Τραγικη και απροσμενη αλλαγη συμπεριφορας...

[Christie]

Καλημερα και καλη εβδομαδα!! Αφου περασαμε ενα σαββατοκυριακο, οπου τα νευρα μας εφτασαν στα ορια τους, ερχομαι να ζητησω τη βοηθεια σας για ενα θεμα που με απασχολει αφανταστα τον τελευταιο μηνα ...

 

Η μικρη απο αρχες του μηνος αρχισε παιδικο, και ενταξει δεν περιμενα να ειναι ροδινα τα πραγματα απο την πρωτη μερα, αλλα εχω μεινει εκπληκτη απο την δραματική αλλαγη στον χαρακτηρα της και στην συμπεριφορα της, ειναι σαν να εχω ενα αλλο παιδι στο σπιτι

 

Και για να γινω πιο συγκεκριμενη και να κατανοησετε το μεγεθος του προβληματαος, παντα ηταν ενα παιδι σχετικα ησυχο, χωρις υπερβολικες αντιδρασεις, σε γενικες γραμμες υπακουο, και για να κλαψει και να γκρινιαξει επρεπε να υπαρχει λογος (αρρωστια, ματιασμα κλπ)... Ποτε δεν ηταν το παιδι που δεν μπορουσες να "μαζεψεις" με τιποτα..

 

Τωρα πια, ολη μερα επικρατει μια ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ χωρις κανενα συγκεκριμενο λογο, αφου πολλες φορες ειναι εμφανες οτι ζοριζεται επιτηδες να κανει πως κλαει... Ο, τι και να της πουμε αντιδρα, κλαει, γκρινιαζει, κι εκτος των αλλων χτυπαει ακομα κι εμας, γρατζουναει με τα νυχια της και χιλια δυο αλλα, που δεν θυμαμαι πια ... Δεν υπαρχει πια ωρα της ημερας που να ειναι ξυπνια και να υπαρχει μια ηρεμια στο σπιτι... Αλλα κι εκτος σπιτιου κλαιει και γκρινιαζει και με κανει να αισθανομαι απαισια ... Προχθες στο ΣΜ εκανε σαν υστερικο, σαν αυτα τα παιδακια που τοσο καιρο ελεγα κακομαθημενα, και τωρα ειμαι εγω σ' αυτην τη θεση...

 

Ειμαι σιγουρη οτι ολα αυτα τα κανει επειδη δεν θελει τον παιδικο, το λεει αλλωστε γιατι ειναι ενα παιδι που μιλησε νωρις και μιλαει σχεδον τελεια πια... Πιστευω οτι με αυτον τον τροπο μας "εκδικειται" μαλλον γιατι τη στελνουμε στο σχολειο (αν και παντα πιστευα οτι θα της αρεσε μιας και ηταν κοινωνικο παιδι, αλλα εκανα λαθος)...

 

Το θεμα ειναι πως δεν ξερω πια πως να την αντιμετωπισω, εχω επιστρατευσει οση υπομονη εχω (και ομολογω οτι εχει αρχισει να εξαντλειται)... Κανω ατελειωτες κουβεντες μαζι της, προσπαθω να την επιβραβευσω για καθε τι καλο που μπορει να κανει, να ασχοληθω περισσοτερο μαζι της, αλλα ματαια, ειναι σαν το αγριμι, δεν μπορεις να την πλησιασεις ευκολα.... Δεν το κρυβω οτι κι εγώ εχω φτασει πολλες φορες στα ορια μου και της εχω φωναξει, αλλα αν δεν το ζει κανεις δεν μπορει να καταλαβει ποσο ψυχοφθορο ειναι

 

Τι να κανω για να μετριασω καπως αυτη τη δυσαρεστη κατασταη??? Σκεφτομαι σοβαρα να την σταματησω απο τον παιδικο, και μετα απο κουβεντα με τη δασκαλα της μου ειπε να μην το κανω, αλλα κι εγω πιστευω οτι θα θεωρησει οτι τελικα περασε το δικο της και δε θα θελησει να ξαναπαει ποτε

 

Συγγνωμη για το μεγαλο ποστ, και αν εχει ξαναδημοσιευθει κατι παρομοιο ας μεταφερθει εκει το παραπανω ποστ (το εψαξα αλλα δε βρηκα κατι αναλογο)...

 

[rit@]

Σίγουρα υπάρχει ξανά το θέμα άλλα είναι ανεξάντλητο κατ εμένα και επειδή δεν μπορώ τώρα να το ψάχνω για να στο στείλω και επειδή ακούγεσαι απελπισμένη και την ξέρω καλά αυτή τη θέση θα σου γράψω την εμπειρία μου στα γρήγορα. Μπόρα είναι και θα περάσει. Δεν έγραψες πως είναι η μικρή στον παιδικό? Πολύ σημαντικό. Το ίδιο είχα περάσει με τον Σπύρο και ήταν θυμάμαι 2 χρονών παρά κάτι. Στον σταθμό ήταν τέλειος, άψογος σε όλα και εμένα είχε μιλήσει νωρίς και μου έλεγε τα πάντα όπως έλεγε και στη δασκάλα του τα πάντα και είχε πάθει πλάκα. Στο σπίτι ήταν όπως ακριβώς λες για την μικρή σου. Το πάλεψα πολύ και με πολλούς για να μην τον σταματήσω μια και ήμουνα έγκυος και δεν δούλευα και οι γιαγιά του έλεγε τα δικά της. Μόνο η δασκάλα ήταν με το μέρος μου και χαίρομαι πολύ που την άκουσα. Σιγά σιγά το συνήθισε του άρεσε κιόλας τον ζητούσε από μόνος του για να πάει να παίξει. Μέχρι βέβαια να φτάσουμε σε αυτό το σημείο άστα το τι περάσαμε. Θέλει περισσότερη προσοχή όταν είναι σπίτι να κάνετε μαζί πράγματα που του αρέσουν παιχνίδια βόλτες και επίσης πρέπει να του τονίζεις πως όλα τα παιδάκια πάνε σχολείο για να μάθουν πράγματα να παίζουν κ.α. Καλό θα ήταν να της τόνιζες τι κάνεις εσύ όταν είναι στον παιδικό εγώ πχ έλεγα ότι πάω για δουλειά για μήνες όπως και ο μπαμπάς και όταν με ρωτούσε γιατί δεν κάθομαι με την γιαγιά του έλεγα ότι έχει δουλειά, ότι είναι άρρωστη κ.α. Του ερχόταν πιο εύκολο έτσι. Καλό κουράγιο δεν γράφω άλλα μην σε μπερδέψω περισσότερο απλά τι πέρασα σου λέω δεν είμαι και ειδική (δύστυχος χιχι) φιλιά καλό κουράγιο.

[EfNo]

Χμ δεν ειμαι και τοσο σιγουρη πως ειναι λογω παιδικού. Μπορεί να περναέι τη φάση των "terrible twos" - ειναι σε μια ηλικία που τα παιδιά γενικά παθαίνουν μια "μετάλαξη" και δεν τα αναγνωρίζεις. Αυτο σε συνδιασμο με τον παιδικό είναι λιγο δραματικό. Σε τέτοια περίπτωση κάνεις πολύ πολύ υπομονή.

 

 

Για το σχολείο τι λεει; Πώς το ξέρεις πως δεν της αρέσει; Είναι κάτι συγκεκεριμένο που την ενοχλεί;

[voula2]

τη φάση των "terrible twos"

 

διάβασε για το παραπάνω, έχει δίκιο η προλαλήσασα, μην τρομάζεις περαιτέρω.

[Αντιγόνη]

Δες κι εδώ:

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=10914

[Christie]

Κοριτσια ευχαριστω για τις απαντησεις σας... Για τον παιδικο πιστευω οτι δεν της αρεσει γιατι μου λεει "Δε μου αρεσει το σχολειο", Να μην παμε στο σχολειο" κλπ ακομα και μετα απο ενα μηνα, οταν δε καταλαβαινει το πρωι οτι δεν παμε στη γιαγια αλλα στο σχολειο την πιανει γκρινια και ζητα επιμονα τη πιπιλα (για 3-4 μερες δεν εκανε φασαρια οταν πηγαμε και την αφησα και μετα παλι τα ιδια και χειροτερα)... Αλλα κι εκει οταν πηγαινουμε χαλαει τον κοσμο, ενταξει θα μου πεις ειναι η φαση της προσαρμογης αλλα απο' οτι μαθαινω δεν δειχνει και κανενα ιδιαιτερο ενδιαφερον εκει και φυσικα ολη την ωρα ειναι με την πιπιλα στο στομα ... Εγω προσπαθω να τις λεω τι ωραια πραγματα κανουν εκει, ποσο την αγαπαει η δασκαλα της κλπ, αλλα δεν βλεπω να πιανουν και πολυ...

 

Δεν ειναι οτι γκρινιαζει μονο με εμας, αλλα και με τον παππου και τη γιαγια που μεχρι τωρα την κρατουσαν αποκλειστικα και τους εχει φοβερη ψυχωση (να φανταστειτε προτιμα να μεινει εκει παρα να παμε σπιτι μας)..

 

Το οτι χρειαζεται υπομονη το ξερω και ειναι αυτονοητο, αλλα ελεγα μηπως υπαρχει καποιος τροπος να μπορεσω να την προσεγγισω περισσοτερο και να καταταλαβει σιγα σιγα οτι απο αυτη τη συμπεριφορα δεν εχει να κερδισει τιποτα... Ειναι πανεξυπνο παιδι και ξερει καλα να "χειραγωγει" τους αλλους, αυτο ειναι βεβαιο

[Αντιγόνη]

Christie κοίτα και εδώ που έχει όλες τις δημοσιεύσεις στην κατηγορία συμπεριφορά:

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=8594

[Christie]

Ευχαριστω πολυ Αντιγόνη μου, θα τα κοιταξω

[nancy77]

καλημέρα,

 

Christie και εμεις περνάμε ακριβώς την ίδια φάση. Έχουμε αρχίσει παιδικό εδώ και ένα μήνα και ο μικρός στο σπίτι είναι ένας τύρρανος..

Απίστευτη γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.........΄για όλα τα πράγματα και απίστευτη άρνηση. Δεν θέλει τίποτα, απο το να πλύνει τα χέρια του μέχρι το να πάμε βόλτα..

 

Απλώς τσέκαρε με την δασκάλα αν είναι όλα normal στον παιδικό, αν έχει πρόβλημα με κάποιο παιδάκι...ή κάτι άλλο, έτσι ώστε να σιγουρευτείς ότι είναι απλώς αντίδραση της μικρής και ΥΠΟΜΟΝΗ. Αυτό προσπαθώ και εγώ να κάνω, υπομονή και ξέρω πόσο δύσκολο είναι όταν δεν σε βοηθάει καθόλου η συμπεριφορά και η αντίδραση του παιδιού Ζήτα και απο την δασκάλα περισσότερη προσοχή προς το παιδί να μπορέσει να δεθεί μαζι της να δει και η μικρή ότι ενδιαφέρονται στο σχολείο για εκείνη κάτι για να νοιώσει πιο ξεχωριστά...

Σε καμία περίπτωση μην υποχωρήσετε μετά θα είναι δύσκολο να την ξαναστείλετε και θα δει ότι τελικά "να που γίνεται να μην πάω σχολείο"

 

Κουράγιο

[Maya]

τη φάση των "terrible twos"

 

διάβασε για το παραπάνω, έχει δίκιο η προλαλήσασα, μην τρομάζεις περαιτέρω.

 

Άχ αυτά τα δύο. Κι εμένα ματαλλάχθηκε το παιδί μου σε μία νύχτα, αλλά συνέπεσε και με εγκυμοσύνη, οπότε τον ανεχόμαστε. Τώρα για τον παιδικό δεν ξέρω, αλλά νομίζω δεν πρέπει να την σταματήσεις. Μήπως να περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί τα απογεύματα (δημιουργικό)? Να καταλάβει ότι δεν την στείλατε εκεί για να την ξεφορτωθείτε?

[zoitheodos]

Και η δικιά μου είναι γκρινιάρα. Τον Σεπτέμβρη που ξεκινήσαμε σταθμό με το που γύριζε σπίτι έπεφτε στο πάτωμα και έκλαιγε υστερικά και έλεγε δεν θέλω να πάω σχολείο... Εκλαιγε τόσο πολύ που στο τέλος την έπαιρνε ο ύπνος απο την εξάντληση. Με είχε πιάσει απελπισία, κόλλησε και δύο ιώσεις εκ των οποίων την μία φορά πήγαμε νοσοκομείο. Άστα πανικός, το αποκορύφωμα ήταν που μία μέρα την πήγε ο μπαμπάς σχολείο και κρεμάστηκε απο πάνω του, παρακάλια κτλ. Είχε την φοβερή ιδέα να την φέρει πίσω στο σπίτι. Η δασκάλα δεν είπε τίποτα...

Όταν την γύρισε πίσω με έπιασαν τα νεύρα μου...Ήμουνα και άρρωστη εκείνη την μέρα, παίρνω την δασκάλα τηλέφωνο και της λέω αυτό δεν θα ξαναγίνει, απο αύριο αν κλαίει δεν θα την στέλνετε σπίτι. Τέλος, την επόμενη πάλι έκλαψε λίγο στο σχολείο , την επόμενη λιγότερο κτλ.

Τώρα ένα μήνα μετά, είναι άλλο παιδί, τέρμα οι υστερίες, τέρμα τα κλάματα, δέθηκε με το περιβάλλον και όταν είναι Σαββατο και της λέω οτι δεν έχει σχολείο σήμερα στεναχωριέται.....

Κάνε υπομονή και δείξε σθένος.. Μην λυγίζεις όσο κι αν το λυπάσαι...Μπόρα είναι θα περάσει....

[mpizoudaki]

Συμφωνώ κι εγώ πως μπόρα είναι και θα περάσει.Κι εμένα η κόρη μου όλο το Σεπτέμβριο κάθε πρωί με το που την ξύπναγα κι άρχιζα να την ντύνω έκλαιγε,ούρλιαζε χαμός.Εγώ σταθερή της εξηγούσα οτι θα πρέπει να πάει γιατί εκεί θα περάσει ωραία,θα βρεί τους φίλους της κι εξάλλου όλοι λείπουμε το πρωί απο το σπίτι αρα που θα μείνει?(σημ.δεν εργάζομαι αλλά της έλεγα οτι έχω δουλειές εξωτερικές που δε μπορεί να έρθει).Μόλις φτάναμε στον παιδικό γατζωνόταν επάνω μου και με ουρλιαχτά την έπαιρνε μέσα η δασκάλα.Εγω να κλαίω και μόνο που την άκουγα(χωρίς να το ξέρει εννοείτε).Πίστευα οτι δεν θα περάσει η φάση αυτή ποτέ.Σε καμία περίπτωση δεν θα τη σταμάταγα γιατί αν καταλάβουν οτι με τέτοιους χειρισμούς μας καταφέρνουν αλίμονο μας.Το αποτέλεσμα?Πλέον κάθε πρωί ξυπνάει απο μόνη της με χαρα και τραγούδι για να πάει στους φίλους της.Παίζει ρόλο όμως και η δασκαλα.Για τσέκαρε μήπως το παιδί έχει πρόβλημα με κάποιο άτομο απο τον παιδικό.Κάνε υπομονή θα περάσει αρκεί να μην τροφοδοτείς την κατάσταση.Κάνε οτι δεν συμβαίνει κατι το διαφορετικό,σαν να είναι ολα νορμάλ.ΥΠΟΜΟΝΗ!

[Christie]

Επαναφερω το θεμα για να σας πω τα νεα μας...

 

Παιδια η γκρινια κοπηκε μαχαιρι ... Ειναι πολύ καλη ποια, σχεδον οσο και πριν τον παιδικο, και μαλλον επαιξε το ρολο του το γεγονος οτι το εχει παρει πια αποφαση οτι αυτη ειναι η καθημερινοτητα της και πιστευω οτι εχει αρχισει να της αρεσει

 

Να φανταστειτε αρχισε να ψιλοτρωει κιολας στον παιδικο πραγματα που στο σπιτι ουτε που τα δοκιμαζει...

 

Αρα υπαρχει ελπιδα

 

Ευχαριστω πολυ ολες σας για τις εμπειριες και τις συμβουλες σας