Εμπειρίες θηλασμου μετά το χρόνο....!!!

[Macorina]

Συμφωνω απολυτα. Οταν ενα αρκετα μεγαλο παιδακι δεν εχει καταφερει να βρει τον τροπο να αποκοιμιεται μονο του, καποιος πρεπει να του το δειξει. Και σιγουρα ο θηλασμος δεν συνεπαγεται κακο υπνο. Ειναι απλα κακη συνηθεια, που οπως ολες χρειαζεται βοηθεια για να κοπει. Να το βοηθησουμε εμεις να νιωσει ασφαλεια και οτι μπορει να το κανει μονο του. Αυτο μπορει να περιλαμβανει κλαμα, οπως και διαφορα αλλα "μαθηματα" συμπεριφορας, μπορει να περιλαμβανουν κλαμα. Γιατι απλα τα μωρα δεν εχουν αλλο τροπο να εκφρασουν την επιμονη τους στη αποκτηθεισα συνηθεια. δεν μιλαω ποτε για νεογεννητα ουτε για μωρα μεχρι το ετος, που ακομα επηρεαζονται κι απο αλλους παραγοντες που δεν ειμαστε σε θεση να προβλεψουμε.

[Nina-Nana]

Νομίζω δεν χρειάζονται απόλυτες εκφράσεις "πρέπει" κτλ. Το κάθε τι που συμβαίνει σε ενα σπίτι ειναι προσαρμοσμένο στο τι ταιριάζει στο δίδυμο μαμα-παιδι.

Πιστεύω οτι δε χρειάζεται μια μαμα να αγχωθει σημαντικά με το ποτε θα κοιμάται μόνο του ενα παιδι. Προσωπικα απο πολυ νωρίς απέρριψα τη θεωρία του συνεχούς ύπνου ως κάτι φυσιολογικο ή μη φυσιολογικο. Ο κάθε ανθρώπος ειναι διαφορετικός, το ιδιο και το παιδι του.

Όταν ενα παιδι ειναι έτοιμο να κάνει κάτι οσο και να χτυπιομαστε οι γονεις θα το κάνει!

 

 

 

"Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε τους γονείς ότι, από την ώρα που κάνουν ένα παιδί, δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή στην πρότερη “ευεξία” του συνεχόμενου, οκτάωρου ύπνου σχεδόν ποτέ, τουλάχιστον για τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας."

http://pediatros-thes.gr/for-parents/ύπνος/εκπαίδευση-των-βρεφών-στον-ύπνο/

 

Δυστυχώς, μετα απο πολυετή εμπειρία στο να "κοιμιζω" ή να βάζω για ύπνο παιδια διαφόρων ηλικιών και να είμαι μαζι τους το βραδυ, διαπίστωσα οτι μετα τα 6 τους χρόνια κοιμούνται "σερί" οπως το θα θέλαμε.

[Macorina]

Νομίζω δεν χρειάζονται απόλυτες εκφράσεις "πρέπει" κτλ. Το κάθε τι που συμβαίνει σε ενα σπίτι ειναι προσαρμοσμένο στο τι ταιριάζει στο δίδυμο μαμα-παιδι.

Πιστεύω οτι δε χρειάζεται μια μαμα να αγχωθει σημαντικά με το ποτε θα κοιμάται μόνο του ενα παιδι. Προσωπικα απο πολυ νωρίς απέρριψα τη θεωρία του συνεχούς ύπνου ως κάτι φυσιολογικο ή μη φυσιολογικο. Ο κάθε ανθρώπος ειναι διαφορετικός, το ιδιο και το παιδι του.

Όταν ενα παιδι ειναι έτοιμο να κάνει κάτι οσο και να χτυπιομαστε οι γονεις θα το κάνει!

 

 

 

"Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε τους γονείς ότι, από την ώρα που κάνουν ένα παιδί, δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή στην πρότερη “ευεξία” του συνεχόμενου, οκτάωρου ύπνου σχεδόν ποτέ, τουλάχιστον για τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας."

http://pediatros-thes.gr/for-parents/ύπνος/εκπαίδευση-των-βρεφών-στον-ύπνο/

 

Δυστυχώς, μετα απο πολυετή εμπειρία στο να "κοιμιζω" ή να βάζω για ύπνο παιδια διαφόρων ηλικιών και να είμαι μαζι τους το βραδυ, διαπίστωσα οτι μετα τα 6 τους χρόνια κοιμούνται "σερί" οπως το θα θέλαμε.

 

Συμφωνώ, ότι η λέξη "πρέπει" είναι απόλυτη, και δεν είναι σωστή, όταν μιλάμε για διαφορετικά άτομα και διαφορετικούς συνδυασμούς παιδιών-μαμάδων.

Παρ'όλα αυτά, μου φαίνεται υπερβολικό διάστημα τα 6 χρόνια για να κοιμηθεί ένα παιδί (και συνεπώς οι γονείς του). Και τι γίνεται σ'αυτό το διάστημα με την ξεκούραση και την ανάπτυξή του; Δεν έχει ανάγκη να κοιμηθεί συνεχόμενα;

Και μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι σημαντική η αϋπνία, εξάντληση, και διάλυση που βιώνει η οικογένεια, όταν οι γονείς κοιμούνται με βάρδιες, ή δεν κοιμούνται καθόλου; Γιατί όταν συμβαίνει αυτό συνήθως δεν αγχωνόμαστε, αλλά κάποιες πέφτουμε και κάτω από την αϋπνία. Δηλαδή όταν γινόμαστε γονείς, ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκες;

Γενικά πιστεύω (και είναι μόνο η άποψή μου, που προέρχεται μόνο από την εμπειρία από το δικό μου παιδί και παιδιών του περίγυρού μου) ότι μπορεί ένα παιδί να είναι έτοιμο να κοιμηθεί μόνο του, αλλά να μη το κάνει γιατί έχει συνηθίσει διαφορετικά.

[Dolorita]

Συμφωνώ, ότι η λέξη "πρέπει" είναι απόλυτη, και δεν είναι σωστή, όταν μιλάμε για διαφορετικά άτομα και διαφορετικούς συνδυασμούς παιδιών-μαμάδων.

Παρ'όλα αυτά, μου φαίνεται υπερβολικό διάστημα τα 6 χρόνια για να κοιμηθεί ένα παιδί (και συνεπώς οι γονείς του). Και τι γίνεται σ'αυτό το διάστημα με την ξεκούραση και την ανάπτυξή του; Δεν έχει ανάγκη να κοιμηθεί συνεχόμενα;

Και μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι σημαντική η αϋπνία, εξάντληση, και διάλυση που βιώνει η οικογένεια, όταν οι γονείς κοιμούνται με βάρδιες, ή δεν κοιμούνται καθόλου; Γιατί όταν συμβαίνει αυτό συνήθως δεν αγχωνόμαστε, αλλά κάποιες πέφτουμε και κάτω από την αϋπνία. Δηλαδή όταν γινόμαστε γονείς, ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκες;

Γενικά πιστεύω (και είναι μόνο η άποψή μου, που προέρχεται μόνο από την εμπειρία από το δικό μου παιδί και παιδιών του περίγυρού μου) ότι μπορεί ένα παιδί να είναι έτοιμο να κοιμηθεί μόνο του, αλλά να μη το κάνει γιατί έχει συνηθίσει διαφορετικά.

 

Δεν το θεωρώ καθόλου υπερβολικό και θα σου πω γιατί. Σχεδόν όσα παιδάκια ξέρω, και μιλάω για μεγαλύτερα παιδάκια, άνω των δύο ετών, θα ξυπνήσουν για νερό, για κατούρημα, γιατί φοβήθηκαν, γιατί ζεστάθηκαν, γιατί κρύωσαν, γιατί έχουν υπερένταση, γιατί, γιατί, γιατί, και σε όλα αυτά θα ψάξουν να βρουν τη μαμά. Το μόνο ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις για μένα είναι το πως θα αντιμετωπίσεις το ξύπνημα και το πόσο γρήγορα θα ξανακοιμηθεί. Π.χ. η κόρη μου κοιμάται 11-12 ώρες το βράδυ. Στο διάστημα αυτό θα θηλάσει 1-2 φορές για 5 λεπτά και θα ζητήσει 1-2 φορές νερό. Επειδή κοιμάται δίπλα μου, στην κούνια της μεν, αλλά χωρίς κάγκελο κολλημένη στο κρεβάτι και τα ξυπνήματα της με απασχολούν για 5 λεπτά το πολύ (κάποια δεν τα αντιλαμβάνομαι καν κιόλας, αναρωτιέμαι θήλασε δε θήλασε), είναι σαν να κοιμάται και να κοιμάμαι συνεχόμενα.

[ntemi]

Συμφωνώ, ότι η λέξη "πρέπει" είναι απόλυτη, και δεν είναι σωστή, όταν μιλάμε για διαφορετικά άτομα και διαφορετικούς συνδυασμούς παιδιών-μαμάδων.

Παρ'όλα αυτά, μου φαίνεται υπερβολικό διάστημα τα 6 χρόνια για να κοιμηθεί ένα παιδί (και συνεπώς οι γονείς του). Και τι γίνεται σ'αυτό το διάστημα με την ξεκούραση και την ανάπτυξή του; Δεν έχει ανάγκη να κοιμηθεί συνεχόμενα;

Και μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι σημαντική η αϋπνία, εξάντληση, και διάλυση που βιώνει η οικογένεια, όταν οι γονείς κοιμούνται με βάρδιες, ή δεν κοιμούνται καθόλου; Γιατί όταν συμβαίνει αυτό συνήθως δεν αγχωνόμαστε, αλλά κάποιες πέφτουμε και κάτω από την αϋπνία. Δηλαδή όταν γινόμαστε γονείς, ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκες;

Γενικά πιστεύω (και είναι μόνο η άποψή μου, που προέρχεται μόνο από την εμπειρία από το δικό μου παιδί και παιδιών του περίγυρού μου) ότι μπορεί ένα παιδί να είναι έτοιμο να κοιμηθεί μόνο του, αλλά να μη το κάνει γιατί έχει συνηθίσει διαφορετικά.

 

 

συμφωνώ

[Macorina]

Δεν το θεωρώ καθόλου υπερβολικό και θα σου πω γιατί. Σχεδόν όσα παιδάκια ξέρω, και μιλάω για μεγαλύτερα παιδάκια, άνω των δύο ετών, θα ξυπνήσουν για νερό, για κατούρημα, γιατί φοβήθηκαν, γιατί ζεστάθηκαν, γιατί κρύωσαν, γιατί έχουν υπερένταση, γιατί, γιατί, γιατί, και σε όλα αυτά θα ψάξουν να βρουν τη μαμά. Το μόνο ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις για μένα είναι το πως θα αντιμετωπίσεις το ξύπνημα και το πόσο γρήγορα θα ξανακοιμηθεί. Π.χ. η κόρη μου κοιμάται 11-12 ώρες το βράδυ. Στο διάστημα αυτό θα θηλάσει 1-2 φορές για 5 λεπτά και θα ζητήσει 1-2 φορές νερό. Επειδή κοιμάται δίπλα μου, στην κούνια της μεν, αλλά χωρίς κάγκελο κολλημένη στο κρεβάτι και τα ξυπνήματα της με απασχολούν για 5 λεπτά το πολύ (κάποια δεν τα αντιλαμβάνομαι καν κιόλας, αναρωτιέμαι θήλασε δε θήλασε), είναι σαν να κοιμάται και να κοιμάμαι συνεχόμενα.

 

Κι αυτή είναι μια υποκειμενική αντιμετώπιση. Εμείς (οικογενειακώς) δεν θέλαμε να κοιμίσουμε το παιδί μας δίπλα μας μετά τους έξι μήνες. Θέλαμε να έχουμε κάποιες στιγμές εντελώς οι δυό μας. Αυτό είναι θέμα επιλογής και απόφαση της κάθε οικογένειας.

Εννοείται πως αν το παιδί ξυπνήσει γιατί θέλει νερό θα σηκωθώ και θα του δώσω, ή αν ξυπνήσει από κάποιον εφιάλτη ή κάτι τέτοιο, εννοείται ότι είμαι εκεί. Το θέμα είναι όταν ξυπνάει απλά από συνήθεια, και δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί, αν δεν θηλάσει ή αν δεν πιεί γάλα από μπουκάλι ή αν δεν το κουνήσεις, και πάει λέγοντας... Αυτή είναι η διαφορά.

Ξυπνούσαμε πάρα πολλές φορές το βράδι και θηλάζαμε και για πολύ καιρό. Το θέμα μου ξεκίνησε όταν άρχισε να ξυπνάει, θήλαζε, δεν ξανακοιμόταν αμέσως, ή σηκωνόταν να παίξει. Ή όταν έπρεπε να θηλάζει για μιάμιση ώρα συνεχόμενα σε ηλικία 13-14 μηνών μέσα στη νύχτα, και μόλις τον ακουμπούσα στο κρεββατάκι να ξυπνάει και πάμε πάλι από την αρχή.

Αυτά δεν είναι όπως αυτό που περιγράφεις, ανεξάρτητα αν κοιμόμαστε μαζί ή όχι.

[Dolorita]

Κι αυτή είναι μια υποκειμενική αντιμετώπιση. Εμείς (οικογενειακώς) δεν θέλαμε να κοιμίσουμε το παιδί μας δίπλα μας μετά τους έξι μήνες. Θέλαμε να έχουμε κάποιες στιγμές εντελώς οι δυό μας. Αυτό είναι θέμα επιλογής και απόφαση της κάθε οικογένειας.

Εννοείται πως αν το παιδί ξυπνήσει γιατί θέλει νερό θα σηκωθώ και θα του δώσω, ή αν ξυπνήσει από κάποιον εφιάλτη ή κάτι τέτοιο, εννοείται ότι είμαι εκεί. Το θέμα είναι όταν ξυπνάει απλά από συνήθεια, και δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί, αν δεν θηλάσει ή αν δεν πιεί γάλα από μπουκάλι ή αν δεν το κουνήσεις, και πάει λέγοντας... Αυτή είναι η διαφορά.

Ξυπνούσαμε πάρα πολλές φορές το βράδι και θηλάζαμε και για πολύ καιρό. Το θέμα μου ξεκίνησε όταν άρχισε να ξυπνάει, θήλαζε, δεν ξανακοιμόταν αμέσως, ή σηκωνόταν να παίξει. Ή όταν έπρεπε να θηλάζει για μιάμιση ώρα συνεχόμενα σε ηλικία 13-14 μηνών μέσα στη νύχτα, και μόλις τον ακουμπούσα στο κρεββατάκι να ξυπνάει και πάμε πάλι από την αρχή.

Αυτά δεν είναι όπως αυτό που περιγράφεις, ανεξάρτητα αν κοιμόμαστε μαζί ή όχι.

 

Σαφώς και είναι θέμα επιλογής. Εγώ πχ δεν είμαι διατεθειμένη να σηκώνομαι ούτε μία φορά, οπότε το να κοιμάται δίπλα μου είναι για μένα η καλύτερη λύση. Το ανάφερα μόνο και μόνο για να τονίσω το ναι μεν ξυπνάει, κάτι που εγώ το θεωρώ φυσιολογικό για την ηλικία αυτή, αλλά τα ξυπνήματα της δε με ενοχλούν αφού κοιμάται αμέσως.

Αυτό που περιγράφεις σαφώς και είναι πολύ κουραστικό και ναι δεν έχει να κάνει ούτε με το αν θηλάζει ούτε με το που κοιμάται. Είναι όμως κάτι που βλέπω πως πολλά μωράκια το κάνουν σε κάποια φάση. Π.χ. σε εμάς το διάστημα 7-10 μηνών ήταν τραγικό στο θέμα του ύπνου. Κλαψουρίσματα, ατελείωτο πιπίλισμα, αγκαλιά όρθια για καμιά ώρα, ξυπνούσε στις 3 και κοιμόταν ξανά μετά από 2 ώρες κτλ. Τελικά έβγαλε τα 4 πρώτα δόντια, μπουσούλησε, σηκώθηκε στα πόδια της και το κυριότερο κατάφερε μόνη της να αποκοιμηθεί, χωρίς να χρειάζεται να θηλάζει ατελείωτα. Που θέλω να καταλήξω, γιατί λόγω της ώρας ίσως τα λέω και μπερδεμένα: ότι το παιδί πέρασε αυτή τη φάση, μετά από αυτήν όμως κατάφερε να κατακτήσει και κάποια πράγματα, ένα από τα οποία ήταν και ο καλύτερος ύπνος.

[Marigoula]

Κορίτσια γεια σας! Η μπουμπού μου κοντεύει 13 μηνών και θηλάζει αρκετές φορές τη μερα αλλά και τη νύχτα. Θηλαζει τώρα περισσότερο τη νύχτα από τότε που ήταν 6 μηνών, γιατι άραγε;;; Φταίνε τα δοντάκια μήπως; Επίσης, είναι τρομερά λιγόφαγη, λίγες κουταλιές από καθε γεύμα και φρουτόκρεμα καθόλου...Της δίνω και στο χερακι διαφορα, της αρέσουν στην αρχή και μετά τα παρατάει και μου τραβάει τη μπλούζα!!!! Γενικά από τότε που χρόνισε με ψάχνει μέσα στο σπιτι μπουσουλώντας για να την παρω να θηλάσει. Στις διακοπες έτρωγε περισσότερο και πιο εύκολα αλλά τώρα πάλι τα ίδια. Πίστευα κι εγώ ότι στο χρόνο θα είχαν αλλάξει λίγο τα πράγματα, βλέπω κι άλλα μωρά που θηλάζουν από γνωστές, έλεγα θα έτρωγε κανονικά γεύματα και θα είχε αραιώσει λίγο τους θηλασμούς να μπορώ να την αφήσω και λίγες ώρες να κάνω κατι μόνη μου. Από βαρος δεν παίρνει πολυ, τώρα ειναι 9.200 και 77 εκ. και το έχω και αυτό έννοια. Α και ο ύπνος...άλλο θέμα και αυτό.. εννοείται έχω γίνει η πιπίλα της ;) και κοιμαται μόνο με θηλασμό και μετά από ώρα...Το καλοκαίρι επειδή το δωματιο της ήταν πολύ ζεστο και για ευκολία δικη μου την είχα στο κρεβάτι μας. Έτσι άρχισε να ξυπνάει πιο συχνά το βράδυ!! Τώρα την έβαλα πάλι στο δικό της, για να δούμε. Χτες ας πούμε σηκώθηκα 4 ή 5 φορές από τις 10 μέχρι τις 07:30. Κατά τα άλλα είναι πολύ χαρούμενη και γελαστή, ζωηρή με ενδιαφερον για τα πάντα γύρω της!! Λίγο ο ύπνος και το φαγητό να φτιάχνανε και κυρίως το φαγητό...Αυτά τα ωραία και από μας..... :)

[Nina-Nana]

Κορίτσια γεια σας! Η μπουμπού μου κοντεύει 13 μηνών και θηλάζει αρκετές φορές τη μερα αλλά και τη νύχτα. Θηλαζει τώρα περισσότερο τη νύχτα από τότε που ήταν 6 μηνών, γιατι άραγε;;; Φταίνε τα δοντάκια μήπως; Επίσης, είναι τρομερά λιγόφαγη, λίγες κουταλιές από καθε γεύμα και φρουτόκρεμα καθόλου...Της δίνω και στο χερακι διαφορα, της αρέσουν στην αρχή και μετά τα παρατάει και μου τραβάει τη μπλούζα!!!! Γενικά από τότε που χρόνισε με ψάχνει μέσα στο σπιτι μπουσουλώντας για να την παρω να θηλάσει. Στις διακοπες έτρωγε περισσότερο και πιο εύκολα αλλά τώρα πάλι τα ίδια. Πίστευα κι εγώ ότι στο χρόνο θα είχαν αλλάξει λίγο τα πράγματα, βλέπω κι άλλα μωρά που θηλάζουν από γνωστές, έλεγα θα έτρωγε κανονικά γεύματα και θα είχε αραιώσει λίγο τους θηλασμούς να μπορώ να την αφήσω και λίγες ώρες να κάνω κατι μόνη μου. Από βαρος δεν παίρνει πολυ, τώρα ειναι 9.200 και 77 εκ. και το έχω και αυτό έννοια. Α και ο ύπνος...άλλο θέμα και αυτό.. εννοείται έχω γίνει η πιπίλα της ;) και κοιμαται μόνο με θηλασμό και μετά από ώρα...Το καλοκαίρι επειδή το δωματιο της ήταν πολύ ζεστο και για ευκολία δικη μου την είχα στο κρεβάτι μας. Έτσι άρχισε να ξυπνάει πιο συχνά το βράδυ!! Τώρα την έβαλα πάλι στο δικό της, για να δούμε. Χτες ας πούμε σηκώθηκα 4 ή 5 φορές από τις 10 μέχρι τις 07:30. Κατά τα άλλα είναι πολύ χαρούμενη και γελαστή, ζωηρή με ενδιαφερον για τα πάντα γύρω της!! Λίγο ο ύπνος και το φαγητό να φτιάχνανε και κυρίως το φαγητό...Αυτά τα ωραία και από μας..... :)

 

 

Μάλλον δόντια! Έχει βγάλει πολλα;

[mami]

Θηλάζουμε κι εμείς αισίως και σκοπός μου είναι να συνεχίσουμε το θηλασμό μέχρι να χρονίσει τουλάχιστον!!!

Από κει και πέρα δεν έχω αποφασίσει τι να κάνω...

Από τα αρνητικά είναι ότι ο γυιός μου είναι κολλημένος στο στήθος.

Όλο σχεδόν το βράδυ πάνω στο στήθος...

Να αποκοιμηθούμε χωρίς στήθος, ούτε λόγος...

Ακόμα κι όταν είναι κουρασμένος, εκνευρισμένος πάνω στο στήθος είναι...

Αν λοιπόν σταματήσουμε το θηλασμό, θα περιοριστεί λίγο αυτή η εξάρτηση.

Να μπορώ κι εγώ να βγω ένα βράδυ βρε αδερφέ να πάω κάπου σαν άνθρωπος!!!

Από την άλλη αντισταθμίζω και τα θετικά που του προσφέρω με το θηλασμό και μπερδεύομαι.

Π.χ. εξακολουθούμε να δίνουμε αντισώματα στο παιδί με το θηλασμό ακόμα και μετά το χρόνο;

(κάποιος μου είπε ότι αυτό γίνεται μέχρι τους 6 μήνες).

 

Τι να πω!!!

Δεν ξέρω.

Δύσκολη απόφαση!!!

[oneiraki]

Θηλάζουμε κι εμείς αισίως και σκοπός μου είναι να συνεχίσουμε το θηλασμό μέχρι να χρονίσει τουλάχιστον!!!

Από κει και πέρα δεν έχω αποφασίσει τι να κάνω...

Από τα αρνητικά είναι ότι ο γυιός μου είναι κολλημένος στο στήθος.

Όλο σχεδόν το βράδυ πάνω στο στήθος...

Να αποκοιμηθούμε χωρίς στήθος, ούτε λόγος...

Ακόμα κι όταν είναι κουρασμένος, εκνευρισμένος πάνω στο στήθος είναι...

Αν λοιπόν σταματήσουμε το θηλασμό, θα περιοριστεί λίγο αυτή η εξάρτηση.

Να μπορώ κι εγώ να βγω ένα βράδυ βρε αδερφέ να πάω κάπου σαν άνθρωπος!!!

Από την άλλη αντισταθμίζω και τα θετικά που του προσφέρω με το θηλασμό και μπερδεύομαι.

Π.χ. εξακολουθούμε να δίνουμε αντισώματα στο παιδί με το θηλασμό ακόμα και μετά το χρόνο;

(κάποιος μου είπε ότι αυτό γίνεται μέχρι τους 6 μήνες).

 

Τι να πω!!!

Δεν ξέρω.

Δύσκολη απόφαση!!!

 

Ναι εξακολουθούμε να δίνουμε αντισώματα και μετά τους 6 μήνες και μετά τον χρόνο και όσο θηλάζουμε. Το θέμα της προσκόλλησης δεν οφείλεται 100% στον θηλασμό..Μπορεί να αποθηλάσεις δηλ & να μην αλλάξει η κατάσταση τύπου να είναι και πάλι κολλημένος επάνω σου. Είναι και μικρούλης ακόμη

[Melina22]

Νομίζω δεν χρειάζονται απόλυτες εκφράσεις "πρέπει" κτλ. Το κάθε τι που συμβαίνει σε ενα σπίτι ειναι προσαρμοσμένο στο τι ταιριάζει στο δίδυμο μαμα-παιδι.

Πιστεύω οτι δε χρειάζεται μια μαμα να αγχωθει σημαντικά με το ποτε θα κοιμάται μόνο του ενα παιδι. Προσωπικα απο πολυ νωρίς απέρριψα τη θεωρία του συνεχούς ύπνου ως κάτι φυσιολογικο ή μη φυσιολογικο. Ο κάθε ανθρώπος ειναι διαφορετικός, το ιδιο και το παιδι του.

Όταν ενα παιδι ειναι έτοιμο να κάνει κάτι οσο και να χτυπιομαστε οι γονεις θα το κάνει!

 

 

 

"Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε τους γονείς ότι, από την ώρα που κάνουν ένα παιδί, δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή στην πρότερη “ευεξία” του συνεχόμενου, οκτάωρου ύπνου σχεδόν ποτέ, τουλάχιστον για τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας."

http://pediatros-thes.gr/for-parents/ύπνος/εκπαίδευση-των-βρεφών-στον-ύπνο/

 

Δυστυχώς, μετα απο πολυετή εμπειρία στο να "κοιμιζω" ή να βάζω για ύπνο παιδια διαφόρων ηλικιών και να είμαι μαζι τους το βραδυ, διαπίστωσα οτι μετα τα 6 τους χρόνια κοιμούνται "σερί" οπως το θα θέλαμε.

 

 

Επανέρχομαι μετά από κάμποσες μέρες χωρίς ιντερνετ και διαβάζω με ενδιαφέρον τα όσα λέτε.

 

Nina-Nana το πρόβλημα με εμένα δεν είναι το ότι επηρεάζεται ο δικός μου ύπνος (με έχει κουράσει βέβαια πολύ) αλλά αν ήξερα με βεβαιότητα πως κάνω καλό στο παιδί μου θα μπορούσα να αντέξω έναν αιώνα που λέει ο λόγος. Αυτό που με προβληματίζει είναι το να "ζορίσω" ας πούμε το παιδί να κάνει κάτι χωρίς να ναι η ώρα του. Αν π.χ με βάση το προηγούμενο παράδειγμα ένα παιδί δεν είναι έτοιμο να περπατήσει κ εγώ το ζορίζω κ αυτό κλαίει (χωρίς να το εγκαταλείπω αλλά ελεγχόμενα) προκειμένου να ακολουθήσει τον δικό μου ρυθμό ακόμα κ αν μάθει να περπατά στο τέλος δεν θα είμαι ευχαριστημένη γιατί θα θελα αυτό να γίνει με σεβασμό στον ρυθμό του. Ίσως να μην είναι τόσο επιτυχημένο το παράδειγμα με το περπάτημα αλλά νομίζω ότι βοηθά να καταλάβετε κάπως καλύτερα τον συλλογισμό μου.

 

Ναι να του δώσω την στήριξη που χρειάζεται, αλλά που ξεκινά η στήριξη κ που αρχίζει η πίεση κ η παραβίαση των προσωπικών ρυθμών ανάπτυξης;;; Εκεί είναι το ζήτημα για μένα. Και δεν έχω πάρει σαφή απάντηση μέσα από την αναζήτησή μου.

 

Όταν ο γιος μου ζητάει κάτι παράλογο δεν δυσκολεύομαι καθόλου να τον οριοθετήσω γιατί ξέρω πως είναι έτοιμος για αυτό. Και τα καταφέρνω γιατί κ το παιδί νιώθει την σιγουριά μου.

 

Στο θέμα του ύπνου όμως δεν μπορώ να ξεκινήσω μια προσπάθεια να αλλάξω κάτι γιατί δεν είμαι βέβαιη πως δεν θα επιδράσει αρνητικά στον ψυχισμό του. Και εφόσον εγώ έχω αμφιβολίες η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί και το παιδί θα το μυριστεί κ θα αντιδράσει ανάλογα.

 

Καταλαβαίνετε τον προβληματισμό μου;

 

Nina-Nana μπορείς να μου πεις περισσότερα για τον τρόπο που το βλέπεις;

 

Μα προσθέσω ότι πάντα κοιμόταν "κανονικά" δηλ όσες ώρες αντιστοιχούσαν στην ηλικία του κ ότι από ένα σημείο κ μετά με χρειαζόταν για ένα 5 λεπτο κ τον ξαναέπαιρνε ο ύπνος, ουσιαστικά δεν ξυπνάει μισοξυπνάει κ συνεχίζει. Δεν πιστεύω ότι δεν ξεκουράζεται γιατί όπως λέτε κ εσείς όλοι αυτό κάνουμε κατά την διάρκεια της νύχτας ξυπνάμε κ συνεχίζουμε. Εφόσον αποκοιμιέται αμέσως δεν διαφέρει από τον ύπνο ενός ενήλικα ή ενός παιδιού που το κάνει μόνο του.

[Nina-Nana]

Επανέρχομαι μετά από κάμποσες μέρες χωρίς ιντερνετ και διαβάζω με ενδιαφέρον τα όσα λέτε.

 

Nina-Nana το πρόβλημα με εμένα δεν είναι το ότι επηρεάζεται ο δικός μου ύπνος (με έχει κουράσει βέβαια πολύ) αλλά αν ήξερα με βεβαιότητα πως κάνω καλό στο παιδί μου θα μπορούσα να αντέξω έναν αιώνα που λέει ο λόγος. Αυτό που με προβληματίζει είναι το να "ζορίσω" ας πούμε το παιδί να κάνει κάτι χωρίς να ναι η ώρα του. Αν π.χ με βάση το προηγούμενο παράδειγμα ένα παιδί δεν είναι έτοιμο να περπατήσει κ εγώ το ζορίζω κ αυτό κλαίει (χωρίς να το εγκαταλείπω αλλά ελεγχόμενα) προκειμένου να ακολουθήσει τον δικό μου ρυθμό ακόμα κ αν μάθει να περπατά στο τέλος δεν θα είμαι ευχαριστημένη γιατί θα θελα αυτό να γίνει με σεβασμό στον ρυθμό του. Ίσως να μην είναι τόσο επιτυχημένο το παράδειγμα με το περπάτημα αλλά νομίζω ότι βοηθά να καταλάβετε κάπως καλύτερα τον συλλογισμό μου.

 

Ναι να του δώσω την στήριξη που χρειάζεται, αλλά που ξεκινά η στήριξη κ που αρχίζει η πίεση κ η παραβίαση των προσωπικών ρυθμών ανάπτυξης;;; Εκεί είναι το ζήτημα για μένα. Και δεν έχω πάρει σαφή απάντηση μέσα από την αναζήτησή μου.

 

Όταν ο γιος μου ζητάει κάτι παράλογο δεν δυσκολεύομαι καθόλου να τον οριοθετήσω γιατί ξέρω πως είναι έτοιμος για αυτό. Και τα καταφέρνω γιατί κ το παιδί νιώθει την σιγουριά μου.

 

Στο θέμα του ύπνου όμως δεν μπορώ να ξεκινήσω μια προσπάθεια να αλλάξω κάτι γιατί δεν είμαι βέβαιη πως δεν θα επιδράσει αρνητικά στον ψυχισμό του. Και εφόσον εγώ έχω αμφιβολίες η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί και το παιδί θα το μυριστεί κ θα αντιδράσει ανάλογα.

 

Καταλαβαίνετε τον προβληματισμό μου;

 

Nina-Nana μπορείς να μου πεις περισσότερα για τον τρόπο που το βλέπεις;

 

Μα προσθέσω ότι πάντα κοιμόταν "κανονικά" δηλ όσες ώρες αντιστοιχούσαν στην ηλικία του κ ότι από ένα σημείο κ μετά με χρειαζόταν για ένα 5 λεπτο κ τον ξαναέπαιρνε ο ύπνος, ουσιαστικά δεν ξυπνάει μισοξυπνάει κ συνεχίζει. Δεν πιστεύω ότι δεν ξεκουράζεται γιατί όπως λέτε κ εσείς όλοι αυτό κάνουμε κατά την διάρκεια της νύχτας ξυπνάμε κ συνεχίζουμε. Εφόσον αποκοιμιέται αμέσως δεν διαφέρει από τον ύπνο ενός ενήλικα ή ενός παιδιού που το κάνει μόνο του.

 

 

Θέτεις ωραίο φιλοσοφικό ερώτημα Melina! Σχετικα με την στήριξη και την πίεση εννοώ...

Πολυ δύσκολο το να ξεχωρίσουμε πάντα τα όρια της γραμμουλας που χωρίζει τη στήριξη του γονέα με την πίεση και την παραβίαση του ρυθμού ανάπτυξης του παιδιου. Βλέπεις πιστεύω οτι τα όρια ειναι λιγο δυσδιάκριτα γι αυτόν που ειναι απο έξω και σε κάποιες περιπτώσεις εφάπτονται. Μόνο η δοκιμή μας κανει να ξεχωρίσουμε λιγο τα πραγματα! Με τη δοκιμή δεν κοιτάς απο μακρια κι απο έξω αλλα καταφέρνεις να ξεχωρίσεις το βαθμό ετοιμότητας του παιδιου.

 

Πχ εγω τρελαινομαι για σερφ. Εσυ μπορεί να λες οτι η κορη μου ειναι μικρη για σερφ (και μπορει να εχεις δίκιο ή οχι). Αν δεν δοκιμάσω όμως να την ανεβάσω στη σανίδα και να τεστάρω την ισορροπία της δε θα καταλάβω αν μπορει να σταθεί όρθια ή οχι. Αλλα φυσικα δεν θα την ανεβάσω αν φοβάται ή αν δε θελει επειδη εγω ειμαι σιγουρη οτι αν την καταφέρω θα της αρέσει. Μπορει να προτιμήσει κατι αλλο! Μετα τη δοκιμή λοιπον θα ξερω αν το "μόνο πάνω απο 4 ετών μπορούν να κάνουν σερφ" ισχύει για τη δικη της και μόνο περίπτωση.

 

Στην μητρότητα πιστεύω οτι λιγα πραγματα ειναι λάθος. Κατι που για μένα ειναι λάθος για σένα και το παιδι σου μπορεί να ταιριάζει και να ειναι σωστο και εφικτό. Λιγα πραγματα ειναι λάθος και λιγα πραγματα ειναι κοινώς αποδεκτά απο όλες τις μαμάδες. Ειναι το τι ταιριάζει στον καθένα μας, τι ζόρια κουβαλάμε, τι έχουμε βιώσει, τι αξιώσεις έχουμε απο τη ζωη μας που επηρεάζουν τα πάντα. Και κατι που ξεχνάμε σχεδον πάντα ειναι οτι το παιδι μας σε κατι δεν ειναι καλο αλλα σε κατι αλλο ειναι πρώτο. Σε κατι δεν ειναι έτοιμο απο νωρίς αλλα σε κατι αλλο θα μας εκπλήξει με το ποσο γρήγορα θα το κάνει. Εγω προσωπικα δακρύζω απο χαρα κάθε φορα που η κορη μου με χαιρεταει με απίστευτη ευκολία και μπορει πολλοί να διαφωνούν αλλα εγω ειμαι σιγουρη οτι οφείλεται οτι δεν με στέρησα απο δίπλα της ποτε οταν με χρειάστηκε.

[Μπουρμπουρ1]

Θα αλλάξει πάλι συνήθειες, ισως φταίνε και τα δόντια.

Ειχες δικιο, εβγαλε το πρωτο της δοντι, εφυγαν και οι πολλες ζεστες και τα πραγματα πανε καλυτερα, δηλαδη απο τους 15 θηλασμους πεσαμε στους μισους, τρωει και περισσοτερο φαγητο.Σκοπος μου ειναι μεχρι τα Χριστουγεννα να μειωσω τους θηλασμους σε πρωι-μεσημερι-βραδυ αλλα δεν τα πολυκαταφερνω, εχουμε σκαμπανεβασματα. Της εδωσα φρεσκο γαλα -φαινεται πως ξεπερασαμε την αλλεργια μας!- αλλα το εφτυσε. Της εδωσα κι απο το δικο μου σε ποτηρι και το εφτυσε επισης... Βεβαια δοντια ετοιμαζονται κι αλλα.

Για τους βραδυνους θηλασμους δεν ξερω ακομα τι θελω να κανω. Προς το παρον ειμαστε στη φαση που περιγραφουν η Μελινα και η Ντολοριτα και δεν με πολυενοχλει, φανταζομαι ομως οτι οταν τελειωσει η φαση με τα δοντια θα τους κοψει μονη της, ηδη νιωθω οτι την ωρα που θηλαζει νυσταζει τρομερα και δεν θηλαζει επειδη πειναει αλλα επειδη ποναει.

[Μπουρμπουρ1]

Nina-Nana το πρόβλημα με εμένα δεν είναι το ότι επηρεάζεται ο δικός μου ύπνος (με έχει κουράσει βέβαια πολύ) αλλά αν ήξερα με βεβαιότητα πως κάνω καλό στο παιδί μου θα μπορούσα να αντέξω έναν αιώνα που λέει ο λόγος. Αυτό που με προβληματίζει είναι το να "ζορίσω" ας πούμε το παιδί να κάνει κάτι χωρίς να ναι η ώρα του. Αν π.χ με βάση το προηγούμενο παράδειγμα ένα παιδί δεν είναι έτοιμο να περπατήσει κ εγώ το ζορίζω κ αυτό κλαίει (χωρίς να το εγκαταλείπω αλλά ελεγχόμενα) προκειμένου να ακολουθήσει τον δικό μου ρυθμό ακόμα κ αν μάθει να περπατά στο τέλος δεν θα είμαι ευχαριστημένη γιατί θα θελα αυτό να γίνει με σεβασμό στον ρυθμό του. Ίσως να μην είναι τόσο επιτυχημένο το παράδειγμα με το περπάτημα αλλά νομίζω ότι βοηθά να καταλάβετε κάπως καλύτερα τον συλλογισμό μου.

 

Ναι να του δώσω την στήριξη που χρειάζεται, αλλά που ξεκινά η στήριξη κ που αρχίζει η πίεση κ η παραβίαση των προσωπικών ρυθμών ανάπτυξης;;; Εκεί είναι το ζήτημα για μένα. Και δεν έχω πάρει σαφή απάντηση μέσα από την αναζήτησή μου.

Τον ιδιο προβληματισμο εχω κι εγω απο την αναποδη.

 

Η μικρη ειναι 15 μηνων κι ενω μπορει να περπατησει -περπεταει να την βαλουν με το ζορι να ερθει προς τα εμενα- αρνειται να το κανει αν δεν της κραταω το χερακι. Παντου θελει να της κραταω το χερι και να την πηγαινω. Το χερι του μπαμπα της το εχει αφησει 1-2 φορες για να παει μονη της, το δικο μου ποτε. Προσπαθω καμμια φορα να τραβηξω το χερι μου για να ξεχαστει και να συνεχισει μονη της, εκεινη ομως τοτε παντα γατζωνεται. Την προσκαλω καμμια φορα να ερθει μονη της ή να παει καπου μονη της αλλα αρνειται.

Της δημιουργω ετσι ανασφαλεια;την πιεζω; ή την ενθαρρυνω;

Το ιδιο συμβαινει και με την ομιλια, δεν λεει κουβεντα ενω και ξερει και μπορει.Ωστοσο την προσκαλω συχνα να μιλησει.

Παραδοξως νιωθω οτι ειναι πιο ευκολο να οριοθετησω παρα να ενθαρρυνω. Γιατι;

Παρολο που η Νινα-Νανα λει δεν υπαρχει σωστο και λαθος δεν μπορει, κατι κανω λαθος. Δεν περιμενω να ειναι σε τιποτα "πρωτη" , πιστευω οτι ειναι ενα φυσιολογικο, εξυπνο, ικανο παιδι. Περιμενω ομως να αξιοποιησει αυτες τις ικανοτητες της {μηπως εκει η ειναι η παγιδα??} Απο την αλλη ομως δεν οφειλω να την παροτρυνω να εξελιχθει;

Και για να το δεσω με το θεμα του θηλασμου, ομοιως δεν πρεπει να την ενθαρρυνω -χωρις βια- να αποθηλασει καποια στιγμη ως μερος της εξελιξης της;

[miriki]

Το παιδί μου περπάτησε 15 μηνών, μίλησε ολοκληρωμένα με προτάσεις τριών λέξεων λίγες μέρες πριν τα 2α γεννέθλιά του, έκοψε την πάνα την πρωινή στα 2 1/2 και τη νυχτερινή στα 3 και κάτι , έμαθε πετάλι στο ποδήλατο μετά τα τριάμισυ και αποθήλασε 3 ετών και 3 μηνών.

 

Αυτό που κατάλαβα έχοντας πέσει πολλές φορές πάνω σε τοίχο κι έχοντας φάει τα μούτρα μου άλλες τόσες (ειδικά με το θέμα της πάνας και του θηλασμού) είναι ότι όταν το παιδί είναι έτοιμο το δείχνει. Τη βραδυνή πάνα την κόψαμε μέσα στο χειμώνα γιατί μου είπε δεν τη θέλω πια, το καταλαβαίνεις;

 

Επομένως η επιλογή που έχει να κάνει κανείς είναι αν θα ακολουθήσει το ρυθμό του παιδιού ή αν θα ακολουθήσει το δικό του όταν διαφέρουν.

 

Τους τελευταίους μήνες του θηλασμού είχα φτάσει να πιέζομαι πάρα πολύ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Αφενός με πίεζε πάρα πολύ ο περίγυρος που πίστευαν ότι δε θα αποθηλάσει ποτέ το παιδί και έκαναν διάφορα καραγκιοζιλίκια που μας πλήγωναν όλους, αφετέρου πια είχα κουραστεί κι εγώ και ήθελα να έχω για λίγο το σώμα μου μόνο δικό μου. Έβλεπα όμως ότι κι ο μικρός μου πια δεν το είχε τόσο πολύ ανάγκη. Κοιμόταν μόνος του το μεσημέρι στο σχολείο ήδη δύο μήνες και γενικά παρουσίαζε τα σημάδια του αποθηλασμού. Το προσπαθήσαμε και πέτυχε. Χρειάστηκε να του πω ότι πονούσε το στήθος μου όταν θήλαζε πολλή ώρα γιατί πια ήταν μεγάλος και του έλεγα ότι όταν θα γίνεις μεγάλο παιδί δε θα θέλεις πια να πίνεις γάλα από τη μαμά. Ήθελε τόσο πολύ να είναι μεγάλος που αυτό λειτούργησε ως κίνητρο τελικά, μαζί με το ότι πραγματικά δεν το είχε ανάγκη πια. Παρόλα αυτά έχω τυψεις που πρόβαλα τη δίκή μου ανάγκη τόσό έντονα. Εντάξει λίγη ψυχοθεραπεία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

 

Φυσικά έχω μόνο ένα παιδί και άρα το δείγμα μου είναι ελάχιστο, οπότε γενικεύσεις δεν μπορώ να κάνω. Εντούτοις είμαι πεπεισμένη ότι πραγματικά πρέπει να αποφασίσεις τι είναι καλό για σένα, για το παιδί, για όλη την οικογένεια σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Να ακολουθείς το παιδί ή εσένα και τις υπόλοιπες συνθήκες.

[miriki]

Μπουρμπουρ μας έχουν μάθει να είμαστε αυστηρές όχι ενθαρρυντικές. Αυτό είναι το ζήτημα και μ' εμένα. Μην την πιέζεις να μιλήσει, απλά "συζήτα" μαζί της. Μίλα της εσύ, κάνε της ερωτήσεις με ουσία (θέλεις μήλο; ποιο παπούτσι θέλεις το μπλε ή το ροζ) και άσε τις να πέφτουν στο κενό. Κάποια στιγμή θα σου πει μονη της γιατί θα ξέρει.

 

Το πιο δύσκολο από όλα είναι να πάψουμε να στήνουμε τον εαυτό μας στον τοίχο για τα πιθανά και απίθανα λάθη που θα κάνουμε. Ε, τι στο καλό αν τα κάνουμε όλα τέλεια τι σόι εφηβεία θα περάσουν; Τι θα έχουν για να μας κράζουν; Πώς θα ενηλικιωθούν αν δε μας αποκαθηλώσουν; Αλλωστε ουδείς άσφαλτος που έλεγε και η ... αηδός. (δεν είναι ορθογραφικό από τις αηδίες βγαίνει).

[Μπουρμπουρ1]

-Αυστηροτητα.Το ενστικτο σου μιλησε σωστα.Αυτη η λεξη μου ηρθε κι εμενα στο μυαλο τελειωνοντας το μηνυμα μου.Τα ορια μου ειναι πολυ μακρυα, απαγορευω ελαχιστα πραγματα, αλλα δεν ειναι ελαστικα. Ανεκτικη αλλα οχι επιεικης. Με το παιδι ομως δεν ειμαι αυστηρη (...ειμαι???) απλα κουβαλαω με το αναλογο υφος και ατμοσφαιρα γυρω μου.Το μωρο το αντιλαμβανεται και επηρεαζεται.Το εχω εντοπισει εδω και καιρο αλλα δεν ειναι ευκολο να διορθωθει, πως να αλλαξεις κατι που εισαι?

-Σοβαροτητα υφους.Τις πρωτες συλλαβες τις ειπε με παροτρυνση της γιαγιας της, που της απευθυνοταν θεατρικα και μωρουδιακα, εγω της μιλαγα παντα σαν να ηταν ενηλικας, με αγαπη αλλα σοβαρα.Η γιαγια της εμαθε το "μπραβο" του πανηγυρισμου-κι εγω λεω μπραβο αλλα πιο σοβαρα.Απο νωρις καταλαβα οτι το παιδι μου δεν επαναλαμβανει κατι αν δεν του πεις ενθουσιωδως 5 φορες "μπραβο!!!!" Εχτες εκανε δυο βηματα και της φωναξα μπραβο, μετα επανελαβε τα βηματα καμμια 20αρια φορες... Προσωπικα το "μπραβο" δεν μου αρεσει γιατι θελω να κανει πραγματα για τον εαυτο της κι οχι για να ευχαριστει τους αλλους, αλλα τι να κανω, αν αυτο δουλευει με το συγκεκριμενο παιδι... Σκεφτομαι οτι και για να βγαλει την πανα αργοτερα παλι με "μπραβο" θα την βγαλει.

Το σοβαρο υφος ειναι πιεση;

Μηπως ειναι σα να λες: "εγω;εγω στο παιδι μου δεν φωναζω ποτε, απλως το κοιταζω(δολοφονικα) και συμμορφωνεται"

 

Την τελειοτητα οπως δεν την περιμενω απο το παιδι δεν την περιμενω κι απο μενα Ωραια θα ηταν να ημασταν τελειοι αλλα που...

 

Οσον αφορα το ρυθμο του μωρου μηπως το παρακανουμε λιγο; πως να εγκαθιδρυσεις υγιεις συνηθειες αν δεν ξεφυγεις και λιγο απο το ρυθμο του;

 

Την αυτοδιαθεση του σωματος μου την εχω σκεφτει κι εγω.

Καμμια φορα μαλιστα θηλαζει απο το ενα στηθος και μου πειραζει το αλλο και αυτο με ενοχλει, της παιρνω το χερι και σκεφτομαι "ειναι δικο μου και δεν θελω να το πειραζεις".Μετα βεβαια το ξαναβαζει...

Δεν αισθανομαι για το θηλασμο οτι αισθανομουν τον πρωτο χρονο.Απο "ενστικτο και μητρικη εκφανση" εχει γινει τωρα "κοιτα, δεν ειμαι και υποχρεωμενη να σε θηλαζω πια... ":shock: Πρεπει να ντρεπομαι που αισθανομαι ετσι; Απο την αλλη ουτε θελω να αποθηλασω ακομα ουτε μπορω να φανταστω πως θα ειναι να μην θηλαζουμε?? και αραγε πως θα ειναι η σχεση μας μετα?

Το ιδιο αισθανομαι για την ολοημερη αγκαλια.Λεω "δεν ειμαι υποχρεωμενη να σε κραταω ολη μερα αγκαλια, μεγαλωσες και μπορεις να κανεις κι αλλα πραγματα πια".

Αισθανομαι λιγο κακος ανθρωπος που τα λεω αυτα, αλλα ειναι κατι μη-υγιες; Αυτη η εξελιξη των συναισθηματων της μητερας -φανταζομαι παραλληλη εξελιξη θα υπαρχει και απο πλευρας του παιδιου- δεν ειναι που βοηθα την σχεση τους να προχωρησει;Πρεπει να αισθανομαι τυψεις αν η εξελιση μας δεν ειναι ακριβως παραλληλη;

 

ΥΓ

Στην "συζητηση" μεχρι προτινως δεν ανταποκρινοταν, τωρα τελευταια λυθηκε η γλωσσα της κανοντας συνοθυλευματα φθογγων. Μερικες λεξεις για να τις μαθει τις επαναλαμβανει ψιθυριστα αλλα αν της πουμε εμεις να το επαναλαβει σταματαει.

Ποια ειναι τα σημαδια αποθηλασμου;

[Nina-Nana]

Σίγουρα ειναι καλο να παροτρυνουμε τα παιδια αλλα η πίεση της μάνας δεν ειναι πολυ μακρια απο τα όρια της απλής παροτρυνσης.

Πέρα απο ενα μικρο "σπρωξηματακι" δεν μπορείς (δλδ μπορείς αλλα θα ειναι μεγάλη παρέμβαση) να κανεις πολλα πραγματα. Δυστυχώς πιέζουμε τα παιδια μας σε πολλα πραγματα και στο μέλλον θα πιέζονται περισσότερο. Η ανταγωνιστικότητα και το ποτε πρέπει να κάνουν κάποια πραγματα μας γονατίζουν αν θεωρούμε οτι "εχει αργήσει" να κατακτήσει αναπτυξιακά ορόσημα.

 

Όσον αφορά τον αποθηλασμό, σίγουρα δεν θελουμε τα παιδια μας να θηλάζουν για πάντα! Γι αυτο και τα "σπρωχνουμε" προς τον αποθηλασμό τους (ή μάλλον τα βοηθούμε να ωριμάσουν-μέρος της ωρίμανσης ειναι κι ο αποθηλασμος) μετα το πρώτο έτος ζωής τους. Ξεκινάς απο το "δεν προσφέρω, δεν αρνούμαι".

Τα σημάδια ωριμότητας ειναι πολλα. Το να δέχεται περιορισμούς τοπικούς ή χρονικους (πχ μόνο σπιτι, μόνο στο κρεβάτι, μόνο το μεσημέρι και το βραδυ κτλ). Το να προτιμά κατι άλλο απο το να θηλασει (πχ σίγουρα θέλεις να πιεις γαλα ή θέλεις ενα μπισκότο, μήπως πεινάς, μήπως θέλεις να παίξουμε ή να τραγουδήσουμε). Η διάσπαση προσοχής βοηθαει (δλδ τη στιγμη που ξέρεις οτι παει να ζητήσει "α! Κοιτα αυτο, ή θα ζωγραφίσουμε).

 

Γενικώς βοηθαει το να βγαίνεις 2 φορες την ημερα στο μπαλκόνι σου, να τρίβεις τα ματια σου και να σκέφτεσαι "εγω σημερα ως Μπουρμπουρ που καταπιέστηκα; Μου άρεσε αυτο που έγινε ή οχι;" Κι όταν πετυχαίνει στο παιδι σου δεκτικό και συζητήσιμο (καταλαβαίνουν τα πάντα!!!!!) θα του λες:έγινε αυτο αλλα δεν ειναι σωστο και δεν θα ξαναγίνει". Την τελειότητα δεν θα τη φτάσουμε ποτε οπως λέει κι ο Νταλί, ούτε ενα παιδι χρειαζεται τέλειος γονεις αλλα ειναι πολυ σημαντικό να τα μαθαίνουμε να διορθωνουν τα λάθη τους βλεποντας μας να διορθώνουμε τα δικά μας. Σε μια τόσο ανταγωνιστική κοινωνία ειναι για μένα πολυ σημαντικό να μην τα πιέζουμε αλλα να σεβόμαστε τους ρυθμούς τους.

[Μπουρμπουρ1]

Χμμμ.... απο τα σημαδια αποθηλασμου που αναφερεις δεν εχουμε ουτε ενα :-o -δεν με ενδιαφερει να αποθηλασω αλλα θελω να μειωσω τους θηλασμους.

 

 

Γενικα δεν ειμαι ανθρωπος που ετεροπροσδιοριζομαι οποτε αυτα τα θεματα ανταγωνισμου δεν τα μετραω ουτε για το παιδι.Συχνα βεβαια ρωταω για τα αλλα παιδια της ηλικιας της απο ενδιαφερον αλλα και για να δω μηπως μου ξεφυγε κατι που θα μπορουσα να της ειχα δειξει και το παρελειψα, για να ελεγξω εμενα σα μανα δηλ.

Απλως θα με διευκολυνε αν μιλουσε λιγο και μου ελεγε που και που τι θελει αντι να εχω συνεχεια τεντωμενες τις αισθησεις μου για να αισθανομαι αυτο που θελει, ή να εκοβε και λιγες βολτες μονη της αντι να με γυρνοβολαει ολη μερα κρατωντας μου το δαχτυλο.Κυριως ειναι λοιπον λογοι ξεκουρασης.

 

Πανω κατω παντως κανω αυτα που περιγραφεις ακομα και για την καταπιεση που δεν προερχεται απο το μωρο.Τα "τεχνικα" λαθη διορθωνονται, δυστυχως οταν τα λαθη πηγαζουν απο αυτο που ειμαστε δεν διορθωνονται ποτε, το πολυ πολυ να τα εξελιξεις λιγο. Πχ αν το παιδι ειναι ανθρωπος που δεν διεκδικει το δικιο του, οσες φορες κι αν εντοπισει το λαθος του σε μια στιγμη που επρεπε να το διεκδικησει και δεν το εκανε, σπανια θα του βγει αυθορμητα να το κανει και αν το κανει θα του βγει με ηπια ενταση.

Γι'αυτο το πιο σημαντικο για μενα ειναι να μαθω στο παιδι να υποστηριζει αυτο που πραγματικα ειναι, να δεχεται την οποια διαφορετικοτητα της -και των αλλων- και να επιμεινει στα θετικα της σημεια -ο καθε ανθρωπος εχει. Λαθη θα γινονται παντα αλλα οταν απορρεουν απο αυτο που ειμαστε, απλως τα δεχομαστε και προχωραμε.

Ενταξει ξεφυγα πολυ απο το θεμα συγγνωμη απο ολο το φορουμ...:oops: