Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΟΙΜΙΖΑΤΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ?


smak

Recommended Posts

Εγω δυστυχως διαπιστωνω οτι ειμαι μονιμως εκνευρισμενη οσο συνεχιζεται αυτη η κατασταση.

 

H αυπνία δεν παλεύεται σε καταλαβαίνω. Υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει να κοιμηθείς απερίσπαστα μερικές νύχτες? Συζυγος πχ?

 

Ο γιατρος τη βρηκε μια χαρα. Δεν την ποναει κατι, δεν βγαζει δοντι ειναι απλα νευρικη. Και 8.300! Ως ποτε μου λεει θα αντεχεις να την σηκωνεις για νανουρισμα? Πρεπει να το κοψεις.

 

Ο δικος μας γιατρος ήταν "της αγκαλιας". Η κόρη μου κοιμόταν μέχρι τα τρία με νανούρισμα-χορό στο όρθιο. Μετά μας είπε μόνη της ότι δεν είναι μωρό και να το σταματήσαμε.... Ο γιατρός μας έλεγε τότε να τη νανουρίζουμε αγκαλιά αφου το χρειάζεται.

 

Συνεπώς οι απόψεις των γιατρων διαφέρουν.

 

Κουράγιο και να ξέρεις οτι οι κόποι σου θα ανταμοιβθουν!! Τα "απαιτιτικα" μωρά τείνουν να ειναι έξυπνα!!!Ξερουν ακριβώς τι θέλουν απο τη ζωή και το διεκδικούν! Διάβασα ενα πολυ ωραίο άρθρο σήμερα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου καθος περνάμε τα ίδια με τα διαβολικά μας!http://www.mothereducation.gr/html/anapt/method_ypnos.htm

 

Πολύ καλό το άρθρο.:-D

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 116
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Πωπω... Δεν ξερω σε ποιον να πρωτοαπαντησω! Σασ ευχαριστω ολες για τις αποψεις σας-χρησιμες ολες! Το θεμα μου λοιπον νομιζω ξεκιναει απο την κακη μου ψυχολιγια κ κατα συνεπεια τα βλεπω ολα βουνο κ αλυτα! Ξερω οτι θα ρθει η μερα που θα νοσταλγω αυτες τις στιγμες με τη μικρη γιατι τις περιμενα πως κ πως αλλα δυστυχως δεν μπορω να ευχαριστηθω! Ο αντρας μου ειναι συνεχεια διπλα μου, με βοηθαει σε καθε ευκαιρια, εννοειται οτι την κραταει κ κανω ακομα κ καμια βολτα, απλα εγω θα ηθελα να ηταν λιγο αλλιως τα πραγματα. Οπως να ηταν λιγοτερο γκρινιαρα κ απαιτητικη η μικρη μου κνα μην την ειχα μαθει ετσι. Τωρα μου φαινεται απλα αδυνατο να την μαθω αλλιως ειδικα αγου τη δοκιμασα κ ειδα οτι οι αντοχες της ξεπερνανε το φυσιολογικο!!!

Επισης οπως ειπα ποναει το σωμα μου κ φοβαμαι τα χειροτερα. Εννοειται οτι καθομαι αφου ηρεμησει με μαξιλαρια κλπ... Εκλεισα ραντεβου με ψυχολογο με την ελπιδα να με βοηθησει να σκεφτω πιο καθαρα κ λογικα. Κ παλι σας ευχαριστω ολες!

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Με τη μεγάλη κοιμόμασταν αγκαλιά στο μεγάλο κρεβάτι μέχρι τα τρία της οπότε άρχισε να κοιμάται στο δικό της κρεβάτι χωρίς να ξυπνά τη νύχτα. Όμως, για να κοιμηθεί ακόμη και τώρα, εκτός από τα βράδια που την κοιμίζει ο μπαμπάς (με παραμύθια), θηλάζουμε και διαβάζουμε στο κρεβάτι της.

Η μικρή (22 μ.) κοιμάται αγκαλίτσα, με θηλασμό και παραμύθια, στο κρεβάτι της ή στο δικό μας. Από το καλοκαίρι κοιμάται πιο καλά το βράδυ, δηλαδή μπορεί και να μην ξυπνήσει καθόλου μες στη μαύρη νύχτα, και να έρθει στο κρεβάτι μας τα χαράματα, οπότε συνεχίζει εκεί τον ύπνο της.

Γενικά, νομίζω ότι είναι φυσιολογικό να ξυπνούν τα βρέφη τακτικά το βράδυ αναζητώντας αγκαλιά, τροφή, παρηγοριά κ.λπ. και επίσης νομίζω ότι το πιο καλό, μακροπρόθεσμα και για όλους, είναι να ανταποκρινόμαστε σε αυτές τις ανάγκες τους. Δεν έχει να κάνει με πείσματα, αλλά με πραγματικές ανάγκες.

Σχετικά με την εκπαίδευση των βρεφών στον ύπνο, αυτό είναι ένα πολύ καλό άρθρο, κατά τη γνώμη μου, πάντα: http://pediatros-thes.gr/for-parents/%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%82/%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%86%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%BF/

2UOtp3.png

 

 

misxp3.png

Link to comment
Share on other sites

Οπως να ηταν λιγοτερο γκρινιαρα κ απαιτητικη η μικρη μου κνα μην την ειχα μαθει ετσι. Τωρα μου φαινεται απλα αδυνατο να την μαθω αλλιως ειδικα αγου τη δοκιμασα κ ειδα οτι οι αντοχες της ξεπερνανε το φυσιολογικο!!!

Διάβασε αυτό το ποστ http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=2593709&postcount=13

Κάνω και copy paste μια φραση από αυτο "μην ακους για τα "κακομαθημενα" και τέτοια. ειναι απαράδεκτα σχολια, για τέτοιες ηλικίες."

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Φανταστειτε κ να θηλαζα κιολας ποσο αυτοκολλητεςθα ημασταν! Αυτη τη στιγμη για αλλη μια φορα κοιμαται στην αγκαλια μου. Δε λεω ειναι υπεροχο να την βλεπω να κοιμαται κ να κανει αυτες τις γλυκες γκριματσουλες, αλλα ειναι που δεν ξερω αν κ πως θα το κοψουμε αυτο... Σκεφτειτε οτι το κανω 5-6 φορες τη μερα κ τις μισες μονο καταφερνω να την αφησω απο τα χερια. Οσο για τα κλαμματα πριν κοιμηθει ειναι νεα μοδα της τελευταιας εβδομαδας κ ο γιατρος ειπε οτι πολλα μωρα εχουν "βιτσιο" να γκρινιαζουν πριν να τα παρει ο υπνος. Εγω νομιζω οτι ειναι απο την υπερενταση της κ οτι δεν μπορει να διαχειριστει ακομα το θεμα "υπνος". Ας επλισουμε να περασει κ αυτη η φαση.

Φιλια σε ολες!

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Φανταστειτε κ να θηλαζα κιολας ποσο αυτοκολλητεςθα ημασταν! Αυτη τη στιγμη για αλλη μια φορα κοιμαται στην αγκαλια μου. Δε λεω ειναι υπεροχο να την βλεπω να κοιμαται κ να κανει αυτες τις γλυκες γκριματσουλες, αλλα ειναι που δεν ξερω αν κ πως θα το κοψουμε αυτο... Σκεφτειτε οτι το κανω 5-6 φορες τη μερα κ τις μισες μονο καταφερνω να την αφησω απο τα χερια. Οσο για τα κλαμματα πριν κοιμηθει ειναι νεα μοδα της τελευταιας εβδομαδας κ ο γιατρος ειπε οτι πολλα μωρα εχουν "βιτσιο" να γκρινιαζουν πριν να τα παρει ο υπνος. Εγω νομιζω οτι ειναι απο την υπερενταση της κ οτι δεν μπορει να διαχειριστει ακομα το θεμα "υπνος". Ας επλισουμε να περασει κ αυτη η φαση.

Φιλια σε ολες!

 

Προσπαθώ να θυμηθώ τα δικά μας... και δυσκολεύομαι να τα ανακαλέσω στη μνήμη μου! :shock: (είναι βέβαια και αυτό ένα αποτέλεσμα γερής αϋπνίας... αλλά ποιος νοιαζεται πια;; ;) )

 

 

Λοιπόν... μέχρι 6 μηνών αγκαλιά όση θέλει. No problem.

Αλλά η απεριόριστη αγκαλιά με βαριά μωρά (και διδυμάκια) ... είναι ένα θέμα δύσκολο. Κανένας δεν είπε πως πρέπει να είσαι όρθια και να την έχεις αγκαλιά. Βολεύει πολύ να συνηθίσετε να κάθεστε και να είναι στην αγκαλιά. Η μέση και τα χέρια καταπονούνται κατά πολύ λιγότερο!!

Επίσης άλλος τρόπος για να κοιμηθεί είναι μπρούμυτα, στα πόδια σου, ενώ εσύ κάθεσαι στον καναπέ. Η θέση αυτή τα ηρεμεί (ειδικά αν κλαίνε από κολικούς).

 

Σταδιακά προσεγγίζοντας τους 6 μήνες κράτα στο νου πως θέλεις να ανεξαρτητοποιηθείς. Άρα η αγκαλιά (καθιστή), μπορεί σταδιακά να γίνει στο δωμάτιό του. Επίσης μπορεί μετά να είσαι απλά δίπλα του, χαιδεύοντάς το και ακουμπώντας πάνω σου την πλατούλα του κτλ.

 

Δεν ξέρω αν μπορείς να αποφεύγεις το κλάμα. Δε θυμάμαι.

 

Αυτά που σου λέω τα έκανα στα πρώτα μου παιδιά, τα δίδυμα.

 

Στα άλλα δύο μετά, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο... δε θυμάμαι να παιδεύτηκα για τον ύπνο. Απλά όταν ερχόταν η ώρα για ύπνο, τα ξάπλωνα για ύπνο και τέλος. 3 λεπτά δουλειά. (Σαφώς ξυπνούσαν, αλλά γενικά δεν είχα εκείνο το ατελείωτο περά-δώθε που έκανα στις αρχές στα δίδυμα και με εξόντωσε. Αυτός ήταν και ο λόγος που το είδα αλλιώς το όλο θέμα).

 

Μεγάλη σημασία έχει να καταλάβει κάποιος το πότε νυστάζουν. Όταν το μωρό αρχίζει να κλαψουρίζει είναι ήδη αργά! Το έχει πιάσει υπερένταση και όσο πιο γκρινιάρικο είναι πριν τον ύπνο, τόσο πιο πολύ έχουμε καθυστερήσει να το βάλουμε. Αν παρατηρήσει κάποιος τους ρυθμούς του παιδιού θα αρχίσει να αναγνωρίζει τα σημάδια που θα δείχνουν νύστα. Τότε πρέπει να σταματήσει να τροφοδοτεί με ερεθίσματα. Π.χ. ας το αφήσει σε μια μεριά να χαζέψει κάτι.. αλλά μη το ξεσηκώσει με κανακέματα και παιχνιδίσματα και το κουράσει περισσότερο.

 

Βέβαια αυτό το τελευταίο -της αναγνώρισης της ακριβούς στιγμής- είναι δύσκολο. Εγώ το βρήκα πλήρως στο 3ο παιδί (και μετά). Τα δύο πρώτα ήταν... δοκιμαστικά μοντέλα! :-P:lol:

 

Από την άλλη, στα δίδυμα -είπαμε δοκιμαστικά μοντέλα στο θέμα του ύπνου- όταν άρχισα να τα κοιμίζω χωρίς τη δική μου αγκαλιά-κουνίστρα, πραγματικά άρχισαν να ηρεμούν περισσότερο στην υπόλοιπη διάρκεια της ημέρας. Ένας ήρεμος ύπνος, δίνει δύναμη και ηρεμία για όλη την υπόλοιπη μέρα σε παιδί και γονείς!

 

 

Τη διαχείριση του ύπνου την έβαλα μπρος -και δούλεψε ΜΙΑ χαρά!- όταν με τα 6 μηνών δίδυμα ... και μετά από απεριόριστη αγκαλιά και αϋπνία και κούραση ... μια μέρα με πήρε ο ύπνος όρθια (!!!!) ενώ κρατούσα το παιδί αγκαλιά για να το κοιμίσω!! Κατάλαβα ότι κοιμόμουν... επειδή ξύπνησα και είδα το μωρό στα χέρια μου ενώ ήμουν όρθια στη μέση του σαλονιού!! :|

 

Εκεί συνειδητοποίησα κινδύνους και βιολογικά όρια. Πως καλό για το παιδί είναι το ... ασφαλές για το παιδί!

 

 

(Ελπίζω να βγάζεις άκρη από το μήνυμά μου γιατί η κούραση εξακολουθεί να με κυριεύει κάποιες μέρες).

 

 

 

Y.Γ. Το ζήτημα του ύπνου, δεν έχει να κάνει με ζόρικο ή μη μωρό. Έχει να κάνει με εκπαιδευμένο ή μη γονιό. Ομολογώ πως πειραματίστηκα με τα δύο πρώτα παιδιά (τα κακόμοιρα!) ... και νιώθω πολύ πιο αποτελεσματική πλέον. Μην αγχώνεστε λοιπόν.Μην ξεχνάτε πως όλα τα μωρά θέλουν να κοιμηθούν. Κανένα δεν αρνείται τη φύση, απλά δεν ξέρουν τον τρόπο μιας και η περιέργειά τους για να μάθουν τον κόσμο, τα ωθεί να προσπαθούν να κρατηθούν ξύπνια και συχνά τα πιάνει αυτή η υπερδιέγερση-υπερένταση. Υπομονή... κάθε μέρα ... εκπαιδευόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι γονείς! ;)

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Δεν ξερω τι να πω... ΕΙΣΑΙ ΗΡΩΙΔΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ! Ακου διδυμα κ μετα αλλα 2!!!

Ηρωιδα. Θα λαβω σοβαρα υποψη μου τα λεγομενα σου. Χρησιμα κ πολυ βοηθητικα.

Ασχετα αν αισθανομαι οτι ειμαι σε αδιεξοδο, θα προσπαθησω να βγω απο αυτο. Σαν μανα κ ειδικα ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ μανα με πιανει το παραπονο οταν δεν μπορω να ηρεμησω με τιποτα το μωρο μου ακομα κ στην αγκαλια μου!!!! Δεν σας κρυβω οτι της εχω βαλει κ φωνη προκειμενου να με ακουσει, καθοτι κλαιει ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΑ που δεν ακουει ουτε γλυκολογα ουτε νανουρισματα ουτε καν βλεπει μπροστα της. Ντροπη μου το ξερω αλλα δεν το ελεγχω παντα. Φυσικα τα κανω χειροτερα ετσι... Δεν ξερω κοριτσια, ισως τα μεγαλοποιω αλλα ετσι το αισθανομαι. Οτι δεν θα βγουμε ποτε απο το προβλημα υπνος.

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

smak μου μην ανησυχείς, είναι φυσιολογικά όλα όσα αισθάνεσαι.

Η αϋπνία και η εξάντληση μας χτυπούν στα νεύρα και γίνεται φαύλος κύκλος μετά, καθότι χάνουμε την ψυχραιμία μας, πανικοβάλλουμε το μωρό που εξαγριώνεται και αυτό, οπότε δεν κοιμάται, άρα η μανούλα η έρμη κουράζεται ακόμα περισσότερο.

Θα μεγαλώσει το μωράκι σου και τότε θα μπορείς να βάλεις λίγο το πρόγραμμά του σε μια σειρά. (και μετά θα κάνεις και άλλο-αν θέλεις, φυσικά- και φτου και από την αρχή, αλλά θα είσαι βετεράνος και θα είσαι πιο ψύχραιμη).

Σε 2-3 μήνες δεν θα αναγνωρίζεις ούτε το μωρό ούτε τον εαυτό σου!

Κατά τους 7 μήνες αρχίζουν και γίνονται πολύ ανεξάρτητα, τα βάζεις σε κάποιο σημείο του σπιτιού και ψάχνουν τρόπους να κινηθούν για να αρχίσουν την εξερεύνηση, οπότε και κουράζονται πιο εύκολα και δεν θέλουν τόση αγκαλιά όσο όταν είναι στους πολύ πρώτους μήνες.

Link to comment
Share on other sites

Ερωτηση: στους 6-7 μηνες στριφογυρνανε απο μπρουμητα-ανασκελα κ το αναποδο?

Κ επισης αν τους πεσει η πιπιλα την ξαναβαζουν στο στομα ή οχι ακομα...?

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

...... με πιανει το παραπονο οταν δεν μπορω να ηρεμησω με τιποτα το μωρο μου ακομα κ στην αγκαλια μου!!!! ....

 

Η αγκαλιά έχει κατά τη γνώμη μου "υπερσυνταγογραφηθεί". Τι εννοώ..;

 

Ότι και να κάνει το παιδί καταλήγει σε μια δικιά μας αγκαλιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τη ζητά. Εμείς συχνά παρερμηνεύουμε τις ανάγκες τους και νομίζουμε πως θέλουν αγκαλιά, ενώ μπορεί να τους φταίει και να θέλουν κάτι εντελώς διαφορετικό (π.χ. νερό, ή γάλα ή ύπνο ή δόντια ή ζέστη ή ... ή ... ) Κι ενώ εκείνα π.χ. θέλουν νερό, εμείς δίνουμε αγκαλιά. Η πραγματική ανάγκη τους δεν καλύφθηκε, κι εμείς αναρωτιόμαστε γιατί δεν ηρεμεί στην αγκαλιά μας!

 

Επίσης για ένα μωρό που νυστάζει δεν είναι πάντα λύση η αγκαλιά. Είχα προσέξει πως τα παιδιά κοιμούνταν πιο άνετα στο κρεβάτι τους ή στο ριλάξ παρά σε μιας παρατεταμένης διάρκειας αγκαλιά. Το κορμάκι τους καταπονείται και κουράζεται περισσότερο. (Στο κάτω κάτω, ποιος από μας μπορεί να κοιμηθεί άνετα στην πολυθρόνα, όσο αναπαυτική κι αν είναι αυτή στην αρχή;! ... Κάπως έτσι).

 

Πρόσεξα πως από τότε που βάλαμε τα παιδιά να κοιμούνται εκτός αγκαλιάς, αυτά ηρέμησαν κατά πολύ. Έως τότε το ένα από τα δίδυμα έκλαιγε όοοοοοοοοολη μέρα! Οπότε τα λεπτά που έκλαψε την πρώτη φορά που την αφήσαμε στο κρεβάτι χωρίς αγκαλιά, ήταν μάλλον λίγα αν τα συγκρίνει κανείς με τα ατελείωτα 2ωρα που δε μπορούσε κανείς να την ηρεμήσει ότι κι αν έκανε.

 

Τελικά, τώρα, μπορώ να πω πως αυτό που έφταιγε από την αρχή ήταν η διαχείριση του ύπνου της. Όλοι έλεγαν πάρε το παιδί αγκαλιά για να κοιμηθεί και μόνο ο άντρας μου έλεγε "άστο το παιδί στο κρεβάτι του να χαλαρώσει." Θεωρούσα πως ο άντρας μου δεν είχε αρκετές "ευαισθησίες" όπως έχουν οι γυναίκες ή οι μαμάδες κτλ Όπως αποδείχθηκε όμως έκανα λάθος. Οι άντρες βλέπουν κάποια πράγματα πιο άμεσα και απλά, χωρίς να τα περιπλέκουν άνευ λόγου.

 

Το άλλο δίδυμο (Β) που ήταν πιο ήρεμο, είχε εκ των πραγμάτων μάθει να κοιμάται χωρίς αγκαλιά γιατί το χρόνο τον μονοπωλούσε το έτερο-δίδυμο (Α). Επομένως το Β ήταν πιο ήρεμο από το Α, γιατί απλά είχε την πολυτέλεια να ηρεμίσει, να χαλαρώσει και να κοιμηθεί, χωρίς κάποιος να το ξεσηκώσει στα καλά καθούμενα.

 

Όταν λοιπόν είπα "δεν πάει άλλο" και θεώρησα πως και το Β έχει δικαίωμα στο χρόνο μου και πως δεν είναι σωστή τόση άνιση κατανομή χρόνου και δυνάμεων, αποφάσισα να ακολουθήσω το ένστικτο του άντρα μου. Ήταν θέμα 2-3 ημερών. Τη μία έκλαψε αν θυμάμαι καλά γύρω στα 45 λεπτά. (Ήμασταν όμως μαθημένοι να κλαίει ώωωωρες. Για την ακρίβεια μπορούσε να κλαίει από το πρωί στις 10 έως το βράδυ στις 8 με 20λεπτα διαλείμματα ανά 2ωρο -όπου θήλαζε- και άλλα 20λεπτα διαλείμματα που την έπαιρνε ο ύπνος. Δεν κοιμόταν πάνω από 20 λεπτά δηλαδή μέσα στο 3ωρο. Φαντάσου λοιπόν τι έλλειψη ύπνου είχε!) Είχε μάθει στην αγκαλιά και δεν τολμούσαμε να την κουνήσουμε από εκεί. Αφού κοιμόταν η μικρή και εγώ ήμουν αναγκασμένη να είμαι καθιστή στον καναπέ χωρίς να μπορώ να κουνηθώ!! Δηλαδή ήμουν δεσμευμένη και στον ξύπνιο της αλλά ακόμα χειρότερα και στον ύπνο της.

Τη δεύτερη μέρα το κλάμα ήταν 20 λεπτά. Την τρίτη μέρα 5 λεπτά. Την τέταρτη μέρα τίποτα. Έκτοτε, τέλος το πρόβλημα του ύπνου, σε τρόπο, διάρκεια και ποιότητα. Υπενθυμίζω πως η διάρκεια κλάματος πριν αυτή την αντιμετώπιση ήταν κατά πολύ περισσότερο παρόλο που ήταν διαρκώς στην αγκαλιά μας...

 

 

 

 

Κάνοντας το επόμενο παιδί (3ο), πρόσεξα στο μαιευτήριο πως όταν τα ταίζαμε (θηλασμό ή μπουκάλι ανάλογα τις προτιμήσεις της κάθε μανούλας), τα μωρά τα έπαιρνε ο ύπνος. Μια πιο "φρέσκια" μαμά (σε εκείνη τη φάση οι μαμάδες που είχα στο δωμάτιο μόλις είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδάκι) όταν αποκοιμόταν, το κρατούσε αγκαλιά για ώρα και όταν πια η μαμά κουραζόταν, τότε προσπαθούσε να το βάλει στο κουνάκι του, κάτι που το έκανε να ξυπνάει, με ένα σύνολο ύπνου κάποιων-λίγων λεπτών. Από την άλλη, εγώ κινούμενη στη λογική "άσε το παιδί να ξεκουραστεί", μόλις έβλεπα πως το πήρε ο ύπνος, το έβαζα στο κουνάκι του και το άφηνα να κοιμηθεί. Έτσι κέρδιζε πολύ περισσότερο ύπνο. Όταν λοιπόν εκνευρισμένο το παιδάκι (της άλλης μανούλας) γκρίνιαζε ... το ξαναέπαιρνε αγκαλιά... ζορίζοντάς το ακόμα περισσότερο. Εκείνο έκλαιγε κι εκείνη ένιωθε ανεπαρκής και πως το μωρό της "δε τη θέλει". Πως για κάποιο λόγο δεν ηρεμεί στην αγκαλιά της, άρα ...(ξέρετε τι σκέφτεται μια μαμά σε αυτή τη θέση, εκείνες τις πρώτες μέρες...)

 

Σε κάποια πιο ήρεμη στιγμή συζητώντας μεταξύ μας, με ρώταγαν "γιατί δε θέλεις το παιδί σου; " Έτσι εκλάμβαναν τη στάση μου. Κι όταν τους είπα πως απλά σέβομαι τον ύπνο του και πως δε θα μας λείψει η αγκαλιά όση ώρα είναι ξεκούραστο και ήρεμο για να αλληλεπιδράσουμε και πως ... θα είμαστε (εγώ και το μωρό) και αύριο μαζί και για μια ολόκληρη ζωή για να χορτάσουμε αγκαλιά και δε χρειάζεται να τις κάνουμε όλες τις αγκαλιές σήμερα... με κοίταγαν κάπως παραξενεμένες. Όμως, δεν αντιμετώπισα τέτοια προβλήματα ύπνου σε κανένα επόμενο παιδί. Άλλο η ζωηράδα του χαρακτήρα κι άλλο η αντιμετώπιση των αναγκών του.

 

Ναι, ένα παιδί δυσκολεύεται κάποιες στιγμές να αποκοιμηθεί. Κατά τη γνώμη μου εμείς πρέπει να το βοηθήσουμε να βρει μόνο του τον τρόπο για να το πετύχει και όχι να υποκαταστήσουμε εμείς το θέμα. Δηλαδή, μπορώ να φτιάξω λίγο τις συνθήκες έτσι ώστε να χαμηλώσω τα ερεθίσματα (οπτικά, ακουστικά, αισθητικά) και να κάνω το παιδί να χαλαρώσει οπότε να αποκοιμηθεί, αντί να το πάρω αγκαλιά ή βάζοντάς το σε ένα καρότσι για βόλτα ή βόλτα με αυτοκίνητο και τελικά να το "εξαναγκάσω" να αποκοιμηθεί επειδή του προσφέρω υπερ-πληθώρα ερεθισμάτων και ουσιαστικά εξαντλώ τις δυνάμεις του. Αυτό μπορεί να το κάνει να κοιμηθεί τελικά εκείνη τη στιγμή, αλλά η υπερένταση θα μείνει για ... την επόμενη φορά... και την επόμενη φορά... και την επόμενη ... και επόμενη ... και ... και... και ..., η οποία σιγά σιγά συσσωρεύεται για να φτάσει σε σημείο να γίνει μη διαχειρίσιμη.

 

Αυτό σημαίνει πως θα αποφύγω να βγω βόλτα με το καρότσι το βραδάκι (το καλοκαίρι) γιατί δε θέλω το παιδί να το πάρει ο βραδινός ύπνος στο καρότσι από εξάντληση, αλλά στο κρεβάτι του χαλαρό.

 

 

Στο τρίτο παιδί δεν είχα σε καμία περίπτωση τέτοιες δυσκολίες ύπνου όπως στα πρώτα. Επίσης υποψιασμένη πια, στο τέταρτο... ούτε που κατάλαβα πώς μεγάλωσε! Ο χαρακτήρας του 4ου είναι πολύ κοντινός με το χαρακτήρα του Α-διδύμου (που έκλαιγε όλη μέρα), όμως το 4ο παιδί είναι ένα πολύ ήρεμο παιδί. Κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται σε μεγάλο μέρος στον ύπνο. Αν κάποια στιγμή μας ξεφύγει κάτι (γιατί άνθρωποι είμαστε, δεν πάνε όλα τέλεια κάθε μέρα)... τότε οι συνέπειες της υπερέντασης φαίνονται ολόκληρη την επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αργήσω να τα βάλω για ύπνο το βράδυ της Δευτέρας, τότε το πρωινό της Τρίτης είναι ένα δράμα και όλη η Τρίτη περνά κόλαση από εύκολους εκνευρισμούς, ανυπομονησίες κτλ. Όσο φροντίζω το σωστό, ήρεμο, χαλαρό, τακτικό ύπνο... οι μέρες περνάνε ζάχαρη!

 

 

Και μιας και το έραψα το σεντόνι... ας κάνω και τη δαντέλα :lol: ...

Επειδή στα δίδυμα προσπάθησα να στήσω καλύτερα τον ύπνο από τον 6ο μήνα και κάτω, ενώ παράλληλα θήλαζα... Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ανεξαρτητοποιήσω το θέμα του ύπνου από το θέμα του θηλασμού. Άρα φρόντισα όσο αυτό ήταν δυνατό, να μην αφήνω να κάνουν πιπίλα στο στήθος για να αποκοιμηθούν εκεί. Τρώγανε, τελείωνε, τα έπλενα (μουτράκια κτλ) και μετά ριλαξάκι ή (αργότερα ηλικιακά) κρεβατάκι. Δεν άργησε να λυθεί το θέμα.

 

Στα άλλα δύο, προσέχοντας από την αρχή... δεν είχα πρόβλημα, ούτε έχω κάποια εικόνα από τα παιδιά που να μου δείχνει πως τους λείπει η αγκαλιά. Δεν την αρνήθηκα όσο μου τη ζητούσαν (για να μπορούν να μου τη ζητήσουν σημαίνει πως ήταν ... ξύπνια και όχι κοιμισμένα... ;) )

 

 

 

 

Αυτάαααααα

(Όπως κατάλαβες, από την έκταση του μηνύματός μου... Κοιμήθηκα καλά σήμερα... ακόμα ΚΑΙ το μεσημέρι !! )

 

 

Υ.Γ. Αν φυσικά σε πάρει ο ύπνος μέχρι να τελειώσεις το διάβασμα του μηνύματός μου... θα το θεωρήσω απόλυτα φυσιολογικό! :lol: Όνειρα γλυκά! :)

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγώ όταν έκανα τα δικά μου (δίδυμα) εκπαίδευση δεν είχα, αλλά είχα διαβάσει πολλά ''μάνουαλ'' και τρομοκρατημένη για το πως θα τα βγάλουμε πέρα, αποφάσησα από την αρχή ότι δεν θα τα κοιμίζω αγκαλιά. Οι γιαγιάδες κουνούσαν το κεφάλι τους γιατί φοβόντουσαν να πουνε κάτι μπροστά μου.

Συνήθως τα έβαζα να κοιμηθούν μαζί δίπλα δίπλα.

Αγκαλιά κάναμε όταν ήταν ξύπνια.

Δεν κλαίγανε, τουλάχιστον δεν κλαίγανε για να τα κοιμήσω. Κλαίγανε για να φάνε, για να αλλάξω, ή όταν πονούσαν με τα δόντια κυρίως γιατί ούτε κολικούς είχαν. Νομίζω βοήθησε πολύ ότι είχα ''αυστηρό'' πρόγραμμα με τα ταισματα, αλλά αυτό μετα τους 2.5 μήνες που σταμάτησα εντελώς τον υποτιπώδη θηλασμό...

 

Σίγουρα πιστεύω βοηθάει η ρουτίνα στα βρέφη. Η ρουτίνα στο φαγητό βοηθάει και τον ύπνο. Επίσης βοηθάει να κοπεί το βραδινό γάλα. Εγώ έδινα πιπίλα, και ένα μικρό ρούχινο αρκουδάκι που η 7χρονη κόρη μου έχει ακόμη... Ενα αντικειμένο ''ασφάλειας'' για τον ύπνο. Και τα έκανα μπάνιο για να χαλαρώσουν κάθε βράδυ, μετά γάλα, ρέψιμο, ύπνο.

 

Δοκίμασε να μην την σηκώνεις όταν κλαίει και να της δώσεις πιπίλα, να της μιλάς, να της κρατάς το χέρι, να της κόψεις την αγκαλιά για τον ύπνο σιγά σιγά. Λένε ότι για να αλλάξουν μια συνήθεια τα βρέφη χρειάζεται να δοκιμάσεις νέα τακτική για 3 μέρες στην σειρά. Νομίζω γενικά ισχύει.

 

Αν την βλέπεις να είναι σε υπερένταση, δοκίμασε να της κάνεις βρεφικό μασαζ, έχει ωραία βιβλία με οδηγίες. Εγώ τους το έκανα ένα διάστημα κάθε μέρα - αλλά ώρα που να μην είναι κουρασμένα, είναι υπέροχο και για το δέσιμο, αλλά βοηθάει και βιολογικά (πχ κολικούς, μύξες).

 

Κουράγιο...

Link to comment
Share on other sites

Ποσο θα θελα να ισχυε ετσι απλα η θεωρια οτι αφου κλαιει στην αγκαλια θελει το κρεβατι της. Το δοκιμασα και εκατσα απο πανω της 1 ωρα. Ηταν αδυνατο να κοιμηθει. Κλαψουριζε στην αρχη και μετα το κλαμα γινοταν ολο και πιο εντονο. Πιπιλα δεν την παιρνει. Μονο με τα πολλα ζορια... και παλι δεν θα την κρατησει για πολυ. ουτε μπορει να κρατησει ακομα καποιο αρκουδακι αγκαλια για να παρηγορηθει & ας της εχω 2 μεσα στην κουνια της.

Εχω δοκιμασει και να ξαπλωσουμε διπλα διπλα αλλα ουτε αυτο φανηκε να την εξυπηρετει. Ξερω θελει υπομονη και επιμονη για να το καταφερω αλλα δεν εχω δυναμη να το κανω. Ειμαι ηδη εξαντλημενη και πολυ απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Ισως καποια στιγμη να βρω τη δυναμη. Χτες με τα πολλα αφου εκλαψε και εκλαψε την εδωσα στην μανα μου που ηταν εδω και την κοιμησε, ΑΓΚΑΛΙΑ. Ποσο θα θελα να γυρισω το χρονο πισω και να την μαθω αλλιως, αλλα δεν γινεται!

Σας ευχαριστω ολες που αφιερωνετε απο τον πολυτιμο χρονο σας για να με συμβουλεψετε.

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Δεν θελει κ την πιπιλα ην ατιμη! Νιωθω τοσο σε αδιεξοδο κ αβοηθητη. Μακαρι να μπορουσε να την "μαθει" καποιος αλλος κ οχι εγω. Που ειναι η δυναμη που υποτιθεται σου δινει η μητροτητα?

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Η πιπίλα είναι βοηθητικό εργαλείο για εμάς και όχι για τα παιδιά. Εμείς έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε πως "κάτι κάνουμε" με στόχο να τα χαλαρώσουμε. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πραγματικά έχει αντίκρυσμα η κίνησή μας, ειδικά σε παιδιά που βλέπουμε πως δυσανασχετούν με αυτή.

Την πιπίλα την έκοψα όταν ήταν 2.5 μηνών τα δίδυμα. Δεν είχε λόγο ύπαρξης κατά τη γνώμη μου. Είχα αντιληφθεί πως τη χρησιμοποιούσα ως ένα είδος διακόπτη. Όταν ήθελα να "κλείσει" το πρόγραμμα "ξύπνιο μωρό", έβαζα πιπίλα σαν ένα είδος τάπας (το βλέπω τώρα αυτό που έχω το σύνολο της εικόνας μέσα από το φίλτρο του χρόνου). Με αυτό το κριτήριο λέω πως ... δεν το χρειάζεται το μωρό, αλλά εγώ/η μαμά. (Στο τρίτο την κράτησα μέχρι τους 6-7 μήνες, γιατί εγώ δεν είχα το κουράγιο να το σταματήσω νωρίτερα. Το τελευταίο παιδί δεν την ήθελε με τίποτα!)

 

Το να το βάζεις το μωρό και να κοιμάται στο κρεβάτι χωρίς γκρίνια πρέπει να στηθεί από την αρχή. Στη δική σου περίπτωση (και δική μου που αφορούσε τα δίδυμα), πρέπει να μεταβληθούν συνήθειες. Αυτό γενικώς είναι δυσκολότερο.

 

Βάλε στο νου τι θες να δοκιμάσεις.

Πάρε απόφαση να το κάνεις 3 συνεχόμενες φορές (μέρες) -για αρχή. Η κούραση είναι μεγάλος παράγοντας. Όταν είχα κοιμηθεί όρθια και αποφάσισα να διαχειριστώ τον ύπνο, άρα στην αρχή θα είχαμε σίγουρα κλάματα κτλ... και θα χρειαζόμουν δυνάμεις... δεν τις είχα. Το μόνο που σου δίνει θάρρος εκείνη την ώρα είναι το αποτέλεσμα που ονειρεύεσαι. Το κουράγιο και τις αντοχές προσπαθείς να τις δημιουργήσεις "από το πουθενά".

Αν καταφέρεις το 3ήμερο, θα δεις τέτοια βελτίωση που μετά θα πάρεις θάρρος και θα συνεχίσεις. Θα υπάρξουν και μέρες που θα γίνουν "βήματα πίσω". Δεν πειράζει. Προσπάθεια και πάλι...

 

 

Το θέμα δεν είναι να μάθει κάτι το παιδί, αλλά εμείς. Εμείς πρέπει να εκπαιδευτούμε να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες του. Ο μόνος τρόπος για να εκπαιδευτούμε είναι μέσα από το παιδί. ;) Το κουράγιο που σου δίνει η μητρότητα δεν είναι ένα κουτάκι με άρωμα κουράγιου! Βάζεις πείσμα και συνήθως μέσα από ατελείωτη αϋπνία πιέζεις τον εαυτό σου να κάνεις την πρώτη υπέρβαση που συνήθως συνοδεύεται από ανησυχία, αγωνία για το αν το πας "σωστά" και αν θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις κτλ. Τίποτα δεν είναι ρόδινο.

Για μένα η μητρότητα είναι κάτι που μαθαίνει κάποιος και όχι κάτι που του χαρίζεται αυτόματα με τη γέννηση ενός παιδιού.

 

 

Εκ των υστέρων (πάνε κοντά 8 χρόνια), μπορώ να αποδελτιώσω την εμπειρία και να την αποτυπώσω, δίνοντας έτσι την εντύπωση του "εύκολου" ή του ιδεατού. Αλλά η πράξη ήταν δύσκολη, επίπονη, με πολλές αντιξοότητες, με συγγενείς να μη συνεργάζονται και μόνιμα επικριτικούς. Από την άλλη είχα να συνδυάσω θηλασμό με ρουτίνα και γνώμες άλλων με δική μου απειρία καθώς και πολλές αποσπασματικές εμπειρίες που δεν μπορούσα να εφαρμόσω γιατί απλά άλλο οι άλλοι κι άλλο εγώ.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Καλα εισαι απιστευτη! Ολοκληρο σεμιναριο μου κανεις!!!!

Δεν ξερω τι τελικα θα καταφερω, μα το σιγουρο ειναι οτι παιρνω πολυ δυναμη!

Κ παλι σας ευχαριστω!

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Η αγκαλιά έχει κατά τη γνώμη μου "υπερσυνταγογραφηθεί". Τι εννοώ..;

Πρόσεξα πως από τότε που βάλαμε τα παιδιά να κοιμούνται εκτός αγκαλιάς, αυτά ηρέμησαν κατά πολύ. Έως τότε το ένα από τα δίδυμα έκλαιγε όοοοοοοοοολη μέρα! Οπότε τα λεπτά που έκλαψε την πρώτη φορά που την αφήσαμε στο κρεβάτι χωρίς αγκαλιά, ήταν μάλλον λίγα αν τα συγκρίνει κανείς με τα ατελείωτα 2ωρα που δε μπορούσε κανείς να την ηρεμήσει ότι κι αν έκανε.

 

Τελικά, τώρα, μπορώ να πω πως αυτό που έφταιγε από την αρχή ήταν η διαχείριση του ύπνου της. Όλοι έλεγαν πάρε το παιδί αγκαλιά για να κοιμηθεί και μόνο ο άντρας μου έλεγε "άστο το παιδί στο κρεβάτι του να χαλαρώσει." Θεωρούσα πως ο άντρας μου δεν είχε αρκετές "ευαισθησίες" όπως έχουν οι γυναίκες ή οι μαμάδες κτλ Όπως αποδείχθηκε όμως έκανα λάθος. Οι άντρες βλέπουν κάποια πράγματα πιο άμεσα και απλά, χωρίς να τα περιπλέκουν άνευ λόγου.

 

Όταν λοιπόν είπα "δεν πάει άλλο" και θεώρησα πως και το Β έχει δικαίωμα στο χρόνο μου και πως δεν είναι σωστή τόση άνιση κατανομή χρόνου και δυνάμεων, αποφάσισα να ακολουθήσω το ένστικτο του άντρα μου. Ήταν θέμα 2-3 ημερών. Τη μία έκλαψε αν θυμάμαι καλά γύρω στα 45 λεπτά. (Ήμασταν όμως μαθημένοι να κλαίει ώωωωρες. Για την ακρίβεια μπορούσε να κλαίει από το πρωί στις 10 έως το βράδυ στις 8 με 20λεπτα διαλείμματα ανά 2ωρο -όπου θήλαζε- και άλλα 20λεπτα διαλείμματα που την έπαιρνε ο ύπνος. Δεν κοιμόταν πάνω από 20 λεπτά δηλαδή μέσα στο 3ωρο. Φαντάσου λοιπόν τι έλλειψη ύπνου είχε!) Είχε μάθει στην αγκαλιά και δεν τολμούσαμε να την κουνήσουμε από εκεί. Αφού κοιμόταν η μικρή και εγώ ήμουν αναγκασμένη να είμαι καθιστή στον καναπέ χωρίς να μπορώ να κουνηθώ!! Δηλαδή ήμουν δεσμευμένη και στον ξύπνιο της αλλά ακόμα χειρότερα και στον ύπνο της.

Τη δεύτερη μέρα το κλάμα ήταν 20 λεπτά. Την τρίτη μέρα 5 λεπτά. Την τέταρτη μέρα τίποτα. Έκτοτε, τέλος το πρόβλημα του ύπνου, σε τρόπο, διάρκεια και ποιότητα. Υπενθυμίζω πως η διάρκεια κλάματος πριν αυτή την αντιμετώπιση ήταν κατά πολύ περισσότερο παρόλο που ήταν διαρκώς στην αγκαλιά μας...

 

Κάνοντας το επόμενο παιδί (3ο), πρόσεξα στο μαιευτήριο πως όταν τα ταίζαμε (θηλασμό ή μπουκάλι ανάλογα τις προτιμήσεις της κάθε μανούλας), τα μωρά τα έπαιρνε ο ύπνος. Μια πιο "φρέσκια" μαμά (σε εκείνη τη φάση οι μαμάδες που είχα στο δωμάτιο μόλις είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδάκι) όταν αποκοιμόταν, το κρατούσε αγκαλιά για ώρα και όταν πια η μαμά κουραζόταν, τότε προσπαθούσε να το βάλει στο κουνάκι του, κάτι που το έκανε να ξυπνάει, με ένα σύνολο ύπνου κάποιων-λίγων λεπτών. Από την άλλη, εγώ κινούμενη στη λογική "άσε το παιδί να ξεκουραστεί", μόλις έβλεπα πως το πήρε ο ύπνος, το έβαζα στο κουνάκι του και το άφηνα να κοιμηθεί.

Στο τρίτο παιδί δεν είχα σε καμία περίπτωση τέτοιες δυσκολίες ύπνου όπως στα πρώτα. Επίσης υποψιασμένη πια, στο τέταρτο... ούτε που κατάλαβα πώς μεγάλωσε! Ο χαρακτήρας του 4ου είναι πολύ κοντινός με το χαρακτήρα του Α-διδύμου (που έκλαιγε όλη μέρα), όμως το 4ο παιδί είναι ένα πολύ ήρεμο παιδί. Κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται σε μεγάλο μέρος στον ύπνο. Αν κάποια στιγμή μας ξεφύγει κάτι (γιατί άνθρωποι είμαστε, δεν πάνε όλα τέλεια κάθε μέρα)... τότε οι συνέπειες της υπερέντασης φαίνονται ολόκληρη την επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αργήσω να τα βάλω για ύπνο το βράδυ της Δευτέρας, τότε το πρωινό της Τρίτης είναι ένα δράμα και όλη η Τρίτη περνά κόλαση από εύκολους εκνευρισμούς, ανυπομονησίες κτλ. Όσο φροντίζω το σωστό, ήρεμο, χαλαρό, τακτικό ύπνο... οι μέρες περνάνε ζάχαρη!

 

Στα άλλα δύο, προσέχοντας από την αρχή... δεν είχα πρόβλημα, ούτε έχω κάποια εικόνα από τα παιδιά που να μου δείχνει πως τους λείπει η αγκαλιά. Δεν την αρνήθηκα όσο μου τη ζητούσαν (για να μπορούν να μου τη ζητήσουν σημαίνει πως ήταν ... ξύπνια και όχι κοιμισμένα... ;) )

 

:)

 

Δεν θα μπορούσες να τα πεις πιο σωστά. Αυτά ακριβώς πιστεύω κι εγώ αλλά προσπάθησα να τα πω λακωνικά γιατί δεν έχω το χρόνο να γράψω σεντονάκι.

Σου θυμίζω ότι παραπάνω είχα ανέφερει ότι αυτά καλύτερα να τα αντιμετωπίζεις από νωρίς ..και μετά απάντησες ότι αυτά γίνονται σε πιο μεγάλα μωράκια μετά τους 6-7 μήνες και άνω.

Προφανώς όταν έχεις 4 παιδιά, οι αναμνήσεις μπερδεύονται και θέλει σκέψη, για να θυμηθείς τι ακριβώς έκανες. Εδώ αναφέρεις χαρακτηριστικά ότι στο 3-4ο παιδί, το άφηνες κάτω να κοιμηθεί, από το μαιευτήριο και σε κοίταγαν καλά καλά. Εγώ ευτυχώς το θέμα του ύπνου το έλυσα από την αρχή και για τα δύο παιδιά και όταν έρχονταν φίλοι στο σπίτι, τα πήγαινα για ύπνο και όταν επέστρεφα σε 3 λεπτά, με κοίταγαν με έκπληξη "τι κοιμήθηκαν κιόλας???? Όχι έλεγα, τα άφησα στο κρεββατάκι τους και θα κοιμηθούν!" Το κλάμα πράγματι, δεν κρατάει τόσο πολύ όσο πιστεύουν οι κουρασμένες μαμάδες και όχι πάνω από 3 μέρες...Ποτέ δεν είναι αργά μία μαμα να αλλάξει τις συνήθειες του ύπνου του παιδιού της, εξάλλου και η alcyon το έκανε στα δίδυμα όταν πλέον κοιμήθηκε όρθια, άρα γίνεται και για μένα αξίζει η προσπάθεια.

Δεν σου λέει κανείς ότι δεν θα ξυπνάς ενδιάμεσα στη νύχτα για 1002 λόγους, αλλά θα έχεις γλυτώσει την ταλαιπωρία να κοιμίζεις ορθια και αγκαλια το παιδί, θα έχεις σώσει τα χέρια σου, θα κάνεις 3 λεπτά να πας το παιδί σου για ύπνο και θα είστε και οι δύο πιο ξεκούραστοι και ήρεμοι! Εύχομαι να βρεις την δύναμη να το κάνεις και να τα καταφέρεις...

y9qxp2.pngGgOLp3.png
Link to comment
Share on other sites

Καλημερα κοριτσια!

Μπαινω καθημερινα (φυσικα) και διαβαζω φανατικα το θεμα της tsarli σχετικα με τη μεθοδο του κοιμησου παιδι μου. Και την χαιρομαι που ειναι επιτελους χαρουμενη και χαιρεται το παιδι της!

Σημερα ενιωσα πραγματικα οτι φτανω στα ορια της σωματικης και ψυχολογικης καταρρευσης. Φαντασιωνομουν οτι ανοιγω την πορτα και φευγω για τα βουνα λεγοντας απλα στον αντρα μου οτι τον αγαπω πολυ!

Φωναζα μεσα στη νυχτα οτι ειμαι ανθρωπος και οχι ζωο! Μανα εγινα οχι ζωο! Βαρεθηκα πια να ειμαι κλεισμενη μεσα επειδη η μικρη δεν γουσταρει το καροτσι και το αυτοκινητο! Βαρεθηκα να μην μπορω ν απαω μια επισκεψη, μια βολτα! Βαρεθηκα να φοβαμαι να μην ανασανω οταν εχει κοιμηθει μην τυχον και ξυπνησει! Βαρεθηκα να την ακουμπαω στο κρεβατι της αφου εχει κοιμηθει στην αγκαλια και να τρεμω μην ξυπνησει και τις μισες φορες να ξυπναει! Βαρεθηκα να εχω την γκρινια της οοοοολη μερα και να μην ικανοποιειται με τιποτα! Βαρεθηκα να μην μπορω να την ευχαριστηθω, να μην μπορω να την παιξω, να μην κανω τιποτα αλλο εκτος απο το να της ικανοποιω τα καπριτσια της! Τα χερια μου πια δεν αντεχουν. Η πλατη μου δεν ανακουφιζεται με τιποτα! Τα νευρα μου ειναι πανω απο το κεφαλι μου και η μικρη ανεπιδεκτη μαθησεως! Δεν δεχεται τιποτα κοριτσια! Τιποτα! Και γκρινιαζει ΟΛΗ ΜΕΡΑ! Και εχει και νευρα! Ημαρτον! 4,5 μηνων παιδι και εχει νευρα απο νεογεννητο!!!! Αν δεν δω οτι σκαει δοντι θα αυτοκτονησω!

Ξερω οτι, οτι συμβουλη ειχατε να μου δωσετε τη δωσατε, απλα μπηκα να πω τον πονο μου σε ανθρωπους που ξερω οτι θα με καταλαβουν...

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

είναι τσαούσα από ό,τι φαίνεται η μικρή σου!

θα σου έλεγα το εξής: αφού θα γκρινιάξει που θα γκρινιάξει, κάνε εσύ το πρόγραμμά σου όπως νομίζεις. Δηλ. θες να πας βόλτα? να πας! αφού θα γκρινιάξει στο σπίτι, θα γκρινιάξει και στο καρότσι, η επιλογή είναι δική σου και τουλάχιστον θα ξεσκάσεις εσύ. Δείξε της ποιος είναι η μαμά και μπορεί να εκπλαγείς ευχάριστα!

επίσης, άσε την λίγο κάτω (στο γυμναστήριο, στο ρηλάξ), αν σου πέσει η μέση από τώρα, δεν λέει καθόλου! άσε που ΚΑΙ ΠΑΛΙ μπορεί να εκπλαγείς ευχάριστα!

εγώ αυτά τα έκανα πια με το δεύτερο παιδί (οπότε δεν με έπαιρνε πρακτικά να της κάνω όλα τα χατήρια), δηλ. την έβαζα λίγο στο πάρκο πχ για να πάω τον μεγάλο στην τουαλέτα. Στην αρχή χτυπιόταν η μικρή και σήκωνε τον κόσμο. Μόλις έβλεπε (μετά από κανα λεπτό, μην φανταστείς!) ότι αυτό είναι, δεν μπορώ να την βγάλω, έβρισκε μόνη της απασχόληση. Δεν το πίστευα, γιατί με τον γιο μου είχα την τάση στην αντίστοιχη ηλικία να του κάνω (σε βάρος μου) όλα τα χατήρια!

Οπότε αν είναι να γκρινιάξει η μικρή σου, ας κάνεις εσύ τουλάχιστον τη δουλειά σου ή τη βόλτα σου!

Link to comment
Share on other sites

SMAK μου απο που πρωτα να πιαστω??? ας τα παρουμε απο την αρχη λοιπον μπας βρουμε καμια ακρη και κατεπεκτασην...γαληνη!!! Βαζω και τον εαυτο μου μεσα διοτι περασα και εγω απο ορισμενες παρομοιες δυσκολιες σαν τις δικες σου και οχι μονο. Καταρχην το μωρακι σου ειναι ακομα πολυ μικρουλι για να το βαλεις σε αντιστοιχη μεθοδο οπως η tsarli καθως το βιβλιο αναφερει οτι ειναι για μωρακια ανω των 6 μηνων. Καταδευτερον ειστε σε φαση εναρξης οδοντοφυιας και αυτο απο μονο του κανει τα πραγματα ακομα πιο ευαλωτα. Επιπλεον θα πρεπει σιγα-σιγα να "βαλεις" το μωρακι σου σε ενα σταδιο πιο επανω απο αυτο των νεογεννητων και να τολμησεις να ωθησεις το μωρακι σου να κοιμαται και να ξυπναει στην κουνια του και οχι οπουδηποτε αλλου, κατι που πιστευω θα καταφερεις εν καιρω, γιατι οι συνηθειες σε συνδυασμο με την ελλειψη εκπαιδευσης κανει το προβλημα ανυποφορο. Κανε λιγο υπομονη και αν δεν τα καταφερεις ενστικτωδως μπορεις να μελετησεις το βιβλιο. Εχει καποια πολυ καλα στοιχεια που μπορεις ακομα και ΤΩΡΑ να τα υιοθετησεις.

Οσο για τις βολτες μπορεις να κανεις το προγραμμα σου οπως το εχεις φανταστει, αν αλλαξει κατι σιγουρα αυτο θα ειναι προς το καλυτερο.

Καλη δυναμη ευχομαι...!!!

Η φουρτουνα μου ηρθε...και ξεσηκωσε τον κοσμο μου στις 27/07/2012

Link to comment
Share on other sites

Τσαουσα ναι σιγουρα!!!!

Οσο για τις βολτες οσο κ να θελω δεν μπορω να το κανω παντα αυτο γιατι απο το κλαμα της που δεν τελειωνει ποτε, γινεται μουσκεμα στον ιδρωτα κ φοβαμαι μην κρυωσει. Στο σπιτι κ τι δεν εχω να τη βαζω! Γυμναστηριο, ρηλαξ, το κουνιστο της φισερ, στο κεβατι της με μομπιλο, τραγουδαμε, μιλαμε..... ΣΕ ΟΛΑ ΓΚΡΙΝΙΑΑΑΑ!!!!

Για τη μεθοδο ξερω οτι ειναι νωρις, αφηστε που νομιζω οτι δεν προκειται να πιασει! Οταν κλαιει δεν ακουει ουτε βλεπει ΤΙΠΟΤΑ!!!! Σφραγιζει τα ματια κ απλα τσιριζει!!!!!

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω ότι το παιδάκι σου είναι μικρούλι για να μπεί σε πρόγραμμα ύπνου. Παρ'όλα αυτά καλό είναι να έχεις ένα υποτυπώδη διαχωρισμό μέρας νύχτας και μια ρουτίνα για τον βραδινό ύπνο (δηλαδή μπορεί να ξυπνήσει μετά από μια ώρα αλλά την ετοιμάζεις για τον βραδινό ύπνο κάθε βράδι με τον ίδιο τρόπο). Να κοιμάται δηλαδή το βράδι σε ημίφως με ησυχία (εγώ τον πήγαινα στο δωμάτιό μας και μετά έβγαινα από το δωμάτιο και αυτό μέχρι 6 μηνών), και τη μέρα με τα πατζούρια ανοιχτά και με τη ζωή του σπιτιού να συνεχίζεται κανονικά.

Το βιβλίο αυτό όπως έχω γράψει κι αλλού, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι καλό για παιδάκια μετά το έτος. Μέχρι τότε υπάρχουν παράγοντες όπως το φαγητό και τα δόντια, που δεν μπορείς να είσαι σίγουρη ότι έχεις καλύψει. Και μου φαίνονται και πολύ ευθραυστα σ'αυτές τις ηλικίες (προσωπική μου άποψη).

Παρ'όλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι το μωρό θα πρέπει να είναι μονίμως αγκαλιά και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Μπορείς να το έχεις μαζί σου, χωρίς να είναι αγκαλιά. Δίπλα σου, να του μιλάς όσο μαγειρεύεις ή πλένεις τα πιάτα. Μπορείς να το θηλάζεις (δεν ξέρω αν θηλάζεις κιόλας) όσο θέλει και όποτε θέλει, και μετά να το ακουμπάς στο πορτ μπεμπέ (μέχρι 6 μηνών ήμασταν στο πορτ μπεμπέ, που ήταν πάνω στο καρότσι και έτσι πηγαινοερχόταν παντού). Δεν ξέρω, βέβαια, μπορεί να τα έχεις δοκιμάσει και όλα αυτά...

jTosp2.png
Link to comment
Share on other sites

Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ!!!Ξερω τι ειναι να φοβάσαι το ιδιο σου το παιδι!!Αν και ήμουν η πρώτη που σε συμβούλεψα να μην το αφήνεις να κλαίει αλλα είμαι και υπέρ της ισορροπίας στην οικογένεια πάνω απ΄ολα..Αν πιστεύεις οτι καταρρεεις παρε κάποια μέτρα...Δεν Λέω να πας στα άκρα όπως έκανε η Τσαρλι αλλα να πας φυσικά μια βόλτα γιατι το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να πέρνει ερεθίσματα,να γνωρίσει τον κόσμο,κι εσυ φυσικά να ξεσκασεις!!Αχ!! Θυμάμαι και τα δικά μας,αυτόν τον πόλεμο...απο την μια ο μικρος που ΩΡΙΟΤΑΝ καθε φορά στη βόλτα...απο την άλλη ο άντρας μου που δεν το άντεχε και αρνιοταν να βγούμε γιατι δεν πέρναγαμε καλα ούτε εμεις ούτε αυτός..κι εγω να επιμένω οτι πρεπει να μάθει...ε λιγο υστερία, λιγο αγκαλιτσα,λιγο ξανά καρότσι και περίπου 6 μηνων κοιμήθηκε κι ολας για πρωτη φορά!!!Και απο τότε σπάνια γκρινιαζει...

Επίσης το καλοκαίρι το παιδι ήταν οσο η μικρη σου..4,5,πήγαμε εξώχικο στην Εβοια που ειναι περίπου 2 ώρες..Τον τάισα,κάναμε τον Σταύρο μας και πήγαμε...(πιο πρην δεν τολμάγαμε να πάμε μακριά άντε 20') έκλαιγε μεχρι τα διόδια!!! Κοιμήθηκε και αυτο ήταν!! Ποτε ξανά πρόβλημα!! Βέβαια δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε στην εθνικη εύκολα και πήγεναμε με παρέα,αλλιώς σίγουρα θα είχε περασει το δικό του...

Θελω να καταλήξω λέγοντας οτι χρειάζεται λιγο όμοιοπαθητική οσο πιο ανώδυνα γίνεται...θα προσαρμοστεί σίγουρα απλα θελει επιμονή και πολυ πολυ ΥΠΟΜΟΝΗ!! Κουράγιο κοριτσάκι δεν είσαι μονη!!

Link to comment
Share on other sites

Ο διαχωρισμος μερας νυχτας υπαρχει. Οσο για την ωρα του υπνου παιζει συν πλην μιση ωρα. Μπανακι κ μετα το γαλα της το δινω στο δωματιο με χαμηλο φωτισμο κ χωρις πολλα πολλα. Και μετα αρχιζει η μαχη του νανουρισματος!

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ!!!Ξερω τι ειναι να φοβάσαι το ιδιο σου το παιδι!!Αν και ήμουν η πρώτη που σε συμβούλεψα να μην το αφήνεις να κλαίει αλλα είμαι και υπέρ της ισορροπίας στην οικογένεια πάνω απ΄ολα..Αν πιστεύεις οτι καταρρεεις παρε κάποια μέτρα...Δεν Λέω να πας στα άκρα όπως έκανε η Τσαρλι αλλα να πας φυσικά μια βόλτα γιατι το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να πέρνει ερεθίσματα,να γνωρίσει τον κόσμο,κι εσυ φυσικά να ξεσκασεις!!Αχ!! Θυμάμαι και τα δικά μας,αυτόν τον πόλεμο...απο την μια ο μικρος που ΩΡΙΟΤΑΝ καθε φορά στη βόλτα...απο την άλλη ο άντρας μου που δεν το άντεχε και αρνιοταν να βγούμε γιατι δεν πέρναγαμε καλα ούτε εμεις ούτε αυτός..κι εγω να επιμένω οτι πρεπει να μάθει...ε λιγο υστερία, λιγο αγκαλιτσα,λιγο ξανά καρότσι και περίπου 6 μηνων κοιμήθηκε κι ολας για πρωτη φορά!!!Και απο τότε σπάνια γκρινιαζει...

Επίσης το καλοκαίρι το παιδι ήταν οσο η μικρη σου..4,5,πήγαμε εξώχικο στην Εβοια που ειναι περίπου 2 ώρες..Τον τάισα,κάναμε τον Σταύρο μας και πήγαμε...(πιο πρην δεν τολμάγαμε να πάμε μακριά άντε 20') έκλαιγε μεχρι τα διόδια!!! Κοιμήθηκε και αυτο ήταν!! Ποτε ξανά πρόβλημα!! Βέβαια δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε στην εθνικη εύκολα και πήγεναμε με παρέα,αλλιώς σίγουρα θα είχε περασει το δικό του...

Θελω να καταλήξω λέγοντας οτι χρειάζεται λιγο όμοιοπαθητική οσο πιο ανώδυνα γίνεται...θα προσαρμοστεί σίγουρα απλα θελει επιμονή και πολυ πολυ ΥΠΟΜΟΝΗ!! Κουράγιο κοριτσάκι δεν είσαι μονη!!

 

αχ το ξερω οτι δεν ειμαι η μονη αλλα εδω μονη υποφερω! Ολοι λενε υπομονη κ υπομονη! Ετσι ειναι το ξερω αλλα....αλλα!

Ετσι κ ο αντρας μου. Δεν θελει να βγαινουμε για τον ιδιο λογο, αλλα πως θα γινει???

veMDp3.png
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...