Τι σημαίνει οριοθέτηση στα 4 και πώς?

[Melina22]

Δηλαδή εμείς οι γονείς χρειαζόμαστε "δουλειά" τα παιδιά μια χαρά γεννιούνται.

 

Αυτό ξαναπες το! Περισσότερη δουλειά από όση φανταζόμαστε ίσως....

 

 

Να πω κάτι σχετικό που διάβασα σε ένα βιβλίο κ μου έκανε εντύπωση γιατί έπιασε; Ήταν ακόμα πιο μικρός ο γιος μ κ έκανε κάτι επικίνδυνο (όχι πολύ επικίδυνο αλλά μπορούσε να πέσει κ να χτυπήσει αν το συνέχιζε) δεν θυμάμαι ακριβώς τι...Του έλεγα τι να κάνει κ γιατί αλλά δεν άκουσε με την πρώτη, ούτε με την δεύτερη. Και στο καπάκι του λέω: Αχ φοβάμαι με αυτό που κάνεις δεν θέλω να κοιτάω γιατί μπορεί να χτυπήσεις...κ έκλεισα τα μάτια για δευτερόλεπτα κ γύρισα τα κεφάλι μ. Σταμάτησε αμέσως! Εγώ είχα μείνει έκπληκτη!:shock: γιατί δεν περίμενα με τίποτα να ισχύει αυτό που έλεγε το βιβλίο κ μάλιστα τόσο ακαριαία...

[ekavi_]

Έχω καλυφθεί με τα παρακάτω και να προσθέσω ότι εκτός από την ηλικία παίζει ρόλο και η ωριμότητα του παιδιού:

 

Οι γενικοι κανονες οριοθέτησης μπορει να είναι ιδιοι παντα, όπως το σκεπτικο της 'πραξης -συνεπειας ', το να ειμαστε σταθεροι στις αποψεις μας η το να εχουμε κοινο μετωπο αντιμετωπισης με τον συζυγο μας, προς το παιδι.

Ο τροπος όμως για να τα πετυχουμε αυτά, θα είναι διαφορετικος σε κάθε ηλικια.

 

Στα 4 λοιπον , προσωπικα, χαιρομαι αν το παιδι μου καταλαβαινει ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ και δεν μπορούμε να τους παραβαινουμε. Για το λογο αυτό πιστεύω ότι οι κανονες δεν θα πρεπει να είναι ιδιαιτερα απαιτητικοι ώστε να μπορει και το παιδι να τους ακολουθει και να το θεωρησει δεδομενο στο μυαλουδακι του ότι τους ακολουθούμε, τελος! Τι απαιτησεις ειχα από τα 4χρονα?

1) Μαζεύουμε τα παιχνίδια μας αφου παιξουμε και μετα. Είναι κατι που ξεκαθαρίζουμε πριν αδειασουμε τα κουτια. Τις πρωτες φορες τα μαζεψαμε μαζι, μετα μονο του.

2) όταν η μαμα και ο μπαμπας δεν επιτρεπει να κανουμε κατι, υπαρχει παντα καποιος λογος που τον εξηγουμε. Ασχετα αν τον καταλαβει πληρως η όχι το παιδι θα πρεπει να ακολουθησει το όχι του γονιου.

3) Δεν χρησιμοποιούμε τις στριγγλιες και τα νευρα για να ζητήσουμε κατι.Ο άλλος δεν καταλαβαινει ετσι. Αν λοιπον το κανει, δεν ασχολουμαι καθολου μαζι του μεχρι να μου το ξαναζητησει με ωραιο και ηρεμο τροπο.

4) Δεν μπορούμε παντα να εχουμε όλα οσα βλέπουμε γυρω μας..ειτε αυτό είναι τηλεοραση ειτε βιτρινες.

5) ---------

6) Φροντιζουμε τον εαυτο μας....πλενουμε δοντακια , χερακια, δεν βγαινουμε στα μπαλκονια, δεν περναμε τον δρομο μονοι μας , δεν πηδαμε από ψηλα μερη...

7) τελος θεωρω σοβαρο θεμα το να μαθουν να είναι ευγενικα....τους ζηταω να χρησιμοποιουν το 'σε παρακαλω' και το ευχαριστω αρκετα συχνα, από μικρα.

 

Οσον αφορα ζημιες στο σπιτι η σχεσεις με συνομιληκους ηταν κατι που 'μαθαμε' σε πιο μικρη ηλικια....εκει γυρω στα 2 αντε 2.5 ξεκαθαρίσαμε ότι δεν χτυπάμε, δεν μας χτυπάνε, περιμενουμε τη σειρα μας, δεν πεταμε κατω αντικείμενα, δεν σπαμε αντικείμενα, κλπ.

 

 

Το 5) το αφαίρεσα γιατί δεν έχω καταφέρει να βάλω κανόνες στο θέμα του φαγητού...

 

Επίσης το να μάθουμε να ζητάμε συγγνώμη αν φερθήκαμε άσχημα σε κάποιον.

[Daphne-]

Εγώ είχα μείνει έκπληκτη!:shock: γιατί δεν περίμενα με τίποτα να ισχύει αυτό που έλεγε το βιβλίο κ μάλιστα τόσο ακαριαία...

Ποιο βιβλίο? Εννοείς της Aldort? To διάβασα και μου έμεινε μόνο ο τίτλος. Πέρα από το οτι είναι μπερδεμένο και ασαφές, απευθύνεται σε γονείς οι οποίοι δεν έχουν νευρα και προβλήματα. Οπότε είναι έτοιμοι πάντα να αντιμετωπίζουν γαλήνια τα πράγματα. Κάπως έτσι.

 

Μου άρεσε πολύ το "Αποτελεσματικός γονέας" του Gordon, το οποίο προτείνει να είμαστε ο εαυτός μας. Και να προβάλουμε το λεγόμενα "εγω μηνύματα". Δηλαδή αυτό που έκανες εσυ. Μετέφερες το συναίσθημα σου και τη συνέπεια στο παιδί σου. Ναι είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο γιατί έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά. Με συμβουλές, με φωνές, με νουθεσίες κτλ, οπότε αναπαράγουμε αυτομάτως και στα παιδιά μας αυτά ή ακριβώς τα αντίθετα συνήθως.

[Melina22]

Ποιο βιβλίο? Εννοείς της Aldort? To διάβασα και μου έμεινε μόνο ο τίτλος. Πέρα από το οτι είναι μπερδεμένο και ασαφές, απευθύνεται σε γονείς οι οποίοι δεν έχουν νευρα και προβλήματα. Οπότε είναι έτοιμοι πάντα να αντιμετωπίζουν γαλήνια τα πράγματα. Κάπως έτσι.

 

Μου άρεσε πολύ το "Αποτελεσματικός γονέας" του Gordon, το οποίο προτείνει να είμαστε ο εαυτός μας. Και να προβάλουμε το λεγόμενα "εγω μηνύματα". Δηλαδή αυτό που έκανες εσυ. Μετέφερες το συναίσθημα σου και τη συνέπεια στο παιδί σου. Ναι είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο γιατί έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά. Με συμβουλές, με φωνές, με νουθεσίες κτλ, οπότε αναπαράγουμε αυτομάτως και στα παιδιά μας αυτά ή ακριβώς τα αντίθετα συνήθως.

 

Ωραία!! Μου σβήστηκε το μην! Άντε πάλι απ' την αρχή..

 

Όχι δεν ήταν ττης Aldort, το διάβασα στο βιβλίο της Ντολντό http://www.ianos.gr/eshop/biblia/ekpaideutika-paidagogika/paidagogiki-ekpaideusi/paidagogiki/megaloste-sosta-to-paidi-sas-tomoi-3/0062769pp/

 

Δεν το προτείνει υπό το πρίσμα των εγώ μηνυμάτων αλλά το ερμηνεύει διαφορετικά. Επειδή ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ως σκέψη μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον. Και έμεινα έκπληκτη γιατί έπιασε άμεσα. Το εφαρμόζω δεύτερη φορά πάλι το ίδιο!

 

Γενικότερα δεν μου αρέσει καθόλου να προβάλονται πάνω στο παιδί δικά μας άγχη κ φοβίες κ ένα από αυτά είναι το συνεχόμενο "πρόσεχε". Κάπως έτσι το ερμηνεύει κ η συγγραφέας αν θυμάμαι καλά ότι δηλ με αυτόν τον τρόπο δίνεις στο ίδιο το παιδί την ευθύνη για το δικό του σώμα κ υποστηρίζει ότι το ίδιο ξέρει πολύ καλύτερα ως που φτάνουν οι δυνάμεις του και δεν θα κάνει περισσότερο από αυτό που το παίρνει. Στο περίπου το λέω βαριέμαι να ψάξω τώρα την ακριβή εξήγηση. Άντε τώρα να πείσεις ότι το ίδιο το παιδί ξέρει...Οι περισσότεροι έχουν άλλη άποψη. Ο γιος μου όμως συμφωνεί όπως δείχνουν τα πράγματα... Για να δείξεις όμως εμπιστοσύνη στο παιδί χρειάζεται να είσαι άνθρωπος που δεν φοβάται με το παραμικρό που θα κάνει...το λέω γιατί προσπάθησε να το εφαρμόσει κ ο άντρας μου και γελούσαμε...Θέλει να συγκρατείς λίγο τον φόβο σου να κάνεις ένα βήμα πίσω κάθε φορά και να μην "ορμάς" όπως έχουμε συνηθίσει με βάση τα δικά μας βιώματα...είναι λίγο υποκειμενικό όπως το περιγράφω ελπίζω να με καταλαβαίνεις στο περίπου..

 

Ενδιαφέρουσα πάντως κ η προσέγγιση του Γκόρντον. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, λες να το πάρω;

[Daphne-]

Ενδιαφέρουσα πάντως κ η προσέγγιση του Γκόρντον. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, λες να το πάρω;

NAI!

Ki εμένα μ αρέσει η Ντολτό! Η φράση της "Στο παιδί πρέπει να φερόμαστε σαν να είναι υψηλός προσκεκλημένος" συνοψίζει όλη τη θεωρία της.

 

Ο Gordon στο παραπάνω βιβλίο παρουσιάζει με 3 απλά βήματα μια μέθοδο.

Υπάρχει και σχολή γονέων. Δεν είναι θεωρία μόνο. Κυρίως εστιάζει στο τρόπο.

 

Α ναι και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Απλώς δεν έκανα παράθεση όλο το μήνυμα.

[miriki]

Melina το βιβλίο που λέει η Δάφνη είναι το Αποτελεσματικός Γονέας. (Parent Effectiveness Training). Υπάρχει κάτι αντίστοιχο για τους εκπαιδευτικούς (Teacher Effectiveness Training)και είχε κάνει θραύση τη δεκαετία του 80. Το βρίσκω πολύ ωραίο, αλλά θέλει πολλή δουλειά. Είναι πρωτόκολλο δράσης ουσιαστικά.

[Daphne-]

Το βρίσκω πολύ ωραίο, αλλά θέλει πολλή δουλειά. Είναι πρωτόκολλο δράσης ουσιαστικά.

Εννοεις προσωπική δουλειά? Θέλει γιατί ειναι δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες αλλά τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά....

[ΑΝΝΑ24]

Ωραία!! Μου σβήστηκε το μην! Άντε πάλι απ' την αρχή..

 

Όχι δεν ήταν ττης Aldort, το διάβασα στο βιβλίο της Ντολντό http://www.ianos.gr/eshop/biblia/ekpaideutika-paidagogika/paidagogiki-ekpaideusi/paidagogiki/megaloste-sosta-to-paidi-sas-tomoi-3/0062769pp/

 

Δεν το προτείνει υπό το πρίσμα των εγώ μηνυμάτων αλλά το ερμηνεύει διαφορετικά. Επειδή ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ως σκέψη μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον. Και έμεινα έκπληκτη γιατί έπιασε άμεσα. Το εφαρμόζω δεύτερη φορά πάλι το ίδιο!

 

Γενικότερα δεν μου αρέσει καθόλου να προβάλονται πάνω στο παιδί δικά μας άγχη κ φοβίες κ ένα από αυτά είναι το συνεχόμενο "πρόσεχε". Κάπως έτσι το ερμηνεύει κ η συγγραφέας αν θυμάμαι καλά ότι δηλ με αυτόν τον τρόπο δίνεις στο ίδιο το παιδί την ευθύνη για το δικό του σώμα κ υποστηρίζει ότι το ίδιο ξέρει πολύ καλύτερα ως που φτάνουν οι δυνάμεις του και δεν θα κάνει περισσότερο από αυτό που το παίρνει. Στο περίπου το λέω βαριέμαι να ψάξω τώρα την ακριβή εξήγηση. Άντε τώρα να πείσεις ότι το ίδιο το παιδί ξέρει...Οι περισσότεροι έχουν άλλη άποψη. Ο γιος μου όμως συμφωνεί όπως δείχνουν τα πράγματα... Για να δείξεις όμως εμπιστοσύνη στο παιδί χρειάζεται να είσαι άνθρωπος που δεν φοβάται με το παραμικρό που θα κάνει...το λέω γιατί προσπάθησε να το εφαρμόσει κ ο άντρας μου και γελούσαμε...Θέλει να συγκρατείς λίγο τον φόβο σου να κάνεις ένα βήμα πίσω κάθε φορά και να μην "ορμάς" όπως έχουμε συνηθίσει με βάση τα δικά μας βιώματα...είναι λίγο υποκειμενικό όπως το περιγράφω ελπίζω να με καταλαβαίνεις στο περίπου..

 

Ενδιαφέρουσα πάντως κ η προσέγγιση του Γκόρντον. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, λες να το πάρω;

 

 

Αν η προσέγγιση είναι όπως την κατάλαβα, δείχνει πολύ ενδιαφέρον, θα κοιτάξω να το πάρω.

Γενικότερα, έχω την πρόθεση να μεγαλώσω τη μικρή με "ατομική ευθύνη". Θέλω να μάθει να κοντρολάρει τον εαυτό της, όχι για να ικανοποιήσει ή να ξεφύγει ή να εναντιωθεί σε εμένα, αλλά έχοντας κατανοήσει η ίδια τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Θέλω να καταλάβει ότι οι αποφάσεις και οι πράξεις της έχουν αντίκτυπο, θετικό ή αρνητικό στη ζωή της.

Είμαι τελείως αντίθετη με το σύνηθες της Ελληνίδας μάνας (μαζί και η δικιά μου) που προσέφεραν τον εαυτό τους ως κυματοθραύστη ανάμεσα στο παιδί και τον έξω κόσμο, με αποτέλεσμα τελικά το παιδί ό,τι κάνει ή δεν κάνει να σκέφτεται την αντίδραση της μαμάς και όχι την αληθινή συνέπεια της πράξης του.

Σε αυτό το συμπέρασμα έχω φτάσει μελετώντας τον εαυτό μου και τους κοντινούς μου, ενήλικες πια. Σε όσους δώθηκε από νωρίς η ελευθερία και η ευθύνη να κουμαντάρουν κάποια θέματα του εαυτού τους (αλλά και της οικογένειας), στατιστικά δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ικανότητα να χειριστούν ευθύνες και αντοχή στις κακουχίες. Στον αντίποδα βλέπω φίλους που ξέρω ότι μεγάλωσαν σε σούπερ υπερπροστατευμένο περιβάλλον, να έχουν του κόσμου τις ικανότητες και να μην μπορούν να σταθούν στα πόδια τους.

[ΜΑΡΙΑΛ]

Εμείς έχουμε χωρίσει τους κανόνες σε τρία είδη.

 

1) Οι απαράβατοι. (Κόκκινη ζώνη):

 

 

2) Οι λειτουργικοί. (Πορτοκαλή ζώνη):

 

3) Οι διαπραγματεύσιμοι. (Πράσινη ζώνη):

αλκυώνη μήπως είσαι εγώ ....

έχουμε και μεις παρόμοιες ζώνες

 

πάντως μην νομίζεις ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τις ζώνες...

όταν γέννησα το 4ο μωρό ο μεγάλος ήταν 5,5 ετών...

από την κούραση είχα λαλήσει (δούλευε και ο άνδρας μου μέχρι το βράδυ) και τους φώναζα συνέχεια....

οπότε σε μια στιγμή ο μεγάλος απυίδησε και μου λέει νευριασμένος...

"μαμά από δω και πέρα δεν θα μας ξαναμαλώσεις ποτέ, εκτός και αν πάμε να πεταχτούμε στο δρόμο..... ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; "

[Daphne-]

Αννα το παραπάνω βιβλίο της Ντολτό είναι τρεις τόμοι που περιλαμβάνουν συμβουλές της Ντολτό προς γονείς σε μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών που είχε κάνει στα τελευταία της χρόνια. Το έχω κι εγώ σε άλλη έκδοση.

 

Καλύτερα να πάρεις το "Η Ντολτό με απλά λόγια" εκδόσεις Πατάκη, που ειναι πιο ολοκληρωμένο και πιο οικονομικό και το βιβλίο του Gordon που προτείνει μέθοδο.

 

Γιατί καλή η θεωρία της Ντολτό αλλά όπως ειπε και η Μελίνα πριν, για να εμπιστευτεί κανείς το παιδί του πχ όπως λέει η Ντολτό, πρέπει να ξεπεράσει πρώτα τις δικές του φοβίες και βιώματα.

Δηλ. δεν μπορεις να "φορέσεις" τη θεωρία της Ντολτό ή του οποιουδήποτε εάν "δεν σου κάνει".

Του Gordon "φοριέται" γενικώς και είναι one size εκτός από εκείνους που ειναι πολυ αυταρχικοί και απόλυτοι. Το γράφει εξάλλου ο ίδιος στο βιβλίο του.

[miriki]

Ναι Δάφνη αυτό εννοώ. Δουλειά με τον εαυτό μας. Γιατί αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα είναι ΕΣΥΥΥΥΥΥ ΠΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ μηνύματα και όχι εγώ μηνύματα.

 

Μαριαλ θεάκι ο μικρός, καλά ξηγήθηκε.

[ΑΝΝΑ24]

Βρήκα και αυτό

 

http://www.gordonhellas.gr

 

Δεν είχε τύχει να το ακούσω μέχρι τώρα. Πιστεύετε ότι ταιριάζει στο σήμερα? Επειδή κάποιες μέθοδοι είναι βασισμένες σε άλλες εποχές. Αν το έχετε διαβάσει, εκτιμώ τις συμβουλές.

[Daphne-]

Αννα αυτό το βιβλίο παραείναι δημοκρατικο και δεν ταιριάζει καθόλου στο σήμερα της Ελλάδας.... Και η Ντολτό το 1960 διαδώθηκε στη Γαλλία και εδω ακόμα μας φαινονται "μοντέρνα" αυτα που έλεγε. Πχ ελεγε οτι στο παιδί λέμε την αλήθεια και οτι το άλεγκτο ειναι εκείνο που πληγώνει...

 

Οι μέθοδοι του Gordon ξεκίησαν από την Αμερική. Για να φτάσουν στην Ελλάδα χρειάζονται χρόοονια. Βρηκα κι εδω να αναφέρεται η ενεργητική ακρόαση http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=113367&highlight=%E5%ED%E5%F1%E3%E7%F4%E9%EA%E7+%E1%EA%F1%EF%E1%F3%E7

 

Ναι Δάφνη αυτό εννοώ. Δουλειά με τον εαυτό μας. Γιατί αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα είναι ΕΣΥΥΥΥΥΥ ΠΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ μηνύματα και όχι εγώ μηνύματα.

.

Σίγουρα θέλει αυτοανάλυση και εξάσκηση για να πεις στο παιδί που λέρώνει με τα παπούτσια τον καναπέ "Θα εκτιμούσα πολύ να προσέχεις, γιατί αγαπώ αυτον τον καναπέ και θέλω να παραμείνει καθαρός"

Το ίδιο που θα έλεγε κανεις σε κάποιον υψηλό προσκεκλημένο.

Ωστόσο οταν φέρεται κανεις με σεβασμό στα παιδιά, θα εισπράξει σεβασμό και ενσυναίσθηση.

[yioulipa]

Να μείνω λίγο εγώ στο "δεν σε έχω φίλο"? και στο θέμα της οριοθέτησης, αλλά από την άλλη πλευρά...

 

Για να καταλάβετε... Ο γιος μου (τώρα είναι 5,5 περίπου χρονών), πέρσι που πήγαινε παιδικό σταθμό, ήταν στην τάξη με ένα παιδάκι, τον Δ. Έρχεται μια μέρα στο σπίτι πολύ στεναχωρημένος, τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε ότι ο Δ. του είπε ότι δεν τον έχει φίλο. Έρχεται χάλια και 2η φορά για τον ίδιο λόγο.

 

Έχουμε συνάντηση γονέων, και, ενώ ήμουν έτοιμη να αναφέρω το θέμα του Δ. (δεν είχε έρθει η μαμά του), το ανέφεραν σχεδόν όλες οι μαμάδες, ότι δηλαδή πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σπίτι κλαίγοντας, είτε γιατί τους είπε ο Δ. ότι δεν τους έχει φίλους, είτε γιατί τους είπε κάτι άλλο. Η δασκάλα του τότε είπε ότι είχε προσέξει τον Δ. να πηγαίνει δίπλα στα παιδάκια, να τους λέει κάτι στο αυτί, αυτά να αρχίζουν το κλάμα αμέσως, αλλά είπε ότι δεν είχε καταλάβει ότι είναι τόσο μαζικό το πρόβλημα και ότι κρατάει τόσο πολύ.

 

Τελειώνει ο παιδικός, ξεκινάει το νηπιαγωγείο. Στην ίδια τάξη ο δικός μου με τον Δ. Είχαμε στη αρχή πάλι τα ίδια, δεν με έχει φίλο κλπ, αλλά με όχι τόσο έντονα συναισθήματα όπως πέρσι. Και έρχεται την προηγούμενη βδομάδα, μες στην τρελή χαρά...γιατί? Γιατί ο Δ. του είπε ότι τον έχει φίλο. Και γιατί τον έχει φίλο? Γιατί ο δικός μου του έδωσε το μονσούνο του, τις τάπες μονσούνο και κάποιες τάπες χελωνονιντζάκια, και τα οποία (εκτός από το μονσούνο) τα αγόρασε με δικά του λεφτά, τα οποία μάζευε όλη τη χρονιά. Στο σχολείο εντωμεταξύ δεν αφήνουν τα παιδιά να φέρνουν πράγματα από το σπίτι, αλλά ο γιος μου τα πήρε κρυφά από μένα, γιατί έτσι του είχε πει ο Δ.! Του είχε πει και πού να τα κρύψει για να μην τα βρω!

 

Τώρα με έχει πρήξει από την Παρασκευή να πάμε να πάρουμε 3 κρουασάν χελωνονιντζάκια (που έχουν τάπες), γιατί έτσι του είπε ο Δ.

 

Γενικά ο γιος μου δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση. Και θέλει να είναι αρεστός σε όλους και γι' αυτό κάνει τα πάντα. Δεν έχει όρια (ωραία, τώρα είμαι μέσα στο θέμα ) Του έχουμε μιλήσει άπειρες φορές και εγώ και ο άντρας μου γι' αυτό το θέμα, τον έχουμε ζαλίσει ότι αυτοί που μας θέλουν για φίλο τους μόνο για να τους δίνουμε πράγματα δεν αξίζει να είναι φίλοι μας κλπ και αυτός το μόνο που κάνει είναι να κλείνει τα αυτιά του και να φωνάζει, για να μην ακούει τι του λέμε. Και δεν ξέρουμε τι να του πούμε, πώς να οριοθετήσουμε την "προσφορά" του στους άλλους. Φτάσαμε σε σημείο να του πούμε ότι δεν χρειάζεται να είναι συνέχεια καλό παιδί και μετά προσπαθούσαμε να το μπαλώσουμε.

 

Πήγα στο σχολείο να το συζητήσω με τις δασκάλες του, διαφορετική μέρα με την καθεμία, για το θέμα της έλλειψης αυτοπεποίθησης και το ότι δεν μπορεί να πει "οχι", αλλά και οι 2 μου παρουσίασαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα για το παιδί μου από αυτή που έχω εγώ.

 

Μου είπαν δηλαδή ότι τα παιδιά τον θαυμάζουν επειδή ξέρει τόσα πράγματα (ξέρει να διαβάζει και να γράφει κανονικά, ξέρει όλες τις χώρες με τις πρωτεύουσές τους κ.ά.) και αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι όταν μου είπαν ότι ο Δ. τον θαυμάζει πιο πολύ από όλους, όταν κάνει μια ερώτηση η δασκάλα για οτιδήποτε, πετάγονται όλα τα παιδιά και λένε ότι σίγουρα ο Φ. θα το ξέρει, και ότι τον ακολουθούν χωρίς να έχει ο ίδιος καθόλου ηγετικές τάσεις (έλα...), απλά με τον χαρακτήρα του τα τραβαει κοντά του. Και για το θέμα της αυτοπεποίθησης, μου είπαν ότι δεν βλέπουν ιδιαίτερο πρόβλημα, και ότι θα φτιάξει μεγαλώνοντας.

 

Εδώ να σημειώσω ότι ο γιος μου είναι ήσυχο παιδάκι, δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα θέματα με λόγους για οριοθετήσεις, του εξηγούσαμε από πολύ μικρό τα πάντα, δεν του λέμε ποτέ ψέματα, δεν μαλώνουμε μπροστά του, δεν υπάρχει ένταση στο σπίτι, του λέμε πολύ συχνά μπράβο, εννοείται δεν τον έχουμε χτυπήσει ποτέ (μια φορά του είχε πει ο άντρας μου "στάμάτα, θα φας ξύλο", και ο Φ. είπε "κι εσύ θα φας χαρτί" - δεν ξέρει δηλαδή καν την έννοια του "θα φας ξύλο"-), μιλάμε πάρα πολύ για όλα, ασχολούμαστε πολύ μαζί του, αλλά...

 

Αχ τι θα κάνουμε? Πώς θα τον κάνω να βάλει όρια στον εαυτό του? Πώς θα τον κάνω να αρχίσει να λέει όχι? Τώρα, για να γίνει αρεστός χαρίζει τα πράγματά του, αργότερα? (ναρκωτικά και τέτοια σκέφτομαι η υπερβολική μάνα )

 

Είμαι μέσα στο θέμα, έτσι? Μη με διώξετε, δεν έχω πού να πάω (δεν βρήκα θέμα για ανασφαλή παιδάκια και χωρίς αυτοπεποίθηση, που δεν ξέρουν να βάζουν ΟΡΙΑ )

[goody]

Μια ιδεα που μου ηρθε ειναι μεσα απο παραμυθια και παιχνιδια να του περασεις το μηνυμα απο αυτα που θες να του πεις και δεν ακουει.

Παρτε κουκλακια και πανω στο παιχνιδι πες στο κουκλακι 'δεν σε εχω φιλο' και μετα αρχισε τους εκβιασμους, θα σε εχω φιλο αν μου φερεις ενα λουλουδι απο τον κηπο σου, μετα θα ζητησει 3 λουλουδια, μετα τα πιο ομορφα λουλουδια και στο τελος το κουκλακι θα μεινει χωρις λουλουδια και χωρις φιλο και θα καταλαβει (!!) οτι δεν ηταν ποτε φιλος του ο αλλος, το μονο που ηθελε ηταν τα λουλουδια του...και μετα θα βρει εναν αληθινο φιλο που θα τον βοηθησει να φυτεψει καινουργια λουλουδια (happy end!).

Εγω κατι τετοιο θα δοκιμαζα για αρχη.

Και επισης κατι για ενισχυση της αυτοπεποιθησης, καποια απογευματινη δραστηριοτητα ισως? Ή αρμοδιοτητες μεσα στο σπιτι, να νιωθει οτι ειναι υπευθυνος και καταφερνει πραγματα. Φιλους γενικα εχει?

[yioulipa]

Αυτό με τα κουκλάκια το έχω δοκιμάσει, αλλά όχι και πολύ θερμά. Θα το ξανακάνω λίγο πιο οργανωμένη.

 

Το θέμα των φίλων είναι λίγο... θέμα Στον κύκλο μας δεν έχουμε παιδάκια, οπότε είναι μόνο 1-2 παιδάκια, πιο μικρά από αυτόν, με τα οποία παίζει όποτε βολεύει. Εκεί είναι μια χαρά, δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Μόλις τελείωσα αυτά που έγραφα πριν, μου είπε αγχωμένος ότι ξεχάσαμε να πάρουμε κρουασάν, και να πάμε γρήγορα, γιατί, αν δεν τα πάει αύριο στον Δ., του είπε ότι θα τον δείρει. Μέχρι τώρα μιλούσαμε. Τον φοβάται. Τι να κάνω? Να πιάσω τη μαμά του Δ.? τις δασκάλες του? Κανέναν? Ο άντρας μου είπε ότι τον παραχαϊδεύω και να τον αφήσω γιατί θα γίνει μαμόθρεφτος κα ιθα τρέχει για το παραμικρό σε μας. Εμένα δεν μου φαίνονται όλα αυτά "παραμικρό".

[Λαΐδα]

Τον φοβάται. Τι να κάνω? Να πιάσω τη μαμά του Δ.? τις δασκάλες του? Κανέναν? Ο άντρας μου είπε ότι τον παραχαϊδεύω και να τον αφήσω γιατί θα γίνει μαμόθρεφτος κα ιθα τρέχει για το παραμικρό σε μας. Εμένα δεν μου φαίνονται όλα αυτά "παραμικρό".

Καλησπερα

Εγω δεν νομιζω οτι τονφοβαται, νομιζω οτι αυτο το διαφορετικο πουε χει δει στον φιλο του, τον ενθουσιαζει και επιθυμει την παρεα του.

καταρχην ηρεμησε δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα....τα παιδακια που μεγαλωνουν σε ενα περιβαλλον σαν το δικο σας, νομιζω οτι ει αι λογικο να εχουν αυτη τη συμπεριφορα προς αλλα παιδακια που ειναι πιο ΄δυναμικα ΄. Και στο λεω εγω που καπως ετσι και εμεις τους μεγαλωνουμε.

Θα ελεγα να μην του δωσεις τα περιβοητα κρουασαν λοιπον με τις ταπες και να ενημερωσεις τις δασκαλες για το συγκεκριμενο συμβαν ωστε να εχουν το νου τους. να δει και μονο του το παιδι οτι τιποτα δεν θα γινει αν δεν κανει το χατηρι του φιλου του.

Αν ηταν μεγαλυτερος θα σου ελεγα να επεμβεις αλλα σε αυτες τις ηλικιες δοκιμαζουν και δοκιμαζονται...μπορει να διεχνει οτι δεν λαμβανει τα μηνυματα σου τωρα αλλα να εισαι σιγουρη οτι μια χαρα χτιζεται η προσωπικοτητα του και οταν ερθει η ωρα θα χειριζεται τα θεματα του χρησιμοποιωντας τα ΄οπλα ΄ που ολα τα χρονια του δινετε.

Συνεχισε να του μιλας, και προσπαθησε να του εκμαιευσεις ολες τις σκεψεις του ουτως ωστε να τις συζητατε . Ειμαι σιγουρη οτι σε ενα δυο χρονια το πολυ θα δεις μεγαλη διαφορα και θα εχεις ενα πολυ πιο δυναμικο παιδακι και με περισσοτερη αυτοπεποιηθηση.

Και μην ανησυχεις....αυτες οι μικρες ΄σφαλιαρες ΄ της ζωης ειναι απαραιτητες για ολα τα παιδια....δεν θα παθει κατι αν τον στεναχωρησει καμια φορα ο φιλος του...ισα ισα που θα τον βαλει σε μια διαδικασια σκεψης που εκ των πραγματων δεν μπορει να την κανει στο σπιτι σας.

[Melina22]

Αυτό με τα κουκλάκια το έχω δοκιμάσει, αλλά όχι και πολύ θερμά. Θα το ξανακάνω λίγο πιο οργανωμένη.

 

Το θέμα των φίλων είναι λίγο... θέμα Στον κύκλο μας δεν έχουμε παιδάκια, οπότε είναι μόνο 1-2 παιδάκια, πιο μικρά από αυτόν, με τα οποία παίζει όποτε βολεύει. Εκεί είναι μια χαρά, δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Μόλις τελείωσα αυτά που έγραφα πριν, μου είπε αγχωμένος ότι ξεχάσαμε να πάρουμε κρουασάν, και να πάμε γρήγορα, γιατί, αν δεν τα πάει αύριο στον Δ., του είπε ότι θα τον δείρει. Μέχρι τώρα μιλούσαμε. Τον φοβάται. Τι να κάνω? Να πιάσω τη μαμά του Δ.? τις δασκάλες του? Κανέναν? Ο άντρας μου είπε ότι τον παραχαϊδεύω και να τον αφήσω γιατί θα γίνει μαμόθρεφτος κα ιθα τρέχει για το παραμικρό σε μας. Εμένα δεν μου φαίνονται όλα αυτά "παραμικρό".

 

Θα το συζητούσα με την δασκάλα οπωσδήποτε. Αυτή είναι υπεύθυνη για τον χώρο του σχολείου, για την ψυχική κ σωματική ασφάλεια των παιδιών. Ούτε κ εμένα μου ακούγεται απλό κ μικρό. Δεν είναι ότι απλά τσακώνεται ή δεν τα πηγαίνει καλά με κάποιο παιδί. Αυτά συμβαίνουν στο παιχνίδι. Αν τον εκφοβίζει χρειάζεται οπωσδήποτε στήριξη. Και πολύ συζήτηση ώστε και να γνωρίζεις τι συμβαίνει αλλά κ να τον βοηθήσεις να το αντιμετωπίσει.

[ΑΝΝΑ24]

Συμφωνώ κι εγώ, δεν είναι παραμικρό. Το παιδί έχει πέσει θύμα bullying.

Δεν έχω την εμπειρία, αλλά οπωσδήποτε χρειάζεται την επέμβασή σου. Ξεκίνα από τη δασκάλα, και οπωσδήποτε μην ενδίδεις κι εσύ στις απαιτήσεις του Δ., έτσι θα τον βάλει στο χέρι χειρότερα.

[Λαΐδα]

να ρωτησω κατι? Γιατι θεωρείτε ότι αυτή η περιπτωση είναι Bullying? Αν καταλαβα καλα, στο νηπιαγωγειο είναι δυο 'φιλοι ' που καμια φορα ο ενας 'καπελωνει ' τον αλλον. Γιατι ο Φ επιδιωκει την παρεα του Δ , νομιζω.

Και η μαμα φοβαται (λογικο για εμας τις μαμαδες ).

 

Είναι bullying το να λεει ένα 5 χρονο στο άλλο 'κανε αυτό αλλιως θα σε δειρω?' Νομιζω ότι είναι βιαστικος ο χαρακτηρισμος....

[ekavi_]

 

Αχ τι θα κάνουμε? Πώς θα τον κάνω να βάλει όρια στον εαυτό του? Πώς θα τον κάνω να αρχίσει να λέει όχι? Τώρα, για να γίνει αρεστός χαρίζει τα πράγματά του, αργότερα? (ναρκωτικά και τέτοια σκέφτομαι η υπερβολική μάνα )

 

Είμαι μέσα στο θέμα, έτσι? Μη με διώξετε, δεν έχω πού να πάω (δεν βρήκα θέμα για ανασφαλή παιδάκια και χωρίς αυτοπεποίθηση, που δεν ξέρουν να βάζουν ΟΡΙΑ )

 

Εγώ θα έκανα το εξής απλό. Θα σταματούσα να του έλεγα ότι το άλλο παιδί τον θέλει για φίλο μόνο επειδή του δίνει πράγματα ή επειδή του κάνει τα χατήρια και θα έλεγα στο παιδί μου: Εσένα τι σου έχει δώσει ο Δ; Ή Δεν του ζητάς να παίξετε πχ το τάδε παιχνίδι που σου αρέσει; Προφανώς ο Δ. θα αρνηθεί από ότι καταλαβαίνω...

Δηλ. θα τον έκανα να καταλάβει έμμεσα ότι ο Δ. δεν ανταποδίδει τη φιλία που του προσφέρει ο Γ. , αλλά μόνο ζητάει και απαιτεί. Όσο κατηγορείτε τον Δ. τόσο θα κολλάει μαζί του ο γιος σας.

[ekavi_]

να ρωτησω κατι? Γιατι θεωρείτε ότι αυτή η περιπτωση είναι Bullying? Αν καταλαβα καλα, στο νηπιαγωγειο είναι δυο 'φιλοι ' που καμια φορα ο ενας 'καπελωνει ' τον αλλον. Γιατι ο Φ επιδιωκει την παρεα του Δ , νομιζω.

Και η μαμα φοβαται (λογικο για εμας τις μαμαδες ).

 

Είναι bullying το να λεει ένα 5 χρονο στο άλλο 'κανε αυτό αλλιως θα σε δειρω?' Νομιζω ότι είναι βιαστικος ο χαρακτηρισμος....

 

Και εμένα δεν μου φαίνεται για bullying. Άσε που υπάρχει το ενδεχόμενο ο μικρός να τα φουσκώνει λίγο ώστε να δικαιολογήσει γιατί ακολουθεί τον Δ. τόσο πολύ. Δηλαδή αν του έφερνε πχ παιχνίδια από φόβο πιστεύω θα είχε άλλη αντίδραση το παιδί. Εγώ καταλαβαίνω ότι θέλει και του τα πάει.

[Χαρά-Μαρία]

http://www.stopbullying.gov/what-is-bullying/definition/

[Λαΐδα]

xara maria, αυτό το unwanted είναι που με κανει να διαφωνω!!!!

Ο Φ. φαινεται να θελει την παρεα του Δ.!

Επισης η επιθετικη συμπεριφορα.....δεν μου φαινεται και τοσο επιθετικη...Ως τωρα τουλάχιστον για αυτό ειπα να εχει η δασκαλα το νου της.

τεσπα...νομιζω η μαμα θα μας διαφωτισει σε αυτά!

[yioulipa]

Καταρχάς, σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις.

 

Μίλησα σήμερα με τη δασκάλα. Η οποία μου είπε ότι: (γκούχου γκούχου. Αυτά που μου είπατε κι εσείς, αλλά εγώ η άσχετη μάνα στον κόσμο μου )

 

- Ο γιος μου τρέχει πίσω από τον Δ.

- Μάλλον τον θαυμάζει

- Θέλει να γίνει σαν κι εκείνον: ζωηρός κλπ

- Ο Δ δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τον γιο μου

- Είπε στον γιο μου να του αλλάξει παρεούλα, να κάθεται δηλαδή με άλλα παιδάκια και όχι με τον Δ. (με αυτό δεν συμφωνώ, δεν θέλω να απομακρυνθεί από το "πρόβλημα", θέλω να μάθει να το αντιμετωπίζει), αλλά ο Φ. δεν θέλει, οπότε μάλλον ισχύουν τα παραπάνω

 

Μου είπε επίσης (τη ρώτησα, δεν το είπε από μόνη της) ότι έχει παράπονα και ανησυχίες και από άλλους γονείς για το συγκεκριμένο παιδάκι, ό,τι γινόταν και στον παιδικό δηλαδή.

 

ekavi_,πρέπει να πω ότι στον μικρό δεν έχουμε μιλήσει ποτέ άσχημα για τον Δ., δεν του έχουμε πει ποτέ ότι πχ είναι κακό παιδάκι. Αυτό που του λέμε είναι ότι δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους για να κάνουν παρέα και ότι αυτό δεν είναι κακό, ίσα ίσα, και ότι φιλία δεν είναι να δίνεις συνέχεια και να έχεις άγχος, στη φιλία πρέπει και να παίρνεις και να αισθάνεσαι όμορφα.

 

Και κάτι άλλο: είπε η δασκάλα του ότι ο Φ. μόνος του πηγαίνει διάφορα παιχνίδια του στο σχολείο (πού τα κρύβει, χαμπάρι δεν έχω πάρει ) και τα δείχνει στα άλλα παιδιά, και ότι το κάνει αυτό για να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής. Και μου είπε πάλι αυτό που μου είπε την προηγούμενη φορά, ότι δηλαδή είναι αγαπητός στην τάξη αλλά λόγω του χαρακτήρα του. Αυτός νομίζει ότι τον κάνουν παρέα επειδή φέρνει διάφορα πράγματα. Και μου είπε αυτό που είναι και ο λόγος που έγραψα όλα αυτά: θέλει να είναι αρεστός. Έχει άγχος να είναι αρεστός. Στεναχωριέται όταν νομίζει ότι κάποιο παιδί δεν τον συμπαθεί.

 

Είπε ότι θα έχει το νου της αλλά δε χρειάζεται να ανησυχώ, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα λέει. (εγώ γιατί σταναχωριέμαι ακόμα?)

 

Αυτά. Ψάχνουμε τώρα να αρχίσουμε τάε κβο ντο.