διαφορετικότητα και αποτυχημένοι χειρισμοί

[moon child]

σήμερα έκανα μια γουρουνιά...

 

και δεν μπορώ να το ξεχάσω...

 

για όσες ξέρουν, η μεγάλη μου φοράει γυαλάκια. ήδη έχουμε κατα καιρούς ερωτήσεις και μου έχει πει πως θέλει να μήν τα φοράει, να είναι σαν τα άλλα παιδάκια.

 

για την ιστορία, και εγώ μεγάλωσα με πατομπούκαλα, και κανείς δεν είχε δει πόσο όμορφη ήμουν (ναι ψώνιο, αλλά ήμουν) μέχρι που τα έβγαλα. αντίθετα, είχα ακούσει τα τέρατα.

 

με πονάει που την βλέπω να περναέι τα ίδια.

 

σήμερα πήγαμε σε παιδικό πάρτυ. έπαιζε με ένα κοριτσάκι 3,5 ετών, φωτιά σκέτη. η δική μου 4,5.

 

"σήκω από εδώ, εγώ το βρήκα πρώτη, να φυγεις και να περιμένεις την σειρά σου" μήν το κάνεις εσύ, εγώ το κάνω καλύτερα" "εγώ μπορώ, εσύ όχι" "εγώ είμαι πιο μεγάλη, κοίτα με και μή μιλάς" αυτά το 3,5 στο δικό μου το 4,5.

 

δεν μου αρέσει πολύ αυτή η συμπεριφορά στα παιδιά, και την δικιά μου που κάνει ώρες ώρες τέτοια την μαλώνω. φυσικά δεν είπα τίποτα, απλά παρατηρούσα. ωσπου κάποια στιγμή, την ώρα που τρώγανε μπροστά μου τούρτα, γυρνάει η δική μου και μου λέει "η Κυριακή μου λέει πως τα ματάκια μου δεν θα είναι ποτέ καλά, θα μείνω για πάντα έτσι"

 

γκλουπ η μαμά

 

γυρνάει και λέει της Κυριακής "εγώ τρώω ψαράκια και φοράω γυαλάκια, τα ματια μου έτσι κάνουν γυμανστική και δυναμώνουν και θα γίνουν καλά"

 

"όχι" δεν θα είναι ποτέ καλά" επιμένει η Κυριακή.

 

γυρνάει και με κοιτάει ταραγμένη...

 

και λέω εγώ τότε που έχω φουντώσει για δυο γεννιές γυαλιά "και τί ξερει η Κυριακή? γιατρός είναι? τίποτε δεν ξέρει για ματάκια. ένα μωρό που δεν ξέρει να φάει ούτε την τούρτα του είναι. λέει ότι να ναι. αυτή θα ακούς?" και μάλισα αυτά μπροστά στην Κυριακή, που άκουγε τα πάντα.

 

η Κυριακή θύμωσε και άφησε το τραπέζι!

 

μετά, είχα την τεράστια παρόρμηση να πάω να πιάσω την γιαγιά της που την συνόδευε. κρατήθηκα. τελικά καλά έκανα.

 

εδώ που μένω, τέτοιες ιστορίες είναι ψιλά γράμματα. θα γινομουν απλά γραφική που το έκανα θέμα.

 

εμένα όμως με τρώει.... πολύ με τρώει.... δεν έπρεπε να υποτιμήσω έτσι το παιδάκι μπροστά του, αλλά δεν ήθελα να αφήσω και το δικό μου στην ταραχή του... πρέπει να μάθει μόνη της να το παλεύει, αλλά δεν έχει τον τσαμπουκά της Κυριακής... έχει φόρα και είναι μαχητική, αλλά σήμερα μου έδωσε να καταλάβω οτι δεν είναι για αντεπίθεση...

 

τι να κάνω? πως θα μάθει να βάζει στην θέση τους Κυριακές?

[love4]

Πιστευω οτι και γω ισως να ειχα παρομοια αντιδραση απλα απο παρορμηση.Μας πιανει καμια φορα να θελουμε να τα υπερασπιστουμε και να ξεφευγουμε..ομως αφου η κυριακη ειναι τοσο ανετο παιδακι δε νομιζω να πειραζει και πολυ τα αλλα τα ντροπαλουλικα εχουν το προβλημα. Α, και γω ταλαιπωρηθηκα με γυαλακια σε σημειο που δε τα φορουσα και ειχα γινει εξπερ να κυκλοφορω χωρις γυαλια με πολλη μυωπια! Ομως τωρα πλεον ειναι τοσο συνηθισμενοι οι φακοι και οι επεμβασεις που η κορουλα σου δε θα περασει ολα αυτα που περνουσαμε εμεις Να το χαιρεσαι το κοριτσακι σου!

[underage]

Εμένα τώρα είναι 8. Επίσης φοράει γυαλιά, λίγο στραβίζει, λίγο έχουμε μια ασυμετρία προσώπου, επειδή άργησε να γίνει το χειρουργείο, λίγο η γνάθος, λίγο το κούτελο, λίγο το φρύδι, διαθέτουμε και τη τομή στο κεφάλι...

(απλά στα γράφω για να δεις ότι υπάρχουν και χειρότερα από τα γυαλιά)...

 

Παρόλα αυτά την έχουμε μάθει να μη ψαρώνει και να μην ασχολείται, αν κάποιο παιδί της μπει πολύ του λεει "Άσε τα δικά μου χάλια και πήγαινε σε έναν καθρέφτη να δεις τα δικά σου"...

 

Είναι μέσα σ' όλα, πολύ κοινωνική, γενικώς δεν αφήνει να πέσει κουβέντα κάτω. Φέτος είχαμε κάποια ψιλοπροβληματάκια στο λεωφορείο με κάτι αλβανάκια, αλλά φρόντισε η διευθύντρια και τα έβαλε στη θέση τους άμεσα.

[underage]

Α, εσύ άψογα το χειρίστηκες το θέμα. Εγώ θα το είχα κάνει να φύγει κλαίγοντας το 3,5ρικο :evil:

[mmdad]

Για τα γυαλακια ειδικα ειχαμε παρει ενα βιβλιο μολις τα εβαλε ο μικρος. Ομως εδω κανενας δεν ασχοληθηκε. πχ στο σχολειο φορανε και αλλα παιδακια γυαλια. στο σπιτι ο μπαμπας και εγω και η γιαγια οταν διαβζουμε

Γενικα ομως θα βρεθουν σε καταστασεις που δεν θα ειμαστε εμεις μποροστα και πρεπει να μαθουν να υπερασπιζονται μονα τους τον εαυτο τους. Πως γινεται? αναλογα με τον χαρακτηρα του καθε παιδιου.

(τωρα σχετικα με την Κυριακκη ειναι και ετσι και γιουβετσι - απο την μια επεσες στο επειπεδο του 4αχρονου απο την αλλη ομως θυμησες στην μικρη σου οτι εισαι εκει στα δυσκολα)

by the way θα τα βγαλει τα γυαλια? γιατι ο δικος μου εχει αστιγματισμο και δεν νομιζω

[Λαΐδα]

Τα μεγαλα μας τα παιδακια μου φαινεται τα καναμε λιγο 'μαμουχαλα'. Εγω πρωτη και καλυτερη παντως....

Ο δικος μου μεχρι τα 4 του ηταν τελειως χαλβας. Ο,τι και να του ελεγαν δεν απαντουσε...Μετα πες πες εγω, κατι καταφεραμε.

Ο μικρος , οχι οτι ειναι κανα θρασυμι, αλλα τα καταφερνει καλα. Αν βεβαια ειχα παιδι σαν το 3.5 χρονων που ανεφερες, θα το θεωρουσα μεγαλυτερο προβλημα απο τη μαμουχαλιαση.

Σε γενικες γραμμες δεν απανταω, δεν ασχολουμαι με τα αλλα παιδακια. Δεν απαξιω αλλα θελω να τους μαθω να τα βγαζουν περα μονοι τους και πραγματικα ειναι δυσκολο με τον χαρακτηρα που εχω (υπερπροστατευτικη).

Και αυτο ηταν ο καλυτερος τροπος....εχω φτασει σε σημειο να μου λεει ο μεγαλος 'μαμα αυτος με ειπε χαζο' και να του απανταω 'καλα σου εκανε , αφου δεν ξερεις να απαντησεις, χαζος εισαι'.

Αλλα με αυτον τον τροπο , 'ξυπνησε ' το παιδακι μου. Εχει και αυτο βεβαια τα αρνητικα του αλλα ειναι ο τροπος που ταιριαζε σε εμας και αφου ειδα οτι με τα λογια δεν επαιρνε μπρος, δεν ηθελα να παει δημοτικο και να χτισει μια σχεση με τα αλλα παιδια που αυτος θα ηταν το θυμα.

Γενικα, ως μαμα, ξεκινησα με αλλες σκεψεις. Ημουν υπερ των νεων επιστημονικων μεθοδων, δεν τους φωναζουμε, δεν τα στεναχωρουμε, δεν τα μαλωνουμε, μονο μιλαμε, κλπ. Αλλα θεωρω πλεον οτι ειναι λαθος αυτο γιατι το παιδακι μου ηταν απο το χαρακτηρα του ησυχο και τρυφερο και εγω το μεγαλωνα σε ενα ροζ κλουβι. Ολα ομως χρειαζονται στη ζωη. Για αυτο λοιπον του κεντρισα το εγωιστικο του σημειο που εκανα πολυυυυυ καιρο - η αληθεια ειναι- για να βρω !

[summer wine]

Ανοιξες ενα μεγαλο θεμα.

Γιατι δεν ειναι τα γυαλια. Σημερα ειναι τα γυαλια, αυριο κατι αλλο.

Δυστυχως τα παιδια αναπαραγουν σε αυτες τις μικρες ηλικιες το χαρακτηρα των γονιων η των προσωπων του περιβαλλοντος και τα βλεπεις να προσβαλουν πολυ ευκολα, χωρις βεβαια να εχουν συναισθηση.

 

Μπορουμε να καθομαστε στο επιπεδο το δικο τους και να τους εξηγουμε. Ισως αυτο να ηταν καλυτερο. Αλλα εκεινη τι στιγμη θελουμε να προστατεψουμε το δικο μας το παιδι.

Το κοριτσακι σου ικανοποιηθηκε απο την δικη σου απαντηση?

Γιατι οι προσβολες αλλων παιδιων τα επηρεαζουν και μενουν αποτυπωμενες στην ψυχη τους για πολλα χρονια.

[AthinaP]

Θα δεις ότι οι Κυριακές αυτού του κόσμου δεν είναι πολλές... Υπάρχουν όμως. Τις βλέπω με μια σχετική συμπάθεια ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, γιατί δεν μπορεί κανείς να ζητήσεις ευθύνες απο τοσο μικρά παιδάκια. Οι μεγάλοι επιτρέπουν τις συμπεριφορές ή τις βρίσκουν φάση της ηλικίας. Και με τον τρόπο που μιλησε αυτο το παιδί φαίνεται ότι αναπαράγει συμπεριφορές που είδε από άλλα παιδάκια.

 

Ίσως υπήρχαν πιο διακριτικοί τρόποι ως "μεγάλη" να βάλεις ένα μικρό παιδί στη θέση του παρουσία και άλλων μεγάλων. Εγώ σε αντίστοιχη φάση έχω γελάσει και έχω ρωτήσει το παιδί "μα πού τα ακουτε αυτά;" και ήταν εξίσου αποτελεσματικό. Δεν ξέρω και τι είναι το πιο σωστό να πει κανείς τελικά, πάντως το να μην πει τίποτα, μάλλον δεν είναι και το καλύτερο πράγμα. Πάντως ό,τι πεις, σε μικρές ηλικίες δίνει και ένα μάθημα στο δικό σου παιδί τι να λέει σε ανάλογες περιπτώσεις.

 

Δεν ειμαι σίγουρη τελικά τι να πω. Τα αγοράκια συμπεριφέρονται διαφορετικά λίγο από τα κοριτσάκια. Εμείς είχαμε πρόβλημα με τις αγορίστικες παρέες και τελικά έφτασα να πω στο δικό μου παιδί να εντοπίζει όποιους έχουν λυμένο το ζωνάρι και να μην μπαίνει στον πειρασμό να λογοφέρνει, γιατί στα αγόρια μπορει να ξεφύγει το πράγμα, να πιαστούν στα χέρια και να βρει ο δικός μου τελικά το μπελά του. Κάπως πιάνει αυτό, αλλά όχι εντελώς!

[moon child]

περιττό να πω οτι και σήμερα Κυριακή, σκέφτομαι την Κυριακή...

 

το πρωί η κόρη μου το είπε και στον μπαμπά της, που δείχνει οτι το θυμάται και την έτσουξε. Δεν ανέφερε όμως καθόλου την δική μου απάντηση, μόνο την δική της στην Κυριακή, και φυσικά τα λόγια της Κυριακής σαν ερώτηση "τα ματάκια μου δεν θα γίνουν ποτέ καλά?"

 

και ξαναπιάσαμε το θέμα. και απαξιώσαμε πλήρως αυτό που είπε η Κυριακή, οτι είναι ένα μωρό, δεν ξέρει τιποτε από αυτά, απλά είπε μια ανοησία που της κατέβηκε εκείνη την ώρα, δεν χρειάζεται να δίνουμε σημασία σε ότι λέει ο ένας και ο άλλος.

 

και φυσικά οτι αυτό που έκανε ήταν άσχημο, και οτι ποτέ δεν λέμε στους άλλους τίποτε για το κορμί τους και την ζωή τους.

 

και επειδή εμείς είμαστε πολύ ευαίσθητοι σ' αυτό, και πάντα επισημαίναμε τις διαφορές σαν κάτι φυισκό - ο μπαμπάς μας κουτσαίνει, ο θείος ξύρισε το κεφάλι του λόγω ροξ, η ίδια φοράει γυαλάκια, η ξαδέρφη μας έχει ένα κόκκινο βατόμουρο στο κεφάλι (αιμαγγείωμα), το παιδί της δασκάλας της είναι σε αμαξίδιο - πραγματικά δεν λέει ποτέ τίποτε άσχημο σε κανέναν, ίσως το θεωρεί και φυσιολογικό μιας και το βλέπει και στην οικογένεια της, κάποιοι να είναι διαφορετικοί σε κάποια πράγματα...

 

έχουμε διαβάσει και τον ερρίκο τον ΣΥΝΑΧΩΜΕΝΟ ΚΟΚΟΡΑ του Τριβιζά, για τον άρρωστο ερρίκο, και προσπαθούμε γενικά να είμαστε ευαίσθητοι με τις αδυναμίες τις δικές μας και των άλλων...

 

δεν μπορώ να μήν γίνω λοιπόν λίγο πικρόχολη και να μήν σκεφτώ οτι στην Κυριακή ισως ποτέ να μήν εξήγησε κανείς αυτά τα πράγματα... φυσικά αυτό δεν δικαιολογεί το οτι μίλησα έτσι στο παιδάκι, εγώ η ευαίσθητη, αλλά είναι εμφανές οτι δεν μπορώ να βρω πρακτική εφαρμογή στην θεωρία μου... και προβληματίζομαι...

[alcyon]

Αφού την άφησες πρώτα να το αντιμετωπίσει μονή της και την επέμβαση την έκανες μετά,η δική σου κοίταξε τον τρόπο που αντεδρασες και λογικά θα τον ξεσηκώσει σε ανάλογη περίσταση. Από το παράδειγμα μας, μαθαίνουν.

 

Από εκεί και πέρα...ας μη σου γίνει συνήθεια! ...κι όλα θα πάνε καλά.

 

(γράφω στα βιαστικά...θα επανέλθω)

[Marigoula]

Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω αντεδρασες υπερβολικά. Δεν μιλαμε για παιδι δημοτικού αλλα για νήπιο 3,5 χρονών που δεν έχει λόγω ηλικίας ούτε τακτ αλλά ουτε και προθεση να προσβάλλει τον άλλο. Ίσως άμα σταματήσεις να επεμβαίνεις αρχίσει και η μικρη σου να υπερασπίζεται τον εαυτό της όταν ενοχλείται. Πάντως να φοράει γυαλιά δεν ειναι και το τέλος του κόσμου και δεν χρειάζεται να το παρουσιάζετε σαν "πρόβλημα" ούτε και να εστιάζετε τόσο πολύ σε αυτό.

[alcyon]

Από όσα ανέφερες... και ακροβατώντας λίγο (ως προς ορισμένα σημεία που τα γεμίζω με τα "πιο πιθανά" κατά τη γνώμη μου σενάρια)... έχω να πω -ως μαμά- τα εξής:

 

Η Κυριακή, έθιξε το άλλο παιδάκι. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν ήταν ένα σχόλιο του "αέρα" που ειπώθηκε και τέλος. Ήταν μεταξύ των παιδιών μια ολόκληρη συζήτηση. Μια συζήτηση που υποτιμούσε το άλλο παιδάκι. Στα μάτια της Κυριακής, το θέμα του άλλου παιδιού φάνηκε απίστευτο πρόβλημα, ανυπέρβλητο. Την "αλήθεια" αυτή που μόλις είχε κρίνει το 3,5 ετών μυαλό της, την ανακοίνωσε στη φίλη της.

 

Όλα καλά με την Κυριακή ως εδώ.

 

Η φίλη της αντιδρά. Στενοχωριέται, θυμώνει. Στην Κυριακή κάνει εντύπωση και σχεδόν σαγηνευμένη από την απρόσμενη απόκριση... επιμένει για να δει την αντίδραση της φίλης της. Η φίλης της αναστατώνεται. Και εκεί ... ξεχνιέται η αιτία... κι αρχίζει το "ποιος θα νικήσει" σε αυτή τη λογομαχία.

 

Ως εδώ λοιπόν, έχουμε: ένα παιδί που δοκιμάζει συμπεριφορές-αποκρίσεις και ένα άλλο που έχει προσβληθεί.

 

Στην αρχή λες πως το αφήνεις να εξελιχθεί και να τα βγάλει η μικρή μόνη της πέρα, κάτι που φαίνεται κατάλληλο για τη στιγμή. Από την άλλη η Κυριακή επιμένει. ... Η άλλη μικρή τα χάνει με την επιμονή της Κυριακής. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, γιατί δεν έχει βρεθεί σε τέτοια θέση ξανά, ούτε μπορεί να ανακαλέσει κάποια αντίστοιχη συμπεριφορά από μεγάλους. Εδώ ουσιαστικά χρειάζεται ενίσχυση από εσένα για να της "υποδείξεις" (το καλύτερο, με το παράδειγμά σου, και όχι με απλή εκλογίκευση) τον τρόπο να αντιδρά. ...... Ξέρεις ποιος μου λείπει στην εικόνα;; Ο κηδεμόνας της Κυριακής! Αν ο ενήλικος που την πρόσεχε, είχε παρέμβει με μια κατευναστική συμβουλή, θα είχε λήξει το θέμα και η Κυριακή θα είχε οριοθετήσει τη συμπεριφορά της. Αλλά... δεν παρεμβαίνει. Οπότε... την υπέρβαση των ορίων καλείται να την αντιμετωπίσει ... η μαμά του άλλου κοριτσιού.

 

Εδώ, ίσως να έπιανε μια "συμβουλή" από μέρους της moon. Αλλά αυτό, μόνο στην περίπτωση που η Κυριακή ήταν συνηθισμένη στις εξηγήσεις-συζητήσεις. Επίσης τα παιδιά δέχονται και ενσωματώνουν τις συμβουλές από ανθρώπους που εμπιστεύονται. Κι έτσι... το αποτέλεσμα μιας τέτοια παρέμβασης είναι λιγάκι αμφίβολο.

 

Οπότε... έχουμε μια παρορμητική συμπεριφορά από μέρους της μαμάς του κοριτσιού. Με την οποία, υποβαθμίζει την "αυθεντία" της Κυριακής. Το κοριτσάκι με τα γυαλάκια, "κόβει" τη συμπεριφορά και πιθανά να την κρατήσει για ανάλογες περιπτώσεις. Άρα το ένα παιδάκι γέμισε με αυτό που του χρειαζόταν. Η Κυριακή από την άλλη, έλαβε μια εξίσου δυναμική αντίδραση στα όσα έλεγε. Η φυσική αντίδραση στις συγκρούσεις είναι "φυγή ή μάχη", μετρώντας τις δυνάμεις των "αντιπάλων". Στην προηγούμενή της σύγκρουση ήταν η ισχυρή, άρα μένει και παλεύει. Τώρα όμως... αντιλαμβάνεται πως δε θα τα βγάλει πέρα, οπότε... επιλέγει "φυγή".

 

Εφόσον το παιδάκι είναι "άνετο" γενικά... δε φαντάζομαι να έχει κάποια δυσανάλογη συνέπεια που να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα.

 

 

 

Και κάτι ακόμα:

Το ότι είναι 3,5 ετών... δεν δίνει άλλοθι, ούτε αποτελεί δικαιολογία για να αφήνουμε τα μικρά να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι σχετικά αναμενόμενο να μην έχει οριοθετήσει τη συμπεριφορά του πλήρως, αλλά είναι επίσης απαραίτητη η επέμβαση του γονιού-κηδεμόνα να παρέμβει διορθωτικά. Για μένα το "άστο μωρέ, παιδί είναι" ... αποτελεί μια κακή επιλογή με στόχο τη μετάθεση ενός θέματος για αργότερα, κάνοντας έτσι αμφίβολη τη διευθέτησή του.

[Λαΐδα]

Υπεροχο μηνυμα αλκυων! Εδωσες ακριβως τις διαστασεις και την ουσια του θεματος.

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Υπεροχο μηνυμα αλκυων! Εδωσες ακριβως τις διαστασεις και την ουσια του θεματος.

 

Μα πραγματικα και εγω υποκλινομαι .

[summer wine]

Και αυτο ηταν ο καλυτερος τροπος....εχω φτασει σε σημειο να μου λεει ο μεγαλος 'μαμα αυτος με ειπε χαζο' και να του απανταω 'καλα σου εκανε , αφου δεν ξερεις να απαντησεις, χαζος εισαι'.

Αλλα με αυτον τον τροπο , 'ξυπνησε ' το παιδακι μου. Εχει και αυτο βεβαια τα αρνητικα του αλλα ειναι ο τροπος που ταιριαζε σε εμας και αφου ειδα οτι με τα λογια δεν επαιρνε μπρος, δεν ηθελα να παει δημοτικο και να χτισει μια σχεση με τα αλλα παιδια που αυτος θα ηταν το θυμα.

 

Αληθεια μπορεσε να ξεπερασει το συνεσταλμενο του χαρακτηρα ετσι?

Τον συμβουλευες να απανταει στις προσβολες ''εισαι χαζος η βλακας η κουφιοκεφαλος κτλ. ' με τον ιδιο τροπο? π.χ. ''ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΧΑΖΟΣ ''

Η τον ειχες συμβουλεψει κατι διαφορετικο?

Εαν καταφερες και τον εκανες πιο σκληρο, μπραβο , γιατι εαν τα παιδια δουν αλλα αδυναμα ατομα δεν σταματανε και συνεχιζουν με αποτελεσμα η αυτοπεποιθηση του παιδιου να καταρρακωνεται.

Για πες μας περισσοτερες λεπτομερειες.

Δυστυχως τα παιδια συνηθως αντικαθρεφτιζουν τους γονεις. Εαν υπαρχει ενας πατερας που προσβαλει και μια μητερα καπατσα , τα παιδια τους αυτους τους τροπους θα υιοθετησουν. Αυτα τα παραδειγματα θα αντιγραψουν, αναλογα και με τον χαρακτηρα.

Βλεποντας τα παιδια μπορω να καταλαβω τους γονεις. Συνηθως πεφτω μεσα.

Τα παιδια που εχουν μεγαλωσει με συζητηση και ευγενεια , δυσκολευονται να

ανταπεξελθουν σε τετοιου ειδους λεκτικες επιθεσεις.

[summer wine]

Αληθεια alcyon, εσυ πως συμβουλευεις τα παιδια σου οταν θα σου παραπονεθουν οτι καποιο αλλο παιδακι τα προσβαλε? Γιατι παιδια που δεν εχει οριοθετηθει η συμπεριοφρα τους ειναι πολλα στα σχολεια.

 

Πολυ ωραια αυτα που εγραψες.

[Daphne-]

τι να κάνω? πως θα μάθει να βάζει στην θέση τους Κυριακές?

Να της δείξεις ότι καταλαβαίνεις οτι ειναι στεναχωρημένη, θυμωμένη, θιγμένη. Οτι την αισθάνεσαι.

Δεν ξέρω εάν θα μάθει έτσι "να βάζει στη θέση τους τις Κυριακές".

Δεν ξέρω καν εάν είναι πάντα εφικτό να "βάλεις κάποιον στη θέση του".

 

Εγω πχ δεν τα καταφέρνω καλά σε αυτό το θέμα.

Νομίζω το ζητούμενο ειναι να αντιμετωπίσει η ίδια το όποιο πρόβλημα της.

 

Και σε αυτό μετράει πολύ, η συμπαράσταση και η κατανόηση των δικών μας ανθρώπων...

Οι "Κυριακές" έρχονται και παρέρχονται στη ζωή όλων μας.

 

αλλά είναι εμφανές οτι δεν μπορώ να βρω πρακτική εφαρμογή στην θεωρία μου... και προβληματίζομαι...

Δεν ξέρω εάν η λύση ειναι αυτη. Δηλαδή δείχνεις να τα έκανες όλα, αλλά όπως το βλέπεις εσυ το θέμα, όπως κάνετε εσεις. Πρέπει να μάθει κι εκείνη να το αντιμετωπίζει όπως θα κάνει αυτή!

 

Με την Alcyon συμφωνώ και πάλι γενικά αν κι έχω μια ένσταση σχετικά με αυτο

Το ότι είναι 3,5 ετών... δεν δίνει άλλοθι, ούτε αποτελεί δικαιολογία για να αφήνουμε τα μικρά να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι σχετικά αναμενόμενο να μην έχει οριοθετήσει τη συμπεριφορά του πλήρως, αλλά είναι επίσης απαραίτητη η επέμβαση του γονιού-κηδεμόνα να παρέμβει διορθωτικά. Για μένα το "άστο μωρέ, παιδί είναι" ... αποτελεί μια κακή επιλογή με στόχο τη μετάθεση ενός θέματος για αργότερα, κάνοντας έτσι αμφίβολη τη διευθέτησή του.

Ναι, αλλά σε παιδικό πάρτυ με συνοδεία γιαγιάς δύσκολο να ελεγχεί πλήρως η συμπεριφορά του παιδιού.

 

, αλλά και η Marigoula έγραψε κάτι που βρίσκω σωστό Πάντως να φοράει γυαλιά δεν ειναι και το τέλος του κόσμου και δεν χρειάζεται να το παρουσιάζετε σαν "πρόβλημα" ούτε και να εστιάζετε τόσο πολύ σε αυτό. ....

(Η δική μου έχει φαγωθεί να φορέσει γυαλιά μυωπίας, χωρίς να έχει θέμα....Κι εγω μικρη ειχα φαγωθεί να φορέσω γυαλιά. Μήπως τους περνάμε ασυνείδητα πολλά δικά μας μηνύματα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε?)

[alcyon]

...

(Η δική μου έχει φαγωθεί να φορέσει γυαλιά μυωπίας, χωρίς να έχει θέμα....Κι εγω μικρη ειχα φαγωθεί να φορέσω γυαλιά. Μήπως τους περνάμε ασυνείδητα πολλά δικά μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε?)

 

 

Κι εγώ είχα φαγωθεί να φορέσω γυαλιά, χωρίς να έχω θέμα. Το παράξενο είναι πως ενώ δε φοράω ούτε καν ηλίου... έρχεται η μικρή μου φέτος και με ρωτούσε αν μπορεί να αγοράσει γυαλιά στον εαυτό της με το χαρτζιλίκι της (επίσης δεν έχει θέμα)! Το είδε μόνο για... αξεσουάρ που φαίνεται ωραίο. Δείχνουν λέει τα μάτια, χωρίς να τα κρύβει ο σκούρος φακός! (7χρονών η "μικρή").

 

 

Για τα υπόλοιπα θα επανέλθω αργότερα.... Πάω για κυνήγι τροφής!

[moon child]

Από όσα ανέφερες... και ακροβατώντας λίγο (ως προς ορισμένα σημεία που τα γεμίζω με τα "πιο πιθανά" κατά τη γνώμη μου σενάρια)... έχω να πω -ως μαμά- τα εξής:

 

Η Κυριακή, έθιξε το άλλο παιδάκι. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν ήταν ένα σχόλιο του "αέρα" που ειπώθηκε και τέλος. Ήταν μεταξύ των παιδιών μια ολόκληρη συζήτηση η αλήθεια είναι οτι δέν έστησα αυτή στην αρχή της συζήτησης, δεν ξέρω πως ξεκίνησε. Μια συζήτηση που υποτιμούσε το άλλο παιδάκι. Στα μάτια της Κυριακής, το θέμα του άλλου παιδιού φάνηκε απίστευτο πρόβλημα, ανυπέρβλητο. Την "αλήθεια" αυτή που μόλις είχε κρίνει το 3,5 ετών μυαλό της, την ανακοίνωσε στη φίλη της.

 

Όλα καλά με την Κυριακή ως εδώ.

 

Η φίλη της αντιδρά. Στενοχωριέται, θυμώνει. Στην Κυριακή κάνει εντύπωση και σχεδόν σαγηνευμένη - ήταν απολύτως κουλ, μάλιστα τα έλεγε αυτά σαν αναγγελία χωρίς καν να την κοιτάει, κοιτούσε την τούρτα της - από την απρόσμενη απόκριση... επιμένει για να δει την αντίδραση της φίλης της. Η φίλης της αναστατώνεται. Και εκεί ... ξεχνιέται η αιτία... κι αρχίζει το "ποιος θα νικήσει" σε αυτή τη λογομαχία.

 

μια χαρά ως εδώ, το άλλο παιδάκι δεν θύμωσε όμως, σάστισε, και απάντησε σε άμυνα, η αναστάτωση όμως ήταν εκεί

 

Ως εδώ λοιπόν, έχουμε: ένα παιδί που δοκιμάζει συμπεριφορές-αποκρίσεις και ένα άλλο που έχει προσβληθεί.

 

Στην αρχή λες πως το αφήνεις να εξελιχθεί και να τα βγάλει η μικρή μόνη της πέρα, κάτι που φαίνεται κατάλληλο για τη στιγμή. Από την άλλη η Κυριακή επιμένει. ... Η άλλη μικρή τα χάνει με την επιμονή της Κυριακής. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, γιατί δεν έχει βρεθεί σε τέτοια θέση ξανά, ούτε μπορεί να ανακαλέσει κάποια αντίστοιχη συμπεριφορά από μεγάλους. Εδώ ουσιαστικά χρειάζεται ενίσχυση από εσένα για να της "υποδείξεις" (το καλύτερο, με το παράδειγμά σου, και όχι με απλή εκλογίκευση) τον τρόπο να αντιδρά. ...... Ξέρεις ποιος μου λείπει στην εικόνα;; Ο κηδεμόνας της Κυριακής! σου λείπει γιατί ήταν μάλλον σε μια άλλη διάσταση, σε έναν άλλο χρονοχώρο... δεν ξέρω αν άκουγε καν, και εγώ δεν αναζήτησα λύση εκεί ούτε καν με τα μάτια... ούτε και μετά την έπιασα, αν και είχα φουντώσει και το ήθελα... Αν ο ενήλικος που την πρόσεχε, είχε παρέμβει με μια κατευναστική συμβουλή, θα είχε λήξει το θέμα και η Κυριακή θα είχε οριοθετήσει τη συμπεριφορά της. Αλλά... δεν παρεμβαίνει. Οπότε... την υπέρβαση των ορίων καλείται να την αντιμετωπίσει ... η μαμά του άλλου κοριτσιού.

 

Εδώ, ίσως να έπιανε μια "συμβουλή" από μέρους της moon. Αλλά αυτό, μόνο στην περίπτωση που η Κυριακή ήταν συνηθισμένη στις εξηγήσεις-συζητήσεις. Επίσης τα παιδιά δέχονται και ενσωματώνουν τις συμβουλές από ανθρώπους που εμπιστεύονται. Κι έτσι... το αποτέλεσμα μιας τέτοια παρέμβασης είναι λιγάκι αμφίβολο.

 

βάζοντας εδώ το ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολιτισμικού μικροκλίματος που ζούμε, όχι, δεν θα έπιανε. γνωρίζοντας την κουλτούρα της περιοχής φαντάζομαι την οικογένεια, και φυσικά με πιθανότητα να είναι εξαιρέσεις και να κάνω λάθος.

 

Οπότε... έχουμε μια παρορμητική συμπεριφορά από μέρους της μαμάς του κοριτσιού. Με την οποία, υποβαθμίζει την "αυθεντία" της Κυριακής. Το κοριτσάκι με τα γυαλάκια, "κόβει" τη συμπεριφορά και πιθανά να την κρατήσει για ανάλογες περιπτώσεις. Άρα το ένα παιδάκι γέμισε με αυτό που του χρειαζόταν. Η Κυριακή από την άλλη, έλαβε μια εξίσου δυναμική αντίδραση στα όσα έλεγε. Η φυσική αντίδραση στις συγκρούσεις είναι "φυγή ή μάχη", μετρώντας τις δυνάμεις των "αντιπάλων". Στην προηγούμενή της σύγκρουση ήταν η ισχυρή, άρα μένει και παλεύει. Τώρα όμως... αντιλαμβάνεται πως δε θα τα βγάλει πέρα, οπότε... επιλέγει "φυγή".

 

μή μου το τρίβεις στα μούτρα, ακόμη το σκέφτομαι. το ακόμη χειρότερο, και σκεφτόμενη το μικροκλίμα που ανέφερα παραπάνω, είναι οτι δεν μπορώ να βρω με τι θα μπορούσε να αντικατασταθεί η υποβάθμιση (εκτός βέβαια από ένα πολύ έξυπνο και με πολύ χιούμορ σχόλιο που θα μπορούσε να είχε πει η μικρή μου και να την στείλει αλλού, αλλά μή όντας χαρισματική σε αυτό τον τομέα εγώ, πως να το δείξω στην κόρη μου?)

 

Εφόσον το παιδάκι είναι "άνετο" γενικά... δε φαντάζομαι να έχει κάποια δυσανάλογη συνέπεια που να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα.

 

μή σου πω οτι μπορεί να την στριμώξει και σε καμία γωνία στον παιδικό... και να της ζητήσει και τον λόγο...

 

Και κάτι ακόμα:

Το ότι είναι 3,5 ετών... δεν δίνει άλλοθι, ούτε αποτελεί δικαιολογία για να αφήνουμε τα μικρά να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι σχετικά αναμενόμενο να μην έχει οριοθετήσει τη συμπεριφορά του πλήρως, αλλά είναι επίσης απαραίτητη η επέμβαση του γονιού-κηδεμόνα να παρέμβει διορθωτικά. Για μένα το "άστο μωρέ, παιδί είναι" ... αποτελεί μια κακή επιλογή με στόχο τη μετάθεση ενός θέματος για αργότερα, κάνοντας έτσι αμφίβολη τη διευθέτησή του.

 

και για να συμπληρώσω εδώ για το μικροκλίμα :

 

- φυσικά παιδί είναι και δεν ξέρει τι λέει

- στο κάτω κάτω, την αλήθεια λέει, ο γυαλάκιας είναι γκαυάδι, γι' αυτό φοράει γυαλιά, αφού δεν βλέπει.

-ο κοντός είναι μπασμένο, αφού είναι κοντός και φαίνεται τι τον πειράζει που του το λένε? πως κάνει έτσι? ψέματα είναι?

 

και αν ήταν και μάγκας να άνοιγε το στόμα του να μιλήσει, όχι να κάθεται να τον τρώει - αφού κάθται και τον τρώει, είναι και βλήμα.

 

εν ολίγοις, αφού δεν σου λένε ψέματα, να είσαι μάγκας να βρεις τρόπο να τους απαντήσεις ανάλογα, γιατί αλιώς είσαι και βλήμα και σε λίγο όλοι θα έχουν δικαίωμα να σου βγάλουν παρατσούκλι και να γελάνε μαζί σου.

 

οι περισσότεροι έχουν παρατσούκλια που τα έχουν και στα 60.

 

όποιος βρει τρόπο να απαντήσει, γίνεται σεβαστός και συνήθως αγαπητός. αυτός δε που θα απαντήσει και με χιούμορ, γίνεται φίρμα. οι υπόλοιποι που δεν έχουν το ανάλογο τσαμπουκά ή χιούμορ, μένουν λίγο στο περιθώριο.

 

και μή πείτε οτι τα θυμάμαι έτσι από τα νιάτα μου - και τα 14 χρονα που κάνω μαθημα, έτσι είναι ακόμη και σήμερα.

 

ιδιότυπο το μικροκλίμα, δίπλα στην πόλη αλλά κλειστή κοινωνία με λίγους ξένους, πολύ λίγους (νύφες και γαμπροί δλδ, όχι πρόσφυγες και αλλοδαποί) όπου όλοι ξέρουν τους άλλους ή τις οικογένειες τους.

 

αυτά άλκυ, νομίζω είσαι πολύ κοντά, πάρα πολύ κοντά

 

τώρα που ξέρεις και λίγα για την κουλτούρα της περιοχής, πες μου τι potion magique να δώσω στην Μ να απαντάει με τρέλλα και κορδέλα μπας και αυτή τα καταφέρει καλύτερα από μένα που έχασα την μπάλα...

[Daphne-]

- στο κάτω κάτω, την αλήθεια λέει, ο γυαλάκιας είναι γκαυάδι, γι' αυτό φοράει γυαλιά, αφού δεν βλέπει.

 

και αν ήταν και μάγκας να άνοιγε το στόμα του να μιλήσει, όχι να κάθεται να τον τρώει - αφού κάθται και τον τρώει, είναι και βλήμα.

 

εν ολίγοις, αφού δεν σου λένε ψέματα, να είσαι μάγκας να βρεις τρόπο να τους απαντήσεις ανάλογα, γιατί αλιώς είσαι και βλήμα και σε λίγο όλοι θα έχουν δικαίωμα να σου βγάλουν παρατσούκλι και να γελάνε μαζί σου.

 

μπας και αυτή τα καταφέρει καλύτερα από μένα που έχασα την μπάλα...

Ισως αυτη να τα καταφέρει καλύτερα διαλέγοντας εντελώς άλλο δρόμο, από αυτόν της "μαγκιάς" και του "να καταπίνει".

 

Και οχι δεν ειναι αλήθεια, οτι η "αλήθεια" πρέπει να λέγεται χύμα και κατάμουτρα.

 

(Το 3,1/2 χρονών εξαιρείται λόγω ηλικίας. Δεν έχει μάθει οτι μερικά λόγια και πράξεις πληγώνουν και πόσο τους άλλους. Δοκιμάζει όμως.)

 

- όποιος βρει τρόπο να απαντήσει, γίνεται σεβαστός και συνήθως αγαπητός. αυτός δε που θα απαντήσει και με χιούμορ, γίνεται φίρμα. οι υπόλοιποι που δεν έχουν το ανάλογο τσαμπουκά ή χιούμορ, μένουν λίγο στο περιθώριο.

Ναι έτσι παίζουν κάποιοι το παιχνίδι που έχουν στήσει με δικούς τους κανόνες.

 

Κι αν πεις "Εγω δεν παιζω"?

[ekavi_]

ωσπου κάποια στιγμή, την ώρα που τρώγανε μπροστά μου τούρτα, γυρνάει η δική μου και μου λέει "η Κυριακή μου λέει πως τα ματάκια μου δεν θα είναι ποτέ καλά, θα μείνω για πάντα έτσι"

 

γκλουπ η μαμά

 

γυρνάει και λέει της Κυριακής "εγώ τρώω ψαράκια και φοράω γυαλάκια, τα ματια μου έτσι κάνουν γυμανστική και δυναμώνουν και θα γίνουν καλά"

 

"όχι" δεν θα είναι ποτέ καλά" επιμένει η Κυριακή.

 

γυρνάει και με κοιτάει ταραγμένη...

 

και λέω εγώ τότε που έχω φουντώσει για δυο γεννιές γυαλιά "και τί ξερει η Κυριακή? γιατρός είναι? τίποτε δεν ξέρει για ματάκια. ένα μωρό που δεν ξέρει να φάει ούτε την τούρτα του είναι. λέει ότι να ναι. αυτή θα ακούς?" και μάλισα αυτά μπροστά στην Κυριακή, που άκουγε τα πάντα.

 

η Κυριακή θύμωσε και άφησε το τραπέζι!

 

 

Εγώ θα απαντούσα στο παιδί μου περίπου αυτό που είπες χωρίς να δείξω όμως ότι ταράχτηκα (όχι για να μην θυμώσει το ξένο παιδί, αλλά για να μην δείξω στο δικό μου ότι με ταράζει το θέμα των ματιών της).

Μάλλον αδιάφορα θα έλεγα: ότι η Κυριακή κάνει λάθος. Δεν είναι γιατρός. Είναι ένα μικρό κοριτσάκι.

Μετά κατ΄ιδίαν θα εξηγούσα στο παιδί μου ότι δεν θα το επηρρεάζουν οι γνώμες τρίτων, πόσο μάλλον παιδιών, αλλά θα εμπιστεύεται τη μαμά και τον μπαμπά.

Όσο για το θέμα της ανταγωνιστικότητας, μην ταράζεσαι. θα συναντήσει πολλά παιδιά έντονα ανταγωνιστικά, κάποιες στιγμές μπορεί να γίνει και η ίδια. Θα της μάθεις σιγά σιγά πως θα απαντάει. Και πως όταν κάποιος λέει κάτι επίτηδες για να μας πληγώσει, να μας στενοχωρήσει, να μας κοροιδέψει, στην ουσία δεν είναι φίλος μας. Τώρα το συγκεκριμένο κοριτσάκι που είναι πολύ μικρό, απλά πες της ότι δεν ήξερε. Έλεγε αυτό που νόμιζε, αλλά ήταν λάθος.

[moon child]

δεν παίζεις?

 

μένεις εκτός παιχνιδιού!

 

εγώ σαν παιδί είχα τα εξής :

 

- φορούσα γυλιά

- είχα ξένη μαμά

- πέθανε ο ντόπιος μπαμπάς νωρίς

 

- η ξένη μαμά δεν ενστερνίστηκε ποτέ την κουλτούρα τους

- εγώ ακολουθούσα τους τρόπους της μαμάς

 

κάποτε επειδή διαβαζα ρωμαίο και ιουλιέτα στο γυμνάσιο κρυφά, κάποιος με έπιασε (ήμουν και φύτουλας, ακόμη ένα μείον) και μου είχαν βγάλει από αυτό ένα οικτρό χαζό παρατσούκλι που είχε γίνει ο εφιάλτης μου για 2 τάξεις! δύο χρόνια τυραννίας!

 

 

δεινοπάθησα μέχρι το λύκειο. μετά τα πράγματα έστρωσαν, ε, και μέσα σε 10000 κόσμο, βρήκα και κάποιους που δεν ήταν τόσο macho... και βρήκα τις ισσοροπίες μου.

 

και εμένα δεν μου αρέσει η μαγκιά και η επίθεση σαν τρόπος. θαυμάζω το χιούμορ, αλλά αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο...

 

 

και επειδή συνήθως δεν κρύβεται κανένας υποβολέας όπως στην ταινία, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε μόνοι μας...

 

για τα γυαλιά μην κολλάτε, θα μπορούσε να είναι ένα κόκκινο μαλλί ή ένα ζευγάρι μεγάλα αυτία...

 

το θέμα είναι πως... το ξεπερνάμε....

[Daphne-]

δεν παίζεις?

 

μένεις εκτός παιχνιδιού!

Και μπορεί να φτιάξεις το δικό σου παιχνίδι να παίζεις και να έρθουν κι αλλοι, κι αλλοι...

Ή μπορείς να αναζητήσεις άλλο ήδη έτοιμο παιχνίδι....

Ειναι τόσο άσπρο μαυρο? Κι αν ναι, οι "ετοιμες απαντήσεις" θα βοηθήσουν?

 

 

εγώ σαν παιδί είχα τα εξής :

 

- φορούσα γυλιά

- είχα ξένη μαμά

- πέθανε ο ντόπιος μπαμπάς νωρίς

 

- η ξένη μαμά δεν ενστερνίστηκε ποτέ την κουλτούρα τους

- εγώ ακολουθούσα τους τρόπους της μαμάς

 

κάποτε επειδή διαβαζα ρωμαίο και ιουλιέτα στο γυμνάσιο κρυφά, κάποιος με έπιασε (ήμουν και φύτουλας, ακόμη ένα μείον) και μου είχαν βγάλει από αυτό ένα οικτρό χαζό παρατσούκλι που είχε γίνει ο εφιάλτης μου για 2 τάξεις! δύο χρόνια τυραννίας!

Εσυ όμως.

Βασικό εργαλείο λοιπόν είναι όχι η δική μου αυθεντία (ως ενήλικας και ως γονέας) αλλά η ‘σχέση’ μου μαζί του. Το παιδί διαμορφώνεται , δεν το διαμορφώνω εγώ ως γονέας, ή μόνη της η οικογένεια ή και μόνη της ολόκληρη η κοινωνία. Είναι όλα σχέσεις συνεξαρτήσεων και δυναμικών και πάνω απ’όλα η ανθρώπινη φύση.

 

· Κάνενα παιδί δεν είναι το ίδιο, κανένας γονέας δεν είναι ίδιος με κάθε άλλο γονέα, οποτέ και η δυναμική της οικογένειας είναι επίσης διαφορετική.

 

Εδω είναι όλο το άρθρο http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=95331&highlight=%C1%D0%CF%D4%C5%CB%C5%D3%CC%C1%D4%C9%CA%CF%D3+%C3%CF%CD%C5%C1%D3

(Περιλαμβάνει και απαντήσεις για το αλλο θέμα που έθεσες με τη "σύμβουλο".)

[Λαΐδα]

Moon child....καμια φορα ξερεις τι σκεφτομαι? Οτι αν δεν ζοριστουμε και λιγο συναισθηματικα, αν δεν σκαψουμε λιγο τα χωματα δεν θα βγουν πετραδια απο την ψυχη μας...

δεν ειναι κακο να ανακαλυψουν και τα παιδια μας ποτε θελουν να αντιδρασουν η να μπουν στο κλιμα η τελος παντων να αποφασισουν πως θα το διαχειριστουν. Οταν θελησουν, θα το κανουν...οπως το εκανες και εσυ...

Ναι θα στεναχωρηθουν μεχρι τοτε....αλλα αυτο το τιμημα εχει και τα αναλογα κερδη, δεν ειναι τοσο χαλια τα πραγματα...

 

summer wine ποτε δεν του ειπα να ανταποδιδει...προσπαθουσα να του πω να φιλτραρει αν αξιζει τον κοπο να στεναχωρηθει.Πχ, με ειπε ο ταδε χοντρο, μου λεει....'Εισαι'?' τον ρωταω....οχι μου απανταει...'Τοτε?...τι σε νοιαζει τι βλακειες λεει ο καθενας?'

καπως ετσι πορευομαι και πορευομουν. Οταν ομως εκλαιγε επειδη καποιος τον ειπε χαζο, ναι, εφτασα στο σημειο να του πω οτι 'μαλλον στ' αληθεια χαζος εισαι που καθεσαι και στεναχωριεσαι' (επειδη εκλαιγε δηλαδη)...αυτο τον πειραξε..του κεντρισε τον εγωισμο...καταλαβε οτι δεν αξιζε να κλαιει, προφανως.

[moon child]

Moon child....καμια φορα ξερεις τι σκεφτομαι? Οτι αν δεν ζοριστουμε και λιγο συναισθηματικα, αν δεν σκαψουμε λιγο τα χωματα δεν θα βγουν πετραδια απο την ψυχη μας...

δεν ειναι κακο να ανακαλυψουν και τα παιδια μας ποτε θελουν να αντιδρασουν η να μπουν στο κλιμα η τελος παντων να αποφασισουν πως θα το διαχειριστουν. Οταν θελησουν, θα το κανουν...οπως το εκανες και εσυ...

Ναι θα στεναχωρηθουν μεχρι τοτε....αλλα αυτο το τιμημα εχει και τα αναλογα κερδη, δεν ειναι τοσο χαλια τα πραγματα...

 

 

 

Λαϊδα, συμφωνώ απόλυτα, δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα... απλά επειδή εγώ δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω τότε την κατάσταση, νιώθω οτι και τώρα δεν ξέρω πως να συμβουλέψω το παιδί μου ανάλογα.

 

ναι, εγώ αποκόμισα και πολλά καλά από τις δυσκολίες μου, κυρίως καλά θα έλεγα αν αφήσω έξω την πικρή αίσθηση της ήττας, και της ανικανότητας μου να σταθώ απέναντι στα τότε προβλήματα, αλλά θα ήθελα να και να μπορούσα να έχω κάτι να πω, μια δοκιμασμένη συμβουλή στο παιδί μου. έστω και αν αυτό δεν μπορέσει ποτέ να την εφαρμόσει στην διαφορετική του πραγματικότητα.

 

Dapne, ξέρω οτι τότε ήμουν εγώ, και όλα φαινομενικά ήταν αλιώς, το μόνο ουσιαστικά διαφορετικό όμως για μένα είναι η κορη μου, ελπίζω η δική της χημεία να λειτουργήσει αλιώς...