Ξαφνικά ΠΟΛΥ ισχυρογνώμων - τι συμβαίνει?

[vivien9]

Ο μικρός μου είναι 19 μηνών και παρόλο που δεν λέει κουβέντα ακόμα, καταλαβαίνει ό,τι και να του πεις και υπακούει σε απλές εντολές. Ενώ ήταν γενικά ένα πολύ καλόβολο παιδάκι, εδώ και 10 μέρες έχουμε καθε μέρα τρομερή γκρίνια. Ο λόγος είναι ότι έχει γίνει πολύ ισχυρογνώμων, βάζει κάτι στο μάτι και θέλει οπωσδήποτε να το κάνει, αν δεν τον αφήσω γίνεται ο κακός χαμός, ουρλιάζει, πέφτει κάτω και δεν μπορώ να του αποσπάσω την προσοχή όπως παλιότερα. Το αποτέλεσμα είναι να γυρνάμε από την δουλειά με τον άντρα μου όλο λαχτάρα να τον δούμε και να αναλώνουμε τις λίγες ώρες που έχουμε με απαγορεύσεις και ουρλιαχτά- γιατί φυσικα όλα αυτά που επιμένει να κάνει είναι τα πιο επικίνδυνα. Παραδείγματα: αν τολμήσω να μαγειρέψω φέρνει αμέσως την καρέκλα στην κουζίνα, ανεβαίνει και θέλει να ανοίγει την κατσαρόλα και να ανακατεύει ενώ βράζει το φαϊ. Αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα γιατί καθόμαστε στο σαλόνι που είναι ενιαίο με την κουζίνα και κάτι πρέπει να φάμε! Αν τολμήσει ο άντρας μου να ανάψει το τζάκι (παλιά το έκανε αυτό και του μικρού του άρεσε πολύ να κάθεται και να χαζεύει), επιμένει να ανακατέυει ο ίδιος τα ξύλα με την τσιμπίδα, τον άφησα μεχρι να νιώσει ότι σκάει από την πολύ ζέστη, τίποτα είχε αναψοκοκκινήσει ολόκληρος αλλά δεν έφευγε. Οπότε το τζάκι το κόψαμε προς το παρόν.

 

Αρχικά θεώρησα ότι είναι επειδή μεγαλώνει και θέλει να συμμετέχει σε ό,τι κάνουμε αλλά και επειδή δεν μιλάει ακόμα και έχει γίνει γκρινιάρης..αλλά μιλώντας και με άλλους γονείς συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν χτυπιούνται όλα τα παιδιά έτσι σε αυτή την ηλικία. Τι να κάνω, τι λέτε? Έχει τύχει σε καμιά σας?

[Niki81]

Σε αυτες τις ηλικιες καποια πραγματα τα οποια δε θελεις να κανεις το παιδι απλα τα απαγορευεις.απαξ και κανεις το λαθος και του το επιτρεψεις για μια φορα μετα θα θελει να το κανει παλι και παλι.υποθετω λοιπον οτι του επιτρεψατε να ανακατευει την κατσαρολα καποια στιγμη και γι αυτο τωρα το ξαναζηταει...ομοιως και το τζακι.Αυτο δλδ το κορυφαιο...οκ θα σε αφησω να το κανεις αλλα μια φορα μονο και τερμα...που ολοι λιγο πολυ το εχουμε πει...ειναι μεγαλη παγιδα.Το παιδι δεν το καταλαβαινει και το μονο που κραταει ειναι οτι το επετρεψες να κανει αυτο που ηθελε..αρα την επομενη φορα θα το ξαναζητησει...τοσο απλα.Στο εξης λοιπον πραγματα τα οποια δε θελεις με τπτ να κανει το παιδι...δεν θα το αφησεις να τα κανει με τιποτα.την εχω πατησει κι εγω ετσι σε πολλα θεματα και μετα δεινοπαθησα να τα κοψω.Φυσικ αυτη τη στιγμη απλα επιμενεις στο οχι...εξηγεις...ξανα και ξανα...αποσπας την προσοχητου προτινοντας κατι εναλλακτικο και που θα παει ..θα το εμπεδωσει οτι δεν μπορει να τα κανει.

[G.Geo]

Νομίζω πως είναι σημάδι πως το μωράκι σου μεγαλώνει και θέλει να "ανακατώνεται" σε όλα. Έτσι ήταν και είναι ακόμη ο μικρός μου. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως αν μαγειρεύω, παίρνει καρεκλάκι και έρχεται να ανακατεύσει, θέλει να ρίχνει αυτός αλάτι, πιπέρι, τα υλικά. Ξέρω πως είναι δύσκολο, γιατί ανησυχείς αλλά το παιδάκι μεγαλώνει και είναι λογικό να κάνει περισσότερα πράγματα, θέλει να συμμετέχει στα τόσα ενδιαφέροντα που βλέπει γύρω του. Αφηνε τον να κάνει πράγματα, με την επίβλεψη σου εννοείται και με την καθοδήγηση σου. Αν του αρνείσαι τα πάντα θα θυμώνει και θα έχετε εντάσεις. Εξήγησε του πως εκεί καίει και πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός γιατί αν πεταχτεί πάνω του θα πάτε στο νοσοκομείο. Επίσης δείξε του ότι καίνε τα μάτια της κουζίνας, ενώ ανάβουν, αλλά στην αρχή που ακόμη δεν καίνε ΠΑΡΑ πολύ, πιάσε το χέρι του και πήγαινε το εσύ από πάνω, να του έρθει η ζέστη να καταλάβει ότι καίει! Για το τζάκι, επίσης αν θελει να είναι κοντά, ας τον, αφόσον είσαι εσύ ή ο άντρας σου δίπλα, θα πρέπει όμως να του απαγορεύσεις να χρησιμοποιεί τα εργαλεία και να πειράζει την φωτιά γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Ανάψτε την και πείτε του πως αν επιμείνει να πειράζει την φωτιά, θα πρέπει να την σβήσετε, αλλά αν συνεχίσει ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ για να καταλάβει ότι σε αυτό είστε ΑΠΟΛΥΤΟΙ. Την επόμενη φορά θα το ξανασκεφτεί, όταν θα τον προειδοποιήσετε πάλι. Αν θες να μας πεις κι αλλα πραδείγματα για να σου προτείνουμε λύσεις. Εμένα τις προάλες, έκανε κακά ο μεγάλος μου και πήρε το βουρτσάκι της λεκάνεις να την καθαρίσει μετά! Δεν ήμουν μπροστά, μου το είπε ο μεγάλος μου μετά, έπαθα εγκεφαλικό, αλλά οκ, κι εκείνα θέλουν να δοκιμάζουν τα πάντα! Σημάδι ότι μεγαλώνουν και ανεξαρτητοποιούνται!

[xena]

Κι εγώ έχω βοηθό στην κουζίνα... ε, κοίτα, τα παιδιά προσπαθούν να μάθουν τον κόσμο μας, επίσης προσπαθούν να διεκδικήσουν την θέση τους μέσα στο σπίτι τους, είναι φυσικό επόμενο λοιπόν να προσπαθούν να συμμετέχουν στα πάντα.

Συνέχισε να τον παίρνεις με το καλό πάντως, αλλιώς τα πιάνουν τα νεύρα τους, κι αν θες να είναι πιο ήρεμο το παιδί αφιέρωσε ένα ποιοτικότατο δίωρο κάθε απόγευμα μόνο στο παιδί. Μαγειρεύεις αργότερα που θα κοιμηθεί. Θα δεις μεγάλη διαφορά.

 

Στα υπόλοιπα σταμάτα τα "μη" και τις φωνές, παιδιά δεν δουλεύουν, απλά πάρε το παιδί από εκεί χοροπηδηχτά να φύγετε και πες του πχ "θα βάλουμε τον μπαμπά να ανάψει το τζάκι και εμείς πάμε να φέρουμε τα παιχνίδια μας για να παίξουμε και να μας πεις πως πέρασες σήμερα". Ε, με έναν μαγικό τρόπο αν τους δίνεις σημασία - στρώνουν.

[vivien9]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Βασικά, δεν έχω πρόβλημα με το ότι θέλει να ανακατεύεται, εμείς άλλωστε του δείξαμε πώς να ρίχνει υλικά στην κατσαρόλα ή να κουβαλάει ένα (μικρό ) ξύλο για το τζάκι, γιατί ξετρελλαίνεται να βοηθάει κι αυτός. Είναι πολύ προσεχτικός, κατανοεί την έννοια του "αυτό καίει" και προσέχει και τα μάτια και στο τζάκι.

 

Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι θέλει να το κάνει αυτό με τις ώρες οπότε πρέπει να είναι κάποιος δίπλα να εποπτεύει και δεν το βρίσκω τόσο δημιουργικό όσο το να παίζουμε, να κυνηγιόμαστε ή να λέμε παραμύθια.

Και το βασικό πρόβλημα είναι ότι μετά από κανένα δεκάλεπτο που λέω "φτάνει τώρα", γίνεται ο κακός χαμός..και αναρωτιέμαι κυρίως αν είναι λογική αυτή του η αντίδραση ή πχ έχει μάθει να γίνεται συνέχεια το δικό του, και κατά δεύτερον αν η λύση είναι να μην τον βάζω σε πειρασμό (να μην μαγειρεύουμε μπροστά του ή να μην ανάβουμε τζάκι δηλαδή) ή να μαγειρεύω αλλά να επιμένω στο "μη" οπότε θα έχουμε φουλ κλάματα. Μάλλον στο πρώτο καταλήγω από τις απαντήσεις σας.

[Beatle]

Κι εγώ με την κόρη μου τα ίδια τραβάω, η οποία είναι δύο χρονών και 3 μηνών. Θέλει πια να τα κάνει όλα μόνη της κι αν τολμήσουμε να το κάνουμε εμείς γίνεται χαμός. Επίσης, αν δεν γίνει το δικό της βάζει τα κλάματα σαν να έχει συμβεί κάτι τρομερό, σχεδόν τρέμει. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης. Είτε της αποσπάμε την προσοχή με κάτι που ξέρουμε ότι της αρέσει πολύ, είτε εγκαταλείπουμε το δωμάτιο και την αφήνουμε να κλάψει μόνη της για κάποια δευτερόλεπτα (όχι πολύ ώρα για να μην ξεχάσει γιατι κλαίει). Στη συνέχεια επιστρέφουμε και της εξηγούμε ότι έληξε το θέμα και δεν έχει νόημα να κλαίει γιατί θα γίνει αυτό που είπε ο μπαμπάς και η μαμά και αν σταματήσει μπορεί να έρθει μαζί μας να παίξουμε ήρεμα. Όλα τα παραπάνω πάρα πολύ ήρεμα και χωρίς φωνές από μέρους μας. Πιάνει, προς το παρόν, να δούμε για πόσο ακόμα...

[chryssanthi78]

καλησπέρα κορίτσια,τι φοβερή παρηγοριά να βλέπεις οτι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την δύσκολη φάση των δίχρονων!!!!έχω ένα κοριτσάκι 2 χρονών που μέχρι "χθές"ήταν ένα αξιαγάπητο πλάσμα...σήμερα.....μην τα ρωτάτε...θέλει να τα κάνει όλα μόνη της...αν δεν γίνει αυτό που θέλει αυτή δεν παλεύεται...είναι απίστευτα πεισματάρα... δεν κοιμάται καλά τα βράδια...δεν ακούει κανέναν...δεν τρώει...σταμάτησε να πίνει το γάλα της...στα καλά του καθουμένου νευριάζει και αρχίζει να φωνάζει και να κλαίει...ουφ...δεν ξέρω τι να πρωτοπώ...έχω κουραστεί και μερικές φορές νομίζω οτι θα πάθω εγκεφαλικό απο την πίεση!!!στη θεωρία ακούγονται όλα μια χαρά..."να κουβεντιάζουμε ...να εξηγούμε"...κτλ κτλ κτλ...στην πράξη όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν κάποια πράγματα...αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κάποιες τεχνικές που να βοηθούν να αποκλιμακώνεται η ένταση την ώρα που συμβαίνει η κρίση...δηλαδή για παράδειγμα η κόρη μου θέλει να βγάζει τις παντόφλες και τις κάλτσες της και να περπατάει ξυπόλητη μέσα στο σπίτι όλη μέρα...προσπαθώ να της αποσπάσω την προσοχή με κάτι άλλο και να της ξαναφορέσω τις κάλτσες έστω αλλά αυτή τσιρίζει και χτυπιέται...δοκίμασα να της εξηγήσω οτι αν δεν φοράει τις κάλτσες της θα κρυολογήσει και έτσι δεν θα μπορούμε να πάμε στις κούνιες κτλ κτλ αλλά τίποτα...δοκίμασα ακόμη και το να της τις ξαναφορέσω με το ζόρι χωρίς να είναι αυτό κάτι "διαπραγματεύσιμο" αλλά δυστυχώς τις ξαναβγάζει...αυτό που με φρικάρει δεν είναι το καθεαυτό γεγονός με τις κάλτσες αλλά το οτι δεν ακούει τίποτα και κανέναν και θέλει πάντα να περνάει το δικό της...ακόμη και σε πράγματα που απλά δεν χωρούν διαπραγμάτευση...καταλαβαίνω οτι αυτό είναι χαρακτηριστικό των δίχρονων απλά ψάχνω τρόπους αντιμετώπισης...πέρα απο την υπομονή η οποία μας τελειώνει....καμιά ιδέα????

[Macorina]

Ενα μικρο κολπο ειναι να μην της δινεις καμια σημασια οταν κανει κατι που δεν θελεις. Πχ θελει να ειναι ξυπολυτη, αστην χωρις να την μαλωνεις αλλα ουτε και να της δινεις αλλη σημασια θετικη. Σε λιγο θα παγωσουν τα ποδαρακια της θα νιωσει δυσαρεστα και θα δεχτει τις καλτσες.

[xena]

Κι εγώ συμφωνώ με την Macorina. Μην δίνεις σημασία, θα δει πως δεν γίνεται επίκεντρο με αυτόν τον τρόπο και θα αλλάξει γνώμη μόνη της.

Τα παιδιά δεν αρρωσταίνουν με αυτόν τον τρόπο, μην αγχώνεσαι.

 

Πραγματικά θέλει υπομονή και ψυχραιμία. Προσπάθησε, άλλωστε δεν είναι για πολύ - θα αρχίσει να βελτιώνεται όσο βλέπει πως κανείς δεν της δίνει περισσότερη σημασία με αυτή την συμπεριφορά.

 

Εγώ όταν ουρλιάζει της λέω χαμογελώντας: αχ έτσι όπως κάνεις δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλεις, αχ με πονάνε τα αυτάκια μου και φεύγω. Πάω στην κουζίνα μου κι όταν θέλεις έλα να μου πεις αγαπούλα μου τι θέλεις. Ε, συνήθως σταματαει.

Εγώ παιδιά με δύο δεν την παλεύω αλλιώς, έχω βρει την φόρμουλα έτσι. Αφού μου λέει η μητέρα μου ότι ούτε τα γαϊδούρια τέτοια ψυχραιμία και ο άντρας μου κι αυτός λέει πως πέφτω σε νιρβάνα. Εγώ που ήμουν χωρίς υπομονή. :cool:

[Macorina]

Αυτό είναι αλήθεια, αν αντιληφθείς ότι τα παιδιά λειτουργούν βασικά με τον μηχανισμό δράσης - αντίδρασης, γίνεσαι λίγο αναίσθητη στα ουρλιαχτά. Είναι πολύ σαφές πότε υπάρχει πραγματικός λόγος για να ουρλιάζει και πότε όχι. Οπότε λέω κι εγώ αυτό που λέει η xena "δεν σε καταλαβαίνω όταν κάνεις έτσι", και κάνω κάτι άλλο. Μετά από λίγο έρχεται και μου λέει τι θέλει. Αν δεν γίνεται να ικανοποιηθεί, απλά του το εξηγώ με ηρεμία και απλά λόγια, και κάνουμε κάτι άλλο. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι πολλές φορές με το να αντιδρούμε άσχημα σε μία συμπεριφορά είναι σαν να την επιβραβεύουμε. Τώρα αν κάτι είναι επικίνδυνο, απλά το σταματάω, δίνοντας μια δεύτερη επιλογή, που συνήθως αρνείται στην αρχή, αλλά μετά την δέχεται. Το βασικό είναι να είσαι αποφασιστική.

[G.Geo]

Επίσης σε συνδιασμό με την αδιαφορία που λένε τα κορίτσια παραπάνω και πραγματικά "πιάνει", μπορείς αν δεις οτι αν επιμένει μετά από ώρα να κάνει κάτι που δεν δέχεσαι (πχ είναι μισή ώρα ξυπόλητη), μπορείς να την προειδοποιήσεις ήρεμα και ωραία ότι αν δεν συνεργαστει μαζί σου, το απόγευμα πχ δεν θα πάτε στις κούνιες και να το κάνεις. Την πρώτη φορά δεν θα την νοιάξει γιατί θα νομίζει πως δεν το εννοείς, αλλά τις επόμενες πίστεψε με, θα το σκεφτεί καλύτερα! Εγώ πριν μερικές μέρες έλεγα στον μικρό να μαζέψει τα παιχνιδια του για να πάμε για μπάνιο. Δεν το έκανε και τελικά δεν τον έκανα μπάνιο (τον είχα πριν προειδοποιήσει). Την επόμενη που παιχτηκε το ίδιο έργο, όταν του είπα "μάζεψε, γιατί και σήμερα δεν θα κάνεις μπάνιο, αν δεν μαζέψεις", τα μάζεψε σε πληροφορω και γρήγορα γρήγορα!!!!

[Macorina]

Ένα καινούργιο κόλπο που έχω βρει και σε μας πιάνει μαγικά είναι για περιπτώσεις που πρέπει να φύγουμε από κάπου, ή να βγούμε από το μπάνιο ή να πάμε στο μπάνιο κλπ, του λέω συνομωτικά: "θα μετρήσουμε μαζί μέχρι το 20 πχ και μετά θα πάμε, εντάξει;" και αρχίζω να μετράω αργά αλλά σταθερά, μπαίνει κι αυτός στο παιχνίδι και μετράει μαζί μου και όταν τελειώσει το μέτρημα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε έχοντας ολοκληρώσει τον προηγούμενο κύκλο μαζί, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και έτσι δεν φέρνει αντίρρηση, παραδόξως. Κι αν φέρει αντίρρηση, του λέω ότι κάναμε συμφωνία και είπαμε αυτό. Συνήθως δεν αντιδρά. Βέβαια, ακόμα είναι 2μιση, δεν ξέρω τι θα κάνει σε κανενα χρόνο.

[xena]

:D Γελάω γιατί εμένα είναι τεμπέλα η μεγάλη και δεν μαζεύει τα παιχνίδια της, έτσι την τελευταία φορά της είπα πως θα πετάξω ότι είναι αμάζευτο και έφερε μία σακούλα, τα έβαλε μέσα και τα πήγε στην πόρτα. Εκανα τη χαζή ασφαλώς για να μην τα πετάξω, 3 μέρες μου τα θύμιζε κάθε φορά που πήγαινα να φύγω να τα πάρω να τα πάω στα σκουπίδια :-D:-D

 

Αυτό με το μέτρημα το κάνω κι εγώ, συνομωτικά και χασκογελάμε και βιαζόμαστε δήθεν.

 

Ε, κόλπα θέλουν, μωράκια είναι, τα καταφέρνεις μωρέ εύκολα, αρκεί να έχεις λίγη φαντασία.

[vivien9]

Ένα καινούργιο κόλπο που έχω βρει και σε μας πιάνει μαγικά είναι για περιπτώσεις που πρέπει να φύγουμε από κάπου, ή να βγούμε από το μπάνιο ή να πάμε στο μπάνιο κλπ, του λέω συνομωτικά: "θα μετρήσουμε μαζί μέχρι το 20 πχ και μετά θα πάμε, εντάξει;" και αρχίζω να μετράω αργά αλλά σταθερά, μπαίνει κι αυτός στο παιχνίδι και μετράει μαζί μου και όταν τελειώσει το μέτρημα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε έχοντας ολοκληρώσει τον προηγούμενο κύκλο μαζί, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και έτσι δεν φέρνει αντίρρηση, παραδόξως. Κι αν φέρει αντίρρηση, του λέω ότι κάναμε συμφωνία και είπαμε αυτό. Συνήθως δεν αντιδρά. Βέβαια, ακόμα είναι 2μιση, δεν ξέρω τι θα κάνει σε κανενα χρόνο.

Πολύ χρήσιμο κόλπο! Δεν το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα, αλλά το φυλάω για αργότερα . Εμάς προς το παρόν ανακάλυψα ότι πιάνει το να του ψιθυρίζω συνωμοτικά στο αυτί να κάνει κάτι άσχετο με αυτό για το οποίο χτυπιέται εκείνη την ώρα. Πχ του ψιθυρίζω "πάρε αυτή την κουτάλα και πήγαινε να την δείξεις στον μπαμπά" και τρέχει, του αρέσει πολύ το συνωμοτικό . Αλλά προβλέπω να το ξεπερνάει γρήγορα..