"Οταν θα γινεις μανα, θα καταλαβεις"

[LA LATINA]

Εγώ δεν το εκλαμβάνω πάντα ως "φύτεμα ενοχών" πάντως.....

Πολλές φορές είναι μια φράση που προσπαθεί να εξηγήσει όσα δεν εξηγούνται με λόγια.....τι να πεις σε ένα παιδί....."ξενυχτούσα γιατί δεν κοιμόσουν, είχες πυρετό και σου κρατούσα το χέρι όλη νύχτα, έπεφτες και πονούσα, πονούσες και μάτωνα, δεν ξανακοιμήθηκα ποτέ ήσυχη απ την έγνοια και την υπέρμετρη αγάπη, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή μου από σένα?"..... λες "όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις" και εννοείς όλα αυτά.....που δε μπορεί να συλλάβει ο παιδικός εγκέφαλος ή και ο εφηβικός......τις απαγορεύσεις, την αυστηρότητα ίσως, τους κανόνες.....όλα όσα γίνονται με βασικό γνώμονα την αγάπη που δε μπορείς όμως να του δώσεις του ανήλικου να καταλάβει.....εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον.

[AthinaP]

Νομίζω είσαι λίγο απόλυτη Alcyon... Υπάρχουν πχ παιδιά κακόφαγα, παιδιά που δεν κοιμούνται με τίποτα όλο το βράδυ και οι γονείς τους έχουν κάνει τα πάντα για να φάνε και να κοιμηθούν, παιδιά που έχουν τρομερή ενέργεια, γιατί έτσι και οι γονείς τους είναι κανονικοί άνθρωποι... Όχι ανεπαρκείς στη ζωή τους γενικά ούτε και ως γονεις ειδικότερα. Και που δικαιούνται να πουν κανα-δυο φορές στη ζωή τους, τι γίνεται εδώ πέρα, δεν είμαστε ρομπότ, έχουμε και όρια. Υπάρχει ο Dr Sears που έγραψε βιβλια για το πως να μεγαλώνει τέλεια παιδιά, τον πάπα του attachment parenting και της ατελείωτης υπομονής και όταν ήρθε το τρίτο του (νομίζω) ήθελε να σκίσει τα πτυχία του και "φυσικά" για τον Sears (!) αυτό το παιδί δεν έγινε ο τέλειος ενήλικας αλλά κάτι πολύ λιγότερο σεβαστό από τα άλλα παιδιά του... Οπότε καταγράφω ότι απλώς είσαι από τις τυχερές! Τέλος πάντων, δεν μπορώ να μπω στη θέση της μητέρας του αρχικού τόπικ και ούτε στη θέση της κόρης ίσως.

[BabyCute]

Όταν ένας άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να αναγνωρίσει την δυσκολία του, τότε προβάλει στον άλλο τη δική του ανεπάρκεια. Με απλά λόγια, δεν φταίω εγώ που δε μπορώ, αλλά φταις εσύ που είσαι ανάποδος. Άρα, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμία πιθανότητα να ζητήσει βοήθεια. Θεωρεί πως φταίει το παιδί του, ο δάσκαλος, ο φίλος του παιδιού, ο γείτονας, ο καιρός, όλοι... εκτός από αυτόν. Επομένως αφού νιώθουν πως δεν έχουν τον έλεγχο της κατάστασης (αφού οι άλλοι το προκαλούν το πρόβλημα), το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να θυμώσουν με τον "άλλο" που τους δυσκολεύει. Τον χρεώνουν, του μεταθέτουν την ευθύνη, προσπαθώντας να τον κάνουν να "αισθανθεί το φταίξιμό του" κι έτσι προσπαθούν να του φορτώσουν τις ενοχές.

 

Αν στο μεταξύ οι ίδιοι σε μια κρίση ειλικρίνειας με τον εαυτό τους, υποψιαστούν πως μπορεί να φταίνε οι ίδιοι, τότε νιώθουν τόσο άσχημα που το απωθούν κλείνοντας τα αυτιά και το νου σε τέτοιες σκέψεις. Επομένως θωρακίζονται ακόμα περισσότερο πίσω από το "φταίξιμο του άλλου".

 

Και στα αγόρια λένε αντίστοιχα. Όχι ίσως αυτό, μα ξέρουν τέτοιοι άνθρωποι να φυτεύουν ενοχές... με μεγάλη επιτυχία.

 

Ακριβως αυτο!! Και ειναι οι ίδιες οι μανούλες που έχουν πρόβλημα με το 'συγνωμη'! Κρίμα!

 

 

Ενα καλο βγαίνει απο αυτο : μου έμαθε να ειμαι καλύτερη μάνα

[alcyon]

Νομίζω είσαι λίγο απόλυτη Alcyon... Υπάρχουν πχ παιδιά κακόφαγα, παιδιά που δεν κοιμούνται με τίποτα όλο το βράδυ και οι γονείς τους έχουν κάνει τα πάντα για να φάνε και να κοιμηθούν, παιδιά που έχουν τρομερή ενέργεια, γιατί έτσι και οι γονείς τους είναι κανονικοί άνθρωποι... Όχι ανεπαρκείς στη ζωή τους γενικά ούτε και ως γονεις ειδικότερα. Και που δικαιούνται να πουν κανα-δυο φορές στη ζωή τους, τι γίνεται εδώ πέρα, δεν είμαστε ρομπότ, έχουμε και όρια. Υπάρχει ο Dr Sears που έγραψε βιβλια για το πως να μεγαλώνει τέλεια παιδιά, τον πάπα του attachment parenting και της ατελείωτης υπομονής και όταν ήρθε το τρίτο του (νομίζω) ήθελε να σκίσει τα πτυχία του και "φυσικά" για τον Sears (!) αυτό το παιδί δεν έγινε ο τέλειος ενήλικας αλλά κάτι πολύ λιγότερο σεβαστό από τα άλλα παιδιά του... Οπότε καταγράφω ότι απλώς είσαι από τις τυχερές! Τέλος πάντων, δεν μπορώ να μπω στη θέση της μητέρας του αρχικού τόπικ και ούτε στη θέση της κόρης ίσως.

 

Με διάβασες βιαστικά μάλλον. Δύο ποστ έγραψα, στο πρώτο λέω αυτό ακριβώς... πως από όσους έχουν πει αυτή τη φράση... υπάρχουν δύο λογιών γονείς. Μια διαφοροποίηση που την τοποθετώ στο κίνητρο.

Στο δεύτερο απαντώ στο "γιατί" οι ανεπαρκείς (δηλαδή η μία εκ των δύο κατηγοριών)... δε ζητάνε βοήθεια... αντίθετα καταφεύγουν σε ενοχικές φράσεις. Για την ακρίβεια δεν είναι η φράση που κάνει την ενοχή, αλλά το συναίσθημα που κρύβει την ώρα που λέγεται.

 

Αδυνατώ να ακολουθήσω το συλλογισμό σου περί Dr Sears, ή το συμπέρασμά σου. Πουθενά στο μήνυμά μου δεν τοποθέτησα προσωπική εμπειρία. Μόνο παρατηρήσεις (μου) παρέθεσα.

 

Είναι απλά η γνώμη μου. Γιατί σου φαίνεται απόλυτη; Δεν είναι.

[AthinaP]

Ναι, η προηγούμενή σου απάντηση, #20, δεν ήταν απόλυτη πράγματι...

 

Νομιζα ότι στη επόμενη διάβασα, δεν υπάρχουν δύσκολα παιδιά, το δύσκολο παιδί είναι μια ταμπέλα που βάζει ο ανεπαρκής γονιός για να καλύψει τις αδυναμίες του. Και όμως, ο ίδιος ο πάπας του attachment parenting έχει παραδεχτει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αν το τρίτο του παιδί είχε έρθει πρώτο, θα ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν ο επιτυχημένος γονιός που πίστευε για τον ευατό του. Για τον ίδιο ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης! Επειδή ήταν και παιδίατρος, πριν κάνει την κόρη του αυτή, έβλεπε και εκείνος γονιούς απογοητευμένους, πιεσμένους, γενικά όχι τρομερά ευχαριστημένους με το ρόλο τους και κάπου έλεγε μέσα του ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά με τους γονεις. Μέχρι που τα λούστηκε!

 

Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να πάει και αντίστροφα, το εύκολο παιδί μπορεί να τα πάει καλά γενικά χωρίς πολύ σπρώξιμο και πολλή δουλειά από το γονιό, κατά μία έννοια θα τα πήγαινε καλά είτε ο γονιός ειναι πολύ ενεργός είτε όχι.

 

Φυσικά αυτό δεν δίνει άφεση αμαρτιών στους γονείς που πράγματι είναι ανεπαρκείς για τον α ή β λόγο.

 

Επίσης, όλα αυτά αφορούν πίστες, στο παιχνίδι της ανατροφής, που δεν τις έχει περάσει κανείς μας ακόμα... Για να θυμάται ένας ενήλικας αυτά που του είπαν, προφανώς δεν τα θυμάται από τότε που ήταν μωρό... Πολλά παιδιά που είναι μια χαρά μικρά περνάνε εφηβεία παράξενη... Οπότε το μέλλον θα δείξει... Μακάρι να μη χρειαστεί να το πει κανείς αυτό και όλα να είναι ένα συννεφάκι...

[alcyon]

Αν (το τονίζω το αν) ένας γονιός είναι ανεπαρκής, τότε ακόμα και τα εύκολα παιδιά τα βλέπει δύσκολα... ή -καμιά φορά- τα μετατρέπει άθελα του σε δύσκολα.

 

Αυτό όχι, δεν το είπα.. "... δεν υπάρχουν δύσκολα παιδιά, ...."

[xena]

alkyon "το έσκισες" πάλι το θέμα. Σου βγάζω το καπέλο πως καταφέρνεις και γράφεις τόσο πολύπλευρα! Εγώ δεν το είχα σκεφτεί έτσι, σκέφτομαι πολύ παρορμητικά σε ότι αφορά την οικογένεια μου και τα συναισθήματα μου προς αυτήν.

Οντως έχεις δίκιο - υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις της "ανεπάρκειας της μαμάς" αλλά θεωρώ πως και πάλι η μάνα κάνοντας μεν πολυ λίγα σε σχέση με άλλες, στην πραγματικότητα δίνει και πάλι πολλά για τα δικά της τα μέτρα και σταθμά.

 

Ξέρω απ' την άλλη και μαμά που είχε τη μικρή της κορούλα στη μαμά της (γιαγιά) για τα δύο πρώτα χρόνια περίπου, γιατί δεν άντεχε την γκρίνια και "δεν μπορούσε να συνενοηθεί και να τα βγάλει πέρα με το μωρό". 22 ετών βέβαια και τριαλαρόμ τριαλαρίμ η "μαμά", ήθελε να βγει έξω να διασκεδάζει με τον "μπαμπά" και να ζουν τη ζωή τους. Αυτό μου φαντάζει ανήθικο..... :evil::evil:

[bouba14]

Παντως να σας πω οτι εγω πχ δεν ημουν καθολου δυσκολο παιδι, ουτε απο αποψη υγειας (δεν εχω περασει καν μια παιδικη αρρωστεια, δεν εχω παει ποτε νοσοκομειο, δεν ημουν ζωηρη) ουτε στο σχολειο (διαβαζα παντα ειχα καλους βαθμους και συμπεριφορα) ουτε με αγορια απο πολυ νωρις, ουτε πουθενα! Αν και θεωρω οτι, αν υπαρχουν, τα δυσκολα παιδια εμεις τα κανουμε.

Παντως συμφωνω απολυτα με την αλκυων, ειναι και το πως το λεει η καθε μανα. Εμενα οχμου εχει πει ουκ ολιγες φορες μεταξυ σοβαρου κ αστειου καλα δε θα κανεις παιδια, τα ιδια και χειροτερα να τραβηξεις. Μου φαινεται την καλομαθα τοσα χρονια που της εκανα μονο ενα χουνερι κ αυτο στα 24!

[BabyCute]

Παντως να σας πω οτι εγω πχ δεν ημουν καθολου δυσκολο παιδι, ουτε απο αποψη υγειας (δεν εχω περασει καν μια παιδικη αρρωστεια, δεν εχω παει ποτε νοσοκομειο, δεν ημουν ζωηρη) ουτε στο σχολειο (διαβαζα παντα ειχα καλους βαθμους και συμπεριφορα) ουτε με αγορια απο πολυ νωρις, ουτε πουθενα! Αν και θεωρω οτι, αν υπαρχουν, τα δυσκολα παιδια εμεις τα κανουμε.

Παντως συμφωνω απολυτα με την αλκυων, ειναι και το πως το λεει η καθε μανα. Εμενα οχμου εχει πει ουκ ολιγες φορες μεταξυ σοβαρου κ αστειου καλα δε θα κανεις παιδια, τα ιδια και χειροτερα να τραβηξεις. Μου φαινεται την καλομαθα τοσα χρονια που της εκανα μονο ενα χουνερι κ αυτο στα 24!

 

Καλα την ίδια μάνα έχουμε;

Εγω ούτε ενα χουνερι δεν της εχω κανει και πάλι τα άκουγα!

Και τώρα που και που (αν και της τα εχω ξεκόψει στην γενική) ακούω 'δεν θα μεγαλώσει ο δικό σου, θα δεις τι θα περάσεις'

 

Και αν πω τίποτα (που της λέω δεν κολαω) ακούω 'δεν ειςαι εδώ και δεν με βλέπεις που πάω νόσοκομειο συνέχεια!'..... What the f*ck!!!

Δηλαδή δεν τολμαμε να μιλήσουμε, χωρις να λούζομαστε απο τύψεις!

 

Τα τηλεφωνήματα έχουν αραιώσεις κατα πολυ!

[bouba14]

Πλεον τα παιρνω τελειως στην πλακα και τη δουλευω κιολας. Ετσι δεν εχει να πει τιποτα! Μονο για το παιδι βγαζω δοντια αν μου πει τι να κανω, τσακωνομαστε, μου κραταει μουτρα, την αγνοω και αφου βλεπει οτι δεν μου περναει της περναει εκεινης!!

[natassa-tasos]

Κι όμως και απ τη δική μας γενιά πολλές μάνες το κάνουν, γιατί το λένε οι παιδίατροι......."όχι αγκαλιά, θα κακομάθει,-- δε θα τρέχεις όταν κλαίει, θα σε κάνει ότι θέλει, ---ας κλάψει, θα σταματήσει,--- ας μείνει νηστικό, κάποια στιγμή θα φάει ότι έχεις.." και πολλά άλλα τέτοια. Το ότι οι μάνες σήμερα είμαστε πληροφορημένες και υποψιασμένες και καλά διαβασμένες είναι που κάνει τη διαφορά. Γνώμη μου πάντα.

 

 

Συμφωνώ.

[katepin]

Δυστυχώς όλες οι μανάδες δεν είναι ίδιες.

Άλλες αφιερώνονται στην οικογένεια τους, άλλες βάζουν πάνω από όλα τους άντρες τους, άλλες τι θα πει η γειτονιά, άλλες την καριέρα τους, άλλες τη διασκέδαση τους, άλλες τις επιθυμίες της μαμά τους, άλλες προσπαθούν να τα συνδυάσουν όλα. Δύσκολος ρόλος αλλά με μεγάλες ευθύνες.

Τώρα που έγινα μάνα και μεγαλώνω 2 παιδιά μου είναι αδιανόητο να καταλάβω πως μια μάνα μπορεί …

· να κάνεις διακρίσεις σε 2 αδέλφια,

· να παραμελείς τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού,

· να μην αγκάλιαζες ποτέ το σπλάχνο της,

· να μην καταλαβαίνεις ποτέ κλαίει το παιδί της που γίνεται κατακόκκινο για ώρες μετά,

· να μην καταλαβαίνεις πότε νιώθει απελπισμένο, αγχωμένο, λυπημένο

· να το αφήνεις για ώρες και μέρες στην τηλεόραση ή μόνο του και μην ρωτάς τι έκανε

· να μην έχεις παίξει ποτέ μαζί του,

· να πρέπει πάντα το παιδί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονέας

· να μην … να μην … πολλά άλλα πολλά.

Έγινα μάνα και έμαθα τι δεν πρέπει ποτέ να κάνω και με νύχια και δόντια θα προσπαθώ να είμαι δίπλα στα παιδιά μου.

[BabyCute]

Τώρα που έγινα μάνα και μεγαλώνω 2 παιδιά μου είναι αδιανόητο να καταλάβω πως μια μάνα μπορεί ....

 

Και ξερεις αυτο ειναι το 'πρόβλημα' , απο οταν γίναμε μάνες αρχίσαμε να μην μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτήν την ανεπάρκεια που λέει και η alcyon πιο κάτω. Και εγω απο οταν ενοιωσα το μαϊμουδακι μου να κλωτσάει μεςα μου και το προστατευτικό μου αρχισε να δρα, άρχισα να θυμάμαι το τι άκουσα και τι ειδα οταν μεγαλωναμε και απο τοτε οι σχέσεις μας έχουν πάρει τον κατήφορο!

Περίεργα πραγματα σου βγάζει η μητρότητα!!

[BabyCute]

Δεν είσαι η μοναδική. Η μαμα μου δεν είναι η "κλασική" εικονα της μανας,παντα παρουσα απούσα ήταν,δεν την κατηγορω γι αυτό....αυτο είχε να δώσει αυτό έδωσε ευτυχώς δεν μου έχει πει ποτέ βεβαια αυτη τη φράση,δεν έχει τοσο θρασος.... Απλα εγώ θελω να της το πω καμια φορα αντιστροφα "τωρα που έγινα μανα απορω πώς δεν ένιωσες ποτε την αναγκη να με αγκαλιασεις,να παιξεις μαζί μου,να με πας βολτες,να ξενυχτησεις οταν ημουν αρρωστη,να μου κανεις φαγητό με τα χερια σου".... σε μια φράση "οταν γινεις κορη μιας φευγάτης μανας θα με καταλαβεις" αλλά ισως δεν χρειαζεται γιατί προφανως το έχει ζησει ηδη η δόλια γι αυτό και το επανέλαβε...Άλλα χρόνια άλλα ήθη. Τα εχω λυμένα πια αυτά τα θεματα με τον εαυτο μου.

 

Τι κρίμα! Αν το έχεις λυμένο οκ αλλιώς μήπως πραγματικά να την ρωτήσεις; Αλλα θα ειναι σαν να ανοίγεις παλιές πληγές... Κρίμα!

[AthinaP]

Δυστυχώς όλες οι μανάδες δεν είναι ίδιες.

Άλλες αφιερώνονται στην οικογένεια τους, άλλες βάζουν πάνω από όλα τους άντρες τους, άλλες τι θα πει η γειτονιά, άλλες την καριέρα τους, άλλες τη διασκέδαση τους, άλλες τις επιθυμίες της μαμά τους, άλλες προσπαθούν να τα συνδυάσουν όλα. Δύσκολος ρόλος αλλά με μεγάλες ευθύνες.

Τώρα που έγινα μάνα και μεγαλώνω 2 παιδιά μου είναι αδιανόητο να καταλάβω πως μια μάνα μπορεί …

· να κάνεις διακρίσεις σε 2 αδέλφια,

· να παραμελείς τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού,

· να μην αγκάλιαζες ποτέ το σπλάχνο της,

· να μην καταλαβαίνεις ποτέ κλαίει το παιδί της που γίνεται κατακόκκινο για ώρες μετά,

· να μην καταλαβαίνεις πότε νιώθει απελπισμένο, αγχωμένο, λυπημένο

· να το αφήνεις για ώρες και μέρες στην τηλεόραση ή μόνο του και μην ρωτάς τι έκανε

· να μην έχεις παίξει ποτέ μαζί του,

· να πρέπει πάντα το παιδί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονέας

· να μην … να μην … πολλά άλλα πολλά.

Έγινα μάνα και έμαθα τι δεν πρέπει ποτέ να κάνω και με νύχια και δόντια θα προσπαθώ να είμαι δίπλα στα παιδιά μου.

 

Συγνώμη τώρα, αλήθεια, υπάρχουν μαμάδες που τα κάνουν όλα αυτά; Εντάξει τι να πω, :shock: Δεν τις έχω συναντήσει...

 

Το να μην παίζει μια μαμά συχνά με το παιδί, νορμάλ μου φαίνεται, ανάλογα και την ηλικία βέβαια... Το νορμάλ είναι τα παιδιά να παίζουν με παιδιά, άντε και η μαμά να πει μα τι ωραίο που είναι αυτό με τα lego που έφτιαξες... Σούπερ! Βεβαίως ο σημερινός τρόπος ζωής επιβάλλει κάποιος μεγάλος να απασχολει το μικρό, αφού δεν υπάρχουν παρέες παιδιών... Δεν είναι το νορμάλ όμως το δικό μας, το νορμάλ για το ανθρωπινο είδος είναι τα παιδάκια να κάνουν παρέα με παιδάκια. Δεν μιλάμε για βρέφη βέβαια, που θα τα πάρει η μαμά αγκαλιά, θα τους τραγουδήσει...

[bouba14]

Τι κρίμα! Αν το έχεις λυμένο οκ αλλιώς μήπως πραγματικά να την ρωτήσεις; Αλλα θα ειναι σαν να ανοίγεις παλιές πληγές... Κρίμα!

 

Εκ πειρας νομιζω το καλυτερο ειναι να τα λυνεις αυτα με τον εαυτο σου γιατι οσα και να πεις ακρη δε βγαζεις, μαλλον εκνευριζεσαι περισσοτερο.. Εχιυν φτασει μετα απο κουβεντα να μου πουνε μα καλα περιμενεις αποδοχη και επιβραβευση απο μας;;;; Λες και ειναι ντιπ παραλογο... Το ριχνω στην τρελη λοιπον και τουλαχιστον δε μιυ ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι

[bouba14]

Συγνώμη τώρα, αλήθεια, υπάρχουν μαμάδες που τα κάνουν όλα αυτά; Εντάξει τι να πω, :shock: Δεν τις έχω συναντήσει...

 

Το να μην παίζει μια μαμά συχνά με το παιδί, νορμάλ μου φαίνεται, ανάλογα και την ηλικία βέβαια... Το νορμάλ είναι τα παιδιά να παίζουν με παιδιά, άντε και η μαμά να πει μα τι ωραίο που είναι αυτό με τα lego που έφτιαξες... Σούπερ! Βεβαίως ο σημερινός τρόπος ζωής επιβάλλει κάποιος μεγάλος να απασχολει το μικρό, αφού δεν υπάρχουν παρέες παιδιών... Δεν είναι το νορμάλ όμως το δικό μας, το νορμάλ για το ανθρωπινο είδος είναι τα παιδάκια να κάνουν παρέα με παιδάκια. Δεν μιλάμε για βρέφη βέβαια, που θα τα πάρει η μαμά αγκαλιά, θα τους τραγουδήσει...

 

Μεχρι την ηλικια των πεντε νομιζω, τα παιδακια ουσιαστικα δεν παιζουν μεταξυ τους αλλα το καθενα μονο του. Η παρουσια του ενηλικα στο παιχνιδι ειναι καθοριστικης σημασιας γιατι τα βοηθα να πανε ενα βημα παραπερα

[Λαΐδα]

Συγνώμη τώρα, αλήθεια, υπάρχουν μαμάδες που τα κάνουν όλα αυτά; Εντάξει τι να πω, :shock: Δεν τις έχω συναντήσει...

 

Το να μην παίζει μια μαμά συχνά με το παιδί, νορμάλ μου φαίνεται, ανάλογα και την ηλικία βέβαια... Το νορμάλ είναι τα παιδιά να παίζουν με παιδιά, άντε και η μαμά να πει μα τι ωραίο που είναι αυτό με τα lego που έφτιαξες... Σούπερ! Βεβαίως ο σημερινός τρόπος ζωής επιβάλλει κάποιος μεγάλος να απασχολει το μικρό, αφού δεν υπάρχουν παρέες παιδιών... Δεν είναι το νορμάλ όμως το δικό μας, το νορμάλ για το ανθρωπινο είδος είναι τα παιδάκια να κάνουν παρέα με παιδάκια. Δεν μιλάμε για βρέφη βέβαια, που θα τα πάρει η μαμά αγκαλιά, θα τους τραγουδήσει...

Μπορει να μην τα κανουν ολα αυτα....μπορει να κανουν μονο ενα απο αυτα!! Φυσικα και υπαρχουν.....οι περισσοτερες πιστευω ηταν ετσι απο τη γενια των γονιων μας.

Σημερα εχουμε φτασει στο αλλο ακρο, προσφερουμε ολο μας το ειναι στα παιδια μας...αναμεσα σε αυτες τις δυο περιπτωσεις, καλυτερησαφως ειναι η δευτερη. Αλλα απο το ενα σημειο στο αλλο υπαρχει αποσταση που αν τη ΄χρησιμοποιησουμε ΄ θα βρουμε τη σωστη ισορροπια.

Εγω ειμαι απο τις μανες που ζω μονο για τα παιδια μου αλλα το θεωρω λαθος και προσπαθω να το αποβαλλω. Οφειλω να ομολογησω οτι τωρα που περασαν λιγο τα χρονια , εχω καταφερει να διωξω αυτη την υπερβολη. Ποτε ομως δεν τους εδειξα οτι ζω μονο για αυτα...δεν θελω να το νιωσουν. Δεν θελω να νιωσουν οτι ειναι ο λογος υπαρξης μου....θελω να ειναι ο λογος της δικης τους υπαρξης.

Και εδω εμφανιζεται αλλο ΄προβλημα ΄. Πως θα το καταφερεις αυτο χωρις να τα κανεις να νιωσουν οτι δεν εχουν και αυτα το κομματι που τους αναλόγουν στην αυτοθυσια ?

Προσωπικα δυσκολευτηκα αλλα εχω βρει μια ισορροπια που ΄δουλευει ΄....που νιωθουν την απεραντη αγαπη και προςταςια μου αλλα επισης και την αποδοχη τους οτι η μαμα δεν μπορει να ειναι για εκεινους σωματοφυλακας, υπηρετρια, μαρτυρας γενικοτερα....

 

Οσον αφορα το σημερινο τροπο ζωης ο καθε ενας τον αντιλαμβανεται διαφορετικα , εχει διαφορετικες αναγκες και προτεραιοτητες και ενεργει βαση ολων αυτων των δεδομενων.

Οταν καποιος θεωρει οτι εχει αντιληφθει τι ειναι νορμαλ για το ανθρωπινο ειδος, στα θεματα ψυχολογιας, θεωρω οτι ηδη εχει απομακρυνθει κατα πολυ απο την πραγματικοτητας....το ανθρωπινο μυαλο, η ανθρωπινη ψυχη δεν μπορει ουτε σε καλουπι να μπει, ουτε με οδηγιες να πορευτει....

Για αυτο ΠΑΝΤΑ οι γονεικες σχεσεις κρινονται εκ του αποτελεσματος και μεμονωμενα....κατα περισταση.

[AthinaP]

Απαντούσα στο να έχει ένας άνθρωπος της γενιάς μας παράπονο ότι δεν έπαιξαν μαζί του... Από τα πέντε πάνω -κάτω που θα θυμάται τον εαυτό του. Νομίζω ότι αν φτάνουμε σε τέτοια παράπονα κάπου έχει χαθεί το μέτρο... Βέβαια αν μια μαμά έχει αρκετά από τα άλλα, σαφώς και δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

 

Οι μαμάδες των 70s λοιπόν, άνοιγαν την πόρτα και έστελναν τα παιδιά τους στην αλάνα, όπου έπαιζαν με άλλα. Τα περισσότερα νορμάλ παιδιά να ρωτήσει κανείς, από τα 5 και άνω, θα προτιμήσουν να παίξουν με παιδιά. Με τους μεγάλους μπορεί να κάνουν άλλα πράγματα, να κουβεντιάσουν, να γαργαλιστούν, να χουζουρέψουν, να ακούσουν παραμυθάκια ίσως, ιστορίες από τα παλιά, να διαβάσουν κανένα βιβλιαράκι. Φαντάζομαι ότι ο χάλια γονιός δεν θα ενδιαφερθεί να κάνει ούτε και αυτά. Και πάλι πιστεύω ότι σπανίζουν αυτοί και σπάνιζαν και παλιά.

 

Το παράλληλο παιχνίδι είναι μέχρι τα 2,5 περίπου. Και πάλι και πιο πριν τα 2,5 το παιδί συνήθως μαθαίνει να παίζει παρακολουθώντας άλλα παιδιά. Αν η μαμά έχει το κουράγιο να παίξει το ρόλο του άλλου παιδιού, έχει καλώς... Δεν είναι όμως απαραίτητα στη φύση της να το κάνει αυτό. Στις μέρες μας και επειδή οι συνθήκες είναι όπως είναι συχνά πρέπει να το κάνει αυτό, άλλο αν βαριέται!

[Λαΐδα]

Οι μητερες του 70, πολυ συχνα, δεν ανοιγαν μονο την πορτα μονο για τις αλανες!! Ανοιγαν και τις πορτες του σπιτιου για να διωξουν τα παιδια τους με τον τροπο τους!!

Ηταν εκεινες που μεγαλωσαν στερημενα, πουμεγαλωσαν με πολλα πρεπει, με μοναδικο σκοπο στη ζωη τους να ειναι καλοι συζυγοι μπας και κουκουλωθουν και γλιτωσει ο πατερας Τους απο τις υποχρεωσεις τους. Αφου οι υποχρεωσεις πηγαιναν στον συζυγο.

Ηταν εκεινες που ειδαν στα ματια του πρωτου τους ερωτα την απολυτη ΄λυση ΄ απο τα προβληματα που εβρισκαν στο πατρικο τους , εκεινες πουοταν τα παιδια μεγαλωσαν δεν ειχαν αλλο λογο υπαρξης...ο αντρας ειχε ηδη προχωρησει και εκεινες εμειναν πισω!

Οι περισσοτερες ηταν ετσι, οχι ολες...αλλα πολλες. φυσικο ηταν λοιπον ολες αυτες να εκαναν λαθη!! Και το ΄οταν γινεις μανα θα καταλαβεις ΄ βγηκε απο μεσα τους συνηθως λογω απωθημενων!!

Τυχεροι οσοι αυτην την εκφραση την συνεδεσαν με την απολυτη αγαπη και αφοσιωση!!

[LA LATINA]

Τα παράπονα που ακούστηκαν πιο πάνω είναι όλα υπαρκτά σαφώς, και νομίζω το πιο διαδεδομένο είναι το πρώτο. Το μεγαλύτερο λάθος της προηγούμενης γενιάς, ΚΑΤ ΕΜΕ, δεν ήταν ούτε ότι δεν ξέρανε γράμματα όπως εμείς, ούτε ότι μας άφηναν να παίζουμε στην αλάνα, ούτε ότι δούλευαν και κάποιοι μεγάλωσαν με γιαγιάδες, ούτε ότι "έδερναν" - και δε μιλάω για ξυλοδαρμούς, αλλά για καμιά παντοφλιά....ούτε ότι δεν υπήρχε εξήγηση πυρηνικής φυσικής για το πότε μιλήσαμε, περπατήσαμε, είπαμε το ρ και μπήκαμε στη ΝΑΣΑ...

Για μένα το μεγαλύτερο σφάλμα της προηγούμενης γενιάς είναι το ΟΤΙ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ ΤΡΑΓΙΚΆ τα αδέρφια, το έχω ζήσει και στους ίδιους τους γονείς μου και στο συγγενικό μου περιβάλλον και στο φιλικό....(αδέρφια εγώ δεν έχω).....για μεγάλες αδικίες μιλάμε που συνεχίζονται φυσικά. Δε μπορείς στο ένα παιδί να έχεις τόσο φανερή αδυναμία που το άλλο να το κάνεις να ζει στη σκιά. Αυτό προσπαθώ σα μάνα να μην κάνω, αυτό είναι η πρώτη μου έννοια μετά την υγεία.

[BabyCute]

Τα παράπονα που ακούστηκαν πιο πάνω είναι όλα υπαρκτά σαφώς, και νομίζω το πιο διαδεδομένο είναι το πρώτο. Το μεγαλύτερο λάθος της προηγούμενης γενιάς, ΚΑΤ ΕΜΕ, δεν ήταν ούτε ότι δεν ξέρανε γράμματα όπως εμείς, ούτε ότι μας άφηναν να παίζουμε στην αλάνα, ούτε ότι δούλευαν και κάποιοι μεγάλωσαν με γιαγιάδες, ούτε ότι "έδερναν" - και δε μιλάω για ξυλοδαρμούς, αλλά για καμιά παντοφλιά....ούτε ότι δεν υπήρχε εξήγηση πυρηνικής φυσικής για το πότε μιλήσαμε, περπατήσαμε, είπαμε το ρ και μπήκαμε στη ΝΑΣΑ...

Για μένα το μεγαλύτερο σφάλμα της προηγούμενης γενιάς είναι το ΟΤΙ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ ΤΡΑΓΙΚΆ τα αδέρφια, το έχω ζήσει και στους ίδιους τους γονείς μου και στο συγγενικό μου περιβάλλον και στο φιλικό....(αδέρφια εγώ δεν έχω).....για μεγάλες αδικίες μιλάμε που συνεχίζονται φυσικά. Δε μπορείς στο ένα παιδί να έχεις τόσο φανερή αδυναμία που το άλλο να το κάνεις να ζει στη σκιά. Αυτό προσπαθώ σα μάνα να μην κάνω, αυτό είναι η πρώτη μου έννοια μετά την υγεία.

 

Και παει και προς την αντίθετη κατεύθυνση, να λες στο ενα παιδι τα ελλατωματα του αλλού... Πίστεψε με έχει γίνει και αυτο και ακομα γίνεται ! Αυτο δεν θα τα στρέψει ενάντια το ένα στο άλλο;

[LA LATINA]

Και παει και προς την αντίθετη κατεύθυνση, να λες στο ενα παιδι τα ελλατωματα του αλλού... Πίστεψε με έχει γίνει και αυτο και ακομα γίνεται ! Αυτο δεν θα τα στρέψει ενάντια το ένα στο άλλο;

 

Nαι κοπέλα μου, αυτό εννοώ, οτιδήποτε μπορεί να σπείρει το μίσος και τη διχόνοια ανάμεσα στα αδέρφια.....θεωρώ πιο βασικό λάθος της προηγούμενης γενιάς οτι ξεχώριζαν τα παιδιά τους φανερά και απροκάλυπτα.

[BabyCute]

Nαι κοπέλα μου, αυτό εννοώ, οτιδήποτε μπορεί να σπείρει το μίσος και τη διχόνοια ανάμεσα στα αδέρφια.....θεωρώ πιο βασικό λάθος της προηγούμενης γενιάς οτι ξεχώριζαν τα παιδιά τους φανερά και απροκάλυπτα.

 

Πω πω τραγικό! Τελωσπαντων απο που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε !!

[LA LATINA]

Πω πω τραγικό! Τελωσπαντων απο που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε !!

 

Μέσα στα παράπονα απ τις μαμάδες είναι και αυτά....