Δυστυχισμένοι ενηλικες!Ποσο φταινε τελικα οι γονεις μας?

[Unpluged]

 

Από τη στιγμή όμως που αντιληφθούμε πως "κάτι" οφείλεται στους γονείς (και δε μας αρέσει)... την ίδια αυτή στιγμή γινόμαστε εμείς υπεύθυνοι για το συγκεκριμένο ζήτημα.

 

.

 

Αυτό είναι το κλειδί. Το να καταλάβουμε όμως ως ενήλικες ότι δεν μας αρέσει κάτι που μας το έχουν παρουσιάσει οι γονείς μας (με την καλή τους πρόθεση, δε λέω) ως τέλειο και το έχουμε συνηθίσει και μας προσφέρει ασφάλεια, χρειάζεται τόλμη και δύναμη. Και ακριβώς επειδή, όπως σωστά λες, τότε γινόμαστε εμείς υπεύθυνοι, δεν είναι πολλοί που αναλαμβάνουν τέτοια ευθύνη.

[goody]

Κι εγω πιστευω οτι οι γονεις φερουμε τεραστια ευθυνη για την μελλοντικη εξελιξη των παιδιων μας. Συμφωνω οτι γεννιομαστε με τον χαρακτηρα μας αλλα οι γονεις ασκουν πολυ μεγαλη επιροη επανω μας, ειτε ως προτυπα, ειτε μεσω της συμπεριφορας τους απεναντι μας.

Βεβαια, εκτος απο περιπτωσεις ψυχικου τραυματισμου, θα συμφωνησω με την alcyon οτι καλο ειναι να προσπαθουμε να βελτιωνομαστε οποτε δεν εχει τοσο σημασια το γιατι εχουμε καποια ελλατωματα-''δυσλειτουργιες'' οσο το τι κανουμε εμεις για να τα βελτιωσουμε.

Ειναι πολυ δυσκολο βεβαια να συνειδητοποιησουμε καποια πραγματα και νομιζω οτι την στιγμη που απομυθοποιουμε και συγχωρουμε τους γονεις μας ωριμαζουμε περισσοτερο γιατι αναλαμβανουμε την ευθυνη του εαυτου μας.Η ενδοσκοπιση παντως ειναι δυσκολη...και ο απογαλακτισμος επισης...

Το μονο θετικο ειναι οτι κανεις δεν ειναι τελειος,οποτε δεν υπαρχουν τελειοι γονεις, οποτε ολοι θα εχουμε κουσουρια απο τους γονεις μας, οποτε ειναι ο κανονας και οχι η εξαιρεση, αρα ας κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε και ολα θα πανε καλα

[boy'smam]

Καλημερα κοριτσια!Συγνωμη που δεν εχω απαντησει αλλα ηταν το Σκ του τρεξιματος!Ειπωθηκαν πολλες αποψεις και χαιρομαι πολυ!Αυριο θα χαρω πολυ να συνεχισουμε την συζητηση!Καλο ξημερωμα!

[boy'smam]

Πολυ ωραιο θεμα. Δεν ξερουμε τι να πρωτογραψουμε.

boy'smam Μηπως λιγο να το περιοριζες? Και να το εσπαζες σε επιμερους θεματα? Ειναι πολυ ενδιαφερον αλλα και πολυ μεγαλο.

Μου βαζεις δυσκολα τωρα!και που βρηκα λιγο χρονο να τα βγαλω απο μεσα μου ηταν κατορθωμα!

 

Πιστευω οτι για την ευτυχια των παιδιων μας ευθονομαστε εμεις.

Οσο πιο μικρα ειναι τα παιδια, τοσο νομιζουμε οτι ειμαστε τελειες μαναδες.

Οσο μεγαλωνουν ανακαλυπτουμε , δυστυχως μεσα απο τα ιδια τα παιδια μας , τα λαθη μας.

δυστυχως δεν συμβαινει με ολους τους γονεις και εκει ειναι το θεμα

Το αν ειμαστε καλες μαναδες θα αποδειχθει μετα απο πολλα πολλα χρονια.

Οταν τα παιδια μας θα εχουν γινει ψυχικα ισσοροπημενοι ανθρωποι πρωτα απο ολα, δυνατοι, ολοκληρωμενοι και ικανοποιημενοι με τον εαυτο τους.

 

Η καλλιεργεια της αυτοπεποιθησης και του χαρακτηρα γινεται απο νεογεννητο.

Το να νιωθει ασφαλης και να βασιζεται στις δικες του δυναμεις καλλιεργειται απο τοσο μικρο, απο την καθημερινοτητα του.

Μην ψαχνουμε φιλοσοφιες και ψυχολογιες ..... Οσα βιβλια και να διαβασουμε, τον δικο μας χαρακτηρα μεταφερουμε στα παιδια. Tον δικο μας χαρακτηρα πρεπει να διορθωσουμε.

 

Ειμαστε αισιοδοξοι ανθρωποι εμεις? Θα μεταδωσουμε στα παιδια την αισιοδοξια.

 

Πιστευουμε στον εαυτο μας και κατα συνεπεια και στα παιδια μας?

Θα τους μεταδωσουμε την πιστη και θα τους καλλιεργησουμε την αυτοπεποιθηση.

 

Ειμαστε ευτυχισμενοι ανθρωποι και ηρεμοι? Θα τους μεταδωσουμε τη χαρα και την ηρεμια

 

Εχουμε μαθει να μην λιγοψυχαμε σε δυσκολιες ? Θα κανουμε πιο δυνατα παιδια.

 

Ζηλευουμε τον διπλα μας και προσπαθουμε να του βαλουμε τρικλοποδια για να κατεβει αυτος στο δικο μας το επιπεδο? αντι να τον εχουμε για παραδειγμα προς μιμηση και να τον θαυμαζουμε ?

Ετσι θα μαθει το παιδι να χρησιμοποιει αθεμιτα μεσα και να καλλιεργει την κακια.

 

Αγαπαμε τον αλλον η τον αντιμετωπιζουμε καχυποπτα ? Θα μεταδωσουμε την αγαπη η το συμφερον?

 

 

Ολα αυτα φαινονται απο την καθημερινοτητα μας πως αντιμετωπιζουμε τα απλα θεματα, οχι τα σοβαρα. Ειναι σταση ζωης.

 

Ειναι τοσα πολλα , που μπορουμε να πουμε για αυτο το θεμα.

 

Επισης γενικοτερα δινουμε πολλη εμφαση στη μορφωση, και το θεμα της ψυχης εχω την εντυπωση οτι το βαζουμε σε δευτερη μοιρα, γιατι δεν προλαβαινουμε.

πολυ σωστα αυτα που γραφεις αλλα χρειαζεται λιγο να μας βλεπουν και να νευριαζουμε και να αντιδρουμε και να κλαιμε και να απογοητευομαστε.Πρεπει να βλεπουν ολα τα προσωπα και ολες τις αντιδρασεις ενος φυσιολογικου ανθρωπου.

το να κρυβομαστε πισω απ το δαχτυλο μας ουτε αυτο ειναι λυση.το να περιμενουμε παντα να κοιμηθουν τα παιδια για να τσακωθουμε με τον αντρα μας και παντα να μας βλεπουν αγαπημενους και αυτο δεν ειναι σωστο.Δεν λεω να σφαζομαστε μπροστα στα παιδια αλλα το να ειναι μπροστα σε ενα καυγαδακι η σε μια λεκτικη αντιπαραθεση λιγο εντονη και μετα να μας δουν να φιλιομαστε και να τα βρισκουμε το θεωρω πιο σημαντικο.

 

Πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε, αν γενιά με τη γενιά τα πράγματα βελτιώνονται. Συνήθως είναι έτσι. Άρα... οι γονείς μας έκαναν ό,τι μπορούσαν καλύτερο κατά τις δυνάμεις τους.

Ευχομαι πραγματικα καθε επομενη γενια να ναι και καλυτερη!αλλιως καηκαμε!Αν πεις οτι η γενια των γονιων μας εφτασε την Ελλαδα μας εδω σημερα επλιζω πραγματικα να τα καταφερουμε καλυτερα σε ολους τους τομεις!

 

 

Δεν τρέχουμε καλά όταν κοιτάμε προς τα πίσω. Και συνήθως... λοξοδρομούμε προς το μέρος στο οποίο κοιτάμε (άρα αναπαράγουμε τα ίδια λάθη).

σωστο...

Το καλύτερο; Να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες μας και τις αδυναμίες μας, να τις παραδεχτούμε στον εαυτό μας, να προσπαθήσουμε μέρα-μέρα να βελτιωνόμαστε και να ελπίζουμε αυτό κάποτε να το καταλάβουν τα παιδιά μας και να είναι σε θέση να μας συγχωρήσουν για τα λάθη μας.

Η αληθεια ειναι οτι σημερα με τοση ενημερωση ειναι αδικο για τα παιδια μας να κανουμε μεγαλα λαθη!Δεν μπορει να μπαινουμε στο ιντερνετ να ψαχνουμε το καλυτερο μερος για διακοπες η την καλυτερη προσφορα για μια ωραια τσαντα αλλα να μην ψαξουμε γιατι το παιδι μας εχει παραξενη συμπεριφορα και η δασκαλα μας κανει συνεχεια παραπονα!δεν ειναι παντα η δασκαλες τρελες!(Ενημερωση δεν εννοω μονο το ιντερνετ αλλα βιβλια,σοβαρες εκπομπες,συμβουλες απο ειδικους κ.α)

 

 

 

Καλησπέρα. Άνοιξες ένα εξαιρετικό θέμα.

 

Το σημαντικό όμως είναι κάτι άλλο. Κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τη δυναμική του, μπορεί να ξεφύγει από την εικόνα αυτή που έπλασαν για εκείνον οι γονείς του. Και οφείλει να το κάνει, αν ενοχλείται από την εικόνα αυτή. Και αν το αποφασίσει στα 18 είναι και πολύ εύκολο. Πρέπει να συγχωρήσουμε τους γονείς μας, να δεχτούμε ότι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, ως άτομα, και να αναλάβουμε τη ζωή μας. Όσοι το έχουν κάνει αυτό, έγιναν ευτυχισμένοι. Οι υπόλοιποι παλεύουν με φαντάσματα.

Πολυ σωστη!Το πρωτο βημα της "ιασης" ειναι η παραδοχη του προβληματος και η συγχωρεση!Τη στιγμη που συγχωρεις και καταλαβαινεις οτι τπτ δεν εγινε για να σε βλαψει μπορεις να συνεχισεις πιο ευτιχισμενος.αλλα αν αργησεις να το καταλαβεις ειναι παρα πολυ δυσκολο!

[alcyon]

...αλλα αν αργησεις να το καταλαβεις ειναι παρα πολυ δυσκολο!

Κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν ποτέ. .... Μπορεί κι εμείς κάποια θέματα να μην τα καταλάβουμε ποτέ. Ελπίζω να είναι λίγα και όχι τόσο σημαντικά.

[alcyon]

...

Βεβαια, εκτος απο περιπτωσεις ψυχικου τραυματισμου, θα συμφωνησω ...οτι καλο ειναι να προσπαθουμε να βελτιωνομαστε οποτε δεν εχει τοσο σημασια το γιατι εχουμε καποια ελλατωματα-''δυσλειτουργιες'' οσο το τι κανουμε εμεις για να τα βελτιωσουμε.

....

 

Γιατί εξαιρείς τις περιπτώσεις ψυχικού τραυματισμού;

 

Κι αυτές την ίδια διαδικασία δε θα περάσουν; Σίγουρα πιο δύσκολα, αλλά από τα ίδια μονοπάτια με σαφώς περισσότερη προσπάθεια και ίσως και βοήθεια.

[boy'smam]

 

Πριν λοιπόν σηκώσουμε το χέρι να λιθοβολήσουμε (?), ας αναρωτηθούμε κατά πόσο εμείς ίσως να πέφτουμε σε αντίστοιχα σφάλματα. Αν ψαχτούμε... θα ανακαλύψουμε διάφορα...

ακριβως εκει θελω να καταληξω...στο κατα ποσο ψαχνομαστε τελικα!

Καλησπέρα!

 

Δεν ξέρω αν αυτά που θα γράψω θα σε αγχώσουν περισσότερο ή θα σε ξε-αγχώσουν εντελώς αλλά, κατά τη γνώμη μου, τρεις είναι οι κύριες υποχρεώσεις ενός γονιού:

α) να αγαπάει το παιδί του

β) να εκφράζει προς το παιδί του την αγάπη του

γ) να αναγνωρίζει ότι το παιδί του είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα και να του συμπεριφέρεται με σεβασμό.

 

Από εκεί και πέρα, ο κάθε γονιός πράττει (ελπίζω, μετά από περίσκεψη) το καλύτερο δυνατό και μακάρι αυτό να αποδειχθεί και το άριστο για το παιδί...

 

Δυστυχώς, τα όρια συχνά είναι ρευστά και δυσδιάκριτα. Ακόμα και το παράδειγμα που αναφέρεται σχετικά με την πρόοδο στο σχολείο μπορεί να εκληφθεί ως θετική παρακίνηση ή ως καταπιεστική επιβολή προτύπου.

 

Προσωπικά, "αρνούμαι" να δεχθώ ότι εγώ ως μαμά ή μαζί με τον άντρα μου θα καθορίσω τον χαρακτήρα του παιδιού μου... Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο τρόπος που θα αντιμετωπίσει το παιδί μου τις προκλήσεις του μέλλοντός του εξαρτάται από εμένα και την διαπαιδαγώγηση που θα του δώσω. Είμαι παρούσα στη ζωή του και τυχαίνει να έχω αυτήν την στιγμή τον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά ... ως εκεί. Το παιδί μου δεν είναι εγώ ούτε ο μπαμπάς του.

εννοειτε οτι τα παιδια ειναι ξεχωριστες προσωπικοτητες και επετρεψε να διαφωνισω στο αν καθοριζουμε την προσωπικοτητα του παιδιου.Ειναι υποχρεωση μας να μαθουμε στα παιδια μας να σεβονται,να εκφραζονται,να αγαπουν,να θυμωνουν να κλαινε να ειναι ευγενικοι!Ολα αυτα απο μας θα αυτα μαθουν!

Τι θέλω να πω; Είμαι της γνώμης ότι το κάθε παιδί γεννιέται με τον χαρακτήρα του. Η οικογένεια -ως συνισταμένη των επιρροών γονέων, παππούδων, αδελφών- θα ασκήσει την πρώτη και πλέον βαρύνουσα κοινωνική επιρροή. Δεν μπορεί, όμως, να δημιουργήσει χαρακτήρα μόνο να επηρεάσει (αμβλύνει ή οξύνει) ορισμένες πτυχές του.

τα γονιδια σαφως παιζιυν καθοριστικο ρολο που σημαινει οτι αν το παιδι μου ειναι ενα νευρικο και ευερεθιστο παιδακι πρεπει εγω να το μαθω να ελεγχει το θυμο του και να τον εκφραζει σωστα ωστε να μην βλαπτει ουτε τον εαυτο του αλλα και να μηνν πληγωνει τους αλλους.

Σίγουρα, ως γονείς περνούμε στα παιδιά μας ένα πρότυπο ζωής. Όμως, τα παιδιά (πρέπει να) είναι ελεύθερα να το αξιολογήσουν όπως νομίζουν και αναλόγως να γράψουν τη δική τους ιστορία. Θα πρέπει από μια ηλικία και μετά (στα είκοσι;; να μπορεί ένα παιδί να κρίνει τα λάθη των γονέων του και να επιχειρήσει να θέσει τέλος σε αυτά. Αν τα αφήνει να το βαραίνουν και να διαιωνίζονται, θα πρέπει να ζητήσει υποστήριξη.

Αν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε μια οικογενει οπως πχ της ξαδερφης μου το πιθανοτερο ειναι οτι η κατασταση που ζουσε μεσα στο σπιτι της να την θεωρουσε φυσιολογικη.Φυσιολογικο να μην υπαρχουν εντασεις και ξαφνικα οταν βρεθει σε μια κατασταση δυσκολη να μην μπορει να τη διαχειριστει.Δεν χρειαζεται να πανε εικοσι για να τους δωσουμε μια και να πεσουν.Ας τα αφησουμενα πεσουν και στα πεντε και στα δεκα και στα δεκαπεντε...

 

 

.

 

 

Το πνευμα της boys mam , αναφεροντας αυτα τα πραδειγματα ειναι να προβληματιστουμε για τον τροπο που μεγαλωνουμε τα παιδια μας και οχι να ριξουμε τις ευθυνες για ολα στους γονεις μας.

Ακριβως.

 

Και φυσικα δεν φταινε για ολα οι γονεις και για τις αποφασεις μας.

Δεν ειμαστε αβουλα οντα. Τοτε ολα τα αδερφια θα ηταν ιδια.

 

Ομως για τον τροπο που βλεπουμε τη ζωη , το πως αντιμετωπιζουμε τις δυσκολιες αυτοι μας εχουν διδαξει μεσα απο την ιδια τους τη ζωη.. Απο αυτους αντλουσαμε τα πιο πολλα παραδειγματα οσο πιο μικροι ημασταν γιατι οσο πιο μικρες ηλικες , τοσο πιο ευαισθητες και δεκτικες ειναι.

Oταν ανακαλυψα ποσα στοιχεια εχω απ τους γονεις απογοητευτηκα και φοβηθηκα οτι ποτε δεν θα καταφερω να κανω σωστη οικογενεια.Μεχρι στιγμης πιστευω τα χω καταφερει καλυτερα

 

 

 

Μεγαλωνοντας αναπτυσσουμε κριση και συγκρινουμε, επιλεγουμε και αποφασιζουμε.

Οι γονεις ομως μας εχουν επηρεασει καθοριστικα, αλλα αναλογα με τον χαρακτηρα μας , τα ερεθισματα, το ευρυτερο περιβαλλον , τις συγκυριες καθως μεγαλωνουμε προσπαθουμε να απορριψουμε, να αλλαξουμε η να βελτιωσουμε την σταση ζωης μας.

Καλη μας επιτυχια!!!

[FEHKO]

....αλλα χρειαζεται λιγο να μας βλεπουν και να νευριαζουμε και να αντιδρουμε και να κλαιμε και να απογοητευομαστε.Πρεπει να βλεπουν ολα τα προσωπα και ολες τις αντιδρασεις ενος φυσιολογικου ανθρωπου.

το να κρυβομαστε πισω απ το δαχτυλο μας ουτε αυτο ειναι λυση.το να περιμενουμε παντα να κοιμηθουν τα παιδια για να τσακωθουμε με τον αντρα μας και παντα να μας βλεπουν αγαπημενους και αυτο δεν ειναι σωστο.Δεν λεω να σφαζομαστε μπροστα στα παιδια αλλα το να ειναι μπροστα σε ενα καυγαδακι η σε μια λεκτικη αντιπαραθεση λιγο εντονη και μετα να μας δουν να φιλιομαστε και να τα βρισκουμε το θεωρω πιο σημαντικο.

 

 

 

Εννοειται οτι δεν πλαθουμε ενα ψευτικο κοσμο για τα παιδια μεσα στο σπιτι μας η δεν φοραμε το προσωπειο της ευτυχιας . .

Και να το θελαμε δεν γινεται. Το ψευτικο προσωπειο πολυ λιγο χρονικο διαστημα αντεχει.

 

Γενικα εννοω οτι πρεπει να καλλιεργησουμε τον ιδιο τον εαυτο μας' date=' για να ειμασε και καλοι γονεις.

 

Ενα προσωπικο παραδειγμα. Aπο την αλλη πλευρα, σε σχεση με αυτα που εγραψες.

Το μεγαλυτερο μου ελαττωμα ειναι το αγχος και τα νευρα. Ωραιος συνδυασμος!!!!

 

Ομως σαν μικρη ημουν πολυ ηρεμη. Αγχος ειχα πολυ λιγοτερο. Γιατι ομως?

 

Ειχα μια μητερα διπλα μου, πολυ υπομονετικη, ηρεμη , απλη, που νευριαζε σπανια, σταθερη παντα στις υποχρεωσεις της και στο προγραμμα της.

Τα παντα στο σπιτι με ταξη και σειρα.

Το φαγητο στο τραπεζι την συγκεκριμενη ωρα, ζεστο εκεινη τη στιγμη που γυριζαμε απο το σχολειο και ο πατερας μου απο τη δουλεια.

Και με εβαζε και μενα σε ταξη με τα πραγματα μου, με τα ρουχα μου, με το διαβασμα, τις δραστηριοτητες. . Εαν δεν τελειωνα το διαβασμα μετα το φαγητο δεν υπηρχε περιπτωση να κανω κατι αλλο. Δεν μου το ειχε επιβαλει με φωνες. Ετσι με ειχε μαθει. Εχοντας συνεπεια στις υποχρεωσεις μου δεν ειχα αφησει το εμφυτο αγχος του χαρακτηρα μου να εκδηλωθει.

 

Και σιγα το πραγμα? θα λεγανε καποιες.

Και ομως η σταθεροτητα περιβαλλοντος του παιδιου εξαρταται απο τα απλα πραγματα και νομιζω οτι ειναι πολυ δυσκολο σημερα να προσφερουμε αυτη τη ζωη στα παιδα μας.

 

Με τις σωστες συνθηκες ζωης που μου προσφερε , τον νευρωτικο και αγχωτικο χαρακτηρα τον ειχε καταπολεμησει.

 

 

 

Πρεπει να κοιταξουμε μεσα μας και να βλεπουμε τα λαθη μας, ωστε να μην τα μεταδωσουμε στα παιδια και το πιο ανησυχητικο [u']να τα μεταδωσουμε και σε χειροτερη μορφη. [/u]

 

Χρειαζεται πρωτα απο ολα αυτογνωσια δικη μας..

 

 

Oταν ανακαλυψα ποσα στοιχεια εχω απ τους γονεις απογοητευτηκα και φοβηθηκα οτι ποτε δεν θα καταφερω να κανω σωστη οικογενεια.Μεχρι στιγμης πιστευω τα χω καταφερει καλυτερα

 

Εγω δυστυχως ανακαλυπτω απο τωρα ασχημα στοιχεια δικα μου στο παιδι .

Το μονο καλο, ειναι οτι τουλαχιστον μπορω να καταλαβαινω καλυτερα την ψυχολογια και να βρισκω τα βαθυτερα αιτια και επομενως να εχω τη δυνατοτητα της καλυτερης λυσης.

 

Υ.Γ.

[ Συμπληρωνω , υπηρχαν και στιγμες, που μας ειχε φωναξει η μητερα μου , και ειχε και μια βεργα στην ακρη για τις πολυ δυσκολες περιπτωσεις , κυριως για την αδερφη μου που το εσκαγε απο το παραθυρο και πηγαινε στην γειτονια να παιξει στην προνηπιακη και νηπιακη ηλικια. ]

 

Ποτε δεν το εκλαβαμε σαν κακοποιηση, γιατι γνωριζαμε πολυ καλα οτι τις λιγες φορες που χρειαστηκε να την χρησιμοποιησει , ειχει πολυ πολυ δικιο. Και γνωριζαμε την καλη της διαθεση και αναγνωριζαμε παντα την ολοκληρωτικη της προσφορα. [/i]

Επεξεργάστηκαν 10 Ιουνίου,2013 by FEHKO
προσθηκη

[alcyon]

Επειδή μ' αρέσει να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου... (χούι είναι αυτό... ) Ας μου επιτρέψει η αγαπητή FEHKO, να πιαστώ λίγο από τα λόγια της. Δεν έχω διάθεση να κριτικάρω την ίδια. Θα εστιάσω όμως στο παράδειγμα που αναφέρει.

 

 

Λες FEHKO πως εσύ είχες έμφυτο αγχώδη χαρακτήρα και με το σταθερό περιβάλλον αυτός δεν εκδηλώθηκε επειδή ήταν όλα "τακτοποιημένα", όλα "σε τάξη" από τους γονείς. Δίνεις μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία.

 

Μου επιτρέπεις να δώσω μια άλλη;

Μήπως ο χαρακτήρας του παιδιού, δεν ήταν τόσο τακτικός. Ήταν ας πούμε πιο "χαώδης", πιο "ελευθερος". Αυτό ερχόταν σε αντίθεση από ό,τι έβλεπε από τους γονείς του. Η σύγκρουση αυτή προκαλεί αρχικά άγχος, το οποίο εντείνεται από την προσπάθεια του παιδιού να φτάσει αυτό το "ιδανικό" που εισέπρατε από τους γονείς. Βγαίνοντας από το σπίτι, στη ζωή... το συντροφεύει αυτό το άγχος να τα έχει όλα τόσο τακτοποιημένα όσο είναι το "σωστό". Κι έτσι... εκφράζεται ένας "αγχώδης" χαρακτήρας.

 

 

Θα μπορούσε κάποιος εξωτερικός παρατηρητής να δώσει αυτή τη διάσταση; Πώς καταλήγεις στην πρώτη και όχι στη δεύτερη; Εννοώ, ποιο είναι το κριτήριο που χρησιμοποιείς για να πεις πως ο έμφυτος αγχώδης χαρακτήρας έγινε πιο ήρεμος με την επίδραση του γονεϊκού περιβάλλοντος και όχι το αντίθετο; Πως δηλαδή είχες έναν νορμαλ χαρακτήρα και έγινε πιο αγχώδης από το ίδιο αυτό περιβάλλον;

 

 

 

-------------

Ουσιαστικά με το παραπάνω ερώτημά μου θέλω να δείξω το πόσες διαφορετικές ερμηνείες χωράνε στο ίδιο πράγμα. Ακόμα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι μπορούν να έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη για το ίδιο θέμα.

[νανσυ2]

Η σύγκρουση αυτή προκαλεί αρχικά άγχος, το οποίο εντείνεται από την προσπάθεια του παιδιού να φτάσει αυτό το "ιδανικό" που εισέπρατε από τους γονείς. Βγαίνοντας από το σπίτι, στη ζωή... το συντροφεύει αυτό το άγχος να τα έχει όλα τόσο τακτοποιημένα όσο είναι το "σωστό". Κι έτσι... εκφράζεται ένας "αγχώδης" χαρακτήρας.

 

 

συμφωνω απολυτα με αυτη την ερμηνεια...κ μοθ φαινεται πολυ λογικη

μηπως θα επρεπε η φιλη μας να το δει κ λιγο ετσι?να ψαχτει σε αυτη τη κατευθυνση?

ισως αν σταματησει να κυνηγαει το <τελειο>,μειωσει κ το αγχος...κ τα νευρα

[alcyon]

συμφωνω απολυτα με αυτη την ερμηνεια...κ μοθ φαινεται πολυ λογικη

μηπως θα επρεπε η φιλη μας να το δει κ λιγο ετσι?να ψαχτει σε αυτη τη κατευθυνση?

ισως αν σταματησει να κυνηγαει το <τελειο>,μειωσει κ το αγχος...κ τα νευρα

 

νανσυ2, εδώ δεν έχουμε σκοπό -ούτε την ικανότητα- να κάνουμε ψυχανάλυση ή να δούμε τι μπορεί ή δε μπορεί να κάνει κάποιος.

 

Αυτό που θέλω να πω -για να μην ξεφύγουμε και από το θέμα μας. Το θέμα μας δεν είναι η FEHKO- είναι πως υπάρχει πληθώρα τέτοιων λογικοφανών ερμηνειών που μπορεί να είναι ακόμα και αλληλοσυγκρουόμενες. Η ερμηνεία έρχεται ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός και την αντίληψή του. Αυτή θα καθορίσει το ποια γεγονότα θα θεωρήσει σημαντικά, ποια θα συνδέσει μεταξύ τους κτλ κτλ...

 

 

Να γιατί είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας ως γονείς. Εδώ καλά καλά δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη των γονιών μας. Για να μην αναφερθώ για λάθη των άλλων γύρω μας.

 

Να γιατί ο κόσμος είναι αυτός που περιγράφει η boy's... Κάπου εκεί στη μετάφραση... χανόμαστε...

 

Ούτε υπάρχουν μονοσήμαντες απαντήσεις. Κάτι που είναι "λάθος" για τον ένα, σε κάποιο άλλο περιβάλλον είναι πολύ "σωστό". Άρα ανάλογα με το τι ζητά ο καθένας αλλάζει ό,τι δεν του ταιριάζει. Ουσιαστικά δεν είναι θέμα σωστού-λάθους αλλά μόνο διαφορετικότητας.

 

 

Για παράδειγμα ένας τελειομανής τύπος σίγουρα θα είναι αγχώδης. Αυτό για τον εαυτό του θα είναι ένα μεγάλο σημείο δυσκολίας, αλλά αν το δω από την οπτική γωνία του εργαζόμενου....... Αν π.χ. είναι γιατρός, μάλλον θα είναι παράλληλα και απίστευτα καλός στη δουλειά του. Έναν τέτοιο γιατρό ... μάλλον τον θέλουμε όλοι!

Αν είναι πολιτικός μηχανικός... θα δίνει σημασία στην ασφάλεια σε απίστευτο βαθμό... άρα είναι σίγουρος και άξιος εμπιστοσύνης.

Δε λέω πως οι άλλοι δε θα είναι καλοί επαγγελματίες. Αλλά σίγουρα αυτό που στην προσωπική του ζωή αποτελεί δυσκολία, στην επαγγελματική του ζωή μπορεί να είναι ένα "χαρτί" για να μεγαλουργήσει!!

Ποιος μπορεί λοιπόν με σιγουριά να μιλήσει για σωστά και για λάθη; (Εγώ πάντως όχι...)

[Λαΐδα]

πολυ ωραιο θεμα!

ειμαι ενα 'παιδι' που στεναχωρησα πολυ την οικογενεια μου οταν στην εφηβεια αποφασισα οτι τα ονειρα που εκαναν για εμενα δεν ηταν αυτα που θα με εκαναν ευτυχισμενη. Και εφυγα.

Φευγοντας αναγκαστηκα να περασω απο διαφορες φασεις 'θυμου', 'πονου' και 'αποδοχης' για αυτους που με αναγκασαν να φυγω (κατα την αποψη μου) ωστε να τους συγχωρησω....για να μπορεσω να παω παρακατω.

Σκεπτομενη λοιπον το παρελθον, εχω να πω οτι ειναι δικοπο μαχαιρι το να ακολουθησεις τα δικα σου ονειρα....

Αν δεν το κανεις θα αποκτησεις νευρωσεις επειδη καταπιεσες τα συναισθηματα και τις επιθυμιες σου.

Αν το κανεις θα γεμισεις ενοχες για οσους πληγωσες και η ψυχη σου θα κουβαλαει αλλα τραυματα....

Δεν ξερω ποιο ειναι το μυστικο επιτυχιας.....ισως το να εισαι αποδεκτος με ολα σου τα ελαττωματα. Να εισαι τυχερος και να μεγαλωνεις σε μια οικογενεια που θα σ'αγαπαει ετσι και αλλιως.....να στο δειχνει ομως.

Οι γονεις μας παντα ειναι παραδειγμα πιστευω...ειτε προς μιμηση ειτε προς αποφυγη. Εμεις θα αποφασισουμε τι θελουμε να ειμαστε για το παιδι μας.

[Unpluged]

Είναι αστείο αν σκεφτεί κανείς, ότι το παιδί μας θα ισορροπήσει μέσα από την απόρριψή μας! Αν μείνει στη βαρύτητα της οικογένειας θα γίνει δορυφόρος των οικογενειακών παραδόσεων, και δεν θα μπορέσει ποτέ να χαράξει τη δική του διαδρομή. Για να φύγουμε όμως από την τροχιά που βρεθήκαμε, πρέπει να αναπτύξουμε αντίθετες δυνάμεις (έτσι λέει η φυσική και επαληθεύει η ζωή). Και όσο πιο δυνατή είναι η βαρύτητα - αν πρόκειται πχ. για καταπιεστική οικογένεια- τόσο πιο δυνατές πρέπει να είναι αυτές οι δυνάμεις, που φτάνουν μέχρι την αυτοκαταστροφή, αν η βαρύτητα είναι ακραία δυνατή.

Για να το πετύχει αυτό το παιδί μας πρέπει να μας απομυθοποιήσει, να μας απορρίψει, να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχτεί ξανά, με άλλους όρους αυτή τη φορά. Στο τελευταίο αυτό στάδιο θα μπορέσει να καταλάβει πόσο το αγαπάμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος, ακόμα και στις... καλύτερες οικογένειες.

Εμάς ο στόχος είναι να περάσουν τα παιδιά ομαλά και από τα τέσσερα στάδια και να μην κολλήσουν σε κάποιο.

[Λαΐδα]

Είναι αστείο αν σκεφτεί κανείς, ότι το παιδί μας θα ισορροπήσει μέσα από την απόρριψή μας! Αν μείνει στη βαρύτητα της οικογένειας θα γίνει δορυφόρος των οικογενειακών παραδόσεων, και δεν θα μπορέσει ποτέ να χαράξει τη δική του διαδρομή. Για να φύγουμε όμως από την τροχιά που βρεθήκαμε, πρέπει να αναπτύξουμε αντίθετες δυνάμεις (έτσι λέει η φυσική και επαληθεύει η ζωή). Και όσο πιο δυνατή είναι η βαρύτητα - αν πρόκειται πχ. για καταπιεστική οικογένεια- τόσο πιο δυνατές πρέπει να είναι αυτές οι δυνάμεις, που φτάνουν μέχρι την αυτοκαταστροφή, αν η βαρύτητα είναι ακραία δυνατή.

Για να το πετύχει αυτό το παιδί μας πρέπει να μας απομυθοποιήσει, να μας απορρίψει, να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχτεί ξανά, με άλλους όρους αυτή τη φορά. Στο τελευταίο αυτό στάδιο θα μπορέσει να καταλάβει πόσο το αγαπάμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος, ακόμα και στις... καλύτερες οικογένειες.

Εμάς ο στόχος είναι να περάσουν τα παιδιά ομαλά και από τα τέσσερα στάδια και να μην κολλήσουν σε κάποιο.

πολυ ωραιο μηνυμα!!! Ετσι ακριβως!!!

[Μπουρμπουρ1]

Τη μανα μου την ξεπερασα καπου στα 30, αφου γνωρησα τον αντρα μου ο οποιος συναισθηματικα παιζει το ρολο της μανας για μενα. Ενα βραδυ που σκεφτομουν το θεμα της μανας μου και της ζωης μου εγινε μεσα μου ενα κλικ -σα να ακουσα μαλιστα στ'αληθεια να κανει "κλικ" - και το ξεπερασα.

 

Τα υπολοιματα ομως που εχει αφησει η σχεση με τη μητερα μου μεγαλωνοντας, υπαρχουν ακομη και σημερα. Οσο και μαχητικη κι αν ειμαι (που κι αυτο υπαρχει λογος που ειμαι ετσι), οσες επηρροες κι αν δεχτηκα, οσο κι αν το εχω δουλεψει στο μυαλο μου, ειναι σα να μου ζητατε να βγαλω το δερμα μου και να το αλλαξω οταν να μου λετε οτι μπορω να επιλεξω μετα τα 18 ποια θα ειμαι.

Μπορω να επιλεξω τι θα κανω και πως θα συμπεριφερομαι, οχι ομως το πως νιωθω.

[Macorina]

Πολύ ωραίο θέμα...

Πραγματικά οι γονείς αφήνουν μέσα μας πράγματα που δύσκολα σβήνονται. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους συγχωρήσουμε για όσα δεν κατάλαβαν σε μας, και να προχωρήσουμε χρησιμοποιώντας ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε καταστάσεις, ή να γίνουμε καλύτεροι γενικά, όχι μόνο ως γονείς.

Πέρασε πολύς καιρός για να καταφέρω (κι ακόμα δεν το έχω καταφέρει) να μετριάσω μέσα μου την θετική εικόνα της μαμάς μου και την αρνητική του μπαμπά μου. Να συγχωρήσω το μπαμπά μου για την έλλειψη κατανόησης και της απαραίτητης αυταπάρνησης που θα έπρεπε να δείχνει σε σχέση με μας, και την αδυναμία έως και θυματοποίηση κάποιες φορές της μητέρας μου.

Παρ'όλα αυτά, αυτοί είναι οι γονείς μου. Κι αυτοί είναι υπεύθυνοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γι'αυτό που έχω γίνει.

Σε σχέση με το παιδί μου (ή τα παιδιά μου στο μέλλον), αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να κάνω χωρίς κόπο, είναι να είμαι ο εαυτός μου. Αυτό που έχω γίνει από τις επιρροές των γονιών μου και τις υπόλοιπες εμπειρίες μου. Να είμαι ο αληθινός μου εαυτός, ό,τι κι αν είναι αυτό, ελπίζοντας πάντα, να βγούν στην επιφάνεια, όλα όσα έχω αποκομίσει από την πιο θεμελιώδη σχέση της ζωής μου, αυτή με τους γονείς μου είτε αποτρεπτικά είτε παραινετικά. Προς το παρόν, αυτή η τακτική δεν μου έχει βγεί σε κακό. Έχω πολύ περισσότερη υπομονή, απ'ό,τι νόμιζα ότι θα έχω, αν και βέβαια είναι πολύ νωρίς και δεν έχω να αντιμετωπίσω σοβαρά θέματα από την πλευρά του παιδιού (είναι μόλις 19 μηνών). Πάντως, πάντα ήμουν πολύ κακή ηθοποιός και δεν μπορώ να το παίξω μαμά διαφήμισης. Έτσι νομίζω ότι και το παιδί θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του και να υποστηρίζει αυτό που είναι. Να επιτρέπει στον εαυτό του να θυμώνει και να χαίρεται και να εκφράζει τα συναισθήματά του.

Γενικά πάντως δεν πιστεύω ότι υπάρχει σωστό και λάθος, γιατί κάθε ένας είναι μοναδικός.

[Daphne-]

Και μεσα απο ολα αυτα ως ενας γνησιος νευρωτικος και αγχωτικος ανθρωπος(ειπαμε εχω κι εγω τα θεματα μου!!!) τρεμω στην ιδεα να μεγαλωσω τα παιδια μου και εξ αιτιας των δικων μου λαθων να τα δω δυστυχισμενα!

Εάν τρέμουμε να τα μεγαλώσουμε θα τρέμουν κι εκείνα να μεγαλώσουν....

 

Πολλοί ψυχολόγοι' date=' ψυχίατροι κτλ δημιουργούν ενοχές. Λ.χ. ο Γιοσαφάτ ο οποίος ειναι πολύ στη μόδα, λέει ξεκάθαρα οτι μια ψυχρή [b']μητέρα[/b] (ο πατέρας δεν παίζει και μεγάλο ρόλο κατά αυτόν) δημιουργεί αθεράπευτα τραύματα στο παιδί. Ακόμα και οι άνθρωποι που αυτοπυρπολήθηκαν λόγω οικονομικής κρίσης, ειχαν τέτοιες ψυχρές μητέρες, λέει ο ίδιος ψυχίατρος.

 

Κατά τη γνώμη μου η θεωρία του και οι παρόμοιες έχουν μια βάση, αλλά δεν είναι απόλυτες ουτε και αποδείξειμες (αντε ρωτα τον αυτοπυρπολημένο εάν ειχε τέτοια μητέρα...).

 

Υπάρχουν κι άλλες θεωρίες που δεν ειναι στη μόδα στην Ελλάδα.

Δεν γίνεται να είμαστε "τέλειοι" και να μην κάνουμε λάθη. Για να ειμαστε καλοί γονείς θα κάνουμε και λάθη.

 

Κι εμένα με απασχολούν πολύ τα ίδια πράματα. Ομως θεωρώ οτι για να μην αντιγράψουμε (από την καλή ή την ανάποδη) τα λάθη που έκαναν οι δικοί μας γονείς σε μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Πώς? Με οποιον τρόπο νομίζει ο καθένας....

Διάβασε Ντολντό γιατί το πρωτο που κάνει ειναι να απενοχοποιεί!

[FEHKO]

Επειδή μ' αρέσει να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου... (χούι είναι αυτό... )

 

Λες FEHKO πως εσύ είχες έμφυτο αγχώδη χαρακτήρα και με το σταθερό περιβάλλον αυτός δεν εκδηλώθηκε επειδή ήταν όλα "τακτοποιημένα", όλα "σε τάξη" από τους γονείς. Δίνεις μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία.

 

Μου επιτρέπεις να δώσω μια άλλη;

Μήπως ο χαρακτήρας του παιδιού, δεν ήταν τόσο τακτικός. Ήταν ας πούμε πιο "χαώδης", πιο "ελευθερος". Αυτό ερχόταν σε αντίθεση από ό,τι έβλεπε από τους γονείς του. Η σύγκρουση αυτή προκαλεί αρχικά άγχος, το οποίο εντείνεται από την προσπάθεια του παιδιού να φτάσει αυτό το "ιδανικό" που εισέπρατε από τους γονείς. Βγαίνοντας από το σπίτι, στη ζωή... το συντροφεύει αυτό το άγχος να τα έχει όλα τόσο τακτοποιημένα όσο είναι το "σωστό". Κι έτσι... εκφράζεται ένας "αγχώδης" χαρακτήρας.

 

 

Ειναι μια αλλη προσεγγιση και συμφωνω οτι υπαρχει και αυτη η εκδοχη που λες σε καποιες οικογενειες ισως καταπιεστικες, αλλα οχι στην δικη μου περιπτωση.

Δεν θελω να επεκταθω σε περισσοτερες λεπτομερειες. . .

Ανεφερα το προσωπικο παραδειγμα για να προβληματιστουμε σαν ενηλικες και για την αντιθετη περιπτωση, να μην ριχνουμε ευθυνες για ολα στους γονεις μας και για να ειμαστε πολυ προσκτικοι σε απλα πραγματα στην ανατροφη των παιδιων μας, που ισως τα υποτιμαμε και δεν τους δινουμε την πρεπουσα βαρυτητα. .

[FEHKO]

Είναι αστείο αν σκεφτεί κανείς, ότι το παιδί μας θα ισορροπήσει μέσα από την απόρριψή μας! Αν μείνει στη βαρύτητα της οικογένειας θα γίνει δορυφόρος των οικογενειακών παραδόσεων, και δεν θα μπορέσει ποτέ να χαράξει τη δική του διαδρομή. Για να φύγουμε όμως από την τροχιά που βρεθήκαμε, πρέπει να αναπτύξουμε αντίθετες δυνάμεις (έτσι λέει η φυσική και επαληθεύει η ζωή). Και όσο πιο δυνατή είναι η βαρύτητα - αν πρόκειται πχ. για καταπιεστική οικογένεια- τόσο πιο δυνατές πρέπει να είναι αυτές οι δυνάμεις, που φτάνουν μέχρι την αυτοκαταστροφή, αν η βαρύτητα είναι ακραία δυνατή.

Για να το πετύχει αυτό το παιδί μας πρέπει να μας απομυθοποιήσει, να μας απορρίψει, να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχτεί ξανά, με άλλους όρους αυτή τη φορά. Στο τελευταίο αυτό στάδιο θα μπορέσει να καταλάβει πόσο το αγαπάμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος, ακόμα και στις... καλύτερες οικογένειες.

Εμάς ο στόχος είναι να περάσουν τα παιδιά ομαλά και από τα τέσσερα στάδια και να μην κολλήσουν σε κάποιο.

 

Kαι εμενα μου αρεσε παρα πολυ ο τροπος που τα περιεγραψες ολα , σε ενα μηνυμα.

[Daphne-]

Διαβάζω από πολλούς "να συγχωρήσουμε τους γονείς μας" και να τραβήξουμε μπροστά.

 

Τι σημαίνει αυτό? Αφεση αμαρτιών? Να μην τους μισούμε? Να μην τους κατηγορούμε για τα λάθη που κάνουμε εμείς? Να τους εξηγούμε?

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν συγχωρούνται με τις παραπάνω έννοιες.

Θα πω κάτι ακραιο για να γινω κατανοητή: Μια κόρη που έχει βιαστεί από τον πατέρα της πρέπει να τον συγχωρήσει για "να πάει μπροστά"? Πρέπει να συγχωρήσει και τη μητέρα της που "δεν ειχε καταλάβει"? (Αν διαβάσουμε στατιστικές ειναι ΠΟΛΛΑ τετοια περιστατικά που καταγγέλονται.)

 

Δεν ξέρω..διαφωνώ με τη συγχώρεση παντού και πάντα. Ναι μεν να "ξεκολλήσουμε" και να διαχειριστούμε τα προβλήματα (μικρα ή μεγάλα) που μας έχουν δημιουργήσει (αν δε μας έχουν δημιουργήσει ακόμα καλύτερα!), αλλά στις περιπτώσεις που δεν χωράει "συγχώρεση" αρκεί να αποδεχτούμε: "οκ! αυτοι ηταν οι γονείς μου και επειδή δεν θα αλλάξουν και συνεχίζουν να παρεμβαίνουν, ενοχλούν, δημιουργούν προβλήματα στη δική μου ζωή" κόβω επαφές! (Σκληρό να παρθεί τετοια απόφαση κυρίως συναισθηματικά να κοπούν οι επαφές, αλλά μερικές φορές αναγκαίο για να φτιάξει κανεις τη δική του ζωή...)

 

Επίσης δεν ειναι μόνο οι γονείς που επηρεάζουν τα παιδιά, αλλά και οι υπόλοιποι ενήλικες που εμπλέκονται (δάσκαλοι, καθηγητές, προπονητές κ.ο.κ.)

[νανσυ2]

νανσυ2, εδώ δεν έχουμε σκοπό -ούτε την ικανότητα- να κάνουμε ψυχανάλυση ή να δούμε τι μπορεί ή δε μπορεί να κάνει κάποιος.

 

 

 

 

σιγουρα οχι,κ ο σκοπος μου δεν ηταν να κανω ψυχαναλυση σε κανεναν

ηταν περισσοτερο ενα αυθορμητο σχολιο,κ ισως αφορμη για σκεψη για την ιδια,τπτ περισσοτερο..δικηγορε του διαβολου

[Macorina]

Διαβάζω από πολλούς "να συγχωρήσουμε τους γονείς μας" και να τραβήξουμε μπροστά.

 

Τι σημαίνει αυτό? Αφεση αμαρτιών? Να μην τους μισούμε? Να μην τους κατηγορούμε για τα λάθη που κάνουμε εμείς? Να τους εξηγούμε?

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν συγχωρούνται με τις παραπάνω έννοιες.

Θα πω κάτι ακραιο για να γινω κατανοητή: Μια κόρη που έχει βιαστεί από τον πατέρα της πρέπει να τον συγχωρήσει για "να πάει μπροστά"? Πρέπει να συγχωρήσει και τη μητέρα της που "δεν ειχε καταλάβει"? (Αν διαβάσουμε στατιστικές ειναι ΠΟΛΛΑ τετοια περιστατικά που καταγγέλονται.)

 

Δεν ξέρω..διαφωνώ με τη συγχώρεση παντού και πάντα. Ναι μεν να "ξεκολλήσουμε" και να διαχειριστούμε τα προβλήματα (μικρα ή μεγάλα) που μας έχουν δημιουργήσει (αν δε μας έχουν δημιουργήσει ακόμα καλύτερα!), αλλά στις περιπτώσεις που δεν χωράει "συγχώρεση" αρκεί να αποδεχτούμε: "οκ! αυτοι ηταν οι γονείς μου και επειδή δεν θα αλλάξουν και συνεχίζουν να παρεμβαίνουν, ενοχλούν, δημιουργούν προβλήματα στη δική μου ζωή" κόβω επαφές! (Σκληρό να παρθεί τετοια απόφαση κυρίως συναισθηματικά να κοπούν οι επαφές, αλλά μερικές φορές αναγκαίο για να φτιάξει κανεις τη δική του ζωή...)

 

Επίσης δεν ειναι μόνο οι γονείς που επηρεάζουν τα παιδιά, αλλά και οι υπόλοιποι ενήλικες που εμπλέκονται (δάσκαλοι, καθηγητές, προπονητές κ.ο.κ.)

Συμφωνώ, στο μακριά κι αγαπημένοι, όταν τα θέματα είναι τόσο σοβαρά. Συμφωνώ ότι υπάρχουν λάθη που δεν συγχωρούνται. Όμως με κάποιον τρόπο, για τη δική μας αυτοσυντήρηση, θα πρέπει να τα βάλουμε στην άκρη, καλό θα ήταν χωρίς να τα θάψουμε. Δηλαδή, το αντιμετωπίζεις ανοιχτά, βγάζεις το μίσος που νιώθεις στην επιφάνεια και κόβεις επαφές. Δεν κόβεις επαφές χωρίς να το έχεις κοιτάξει κατάματα, γιατί τότε θα βρίσκει πάντα τρόπο να βγαίνει στην επιφάνεια και να σε ταλαιπωρεί.

[eft]

Παρακαλουθώ τη συζήτηση και θα ήθελα να επισημάνω δύο πράγματα !) Νομίζω η θεματοθέτρια όταν έθεσε το ερώτημα δεν είχε στο μυαλό της ακραία περιστατικά π.χ. βιασμοί. Νομίζω ότι μιλάμε για όλους εμάς με τα καθημερινά προβλήματα και όχι για ακραίες καταστάσεις, 2) Επίσης νομίζω ότι σχεδόν πάντα το πιο σωστό ας πω είναι κάπου στη μέση. Δηλ. σίγουρα οι συμπεριφορές των γονιών επηρεάζουν τα παιδιά, όμως και η γονιδιακή προδιάθεση παίζει μεγάλο ρόλο. Όμως όσα λάθη και να κάνουμε , γιατί κάνουμε πολλά ένα πράγμα είναι σημαντικό η αγάπη που έχουμε για τα παιδιά μας, τα οποία και το καταλαβαίνουν αυτό και ξέρουν ότι είναι προτεραιότητά μας εκείνα.

[alcyon]

Με τα περιστατικά που θέτει η θεματοθέτρια, ουσιαστικά καταδεικνύει το αποτέλεσμα. Κανένας μας δε γνωρίζει αν κάποιο από τα παιδιά αυτά -σημερινοί ενήλικες- είχε κακοποιηθεί. Κατά τη γνώμη μου, δεν "παίζει" με άλλους κανόνες το θέμα της κακοποίησης.

 

Διαβάζω από πολλούς "να συγχωρήσουμε τους γονείς μας" και να τραβήξουμε μπροστά.

 

Τι σημαίνει αυτό? Αφεση αμαρτιών? Να μην τους μισούμε? Να μην τους κατηγορούμε για τα λάθη που κάνουμε εμείς? Να τους εξηγούμε?

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν συγχωρούνται με τις παραπάνω έννοιες.

Θα πω κάτι ακραιο για να γινω κατανοητή: Μια κόρη που έχει βιαστεί από τον πατέρα της πρέπει να τον συγχωρήσει για "να πάει μπροστά"? Πρέπει να συγχωρήσει και τη μητέρα της που "δεν ειχε καταλάβει"? (Αν διαβάσουμε στατιστικές ειναι ΠΟΛΛΑ τετοια περιστατικά που καταγγέλονται.)

 

Δεν ξέρω..διαφωνώ με τη συγχώρεση παντού και πάντα. Ναι μεν να "ξεκολλήσουμε" και να διαχειριστούμε τα προβλήματα (μικρα ή μεγάλα) που μας έχουν δημιουργήσει (αν δε μας έχουν δημιουργήσει ακόμα καλύτερα!), αλλά στις περιπτώσεις που δεν χωράει "συγχώρεση" αρκεί να αποδεχτούμε: "οκ! αυτοι ηταν οι γονείς μου και επειδή δεν θα αλλάξουν και συνεχίζουν να παρεμβαίνουν, ενοχλούν, δημιουργούν προβλήματα στη δική μου ζωή" κόβω επαφές! (Σκληρό να παρθεί τετοια απόφαση κυρίως συναισθηματικά να κοπούν οι επαφές, αλλά μερικές φορές αναγκαίο για να φτιάξει κανεις τη δική του ζωή...)

 

Επίσης δεν ειναι μόνο οι γονείς που επηρεάζουν τα παιδιά, αλλά και οι υπόλοιποι ενήλικες που εμπλέκονται (δάσκαλοι, καθηγητές, προπονητές κ.ο.κ.)

 

Ένα ποστ που διάβασα ξανά και ξανά.

 

 

Είναι σοβαρό. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς.

Θα μιλήσω για την αναφορά που έχω κάνει εγώ στα δικά μου μηνύματα, περί συγχώρεσης. Η συγχώρεση δε συμπεριλαμβάνει απώλεια μνήμης. Ούτε αρνείται θωράκιση έναντι μελλοντικών τραυματισμών, ούτε φυσικά αρνείται θωράκιση ως προς τη διαχείρηση του παρελθόντος. Ουσιαστικά έχοντας στο νου τη "συγχώρεση" εννοώ αυτό που εσύ λες... να "ξεκολλήσουμε".

 

Ένα τραύμα προκαλεί εσωστρέφεια. Αναγκάζει το άτομο που έχει τραυματιστεί να κοιτάξει προς τα μέσα για να επουλώσει πληγές και να βρει τρόπο να προχωρήσει. Το τραύμα θα έχει ως απόκριση το θυμό. Θα εκφραστεί. Αν όμως συγκρατήσει μέσα του θυμό... πάντα θα σκοντάφτει εκεί. Το τραύμα ουσιαστικά θα βρίσκεται εκεί και θα αναδύεται με την πρώτη ευκαιρία. Άλλοτε σε ερεθίσματα που θα θυμίζουν τα παλιά, κι άλλες φορές σε άσχετες και χαλαρές στιγμές, γιατί τότε θα βρίσκει ο νους την ευκαιρία για να επεξεργαστεί όσα δυσκολευόταν νωρίτερα.

 

Ο μόνος τρόπος να προχωρήσει κάποιος είναι ένα είδος "συγχώρεσης" -έτσι μοιάζει στα μάτια μου. Εκεί το άτομο βλέπει τι έγινε. Αναζητά τις αιτίες που έγινε. Βρίσκει όλες τις παραμέτρους που το ενδιαφέρουν και κοιτά να δει τι θα κάνει για να ισχυροποιήσει τον εαυτό του απέναντι σε οποιαδήποτε σχετική απειλή στο μέλλον (είτε αφορά το ίδιο άτομο, είτε άλλο). Και μετά, δεν ξανασχολείται με αυτό. Γιατί απλά δε χρειάζεται.

 

Μέσα στη θωράκιση, θεωρώ λογικό να είναι η διακοπή της επαφής.

 

 

Μάλλον αυτό που λέω... αντιστοιχεί στην ανάπτυξη μιας -κάποιας- ψυχικής ανθεκτικότητας.

 

Και αυτό δε βρίσκει εφαρμογή μόνο στη σωματική κακοποίηση αλλά σε κάθε είδους κακοποίηση.

[alcyon]

.....δικηγορε του διαβολου

 

Τςςς τώρα!

Τι τα έχουμε τα γαλόνια! :lol: (Ναι ψωνίστηκα! )

 

<---- μου πάνε τα κερατάκια;

 

Είμαι οφφ τόπικ το ξέρω.... Απλά κάνω πλάκα... μη με παρεξηγείς!