Κολλημένη με το παρελθόν

[Elli]

Μπορεί να σας φανεί λίγο-έως πολύ-χαζό αλλά για μένα είναι ένα πρόβλημα...

 

Από μικρό παιδάκι είχα την τάση να νοσταλγώ τα περασμένα και να μην απολαμβάνω το σήμερα.Για παράδειγμα όταν τελείωναν οι γιορτές των χριστουγέννων, για εβδομάδες δεν μπορούσα να συνέλθω-νοσταλγούσα τις στιγμές που πέρασαν και δεν μπορούσα να προσαρμοστώ στο παρόν...Το ίδιο όταν τελείωνε η σχολική χρονιά,το ίδιο και όταν τελείωναν οι θερινές διακοπές.Και όταν από το γυμνάσιο πήγα στο λύκειο,μετά στη σχολή κ.ο.κ.

 

Αυτή την εποχή νοσταλγώ τα χρόνια που ζούσα στη Λάρισα με τον άντρα μου,τη δουλειά,το σπίτι που ζούσαμε,θυμάμαι τα δωμάτια και διάφορα στιγμιότυπα από τα τόσα χρόνια της ζωής μας εκεί,το ότι ήμουνα πιό νέα με ομορφότερο σώμα πιό υγειές και γεμάτο ενέργεια, και αν κάνω αυτές τις σκέψεις στο κρεββάτι δεν μπορώ ούτε να κοιμηθώ...για ώρες μένω ξάγρυπνη.Νιώθω μια απέραντη θλίψη για όλα αυτά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν,χωρίς να σημαίνει πως δεν απολαμβάνω και στιγμές του τώρα,αυτό που ζω με τα μωρά μου,ούτε σημαίνει πως δεν είμαι ευχαριστημένη που τα έχω,ή που ζώ όπως ζω τώρα...

 

Αλλά έρχονται μέρες που σκέφτομαι μόνο το παρελθόν...

 

Αναρωτιέμαι όταν θα γεράσω-αν φτάσω ως εκεί-που θα είμαι μια γριά,χωρίς νιάτα και υγεία,χωρίς ενδεχομένως τα παιδιά μου δίπλα μου,και με χιλιάδες αναμνήσεις πίσω μου,πώς θα ζώ;Πόσο καταθλιπτικά θα νιώθω;

 

Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει,αν είναι ψυχολογικό πρόβλημα και πώς να το καταπολεμήσω.Το υγειές είναι ο άνθρωπος να ζεί το παρόν,να κοιτάει μπροστά και πού και πού απλά να νοσταλγεί το παρελθόν,όχι αυτό να του στερεί την απόλαυση του τώρα...

 

Δεν ξέρω αν σας έδωσα να καταλάβετε τί ακριβώς μου συμβαίνει...Κάθε συμβουλή δεκτή...

[micnat]

 

Αναρωτιέμαι όταν θα γεράσω-αν φτάσω ως εκεί-που θα είμαι μια γριά,χωρίς νιάτα και υγεία,χωρίς ενδεχομένως τα παιδιά μου δίπλα μου,και με χιλιάδες αναμνήσεις πίσω μου,πώς θα ζώ;Πόσο καταθλιπτικά θα νιώθω;

 

Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει,αν είναι ψυχολογικό πρόβλημα και πώς να το καταπολεμήσω.Το υγειές είναι ο άνθρωπος να ζεί το παρόν,να κοιτάει μπροστά και πού και πού απλά να νοσταλγεί το παρελθόν,όχι αυτό να του στερεί την απόλαυση του τώρα...

 

Η ζωή με τα μωρά, ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες που δεν είναι και ιδιαίτερη παρέα τα μικρούλια, είναι δύσκολη και μοναχική... Και ρουτινιάρικη... Σε λίγο καιρό θα αλλάξουν οι καταστάσεις, θα φχαριστιέσαι πιο πολύ την παρέα των μωρών σου...

 

Θα σε συμβούλευα να δημιουργείς αναμνήσεις μαζί με τα μικρά σου, για να τις αναπολείς όταν θα'σαι γρια όπως λες...

 

Βάλτα στο καρότσι και πήγαινε σε ένα βιβλιοπωλείο και αγοράστε βιβλία, ή μια βόλτα στην υπέροχη παραλία σας στο Βόλο, θα ξεσκάσετε και οι τρεις... Δεν ξέρω αν σε βοηθάνε αυτά που σου λέω, το ελπίζω όμως!!!

[Elli]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Η μέρα μου γεμίζει με τα μικρά...Και οι στιγμές που περνάμε μαζί είναι όμορφες και δεν τις αλλάζω...

 

Το πρόβλημα είναι κάτι άλλο,το είχα πάντα,χωρίς να σημαίνει ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από την τωρινή ζωή μου.

 

Μπορεί να με κράξετε γιατί ενώ ξεπέρασα το πρόβλημα με τη μικρή μου,αντί να κοιτάω μπροστά με χαρά,κάθομαι και κάνω τέτοιες σκέψεις...

Κι εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω,αλλά θέλω να το ξεπεράσω γιατί με δυσκολεύει...

[micnat]

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ από αυτά που λες, είναι πως αναπολείς το παρελθόν και ειδικότερα την ανέμελη περίοδο της ζωής σου που έκανες ό,τι ήθελες με τον άντρα σου, πρόσεχες το σπίτι σου...

 

Τώρα έχεις περάσει πολλές δύσκολες, απίστευτα επίπονες ώρες με την περιπέτειά σου με τη μια κορούλα σου, έχεις και 2 μωρά που απομυζούν όλη σου την ενέργεια, και αυτόματα σου έρχεται στο μυαλό η περίοδος της ανεμελιάς...

 

Φυσιολογικό είναι για μένα, κι εγώ τα σκεφτόμουν παλιότερα αυτά (τώρα έχω ξεχάσει τη ζωή πριν τα παιδιά )... Αυτό που σου είπα πριν είναι να δημιουργήσεις όμορφες αναμνήσεις με τα παιδιά, π.χ. αν μπορείτε να κάνετε μια οικογενειακή εκδρομή στη Λάρισα και να θυμάσαι μετά αυτό !! Είχες πει και σε κάποιο άλλο θέμα μου φαίνεται, πως δεν βγαίνετε και πολύ από το σπίτι...

Βοηθάει όμως...

 

Μπορεί να μην έχω καταλάβει και να σου λέω κοτσάνες, ελπίζω όχι

[Αντιγόνη]

Elli..! Επιτέλους ένας άνθρωπος νοσταλγομανής!

"Πάσχω" και γω από αυτό! Σε φοβερό βαθμό! Νοσταλγώ τα πάντα! Το παλιό μου δωμάτιο, το παλιό μας σπίτι, το παλιό μου κρεβάτι (!) τους γονείς μου όταν ήταν νέοι και γεμάτοι ζωντάνια, τα χάδια τους, το κανάκεμά τους, αυτά που κάναμε μαζί τους όταν ήμασταν μικρά.. ακόμα και το σχολείο!.. Νοσταλγώ το φλερτ όταν γνώριζα τον άντρα μου... (και το φλερτ γενικά ίσως.. ) τις καλοκαιρινές διακοπές.. την παλιά μου γειτονιά.. τις βόλτες τα ξενύχτια.. τα πάντα!! Και έχει πάντα μια γλυκόπικρη γεύση αυτό..

Να σημειώσω ότι αυτό το είχα πάντα. Πάντα έτσι ήμουν. Πάντα κάτι θα νοσταλγούσα.

ΟΜΩΣ γλυκειά μου Elli, η σκέψη που με προσγειώνει πάντα, είναι ότι πρέπει να αισθάνομαι τυχερή που τα έζησα. Γιατί για να τα νοσταλγώ, σημαίνει ότι ζούσα στιγμές ευτυχισμένες. Που τώρα εκτιμώ. Υπήρξα δηλαδή ευτυχισμένη! Και ότι μετά από πολλά χρόνια ίσως νοσταλγώ τις μέρες που ζω τώρα..

[elena32]

εγω να δεις νοσταλγια...καθε μερα να σκεφτομαι τα ανεμελα παιδικα μου χρονια στο χωριο μου ,,,μετα να νοσταλγω τα πρωτα χρονια της γνωριμιας με τον αντρα μου,τις συζητησεις μας τα ξενυχτια τις βολτες και αμεσως να ρχεται να τα σκεπαζει ολα αυτα τα ωραια το προβλημα υγειας του αντρα μου που ηρθε ετσι ξαφνικα κ τον ταλαιπωρει απο τα 30του ,,,η σκεψη οτι ειμαι στην τσιτα καθε μερα για τοτι μπορει να του προκυψει [καρδια ειναι αυτη],,,κ να σκεφτομαι οτι αν μου παθει κατι ο καλος μου τι θα κανουμε εγω κ το παιδι που του χουμε τοση αδυναμια,, κ τρελλαινομαι και κλαματα κλαματα κλαματα.

βλεπεις οτι υπαρχουν κ χειροτερα .ειναι ωραιο να χεις ομορφες αναμνησεις ....αλλα ....να μη βρεθει κανενας στη θεση μου.

[manoula]

Ευτυχώς είμαστε πολλές βλέπω!!!!Κι εγώ μια από τα ίδια. Πολύ νοσσταλγία κι ας ξέρω πως τώρα είμαι καλύτερα,πιο ολοκληρωμένη, έχω εξελιχθεί ως άνθρωπος, έχω βελτιώσει το βιοτικό μου επίπεδο και φυσικά λατρεύω τον άντρα μου και τις μικρές, ο γάμος μου είναι μια χαρά.

Το αποδίδω στο βάρος των ευθυνών, στην ουσία μάλλον θα ήθελα να ξαναζήσω την ανεμελιά που είχε εκείνη η εποχή. Δεν μου αρέσει που κολλάει το μυαλό μου στο παρελθόν, αλλά πραγματικά είναι κάτι που δεν μπορώ να το σταματήσω

[fotinip]

Εγώ elli (και αναφέρομαι σε σένα γιατί το βιώνεις πιο έντονα, από μικρό παιδί), πιστεύω με τις λίγες μου γνώσεις περί ψυχολογίας, ότι αυτή η εμμονή σου με το παρελθόν έχει να κάνει με το φόβο για το αύριο και τις "εκπλήξεις" που αυτό μπορεί να κρύβει..

Δηλαδή φοβούμενη ως προς το τι θα φέρει το μέλλον, γυρνάς στο παρελθόν σε καταστάσεις που βίωσες έντονα και δυνατά συναισθήματα και προσκολλάσαι εκεί..

Βέβαια αυτό ως ένα σημείο είναι καλό, με την έννοια ότι πολλοί πισωγυρίζουν σε ευχάριστες καταστάσεις του παρελθόντος για να πάρουν δύναμη και να γεμίσουν μπαταρίες..

Όταν αυτό όμως συμβαίνει συνέχεια και μάλιστα σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου και να μη μπορείς να χαρείς το παρόν σου, τότε πιστεύω φτάνει στα όρια του παθολογικού...

Γνώμη μου είναι να το δουλέψεις με τον εαυτό σου και με τον άντρα σου και γιατί όχι με κάποιον ειδικό...

Βέβαια υποθέσεις κάνουμε, μπορεί να μην έχει καν σχέση με όλα όσα σου έγραψα..Η διάγνωση ποτέ δεν γίνεται απρόσωπα και με 5 γραμμές κειμένου για το τι αισθάνεται κάποιος..

sorry αν σε κούρασα....

[Elli]

Γιατί για να τα νοσταλγώ, σημαίνει ότι ζούσα στιγμές ευτυχισμένες. Που τώρα εκτιμώ. Υπήρξα δηλαδή ευτυχισμένη!

 

Σωστό αυτό δεν το είχα σκεφτεί έτσι...

 

Βλέπω δεν είμαι μόνη τελικά

 

Εγώ σκέφτηκα πως μήπως τελικά αυτό που κάνω σημαίνει πως τελικά δεν είμαι ευχαριστημένη ποτέ από τη ζωή μου...Και κάθε μέρα που περνάει,εγώ αντί να την χαίρομαι νοσταλγώ τη χθεσινή..

 

Όμως από την άλλη αυτά που έχω τώρα χαίρομαι πολύ που τα ζώ.

 

αυτή η εμμονή σου με το παρελθόν έχει να κάνει με το φόβο για το αύριο και τις "εκπλήξεις" που αυτό μπορεί να κρύβει..

 

Ίσως παίζει κι αυτό...Κατά βάση είμαι απαισιόδοξη και το μέλλον πάντα με τρόμαζε...

 

 

Όταν αυτό όμως συμβαίνει συνέχεια και μάλιστα σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου και να μη μπορείς να χαρείς το παρόν σου, τότε πιστεύω φτάνει στα όρια του παθολογικού...

 

Φοβάμαι πως έτσι είναι...

[manina]

(((elli)))

[fistikaki]

αυτα που γραφεις ειναι λογικα γιατι νοσταλγεις ευτιχισμενες στιγμες...

 

εγω τι να πω, που νοσταλγω ακομα και σταναχωρες στιγμες απο το παρελθον?? απλα, επειδη η ζωη μου, μου φαινεται "καθε περσυ και καλυτερα"

 

και πιστεψε με, εχω φαει "χοντρα πακετα", στη ζωη μου...

 

κι ομως, το μελλον δε με εμπνεει κοθολου...

[ssttaa]

κορίτσια σας καταλαβαίνω! κι εγω είμουν έτσι. Τα φοιτητικά χρόνια τα νοσταλγούσα για περίπου μία δεκαετία!!! παιδί που είμουν, όταν έρχονταν Χριστούγεννα φοβόμουν απο του Αγίου Νικολάου ότι τελειώνουν. Την τελευταία πενταετία κάτι μου έχει κάνει κλίκ και ζω για τη στιγμή! Η ζωή μου έφερε βέβαια το μωρό μου και για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά! Ξέρω ότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι έγκυος ας πούμε αλλά το ζώ και δεν με αγχώνει που τελειώνει γιατί θα έρθουν άλλα εκπληκτικά! λετε να φταίνε οι ορμόνες?

[Ekabn]

Μήπως να δοκιμάσεις να θυμηθείς τα άσχημα του παρελθόντος; Εγώ ας πούμε, αν και έχω την τάση της αναπόλησης, δε μπορώ να νοσταλγήσω τα φοιτητικά μου χρόνια. Τί να νοσταλγήσω; Τον ηλίθιο γκόμενό μου; Το διάβασμα καλοκαιριάτικα; Την απουσία οικονομικής ανεξαρτησίας; Το ότι ήμουν ένα μικρό χαζό,άβγαλτο, φοβισμένο;;; θα μου πεις εσύ μπορεί να μην ήσουν έτσι, αλλά δε μπορεί, κάτι θα μπορείς να βρεις. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε καλύτεροι, θυμήσου πράγματα που δεν έκανες, που φοβήθηκες να κάνεις. Ή καλύτερα ακόμη προσπάθησε να τα κάνεις τώρα! Έτσι θα νοιώσεις στο πετσί σου πόσο άγουρη, μικρή, άτολμη κλπ μπορεί να ήσουν τότε με κάποια πράγματα, ενώ τώρα δεν είσαι.

[Ειρήνη]

Έτσι είναι για όλες μας, ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα με τα μωρά μας. Η αλλαγή ζωής που μας λένε πως θα βιώσουμε μόλις γίνουμε μάνες, δεν λέει τίποτα, αν δεν το βιώσει κάποιος!!!

 

Και μένα μου λείπουν οι μέρες που ξύπναγα με το πάσο μου… πήγαινα στα μαγαζιά έτσι, για βόλτα… που επειδή μου την έδινε μέσα στο σπίτι έβγαινα για καφεδάκι… που μπορούσα να κανονίσω επί τόπου σχέδια…που φλέρταρα με τους κούκλους νεαρούς!

 

Αναρωτιέμαι όταν θα γεράσω-αν φτάσω ως εκεί-που θα είμαι μια γριά,χωρίς νιάτα και υγεία,χωρίς ενδεχομένως τα παιδιά μου δίπλα μου,και με χιλιάδες αναμνήσεις πίσω μου,πώς θα ζώ;Πόσο καταθλιπτικά θα νιώθω;

 

Αυτό θα εξαρτηθεί από σένα και μόνο από σένα φίλη μου! Ρώτα τον εαυτό σου τι είναι πιο σημαντικό για σένα? Να ζεις με τις όμορφες αναμνήσεις ή να τις δημιουργείς?

[Jean]

Kι εγω το εχω αυτο... Με πιανει μια τρελη νοσταλγια ωρες ωρες...

Θυμαμαι οταν ημουν μικρη και γυρναγα απο το σχολειο κι η μαμα ηταν στην κουζινα και το σπιτι μυριζε φαγητουλη... Θυμαμαι συγκεκριμενες μερες, θυμαμαι μυρωδιες απο βρεγμενο χωμα, θυμαμαι πανυψηλα δεντρα και κιτρινοκοκκινα φυλλα, θυμαμαι τους δασκαλους στο δημοτικο, το παιχνιδι στην αυλη του σχολειο. Μια αισθηση ανεμελιας...

Και μετα τα φοιτητικα χρονια. Θυμαμαι το σπιτι που νοικιαζα στο Παγκρατι, τους φοιτητες της Νομικης στην απεναντι πολυκατοικια, την Ξενια της Αγγλικης στο απεναντι μπαλκονι στον ακαλυπτο που της φωναζα "φτιαξε μου φραπε, παω για τσιγαρα". Θυμαμαι τον Κωστα της Πληροφορικης που εμενε διπλα που το σπιτι του ηταν μονιμως πεντακαθαρο κι εμενα αυτο με αγχωνε...γυναικα πραμα, το σπιτι μου ηταν μονιμως ακαταστατο

Θυμαμαι τη φιλη μου που μονιμως την εστηνα το πρωι κι εκανε 15 γυρους το τετραγωνο γιατι δεν εβρισκε να παρκαρει μεχρι να ντυθω να βγω να παμε στη σχολη. Θυμαμαι που μου επαιρνε καφε το πρωι στ' αμαξι να με καλοπιασει μπας κι ανοιξει το ματι μου... Θυμαμαι τις βραδιες με κιθαρες και ποτα στο φοιτητικο μου δωματιο, τις 3 εισαγωγες μου στο νοσοκομειο για ορρο καφεϊνης (πολυ πιωμα). Θυμαμαι φατσες σε μπαρακια, ποτα κερασμενα απο τον απεναντι ψιλολελεκα, την γκαρσονα να πηγαινοφερνει το ιδιο ¨κερασμα¨4 φορες μεχρι ο ψιλολελεκας να το παρει αποφαση πως δεν θελουμε το ποτο του...

Θυμαμαι τη βαρεμαρα στα αμφιθεατρα, την κοπανα για καφε στον 4ο, τις βραδιες με κοριτσοπαρεα στο σπιτι μου, τα γουρουνιασματα με φαϊ, το κουτουκακι του κυρ Ηλια στην Καισαριανη, το Jasmin στους Αμπελοκηπους καθε Πεμπτη... Τις κραιπαλες στα εξαρχεια με το φιλο μου το Δημητρη που ολοι μας περνουσαν για ζευγαρι και του 'λεγα ξεκολλα, μου κοβεις την τυχη

πρωτα ραντεβου, αγχος για ντυσιματα, μερες αφραγκιας, μερες ατσιγαριας, τσιγαρα κομμενα στη μεση...

Θυμαμαι την Ξενια να με παιρνει στις 2 τα ξημερωματα σε εξαλλη κατασταση γιατι ειδε μια ...κατσαριδα στο μπανιο...

Θυμαμαι ωρες ατελειωτης συζητησης σε πενταωρους καφεδες να συζηταμε γκομενικα....

Θυμαμαι μαυρη μπυρα και βελακια στην Ιρλανδεζικη μπυραρια πισω απο το Caravel kαι σκοτωμα ωρων στα μπαρακια πισω απο το Χιλτον...

Θυμαμαι την πρωτη φορα που αντικρυσα τον αντρα μου, το ανελεητο μαρκαρισμα του, τις απιστευτες συμπτωσεις που τελικα εδεσαν τις ζωες μας...

Θυμαμαι τις εξοδους μας, τις ατελειωτες συζητησεις μας, τα δωρακια μας, τους ορκους αιωνιας αγαπης...

Η καλυτερη περιοδος της ζωης μας ειναι η πρωτη 20ετια κι αυτο γιατι ολα ειναι καινουργια, ολα ειναι ετοιμα για να τα κατακτησουμε, ολες οι επιλογες μας ανοιχτες, καθε ενδεχομενο πιθανο. Τα παντα μπορουν να γινουν αυριο, την αλλη εβδομαδα, του χρονου, σε 5 χρονια... Γι' αυτο κρυβουν παντα μια νοσταλγια. Ολοι θελουν να γυρνανε πισω, οπως ακριβως κι οι δολοφονοι. Το θεμα σ' αυτη τη ζωή ειναι να μην αφηνεις πισω σου πτωματα...Ολα τα αλλα ειναι γλυκες, πικρες, ανοητες, υπεροχες, τραγικες, κωμικες στιγμες, που αλιμονο σ' οποιον δεν τα εζησε.

[fistikaki]

σκοτωμα ωρων στα μπαρακια πισω απο το Χιλτον...

 

τα χω χτισει αυτα τα μπαρακια........

 

στο σουι τζενερις μου χουν ανδριαντα.......

[Jean]

σκοτωμα ωρων στα μπαρακια πισω απο το Χιλτον...

 

τα χω χτισει αυτα τα μπαρακια........

 

στο σουι τζενερις μου χουν ανδριαντα.......

 

EΛα ρε!! Ε, θα ειναι αυτος ακριβως διπλα στον δικο μου!!!

[ssttaa]

εγω πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τις λίγες φορές που έχω πάει Θεσσαλονίκη έκτοτε, αισθάνομαι πολύ περιέργα. Είναι όλα τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά...

[Αντιγόνη78]

Τι ωραία που τα έγραψες jean...Με έκανες και δάκρυσα, μου θύμησες τα δικα μου αντίστοιχα βιώματα. Και έγω νοσταλγώ συχνά την φοιτητική περίοδο της ζωής μου. Αν και τώρα έχω χίλιους λόγους να είμαι ευτυχισμένη (και είμαι) παντα θα μου λείπει η αίσθηση της υπέροχης απόλυτης ξεγνοιασιάς που είχα τότε και που ποτέ ξανά δεν θα νίωσω....

Μια φορά Σάββατο βράδυ, σε βόλτα στο τροκαντερό στο Π.Φάληρο με τον άντρα μου και το μωρό μας, είδα ένα ζευγάρι σχετικά καλοντυμένο που κρατούσαν μια σακούλα σουπερ μάρκετ με ποτα, πατατάκια και άλλες χαζομαρίτσες και κατάλαβα ότι είχαν σκοπό να περάσουν το Σαββατόβραδο με ποτό, κουβέντα, σ...ξ και πολύ ζήλεψα, γιατί μου φάνηκε αυτό τόσο ωραίο αλλα τόσο μακρινο....

[micnat]

Η καλυτερη περιοδος της ζωης μας ειναι η πρωτη 20ετια κι αυτο γιατι ολα ειναι καινουργια, ολα ειναι ετοιμα για να τα κατακτησουμε, ολες οι επιλογες μας ανοιχτες, καθε ενδεχομενο πιθανο. Τα παντα μπορουν να γινουν αυριο, την αλλη εβδομαδα, του χρονου, σε 5 χρονια... Γι' αυτο κρυβουν παντα μια νοσταλγια. Ολοι θελουν να γυρνανε πισω, οπως ακριβως κι οι δολοφονοι. Το θεμα σ' αυτη τη ζωή ειναι να μην αφηνεις πισω σου πτωματα...Ολα τα αλλα ειναι γλυκες, πικρες, ανοητες, υπεροχες, τραγικες, κωμικες στιγμες, που αλιμονο σ' οποιον δεν τα εζησε.

 

Φοβερό αυτό που λες εδώ... Συγκλονίστηκα

[Αντιγόνη]

Η καλυτερη περιοδος της ζωης μας ειναι η πρωτη 20ετια κι αυτο γιατι ολα ειναι καινουργια, ολα ειναι ετοιμα για να τα κατακτησουμε, ολες οι επιλογες μας ανοιχτες, καθε ενδεχομενο πιθανο. Τα παντα μπορουν να γινουν αυριο, την αλλη εβδομαδα, του χρονου, σε 5 χρονια... Γι' αυτο κρυβουν παντα μια νοσταλγια. Ολοι θελουν να γυρνανε πισω, οπως ακριβως κι οι δολοφονοι. Το θεμα σ' αυτη τη ζωή ειναι να μην αφηνεις πισω σου πτωματα...Ολα τα αλλα ειναι γλυκες, πικρες, ανοητες, υπεροχες, τραγικες, κωμικες στιγμες, που αλιμονο σ' οποιον δεν τα εζησε.

 

Φοβερό αυτό που λες εδώ... Συγκλονίστηκα

 

Κι εγώ!

[ΤΟΥΛ]

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ,ΔΟΥΛΕΥΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ ,ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ!ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!!!!!!!!!!!!!ΩΣΠΟΥ ΜΕΝΩ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΤΩ Η ΠΕΘΕΡΑ ΠΑΝΩ ΕΓΩ!!! Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ!!!!!!!!!!

ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ[ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ]

ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ[ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ]

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΧΩ?ΤΗΝ ΟΧΙΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ,ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ[ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ] ΚΑΙ 30ΧΙΛ/ΤΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!

ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΟΝ ΜΠΟΥΛΟΥΚΟ ΜΟΥ[14 ΜΗΝΩΝ]

 

[/img]