Μαμα σε μεταπτυχιακο-ελευθερος χρονος;

[anath]

On 8/2/2019 at 9:14 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Θα χρειαστείς βοήθεια, και πρέπει να οργανωθείς. Δυστυχώς με παιδιά που έχουν διάβασμα και δραστηριότητες λόγω ηλικίας δημοτικού, είναι πιο δύσκολο από όσο με μωρό, γιατί υπάρχουν πράγματα απόλυτα ως προς το χρόνο. Οπότε μην το αφήσεις στο φλού, αλλά οργάνωσε από τώρα με το σύζυγο ότι πχ. αυτός θα πάει το παιδί στο ποδόσφαιρο, αγγλικά κλπ τις τάδε μέρες ή θα αναλάβει την επίβλεψη στο διάβασμα ή το τρέξιμο για ομαδικές εργασίες κλπ τα Σάββατα, για να μην έχετε διαφορετικές προσδοκίες όταν έρθει η ώρα για το τι θα πει βοήθεια.

Το καλό σε αυτές τις ηλικίες είναι ότι και τα παιδιά δεν έχουν τόση "ανάγκη" τη μαμά 24/7 με την έννοια ότι τις δραστηριότητες μπορεί να τις αναλάβει μπαμπάς- παππους- γιαγιά ή να μαγειρέψει ένα φαγητό ο σύζυγος, να τα πάει παιδική χαρά μόνος κλπ. Σε αντίθεση με το νεογέννητο που έχει ανάγκη τη φυσική παρουσία της συνεχώς.

On 8/2/2019 at 3:43 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Μια φίλη μου τελείωσε μεταπτυχιακό σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου (ίδια λογική με το ΕΑΠ δηλαδή) με νεογέννητο μωρό (δηλαδή το τελευταίο της εξάμηνο άρχισε λίγο αφού γέννησε). Στην αρχή διάβαζε θηλάζοντας και αργότερα βράδυ. Ετοίμασε και 1-2 δημοσιεύσεις παράλληλα, με υλικό από τις εργασίες της. Εϊχε κάποια βοήθεια, όχι του στιλ να παρκάρει το παιδί, αλλά μπορεί να έπαιζε η γιαγιά μαζί του κανένα δίωρο για να διαβάσει.

Είχα κι εγώ συμφοιτήτρια μαμά και μάλιστα ερχόταν από άλλη πόλη! Πραγματικά σκέφτομαι εκ των υστέρων πόση θέληση είχε και πόσες θυσίες έκανε! Και τώρα έχω φιλικό ζευγάρι με παιδί που σπουδάζουν ακόμη και οι 2, οπότε βλέπω λίγο στην πράξη πώς είναι αυτός ο "καταμερισμός"!

 

On 8/2/2019 at 10:03 ΜΜ, sweety** είπε:

καλησπερα κ απο μενα!αν νιωθεις οτι μπορεις να το κανεις κανε το..θελει ηρεμια υπομονη και οχι αγχος..αν νομιζεις ομως οτι θα πελαγωσεις τοτε καλυτερα αστο για λιγο αργοτερα...ο μικρος μου ειναι 14 μηνων,ο μπαμπας λειπει αρκετες ωρες..και γω τα πρωινα δουλευω, εχω ξεκινησει δευτερο πτυχιο πριν 2 χρονια με κατακτηριες εξετασεις και κανω και μεταπτυχιακο ...αυτη την στιγμη λεω τι το ηθελα...εχω φρικαρει..και λεω αμαν να τελειωσω...δεν προλαβαινω για τιποτα αλλο...το μωρο θελει παιχνιδι κτλ και ειμαι συνεχως κουραασμενη και νιωθω τυψεις....το ξερω δεν σε ενθαρρυνω αυτη την στιγμη αλλα σου λεω και αυτη την πτυχη που εμενα δεν μου ειχε περασει καν απο το μυαλο 

Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και αυτές οι στιγμές.. που και οι προθεσμίες θα πιέζουν, και το παιδί θα χρειάζεται προσοχή, και οι τύψεις πιθανόν να εμφανίζονται ύπουλα.... Υπομονή! Είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος αλλά θα ανταμειφθείς!

On 9/2/2019 at 1:05 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν ακούγεται σαν επαγγελματική συμφωνία, αυτές οι συνεννοήσεις είναι αναγκαίες. Πριν από το παιδί συζητούσα κατα καιρούς με τον αντρα μου για το οτι ηθελα να κανω καποιες δημοσιευσεις, καποια συνεδρια, με υλικο απο τη διατριβη μου, και ηταν χαλαρος, οτι δεν χρειαζονται γιαγιαδες κλπ για βοηθεια, ο ενας γονιος υποστηριζει τον αλλο και αλλα ωραία και αισιόδοξα. Στην πράξη; Μου έγινε μια πρόταση για δημοσίευση, με μισό έτοιμη δουλειά, και μου εγινε ξεκάθαρο οτι οχι μονο καμια βοηθεια δεν επρόκειτο να εχω, αλλά θεωρήθηκε κ τελείως άκαιρο κ ασύμβατο με τις ανάγκες της οικογένειας (αυτή τη στιγμή υποτιθεται, οχι στο μελλον, αλλα δεν ειμαι πεπεισμένη γι αυτο). 

Πιστεύω ότι σε 2-3 χρόνια από τώρα θα έχετε και οι 2 άλλη οπτική. Και εσύ θα αισθάνεσαι πιο σίγουρη και ξεκούραστη και ο σύζυγος θα είναι πιο ανοιχτός σε αυτό το ενδεχόμενο. Θα έχεις και τη δύναμη να το διεκδικήσεις τότε, δεν χρειάζεται να στερηθείς την επαγγελματική σου εξέλιξη, απλά ίσως ήταν κακό το timing. Οι άντρες πολλές φορές πελαγώνουν και μόνο στη σκέψη να έχουν την αποκλειστική ευθύνη του παιδιού για λίγες μέρες!

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, anath είπε:

 

Πιστεύω ότι σε 2-3 χρόνια από τώρα θα έχετε και οι 2 άλλη οπτική. Και εσύ θα αισθάνεσαι πιο σίγουρη και ξεκούραστη και ο σύζυγος θα είναι πιο ανοιχτός σε αυτό το ενδεχόμενο. Θα έχεις και τη δύναμη να το διεκδικήσεις τότε, δεν χρειάζεται να στερηθείς την επαγγελματική σου εξέλιξη, απλά ίσως ήταν κακό το timing. Οι άντρες πολλές φορές πελαγώνουν και μόνο στη σκέψη να έχουν την αποκλειστική ευθύνη του παιδιού για λίγες μέρες!

Ναι η οπτική του άντρα μου είναι αυτή. Ότι είναι θέμα timing γιατί τώρα προέχουν κάποια άλλα. Η αλήθεια είναι ότι τη δεδομένη στιγμή ήμουν κι εγώ αρκετά κουρασμένη, δηλαδή δεν είχα και πολλή όρεξη να ξενυχτάω για κάτι, όσο κι αν μου αρέσει. Και δεν ήθελα να κόψω χρόνο από κοινές βόλτες ή από την ώρα που έχουμε οι δυο μας με τον άντρα μου, γιατί ήταν ακριβώς στη φάση που αρχίσαμε να καθόμαστε μαζί τα βράδια μετά από μήνες που κοιμόμουν μαζί με το παιδί. Οπότε η κουβέντα ήταν πιο πολύ θεωρητική, αλλά η απάντηση με εξέπληξε και με απογοήτευσε, αλλά λόγω timing δεν το έκρινα αναγκαίο να τσακωθώ για κάτι που δεν ήξερα η ίδια αν είχα χρόνο να το κάνω. Ο άντρας μου δυστυχώς είναι από αυτούς που πελαγώνουν να έχουν την αποκλειστική ευθύνη του παιδιού για ώρες, όχι για μέρες, και δεν με νοιάζει αν το κάνουν κι άλλοι, είναι απλά αδικαιολόγητος. 

[Αννα 35]

Δε σταματώ να εκπλησσομαι με την ευστοχία της θεματολογίας αυτού του φόρουμ.

Πρόσφατα ξεκίνησα το μεταδιδακτορικο μου, έχοντας δύο παιδιά πέντε ετών και άλλο ένα ενάμιση ετών. Ακόμα πιο πρόσφατα έμαθα πως είμαι έγγυος στο τέταρτο παιδάκι μας.

Η αλήθεια είναι, πως παρότι η εγκυμοσύνη δεν προέκυψε τυχαία, όταν διαπίστωσα πως κυοφορω τρόμαξα λίγο, σε ο,τι αφορά το πως θα αντεπεξελθω.

Θεωρώ, πως πράγματι χρειάζεται στήριξη, πρακτική σε πρώτη φάση, ώστε η μαμά να μην εξαντληθεί από τις πολλαπλές ευθύνες, αλλά εξίσου και πνευματική, συναισθηματική. Γενικά, νομίζω πως το βασικότερο είναι η ύπαρξη ενός καθόλα υποστηρικτικου περιβάλλοντος, το οποίο θα σε κάνει να νιώθεις σίγουρη για την επιλογή σου, θα σε βοηθά ηθικά όταν θα βρίσκεσαι σε τέλμα.

Εγώ προσωπικά σε αυτά ποντάρω, καταρχήν από το σύντροφό μου και έπειτα από τους υπόλοιπους, πράγμα που μου εμφυσα την πεποίθηση πως θα τα καταφέρω.

[little lamb]

Χαρά στο κουράγιο σας κορίτσια! Εγώ είμαι έγκυος τώρα και έχω να ολοκληρώσω την τελική εργασία του μεταπτυχιακού μου. Όμως δεν έχω καθόλου όρεξη να ασχοληθώ! Νιώθω ότι από την τελευταία εργασία εξαμήνου που είχαμε κάνει, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά (οικοδομή, γάμος, εγκυμοσύνη με δύσκολο πρώτο τρίμηνο) που μου φαίνεται εντελώς παλιά υπόθεση η εργασία που έχω να κάνω. Δηλαδή προτιμώ να διαβάζω όλη μέρα site μαγαζιών με μωρουδιακά ή το parents και άλλες αντίστοιχες σελίδες, παρά να διαβάσω για την εργασία μου (και κυρίως να γράψω, γιατί το διάβασμα δεν με πειράζει τόσο)! Το μόνο κίνητρό μου είναι ότι σκέφτομαι πως αν μου φαίνεται τώρα τόσο παλιά και μακρινή υπόθεση, φαντάζομαι ότι με το μωρό θα μου φαίνεται ακόμα πιο πολύ, οπότε θεωρητικά λέω ότι θέλω να τελειώσω πριν γεννήσω (έστω να τη δώσω στους καθηγητές για παρατηρήσεις και ας κάνω την παρουσίαση από Σεπτέμβρη, να μην έχω δηλαδή κάτι φοβερό όταν γεννηθεί το μωρό) αλλά πρακτικά δεν κάνω κάτι για να το επιτύχω! Όλο λέω "αύριο". Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσιάζει και τόσο το θέμα της εργασίας (προτείνουν κάτι οι καθηγητές συνήθως), και γενικώς ποτέ δεν απολάμβανα το γράψιμο εργασιών, ενώ απολάμβανα πολύ τόσο την παρακολούθηση των μαθημάτων όσο και το διάβασμα (αν και έχω ευκολία στο γράψιμο και ξέρω πως αν στρωθώ θα την κάνω σύντομα -ίσως γι'αυτό επαναπαύομαι και κωλυσιεργώ). Συν ότι έχω ψιλομπουχτήσει από εργασίες γιατί είναι το δεύτερο μεταπτυχιακό που κάνω και ξεκίνησε μόλις 2 χρόνια από το τέλος του πρώτου, το οποίο είχε ξεκινήσει κατ'ευθείαν μετά το πτυχίο. Γι'αυτό θαυμάζω την όρεξη όσων μπαίνουν σε διαδικασία να ξεκινήσουν κάτι τέτοιο και μάλιστα έχοντας ήδη παιδιά (είχα κι εγώ 2 τέτοιες συμφοιτήτριες και ήταν και οι πιο "παθιασμένες" απ'όλους! -ίσως βέβαια παίζει ρόλο το ότι δεν "πρόλαβαν" να κάνουν κάτι τέτοιο προ παιδιού κι έτσι ίσως τους μοιάζει σαν "όνειρο" που επιτέλους το πραγματοποιούν) Εγώ νιώθω πως είναι ένα βάρος-εκκρεμότητα που θέλω να μου φύγει! Δεν με πιέζει στην καθημερινότητα (αφού δεν ασχολούμαι και τόσο εντατικά -καιρός είναι βέβαια) αλλά και μόνο που νιώθω ότι εκκρεμεί με ενοχλεί. Βλέπω πως ως συνήθως όλοι θέλουμε το αντίθετο από αυτό που έχουμε τελικά!

 

Υ.Γ. Προφανώς και ξέρω ότι η μόνη απάντηση στα "υπαρξιακά" μου είναι "στρώσου και διάβασε τώρα που μπορείς"! 

Επεξεργάστηκαν 12 Φεβρουαρίου,2019 by little lamb

[Chrysoum]

12 minutes ago, little lamb said:

Χαρά στο κουράγιο σας κορίτσια! Εγώ είμαι έγκυος τώρα και έχω να ολοκληρώσω την τελική εργασία του μεταπτυχιακού μου. Όμως δεν έχω καθόλου όρεξη να ασχοληθώ! Νιώθω ότι από την τελευταία εργασία εξαμήνου που είχαμε κάνει, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά (οικοδομή, γάμος, εγκυμοσύνη με δύσκολο πρώτο τρίμηνο) που μου φαίνεται εντελώς παλιά υπόθεση η εργασία που έχω να κάνω. Δηλαδή προτιμώ να διαβάζω όλη μέρα site μαγαζιών με μωρουδιακά ή το parents και άλλες αντίστοιχες σελίδες, παρά να διαβάσω για την εργασία μου (και κυρίως να γράψω, γιατί το διάβασμα δεν με πειράζει τόσο)! Το μόνο κίνητρό μου είναι ότι σκέφτομαι πως αν μου φαίνεται τώρα τόσο παλιά και μακρινή υπόθεση, φαντάζομαι ότι με το μωρό θα μου φαίνεται ακόμα πιο πολύ, οπότε θεωρητικά λέω ότι θέλω να τελειώσω πριν γεννήσω (έστω να τη δώσω στους καθηγητές για παρατηρήσεις και ας κάνω την παρουσίαση από Σεπτέμβρη, να μην έχω δηλαδή κάτι φοβερό όταν γεννηθεί το μωρό) αλλά πρακτικά δεν κάνω κάτι για να το επιτύχω! Όλο λέω "αύριο". Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσιάζει και τόσο το θέμα της εργασίας (προτείνουν κάτι οι καθηγητές συνήθως), και γενικώς ποτέ δεν απολάμβανα το γράψιμο εργασιών, ενώ απολάμβανα πολύ τόσο την παρακολούθηση των μαθημάτων όσο και το διάβασμα (αν και έχω ευκολία στο γράψιμο και ξέρω πως αν στρωθώ θα την κάνω σύντομα -ίσως γι'αυτό επαναπαύομαι και κωλυσιεργώ). Συν ότι έχω ψιλομπουχτήσει από εργασίες γιατί είναι το δεύτερο μεταπτυχιακό που κάνω και ξεκίνησε μόλις 2 χρόνια από το τέλος του πρώτου, το οποίο είχε ξεκινήσει κατ'ευθείαν μετά το πτυχίο. Γι'αυτό θαυμάζω την όρεξη όσων μπαίνουν σε διαδικασία να ξεκινήσουν κάτι τέτοιο και μάλιστα έχοντας ήδη παιδιά (είχα κι εγώ 2 τέτοιες συμφοιτήτριες και ήταν και οι πιο "παθιασμένες" απ'όλους! -ίσως βέβαια παίζει ρόλο το ότι δεν "πρόλαβαν" να κάνουν κάτι τέτοιο προ παιδιού κι έτσι ίσως τους μοιάζει σαν "όνειρο" που επιτέλους το πραγματοποιούν) Εγώ νιώθω πως είναι ένα βάρος-εκκρεμότητα που θέλω να μου φύγει! Δεν με πιέζει στην καθημερινότητα (αφού δεν ασχολούμαι και τόσο εντατικά -καιρός είναι βέβαια- αλλά και μόνο που νιώθω ότι εκκρεμεί με ενοχλεί) Βλέπω πως ως συνήθως όλοι θέλουμε το αντίθετο από αυτό που έχουμε τελικά!

 

Υ.Γ. Προφανώς και ξέρω ότι η μόνη απάντηση στα "υπαρξιακά" μου είναι "στρώσου και διάβασε τώρα που μπορείς"! 

Μου θυμίζεις τόσο πολύ εμένα! Όταν ήμουν έγκυος στην πρώτη μου κόρη ήταν η περίοδος που έπρεπε να γράψω την διδακτορική μου διατριβή. Δεν είχα καμία όρεξη, με υπόταση συνεχώς και να λιποθυμω και γενικά δεν ήθελα να ασχοληθώ, παρόλο που το θέμα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Να μην τα πολυλογώ ευτυχώς με τον άντρα μου δουλεύαμε μαζί τότε και με πίεσε να την τελειώσω. Ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί με το που γεννήθηκε το παιδί έχασα τον μπούσουλα. Για ένα χρόνο δεν ήθελα ούτε λογοτεχνικό βιβλίο να ανοίξω και αν με ρώταγες ποιο είναι το θέμα του διδακτορικού μου δεν μπορούσα να σου απαντήσω με λεπτομέρειες (κάτι για το οποίο δουλευα και συζητούσα κάθε μέρα για 3 χρόνια!). Εν τέλει μετά από ένα χρόνο σπίτι όλη μέρα με το παιδί δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στην δουλειά (κάνω μετά διδακτορικό τώρα) και να αρχίσω πάλι να διαβάζω και να γράφω δημοσιεύσεις. Αν δεν πιεζεσαι από κάτι, δεν έχεις λόγο να την γράψεις τώρα. Μπορείς να το κάνεις όταν το παιδί γίνει 1,2,3 ή όποτε σου έρθει τέλος πάντων. Αν πιεζεσαι χρονικά και το μεταπτυχιακό σου είναι απαραίτητο για την εξέλιξη σου στο εγγύς μέλλον, τότε βάλε τα δυνατά σου και καντο τώρα :) 

[Έσπερος]

1 ώρα πρίν, little lamb είπε:

Δηλαδή προτιμώ να διαβάζω όλη μέρα site μαγαζιών με μωρουδιακά ή το parents και άλλες αντίστοιχες σελίδες, παρά να διαβάσω για την εργασία μου (και κυρίως να γράψω, γιατί το διάβασμα δεν με πειράζει τόσο)! 

Αυτό έπαθα κι εγώ στην εγκυμοσύνη. Έλεγα ότι θα δω διάφορες ιδέες για έρευνες και δημοσιεύσεις που είχα σε εκκρεμότητα από το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό, και δεν έκανα τίποτα. Διάβαζα διάφορα τέτοια. Και τώρα το ίδιο έχω πάθει, αφού από δω κι από κει όταν ξεκλέβω χρόνο, ή διαβάζω κανένα βιβλίο, ή σερφάρω, κι όμως δεν κάθομαι να κάνω τίποτα από τα γραψίματά μου... 

Το ότι επιθυμούμε το αντίθετο γενικά ισχύει. Καλώς ή κακώς, έχουμε μάθει να έχουμε πολλούς στόχους και επιθυμίες και έχουμε και πολλούς περισπασμούς γύρω μας, οπότε είναι εύλογο όταν έχεις το χ να ζηλεύεις το ψ, ενώ αυτός που έχει το ψ θα ζηλεύει εσένα. 

[little lamb]

2 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Μου θυμίζεις τόσο πολύ εμένα! Όταν ήμουν έγκυος στην πρώτη μου κόρη ήταν η περίοδος που έπρεπε να γράψω την διδακτορική μου διατριβή. Δεν είχα καμία όρεξη, με υπόταση συνεχώς και να λιποθυμω και γενικά δεν ήθελα να ασχοληθώ, παρόλο που το θέμα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Να μην τα πολυλογώ ευτυχώς με τον άντρα μου δουλεύαμε μαζί τότε και με πίεσε να την τελειώσω. Ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί με το που γεννήθηκε το παιδί έχασα τον μπούσουλα. Για ένα χρόνο δεν ήθελα ούτε λογοτεχνικό βιβλίο να ανοίξω και αν με ρώταγες ποιο είναι το θέμα του διδακτορικού μου δεν μπορούσα να σου απαντήσω με λεπτομέρειες (κάτι για το οποίο δουλευα και συζητούσα κάθε μέρα για 3 χρόνια!). Εν τέλει μετά από ένα χρόνο σπίτι όλη μέρα με το παιδί δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στην δουλειά (κάνω μετά διδακτορικό τώρα) και να αρχίσω πάλι να διαβάζω και να γράφω δημοσιεύσεις. Αν δεν πιεζεσαι από κάτι, δεν έχεις λόγο να την γράψεις τώρα. Μπορείς να το κάνεις όταν το παιδί γίνει 1,2,3 ή όποτε σου έρθει τέλος πάντων. Αν πιεζεσαι χρονικά και το μεταπτυχιακό σου είναι απαραίτητο για την εξέλιξη σου στο εγγύς μέλλον, τότε βάλε τα δυνατά σου και καντο τώρα :) 

 

Μπα προτιμώ να τελειώνω! Επειδή με ξέρω, όρεξη δεν θα μου έρθει ποτέ, πάντα τα τελείωνα όταν απλά κόντευε η προθεσμία (και παραδόξως πάντα ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και φοιτήτρια, απλά δεν στρωνόμουν) Μετά μπορεί να κάνω κι άλλο παιδί και να μείνει επ'αόριστον σαν εκκρεμότητα και δεν θέλω (αλλά είπαμε, δεν κάνω και κάτι για να το αποτρέψω  ) Προτιμώ να έχω ένα όριο, ένα "μέχρι τότε". Το ίδιο το μεταπτυχιακό δεν πιέζει ιδιαίτερα, με την έννοια ότι μπορείς αν θες να κάνεις και αναστολή ώστε να μην προσμετράται ο χρόνος που δεν είσαι ενεργός, και να το ξαναπιάσεις όποτε θες (και μου έχουν πει ότι πολλές έκαναν παιδί κατά τη διάρκειά του και το ξανάπιασαν μετά). Αλλά προτιμώ να έχω για μετά μόνο παρουσίαση κ διορθώσεις, να ξαλαφρώσω πριν και να μην το σκέφτομαι πια. Άσε που είχα και μια υποτροφία για την περσινή χρονιά, στην οποία είχα δηλώσει ως προβλεπόμενο χρόνο αποφοίτησης την εξεταστική αυτού του Μάρτη, και αγχώνομαι! (αν και απ'ό,τι διάβασα ζητάνε τα λεφτά πίσω μόνο αν δεν τελειώσεις ποτέ, όχι αν άργησες -έτσι κι αλλιώς για πέρσι ήταν οπότε φέτος δεν τους επιβαρύνω χρηματικά. Και η καθηγήτρια μου είπε ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, γράφουν οι καθηγητές ότι εγκρίνουν την αργοπορία σου και σε δικαιολογούν, είναι λίγο τυπικά λέει αυτά. Γενικώς απ'ό,τι έχω καταλάβει κανένας από το έτος μου δεν κοντεύει να τελειώσει, οπότε η τελευταία που κυνηγάει η καθηγήτρια είμαι εγώ, γιατί θεωρεί πως είμαι η μόνη δικαιολογημένη . Πάλι καλά!)

[anath]

16 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

Μπα προτιμώ να τελειώνω! Επειδή με ξέρω, όρεξη δεν θα μου έρθει ποτέ, πάντα τα τελείωνα όταν απλά κόντευε η προθεσμία (και παραδόξως πάντα ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και φοιτήτρια, απλά δεν στρωνόμουν) Μετά μπορεί να κάνω κι άλλο παιδί και να μείνει επ'αόριστον σαν εκκρεμότητα και δεν θέλω (αλλά είπαμε, δεν κάνω και κάτι για να το αποτρέψω  ) Προτιμώ να έχω ένα όριο, ένα "μέχρι τότε". Το ίδιο το μεταπτυχιακό δεν πιέζει ιδιαίτερα, με την έννοια ότι μπορείς αν θες να κάνεις και αναστολή ώστε να μην προσμετράται ο χρόνος που δεν είσαι ενεργός, και να το ξαναπιάσεις όποτε θες (και μου έχουν πει ότι πολλές έκαναν παιδί κατά τη διάρκειά του και το ξανάπιασαν μετά). Αλλά προτιμώ να έχω για μετά μόνο παρουσίαση κ διορθώσεις, να ξαλαφρώσω πριν και να μην το σκέφτομαι πια. Άσε που είχα και μια υποτροφία για την περσινή χρονιά, στην οποία είχα δηλώσει ως προβλεπόμενο χρόνο αποφοίτησης την εξεταστική αυτού του Μάρτη, και αγχώνομαι! (αν και απ'ό,τι διάβασα ζητάνε τα λεφτά πίσω μόνο αν δεν τελειώσεις ποτέ, όχι αν άργησες -έτσι κι αλλιώς για πέρσι ήταν οπότε φέτος δεν τους επιβαρύνω χρηματικά. Και η καθηγήτρια μου είπε ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, γράφουν οι καθηγητές ότι εγκρίνουν την αργοπορία σου και σε δικαιολογούν, είναι λίγο τυπικά λέει αυτά. Γενικώς απ'ό,τι έχω καταλάβει κανένας από το έτος μου δεν κοντεύει να τελειώσει, οπότε η τελευταία που κυνηγάει η καθηγήτρια είμαι εγώ, γιατί θεωρεί πως είμαι η μόνη δικαιολογημένη . Πάλι καλά!)

Να το τελειώσεις χωρίς αμφιβολία!

Ο λόγος που βρίσκομαι τώρα εδώ και θέτω αυτούς τους προβληματισμούς είναι γιατί πριν 7 χρόνια που έμεινα έγκυος ενώ έκανα το μεταπτυχιακό μου, τα παράτησα όλα (προσωρινά νόμιζα τότε) και τελικά δεν βρήκα ποτέ το χρόνο και τη διάθεση να συνεχίσω μετά το παδί (παιδιά πλέον). Πόσο πιο εύκολο θα ήταν τότε, ακόμα και ο καθηγητής ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει με το πειραματικο μέρος (γιατί δούλευα με χημικά) και εγώ θα ασχολούμουν κυρίως με βιβλιογραφία και παρουσίαση στο τέλος. Πραγματικά δεν ξέρω τι με εμπόδισε τότε και δεν κάθισα 7-8 μήνες να ασχοληθώ και να τελειώσω...

Κάτι άλλο που με προβληματίζει και δεν αφορά τη μητρότητα είναι κατά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος αφομοίωσης των γνώσεων λόγω ηλικίας αλλά και λόγω διαφορετικού προγράμματος. Δηλαδή τότε ήμασταν 22-25 και ήμασταν μόνο φοιτήτριες κατά κανόνα. Τώρα έχουν περάσει κάποια χρόνια (!), έχουμε και πολλά στο μυαλό μας με την καθημερινότητα,  μήπως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο; Περισσότερη συγκέντρωση;

 

[Chrysoum]

3 hours ago, anath said:

 

Κάτι άλλο που με προβληματίζει και δεν αφορά τη μητρότητα είναι κατά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος αφομοίωσης των γνώσεων λόγω ηλικίας αλλά και λόγω διαφορετικού προγράμματος. Δηλαδή τότε ήμασταν 22-25 και ήμασταν μόνο φοιτήτριες κατά κανόνα. Τώρα έχουν περάσει κάποια χρόνια (!), έχουμε και πολλά στο μυαλό μας με την καθημερινότητα,  μήπως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο; Περισσότερη συγκέντρωση;

 

Οχι, μην σε αγχώνει αυτό. Από τότε που ξεκίνησε η μικρή κάποιες ώρες στον παιδικό, βγάζω στην δουλειά (που είναι κυρίως διάβασμα) σχεδόν τα ίδια πράγματα σε αυτές τις 4 ώρες που λείπει παιδικο με τις 8-10 ώρες που έβγαζα όταν δούλευα πριν το παιδί. Έχει να κάνει με αποδοτικότητα. Ξέρω ότι έχω 4 ώρες και δεν μπορώ να σπαταλησω ούτε δευτερόλεπτο. Πριν θα έκανα και μια βόλτα έξω για ένα 10' να πάρω λίγο αέρα, θα μιλουσα και με κανέναν συνάδελφο για κάτι εκτός δουλειάς, κλπ κλπ. Θα έφευγε και λίγο το μυαλό μου. Πλέον έχω γίνει πολύ αυστηρή. Κάθομαι και δουλεύω μόνο. Ασταμάτητα, και βγάζω στο συνολο σχεδόν τα ίδια. Οπότε αν έχεις θέληση θα τα καλύψεις. Επίσης έχει να κάνει με το ότι πλέον είσαι πολύ συνειδητοποιημενη για αυτό που θέλεις να κάνεις. Ξέρεις ότι το να κάνεις ένα μεταπτυχιακό σου στερεί πολλά από την προσωπική σου ζωή, οπότε το κάνεις με άλλο μεράκι από ότι όταν ήσουν 20-25 και ναι μεν το ηθελες, αλλά οκ δεν είχε τόσο κόστος για σένα. Τουλάχιστον εγώ αυτό βλέπω από τον εαυτό μου :) 

[Έσπερος]

4 ώρες πρίν, anath είπε:

Κάτι άλλο που με προβληματίζει και δεν αφορά τη μητρότητα είναι κατά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος αφομοίωσης των γνώσεων λόγω ηλικίας αλλά και λόγω διαφορετικού προγράμματος. Δηλαδή τότε ήμασταν 22-25 και ήμασταν μόνο φοιτήτριες κατά κανόνα. Τώρα έχουν περάσει κάποια χρόνια (!), έχουμε και πολλά στο μυαλό μας με την καθημερινότητα,  μήπως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο; Περισσότερη συγκέντρωση;

Γενικά αλλάζει ο τρόπος πουδουλεύουμε. Αν είναι για μεταπτυχιακό με διάβασμα και εξετάσεις, ο χρόνος μελέτης και η απομνημόνευση σίγουρα έχουν διαφορά στα 20 και στα 25 και στα 35. Ίσως αυτό αντισταθμίζεται από την ωριμότητα στη συγκρότηση της σκέψης ή στην οργάνωση του χρόνου. 

 

Επίσης νομίζω αλλάζει και η γενικότερη στάση απέναντι σε καταστάσεις. Στα 22 μπορεί να είσαι "ψαρωμένη" και να ανέχεσαι περίεργες απαιτήσεις καθηγητών πχ. Στα 30-35, έχοντας επαγγελματική εμπειρία ή ούσα μητέρα, άρα με άλλη αυτοπεποίθηση, δεν νομίζω ότι θα είναι εύκολο να προσαρμόζεσαι στις ιδιορρυθμίες του καθενός. Ή αν πιέζεσαι από τη δουλειά σου, δεν θέλεις άλλο ένα στραβόξυλο πάνω από το κεφάλι σου!Δεν λέω ότι όλα σε ένα μεταπτυχιακό θα σου τύχουν στραβά, αλλά επειδή δεν έχω την καλύτερη εικόνα από το ελληνικό πανεπιστήμιο γενικά και έχω ακούσει διάφορα περίεργα και για το ανοιχτό πανεπιστήμιο, είμαι λίγο επιφυλακτική.

[little lamb]

4 ώρες πρίν, anath είπε:

Κάτι άλλο που με προβληματίζει και δεν αφορά τη μητρότητα είναι κατά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος αφομοίωσης των γνώσεων λόγω ηλικίας αλλά και λόγω διαφορετικού προγράμματος. Δηλαδή τότε ήμασταν 22-25 και ήμασταν μόνο φοιτήτριες κατά κανόνα. Τώρα έχουν περάσει κάποια χρόνια (!), έχουμε και πολλά στο μυαλό μας με την καθημερινότητα,  μήπως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο; Περισσότερη συγκέντρωση;

 

Κι εγώ το έχω σκεφτεί αυτό, παρόλο που το πρώτο μάστερ το έκανα στα 22-25 και το δεύτερο το ξεκίνησα 27 (τώρα είμαι 29), δηλαδή δεν μεσολάβησαν πολλά χρόνια. Βέβαια όπως είπα πάντα κωλυσιεργούσα με τις εργασίες! Θα μπορούσα να κάνω 10 μάστερ όπου μόνο να παρακολουθώ, αρκεί να μην έχω να γράψω τίποτα. Ή να δίναμε σε εξετάσεις τα μαθήματα, όπως για το πτυχίο. Οι περισσότεροι προτιμούν τις εργασίες από τις εξετάσεις αλλά εγώ εξετάσεις μακράν! Μου άρεσε πάντα να τα διαβάζω για να μαθαίνω και δεν με δυσκόλευαν οι εξεταστικές περίοδοι. Ενώ με τις εργασίες νιώθω ότι αφού τα έμαθα, γιατί να πρέπει να κάτσω και να γράψω 100 σελίδες  Θαυμάζω όσους έχουν κουράγιο για διδακτορικό, ειδικά στον κλάδο μου που είναι θεωρητικός και ουσιαστικά το διδακτορικό δεν προσφέρει τίποτα και το κάνουν μόνο από μεράκι! 

Παρόλα αυτά την αλλαγή που περιγράφεις τη βλέπω γενικά στις αντοχές. Θυμάμαι μέχρι τα 25, δηλαδή στο πτυχίο κ το πρώτο μάστερ, που έκανα κάθε μέρα μιάμιση ώρα να πάω στη σχολή κι άλλη τόση να γυρίσω, και πολλές φορές μόνο για ένα δίωρο μάθημα (όσοι ξέρουν από Πανεπιστημιούπολη Αθήνας καταλαβαίνουν τις αποστάσεις) ενώ στο δεύτερο μάστερ μου φαινόταν βουνό το 2 φορές τη βδομάδα που πήγαινα για τα μαθήματα και το μια φορά το μήνα που πάω τώρα για τη διπλωματική (ευτυχώς είχα συμφοιτητές γείτονες που πήγαιναν με αυτοκίνητα και κάναμε λιγότερο από το μισό χρόνο, αλλιώς δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν πάλι η μιάμιση ώρα με λεωφορεία!) Ίσως βέβαια να παίζει ρόλο απλά το ότι ξεσυνήθισα το καθημερινό, και να μην είναι θέμα ηλικίας, δηλαδή αν τα είχα πάει σερί να μην καταλάβαινα τη διαφορά. 

[annoulen]

On 5/2/2019 at 11:51 ΠΜ, anath είπε:

Καλημέρα!

Θα ήθελα γνώμες - συμβουλές και εμπειρίες από μανούλες που εργάζονται και κάνουν μεταπτυχιακό παράλληλα!

Έχω δύο παιδάκια, το επόμενο σχολικό έτος (που σκοπεύω να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό αν τελικά το αποφασίσω) θα είναι προνήπιο και δημοτικό. Δουλεύω με σπαστό ωράριο Δευ-Παρ. Την ευθύνη του σπιτιού (μαγείρεμα, δουλειές κλπ) την έχω αποκλειστικά εγώ, με μικρή βοήθεια από τον σύζυγο.

Θέλω πάρα πολύ να επιστρέψω στη διαδικασία της μάθησης, καθώς είναι ένα μικρό "απωθημένο" μου, αφού λόγω της δημιουργίας οικογένειας δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου. Παράλληλα όμως δεν μπορώ να αφήσω τίποτα από όσα κάνω, ούτε φυσικά τη δουλειά μου.

Το μεταπτυχιακό που με ενδιαφέρει είναι στο ΕΑΠ, έχει το κόστος του δηλαδή, αλλά θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο, καθώς υπάρχει περίπτωση να το αξιοποιήσω και επαγγελματικά και να εργαστώ επιτέλους στον κλάδο μου.

Το ερώτημα - άγχος μου είναι θα μπορέσω να ανταπεξέλθω χρονικά στο διάβασμα και τις εργασίες που θα έχω. Θα υπάρχει χρόνος; Θα υπάρχει ενέργεια;

Θα το κάνατε στη θέση μου; πώς θα ρυθμίζατε το πρόγραμμά σας; Όλες οι γνώμες ευπρόσδεκτες!

 

αν και λίγο αργά για την απάντηση, θα σου πω κ εγώ την εμπειρία μου.

Ο σύζυγός μου κάνει μεταπτυχιακό από πέρσι στο ΕΑΠ. Έχουμε 2 παιδάκια, πέρσι νήπιο κ Α Δημοτικού, φέτος Α κ Β Δημοτικού. 

Τα έχω αναλάβει σχεδόν όλα εγώ εκτός από τα ψώνια λαϊκή κ σούπερ μάρκετ (δλδ μαγείρεμα, πλυντήρια, διάβασμα παιδιών μετά το ολοήμερο, δραστηριότητες, κοινωνική ζωή των παιδιών τα ΣΚ κλπ + την δική μου εργασία δευτέρα - παρασκευή με πλήρες ωράριο).  

Ο σύζυγος διαβάζει 10-2 το βράδυ σχεδόν κάθε μέρα κ εγώ προσπαθώ να φεύγω με τα παιδιά από το σπίτι τα ΣΚ για να τον αφήνουμε να διαβάσει καλύτερα. 

Θα πρέπει να έχεις πάρα πολλή βοήθεια είτε από τον σύζυγο είτε από κάποιον άλλον. Δλδ αυτό που λέει μία φίλη πάνω,  πρέπει να τα συνεννοηθείτε αυτά για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως. 

Κατά τα άλλα πιστεύω ότι καλό είναι να κάνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε για πολλούς λόγους αλλά και για να μη μας μένουν απωθημένα. Η θεωρία είναι αυτή, στην πράξη θέλει αντοχές και προγραμματισμό.  

Επεξεργάστηκαν 15 Φεβρουαρίου,2019 by annoulen

[anath]

4 ώρες πρίν, annoulen είπε:

 

αν και λίγο αργά για την απάντηση, θα σου πω κ εγώ την εμπειρία μου.

Ο σύζυγός μου κάνει μεταπτυχιακό από πέρσι στο ΕΑΠ. Έχουμε 2 παιδάκια, πέρσι νήπιο κ Α Δημοτικού, φέτος Α κ Β Δημοτικού. 

Τα έχω αναλάβει σχεδόν όλα εγώ εκτός από τα ψώνια λαϊκή κ σούπερ μάρκετ (δλδ μαγείρεμα, πλυντήρια, διάβασμα παιδιών μετά το ολοήμερο, δραστηριότητες, κοινωνική ζωή των παιδιών τα ΣΚ κλπ + την δική μου εργασία δευτέρα - παρασκευή με πλήρες ωράριο).  

Ο σύζυγος διαβάζει 10-2 το βράδυ σχεδόν κάθε μέρα κ εγώ προσπαθώ να φεύγω με τα παιδιά από το σπίτι τα ΣΚ για να τον αφήνουμε να διαβάσει καλύτερα. 

Θα πρέπει να έχεις πάρα πολλή βοήθεια είτε από τον σύζυγο είτε από κάποιον άλλον. Δλδ αυτό που λέει μία φίλη πάνω,  πρέπει να τα συνεννοηθείτε αυτά για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως. 

Κατά τα άλλα πιστεύω ότι καλό είναι να κάνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε για πολλούς λόγους αλλά και για να μη μας μένουν απωθημένα. Η θεωρία είναι αυτή, στην πράξη θέλει αντοχές και προγραμματισμό.  

Σε ευχαριστώ πολύ! Καθόλου αργά δεν απαντάς, εξάλλου δεν έχει βγει ακομη ούτε η προκήρυξη!

Αυτά που αναφέρεις ακριβώς κάνω κι εγώ καθημερινά! Ο σύζυγος απλά είναι μαζί τους τα απογεύματα που δουλεύω και λίγες φορές ασχολείται με εξωτερικές δραστηριότητές τους (μόνο μία έχουμε προς το παρόν). επίσης έχει αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου τις εξωτερικές δουλειές δηλ ψώνια, προμήθειες, λογαριασμοί, ότι έχει να κάνει με το αυτοκίνητο, κλπ.

Το βραδυνό ωράριο διαβάσματος είναι λίγο βάρβαρο για μένα. Ο μικρός δεν κοιμάται ακόμη μόνος και έτσι με θέλει αποκλειστικά εκεί για κάποια ώρα. Ετσι έχω συνηθίσει κι εγώ μετά τις 10 να "ρίχνω" τις μπαταρίες μου! Λογικά εάν δεν καταφέρνω μέσα στην ημέρα να βρίσκω χρόνο, θα πρέπει να το συνηθίσω! Και σίγουρα αρκετες ώρες τα ΣΚ!

[annoulen]

On 15/2/2019 at 6:51 ΜΜ, anath είπε:

Σε ευχαριστώ πολύ! Καθόλου αργά δεν απαντάς, εξάλλου δεν έχει βγει ακομη ούτε η προκήρυξη!

Αυτά που αναφέρεις ακριβώς κάνω κι εγώ καθημερινά! Ο σύζυγος απλά είναι μαζί τους τα απογεύματα που δουλεύω και λίγες φορές ασχολείται με εξωτερικές δραστηριότητές τους (μόνο μία έχουμε προς το παρόν). επίσης έχει αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου τις εξωτερικές δουλειές δηλ ψώνια, προμήθειες, λογαριασμοί, ότι έχει να κάνει με το αυτοκίνητο, κλπ.

Το βραδυνό ωράριο διαβάσματος είναι λίγο βάρβαρο για μένα. Ο μικρός δεν κοιμάται ακόμη μόνος και έτσι με θέλει αποκλειστικά εκεί για κάποια ώρα. Ετσι έχω συνηθίσει κι εγώ μετά τις 10 να "ρίχνω" τις μπαταρίες μου! Λογικά εάν δεν καταφέρνω μέσα στην ημέρα να βρίσκω χρόνο, θα πρέπει να το συνηθίσω! Και σίγουρα αρκετες ώρες τα ΣΚ!

 

Με την "Αγία Καφεϊνη" θα βοηθηθείς !!! Ο άντρας μου κάνει ένα καφέ στις 9 το βράδυ κ "τον κρατάει" σε εγρήγορση για κάποιες ωρίτσες. Κ ξυπνάει κ στις 630 το πρωί !!!! (δλδ απορώ πως αντέχει, κ εγώ στις 6 ξυπνάω κάθε μέρα, αλλά μέχρι τις 11 το βράδυ το πολύ έχω κοιμηθεί).

Επίσης θα πρέπει να λάβεις υπόψιν σου και το διάβασμα του μεγάλου σου παιδιού (το οποίο δεν το έχετε φέτος).  Η πρώτη δημοτικού είναι μία βασική τάξη, η οποία δεν έχει τόσο διάβασμα στο σπίτι μεν, αλλά πρέπει να συνηθίσει το παιδί να "στρώνεται" τις καθημερινές, να συγκεντρώνεται, να κάνει τις ασκησούλες του κτλ. Επίσης εκείνη την ώρα  δεν πρέπει να ξεσηκώνεται από το μικρό αδελφάκι. 

 

[anath]

5 ώρες πρίν, annoulen είπε:

 

Με την "Αγία Καφεϊνη" θα βοηθηθείς !!! Ο άντρας μου κάνει ένα καφέ στις 9 το βράδυ κ "τον κρατάει" σε εγρήγορση για κάποιες ωρίτσες. Κ ξυπνάει κ στις 630 το πρωί !!!! (δλδ απορώ πως αντέχει, κ εγώ στις 6 ξυπνάω κάθε μέρα, αλλά μέχρι τις 11 το βράδυ το πολύ έχω κοιμηθεί).

Επίσης θα πρέπει να λάβεις υπόψιν σου και το διάβασμα του μεγάλου σου παιδιού (το οποίο δεν το έχετε φέτος).  Η πρώτη δημοτικού είναι μία βασική τάξη, η οποία δεν έχει τόσο διάβασμα στο σπίτι μεν, αλλά πρέπει να συνηθίσει το παιδί να "στρώνεται" τις καθημερινές, να συγκεντρώνεται, να κάνει τις ασκησούλες του κτλ. Επίσης εκείνη την ώρα  δεν πρέπει να ξεσηκώνεται από το μικρό αδελφάκι. 

 

Δεν το διευκρύνισα πιο πάνω, φέτος  είναι στην Α δημοτικού, οπότε έχουμε μία πρώτη επαφή με το διάβασμα. 2 ασκησούλες έχουν κατα μέσο όρο, αλλά προτιμά και ο ίδιος να τις κάνει το μεσημέρι. Δεν ξέρω πόσο διαφορετικά θα είναι στη Β' αλλά σίγουρα θα αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο!