η σχέση με τα άλλα παιδάκια

[Έσπερος]

14 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ναι το σκέφτομαι αυτό που λες για τα προνηπια. Κάνω καθημερινά επισκέψεις σε μέρη με παιδάκια και άλλες φορές είναι πιο δεκτικός και άλλες όχι ανάλογα και τις διαθέσεις των άλλων, δηλαδή εκδηλωτικα παιδιά τα αποφεύγει ενώ με τα πιο συνεσταλμενα είναι χαλαρός. 

εΧω την αισθηση οτι ειναι λογικο να νιωθουν καπως γιατι ειναι πραγματα που δεν ξερουν πώς να διαχειριστούν. εκτος πια αν ειναι τα μικροτερα παιδια μιας οικογενειας ή μεγαλωσαν σε καθημερινη επαφη με αλλα παιδια χωρις στενη επιβλεψη ενήλικα πχ ξαδερφια που παιζουν ωρες μαζι στο σπίτι τους ή στους δρομους της γειτονιας. Φανταζομαι οτι καποια παιδακια που κυκλοφορουν ανετα κ πιανουν κουβεντα κ χώνονται σε παρεες ειναι κυριως τετοιες περιπτωσεις. Ή ισως  οσα πηγαν μικρα βρεφικό σταθμο. αλλιως μαλλον ειναι κ λογικο να πάθουν κ ενα σοκ στον σταθμο ή το νηπιο οταν πανε πρωτη φορα στα 3-4. το θεμα ειναι πώς θα ειναι προετοιμασμένα για το οτι θα συμβαινουν γτρω τους κ πραγματα που δεν τους αρεσουν, χωρις ομως η προετοιμασια  να τα οδηγησει στην απαθεια. εγω επαθα αυτο το δευτερο, επειδη απο μικρα ημασταν με αυστηρότητα κ ολα αποφασισμένα κ δν μας ρωτουσαν τι θελουμε κλπ, εχω συνηθισει να μη διαμαρτύρομαι κ να περνανε πραγματα που δν μ αρεσουν κ άπλως να τα υπομένω χωρις να με ενοχλουν τοσο ωστε να αντιδράσω. τουλαχιστον σ εμενα ξερω τι έφταιξε για να το αποφυγω. απο την αλλη ο αντρας μου δν μπορει καθολου να ειναι καπου που δν του αρεσει η παρεα, η μουσικη, το φαγητο, το κραςι, το θεμα συζητηςης, ο χωρος.... αν ειναι οκ με κατι απο αυτα, την παλεύει καπως αλλα αν μπορει να το αποφύγει θα το αποφύγει. πολυ κουραστθκο κ δυσκολο για κοινωνικες συναναστροφες κ δυστυχως βγαζει αυτην την υπερπροστασία κ για το παιδι, μην παμε καπου που δν του αρεσει, μην παμε καπου κ περιοριστει, να τρωει αυτα που διαλέγουμε εμεις απο εκει που ψωνίζουμε  εμεις γιατι μπορει να μην του αρεσουν κλπ. (δλδ παμε Αθηνα κ κουβαλάμε τα κρεατα του παιδιου μαζι μας κ αν μπορουσαμε να μεταφέρουμε κ φρουτα θα το εκανε, ελεος!!!). προσπαθω να του βαλω φρένο γιατι το παιδι θα ζοριστεί πολυ μετα οπως ζοριζεται κι ο ιδιος κ τελικα ολοι οι αλλοι γυρω του. Αλλα εκει δεν εχω ερμηνευςει τι φταει. δεν ειναι αντιδραση σε καταπιεση γιατί δεν μεγάλωσε έτσι,  ουτε ομως ηταν τα πεθερικα μου χαλαροί κ χυμα γονεις που κανανε ολα τα χατιρια στα παιδια τους. Κι ετσι ψαχνω τη χρυσή τομή γιατι το παθδι μεγαλώνει κ σιγά σιγά χρειαζόμαστε μια ισορροπία στις βολτες του, τις βόλτες μας, την κοινωνικότητα κλπ. 

[Mama_Anesti_]

15 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

Πάντως κ στον γιο μου όταν τον τρόμαζε κάτι πέρυσι που ήταν στην ηλικία που είναι ο γιος σου έλεγε να φύγουμε .. τότε τον επερνα αγκαλιά κ πηγενσμε λίγο ποιο πέρα να ηρεμήσει κ μετά ξαναγυριζα

Δε σου λέει ακόμα τι νιώθει γιατί είναι η ηλικία του τέτοια που είναι μπερδεμένα τα συναισθήματα του κ δε ξέρει πως να τα εκφράσει δώσε του λίγο χρόνο σε λίγους μήνες θα δεις άλλο παιδάκι ..!! 

 

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου, είναι πολύ ενθαρρυντικα!

 

3 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

H καθε λεπτομερεια σε αυτα που λεμε κανουν τη διαφορα πραγματικα. Το πως μιλαμε δημιουργει στο παιδι μια εικονα για τον εαυτο του και επηρεαζεται αμεσα η συμπεριφορα του. Τα λογια που θα χρησιμοποιησουμε (γενικως, οχι μονο στις κρισεις θυμου) δημιουργουν συναισθηματα, τα οποια καθοριζουν την συμπεριφορα οχι μονο μακροπροθεσμα αλλα και την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη. Ο τροπος λοιπον που αντιμετωπιζουμε τα παιδια μας τους "δειχνει" πως να συμπεριφερονται. Εγω παντα προσεχα (και προσεχω) σχεδον την καθε μου λεξη, αλλα στο βιβλιο "Πως να μιλατε στα παιδια ωστε να σας ακουν, πως να τα ακουτε ωστε να σας μιλουν" διαβασα και αρκετα παραδειγματα φρασεων (καθημερινης ζωης) που δεν πιστευεις οτι μπορει επηρεαστει το παιδι αρνητικα (ή τουλαχιστον οχι θετικα) και απορεις που εχει μια συγκεκριμενη συμπεριφορα.

Θα ψαξω να βρω το βιβλίο, φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, ευχαριστώ!

 

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

εΧω την αισθηση οτι ειναι λογικο να νιωθουν καπως γιατι ειναι πραγματα που δεν ξερουν πώς να διαχειριστούν. εκτος πια αν ειναι τα μικροτερα παιδια μιας οικογενειας ή μεγαλωσαν σε καθημερινη επαφη με αλλα παιδια χωρις στενη επιβλεψη ενήλικα πχ ξαδερφια που παιζουν ωρες μαζι στο σπίτι τους ή στους δρομους της γειτονιας. Φανταζομαι οτι καποια παιδακια που κυκλοφορουν ανετα κ πιανουν κουβεντα κ χώνονται σε παρεες ειναι κυριως τετοιες περιπτωσεις. Ή ισως  οσα πηγαν μικρα βρεφικό σταθμο. αλλιως μαλλον ειναι κ λογικο να πάθουν κ ενα σοκ στον σταθμο ή το νηπιο οταν πανε πρωτη φορα στα 3-4. το θεμα ειναι πώς θα ειναι προετοιμασμένα για το οτι θα συμβαινουν γτρω τους κ πραγματα που δεν τους αρεσουν, χωρις ομως η προετοιμασια  να τα οδηγησει στην απαθεια. εγω επαθα αυτο το δευτερο, επειδη απο μικρα ημασταν με αυστηρότητα κ ολα αποφασισμένα κ δν μας ρωτουσαν τι θελουμε κλπ, εχω συνηθισει να μη διαμαρτύρομαι κ να περνανε πραγματα που δν μ αρεσουν κ άπλως να τα υπομένω χωρις να με ενοχλουν τοσο ωστε να αντιδράσω. τουλαχιστον σ εμενα ξερω τι έφταιξε για να το αποφυγω. απο την αλλη ο αντρας μου δν μπορει καθολου να ειναι καπου που δν του αρεσει η παρεα, η μουσικη, το φαγητο, το κραςι, το θεμα συζητηςης, ο χωρος.... αν ειναι οκ με κατι απο αυτα, την παλεύει καπως αλλα αν μπορει να το αποφύγει θα το αποφύγει. πολυ κουραστθκο κ δυσκολο για κοινωνικες συναναστροφες κ δυστυχως βγαζει αυτην την υπερπροστασία κ για το παιδι, μην παμε καπου που δν του αρεσει, μην παμε καπου κ περιοριστει, να τρωει αυτα που διαλέγουμε εμεις απο εκει που ψωνίζουμε  εμεις γιατι μπορει να μην του αρεσουν κλπ. (δλδ παμε Αθηνα κ κουβαλάμε τα κρεατα του παιδιου μαζι μας κ αν μπορουσαμε να μεταφέρουμε κ φρουτα θα το εκανε, ελεος!!!). προσπαθω να του βαλω φρένο γιατι το παιδι θα ζοριστεί πολυ μετα οπως ζοριζεται κι ο ιδιος κ τελικα ολοι οι αλλοι γυρω του. Αλλα εκει δεν εχω ερμηνευςει τι φταει. δεν ειναι αντιδραση σε καταπιεση γιατί δεν μεγάλωσε έτσι,  ουτε ομως ηταν τα πεθερικα μου χαλαροί κ χυμα γονεις που κανανε ολα τα χατιρια στα παιδια τους. Κι ετσι ψαχνω τη χρυσή τομή γιατι το παθδι μεγαλώνει κ σιγά σιγά χρειαζόμαστε μια ισορροπία στις βολτες του, τις βόλτες μας, την κοινωνικότητα κλπ. 

Κοιταξε, εγώ πήγα κατεύθειαν νηπια. Με παιδάκια δεν συναστρεφομουν καθημερινα, παιδική χαρά πηγαινα δύο φορές την εβδομάδα αλλά ή προσαρμογή μου ήταν απίστευτα καλή! Ακόμα θυμάμαι πόσο χαρούμενη είχα γυρίσει και πόσο ανυπομονουσα να ξαναπαω. Ήμουν μεγαλύτερη βέβαια, 4-5, κ ίσως αυτό να έκανε την διαφορά.

 

Για τον τρόπο που μεγαλωνετε το παιδί σας, σε πολλά ποστς σου  βλέπω εμάς. Δηλαδή, είμαστε και εμείς άνθρωποι που για να βγούμε με το παιδί καταστρωνουμε ολόκληρο σχέδιο, να πάμε κάπου χωρίς καπνό, να έχει μέρος να παίξει, να μην είναι κλειστός για τις ασθενειες, να έχει φαγητά που να μπορεί να φαει(μέχρι πέρυσι, στην ηλικία σας έπαιρνα κι εγώ απ το σπίτι), να γυρίσουμε στην ώρα μας.

 

Γενικά είναι παιδί της ρουτίνας και του προγράμματος γιατι έτσι γίναμε κι εμείς, ο άνδρας μου δηλαδη ήταν εγώ έγινα μετα το παιδί. Και κατεληξα πως τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις. Απ τον ενάμιση χρόνο και μετά προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα με το παιδί και όχι για το παιδί αποκλειστικά, καταλαβαίνεις πως το εννοώ, και βρήκαμε άλλες ισορροπίες οφελημες για όλη την οικογένεια. 

   

[Έσπερος]

1 ώρα πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Για τον τρόπο που μεγαλωνετε το παιδί σας, σε πολλά ποστς σου  βλέπω εμάς. Δηλαδή, είμαστε και εμείς άνθρωποι που για να βγούμε με το παιδί καταστρωνουμε ολόκληρο σχέδιο, να πάμε κάπου χωρίς καπνό, να έχει μέρος να παίξει, να μην είναι κλειστός για τις ασθενειες, να έχει φαγητά που να μπορεί να φαει(μέχρι πέρυσι, στην ηλικία σας έπαιρνα κι εγώ απ το σπίτι), να γυρίσουμε στην ώρα μας.

 

Γενικά είναι παιδί της ρουτίνας και του προγράμματος γιατι έτσι γίναμε κι εμείς, ο άνδρας μου δηλαδη ήταν εγώ έγινα μετα το παιδί. Και κατεληξα πως τα παιδιά είναι όπως τα μάθεις. Απ τον ενάμιση χρόνο και μετά προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα με το παιδί και όχι για το παιδί αποκλειστικά, καταλαβαίνεις πως το εννοώ, και βρήκαμε άλλες ισορροπίες οφελημες για όλη την οικογένεια. 

ναι ναι καταλαβαινω απολυτα πώς το λες. αυτο το δουλευουμε ακομα εμεις αλλα δν με πειραζει οσο με την εννοια οτι κανουμε πραγματα που αρεσουν σε ολους, αν κ σιγουρα θα μπορουσαμε να δοκιμαζουμε κ αλλα. Το λεω πιο πολυ για βολτες σε περιβάλλοντα παιδικα που δεν ειναι ιδανικά (προφανως η παιδικη χαρα δεν ειναι το θδιο με τη φυση) αλλα πρεπει το παιδι να τριφτει σιγα σιγα. εκει ο αντρας μου κολλαει. θα τρεχουν παιδια με ποδήλατα ατην πλατεία, θα εχει κοσμο στα παιχνιδια, θα, θα... ενταξει ωραια η εξοχη κ τα γραφικά χωριά κ να ειμαστε οι τρεις μας αλλα δεν θα γινει κ κατι αν δοκιμασουμε κ την πλατεία με την (ομολογουμένως μέτρια) παιδικη χαρα. Και τη σειρα μας θα περιμενουμε κ τα παιχνιδια θα μας παρουν κ θα μας κοροϊδέψουν κ ολα τα αναμενόμενα. 

[Nefeli2014]

On 12/8/2019 at 2:43 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Νομίζω πάντως το περιστατικό με την παραλία δείχνει με τον καλύτερο τρόπο γιατί, με τις καλύτερες προθέσεις του γονιού, τα μοναχοπαίδια είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν κακομαθημένα. Εκ των πραγμάτων, όσο μεγαλύτερη η οικογένεια, τόσο αποκλείεται κάθε φορά που κάποιος, δικαίως ή αδίκως, δυσαρεστείται, να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Με τέτοια περιστατικά, μοιραία το μοναχοπαίδι μαθαίνει ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω του, ακόμη και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γονιός να το μάθει.

Σε αυτό έχεις δίκιο. Και το παρατηρώ τώρα με το δεύτερο παιδί που όταν θέλει κάτι ή μια και σε γινεται να γίνει γιατί είναι άδικο για την άλλη, απλώς σε γινεται.

Γενικα σε τέτοιες περιπτώσεις πιστεύω πρέπει να επικρατεί η λογική και η δικαιοσύνη. 

Δηλαδή εγώ θα τον έπαιρνα αγκαλιά θα πηγαίναμε λίγο παραπέρα, θα του έκανα κάτι άλλο να ξεχαστεί, θα του εξηγούσα. Δε θα έπαιρνα και εγώ τα κουβαδακια εφόσον τα είχαμε δώσει απλόχερα και θα του εξηγούσα. Πιστεύω ναι έτσι γίνονται κακομαθημένα. Η μεγαλη μου έχει πάθει μεγάλη πλάκα πλέον με τον ερχομό της δεύτερης, την ειχαμε πολυχαιδεψει κάπως έτσι και τώρα της ξινιζουν πολλά πράγματα.

Μαμά ανέστη να σε καθησυχασω, στη αρχή που την έβλεπα να πληγωνεται με έπιαναν φοβερές τύψεις, παρόλο που της μιλούσα πάρα πολύ αλλά ήμουν ανενδοτη διότι λειτουργώ πλέον πιο πολύ δίκαια και ισότιμα στα δύο παιδιά και διαπίστωσα πως περνάει.. Παράδειγμα :σήμερα μια κυρία της είπε "να πάρω την μπεμπα σας σπίτι μου?" με κοίταζε η μεγάλη ξαφνιασμενα. Ενώ εκείνη είναι που μου λέει συνεχώς να δώσω πίσω το μωρό γιατί τη νευριαζει(!) σήμερα έπαθε πλάκα και της απανταει"οχι αυτό το μωρό είναι δικό μας, δε το δίνουμε" και μετά την αγκάλιαζε την αδερφή της και τη φιλαγε και της έδινε παιχνίδια.

Θέλει πολλή υπομονή και πολλή κουβέντα όλα αυτά που γίνονται αλλά πρέπει να μάθουν να μοιράζονται να είναι δίκαια και να συμπεριφερονται όμορφα και ευγενικά. Δεν ειναι υποχρεωμένα να παίζουν με παιδιά που δε θέλουν αλλά δεν γίνεται να περνάει το δικό τους οπότε εκείνα θέλουν. Να σκέφτεσαι πάντα και το ενδεχόμενο μην είναι κουρασμένος και βρίσκει αφορμή ώστε να φύγετε από κάπου. Και απλά δεν μπορεί να το καταλάβει, ότι δεν του φταινε τα παιδάκια που θέλει να φύγει αλλά η κούραση του. 

Η μεγαλη μου στις διακοπές περνάει καλά αλλά κουράζεται πολύ και μας κάνει κάτι τέτοια σχέδια κάποιες φορές και την πιάνω αμέσως "είσαι κουρασμένη αγάπη μου μήπως" ναι τελικά θα μου πει. Ωραία θα κάτσουμε λίγο ακόμα θα κάνουμε αυτό κι αυτο και μετά από λίγο θα φύγουμε γιατί δεν είναι η ώρα. Κάπως έτσι.. Πρέπει λίγο να τον ψυχανεμιζεσαι ποτέ είναι κούραση και πότε πραγματικο γεγονός που τον ενοχλεί. Αυτά στη παραλία κουράζονται πολύ και δεν αντέχουν και πολλά πολλά μετά. Η να πεινάνε. Η τελοσοαντων κάτι άλλο και έτσι να ξεσπάνε. Εσύ σταθερή, λογική και δίκαιη. Τρυφερή πάντα και συζητήσιμη.. 

Και χωρίς τύψεις... 

***Κάτι ακόμα 

Σε ένανισυ χρονο θα δεις άλλο παιδί. 

Εγώ από τα 2,5 ως τώρα 4 βλεπω άλλο παιδί. Είναι που μεγάλωσε? Ειναι που δεν είναι πια μόνη της? Οκ ποτέ δεν ήταν παιδί που δε μοιραζοταν, αντιθέτως.. Αλλά ήταν πιο σα φοβισμένη να το πω ειδικά με τα άλλα παιδακια. Τώρα πάει άνετα και τους μιλάει και τους ρωτάει αν θέλουν να γίνουν φίλοι. Ενίσχυσαμε κι εμείς την αυτοπεποίθηση της, κοντρολαραμε τα "χατήρια", δυναμωσαμε τη συζήτηση μεταξύ μας όταν πλέον άρχισε να μιλάει πιο κανονικά, πήγε και σχολείο είδε 5-6 πράγματα, οπότε άλλαξε.. 

Και θα αλλάξει κι άλλο.. 

Κι εμένα ειναι κάποια που δε μου αρέσουν που κάνει (ειδικά στην αδερφή της) αλλά το δουλεύουμε πολύ...

Ας πούμε οποίο παιδί πλησιάζει τη μικρή του λεει"αστην αυτή έλα να παίξουμε μαζί" σοκ εγώ. Αγκαλιάζει τα ξένα παιδια και τους δίνει τα παντα και στη μικρή δίνει σπρώξιες και φαπες. Εγώ εκεί τρελαίνομαι αλλά θέλει πολύ ψυχραιμία και υπομονή το πράγμα. Πιστεύω θα αλλάξει, ήδη βλέπω θετικές αλλαγές.. Έχουμε δρόμο βέβαια.. 

Επεξεργάστηκαν 16 Αυγούστου,2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

 

Ας πούμε οποίο παιδί πλησιάζει τη μικρή του λεει"αστην αυτή έλα να παίξουμε μαζί" σοκ εγώ. Αγκαλιάζει τα ξένα παιδια και τους δίνει τα παντα και στη μικρή δίνει σπρώξιες και φαπες. Εγώ εκεί τρελαίνομαι αλλά θέλει πολύ ψυχραιμία και υπομονή το πράγμα. Πιστεύω θα αλλάξει, ήδη βλέπω θετικές αλλαγές.. Έχουμε δρόμο βέβαια.. 

 

Yπομονή, ο αδερφικός ανταγωνισμός είναι μέσα στο πρόγραμμα. Έχει η κόρη μου (ετών 15!) μία καλή φίλη πάνω κάτω συνομήλικη. Η οποία φίλη έχει μία ελάχιστα μικρότερη αδερφή, που τυχαίνει να μοιράζεται μία δραστηριότητα με την κόρη μου. Ε, το τι έχει ακούσει η "μικρή" από τη "μεγάλη" δεν περιγράφεται, του τύπου "αυτή είναι η δική μου φίλη, αν θες να της λες καλημέρα θα με ρωτάς πρώτα" . Προφανώς μισοαστεία μισοσοβαρά, αλλά έχει επαναληφθεί τόσες φορές το σκηνικό, που γενικά μάλλον στο μισοσοβαρά τείνω. Είναι και αρκετά αναμενόμενο νομίζω, σε θέματα παρέας να θέλουν "αποκλειστικότητες" ανεξαρτήτως ηλικίας.

[Gummy Bear]

Θέλω να ρωτήσω τις μαμάδες αν έχουν αντιμετωπίσει το εξής ή παρόμοιο θέμα : το μωρό τους να ήταν πιο εκδηλωτικο πριν σε σχέση με το παρόν.

 

Να εξηγήσω λίγο την κατάσταση : έχω ένα αγοράκι 17 μηνών και λόγω του κορονοιου είχε κλείσει ο παιδικός σταθμός από μέσα Μαρτίου μέχρι πριν καμία εβδομάδα. Εδώ στον εξωτερικό που μένω, είχαμε 50 χιλιάδες περιστατικά. Εγώ από τότε δηλαδή από μέσα Μαρτίου κάνω τηλεεργασια από το σπίτι καθώς στη δουλειά είμαστε 900 άτομα. Η τηλεεργασια θα συνεχιστεί μάλλον μέχρι τον Αύγουστο.

 

Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην πάμε στον παιδικό σταθμό το μωρό μας μέχρι τον Αύγουστο για τον εξής λόγο : επειδή είχαμε πάρα πολλά περιστατικά κορονοιου και επειδή έχω την ευκαιρία να κάνω τηλεεργασια και επειδή από μέσα Ιουλίου μέχρι μέσα Αυγούστου είναι πάντα κλειστός ο παιδικός σταθμός λόγω καλοκαιριού, είπαμε να ξανά πάει μια και καλή.

 

Πάμε τώρα στο θέμα μας : ο μικρός προτού πάει παιδικό σταθμό, δηλαδή πριν το έτος του, ήταν πιο εκδηλωτικος όταν έβλεπε παιδάκια σε σχέση με τώρα. Χαιρετούσε, και ήθελε να πλησιάσει. Στον παιδικό σταθμό, λόγω μικρής ηλικίας, κυρίως εξερευνουσε τον χώρο κλπ όπως όλα τα μωρά εκεί. Τώρα πλέον, όταν βγαίνουμε έξω και έχει παιδάκια και μωράκια, είναι πιο συγκρατημενος. Ντρέπεται και έρχεται στην αγκαλιά μου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι λόγω της καραντίνας που περάσαμε σε συνδυασμό με το ότι είναι σπίτι μαζί μου αυτό τον καιρό ή εάν είναι μια φάση που περνούν τα μωρά? Δηλαδή παίζει να περνούν φάσεις πιο συνεσταλμενες και μετά να είναι πάλι πιο εκδηλωτικα? 

Να σημειώσω ότι στο σπίτι παίζει, ακούει μουσική, βλέπει λίγο ζουζούνια, παίζω και εγώ μαζί του, κοιμάται κλπ. Μετά όταν ο καιρός είναι καλός βγαίνουμε βόλτα στο πάρκο. Προσπαθώ δηλαδή να έχει μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα.... Αλλά δεν σας κρύβω ότι στεναχωριέμαι που είναι πιο συγκρατημενος τώρα... 

[Deena]

Just now, Gummy Bear είπε:

Θέλω να ρωτήσω τις μαμάδες αν έχουν αντιμετωπίσει το εξής ή παρόμοιο θέμα : το μωρό τους να ήταν πιο εκδηλωτικο πριν σε σχέση με το παρόν.

 

Να εξηγήσω λίγο την κατάσταση : έχω ένα αγοράκι 17 μηνών και λόγω του κορονοιου είχε κλείσει ο παιδικός σταθμός από μέσα Μαρτίου μέχρι πριν καμία εβδομάδα. Εδώ στον εξωτερικό που μένω, είχαμε 50 χιλιάδες περιστατικά. Εγώ από τότε δηλαδή από μέσα Μαρτίου κάνω τηλεεργασια από το σπίτι καθώς στη δουλειά είμαστε 900 άτομα. Η τηλεεργασια θα συνεχιστεί μάλλον μέχρι τον Αύγουστο.

 

Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην πάμε στον παιδικό σταθμό το μωρό μας μέχρι τον Αύγουστο για τον εξής λόγο : επειδή είχαμε πάρα πολλά περιστατικά κορονοιου και επειδή έχω την ευκαιρία να κάνω τηλεεργασια και επειδή από μέσα Ιουλίου μέχρι μέσα Αυγούστου είναι πάντα κλειστός ο παιδικός σταθμός λόγω καλοκαιριού, είπαμε να ξανά πάει μια και καλή.

 

Πάμε τώρα στο θέμα μας : ο μικρός προτού πάει παιδικό σταθμό, δηλαδή πριν το έτος του, ήταν πιο εκδηλωτικος όταν έβλεπε παιδάκια σε σχέση με τώρα. Χαιρετούσε, και ήθελε να πλησιάσει. Στον παιδικό σταθμό, λόγω μικρής ηλικίας, κυρίως εξερευνουσε τον χώρο κλπ όπως όλα τα μωρά εκεί. Τώρα πλέον, όταν βγαίνουμε έξω και έχει παιδάκια και μωράκια, είναι πιο συγκρατημενος. Ντρέπεται και έρχεται στην αγκαλιά μου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι λόγω της καραντίνας που περάσαμε σε συνδυασμό με το ότι είναι σπίτι μαζί μου αυτό τον καιρό ή εάν είναι μια φάση που περνούν τα μωρά? Δηλαδή παίζει να περνούν φάσεις πιο συνεσταλμενες και μετά να είναι πάλι πιο εκδηλωτικα? 

Να σημειώσω ότι στο σπίτι παίζει, ακούει μουσική, βλέπει λίγο ζουζούνια, παίζω και εγώ μαζί του, κοιμάται κλπ. Μετά όταν ο καιρός είναι καλός βγαίνουμε βόλτα στο πάρκο. Προσπαθώ δηλαδή να έχει μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα.... Αλλά δεν σας κρύβω ότι στεναχωριέμαι που είναι πιο συγκρατημενος τώρα... 

 

Μην προβληματίζεσαι, για κάποιον λόγο σε αυτή την ηλικία το περνάνε όλα τα παιδιά αυτό που περιγράφεις. Τα δικά μου δηλαδή και τα δύο το περάσανε, για τον μεγάλο μου θυμάμαι είχα ανοίξει κι εγώ θέμα εδώ σαν και σένα και ρωτούσα.

[Anna3011]

Just now, Gummy Bear είπε:

Θέλω να ρωτήσω τις μαμάδες αν έχουν αντιμετωπίσει το εξής ή παρόμοιο θέμα : το μωρό τους να ήταν πιο εκδηλωτικο πριν σε σχέση με το παρόν.

 

Να εξηγήσω λίγο την κατάσταση : έχω ένα αγοράκι 17 μηνών και λόγω του κορονοιου είχε κλείσει ο παιδικός σταθμός από μέσα Μαρτίου μέχρι πριν καμία εβδομάδα. Εδώ στον εξωτερικό που μένω, είχαμε 50 χιλιάδες περιστατικά. Εγώ από τότε δηλαδή από μέσα Μαρτίου κάνω τηλεεργασια από το σπίτι καθώς στη δουλειά είμαστε 900 άτομα. Η τηλεεργασια θα συνεχιστεί μάλλον μέχρι τον Αύγουστο.

 

Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην πάμε στον παιδικό σταθμό το μωρό μας μέχρι τον Αύγουστο για τον εξής λόγο : επειδή είχαμε πάρα πολλά περιστατικά κορονοιου και επειδή έχω την ευκαιρία να κάνω τηλεεργασια και επειδή από μέσα Ιουλίου μέχρι μέσα Αυγούστου είναι πάντα κλειστός ο παιδικός σταθμός λόγω καλοκαιριού, είπαμε να ξανά πάει μια και καλή.

 

Πάμε τώρα στο θέμα μας : ο μικρός προτού πάει παιδικό σταθμό, δηλαδή πριν το έτος του, ήταν πιο εκδηλωτικος όταν έβλεπε παιδάκια σε σχέση με τώρα. Χαιρετούσε, και ήθελε να πλησιάσει. Στον παιδικό σταθμό, λόγω μικρής ηλικίας, κυρίως εξερευνουσε τον χώρο κλπ όπως όλα τα μωρά εκεί. Τώρα πλέον, όταν βγαίνουμε έξω και έχει παιδάκια και μωράκια, είναι πιο συγκρατημενος. Ντρέπεται και έρχεται στην αγκαλιά μου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι λόγω της καραντίνας που περάσαμε σε συνδυασμό με το ότι είναι σπίτι μαζί μου αυτό τον καιρό ή εάν είναι μια φάση που περνούν τα μωρά? Δηλαδή παίζει να περνούν φάσεις πιο συνεσταλμενες και μετά να είναι πάλι πιο εκδηλωτικα? 

Να σημειώσω ότι στο σπίτι παίζει, ακούει μουσική, βλέπει λίγο ζουζούνια, παίζω και εγώ μαζί του, κοιμάται κλπ. Μετά όταν ο καιρός είναι καλός βγαίνουμε βόλτα στο πάρκο. Προσπαθώ δηλαδή να έχει μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα.... Αλλά δεν σας κρύβω ότι στεναχωριέμαι που είναι πιο συγκρατημενος τώρα... 

Να μην ανησυχείς καθόλου, φάση είναι. Θυμάμαι και εγώ την κόρη μου πριν κλείσει τα 2 να χαιρετάει πχ. το γείτονα με το χεράκι γεμάτη ενθουσιασμό που της μίλησε και την επόμενη βδομάδα να τον βλέπει πάλι και να κατεβάζει το κεφάλι.

Πάντως θεωρώ πως έχει και η καραντίνα την ευθύνη της. Εγώ το είδα στη μικρή μου που είναι τώρα στα 2,5. Κλείστηκε επειδή δεν έβλεπε παιδάκια και άργησε πολύ να επανέλθει. Είχε προσκολληθεί πάνω μας. Τώρα που άνοιξε ο καιρός και βλέπει παιδιά έξω έχει αρχίσει να ξανοίγεται πάλι. Συγκεκριμένα σήμερα άνοιξε κουβέντα με ένα άγνωστο κοριτσάκι στην πλατεία που έκανε ποδήλατο, το ρώταγε πως το λένε και του έλεγε ότι της αρέσει το πατίνι του. Δεν το περίμενα.

Να τον βγάζεις έξω όσο μπορείς να βλέπει παιδάκια, έστω να τα παρατηρεί από μακριά. Και να μην ανησυχείς! Είναι μικρούλης ακόμα.