Τι σημαίνει οριοθέτηση στα 4 και πώς?

[CHRISTIE M]

Διαβάζοντας τα posts σας ,ένιωσα για άλλη μια φορά ελαστική ως μάνα(έχω ένα γιο 6,5 ετών και μια κόρη 4,5 ετών).Μου το λένε κι άλλοι (η μαμά μου , η πεθερά μου ,ο άντρας μου και φίλοι) άρα έτσι θα είναι μάλλον.

 

Για μένα οι απαράβατοι κανόνες είναι μόνο 3:

1)Είμαστε πάντα ευγενικοί με τους άλλους , ειδικά τους μεγαλύτερους.

2) Δεν χτυπάμε ποτέ τους γονείς μας(έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και για τον αδερφό/αδερφή αλλά χαμένος κόπος).

3)Στο σχολείο πάντα πάμε σωστά προετοιμασμένοι, δεν παίζει το βαριέμαι.(αυτό ισχύει μόνο για το γιο μου , η μικρή πάει ακόμα προνήπιο).

 

Πολλές φορές δοκιμάζω την πιστή τήρηση και άλλων κανόνων π.χ.τρώμε όλα τα φαγητά ,μαζεύουμε τα παιχνίδια μας , δεν γκρινιάζουμε.Λογικά όλα αυτά και θεμιτά, αλλά ομολογώ πως μετά από λίγο καιρό οι απαιτήσεις μου ατονούν.Δεν έχω κουράγιο γυρίζοντας από το γραφείο ,έχοντας ξυπνήσει από τις 6.30 και κάνοντας τις καθημερινές οικιακές δουλειές συν το διάβασμα του μικρού , να αντιμετωπίσω και την γκρίνια των παιδιών, τα οποία ως μικρά παιδάκια πολλές φορές κάνουν τα δικά τους:φέρνουν παιχνίδια στο σαλόνι , τσακώνονται , βαριούνται να πλύνουν δόντια κλπ.

Τις περισσότερες φορές επιλέγω τις μάχες μου.Προτιμώ να διατηρήσω την ψυχική μου ισορροπία κάνοντας τα στραβά μάτια ειδικά το βράδυ σε αταξίες παρά να προσπαθώ με σταθερότητα(την οποία για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύομαι να επιδείξω όταν είμαι κουρασμένη) να επιβάλω κανόνες.1-2 βράδυα θα κοιμηθούν με άπλυτα δόντια για τον απλούστατο λόγο ότι θέλω να αποφύγω τη γκρίνια και να τελειώνουμε.Επίσης , για να λέω και την πάσα αλήθεια , πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να κάνει χατήρια μόνο και μόνο για να σταματήσει η γκρίνια.

Το Σ/Κ που είμαι πιο ξεκούραστη παρατηρώ πως είμαι πολύ πιο σταθερή στους κανόνες.Εγώ μόνο έτσι μπορώ να λειτουργήσω.Γενικά σαν άνθρωπος δεν είμαι πολύ των κανόνων.Προτιμώ να είμαι λίγο πιο χαλαρή κι ας φωνάζει ο άντρας μου.Ίσως θα ήταν σωστότερο εάν υπήρχε μεγαλύτερη συνέπεια εκ μέρους μου στην τήρηση κανόνων.Δεν θα ήμουν όμως εγώ.

[Daphne-]

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές κορίτσια.

Συμφωνώ με όσα γράφεις. Έχω μόνο μία επιφύλαξη με το θέμα του σχολείου. Νομίζω ότι είναι δουλειά μας να λειτουργούμε συμπληρωματικά με το σχολείο και με τη δασκάλα. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε μικροπράγματα (π.χ. φωνές, περιστασιακή ανυπακοή κλπ.). Αλλά αν μία αρνητική συμπεριφορά του παιδιού εμφανίζεται συχνά ή με αυξημένη ένταση, νομίζω ότι ο γονιός πρέπει να προσπαθήσει και ο ίδιος.

Αλλο κατάλαβα αρχικά. Μου ήρθε στο μυαλό μια πρόσφατη σκηνή όπου η δασκάλα έχει πιάσει τη μαμά και της λέει οτι ο γιος της (4,5 ετών) είναι ασυμάζευτος. Το παιδάκι ήταν παρόν, ακουγε και ειχε καταντραπει. Η μαμά γύρισε και του ειπε "Ωστε ετσι? Θα τα πούμε το βραδυ με τον πατέρα σου"!

Εμένα μου ήρθε να πιασω τη δασκάλα και να της πω οτι εκείνη ειναι απαράδεκτη...

 

Γενικά οχι μόνο για αρνητική συμπεριφορά, αλλά και για αλλα πολλά που απασχολούν το παιδί στο σχολείο, πρεπει να συζητάμε. Οχι να τιμωρούμε ομως ή να βάζουμε συνέπειες για το σχολείο.Περισσότερο να προσπαθούμε να δουμε το γιατί. Να μιλάμε και με τη δασκάλα.

 

Daphne, δεν νομίζω ότι έτσι που περιγράφεις το παιδάκι σου θα έχετε θέματα οριοθέτησης στο σχολείο. Αν και όλα είναι πιθανά, σε γενικές γραμμές έτσι όπως τα περιγράφεις, δεν προβλέπεται να είναι από τα λιγότερο οριοθετημένα το παιδί σου..

 

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς Athina. Οχι θέμα οριοθέτησης στο σχολείο δεν υπάρχει. Η αλήθεια ειναι οτι ουτε και στο σπίτι ειχα ποτε ιδιαιτερο προβλημα. Ακομα και μικρουλα στα 2 πχ τη θυμάμαι πολυ πειθαρχημένη ειδικά εξω. Καποια στιγμη ειχε φοβια με τα αυτοκίνητα. Μας εβλεπε λίγο κάτω από το πεζοδρομιο και μας τραβουσε έντρομη. Δεν ξέρω εάν φταιγαμε εμεις. Δεν της το ειχαμε υπερτονισει. Ηταν ενα από τα λίγα "Μη" και το πήρε τοσο σοβαρά? Τι να πω...Το ξεπέρασε πάντως.

 

Γενικά σαν άνθρωπος δεν είμαι πολύ των κανόνων.Προτιμώ να είμαι λίγο πιο χαλαρή κι ας φωνάζει ο άντρας μου.Ίσως θα ήταν σωστότερο εάν υπήρχε μεγαλύτερη συνέπεια εκ μέρους μου στην τήρηση κανόνων.Δεν θα ήμουν όμως εγώ.

Εντάξει τότε μη βάζεις πολλους κανόνες. Βάλε έναν αλλά τήρησε τον. Μας το ειχε πει ο παιδίατρος μας αυτο "Να προσεξετε να μην πειτε πολλά οχι. Αν δεν μπορειτε να τα τηρησετε μην πειτε κανενα".

 

Ουτε κι εγω βάζω πολλούς κανόνες. Καποιοι ειναι ηδη "βαλμενοι" γιατι ειναι στη ρουτινα μας.Τρόπος ζωης. Δηλαδη το να βγαζουμε παπουτσια μπαινοντας σπιτι (ναι εχω τα κολληματα μου), δεν της το ειπα. Το κανει, επειδη ετσι κάνουμε. Το λεει και σε οσους ερχονται, οταν εγω ντρεπομαι..μια χαρα!

 

Αλήθεια με τα παιδιά φίλους εάν δειτε κακή επιροή πχ βρισιες σε αυτη την ηλικια που η μιμηση ειναι στο φορτε, τι κανετε?

[Λαΐδα]

Ουτε κι εγω βάζω πολλούς κανόνες. Καποιοι ειναι ηδη "βαλμενοι" γιατι ειναι στη ρουτινα μας.Τρόπος ζωης. Δηλαδη το να βγαζουμε παπουτσια μπαινοντας σπιτι (ναι εχω τα κολληματα μου), δεν της το ειπα. Το κανει, επειδη ετσι κάνουμε. Το λεει και σε οσους ερχονται, οταν εγω ντρεπομαι..μια χαρα!

 

Αλήθεια με τα παιδιά φίλους εάν δειτε κακή επιροή πχ βρισιες σε αυτη την ηλικια που η μιμηση ειναι στο φορτε, τι κανετε?

Αυτο ακριβως εννοουσα οταν ειπα οτι δεν μου πολυαρεσουν οι "ζωνες". Για εμες υπαρχουν οι κανονες που τους τηρουμε παντα, προφανως αυτοι που για τις αλλες μαμαδες ειναι η κοκκινη ζωνη, και υπαρχουν και οι "συνηθειες".

 

Περιεργως δαφνη μου τα παιδια αν δουν πως τα αλλα παιδια κανουν κατι εκτος των κανονων που τηρουν, μονα τους τα αποφευγουν...στον κυκλο μας δεν μπορω να σκεφτω παιδακια μακρυα απο τους "κανονες" μας... Μονο διαφορετικες αυνηθειες εχουν κατι που δεν με πειραζει καθολου.

[Melina22]

Πολύ ωραίο θέμα! Το διάβασα μονορούφι! Δεν έχω πολύ χρόνο προς το παρόν για να γράψω κ εγώ, αλλά θα σας παρακολουθώ.

Και μετά από αυτό το θέμα να μην ξεχάσουμε να ξεκινήσουμε ένα ολόιδιο για τα 2χρονα που είναι η ηλικία του μικρού μου... εντάξει;

[alcyon]

Το να ενδώσουμε σε χατήρι την ώρα που γκρινιάζει ένα παιδί, ουσιαστικά ενισχύει την γκρινιάρικη έκφραση. Ξέρουν πως αν θέλουν κάτι, δεν έχουν παρά να γκρινιάξουν. Είναι δίκοπο μαχαίρι το να τους το κάνουμε εκείνη την ώρα. Αν πρώτα εκτονωθεί η γκρίνια και σε δεύτερο χρόνο (να φαίνεται άσχετο) κάνουμε το χατήρι, τότε θα απαλλαγούμε από μεγάαααλες ποσότητες καθημερινής γκρίνιας! (Αυτά από τον καιρό που αναζητούσα απεγνωσμένα να γίνω ... κουφή! )

 

 

Daphne- για την επιρροή που λες. Ναι, σαφώς μιμούνται, ειδικά κάτι εντελώς έξω από συνήθειες μπορεί να τους κάνει εντύπωση και να το δοκιμάσουν.Όχι τόσο έντονα στα 4 χρόνια, όσο το συναντάς στις μεγαλύτερες ηλικίες. (Από την εμπειρία μου ως μαμά. Δε μπορώ να ξέρω αν ισχύει γενικότερα αυτή η ηλικιακή τάση). Όσο αναπτύσσεται η κοινωνικοποίησή τους, τόσο η επιρροή των συμμαθητών και των φίλων τους γίνεται μεγαλύτερη.

Στο σπίτι όμως με το που θα γίνει αντιληπτό κάτι τέτοιο το συζητάμε εξηγώντας τι σημαίνει σα λέξη ή κίνηση ή έκφραση. Επίσης τονίζουμε το πώς χρησιμοποιείται και πού μπορεί κάποιος να το συναντήσει καθώς και το τι δείχνει για αυτόν που το χρησιμοποιεί.

Μετά από τέτοια απομυθοποίηση... συνήθως το αφήνουν στην άκρη από μόνα τους.

[AthinaP]

Παράθεση:

Αρχικό μήνυμα απο AthinaP

Daphne, δεν νομίζω ότι έτσι που περιγράφεις το παιδάκι σου θα έχετε θέματα οριοθέτησης στο σχολείο. Αν και όλα είναι πιθανά, σε γενικές γραμμές έτσι όπως τα περιγράφεις, δεν προβλέπεται να είναι από τα λιγότερο οριοθετημένα το παιδί σου..

 

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς Athina. Οχι θέμα οριοθέτησης στο σχολείο δεν υπάρχει. Η αλήθεια ειναι οτι ουτε και στο σπίτι ειχα ποτε ιδιαιτερο προβλημα. Ακομα και μικρουλα στα 2 πχ τη θυμάμαι πολυ πειθαρχημένη ειδικά εξω. Καποια στιγμη ειχε φοβια με τα αυτοκίνητα. Μας εβλεπε λίγο κάτω από το πεζοδρομιο και μας τραβουσε έντρομη. Δεν ξέρω εάν φταιγαμε εμεις. Δεν της το ειχαμε υπερτονισει. Ηταν ενα από τα λίγα "Μη" και το πήρε τοσο σοβαρά? Τι να πω...Το ξεπέρασε πάντως.

 

 

 

Οι δασκάλες συνήθως έχουν θέμα με τα όρια 2-3 παιδιών περίπου σε κάθε τάξη. Αυτά τα παιδιά τείνω να πιστεύω είναι πιο πολύ ο χαρακτήρας τους να είναι έτσι, να δοκιμάζουν τα όρια πολλές φορές τη μέρα, να μην πω την ώρα, αντί για κάποιες φορές το χρόνο! Είναι θέμα χαρακτήρα και το λέω γιατί έχω παιδάκια και από τις δύο αυτές εκδοχές! Και αρκετά συχνά τα θέματα ανοίγουν γύρω από το σχολείο, γιατί η μαμά στο σπίτι θα βρει τα κουμπιά του παιδιού, να είναι η ζωή ανεκτή ή και καλή για όλους, αλλά η δασκάλα που έχει άλλα 20, συνήθως θα τα βρει σκούρα και θα πει στη μαμά κάντε κάτι! Ή μπορεί απλά το παιδί να τα βρει σκούρα.

 

Οπότε σχολίασα το συγκεκριμένο, γιατί μου κάνει εντύπωση που άνοιξες τέτοιο θέμα. Συνήθως είναι οι μαμάδες των 2-3 "ζωηρών" παιδιών που ανοίγουν θέματα τέτοια εδώ! Πάντως έχεις ένα παιδάκι που σε κρατάει και εσένα ήρεμη, είναι πολύ καλό αυτό, αλλά δεν το ξέρεις αν δεν βρεθείς από την άλλη πλευρά!

[ΑΝΝΑ24]

Θα σας πω και ένα κόλπο που βρήκα, ουσιαστικά για άμυνα.

Όταν την πιάνει η σούπερ παλαβωμάρα (δεν μπαίνω στη μπανιέρα - κλωτσάω - τσιρίζω, βγάζω έξω το μπουφάν στο ψωφόκρυο, δεν φεύγω από τη γιαγιά, έχω μια παράλογη απαίτηση που πρέπει να ικανοποιηθεί τώρα, και άλλα ωραία και γνώριμα σε όλες), της λέω: πω πω, πάλι ήρθε η γουρουνιά? που είναι? εδώ? (κοιτάω τα αυτιά). Μήπως χώθηκε εδώκοιτάω τη μύτη). Μη μου πεις ότι την κατάπιες (κοιτάω την κοιλίτσα).

Κάποια στιγμή μπαινει στο παιχνίδι και προσποιείται ότι προσπαθεί να τη βγάλει. Βάζω το χέρι μου τάχα να τη φτύσει, ή κάνω ότι τη βγάζω από τον αφαλό ή όπου μας έχει πει το παιχνίδι ότι είναι, και την πετάω έξω από το παράθυρο, ή μέσα στην τουαλέτα ή κάτι τέτοιο.

Μετά πανηγυρίζουμε και συνεχίζουμε ό,τι κάναμε ήρεμα και ωραία.

Με αυτό τον τρόπο, ουσιαστικά απομονώνω την κακή συμπεριφορά σαν μια ξεχωριστή οντότητα, και βοηθάω τη μικρή να αποστασιοποιηθεί, να βγει από την κατάσταση κρίσης, χωρίς να φανεί ότι υποχώρησε, με το κεφάλι ψηλά. (Γιατί τις περισσότερες φορές μπορεί να προσπεραστεί ο λόγος του καυγά, αλλά μένει το γινάτι). Αργότερα, σε καιρό ειρήνης, μιλάμε για όλα αυτά τα θέματα, δηλαδή προσέχω να μη φτάσω στο άλλο άκρο και της δώσω την εντύπωση ότι τη θεωρώ άμοιρη ευθυνών. (Έτσι κι αλλιώς ξέρει καλά ότι είναι παιχνίδι).

Το έκανα μια φορά και μπροστά σε μια φίλη που είναι ψυχίατρος και ζήτησα τη γνώμη της, δεν είχε αντίρρηση.

Εμένα αυτό με βοήθησε πολύ σε καταστάσεις που δεν είχα άλλη επιλογή από το να την τσουβαλιάσω ή να τσιρίξω. Επίσης προσπαθώ να αποφεύγω τα πολλά "αν δεν... τότε θα...", γιατί με νευριάζουν και μένα. Ποιός μπορεί να ζει σε συνθήκες συνεχούς απειλής?

[goody]

Εμείς έχουμε χωρίσει τους κανόνες σε τρία είδη.

 

1) Οι απαράβατοι. (Κόκκινη ζώνη):

Έχει να κάνει με την ασφάλεια των παιδιών. Σε αυτό περιλαμβάνονται πράγματα όπως, δεν πεταγόμαστε στον αυτοκινητόδρομο, δε χτυπάμε και δεν αφήνουμε να μας χτυπήσουν κτλ Γενικά λίγα πράγματα και βασικά. Αυτά που έχουν να κάνουν με τη σωματική μας ακεραιότητα.

 

2) Οι λειτουργικοί. (Πορτοκαλή ζώνη):

Έχει να κάνει με κανόνες που αφορούν τη λειτουργία του σπιτιού και την κοινωνικοποίηση. Ευγένεια, υποχρεώσεις κτλ. Αυτοί οι κανόνες όταν δεν τηρούνται, επακολουθούν συνέπειες (σχετικές με τον κανόνα που έγινε η παράβαση).

π.χ. Θέλω το τάδε παιχνίδι στο μαγαζί και χαλάω τον κόσμο; -> Τα αφήνουμε όλα και φεύγουμε αμέσως.

 

3) Οι διαπραγματεύσιμοι. (Πράσινη ζώνη):

Κανόνες που μπαίνουν κατόπιν συμφωνίας και μπορούν να διαπραγματευθούν οι όροι. π.χ. Μπορούμε να πάμε στο πάρτυ (=θα κοιμηθούμε πιο αργά από το συνηθισμένο), εφόσον όταν σε καλέσω για να φύγουμε θα έρθεις αμέσως χωρίς αντιρρήσεις.

 

 

 

Εμείς λοιπόν τα πάμε μια χαρά με την κόκκινη και την πράσινη ζώνη, η καθημερινή μας μάχη είναι η πορτοκαλί..

Έχω απογοητευτεί με μένα, δεν ξέρω πως να τον χειριστώ, με κοντράρει συνέχεια, ένα μόνιμο όχι, έχω καταντήσει να φωνάζω όλη μέρα ή να απειλώ και δεν θέλω.

Μπορείτε να μου δώσετε πρακτικές συμβουλές; Αν δεν γίνει αυτό τότε θα... Θα τι;

[mmdad]

Εμεις δεν εχουμε ορια (το εχω πει πολλες φορες). Θελεω ομως να ρωτησω σχετικα με το "Δεν σε εχω φιλο".

Ειχαν ερθει οι φιλοι των παιδιων, 2 αδελαφακια συμμαθητες με τον καθενα απο τους γιους μου να παιξουν. Καποια στιγμη ο μεγαλος μου ηρθε σε αντιπαραθεση με τον μικρο απο τους φιλους. Τοτε ο μικρος μου (ο οποιος πριν απο λιγα λεπτα ισχυριζονταν οτι ειναι ερωτευμενος με το φιλο του) ειπε: Δεν σε εχω φιλο αν δεν κανεις αυτο που θελει ο Κ.

Τι κανουμε σε αυτη την περιπτωση? Επιβραβευουμε την αδελφικη αγαπη ή εξηγουμε οτι δεν ειναι σωστο αυτο? Και ειναι ή δεν ειναι? Να υπερασπιστεις τον αδελφο σου (εστω και αν εχει αδικο) απεναντι σε τριτους?

(Απο την μαμα ζητησα συγνωμη και για τους δυο)

[Λαΐδα]

Mmdad εγω δεν θα επαιρνα θεση σε αυτη την κουβεντα. Θα τα αφηνα τα παιδια μονα τους.

 

Goody, ποια ακριβως ειναι τα θεματα πουσε δυσκολευουν πιο πολυ? ας πουμε αν ειναι η απαιτηση για αγορα παιχνιδιου σε μαγαζι, τα αφηνεις ολα και φευγεις...μια δυο, στο τελος θα καταλαβει.

[mmdad]

Mmdad εγω δεν θα επαιρνα θεση σε αυτη την κουβεντα. Θα τα αφηνα τα παιδια μονα τους.

 

 

Επενεβει γιατι ο μεγαλος ειχε ξεφυγει και ηταν απειλιτικος προς το αλλο παιδακι που κοντευε να βαλει τα κλαματα. Ο μικρος στην προσπαθια να συμβιβασει τα πραγματα ηθελε να πεισει τον φιλο του να κανει οτι και αυτος (δηλαδη το χατηρι του αδελφου του).

 

Παντως σαν εκφραση το "δεν θα ειμαι φιλος σου" το εχουν μαθει απο το σχολειο γιατι δεν εχουν φιλους εκτως.. Εγω προσπαθω να τους πισω να λενε "δεν θελω να παιξω μαζι σου τωρα" (γιατι βεβαια μετα πο 5 λεπτα θα ειναι παλι φιλοι)

[Λαΐδα]

Εμας οταν ερχονται παιδακια πσπιτι και ξαφνικα ακουω ΄διαφωνιες΄, παω κοντα, δεν ρωταω ποιος και τι, ξαναλεω αλλη μια φορα οτι ολα τα παιδακια πρεπει να παιζουν μαζι, οτι ο καθενας εχει τη σειρα του μπλα μπλα και φευγω. περιεργως ολα μπαινουν σε μια σειρα μεχρι τηνε πομενη φορα βεβαια

[robenula]

κοριτσια η μικρη μου 2 και κατι εχει μανια να τρεχει στο δρομο κυριωσ αν παμε σουπερμαρκετ και ξεκαρδιζεται στα γελια.της εξηγω λεει νωμη μαμα,δηλαδη συγγνωμη αλλα παλι τρελλοκομειο.ποτε θα με υπολογιζει περισσοτερο?

[ΑΝΝΑ24]

κοριτσια η μικρη μου 2 και κατι εχει μανια να τρεχει στο δρομο κυριωσ αν παμε σουπερμαρκετ και ξεκαρδιζεται στα γελια.της εξηγω λεει νωμη μαμα,δηλαδη συγγνωμη αλλα παλι τρελλοκομειο.ποτε θα με υπολογιζει περισσοτερο?

 

Είναι μικρή ακόμη, εσυ συνέχισε να της επαναλαμβάνεις αυτά που πρέπει, και μια μέρα θα δεις να πιάνουν.

[goody]

Goody, ποια ακριβως ειναι τα θεματα πουσε δυσκολευουν πιο πολυ? ας πουμε αν ειναι η απαιτηση για αγορα παιχνιδιου σε μαγαζι, τα αφηνεις ολα και φευγεις...μια δυο, στο τελος θα καταλαβει.

 

Εχουμε προβλημα στις υποχρεωσεις και στην κοινωνικοποιηση.

Στα ''ακραια'' πχ τα αφηνω ολα και φευγω, το'χω! Στα πιο ντεμι το χανουμε το παιχνιδι...

Γενικα δεν ακουει, ειναι αρκετα εγωιστης, θελει να κανει το δικο του, ειναι πολυ κοινωνικος, ομιλητικος και εξυπνος αλλα πολυ ανυπακουος σε κανονες.

Προσφατα παραδειγματα μια που λειψαμε για ολιγοημερες διακοπες, ειμαστε στην τραπεζαρια για πρωινο και δεν θελει να φαει τιποτα (ειναι και κακοφαγος), αρχιζει και κανει ψιλοφασαρια, μιλαει δυνατα, ριχνει ''καταλαθος'' το παιχνιδι του κατω, σηκωνεται απο την καρεκλα του κλπ. Του λεω να μην φωναζει, ειμαστε σε ξενοδοχειο κλπ αλλα δεν χαμπαριαζει, τι να κανω? Να αρχισω τα απειλητικα? Δεν πιανουν...Ουτε τα επιβραβευτικα τον νοιαζουν.

Προσπαθω να τον ντυσω, τραβιεται, φευγει, χοροπηδαει, μου βγαζει την ψυχη...καθε μερα...

Για να φαει, για να μπει για μπανιο, για να πλυνει δοντια, για να καθαρισει το δωματιο του, 9 στις 10 φορες θα μου βγαλει την ψυχη, δεν θελει.

Και στην κοινωνικοποιηση το βασικο προβλημα ειναι οτι βαραει, βασικα αν δεν γινει κατι οπως το θελει ορμαει, ειναι οξυθυμος.

Τα εχουμε χιλιοσυζητησει, εχει μπει τιμωρια, του εχω παρει παιχνιδι, τον επιβραβευω στη θετικη συμπεριφορα αλλα τα ιδια...

Και δεν γινεται ουτε γυμνος να μεινει, ουτε νηστικος, ουτε να κανω πως δεν ακουω οταν φωναζει, ουτε να πηγαινει σε διπλανα τραπεζια που καθονται αγνωστοι και να πιανει κουβεντα.

Γενικα κανει σαν κακομαθημενο και εχω φρικαρει γιατι αληθεια προσπαθω να του μαθω τροπους και ρουτινα αλλα δεν τα καταφερνω καλα μαλλον...

 

Edit και αλλο παραδειγμα που το εκανε μολις και το θυμηθηκα μιας και γινεται συχνα, αν δει καποιον (απο εμας) να κοιμαται τον ξυπναει, ειτε μιλωντας/φωναζοντας μεστο αυτι του, ειτε με καποιο παιχνιδι ή με σπρωξια... του το εχουμε πει με ολους τους τροπους οτι ειναι πολυ κακο κλπ και με το καλο και με το αγριο, ε τωρα μολις το ξαναεκανε...ουφ!

[Λαΐδα]

Robenula συμφωνω με Αννα...ειναι μικρουλα ακομη. Το μονο που ισως εκανα ειναι να επιβραβευω αν καποια μερα δεν ετρεχε ας πουμε....

Goody....δυσκολη περιπτωση . Θα σου πω καποιες σκεψεις μου αλλα δεν ξερω αν εχω ΄πιασει ΄ το παιδι...αν βοηθησουν εχει καλως.

1) Γενικα δεν ακουει, ειναι αρκετα εγωιστης, θελει να κανει το δικο του, ειναι πολυ κοινωνικος, ομιλητικος και εξυπνος αλλα πολυ ανυπακουος σε κανονες.

Δεν ξερω αν το χαρακτηρισεις μπροστα του αλλα γενικα καλο ειναι να το αποφευγουμε αυτο. Γιατι αποδεχεται και αυτο με τη σειρα του οτι οκ εχω τα ΄καλα ΄ μου αρα μπορω να εχω και τα ΄κακα ΄ μου. Στο δικο μου το δευτερο παντα του λεω ποσο καλο παιδι και ηρεμο ειναι, καμια σχεση!!!, αλλα παντα καμαρωνει και χει ηρεμησει οντως πολυ.

 

2) ειμαστε στην τραπεζαρια για πρωινο και δεν θελει να φαει τιποτα (ειναι και κακοφαγος), αρχιζει και κανει ψιλοφασαρια, μιλαει δυνατα, ριχνει ''καταλαθος'' το παιχνιδι του κατω, σηκωνεται απο την καρεκλα του κλπ. πρωτον του παιρνεις το παιχνιδι που πεταξε και καλα το πετας. Αφου δεν το θελει, δεν θα το εχει...ηρεμα....χωρις νευρα. δευτερον του εξηγεις οτι ενοχλει για αυτο θα πρεπει να τον βγαλει εξω ο κυριος ο ΄μετρ ΄δηλαδη. Του εξηγεις οτι οι υπολοιποι θα κατσουν γιατι δεν ενοχλουν. Στη χειροτερη ο μετρ θα πρεπει να του κανει οντως μια παρατηρηση μηπως και φοβηθει. σε τετοιες περιπτωσεις βεβαια και εσυ θα πρεπει να φροντισεις να εχεις μαζι σου κατι που θα του αποσπα την προσοχη...καποιο παιχνιδακι που θα απασχοληθει γιατι συνηθως αυτα τα κανουν απο τη βαρεμαρα τους.

 

3) Προσπαθω να τον ντυσω, τραβιεται, φευγει, χοροπηδαει, μου βγαζει την ψυχη...καθε μερα... εκεινη την ωρα του λες ΄φυγε, θα σε αφησω ετσι πχ γυμνο, βρωμικο, χωρις ωραια ρουχα γιατι με κουρασες. ΄ Συνηθως ερχονται μονα τους μετα απο λιγο.

 

4) Και στην κοινωνικοποιηση το βασικο προβλημα ειναι οτι βαραει, βασικα αν δεν γινει κατι οπως το θελει ορμαει, ειναι οξυθυμος. εκεινη την ωρα που ορμαει καταρχην τον αρπαζεις και φευγεις....στο δικο μου παιδιθα τον απειλουσα οτι αν ξαναχτυπησει θα φωναξω το μπαμπα του αλλου παιδιου για να τον μαλωσει. Επισης οταν σου ζητησει να πατε καπου να παιξει, τουλαχιστον μια φορα να αρνηθεις λεγοντας του οτι δεν τον πας επειδη φερεται ετσι. Και οτι θα τον πΑς μονο αν εισαι σιγουρη οτι δεν θα φερθει ετσι.

 

5) αλλα δεν τα καταφερνω καλα μαλλον και εδω ειναι το κλειδι.....το παιδι το νιωθει οτι δεν εισαι σιγουρη και ακομη δοκιμαζει τα ορια σου. Μαλλον θα πρεπει να γινεις πιο αυστηρη στα ορια και τις τιμωριες σου αλα κυριως πιο σιγουρη και απολυτη για αυτο που κανεις.

 

Για τον υπνο νομιζω οτι πολλα παιδια το κανουν σε αυτη την ηλικια....οι δικοι μου παντως το κανουν. ο πρωτος το εκανε πιο πολυ, ο δευτερος το κανει μονο αν δεν εχει παρεα.

[ΑΝΝΑ24]

Goody μου, έγραψες τη ζωή μου πριν από 2 χρόνια. Πόσο είναι ο μικρός?

Το βασικό που θέλω να σου πω και είναι πολύ σημαντικό: είναι φάση.

Δεν αντιπροσωπεύει ούτε το χαρακτήρα του, ούτε τη δική σου ικανότητα σαν μαμά. Και σίγουρα θα λειανθεί με τον καιρό, εως και θα εξαφανιστεί.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ξύλο έχω φάει, τι δαγκωνιές, τι να ορμάει σαν πίτμπουλ μόλις της χαλάγαμε χατήρι, τι να εκσφενδονίζει τα DVD πάνω στην τηλεόραση επειδή είπα ότι είναι ώρα για ύπνο και θα το κλείσουμε, τι φάπες έχω φάει για να κάνει μπάνιο, τι να κάθομαι μια ώρα με τη μέση λυγισμένη να βγάζει σουβλιές κι εκείνη να πηδάει πάνω στο κρεβάτι και να μην τη φτάνω να της βάλω βρακί, τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω...

Και φυσικά, μην έκανε κανείς να κλείσει τα μάτια του (εγώ, ο πατέρας της, γιαγιάδες και παπούδες, ΓΚΑΠΑΝΤΟΥΠ φάε μια μες στη μούρη).

 

Πληροφοριακά, τώρα (στα 5) είναι περίπου άψογη (αναλογικά με την ηλικία της φυσικά).

 

Αν τα ξαναζούσα, μάλλον θα άλλαζα τα εξής:

 

Να είσαι και να φαίνεσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ψυχραιμία, ήρεμη φωνή και, αν χρειαστεί, σκληρότητα (πχ πετάς με άνεση το αγαπημένο και πανάκριβο κουκλάκι στα σκουπίδια αν το εκσφενδονίζει). Χωρίς φωνές, χωρίς να φαίνονται τα νεύρα σου.

 

Σε δημόσιο χώρο, ηδονίζονται όταν δουν ότι σε έχουν φέρει σε απόγνωση. Όσο αγχώνεσαι, τόσο ανεβάζουν ένταση. Ψιλοκάνε το κορόιδο. Αν γυρίσει κάποιος παρεβρισκόμενος και σου πει "και μεις μεγαλώσαμε παιδιά...", φέρε το θέμα στο φόρουμ να τον κράξουμε ομαδικά.

 

Όταν πρέπει να πλυθεί, ντυθεί κλπ, αν δεν πιάσει ο αντιπερισπασμός (ΑΑΑ δε σου είπα τι έπαθε η Θεόκουφη αρκούδα και το τρίτο πόδι της...), τότε το γυρίζουμε σε στιβαρό κεφαλοκλείδωμα ΑΛΛΑ χωρίς φωνές και παρακάλια.

 

Μην κάνεις κάτι που δεν είναι του χαρακτήρα σου (τσιρίδες, ξύλο ...).

Θα σε φάνε οι τύψεις.

 

Όπως έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα, ΥΠΟΜΟΝΗ. Κι αν δεν τα πολυκαταφέρεις, θα περάσει έτσι κι αλλιώς.

 

Μετά θα γράφεις εδώ εμπειρίες για τις επόμενες!

[alcyon]

κοριτσια η μικρη μου 2 και κατι εχει μανια να τρεχει στο δρομο κυριωσ αν παμε σουπερμαρκετ και ξεκαρδιζεται στα γελια.της εξηγω λεει νωμη μαμα,δηλαδη συγγνωμη αλλα παλι τρελλοκομειο.ποτε θα με υπολογιζει περισσοτερο?

 

Νομίζει πως παίζετε κυνηγητό. Δεν έχει καταλάβει πόσο σοβαρό είναι. Την επόμενη φορά, εξήγησέ της πως θα έρθει μαζί σου μόνο αν είναι προσεκτική και δεν βγαίνει στο δρόμο. Ενημέρωσέ την επίσης πως αν βγει στο δρόμο και κινδυνεύσει, τότε επειδή αυτό θα είναι επικίνδυνο, δε μπορείτε να συνεχίσετε τη βόλτα σας, επομένως θα πρέπει να γυρίσετε αμέσως σπίτι. Να είσαι έτοιμη ψυχολογικά πως για 1-2 φορές τα ψώνια θα σου μείνουν στη μέση, γιατί πράγματι θα χρειαστεί να τα παρατήσεις και να φύγεις. Αυτό πρέπει να το κάνεις, όσο κι αν εκείνη λέει πως "δε θα το ξανακάνει".

Εφόσον έγινε η "ζαβολιά" τώρα, η συνέπειαείναι να φύγετε τώρα.

Το να πει "δε θα το ξανακάνω" αφορά το μέλλον και δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση την τωρινή συνέπεια.

 

 

Εμείς λοιπόν τα πάμε μια χαρά με την κόκκινη και την πράσινη ζώνη, η καθημερινή μας μάχη είναι η πορτοκαλί..

Έχω απογοητευτεί με μένα, δεν ξέρω πως να τον χειριστώ, με κοντράρει συνέχεια, ένα μόνιμο όχι, έχω καταντήσει να φωνάζω όλη μέρα ή να απειλώ και δεν θέλω.

Μπορείτε να μου δώσετε πρακτικές συμβουλές; Αν δεν γίνει αυτό τότε θα... Θα τι;

Αφού τα πάτε καλά με την κόκκινη ζώνη, σημαίνει πως το παιδί αντιλαμβάνεται από όρια.

Τα πάτε επίσης καλά και στην πράσινη ζώνη, άρα είναι ικανός σε κοινές αποφάσεις και μπορεί να τηρεί αυτά που βάζετε από κοινού.

Έχει όλα τα εφόδια για να ανταποκριθεί και στην πορτοκαλί!

Αρκεί να έχει συνέπειες στις πράξεις του κάθε φορά τις ίδιες. Συνέπειες που να σχετίζονται με την πράξη του.

 

 

....

Γενικα δεν ακουει, ειναι αρκετα εγωιστης, θελει να κανει το δικο του, ειναι πολυ κοινωνικος, ομιλητικος και εξυπνος αλλα πολυ ανυπακουος σε κανονες.

Προσφατα παραδειγματα μια που λειψαμε για ολιγοημερες διακοπες, ειμαστε στην τραπεζαρια για πρωινο και δεν θελει να φαει τιποτα (ειναι και κακοφαγος), αρχιζει και κανει ψιλοφασαρια, μιλαει δυνατα, ριχνει ''καταλαθος'' το παιχνιδι του κατω, σηκωνεται απο την καρεκλα του κλπ. Του λεω να μην φωναζει, ειμαστε σε ξενοδοχειο κλπ αλλα δεν χαμπαριαζει, τι να κανω? Να αρχισω τα απειλητικα? Δεν πιανουν...Ουτε τα επιβραβευτικα τον νοιαζουν.

Εφόσον γνωρίζεις ήδη τη συμπεριφορά. Δοκίμασε να ξεκινήσεις με προσυνεννόηση. Εξηγείς πως για να μείνετε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, οφείλετε να φέρεστε όλοι με συγκεκριμένο τρόπο. Μπαίνουν εκεί μόνο όσοι μπορούν να φερθούν "όπως πρέπει". (Εξηγείς τι σημαίνει αυτό, συγκεκριμένα).

Αν δεις λοιπόν πως δεν το καταφέρνει, τον παίρνεις και φεύγεις (όπως στο παραπάνω με το super market).

 

 

Αν όμως...

νομίζεις πως το κάνει επειδή π.χ. δε θέλει να φάει ή βαρέθηκε και ο στόχος του είναι να φύγετε...τότε στο χειρισμό ίσως χρειάζεται να προσθέσετε και άλλη συνέπεια.

π.χ. Κρίμα που φύγαμε βιαστικά και δεν προλάβαμε να φάμε. Γι' αυτό θα καθυστερήσουμε να πάμε στην παιδική χαρά, μιας και πρέπει να βγούμε έξω να πάρουμε κάτι για φαγητό. (... ή κάτι τέτοιο).

 

Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή... (είναι και η ώρα λίγο δύσκολη).

 

...

Και δεν γινεται ουτε γυμνος να μεινει,

Αν πρέπει να ντυθείτε για να βγείτε για παιδική χαρά... του λες "δεν πειράζει, ας αργήσουμε στην παιδική χαρά".

Αν πρέπει να ντυθείτε για υποχρέωση π.χ. σχολείο, επίσκεψη κτλ ... τότε του λες "αν δε θες να ντυθείς, έλα και έτσι... και ξεκινάς να τον πάρεις... όπως είναι! Στην αρχή νομίζουν πως το κάνεις πλάκα... μα μόλις ανοίξει η πόρτα και κάνεις λίγα βήματα, έτσι... κολλάει... και υπαναχωρεί.

 

Η μεγαλύτερη αντίσταση που συνάντησα είναι με άρνηση για παπούτσια η οποία ήταν πάνω σε εκδήλωση κρίσης θυμού, ενώ έπρεπε παράλληλα να ντύσω/ταΐσω/ετοιμάσω και άλλα τρία παιδιά για να φύγουμε για το σχολείο τους και να πάω κι εγώ στη δουλειά μου. Εκεί της είπα "αν δεν τα βάλεις, έλα ξυπόλητη!" Περάσαμε την αυλή με τα καλτσάκια... μετά αγκαλιά γιατί έχει χωματόδρομο ενώ εκείνη φώναζε, τσίριζε ... (κλασική κρίση θυμού δηλαδή) και στο αυτοκίνητο... έβαλε τα παπούτσια μόνη της, χωρίς να της πω τίποτα.

 

ουτε νηστικος,

Τι θα γίνει αν δεν τον κυνηγήσεις για φαγητό; Αν δηλαδή βάλεις στο τραπέζι το πιάτο του, τον καλέσεις να έρθει και μετά τίποτα άλλο. Αν δε φάει, του λες απλά πως θα το αφήσεις στο τραπέζι για να το βρει όταν πεινάσει. Στο μεταξύ το φαγητό έρχεται με σειρά. Δηλαδή αν δεν τελειώσει η σειρά του μεσημεριανού, δε μπορούμε να περάσουμε στο απογευματινό. (Αυτό για να μην αναζητήσει-απαιτήσει εναλλακτικές τροφές).

 

Το φαγητό το μετράω στο σύνολο της ημέρας. Δηλαδή μπορεί να μη φάει καλό μεσημεριανό, αλλά να φάει διπλό βραδινό. Άρα συνολικά είναι "οκ". Επομένως, το να μετατοπιστεί λίγο ένα γεύμα για μια ή δύο φορές δε λέει και κάτι.

 

Στο δικό μας σπίτι, αν κάποιος δε θέλει να φάει, δεν του δίνει κανένας σημασία. Κινδυνεύει να ψοφήσει της πείνας!

Μέχρι στιγμής δεν έχουμε θύματα!

 

 

Επιμονή και υπομονή... έχει την ικανότητα να μπει σε μια σειρά και έχεις την ικανότητα να τον φέρεις στα νερά σου.

Σίγουρα δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια... Αναφέρω τι έχω κάνει στα δικά μου και έπιασε. Έτσι για μια διαφορετική ιδέα... Καλά κουράγια σε όλες μας!

[Daphne-]

Οπότε σχολίασα το συγκεκριμένο, γιατί μου κάνει εντύπωση που άνοιξες τέτοιο θέμα. Συνήθως είναι οι μαμάδες των 2-3 "ζωηρών" παιδιών που ανοίγουν θέματα τέτοια εδώ! Πάντως έχεις ένα παιδάκι που σε κρατάει και εσένα ήρεμη, είναι πολύ καλό αυτό, αλλά δεν το ξέρεις αν δεν βρεθείς από την άλλη πλευρά!

Το άνοιξα από ενδιαφέρον για τον τρόπο που χρησιμοποιούν και άλλοι για την οριοθέτηση. Γιατί πολλοί ειπαμε στο θέμα της σωματικής τιμωρίας ότι δεν μας "κάνει", δεν μας κάνει και η φωνή, αρα πώς?

 

Εμένα το παιδάκι μου δεν με κρατάει καθόλου ήρεμη...

Το καλοκαίρι π.χ. περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο με κρίσεις θυμού (χτυπιόταν κάτω ουρλιάζοντας έως μισή ώρα) και πολλήηηηηηηηηηηηηη γκρίνια. Μερικές φορές η γκρίνια ξεκινούσε από το τίποτα. Δηλαδή δεν ζητούσε κάτι και αρνιόμουν. Γκρίνιαζε για να γκρινιάξει....

Οχι δεν έχω αυτό που λέμε "ήσυχο και βολικό" παιδί...

 

Θα σας πω και ένα κόλπο που βρήκα, ουσιαστικά για άμυνα.

Όταν την πιάνει η σούπερ παλαβωμάρα (δεν μπαίνω στη μπανιέρα - κλωτσάω - τσιρίζω, βγάζω έξω το μπουφάν στο ψωφόκρυο, δεν φεύγω από τη γιαγιά, έχω μια παράλογη απαίτηση που πρέπει να ικανοποιηθεί τώρα, και άλλα ωραία και γνώριμα σε όλες), της λέω: πω πω, πάλι ήρθε η γουρουνιά? που είναι? εδώ? (κοιτάω τα αυτιά). Μήπως χώθηκε εδώκοιτάω τη μύτη). Μη μου πεις ότι την κατάπιες (κοιτάω την κοιλίτσα).

Κάποια στιγμή μπαινει στο παιχνίδι και προσποιείται ότι προσπαθεί να τη βγάλει. Βάζω το χέρι μου τάχα να τη φτύσει, ή κάνω ότι τη βγάζω από τον αφαλό ή όπου μας έχει πει το παιχνίδι ότι είναι, και την πετάω έξω από το παράθυρο, ή μέσα στην τουαλέτα ή κάτι τέτοιο.

Μετά πανηγυρίζουμε και συνεχίζουμε ό,τι κάναμε ήρεμα και ωραία.

Με αυτό τον τρόπο, ουσιαστικά απομονώνω την κακή συμπεριφορά σαν μια ξεχωριστή οντότητα, και βοηθάω τη μικρή να αποστασιοποιηθεί, να βγει από την κατάσταση κρίσης, χωρίς να φανεί ότι υποχώρησε, με το κεφάλι ψηλά. (Γιατί τις περισσότερες φορές μπορεί να προσπεραστεί ο λόγος του καυγά, αλλά μένει το γινάτι). Αργότερα, σε καιρό ειρήνης, μιλάμε για όλα αυτά τα θέματα, δηλαδή προσέχω να μη φτάσω στο άλλο άκρο και της δώσω την εντύπωση ότι τη θεωρώ άμοιρη ευθυνών. (Έτσι κι αλλιώς ξέρει καλά ότι είναι παιχνίδι).

 

Εγώ της δίνω ένα ρόλο που μου αρέσει/βολευει. Δηλαδή π.χ. όταν βλέπω ότι ετοιμάζεται να κάνει κάτι επικίνδυνο λέω δυνατά στο μπαμπά της ή σε κάποιον άλλο που είναι παρών " ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ"

Αμέσως παίρνει το ρόλο που της δίνουμε...

 

Οσον αφορά αυτό "Επίσης προσπαθώ να αποφεύγω τα πολλά "αν δεν... τότε θα...", γιατί με νευριάζουν και μένα. Ποιός μπορεί να ζει σε συνθήκες συνεχούς απειλής?

Το έκοψα τελειως. Ουτε κι εγω αντεχα τον εαυτό μου και της δημιουργουσε ένταση και θυμό. Θεωρώ οτι έκανα μεγάλο σφάλμα που την εκβίαζα. Γιατί πρόκειται για εκβιασμό. Καλύτερα αυτος ο τρόπος να χρησιμοποιέιται με θετικό πρόσημο .

[Daphne-]

Το "δε σε έχω φίλο" άρχισε να το λέει και η κόρη μου, κυρίως όταν έρχεται κάποιο παιδί σπίτι μας ή πηγαίνουμε και φτάνει η ώρα του αποχωρισμού.

 

Τότε από τη στεναχώρια της αρχίζει: "δε σε έχω φίλη", "δεν θα σε ξανακαλέσω στο πάρτυ μου" και άλλα πολλά που θα πληγώσουν το άλλο παιδί. Αυτό έγινε έντονα αν θυμάμαι καλά το Νοέμβριο με την κολλητή της. Εκτοτε το συζητήσαμε, κάναμε και πρόβες μεταξύ μας, είπαμε οτι όταν είμσατε στεναχωρημένοι λέμε οτι ειμαστε στεναχωρημένοι. Στην τελευταία συνάντηση με την κολλητή αγκαλιάστηκαν και ειπαν "γεια". (Οχι τιποτα αλλο, αλλά ντρέπομαι και τους άλλους γονείς σε τέτοιες φάσεις)

 

 

Daphne- για την επιρροή που λες. Ναι, σαφώς μιμούνται, ειδικά κάτι εντελώς έξω από συνήθειες μπορεί να τους κάνει εντύπωση και να το δοκιμάσουν.Όχι τόσο έντονα στα 4 χρόνια, όσο το συναντάς στις μεγαλύτερες ηλικίες. (Από την εμπειρία μου ως μαμά. Δε μπορώ να ξέρω αν ισχύει γενικότερα αυτή η ηλικιακή τάση). Όσο αναπτύσσεται η κοινωνικοποίησή τους, τόσο η επιρροή των συμμαθητών και των φίλων τους γίνεται μεγαλύτερη.

Στο σπίτι όμως με το που θα γίνει αντιληπτό κάτι τέτοιο το συζητάμε εξηγώντας τι σημαίνει σα λέξη ή κίνηση ή έκφραση. Επίσης τονίζουμε το πώς χρησιμοποιείται και πού μπορεί κάποιος να το συναντήσει καθώς και το τι δείχνει για αυτόν που το χρησιμοποιεί.

Μετά από τέτοια απομυθοποίηση... συνήθως το αφήνουν στην άκρη από μόνα τους.

Διάβασα στην Αυτοβιογραφία ενός σκιάχτρου, οτι η μίμηση γίνεται άκριτα και απόλυτα μέχρι την ηλικία των 7. Παραθέτει μάλιστα ένα πείραμα με καπέλα.

Δηλαδή ανω των 7 είναι πιο συνειδητές οι επιλογές τους και χωράει περισσότερη συζήτηση.

Πολλοί γονείς από αυτούς που γνωρίζω αποκλείουν παιδιά για το λόγο αυτό.

Προσωπικά δεν το κάνω. Ωστόσο από μέρους μας απαιτεί 2πλή και τριπλή δουλειά κάποιες φορές για να επανέλθουν τα όρια.

 

Μια φορά εως τώρα έχω αποκλείσει παιδί από τον φιλικό μας κύκλο γιατί τη χτύπησε δυνατά όταν ηταν 1,5 ετων κι εκείνος 11. Λόγω επικινδυνότητας. Ωστόσο μετά το συμβάν αυτό, αρχισε και η μικρή μου να χτυπάει. Ισως μιμήθηκε. Ισως τυχαίο. Τι να πω....

[goody]

Σας ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες!

Για το θεμα του φαγητου συνειδητα δεν ειμαι αυστηρη γιατι εχω δοκιμασει ολους τους τροπους και απλα καταληγει να μην τρωει τιποτα και ουτε που τον νοιαζει.

Για τα υπολοιπα, προσπαθω να μην τον χαρακτηριζω, καμια φορα πανω στα νευρα μου του λεω οτι ειναι πολυ ατακτος αλλα ναι δεν πρεπει... οσες φορες τον εχω βαλει σε ρολο (τι καλο παιδι που δεν κανει το ταδε πραγμα) απλα με κοιταει παραξενεμενος και συνεχιζει να το κανει...Δεν ειναι κακο παιδακι, καταλαβαινει οτι κανει κατι λαθος και πολλες φορες ζηταει συγνωμη και μου λεει απο μονος του οτι καμια φορα του ερχεται στο κεφαλι του να κανει μια αταξια και δεν μπορει να κρατηθει

Μια φορα δοκιμασα να βαλουμε κανονες με επιβραβευση, ζωγραφισα σε ενα χαρτι πεντε κανονες και τις 7 μερες της εβδομαδας, απλα πραγματα, δεν φωναζουμε, δε βαραμε, τρωμε το φαγητο, μαζευουμε τα παιχνιδια. Αν τηρουσε απο 3 κανονες και πανω θα ειχε και ενα ''δωρακι'' πχ ζελεδακια κλπ. Μονο αν εχανε και τους 5 κανονες θα ειχε αρνητικη συνεπεια να μην διαβασουμε παραμυθι το βραδυ. Παιδια, το αντεξε 2 μερες, τον επνιγε! Το κοιταγε, το ξανακοιταγε, καθε φορα που πηγαινε να κανει κατι κακο του θυμιζα τον κανονα και αλλαζε χρωμα! Τελικα την δευτερη μερα πηγε και εσκισε το χαρτι και το πεταξε στα σκουπιδια και μου λεει δεν μαρεσουν οι κανονες μην ξανακανεις το χαρτι! Ειχε αγχωθει το καημενο! Μετα ακουγε για λιγες μερες ομως! (υδροχοακι, δεν μπορουν κανονες λεμε!)

Το σηκωνομαι και φευγω ή το ακυρωνω μια βολτα δεν ειναι παντα ευκολο να εφαρμοστει, εσεις τι ενδιαμεσες συνεπειες εφαρμοζετε? Πχ θεση ηρεμιας/τιμωριας που καθεται για λιγα λεπτα?

[Daphne-]

Το σηκωνομαι και φευγω ή το ακυρωνω μια βολτα δεν ειναι παντα ευκολο να εφαρμοστει, εσεις τι ενδιαμεσες συνεπειες εφαρμοζετε?

Δεν είναι εύκολο. Με πονάει και μένα. Ωστόσο όταν το έχω πει προειδοποιητικά το έχω κάνει. Τελευταία φορά πρόσφατα που αργούσε να ντυθεί. Ηταν να πάμε στο σ.μ και μετά στον παππού της. Τελικά το ματαίωσα, έπιασε και βροχή, οπότε δεν μπορούσαμε να πάμε έτσι κι αλλιώς (θα πηγαίναμε με τα πόδια).

 

Εκλαψε και στεναχωρήθηκα κι εγώ, αλλά εφαρμόστηκε. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Το ειπα. Μου έσπασαν τα νευρα. Επιασε βροχη.

 

Ενδιάμεση συνέπεια ειναι να της κοινοποιώ τη διάθεση μου και τις προθέσεις μου με αφορμή τη διάθεση μου. Πχ. "στεναχωρήθηκα και πολύ φοβάμαι οτι δεν θα θέλω να παιξω μαζί σου". Την αλήθεια έτσι απλά.

 

Ψέμμα εφαρμοσα για λίγο στη γκρίνια. Οτι με τη γκρίνια, χαλάνε τα παιχνίδια και πρέπει να τα πάω αποθήκη. Αλλά το κατάλαβε. Μου ειπε "Ψέμματα λες, δε χαλάνε"! Της απάντησα οτι οντως λέω για να σε κάνω να σταματήσεις, επειδή πονάει το κεφάλι μου.

Δεν ξαναλέω ουτε για αστείο. Οριοθετήθηκα!

[ΑΝΝΑ24]

Δεν είναι εύκολο. Με πονάει και μένα. Ωστόσο όταν το έχω πει προειδοποιητικά το έχω κάνει. Τελευταία φορά πρόσφατα που αργούσε να ντυθεί. Ηταν να πάμε στο σ.μ και μετά στον παπού της. Τελικά το ματαίωσα, έπιασε και βροχή, οπότε δεν μπορούσαμε να πάμε έτσι κι αλλιώς (θα πηγαίναμε με τα πόδια).

 

Εκλαψε και στεναχωρήθηκα κι εγώ, αλλά εφαρμόστηκε. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Το ειπα. Μου έσπασαν τα νευρα. Επιασε βροχη.

 

Ενδιάμεση συνέπεια ειναι να της κοινοποιώ τη διάθεση μου και τις προθέσεις μου με αφορμή τη διάθεση μου. Πχ. "στεναχωρήθηκα και πολύ φοβάμαι οτι δεν θα θέλω να παιξω μαζί σου". Την αλήθεια έτσι απλά.

 

Ψέμα εφαρμοσα για λίγο στη γκρίνια. Οτι με τη γκρίνια, χαλάνε τα παιχνίδια και πρέπει να τα πάω αποθήκη. Αλλά το κατάλαβε. Μου ειπε "Ψέμματα λες, δε χαλάνε"! Της απάντησα οτι οντως λέω για να σε κάνω να σταματήσεις, επειδή πονάει το κεφάλι μου.

Δεν ξαναλέω ουτε για αστείο. Οριοθετήθηκα!

 

 

Καλά, τι γέλιο, κι εγώ να δεις πως έχω οριοθετηθεί. Δε λέω ψέμματα και ανακρίβειες, δεν τρώω στο σαλόνι, δεν μασουλάω σοκολάτες, μιλάω σε όλους με το σεις και με το σας, δε μένω με βρεμμένα μαλλιά, δε βάφω τα νύχια μου γιατί είναι ανθυγιεινό...

 

Λες αυτό να εννοούν ότι άμα κάνεις παιδιά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος?:-P

[miriki]

Καλά, τι γέλιο, κι εγώ να δεις πως έχω οριοθετηθεί. Δε λέω ψέμματα και ανακρίβειες, δεν τρώω στο σαλόνι, δεν μασουλάω σοκολάτες, μιλάω σε όλους με το σεις και με το σας, δε μένω με βρεμμένα μαλλιά, δε βάφω τα νύχια μου γιατί είναι ανθυγιεινό...

 

Λες αυτό να εννοούν ότι άμα κάνεις παιδιά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος?:-P

 

Πριν από χρόνια είχα δει μια καταπληκτική γελοιογραφία. Ένα ποντίκι ήταν μέσα σε ένα λαβύρινθο και έλεγε σε ένα άλλο που ήταν απέξω: άσε τον εκπαιδεύσει τον ερευνητή τέλεια, κάθε φορά που φτάνω στο τέλος του λαβυρίνθου με ρίχνει φαγητό. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι το πειραματόζωο κάθε φορά.

 

Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ. Οριοθετημένη. Πλήρως. Αν και καμιά φορά χρησιμοποιώ και το μπαλαντέρ αφού εγώ είμαι μεγάλη μπορώ. Όταν θα γίνεις κι εσύ ν ετών (π.χ. για το σφυρί είπα 16, για το φαγητό στο σαλόνι είπα 18 και θα έχεις δικό σου σπίτι) θα μπορείς κι εσύ. Για το μαχαίρι είχα πει 6 αλλά επειδή δεν τρώμε ψωμί για να σπρώχνει τη μπουκιά του μάλλον θα του μάθω μαχαιροπίρουνο το καλοκαίρι σχεδόν 5.

[Daphne-]

Καλά, τι γέλιο, κι εγώ να δεις πως έχω οριοθετηθεί. Δε λέω ψέμματα και ανακρίβειες, δεν τρώω στο σαλόνι, δεν μασουλάω σοκολάτες, μιλάω σε όλους με το σεις και με το σας, δε μένω με βρεμμένα μαλλιά, δε βάφω τα νύχια μου γιατί είναι ανθυγιεινό...

 

Λες αυτό να εννοούν ότι άμα κάνεις παιδιά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος?:-P

Χαχα! Ασε αυτό με το νύχι και το βάψιμο τι τραβάμε....Ακόμα και το τακούνι τείνω να κόψω....Επίσης έχω σταματήσει κι εγώ να λέω "κακές" λέξεις. Και μου λείπει ώρες ωρες, να εκτονωθώ βρε παιδί μου!

 

Πριν από χρόνια είχα δει μια καταπληκτική γελοιογραφία. Ένα ποντίκι ήταν μέσα σε ένα λαβύρινθο και έλεγε σε ένα άλλο που ήταν απέξω: άσε τον εκπαιδεύσει τον ερευνητή τέλεια, κάθε φορά που φτάνω στο τέλος του λαβυρίνθου με ρίχνει φαγητό. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι το πειραματόζωο κάθε φορά.

 

Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ. Οριοθετημένη. Πλήρως. Αν και καμιά φορά χρησιμοποιώ και το μπαλαντέρ αφού εγώ είμαι μεγάλη μπορώ. Όταν θα γίνεις κι εσύ ν ετών (π.χ. για το σφυρί είπα 16, για το φαγητό στο σαλόνι είπα 18 και θα έχεις δικό σου σπίτι) θα μπορείς κι εσύ. Για το μαχαίρι είχα πει 6 αλλά επειδή δεν τρώμε ψωμί για να σπρώχνει τη μπουκιά του μάλλον θα του μάθω μαχαιροπίρουνο το καλοκαίρι σχεδόν 5.

:lol::lol:

Πάντως χωρίς πλάκα γι αυτό έβαλα στην υπογραφή μου αυτό. Οτι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, πρέπει να αυτοβελτιωνόμαστε. Δηλαδή εμείς οι γονείς χρειαζόμαστε "δουλειά" τα παιδιά μια χαρά γεννιούνται.