Ρωτήστε την ειδικό: Φλώρα Χατζημανώλη Ψυχολογος

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Κυρια Χατζημανωλη , διαβαζοντας τις απαντησεις σας, μου εχει κανει τρομερη εντυπωση το ποσο σοβαρα, υπευθυνα και με μεγαλη ευαισθησια και διακριτικοτητα απαντατε σε ολες τις αποριες μας.

Ειναι φανερο οτι εκτος απο πολυ καλη επαγγελματιας ειστε και ενα θαυμασιο ατομο.

Ευχαριστουμε παρα πολυ για τη συμμετοχη σας σε αυτο το φορουμ και το ενδιαφερον σας .

 

Κυρία Ολυμπία, τα λόγια σας είναι η δύναμη μου να συνεχίσω και σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας μαζί μου. Πιστεύω πως δεν κάνω κάτι περισσότερο από ότι κάνουν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι και επαγγελματίες υγείας που συμμετέχουμε σε αυτό το forum. Στόχος όλων μας είναι η επικοινωνία, η κατανόηση και η προσφορά βοήθειας. Χαίρομαι που τα εισπράξατε αυτά, μέσα από τις απαντήσεις μου.

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ και είμαι στη διάθεση σας, σε αυτό το forum, αν χρειαστείτε κάτι περισσότερο! Καλό σας απόγευμα!

[iouliam]

Καλησπέρα. Λέτε πώς "πρέπει να νικήσετε τους φόβους σας" αλλά αναρωτιέμαι αν εννοείται πως θέλετε να συμφιλιωθείτε μαζί τους, ώστε να μην σας "κλέβουν" τη δύναμη σας. Για κάποιο ή κάποιους λόγους, αυτή τη στιγμή οι φόβοι σας υπάρχουν και ίσως και να θέλουν να σας πουν κάτι για σας ή να σας βοηθήσουν στο να πάτε παρακάτω...

Χαίρομαι που μου γράψατε πως έχετε βοήθεια από το σύζυγο σας και υπάρχει επικοινωνία με τη ψυχολόγο σας, στο μέτρο που νιώθετε ασφάλεια και άνεση. Επίσης, χαίρομαι που νιώσατε κατανόηση μέσα από το μήνυμα μου. Σας εύχομαι καλή δύναμη και για κάποιο λόγο νιώθω σίγουρη πως θα βρείτε μια λύση για το ζήτημα της κόρης σας. Είμαι στη διάθεση σας, σε αυτό το forum αν χρειαστείτε κάτι περισσότερο.

Σας ευχαριστώ πολύ και εγώ για την επικοινωνία. Καλή συνέχεια!

 

Ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ! Και για το χρόνο σας αλλά κυρίως για τον τρόπο που με ενθαρρύνεται να προσπαθήσω. Αυτό ακριβώς έχω ανάγκη ένα "χέρι" βοηθείας να ξανασηκωθώ.

[georgia6575]

Καλημέρα.Εχώ μια κόρη 12 ετών με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση έως ανύπαρκτη (κατά περίπτωση)όταν βρίσκεται σε χώρους ή καταστάσεις εκτός σπιτιού μεταμορφώνεται σε ένα άλλο παιδί από αυτό που είναι μέσα στο σπίτι.Παιδί ευγενικό,καλό,καλή μαθήτρια,συνεπείς στις υποχρεώσεις της,δεν λέει ψέματα,παιδί που δεν λέει ναι και συμφωνεί στα πάντα,με δύναμη χαρακτήρα που δεν παρασύρεται.Ομως όταν βρίσκεται σε περιβάλλον εκτός σπιτιού και κυρίως στο σχολείο αισθάνεται υπερβολική ντροπή σε σημείο απελπιστικό θα αναφέρω κάποια παραδείγματα για να καταλάβετε:

1)Άργησε μια μέρα στο σχολείο και είχα ενημερώσει ότι έτσι θα γίνει όταν φθάσαμε ήταν διάλειμμα έγινε κατακκόκινη δεν ήθελε να μπει μέσα ότι κάποιος θα της πει κάτι.

2)Μια μέρα ξέχασε να διαβάσει ιστορία και όταν το κατάλαβε στην τάξη έγινε κατακκόκινη,χτυπούσε δυνατά η καρδιά της και ήθελε να εξαφανιστεί.

Επιπλέον μιλάει πάρα πολύ σιγά σχεδόν από μέσα της και δεν ακούει ο συνομιλητής της τι λέει κυρίως οι δάσκαλοι,δεν διεκδικεί,δεν απαντάει τις περισσότερες φορές στις λεκτικές προκλήσεις των άλλων παιδιών,έχει συνεχώς μέσα στο μυαλό της την άποψη ότι εάν πει ή κάνει κάτι παραπάνω κάποιος θα την βρίσει ή θα της κάνει παρατήρηση.

Διαβάζει αρκετά είναι επιμελής μαθήτρια και την επόμενη μέρα δεν σηκώνει το χέρι της από τον φόβο μήπως αυτό που θα πει είναι λάθος έτσι πάει χαμένη όλη η προσπάθεια του διαβάσματος.Ο δάσκαλός φυσικά δεν μπορεί να ξέρει γιατί δεν σηκώνει χέρι επειδή είναι αδιάβαστη η επειδή νομίζει ότι δεν το ξέρει αυτό φυσικά τις στοιχίζει σε βαθμούς γιατί η μη συμμετοχή της στην τάξη μετράει στην βαθμολογία και επίσης βαθμός λιγότερο του 10 δεν τον θεωρεί η ίδια κάλο βαθμό και φυσικά απογοητεύεται.Σε αυτό το σημείο να πω ότι μέχρι τα 10 της χρόνια ήταν μοναχοπαίδι και μοναχοκόρη.Επειδή λοιπόν τον Σεπτέμβριο θα πάει στο Γυμνάσιο και εκεί υπάρχουν άλλες καταστάσεις πως θα μπορούσα να την βοηθήσω να πάρει θάρρος,να μιλάει πιο πολύ και να μην είναι τόσο ντροπαλή?Καταλαβαίνω ότι ένα μέρος της συμπεριφοράς αυτής οφείλεται και στο χαρακτήρα που περνάει μέσω των γονιδίων από τους γονείς.Μέσα στο σπίτι και δυνατή φωνή έχει και την γνώμη της υποστηρίζει με πυγμή και μερικές φορές η αντιπαράθεση είναι πολύ μεγάλη πως θα το πετύχει αυτό και εκτός σπιτιού?Επιλέγοντας δημοτικό διάλεξα σχολείο πιο μακριά από το σπίτι με λιγότερα παιδιά λόγω των παραπάνω τα παιδιά από εκείνο το σχολείο που έχει κάνει τις παρέες της και τις φιλίες της πάνε σε Γυμνάσιο πολύ μακριά από το σπίτι μας.Τώρα τι να κάνω την στέλνω εκεί η σε ένα άλλο πιο κοντινό Γυμνάσιο που δεν θα ξέρει κανέναν και θα είναι μόνη της γιατί λόγω των παραπάνω δεν θα ανοιχτεί εύκολα σε νέες παρέες.

Περιμένω με μεγάλη αγωνία τις συμβουλές σας.Σας ευχαριστώ πολύ.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλημέρα.Εχώ μια κόρη 12 ετών με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση έως ανύπαρκτη (κατά περίπτωση)όταν βρίσκεται σε χώρους ή καταστάσεις εκτός σπιτιού μεταμορφώνεται σε ένα άλλο παιδί από αυτό που είναι μέσα στο σπίτι.Παιδί ευγενικό,καλό,καλή μαθήτρια,συνεπείς στις υποχρεώσεις της,δεν λέει ψέματα,παιδί που δεν λέει ναι και συμφωνεί στα πάντα,με δύναμη χαρακτήρα που δεν παρασύρεται.Ομως όταν βρίσκεται σε περιβάλλον εκτός σπιτιού και κυρίως στο σχολείο αισθάνεται υπερβολική ντροπή σε σημείο απελπιστικό θα αναφέρω κάποια παραδείγματα για να καταλάβετε:

1)Άργησε μια μέρα στο σχολείο και είχα ενημερώσει ότι έτσι θα γίνει όταν φθάσαμε ήταν διάλειμμα έγινε κατακκόκινη δεν ήθελε να μπει μέσα ότι κάποιος θα της πει κάτι.

2)Μια μέρα ξέχασε να διαβάσει ιστορία και όταν το κατάλαβε στην τάξη έγινε κατακκόκινη,χτυπούσε δυνατά η καρδιά της και ήθελε να εξαφανιστεί.

Επιπλέον μιλάει πάρα πολύ σιγά σχεδόν από μέσα της και δεν ακούει ο συνομιλητής της τι λέει κυρίως οι δάσκαλοι,δεν διεκδικεί,δεν απαντάει τις περισσότερες φορές στις λεκτικές προκλήσεις των άλλων παιδιών,έχει συνεχώς μέσα στο μυαλό της την άποψη ότι εάν πει ή κάνει κάτι παραπάνω κάποιος θα την βρίσει ή θα της κάνει παρατήρηση.

Διαβάζει αρκετά είναι επιμελής μαθήτρια και την επόμενη μέρα δεν σηκώνει το χέρι της από τον φόβο μήπως αυτό που θα πει είναι λάθος έτσι πάει χαμένη όλη η προσπάθεια του διαβάσματος.Ο δάσκαλός φυσικά δεν μπορεί να ξέρει γιατί δεν σηκώνει χέρι επειδή είναι αδιάβαστη η επειδή νομίζει ότι δεν το ξέρει αυτό φυσικά τις στοιχίζει σε βαθμούς γιατί η μη συμμετοχή της στην τάξη μετράει στην βαθμολογία και επίσης βαθμός λιγότερο του 10 δεν τον θεωρεί η ίδια κάλο βαθμό και φυσικά απογοητεύεται.Σε αυτό το σημείο να πω ότι μέχρι τα 10 της χρόνια ήταν μοναχοπαίδι και μοναχοκόρη.Επειδή λοιπόν τον Σεπτέμβριο θα πάει στο Γυμνάσιο και εκεί υπάρχουν άλλες καταστάσεις πως θα μπορούσα να την βοηθήσω να πάρει θάρρος,να μιλάει πιο πολύ και να μην είναι τόσο ντροπαλή?Καταλαβαίνω ότι ένα μέρος της συμπεριφοράς αυτής οφείλεται και στο χαρακτήρα που περνάει μέσω των γονιδίων από τους γονείς.Μέσα στο σπίτι και δυνατή φωνή έχει και την γνώμη της υποστηρίζει με πυγμή και μερικές φορές η αντιπαράθεση είναι πολύ μεγάλη πως θα το πετύχει αυτό και εκτός σπιτιού?Επιλέγοντας δημοτικό διάλεξα σχολείο πιο μακριά από το σπίτι με λιγότερα παιδιά λόγω των παραπάνω τα παιδιά από εκείνο το σχολείο που έχει κάνει τις παρέες της και τις φιλίες της πάνε σε Γυμνάσιο πολύ μακριά από το σπίτι μας.Τώρα τι να κάνω την στέλνω εκεί η σε ένα άλλο πιο κοντινό Γυμνάσιο που δεν θα ξέρει κανέναν και θα είναι μόνη της γιατί λόγω των παραπάνω δεν θα ανοιχτεί εύκολα σε νέες παρέες.

Περιμένω με μεγάλη αγωνία τις συμβουλές σας.Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Καλησπέρα.

Διαβάζοντας το μήνυμα σας, αντιλαμβάνομαι την αγωνία σας. Μου φαίνεται πως δεν είναι μόνο η συμπεριφορά της κόρης σας που σας προβληματίζει αλλά και το γεγονός πως δεν γνωρίζετε την ακριβή αιτία της συμπεριφοράς της.

Θέλω να πω πως έχετε παρατηρήσει πολύ εύστοχα τα δυνατά σημεία της κόρης σας (ότι είναι επιμελής, συνεπής, ευγενική), όπως και την αντίθεση που υπάρχει στη συμπεριφορά της, όταν βρίσκεται στο σπίτι (εκφράζεται δυνατά, διεκδικεί, φτάνετε σε αντιπαράθεση) και όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού (μιλάει πολύ σιγά, δεν συμμετέχει, κοκκινίζει, απογοητεύεται όταν δεν παίρνει 10). Οι παρατηρήσεις σας αυτές είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβετε τι συμβαίνει. Ένα δεύτερο βήμα θα ήταν να σκεφτείτε τι μπορεί να εξηγεί αυτές τις παρατηρήσεις σας- δηλαδή τι ακριβώς συμβαίνει στη σκέψη και στο συναίσθημα της κόρης σας που την εμποδίζει να νιώσει άνετα έξω από το σπίτι και υποθέτω και να περάσει και όμορφα και τι ακριβώς την οδηγεί να έχει στο σπίτι διαφορετική εικόνα και να καταλήγετε σε αντιπαράθεση και πόσο συχνά συμβαίνει αυτό. Ακόμη, τι ακριβώς έχει πυροδοτήσει αυτές τις συμπεριφορές; Υπάρχει περίπτωση η συμπεριφορά της κόρης σας να εκφράζει την προσαρμογή- αντίδραση της σε κάποια αλλαγή που συνέβη στη ζωή της, στο σπίτι ή το σχολείο ή το σώμα της (ας μην ξεχνάμε πως βρίσκεται στην προεφηβεία); Ή η συμπεριφορά της ήταν πάντοτε έτσι, σε ένταση και συχνότητα;

Θεωρώ σημαντικά τέτοιου τύπου ερωτήματα, γιατί πιθανότατα να βοηθήσουν στο να αποσαφηνίσετε την κατάσταση. Θέλω να πω πως σίγουρα μπορεί η εξήγηση σας ότι είναι "πολύ ντροπαλή" να είναι αρκετή στο να εξηγήσει τη συμπεριφορά της, χωρίς η ντροπαλότητα αυτή να έχει σκιάσει όλη την προσωπικότητα της κόρης σας- αφού στο σπίτι εκφράζεται χωρίς φόβο. Ωστόσο, μπορεί η ντροπαλότητα της εκτός σπιτιού να συνδέεται με την "αντιδραστικότητα" της (αν είναι συχνές οι αντιπαραθέσεις) μέσα στο σπίτι, και έτσι να μην είναι αρκετή στο να εξηγήσει την κατάσταση. Σε αυτήν την περίπτωση, η αιτία μπορεί να είναι κάποια άλλη:π.χ να βιώνει η κόρη σας κάποια άλλη συναισθηματική δυσκολία.

Πριν προβείτε σε δράση,λοιπόν, είναι απαραίτητο να σταθείτε λίγο στο να καταλάβετε ακόμη περισσότερο την κατάσταση και η μόνη που μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτό είναι η ίδια η κόρη σας. Ρωτήστε την πως νιώθει εκείνη, τι σκέφτεται και τι της συμβαίνει. Περιγράψτε με σύνεση και ψυχραιμία τους δικούς σας προβληματισμούς (π.χ τον προβληματισμό σας για το σχολείο που θα πάει του χρόνου, τον προβληματισμό σας για το ότι θέλει πάντα να είναι απόλυτα άριστη) και συζητήστε μαζί της πώς είναι όλα αυτά για την ίδια. Έπειτα, σταδιακά προσπαθήστε να τη βοηθήσετε να σκεφτεί πιο ψύχραιμα κάποια πράγματα (π.χ ότι πείτε της πως για σας τα καταφέρνει ήδη και το να πάρει 10 δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο για σας γιατί τα πηγαίνει ήδη πολύ καλά) και κάντε την να νιώσε πως την καταλαβαίνετε. Μπείτε λίγο στη θέση της- ήδη το κάνετε- και δείξτε της πως ξέρετε πως της είναι δύσκολα κάποια πράγματα (π.χ το να πει μάθημα μέσα στην τάξη) αλλά πιστεύετε σε εκείνη. Γενικά, δείξτε της αγάπη, στοργή και υποστήριξη. Επιπλέον, μην προσπαθείτε να εξαφανίσετε τα προβλήματα της- δεν λέω πως έχετε τέτοια πρόθεση, απλά η αγωνία μας καμιά φορά μας κάνει να ψάχνουμε μαγικές λύσεις- .

Πάντως, στη φάση αυτή αλλά και ειδικότερα αν οι δυσκολίες που μου περιγράφετε επιμείνουν, είναι καλό να ζητήσετε τη συστηματική βοήθεια ενός ψυχολόγου που να εργάζεται στην περιοχή σας. Εκείνος, εφόσον δει από κοντά εσάς και την κόρη σας και πιθανόν κι άλλα μέλη της οικογένειας σας, θα είναι πιο κατάλληλος να ορίσει την κατάσταση και να σας δώσει συγκεκριμένες προτάσεις, ανάλογα την περίπτωση. Επίσης, αν εργαστεί με την κόρη σας σε ατομική βάση (ή και ομαδική) και για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα της δώσει εφόδια ώστε να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες της, αυξάνοντας την αυτοεκτίμηση της και βελτιώνοντας τον τρόπο επικοινωνίας της.

Όπως ξέρετε ήδη, δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές και το να είσαι γονιός είναι ένα ταξίδι πειραματισμού. Επίσης, κάθε περίπτωση παιδιού είναι ξεχωριστή και απαιτείται εξατομίκευση. Ωστόσο, η αγάπη, η στοργή και η αποδοχή είναι πάντα τα κατάλληλα εργαλεία που ένας γονιός έχει στη διάθεση του.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία. Σας εύχομαι καλή δύναμη και παραμένω στη διάθεση σας σε αυτό το forum για ότι χρειαστείτε.

[georgia6575]

Καλησπέρα.

Διαβάζοντας το μήνυμα σας, αντιλαμβάνομαι την αγωνία σας. Μου φαίνεται πως δεν είναι μόνο η συμπεριφορά της κόρης σας που σας προβληματίζει αλλά και το γεγονός πως δεν γνωρίζετε την ακριβή αιτία της συμπεριφοράς της.

Θέλω να πω πως έχετε παρατηρήσει πολύ εύστοχα τα δυνατά σημεία της κόρης σας (ότι είναι επιμελής, συνεπής, ευγενική), όπως και την αντίθεση που υπάρχει στη συμπεριφορά της, όταν βρίσκεται στο σπίτι (εκφράζεται δυνατά, διεκδικεί, φτάνετε σε αντιπαράθεση) και όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού (μιλάει πολύ σιγά, δεν συμμετέχει, κοκκινίζει, απογοητεύεται όταν δεν παίρνει 10). Οι παρατηρήσεις σας αυτές είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβετε τι συμβαίνει. Ένα δεύτερο βήμα θα ήταν να σκεφτείτε τι μπορεί να εξηγεί αυτές τις παρατηρήσεις σας- δηλαδή τι ακριβώς συμβαίνει στη σκέψη και στο συναίσθημα της κόρης σας που την εμποδίζει να νιώσει άνετα έξω από το σπίτι και υποθέτω και να περάσει και όμορφα και τι ακριβώς την οδηγεί να έχει στο σπίτι διαφορετική εικόνα και να καταλήγετε σε αντιπαράθεση και πόσο συχνά συμβαίνει αυτό. Ακόμη, τι ακριβώς έχει πυροδοτήσει αυτές τις συμπεριφορές; Υπάρχει περίπτωση η συμπεριφορά της κόρης σας να εκφράζει την προσαρμογή- αντίδραση της σε κάποια αλλαγή που συνέβη στη ζωή της, στο σπίτι ή το σχολείο ή το σώμα της (ας μην ξεχνάμε πως βρίσκεται στην προεφηβεία); Ή η συμπεριφορά της ήταν πάντοτε έτσι, σε ένταση και συχνότητα;

Θεωρώ σημαντικά τέτοιου τύπου ερωτήματα, γιατί πιθανότατα να βοηθήσουν στο να αποσαφηνίσετε την κατάσταση. Θέλω να πω πως σίγουρα μπορεί η εξήγηση σας ότι είναι "πολύ ντροπαλή" να είναι αρκετή στο να εξηγήσει τη συμπεριφορά της, χωρίς η ντροπαλότητα αυτή να έχει σκιάσει όλη την προσωπικότητα της κόρης σας- αφού στο σπίτι εκφράζεται χωρίς φόβο. Ωστόσο, μπορεί η ντροπαλότητα της εκτός σπιτιού να συνδέεται με την "αντιδραστικότητα" της (αν είναι συχνές οι αντιπαραθέσεις) μέσα στο σπίτι, και έτσι να μην είναι αρκετή στο να εξηγήσει την κατάσταση. Σε αυτήν την περίπτωση, η αιτία μπορεί να είναι κάποια άλλη:π.χ να βιώνει η κόρη σας κάποια άλλη συναισθηματική δυσκολία.

Πριν προβείτε σε δράση,λοιπόν, είναι απαραίτητο να σταθείτε λίγο στο να καταλάβετε ακόμη περισσότερο την κατάσταση και η μόνη που μπορεί να σας βοηθήσει σε αυτό είναι η ίδια η κόρη σας. Ρωτήστε την πως νιώθει εκείνη, τι σκέφτεται και τι της συμβαίνει. Περιγράψτε με σύνεση και ψυχραιμία τους δικούς σας προβληματισμούς (π.χ τον προβληματισμό σας για το σχολείο που θα πάει του χρόνου, τον προβληματισμό σας για το ότι θέλει πάντα να είναι απόλυτα άριστη) και συζητήστε μαζί της πώς είναι όλα αυτά για την ίδια. Έπειτα, σταδιακά προσπαθήστε να τη βοηθήσετε να σκεφτεί πιο ψύχραιμα κάποια πράγματα (π.χ ότι πείτε της πως για σας τα καταφέρνει ήδη και το να πάρει 10 δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο για σας γιατί τα πηγαίνει ήδη πολύ καλά) και κάντε την να νιώσε πως την καταλαβαίνετε. Μπείτε λίγο στη θέση της- ήδη το κάνετε- και δείξτε της πως ξέρετε πως της είναι δύσκολα κάποια πράγματα (π.χ το να πει μάθημα μέσα στην τάξη) αλλά πιστεύετε σε εκείνη. Γενικά, δείξτε της αγάπη, στοργή και υποστήριξη. Επιπλέον, μην προσπαθείτε να εξαφανίσετε τα προβλήματα της- δεν λέω πως έχετε τέτοια πρόθεση, απλά η αγωνία μας καμιά φορά μας κάνει να ψάχνουμε μαγικές λύσεις- .

Πάντως, στη φάση αυτή αλλά και ειδικότερα αν οι δυσκολίες που μου περιγράφετε επιμείνουν, είναι καλό να ζητήσετε τη συστηματική βοήθεια ενός ψυχολόγου που να εργάζεται στην περιοχή σας. Εκείνος, εφόσον δει από κοντά εσάς και την κόρη σας και πιθανόν κι άλλα μέλη της οικογένειας σας, θα είναι πιο κατάλληλος να ορίσει την κατάσταση και να σας δώσει συγκεκριμένες προτάσεις, ανάλογα την περίπτωση. Επίσης, αν εργαστεί με την κόρη σας σε ατομική βάση (ή και ομαδική) και για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα της δώσει εφόδια ώστε να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες της, αυξάνοντας την αυτοεκτίμηση της και βελτιώνοντας τον τρόπο επικοινωνίας της.

Όπως ξέρετε ήδη, δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές και το να είσαι γονιός είναι ένα ταξίδι πειραματισμού. Επίσης, κάθε περίπτωση παιδιού είναι ξεχωριστή και απαιτείται εξατομίκευση. Ωστόσο, η αγάπη, η στοργή και η αποδοχή είναι πάντα τα κατάλληλα εργαλεία που ένας γονιός έχει στη διάθεση του.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία. Σας εύχομαι καλή δύναμη και παραμένω στη διάθεση σας σε αυτό το forum για ότι χρειαστείτε.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση σας.Ναι υπάρχει κάποια μεγάλη αλλαγή στην οικογένεια επειδή πριν 1,5 χρόνο έχει έρθει στην οικογένεια ένα δεύτερο παιδάκι και σε συνδυασμό με την αρχή της εφηβείας δικαιολογώ εν μέρη την αλλόκοτη συμπεριφορά.Το πρόβλημα του ντροπαλού,μαζεμένου παιδιού που φοβάτε καν να μιλήσει αρχίζει από τα χρόνια του νηπιαγωγείου.Θα ήθελα και την δική σας γνώμη παρότι εδώ και 2 μήνες την βλέπει παιδοψυχολόγος ίσως άργησα να απευθυνθώ σε ειδικό αλλά επηρεασμένη από το οικογενειακό περιβάλλον ότι μεγαλώνοντας θα πάρει θάρρος.Υπάρχουν σημάδια βελτίωσης αλλά και αυτά με πολύ κόπο η ψυχολόγος τις έχει πάρει δυο κουβέντες με το τσιγκέλι γιατί δεν μιλάει δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της.Θα ήθελα την βοήθεια σας για ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο την Δευτέρα και ειλικρινά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.Παιδί κλειστό όπως είπα δεν έχει μεγάλο κύκλο παιδιών που κάνει παρέα 1,2 το πολύ.Λόγω του χαρακτήρα της ποτέ δεν έχει πειράξει παιδί η έχει δημηουργήσει προβλήματα στο σχολείο.Το 1 παιδάκι το ξέρει από το νηπιαγωγείο το 2ο παιδάκι το γνώρισε στο δημοτικό και μέχρι σήμερα έκτη δημοτικού έκαναν παρέα μάλιστα τις αποκαλούσε κολλητές μου γι αυτό τον λόγο ήθελε να πάει στο συγκεκριμμένο Γυμνάσιο για να είναι μαζί τους.Την Δευτέρα λοιπόν το 2ο κοριτσάκι στα καλά καθούμενα και χωρίς κάποιο λόγο της είπε ότι δεν σε θέλω άλλο για παρέα και δεν θέλω άλλο να είμαστε φίλες είναι δικαίωμα μου και ήθελα να στο πω από την Δευτέρα δημοτικού από τότε δεν σε θέλω(και ξαφνικά το θυμήθηκε στην έκτη).Δυστυχώς όμως το παιδί μου το πήρε πολύ προσωπικά κλαίει και οδύρετε και στο σχολείο και στο σπίτι γιατί δεν καταλαβαίνει το γιατί τι της έκανε μου ανάφερε χτές το βράδυ ότι αντί να κάνει και άλλους φίλους αυτή έχασε και έναν.Η συμπεριφορά του άλλου παιδιού είναι λίγο ασυνάρτητη θέλει π.χ. να την καλέσει στα γενέθλιά της άλλα δεν θέλει να κάνουν παρέα στο σχολείο το πρόβλημά είναι ότι το 1ο κοριτσάκι είναι κοινή τους φίλη και πάλι μαζί βρίσκονται πως θα γίνει τώρα αυτό δεν ξέρω καταλαβαίνω από την ανασφάλεια της ίσως κολλάει πάνω στα άτομα και αυτό μπορεί να είναι ενοχλητικό.Σας παρακαλώ βοηθήστε με την συμβουλή σας γιατί δεν ξέρω και εγώ πως να την βοηθήσω να ξεπερνάει παρόμοιες καταστάσεις τρέμω στη ιδέα τι θα γίνει στα πρώτα φλέρτ. Δυστυχώς η ψυχολογία της 2 ημέρες είναι τόσο κακή που έχει επιπτώσεις και εκτός σχολείου π.χ. χτές που είχε μπαλέτο παραλίγο να σπάσει τα πόδια της με τις πουέντ επειδή την είχε επηρεάσει η όλη κατάσταση και φυσικά έχει επηρεάσει και έμενα που δεν μπορώ να την βλέπω σε αυτή την κατάσταση.Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά ήθελα να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει.Σας ευχαριστώ πολύ.

Πριν από λίγο από έρευνα δική μου διαπίστωσα ότι τα παραπάνω που αναφέρω είναι θέμα σχολικού αποκλεισμού από μια συγκεκριμμένη ομάδα της τάξης.Τώρα τι πρέπει να κάνω.Τι με συμβουλεύεται?Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι.

[Macorina]

Καλημέρα σας,

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με απασχολεί. Ο γιός μου είναι 28 μηνών. Έχει περπατήσει στους 14 μήνες, ξεκίνησε να μιλάει στους 22-23 μήνες. Έχει άψογη επικοινωνία, και είναι αρκετά κοινωνικός. Όλα φαίνονται καλά. Το θέμα μου είναι ότι κάποιες φορές επαναλαμβάνει τις φράσεις που λέει πολλές φορές. Δηλαδή πχ "έρχεται η μαμά" ή "κάνει νάνι ο κοζέ (ο σκύλος μας)". Λέει ωραιότατα κάποιες φράσεις αλλά μου κάνει εντύπωση που τις επαναλαμβάνει. Είναι σαν να ενθουσιάζεται που το είπε και το λέει ξανά και ξανά να το εμπεδώσει ή να περιμένει να το πούμε κι εμείς για να σιγουρευτεί ότι το λέει σωστά. Είναι φυσιολογικό;

[mariza_lou]

Κυρια Χατζημανωλη καλημερα..

Θα ηθελα την βοηθεια και την συμβουλη σας..

Ειμαι 20 χρονων και εχω ενα κοριτσακι 3 μηνων.Μενουμε μαζι με τα πεθερικα μου.Ομως νομιζω οτι κατι δεν παει καλα με τον εαυτο μου αλλα και με τον αντρα μου..

Ο σύζυγος μου λοιπον δεν ασχολειται σχεδον καθολου ουτε με εμενα ουτε με την μικρη, αν του ζητησω για παραδειγμα να κρατησει λιγο την μικρη να κανω μπανιο η να κοιμηθω ειναι πολυ σπανιο να δεχτει και συνηθως μου λεει να την δωσω στην μητερα του.

Επισης νομιζω οτι δεν ενδιαφερεται και για μενα.. Οταν του λεω οτι θελω να περασουμε λιγο χρονο μαζι ή θα μου πει οτι δεν υπαρχει χρονος με την μικρη, ή θα μου πει οτι θα παμε καπου αλλα και παλι το ακυρωνει.. Ετσι για να καταφερω να τον ''πεισω'' να κατσει μαζι μου γκρινιαζω με αποτελεσμα τσακωμους..Ομως παντα πρωτα προσπαθω να κραταω την υπομονη μου και να συζηταω αλλα τιποτα..Ισως ειμαι υπερβολικη αλλα χρειαζομαι συμπαρασταση και επιβεβαιωση..Τι νομιζετε οτι μπορω να κανω για να φτιαξω την σχεση μου με τον αντρα μου? Τι μπορω να του πω για να καταλαβει τις αναγκες μου.?

Επειδη λοιπον γινετε ολο αυτο εχω χασει και τον εαυτο μου..Ψυχολικα νιωθω πολυ χαλια..Ειναι η κουραση,οι τσακωμοι και η αδιαφορια που με κανουν να κλαιω με το παραμικρο.Δεν εχω ορεξη να κατσω με κοσμο..Βεβαια ειναι μερικες μερες που προσπαθω και νιωθω ''καλα'' αλλα και παλι φτανω στο ιδιο σημειο..Δεν ξερω τι μπορω να κανω εχω απελπιστει και για αυτο σας γραφω..Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχαριστω πολυ εκ των προτερων..

[Pandoritsa]

Καλησπέρα κύρια Χατζημανωλη.

Έχω ενα υπέροχο αγοράκι 8 μηνών. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί νιώθω την ψυχή μου ενα κουβάρι γεμάτο κόμπους. Σε λιγοτερο απο 2 μηνες θα επιστρέψω στην δουλεια. Δουλεύω απο 19 χρονων και μέχρι πέρσι που έμεινα έγκυος στα 31 μου δεν είχα φανταστεί ποτε τον εαυτό μου να μην δουλεύει. Κανω την ίδια δουλεια όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα στην ίδια επιχείρηση. Δυσκολη δουλειά αλλά και με δύσκολους συνεργάτες. Το κλιμα τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλό. Όταν έμεινα έγκυος σταμάτησα μετα απο 2,5 - 3 μηνες γιατί είχα ασχημη εγκυμοσύνη. Όλα όμως πήγαν καλά. Μέχρι τώρα δεν σκεφτομουν τίποτα παρα μονο την τεραστια κούραση που έχω καθώς αντιμετώπιζω τεράστιο πρόβλημα με τον ύπνο του μωρού μου ,ξυπνάει μέσα στη νύχτα συνέχεια και θέλει το στήθος για να κοιμηθεί ξανά. 8 μηνες τωρα ειμαι αυπνη και κουρασμένη. Προσπαθώ με την βοήθεια των μαμαδων εδώ στο forum και με τις συμβουλες τους και έχω καταφέρει εδώ κ λιγες μέρες να κοιμάται στο καρότσι χωρίς στήθος τουλαχιστον την μέρα. Το μωρο θα το κρατήσουν οι γιαγιάδες εναλλάξ κάθε βδομάδα. Και τώρα θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα;;;

Το προβλημα είμαι εγω και όλα αυτά που αισθάνομαι. Δεν θέλω να γυρίσω στην δουλεια μου, δεν θέλω να αφήσω το μωρο μου που τόσους μηνες το μεγαλωνω μονη μου( η μητέρα μου ζει σε αλλη πόλη κ έρχεται συχνα πυκνά για λιγες μέρες) και δεν θέλω να δεχτώ οτι αλλάζει η ζωή μου. Προσπαθώ να μαθω στο μωρο μου να κοιμάται χωρίς το στήθος μου ενω για εκείνο είναι ο παράδεισος του. Τι θα κάνω όταν θα πάω στην δουλεια και δεν θα είμαι εκεί να το κοιμησω και εκείνος θα κλαιει; Τις στιγμές που θα με ψάχνει και γω δεν θα είμαι εκεί; Σας τα γράφω και κλαιω. Τις γιαγιάδες δεν τις γνωρίζει σχεδόν καθόλου την μητέρα ίσως λίγο. Ξέρω πως δεν είμαι η μονη γυναικα που μου συμβαίνει αυτό όμως το έχω πάρει πολύ στραβά ξαφνικα. Ξέρω πως θα έπρεπε να νιωθω πολύ καλά που θα είναι με 2 ανθρώπους που θα τον αγαπάνε πολύ, που αλλάζουν την ζωή τους για το παιδι μου όμως εγώ συνεχώς σκέφτομαι οτι το μωρο μου δεν τις ξέρει ,δεν ξέρουν πως να τον ηρεμούν και προσπαθώ στην απόγνωση μου να βρω τουλάχιστον εναν τροπο να μπορούν να τον κοιμιζουν όταν λειπω. Νιώθω απαίσια που του στερω το στήθος μου ενω το ζητάει και δεν ξέρω αν συνεχισει έτσι που θα βρω το κουράγιο με τόσο ξενύχτι και κούραση να επιστρέψω στην δουλεια κ ανταποκριθω στις απαιτήσεις της. Νιώθω θυμό( δεν ξέρω για ποιον) και νιώθω οτι δεν έχω επιλογες(μάλλον αυτο είναι που με τσακίζει).

Δεν ξέρω πως να το αντιμετώπισω όλο αυτό που μου συμβαινει.

Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την δυνατότητα να εκφρασω ακατέργαστα ολους τους φόβους και τις σκέψεις μου....

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Ευχαριστώ για την απάντηση σας.Ναι υπάρχει κάποια μεγάλη αλλαγή στην οικογένεια επειδή πριν 1,5 χρόνο έχει έρθει στην οικογένεια ένα δεύτερο παιδάκι και σε συνδυασμό με την αρχή της εφηβείας δικαιολογώ εν μέρη την αλλόκοτη συμπεριφορά.Το πρόβλημα του ντροπαλού,μαζεμένου παιδιού που φοβάτε καν να μιλήσει αρχίζει από τα χρόνια του νηπιαγωγείου.Θα ήθελα και την δική σας γνώμη παρότι εδώ και 2 μήνες την βλέπει παιδοψυχολόγος ίσως άργησα να απευθυνθώ σε ειδικό αλλά επηρεασμένη από το οικογενειακό περιβάλλον ότι μεγαλώνοντας θα πάρει θάρρος.Υπάρχουν σημάδια βελτίωσης αλλά και αυτά με πολύ κόπο η ψυχολόγος τις έχει πάρει δυο κουβέντες με το τσιγκέλι γιατί δεν μιλάει δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της.Θα ήθελα την βοήθεια σας για ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο την Δευτέρα και ειλικρινά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.Παιδί κλειστό όπως είπα δεν έχει μεγάλο κύκλο παιδιών που κάνει παρέα 1,2 το πολύ.Λόγω του χαρακτήρα της ποτέ δεν έχει πειράξει παιδί η έχει δημηουργήσει προβλήματα στο σχολείο.Το 1 παιδάκι το ξέρει από το νηπιαγωγείο το 2ο παιδάκι το γνώρισε στο δημοτικό και μέχρι σήμερα έκτη δημοτικού έκαναν παρέα μάλιστα τις αποκαλούσε κολλητές μου γι αυτό τον λόγο ήθελε να πάει στο συγκεκριμμένο Γυμνάσιο για να είναι μαζί τους.Την Δευτέρα λοιπόν το 2ο κοριτσάκι στα καλά καθούμενα και χωρίς κάποιο λόγο της είπε ότι δεν σε θέλω άλλο για παρέα και δεν θέλω άλλο να είμαστε φίλες είναι δικαίωμα μου και ήθελα να στο πω από την Δευτέρα δημοτικού από τότε δεν σε θέλω(και ξαφνικά το θυμήθηκε στην έκτη).Δυστυχώς όμως το παιδί μου το πήρε πολύ προσωπικά κλαίει και οδύρετε και στο σχολείο και στο σπίτι γιατί δεν καταλαβαίνει το γιατί τι της έκανε μου ανάφερε χτές το βράδυ ότι αντί να κάνει και άλλους φίλους αυτή έχασε και έναν.Η συμπεριφορά του άλλου παιδιού είναι λίγο ασυνάρτητη θέλει π.χ. να την καλέσει στα γενέθλιά της άλλα δεν θέλει να κάνουν παρέα στο σχολείο το πρόβλημά είναι ότι το 1ο κοριτσάκι είναι κοινή τους φίλη και πάλι μαζί βρίσκονται πως θα γίνει τώρα αυτό δεν ξέρω καταλαβαίνω από την ανασφάλεια της ίσως κολλάει πάνω στα άτομα και αυτό μπορεί να είναι ενοχλητικό.Σας παρακαλώ βοηθήστε με την συμβουλή σας γιατί δεν ξέρω και εγώ πως να την βοηθήσω να ξεπερνάει παρόμοιες καταστάσεις τρέμω στη ιδέα τι θα γίνει στα πρώτα φλέρτ. Δυστυχώς η ψυχολογία της 2 ημέρες είναι τόσο κακή που έχει επιπτώσεις και εκτός σχολείου π.χ. χτές που είχε μπαλέτο παραλίγο να σπάσει τα πόδια της με τις πουέντ επειδή την είχε επηρεάσει η όλη κατάσταση και φυσικά έχει επηρεάσει και έμενα που δεν μπορώ να την βλέπω σε αυτή την κατάσταση.Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά ήθελα να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει.Σας ευχαριστώ πολύ.

Πριν από λίγο από έρευνα δική μου διαπίστωσα ότι τα παραπάνω που αναφέρω είναι θέμα σχολικού αποκλεισμού από μια συγκεκριμμένη ομάδα της τάξης.Τώρα τι πρέπει να κάνω.Τι με συμβουλεύεται?Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι.

 

Καλημέρα και Καλή εβδομάδα.

Καταλαβαίνω τον βαθμό που μπορεί η ψυχολογία και η συμπεριφορά της κόρης σας να επηρεάζει και εσάς. Σίγουρα, είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι εστιάζετε αρκετά στις "δυσκολίες", προσπαθώντας φυσικά να τις κατανοήσετε. Ακόμη, νομίζω πως σκέφτεστε αρκετά τι θα μπορούσατε να είχατε κάνει (π.χ λέτε πως ίσως αργήστε να πάτε σε εδικό) ή τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον (π.χ τι θα γίνει στα πρώτα φλερτ της κόρης σας). Και αυτέ οι δυο τάσεις- η μια να σκέφτεστε το παρελθόν και η άλλη να σκέφτεστε το μέλλον- δεν ξέρω στην πράξη πόσο βοηθητικές είναι. Πρώτα από όλα, πιστεύω πως ακόμη κι αν αργήσατε να πάτε σε ειδικό, κάνατε ότι θεωρούσατε καλύτερο και τώρα που παρατηρήσατε πως οι δυσκολίες επιμένουν, πήγατε το παιδί σε ψυχολόγο και μιλάτε μαζί μου- σαν κάτι επιπλέον- για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε... Αν βγει κάτι από αυτό, το πιθανότερο είναι οι δυσκολίες της κόρης σας να υποχωρήσουν, τουλάχιστον σε ένταση, μέχρι τα πρώτα της φλερτ. Ακόμη, το μέλλον δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει με ακρίβεια και δεν μπορούμε με βάση το τώρα να πούμε τι θα συμβεί αύριο- τουλάχιστον σε τέτοια θέματα-. Νομίζω πως είναι σημαντικό να εστιάζετε στις ενέργειες που κάνετε σήμερα...

Ακόμη, οι δυσκολίες της κόρης σας αν και μοιάζουν έντονες, δεν μοιάζουν να είναι μόνιμες, ούτε φυσικά η κόρη σας είναι το μοναδικό παιδί που έχει κάποιες δυσκολίες. Οι δυσκολίες συμβαίνουν για να τη βοηθήσουν και να εξελιχθεί. Θέλω να πω πως με το να υπάρχουν, την καλούν να τις διαχειριστεί και κατ' επέκταση να εξελιχθεί και να ωριμάσει. Φυσικά και θα θέλαμε όλοι μας να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί που να άλλαζε καταστάσεις που μας δυσκολεύουν, ειδικά όταν αυτές οι καταστάσεις αφορούν τα παιδιά. Ωστόσο, το να περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο ή να δρούμε σαν έχουμε τα εργαλεία για να σβήσουμε τέτοιες καταστάσεις ή να τις διαχειριστούμε αντί των παιδιών μας, δεν είναι ρεαλιστικό. Οι δυσκολίες υπάρχουν και για ένα διάστημα τουλάχιστον θα υπάρχουν και αυτό είναι κάτι που δεν σας αρέσει και χρειάζεται να το αντέξετε και να το αποδεχτείτε.

Η κόρη σας αυτή τη στιγμή δυσκολεύεται να ανοιχτεί, να δημιουργήσει καινούργιες παρέες και να εκφραστεί. Αυτές οι δυσκολίες, αυτή τη στιγμή, επηρεάζουν την απόδοση της και την καθημερινότητα της. Επίσης, οι δυσκολίες αυτές είναι εμφανείς και στη σχέση της με τον/η ψυχολόγο- βέβαια οι 2 μήνες δεν είναι στην πραγματικότητα μεγάλο διάστημα-. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως η κόρη σας επιθυμεί προτού μιλήσει να είναι βέβαιη για τις σκέψεις και τα συναισθήματα της, όπως και για τις προθέσεις του ατόμου που έχει απέναντι της κι αν αυτή η υπόθεση σας ταιριάζει, σημαίνει πως η κόρη σας έχει μια υπεύθυνη στάση ως προς τον εαυτό της. Χρειάζεται χρόνο για να εμπιστευθεί και μοιάζει να είναι ευαίσθητη. Ακόμη, γνωρίζει ότι δυσκολεύεται και αυτό είναι το πρώτο σημαντικό βήμα- αυτό είναι κάτι που υποθέτει από τα λόγια που σας είπε ότι "αντί να κάνει κι άλλους φίλους, έχασε και έναν"- νομίζω πως είναι σαν να λέει πως "θα ήθελα να έχω περισσότερους φίλους". Με λίγα λόγια, αν η αλλαγή της συμπεριφοράς της είναι μια σκάλα με πολλά σκαλιά, εκείνη βρίσκεται ήδη στο πρώτο σκαλί, καθώς έχει συνείδηση τι της συμβαίνει.

Τώρα τι θα γίνει με τη συγκεκριμένη φίλη της, είναι κάτι που μόνο εκείνη μπορεί να σκεφτεί και να επιλέξει. Όπως εγώ το καταλαβαίνω- αυτό σημαίνει πως μπορεί να κάνω και λάθος- είναι ότι πρόκειται περισσότερο για έναν καβγά (τα παιδιά λένε "βαριές" απόλυτες κουβέντες καμιά φορά) παρά για την πραγματική διάλυση μιας φιλίας (για αυτό και παρότι θεωρητικά το σκεφτόταν νωρίτερα, εξακολουθούσε να κάνει παρέα την κόρη σας και σκέφτεται να την καλέσει στα γενέθλια της). Ακόμη και να μην είναι έτσι, αυτό που μπορείτε να κάνετε εσείς είναι να αναγνωρίσετε το συναίσθημα της κόρης σας, πχ. να της πείτε πως είναι εντάξει που στεναχωριέται, πως και εσείς αν σας έλεγε κάποια φίλη σας κάτι τέτοιο θα απορούσατε και θα στεναχωριόσασταν και γενικά πως είστε εδώ για να το συζητήσετε αν θέλει.

Ξέρω πως καμιά φορά βοηθάει να εστιάζουμε σε πρακτικές λύσεις, π.χ στο να πούμε σε κάποιον που στεναχωριέται να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί ή να κάνει καινούργιους φίλους, όταν έχει χάσει κάποιον, και κάποιες φορές αυτές οι λύσεις βοηθούν- στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση έχω την αίσθηση πως η κόρη σας έχει περισσότερο ανάγκη να εκφράσει το συναίσθημα της, να εισακουστεί- καθώς νομίζω πως η ίδια είναι σε θέση να αποφασίσει κατόπιν τι θα κάνει σε πρακτικό επίπεδο. Γενικά, είναι σημαντικό να της δώσετε το μήνυμα πως η ίδια θα αποφασίσει τι θα κάνει με τις δυσκολίες της και πως εσείς ιδέες και κάποια καθοδήγηση μπορείτε να της δώσετε μονάχα.

Μου φαίνεται καλή λύση, πάντως, να εκφράσετε κάθε σας απορία και προβληματισμό στον/η ψυχολόγο που έχει αναλάβει την κόρη σας. Εκείνος/η ξέρει καλύτερα από' μένα τι ακριβώς συμβαίνει, άρα οι προτάσεις του μπορούν να "στέκουν" καλύτερα. Αυτό σας το λέω για την καλύτερη δυνατή βοήθεια προς εσάς. Εγώ παραμένω, ανεξάρτητα από αυτό, στη διάθεση σας σε αυτό το forum για ότι παραπάνω χρειάζεστε.

Συνοψίζοντας, πιστεύω πως ήδη κάνετε ότι μπορείτε καλύτερο, πως ναι υπάρχουν συναισθηματικές δυσκολίες στο τώρα, ναι οι δυσκολίες αυτές επηρεάζουν τη διάθεση, την απόδοση και την καθημερινότητα της κόρης σας, όπως και τη δική σας, όμως αφού κάνετε ήδη ότι μπορείτε, αφού η κόρη σας έχει επαγγελματική βοήθεια, αφού εσείς συμπεριφέρεστε σε εκείνην κατόπιν σκέψης, δεν μένει παρά να αφήσετε και λίγο τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους, να πάρουν το δρόμο τους και να υπακούσουν στο ρυθμό της κόρης σας.

Καλή σας μέρα και πάλι!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλημέρα σας,

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με απασχολεί. Ο γιός μου είναι 28 μηνών. Έχει περπατήσει στους 14 μήνες, ξεκίνησε να μιλάει στους 22-23 μήνες. Έχει άψογη επικοινωνία, και είναι αρκετά κοινωνικός. Όλα φαίνονται καλά. Το θέμα μου είναι ότι κάποιες φορές επαναλαμβάνει τις φράσεις που λέει πολλές φορές. Δηλαδή πχ "έρχεται η μαμά" ή "κάνει νάνι ο κοζέ (ο σκύλος μας)". Λέει ωραιότατα κάποιες φράσεις αλλά μου κάνει εντύπωση που τις επαναλαμβάνει. Είναι σαν να ενθουσιάζεται που το είπε και το λέει ξανά και ξανά να το εμπεδώσει ή να περιμένει να το πούμε κι εμείς για να σιγουρευτεί ότι το λέει σωστά. Είναι φυσιολογικό;

 

Καλημέρα και Καλή εβδομάδα!

Μου λέτε πως ο γιος σας έχει άψογη επικοινωνία και είναι κοινωνικός. Αυτόματα, με κάνετε να αποκλείσω κάποιες υποθέσεις σχετικά με δυσκολίες στην ανάπτυξη του. Επίσης, μου λέτε πως επαναλαμβάνει λέξεις και περιμένει κατά κάποιο τρόπο τη δική σας επιβεβαίωση- σαν να το χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει κατά κάποιο τρόπο με το περιβάλλον του. Έτσι, δεν μου φαίνεται κάτι ανησυχητικό.

Ωστόσο, αν δείτε πως αυτό είναι κάτι που επιμένει για κάποιους μήνες ακόμη, είναι καλύτερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό- αν ο λόγος του είναι το μοναδικό σημείο που παρατηρείται κάποια διαφοροποίηση από τα άλλα παιδιά, ο αρμόδιος ειδικός είναι ο λογοθεραπευτής- εκείνος μετά από 1-2 επισκέψεις μπορεί να σας πει και αν είναι κάτι φυσιολογικό και τι μπορείτε να κάνετε-. Αν ωστόσο, υπάρχει επανάληψη και σε κάποιες κινήσεις, ή στην τροφή του (π.χ τρώει συγκεκριμένα φαγητά και αρνείται έντονα να φάει άλλα) ή στον τρόπο παιχνιδιού του (π.χ βάζει στη σειρά τα παιχνίδια, "κολλάει" με συγκεκριμένα παιχνίδια, δεν αλληλεπιδρά με τα άλλα παιδιά ή μαζί σας στο παιχνίδι), τότε απευθυνθείτε σε αναπτυξιολόγο ή παιδοψυχίατρο. Αυτά σας τα λέω, γιατί για να αποφασίσουμε πράγματι αν κάτι είναι φυσιολογικό ή δεν είναι, χρειάζεται να έχουμε πραγματική εικόνα του παιδιού.

Πάντως, σας τονίζω ότι, όπως σας είπα και στην αρχή, με όσα μου λέτε, υποθέτω πως η ανάπτυξη του γιου σας εξελίσσεται στα φυσιολογικά πλαίσια σε αυτή τη φάση (ίσως να καθυστέρησε κάπως να μιλήσει και έτσι να μην έχει κατακτήσει τα αναμενόμενα ορόσημα ομιλίας για την ηλικία του- η κοινωνικότητα όμως που μου αναφέρατε αντισταθμίζει αυτή τη καθυστέρηση).

Καλή συνέχεια!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Κυρια Χατζημανωλη καλημερα..

Θα ηθελα την βοηθεια και την συμβουλη σας..

Ειμαι 20 χρονων και εχω ενα κοριτσακι 3 μηνων.Μενουμε μαζι με τα πεθερικα μου.Ομως νομιζω οτι κατι δεν παει καλα με τον εαυτο μου αλλα και με τον αντρα μου..

Ο σύζυγος μου λοιπον δεν ασχολειται σχεδον καθολου ουτε με εμενα ουτε με την μικρη, αν του ζητησω για παραδειγμα να κρατησει λιγο την μικρη να κανω μπανιο η να κοιμηθω ειναι πολυ σπανιο να δεχτει και συνηθως μου λεει να την δωσω στην μητερα του.

Επισης νομιζω οτι δεν ενδιαφερεται και για μενα.. Οταν του λεω οτι θελω να περασουμε λιγο χρονο μαζι ή θα μου πει οτι δεν υπαρχει χρονος με την μικρη, ή θα μου πει οτι θα παμε καπου αλλα και παλι το ακυρωνει.. Ετσι για να καταφερω να τον ''πεισω'' να κατσει μαζι μου γκρινιαζω με αποτελεσμα τσακωμους..Ομως παντα πρωτα προσπαθω να κραταω την υπομονη μου και να συζηταω αλλα τιποτα..Ισως ειμαι υπερβολικη αλλα χρειαζομαι συμπαρασταση και επιβεβαιωση..Τι νομιζετε οτι μπορω να κανω για να φτιαξω την σχεση μου με τον αντρα μου? Τι μπορω να του πω για να καταλαβει τις αναγκες μου.?

Επειδη λοιπον γινετε ολο αυτο εχω χασει και τον εαυτο μου..Ψυχολικα νιωθω πολυ χαλια..Ειναι η κουραση,οι τσακωμοι και η αδιαφορια που με κανουν να κλαιω με το παραμικρο.Δεν εχω ορεξη να κατσω με κοσμο..Βεβαια ειναι μερικες μερες που προσπαθω και νιωθω ''καλα'' αλλα και παλι φτανω στο ιδιο σημειο..Δεν ξερω τι μπορω να κανω εχω απελπιστει και για αυτο σας γραφω..Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχαριστω πολυ εκ των προτερων..

 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Πρώτα από όλα δεν με κουράσατε- έχω επιλέξει να είμαι εθελόντρια σε αυτό το forum για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δηλαδή να απαντάω στα μηνύματα όσων ζητούν τη βοήθεια μου. Και όχι μόνο δεν με κουράσατε, αλλά με τιμήσατε με το να μου μιλήσετε, καθώς θέλει πολύ θάρρος για να εκφράσει κανείς τα δυσάρεστα συναισθήματα του. Οπότε, μπράβο σας και σας ευχαριστώ με τη σειρά μου.

Είναι αρκετά σαφές ότι χρειάζεστε φροντίδα και συμπαράσταση από το σύζυγο σας. Για κάποιο λόγο, μοιάζει να μην έχετε βρει τις ισορροπίες σας αναφορικά με τη φροντίδα της κόρης σας. Βέβαια, μπορεί να είναι νωρίς για κάτι τέτοιο- έχουν περάσει 3 μήνες και σίγουρα ο ερχομός ενός παιδιού, όσο επιθυμητός και όμορφος κι αν είναι, αλλάζει εντελώς τη δυναμική ενός ζευγαριού, τις προτεραιότητες της σχέσης και την καθημερινότητα- βέβαια, όλα αυτά τα γνωρίζετε βιωματικά ήδη. Ίσως, όμως, να μην έχετε αντιληφθεί πόσο φυσιολογικό μπορεί να είναι όλο αυτό που σας συμβαίνει...

Η αλλαγή συμβαίνει στη σχέση, συμβαίνει και στον καθένα ξεχωριστά. Οπότε, δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να νιώθει ο σύζυγος σας και τι τον εμποδίζει από το να σας συμπαρασταθεί με τον τρόπο που θα θέλατε και να συμμετέχει πιο ενεργά στη φροντίδα της κόρης σας. Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ήδη κάποια συζήτηση που να συμπεριλαμβάνει μέσα τέτοια ερωτήματα κι αν του έχετε δείξει με αυτό τον τρόπο ότι καταλαβαίνετε πως ίσως και εκείνος δεν ξέρει πως να διαχειριστεί κάποια πράγματα, δυσκολεύεται ή χρειάζεται βοήθεια.

Θέλω να πω πως είναι κατανοητό να τον θέλετε περισσότερο κοντά σας, γιατί όμως δεν σας συμβαίνει αυτό αφορά και τους δύο, αφορά τη σχέση σας και χρειάζεται συζήτηση και κατανόηση και από τις δυο μεριές. Επομένως, θα σας έλεγα να του προτείνετε να κάνετε μια συζήτηση δυο σας, σε χρόνο που θα είστε και οι δυο ήρεμοι και να του πείτε ήρεμα τι σκέφτεστε, χωρίς όμως να "γκρινιάζετε" ή να τον "κατηγορείτε", όπως και το τι θα θέλατε να είναι αλλιώς. Επίσης, να τον ακούσετε και εσείς. Μοιάζει κάτι να τον απασχολεί και εκείνον και έτσι να τον εμποδίζει και αυτό το κάτι μόνο εκείνος μπορεί να το προσδιορίσει. Δηλαδή, κατανοήστε τις ανάγκες ο ένας του άλλου...

Επίσης, δείξτε υπομονή. Έχετε και οι δύο δυο καινούργιους ρόλους, πάρα πολύ σημαντικούς- τον ρόλο της μητέρας και τον ρόλο του πατέρα, και αυτοί οι ρόλοι πολλές φορές κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ευθύνη, άγχος, φόβο, στεναχώρια και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα- μαζί βέβαια με τα αντίθετα και ευχάριστα συναισθήματα που υπάρχουν-. Χρειάζεται χρόνο για να βρείτε τις καινούργιες σας ισορροπίες και ίσως σε αυτή τη φάση η σχέση σας να περνάει μια δοκιμασία που ή θα σας απομακρύνει ή θα σας ενώσει κι άλλο...

Αν χρειαστεί, ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού που αναλαμβάνει συμβουλευτική ή θεραπεία ζεύγους. Κάτι τέτοιο θα σας βοηθήσει στο να επικοινωνήσετε καλύτερα τις ανάγκες σας, αν οι δυσκολίες σας συνεχίσουν ή εντείνουν.

Όπως και να έχει, σας εύχομαι καλή δύναμη!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλησπέρα κύρια Χατζημανωλη.

Έχω ενα υπέροχο αγοράκι 8 μηνών. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί νιώθω την ψυχή μου ενα κουβάρι γεμάτο κόμπους. Σε λιγοτερο απο 2 μηνες θα επιστρέψω στην δουλεια. Δουλεύω απο 19 χρονων και μέχρι πέρσι που έμεινα έγκυος στα 31 μου δεν είχα φανταστεί ποτε τον εαυτό μου να μην δουλεύει. Κανω την ίδια δουλεια όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα στην ίδια επιχείρηση. Δυσκολη δουλειά αλλά και με δύσκολους συνεργάτες. Το κλιμα τα τελευταία χρόνια δεν είναι καλό. Όταν έμεινα έγκυος σταμάτησα μετα απο 2,5 - 3 μηνες γιατί είχα ασχημη εγκυμοσύνη. Όλα όμως πήγαν καλά. Μέχρι τώρα δεν σκεφτομουν τίποτα παρα μονο την τεραστια κούραση που έχω καθώς αντιμετώπιζω τεράστιο πρόβλημα με τον ύπνο του μωρού μου ,ξυπνάει μέσα στη νύχτα συνέχεια και θέλει το στήθος για να κοιμηθεί ξανά. 8 μηνες τωρα ειμαι αυπνη και κουρασμένη. Προσπαθώ με την βοήθεια των μαμαδων εδώ στο forum και με τις συμβουλες τους και έχω καταφέρει εδώ κ λιγες μέρες να κοιμάται στο καρότσι χωρίς στήθος τουλαχιστον την μέρα. Το μωρο θα το κρατήσουν οι γιαγιάδες εναλλάξ κάθε βδομάδα. Και τώρα θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα;;;

Το προβλημα είμαι εγω και όλα αυτά που αισθάνομαι. Δεν θέλω να γυρίσω στην δουλεια μου, δεν θέλω να αφήσω το μωρο μου που τόσους μηνες το μεγαλωνω μονη μου( η μητέρα μου ζει σε αλλη πόλη κ έρχεται συχνα πυκνά για λιγες μέρες) και δεν θέλω να δεχτώ οτι αλλάζει η ζωή μου. Προσπαθώ να μαθω στο μωρο μου να κοιμάται χωρίς το στήθος μου ενω για εκείνο είναι ο παράδεισος του. Τι θα κάνω όταν θα πάω στην δουλεια και δεν θα είμαι εκεί να το κοιμησω και εκείνος θα κλαιει; Τις στιγμές που θα με ψάχνει και γω δεν θα είμαι εκεί; Σας τα γράφω και κλαιω. Τις γιαγιάδες δεν τις γνωρίζει σχεδόν καθόλου την μητέρα ίσως λίγο. Ξέρω πως δεν είμαι η μονη γυναικα που μου συμβαίνει αυτό όμως το έχω πάρει πολύ στραβά ξαφνικα. Ξέρω πως θα έπρεπε να νιωθω πολύ καλά που θα είναι με 2 ανθρώπους που θα τον αγαπάνε πολύ, που αλλάζουν την ζωή τους για το παιδι μου όμως εγώ συνεχώς σκέφτομαι οτι το μωρο μου δεν τις ξέρει ,δεν ξέρουν πως να τον ηρεμούν και προσπαθώ στην απόγνωση μου να βρω τουλάχιστον εναν τροπο να μπορούν να τον κοιμιζουν όταν λειπω. Νιώθω απαίσια που του στερω το στήθος μου ενω το ζητάει και δεν ξέρω αν συνεχισει έτσι που θα βρω το κουράγιο με τόσο ξενύχτι και κούραση να επιστρέψω στην δουλεια κ ανταποκριθω στις απαιτήσεις της. Νιώθω θυμό( δεν ξέρω για ποιον) και νιώθω οτι δεν έχω επιλογες(μάλλον αυτο είναι που με τσακίζει).

Δεν ξέρω πως να το αντιμετώπισω όλο αυτό που μου συμβαινει.

Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την δυνατότητα να εκφρασω ακατέργαστα ολους τους φόβους και τις σκέψεις μου....

 

Καλημέρα σας.

Σας ευχαριστώ με τη σειρά μου που μου εκφράσατε και μου εμπιστευθήκατε τους φόβους και τις σκέψεις σας. Χαίρομαι που πήρατε αυτή την πρωτοβουλία, όπως και που έχετε ήδη βοηθηθεί από την συμμετοχή άλλων μαμάδων σε αυτό το forum.

Λέτε πως γνωρίζετε πως δεν είστε η μόνη που χρειάζεται να επιστρέψει στη δουλειά της- σε μια δουλειά που μοιάζει κουραστική και απαιτητική, χωρίς το επιθυμητό κλίμα- και που δυσκολεύεται. Λέτε ακόμη πως "θα έπρεπε να νιώθετε καλά που θα βλέπουν το παιδί σας οι δυο γιαγιάδες του, οι οποίες τον αγαπούν πολύ και αλλάζουν τη ζωή τους για εκείνο"... Είναι πολύ ωραίο που αυτό θα συμβεί και που έχετε αυτή την επιλογή. Ωστόσο, αυτή η επιλογή δεν είναι αρκετή για να πάψετε να ανησυχείτε, να πάψετε να επιθυμούσατε να έχετε κι άλλο χρόνο με το μωρό σας ή να πάψετε να προβληματίζεστε για την κάλυψη των αναγκών του παιδιού σας. Γιατί λοιπόν, λέτε στον εαυτό σας "θα έπρεπε να νιώθω καλά"; Νιώθετε όπως νιώθετε, γιατί να έπρεπε να νιώθετε κάπως αλλιώς; Ακόμη, αναρωτιέμαι αν ερμηνεύετε τις ανησυχίες σας και σαν τύψεις- ότι ενώ οι γιαγιάδες αλλάζουν τη ζωή τους και ξέρετε πως αγαπάνε το γιο σας, εσείς παρόλα αυτά ανησυχείτε. Εντάξει, ανησυχείτε. Πρώτη φορά θα αποχωριστείτε το γιο σας, δεν είναι φυσικό να ανησυχείτε;

Ακόμη, ποιος σας είπε πως δεν είναι μια μεγάλη αλλαγή και για σας η επιστροφή στη δουλειά σας- μια αλλαγή που μπορεί να συνοδευτεί από συναίσθημα θυμού-; Ο θυμός συνήθως είναι το πρώτο συναίσθημα που νιώθουμε όταν καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε καινούργια δεδομένα. Εντάξει, μπορεί τη δουλειά σας να τη γνωρίζετε, μπορεί να ξέρετε πόσο αντικειμενικά χρήσιμη σας είναι για την ανατροφή του παιδιού σας, όμως αν μπορούσαμε να απομονώσουμε το συναίσθημα και να ακολουθούμε πάντα τη λογική, δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Είναι εντάξει, λοιπόν, το ότι ενώ λογικά συνειδητοποιείτε πως χρειάζεται να επιστρέψετε στη δουλειά σας, πως είστε τυχερή που το παιδί σας θα είναι με ανθρώπους που το αγαπούν, πως το παιδί σας χρειάζεται να κοιμάται μόνο του (για αυτό και προσπαθείτε ήδη να κοιμάται χωρίς το στήθος σας), συναισθηματικά στεναχωριέστε, προβληματίζεστε και ανησυχείτε. Είναι εντάξει... Αποδεχτείτε το.

Πρακτικά, πιστεύω πως θα υποχωρήσουν αυτά τα συναισθήματα όταν τα πράγματα γίνουν πράξη. Θέλω να πω πως καμιά φορά το πώς φανταζόμαστε κάτι είναι εντελώς διαφορετικό και πιο δύσκολο από το πώς είναι ή πώς θα γίνει. Μέρα με τη μέρα, θα συνηθίσετε και εσείς και ο γιος σας τα νέα δεδομένα. Ακόμη, αφού σας ανησυχεί το ότι ο γιος σας δεν ξέρει καλά τις γιαγιάδες του, μέχρι να επιστρέψετε στη δουλειά, φροντίστε να έρχεται συστηματικά σε επαφή μαζί τους όσο είστε και εσείς στο σπίτι ή στον ίδιο χώρο. Ακόμη, θυμηθείτε πως σημασία έχει να εστιάσετε στους στόχους ανάπτυξης του παιδιού σας- δηλαδή το να μην μπορεί το παιδί σας να ηρεμήσει ή να κοιμηθεί μακριά σας, πόσο χρήσιμο και επιθυμητό είναι για το μέλλον του; Δεν λέω φυσικά να μην απολαμβάνετε τη σωματική επαφή με το γιο σας ή να μην του προσφέρετε το στήθος σας. Λέω πως δεν χρειάζεται να έχετε τύψεις για τις φορές που δεν μπορείτε να το κάνετε ή που επιλέγετε να το κάνετε περιορισμένα, με στόχο ένα μελλοντικό δικό του καλό- να κοιμάται εύκολα και να ηρεμεί, τις φορές που εσείς θα λείπετε.

Το πιο σημαντικό, νομίζω, είναι να συνειδητοποιήσετε πως χρειάζεστε και εσείς χρόνο, φροντίδα και συμπαράσταση στο να προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα- τον πρώτο αποχωρισμό σας από το γιο σας... Δεν είναι εύκολο!

Σας εύχομαι καλή δύναμη, ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσα σας έγραψα και θα χαρώ να επικοινωνήσετε μαζί μου για ότι άλλο χρειαστείτε.

Καλή εβδομάδα!

[mariza_lou]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Πρώτα από όλα δεν με κουράσατε- έχω επιλέξει να είμαι εθελόντρια σε αυτό το forum για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δηλαδή να απαντάω στα μηνύματα όσων ζητούν τη βοήθεια μου. Και όχι μόνο δεν με κουράσατε, αλλά με τιμήσατε με το να μου μιλήσετε, καθώς θέλει πολύ θάρρος για να εκφράσει κανείς τα δυσάρεστα συναισθήματα του. Οπότε, μπράβο σας και σας ευχαριστώ με τη σειρά μου.

Είναι αρκετά σαφές ότι χρειάζεστε φροντίδα και συμπαράσταση από το σύζυγο σας. Για κάποιο λόγο, μοιάζει να μην έχετε βρει τις ισορροπίες σας αναφορικά με τη φροντίδα της κόρης σας. Βέβαια, μπορεί να είναι νωρίς για κάτι τέτοιο- έχουν περάσει 3 μήνες και σίγουρα ο ερχομός ενός παιδιού, όσο επιθυμητός και όμορφος κι αν είναι, αλλάζει εντελώς τη δυναμική ενός ζευγαριού, τις προτεραιότητες της σχέσης και την καθημερινότητα- βέβαια, όλα αυτά τα γνωρίζετε βιωματικά ήδη. Ίσως, όμως, να μην έχετε αντιληφθεί πόσο φυσιολογικό μπορεί να είναι όλο αυτό που σας συμβαίνει...

Η αλλαγή συμβαίνει στη σχέση, συμβαίνει και στον καθένα ξεχωριστά. Οπότε, δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να νιώθει ο σύζυγος σας και τι τον εμποδίζει από το να σας συμπαρασταθεί με τον τρόπο που θα θέλατε και να συμμετέχει πιο ενεργά στη φροντίδα της κόρης σας. Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ήδη κάποια συζήτηση που να συμπεριλαμβάνει μέσα τέτοια ερωτήματα κι αν του έχετε δείξει με αυτό τον τρόπο ότι καταλαβαίνετε πως ίσως και εκείνος δεν ξέρει πως να διαχειριστεί κάποια πράγματα, δυσκολεύεται ή χρειάζεται βοήθεια.

Θέλω να πω πως είναι κατανοητό να τον θέλετε περισσότερο κοντά σας, γιατί όμως δεν σας συμβαίνει αυτό αφορά και τους δύο, αφορά τη σχέση σας και χρειάζεται συζήτηση και κατανόηση και από τις δυο μεριές. Επομένως, θα σας έλεγα να του προτείνετε να κάνετε μια συζήτηση δυο σας, σε χρόνο που θα είστε και οι δυο ήρεμοι και να του πείτε ήρεμα τι σκέφτεστε, χωρίς όμως να "γκρινιάζετε" ή να τον "κατηγορείτε", όπως και το τι θα θέλατε να είναι αλλιώς. Επίσης, να τον ακούσετε και εσείς. Μοιάζει κάτι να τον απασχολεί και εκείνον και έτσι να τον εμποδίζει και αυτό το κάτι μόνο εκείνος μπορεί να το προσδιορίσει. Δηλαδή, κατανοήστε τις ανάγκες ο ένας του άλλου...

Επίσης, δείξτε υπομονή. Έχετε και οι δύο δυο καινούργιους ρόλους, πάρα πολύ σημαντικούς- τον ρόλο της μητέρας και τον ρόλο του πατέρα, και αυτοί οι ρόλοι πολλές φορές κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ευθύνη, άγχος, φόβο, στεναχώρια και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα- μαζί βέβαια με τα αντίθετα και ευχάριστα συναισθήματα που υπάρχουν-. Χρειάζεται χρόνο για να βρείτε τις καινούργιες σας ισορροπίες και ίσως σε αυτή τη φάση η σχέση σας να περνάει μια δοκιμασία που ή θα σας απομακρύνει ή θα σας ενώσει κι άλλο...

Αν χρειαστεί, ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού που αναλαμβάνει συμβουλευτική ή θεραπεία ζεύγους. Κάτι τέτοιο θα σας βοηθήσει στο να επικοινωνήσετε καλύτερα τις ανάγκες σας, αν οι δυσκολίες σας συνεχίσουν ή εντείνουν.

Όπως και να έχει, σας εύχομαι καλή δύναμη!

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ..Η απάντηση σας με βοήθησε να καταλάβω πολλά..Θα κάνω την συζήτηση με τον άντρα μου και ελπίζω να φτιάξει η κατάσταση..Πάντως μου δώσατε κουράγιο και με ηρεμήσατε..Σας είμαι ευγνώμων..Ίσως ξανά χρειαστώ την βοήθεια σας..Καλή εβδομάδα..

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Ευχαριστώ πάρα πολύ..Η απάντηση σας με βοήθησε να καταλάβω πολλά..Θα κάνω την συζήτηση με τον άντρα μου και ελπίζω να φτιάξει η κατάσταση..Πάντως μου δώσατε κουράγιο και με ηρεμήσατε..Σας είμαι ευγνώμων..Ίσως ξανά χρειαστώ την βοήθεια σας..Καλή εβδομάδα..

 

Χαίρομαι πολύ που δώσατε νέο νόημα στην κατάσταση. Είμαι στη διάθεση σας σε αυτό το forum για ότι άλλο χρειάζεστε.

Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και σας εύχομαι την καλύτερη εφικτή εξέλιξη! Να είστε καλά!

[Ολυμπία_]

Κυρια Χατζημανωλη, θα ζητησω τη βοηθεια σας για ενα θεμα που με αποσχολει σχετικα με τη συμπεριφορα που εμφανιζε ιτους τελευταιους 2 μηνες ο γιος μου, ο οποιος θα γινει 5 χρονων τον Ιουλιο.

Γενικα ειναι ενα εξυπνο και ετοιμολογο παιδι που συχνα μας εκπλησει με τη λογικη του.Ειναι επισης παιδι εκδηλωτικο και με αισθηση του χιουμορ.Μεχρι πριν 2 μηνες , ηταν αυτο που λεμε , πολυ καλο παιδακι.

Τωρα ομως, χωρις να μπορω να εντοπισω για ποιο λογο, αφου δεν εχει γινει καμια απολυτως αλλαγη στη ζωη μας, εχει γινει πολυ ανυπακουος, δεν μπορει να καθισει ησυχος για πολυ ωρα να ασχοληθει με κατι (ενω καθοταν πριν),σκορπαει παντου τα πραγματα του και δεν τα μαζευει (ενω τα μαζευε)και εχει γινει επιθετικος προς εμας, την αδερφη του και αλλα παιδια (αν και περισσοτερο σφιγγει τις γροθιες του και κανει την κινηση να μας χτυπησει παρα χτυπαει με δυναμη- ελεγχει δηλαδη την κινηση του)

Αυτο που με προβληματιζει περισσοτερο ομως ειναι , οτι οταν τον βαζουμε πχ τιμωρια η τον μαλωνουμε, εκεινος μας εκβιαζει.

Για παραδειγμα προχθες,οταν βγηκε απο το δωματιο του που ηταν τιμωρια - για 5 λεπτα-μου ζητησε να του δωσω λιγο νερο γιατι παραλιγο να λιποθυμησει την ωρα της τιμωριας και υποκρινοταν το αρρωστο και ζαλισμενο παιδι (!!! )Εγω του απαντησα "δεν πειραζει, τωρα σε βλεπω μια χαρα" και δεν εδωσα παραπανω σημασια.

Εχθες , που πετουσε παντου πραγματα, ακομα και πανω στην αδερφη του, και τον βαλαμε παλι τιμωρια (μη φανταστειτε οτιτον βαζουμε τιμωρια συχνα ,μαλλον ειμαστε αρκετα ανεκτικοι)μας απειλουσε οτι θα φυγει απο το σπιτι και θα παει να μεινει σε μια θεια του.

Εγω του ειπα οτι θα πρεπει πρωτα να φταξει τη βαλιτσα του, οτι η θεια του μενει μακρια και καλυτερα να ρωτησει τη γιαγια του αν μπορει να τον φιλοξενησει.

Πραγματι, αργοτερα σε τηλεφωνημα της γιαγιας του, την ρωτησε αν τον θελει, και μεχρι το βραδυ προσπαθουσε να με κανει να τον μαλωσω ξανα (ελεγε πχ.μαμα πεταξα το παιχνιδι, μαλωσε με) για να βρει προφανως ευκαιρια για να "φυγει"!!!

Εμεις του απαντουμε σχετικα αδιαφορα και δεν δινουμε εκταση, με τη λογικη να καταλαβει οτι δεν "περνανε" οι απειλες και να μην το κανει συστημα -γιατι τωρα μπορει να ειναι σχετικα ανωδυνες, αλλα αργοτερα μεγαλωνοντας δεν θα ειναι.

 

Να πω επισης οτι τωρα τελευταια εμφανιζει μεγαλη ζηλια για την αδερφη του (9,5 χρονων) παρολο που εκεινος ειναι το χαιδεμενο της ευρυτερης οικογενειας.

Μας βαζει παντα να συγκρινουμε τις δημιουργειες του με αυτες τις αδερφης του, περιμενοντας προφανως να του πουμε οτι τα δικα του ειναι καλυτερα.Εμεις απαντουμε διπλωματικα.

Το πιο ασχημο ομως ειναι οτι κανει κινησεις καταστροφης των αντικειμενων της αδερφης του.π.χ.οταν εσπασε το μπαλονι του πηρε το μπαλονι της Μαριας και το πεταξε στο δρομο, η οταν λεγαμε στην κορη μας ποσο ωραια ειναι η ζωγραφια της , εκεινος την πηρε στα κρυφα και προσπαθησε να την κοψει .

Θα ηθελα τη γνωμη σας για το πως θα πρεπει να αντιμετωπισουμε αυτες τις συμπεριφορες και κατα ποσο στην ηλικια του μικρου ειναι αναμενομενη αυτη η συμπεριφορα ,κυριως οσον αφορα τις "απειλες".

Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχαριστω εκ των προτερων για την απαντηση σας.

[Pandoritsa]

Καλημέρα σας.

Σας ευχαριστώ με τη σειρά μου που μου εκφράσατε και μου εμπιστευθήκατε τους φόβους και τις σκέψεις σας. Χαίρομαι που πήρατε αυτή την πρωτοβουλία, όπως και που έχετε ήδη βοηθηθεί από την συμμετοχή άλλων μαμάδων σε αυτό το forum.

Λέτε πως γνωρίζετε πως δεν είστε η μόνη που χρειάζεται να επιστρέψει στη δουλειά της- σε μια δουλειά που μοιάζει κουραστική και απαιτητική, χωρίς το επιθυμητό κλίμα- και που δυσκολεύεται. Λέτε ακόμη πως "θα έπρεπε να νιώθετε καλά που θα βλέπουν το παιδί σας οι δυο γιαγιάδες του, οι οποίες τον αγαπούν πολύ και αλλάζουν τη ζωή τους για εκείνο"... Είναι πολύ ωραίο που αυτό θα συμβεί και που έχετε αυτή την επιλογή. Ωστόσο, αυτή η επιλογή δεν είναι αρκετή για να πάψετε να ανησυχείτε, να πάψετε να επιθυμούσατε να έχετε κι άλλο χρόνο με το μωρό σας ή να πάψετε να προβληματίζεστε για την κάλυψη των αναγκών του παιδιού σας. Γιατί λοιπόν, λέτε στον εαυτό σας "θα έπρεπε να νιώθω καλά"; Νιώθετε όπως νιώθετε, γιατί να έπρεπε να νιώθετε κάπως αλλιώς; Ακόμη, αναρωτιέμαι αν ερμηνεύετε τις ανησυχίες σας και σαν τύψεις- ότι ενώ οι γιαγιάδες αλλάζουν τη ζωή τους και ξέρετε πως αγαπάνε το γιο σας, εσείς παρόλα αυτά ανησυχείτε. Εντάξει, ανησυχείτε. Πρώτη φορά θα αποχωριστείτε το γιο σας, δεν είναι φυσικό να ανησυχείτε;

Ακόμη, ποιος σας είπε πως δεν είναι μια μεγάλη αλλαγή και για σας η επιστροφή στη δουλειά σας- μια αλλαγή που μπορεί να συνοδευτεί από συναίσθημα θυμού-; Ο θυμός συνήθως είναι το πρώτο συναίσθημα που νιώθουμε όταν καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε καινούργια δεδομένα. Εντάξει, μπορεί τη δουλειά σας να τη γνωρίζετε, μπορεί να ξέρετε πόσο αντικειμενικά χρήσιμη σας είναι για την ανατροφή του παιδιού σας, όμως αν μπορούσαμε να απομονώσουμε το συναίσθημα και να ακολουθούμε πάντα τη λογική, δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Είναι εντάξει, λοιπόν, το ότι ενώ λογικά συνειδητοποιείτε πως χρειάζεται να επιστρέψετε στη δουλειά σας, πως είστε τυχερή που το παιδί σας θα είναι με ανθρώπους που το αγαπούν, πως το παιδί σας χρειάζεται να κοιμάται μόνο του (για αυτό και προσπαθείτε ήδη να κοιμάται χωρίς το στήθος σας), συναισθηματικά στεναχωριέστε, προβληματίζεστε και ανησυχείτε. Είναι εντάξει... Αποδεχτείτε το.

Πρακτικά, πιστεύω πως θα υποχωρήσουν αυτά τα συναισθήματα όταν τα πράγματα γίνουν πράξη. Θέλω να πω πως καμιά φορά το πώς φανταζόμαστε κάτι είναι εντελώς διαφορετικό και πιο δύσκολο από το πώς είναι ή πώς θα γίνει. Μέρα με τη μέρα, θα συνηθίσετε και εσείς και ο γιος σας τα νέα δεδομένα. Ακόμη, αφού σας ανησυχεί το ότι ο γιος σας δεν ξέρει καλά τις γιαγιάδες του, μέχρι να επιστρέψετε στη δουλειά, φροντίστε να έρχεται συστηματικά σε επαφή μαζί τους όσο είστε και εσείς στο σπίτι ή στον ίδιο χώρο. Ακόμη, θυμηθείτε πως σημασία έχει να εστιάσετε στους στόχους ανάπτυξης του παιδιού σας- δηλαδή το να μην μπορεί το παιδί σας να ηρεμήσει ή να κοιμηθεί μακριά σας, πόσο χρήσιμο και επιθυμητό είναι για το μέλλον του; Δεν λέω φυσικά να μην απολαμβάνετε τη σωματική επαφή με το γιο σας ή να μην του προσφέρετε το στήθος σας. Λέω πως δεν χρειάζεται να έχετε τύψεις για τις φορές που δεν μπορείτε να το κάνετε ή που επιλέγετε να το κάνετε περιορισμένα, με στόχο ένα μελλοντικό δικό του καλό- να κοιμάται εύκολα και να ηρεμεί, τις φορές που εσείς θα λείπετε.

Το πιο σημαντικό, νομίζω, είναι να συνειδητοποιήσετε πως χρειάζεστε και εσείς χρόνο, φροντίδα και συμπαράσταση στο να προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα- τον πρώτο αποχωρισμό σας από το γιο σας... Δεν είναι εύκολο!

Σας εύχομαι καλή δύναμη, ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσα σας έγραψα και θα χαρώ να επικοινωνήσετε μαζί μου για ότι άλλο χρειαστείτε.

Καλή εβδομάδα!

 

Σας ευχαριστώ πολύ κύρια Χατζημανωλη.

Η αλήθεια είναι πως νιώθω και γω πως χρειάζομαι στήριξη και συμπαράσταση. Έχω εναν υπέροχο άντρα ο οποίος με ακούει, μου στέκεται και με αγαπάει πολύ. Όταν με δάκρυα του έλεγα αυτά που αισθάνομαι μέχρι που μου είπε να παραιτηθω. Ξέρω πως μέσα του δεν το ήθελε γιατί οικονομικά δεν μπορούμε να ανταπεξελθουμε με εναν μισθο- βλέπετε δέχτηκε μείωση 40 % στο μισθό του- όμως βλέποντας με να υποφέρω μου το είπε. Ξέρει βέβαια πως δεν θα το εκανα μιας και θέλουμε να αποκτήσουμε και δεύτερο παιδάκι και θέλω τα ένσημα και όλα τα σχετικα για να μπορω να πάρω παλι το επίδομα το εξάμηνο κτλ. Όμως και μονο που μου το είπε ένιωσα ομορφα. Έχω την στήριξη και την αγάπη του δεν είμαι μονη...

Νιώθω τύψεις όπως ειπατε.... Ναι είναι αλήθεια γιατί κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν την ζωή τους για τον γιο μου και ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!

Ίσως ειναι αλήθεια αυτό που λέτε, μπορεί όταν ζήσω την κατασταση να είναι καλυτερα απο όσο την φαντάζομαι. Όμως η κούραση ,η αϋπνία και η άρνηση της νεας καταστασης που καλούμε να αντιμετωπισω με κανουν να έχω μπροστά μου ενα βουνό. Έχετε δίκιο κ. Χατζημανωλη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ και θα πρεπει να παλεψω με όλα αυτά που νιώθω και με όλα αυτα που πρεπει.

Είναι υπέροχο το έργο που κάνετε- ειδικα στην εποχή μας που δεν χαριζεται τίποτα- ποσο μάλλον αυτό που κάνετε εσείς.. Εμεινα έκπληκτη όταν σας ανακάλυψα..

Σας ευχαριστώ, μακάρι να είχα την τύχη να σας γνωρίσω απο κοντα....

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Κυρια Χατζημανωλη, θα ζητησω τη βοηθεια σας για ενα θεμα που με αποσχολει σχετικα με τη συμπεριφορα που εμφανιζε ιτους τελευταιους 2 μηνες ο γιος μου, ο οποιος θα γινει 5 χρονων τον Ιουλιο.

Γενικα ειναι ενα εξυπνο και ετοιμολογο παιδι που συχνα μας εκπλησει με τη λογικη του.Ειναι επισης παιδι εκδηλωτικο και με αισθηση του χιουμορ.Μεχρι πριν 2 μηνες , ηταν αυτο που λεμε , πολυ καλο παιδακι.

Τωρα ομως, χωρις να μπορω να εντοπισω για ποιο λογο, αφου δεν εχει γινει καμια απολυτως αλλαγη στη ζωη μας, εχει γινει πολυ ανυπακουος, δεν μπορει να καθισει ησυχος για πολυ ωρα να ασχοληθει με κατι (ενω καθοταν πριν),σκορπαει παντου τα πραγματα του και δεν τα μαζευει (ενω τα μαζευε)και εχει γινει επιθετικος προς εμας, την αδερφη του και αλλα παιδια (αν και περισσοτερο σφιγγει τις γροθιες του και κανει την κινηση να μας χτυπησει παρα χτυπαει με δυναμη- ελεγχει δηλαδη την κινηση του)

Αυτο που με προβληματιζει περισσοτερο ομως ειναι , οτι οταν τον βαζουμε πχ τιμωρια η τον μαλωνουμε, εκεινος μας εκβιαζει.

Για παραδειγμα προχθες,οταν βγηκε απο το δωματιο του που ηταν τιμωρια - για 5 λεπτα-μου ζητησε να του δωσω λιγο νερο γιατι παραλιγο να λιποθυμησει την ωρα της τιμωριας και υποκρινοταν το αρρωστο και ζαλισμενο παιδι (!!! )Εγω του απαντησα "δεν πειραζει, τωρα σε βλεπω μια χαρα" και δεν εδωσα παραπανω σημασια.

Εχθες , που πετουσε παντου πραγματα, ακομα και πανω στην αδερφη του, και τον βαλαμε παλι τιμωρια (μη φανταστειτε οτιτον βαζουμε τιμωρια συχνα ,μαλλον ειμαστε αρκετα ανεκτικοι)μας απειλουσε οτι θα φυγει απο το σπιτι και θα παει να μεινει σε μια θεια του.

Εγω του ειπα οτι θα πρεπει πρωτα να φταξει τη βαλιτσα του, οτι η θεια του μενει μακρια και καλυτερα να ρωτησει τη γιαγια του αν μπορει να τον φιλοξενησει.

Πραγματι, αργοτερα σε τηλεφωνημα της γιαγιας του, την ρωτησε αν τον θελει, και μεχρι το βραδυ προσπαθουσε να με κανει να τον μαλωσω ξανα (ελεγε πχ.μαμα πεταξα το παιχνιδι, μαλωσε με) για να βρει προφανως ευκαιρια για να "φυγει"!!!

Εμεις του απαντουμε σχετικα αδιαφορα και δεν δινουμε εκταση, με τη λογικη να καταλαβει οτι δεν "περνανε" οι απειλες και να μην το κανει συστημα -γιατι τωρα μπορει να ειναι σχετικα ανωδυνες, αλλα αργοτερα μεγαλωνοντας δεν θα ειναι.

 

Να πω επισης οτι τωρα τελευταια εμφανιζει μεγαλη ζηλια για την αδερφη του (9,5 χρονων) παρολο που εκεινος ειναι το χαιδεμενο της ευρυτερης οικογενειας.

Μας βαζει παντα να συγκρινουμε τις δημιουργειες του με αυτες τις αδερφης του, περιμενοντας προφανως να του πουμε οτι τα δικα του ειναι καλυτερα.Εμεις απαντουμε διπλωματικα.

Το πιο ασχημο ομως ειναι οτι κανει κινησεις καταστροφης των αντικειμενων της αδερφης του.π.χ.οταν εσπασε το μπαλονι του πηρε το μπαλονι της Μαριας και το πεταξε στο δρομο, η οταν λεγαμε στην κορη μας ποσο ωραια ειναι η ζωγραφια της , εκεινος την πηρε στα κρυφα και προσπαθησε να την κοψει .

Θα ηθελα τη γνωμη σας για το πως θα πρεπει να αντιμετωπισουμε αυτες τις συμπεριφορες και κατα ποσο στην ηλικια του μικρου ειναι αναμενομενη αυτη η συμπεριφορα ,κυριως οσον αφορα τις "απειλες".

Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχαριστω εκ των προτερων για την απαντηση σας.

 

Καλησπέρα.

Από το μήνυμα σας, καταλαβαίνω πως έχετε παρατηρήσει αρκετά προσεκτικά τις αλλαγές στη συμπεριφορά του γιου σας και είναι λογικό να προβληματίζεστε για το αν οι συμπεριφορές του είναι οι αναμενόμενες για την ηλικία του.

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που σας προβληματίζουν, αν και στο μήνυμα έχετε δώσει έμφαση στις "απειλές" του. Βέβαια, έχω την αίσθηση πως οι "απειλές" αυτές είναι η επιφάνεια της κατάστασης. Εμφανίζονται, αν το καταλαβαίνω σωστά, μετά από τη λήξη μιας τιμωρίας και ίσως αυτό αρκεί για να τις εξηγήσει. Θέλω να πω πως αν αυτή η συμπεριφορά μιλούσε, ίσως να έλεγε: "Δεν μου αρέσουν οι τιμωρίες". Και αν το δούμε έτσι, είναι κάπως αναμενόμενο και για την ηλικία του και γενικά. Σε ποιον αρέσουν οι τιμωρίες; Και μάλιστα και το ότι το παιδί με τον τρόπο του αντιδράει σε αυτές φανερώνει πως μεγαλώνει και είναι σε θέση να διεκδικήσει ότι του αρέσει και ότι δε του αρέσει (με το δικό του ασυνείδητο τρόπο).

Καταλαβαίνω πως ίσως σας ζορίζει το γεγονός πως κάποιες τιμωρίες είναι αναπόφευκτες και έτσι έχετε τον "άχαρο" ρόλο και να βάλετε όρια σε κάποιες συμπεριφορές και στη συνέχεια να μείνετε συνεπείς και να μην αντιδράτε στον τρόπο αντίδρασης του γιου σας (τις απειλές). Είναι λογικό να σας δυσκολεύει το τελευταίο. Είναι σημαντικό που παρότι μοιάζει αυτό να ισχύει, εσείς συνεχίζετε να είστε σταθερή και να μην υποχωρείτε στα σχόλια του γιου σας π.χ ότι θα λιποθυμήσει.

Από την άλλη, βέβαια, χρειάζεται παράλληλα να ενθαρρύνετε τις συμπεριφορές που σας αρέσουν. Για παράδειγμα, είναι προτιμότερο να εντοπίζετε καθημερινά τις φορές που ο γιος σας παίζει ήρεμα και δεν πετάει τα παιχνίδια του και τις στιγμές που συμβαίνει αυτό, να τον επιβραβεύετε. Ακόμη, μπορείτε να φτιάξετε όλοι μαζί- και εσείς, και ο σύζυγος σας, και η κόρη σας- κάποιους κανόνες για το σπίτι, όπου θα γράψετε σε χαρτόνι τι να περιμένετε ο ένας από τον άλλο και να συμφωνήσετε πως αν οι κανόνες αυτοί τηρηθούν για ένα αριθμό ημερών θα πάτε εκδρομή ή θα κάνετε κάτι όλοι μαζί που να θέλετε (Εκεί μπορείτε να θέσετε πως δεν πετάμε τα πράγματα μας στους άλλους, Λέμε μπράβο στις ζωγραφιές του άλλου κ.α). Μπορείτε να χωρίσετε το χαρτόνι στα 4 και να βάλετε τις φωτογραφίες σας, να γράψετε τους κανόνες για τον καθένα και να βάλετε ένα συν κάθε φορά που κάποιος πετυχαίνει κάτι (μπορείτε να βάλετε τη Μαρία να βάλει συν στο μικρό σας και ανάποδα ώστε τα παιδιά να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους). Έτσι, θα βοηθήσετε το παιδί να καταλάβει πιο συγκεκριμένα τι περιμένετε από εκείνον και επίσης, θα νιώσει πως είστε μια ομάδα που συνεργάζεται. Γενικά, βρείτε τον δικό σας τρόπο να το εφαρμόσετε.

Βέβαια, αυτό που πιστεύω πως είναι το πιο σημαντικό είναι πέρα από την παρατήρηση των αλλαγών στη συμπεριφορά του γιου σας που ήδη έχετε καταφέρει, να κατανοήσετε τον λόγο ύπαρξης αυτών. Λέτε πως η έναρξη αυτών είναι πριν 2 μήνες και δεν μπορείτε να εντοπίσετε κάποια αλλαγή. Αναρωτιέμαι αν ψάχνετε κάποια μεγάλη αλλαγή, π.χ ένα συγκεκριμένο σημαντικό γεγονός. Το παιδί ωστόσο μπορεί να έχει επηρεαστεί από κάτι που για μας θα έμοιαζε μικρό. Διερευνήστε το παραπάνω. Αν πηγαίνει προνήπιο, ρωτήστε αν συνέβη κάτι εκεί ή αν εκδηλώνει αντίστοιχες συμπεριφορές και σε αυτό το περιβάλλον. Ακόμη, καταγράψτε για ένα μικρό διάστημα το πότε συγκεκριμένα εμφανίζονται οι "ανεπιθύμητες" συμπεριφορές. Δηλαδή, σημειώστε τις συνθήκες που προηγήθηκαν, τι συμπεριφορά είχε και τι έγινε μετά. Έτσι, θα προσεγγίσετε καλύτερα την εικόνα της κατάστασης, ίσως βρείτε κάποια κοινά στις συνθήκες που προηγήθηκαν (κάτι που μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε τι ανάγκη έχει το παιδί σας εκείνη την ώρα) ή τις συνθήκες που ακολουθούν (κάτι που μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε το όφελος που έχει αυτή η συμπεριφορά του). Για παράδειγμα, αν το παιδί εκδηλώνει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, όταν είναι μόνο του μπορεί να σημαίνει πως το παιδί ίσως χρειάζεται περισσότερο στοργή από εσάς. Αν αυτό που ακολουθεί μια συμπεριφορά είναι να "τιμωρείτε" μαζί με τον σύζυγο σας τη συμπεριφορά του, ίσως το παιδί σε ένα ασυνείδητο επίπεδο "κερδίζει" την προσοχή σας και τη συνεργασία- ένωση των γονιών του. Αν κατανοήσετε τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει, μπορείτε να ικανοποιήσετε τις ανάγκες του παιδιού σας με άλλους τρόπους (π.χ με το να μιλάτε περισσότερο μαζί του, να παίζετε, να του δίνετε πρωτοβουλία ανάλογα) με αποτέλεσμα οι ανεπιθύμητες συμπεριφορές να χάσουν τη σημασία τους.

Τέλος, μου μοιάζει πως δεν πρόκειται για κάποια αναπτυξιακή διαταραχή, καθώς μου είπατε πως οι αλλαγές προκύπτουν το τελευταίο διάστημα. Οπότε, μου μοιάζει πως είναι κάτι που ίσως με κατάλληλη αλλαγή εκ μέρους να βελτιωθεί. Αν όμως αυτό δεν συμβαίνει και το παιδί και σαν μωρό ήταν ανήσυχο, πιο μικρό ήταν κλειστό ή επιθετικό (χωρίς να μοιράζεται) ή από την άλλη οι δυσκολίες συνεχίσουν, είναι καλύτερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό που να εργάζεται στην περιοχή σας.

Με ένα μήνυμα δεν μπορεί κανείς να έχει ολοκληρωμένη εικόνα, πόσο μάλλον

για ένα παιδί. Ωστόσο, ελπίζω να σας ταιριάζει ο τρόπος που προσέγγισα την κατάσταση και να πήρατε ιδέες για το τι να κάνετε.

Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία.

[Macorina]

Καλημέρα και Καλή εβδομάδα!

Μου λέτε πως ο γιος σας έχει άψογη επικοινωνία και είναι κοινωνικός. Αυτόματα, με κάνετε να αποκλείσω κάποιες υποθέσεις σχετικά με δυσκολίες στην ανάπτυξη του. Επίσης, μου λέτε πως επαναλαμβάνει λέξεις και περιμένει κατά κάποιο τρόπο τη δική σας επιβεβαίωση- σαν να το χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει κατά κάποιο τρόπο με το περιβάλλον του. Έτσι, δεν μου φαίνεται κάτι ανησυχητικό.

Ωστόσο, αν δείτε πως αυτό είναι κάτι που επιμένει για κάποιους μήνες ακόμη, είναι καλύτερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό- αν ο λόγος του είναι το μοναδικό σημείο που παρατηρείται κάποια διαφοροποίηση από τα άλλα παιδιά, ο αρμόδιος ειδικός είναι ο λογοθεραπευτής- εκείνος μετά από 1-2 επισκέψεις μπορεί να σας πει και αν είναι κάτι φυσιολογικό και τι μπορείτε να κάνετε-. Αν ωστόσο, υπάρχει επανάληψη και σε κάποιες κινήσεις, ή στην τροφή του (π.χ τρώει συγκεκριμένα φαγητά και αρνείται έντονα να φάει άλλα) ή στον τρόπο παιχνιδιού του (π.χ βάζει στη σειρά τα παιχνίδια, "κολλάει" με συγκεκριμένα παιχνίδια, δεν αλληλεπιδρά με τα άλλα παιδιά ή μαζί σας στο παιχνίδι), τότε απευθυνθείτε σε αναπτυξιολόγο ή παιδοψυχίατρο. Αυτά σας τα λέω, γιατί για να αποφασίσουμε πράγματι αν κάτι είναι φυσιολογικό ή δεν είναι, χρειάζεται να έχουμε πραγματική εικόνα του παιδιού.

Πάντως, σας τονίζω ότι, όπως σας είπα και στην αρχή, με όσα μου λέτε, υποθέτω πως η ανάπτυξη του γιου σας εξελίσσεται στα φυσιολογικά πλαίσια σε αυτή τη φάση (ίσως να καθυστέρησε κάπως να μιλήσει και έτσι να μην έχει κατακτήσει τα αναμενόμενα ορόσημα ομιλίας για την ηλικία του- η κοινωνικότητα όμως που μου αναφέρατε αντισταθμίζει αυτή τη καθυστέρηση).

Καλή συνέχεια!

Σας ευχαριστώ πολύ

θα το παρατηρήσω λίγο ακόμα

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Σας ευχαριστώ πολύ κύρια Χατζημανωλη.

Η αλήθεια είναι πως νιώθω και γω πως χρειάζομαι στήριξη και συμπαράσταση. Έχω εναν υπέροχο άντρα ο οποίος με ακούει, μου στέκεται και με αγαπάει πολύ. Όταν με δάκρυα του έλεγα αυτά που αισθάνομαι μέχρι που μου είπε να παραιτηθω. Ξέρω πως μέσα του δεν το ήθελε γιατί οικονομικά δεν μπορούμε να ανταπεξελθουμε με εναν μισθο- βλέπετε δέχτηκε μείωση 40 % στο μισθό του- όμως βλέποντας με να υποφέρω μου το είπε. Ξέρει βέβαια πως δεν θα το εκανα μιας και θέλουμε να αποκτήσουμε και δεύτερο παιδάκι και θέλω τα ένσημα και όλα τα σχετικα για να μπορω να πάρω παλι το επίδομα το εξάμηνο κτλ. Όμως και μονο που μου το είπε ένιωσα ομορφα. Έχω την στήριξη και την αγάπη του δεν είμαι μονη...

Νιώθω τύψεις όπως ειπατε.... Ναι είναι αλήθεια γιατί κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν την ζωή τους για τον γιο μου και ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!

Ίσως ειναι αλήθεια αυτό που λέτε, μπορεί όταν ζήσω την κατασταση να είναι καλυτερα απο όσο την φαντάζομαι. Όμως η κούραση ,η αϋπνία και η άρνηση της νεας καταστασης που καλούμε να αντιμετωπισω με κανουν να έχω μπροστά μου ενα βουνό. Έχετε δίκιο κ. Χατζημανωλη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ και θα πρεπει να παλεψω με όλα αυτά που νιώθω και με όλα αυτα που πρεπει.

Είναι υπέροχο το έργο που κάνετε- ειδικα στην εποχή μας που δεν χαριζεται τίποτα- ποσο μάλλον αυτό που κάνετε εσείς.. Εμεινα έκπληκτη όταν σας ανακάλυψα..

Σας ευχαριστώ, μακάρι να είχα την τύχη να σας γνωρίσω απο κοντα....

 

Καλησπέρα.

Χαίρομαι για τη συζήτηση και το "μοίρασμα" που έγινε ανάμεσα σε σας και το σύζυγο σας. Είναι θετικό να νιώθετε πως δεν είστε μόνη, γιατί σίγουρα δεν είστε.

Είναι πολύ φυσικό, όταν είμαστε κουρασμένοι, θέλουμε μια ανάπαυση και καλούμαστε να συνεχίσουμε και μάλιστα να συνεχίσουμε σε νέες βάσεις (έχοντας πλέον ένα καινούργιο ρόλο: εσείς τον ρόλο της μητέρας) να μας μοιάζουν τα πράγματα βουνό. Σιγά σιγά, όμως, καθώς προχωρούμε προς το βουνό, διαπιστώνουμε ότι το βουνό γίνεται όλο και χαμηλότερο. Ελπίζω, πράγματι, να συμβεί αυτό σε σας.

Καταλαβαίνω πως θα θέλατε κι άλλο χρόνο με το μωρό σας. Καταλαβαίνω, ακόμη, πως η δουλειά σας αποτελεί το μέσο για να πετύχετε κάποια πράγματα- τα οποία πράγματα αφορούν εξ ολοκλήρου εσάς και την οικογένεια σας-. Οπότε, κάτω από αυτό το πρίσμα η δουλειά σας δεν σας απομακρύνει από την οικογένεια σας. Ταιριάζει με τον στόχο σας: να κάνετε κι άλλο παιδάκι, να συνεισφέρετε στην οικογένεια και να προσφέρετε ότι καλύτερο στο μωρό σας. Οπότε, εύχομαι σταδιακά οι τύψεις να υποχωρήσουν.

Σας ευχαριστώ για τα λόγια σας και τη στάση σας. Για μένα, είναι αξιέπαινο όταν οι άνθρωποι παίρνουν το θάρρος να στρέψουν το φακό μέσα τους και να εμβαθύνουν στο πώς να βελτιώσουν τη ζωή τους. Ανήκετε και εσείς σε αυτή την κατηγορία. Εγώ και κάθε εθελοντής, σε αυτό το forum, είμαστε απλά "βοηθητικοί"- "συμμέτοχοι"- η ουσιαστική δουλειά γίνεται από όλους εσάς.

Καλή συνέχεια!

[Ολυμπία_]

Κ.Χατζημανωλη ευχαριστω θερμα για την απαντηση σας.

Εκτιμω πολυ την βοηθεια που προσφερετε σε αυτο το φορουμ.

Οσον αφορα τον Μανο, απο το προνηπιο μου λενε οτι ειναι απο τα πιο υπακουα παιδια ,τακτικος και με μεγαλη συμμετοχη σε ολες τις δραστηριοτητες και συζητησεις.Ειναι αγαπητος απο ολους αλλα υπαρχει και ενα παιδακι απο αλλη χωρα ,το οποιο απο οτι καταλαβαινω ειναι επιθετικο και δεν μιλαει ελληνικα. Ο Μανος μας λεει συχνα οτι πχ θα καλεσει ολα τα παιδακια στο παρτυ του εκτος απο αυτο τα αγορακι που δεν μιλαει ελληνικα και δερνει τα αλλα παιδια και γενικα μιλαει σχετικα αρνητικα γι' αυτο το αγορακι

Αυτο ειναι το μονο που ισως τον ενοχλει στο σχολειο του.

Θα παρακολουθησω πιο προσεκτικα την συμπεριφορα του,μηπως καταλαβω τις συνθηκες που τις δημιουργουν, οπως με συμβουλευετε.

Γενικα παντως απο μωρο ειναι πολυ κοινωνικο , ομιλητικο και ευγενικο παιδι και γι'αυτο με ξενιζει η συμπεριφορα που εμφανιζει τωρα τελευταια.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Κ.Χατζημανωλη ευχαριστω θερμα για την απαντηση σας.

Εκτιμω πολυ την βοηθεια που προσφερετε σε αυτο το φορουμ.

Οσον αφορα τον Μανο, απο το προνηπιο μου λενε οτι ειναι απο τα πιο υπακουα παιδια ,τακτικος και με μεγαλη συμμετοχη σε ολες τις δραστηριοτητες και συζητησεις.Ειναι αγαπητος απο ολους αλλα υπαρχει και ενα παιδακι απο αλλη χωρα ,το οποιο απο οτι καταλαβαινω ειναι επιθετικο και δεν μιλαει ελληνικα. Ο Μανος μας λεει συχνα οτι πχ θα καλεσει ολα τα παιδακια στο παρτυ του εκτος απο αυτο τα αγορακι που δεν μιλαει ελληνικα και δερνει τα αλλα παιδια και γενικα μιλαει σχετικα αρνητικα γι' αυτο το αγορακι

Αυτο ειναι το μονο που ισως τον ενοχλει στο σχολειο του.

Θα παρακολουθησω πιο προσεκτικα την συμπεριφορα του,μηπως καταλαβω τις συνθηκες που τις δημιουργουν, οπως με συμβουλευετε.

Γενικα παντως απο μωρο ειναι πολυ κοινωνικο , ομιλητικο και ευγενικο παιδι και γι'αυτο με ξενιζει η συμπεριφορα που εμφανιζει τωρα τελευταια.

 

Είναι λογικό να σας ξενίζει. Ίσως, αυτό που μου λέτε με το άλλο παιδάκι να δίνει μια εξήγηση. Συζητήστε και με την νηπιαγωγό του παιδιού για να συλλέξετε περισσότερες πληροφορίες.

Ελπίζω να βρείτε νόημα στην όλη συμπεριφορά του Μάνου και την όλη κατάσταση, όπως και να βρείτε το δικό σας τρόπο διαχείρισης. Αν χρειαστείτε κάτι περισσότερο, θα εξακολουθώ να βρίσκομαι στη διάθεση σας σε αυτό το forum.

Καλό σας βράδυ!

[nitsa_ge]

Kαλησπέρα σας.

Έχω ένα κοριτσάκι 20 μηνών και μόλις μπήκα στον 8ο μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου.

Έχω προετοιμάσει σχετικά την κόρη μου για την άφιξη του νέου μέλους, λέγοντάς της πως σε λίγο καιρό θα πάμε στον γιατρό να βγάλει το μωράκι από την κοιλίτσα μου, οτι στην αρχή θα είναι μικρούλι και θα κλαίει ή θα θέλει να κοιμάται αλλά θα του δίνουμε γαλατάκι να μεγαλώσει γρήγορα για να παίζουνε.

Κάτι φαίνεται να έχει καταλάβει, όσο φαντάζομαι είναι εφικτό...

Το πρόβλημά μου είναι στο πώς θα την προετοιμάσω για την απουσία μου τις ημέρες που θα είμαι στο μαιευτήριο.

Επειδή εργάζομαι (και θα εργάζομαι μέχρι τέλος - είμαι ελ.επαγγελματίας και δεν έχω άδεια τοκετού), την κρατάει αρκετές ώρες της ημέρας η γιαγιά της με την οποία τα πάνε τέλεια και είναι πολύ αγαπημένες. Όμως αργά το απόγευμα ξέρει πως πάντα γυρνάω και με περιμένει πώς και πώς. Το βράδυ δεν έχει μάθει να μένει σε παππουδογιαγιάδες και με ζητάει επίμονα. Μια-δυο φορές σε όλους αυτούς τους μήνες που χρειάστηκε να κοιμηθεί βράδυ στους παππούδες ξυπνούσε ανήσυχη και με ζητούσε με σπαρακτικά κλάματα. Δεν κατάφερνε ούτε η γιαγιά να την ηρεμήσει.

Σκέφτομαι πως πρέπει να την προετοιμάσω για την απουσία μου. Αλλά μήπως δεν πρέπει να το συνδέσω με το μωρό για να μην το αντιπαθήσει;

Σκέφτηκα δηλαδή να της πω οτι όταν θα πάω στο γιατρό θα χρειαστεί να λείψω και να κοιμηθώ 2-3 βράδια στο νοσοκομείο για να δει την κοιλίτσα μου. Και οτι αυτή θα κοιμηθεί με τη γιαγιά που την αγαπάει πολύ και θα κάνουν πολλές αγκαλιές κλπ κλπ.

Αλλά μήπως δεν πρέπει να πω τίποτα για μωρό, κοιλίτσες κλπ για να μην αντιπαθήσει το αδερφάκι της, οτι εξαιτίας του την άφησα;

Και πότε πρέπει να αρχίσω να την προετοιμάζω; Πόσο νωρίτερα;

Και κάτι ακόμα; Να έρχεται στο μαιευτήριο να με βλέπει; Ή θα είναι χειρότερα να με αποχωρίζεται ξανά και ξανά;

Πρέπει να σας πω οτι και τα πρωινά που φεύγω για τη δουλειά με αποχωρίζεται με κλάματα. Πάντα τη φιλάω και τη χαιρετάω και της εξηγώ, δε φεύγω ποτέ κρυφά κλπ, αλλά πάντα κλαίει σπαρακτικά στην πόρτα (η αλήθεια είναι οτι δουλεύω και πολλές ώρες). Μετά βέβαια περνάνε πολύ όμορφα με τη γιαγιά και όταν επιστρέφω σπίτι τη βρίσκω χαμογελαστη και χαρούμενη και τρέχει στην αγκαλιά μου.

 

Ευχαριστώ πολύ.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Kαλησπέρα σας.

Έχω ένα κοριτσάκι 20 μηνών και μόλις μπήκα στον 8ο μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου.

Έχω προετοιμάσει σχετικά την κόρη μου για την άφιξη του νέου μέλους, λέγοντάς της πως σε λίγο καιρό θα πάμε στον γιατρό να βγάλει το μωράκι από την κοιλίτσα μου, οτι στην αρχή θα είναι μικρούλι και θα κλαίει ή θα θέλει να κοιμάται αλλά θα του δίνουμε γαλατάκι να μεγαλώσει γρήγορα για να παίζουνε.

Κάτι φαίνεται να έχει καταλάβει, όσο φαντάζομαι είναι εφικτό...

Το πρόβλημά μου είναι στο πώς θα την προετοιμάσω για την απουσία μου τις ημέρες που θα είμαι στο μαιευτήριο.

Επειδή εργάζομαι (και θα εργάζομαι μέχρι τέλος - είμαι ελ.επαγγελματίας και δεν έχω άδεια τοκετού), την κρατάει αρκετές ώρες της ημέρας η γιαγιά της με την οποία τα πάνε τέλεια και είναι πολύ αγαπημένες. Όμως αργά το απόγευμα ξέρει πως πάντα γυρνάω και με περιμένει πώς και πώς. Το βράδυ δεν έχει μάθει να μένει σε παππουδογιαγιάδες και με ζητάει επίμονα. Μια-δυο φορές σε όλους αυτούς τους μήνες που χρειάστηκε να κοιμηθεί βράδυ στους παππούδες ξυπνούσε ανήσυχη και με ζητούσε με σπαρακτικά κλάματα. Δεν κατάφερνε ούτε η γιαγιά να την ηρεμήσει.

Σκέφτομαι πως πρέπει να την προετοιμάσω για την απουσία μου. Αλλά μήπως δεν πρέπει να το συνδέσω με το μωρό για να μην το αντιπαθήσει;

Σκέφτηκα δηλαδή να της πω οτι όταν θα πάω στο γιατρό θα χρειαστεί να λείψω και να κοιμηθώ 2-3 βράδια στο νοσοκομείο για να δει την κοιλίτσα μου. Και οτι αυτή θα κοιμηθεί με τη γιαγιά που την αγαπάει πολύ και θα κάνουν πολλές αγκαλιές κλπ κλπ.

Αλλά μήπως δεν πρέπει να πω τίποτα για μωρό, κοιλίτσες κλπ για να μην αντιπαθήσει το αδερφάκι της, οτι εξαιτίας του την άφησα;

Και πότε πρέπει να αρχίσω να την προετοιμάζω; Πόσο νωρίτερα;

Και κάτι ακόμα; Να έρχεται στο μαιευτήριο να με βλέπει; Ή θα είναι χειρότερα να με αποχωρίζεται ξανά και ξανά;

Πρέπει να σας πω οτι και τα πρωινά που φεύγω για τη δουλειά με αποχωρίζεται με κλάματα. Πάντα τη φιλάω και τη χαιρετάω και της εξηγώ, δε φεύγω ποτέ κρυφά κλπ, αλλά πάντα κλαίει σπαρακτικά στην πόρτα (η αλήθεια είναι οτι δουλεύω και πολλές ώρες). Μετά βέβαια περνάνε πολύ όμορφα με τη γιαγιά και όταν επιστρέφω σπίτι τη βρίσκω χαμογελαστη και χαρούμενη και τρέχει στην αγκαλιά μου.

 

Ευχαριστώ πολύ.

 

Καλησπέρα, Χρόνια Πολλά και Καλή λευτεριά! Σας εύχομαι τα καλύτερα!

Με συγκινεί ιδιαίτερα ο τρόπος που εκφράσατε τις ανησυχίες, εισπράττω ότι μπαίνετε στη θέση της μικρής σας, προσπαθώντας να κατανοήσετε το πώς νιώθει και πώς εξετάζει τα γεγονότα από τη δική της μεριά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα που χρειάζεται ώστε να βρείτε τον τρόπο να την προετοιμάσετε.

Φυσικά, είναι σημαντικό να την προετοιμάσετε και να της δώσετε το μήνυμα πως δεν την αφήνετε επειδή έτσι το αποφασίσατε και δεν ευθύνεται το μωρό σας. Όμως, το να μην αναφέρετε για την κοιλίτσα, το νοσοκομείο και πως όλα αυτά σχετίζονται μεταξύ τους, όπως και με το αδερφάκι της δεν ξέρω πόσο βοηθητικό είναι- αφού αναπόφευκτα θα το καταλάβει όταν επιστρέψετε στο σπίτι, χωρίς κοιλιά και με το μωρό σας... Επομένως, μπορείτε να της πειτε τι συμβαινει με απλα λογακια, μπορείτε για παράδειγμα να της πειτε τι συνεβη στη δικη της γεννα- να της δειξετε φωτογραφιες της οταν ηταν μωρο, εξηγώντας της πως στην αρχή κάπως έτσι θα είναι και το αδερφάκι της αλλα αργότερα θα μεγαλώσει και θα παίζουνε... Επίσης, για να δεχτεί ακόμη πιο ομαλά τον ερχομο του παιδιού, θα μπορούσατε να της προτείνετε να του αγοράσετε κάτι μαζί που θα το περιμένει στο σπίτι και πως εσείς θα φερετε ένα παιχνίδι γυρνώντας στο σπίτι που θα θέλει η κόρη σας (κατι σαν μικρη ανταλλαγη δώρων). Μπορείτε ακόμη να της πείτε τα θετικά που θα συμβουν στη ζωή σας μετά τη γέννα, όπως το ότι θα έχει ένα μικρό αδερφάκι που θα το φροντίζετε μαζί, ότι θα μπορείτε πιο άνετα να την σηκώνετε αγκαλιά (αφού δεν θα έχετε πια κοιλίτσα) κ.α. Υπάρχουν και παραμύθια- ιστοριούλες που μπορεί να σας βοηθήσουν στην προετοιμασία- εξήγηση. Είμαι σίγουρη πως θα βρειτε και εσείς ιδέες πάνω σε αυτό- εξάλλου, ότι σας είπα είναι περισσότερο προτάσεις και όχι οδηγίες- κανόνες.

Τώρα, αναφέρατε πως δεν ξέρετε πότε να αρχίσετε να την προετοιμάζετε και για το αν θα σας επισκέπτεται στο μαιευτήριο. Το σημαντικό είναι να δείτε το πώς νιώθετε εσείς με αυτά τα ενδεχόμενα: τον χρόνο που θα αρχίσετε την προετοιμασία και τη πιθανότητα να σας επισκεφτεί. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να νιώθετε εσείς πρώτα ήρεμη. Αν δεν γίνει αυτό, οτι και να δοκιμασετε δεν ξερω ποσο αποτελεσματικό θα είναι. Εξάλλου, εσείς την ξέρετε καλύτερα. Πιστεύω λοιπόν πως χρειάζεται να εξετάσετε τις επιλογές σας- δηλαδή αφού θα ξέρει ότι θα είστε στο νοσοκομείο, θα ξέρει πως εκείνη δεν θα μένει μαζί σας για δυο- τρεις μέρες, θα την έχετε ενημερώσει πως μπορεί να έρθει να σας δει για κάποιες ώρες, πώς πιστεύετε πως θα νιώσει συνεχή αποχωρισμό; Από την άλλη αν δεν σας δει καθόλου, πώς πιστεύετε πως θα νιώθει γνωρίζοντας ότι είστε στο νοσοκομείο; Είναι πιθανόν να ξεχαστεί τελείως ή ίσως έχει ακόμη ερωτήματα για το πότε θα σας δει, πως είστε, τι κάνετε κτλ;

Εσείς τι θα θέλατε να γίνει; Δεν θέλω να σας κατευθύνω, γιατί δεν μπορώ να σας πω με ασφάλεια τι να κάνετε δεδομένου πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος και δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα του τρόπου αντίδρασης της κόρης σας. Επομένως, καλύτερα να εξετάσετε τις επιλογές σας και να διαλέξετε αυτή που θεωρείτε εσείς κατάλληλη για εσάς, τη μικρή σας και την οικογένεια σας. Εξάλλου, σημασία δεν έχει τόσο τι θα κάνετε όσο το πώς θα το κάνετε.

Τώρα, για το χρόνο που θα ξεκινήσετε την προετοιμασία δεδομένου ότι είναι πολύ μικρή χρειάζεται συνεχή υπενθύμιση και εξήγηση του τι συμβαίνει και τι θα συμβεί αλλά με ευχάριστο και ήρεμο τρόπο- να μειωθεί ο βαθμός που θα το βιώσει ως απειλή.

Αυτή τη στιγμή έχω την αίσθηση πως στην πράξη τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα από όσο νιώθετε. Ελπίζω η αίσθηση μου να επιβεβαιωθεί.

 

Καλή δύναμη και σας εύχομαι ότι καλύτερο για σας και τα μωρά σας!

[EVIL]

Καλησπέρα σας και καλό μήνα κυρία Χατζημανώλη.

Θα ήθελα τη συμβουλή σας σχετικά με ένα θέμα υγείας που αντιμετωπίζει ο γιος μου.

Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και πρόσφατα απέκτησα έναν ακόμη γιο που τώρα είναι 45 ημερών. Ο μεγάλος μου λοιπόν γεννήθηκε με υποπλαστικές φάλαγγες στο αριστερό του χεράκι τα τρία δαχτυλάκια του, για να σας δώσω να καταλάβετε (δείχτης, μέσος και παράμεσος) είναι κοντύτερα και δεν έχουν από τη μέση και κάτω ούτε κοκαλάκια ούτε νυχάκια. Ήταν κάτι που φυσικά δεν φάνηκε στην β επιπέδου ούτε σε κανέναν άλλον υπέρηχο, όχι πως θα άλλαζε κάτι απλά θα ήμουν προετοιμασμένη γιαυτό που θα αντίκριζα. Αρχικά κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι του το προκάλεσα εγώ, νομίζω πως πέρασα και επιλόχεια κατάθλιψη. Έπειτα επισκεφτήκαμε ειδικό ορθοπεδικό και μετά από μια σειρά εξετάσεων

Ευτυχώς μας διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημά του δεν συνδέεται με τίποτα παθολογικό ή με κάποιο σύνδρομο. Θα χρειαστούν κάποια χειρουργεία σε έναν χρόνο για να γίνει μερικώς αποκατάσταση και πολύ αργότερα θα γίνει επιμήκυνση. Το παιδί ευτυχώς το χρησιμοποιεί πολύ καλά το χέρι του,το έχουμε δουλέψει πολύ μαζί στο σπίτι για να μην αδρανήσει, πιάνει δηλαδή κανονικά όπως σαν να είχε πιο μακριά δαχτυλάκια.

Ο προβληματισμός μου είναι για το τί θα πρέπει να πω στον μικρό όταν θα αρχίσει να ρωτάει καθώς και τι να του πω να απαντάει ο ίδιος όταν θα τον ρωτάνε τα άλλα παιδάκια, γιατί καλώς ή κακώς τα παιδάκια μεταξύ τους είναι πολύ σκληρά. Ήδη κάποια παιδάκια που πήγαν να τον πιάσουν απο το χεράκι το κοίταξαν κάπως και τον άφησαν. Ο γιος μου είναι γενικά ένα πολύ χαρούμενο παιδί με πολύ αυτοπεποίθηση και δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Θέλω να έχει το θάρρος να απαντάει και όχι να πληγώνεται.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[nitsa_ge]

κα. Χατζημανώλη,

 

σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και τα καλά σας λόγια.

Μου δωσατε αρκετές ιδέες και ήδη ξεκίνησα να της δείχνω φωτογραφίες δικές της όταν ήταν μωρό κλπ. Σκέφτομαι να φτιάξω και μια μικρή ιστορία με ζωγραφιές που να εξηγεί τι πρόκειται να γίνει.

 

Όσο για τις μέρες απουσίας μου μάλλον θα το δω στην πράξη λοιπόν. Θα φροντίσουμε να γεμίσουμε τις μέρες της με παιχνίδι, βόλτες και δραστηριότητες και αν είναι ήρεμη και έχει ξεχαστεί δε θα την αναστατώσω. Αν με ζητάει (που το θεωρώ πιθανότερο) θα τη φέρουν να με επισκεφθεί.

 

Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι για το χρόνο σας.