Τι σημαίνει οριοθέτηση στα 4 και πώς?

[Daphne-]

Καλή χρονιά!

Με αφορμή το θέμα "Σωματική τιμωρία και οριοθέτηση" σκέφτηκα να συζητήσουμε τι θεωρούμε οριοθετημένο νήπιο και προνήπιο.

Γιατί για να σκεφτούμε τρόπους οριοθέτησης, αρχικά πρέπει να βάλουμε κάποιους στόχους.

Υπάρχουν παιδιά πιο ήσυχα και πιο προσαρμόσιμα, αλλά έχουν κι αυτά "τις ανάποδες τους". Τι σημαίνει λοιπόν "οριοθετημένο"?

 

Για μένα είναι υποκειμενικό το θέμα καταρχήν. Δηλαδή οι γονείς έχουμε κάποιες ανάγκες και κάποια θέλω/όρια.

Πχ. εγω θέλω να κοιμάμαι 1 ώρα το μεσημέρι. Εκείνη την ώρα η μικρή πρέπει να καταλάβει ότι δεν θέλω να με ενοχλεί. Της εξήγησα λοιπόν ότι εάν δεν κοιμηθώ δεν θα μπορώ να την πάω βόλτα μετά, πράγμα που τήρησα. Με λίγα λόγια δεν με άφησε και δεν πήγαμε. Σιγά σιγά το κατάλαβε αυτό και το τηρεί.

 

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους "εσωτερικούς" κανόνες. Δεν είναι πολλοί, δεν είναι αυστηροί, αλλά είναι αναγκαίοι για να περνάμε όλοι όσο το δυνατόν καλύτερα.

Κάπου συμβιβαζόμαστε εμείς στα "θέλω" των παιδιών, κάπου κι εκείνα σε μας.

 

Οσον αφορά τα όρια στο σχολείο και στα άλλα σπίτια, προσωπικά δεν έχω κάνει κάποια προσπάθεια. Δηλαδή εκεί προσαρμόζεται πολύ πιο γρήγορα από οτι στο σπίτι που δοκιμάζει να δει "κρατάει το όριο?".

 

Εκεί που "ξεφεύγει" είναι όταν είναι κουρασμένη και όταν υπάρχει μεγάλη παρέα και τα πιάνει "ομαδική τρέλα". Κι εκεί συνήθως δεν λέω πολλά γιατί δεν καταλαβαίνει λόγω υπερέντασης, αλλά έχει τύχει να την πάρω,να φύγουμε και να το συζητήσουμε σε 2ο χρόνο.

 

Για να καταλήξω, οριοθετημένο 4χρονο σημαίνει για μένα ένα παιδί που μπορεί να συνυπάρξει ομαλά με συνομήλικα του και που έχει αφομιώσει κάποιους βασικούς κανόνες που ισχύουν στο σπίτι του και στο σχολείο του. Πχ. να πλένει τα χέρια του, επειδή έχει καταλάβει με απλή θεωρία, το γιατί.

Εσείς τι λέτε?

[ΑΝΝΑ24]

Καλή Χρονιά Daphne-

Καλά έκανες, κι εγώ σκεφτόμουν να ανοίξω ένα τέτοιο θέμα.

Από τη δική μου πείρα, μπορώ να πω ότι τελικά αν αποφασίσεις ποια όρια θα χαράξεις και τι θα αφήσεις πιο χαλαρά, μπορείς και να τα διδάξεις στο μικρό και εκείνο τελικά θα ανταποκριθεί.

Εγώ προσωπικά είδα να λειτουργεί η ρουτίνα, η καλή εξήγηση και η συνέπεια στην τιμωρία.

Πχ πλένουμε τα δόντια γιατί μπλα μπλα οδοντογιατρός, κιτρινίζουν χαλάνε κλπ. Από τη στιγμή που το βάζουμε στη ρουτίνα μας το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο κάθε μέρα (εμάς μας ενέπνευσε ένα DVD και παίζουμε ότι είμαστε πλυντήριο για δόντια φάλαινας), τελικά μαθαίνει να το δέχεται. Θέλει προσοχή να μην υπάρχουν πισωγυρίσματα από εμάς.

'Οταν συνδέσω μια κακή συμπεριφορά με στέρηση προνομίων (όπως εσυ με την παιδική χαρά) επίσης το τηρώ οπωσδήποτε. Γι αυτό και φροντίζω να μην εκτοξεύω κούφιες απειλές που δεν μπορώ να τηρήσω (πχ για μια έξοδο που έχουμε κανονίσει μαζί με άλλους).

Αυτό που εμένα με δυσκολεύει αρκετά μπορώ να πω, και δεν είναι αστείο, είναι και η δική μου συνέπεια και η αρχειοθέτηση των θεμάτων σε όριο ή μη.

Σήμερα με έκανε τσακωτή να έχω στρωθεί με ένα ωραίο κομμάτι βασιλόπιτα και το τσάι μου στο σαλόνι. Εννοείται έγινα ρόμπα, γιατί δεν την αφήνουμε να τρώει εκτός κουζίνας. Κανονικά θα ανασυντασσόμουν και θα μαζευόμουν στην κουζίνα. Αλλά επειδή δεν έβλεπα απ' τη νύστα, της είπα ότι για μια φορά , αφού είναι γιορτή, επιτρέπεται να φάμε και οι δυο τη βασιλόπιτα στο σαλόνι. Έφερε και το δικό της, και να δεις ¨χαρά" ο άντρας μου:shock:

[Aimee]

Συμφωνώ με τις προσεγγίσεις σας κορίτσια!

 

Το μόνο που θα πρόσθετα στην έννοια της "οριοθέτησης" για αυτήν την ηλικία, είναι η σταδιακή καλλιέργεια στο παιδί της αναγνώρισης και του σεβασμού των δικών του επιθυμιών και των επιθυμιών των άλλων. Δηλαδή, αφενός το παιδί να διεκδικεί τις επιθυμίες του και να μην υποχωρεί σε μόνιμη βάση μόνο και μόνο "για να τον έχουν φίλο". Αλλά επίσης και να μην διεκδικεί συνέχεια το ρόλο του "αρχηγού" και του "οργανωτή" και να στενοχωριέται ή να εκνευρίζεται όταν η παρέα δεν ακολουθεί τις επιθυμίες του.

Σχετικό με αυτά, είναι να αντιληφθεί το παιδάκι ότι η αγάπη δεν φαίνεται από το ότι οι φίλοι μας συμμορφώνονται με τα θέλω μας. Και ότι δεν πρέπει να ψάχνει την "ταύτιση", το τέλειο, τον ΈΝΑΝ κολλητό...

[Aimee]

Tο πώς της οριοθέτησης...

 

Η σύγχρονη θεωρία λέει ότι οι συνέπεις πρέπει να είναι προσυμφωνημένες, να επιβάλλονται άμεσα και να είναι σχετικές με το "παράπτωμα".

Είναι ένας γενικός οδηγός αυτός αλλά υπάρχουν πολλά κενά στο θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων.

 

Παράδειγμα: Να επιβάλουν οι γονείς συνέπειες στο σπίτι για συμπεριφορά που εκδήλωσε το παιδί στο σχολείο; Και αν η άσχημη συμπεριφορά αφορούσε την κοροιδία συμμαθητή; Και αν το παιδί δεν ξεκινά την κοροιδία αλλά εμπλέκεται σε αυτήν αργότερα για να συνεχίσει να ανήκει στην παρέα;

 

Είναι ένα κλασικό ερώτημα για ένα κλασικό πρόβλημα που συναντιέται στα νηπιαγωγεία όπου υπάρχουν στοιχεία "πρώιμου" μπούλινγκ και η φράση "δεν σε έχω φίλο..." πάει σύννεφο.

[Λαΐδα]

Καλη χρονια σε ολους καταρχήν! Ωραιο θεμα Δαφνη!!

Ως προς το ' Τι σημαίνει "οριοθετημένο" ' θα ξεκινησω σημειώνοντας τη μεγαλη διαφορα στα τέσσερα χρονια, για εμενα, η στα δεκα χρονια πχ και πολύ καλα εκανες και το εκανες πιο συγκεκριμενο.

 

Οι γενικοι κανονες οριοθέτησης μπορει να είναι ιδιοι παντα, όπως το σκεπτικο της 'πραξης -συνεπειας ', το να ειμαστε σταθεροι στις αποψεις μας η το να εχουμε κοινο μετωπο αντιμετωπισης με τον συζυγο μας, προς το παιδι.

Ο τροπος όμως για να τα πετυχουμε αυτά, θα είναι διαφορετικος σε κάθε ηλικια.

 

Στα 4 λοιπον , προσωπικα, χαιρομαι αν το παιδι μου καταλαβαινει ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ και δεν μπορούμε να τους παραβαινουμε. Για το λογο αυτό πιστεύω ότι οι κανονες δεν θα πρεπει να είναι ιδιαιτερα απαιτητικοι ώστε να μπορει και το παιδι να τους ακολουθει και να το θεωρησει δεδομενο στο μυαλουδακι του ότι τους ακολουθούμε, τελος! Τι απαιτησεις ειχα από τα 4χρονα?

1) Μαζεύουμε τα παιχνίδια μας αφου παιξουμε και μετα. Είναι κατι που ξεκαθαρίζουμε πριν αδειασουμε τα κουτια. Τις πρωτες φορες τα μαζεψαμε μαζι, μετα μονο του.

2) όταν η μαμα και ο μπαμπας δεν επιτρεπει να κανουμε κατι, υπαρχει παντα καποιος λογος που τον εξηγουμε. Ασχετα αν τον καταλαβει πληρως η όχι το παιδι θα πρεπει να ακολουθησει το όχι του γονιου.

3) Δεν χρησιμοποιούμε τις στριγγλιες και τα νευρα για να ζητήσουμε κατι.Ο άλλος δεν καταλαβαινει ετσι. Αν λοιπον το κανει, δεν ασχολουμαι καθολου μαζι του μεχρι να μου το ξαναζητησει με ωραιο και ηρεμο τροπο.

4) Δεν μπορούμε παντα να εχουμε όλα οσα βλέπουμε γυρω μας..ειτε αυτό είναι τηλεοραση ειτε βιτρινες. Δεν μπορουμμε ακομη και αν εχουμε τα λεφτα γιατι θελουν να παρουν και τα αλλα παιδακια μερικα παιχνίδια η γιατι ο κυριος που εχει το κατάστημα δεν μας πουλαει αλλα μια που εχουμε ηδη πολλα. Αυτές είναι σοβαρες δικαιολογιες και πιανουν παντα! χαχαχα!

5) τρωμε από οοοοολα τα φαγητά που φτιαχνει η μαμα. Ακομη και αν δεν μας αρεσει ειμαστε υποχρεωμένοι να δοκιμάσουμε γιατι τις περισσοτερες φορες, ειδικα για το δευτερο παιδι μου που ηταν δυσκολο στο φαι, μετα από τις πρωτες 10 δοκιμες καταφερε και εφαγε μιση μεριδα ας πουμε...

6) Φροντιζουμε τον εαυτο μας....πλενουμε δοντακια , χερακια, δεν βγαινουμε στα μπαλκονια, δεν περναμε τον δρομο μονοι μας , δεν πηδαμε από ψηλα μερη...τον φροντιζουμε γιατι είναι πολύτιμος και η μαμα που μας αγαπάει πολύ θελει να μας μαθει και εμας να τον θεωρούμε πολυτιμο. Μια μερα μαλιστα που με ρωτησε 'και το εγινε αν με πατησει αυτοκινητο και πεθανω?' αν και επαθα σοκ του απαντησα ψυχραιμα 'απλα δεν θα ξαναδει ο ενας τον αλλον.....δεν θα κανουμε αγκαλιτσες, δεν θα δειχνουμε την αγαπη μας και η μαμα θα στεναχωρηθεί τοοοοσο πολύ. Οσο θα στεναχωριοσουν και εσυ αν ξαφνικα εξαφανιζομουν. ' Αυτή η απαντηση μαλλον τον ταραξε στα 3.5 του χρονια γιατι αμεσως μετα εγινε πολύ πιο προσεχτικος.

7) τελος θεωρω σοβαρο θεμα το να μαθουν να είναι ευγενικα....τους ζηταω να χρησιμοποιουν το 'σε παρακαλω' και το ευχαριστω αρκετα συχνα, από μικρα.

 

Για εμενα αυτά ηταν τα 5-6 βασικα θεματακια, αν θυμηθώ καποιο άλλο θα επανελθω.

 

Οσον αφορα ζημιες στο σπιτι η σχεσεις με συνομιληκους ηταν κατι που 'μαθαμε' σε πιο μικρη ηλικια....εκει γυρω στα 2 αντε 2.5 ξεκαθαρίσαμε ότι δεν χτυπάμε, δεν μας χτυπάνε, περιμενουμε τη σειρα μας, δεν πεταμε κατω αντικείμενα, δεν σπαμε αντικείμενα, κλπ.

 

Σε γενικες γραμμες τα παιδια μου είναι ηρεμα και υπακουα. Εχω δυο παιδακια, αγορακια.

Το πρωτο ηταν παντα υπακουο, λογικο....δεν προσπαθησα σχεδόν καθολου να το οριοθετήσω. Ο,τι του ελεγα φαινοταν αυτονοητο στα ματια του. Τιμωρια δεν εχει μπει ποτε και δεν του φωναζω γιατι δεν χρειαζεται. Μια φορα του τραβηξα το μαλλι αν θυμαμαι καλα επειδή στα 2.5 του χρονια ειχε βγει εξω από το σπιτι, στην αυλη, και ουρλιαζε να τον παω στο τζαμπο. οσο και αν του εξηγουσα δεν σταματουσε και προσπαθουσε να μην αναπνεει , επίτηδες. Με τον τροπο αυτό, ισως επειδή τον πονεσα -πυροβοληστε με- πηρε ανασα κανονικα και δεν το ξαναεκανε...Πριν από αυτό το ειχε επιχειρησει άλλες 2-3 φορες για τον ιδιο λογο και απλα του μιλαγα και τον αγκαλιαζα μεχρι να ηρεμησει. Ηταν και το πρωτο παιδι και στα δυο σογια και ημουν η μονη που του εφερνα αντιρρησεις. Την τελευταια φορα το δοκιμασα γιατι ηθελα να δω αν θα το ξανακανει...δεν το ξαναεκανε ΠΟΤΕ.

Γενικα είναι τοσο συνεργάσιμος και 'λογικος' από μωρο που δεν μπορω να πω ότι εκανα κατι ιδιατερο .... εκ φυσεως ηταν ηρεμος.

 

Το δευτερο παιδακι μου ηταν από την κοιλια μου πολύ ζωηρο....και μετα από πολύ νωρις καταλαβα ότι είναι και αντιδραστικο. Ειχα συμμαχο παντα όμως το καλο παράδειγμα που εδινε ο πρωτος και αυτό βοηθησε πολύ.

Μεχρι τα 2 του χρονια όλα αυτά γιατι μετα αρχισε να ακολουθει και αυτό τους κανονες του σπιτιου μας.

Αυτος πηγε κανα δυο φορες τιμωρια και καλα στο δωματιο του και μετα από αυτό παει πλεον μονος του!!! Και μου φωναζει και ένα 'δεν με νοιαζει, παω μεσα'. εμενα με φρικαρει το να τιμωρείται με κατι που δεν θεωρει τιμωρια οποτε τωρα πια αρνουμαι να αγορασω καποιο παιχνιδακι που εχει δει...θα δω μεχρι ποτε. Αν και πιο ζωηρος ο μικρος είναι πιο 'πονηρούλης ' και δεν εξαντλεί τα ορια ευκολα....ξερει που να σταματησει.... Αρκετες φορες όμως τον εχω αρπαξει και τον εχω συρει στην προσπαθεια μου να μην κανει κατι...ειδικα μικροτερο. Παράδειγμα στο να μη βγει μονος στο μπαλκονι...η ακομη και στο να μαζεψει στην αρχη τα παιχνίδια μου που δεν το εκανε ευκολα.

 

Αυτά προς το παρον...στο μελλον δεν ξερω τι θα γινει. Φυσικα και προσπαθω να βαζω τα οποια ορια με ηρεμια αλλα αν εχω να διαλέξω αναμεσα στο 'επιβαλλομαι ' και στο ' ξεσαλωνει', θα κανω το πρωτο με οποιο κοστος...

[Daphne-]

Tο πώς της οριοθέτησης...

 

Η σύγχρονη θεωρία λέει ότι οι συνέπεις πρέπει να είναι προσυμφωνημένες, να επιβάλλονται άμεσα και να είναι σχετικές με το "παράπτωμα".

Είναι ένας γενικός οδηγός αυτός αλλά υπάρχουν πολλά κενά στο θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων.

 

Παράδειγμα: Να επιβάλουν οι γονείς συνέπειες στο σπίτι για συμπεριφορά που εκδήλωσε το παιδί στο σχολείο; Και αν η άσχημη συμπεριφορά αφορούσε την κοροιδία συμμαθητή; Και αν το παιδί δεν ξεκινά την κοροιδία αλλά εμπλέκεται σε αυτήν αργότερα για να συνεχίσει να ανήκει στην παρέα;

 

Είναι ένα κλασικό ερώτημα για ένα κλασικό πρόβλημα που συναντιέται στα νηπιαγωγεία όπου υπάρχουν στοιχεία "πρώιμου" μπούλινγκ και η φράση "δεν σε έχω φίλο..." πάει σύννεφο.

 

Η οριοθέτηση δεν γίνεται μόνο με συνέπειες πιστεύω. Γινεται και με εξήγηση ή με απλή μίμηση. Κυρίως με μίμηση των γονιών αλλά και των φίλων. Κι εδω αναρωτιέμαι τι κάνουμε, όταν ένα παιδάκι άλλο "δίνει άσχημο παράδειγμα". Πχ χτυπάει τη μαμά του, βρίζει κτλ Εσεις τι κάνετε?

 

Οσον αφορά κάτι που συνέβει στο σχολείο αφενός δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε για να επιβάλουμε συνέπειες, αλλά και δεν είναι δουλειά μας. Ειναι δουλειά των δασκάλων για κάτι που συμβαίνει στην ομάδα τους.

 

Θα επανέλθω γιατί ειχα γράψει σεντόνι και το έχασα....

[alcyon]

...

 

Παράδειγμα: Να επιβάλουν οι γονείς συνέπειες στο σπίτι για συμπεριφορά που εκδήλωσε το παιδί στο σχολείο; Και αν η άσχημη συμπεριφορά αφορούσε την κοροιδία συμμαθητή; Και αν το παιδί δεν ξεκινά την κοροιδία αλλά εμπλέκεται σε αυτήν αργότερα για να συνεχίσει να ανήκει στην παρέα;

Όχι. Οι συνέπειες μιας πράξης πρέπει να είναι άμεσες. Άρα ο ρόλος της οριοθέτησης και της τήρησης των ορίων στο χώρο του σχολείου, πέφτει στον εκπαιδευτικό. Εφόσον λοιπόν έχει ανταποκριθεί όπως πρέπει ο εκπαιδευτικός, τότε ο γονιός δεν έχει να συμπληρώσει κάτι, ούτε να τιμωρήσει το παιδί (για δεύτερη φορά).

 

Οφείλει όμως να του μιλήσει, να συζητήσει, να διερευνήσει μαζί με το παιδί τι το έκανε να συμπεριφερθεί έτσι. Να αναζητήσουν τρόπους για να μην ξαναβρεθεί σε τέτοια θέση ή να μην ξαναφέρει τους άλλους σε δυσμενή θέση.

 

 

Γενικά, η οριοθέτηση δεν έρχεται με όρια που επιβάλλονται αυταρχικά, αλλά κατόπιν μικρών συμφωνιών. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το είδος του "προβλήματος". Αν π.χ. μιλάμε για ξυλοδαρμούς, τότε σίγουρα πρώτα θα επιβάλουμε να σταματήσει και μετά θα πιάσουμε την κουβέντα. Θέλει κλιμάκωση ανάλογα με το είδος και τη βαρύτητα της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς.

Είναι ένα κλασικό ερώτημα για ένα κλασικό πρόβλημα που συναντιέται στα νηπιαγωγεία όπου υπάρχουν στοιχεία "πρώιμου" μπούλινγκ και η φράση "δεν σε έχω φίλο..." πάει σύννεφο.

Αυτές οι συμπεριφορές είναι αναμενόμενες στις ηλικίες αυτές. Η μετάβαση από το μικρό περιβάλλον της οικογένειας σε ένα ευρύτερο, χρειάζεται και χρόνο προσαρμογής. Το να δώσουν τα παιδιά χώρο στην ύπαρξη του άλλου, είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Φυσικά και θα αναστατωθούν κάποιες στιγμές και θα θυμώσουν κάποιες άλλες. Μα σιγά σιγά, με υπομονή, οριοθέτηση και επιμονή για την τήρηση των ορίων, όλα θα μπουν σε έναν δρόμο.

 

Μου φαίνεται λίγο "βαρύς" ο όρος μπούλινγκ για αυτές τις ηλικίες. Ναι υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που γίνεται έντονο νταηλίκι, αλλά εκεί υπάρχει συνήθως γενικότερο θέμα οριοθέτησης ολόκληρης της οικογένειας του συγκεκριμένου παιδιού. Αν αναφέρεσαι σε αυτές τις έντονες περιπτώσεις ... τότε να το αναπτύξουμε. Αν αναφέρεσαι σε μια περιστασιακή σπρωξιά ή μικρο-καβγά, τότε νομίζω πως το παρακάτω θα σε καλύψει.

 

Το "δε σε έχω φίλο" είναι πιο πολύ έκφραση δυσαρέσκειας. Μπορεί να το πουν όταν απλά βαρεθούν ένα παιχνίδι και θέλουν να φύγουν ή αν κάτι επιθυμούν και βλέπουν το άλλο παιδάκι ως "εμπόδιο" για να το πετύχουν. π.χ. θέλω τη μπάλα, αλλά την έχει αυτό το παιδί, επομένως δε μπορώ να παίξω, άρα ... δεν το έχω φίλο (=θέλω τη μπάλα για να παίξω εγώ). Ειδικά σε αυτό, αν ένας ενήλικος επέμβει υποδεικνύοντας τον τρόπο να απολαύσουν και οι δύο το ίδιο παιχνίδι (κτλ) τότε ακριβώς είναι το σημείο που το παιδί μαθαίνει να κοινωνικοποιείται. Μαθαίνει πώς να λειτουργεί μαζί με τους άλλους.

[Daphne-]

Το μόνο που θα πρόσθετα στην έννοια της "οριοθέτησης" για αυτήν την ηλικία, είναι η σταδιακή καλλιέργεια στο παιδί της αναγνώρισης και του σεβασμού των δικών του επιθυμιών και των επιθυμιών των άλλων. ...

ΣΥΜΦΩΝΩ. Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση. Για να συμβεί αυτό εμείς πρεπει να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, τις συνέπειες (πχ. αν δεν κοιμηθω, θα ειμαι κουρασμένη και δεν θα μπορω ή αυτό που κάνεις τωρα με ενοχλεί και δεν μπορω να απολαύσω το φαγητό μου ή αυτό που μου χάρισες με έκανε πολύ χαρούμενη!).

 

 

3) Δεν χρησιμοποιούμε τις στριγγλιες και τα νευρα για να ζητήσουμε κατι.Ο άλλος δεν καταλαβαινει ετσι. Αν λοιπον το κανει, δεν ασχολουμαι καθολου μαζι του μεχρι να μου το ξαναζητησει με ωραιο και ηρεμο τροπο.

Κι εμείς το έχουμε αυτό σαν κανόνα, αλλά είναι δύσκολο το άτιμο. Κάθε φορά που τελειώνει η γκρίνια χρειάζομαι depon...

 

 

4) Δεν μπορούμε παντα να εχουμε όλα οσα βλέπουμε γυρω μας..ειτε αυτό είναι τηλεοραση ειτε βιτρινες.

 

5) τρωμε από οοοοολα τα φαγητά που φτιαχνει η μαμα. Ακομη και αν δεν μας αρεσει ειμαστε υποχρεωμένοι να δοκιμάσουμε γιατι τις περισσοτερες φορες, ειδικα για το δευτερο παιδι μου που ηταν δυσκολο στο φαι, μετα από τις πρωτες 10 δοκιμες καταφερε και εφαγε μιση μεριδα ας πουμε...

 

6) Φροντιζουμε τον εαυτο μας....πλενουμε δοντακια , χερακια, δεν βγαινουμε στα μπαλκονια, δεν περναμε τον δρομο μονοι μας , δεν πηδαμε από ψηλα μερη...τον φροντιζουμε γιατι είναι πολύτιμος και η μαμα που μας αγαπάει πολύ θελει να μας μαθει και εμας να τον θεωρούμε πολυτιμο. Μια μερα μαλιστα που με ρωτησε 'και το εγινε αν με πατησει αυτοκινητο και πεθανω?' αν και επαθα σοκ του απαντησα ψυχραιμα 'απλα δεν θα ξαναδει ο ενας τον αλλον.....δεν θα κανουμε αγκαλιτσες, δεν θα δειχνουμε την αγαπη μας και η μαμα θα στεναχωρηθεί τοοοοσο πολύ. Οσο θα στεναχωριοσουν και εσυ αν ξαφνικα εξαφανιζομουν. ' Αυτή η απαντηση μαλλον τον ταραξε στα 3.5 του χρονια γιατι αμεσως μετα εγινε πολύ πιο προσεχτικος.

7) τελος θεωρω σοβαρο θεμα το να μαθουν να είναι ευγενικα....τους ζηταω να χρησιμοποιουν το 'σε παρακαλω' και το ευχαριστω αρκετα συχνα, από μικρα.

 

Για εμενα αυτά ηταν τα 5-6 βασικα θεματακια, αν θυμηθώ καποιο άλλο θα επανελθω.

 

Οσον αφορα ζημιες στο σπιτι η σχεσεις με συνομιληκους ηταν κατι που 'μαθαμε' σε πιο μικρη ηλικια....εκει γυρω στα 2 αντε 2.5 ξεκαθαρίσαμε ότι δεν χτυπάμε, δεν μας χτυπάνε, περιμενουμε τη σειρα μας, δεν πεταμε κατω αντικείμενα, δεν σπαμε αντικείμενα, κλπ.

 

Σε γενικες γραμμες τα παιδια μου είναι ηρεμα και υπακουα. Εχω δυο παιδακια, αγορακια.

 

4. και γιατί δεν έχουμε τόσα χρήματα. Το έχει μάθει από τα 3 και το φωνάζει και στους άλλους..."ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"!

 

5. Κι αν δεν μας αρεσει, δεν τρώμε. Μένει νηστική μέχρι να πεινάσει.

6., 7. μια από τα ίδια.

[ΑΝΝΑ24]

Κι εγώ για τη γκρίνια το ίδιο κάνω. Της λέω "δεν ακούν τα αυτιά μου με γκρίνια, τι είπες, αχ δεν το ακούν τα αυτιά μου, μπορείς να το πεις ήρεμα και ευγενικά για να το ακούσω? Και πιάνει.

[alcyon]

Εμείς έχουμε χωρίσει τους κανόνες σε τρία είδη.

 

1) Οι απαράβατοι. (Κόκκινη ζώνη):

Έχει να κάνει με την ασφάλεια των παιδιών. Σε αυτό περιλαμβάνονται πράγματα όπως, δεν πεταγόμαστε στον αυτοκινητόδρομο, δε χτυπάμε και δεν αφήνουμε να μας χτυπήσουν κτλ Γενικά λίγα πράγματα και βασικά. Αυτά που έχουν να κάνουν με τη σωματική μας ακεραιότητα.

 

2) Οι λειτουργικοί. (Πορτοκαλή ζώνη):

Έχει να κάνει με κανόνες που αφορούν τη λειτουργία του σπιτιού και την κοινωνικοποίηση. Ευγένεια, υποχρεώσεις κτλ. Αυτοί οι κανόνες όταν δεν τηρούνται, επακολουθούν συνέπειες (σχετικές με τον κανόνα που έγινε η παράβαση).

π.χ. Θέλω το τάδε παιχνίδι στο μαγαζί και χαλάω τον κόσμο; -> Τα αφήνουμε όλα και φεύγουμε αμέσως.

 

3) Οι διαπραγματεύσιμοι. (Πράσινη ζώνη):

Κανόνες που μπαίνουν κατόπιν συμφωνίας και μπορούν να διαπραγματευθούν οι όροι. π.χ. Μπορούμε να πάμε στο πάρτυ (=θα κοιμηθούμε πιο αργά από το συνηθισμένο), εφόσον όταν σε καλέσω για να φύγουμε θα έρθεις αμέσως χωρίς αντιρρήσεις.

 

 

Είναι μια πυραμίδα. Λίγοι στην κόκκινη ζώνη, περισσότεροι στην πορτοκαλή και ακόμα περισσότεροι στην πράσινη. Με τον καιρό μπορούν κάποια πράγματα από τη δεύτερη κατηγορία να πηγαίνουν στην τρίτη όσο το παιδί αντιλαμβάνεται το πώς λειτουργούμε και ωριμάζει.

 

 

Υ.Γ. Την κατηγοριοποίηση αυτή την έχουμε εμείς ως γονείς. Στα παιδιά δεν λέμε για πράσινες-κόκκινες-κτλ ζώνες...

Ο λόγος είναι για να μην παραφορτώνονται τα παιδιά με πολλά πράγματα που πρέπει να θυμούνται. Με δύο βασικές αρχές, μπορείς να εξηγήσεις τα πάντα.

[alcyon]

Κι εγώ για τη γκρίνια το ίδιο κάνω. Της λέω "δεν ακούν τα αυτιά μου με γκρίνια, τι είπες, αχ δεν το ακούν τα αυτιά μου, μπορείς να το πεις ήρεμα και ευγενικά για να το ακούσω? Και πιάνει.

 

Έεεετσι....

Ομοίως! :lol:

 

Όταν ήταν πιο μικρά τα παιδιά, θυμάμαι πως το είχα ως προσανατολισμό ζωής: "θέλω να γίνω κουφή!" :lol: :lol:

[Λαΐδα]

Εμας στο σπιτι οι κανονες είναι ολοι απαραβατοι!

Αλλιως μιλαμε για συνήθειες η συζητάμε κατά περισταση.

Αλλα θελοντας να δωσω εμφαση στο ότι ΠΡΕΠΕΙ να τηρούνται ο κοσμος να χαλασει, εχουμε βαλει κανονες για πραγματα που θεωρω βασικα, μονο.

[alcyon]

Δε μπορώ να φανταστώ απαράβατο το να πλύνει κάποιος τα δόντια του στις 8, και ποιο πρόβλημα θα προκύψει αν το κάνει στις 8:15 (δεδομένου ότι έχει χρόνο μέχρι τις 8:30 που είναι η ώρα ύπνου).

 

Διαπραγματεύσιμη είναι μόνο η 3η κατηγορία. Η παράβαση των άλλων έχει συνέπειες.

[Λαΐδα]

Στην ηλικια των τεσσαρων ειναι δυσκολο καποιο παιδακι να κατΑλαβει την διαφορα σε "ζωνες". Για αυτο λεω οτι απλα υπαρχουν κανονες.

Τωρα το να μην πλυνει τα δοντια στις 8 αλλα στις 8.15 δεν θα το συζητουσα καν. Ο κανονας ειναι να πλενουμε δοντια πρωι και βραδυ ας πουμε.

Τετοιοι παρομοιοι "κανονες" θεωρω οτι δεν ειναι κατι που το επιβαλλουμε... Ειναι κατι που συνηθιζεται απο τη μιμηση.

[Daphne-]

Όταν ήταν πιο μικρά τα παιδιά, θυμάμαι πως το είχα ως προσανατολισμό ζωής: "θέλω να γίνω κουφή!" :lol: :lol:

:lol::lol:

Aυτό που έγραψες με τις ζώνες το έχουμε κι εμείς, απλώς δεν το είχα καταγράψει έτσι στο μυαλό μου.

Οσον αφορά τη γκρίνια έχει ελατωθεί έως εξαφανιστεί θα έλεγα με τον τρόπο της κώφωσης και της μη απόκρισης και από τους δύο μας (το μπαμπά της εννοώ). Το δύσκολο είναι εκείνη τη στιγμή της γκρίνιας να παριστάνω το Βούδα.

 

Πάντως θα σας περιγράψω ένα σημερινό περιστατικό που με συγκίνησε και έχει σχέση με την ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση βοηθά να θέτει κανείς τα όρια από μόνος του. Σημαίνει και αυτοπειθαρχία.

 

Με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά το μεσημέρι (είμαι σε άδεια) και μου ειπαν οτι απολύομαι. Παρέλυσα διότι δουλευω 13 χρόνια εκει.

 

Τελοσπάντον επειδή δεν μπορω να κρυψω την κατάσταση μου από εκεινη , αλλα ουτε και θέλω, της ειπα οτι ειμαι πολυ λυπημένη επειδη μου ειπαν να μην ξαναπάω στη δουλειά και δεν θα πληρώνομαι.

Το σκέφτηκε για λίγο και είπε: Δεν πειράζει θα βοηθήσω εγω με τα λεφτά που έχω στον κουμπαρά μου.

[ΑΝΝΑ24]

:lol::lol:

Aυτό που έγραψες με τις ζώνες το έχουμε κι εμείς, απλώς δεν το είχα καταγράψει έτσι στο μυαλό μου.

Οσον αφορά τη γκρίνια έχει ελατωθεί έως εξαφανιστεί θα έλεγα με τον τρόπο της κώφωσης και της μη απόκρισης και από τους δύο μας (το μπαμπά της εννοώ). Το δύσκολο είναι εκείνη τη στιγμή της γκρίνιας να παριστάνω το Βούδα.

 

Πάντως θα σας περιγράψω ένα σημερινό περιστατικό που με συγκίνησε και έχει σχέση με την ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση βοηθά να θέτει κανείς τα όρια από μόνος του. Σημαίνει και αυτοπειθαρχία.

 

Με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά το μεσημέρι (είμαι σε άδεια) και μου ειπαν οτι απολύομαι. Παρέλυσα διότι δουλευω 13 χρόνια εκει.

 

Τελοσπάντον επειδή δεν μπορω να κρυψω την κατάσταση μου από εκεινη , αλλα ουτε και θέλω, της ειπα οτι ειμαι πολυ λυπημένη επειδη μου ειπαν να μην ξαναπάω στη δουλειά και δεν θα πληρώνομαι.

Το σκέφτηκε για λίγο και είπε: Δεν πειράζει θα βοηθήσω εγω με τα λεφτά που έχω στον κουμπαρά μου.

 

 

Πολύ λυπάμαι γι αυτό που σου συνέβη, είναι πολύ άσχημο το άδειασμα, η ακύρωση που νιώθεις.Οικονομικά θα βρεις την άκρη εν καιρώ. Για την ώρα, δες το σαν παρατεταμένες διακοπές.

Απίθανα δεν είναι όταν δείχνουν συμπαράσταση?

[alcyon]

Λαΐδα, το ανέφερα πως ο διαχωρισμός σε ζώνες έχει να κάνει με ενήλικες. Τα παιδιά δεν ξέρουν από ζώνες. Τις αντιλαμβάνονται όμως από τον τρόπο αντίδρασης. Στα θέματα ασφάλειας είμαι κατά πολύ πιο έντονη και άμεση στις αντιδράσεις μου. Φαντάσου ένα παιδί που πετάγεται στο δρόμο... εε εκεί για να προλάβεις μπορεί και να το σπρώξεις/τραβήξεις/(ίσως άθελά σου) το πονέσεις. Και στο μεταξύ θα ακούσουν πολύ πολύ πολύ πιο έντονα τον κανόνα και τι πρέπει να προσέχουν. Δεν υπάρχει περιθώριο λάθους από τα παιδιά. Μια απροσεξία θα έχει ανυπολόγιστο κόστος.

 

Ενώ αν π.χ. αρχίσουν να τρέχουν πάνω στον καναπέ επειδή το ξέχασαν, εκεί θυμίζω τον κανόνα. Αν δε συμμορφωθούν θα έχουν συνέπειες. Αλλά ο χρόνος αντίδρασης και επικοινωνίας είναι εντελώς διαφορετικός από την πρώτη περίπτωση. Εκεί υπάρχει περιθώριο λάθους από τα παιδιά. Η παράβαση του κανόνα δεν απειλεί άμεσα τη σωματική τους ακεραιότητα.

 

Άλλο παράδειγμα: Αν μια μέρα π.χ. γυρίσουμε από ξενύχτι και τα έχει πάρει ο ύπνος, δε θα τα ξυπνήσω για να πλύνουν δόντια. Τέτοιες μέρες είναι 2-3 το χρόνο (π.χ. Πάσχα). Άρα, δεν είναι απόλυτα "απαράβατος" ο κανόνας.

 

 

 

Daphne- ... κρίμα για την απώλεια της εργασίας. Είναι δύσκολο αυτό που περνάς και φυσικά ποιος θα μπορούσε να το κρύψει από τα παιδιά του;!

Σε αντίστοιχη φάση (με οικονομικές δυσκολίες) είχαν προσφέρει και τα δικά μου, τους κουμπαράδες τους... Σκίστηκε η καρδιά μου εκεί. Ενώ μέχρι τότε συγκρατούσα τον εαυτό μου, εκεί... διαλύθηκα.

Κουράγιο κορίτσι!!

[Λαΐδα]

Δαφνη, θετικα σκεψου! Και με μια καινουρια δουλεια γρηγορα...και καλυτερη απο την προηγουμενη.

[Daphne-]

Απίθανα δεν είναι όταν δείχνουν συμπαράσταση?

Nαι γενικά είναι απίθανα τα παιδιά. Και σε δύσκολες καταστάσεις οπως αυτη ή τότε που πέθανε η μητέρα μου, είναι τόση η αμεσότητα και η ειλικρίνεια της (με αγκάλιασε και μου ειπε "ελα τωρα δεν πειράζει, έχουμε κι αλλη γιαγιά") που με βοήθησε να "ξεμπλοκάρω". Γιατί ναι μεν σκέφτομαι τα θετικά (όσο μπορω να σκεφτώ τώρα), αλλά είναι δυσάρεστα γεγονότα και το κλάμα βοηθάει. Αυτό που λένε "βγάλτο από μέσα σου".

 

Daphne- ... κρίμα για την απώλεια της εργασίας. Είναι δύσκολο αυτό που περνάς και φυσικά ποιος θα μπορούσε να το κρύψει από τα παιδιά του;!

Σε αντίστοιχη φάση (με οικονομικές δυσκολίες) είχαν προσφέρει και τα δικά μου, τους κουμπαράδες τους... Σκίστηκε η καρδιά μου εκεί. Ενώ μέχρι τότε συγκρατούσα τον εαυτό μου, εκεί... διαλύθηκα.

Κουράγιο κορίτσι!!

Καλά έκανες και διαλύθηκες!

 

Δαφνη, θετικα σκεψου! Και με μια καινουρια δουλεια γρηγορα...και καλυτερη απο την προηγουμενη.

Ναι κάναμε σχέδια ήδη...

Ευχαριστω πολύ κορίτσια!

Ναι να βάλουμε όσα όρια θέλουμε. Για μένα το ζητούμενο είναι να διατηρηθεί αυτη η αγνότητα που έχουν. Αυτη η αγνότητα που μας βοηθά να ξεμπλοκάρουμε.

Η φαντασία τους. Η δημιουργικότητα τους. Και κυρίως η δίψα τους για ζωή.

[Aimee]

Αχ Δάφνη!!!

Μακάρι να βρεις σύντομα μία νέα δουλειά!

 

Πολύ γλυκό το κοριτσάκι σου!!!

Τι άδολη και αγαπησιάρικη η σκέψη των παιδιών...

Και εγώ έχω παρατηρήσει ότι η προσέγγισή τους σε μένα, στις δικές μου δύσκολες στιγμές (ασθένεια, πένθος), ήταν πολύ πιο τρυφερή από τη δική μου σε εκείνα...

 

Συμφωνώ με όσα γράφεις. Έχω μόνο μία επιφύλαξη με το θέμα του σχολείου. Νομίζω ότι είναι δουλειά μας να λειτουργούμε συμπληρωματικά με το σχολείο και με τη δασκάλα. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε μικροπράγματα (π.χ. φωνές, περιστασιακή ανυπακοή κλπ.). Αλλά αν μία αρνητική συμπεριφορά του παιδιού εμφανίζεται συχνά ή με αυξημένη ένταση, νομίζω ότι ο γονιός πρέπει να προσπαθήσει και ο ίδιος.

 

Παράδειγμα: Το παιδί αρνείται να βοηθήσει στο συμμάζεμα της τάξης. Ή το παιδί αρνείται να συμμετάσχει σε μία δραστηριότητα επειδή δεν του αρέσει ο καταμερισμός εργασιών. Ή το παιδί κοροιδεύει έναν συμμαθητή του.

Όλα αυτά, εκ των πραγμάτων θα τα χειριστεί ο δάσκαλος, που θα προσπαθήσει για την ηρεμία στην ομάδα του. Αλλά, από μόνος του θα είναι αποτελεσματικός;

Νομίζω ότι η οριοθέτηση πρέπει να συνεχίζεται στο σπίτι.Φυσικά, πρώτα με συζητήσεις και στο τέλος με συνέπειες. Και βέβαια με μεγάλη διακριτικότητα και προσοχή για να μην υποβαθμιστεί καθόλου η σχέση εμπιστοσύνης παιδιού - δασκάλας (να μην φανεί δλδ στο παιδί ότι η δασκάλα έχει αρνητική άποψη για το παιδί και το καρφώνει στη μαμά).

[Aimee]

Συμφωνώ σε όλο το ποστ. Διαφωνώ μόνο σε αυτό το σημείο.

 

[quote name='alcyon;2622670...

 

Μου φαίνεται λίγο "βαρύς" ο όρος μπούλινγκ για αυτές τις ηλικίες. Ναι υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που γίνεται έντονο νταηλίκι' date=' αλλά εκεί υπάρχει συνήθως γενικότερο θέμα οριοθέτησης ολόκληρης της οικογένειας του συγκεκριμένου παιδιού. Αν αναφέρεσαι σε αυτές τις έντονες περιπτώσεις ... τότε να το αναπτύξουμε. Αν αναφέρεσαι σε μια περιστασιακή σπρωξιά ή μικρο-καβγά, τότε νομίζω πως το παρακάτω θα σε καλύψει.

 

[b']Το "δε σε έχω φίλο" είναι πιο πολύ έκφραση δυσαρέσκειας. [/b]Μπορεί να το πουν όταν απλά βαρεθούν ένα παιχνίδι και θέλουν να φύγουν ή αν κάτι επιθυμούν και βλέπουν το άλλο παιδάκι ως "εμπόδιο" για να το πετύχουν. π.χ. θέλω τη μπάλα, αλλά την έχει αυτό το παιδί, επομένως δε μπορώ να παίξω, άρα ... δεν το έχω φίλο (=θέλω τη μπάλα για να παίξω εγώ). Ειδικά σε αυτό, αν ένας ενήλικος επέμβει υποδεικνύοντας τον τρόπο να απολαύσουν και οι δύο το ίδιο παιχνίδι (κτλ) τότε ακριβώς είναι το σημείο που το παιδί μαθαίνει να κοινωνικοποιείται. Μαθαίνει πώς να λειτουργεί μαζί με τους άλλους.

 

Σίγουρα, το "δεν σε έχω φίλο" ξεστομίζεται καμιά φορά αθώα.

 

Όμως, δεν έχει τύχει να δείτε ή να ακούσετε ότι υπάρχουν παιδάκια στο Νηπιαγωγείο που "δεν τα έχει φίλο κανείς"; Και είναι 1-2-3 συγκεκριμένα παιδάκια που ακούν αυτήν τη φράση και κάθε μέρα και από πολλούς συμμαθητές τους.

Δεν έχει τύχει να παρατηρήσετε ότι υπάρχουν παιδιά που κάθονται σε μόνιμη βάση παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους; Ή που εύκολα γίνονται στόχος πειραγμάτων; Ή ακόμα διαθέτουν παρατσούκλι;

Θέλω να πω ότι δεν πρόκειται (μόνον) για έναν μεμονωμένο νταή. Με έναν κάποιο τρόπο μία ολόκληρη ομάδα παιδιών συντονίζεται στο να κοροιδέψει ή να απομονώσει ένα παιδί. Με αυτό το σκεπτικό, μίλησα για πρώιμο μπούλινγκ. Δεν είναι συνηθισμένο (ίσως γιατί οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί είναι ευαισθητοποιημένοι και παρεμβαίνουν άμεσα) αλλά ούτε και εξωπραγματικό...

[alcyon]

Χμμμ... πιάνεις λίγο τις άκρες. Τι θέλω να πω; ...

 

Τις περισσότερες φορές το "δε σε έχω φίλο" είναι αυτό το ήπιο. Το ίδιο και κάποια περιστασιακή σπρωξιά ή μικρό χτύπημα.

 

Αν πάμε όμως σε πιο ακραίες περιπτώσεις ναι, θα βρούμε και νταήδες που έχουν σοβαρά θέματα οριοθέτησης. Υπάρχουν και παιδιά που γίνονται δέκτες μπουλινγκ. Αν όμως αυτό είναι συστηματικό, τότε κάτι δείχνει...συνήθως συνοδεύονται κι από άλλα πραγματάκια. Σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρώ πολύ πιθανό να χρειάζεται ολόκληρη η οικογένεια (ή οι κηδεμόνες) κάποια σχετική στήριξη σε θέματα οριοθέτησης και διαπαιδαγώγησης (για τους νταήδες) ή σε θέματα ... ... (μπορεί να βρεθείς σε μεγάλες εκπλήξεις εδώ) ... ... για τους δέκτες μπουλινγκ. Εκεί πρέπει πραγματικά να δοθεί μεγάλη σημασία (και διακριτικότητα) από τον εκπαιδευτικό (αφορά όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης αυτό, όχι μόνο τα 4 χρόνια) και φυσικά να είναι σε άμεση συνεργασία με το γονιό.

 

 

Πολύ σωστά το έθεσες το θέμα της συνέχειας του σπιτιού και του σχολείου. Έχει να κάνει με τη συνέπεια των ενηλίκων σε θέματα διαπαιδαγώγησης. Δηλαδή ο ίδιος κανόνας, ισχύει σε διαφορετικά περιβάλλοντα και οι ενήλικες είναι συνεπείς σε αυτό που περιμένουν. Με αυτό τον τρόπο ενισχύεται ο κανόνας και το πιο πιθανό είναι το παιδί να συμμορφωθεί με αυτόν τελικά. Πρέπει όμως να προσέξουμε να μην διπλο-τιμωρούμε. Στη λογική της άμεσης συνέπειας μιας πράξης, κάτι που έγινε στο σχολείο θα αντιμετωπιστεί στο σχολείο. Ο γονιός θα δράσει συμβουλευτικά. Αν το θέμα είναι πολύ σοβαρό, τότε η συνεργασία με τον εκπαιδευτικό επιβάλλεται και ενδεχομένως η συνδρομή κάποιου ειδικού να δώσει μια αποτελεσματικότερη παρέμβαση.

[AthinaP]

Daphne, δεν νομίζω ότι έτσι που περιγράφεις το παιδάκι σου θα έχετε θέματα οριοθέτησης στο σχολείο. Αν και όλα είναι πιθανά, σε γενικές γραμμές έτσι όπως τα περιγράφεις, δεν προβλέπεται να είναι από τα λιγότερο οριοθετημένα το παιδί σου.

 

Όσο για τη φράση δεν σε έχω φίλο, έχω καταλήξει ότι κάπως άθελα ελπίζω, ξεκινάει από τους γονείς, όταν προτεινουν στο παιδί τους να μην παίζει με άλλα παιδιά όταν το ενοχλούν. Σε αυτή την ηλικία βέβαια είναι δύσκολο να καταλάβουν τα παιδιά αποχρώσεις και να φανταστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε κάθε περίπτωση, ένα παιδί 4 ετών είναι αδύνατον να έχει φανταστεί να ξεστομίσει μόνο του μια τέτοια φράση, από κάπου την έχει ακούσει, από κάποιον μεγάλο έμμεσα προέρχεται. Αν την ακούσει να τη λένε οι συμμαθητές του και ο μεγάλος στην τάξη που υποτίθεται ότι επιβλέπει κάθε λεπτό σε αυτή την ηλικία δεν λέει τίποτα ή το βρίσκει φυσικό, φυσικό θα το βρει και το παιδί να την επαναλάβει, για τον ίδιο συμμαθητή για τον οποίον την πρωτοάκουσε, ή για κάποιον άλλον.

[miriki]

Αχ τι ωραία που τα λέτε κόρες!!! Πολύ μ' αρέσετε.

 

Λοιπόν τα όρια, οι κανόνες, οι αξίες είναι όλα μέσα στο ίδιο πλαίσιο αλλά με διαφορετική βαρύτητα και ένταση. Κάποια είναι πιο γενικά κάποια πιο εξειδικευμένα και περιορισμένα. Σε γενικές γραμμές όμως, στην πράξη λειτουργούμε σε ζώνες, χωρίς να τις κοινοποιούμε όμως στα παιδιά. Είναι οι περιπτώσεις που κάνεις λίγο τα στραβά μάτια (κούραση, ασθένεια, στρες κλπ). Γενικά πάντως οι κανόνες πρέπει να είναι λίγοι, να είναι προϊόν συμφωνίας και κατανόησης (συμβόλαιο δηλαδή) και θα προσθέσω και το δικό μου κόλλημα "απομνημονεύσιμοι". Π.χ. στο σχολείο ένας από τους βασικούς μου κανόνες είναι "κράτα τα χέρια σου κοντά σου" (και τα πόδια σου και τα δόντια σου επίσης). Οπότε έτσι είναι εύκολο να επανέλθει κάποιος στην τάξη μόνο με μία ατάκα.

 

Γι' αυτό που έγινε στο σχολείο, δε μαλώνουμε στο σπίτι. Συζητάμε όμως και μάλιστα το αναλύουμε όσο περισσότερο αντέξει το παιδί. Γιατί το σχολείο και η οικογένεια είναι δυο από τις όψεις της κοινωνίας και πρέπει να υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους. Ακόμη κι αν διαφωνούμε με το χειρισμό της δασκάλας ή με τη βαρύτητα του συμβάντος κλπ συζητάμε για να διευκρινίσουμε, να θέσουμε τα αντίστοιχα όρια της οικογένειας και, γιατί όχι, να το συζητήσουμε εκ νέου και με τον εκπαιδευτικό. Το μήνυμα είναι το σχολείο και η οικογένεια συνεργάζονται.

 

Η καλύτερή μου είναι όταν στο σχολείο με απειλούν ότι θα το πουν στη μαμά τους. "Άσε, χαρά μου καλύτερα να την πάρουμε τηλέφωνο τώρα να της το πούμε μαζί". Και φυσικά ο γιόκας μου που με απειλεί ότι θα το πει στη δασκάλα του που τον μάλωσα. Πεθαίνωωωωωωω

 

 

Για το πρώιμο μπούλινγκ συμφωνώ με την Aimee. Σε αυτή την ηλικία της αθωότητας που ακόμη δεν συνειδητοποιούν το μέγεθος του συναισθηματικού πλήγματος που προκαλούς ή που ακόμη και αυτό τα ιντριγκάρει ως παιχνίδι, μπαίνουν οι βάσεις για μετέπειτα ρόλους και συμπεριφορές. Επίσης τα διάφορα κινούμενα σχέδια έχουν πολύ έντονα τέτοια φαινόμενα (θυμηθείτε την Κάντυ Κάντυ και το μπούλινγκ που έτρωγε από την Ελίζα, ναι είμαι πάνω από 35) και αντίστοιχα υπάρχουν και τώρα. Επομένως η καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης με έμφαση στην ενσυναίσθηση από την κούνια είναι το βασικό μας όπλο.

 

Δάφνη με τέτοια υποστήριξη που έχεις, δεν ανησυχώ για σένα καθόλου. Όλα θα σου πάνε πρίμα με το φυλαχτό- πιτσιρικάκι σου. Εύχομαι το 2014 να είναι γούρικο για όλες μας και για τις οικογενειές μας κυρίως στους τομείς που έχουμε ο καθένας περισσότερη ανάγκη...

[miriki]

ΑΑΑΑ ξέχασα. Το "δε σ' έχω φίλο" είναι η έκφταση του "πνίγομαι από αγανάκτηση, θυμό, στεναχώρια και δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω". Είναι η υπέρτατη εκδίκηση. Γιατί πώς να το κάνουμε μου κούνησες το τουβλάκι μου. Στο πυρ το εξώτερον. Επομένως και πάλι τα στάδια ανάπτυξης της συναισθηματική νοημοσύνης θα μας βοηθήσουν (αναγνώριση συναισθήματος, ενσυναίσθηση, διαχείριση ουπς κάτι μου λείπει αλλά δεν προλαβαίνω να το ψάξω τώρα, τα ξέρετε άλλωστε, απλά τα θυμίζω).