Μαθητής ''βούτηξε'' στο κενό μετά το τέλος των πανελλαδικών εξετάσεων

[sofi@p]

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=292458&catid=6

 

και διαβάζοντας μια τέτοια είδηση, αναρωτιέμαι, αξίζει τον κόπο τόση πίεση στην οποία υπαβάλλουμε τα παιδιά μας?

 

είναι η περίοδος των εγγραφών στα σχολεία και ψάχνουμε να δούμε πώς θα τους δώσουμε τα "σωστά εφόδια" για να "πετύχουν" στη ζωή και να τους εξασφαλίσουμε την "επιτυχία". συγκρίνουμε σχολεία για να δούμε το ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες, ποιό είναι πιό ανταγωνιστικό, ποιό κάνει άψογα 2 ξένες γλώσσες κλπ κλπ.

 

και μεταφέρουμε τα άγχη και τις επιθυμίες μας στα παιδιά μας...

ποιό το αποτέλεσμα τελικά? αξίζει όλο αυτό το άγχος και η υπερπροσπάθεια χρόνων? τί μας κοστίζει, τί χάνουμε?

[bobonela]

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=292458&catid=6

 

και διαβάζοντας μια τέτοια είδηση, αναρωτιέμαι, αξίζει τον κόπο τόση πίεση στην οποία υπαβάλλουμε τα παιδιά μας?

 

είναι η περίοδος των εγγραφών στα σχολεία και ψάχνουμε να δούμε πώς θα τους δώσουμε τα "σωστά εφόδια" για να "πετύχουν" στη ζωή και να τους εξασφαλίσουμε την "επιτυχία". συγκρίνουμε σχολεία για να δούμε το ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες, ποιό είναι πιό ανταγωνιστικό, ποιό κάνει άψογα 2 ξένες γλώσσες κλπ κλπ.

 

και μεταφέρουμε τα άγχη και τις επιθυμίες μας στα παιδιά μας...

ποιό το αποτέλεσμα τελικά? αξίζει όλο αυτό το άγχος και η υπερπροσπάθεια χρόνων? τί μας κοστίζει, τί χάνουμε?

 

 

Είναι τραγικό, αλλά δυστυχώς το βλέπουμε συχνά. Κάθε χρόνο. Παιδιά πιεσμένα που πιθανόν δεν άντεχαν το βάρος της προετοιμασίας, τα οποία καταρρέουν πριν καν δώσουν ή αμέσως μόλις πάρουν αποτελέσματα που δεν είναι της αρεσκείας τους.

Υπάρχουν όμως και παιδιά που πάνε γεμάτα αισιοδοξία για το μέλλον τους, έχουν δώσει πολλές φορές εξετάσεις στη ζωή τους και ξέρουν ότι είναι ακόμη μία δοκιμασία για να κάνουν ένα πολύ μεγαλύτερο βήμα. Αυτά τα παιδιά διακατέχονται από ένα υγιές άγχος, απαραίτητο για την επιτυχία τους. Δεν τρελλαίνονται, είναι ώριμα και συνειδητοποιημένα.

Είναι σκληρή η προετοιμασία για τις παν/νιες αλλά σε όλα τα κράτη της Ευρώπης υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες εξετάσεις όσον αφορά τα παν/μια γενικότερα. Εκεί σίγουρα δεν θα τα έβγαζαν πέρα.

Εμείς τώρα που έχουμε μικρά παιδιά και ψάχνουμε σχολεία που θα τα προετοιμάσουν κατάλληλα, όπως είπες κι εσύ ...με 2 ξένες γλώσσες...., γιαυτόν ακριβώς το λόγο τα ψάχνουμε : για να δώσουμε στα παιδιά μας μία εναλλακτική όταν έρθει η ώρα των πανελληνίων. Να μην τρελλαθούν αν δεν περάσουν, ούτε να πηγαίνουν με μαύρη καρδιά, αν δεν περάσουν θα χαντακωθούν να ξαναδιαβάσουν ή να πιάσουν δουλειά και να μείνουν χωρίς πτυχίο..... Αυτό ακριβώς προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε στα μικρά παιδιά από τώρα, το σωστό περιβάλλον να ανθίσουν, να ανακαλύψουν τις κλίσεις τους, να μορφωθούν σωστά και όχι μονόπλευρα προς τις παν/νιες, να μάθουν γλώσσες και στο τέλος να έχουν 2 δρόμους μπροστά τους, την Ελλάδα ή το εξωτερικό. Οχι μονόδρομο και πιθανίες αυτοκτονίες. Γιατί δεν έχουμε συναντήσει ποτέ τέτοιο θλιβερό περιστατικό σε παιδιά που είχαν δυνατότητα να φύγουν έξω? Παρά μόνο σε παιδιά που στόχευαν εδώ? Εκτός αν μιλάμε βέβαια για ψυχιατρικές περιπτώσεις που χρήζουν άλλης βοήθειας και κακώς οι γονείς υπέβαλαν το παιδί σε τέτοια πίεση που του έβγαλε κρυμένα ψυχολογικά προβλήματα.

[sofi@p]

Bobonela, σε αρκετά σημεία συμφωνώ μαζί σου, όπως στο γεγονός ότι δεν αντιδρούν όλοι στο άγχος και στην πίεση με τον ίδιο τρόπο.

 

το θέμα είναι με τί άγχη και ευθύνες φορτώνουμε, ισως και άθελά μας, τα παιδιά. αυτά ακούνε και βλέπουν τις "προσδοκίες" μας. ίσως πιστεύουν ότι θα μας απογοητεύσουν αν δεν εκπληρώσουν τους στόχους που εμείς έχουμε θέσει και μάλιστα από πολύ νωρίς. δηλαδή, αναρωτιέμαι αν η αντίδρασή τους σε κάποια "αποτυχία" δεν έχει να κάνει με το πώς αισθάνονται από μόνα τους αλλά με το πώς νιώθουν σε σχέση με τις δικές μας προσδοκίες. με όλα αυτά τα εφόδια που φροντίσαμε να τους δώσουμε από μικρή ηλικία και που στο τέλος δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ελπίδες μας/στόχους μας και να μας διακαιώσουν. δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτή, έχω ταραχτεί με την είδηση... σκέφτομαι τους έρμους τους γονείς...

 

τα παιδιά μου πηγαίνουν από 19 και 24 μηνών παιδικό, ωράριο 7.15-16.00. αναρωτιέμαι, πολλές φορές, αν συσσωρεύεται κούραση με τα χρόνια και πού θα μας οδηγήσει όλο αυτό. κι ακόμη δεν έχουμε μπει σε μαθήματα και σοβαρή συστηματική μελέτη...

μήπως πιέζουμε πολύ τα παιδιά?

[bobonela]

Bobonela, σε αρκετά σημεία συμφωνώ μαζί σου, όπως στο γεγονός ότι δεν αντιδρούν όλοι στο άγχος και στην πίεση με τον ίδιο τρόπο.

 

το θέμα είναι με τί άγχη και ευθύνες φορτώνουμε, ισως και άθελά μας, τα παιδιά. αυτά ακούνε και βλέπουν τις "προσδοκίες" μας. ίσως πιστεύουν ότι θα μας απογοητεύσουν αν δεν εκπληρώσουν τους στόχους που εμείς έχουμε θέσει και μάλιστα από πολύ νωρίς. δηλαδή, αναρωτιέμαι αν η αντίδρασή τους σε κάποια "αποτυχία" δεν έχει να κάνει με το πώς αισθάνονται από μόνα τους αλλά με το πώς νιώθουν σε σχέση με τις δικές μας προσδοκίες. με όλα αυτά τα εφόδια που φροντίσαμε να τους δώσουμε από μικρή ηλικία και που στο τέλος δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ελπίδες μας/στόχους μας και να μας διακαιώσουν. δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτή, έχω ταραχτεί με την είδηση... σκέφτομαι τους έρμους τους γονείς...

 

τα παιδιά μου πηγαίνουν από 19 και 24 μηνών παιδικό, ωράριο 7.15-16.00. αναρωτιέμαι, πολλές φορές, αν συσσωρεύεται κούραση με τα χρόνια και πού θα μας οδηγήσει όλο αυτό. κι ακόμη δεν έχουμε μπει σε μαθήματα και σοβαρή συστηματική μελέτη...

μήπως πιέζουμε πολύ τα παιδιά?

 

 

Eίναι γεγονός ότι πιέζονται πολύ περισσότερο τα παιδιά σε σχέση με παλιά. Δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βγουν έξω στο δρόμο μαζί με ένα τσούρμο παιδιών και να παίξουν. Το πολύ να πάνε σε οργανωμένο παιδότοπο ή μελλοντικά σε ομάδα ποδοσφαίρου. Η ζωή τους είναι 'κεκλυσμένων των θυρών' δυστυχώς. Γιαυτό το ρίχνουν στους υπολογιστές και στο φαί.....

Οι απαιτήσεις είναι και διαφορετικές σχετικά με το σχολείο. Τα παιδιά πρέπει από μικρά να μαθαίνουν πράγματα που μαθαίναμε εμείς στο γυμνάσιο! Ασε τις γλώσσες.... Εμείς με ελάχιστα αγγλικά τελειώναμε το δημοτικό και τώρα έχουν διπλώματα σε 2 γλώσσες στην ΣΤ΄δημ.! Ασε και τις τρελλές δραστηριότητες το απόγευμα, αθλητικές, μουσικές, κολυμβητικές....... και το Σ/Κ επίσης γεμάτο δραστηριότητες. Πότε έχουν χρόνο για τον εαυτό τους??? Συνεχώς εκπληρώνουν όνειρα και προσδοκίες των γονιών έστω κι αν κάποια από αυτά δεν τους αρέσουν ή είναι ανέφικτα ή δεν τους ταιριάζουν καθόλου. Από ματαιοδοξία συχνά τα πιέζουμε για κάτι που δεν αξίζει καν τον κόπο με πρόσφατο παράδειγμα γνωστής μου που έχει λυσάξει να μάθει το παιδί ιππασία!

Καλό είναι να μην "καίγονται" σε κούραση και να μην καταναλώνουν αποθέματα αντοχών από μικρή ηλικία. Να συμφωνούμε μαζί τους τι θέλουν και τι όχι και όσον αφορά τα μαθήματα να μην τους μαλώνουμε αν δεν φέρουν αυτό που περιμέναμε. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και μελλοντικά μπορεί να μη βγει σε αυτοκτονία.... αλλά θα βγει σε κατάθλιψη, έλλειψη αυτοεκτίμησης, δυστυχία κλπ.

[sofi@p]

Eίναι γεγονός ότι πιέζονται πολύ περισσότερο τα παιδιά σε σχέση με παλιά. Δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βγουν έξω στο δρόμο μαζί με ένα τσούρμο παιδιών και να παίξουν. Το πολύ να πάνε σε οργανωμένο παιδότοπο ή μελλοντικά σε ομάδα ποδοσφαίρου. Η ζωή τους είναι 'κεκλυσμένων των θυρών' δυστυχώς. Γιαυτό το ρίχνουν στους υπολογιστές και στο φαί.....

Οι απαιτήσεις είναι και διαφορετικές σχετικά με το σχολείο. Τα παιδιά πρέπει από μικρά να μαθαίνουν πράγματα που μαθαίναμε εμείς στο γυμνάσιο! Ασε τις γλώσσες.... Εμείς με ελάχιστα αγγλικά τελειώναμε το δημοτικό και τώρα έχουν διπλώματα σε 2 γλώσσες στην ΣΤ΄δημ.! Ασε και τις τρελλές δραστηριότητες το απόγευμα, αθλητικές, μουσικές, κολυμβητικές....... και το Σ/Κ επίσης γεμάτο δραστηριότητες. Πότε έχουν χρόνο για τον εαυτό τους??? Συνεχώς εκπληρώνουν όνειρα και προσδοκίες των γονιών έστω κι αν κάποια από αυτά δεν τους αρέσουν ή είναι ανέφικτα ή δεν τους ταιριάζουν καθόλου. Από ματαιοδοξία συχνά τα πιέζουμε για κάτι που δεν αξίζει καν τον κόπο με πρόσφατο παράδειγμα γνωστής μου που έχει λυσάξει να μάθει το παιδί ιππασία!

Καλό είναι να μην "καίγονται" σε κούραση και να μην καταναλώνουν αποθέματα αντοχών από μικρή ηλικία. Να συμφωνούμε μαζί τους τι θέλουν και τι όχι και όσον αφορά τα μαθήματα να μην τους μαλώνουμε αν δεν φέρουν αυτό που περιμέναμε. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και μελλοντικά μπορεί να μη βγει σε αυτοκτονία.... αλλά θα βγει σε κατάθλιψη, έλλειψη αυτοεκτίμησης, δυστυχία κλπ.

 

συμφωνώ μαζί σου, σε κάθε λέξη.

[χαρουλα#]

Καλησπερα μανουλες!

Δεν καταλαβα αν πεθανε τελικα ο νεαρος.Στη μια σελιδα ελεγε οτι πεθανε στην αλλη οτι χαροπαλευει.

Μακαρι να ζει το παιδακι!

 

Τραγικο το γεγονος και συμφωνω με οσα λετε ,αλλα πως ειστε τοσο σιγουρες για το λογο της αποπειρας;

Μπορω να σας πω χιλιαδες λογους που καποιος επιθυμει να αυτοκτονησει...

[sofi@p]

Καλησπερα μανουλες!

Δεν καταλαβα αν πεθανε τελικα ο νεαρος.Στη μια σελιδα ελεγε οτι πεθανε στην αλλη οτι χαροπαλευει.

Μακαρι να ζει το παιδακι!

 

Τραγικο το γεγονος και συμφωνω με οσα λετε ,αλλα πως ειστε τοσο σιγουρες για το λογο της αποπειρας;

Μπορω να σας πω χιλιαδες λογους που καποιος επιθυμει να αυτοκτονησει...

 

κατέληξε το παιδί, δυστυχώς...

 

δεν ξέρουμε ακριβώς το λόγο της αυτοκτονίας αλλά ορμώμενη από το γεγονός που συνδυάστηκε με τις Πανελλήνιες, είπα να αναφέρω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.

[alcyon]

Με το μαχαίρι κόβει κάποιος το ψωμί. Με το μαχαίρι μπορεί να αυτοκτονήσει.

Το μαχαίρι, δε φταίει σε τίποτα. Άλλος είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις.

 

 

Για να αυτοκτονήσει κάποιος πρέπει να συντρέχουν κι άλλοι (σοβαροί) παράγοντες, οι οποίοι αφήνουν ίχνη αρκετά νωρίτερα. Το άγχος από μόνο του δε μπορεί να προκαλέσει τέτοια πράγματα. Αν όμως έχουμε ένα παιδί που να γυροφέρνει στο νου του τέτοιες σκέψεις... η οποιαδήποτε δοκιμασία μπορεί να "φέρει" ένα ακραίο αποτέλεσμα.

[sofi@p]

Με το μαχαίρι κόβει κάποιος το ψωμί. Με το μαχαίρι μπορεί να αυτοκτονήσει.

Το μαχαίρι, δε φταίει σε τίποτα. Άλλος είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις.

 

 

Για να αυτοκτονήσει κάποιος πρέπει να συντρέχουν κι άλλοι (σοβαροί) παράγοντες, οι οποίοι αφήνουν ίχνη αρκετά νωρίτερα. Το άγχος από μόνο του δε μπορεί να προκαλέσει τέτοια πράγματα. Αν όμως έχουμε ένα παιδί που να γυροφέρνει στο νου του τέτοιες σκέψεις... η οποιαδήποτε δοκιμασία μπορεί να "φέρει" ένα ακραίο αποτέλεσμα.

 

σίγουρα υπάρχει κάποια παθολογία πίσω από μια αυτοκτονία. το θέμα είναι πόσο συντελούν οι γονείς στη δημιουργία αυτής της παθολογίας που θα οδηγήσει την αυτοκτονία/κατάθλιψη/μειωμένη αυτοεκτίμηση, που είπε και η bobonela.

μήπως, με τη στοχοθέτησή μας και τις υπερβολικές αξιώσεις μας, πιέζουμε τα παιδιά και τους δημιουργούμε την παθολογία?

 

ακόμη και αυτό που ειπώθηκε, ότι υπάρχουν παιδιά που αντέχουν και τα πάνε τέλεια σε εξετάσεις γιατί το κάνουν από μικρά και το έχουν συνηθίσει, πόσο πιεστικό ακούγεται στα αυτιά ενός παιδιού? ότι πρέπει να αντέξει για να αποδείξει ότι είναι μαχητής?

[white angel]

Aλοίμονο στην ψυχούλα που χάθηκε,αλοίμονο και στους γονείς που βίωσαν τέτοια απώλεια ..Εύχομαι να είναι να μην ξαναχαθεί έτσι άδικα ένα παιδί..

Η αλήθεια είναι ότι η πίεση που υφίστανται τα σημερινά παιδιά είναι μεγάλη..Εκεί ο ρόλος μας είναι σημαντικός..Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ως γονείς είμαστε δίπλα τους όχι για να τους κρίνουμε και να τους καταδικάσουμε σε μια ενδεχόμενη αποτυχία,αλλά γαι να τους στηρίξουμε και να βρούμε μαζί εναλλακτικές..Πρέπει να μάθουμε να αποφορτίζουμε καταστάσεις και να ελαχιστοποιύμε το άγχος τους,να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι η αποτυχία είναι στην ζωή καιότι κάθε δύσκολη κατάσταση μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Εγώ προσωπικά ως γονιός έχω την άποψη ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να τα επιβαρύνω με πολλες ευθύνες και δραστηριότητες και αυτήν την κατεύθυνση θα ακολουθήσω..Θέλω να χορτάσουν παιχνίδι και ανεμελιά..Τις ξένες γλώσσες θα τις αρχίσουν υπολογίζω στην τρίτη δημοτικού,όχι νωρίτερα όπως συνηθίζεται..Εάν το επιθυμούν θα διαλέξουν και μία εξοσχολική δραστηριότητα είτε σε ό,τι αφορά την μουσική είτε τον χορό είτε την γυμναστική..

Και το λέω αυτό με αφορμή μια κουβέντα που είχα χθες με μια γνωστή μου,της οποίας ο γιος πάει πρώτη δημοτικού και εκτός από αγγλικά,κάνει βιολί,καράτε,ποδόσφαιρο και ζωγραφική...Δεν είναι υπερβολικό?

[peony]

Εγώ θυμάμαι πάντως ότι όταν καποτε κόπηκα στο τελευταίο μάθημα του πτυχίου, είχα απελπιστεί και σκεφτόμουν να πέσω από το παράθυρο. Δεν το έκανα βέβαια, αλλα σαν σκέψη δεν μου ήταν άγνωστη.

 

Αν θυμάστε, όταν είναι κανείς στην εφηβεία, τα προβλήματα γιγαντώνονται και φαίνονται αξεπέραστα. Το να μην περάσω πχ με την πρώτη μου φαινόταν τραγικό, ενώ τώρα θα έλεγα σιγά τα ωά.

 

 

Τα παιδιά έχοντας τόση πίεση από τους γονείς, τον περίγυρο, δυσκολεύονται να σκεφτούν ότι το πανεπιστήμιο, ή η τάδε σχολή, κτλ κτλ δεν είναι μονόδρομος. Τελικά πάντα βρίσκει κανείς το δρόμο του.

 

Εγώ το πιστεύω ότι τους φορτώνουμε προσδοκίες και απαιτήσεις, ίσως άθελά μας, μερικές φορές και ηθελήμένα. Όχι, δεν αξίζει τόση πίεση. Για τίποτα. Κρίμα το παιδάκι.

[peony]

ακόμη και αυτό που ειπώθηκε, ότι υπάρχουν παιδιά που αντέχουν και τα πάνε τέλεια σε εξετάσεις γιατί το κάνουν από μικρά και το έχουν συνηθίσει, πόσο πιεστικό ακούγεται στα αυτιά ενός παιδιού? ότι πρέπει να αντέξει για να αποδείξει ότι είναι μαχητής?

 

Εγώ έδινα από μικρή εξετάσεις, αλλά η πίεση των Πανελληνίων μου είχε φανεί το κάτι άλλο. Θυμάμαι έλεγα "πότε θα ξαναρχίσω να ζω".

 

Και μετά βέβαια, έχεις "καμένους" φοιτητές...

[sofi@p]

Εγώ έδινα από μικρή εξετάσεις, αλλά η πίεση των Πανελληνίων μου είχε φανεί το κάτι άλλο. Θυμάμαι έλεγα "πότε θα ξαναρχίσω να ζω".

 

Και μετά βέβαια, έχεις "καμένους" φοιτητές...

 

εγώ θυμάμαι τη μέρα που περιμέναμε τα αποτελέσματα της βαθμολογίας. είχαμε ήδη μετακομίσει σε άλλη πόλη και μία φίλη μου θα πήγαινε στο σχολείο να τα δει και να με πάρει τηλέφωνο. και το τηλέφωνο δε χτυπούσε. είχα πέσει στο πάτωμα, μπροστά στο τηλέφωνο (δεν υπήρχαν κινητά τότε ), είχα διπλωθεί στα δύο και έκλαιγα με λυγμούς. οι γονείς μου τα είχαν παίξει...

 

στη δική μου σχολή αποφοιτούσε, εκείνα τα χρόνια, μόνο ένα 40%. οι υπόλοιποι εγκατέλειπαν...

εγώ μετά την εισαγωγή είχα και το άγχος να τελειώσω τη σχολή (για να μείνω αιώνια φοιτήτρια όπως ο ξάδερφός μου...., τάδε έφη μάνα)

[sofi@p]

Εγώ θυμάμαι πάντως ότι όταν καποτε κόπηκα στο τελευταίο μάθημα του πτυχίου, είχα απελπιστεί και σκεφτόμουν να πέσω από το παράθυρο. Δεν το έκανα βέβαια, αλλα σαν σκέψη δεν μου ήταν άγνωστη.

 

Αν θυμάστε, όταν είναι κανείς στην εφηβεία, τα προβλήματα γιγαντώνονται και φαίνονται αξεπέραστα. Το να μην περάσω πχ με την πρώτη μου φαινόταν τραγικό, ενώ τώρα θα έλεγα σιγά τα ωά.

 

 

Τα παιδιά έχοντας τόση πίεση από τους γονείς, τον περίγυρο, δυσκολεύονται να σκεφτούν ότι το πανεπιστήμιο, ή η τάδε σχολή, κτλ κτλ δεν είναι μονόδρομος. Τελικά πάντα βρίσκει κανείς το δρόμο του.

 

Εγώ το πιστεύω ότι τους φορτώνουμε προσδοκίες και απαιτήσεις, ίσως άθελά μας, μερικές φορές και ηθελήμένα. Όχι, δεν αξίζει τόση πίεση. Για τίποτα. Κρίμα το παιδάκι.

 

και πολλές φορές, η όποια παθολογία υποβόσκει, μπορεί να παρερμηνευθεί από τον περίγυρο ως μια δύσκολη εφηβεία που το παιδί κλείνεται στον εαυτό του κλπ.

[Jarett]

Προσωπικά είμαι ΚΑΤΑ της "πίεσης".......όσο "τραβάει" το παιδί μου.

Αλλά να έχετε υπόψη σας ότι υπάρχουν και οι εξωτερικοί παράγοντες που προκαλούν πίεση στα παιδιά μας.

Παππουδογιαγιάδες, "φίλοι" που σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός ότι δεν πιέζουμε το παιδί να διαβάζει περισσότερο ή να κάνει περισσότερες δραστηριότητες κλπ κλπ.

Εγώ αυτό το ζω live με τις γιαγιάδες που σχολιάζουν από τώρα στο 9χρονο παιδί μου ότι πρέπει να διαβάζει περισσότερο για να μην την παραβγαίνουν άλλα παιδιά!!!!!!!, γιατί δεν πάει σε εξοσχωλικές δραστηριότητες που πάνε άλλα παιδιά -βαριέται και κάθεται συνέχεια σ'έναν καναπέ!!!!!!!!!!:evil:

 

Το λεω αυτό από δική μου εμπειρία για να σκεφτείτε ότι υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες που προκαλούν πιέσεις στα παιδιά μας και ίσως δεν τους δίνετε την απαραίτητη σημασία.

 

Η αγαπημένη έκφραση της μιας γιαγιάς μας είναι:

"γιατί δεν διαβάζει την Παρασκευή το απόγευμα το παιδί όταν γυρνάει από το σχολείο? Η εξαδέρφη της η "αφροξυλάνθη" τα΄χει τελειώσει όλα, εσείς τι κάνετε"???

Απαντάω "Ξεψυρίζουμε το σκύλο και σε όποιον αρέσει":-D

 

RIP στο παιδάκι και κουράγιο στους γονείς του:-(

[peony]

εγώ θυμάμαι τη μέρα που περιμέναμε τα αποτελέσματα της βαθμολογίας. είχαμε ήδη μετακομίσει σε άλλη πόλη και μία φίλη μου θα πήγαινε στο σχολείο να τα δει και να με πάρει τηλέφωνο. και το τηλέφωνο δε χτυπούσε. είχα πέσει στο πάτωμα, μπροστά στο τηλέφωνο (δεν υπήρχαν κινητά τότε ), είχα διπλωθεί στα δύο και έκλαιγα με λυγμούς. οι γονείς μου τα είχαν παίξει...

 

στη δική μου σχολή αποφοιτούσε, εκείνα τα χρόνια, μόνο ένα 40%. οι υπόλοιποι εγκατέλειπαν...

εγώ μετά την εισαγωγή είχα και το άγχος να τελειώσω τη σχολή (για να μείνω αιώνια φοιτήτρια όπως ο ξάδερφός μου...., τάδε έφη μάνα)

 

Έλα ντε, και οι γονείς μου προφανώς και ήθελαν να περάσω και αγωνιούσαν αλλά σε φυσιολογικά για την εποχή και βέβαια την ελληνική πραγματικότητα πλαίσια. Και εγώ παρολαυτά ένιωθα απίστευτο άγχος.

[abebablom]

http://goneis.info/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CE%BA-18%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84/

εδω διαβασα οτι δεν εχει εξακριβωθει ακομα αν ειναι μονο λογω των πανελληνιων και οτι η μητερα του ειναι τυφλη και ο πατερας του με σοβαρα προβληματα υγειας.ειναι τραγικο....

[elenip]

Μία αυτοκτονία ενός παιδιού από μόνη της είναι τραγική... όπως τραγική είναι και η θέση των γονιών του... εμείς σαν θεατές βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα και δεν βλέπουμε το πριν... υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο... σαν γονιός και εγώ θα συμφωνήσω πως τα παιδιά στην σημερινή εποχή έχουν "φορτωθεί" πολύ περισσότερα από ότι στο παρελθόν.. έχουν όμως και πολλές διαφορετικές διεξόδους.. δηλ. εγώ π.χ. μπορεί να έπαιζα στην αλάνα αλλά έπρεπε να τελειώσω σχεδόν το Λύκειο για να βγω για ένα ποτό ή να πάω για καφέ (δεν είμαι και η Ακρόπολη αλλά δεν είμαι και άγριο νιάτο)... τώρα τα παιδιά βγαίνουν από πολύ μικρά και ξενυχτούν.. οπότε διεξόδους έχουν και σε πολλά πράγματα.... ούτε πιστεύω ότι τώρα πια τα παιδιά παίρνουν τόσο πολύ στα σοβαρά τις Πανελλήνιες όσο πιο παλιά.. σε αυτό πιστεύω ότι φταίει το γεγονός πως το να πάρεις πτυχίο πια είναι πολύ εύκολο και δεν θα ξέρεις τι να το κάνεις και μετα οπότε δεν νομίζω ότι σε αυτή την εποχή το να περάσει κάποιος πανεπιστήμιο είναι μονόδρομος (έτσι όπως έχουν γίνει και τα Πανεπιστήμια!!) ... και όσο και κοντά να είσαι στο παιδί σου, η εφηβεία είναι δύσκολη υπόθεση... δεν ξέρεις πως και από τι μπορεί να επηρεαστεί ένα παιδί οπότε και ως γονιός το καλύτερο να έχεις κάνει πάλι μπορεί το παιδί πχ να επηρεάζεται λόγω ευαισθησίας κλπ.... εύχομαι κανείς γονιός να μην ζει αυτό το δράμα να χάνει το παιδί του...

[AthinaP]

Το συμβάν έγινε στα Γιαννιτσά, όπου θεωρητικά και ελεύθεροι χώροι θα υπήρχαν για να ξεδώσει το παιδί... Βέβαια το να έχει κανείς πιο πολλές ευκαιρίες να δει πράγματα, όπως εδώ με τις δραστηριότητες μπορεί να είναι μια διέξοδος, μπορεί και όχι. Άλλες χρονιές είχε γίνει συμβάν σε καλή περιοχή της Αθήνας, από μαθητή ιδιωτικού πιθανότατα. Και στην επαρχία και σε παλαιότερες εποχές, υπήρχαν τα παιδιά που δεν πολυεμφανίζονταν στις πλατείες και στα γήπεδα. Δεν είναι δεδομένο ότι για όλους οι δραστηριότητες είναι διέξοδος και ευχαρίστηση.

 

Εγώ πάλι πείτε με άκαρδη, αλλά σκεφτόμουν τους καθηγητές και τους μαθητές που θα έπρεπε στο συγκεκριμένο σχολειο να δείξουν ψυχραιμία και να γράψουν κανονικά μετά το συμβάν. Γιατί διάλεξε ο αυτόχειρας αυτό τον τόπο και το χρόνο; Ξύπνησε πολύ πρωί, πιο πριν από όλους και ανέβηκε εκεί που ανέβηκε αντί να πάει κάπου αλλού; Σκέφτηκε τους συμμαθητές του; Ή ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε; Ή ήθελε να δειξει κάτι σε εκείνους;

[summer wine]

Βρε κοριτσια

Γραψτε κανενα ευχαριστο γεγονος.

Μια ο απαγχονισμος, μια ο λιθοβολισμος, την αλλη το Λουνα Παρκ, τωρα αυτο

δεν αντεχουμε αλλα δυσαρεστα ειδικα οταν σχετιζονται με παιδια.

 

Τι να σχολιασουμε τωρα για αυτο ?

Τα λογια ειναι περιττα.

[peony]

To γεγονός ήταν απλώς η αφορμή για μια γενικότερη συζήτηση του αν πιέζονται τα παιδιά παραπάνω από όσο αντέχουν κτλ. Ως μαμά με παιδί που πρόκειται να αρχίσει τη σχολική του ζωή, με προβληματίζει έντονα αυτό το φαινόμενο "φορτώνουμε στο μαθητή τα πάντα" - που συνεχίζεται τουλάχιστον από το 1990 με καμία μα καμία βελτίωση.

[alcyon]

Το αν και πόσο θα φορτωθεί ένα παιδί, έχει να κάνει καθαρά με εμάς τους γονείς.....

Ούτε οι απαιτήσεις της εποχής, ούτε τίποτα άλλο φταίει....

Μόνο το πώς βλέπουμε εμείς τις απαιτήσεις της εποχής και το πώς κρίνουμε εμείς τι μπορεί να κάνει το παιδί μας.....

Εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το καρπούζι...

 

Όταν σταματήσουμε να κάνουμε κάτι επειδή το κάνουν οι πολλοί, ίσως δούμε καλύτερα τα πράγματα!

[alcyon]

....

Εγώ πάλι πείτε με άκαρδη, αλλά σκεφτόμουν τους καθηγητές και τους μαθητές που θα έπρεπε στο συγκεκριμένο σχολειο να δείξουν ψυχραιμία και να γράψουν κανονικά μετά το συμβάν. Γιατί διάλεξε ο αυτόχειρας αυτό τον τόπο και το χρόνο; Ξύπνησε πολύ πρωί, πιο πριν από όλους και ανέβηκε εκεί που ανέβηκε αντί να πάει κάπου αλλού; Σκέφτηκε τους συμμαθητές του; Ή ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε; Ή ήθελε να δειξει κάτι σε εκείνους;

 

Κακώς έχουμε μπλέξει τα δύο θέματα.

 

Άλλο η πίεση και οι απαιτήσεις που έχουμε από τα παιδιά μας και άλλο αυτό το συμβάν.

 

 

Οι αυτόχειρες απ' όσο γνωρίζω (από τα ελάχιστα που έχω ασχοληθεί θεωρητικά), αφήνουν σημάδια πίσω τους για τους λόγους που έκαναν αυτή την πράξη. Επίσης έχουν δώσει νωρίτερα δείγματα που κάνουν κάποιον να υποψιάζεται τις μοιρέες του σκέψεις. Τα ερωτήματά σου θα μείνουν αναπάντητα. Το πιο πιθανό είναι οι λόγοι να μην ανακοινωθούν ποτέ.

[LA LATINA]

Σε ένα τόσο τραγικό συμβάν, όπου εμφανώς έφταιγε η πίεση των εξετάσεων για όποιους λόγους κι αν υπήρξε αυτή, το μόνο που δεν περίμενα να διαβάσω είναι πως έπρεπε ο αυτόχειρας να σκεφτεί τους συμμαθητές του και την ψυχολογία τους!!! Χάθηκε ένας άνθρωπος ρε παιδιά, χάθηκε ένα νέο παλλικάρι......

[Ελισα24]

Eίναι γεγονός ότι πιέζονται πολύ περισσότερο τα παιδιά σε σχέση με παλιά. Δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βγουν έξω στο δρόμο μαζί με ένα τσούρμο παιδιών και να παίξουν. Το πολύ να πάνε σε οργανωμένο παιδότοπο ή μελλοντικά σε ομάδα ποδοσφαίρου. Η ζωή τους είναι 'κεκλυσμένων των θυρών' δυστυχώς. Γιαυτό το ρίχνουν στους υπολογιστές και στο φαί.....

Οι απαιτήσεις είναι και διαφορετικές σχετικά με το σχολείο. Τα παιδιά πρέπει από μικρά να μαθαίνουν πράγματα που μαθαίναμε εμείς στο γυμνάσιο! Ασε τις γλώσσες.... Εμείς με ελάχιστα αγγλικά τελειώναμε το δημοτικό και τώρα έχουν διπλώματα σε 2 γλώσσες στην ΣΤ΄δημ.! Ασε και τις τρελλές δραστηριότητες το απόγευμα, αθλητικές, μουσικές, κολυμβητικές....... και το Σ/Κ επίσης γεμάτο δραστηριότητες. Πότε έχουν χρόνο για τον εαυτό τους??? Συνεχώς εκπληρώνουν όνειρα και προσδοκίες των γονιών έστω κι αν κάποια από αυτά δεν τους αρέσουν ή είναι ανέφικτα ή δεν τους ταιριάζουν καθόλου. Από ματαιοδοξία συχνά τα πιέζουμε για κάτι που δεν αξίζει καν τον κόπο με πρόσφατο παράδειγμα γνωστής μου που έχει λυσάξει να μάθει το παιδί ιππασία!

Καλό είναι να μην "καίγονται" σε κούραση και να μην καταναλώνουν αποθέματα αντοχών από μικρή ηλικία. Να συμφωνούμε μαζί τους τι θέλουν και τι όχι και όσον αφορά τα μαθήματα να μην τους μαλώνουμε αν δεν φέρουν αυτό που περιμέναμε. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και μελλοντικά μπορεί να μη βγει σε αυτοκτονία.... αλλά θα βγει σε κατάθλιψη, έλλειψη αυτοεκτίμησης, δυστυχία κλπ.

 

 

Το καλυτερο μηνυμα που εχω διαβασει στο φορουμ. Να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους επιτελους.