Δυστυχισμένοι ενηλικες!Ποσο φταινε τελικα οι γονεις μας?

[love4]

Νανσυ μου αν θυμαμαι καλα απο παλαιοτερα μηνυματα σου ειχες πει οτι οι γονεις σου εχουν περασει παρα πολυ δυσκολες καταστασεις, νομιζω ειχες πει οτι εχασες τον αδελφο σου???Λοιπον πιστευω οτι κατι τετοια γεγονοτα ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τους γονεις με αποτελεσμα να τους δινω πολλα πολλα περισσοτερα ελαφρυντικα...Φανταζομαι ειναι οδυνηρο και αυτοματα το απωθουμε ολοι μας απο το μυαλο μας..αλλα ελα ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ στη θεση τους...Οτι αλλο και να πουμε αυτο το γεγονος ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΟΛΑ, κατα την ταπεινη μου αποψη βεβαια...Εννοειται πως δεν ειναι αγιοι και οτι πιθανως εχουν πολλα ελαττωματα και προβληματα στη συμπεριφορα τους , ομως στο κατω κατω αυτο ειναι η συγχωρεση...Συγχωρεις ενω ξερεις οτι εχουν κανει και κανουν λαθη... Για μενα η συγχωρεση ειναι τροπος να καλμαρει η δικη μας ψυχη...

[νανσυ2]

Κανε το ιδιο και στον εαυτο σου....γινε εσυ η 'μαμα' του

 

 

 

ξερω πως να φερομαι με αγαπη κ καλοσυνη στα παιδια μου,αλλα αναρωτιεμαι αν ξερω να φερομαι στον εαυτο μου

[νανσυ2]

Νανσυ μου αν θυμαμαι καλα απο παλαιοτερα μηνυματα σου ειχες πει οτι οι γονεις σου εχουν περασει παρα πολυ δυσκολες καταστασεις, νομιζω ειχες πει οτι εχασες τον αδελφο σου???Λοιπον πιστευω οτι κατι τετοια γεγονοτα ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τους γονεις με αποτελεσμα να τους δινω πολλα πολλα περισσοτερα ελαφρυντικα...Φανταζομαι ειναι οδυνηρο και αυτοματα το απωθουμε ολοι μας απο το μυαλο μας..αλλα ελα ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ στη θεση τους...Οτι αλλο και να πουμε αυτο το γεγονος ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΟΛΑ, κατα την ταπεινη μου αποψη βεβαια...Εννοειται πως δεν ειναι αγιοι και οτι πιθανως εχουν πολλα ελαττωματα και προβληματα στη συμπεριφορα τους , ομως στο κατω κατω αυτο ειναι η συγχωρεση...Συγχωρεις ενω ξερεις οτι εχουν κανει και κανουν λαθη... Για μενα η συγχωρεση ειναι τροπος να καλμαρει η δικη μας ψυχη...

 

 

 

θυμασαι καλα....

συμφωνω σαν γονιος που ειμαι οτι δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο αυτο

σαν παιδι ομως,δεν μπορω να συγχωρησω την αδιαφορια για το αλλο παιδι,την περιοδο εκεινη...δεν μπορω να συγχωρησω οτι αφηναν ενα 13χρονο παιδι,μονο στο σπιτι του,για χρονια,χωρις να σκεφτονται οτι κ αυτο περασε πολλα,εζησε μαζι τους ολη τη κατασταση,εχασε τον αδερφο του,κ το μονο που εκαναν ηταν να φευγουν για να νιωσουν οι ιδιοι καλυτερα αφηνοντας ενα παιδι να ζει μονο του(υπηρχαν περιοδοι που ερχοντουσαν στο σπιτι,που εφευγαν,ειτε για μερες,ειτε καθε σκ για πολλα χρονια)

συμφωνω οτι η συγχωρεση κανει καλο πρωτα σε μας,αλλα νομιζω οτι εχω σκληρυνει πολυ

[love4]

Κοπελα μου σου ευχομαι να μην πλησιασεις καν στη θεση τους..ομως για να σου μιλησω και γω απο την πλευρα της μαμας, εχω περασει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ με το ενα μου παιδακι..τον καιρο που συνεβαινε τα ειχα βαλει ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ...τα αλλα μου παιδακια τα λατρευα ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΛΛΟΥ...δυστυχως οι δικοι δεν μπορουσαν να κανουν κατι διαφορετικο, ησουν αρκετα μεγαλη και μπορουσες να μεινεις μονη...οταν γινονται τοσο τραγικα γεγονοτα στη ζωη μας δεν μπορει να φτασει ο νους σου την ΑΠΟΓΝΩΣΗ αυτων των δυο ανθρωπων, των γονιων...Δωσε τους πολλα ελαφρυντικα...η αγαπη τους για σενα ειναι δεδομενη και απεριγραπτη, καντε μια ανακωχη και ζηστε καποιες ομορφες στιγμες μαζι..

Εννοειται βεβαια οτι θα σου σπανε τα νευρα, θα σε εκνευριζουν και ολα τα σχετικα που μας κανουν οι γονεις μας...προτεινω μονο να τους δεις με αλλο ματι, λιγο πιο συμπονετικα

[Daphne-]

Υπάρχουν διάφορα βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα. Ενα από αυτά ειναι το "Τοξικοί γονείς".

Περιγράφει διάφορους τύπους γονέων και πώς μπορεί να αφήσουν με τον τρόπο του ο καθένας αρνητικά κατάλοιπα στα παιδιά τους.

 

Από εκει και πέρα τα παιδιά αυτών των γονέων ειναι υπευθυνα, εφόσον τα "κατάλοιπα" δημιουργούν πρόβληματα στη ζωή τους, στον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους κτλ, να το αλλάξουν/μάθουν να αντιμετωπίζουν.

 

Το πώς βιώνει ο καθένας, αλλά και πώς θα τα διαχειριστεί αυτά, ειναι κάτι που μόνος του θα βρει.

Πχ το παρακάτω χωράει 1000 ερμηνείες

Κανε το ιδιο και στον εαυτο σου....γινε εσυ η 'μαμα' του

 

ξερω πως να φερομαι με αγαπη κ καλοσυνη στα παιδια μου,αλλα αναρωτιεμαι αν ξερω να φερομαι στον εαυτο μου

Τι σημαίνει "μαμά" συγκεκριμένα? Πώς εκφράζεται η αγάπη και η καλοσύνη? Ο καθένας έχει άλλα μέτρα και σταθμά για τον λέξη "αγάπη". Πώς ορίζεται η αγάπη δηλαδή? Πχ. το βιβλίο που πρότεινα η συγγραφέας ειναι κάθετη, οτι αγάπη ειναι καθετί που περιέχει στοργή, φροντίδα, τρυφερότητα. Τα αντίθετα τους δεν ειναι. Στο λεξικό ορίζεται έτσι

 

Δεν υπάρχει συνταγή "μαζικής κατανάλωσης" για τόσο ιδιαίτερα και προσωπικά θέματα, ακόμα και όταν έχουμε ολόιδιες (φαινομενικά) περιπτώσεις.

[jackrussel]

κορες, ειμαι ξανα εδω μετα απο πολυ καιρο, μου λειψατε πολυ, το θεμα με αγγιξε αν και δεν διαβασα ολα τα ποστ

ηθελα μονον να τονισω πως ο,τι συμβαινει στη ζωη μας ειδικα στην παιδικη ηλικια ειτε καλο ειτε κακο μας καθοριζει,,,απολυτα? οχι απολυτα φυσικα, γιατι παντα μα παντα επεισερχεται η υποκειμενικη μας σταση απεναντι στα οσα δεχομαστε απο ενα περιβαλλον, αυτο αφορα φυσικα και τα παιδια μιας και το καθενα εχει την δικη του προσωπικοτητα και αμυνες απεναντι στο οποιο περιβαλλον,,,ακομα και στις πιο σκληρες καταστασεις καποιοι θα τα φερουν βολτα αποτελεσματικοτερα,,,

 

μεγαλωνοντας ομως, κι εκει θα σταθω και ειμαι απολυτη σε αυτο, οι μονοι που εχουμε ευθυνη για τη ζωη μας και τα βιωματα μας ειμαστε ΕΜΕΙΣ, για μενα δεν τιθεται θεμα συγχωρεσης αλλα θεμα προσωπικης υπερβασης και αναθεωρησης του οποιου τραυματος κουβαλαμε,,,ακομα κι αν δεν συγχωρεσουμε ποτε τους γονεις μας για καποια πραγματα αρκει να τους ξεπερασουμε και να τους προσπερασουμε με ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ και να μην κολλαμε στην οποια αρνητικη μνημη απο αυτους αλλα και στην οποια θεοποιηση τους, και οι δυο στασεις μας εγκλωβιζουν σε μια θεση αιωνιου ευαλωτου παιδιου

 

αν ειναι απλο να σκοτωσεις τους γονεις της παιδικης σου ηλικιας και να προχωρησεις ελευθερος και οσο γινεται πιο αναλαφρος απο τα πασης φυσεως βαριδια ειναι απολυτη προσωπικη ευθυνη του καθενος μας,,,,αν ειναι ευκολο να παρουμε την σωστη αποσταση απο τα βιωματα μας που μας πληγωνουν και μας μπλοκαρουν, ενιοτε μας καθηλωνουν και τα θετικα βιωματα, οχι δεν ειναι καθολου ευκολο , ειναι ενας συνεχης αγωνας του εαυτου μας με την καλυτερη εκδοχη του εαυτου μας,,,η ευθυνη ομως ειναι δικια μας και μονον

 

θελω να πιστευω οτι βλεπω πια την μανα μου και τον πατερα μου σαν δυο ανθρωπους περα απο τον γονεικο τους ρολο με συγκεκριμενη προσωπικοτητα που εκαναν ο,τι σκατα αντεχαν,,,μου αξιζε κατι καλυτερο? ισως,,,αλλα δεν βαριεσαι,, αυτο που μου αξιζει θα μου το δωσω εγω μεσα απο τις προσωπικες μου επιλογες, επιλογες που οφειλουν να λαβουν χωρα περα απο εκεινους,,,,και υποσχομαι στον εαυτο να μην τους επιτρεψω να με ξαναμπλεξουν σε σχηματα και δυναμικες σχεσεων που με ταλαιπωρουν και που δεν εχουν να μου προσφερουν τιποτε αλλο περα απο την επιβεβαιωση της υπαρξης ενος βαθιου τραυματος

 

τους αγαπαω στην σωστη τους διασταση και με την σωστη αποσταση προκειμενου να μην δυστυχησω

 

ως μαμα ευχομαι το παιδι μου να εχει τα μεσα να με βαλει στη θεση που πρεπει και στην αποσταση που πρεπει προκειμενου να μην πνιγει

 

ευχομαι να μην με δει ποτε ως εναν τυραννο που τα εκανε ολα σκατα αλλα και ουτε ως παντοδυναμη μαμα-θεα

 

τελος ευχομαι σε ολους μας να μπορουμε να προχωραμε μπροστα χωρις απωθημενα και ενοχες ως προς κανεναν,,,,ευκολο να το λες στην πραξη ομως θελει πολυ δουλεια κατι τετοιο,,,αλλα ειναι ο μονος δρομος για να μην χασει κανεις την προσωπικοτητα του και την αξιοπρεπεια του,,,οχι αυτα τα τελευταια δεν τα χαραμιζω για κανεναν πατερα η μανα μου,,,δεν μου αξιζει, δεν τους κανω την χαρη,,,,,

[νανσυ2]

μου αρεσε η αποψη σου

[boy'smam]

Kaλησπερα κοριτσια!συγνωμη που χαθηκα αλλα ειλικρινα τρεχω 100αρι καθημερινα!!!

Τι να πω τωρα?Οτι αυτες τις μερες ακουω γυρω μου ολο και πιο πολλα τετοια περιστατικα?Το τελευταιο ηταν ο γιος μιας φιλης της μαμα μου 10 χρονων που το παιδακι ζηταει απο μονο του βοηθεια απο ψυχολογο και η μαμα λεει οτι το παιδι της δεν εχει τπτ...Αν ειχε αμυγδαλιτιδα θα ηταν απο χθες στο παιδων αλλα οταν το προβλημα ειναι στην ψυχη τοτε ειναι ταμπου!

Χαιρομαι που ακουσα τοσες αποψεις και που ολες καταληγουμε σε ενα συμπερασμα!Θελουμε ευτυχισμενα παιδια και θα παλεψουμε για να το πετυχουμε!

Αυτο μπορει να γινει με ενα μονο τροπο!Να μαθουμε να "διαβαζουμε"την ψυχη των παιδιων μας,το μυαλο τους και να λαμβανουμε σωστα τα μηνυματα της συμπεριφορας τους.Να μην κλεινουμε τα ματια και τα αυτια!

Κανεις δεν ειναι τελειως αλλα οσο το παλευουμε τοσο πιο κοντα θα φτανουμε σε αυτο που θελουμε να πετυχουμε!Ας αφησουμε εγωισμους και ντροπες και ας βλεπουμε τυχον προβληματα καταματα και πιστευω οτι ολα εχουν λυση...

[alcyon]

Ζούμε τη ζωή μας. Κάτι μας δυσκολεύει. Εύκολο να πούμε πως φταίει το περιβάλλον, ο γονιός, ο δάσκαλος, ο γείτονας, ο άλλος γενικώς... Μας βάζει στη θέση του παρατηρητή, του "τρίτου", αυτού που δεν έχει τον έλεγχο... και μας βγάζει από την οποιαδήποτε ευθύνη.

 

Μα για περιμένετε μια στιγμή! Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στους γονείς μας (μιλάω γενικά).

Μεγάλωσαν σε ένα δύσκολο περιβάλλον (εφόσον μιλάμε για "προβληματικές" συμπεριφορές). Άρα προσπάθησαν και ενδεχομένως προσαρμόστηκαν σε αυτό το περιβάλλον. Η συμπεριφορά τους, τους έδωσε τα εφόδια να επιβιώσουν στις συγκεκριμένες συνθήκες. Τι καλύτερο λοιπόν -ακόμα και ασυνείδητα- να μεταδώσουν αυτές τις συμπεριφορές στα παιδιά τους! Και ιδού λοιπόν... ένας περιποιημένος και άρτιος ... φαύλος κύκλος!

 

Ουσιαστικά μας δίνουν "εφόδια". Αυτά που χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς στο συγκεκριμένο (έστω "αρρωστημένο") περιβάλλον. Επιτελούν το ρόλο τους εις το ακέραιον!

Αν εμάς όμως κάτι μας "ξινίζει"... αν εμάς δεν μας κάνει αυτό το περιβάλλον και θέλουμε να το αλλάξουμε... ... αν εμάς κάτι δε μας αρέσει στην εικόνα... Τότε είναι καθαρά δική μας ευθύνη να πάρουμε τον εαυτό μας έξω από αυτή. Πώς; Δικό μας καπέλο η αναζήτηση. Εμείς κρίναμε πως δε μας κάνει η προηγούμενη εικόνα, εμείς απορρίψαμε (ενώ για τους γονείς μας... ο λογαριασμός εξακολουθεί να είναι "σωστός"... έπραξαν πράγματι, το χρέος τους), εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε αλλαγή πλαισίου/κάδρου/εικόνας/κτλ. Ας βρούμε λοιπόν τον τρόπο να ξαναφτιάξουμε τη δική μας ζωγραφιά και να ταιριάξουμε τον εαυτό μας μέσα.

Κι ας μην περιμένουμε θαύματα! Σίγουρα δεν αλλάζουν τα πράγματα σε μια στιγμή. Πιο δύσκολη η διόρθωση από την αρχική δημιουργία (εκ του μηδενός).

 

Με λίγα λόγια...

η δική μας ευθύνη ξεκινά από το σημείο που αισθανόμαστε τη δυσκολία και γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για ... αλλαγή. Αν δεν την επιδιώξουμε, τότε η ευθύνη βαρύνει εμάς και μόνο εμάς.

[alcyon]

(συνέχεια από το προηγούμενο)

 

Μα υπάρχει και μια μικρή "λεπτομέρεια". Ένα "μαγικό συστατικό". Κανείς μας δε δίνει σημασία, αλλά χωρίς αυτό... τίποτα δε γίνεται!

Για να δούμε κάτι "καλύτερο" από αυτό που ζούμε... κάπου πρέπει να το έχουμε παρατηρήσει. Κάπου πρέπει να έχουμε αντιληφθεί πως υπάρχει κάτι το διαφορετικό, πως δεν είναι όλα τα πράγματα έτσι όπως τα βιώνουμε.

 

 

Το συστατικό αυτό λέγεται... περιβάλλον!

 

Αν δε βρεθούμε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, δε θα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε και να επιθυμήσουμε αυτό το "κάτι άλλο". Τέτοιες διεργασίες για να είναι επιτυχημένες δε μπορούν να ολοκληρωθούν μόνο με τη δική μας προσπάθεια. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος είναι στα χέρια μας. Μα χωρίς την επίδραση του περιβάλλοντος... δεν ολοκληρώνεται επιτυχώς.

 

Είμαστε έρμαια των άλλων;

Όχι βέβαια. Γιατί ... εμείς μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα και το περιβάλλον μας ως ένα βαθμό. Όχι απόλυτα. Αλλά σημαντικά.

 

-Ένας φίλος ...

-Ένας ειδικός...

-Σε άλλους ίσως ένας εξομολόγος...

-Πιθανά ένας εκπαιδευτικός (αν μιλάμε για ανηλίκους)...

 

...Είναι άνθρωποι που μπορούν να παίξουν το ρόλο του "περιβάλλοντος". Δική μας η επιλογή του προσώπου... μα ουσιαστική και σημαντική η συμβολή του.

 

 

 

Με λίγα λόγια πρέπει να σταθούμε και λίγο "τυχεροί" ώστε να βρεθούμε την κατάλληλη ώρα στην κατάλληλη θέση. Και παράλληλα να είμαστε και λίγο τολμηροί για να αδράξουμε την ευκαιρία που εμφανίζεται μπροστά μας.

 

Είναι λοιπόν θέμα τύχης;

Εσείς θα μου πείτε...

 

Όμως στο κάτω κάτω... η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς!

[νανσυ2]

συμφωνω οτι επηρεαζει κ το περιβαλλον..αλλα κ το πως αντιλαμβανομαστε μεις καποια πραγματα

αλλοι τα αντιλαμβανονται πιο γρηγορα...αλλοι ποτε

απο τη στιγμη ομως που θα τα αντιληφθουμε η ευθυνη βαραινει εμας..ποσο ικανοι δυνατοι ημαστε ομως για να σπασουμε τον κυκλο?θα τα καταφερουμε?απο ππου θα ξεκινησουμε?

[alcyon]

Όταν κάποιος βρει τη ρωγμή στον κύκλο... ξέρει από που θα ξεκινήσει. Το νιώθει μέσα του. Τα υπόλοιπα θα απαντηθούν στην πορεία...

[Aimee]

Kaλησπερα κοριτσια!συγνωμη που χαθηκα αλλα ειλικρινα τρεχω 100αρι καθημερινα!!!

Τι να πω τωρα?Οτι αυτες τις μερες ακουω γυρω μου ολο και πιο πολλα τετοια περιστατικα?Το τελευταιο ηταν ο γιος μιας φιλης της μαμα μου 10 χρονων που το παιδακι ζηταει απο μονο του βοηθεια απο ψυχολογο και η μαμα λεει οτι το παιδι της δεν εχει τπτ...Αν ειχε αμυγδαλιτιδα θα ηταν απο χθες στο παιδων αλλα οταν το προβλημα ειναι στην ψυχη τοτε ειναι ταμπου!

Χαιρομαι που ακουσα τοσες αποψεις και που ολες καταληγουμε σε ενα συμπερασμα!Θελουμε ευτυχισμενα παιδια και θα παλεψουμε για να το πετυχουμε!

Αυτο μπορει να γινει με ενα μονο τροπο!Να μαθουμε να "διαβαζουμε"την ψυχη των παιδιων μας' date='το μυαλο τους και να λαμβανουμε σωστα τα μηνυματα της συμπεριφορας τους.Να μην κλεινουμε τα ματια και τα αυτια!

Κανεις δεν ειναι τελειως αλλα οσο το παλευουμε τοσο πιο κοντα θα φτανουμε σε αυτο που θελουμε να πετυχουμε!Ας αφησουμε εγωισμους και ντροπες και ας βλεπουμε τυχον προβληματα καταματα και πιστευω οτι ολα εχουν λυση...[/quote']

 

Ο ψυχολόγος δεν είναι ντροπή.

Ενα παιδί μπορεί να προτιμά να μιλήσει με τον ψυχολόγο για το επικείμενο διαζύγιο, για το μπούλινγκ, τη σεξουαλικότητα κλπ. Δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι η μάνα δεν ξέρει ή δεν θέλει να διαβάσει την ψυχή του παιδιού της.

Και μπορεί κάποιος να βλέπει το πρόβλημα κατάματα αλλά να μην έχει καμία όρεξη να μοιραστεί την οπτική του με ξένους. Δεν πρόκειται για ταμπού αλλά για προσωπικό απόρρητο.

 

Πολύ ωραία τοποθέτηση Αλκυών. Συμφωνώ 100/%.

Jackrussell, σωστή βρίσκω κι εσένα. Αλλά νομίζω ότι, όταν εγραφες, είχες στο μυαλό τις βαριές και δύσκολες καταστάσεις. Μου θύμισες κάπως τον Οιδίποδα που έπρεπε να σκοτώσει τον Λάιο για να έχει κάποιο μέλλον. Και το μέλλον όμως τον πρόδωσε...

 

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση κακοποίησης, μπορούμε πραγματικά να πάμε μπροστά έχοντας προσπεράσει μόνο και όχι συγχωρήσει τους γονείς μας;

Τι νομίζετε;

[νανσυ2]

οχι,δε μπορουμε να παμε αληθινα μπροστα ετσι

αυτο πιστευω,ασχετα αν προσωπικα βρισκομαι καπου στη μεση...

[Daphne-]

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση κακοποίησης, μπορούμε πραγματικά να πάμε μπροστά έχοντας προσπεράσει μόνο και όχι συγχωρήσει τους γονείς μας;

Τι νομίζετε;

 

Εξαρτάται τι θεωρούμε "κακοποίηση". Τη σεξουαλική κακοποίηση μόνο?

Τι σημαίνει για τον καθένα "πηγαίνω μπροστά"

Τι σημαίνει "προσπερνάω". Τι σημαίνει "συγχωρώ".

 

Δεν είναι τόσο απλό να απαντηθεί αυτη η ερωτηση γενικά. Εγω δανείζομαι αυτό που έγραψε η Alcyon

 

Όταν κάποιος βρει τη ρωγμή στον κύκλο... ξέρει από που θα ξεκινήσει. Το νιώθει μέσα του. Τα υπόλοιπα θα απαντηθούν στην πορεία...

 

 

Πχ. η Μαρία Κάλλας "πήγε μπροστά" στη ζωή της. Βίωσε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια.

Ειχε μια μητέρα που δεν την αγάπησε ποτέ. Προσπάθησε κάποια στιγμή να τα βρουν χωρίς αποτέλεσμα και έπειτα σταμάτησε να έχει σχέσεις μαζί της. Δεν τη συγχώρεσε και δήλωσε δημόσια γιατί.

 

«Ήμουν το ασχημόπαπο, χοντρούλα και καθόλου δημοφιλής. Είναι σκληρό πράγμα να κάνεις ένα παιδί να νιώθει άσχημο και ανεπιθύμητο… Ποτέ δεν θα την συγχωρήσω που μου στέρησε την παιδική μου ηλικία. Όλα εκείνα τα χρόνια που κανονικά έπρεπε να παίζω, εγώ είτε θα τραγουδούσα είτε θα έβγαζα χρήματα»,

http://www.in2life.gr/features/faces/articles/209109/Face.aspx

Πηγή: http://www.in2life.gr

[Λαΐδα]

 

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση κακοποίησης, μπορούμε πραγματικά να πάμε μπροστά έχοντας προσπεράσει μόνο και όχι συγχωρήσει τους γονείς μας;

Τι νομίζετε;

Μπορουμε ναι...θα κανουμε καποια λαθακια αλλα θα την βρουμε την ακρη. το προβλημα ειναι οταν συνυπαρχουμε με τους ανθρωπους που μας πληγωσαν και δεν εχουμε συγχωρησει.....

Αν δεν συνυπαρχουμε ειναι ολα πιο απλα.

[love4]

Για μενα να προχωρησουμε κα βεβαια μπορουμε χωρις να εχουμε συγχωρησει απλα οσο και να προχωρησουμε η ψυχη μας θα εχει ενα μαυρο κομματι, το οποιο θα φυγει μονο αν συγχωρησουμε..

[alcyon]

.....

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση κακοποίησης, μπορούμε πραγματικά να πάμε μπροστά έχοντας προσπεράσει μόνο και όχι συγχωρήσει τους γονείς μας;

Τι νομίζετε;

 

Ούτε η κακοποίηση εξαιρείται. Τα μονοπάτια είναι ίδια. Στα διάφορα είδη κακοποίησης το περιβάλλον "χώνει" πιο βαθιά το παιδί. Έχει δηλαδή να πραγματοποιήσει μεγαλύτερο δρόμο. Αλλά τον ίδιο δρόμο με τους άλλους. Από τα ίδια στάδια θα περάσει. Πιθανά να χρειαστεί περισσότερο χρόνο. Σίγουρα θα χρειαστεί αυξημένη προσπάθεια.

 

Μπορουμε ναι...θα κανουμε καποια λαθακια αλλα θα την βρουμε την ακρη. το προβλημα ειναι οταν συνυπαρχουμε με τους ανθρωπους που μας πληγωσαν και δεν εχουμε συγχωρησει.....

Αν δεν συνυπαρχουμε ειναι ολα πιο απλα.

Η συνύπαρξη είτε με συγχώρεση είτε όχι... είναι πρόβλημα. Γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος που αλλοιώνει την καθημερινότητα. Εκεί θέλει θωράκιση και καλή οριοθέτηση. Πού χρειάζεται να κάνεις τον κουφό... και που δεν αφήνεις παραπανίσια περιθώρια.

 

Η συγχώρεση είναι άαααααλλο θέμα.

Για μενα να προχωρησουμε κα βεβαια μπορουμε χωρις να εχουμε συγχωρησει απλα οσο και να προχωρησουμε η ψυχη μας θα εχει ενα μαυρο κομματι, το οποιο θα φυγει μονο αν συγχωρησουμε..

 

Μπορώ να πω πολλά, αλλά δε θα το κάνω.

Μόνο να αναφέρω πως σε αυτό το ζήτημα... οι απαντήσεις και οι θέσεις του καθενός μας εξαρτώνται από το σημείο που βρίσκεται στο προσωπικό του μονοπάτι.

 

Επίσης να πω πως η συγχώρεση δεν είναι κάτι που "δίνουμε". Δεν είναι προϊόν που παρέχουμε. Και δεν έχει να κάνει με το πόσο μεγαλόκαρδοι είμαστε.

Αν έρθει η ώρα και καταφέρουμε να τακτοποιήσουμε τα ανοιχτά θέματα που υπάρχουν από το παρελθόν και ηρεμήσουμε μέσα μας... η συγχώρεση απλά θα αναδυθεί από μόνη της.

Θα έλεγα πως είναι κάτι που απλά θα συναντήσουμε. Θα μας βρει εκείνη.

[Daphne-]

Παράδειγμα τρακαρίσματος-καραμπόλα. Αν κάποιος τρακάρει το μπροστινό αυτοκίνητο επειδή τον τράκαρε το πίσω, αυτό σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος αλλά οχι ένοχος.

Ενα παιδί μπορεί να υποφέρει από την καραμπόλα τριών γενεών. Κανένας δεν είναι ένοχος, αλλά όλοι είναι υπεύθυνοι. Δεν υπάρχει έτσι ούτε καλή ούτε κακή μητέρα.

 

Και πώς μπορεί κανείς να μην είναι ένας διεστραμμένος γονιός? Πώς μπορούμε να γίνουμε, όσο μπορούμε, καλοί γονείς? Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ο καθένας θα βρει τον τρόπο, ανάλογα με την ιστορία του, την οικογένειά του, το παιδί του.

Είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε τι δεν πρέπει να κάνει ένας γονιός.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο: Η Ντολτό με απλά λόγια, εκδ.Πατάκη

[Λαΐδα]

ΤΕΛΕΙΟ Δαφνη!!!!!!!!!!

[alcyon]

Κάπου, κάποτε ίσως έρθει η ώρα ανάληψης ευθυνών ως προς το γονιό. Είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων; Είναι αφύσικη; Ως ποιο βαθμό;

 

Πότε θεωρείται αντιστροφή ρόλων;

Πότε είναι ηθική "υποχρέωση";

 

Έτσι... για αρχή...

[Λαΐδα]

Κάπου, κάποτε ίσως έρθει η ώρα ανάληψης ευθυνών ως προς το γονιό. Είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων; Είναι αφύσικη; Ως ποιο βαθμό;

 

Πότε θεωρείται αντιστροφή ρόλων;

Πότε είναι ηθική "υποχρέωση";

 

Έτσι... για αρχή...

 

 

αναληψη ευθυνης ως προς το γονιο.....δεν μου αρεσει σαν εννοια. Θεωρω οτι δεν εχω ΚΑΜΙΑ ευθυνη απεναντι στον γονιο μου...υποχρεωση, ναι..,νιωθω οτι εχω.

 

Αν ειναι η φυσικη πορεια των πραγματων, ετσι για αρχη γιατι δεν ειναι ενα θεμα που εχω αναλυσει μεσα μου αρα μπορει στην πορεια να αλλαξουν τα δεδομενα μου, και παλι δεν νομιζω......απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ενιωθα οτι εχω υποχρεωση απεναντι τους αλλα οχι με την ασχημη ενοια της λεξης.....

Ειχα υποχρεωση να τους σεβομαι, ειχα υποχρεωση να τους ακουω.....ολο αυτο ομως ηταν για εμενα φυσικο...δεν πιεζομουν.

Δεν ειχα υποχρεωση να τους αγαπω, εβγαινε απο μονο του.

 

Ηθικη υποχρεωση και μονο, για εμενα παντα, εχουμε οταν δεν εχουμε συναισθηματα δυνατα απεναντι τους αλλα τους φροντιζουμε ως ηλικιωμενους.

Ναι, προσωπικα πιστευω οτι το να φροντισεις εναν ηλικιωμενο ειναι υποχρεωση ολων των ανθρωπων, ποσο μαλλον οταν ειναι ο γονιος σου.

 

Με τους δικους μου δεν ειχα την καλυτερη σχεση αλλα τους αγαπω και ΘΕΛΩ να τους φροντισω.....Δεν μπορω να ζω ξεροντας οτι τους εχω εγκαταλειψει οταν με εχουν αναγκη....οχι απο υποχρεωση, επειδη τους αγαπω .

Αν δεν τους αγαπουσα??..... δεν ξερω τι θα εκανα..... Ποιο ειναι το σημειο που ενα παιδι ΔΕΝ ΑΓΑΠΑ τους γονεις του??

 

ΟΙ γονεις μου εγακταλειφθηκαν απο τους δικους τους..στην κυριολεξια....τους παπουδες και τις γιαγιαδες ομως δεν τους εγκατελειψαν οι ιδιοι... Ελεγαν παντα οτι και ξενος να ηταν θα τον φροντιζαν.....ισως λιγοτερο απο καποιον γονιο που προσφερει τα παντα στο παιδι του αλλα σιγουρα δεν τους εγκατελλειψαν.

 

Πιστευω οτι παρολο τα αρνητικα συναισθηματα ως παιδια, τους αγαπουσαν....και για αυτο ηταν διπλα τους.....Πιστευω οτι δεν ηταν απο ηθικη υποχρεωση.

[alcyon]

Δεν το εννοούσα έτσι όπως το λες. Γι' αυτό χρησιμοποίησα τα εισαγωγικά. Ήμουν μάλλον πολύ λακωνική, για να γίνω κατανοητή. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την τοποθέτησή σου, αλλά έχουμε διαφορετικές εικόνες/θέμα στο μυαλό.

 

Δε μου σχολίασες καθόλου εκείνο το "αντιστροφή ρόλων"... και θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις σου πάνω σ' αυτό.

[Λαΐδα]

Η αντιστροφη ρολων δεν μου αρεσει.... αλλα ειναι αναποφευκτη πιστευω.

Καταρχην να διευκρινισω οτι δεν μου αρεσε η 'απομυθοποιηση ' τους, ξερεις αυτη που συμβαινει οταν ειμαστε στην εφηβεια...Το να νιωθουμε οτι αυτοι οι ανθρωποι, τελικα, δεν ειναι σουπερ οπως πιστευαμε μικροι.

Ειναι η ηλικια μου / τους τετοια, που ηδη εχει αρχισει αυτη η αντιστροφη. Δεν εχουν βεβαια ακομη αναγκη την αποκλειστικη φροντιδα μου αλλα θεωρω οτι 'δυστυχως' με χρειαζονται. Το δυστυχως ειναι σε εισαγωγικα γιατι δεν το λεω απο κουραση η απο βαρεμαρα......θα ηθελα να ειναι ακομη 'εκεινοι'....που τα ελυναν ολα....που δεν με ειχαν καμια αναγκη....που μου προσφεραν την προστασια τους και την δικη τους φροντιδα.

Ημασταν εντονοι χαρακτηρες οικογενειακως...αλλα για καλη μας τυχη καλιεργησαμε την αγαπη μεσα μας τελικα εντεχνως. δεν ξερω πως γινεται αυτο...Δεν ξερω πως γινεται μεσα απο αμετρητους καυγαδες, διαφωνιες, φασαριες να νιωθεις οτι σου προσφεραν απεραντη αγαπη και δυνατοτητες. Ισως εγω ειχα αναγκη να νιωθω ετσι και σιγα σιγα βρηκα μονοπατια ωστε να το καταφερω.

Θεωρω οτι κοιταζοντας το παρελθον δεν μπορεις να κρινεις μεμονωμενα περιστατικα. Κοιτας το τωρα σου και σκεφετσαι 'τελικα αυτην την καταλληξη επρεπε να ειχαμε , απλα μεσω διαφορετικων οδων'. Και καταληγεις οτι οι γονεις σου δεν εκανα μεγαλα λαθη....δεν ηξεραν ισως...δεν μπορουσαν.

Εσυ ξερεις? Μπορεις?? Δειξε το. Ανελαβε, αφου ενηλικιωθεις και ισως αρκετα αργοτερα, το δικο σου μερτικο ευθυνης και γεφυρωσε οποιο χασμα μπορεις.

Εχεις 'υποχρεωση' απεναντι τους.....δεν ευθυνεσαι για οσα εγιναν αλλα ευθυνεσαι για οσα δεν γινονται. Δεν μου αρεσει α ακουω να παγωνουν οι σχεσεις γιατι κατα 99% οι λογοι που τις παγωνουν ειναι εγωιστικοι και συμφεροντολογικοι.

Το κακο ξερεις ποιο νομιζω οτι ειναι? οτι οταν οι ρολοι αντιστρεφονται, συνηθως δεν σου αρεσει το οτι πια δεν εισαι το παιδακι τους....Τωρα εισαι 'οικογενεια' τους, φιλος, δικος τους αλλα οχι το παιδακι τους...Οταν ερχεται η αντιστροφη, πρεπει και εσυ να ερθεις αντιμετωπη με αυτα που οφειλεις να κανεις...και πολυ κοσμος θεωρει οτι δεν οφειλει....

[Daphne-]

Κάπου, κάποτε ίσως έρθει η ώρα ανάληψης ευθυνών ως προς το γονιό. Είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων; Είναι αφύσικη; Ως ποιο βαθμό;

 

Πότε θεωρείται αντιστροφή ρόλων;

Πότε είναι ηθική "υποχρέωση";

 

Έτσι... για αρχή...

 

Αφύσικο (για μένα) σημαίνει αυτό που δεν γίνεται στη φύση. Τα ζώα φροντίζουν τα παιδιά τους και οχι τους γονείς. (κι εδω για ζωα μιλάμε btw

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=2579523#post2579523)

 

Αρα και στους ανθρώπους είναι αφύσικο να φροντίζουν τα παιδιά τους γονείς.

Γνωρίζουμε τι συνέβαινε στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα. Το μεγαλύτερο συνήθως παιδί να μένει ανύπανδρο για να γηροκομήσει τους γονείς κ.α. πολλά παρόμοια.

 

Αντιστροφή ρόλων έχουμε σε πολλές περιπτώσεις. Γονείς που αναθέτουν στα παιδιά ρόλο γονιού ή συζύγου.

Γονείς που μιλούν για τα συζυγικά τους προβλήματα (μέχρι και τα σεξουαλικά γιατί ειναι "φίλες" ή "φίλοι") στο παιδί, σαν ισος προς ισον.

 

Μαμάδες που κατηγορούν στο παιδί τον πατέρα ή και το αντίστροφο. Με λίγα λόγια μετάθεση προβλημάτων και ευθυνών που ανήκουν στο γονέα στο παιδί.

 

Εκεί αρχίζουν πολλά προβλήματα γιατί αυτοί οι γονείς στην ουσία δεν παίζουν το γονεικό τους ρόλο.....όμως τα παιδιά χρειάζονται γονείς (και οχι ψυχολόγο που λέει και ο Σιδέρης στο ομώνυμο βιβλίο....)

 

Oσο για την ηθική υποχρέωση: Στο βαθμό που είναι "υποχρέωση", "χρέος" ειναι δυσάρεστη....

 

Ομως εάν και οι δυο μεριές αισθάνονται όμορφα να βλέπονται ,να κάνουν παρέα, να αλληλοφροντίζονται ...ειναι το ιδανικό σενάριο και φυσικά έχει κι ένα ανάλογο παρελθόν για να καταλήγει έτσι.

 

Ελπίζω να συμβεί σε μένα όταν μεγαλώσω και γεράσω. Να θέλει το παιδί μου να με βλέπει.

Για τις νοσοκομειακού τύπου φροντίδες θα προτιμούσα ...νοσοκόμα!

Εσυ τι λες Alcyon?