η σχέση με τα άλλα παιδάκια

[xaroumenh mama]

Όταν έγινε αυτό στη παιδική χαρά εσύ πως το χειριστικες;

Βασικά όταν διάβασα το να "φύγουμε " ήταν σα να άκουγα τον γιο μου που όταν τον τρομάζει κάτι λέει να φύγουμε ...!!! 

Εγώ θα σου πρότεινα αν θες να του μιλήσεις για τα μεγαλύτερα παιδάκια να το κάνεις μόνο όταν είστε στη παιδική χαρά κ τον δεις ότι νιώθει τρομαγμένος .. κ να δείξεις ενσυναίσθηση ... Κατάλαβενω ότι σε φοβίζουν (οποιοδήποτε συναίσθημα τέλος πάντων βλέπεις ότι νιώθει το παιδί )αλλά.. κ εκεί του εξηγείς ότι θες να του πει ...!!! 

Αν το κάνεις σε αόριστο χρόνο πιθανόν να μη το καταλάβει.. κ το άλλο που μπορείς να κάνεις όταν είστε μια βόλτα στη πλατεία πχ κ δεις μεγαλύτερα παιδάκια να παίζουν εκεί μπορείς να ξεκινήσεις να του λες ότι θες να του πεις ότι δλδ τα μεγαλύτερα παιδάκια παίζουν λίγο διαφορετικά κτλπ ...

Γενικά οι ηλικία που είστε τώρα είναι η ηλικία που του αρέσει να παίζει μόνος του μεγαλώνοντας θα δεις πως θα του είναι ποιο εύκολο να συναναστρεφετε με παιδάκια της ίδιας ηλικίας ....!!!!!

[mama16]

10 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Καθημερινά βλέπει και παίζει με τα ξαδέλφια του αλλά είναι πολύ μεγαλύτεροι του, οι ηλικίες τους είναι από οχτώ μέχρι δεκατριών ετών. Γενικά με τόσο μεγάλα παιδιά δεν έχει θέμα. Ακόμα και να μην τους ξέρει αν σπάσει ο πάγος παίζει μία χαρά. Με τα  συνομηλικα παιδιά πάντα κρατάει μία απόσταση που μετά το συμβάν στην παιδικη χαρά έχει μεγαλωσει. 

Νομίζω ότι είναι λογικό σε αυτή την ηλικία κάποιες φορές να τρομάζει με λίγο μεγαλύτερα παιδάκια που έρχονται με φορά προς αυτόν. Κ μένα η δικιά μου μπορεί κάποιες φορές να το κάνει αν τρομάξει με κάτι να έρθει στην αγκαλιά μου γιατί νιώθει ασφάλεια! Πάντως ελπίζω να το ξεχάσει σύντομα

[vtgian]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! 

Μη σε ανησυχούν τέτοια περιστατικά. Δυστυχώς συμβαίνουν, ταράζονται λιγάκι τα μικρά αλλά μετά επανέρχονται. Η δικιά μου στην ηλικία σας φοβόταν πάρα πολύ τα συνομήλικα και μικρότερα παιδάκια. Με τα μεγαλύτερα δεν είχε θέμα αλλά με τα πολύ μικρά θα το χαρακτήριζε κανείς ανθρωποφοβία! Παράδειγμα, ήθελε να κάνει τσουλήθρα. Πήγαινε χαρωπή χαρωπή και τύχαινε να έρθει μετά από αυτή άλλο παιδάκι. Μεταβολή επιτόπου, σχεδόν τρόμος και αγκαλιά! Πραγματικά ανησυχούσα κάποιες φορές μέσα μου, έλεγα δεν είναι φυσιολογικό το παιδί μου! Τελικά είναι απλά παιδί επιφυλακτικό, που ζυγίζει πολύ πριν κάνει κάτι. Επειδή κάποιες φορές παρα λίγο να την χτυπήσουν, κάποιες άλλες όντως της επιτέθηκαν (ναι συμβαίνει και αυτό, έτρεξε παιδάκι από πίσω μας, με χούφτα χαλίκια στο χέρι, για να έρθει δίπλα της και να τα πετάξει επάνω της, στα καλά του καθουμένου). 

Από τα 3 με 3,5 αυτός ο φόβος σταδιακά άρχισε να υποχωρεί και ξεκίνησε να αναζητά και να ευχαριστιέται την παρέα συνομήλικων. Είναι όντως μικρός ακόμα για να μπορεί να παίζει συνεργατικά με άλλα παιδάκι, το παιχνίδι τους είναι προς το παρόν παράλληλο αλλά μοναχικό.

[Mama_Anesti_]

19 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αν απλά τρόμαξε από το μεγαλύτερο παιδάκι, απλά συνεχίζεις να τον ενθαρρύνεις, προτιμώντας ώρες που δεν υπάρχουν πολλά παιδάκια στην παιδική χαρά. Και είσαι πάντα δίπλα, ώστε αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο να τον βοηθήσεις να "προστατευτεί".

Αν βλέπεις ότι γενικά δεν νιώθει άνετα καθόλου με άλλα παιδιά, ή ότι δεν του αρέσει να τον ακουμπάνε ή πλησιάζουν κλπ, ίσως καλό θα ήταν να το αναφέρεις στον παιδίατρό σας.

Με ανησύχησε ή παρατήρηση σου. Θα μιλήσω με την παιδίατρο όταν την δω. Γενικά θέλει να εξοικιωθει, να σπάσει ο πάγος με άγνωστα μεγαλα παιδιά και μετά παίζει κανονικά. Δηλαδή, παίζουν μπάλα, κρυφτό, γαργαλιουνται, κρύβονται στο "σπιτάκι" του.  Με τα συνομήλικα έπαιζε παράλληλα, πχ με τα κουβαδακια όλα μαζί αλλά μετά το συμβάν προτιμά μονος. 

[Mama_Anesti_]

6 ώρες πρίν, vtgian είπε:

Πραγματικά ανησυχούσα κάποιες φορές μέσα μου, έλεγα δεν είναι φυσιολογικό το παιδί μου! Τελικά είναι απλά παιδί επιφυλακτικό, που ζυγίζει πολύ πριν κάνει κάτι

Μου πέρασε κι εμένα απ το μυαλό! Ανησυχω για την κοινωνικότητα κ κοινωνικοποίηση του. Το παράδειγμα που φέρνεις άνετα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ. 

Κι ο δικός μου ζυγίζει ακόμα κ το βήμα του, είναι αρκετά προσεκτικός και διστακτικός. 

  Μου δίνει θάρρος ή απάντηση σου.

 

10 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

Όταν έγινε αυτό στη παιδική χαρά εσύ πως το χειριστικες;

Βασικά όταν διάβασα το να "φύγουμε " ήταν σα να άκουγα τον γιο μου που όταν τον τρομάζει κάτι λέει να φύγουμε ...!!! 

Εγώ θα σου πρότεινα αν θες να του μιλήσεις για τα μεγαλύτερα παιδάκια να το κάνεις μόνο όταν είστε στη παιδική χαρά κ τον δεις ότι νιώθει τρομαγμένος .. κ να δείξεις ενσυναίσθηση ... Κατάλαβενω ότι σε φοβίζουν (οποιοδήποτε συναίσθημα τέλος πάντων βλέπεις ότι νιώθει το παιδί )αλλά.. κ εκεί του εξηγείς ότι θες να του πει ...!!! 

Αν το κάνεις σε αόριστο χρόνο πιθανόν να μη το καταλάβει.. κ το άλλο που μπορείς να κάνεις όταν είστε μια βόλτα στη πλατεία πχ κ δεις μεγαλύτερα παιδάκια να παίζουν εκεί μπορείς να ξεκινήσεις να του λες ότι θες να του πεις ότι δλδ τα μεγαλύτερα παιδάκια παίζουν λίγο διαφορετικά κτλπ ...

Γενικά οι ηλικία που είστε τώρα είναι η ηλικία που του αρέσει να παίζει μόνος του μεγαλώνοντας θα δεις πως θα του είναι ποιο εύκολο να συναναστρεφετε με παιδάκια της ίδιας ηλικίας ....!!!!!

Τις δύο τρεις πρωτες φορές δεν είπα κάτι. Εξηγησα στον δικό μου πως το παιδακι θέλει να παίξει μαζί του. Τους παροτρυνα να παίξουν μαζί πχ τραμπαλα αλλά οι ρυθμοί του μεγάλου τρόμαζαν τον μικρό. Προσπάθησα να εξηγήσω στο αγορακι πως ο Ανεστης είναι μικρότερος κ δεν μπορεί να παίξει ετσι.  Προτεινα και χωριστό παιχνίδι πχ κούνια ο ένας τσουλήθρα ο αλλος. Μολις πηγαίναμε σε ένα παιχνίδι το άλλο παιδάκι ερχόταν σφαίρα και έτρεχε ο δικός μου σαν κυνηγημένος.  

 Συμφωνω πως μία κουβέντα επιτόπου θα γίνει σωστότερα κατανοητη. Θεωρητικά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορεί να κάνει την σύνδεση κ μάλιστα αν εκείνη την στιγμή δεν βιώνει το συναίσθημα που είχε. Ευχαριστώ πολυ!

 

[xaroumenh mama]

13 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Μου πέρασε κι εμένα απ το μυαλό! Ανησυχω για την κοινωνικότητα κ κοινωνικοποίηση του. Το παράδειγμα που φέρνεις άνετα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ. 

Κι ο δικός μου ζυγίζει ακόμα κ το βήμα του, είναι αρκετά προσεκτικός και διστακτικός. 

  Μου δίνει θάρρος ή απάντηση σου.

 

Τις δύο τρεις πρωτες φορές δεν είπα κάτι. Εξηγησα στον δικό μου πως το παιδακι θέλει να παίξει μαζί του. Τους παροτρυνα να παίξουν μαζί πχ τραμπαλα αλλά οι ρυθμοί του μεγάλου τρόμαζαν τον μικρό. Προσπάθησα να εξηγήσω στο αγορακι πως ο Ανεστης είναι μικρότερος κ δεν μπορεί να παίξει ετσι.  Προτεινα και χωριστό παιχνίδι πχ κούνια ο ένας τσουλήθρα ο αλλος. Μολις πηγαίναμε σε ένα παιχνίδι το άλλο παιδάκι ερχόταν σφαίρα και έτρεχε ο δικός μου σαν κυνηγημένος.  

 Συμφωνω πως μία κουβέντα επιτόπου θα γίνει σωστότερα κατανοητη. Θεωρητικά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορεί να κάνει την σύνδεση κ μάλιστα αν εκείνη την στιγμή δεν βιώνει το συναίσθημα που είχε. Ευχαριστώ πολυ!

 

Αν κ όλη αυτή η αντίδραση του είναι φυσιολογική για την ηλικία του ... Την επόμενη φορά που θα γίνει αυτό προσπαθησε πρώτα να του δείξεις πως καταλαβενεις τον φόβο του κ συμπασχεις με αυτό κ μετά να του εξηγήσεις ..!!! Την πρώτη φορά που ακολούθησα αυτή την μέθοδο στο γιο μου με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα κ κατευθείαν το πρόσωπο του ηρεμησε όχι πως ξεπέρασε τον φόβο του γιατί αυτό θέλει αρκετό χρόνο αλλά ήταν πολύ συνεργάσιμος κ πολύ δεχτικος μετά σε αυτά που του έλεγα κ του πρότεινα ..!!!

[kotsifikos]

Γενικά όταν ένα παιδί σε αυτή την ηλικία δεν είναι εξοικειωμένο με συνομήλικα και λίγο μεγαλύτερα αυτό συμβαίνει.

Απο την μία το τρίχρονο (όπως κάθε τρίχρονο) ήταν χείμαρρος στο παιχνίδι του, και από την άλλη το δίχρονο που έχει μάθει σε ένα περιβάλλον διαφορετικό τρομάζει. Σε μένα όλο αυτό φαίνεται φυσιολογικό. Τα μεγαλύτερα παιδιά (με τα οποία αναφέρεις πως παίζει συνήθως ο γιος σου) έχουν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης από ότι τα μικρότερα, ένα 8χρονο γνωρίζει πως πρέπει να παίξει με το δίχρονο προκειμένου να μην το τρομάξει, το τρίχρονο δεν γνωρίζει. Εκεί ίσως να χρειάζονταν να επέμβει και η άλλη μαμά έτσι ώστε να εξηγήσει στο παιδάκι της πως ο Ανέστης είναι μικρότερος και θέλει μεγαλύτερη προσοχή στο παιχνίδι.

Εγώ στην θέση σου δεν θα σταματούσαν να τον πηγαίνω παιδική χαρά, θα συνέχιζα και σε αντίστοιχα γεγονότα θα προσπαθούσα να είμαι δίπλα στο παιδί μου έτσι ώστε να επέμβω αν βλέπω πως κάτι τον τρομάζει.

[ΑΡΓΚ]

On 5/11/2018 at 5:53 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Με ανησύχησε ή παρατήρηση σου. Θα μιλήσω με την παιδίατρο όταν την δω. Γενικά θέλει να εξοικιωθει, να σπάσει ο πάγος με άγνωστα μεγαλα παιδιά και μετά παίζει κανονικά. Δηλαδή, παίζουν μπάλα, κρυφτό, γαργαλιουνται, κρύβονται στο "σπιτάκι" του.  Με τα συνομήλικα έπαιζε παράλληλα, πχ με τα κουβαδακια όλα μαζί αλλά μετά το συμβάν προτιμά μονος. 

 

Αν είναι συνδεδεμένο μόνο με αυτό το γεγονός, νομίζω απλά θέλει χρόνο, δεν αξίζει να το σκέφτεσαι

[Mama_Anesti_]

7 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

. Εκεί ίσως να χρειάζονταν να επέμβει και η άλλη μαμά έτσι ώστε να εξηγήσει

Το παιδακι συνοδευόταν απ τον παππού του. 

 

7 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

θα συνέχιζα και σε αντίστοιχα γεγονότα θα προσπαθούσα να είμαι δίπλα στο παιδί μου έτσι ώστε να επέμβω

Ακόμα είμαι δίπλα του στην παιδική χαρά.

  Νομιζω πως το περιστατικό που περιγραφω δεν είναι καθόλου περίεργο ή αξιοσημείωτο αλλά δεν περίμενα να τον τρομοκρατήσει τόσο πολύ! 

[Lenia16]

πρίν από 33 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Το παιδακι συνοδευόταν απ τον παππού του. 

 

Ακόμα είμαι δίπλα του στην παιδική χαρά.

  Νομιζω πως το περιστατικό που περιγραφω δεν είναι καθόλου περίεργο ή αξιοσημείωτο αλλά δεν περίμενα να τον τρομοκρατήσει τόσο πολύ! 

Δεν ξερω αν είχες διαβάσει που έγραφα ότι η κόρη μου μόλις ξεκίνησε παιδικό έπαθε ένα σοκ κ δεν ήθελε να την πλησιάζουν παιδάκια. Απο κει που χαιρόταν στην παιδική χαρά ξαφνικά με το που πλησιαζαμε αρχιζε να κλαίει κ όταν κάποιο παιδάκι ερχόταν να κάνει πχ στη διπλανή κούνια έκλαιγε κ φώναζε όχι όχι κ ήθελε να κατέβει. Το ξεπέρασε σιγά σιγά κ επανήλθε στην πρότερη κατάσταση, σίγουρα δεν ήταν η ίδια αιτια, σε εμάς έφταιγε ο παιδικός απλά θέλω να πω ότι δε χρειάζεται να αγχώνεσαι γιατί περνάνε φάσεις. Μπορεί να τρόμαξε από το μεγαλύτερο αλλά αν τον βοηθήσεις να νιώσει πάλι σιγουριά, είτε πηγαίνοντας σε άλλη παιδική χαρά, είτε να τον αφήσεις μερικές μέρες χωρίς παιδική, πηγαίνοντας απλά βόλτα με το καρότσι πχ ή ακόμα κ στην ίδια παιδική χαρά αλλά με διακριτικό τρόπο να τον κρατάς προστατευμένο από πιθανές "επιθέσεις" θα ξεχαστεί κ θα το ξεπεράσει.

Επίσης, αν σε βλέπει να αγχώνεσαι θα αγχώνεται κ αυτός. Να είσαι ήρεμη κ να του εξηγείς ότι μερικά παιδάκια είναι πιο ενθουσιώδη ή ακόμη κ πιο επιθετικά αλλά δεν το κάνουν από κακο, ίσως δεν καταλαβαίνουν, απλά θέλουν να παίξετε κλπ. Κ να του λες ότι δε χρειάζεται να φοβάται γιατί η μαμά είναι δίπλα του αν χρειαστεί κάτι κ δε θα τον αφήσεις μόνο του να του συμβεί κάτι κακό. Κ μπορεί καμιά φορά να τον χτυπήσουν κατά λάθος αλλά είναι κ αυτά μικρά κ δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που κάνουν τον ενοχλεί κλπ. κ αν δε σου αρέσει να απομακρυνεσαι.

Κάποια παιδιά είναι πιο εσωστρεφή κ πιο ευαίσθητα κ θέλουν το χρόνο τους για να προσαρμοστούν σε ένα νεο περιβάλλον, είτε λέγεται παιδική χαρά είτε σχολείο είτε ξενο σπίτι με παρέα. Δεν θεωρώ ότι είναι πρόβλημα, το ίδιο συμβαίνει κ με τους ενήλικες. Άλλοι είναι κλειστοί κ λιγομιλητοι κ άλλοι βουρ κ όποιον πάρει ο χάρος! Σιγά μην έχει πρβλ το παιδί επειδή δε θέλει να του πετάνε χαλίκια στα μούτρα, τι άλλο θα ακούσουμε πια! Αν παρατηρήσεις παιδιά που έχουν μεγαλύτερα αδέρφια η συμπεριφορά τους είναι εντελώς διαφορετική από τα μοναχοπαίδια. Εχουν περισσότερο αναπτυγμένη αντίδραση γιατί έχουν μάθει στις επιθέσεις των αδερφών τους κ αναγκάζονται να αναπτύξουν άμυνα κ φυσικά αντιγραφουν τα μεγαλύτερα κ το θεωρούν φυσιολογικό γιατί για αυτά είναι η καθημερινότητα τους. Τα δικά μας είναι μη σταξει κ μη βρέξει!

Μην αγχωνεσαι.

[Mama_Anesti_]

Ο μικρός μου είναι πια 2.5 χρόνων. Σήμερα στην παραλία συνέβη ένα περιστατικό που με έβαλε σε σκέψεις. Ήρθαν δύο συνομηλικα παιδάκια την ώρα που επαιζε με τα κουβαδακια. Τα παιδάκια αυτά  ο μικρός μου τα έχει δει δύο τρεις φορές από μακριά χωρις να έχουν συναναστραφεί. Ο δικος μου άρχισε την γκρίνια. Πάντα το κάνει στην θάλασσα όταν βλέπει παιδιά κ μετά ξεχνιέται. Τους  εδωσα από ένα φτιαρακι για να παίξουν όλοι μαζί. Ο γιος μου έκλαιγε πια κ γατζωθηκε πάνω μου. Προσπαθούσα να μην δώσω σημασία. Τα παιδιά πήραν κ αλλά παιχνίδια απ την σακούλα μας κ έπαιζαν στην θάλασσα. Ο μικρός μου τα έμπηξε κανονικά. Τον ρωτούσα τι τον προβληματίζε ακριβώς καμιά απάντηση. Ώσπου φώναξε "να πάρουμε τα παιχνίδια μας κ να φύγουμε!" Έγινε κ ένα σκηνικό που δεν τα έδιναν πίσω αλλά με τα πολλά τα πήραμε! Μόλις μπήκαμε στο αμάξι συνήλθε. 

 

   Γενικα δεν αφηνεται εύκολα αλλά σε άλλα μέρη δεν έχει θέμα με τα παιδιά, στην παιδική χαρά, στο σουπερμάρκετ όπου κ αν δούμε. Αλλά στην παραλία γίνεται άλλο παιδί. Του αρέσει να παίζει μόνος του ή με τα ξαδέλφια του ή με παιδιά που δεν του δίνουν σημασία κ παίζουν παράλληλα

 

   Αναρωτιέμαι λοιπόν, επραξα καλά? Ποια μέθοδος είναι πιο σωστή? Πρέπει να ανταποκρινεσαι αμεσα στο κλάμα του παιδιου προσπαθώντας να σταματήσει ή ετσι μεγαλοποιεις τα πράγματα κ το άγχος του μεγαλωνει? 

 

Πιο συγκεκριμένα, με την αγκαλιά και τα χάδια του δίνουμε την ασφάλεια που χρειάζεται ή του δίνουμε την εντύπωση πως έχει ανάγκη την προστασία μας και το περιβάλλον ειναι εχθρικό?

   

[ΑΡΓΚ]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Ο μικρός μου είναι πια 2.5 χρόνων. Σήμερα στην παραλία συνέβη ένα περιστατικό που με έβαλε σε σκέψεις. Ήρθαν δύο συνομηλικα παιδάκια την ώρα που επαιζε με τα κουβαδακια. Τα παιδάκια αυτά  ο μικρός μου τα έχει δει δύο τρεις φορές από μακριά χωρις να έχουν συναναστραφεί. Ο δικος μου άρχισε την γκρίνια. Πάντα το κάνει στην θάλασσα όταν βλέπει παιδιά κ μετά ξεχνιέται. Τους  εδωσα από ένα φτιαρακι για να παίξουν όλοι μαζί. Ο γιος μου έκλαιγε πια κ γατζωθηκε πάνω μου. Προσπαθούσα να μην δώσω σημασία. Τα παιδιά πήραν κ αλλά παιχνίδια απ την σακούλα μας κ έπαιζαν στην θάλασσα. Ο μικρός μου τα έμπηξε κανονικά. Τον ρωτούσα τι τον προβληματίζε ακριβώς καμιά απάντηση. Ώσπου φώναξε "να πάρουμε τα παιχνίδια μας κ να φύγουμε!" Έγινε κ ένα σκηνικό που δεν τα έδιναν πίσω αλλά με τα πολλά τα πήραμε! Μόλις μπήκαμε στο αμάξι συνήλθε. 

 

   Γενικα δεν αφηνεται εύκολα αλλά σε άλλα μέρη δεν έχει θέμα με τα παιδιά, στην παιδική χαρά, στο σουπερμάρκετ όπου κ αν δούμε. Αλλά στην παραλία γίνεται άλλο παιδί. Του αρέσει να παίζει μόνος του ή με τα ξαδέλφια του ή με παιδιά που δεν του δίνουν σημασία κ παίζουν παράλληλα

 

   Αναρωτιέμαι λοιπόν, επραξα καλά? Ποια μέθοδος είναι πιο σωστή? Πρέπει να ανταποκρινεσαι αμεσα στο κλάμα του παιδιου προσπαθώντας να σταματήσει ή ετσι μεγαλοποιεις τα πράγματα κ το άγχος του μεγαλωνει? 

 

Πιο συγκεκριμένα, με την αγκαλιά και τα χάδια του δίνουμε την ασφάλεια που χρειάζεται ή του δίνουμε την εντύπωση πως έχει ανάγκη την προστασία μας και το περιβάλλον ειναι εχθρικό?

   

 

Να σου πω την αλήθεια, όχι, δε θα είχα φύγει. Γενικά, αν δεν υπάρχει θέμα ασθένειας, χτυπήματος, ή κάτι άλλο πολύ σοβαρό, δεν θα έφευγα ποτέ από κάπου επειδή το παιδί μου απαιτεί να φύγει.

Ούτε θα επιχειρούσα ποτέ να πάρω τα παιχνίδια από τα χέρια άλλων παιδιών, αν αρχικά είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου. Άλλο να πάει το ξένο παιδάκι να πιάσει κάτι και να του πεις από την αρχή ότι δεν γίνεται, άλλο να του το πάρεις όταν ήδη, έστω με τη σιωπή σου, έχεις δώσει το ΟΚ.

Σε μία παρόμοια κατάσταση μάλλον θα καθόμουν να συντονίσω το παιχνίδι, τύπου, "ας σκάψουμε όλοι μαζί μία τρύπα" ή θα έπαιρνα το παιδί να μπούμε λίγο στη θάλασσα να χαλαρώσει.

Δε νομίζω ότι η αγκαλιά είναι το θέμα, άνετα μπορούσατε να παίξετε όλοι μαζί με τον μικρό αγκαλιά όμως. Η άτακτη υποχώρηση όμως, από τη μία νομίζω πως ενισχύει το φόβο (γιατί να φύγετε αν όντως δεν συμβαίνει κάτι κακό;) και από την άλλη ενισχύει το "αν τσιρίξω αρκετά, γίνεται αυτό που θέλω, κι ας διαφωνεί η μαμα".

[Έσπερος]

Έχω προβληματιστεί κι εγώ γι αυτό το θέμα κατα καιρούς αλλά μόνο θεωρητικα προς το παρον, μηπως δλδ οταν διαφορες φοβιες ή αντιδρασεις των μικρών τις αντιμετωπίζουμε ετσι, τελικα ενισχύουμε μια υπέρμετρη ευαισθησία κ δυσκολία προσαρμογής. Υποτίθεται ότι το αντίθετο συμβαίνει λένε οι ψυχολόγοι κ δεν κανει να ακυρώνεις το οποιοσδήποτε συναισθημα ακομα κ αν σου φαινεται χαζο κ στην πορεια θα μαθουν να τα ελέγχουν μονα τους. Αλλα στην πραξη προβληματιζομαι κ εγω. απο την αλλη ομως, βλεπω τον αντρα μου που ειναι πολυ συναισθηματικός κ πολυ ευθικτος κ γενικα ενοχλειται κ αναστατωνεται ευκολα, αν δεν αναγνωρίσεις κ δεν αποδεχτείς αυτό που νιώθει γίνεται χειρότερα. Οποτε τι να πω, αν ολόκληρος αντρας δεν μπορει να ελέγξει κ να εκλογικεύσεις, μηπως εχουμε υπερβολικές απαιτησεις απο ενα νηπιο; 

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ο μικρός μου είναι πια 2.5 χρόνων. Σήμερα στην παραλία συνέβη ένα περιστατικό που με έβαλε σε σκέψεις. Ήρθαν δύο συνομηλικα παιδάκια την ώρα που επαιζε με τα κουβαδακια. Τα παιδάκια αυτά  ο μικρός μου τα έχει δει δύο τρεις φορές από μακριά χωρις να έχουν συναναστραφεί. Ο δικος μου άρχισε την γκρίνια. Πάντα το κάνει στην θάλασσα όταν βλέπει παιδιά κ μετά ξεχνιέται. Τους  εδωσα από ένα φτιαρακι για να παίξουν όλοι μαζί. Ο γιος μου έκλαιγε πια κ γατζωθηκε πάνω μου. Προσπαθούσα να μην δώσω σημασία. Τα παιδιά πήραν κ αλλά παιχνίδια απ την σακούλα μας κ έπαιζαν στην θάλασσα. Ο μικρός μου τα έμπηξε κανονικά. Τον ρωτούσα τι τον προβληματίζε ακριβώς καμιά απάντηση. Ώσπου φώναξε "να πάρουμε τα παιχνίδια μας κ να φύγουμε!" Έγινε κ ένα σκηνικό που δεν τα έδιναν πίσω αλλά με τα πολλά τα πήραμε! Μόλις μπήκαμε στο αμάξι συνήλθε. 

 

   Γενικα δεν αφηνεται εύκολα αλλά σε άλλα μέρη δεν έχει θέμα με τα παιδιά, στην παιδική χαρά, στο σουπερμάρκετ όπου κ αν δούμε. Αλλά στην παραλία γίνεται άλλο παιδί. Του αρέσει να παίζει μόνος του ή με τα ξαδέλφια του ή με παιδιά που δεν του δίνουν σημασία κ παίζουν παράλληλα

 

   Αναρωτιέμαι λοιπόν, επραξα καλά? Ποια μέθοδος είναι πιο σωστή? Πρέπει να ανταποκρινεσαι αμεσα στο κλάμα του παιδιου προσπαθώντας να σταματήσει ή ετσι μεγαλοποιεις τα πράγματα κ το άγχος του μεγαλωνει? 

 

Πιο συγκεκριμένα, με την αγκαλιά και τα χάδια του δίνουμε την ασφάλεια που χρειάζεται ή του δίνουμε την εντύπωση πως έχει ανάγκη την προστασία μας και το περιβάλλον ειναι εχθρικό?

   

O δικος μου απο μικρος ηταν πολυ επιλεκτικος με τις παρεες του. Γενικως, προτιμαει να παιζει μονος ακομη και τωρα (3,5 χρ) εκτος αν καποιο παιδακι του κανει "κλικ" ή δει καποια/ον φιλη/ο του. Προτιμαει να παιζει με κοριτσια γιατι τα αγορια ειναι συνηθως πιο "βιαια", πιο εκδηλωτικα ας το πω και δεν εχει συνηθισει ετσι. Μπορει να παιξει με μεγαλυτερα παιδακια αν ειναι αρκετα "ευαισθητα" ωστε να σεβονται τις αναγκες του για πιο ηπιο παιχνιδι και καταλαβαινουν πως να παιξουν μαζι του. Δεν με ενοχλει καθολου, μ'αρεσει που ειναι τοσο επιλεκτικος εστω κι αν αυτο σημαινει οτι παιζει πολυ μονος του.

Οσον αφορα την παραλια, η συμπεριφορα του ειναι η ιδια και αν δεν θελει να μοιραστει τα κουβαδακια του δεν τον πιεζω, οπως δεν κανω και με οποιοδηποτε παιχνιδι. Απλα του εξηγω οτι οταν μοιραζομαστε τα παιχνιδια οι αλλοι χαιρονται να μας κανουν παρεα και ετσι κανουμε φιλους. Επισης, του λεω να μην περιμενει να μοιραστουν οι αλλοι τα παιχνιδια τους αν αυτος δεν θελει να τα δωσει και σχεδον παντα δεχεται να κανουν μια "ανταλλαγη" και παιζουν μια χαρα οσο περναει η ωρα.

Στην θεση σου αφου δεν ηθελε να δωσει τα κουβαδακια θα το σεβομουν, θα ελεγα στα αλλα παιδια οτι δυστυχως δεν θελει να τα μοιραστει, αλλα (ρωτωντας τον παραλληλα) αν θελουν μπορουν να φερουν και μερικα δικα τους παιχνιδια για να παιξουν ολοι με ολα. Αν ηταν δεκτικος σ'αυτο μια χαρα, μπορει να αρχισει το παιχνιδι! Αν δεν ηταν ειναι και παλι σεβαστο, καποια αλλη φορα που θα ειχε περισσοτερο ορεξη θα κανουνε παρεα. Προσωπικα, αν εχει αναστατωθει απο καποια συμπεριφορα παιδιου δεν πιεζω να κανει κατι που δεν θελει (πχ παρεα, μοιρασμα παιχνιδιων) αλλα προσπαθω να τον ηρεμησω, να δω τι εχει να μου πει και να συζητησουμε καποια πραγματα. Νομιζω πως αν δεν δινεις την απαραιτητη σημασια και αξια στην αντιδραση του και απλα του λες οτι κλαιει αδικα ή οτι δεν υπαρχει λογος, δημιουργειται μια ανασφαλεια, νιωθει οτι δεν καταλαβαινουν πως νιωθει και θα ειναι περισσοτερο αντιδραστικος στις συναναστροφες του.

[Sentir...natureza]

Εγω δεν ξερω αν θα εφευγα απο τη θαλασσα αν το ηθελε. Στην παιδικη χαρα εχει τυχει να μου πει να φυγουμε και φυγαμε γιατι η βολτα αφορα περισσοτερο το δικο του παιχνιδι και παλι δεν δρω παντα το ιδιο. Αλλα στη παραλια παμε ολοι μαζι για μπανιο. Μπορει να αναστατωθει και να μην θελει να βρισκεται αλλο εκει, το καταλαβαινω και αναλογως την περισταση θα επραττα. Δηλαδη καποια μερα μπορει και να ικανοποιουσα την επιιθυμια του και να φευγαμε, οχι καθε φορα ομως και οχι χωρις σοβαρο λογο (πχ απο βαρεμαρα). Στη συγκεκριμενη περιπτωση ισως του ελεγα αν θελει να κατσουμε πιο απομωνομενα στη παραλια ή στην ακροθαλασσια ή αν θελει να παιξουμε λιγο πιο μακρυα. Εφοσον εκανα την προσπαθεια μου για ομαδικο παιχνιδι ή εστω αποδοχη των παιδιων στην "ακτινα ασφαλειας" του και πηρα αρνηση θα τον βοηθουσα να βρει τον τροπο του να χαλαρωσει και να ευχαριστηθει την θαλασσα, εστω και απομονωμενα δειχνοντας του οτι δεν χρειαζεται να φευγουμε αν βρισκομαστε σε δυσκολη θεση αλλα να προσαρμοζουμε τις συνθηκες ωστε να νιωθουμε ανετα.

[ΑΡΓΚ]

Νομίζω πάντως το περιστατικό με την παραλία δείχνει με τον καλύτερο τρόπο γιατί, με τις καλύτερες προθέσεις του γονιού, τα μοναχοπαίδια είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν κακομαθημένα. Εκ των πραγμάτων, όσο μεγαλύτερη η οικογένεια, τόσο αποκλείεται κάθε φορά που κάποιος, δικαίως ή αδίκως, δυσαρεστείται, να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Με τέτοια περιστατικά, μοιραία το μοναχοπαίδι μαθαίνει ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω του, ακόμη και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γονιός να το μάθει.

[Mama_Anesti_]

Να πω δυο λόγια ακόμα για το συμβάν για να έχετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Έδωσα τα φτυαρακια στα παιδιά γιατί συνήθως έτσι ξεχνάει την γκρίνια του ο δικός μου, όταν βλέπει πώς μπορούν να παίξουν παράλληλα χωρίς να τον ενοχλούν. Κ πράγματι δεν τον πείραζαν καθόλου. Στο τέλος δεν αρπαξα εννοείται τα παιχνίδια απ τα χέρια τους, αλλά πήγαμε μαζί με τον μικρό και ζητησαμε ευγενικά  να μας τα δώσουν γιατί φευγαμε. Τα παιδακια ήταν συνομήλικα με τον δικό μου. Το αγόρι μας τα έδωσε αμέσως το κορίτσι όχι, περιμέναμε μέχρι να επέμβει ο πατέρας της που έκανε μπάνιο. Φύγαμε γιατί ημασταν ώρες εκει και λογο θέσης εξοχικού μπορούμε να πηγαίνουμε θάλασσα δύο φορές την μερα, δεν μας προβληματιζει αυτό. 

 

   Το γεγονός αυτό δεν είναι σημαντικό αλλά με έβαλε σε σκέψεις όπως προείπα αν τελικά η συμπεριφορά μας ενισχύει τον φόβο τους. Δεν ξέρω για τα δικά σας παιδιά αλλά ο δικός μου αν του πεις πχ "έχεις δίκιο που κλαις" συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αν "μειωσω" το οποιοδηποτε γεγονός ξεχνιέται πιο εύκολα. Γενικά δίνω ιδιαίτερη βάση στα συναισθήματα του και ακούω για αυτό σχόλια του στυλ "του κάνεις όλα τα χατηρια, θα τον κακομαθεις", ή "ασ τον να κλάψει και λίγο" ή "γκρινιάζει γιατί του δίνεις σημασία" και τελευταία προσπαθώ να βρω την χρυσή τομή! 

 

[xaroumenh mama]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Να πω δυο λόγια ακόμα για το συμβάν για να έχετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Έδωσα τα φτυαρακια στα παιδιά γιατί συνήθως έτσι ξεχνάει την γκρίνια του ο δικός μου, όταν βλέπει πώς μπορούν να παίξουν παράλληλα χωρίς να τον ενοχλούν. Κ πράγματι δεν τον πείραζαν καθόλου. Στο τέλος δεν αρπαξα εννοείται τα παιχνίδια απ τα χέρια τους, αλλά πήγαμε μαζί με τον μικρό και ζητησαμε ευγενικά  να μας τα δώσουν γιατί φευγαμε. Τα παιδακια ήταν συνομήλικα με τον δικό μου. Το αγόρι μας τα έδωσε αμέσως το κορίτσι όχι, περιμέναμε μέχρι να επέμβει ο πατέρας της που έκανε μπάνιο. Φύγαμε γιατί ημασταν ώρες εκει και λογο θέσης εξοχικού μπορούμε να πηγαίνουμε θάλασσα δύο φορές την μερα, δεν μας προβληματιζει αυτό. 

 

   Το γεγονός αυτό δεν είναι σημαντικό αλλά με έβαλε σε σκέψεις όπως προείπα αν τελικά η συμπεριφορά μας ενισχύει τον φόβο τους. Δεν ξέρω για τα δικά σας παιδιά αλλά ο δικός μου αν του πεις πχ "έχεις δίκιο που κλαις" συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αν "μειωσω" το οποιοδηποτε γεγονός ξεχνιέται πιο εύκολα. Γενικά δίνω ιδιαίτερη βάση στα συναισθήματα του και ακούω για αυτό σχόλια του στυλ "του κάνεις όλα τα χατηρια, θα τον κακομαθεις", ή "ασ τον να κλάψει και λίγο" ή "γκρινιάζει γιατί του δίνεις σημασία" και τελευταία προσπαθώ να βρω την χρυσή τομή! 

 

Μάλλον τον ενοχλεί το αιφνίδιο άγγιγμα .. δλδ εκεί που παίζει να έρθει κάποιος να τον " ενοχλήσει " από το πουθενά .. γι'αυτό ηρεμεί κ όταν βλέπει ποιοι παίζουν γύρω του ..!!! 

Αν του πεις καταλαβαίνω πως στεναχωρεθηκες γιατί σου πήραν τα παιχνίδια σου ;; Ίσως όμως να ήταν κ κουρασμένος γι'αυτό να αντέδρασε έτσι ..!! 

Κ ο γιος μου είναι πολύ επιλεκτικός με τα παιδιά που πλησιάζει κ γενικά δε του αρέσει να του παίρνουν τα πράγματα του .. προτιμάει να τα δίνει εκείνος .. δλδ αν έρθει καποιο παιδάκι κ του πάρει κάτι θα φωνάζει κ θα λέει δικό μου είναι ...!!! Εάν του πω θες να του το δώσεις να παίξετε θα πει στο παιδάκι ορίστε παρτο να παίξεις ..!

Κ ανάλογα με τη γκρίνια έχει στον γιο μου πιάνει ποιο πολύ να μην ασχοληθώ καθόλου με το συμβάν εκείνη την ώρα κ να τον αφήσω να ηρεμήσει μονος του 

Κ μη ξεχνάς είστε ακόμα κ στην ηλικία των δυο που τα ξεσπάσματα έχουν τα φόρτε τους ..!!!

Το να κλαίνε δεν είναι κακό γιατί από εκεί μαθαίνουν να ελέγχουν τον εαυτό τους κ βρίσκουν τα όρια τους 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

   Το γεγονός αυτό δεν είναι σημαντικό αλλά με έβαλε σε σκέψεις όπως προείπα αν τελικά η συμπεριφορά μας ενισχύει τον φόβο τους. Δεν ξέρω για τα δικά σας παιδιά αλλά ο δικός μου αν του πεις πχ "έχεις δίκιο που κλαις" συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αν "μειωσω" το οποιοδηποτε γεγονός ξεχνιέται πιο εύκολα. Γενικά δίνω ιδιαίτερη βάση στα συναισθήματα του και ακούω για αυτό σχόλια του στυλ "του κάνεις όλα τα χατηρια, θα τον κακομαθεις", ή "ασ τον να κλάψει και λίγο" ή "γκρινιάζει γιατί του δίνεις σημασία" και τελευταία προσπαθώ να βρω την χρυσή τομή! 

 

 

H αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αν ένα παιδί το αγνοείς ό,τι και να συμβαίνει, είτε κλαίει γιατί πεινάει είτε γιατί χτύπησε είτε γιατί απλά δεν του αγόρασες το δέκατο παγωτό της ημέρας, τότε σαφώς και κάτι δεν πάει καλά, και το μαθαίνεις ότι τα συναισθήματά του δεν έχουν σημασία για εσένα. Από την άλλη όμως, αν σε κάθε γκρίνια και κλάμα ανταποκρίνεσαι, νομίζω του μαθαίνεις όντως να κλαίει και δεν το προετοιμάζεις για το ότι εκτός σπιτιού, π.χ. στο παιχνίδι με άλλα παιδάκια αρχικά ή στο σχολείο αργότερα , όχι απλά δε θα ανταποκριθεί κανείς θετικά στην γκρίνια για ψύλλου πήδημα,  αλλά είναι και λόγος αρνητικών συνεπειών. Το να σε αποφεύγουν π.χ. τα παιδιά στο ομαδικό παιχνίδι γιατί είσαι "κλαψιάρης" και προκαλείς αναστάτωση όποτε χάσεις, δε βρεθείς στην ομάδα που θες, ή παραπατήσεις,  είναι πολύ συνηθισμένο. Ασφαλώς και όχι στα 2 και τα 3 χρόνια, και δεν είναι κάτι για να σας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον, αλλά η συμπεριφορά λίγο λίγο διαμορφώνεται.

[Sentir...natureza]

15 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

   Το γεγονός αυτό δεν είναι σημαντικό αλλά με έβαλε σε σκέψεις όπως προείπα αν τελικά η συμπεριφορά μας ενισχύει τον φόβο τους. Δεν ξέρω για τα δικά σας παιδιά αλλά ο δικός μου αν του πεις πχ "έχεις δίκιο που κλαις" συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αν "μειωσω" το οποιοδηποτε γεγονός ξεχνιέται πιο εύκολα. 

Να σου την αληθεια δεν του εχω πει ποτε "εχεις δικιο που κλαις" αλλα περισσοτερο κατι του στυλ "Καταλαβαινω οτι εισαι λυπημενος/θυμωμενος/πληγωμενος". Κι εμενα το εκανε στην ηλικια σας αλλα αυτο δεν ηταν ανασταλτικος παραγοντας για να μην συνεχισω να του δειχνω οτι τον καταλαβαινω. Ακομη το κανει καποιες φορες αλλα συνεχιζοντας τη συζητηση ηρεμει. Νομιζω πως ξεσπανε ακομη περισσοτερο γιατι επιβεβαιωνεται το ασχημο συναισθημα τους και αφηνονται τελειως σε αυτο. Το κανουμε κι εμεις οι ενηλικες οταν βρεθουμε σε καποια δυσκολη κατασταση ή περασουμε μια τραυματικη εμπειρια: μπορει να κλαιμε και να στεναχωριομαστε αλλα μολις αντικρισουμε καποιον αγαπημενο μας πραγματικα ξεσπαμε με λυγμους και αφηνομαστε περισσοτερο. Δεν ξερω αν εγινε αντιληπτος ο συσχετισμος μου αλλα εγω εκει αποδιδω αυτη τους τη συμπεριφορα. Αλλα αναλογως την περισταση μπορει κι εγω να "μειωσω" το γεγονος φερνοντας το λιγο στη πλακα, αλλα αν δω οτι δεν περναει τοτε δινω τη πρεπουσα σημασια.

[Έσπερος]

16 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 Το γεγονός αυτό δεν είναι σημαντικό αλλά με έβαλε σε σκέψεις όπως προείπα αν τελικά η συμπεριφορά μας ενισχύει τον φόβο τους. Δεν ξέρω για τα δικά σας παιδιά αλλά ο δικός μου αν του πεις πχ "έχεις δίκιο που κλαις" συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αν "μειωσω" το οποιοδηποτε γεγονός ξεχνιέται πιο εύκολα.

Μήπως δείχνεις κι εσύ αναστατωμένη κι αυτό του ενισχύει τον φόβο, ενώω όταν βρίσκεις τρόπο να το "μειώσεις" φαίνεσαι ψύχραιμη και θεωρεί ότι αφού εσύ είσαι ήρεμη όλα είναι οκ; Εννοώ ότι μπορεί να αναγνωρίζεις το συναισθημα και να είσαι όμως ψύχραιμη ώστε να νιώθει ότι αφού ξεσπάσει, όλα τα υπόλοιπα είναι οκ, ή μπορεί να το αναγνωρίζεις αλλά να είσαι κι εσύ στενοχωρημένη και να θεωρεί ότι το "πρόβλημα" συνεχίζεται. 

 

Επίσης καθαρά θεωρητικά όπως το σκέφτομαι, υπάρχουν καταστάσεις στρεσογόνες ή κουραστικές για βρέφη και νήπια που είναι συνετό να αποφεύγεις, αν πρόκειται για πράγματα που δεν έχουν σχέση άμεση με το παιδί. Δηλαδή αν ενοχλείται από πολυκοσμία, φασαρία, πολλά φώτα κλπ, δεν μου φαίνεται παράλογο να αποφύγεις να πας στο πανηγύρι του χωριού σου ή στο τραπέζι ενός γάμου. Αλλά αν στρεσάρεται επειδή η παιδική χαρά ή η παραλία είναι γεμάτη και τα παιδάκια τρέχουν και φωνάζουν και παίρνουν τα παιχνίδια, ή ανεβαίνουν ανάποδα την τσουλήθρα  , κάνουν δηλαδή ό,τι είναι φυσιολογικό για την ηλικία τους, το να απομακρύνεις το παιδί με την κάθε δυσφορία μου φαίνεται ότι δεν το βοηθάει να προσαρμοστεί στο μέλλον. Εκεί μάλλον υποθέτω ότι χρειάζεται μια ήπια προσαρμογή στο χώρο, να πηγαίνεις πρώτα σε ώρες με λιγότερη κίνηση και να κάθεσαι λιγότερο, στην αρχή να παίζεις πιο απόμερα, και προοδευτικά να το αυξάνεις. Εσένα βέβαια πόοσ είναι, 2,5; Αν δεν δουλεύεις έχεις λίγο καιρό μέχρι το νήπιο αλλά καλό είναι να μην του έρθει απότομο αργότερα. 

 

Τέλος έτσι για να κάνω μια παρέκβαση, για πιο μεγάλα παιδιά από την εμπειρία μου στο σχολείο έχω καταλάβει ότι τις περισσότερες φορές το να ακούσεις την έκφραση του συναισθήματος ή του παραπόνου, αυτό και μόνο βοηθάει χωρίς να κάνεις κάτι για να το λύσεις, αν δεν λύνεται. Δηλαδή όταν τα παιδιά μας παραπονιούνται για πράγματα που δεν αποφασίζουμε εμείς, αλλά είναι καθαρά θέμα νομοθεσίας, το "έχετε δίκιο" ακόμα κ όταν συνοδεύεται από το "αλλά αυτό είναι θέμα πολιτικής και δεν αλλάζει", τα ηρεμεί. Ενώ αν αρχίσεις τα "πρέπει να συνηθίσετε ότι υπάρχουν κανόνες / ότι κάποια πράγματα δεν θα σας αρέσουν" κλπ δεν βοηθάει καθόλου, παρόλο που επί της ουσίας είναι το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετική διατύπωση και με έμφαση στην αναγνώριση του δικαίου αιτήματος ή παραπόνου. 

[Mama_Anesti_]

On 12/8/2019 at 2:43 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Νομίζω πάντως το περιστατικό με την παραλία δείχνει με τον καλύτερο τρόπο γιατί, με τις καλύτερες προθέσεις του γονιού, τα μοναχοπαίδια είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν κακομαθημένα. Εκ των πραγμάτων, όσο μεγαλύτερη η οικογένεια, τόσο αποκλείεται κάθε φορά που κάποιος, δικαίως ή αδίκως, δυσαρεστείται, να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Με τέτοια περιστατικά, μοιραία το μοναχοπαίδι μαθαίνει ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω του, ακόμη και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γονιός να το μάθει.

Θα συμφωνησω μαζί σου, αν είχα άλλο παιδάκι ή και περισσότερα δεν θα μπορούσα να φύγω με την ίδια ευκολία. Επίσης θα μπορούσα να τον απασχόλησω διαφορετικά αν συνεργαζόταν αλλά δεν ήθελε τίποτα άλλο απ το να φύγει.

 

19 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

Μάλλον τον ενοχλεί το αιφνίδιο άγγιγμα .. δλδ εκεί που παίζει να έρθει κάποιος να τον " ενοχλήσει " από το πουθενά .. γι'αυτό ηρεμεί κ όταν βλέπει ποιοι παίζουν γύρω του ..!!! 

Αν του πεις καταλαβαίνω πως στεναχωρεθηκες γιατί σου πήραν τα παιχνίδια σου ;; Ίσως όμως να ήταν κ κουρασμένος γι'αυτό να αντέδρασε έτσι ..!! 

Κ ο γιος μου είναι πολύ επιλεκτικός με τα παιδιά που πλησιάζει κ γενικά δε του αρέσει να του παίρνουν τα πράγματα του .. προτιμάει να τα δίνει εκείνος .. δλδ αν έρθει καποιο παιδάκι κ του πάρει κάτι θα φωνάζει κ θα λέει δικό μου είναι ...!!! Εάν του πω θες να του το δώσεις να παίξετε θα πει στο παιδάκι ορίστε παρτο να παίξεις ..!

Κ ανάλογα με τη γκρίνια έχει στον γιο μου πιάνει ποιο πολύ να μην ασχοληθώ καθόλου με το συμβάν εκείνη την ώρα κ να τον αφήσω να ηρεμήσει μονος του 

Κ μη ξεχνάς είστε ακόμα κ στην ηλικία των δυο που τα ξεσπάσματα έχουν τα φόρτε τους ..!!!

Το να κλαίνε δεν είναι κακό γιατί από εκεί μαθαίνουν να ελέγχουν τον εαυτό τους κ βρίσκουν τα όρια τους 

Πράγματι είναι δύσκολα αυτά τα τρομερά δύο. Να σου πω την αλήθεια το κλάμα του με αποπροσανατολιζει. Θέλω να του μάθω να μου μιλάει αντί να κλαιει, ξέρω πολλά ζητάω! Όταν γκρινιάζει τον ρωταω τι έχει, αν τον ενοχλεί το τάδε, αν πειναει, αν πονάει κτλ. Κάποιες φορές παίρνω απάντηση, ομως έχουμε δρόμο ακόμα. 

 

2 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Να σου την αληθεια δεν του εχω πει ποτε "εχεις δικιο που κλαις" αλλα περισσοτερο κατι του στυλ "Καταλαβαινω οτι εισαι λυπημενος/θυμωμενος/πληγωμενος". Κι εμενα το εκανε στην ηλικια σας αλλα αυτο δεν ηταν ανασταλτικος παραγοντας για να μην συνεχισω να του δειχνω οτι τον καταλαβαινω. Ακομη το κανει καποιες φορες αλλα συνεχιζοντας τη συζητηση ηρεμει. Νομιζω πως ξεσπανε ακομη περισσοτερο γιατι επιβεβαιωνεται το ασχημο συναισθημα τους και αφηνονται τελειως σε αυτο. Το κανουμε κι εμεις οι ενηλικες οταν βρεθουμε σε καποια δυσκολη κατασταση ή περασουμε μια τραυματικη εμπειρια: μπορει να κλαιμε και να στεναχωριομαστε αλλα μολις αντικρισουμε καποιον αγαπημενο μας πραγματικα ξεσπαμε με λυγμους και αφηνομαστε περισσοτερο. Δεν ξερω αν εγινε αντιληπτος ο συσχετισμος μου αλλα εγω εκει αποδιδω αυτη τους τη συμπεριφορα. Αλλα αναλογως την περισταση μπορει κι εγω να "μειωσω" το γεγονος φερνοντας το λιγο στη πλακα, αλλα αν δω οτι δεν περναει τοτε δινω τη πρεπουσα σημασια.

 

Καταλαβαίνω τι εννοείς! Ίσως για αυτό να συνεχίζει περισσοτερο. Θα δουλεψω λίγο τις εκφράσεις που μάλλον κάνουν την διαφορά! 

 

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Μήπως δείχνεις κι εσύ αναστατωμένη κι αυτό του ενισχύει τον φόβο, ενώω όταν βρίσκεις τρόπο να το "μειώσεις" φαίνεσαι ψύχραιμη και θεωρεί ότι αφού εσύ είσαι ήρεμη όλα είναι οκ; Εννοώ ότι μπορεί να αναγνωρίζεις το συναισθημα και να είσαι όμως ψύχραιμη ώστε να νιώθει ότι αφού ξεσπάσει, όλα τα υπόλοιπα είναι οκ, ή μπορεί να το αναγνωρίζεις αλλά να είσαι κι εσύ στενοχωρημένη και να θεωρεί ότι το "πρόβλημα" συνεχίζεται. 

 

Επίσης καθαρά θεωρητικά όπως το σκέφτομαι, υπάρχουν καταστάσεις στρεσογόνες ή κουραστικές για βρέφη και νήπια που είναι συνετό να αποφεύγεις, αν πρόκειται για πράγματα που δεν έχουν σχέση άμεση με το παιδί. Δηλαδή αν ενοχλείται από πολυκοσμία, φασαρία, πολλά φώτα κλπ, δεν μου φαίνεται παράλογο να αποφύγεις να πας στο πανηγύρι του χωριού σου ή στο τραπέζι ενός γάμου. Αλλά αν στρεσάρεται επειδή η παιδική χαρά ή η παραλία είναι γεμάτη και τα παιδάκια τρέχουν και φωνάζουν και παίρνουν τα παιχνίδια, ή ανεβαίνουν ανάποδα την τσουλήθρα  , κάνουν δηλαδή ό,τι είναι φυσιολογικό για την ηλικία τους, το να απομακρύνεις το παιδί με την κάθε δυσφορία μου φαίνεται ότι δεν το βοηθάει να προσαρμοστεί στο μέλλον. Εκεί μάλλον υποθέτω ότι χρειάζεται μια ήπια προσαρμογή στο χώρο, να πηγαίνεις πρώτα σε ώρες με λιγότερη κίνηση και να κάθεσαι λιγότερο, στην αρχή να παίζεις πιο απόμερα, και προοδευτικά να το αυξάνεις. Εσένα βέβαια πόοσ είναι, 2,5; Αν δεν δουλεύεις έχεις λίγο καιρό μέχρι το νήπιο αλλά καλό είναι να μην του έρθει απότομο αργότερα. 

 

Τέλος έτσι για να κάνω μια παρέκβαση, για πιο μεγάλα παιδιά από την εμπειρία μου στο σχολείο έχω καταλάβει ότι τις περισσότερες φορές το να ακούσεις την έκφραση του συναισθήματος ή του παραπόνου, αυτό και μόνο βοηθάει χωρίς να κάνεις κάτι για να το λύσεις, αν δεν λύνεται. Δηλαδή όταν τα παιδιά μας παραπονιούνται για πράγματα που δεν αποφασίζουμε εμείς, αλλά είναι καθαρά θέμα νομοθεσίας, το "έχετε δίκιο" ακόμα κ όταν συνοδεύεται από το "αλλά αυτό είναι θέμα πολιτικής και δεν αλλάζει", τα ηρεμεί. Ενώ αν αρχίσεις τα "πρέπει να συνηθίσετε ότι υπάρχουν κανόνες / ότι κάποια πράγματα δεν θα σας αρέσουν" κλπ δεν βοηθάει καθόλου, παρόλο που επί της ουσίας είναι το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετική διατύπωση και με έμφαση στην αναγνώριση του δικαίου αιτήματος ή παραπόνου. 

Ναι το σκέφτομαι αυτό που λες για τα προνηπια. Κάνω καθημερινά επισκέψεις σε μέρη με παιδάκια και άλλες φορές είναι πιο δεκτικός και άλλες όχι ανάλογα και τις διαθέσεις των άλλων, δηλαδή εκδηλωτικα παιδιά τα αποφεύγει ενώ με τα πιο συνεσταλμενα είναι χαλαρός. 

 

 

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, οι απαντήσεις σας είναι αξιόλογες και με βοηθούν πολύ. Ευχαριστώ! 

[xaroumenh mama]

πρίν από 45 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Θα συμφωνησω μαζί σου, αν είχα άλλο παιδάκι ή και περισσότερα δεν θα μπορούσα να φύγω με την ίδια ευκολία. Επίσης θα μπορούσα να τον απασχόλησω διαφορετικά αν συνεργαζόταν αλλά δεν ήθελε τίποτα άλλο απ το να φύγει.

 

Πράγματι είναι δύσκολα αυτά τα τρομερά δύο. Να σου πω την αλήθεια το κλάμα του με αποπροσανατολιζει. Θέλω να του μάθω να μου μιλάει αντί να κλαιει, ξέρω πολλά ζητάω! Όταν γκρινιάζει τον ρωταω τι έχει, αν τον ενοχλεί το τάδε, αν πειναει, αν πονάει κτλ. Κάποιες φορές παίρνω απάντηση, ομως έχουμε δρόμο ακόμα. 

 

 

Καταλαβαίνω τι εννοείς! Ίσως για αυτό να συνεχίζει περισσοτερο. Θα δουλεψω λίγο τις εκφράσεις που μάλλον κάνουν την διαφορά! 

 

Ναι το σκέφτομαι αυτό που λες για τα προνηπια. Κάνω καθημερινά επισκέψεις σε μέρη με παιδάκια και άλλες φορές είναι πιο δεκτικός και άλλες όχι ανάλογα και τις διαθέσεις των άλλων, δηλαδή εκδηλωτικα παιδιά τα αποφεύγει ενώ με τα πιο συνεσταλμενα είναι χαλαρός. 

 

 

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, οι απαντήσεις σας είναι αξιόλογες και με βοηθούν πολύ. Ευχαριστώ! 

Πάντως κ στον γιο μου όταν τον τρόμαζε κάτι πέρυσι που ήταν στην ηλικία που είναι ο γιος σου έλεγε να φύγουμε .. τότε τον επερνα αγκαλιά κ πηγενσμε λίγο ποιο πέρα να ηρεμήσει κ μετά ξαναγυριζα

Δε σου λέει ακόμα τι νιώθει γιατί είναι η ηλικία του τέτοια που είναι μπερδεμένα τα συναισθήματα του κ δε ξέρει πως να τα εκφράσει δώσε του λίγο χρόνο σε λίγους μήνες θα δεις άλλο παιδάκι ..!! 

 

[Βερενίκη]

Σε αυτή την ηλικία οι δύο και τρεις μήνες είναι σημαντική διαφορά για τις δεξιότητες του παιδιού. Μπορεί το παιδάκι σου να 'μπλοκάρει' με τις συμπεριφορές πιο μεγάλων παιδιών με πιο αναπτυγμένες δεξιότητες, και αν δεν έχει και μεγαλύτερα αδέρφια και επομένως δεν τα έχει ξαναβιώσει, μπορεί να θέλει κάποιο χρόνο να τα διαχειριστεί. Η μία ώρα την εβδομάδα βέβαια δεν θα της δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται γι αυτό αλλά δεν πειράζει. Εγώ στη θέση σου θα ασχολούμουν μόνο με το εάν περνάει καλά. Πες και στην δασκάλα να πει ότι η μπέμπα είναι μικρή και πρέπει να την προσέχουν. Τα άλλα όλα θα γίνουν στο σχολείο.  

[Sentir...natureza]

13 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Θα δουλεψω λίγο τις εκφράσεις που μάλλον κάνουν την διαφορά! 

H καθε λεπτομερεια σε αυτα που λεμε κανουν τη διαφορα πραγματικα. Το πως μιλαμε δημιουργει στο παιδι μια εικονα για τον εαυτο του και επηρεαζεται αμεσα η συμπεριφορα του. Τα λογια που θα χρησιμοποιησουμε (γενικως, οχι μονο στις κρισεις θυμου) δημιουργουν συναισθηματα, τα οποια καθοριζουν την συμπεριφορα οχι μονο μακροπροθεσμα αλλα και την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη. Ο τροπος λοιπον που αντιμετωπιζουμε τα παιδια μας τους "δειχνει" πως να συμπεριφερονται. Εγω παντα προσεχα (και προσεχω) σχεδον την καθε μου λεξη, αλλα στο βιβλιο "Πως να μιλατε στα παιδια ωστε να σας ακουν, πως να τα ακουτε ωστε να σας μιλουν" διαβασα και αρκετα παραδειγματα φρασεων (καθημερινης ζωης) που δεν πιστευεις οτι μπορει επηρεαστει το παιδι αρνητικα (ή τουλαχιστον οχι θετικα) και απορεις που εχει μια συγκεκριμενη συμπεριφορα.