπαμπάς στην ίδια και στο παιδί, αλλά της προκαλεί απέχθεια.

 

Ο μπαμπάς δεν τιμωρεί το παιδί, αλλά το σκληραγωγεί συνειδητά και οργανωμένα, για να γίνει άντρας, διότι αύριο μεθαύριο θα του μιλήσουν και θα του φερθούν χειρότερα εκεί έξω.

[Μπεμπούλα10]

Εγώ δεν ήθελα να πω ότι δεν βλέπω κανενα θέμα. Αλλά ο άντρας σου έχει κάνει αρκετές προόδους σε σχέση με το τι έζησε ο ίδιος καθώς φαίνεται και δεν δείχνει να έχει εξιδανικεύσει το πώς μεγάλωσε ο ίδιος.

 

Το έχει εξιδανικεύσει. Υποστηρίζει ότι μεγαλύτερη ζημιά έπαθαν τα παιδά που τα αφήνανε οι γονείς "να κάνουν ότι θέλουν" παρά αυτός που έφαγε πολύ ξύλο και ότι η βία που δέχτηκε απο τον πατέρα του τον βοήθησε να έχει τσαγανό και να μάχεται στη ζωή

 

Ενώ επίσημα υποστηρίζει ότι είναι ενάντια στο ξύλο, έχει φτιάξει μια εξιδανικευμένη εικόνα για τα αποτελέσματα του ξύλου-ότι κατά κάποιον τρόπο δηλ τον βοήθησε και ότι θα ήταν χειρότερα αν ο πατέρας του ήταν μαλθακός μαζί του.

[Μπεμπούλα10]

Αυτο ειναι απλα απαραδεκτο. Ειλικρνα δεν ξερω πως μπορει κανεις να αποδειξει σ αυτον τον ανθρωπο οτι δε φερεται σωστα... Ισως αναφεροντας τις συνεπειες;; Παντως εγω δεν ξερω αν θα επετρεπα τετοια συμπεριφορα προς το παιδι μου ακομα κι απο τον πατερα του..

 

Τι θα έκανες;

[Μπεμπούλα10]

Επειδή ανέφερες και το τι είναι φυσιολογικό... Φυσιολογικό ΔΕΝ είναι να κάθεται πολλές ώρες το δίχρονο παιδί σε ένα σπίτι Χ τετραγωνικών.

 

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα θέματα που αγνοεί ο μπαμπάς. Ότι ένα παιδί, και μάλιστα μικρό, που είναι φυλακισμένο τις περισσότερες ώρες της ημέρας σε ένα σπίτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ όποτε θέλουν οι γονείς. Το φυσικό είναι να τρέχει πάνω-κάτω, να πειράζει πράγματα που δεν θέλουν οι γονείς, να χτυπάει πόρτες, να κάνει θόρυβο. Αυτό είναι στη φύση του. Ξεκινάμε με αυτό σαν δεδομένο.

 

Όταν του λες όχι το ένα, όχι το άλλο, όχι το παράλλο, οχι το παραδίπλα, είναι παράλογο να περιμένεις ότι το παιδί, αφού του έχεις απαγορεύσει ότι του αρέσει και δεν του έχεις δώσει εναλλακτική που να του αρέσει, απλά θα κάθεται ακίνητο, κάνοντας τίποτα επειδή "Δεν σου ειιίπα να κάααατσειιις;;;"

 

Ακόμα κι αν συνήθως του παρέχεις αρκετή ελευθερία, όταν έρχεται η στιγμή του "κάτσε εδώ που σου λέω και μη μιλάς, μην κάνεις φασαρία" το μικρό παιδί απλά δεν μπορεί να το κάνει (ας είναι και 1 φορά την εβδομάδα ή το μήνα). Είναι σαν να απαιτείς από ένα ψάρι να ανέβει δέντρο. Δεν έχει σημασία αν του το ζητάς μια φορά το χρόνο:απλά δεν μπορεί να το ανέβει.

 

Το 2χρονο δεν έχει τις βιολογικές προδιαγραφές και την ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα για να το κάνει. Οι παιδαγωγοί το ξέρουν καλά αυτό (ακόμα και τα 6χρονα δυσκολεύονται να κάθονται άμα δεν θέλουν), αλλά κάποιοι γονείς το αγνοούν και έχουν παράλογες απαιτήσεις

[Μπεμπούλα10]

Όταν αναφέρθηκε η λέξη αυτορρύθμιση (ότι τα παιδιά δεν έχουν αυτορρύθμιση και πρέπει να τους τη μάθουν οι γονείς) έπεσε πολλή κοροιδία από τον μπαμπά. "Τι αυτορρύθμιση; Τι ανοησία είναι αυτή; Δεν υπάρχει τέτοια έννοια. Έχω διαβάσει τόσα βιβλία ψυχολογίας και δεν υπάρχει αυτή η λέξη".

 

Και το χειρότερο είναι ότι όντως είναι διαβασμένος(γενικά) και ψαγμένος-δεν είναι κανένας αγράμματος χωριάτης. Απλά δεν έχει διαβάσει (και αρνείται κατηγορηματικά να διαβάσει) σχετικά με θέματα σύγχρονης παιδαγωγικής.

 

Καμία διάθεση να ψάξει τα θέματα διαπαιδαγώγησης. "Δεν θα μεγαλώσω το παιδί μου με εγχειρίδια. Θα το μεγαλώσω έτσι όπως ξέρω εγώ και εσύ δεν θα επεμβαίνεις".

 

 

 

Αυτά.

[Μπεμπούλα10]

Επειδή ο μπαμπάς περνάει λίγο χρόνο με το παιδί λόγω δουλειάς, έχει την απαίτηση να μην επεμβαίνει η μαμά, όσο απαράδεκτος κι αν είναι, κατά την άποψή της, ο τρόπος του μπαμπά προς το παιδί.

 

Αφού λείπει δηλ. πολλές ώρες ο μπαμπάς, σημαίνει πώς όταν έρχεται θα κάνει ότι κρίνει αυτός σωστό με το παιδί και η μαμά θα κάθεται να παρακολουθεί μουγγή, χωρίς να τολμήσει να βγάλει κιχ, γιατί αυτό ακυρώνει το πατρικό πρότυπο στα μάτια του παιδιού και είναι χειρότερο από τις φωνές, τους άσχημους χαρακτηρισμούς και τις απειλές (τα οποία είναι πάντα ελεγχόμενα και χρησιμοποιούνται για παιδαγωγικούς σκοπούς).

[Alexia1985]

Πραγματικα φένεσαι πολυ ισορροπημένο και συνειδοποιημενο άτομο!Ξερεις πολυ καλα που θα οδηγήσει αυτός ο τρόπος "ανατροφης" και τι άνθρωπο προκιτε να μεγαλώσεις!Απορω που το ανέχεσαι και δεν εχω καταλάβει τον λογο που το κανείς...

Ο άντρας σου χρειάζεται ενα ταρακούνημα για να συνέλθει πιστευω..Δεν βλεπω άλλη λύση...

[Μπεμπούλα10]

Δεν μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχασε μεμονωμένα την ψυχραιμία του και θύμωσε και έκανε λάθος αλλά για κάποιον που χρησιμοποιεί συστηματικά αυτές τις μεθόδους και μάλιστα τις θεωρεί κ σωστές!

 

Όχι μόνο σωστές, αλλά σωτήριες! Θεωρεί ότι έχει καθήκον να προστατέψει το παιδί από την καταστροφική διαπαιδαγώγηση της μαμάς, η οποία θα οδηγήσει το παιδί να παίρνει ναρκωτικά, να δέρνει τους γονείς του και να χάσει τον ανδρισμό του.

 

Υποστηρίζει ότι το έχει δει να συμβαίνει πολλές φορές και δεν μπορεί να το επιτρέψει να συμβεί και στον γιο του.

[Μπεμπούλα10]

Απορω που το ανέχεσαι και δεν εχω καταλάβει τον λογο που το κανείς...

Ο άντρας σου χρειάζεται ενα ταρακούνημα για να συνέλθει πιστευω..Δεν βλεπω άλλη λύση...

 

Τι λύση προτείνεις δηλ; Ο μπαμπάς υποστηρίζει ότι ο χωρισμός είναι καταδίκη για τα παιδιά και ότι θα καταστραφούν. Και θα φταίει η μαμά γι'αυτό. Αλλά και πρακτικά η μαμά δεν μπορεί να φύγει και να νοικιάσει άλλο σπίτι γιατί θα πρέπει να εργάζεται και δεν υπάρχει κάποιος να κράτάει να παιδιά.

[love4]

Δυστυχως αυτο πιστευω κι εγω ...πως ο χωρισμος ειναι ακομη πιο καταστροφικος για το παιδι...αλλα και παλι υποψιαζομαι πως αν τιθεται θεμα χωρισμου αυτο γινεται γιατι υπαρχουν αλλα βαθυτερα αιτια και οχι η συμπεριφορα αυτη του μπαμπα...

 

Και να πω και κατι αλλο...ολοι λεμε πολλα λογια..πχ "και τι θα παθαμε εμεις που φαγαμε ξυλο?" Αυτο δε σημαινει πως θα κανουμε το ιδιο στα παιδια μας...Τα λογια απο τις πραξεις καλως η κακως ΑΠΕΧΟΥΝ πολυ...

 

Επισης κι εγω μετα απο καποιο προβλημα και επαφη με ειδικο καταλαβα πως ενας ειδικος εμενα δε με βοηθουσε...δεν ειναι κακο αυτο...πολλους ανθρωπους πραγματι δεν μπορουν οι ειδικοι να τους βοηθησουν...

 

Μπεμπουλα μπορεις να κανεις για λιγο στην ακρη τον εγωισμο σου και να δεις τον αντρα σου με μεγαλυτερη κατανοηση? Αυτο εχω να προτεινω...

[Alexia1985]

Τι λύση προτείνεις δηλ; Ο μπαμπάς υποστηρίζει ότι ο χωρισμός είναι καταδίκη για τα παιδιά και ότι θα καταστραφούν. Και θα φταίει η μαμά γι'αυτό.

Ο μπαμπας πρεπει να καταλάβει οτι για ολα τα πράγματα στην ζωή υπάρχουν οι ειδικοί και κανείς δεν ειναι γνωστής όλων! Αφού ειναι τοσο σίγουρος το οτι κανει το σωστό ας παει σε εναν απλό ψυχολόγο να ρωτήσει την γνώμη του!Ο καθε κατεργαρης στον πάγκο του! Το μονο που θα καταφέρει ειναι να τον φοβάται το παιδι και τους ανθρώπους που φοβόμαστε δεν τους σεβόμαστε και δεν τους εμπιστευόμαστε! Οταν έρθει η ωρα να φύγει το παιδι π.χ. Για σπουδές τότε ποιος θα τον τιμωρεί εκει οταν θα ξεσαλωνει μεχρι τα ξημερώματα; Ο ψυχολόγος εχει πολυ περισσότερα επιχειρήματα για να του αλλάξει τροπο σκέψεις ακόμα και να του γυρίσει τον καθρέφτη σε πραγματα που δεν φαντάζεται!

Επέμενε να παει ακόμα και με κάποια απειλή αν χρειαστεί!Εγω θα το έφτανα στα άκρα αν χρειαζόταν για το καλο της οικογένειας μου!καλη δύναμη!!!

[Μπεμπούλα10]

1) Διαπιστωνω πως οι αντιδρασεις της μαμας ειναι υπερβολικες, υπαρχει μια υπερβολικη ευαισθησια, για μενα παντα, ως προς το παιδι...σαν να υπαρχει ενας φοβος μηπως και στιγματιτει η ψυχουλα του, με αποτελεσμα να μεγαλοποιουνται απλα γεγονοτα

 

Στην ψυχή του παιδιού ΕΓΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ακόμα κι αυτά που δεν θα θυμάται ποτέ συνειδητά. Ακόμα και το στρες που βιώνει στην ενδομήτρια ζωή. Καταγράφονται τα πάντα και δεν ξέρει κανείς τα αποτελέσματα που θα έχουν-πώς θα εκδηλωθούνε και πότε.

 

Πέρα από την προφανή μίμηση (τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές που βλέπουν- είτε καλές, είτε κακές) υπάρχουν κι άλλες εκδηλώσεις της καταγραφής των βιωμάτων του παιδιού οι οποίες δεν φαίνονται άμεσα ή όταν εμφανίζονται δεν είναι ξεκάθαρο τι τα προκάλεσε.

 

Οι καταγραφές του παιδιού επηρεάζουν τις συνάψεις του εγκεφάλου και αυτές με τη σειρά τους επηρεάζουν τις αυθόρμητες αντιδράσεις και ασυνείδητες επιλογές του για την υπόλοιπη ζωή του. Ο εγκέφαλος είναι τρομερά εύπλαστος τα πρώτα χρόνια της ζωής ενος ανθρώπου.

 

Όσο μεγαλώνει, ενισχύονται οι συνάψεις που υπάρχουν (οι οδοί επικοινωνίας ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα) και γι'αυτό όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλάζουμε (απόψεις, συνήθειες, κτλ).

 

Οπότε ναι, υπάρχει η έγνοια ότι αυτά που βιώνει το παιδί μπορεί να στιγματίσουν τη ψυχή του.

[Alexia1985]

Πολυ ωραίο ειναι κι αυτο αν δεχτεί να το δει που το είχε παραθέσει η Μελινα πρην λιγο καιρό και μου άρεσε πραγματικα πολυ!https://m.youtube.com/watch?list=PLHvDyf-jf6NCqt1wiQBoTKZzga174XcWV&index=7&v=zmUnUAOzPf0

[Μπεμπούλα10]

Το μονο που θα καταφέρει ειναι να τον φοβάται το παιδι και τους ανθρώπους που φοβόμαστε δεν τους σεβόμαστε και δεν τους εμπιστευόμαστε!

 

Είναι ένθερμος υποστηρικτής του "Δεν πειράζει, ας με φοβάται και λίγο για να με ακούει και να μη νομίζει ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει".

[ekavi_]

Απλά δεν έχει διαβάσει (και αρνείται κατηγορηματικά να διαβάσει) σχετικά με θέματα σύγχρονης παιδαγωγικής.

 

Καμία διάθεση να ψάξει τα θέματα διαπαιδαγώγησης. "Δεν θα μεγαλώσω το παιδί μου με εγχειρίδια. Θα το μεγαλώσω έτσι όπως ξέρω εγώ και εσύ δεν θα επεμβαίνεις".

 

 

Πρέπει να τα βρείτε κάπου στη μέση. Να απαιτήσεις να τα βρείτε κάπου στη μέση, γιατί αλλιώς θα κάνετε μεγαλύτερο κακό στο παιδί καθώς μεγαλώνει, όπου εκεί θα προκύψουν μεγαλύτερα θέματα.

 

Πως να το κάνετε αυτό; Ούτε εσύ να τον πιέζεις να διαβάζει "εγχειρίδια", συγκεκριμένες μεθόδους κτλ, ούτε όμως και να δεχτείς να κάτσεις στην άκρη και να μην επεμβαίνεις.

 

Να βάλετε κάποιους κανόνες και κάποια όρια. Καταρχήν δεν θα διαφωνείτε μπροστά στο παιδί. Συζητήστε το θέμα αργότερα.

Θα μπουν κάποιες κόκκινες γραμμές. πχ δεν χτυπάμε και δεν βρίζουμε το παιδί.

Κάνε και εσύ λίγο πίσω. Δηλαδή όχι συνέχεια κανάκεμα στο παιδί.

πχ έπεσε κάτω; : "έλα σήκω πάνω, δεν έπαθες τίποτα, μπορείς να περπατήσεις" Χωρίς χαρακτηρισμούς (πχ είσαι βλάκας; ) αλλά και χωρίς κανάκεμα (έπεσε το μωράκι μου; έλα αγκαλίτσα )

 

Αυτό προτείνω. Να τα βρείτε κάπου στη μέση. Να θέσετε και οι δύο κάποιες γενικές γραμμές, κάποιους κανόνες και να συμφωνήσετε ότι πρέπει να έχετε κοινή γραμμή έστω στα βασικά.

[ekavi_]

 

Για να υπάρχει ηρεμία στο σπίτι πρέπει όλα να είναι όπως τα θέλει ο μπαμπάς. Να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμία διαφωνία, καμία διαφορετική άποψη. Όταν το παιδί εκφράζει άποψη που δεν συμφωνεί με(τις αντοχές) του μπαμπά, τότε το έχει κακομάθει η μαμά. Όταν η μαμά εκφράζει άποψη, τότε "βγάζει γλώσσα". Αυτό φυσικά δημιουργεί τεράστιο στρες στη μαμά. Πρέπει συνεχώς να προνοεί μην γίνει κάτι που μπορεί να δώσει αφορμή στον μπαμπά να φωνάζει, να προσέχει συνεχώς μήπως το παιδί φερθεί σαν παιδί-να κάθεται δηλ. σε αναμμένα κάρβουνα από τη στιγμή που ακούγεται να ανοίγει ο μπαμπάς την πόρτα του σπιτιού.

 

 

Αυτό είναι μεγάλο λάθος να ξέρεις...

 

Πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι μπορείς να έχεις διαφορετική άποψη και να την εκφράζεις.

Το να σιωπάς μην τυχόν και θυμώσει ο μπαμπάς ή να τρέχεις να τα έχεις όλα τακτοποιημένα ή το παιδί να κάθεται σούζα επειδή ήρθε ο μπαμπάς, κάνει τα πράγματα χειρότερα και περνάς και λάθος στερεότυπο και στα παιδιά και στον ίδιο τον μπαμπά. Δεν αποφασίζει μόνος του για τα θέματα του σπιτιού ή των παιδιών, αλλά συναποφασίζετε. Αυτό πρέπει να αποδεχθεί και αυτό πρέπει να διεκδικήσεις. Αν τον έχεις συνηθίσει να περνάει το δικό του πάντα θα του κακοφανεί τώρα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

[love4]

Μπεμπουλα οντως ολα καταγραφονται μεσα μας οταν ειμαστε μωρα...αλλα απο την αλλη δεν υπαρχει μωρο κλεισμενο σε "φανταστικο" κοσμο που δε δυσανασχετει ποτε!

 

Ενα νηπιο "πιανει στον αερα" την ατμοσφαιρα που επικρατει ΣΥΝΕΧΩΣ στο περιβαλλον του..και αυτο ειναι χειροτερο απο μια φωνη που θα ακουσει απο τη μαμα η τον μπαμπα και μετα θα τους δει και τους 2 παλι αγαπημενενους να συμπορευονται...

[BabyCute]

Μπεμπουλα οντως ολα καταγραφονται μεσα μας οταν ειμαστε μωρα...αλλα απο την αλλη δεν υπαρχει μωρο κλεισμενο σε "φανταστικο" κοσμο που δε δυσανασχετει ποτε!

 

Ενα νηπιο "πιανει στον αερα" την ατμοσφαιρα που επικρατει ΣΥΝΕΧΩΣ στο περιβαλλον του..και αυτο ειναι χειροτερο απο μια φωνη που θα ακουσει απο τη μαμα η τον μπαμπα και μετα θα τους δει και τους 2 παλι αγαπημενενους να συμπορευονται...

Οχι απαραίτητα

Καταρχήν βλέπεις οτι εδω το πρόβλημα ειναι παραπάνω απο 'μια φωνή'

 

Δεύτερον θα ακούσεις απο πολλα παιδια μεγαλωμένα σε τέτοιο περιβάλλον οτι προτιμούν οι γονείς τους να μην μιλούσαν μεταξύ τους η ακομα και να μην ζούσαν κατω απο την ίδια σχέση, απο το να βιώνουν καθημερινά μια σχέση με φωνές, βία, έλλειψη σεβασμού και ιδιαίτερα φωνές και βια ως προς το παιδι κλπ

 

Νομίζεις οτι αυτο το παιδάκι οταν μεγαλώσει θα σεβαστεί τους γονείς που του επέτρεψαν να μεγαλώσει κατω απο αυτές τις συνθηκες;

[G.Geo]

Αφού λείπει δηλ. πολλές ώρες ο μπαμπάς, σημαίνει πώς όταν έρχεται θα κάνει ότι κρίνει αυτός σωστό με το παιδί και η μαμά θα κάθεται να παρακολουθεί μουγγή, χωρίς να τολμήσει να βγάλει κιχ, γιατί αυτό ακυρώνει το πατρικό πρότυπο στα μάτια του παιδιού και είναι χειρότερο από τις φωνές, τους άσχημους χαρακτηρισμούς και τις απειλές (τα οποία είναι πάντα ελεγχόμενα και χρησιμοποιούνται για παιδαγωγικούς σκοπούς).

Μπεμπούλα, μπορεί να μην σου αρέσει αυτο που θα σου πω, αλλά εδώ έχει δίκιο ο άντρας σου. Και γενικά η άρνηση σου προς αυτόν, τις μεθόδους του, η αποδοκιμασία που λαμβάνει εκείνος από εσένα, οχι μόνο σαν μπαμπάς αλλά και ως άντρα γενικότερα, είναι πολύ άσχημο πράγμα και μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Απορρίπτεις τον άντρα σου και μέσα σου και στην συμπεριφορά σου και απέναντι στο παιδί. Αυτό δεν είναι καλό πρότυπο οικογένειας. Βάλτε τα κάτω, συζήτησε μαζί του, πες του τις απόψεις σοτ, μην τον επικρίνεις, μην του λες μόνο τα λάθη του, εστίασε στο να του βρίσκεις λύσεις, να του λες ποιο είναι το σωστό. Μίλα με ειδικό, έστω και τηλεφωνικά (εχει εδω το parents, μια τηλεφωνική γραμμή με πολύ καλούς ψυχολόγους) να σου πουν 2-3 πράγματα ΠΡΑΚΤΙΚΑ, πως πρέπει να φέρεστε και μετέφερε του τα. Αλλά ΟΛΑ ΑΥΤΑ όχι μπροστά στο παιδί, από πίσω του, ιδιωτικά. Μπροστά στο παιδί, ακόμη κι αν διαφωνείς με κάτι που κάνεις εκείνος, δεν επεμβαίνεις, μόνο αν θες διακριτικά του κάνεις νόημα να σταματήσει, ή τον τραβάς και τους λες "ασε με, αναλαμβάνω εγώ, ηρέμησε σε παρακαλώ...."Ο άντρας μου είναι το ίδιο αρνητικός με τον δικό σου, στο να δεχτει συμβουλές από άλλους, αλλά όταν το έκανα, κάποια τα εφάρμοσε τελικά!!! Αν όμως κι εσύ δεν εμπιστεύεσαι τους ειδικούς και λες "υπάρχουν διάφορες σχολές" και δεν ξέρω αν αυτός "θα τα πει καλά" τότε κάνεις ότι κι εκείνος, αρνήσε οτιδήποτε άλλο...αρνήσε να ακούσεις, θες να κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό ΕΣΥ και ο άντρας σου το ίδιο. Και το παιδί είναι κάπου ανάμεσα, να σας ακούει να τσακώνεστε, να έχετε ορθώσει τοίχους μπροστά σας και να μαλώνεται σαν τα κοκκόρια. Το παιδί έχει 2 πρότυπα-μαμά-μπαμπάς, αν μειώνεται ο ένας τον άλλο, αν δεν συμφωνείται ούτε καν στα βασικά (εννοώ νοοτροπια μεγαλώματος ενός παιδιού), τότε πως γίνεται όλο αυτό να λειτουργήσει. Καταλήγω, θέλωντας να πω, πως βρήσκω λάθος και υπερβολικό τον άντρα σου, αλλά εξίσου λάθος και υπερβολική και εσένα. Το παιδί το έχετε στη μέση και θα το τρελάνετε!!!

Και όλα αυτά εννοείται αν δεν γίνεται κατι πολύ ακραίο, εννοώ αμα το έχει πιάσει και το χτυπάει μετά μανίας, τον τραβάς με το ζόρι μακρυά οκ!! Αλλά από τον άντρα σου δεν κατάλαβα να γίνεται αυτο..

[love4]

BabyCute αυτο που προτεινω εγω ειναι να προσπαθησουν να ερθουν πιο κοντα η μαμα με τον μπαμπα, να τα βρουν οσο μπορουν ουσιαστικα μεταξυ τους...θελει δουλεια και απο τους 2...

 

Για τον μπαμπα δεν ξερω, αλλα απο τα γραφομενα της μπεμπουλας διακρινω οτι η μαμα ειναι πολυ απολυτη σε καποιες συμπεριφορες και δεν βλεπει τον μπαμπα με καθολου κατανοηση..επισης οταν μια μαμα γραφει φρασεις του τυπου "για το παιδι ΜΟΥ θα κανω τα παντα" και μονο αυτη η προταση που χρησιμοποιει βγαζει τον μπαμπα απεξω..ομως ο μπαμπας ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ιδιο με τη μαμα...ειναι ΓΟΝΙΟΣ!

[love4]

G.Geo συμφωνω

[koutavaki]

Γίνε ειλικρινής με τον εαυτό σου. Τι περιμένεις να σου πούν ένα σωρό άγνωστες γυναίκες; Από τα μηνύματά σου φαίνεται ότι έχει εντελώς διαφορετικές απόψεις με τον άντρα σου για μεγάλωμα των παιδιών και ενδεχομένως όχι μόνο. Παρ΄όλα αυτά τον παντρεύτηκες κι έκανες όχι ένα αλλά δυο παιδιά. Δεν είχες ιδεά ότι το πράγμα θα πάει έτσι; Προφανώς οτ παιδί δεν έχει πρόβλημα και δεν χρειάζεται παιδοψυχολόγο. Εσείς οι δυο χρειάζεστε σύμβουλο γάμου. Οι σκηνές που περιγράφει μς τον άντρα σου και το παιδί είναι απαράδεκτες κυρίως γιατί δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του να χειριστεί την κτάσταση αλλά ενσυνείδητες επιλογές. Εσύ πάλι δεν δείχνεις να έχει καθόλου "τσαγανό" και μου φαίνεται ότι κάνεις παθητική αντίσταση. Σε σέβεται ο άντρας σου σαν άτομο, σύζυγο και μητέρα;Αν όχι δεν θα σεβαστεί και τα παιδιά του. Αν δ εν είναι δεκτικός για οποιαδήποτε συζήτηση τα πράγματα όλο και θα χειροτερεύουν μια και οι αφορμές θα πληθαίνουν όσο μεγαλώνουν τα παιδιά. Σε αυτήν την περίπτωση η απάντηση είναι μονόδρομος και μέσα σου την ξέρεις. Έκανες λάθος επιλογή συζύγου και πρέπει να χωρίσεις με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Και μην παίζεις το θύμα. Ο άνρθωπος δεν μπήκε μόνος του από το παράθυρο, εσύ τον παντρεύτηκες και έκανες παιδιά μαζί του. Αν είναι έτσι όπως τα περιγράφεις τα πράγματα και δεν υπερβάλεις από τα νεύρα σου. Και μην γενικεύεις. Οι άντρες σήμερα είναι το αντίθετο από αυτό που περιέγρψες. Συνήθως αυτοί κάνουν όλα τα χατήρια ενώ οι γυναίκες είναι εξουθενωμένες από τον τριπλό ρόλο παιδιά - δουλειά - σπίτι και χάνουν πιο εύκολα την ψυχραιμία τους.

[Μπεμπούλα10]

Το να σιωπάς μην τυχόν και θυμώσει ο μπαμπάς ή να τρέχεις να τα έχεις όλα τακτοποιημένα ή το παιδί να κάθεται σούζα επειδή ήρθε ο μπαμπάς, κάνει τα πράγματα χειρότερα και περνάς και λάθος στερεότυπο και στα παιδιά και στον ίδιο τον μπαμπά. Δεν αποφασίζει μόνος του για τα θέματα του σπιτιού ή των παιδιών, αλλά συναποφασίζετε. Αυτό πρέπει να αποδεχθεί και αυτό πρέπει να διεκδικήσεις. Αν τον έχεις συνηθίσει να περνάει το δικό του πάντα θα του κακοφανεί τώρα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

 

Ο μπαμπάς έχει μόνιμο παράπονο ότι η μαμά αποφασίζει για όλα σχετικά με το σπίτι και τα παιδιά, ότι κάνει ότι θέλει.

 

Δεν δέχεται ούτε ν'ακούσει την άποψη της μαμάς, δηλ. ότι στρεσσάρεται πολύ από φόβο μην κάνει ή πει κάτι και το παρεξηγήσει ο μπαμπάς (είναι πολύυυυ παρεξηγιάρης-πρέπει να προσέχεις πολύ στη διατύπωση γιατί μπορεί να βρεις τον μπελά σου χωρίς λόγο) ή απλά δεν έχει κέφια για πολλά πολλά ή μηπως δεν υπακούσει το παιδί και αρχίσει φασαρία

[Μπεμπούλα10]

αμα το έχει πιάσει και το χτυπάει μετά μανίας, τον τραβάς με το ζόρι μακρυά οκ!! Αλλά από τον άντρα σου δεν κατάλαβα να γίνεται αυτο..

 

Μπορεί να γίνουν πολύ άσχημα σκηνικά χωρίς να πέσει ξύλο.

 

Οι φωνές

τα βίαια τραβολογήματα

οι απειλές ("θες να φας ξύλο για να μάθεις;")

η λεκτική βία (βλάκα, σκάσε, κτλ)

η επιθετική "διαπαιδαγώγηση" που κάνει το παιδί να ουρλιάζει τρισχειρότερα απ'οτι αρχικά

οι προσβολές, φωνές, βρισιές προς τη μαμά

 

είναι μη αποδεκτά από τη μαμά.

[Μπεμπούλα10]

Τι περιμένεις να σου πούν ένα σωρό άγνωστες γυναίκες;

 

1ον) κατά πόσο ισχύει το "έλα μωρέ, όλοι το κάνουν" όσον αφορά τα παραδείγματα λεκτικής και ψυχολογικής βίας προς το παιδί και τη μαμά που έχω αναφέρει.

 

2ον) αν η μαμά έχει υπερβολικές προσδοκίες ή αν πρέπει να είναι ευχαριστημένη με τόσο

 

3ον) σχετικές εμπειρίες/προτάσεις

 

4ον) αν είναι χειρότερα για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον ή να είναι "παιδιά χωρισμένων γονιών"