Το πατουσάκι ...εκπαιδεύεται!

[patousaki]

Μανούλες έτοιμες και εν δυνάμει μανούλες, θα μου επιτρέψετε να μονοπωλήσω και πάλι τη συζήτηση… Έχω τόσα πολλά στο κεφάλι και την ψυχή μου, που αν δεν τα μοιραστώ με κάποιον θα σκάσω! Και δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος που θα μπορούσε να με καταλάβει καλύτερα από εσάς!

 

Ώρες τώρα προσπαθώ, παλεύω, να μαζέψω το μυαλό μου. Έχει πάει σχεδόν μία η ώρα και εμένα το ρολόι μου έχει σταματήσει στις εφτά παρά δέκα... 6.50... Είναι πρωί και παρά την κούρασή μου (κοιμήθηκα στις 3.00, μέχρι να συμμαζέψω και να τελειώσω μαγειρέματα για αύριο) δεν έχω ύπνο και στριφογυρίζω χωρίς να ξέρω τι ψάχνω!

Μπαίνω στο δωμάτιο της Νικολέττας, βλέπω το κρεββατάκι άδειο, πάω στο δικό μας… άδειο και αυτό, και μου φαίνεται πολύ παράξενο…

 

Μόλις πριν λίγο παρέδωσα το βλαστάρι μου στο σχολικό. Με κοίταξε με τα ματάκια του περίεργα καθώς η πόρτα έκλεινε και νομίζω ότι αυτή η σκηνή έχει χαραχθεί στη μνήμη μου για πάντα…Μπήκα στο σπίτι και κάτι μου λείπει. Νιώθω ένα κενό μέσα μου…

 

…Αρχίσαμε και εμείς σχολείο! Πάνε τα ψέματα, το παιδάκι μου, το βρεφάκι μου των 8 μηνών, έκοψε τον «ομφάλιο λώρο» του (άλλο λίγο να την κρατούσα, θα τον έκοβε με τα δόντια της!) και πάει στο βρεφονηπιακό. Οι τρεις πρώτες δοκιμαστικές μέρες πήγαν περίφημα. Καλύτερα από ότι φανταζόμουν. Χωρίς δάκρυα, δράματα, και σκηνές αποχωρισμού που θυμίζουν τη μεταπολεμική Ελλάδα να χαιρετάει σε σταθμούς τρένων και λιμάνια τα παιδιά που φεύγουν για τα ξένα… Έπαιξε βέβαια καθοριστικό ρόλο η συμβουλή της δασκάλας να παραδίδεται το πουλάκι μου από τον μπαμπά του, αλλά και πάλι, έκανε σαν τρελλό από χαρά μόλις έβλεπε την αυλή του σχολείου και την καλοσυνάτη κυρία Μιμή να της χαμογελάει και να της μιλάει γλυκά. Άπλωνε τα χεράκια προς αυτή και έμπαινε σε έναν καινούργιο μαγικό κόσμο… ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!

Θα προσαρμοστεί μια χαρά και θα ταιριάξει στο νέο της περιβάλλον, και είμαστε χαρούμενοι για την απόφαση και την επιλογή μας. Είμαι της άποψης πως αν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία, θα «περνούσε» στο παιδί και ίσως να μην ήταν τόσο καλά τα πράγματα… Θα προσαρμοστεί… Η μαμά προσαρμόζεται ποτέ?

 

Είχε έρθει η ώρα που θα γυρνούσα στη δουλειά, που θα γινόμουν ξανά η τρελλή που τρέχει να τα προλάβει όλα (για να διαπιστώσει ότι προλαβαίνει μόνο τα μισά και αυτά …κακήν κακώς). Που θα άφηνα το βλαστάρι μου που μεγάλωνε σαν κοάλα μέχρι τώρα στο «μάρσιπο» της μαμάς του, σε ξένα χέρια. Να σημειωθεί ότι μέχρι τώρα δεν την έχω αφήσει δευτερόλεπτο. Δεν την έχει κρατήσει καμία γιαγιά, δεν έχει …ξενοκοιμηθεί ποτέ! Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο αισθανόμουν αυτή τη βαριά ανάσα του αποχωρισμού στο σβέρκο μου… Ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα ξυπνάω τα πρωινά για να ταΐσω και για να φύγω… Τέρμα οι αγκαλίτσες, τα παρατεταμένα φιλιά, τα χαμόγελα πίσω από την πιπίλα, τα δαχτυλάκια που τραβούν τα μαλλιά μου ξανά και ξανά, τα παιχνίδια μέχρι να αγκαλιαστούμε ξανά και να κοιμηθούμε έτσι, παρεούλα, ενώ σκάμε από τη ζέστη των κορμιών μας, αλλά καμία δεν κάνει την κίνηση να απομακρυνθεί! Αυτή η συνήθεια είχε ριζωθεί ανάμεσά μας από το πρώτο βράδυ που συναντηθήκαμε! Στο μαιευτήριο ακόμη, ήξερε ότι ο θηλασμός εκείνης της ώρας ήταν μια απόλαυση… Σχεδόν στο σκοτάδι, στην απόλυτη ησυχία, χωρίς νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται (και να σου θέτουν ρομαντικά ερωτήματα τύπου «αέρια έχετε?») και επισκέπτες να προβάλουν στην πόρτα, την έπαιρνα αγκαλιά, ροδαλή, αφράτη και ζεστούλα σα τσουρεκάκι Πασχαλινό, την ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, ξάπλωνα δίπλα της και την τάιζα μέχρι που χορτάτη θα κοιμόταν εκεί, που θα μύριζε η μία την άλλη, μέχρι αργά το πρωί! (Το τί μηχανευόμουν κάθε φορά να λέω όταν έρχονταν να την πάρουν δεν περιγράφεται! «Μόλις πριν λίγο ξύπνησε ξανά και την ταίζω… Ελάτε αργότερα!») ... Δεν είχα κοιμηθεί ούτε μία ώρα! "Ρουφούσα" στο μυαλό μου, με όλες μου τις αισθήσεις, αυτές τις στιγμές. Αυτές που ανήκουν ΜΟΝΟ στις δυο μας...

 

Έφτασε λοιπόν η μέρα που εγώ οδηγούσα για τη δουλειά και στο σπίτι ο μπαμπάς έπαιρνε το ρόλο που δε ξέρω ακόμη αν ήθελα να παίξω… Να ετοιμάζει τη Νικολέττα για την πρώτη ημέρα! Η επίσχεση εργασίας από τους συναδέλφους μου ήταν ένα δώρο! Σημάδι από Τον Θεό!!! Χαιρέτησα τους πάντες βιαστικά, τους είπα εν τάχει τα νέα μας, τους φίλησα σταυρωτά και με ελαφρά πηδηματάκια την έκανα για το σταθμό… Εκεί, έπρεπε να με βιντεοσκοπεί κάποιος… Πάρκαρα σε μια γωνίτσα δίπλα από το σχολείο, και κρυφά, πίσω από κάτι δέντρα περίμενα καρτερικά να φανούν πατέρας και κόρη. (Αν είχα στολή παραλλαγής και φούμο για τη μούρη, ήμουν έτοιμη για άσκηση πολέμου!) Ποιος Ξανθόπουλος και ποια Βούρτση… Εδώ να δείτε δράμα! Εγώ να κλαίω σα χαζή και ο καλός μου (τον οποίο είχα ενημερώσει για το …απονενοημένο) να μην μπορεί να σταθεί όρθιος από τα γέλια! Το παιδάκι μας… στον έβδομο ουρανό! Βόλτα να ʽναι και όπου να ʽναι! Παραδόθηκε χωρίς αντίδραση στην αγκαλιά της κυρίας Μιμής, δε χύθηκε ούτε μία σταγόνα δάκρυ, και πέρασαν στα ενδότερα. Ο μπαμπάς εκεί και εγώ –ακόμη- απʼ έξω, να κοιτάζω τα παράθυρα του σταθμού!!! Μία ώρα πέρασε και βγήκαν έξω χαμογελαστοί όλοι. Το ίδιο μοτίβο συνεχίστηκε τη δεύτερη και την τρίτη μέρα, χωρίς την τρελλή μαμά σε ρόλο κομάντο, με τον μπαμπά κοντά αλλά όχι μέσα στο σταθμό και με περισσότερο χρόνο παραμονής. Την τρίτη μέρα, το κοριτσάκι μου ήρθε με το σχολικό!

 

Μέχρι που φτάσαμε στο σημερινό πρωινό… Δε ξέρω ποιο ήταν χειρότερο από όλα… Το πρωινό ξύπνημα του παιδιού για τάισμα, το βιαστικό πλύσιμο-ντύσιμο… Κατεβήκαμε οι δυο μας στην αυλή (η σπιτονοικοκυρά μας, η κυρία Δήμητρα, που μένει από πάνω, και την έχει σαν το εγγόνι που δεν απέκτησε ποτέ, είχε βγει στη βεράντα…). Τυλιγμένη ζεστά στα ρουχαλάκια που μυρίζουν «μαμά», καθίσαμε στο πεζούλι και χάζευε τα γατάκια που μας νιαούριζαν. Ντελίριο χαράς! Να τσιρίζει, να κουνάει χέρια-πόδια… μέχρι που στη γωνία φάνηκε το σχολικό μας, και ήρθε αυτή η ώρα που ποτέ κανένας γονιός δε ξεχνάει… Άνοιξε η πόρτα, χάρηκε η Νικολέττα βλέποντας τη δασκάλα, την παρέδωσα, τη φίλησα στο κεφαλάκι και αποφασισμένη να μην ξανακλάψω, γύρισα την πλάτη προλαβαίνοντας μόνο αυτό το επίμονο βλέμμα της. Αυτό, που γεμάτο απορία και έκπληξη φαινόταν να λέει «…δε θα έρθεις?» … Η κυρία Δήμητρα από επάνω, σταύρωνε το σχολικό να πάει στο καλό δακρυσμένη και έλεγε «…τι τραβούν οι μάνες και τα παιδάκια σήμερα…» και εγώ σχεδόν έτρεχα να μπω μέσα, να ξορκίσω την τελευταία εικόνα της από το μυαλό μου, να πάω σπίτι και να την ψάξω εκεί που είναι συνήθως…

 

Έχουν περάσει πέντε ώρες! Απασχολώ το μυαλό μου με διάφορα, αλλά όλο στο ίδιο καταλήγω… «τί να κάνει τώρα?». Μου λείπει, πολύ, σε βαθμό που πονάω… Αναρωτιέμαι αν το ξεπερνάει ποτέ αυτό η μάνα? Αναλογίζομαι τον πόνο της μανούλας που αφήνει το παιδάκι της 40 ημερών, 2 μηνών, πριν προλάβει καλά-καλά να το γνωρίσει… Μακαρίζω τον εαυτό μου για αυτούς τους υπέροχους 8 μήνες που την απολάμβανα κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, αλλά –όπως κάθε άνθρωπος, ανικανοποίητος- δε μου φτάνει! Εύχομαι μόνο να μη νιώθει εγκατάλειψη… Για όλα τα άλλα, είμαι σίγουρη… Θα περνάει καλά… Θα προσαρμοστεί… Εγώ πάλι, μάλλον όχι!

[DALIA]

Γλυκο μου patousaki με συγκινησες αφανταστα!!

Θυμηθηκα και τα δικα μου.Αχ τι τραβαμε και'μεις οι μανουλες!

[nikol76]

Σε νιώθω. Τα ίδια ακριβώς αισθανόμουν κι εγώ που την άφησα 5,5 μηνών. Βέβαια εγω δεν την δίνω στο σχολικό. Την πάω και την φέρνω και αυτό ίσως είναι καλύτερο. Τις πρώτες μέρες αισθανόμουν χάλια. Ιδιώς την πρώτη μέρα είχα αυτό το απαίσιο σφίξιμο στο στομάχι και σε κάθε ερώτηση για το παιδί μου έρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Όμως μετά από 6 μήνες είμαι πολύ καλύτερα και ξέρεις ποια είναι για μένα η καλύτερη στιγμή της ημέρας; Όταν πάω να την πάρω και μολις σκάσω μύτη στην πόρτα έρχεται τρέχοντας - μπουσουλώντας και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Για μένα τότε ξεκινάει η μέρα μου. Στις 4.30 το απόγευμα. Και θα σου πω και κάτι άλλο που μπορεί να σε παρηγορήσει: Διαβάζω τις υπόλοιπες μαμάδες που πάνε τα παιδιά τους στον παιδικό 2-3 ετών και αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα προβλήματα προσαρμογής κι αισθάνομαι μια μικρή ανακούφιση που εγώ δεν θα τα περάσω αυτά. Δεν το μετανιώνω που γύρισα στην δουλειά μου γιατί αισθάνομαι υγιής...και πίστεψε με σε μερικές μέρες θα αισθάνεσαι κι εσύ πολύ καλύτερα

 

p.s. Είμαστε ακριβώς στην ίδια φάση με γιαγάδες παππούδες. Αρκει να σου πω ότι εμείς δεν σταματήσαμε τον παιδικό ούτε τον Αύγουστο

[elias-christina]

ΑΧ!

Τωρα τελευταια ολο κ συχνοτερα ξεκιναω τα ποστ μου με ενα αχ, το αχ της μανας.

 

Λατρευω το παιδι μου με εναν τροπο που σαν απο παντα με ποναγε η γνωση του οτι καποτε θα το αποχτησω...

 

Γι'αυτο κ μου ηταν τοσο δυσκολο να την αποχωριστω, ακομα κ τωρα που εμεις βρηκαμε την λυση κ μενει με τον μπαμπα της κ μενα μου λειπει...

και νοιωθω ενα ειδος "ζηλιας" που δεν ειμαι εγω στην θεση του..

 

Σε καταλαβαινω, σε νοιωθω απολυτα, δεν εχω να σου πω κατι αλλο...

[ΠΗΝΕΛΟΠΗ]

Patousaki μου γλυκό ..... καλωσήρθες στο club!

 

Προσαρμόζονται και οι μαμάδες ... θα δεις!

 

Φιλάκια πολλά

Πένη

[fysalida]

patousaki τα σέβη μου!Τι απολαυστικό συγκινητικό ευαίσθητο γλυκό αληθινό κείμενο ειναι αυτό που έγραψες!!!!Να σαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένεια σου!Εμεις σταθήκαμε τυχεροί και έχουμε πρόθυμους (ακόμα) γιαγιοπαππούδες για τη φύλαξη της μικρής μας.Θα έρθω ομως στη θέση σου και εκέι θέλω να με δώ..έχω και το κλάμα στο τσεπάκι μου..της Μάρθας Βούρτση θα γίνει

[micnat]

Πατουσάκι, με τρέλλανες μ'αυτο το ζεστο πασχαλινό τσουρεκάκι...

 

Αχ καημενούλα μου... σε λίγο καιρό θα είναι πιο εύκολο. Δεν περνάει ποτέ πιστεύω, απλά συνηθίζεις...

 

Κι εγώ ακόμα και τώρα, αν τύχει να τα δώσω εγώ στο σχολικό (συνήθως τα δίνει ο πατέρας μου, εγώ είμαι ήδη στη δουλειά) παθαίνω κατάθλιψη μετά... Σα να τα στέλνω στο μέτωπο...

 

Ε, άμα κάνεις κι άλλα παιδάκια, σιγά σιγά θα αποζητάς και λίγες στιγμές ηρεμίας όταν θα είναι στο σχολείο

[ΡΟΥΛΑ]

patousaki welcome to club και εγω την Δανάη την άφησα 40 ημερών στο παιδικό σταθμό δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σου πω πως αισθάνθηκα όσο και να ήξερα ότι την προσέχουν και την αγαπουν εμένα μου έλειπε και μου λείπει ακόμα!!!!!! Ομως σιγα σιγά συνήθισα έτσι μάλλον θα συνηθίσεις και εσύ!!!!!!!!!! Να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!!!!!!!!

Φιλάκια πολλά σε σένα και στην μικρή σου αγάπη

[yogini]

ω ρε τι με περιμένει!!!!!!!!!!

δεν με βλέπω να γυρνάω δουλειά!

 

κουράγιο μάνα! Κράτα γερά!

[evgenia]

patousaki, τι συγκινητικό κειμενάκι ήταν αυτό!!! Τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς να τα ελέγχω. Εμείς υπολογίζουμε να στείλουμε τα μωρά του χρόνου το Σεπτέμβρη, με το καλό, και έχω μπει ήδη σε αυτό το mood του αποχωρισμού! Αν το δεις πιο ψυχρά, καταλαβαίνεις ότι παραείμαστε συναισθηματικές και δεν χρειάζονται όλα αυτά, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε παγοκολώνες, ειδικά όσον αφορά τα παιδιά μας!

Όλα θα πάνε καλά και εδώ είμαστε όλες για να στηρίζουμε και να βοηθάμε αλλήλους!

Φιλιά στο τσουρεκάκι σου (έτσι φωνάζω κι εγώ τη μικρή μου)!

[Νίκη]

Τι ωραία που τα γράφεις...

[alvadi]

Σε καταλαβαίνουμε απόλυτα patousaki!

 

Eίμαι και γω από τις μαμάδες που άφησαν τα παιδιά μικρά στο σταθμό και δεν τα χάρηκαν πολύ.... τη Δήμητρα την άφησα 65 μερών....

για να μη σου πω ότι και πριν σαραντίσω πήγαινα στο γραφειο γιατί δεν υπήρχε αντικαταστατρια στη θέση μου

 

Ευτηχώς όσο μεγαλώνουν ξεχνάνε τη βρεφική ηλικία τα μωρά μας!

 

 

Απολαυστική (για άλλη μία φορά) η περιγραφή σου!

[Ειρήνη]

Καλή μου το θέμα πρέπει να μετονομαστεί σε «τα παπουτσάκια εκπαιδεύονται». Όλες είμαστε εν δυνάμει «παπουτσάκια»….

 

Μου φαίνεται τόσο περίεργο, παράλογο θα έλεγα, που ο μικρός μου στα 3 του, τώρα που ξεκίνησε παιδικό, έχει προσωπική ζωή… Δηλαδή μια ζωή, αυτή του παιδικού, που εγώ ξέρω ελάχιστα για αυτήν…. Που δεν την «ελέγχω»… που με κάνει και αναρωτιέμαι… που…. Που…. Που…. Που….

 

Η ζωή… έτσι είναι η ζωή.

[patousaki]

Καλή μου το θέμα πρέπει να μετονομαστεί σε «τα παπουτσάκια εκπαιδεύονται». Όλες είμαστε εν δυνάμει «παπουτσάκια»….

...πατουσάκια Ειρηνάκι μου, τα πατουσάκια εκπαιδεύονται!

[Ειρήνη]

 

Το γαλοτσάκι εκπαιδεύεται!

[xrysalis]

αχ βρε patousaki τί γλυκιά μανούλα που είσαι...

 

μπορεί να μην έχω περάσει το σκηνικό με το σχολικό κλπ... αλλά ακόμη θυμάμαι την πρώτη μέρα που έφυγα για τη δουλειά και τον άφησα 4,5 μηνών με τη μαμά μου... μπορεί τα χέρια να μην ήταν ξένα... αλλά τα μαχαίρια... τα ένοιωσα στην καρδιά μου και στο στομάχι μου...

με τον καιρό συνήθισα και με βοήθησε το ίδιο το μωρό μου, που έμαθε να με χαιρετά και να το βλεπώ χαρούμενο και παρ' όλα αυτά... ευτυχισμένο!

 

να 'σαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

[voula2]

σε νιώθω βρε πατούσα, πως σε νιώθω...

[Jean]

Εχετε βαλθει να με ξεκανετε σ' αυτο το φορουμ... Εκανα αγωνα να σταματησω να κλαιω για τα δικα μου, τα ξαναμπηξα τωρα... Τουλαχιστον να προειδοποιειτε κυριες μου... Ειδα κι εγω "το πατουσακι εκπαιδευεται" λεω ωραια, τιποτα σκανταλιτσες θα γραφει, θα γελασουμε...

Ααααααααααχ που λεει κι η Christina-Elias....ΑΑΑΑΑΑΑχ!

[kalmar]

Συγκινηθηκα γμτ και ειμαι και στην δουλεια και με κοιτανε ολοι καλα καλα... (τι επαθε η τρελη και κλαιει;;;_

 

Απο τα κειμενα που αγγιζουν την ψυχη μας!

[Olg@]

ΠΑΤΟΥΣΑ ..... ΜΑΣ ΠΑΤΗΣΕΣ !!!!!!!!!!!!!!!

 

[Afroditi D]

Γλυκο μου patousaki με συγκινησες αφανταστα!!!

[mata]

 

Πατουσάκιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ευχαριστούμε για το υπέροχο κείμενο των σώψυχων που μοιράστηκες μαζί μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υπέροχα όσα μας έγραψες και πολύ συγκινητικά για όλες εμάς τις μαμάδες!!!

Να σου ευχηθούμε καλή προσαρμογή στο διάστημα αυτό. Η κορούλα σου, προσαρμόστηκε μια χαρά και αυτό είναι πολύ ευχάριστο!!!!

[th@lia]

Αμάν ρε παιδκαι μου πρωι πρωι!Μας εκανες....Εγω που την αφηνω στο σπιτι μας με την κοπελα που την κραταει τα ιδια παθαινω!!Ερχονται στιγμες στην δουλεια που την αποθυμαω θαρρεις και εχω να την δω κανενα χρονο!!!!!!

Τουλαχιστον σκεφτομαι αυτα να περνανε καλα και εμεις ας ημαστε οπως ναναι!!!!!!!

[Aggeloudia]

patousaki...κανε μας τη χάρη.....Αποδω και πέρα θα διαβάζω post σου αμακιγιάριστη.....μαυρη υγρη μάσκαρα χάραζε τα μάγουλά μου...ΠΑΛΙ με τα γραπτά σου...

 

Τα διαπιστευτήριά μου για άλλη μια φορά στο μεγαλειο του γραπτού σου λόγου....

 

Χοπ χοπ χορει....χοπ χοπ χορει.....στην κυρια πρόεδρο....

 

Να μιλήσω λίγο σοβαρά αλλά δυστυχώς ειμαι απο τις μάνες που στην πιο ωραια ηλικία και την πιο τρυφερή, των 6 μηνών εγω εκανα μια λάθος -μετά απο καιρο φανηκε- επαγγελματική επιλογή και στερηθηκα τον Στελάκο μου πάρα πολύ.Ευτυχώς τον κρατουσε ο καλύτερος ανθρωπος και ο καταληλότερος που υπάρχει για μωρά...η πεθερά μου ...και η αγωνια μου μετριαζόταν...

[zouzounitsa79]

Πατουσακια..............τι να πω και εγω που την αφησα 2 μηνων δεν θα ξεχασω οσω ζω το κλαμα της μετα τον πρωτο μας αποχωρισμο........ακομα κλαιω οταν το θυμαμαι!!

Φαντασου οτι εμενα κλαιει ακομα καποιες φορες οταν ερχομαι στη δουλεια και κοντευει τα δυο

Γι'αυτο εφοσον το νικολετακι δεν στεναχωριεται και περναει ζωη και κοτα μην μου αγχωνεσαι και μη μου στεναχωριεσαι Θα μαθεις και εσυ μικρο και ομορφο πατουσακι

Μη γραφεις ετσι οσο ειμαι εγκυος γιατι το δακρυ πευτει κορομηλο