Μαμά, όταν πάμε Πάνω...

[ΑΝΝΑ24]

Αχ τι μου θύμησες, μου είχε φύγει τελείως από το μυαλό.

Ένα βράδυ, όταν την κοίμιζα, κάτι μεταφυσικό με ρώτησε, και της λέω: υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα ξέρει κανένας.

Για να λάβω την απάντηση: ΜΟΝΟ ΕΣΥ!!!!

[ekavi_]

Αχ τι μου θύμησες, μου είχε φύγει τελείως από το μυαλό.

Ένα βράδυ, όταν την κοίμιζα, κάτι μεταφυσικό με ρώτησε, και της λέω: υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα ξέρει κανένας.

Για να λάβω την απάντηση: ΜΟΝΟ ΕΣΥ!!!!

 

:-D:-D

[Daphne-]

Πρέπει να διευκρινίσω, ότι ούτε έχω μετανιώσει που της μίλησα ούτε έχω εισπράξει από το παιδί κάτι που να με οδηγεί σε προβληματισμό.

Η αναζήτησή μου είναι, μάλλον θρησκευτικού περιεχομένου.

Δεν έχω δυσκολία στο να της παρουσιάσω μια ιστορία που να καλύπτει τις βασικές της απορίες, απλώς ταρακουνήθηκα γιατί δεν μπορούσα να της πω μια "επουράνια" ιστορία που να την πιστεύω κιόλας.

 

Πάντως οι παιδοψυχολόγοι προτείνουν, αυτό

 

Επίσης θεωρώ πως οι αναφορές στο θεό σε αυτές τις ηλικίες ίσως να μην έχουν το αποτέλεσμα που εμείς φανταζόμαστε.

Τα παιδιά προσπαθούν να καταλάβουν αυτά που βλέπουν. Όσα δε βλέπουν (ιδέες, αντιλήψεις)... είναι πιο δύσκολο να προσδιοριστούν και ενδεχομένως αν προκύψει κάποιο πρόβλημα/παρανόηση είναι δύσκολο να μεταβληθεί ή να διευκρινιστεί, γιατί δεν έχουν τον τρόπο να το εκφράσουν με ακρίβεια.

Δηλαδή οχι πολλές αναφορές σε μεταφυσικά, αλλά απλή περιγραφή.

Οχι επουράνια, αλλά επίγεια περιγραφή (όχι ιστορία).

 

Δηλαδή κάνεις αυτά που γράφει το link που έδωσα πιο πριν και προσθέτεις μετά τη θρησκευτική αναφορά σου (εάν έχεις) "έγινε αστεράκι". Τα υπόλοιπα είναι μεγάλο μπέρδεμα γι αυτές τις ηλικίες (μην πω για όλες...)

 

Αυτά μας περιέγραψε και η μαμά του παιδιού που ανέφερα, η οποία δουλεύει πολύ το θέμα με το παιδί και με τον εαυτό της, με ειδικούς. Και τυχαίνει να είναι θρησκευάμενη.

 

Αχ τι μου θύμησες, μου είχε φύγει τελείως από το μυαλό.

Ένα βράδυ, όταν την κοίμιζα, κάτι μεταφυσικό με ρώτησε, και της λέω: υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα ξέρει κανένας.

Για να λάβω την απάντηση: ΜΟΝΟ ΕΣΥ!!!!

Ναι. Γιατί εμείς είμαστε οι θεοί τώρα...

 

Και χθες έβγαλε και την ανησυχία της για τον μπαμπά της:

-Μπαμπά είσαι κουρασμένος?

-Ναι λίγο.

-Τότε πήγαινε να ξεκουραστείς για να μην πέσεις ξερός*όπως ο μπαμπάς της χ που πέθανε.

Ξανασυζητήσαμε, οτι δεν πεθαίνουμε από κούραση κτλ κτλ...

Ακόμα και η φράση "θα πέσω ξερός" την μπέρδεψε...

[ΑΝΝΑ24]

Δάφνη, σου έκλεψα αυτό από παλίο σου ποστ στο λινκ που μου έδωσες

 

"Τα γεγονότα που τραυματίζουν είναι εκείνα για τα οποία δεν μας μιλούν οι άλλοι, εκείνα τα οποία αποσιωπούν. Τραυματικό είναι αυτό που μένει άλεκτο."

 

Όταν πέθανε αιφνίδια ο παππούς μου (ήμουν 5 1/2 χρονών) ζούσαμε στην επαρχία και η μαμά μου το έμαθε από την από πάνω γειτόνισσα που είχε τηλέφωνο. Το πήρε πάρα πολύ άσχημα, κι εγώ εκείνη τη μέρα (που τη θυμάμαι ολόκληρη) ξύπνησα από τις φωνές της. Μου είπαν κάτι μισόλογα ότι ο παππούς κάτι έπαθε, αρρώστησε κτλ κι εκείνη πήρε αμέσως το αεροπλάνο κι έφυγε για Αθήνα.

Γύρισε (ακαθόριστο για μένα χρονικό διάστημα) μετά μαζί με ένα ξάδερφό της.

 

Για τον ξάδερφο, αυτό που θυμάμαι είναι ότι με ενοχλούσε και με νευρίαζε. Χρόνια μετά, άκουσα τυχαία ότι τον είχαν στείλει για να υποστηρίξει τη μαμά στο ταξίδι επειδή είχε τα χάλια της.

Για τον παππού, θυμάμαι να σκέφτομαι: "όταν θα πάμε στην Αθήνα το Πάσχα, θα πάω στην κουζίνα να δω αν κάθεται στην καρέκλα του. Αν δεν είναι εκεί, μάλλον θα έχει πεθάνει".

 

Τελικά μια μέρα δεν άντεξα, και προσεχτικά και με πολύ συστολή, ρωτησα τη μαμά τι έγινε τελικά με τον παππού (σημειωτέον, ήταν μαυροντυμένη και πολύ μελαγχολική και απόμακρη). Μου απάντησε: τελικά πέθανε.

Α, εντάξει, είπα και έφυγα.

 

Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, είναι ότι μέχρι σήμερα που είμαι σαράντα χρονών, δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες του θανάτου του.

Δε βρήκα ποτέ το κουράγιο να ρωτήσω.

Ακόμα και τώρα, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι αν ρωτήσω τη μαμά περισσότερα θα την οδηγήσω στην κατάρρευσή της, φοβάμαι αόριστα μη μου θυμώσει,

και νομίζω ότι οι πληροφορίες που θα πάρω θα είναι τρομερές για μένα.

[LA LATINA]

Εγώ πάλι, όταν πέθανε ο παππούς μου, ήμουν τεσσάρων.......μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά θυμάμαι την κηδεία.....πήγαμε στο χωριό, ο παππούς μου ήταν παππάς και στο σπίτι υπήρχε λαοθάλασσα.......θυμάμαι το δωμάτιο που τον είχαν, θυμάμαι τα πάντα....

Εκείνη τη μέρα δε φοβήθηκα.......μετά από 2 χρόνια πέθανε και ο άντρας της θείας μου της πιο αγαπημένης στο ίδιο σπίτι......εκεί ήμουν πλέον 6 και τα θυμάμαι ακόμα καλύτερα. Δεν με τραυμάτισε σαν γεγονός εκείνη τη στιγμή.....

Οσα χρόνια όμως πήγαινα στο σπίτι της θείας μου, ήταν αδύνατο να μπω στο συγκεκριμένο δωμάτιο χωρίς φως! Μέρα, νύχτα, άναβα φως! Δεν ξέρω γιατί......

Και αυτό είναι ένα θέμα, αν κάποια το έχει μελετήσει ας πει, σε περίπτωση κηδείας (μακριά από όλες μας) τα παιδιά πρέπει να είναι? Δε μιλάω για μακρινούς, μιλάω για γιαγιά, παππού....

Πάντως από την εμπειρία μου να πω, οτι καλύτερα να μην ήμουν.......έχω πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου πώς ήταν ζωντανοί και τόσες αναμνήσεις, θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα και την τελευταία παγερή εικόνα.

[ekavi_]

Όχι εγώ σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ τα παιδιά να παρακολουθούν την κηδεία πχ του παππού τους, ειδικά σε μικρή ηλικία (4-6χρ που ανέφερες) που ακόμα δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι σημαίνει θάνατος και τι γίνεται με το σώμα... άσε που πολλά φέρετρα είναι ανοικτά...

[ekavi_]

Ακόμα και τώρα, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι αν ρωτήσω τη μαμά περισσότερα θα την οδηγήσω στην κατάρρευσή της, φοβάμαι αόριστα μη μου θυμώσει,

και νομίζω ότι οι πληροφορίες που θα πάρω θα είναι τρομερές για μένα.

 

Σίγουρα είναι λάθος να μην εξηγείς κάποια πράγματα στο παιδί, αλλά θεωρω εξίσου λάθος να του δίνεις πληροφορίες που δεν χρειάζεται να ξέρει ή δεν έχει ρωτήσει.

[LA LATINA]

Όχι εγώ σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ τα παιδιά να παρακολουθούν την κηδεία πχ του παππού τους, ειδικά σε μικρή ηλικία (4-6χρ που ανέφερες) που ακόμα δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι σημαίνει θάνατος και τι γίνεται με το σώμα... άσε που πολλά φέρετρα είναι ανοικτά...

 

 

Ανοικτά ήταν, αλλά, στην Ελλάδα του 82, δεν "έπαιζε" η περίπτωση να λείπουν συγγενείς του πάτερ από την κηδεία.....έστω και τετράχρονοι! Τώρα βασικά που το σκέφτομαι, και ποιός να με κρατούσε? Ήταν όλοι εκεί......

[ΑΝΝΑ24]

Αν μπορούσα να διορθώσω την εμπειρία μου, θα έβαζα τους γονείς μου μετά την επιστροφή της μαμάς, να μου μιλήσουν ήρεμα και κατανοητά και να με συμπεριλάβουν στα συναισθήματά τους. Μόνο αυτό.

[ΑΝΝΑ24]

Ανοικτά ήταν, αλλά, στην Ελλάδα του 82, δεν "έπαιζε" η περίπτωση να λείπουν συγγενείς του πάτερ από την κηδεία.....έστω και τετράχρονοι! Τώρα βασικά που το σκέφτομαι, και ποιός να με κρατούσε? Ήταν όλοι εκεί......

 

Υπάρχουν και χειρότερα. Η γιαγιά μου ήταν κάπου τόσο όταν χάσανε τον πατέρα της, και στην κηδεία την είχαν όλη την ώρα να κάθεται δίπλα στο φέρετρο, με ένα τεράστιο φιόγκο στο κεφάλι.

[LA LATINA]

Νομίζω ότι όσο μαλακά και να το φέρουμε, όταν προκύψει σε οικείο πρόσωπο που θα "λείψει", το παιδί θα πονέσει, δε γίνεται αλλιώς........και νομίζω, ότι το παιδί δεν το πονάει λιγότερο, αν του πούμε ότι ο εκλιπών έγινε αστεράκι ή πυγολαμπίδα.......αν είναι άνθρωπος που τον είχε στην καθημερινότητά του, θα τον αποζητά και θα του λείπει. Ίσως απ αυτή την άποψη να πρέπει να μάθουμε πώς να διαχειριστούμε αυτό ακριβώς, το πένθος, και πώς ξεπερνιέται από μια παιδική ψυχή.

[LA LATINA]

Υπάρχουν και χειρότερα. Η γιαγιά μου ήταν κάπου τόσο όταν χάσανε τον πατέρα της, και στην κηδεία την είχαν όλη την ώρα να κάθεται δίπλα στο φέρετρο, με ένα τεράστιο φιόγκο στο κεφάλι.

 

έλεος!

[Daphne-]

Τελικά μια μέρα δεν άντεξα, και προσεχτικά και με πολύ συστολή, ρωτησα τη μαμά τι έγινε τελικά με τον παππού (σημειωτέον, ήταν μαυροντυμένη και πολύ μελαγχολική και απόμακρη). Μου απάντησε: τελικά πέθανε.

Α, εντάξει, είπα και έφυγα.

 

Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, είναι ότι μέχρι σήμερα που είμαι σαράντα χρονών, δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες του θανάτου του.

Δε βρήκα ποτέ το κουράγιο να ρωτήσω.

Ακόμα και τώρα, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι αν ρωτήσω τη μαμά περισσότερα θα την οδηγήσω στην κατάρρευσή της, φοβάμαι αόριστα μη μου θυμώσει,

και νομίζω ότι οι πληροφορίες που θα πάρω θα είναι τρομερές για μένα.

Ναι ναι...Έτσι ακριβώς...Τα συναισθήματα θλίψης είναι μη αποδεκτά...

Ο μπαμπάς μου ο οποίος ήταν ανέκαθεν του "δεν κλαίμε" πετάγεται σαν να τον τσιμπάνε με καρφίτσα όταν η μικρή μιλάει για τη γιαγιά της..και δεν απαντά ποτέ.

Πάντως μια φορά τον ρώτησε αν θα πεθάνει κι εκείνος και επέμενε και στο τέλος του ειπε δυνατά (κλασσικά δεν απαντούσε ο παππούς) "ΕΣΥ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙΣ ΞΕΡΟΣ ΕΤΣΙ*?" (του έκανε κι αναπαράσταση)

Κόκαλλο ο παπούς...

 

Νομίζω ότι όσο μαλακά και να το φέρουμε, όταν προκύψει σε οικείο πρόσωπο που θα "λείψει", το παιδί θα πονέσει, δε γίνεται αλλιώς........και νομίζω, ότι το παιδί δεν το πονάει λιγότερο, αν του πούμε ότι ο εκλιπών έγινε αστεράκι ή πυγολαμπίδα.......αν είναι άνθρωπος που τον είχε στην καθημερινότητά του, θα τον αποζητά και θα του λείπει. Ίσως απ αυτή την άποψη να πρέπει να μάθουμε πώς να διαχειριστούμε αυτό ακριβώς, το πένθος, και πώς ξεπερνιέται από μια παιδική ψυχή.

Οχι οχι το "αστεράκι" κόλλησε μετά από πλήρης εξηγήσεις. Ακόμα κι οταν η μαμά κλαίει και το παιδί ρωτάει του απαντά "Κλαιω γιατί μου λείπει ο μπαμπάς σου"....Πολύ βαρύ όμως παιδιά. Καμία σχέση με παπουδογιαγιάδες...

[LA LATINA]

Μα καμία σύγκριση, εννοείται!

[LA LATINA]

βρήκα αυτό το καταπληκτικό άρθρο

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=22435

[Daphne-]

βρήκα αυτό το καταπληκτικό άρθρο

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=22435

Πράγματι πολύ καλό!

[Melina22]

Άραγε τι εννοεί με αυτό;

 

Η παρουσία του παιδιού στην κηδεία, τα μνημόσυνα, στις

επισκέψεις στο νεκροταφείο είναι πολύ σημαντική, αρκεί να έχει

συνεκτιμηθεί η ψυχοσυναισθηματική του ωριμότητα

 

Πάντως για τους ενήλικες είχα διαβάσει κάπου ότι παίζει ρόλο να δουν την διαδικασία της ταφής για να "πειστούν" για το γεγονός κ να θρηνήσουν. Πολύ ενδιαφέρον..

[LA LATINA]

Eγώ πάντως, θα προτιμούσα να έλειπε εκείνη η τελευταία παγερή εικόνα από τις αναμνήσεις μου.

[fido-dido]

εχουμε κι εμεις παρόμοιο θέμα.. η μικρή μου είναι τεσσεραμισι και συνέχεια ρωτάει. την πρωτη φορα οταν ηταν 2 πεθανε ενα μωρό απο την οικογένεια του αντρα μου, μακρινοι συγγενεις αλλα η κορη μου έκανε παρέα με τη μεγάλη τους κόρη, και το ακουσε που το συζητουσαμε.

μαμα τι έπαθε ο αδερφούλης της ....?

αρρωστησε πολύ και πέθανε, της είπα

τι είναι πέθανε?

εγινε αστεράκι στον ουρανο της απάντησα

 

πέρασε κανα τρίμηνο και μια μέρα που είδε την ξαδερφούλα της, το θυμηθηκε χωρις στο ενδιαμεσο να το αναφέρει κανεις μπροστα της, το ιδιο βράδυ με πήρε στο μπαλκόνι και εψαχνε να βρεί το αστεράκι... για πολύ καιρό καθε βράδυ ελεγε στο αστεράκι καληνυχτα.....

 

στα 3 ξανακάναμε συζήτηση κι εκει μιλήσαμε για τον κύκλο της ζωης και το θάνατο. δεν έδειξε να φοβάται.. τώρα πάμε νηπιαγωγείο και τα έχουμε μπερδέψει πολύ τα πράγματα! απο τη μία στο σχολείο τους είπαν οτι όσοι πεθαίνουν πάνε στον ουρανό κοντά στο χριστό, η πεθερά μου της λέει οτι οταν κάποιος πεθαίνει τον παίρνει ο θεός κι αν είναι καλός ανθρωπος τον πάει στον παράδεισο αλλιώς στην κόλαση, διαβάζουμε στη μυθολογία για τους νεκρούς που κατέβαιναν στον αδη. διαβάζουμε για τους αιγύπτιους που έκαναν τους νεκρούς μουμιες. έχει πάει στο νεκροταφείο και ξέρει οτι στους τάφους είναι ανθρωποι νεκροί, και μάλιστα θέλει να πηγαίνει με την πεθερά μου να αναβουν το καντηλάκι του παππού του αντρα μου...

μια μέρα γυρίζει και μου λέει: τελικά ρε μαμά τι απ' ολα είναι αλήθεια? τότε απλά της είπα οτι κανείς δεν ξερει που πάει η ψυχή μας όταν πεθαίνουμε, και οι ανθρωποι φτιάχνουν ιστορίες γιατι δε μπορούν να δεχτούν οτι θα σταματήσουν να υπάρχουν. είπαμε πάλι για τον κύκλο της ζωής.

αυτή την απάντηση τη δεχτηκε πολύ ευκολα δε ρώτησε περισσότερα. πρόσφατα χάσαμε ενα θείο μου αλλά δεν τα πήρα στην κηδεία,ο μικρός δυομισι δεν εδειξε να τον αφορά το ζητημα θανατος, η μεγάλη στεναχωρέθηκε αλλά την πηρα στο μνημόσυνο, του μαζεψε και λουλουδάκια.....