Κανονας του εσωρουχου και σεξουαλικη υγεια!

[Thean]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Ποτε μιλησατε στα παιδιά σας για τον κανόνα του εσώρουχου? Πως προσεγγισατε το ζήτημα?  Εγώ του έχω πει δύο λόγια αλλά θα ήθελα κι ένα σχετικό καλό βιβλίο να διαβάζουμε. Έχετε κάποιο να προτεινετε?

Εγώ από τοτε που ήταν δύο χρόνων περίπου τους έλεγα ότι δεν φιλάμε ποτέ κάποιον αν μας το ζητάει αλλά μόνο όταν θέλουμε εμείς.Ευτυχως και τα δύο δεν ήθελαν από μόνα τους να τους φιλαει κάνεις.Γυρω στα τρία και πριν πάνε παιδικό τους εξήγησα για την περιοχή μέσα από το εσώρουχο όπου δεν ακουμπάει κανείς.Οπως επίσης σε οποιοδήποτε σημείο δε μας αρέσει να μας ακουμπάνε δεν το επιτρεπουμε!!!!

Και κατά καιρούς τους βάζω ένα βιντεάκι στο you tube που λέγεται "το μυστικό της Νίκης" και βοηθάει να καταλάβουν κάποια πράγματα.

[kine]

Δεν έχω μιλήσει για τίποτε απολύτως με ειδικό αντικείμενο την σεξουαλικότητα (4 ετών σήμερα, κορίτσι).

 

Από την γέννηση της, έβλεπα και πρόσεχα πολύ πότε πόσο και πώς σχετιζεται σωματικά με άλλους ανθρώπους, είτε μεγάλους είτε παιδιά. Την φυσική της συστολή να μην έρχεται σε φυσική επαφή με άλλους, την άφησα να λειτουργεί όπως της βγαίνει. Δεν της ζητούσα να λέει γεια, να μιλάει κάπως για λόγους ευγένειας, να δίνει φιλιά ή να πηγαίνει σε αγκαλιές συγγενών (ακόμη και βρέφος) για να χαρούν οι άλλοι. Οσο δεν μπορούσε να μιλήσει, μιλούσα εκ μέρους της και όταν άρχισε να μιλάει, την υπερασπιζόμουν λέγοντας ανοιχτά αλλά με κανονικό τόνο και ύφος, ότι δεν της αρέσει αυτό, μην επιμένεις. Και στην ίδια έλεγα ότι είναι οκ να μην θέλει αγκαλιές και φιλιά, ακόμη και από συνομίληκα. Πολλές φορές θα έρθει ένα παιδί κοντά να την πλησιάσει, να την αγκαλιάσει κι αυτή θα αποτραβηχτεί. Της δείχνω ότι είναι οκ.

 

Από την άλλη, ο γιος μου (1 έτους) από τις πρώτες μέρες ήταν πολύ δεκτικός στις αγκαλιές τρίτων. Προχωρούσαμε στον δρόμο και σήκωνε τα χέρια να πάει στην αγκαλιά όποιου βλέπαμε. Και το έδινα να κάτσει στην όποια αγκαλιά όσο ήθελε. Μόλις ένιωθε ανασφάλεια και με αποζητούσε με τα μάτια, τον έπαιρνα πάλι. Δεν του είπα και δεν θα του πω τίποτε απολύτως για εσώρουχα και τα σχετικά. 

 

Εχω πει στην μεγάλη κόρη ότι τα γεννητικά όργανα είναι ευαίσθητα και τα προστατεύουμε, γι΄αυτό φοράμε εσώρουχα (από άποψη υγιεινής). Οτι ο καθένας "έχει το δικό του" και δεν πειράζουμε τον άλλο, έτσι απλά από περιέργεια. Οτι τα κορίτσια έχουν "πιπί" που έχει ορήθρα και από κει βγαίνουν τα τσίσα και τα αγόρια πουλί και όρχεις και είναι πολύ ευαίσθητα και αυτά. 

 

Οτι έχω πει, το έχω πει μετά από ενδιαφέρον του παιδιού να μάθει ή να καταλάβει κάτι. Και η οριοθέτηση του σώματος και της παρέμβασης έρχεται όχι μόνο από την οπτική του "μην αφήσεις να σε πειράξουν" αλλά περισσότερο από την διαδικασία "μαθαίνω το σώμα μου, κατανοώ τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, σέβομαι τον άλλο".

 

Μην σκέπτεσαι μονάχα, ότι κάποιος μπορεί να πειράξει το παιδί σου.

Μπορεί το παιδί σου, να πειράξει έναν άλλο. Το παιδί από περιέργεια μπορεί να πιάσει τα γεννητικά όργανα ενός παιδιού ή ενήλικα, μπορεί να επιμείνει με χειρονομίες και παρεμβάσεις στο σώμα του άλλου, επειδή δεν έχει το πρόσχωμα της τυπικής ευγένειας που έχουν οι ενήλικες. Μπορεί να πειράξει ένα ζώο και να προσπαθεί να επιβληθεί σε εκείνο το σώμα. 

Το ζητούμενο κατ' εμέ, είναι να μεγαλώσει το παιδί, κατανοώντας ότι υπάρχουν όρια και αυτά τα όρια τα σεβόμαστε. Τα όρια του άλλου, τα όρια τα δικά μας, όρια επαφής, όρια συναισθηματικά, όρια σωματικά, όρια ηθικά κ.α. Τα όρια μαθαίνονται από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο και από τα κίνητρα μας, όχι από τον λόγο μας. Ο λόγος είναι ενισχυτικός, εφόσον συμφωνεί με το κίνητρο και την πράξη. Αφήνεις το παιδί να εκφράζεται αυθόρμητα, αλλά το νουθετείς και παρεμβαίνεις όταν βλέπεις ότι βιάζει τα όρια ενός άλλου παιδιού, ενήλικα ή και ζώου, προκειμένου να το "διδάξεις".

 

Θεωρώ απίθανο, οποιοδήποτε παιδί έχει μεγαλώσει με γονείς που το σέβονται, το ακούνε και λαμβάνουν υπόψιν τον λόγο του, που του δίνουν χρόνο να πάρει αποφάσεις και να ολοκληρώσει ένα έργο (από την ζωγραφιά μέχρι το να φάει μόνο του το φαγητό του, την τουαλέτα, το ντίσιμο κ.α.), να υποστεί αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε παρέμβαση-επιβολή από τρίτο, είτε αυτό είναι το τσίμπημα στο μάγουλο, είτε είναι κάποια κακοπροαίρετη χειρονομία. 

 

Ο κανόνας του εσωρούχου είναι για μένα και λάθος και επιβλαβής και είναι στην τελική απλώς μια έυκολη λύση. Είναι εύκολο να δώσεις έναν κανόνα, καθολικά και άκριτα, ενώ είναι δύσκολο να έχεις καθημερινά εγρήγορση ώστε να λειτουργείς απέναντι στο παιδί με τρόπο που να μην καταπατά την αυτοδιάθεση του, να αναγνωρίζεται η προσωπικότητα του, να αποκτά αυτοεκτίμηση αισθανόμενο ότι χαίρει εκτίμησης από τους γονείς του και ταυτόχρονα να ζει με όρια ξεκάθαρα, ότι όπως αυτός/η απολαμβάνει τον σεβασμό των άλλων, έτσι κι ο ίδιος πρέπει να σέβεται τους άλλους.

 

Είναι αλήθεια εκατοντάδες οι ευκαιρίες που έχουμε κάθε μέρα, για να δείχνουμε όλα αυτά μέσα από τις μικρές μικρές συμπεριφορές μας ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά. Κάθε μας αλληλεπίδραση μπορεί να επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση του και τον σεβασμό μας προς το πρόσωπο του κι αντιστρόφως.

 

Τέλος, πρέπει να είμαστε σε θέση να ανεχθούμε ότι μπορεί το παιδί μας να ΘΕΛΕΙ ένα άγγιγμα που εμείς το θεωρούμε λάθος. Μπορεί να θέλει να πάει στην αγκαλιά του ξένου, να θέλει να βγάλει τα ρούχα του δημόσια, να θέλει να κυκλοφορεί χωρίς βρακί, να θέλει να δείξει τα όργανά του, να τα πειράξει τόσο ιδιωτικά όσο και δημόσια κ.α.

Χρειάζεται μεγάλη διάκριση και προσοχή, για να καθοδηγήσεις το παιδί πότε, πώς και γιατί πιάνουμε ή δεν πιάνουμε, δείχνουμε ή δεν δείχνουμε, πειράζουμε ή δεν πειράζουμε. Αν το παιδί θέλει να κατεβάσει το παντελόνι μέσα στην τάξη για να παίξει το πουλί του (αληθινά σενάρια, όχι υποθέσεις), μπορεί σε κάποια περίπτωση να το αφήσεις (ως νηπιαγωγός), σε άλλη να το νουθετήσεις (είναι δύσκολο να έχεις τις κατάλληλες λέξεις, για να μην του επιβληθείς αλλά και να μην το εκθέσεις μπροστά στα άλλα παιδιά), σε μια τρίτη να το κατευθύνεις πιάνοντας το από το χέρι και ζητώντας του ευθέως να σηκώσει το βρακί του και να μην συνεχίσει αυτή την (ευχάριστη για τον ίδιο) πρακτική, δημόσια.

Ο κανόνας του εσωρούχου, δεν καλύπτει όλες αυτές τις παραμέτρους και αφήνει την αίσθηση στον γονέα ότι "έκανε την δουλειά του" ενώ κλείνει τις πόρτες επικοινωνίας με το παιδί. Το εύρος περιέργειας και πειραματισμού του παιδιού, είναι τεράστιο. Αν εμείς σε κάθε εκδήλωση αυτού, απαντάμε με επανάληψη του κανόνα του εσωρούχου, στην πραγματικότητα δεν ακούμε το παιδί και δεν απαντάμε στην περιέργεια του. Και ξανα τονίζω, είναι λάθος να σκεφτόμαστε το ζήτημα μονάχα ως προφύλαξη του παιδιού ΜΟΥ από έναν κακόβουλο. Μπορεί το δικό μου παιδί, να είναι το ενοχλητικό και περίεργο, το παρεμβατικό προς άλλα παιδιά ή και ενήλικες.

Edited May 21, 2020 by kine

[irin]

Just now, kine είπε:

Δεν έχω μιλήσει για τίποτε απολύτως με ειδικό αντικείμενο την σεξουαλικότητα (4 ετών σήμερα, κορίτσι).

 

Από την γέννηση της, έβλεπα και πρόσεχα πολύ πότε πόσο και πώς σχετιζεται σωματικά με άλλους ανθρώπους, είτε μεγάλους είτε παιδιά. Την φυσική της συστολή να μην έρχεται σε φυσική επαφή με άλλους, την άφησα να λειτουργεί όπως της βγαίνει. Δεν της ζητούσα να λέει γεια, να μιλάει κάπως για λόγους ευγένειας, να δίνει φιλιά ή να πηγαίνει σε αγκαλιές συγγενών (ακόμη και βρέφος) για να χαρούν οι άλλοι. Οσο δεν μπορούσε να μιλήσει, μιλούσα εκ μέρους της και όταν άρχισε να μιλάει, την υπερασπιζόμουν λέγοντας ανοιχτά αλλά με κανονικό τόνο και ύφος, ότι δεν της αρέσει αυτό, μην επιμένεις. Και στην ίδια έλεγα ότι είναι οκ να μην θέλει αγκαλιές και φιλιά, ακόμη και από συνομίληκα. Πολλές φορές θα έρθει ένα παιδί κοντά να την πλησιάσει, να την αγκαλιάσει κι αυτή θα αποτραβηχτεί. Της δείχνω ότι είναι οκ.

 

Από την άλλη, ο γιος μου (1 έτους) από τις πρώτες μέρες ήταν πολύ δεκτικός στις αγκαλιές τρίτων. Προχωρούσαμε στον δρόμο και σήκωνε τα χέρια να πάει στην αγκαλιά όποιου βλέπαμε. Και το έδινα να κάτσει στην όποια αγκαλιά όσο ήθελε. Μόλις ένιωθε ανασφάλεια και με αποζητούσε με τα μάτια, τον έπαιρνα πάλι. Δεν του είπα και δεν θα του πω τίποτε απολύτως για εσώρουχα και τα σχετικά. 

 

Εχω πει στην μεγάλη κόρη ότι τα γεννητικά όργανα είναι ευαίσθητα και τα προστατεύουμε, γι΄αυτό φοράμε εσώρουχα (από άποψη υγιεινής). Οτι ο καθένας "έχει το δικό του" και δεν πειράζουμε τον άλλο, έτσι απλά από περιέργεια. Οτι τα κορίτσια έχουν "πιπί" που έχει ορήθρα και από κει βγαίνουν τα τσίσα και τα αγόρια πουλί και όρχεις και είναι πολύ ευαίσθητα και αυτά. 

 

Οτι έχω πει, το έχω πει μετά από ενδιαφέρον του παιδιού να μάθει ή να καταλάβει κάτι. Και η οριοθέτηση του σώματος και της παρέμβασης έρχεται όχι μόνο από την οπτική του "μην αφήσεις να σε πειράξουν" αλλά περισσότερο από την διαδικασία "μαθαίνω το σώμα μου, κατανοώ τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, σέβομαι τον άλλο".

 

Μην σκέπτεσαι μονάχα, ότι κάποιος μπορεί να πειράξει το παιδί σου.

Μπορεί το παιδί σου, να πειράξει έναν άλλο. Το παιδί από περιέργεια μπορεί να πιάσει τα γεννητικά όργανα ενός παιδιού ή ενήλικα, μπορεί να επιμείνει με χειρονομίες και παρεμβάσεις στο σώμα του άλλου, επειδή δεν έχει το πρόσχωμα της τυπικής ευγένειας που έχουν οι ενήλικες. Μπορεί να πειράξει ένα ζώο και να προσπαθεί να επιβληθεί σε εκείνο το σώμα. 

Το ζητούμενο κατ' εμέ, είναι να μεγαλώσει το παιδί, κατανοώντας ότι υπάρχουν όρια και αυτά τα όρια τα σεβόμαστε. Τα όρια του άλλου, τα όρια τα δικά μας, όρια επαφής, όρια συναισθηματικά, όρια σωματικά, όρια ηθικά κ.α. Τα όρια μαθαίνονται από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο και από τα κίνητρα μας, όχι από τον λόγο μας. Ο λόγος είναι ενισχυτικός, εφόσον συμφωνεί με το κίνητρο και την πράξη. Αφήνεις το παιδί να εκφράζεται αυθόρμητα, αλλά το νουθετείς και παρεμβαίνεις όταν βλέπεις ότι βιάζει τα όρια ενός άλλου παιδιού, ενήλικα ή και ζώου, προκειμένου να το "διδάξεις".

 

Θεωρώ απίθανο, οποιοδήποτε παιδί έχει μεγαλώσει με γονείς που το σέβονται, το ακούνε και λαμβάνουν υπόψιν τον λόγο του, που του δίνουν χρόνο να πάρει αποφάσεις και να ολοκληρώσει ένα έργο (από την ζωγραφιά μέχρι το να φάει μόνο του το φαγητό του, την τουαλέτα, το ντίσιμο κ.α.), να υποστεί αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε παρέμβαση-επιβολή από τρίτο, είτε αυτό είναι το τσίμπημα στο μάγουλο, είτε είναι κάποια κακοπροαίρετη χειρονομία. 

 

Ο κανόνας του εσωρούχου είναι για μένα και λάθος και επιβλαβής και είναι στην τελική απλώς μια έυκολη λύση. Είναι εύκολο να δώσεις έναν κανόνα, καθολικά και άκριτα, ενώ είναι δύσκολο να έχεις καθημερινά εγρήγορση ώστε να λειτουργείς απέναντι στο παιδί με τρόπο που να μην καταπατά την αυτοδιάθεση του, να αναγνωρίζεται η προσωπικότητα του, να αποκτά αυτοεκτίμηση αισθανόμενο ότι χαίρει εκτίμησης από τους γονείς του και ταυτόχρονα να ζει με όρια ξεκάθαρα, ότι όπως αυτός/η απολαμβάνει τον σεβασμό των άλλων, έτσι κι ο ίδιος πρέπει να σέβεται τους άλλους.

 

Είναι αλήθεια εκατοντάδες οι ευκαιρίες που έχουμε κάθε μέρα, για να δείχνουμε όλα αυτά μέσα από τις μικρές μικρές συμπεριφορές μας ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά. Κάθε μας αλληλεπίδραση μπορεί να επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση του και τον σεβασμό μας προς το πρόσωπο του κι αντιστρόφως.

 

Τέλος, πρέπει να είμαστε σε θέση να ανεχθούμε ότι μπορεί το παιδί μας να ΘΕΛΕΙ ένα άγγιγμα που εμείς το θεωρούμε λάθος. Μπορεί να θέλει να πάει στην αγκαλιά του ξένου, να θέλει να βγάλει τα ρούχα του δημόσια, να θέλει να κυκλοφορεί χωρίς βρακί, να θέλει να δείξει τα όργανά του, να τα πειράξει τόσο ιδιωτικά όσο και δημόσια κ.α.

Χρειάζεται μεγάλη διάκριση και προσοχή, για να καθοδηγήσεις το παιδί πότε, πώς και γιατί πιάνουμε ή δεν πιάνουμε, δείχνουμε ή δεν δείχνουμε, πειράζουμε ή δεν πειράζουμε. Αν το παιδί θέλει να κατεβάσει το παντελόνι μέσα στην τάξη για να παίξει το πουλί του (αληθινά σενάρια, όχι υποθέσεις), μπορεί σε κάποια περίπτωση να το αφήσεις (ως νηπιαγωγός), σε άλλη να το νουθετήσεις (είναι δύσκολο να έχεις τις κατάλληλες λέξεις, για να μην του επιβληθείς αλλά και να μην το εκθέσεις μπροστά στα άλλα παιδιά), σε μια τρίτη να το κατευθύνεις πιάνοντας το από το χέρι και ζητώντας του ευθέως να σηκώσει το βρακί του και να μην συνεχίσει αυτή την (ευχάριστη για τον ίδιο) πρακτική, δημόσια.

Ο κανόνας του εσωρούχου, δεν καλύπτει όλες αυτές τις παραμέτρους και αφήνει την αίσθηση στον γονέα ότι "έκανε την δουλειά του" ενώ κλείνει τις πόρτες επικοινωνίας με το παιδί. Το εύρος περιέργειας και πειραματισμού του παιδιού, είναι τεράστιο. Αν εμείς σε κάθε εκδήλωση αυτού, απαντάμε με επανάληψη του κανόνα του εσωρούχου, στην πραγματικότητα δεν ακούμε το παιδί και δεν απαντάμε στην περιέργεια του. Και ξανα τονίζω, είναι λάθος να σκεφτόμαστε το ζήτημα μονάχα ως προφύλαξη του παιδιού ΜΟΥ από έναν κακόβουλο. Μπορεί το δικό μου παιδί, να είναι το ενοχλητικό και περίεργο, το παρεμβατικό προς άλλα παιδιά ή και ενήλικες.

Πολύ ωραία τα σκέφτεσαι!!

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι λίγο να τους εξηγήσω γιατί πχ δεν κοιτάμε καλά καλά ακόμα και το αδερφάκι μας στα γεννητικά του όργανα. Έχω πει πχ ότι όταν κάποιος είναι στην τουαλέτα, είναι προσωπική στιγμή και θέλουμε να είμαστε μόνοι μας, και δεν μας αρέσει να μας κοιτάνε καλά καλά (γιατί η μεγάλη πάει και κοιτάει τον μικρό, αλλά η ίδια θέλει να είναι μόνη της). Έχω πει επίσης ότι δεν μας βλέπουν οι άλλοι γυμνούς, πχ δεν καθόμαστε κοντά στο παράθυρο γυμνοί γιατί θα μας δουν οι γείτονες, αλλά η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά όταν έρχεται να μας φροντίσει, η κυρία που τα κρατάει (και η λίστα είναι μεγάλη) είναι λογικό να μας δουν! Ε..είναι λίγο περίεργο όλο αυτό και περίπλοκο! 

Έχω πει επίσης ότι επιτρέπουμε στους άλλους να μας αγγίζουν μόνο αν θέλουμε και νιώθουμε άνετα. Αυτό το έχω πει για όλο το σώμα, για αγκαλιές, για οτιδήποτε. Αλλά έχω πει ότι τα γεννητικά όργανα κανείς δεν τα πειράζει (εκτός από τη λίστα που λέω παραπάνω που ΑΝ χρειαστεί πχ θα την ντύσουν, θα τη σκουπίσουν), δεν έχω πει όμως γιατί, έχω πει μόνο ότι είναι προσωπικά σημεία. Εννοώ πως δεν έχω πώς να το τεκμηριώσω,γιατί το παιδάκι δεν γνωρίζει τί θα πει σεξουαλική κακοποίηση.Ή γιατί πχ δεν πειράζει να βλέπουν οι άλλοι την κοιλιά μας (στην παραλία πχ) αλλά πειράζει να δουν τον πωπό μας? 

[Gkely]

Ένα ωραίο, κατά τη γνώμη μου,  βιβλίο είναι "το σώμα μου είναι δικό μου", από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σειρά φραουλίτσα. Επίσης, της ίδιας σειράς ωραίο είναι το "δεν πάω πουθενά με ξένους". 

[kine]

Οταν η κόρη μου άρχισε να πηγαίνει τουαλέτα, 3 ετών, της έδινα να σκουπίζεται μόνη της. Οταν όμως μου ζητούσε να το κάνω εγώ, το έκανα αλλά πολύ προσεκτικά και μαλακά. Να μην αισθάνεται άγγιγμα δηλαδή, αλλά ίσα ίσα το χαρτί. Οταν κάποια στιγμή ήταν με την γιαγιά της στην τουαλέτα και ζήτησε από την γιαγιά να την σκουπίσει, αυτή το έκανε πιο έντονα με την σκέψη "να σκουπίσω καλά" και το παιδί ενοχλήθηκε. Της το είπε κάπως, ότι την ενόχλησε. Η γιαγιά δεν κατάλαβε, νόμιζε ότι άλλαξε γνώμη το παιδί και ήθελε να είχε σκουπιστεί μόνη. Εκεί εμφανίστηκα κι εγώ να πω πολύ άνετα και χαλαρά, "α! γιαγιά, εμείς το κάνουμε μαλακά το σκούπισμα γιατί είναι ευαίσθητο το πιπί και πονάει". 

 

Την επόμενη φορά, η γιαγιά ήταν πιο ήπια (κι ας φύγει και καμία σταγόνα, δεν πειράζει).

 

Αν θέλω να της πω να μην κυκλοφορεί γυμνή για λόγους κοινωνικούς, δηλαδή δεν μου αρέσει σαν εικόνα, της λέω ότι δεν θέλω να το κάνει και της λέω και τον λόγο. Οχι "μην κάθεσαι γυμνή γιατί μπορεί να σε δουν" γιατί αυτό σημαίνει ότι το να σε κοιτάξει κάποιος ή να τον κοιτάξεις είναι από μόνο τους επικίνδυνο ή πονηρό. Και δεν είναι. Το παιδί έχει περιέργεια και κοιτάει, όχι κακή προθεση. Οπότε λέω "οι μεγάλοι ντρεπόμαστε να είμαστε γυμνοί' ή κάτι τέτοιο. Την αφήνω μετά να εκιμήσει την προτροπή μου και την διάθεση της και να ντυθεί. Δεν ζητώ άμεσα να ντυθεί. Της λέω τι πιστεύω ότι πρέπει να κάνει και γιατί το λέω. Και την αφήνω να τα ζυγίσει μέσα στο κεφάλι της.

 

Οταν γεννήθηκε ο αδερφός της, τον κοιτούσε πολύ. Δεν το απέτρεψα. Ισα ίσα. Είναι από τις ελάχιστες ευκαιρίες να καλύψει την περιέργεια της για το άλλο φύλο, χωρίς πονηριά και περίεργα συμφραζόμενα.

"τί είναι αυτό;"

" είναι το πουλί του, είναι αγόρι, έχει πουλί, και όρχεις και από δω κάνει τα κακά όπως και τα κορίτσια κτλ. "

Δεν την άφηνα να τον ακουμπήσει. Της είπα δηλαδή ότι όπως κι εσύ έχεις το δικό σου και δεν θέλεις να σε πιάνουν, έτσι κι αυτός, μπορεί να είναι μικρούλης αλλά είναι δικό του κι εμείς δεν τον πειράζουμε. Οταν τον αλλάζω, βλέπει ότι δεν τον σκαλίζω, δεν τον πειράζω απλώς τον καθαρίζω χωρίς περιττές κινήσεις. Μετά από λίγους μήνες, σταμάτησε να κοιτάει και μάλιστα έλεγε σε άλλα κορίτσια που έβρισκαν γαργαλιστικά περίεργο το αγορίστικο όργανο "καλά, πουλί είναι, δεν ξέρεις?!" , σαν να λέει "πώς κάνετε έτσι, βλέπετε τίποτα περίεργο;"

 

Μια άλλη φορά ενώ έκαναν μπάνιο μαζί, μου λέει "μαμά έπιασα το πουλί του", σαν σκανδαλιά. Και πάλι της είπα απλά και κανονικά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο τόνο, "μην τον πειράζεις, αυτό είναι δικό του". Και είπε εντάξει και τίποτε άλλο.

 

Εχει σημασία δηλαδή να μην χρωματίζουμε υπερβολικά κάποια πράγματα. Δεν πειράζει να μας δει ο γείτονας, δεν πειράζει να έχουμε περιέργεια ή να κοιτάξουμε κάποιον. Δεν πειράζει. Αλλά δεν το κάνουμε για λόγους κοινωνικής συμπεριφοράς και ως τέτοιους θα τους μάθει και το παιδί. Αλλιώς προσδίδουμε άθελα μας υπερβολικό νόημα και υπονοούμενο και ενοχή σε διάφορες ενέργειες που όταν προέρχονται από το παιδί είναι απλή περιέργεια. Πρέπει να καλυφθεί η περιέργεια για να προσπεραστεί φυσικά. Δεν πειράζει δηλαδή αν κάποιες φορές έχει μια ακατάλληλη συμπεριφορά. Το λες και συνεχίζεις. Μια, δυο τρεις βλέπεις ότι όταν κάνεις κάτι με φυσικό τρόπο και είναι σύννομο με την συμπεριφορά του γονιού, το παιδί σύντομα το υιοθετεί, παρόλο που μπορεί να το εκφράζει με διαφορετικό τρόπο από εμάς.

 

Για την τουαλέτα, εμένα τα παιδιά μου έρχονται μαζί μου. Οσο μεγαλώνει η μικρή, τησ ζητ'ω να με αφήνει στην ησυχία μου, όπως την αφήνω κι εγώ αν το θέλει. Φυσικά αυτή μου ζητάει να πηγαίνω παρέα μαζί της. Της λέω όμως ότι ο μπαμπάς, ο παππούς ή κάποιος φίλος, θέλουν ηρεμία μέσα στην τουαλέτα και να τους αφήσει να τελειώσουν (να μην τους χτυπάει την πόρτα η τους φωνάζει απ' έξω να έρθουν να παίξουν).

 

 

[Mama_Anesti_]

Η αλήθεια είναι πως το ζήτημα ειναι πολύ λεπτό, θέλει ειδικούς χειρισμους σε αυτές τις ηλικίες για αυτό και θέλησα να δω κι άλλες γνώμες για να δω πως το προσεγγίζουν κι άλλοι γονείς. 

  Δεν θα ήθελα να βάλω μία έννοια στο μυαλό του που δεν θα μπορεί να την καταλαβει. Σύμφωνω μαζί σου @kine πως ή εξήγηση πρέπει να είναι βιωματική και όχι ένας κανόνας που δεν ξέρουν γιατί υπαρχει ουσιαστικά και με εξαιρέσεις που μπερδεύουν το παιδικό μυαλό. 

 

Στον αντιποδα, διάβασα παραπάνω πως ο κανονας του εσωρουχου λέγεται στα παιδιά ως ένα εμφανές όριο που μπορούν να κατανοήσουν άμεσα. 

 

[Έσπερος]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την @kine που τα γράφει και πολύ πιο ωραία από εμένα. Έχω μια ένσταση όμως, στο ότι κάπως ισοπεδώνουμε οποιοδήποτε άγγιγμα τελικά. Η σεξουαλική συμπεριφορά δεν είναι το ίδιο με την αυθορμητη επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε ένα παιδάκι. Έχω ένα φόβο μήπως το δεύτερο το ενοχοποιήσουμε, αντί να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι είναι μια πράξη εκδήλωσης αγάπης.

 

Κατά τ άλλα, δεν ξέρω αν ο κανόνας του εσώρουχου προστατεύει από κάτι. σεξουαλικά φορτισμένο μπορεί να είναι κ ένα άγγιγμα στην πλάτη. κ επίσης ειδικά όταν μιλάμε για μικρά παιδιά, υπάρχει κ τέτοια ανισότητα στη σωματική δύναμη, που δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιο παιδί να προστατεύσει τον εαυτό του, όσα κ αν έχουμε διδάει για τη συναίνεση και τα όρια.Επίσης φοβάμαι μήπως γίνεται κ μια μετατόπιση ευθύνης. μήπως νιώσει ενοχικά το παιδί μετά επει΄δη δεν τήρησε τον κανόνα, επειδή επέτρεψε να του συμβεί αυτό. Είναι πολύ περίπλοκο το θέμα πιστεύω. 

 

Γενικά πάντως, με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τις κακοποιήσεις, συνήθως συμβαίνουν στο πολύ άμεσο περιβάλλον, από άτομα υπεράνω υποψίας. οπότε εκέι, όλοι οι κανόνες πάνε περίπατο. αν το παιδί ξέρει ότι η θεία μας αλλάζει την πάνα, ίσως να μην του φανεί περίεργη κάποια κίνηση του θείου, αφού εμπίπτουν στα πρόσωπα εμπιστοσύνης. αλλά για πολύ μικρές ηλικίες, πρακτικά πόσο πιθανό είναι να βρεθεί ένα παιδάκι μόνο του και να εκτεθεί σε τε΄τοιον κίνδυνο, αν ο δράστης δεν είναι κάποιος φροντιστής που η οικογένεια έχει εμπιστευτεί χωρίς να γνωρίζει;

[Mama_Anesti_]

Just now, Έσπερος είπε:

νιώσει ενοχικά το παιδί μετά επει΄δη δεν τήρησε τον κανόνα, επειδή επέτρεψε να του συμβεί αυτό. Είναι πολύ περίπλοκο το θέμα πιστεύω. 

Προσωπικά δεν το εκλαμβανω ως κανόνα με την έννοια πως είναι απαράβατος κ υπάρχουν συνέπειες. Κάτι τέτοιο ειναι λογικό να φοβίσει το παιδί και να νιώσει ενοχή. Το καταλαβαινω ως οπτικό κ απτό όριο για να μπορεί να το κατανοήσει το παιδί. 

 

 

Just now, Έσπερος είπε:

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Προσωπικά δεν το εκλαμβανω ως κανόνα με την έννοια πως είναι απαράβατος κ υπάρχουν συνέπειες. Κάτι τέτοιο ειναι λογικό να φοβίσει το παιδί και να νιώσει ενοχή. Το καταλαβαινω ως οπτικό κ απτό όριο για να μπορεί να το κατανοήσει το παιδί. 

 

 

 

Δεν αναφέρομαι μόνο στον κανόνα, αναφέρομαι γενικά σε διατυπώσεις ότι "δεν πρέπει να μας αγγίζει κάποιος", "δεν πρέπει να δεχόμαστε αγγίγματα που μας φαίνονται άβολα" κλπ. μήπως τελικά μετά το παιδί νιώσει ότι εκείνο έφταιξε που έγινε κάτι που δεν πρέπει.

[Sentir...natureza]

Δεν του ειπα ποτε κατι συγκεκριμενο για το θεμα. Δεν του εχω δειξει οτι τα γεννητικα οργανα ειναι κατι το "διαφορετικο" απο το υπολοιπο σωμα. Θεωρω οτι (οπως γραφτηκε και παραπανω) οταν σεβεσαι τα ορια του παιδιου γενικοτερα, εσυ σαν γονεας, τοτε θα τα περιφρουρησει αν χρειαστει. Μαθαινει οτι το σωμα του ειναι δικο του και αν αρνηθει κατι πχ μια αγκαλια απο εμας ή τους παππουδες (που συνηθως θελουν να το αγκαλιασουν με το ζορι) πρεπει γινει σεβαστο και ετσι χτιζεται ο σεβασμος προς το σωμα του και η γνωση των οριων του. Το θεμα με την σεξουαλικη κακοποιηση ειναι οτι το παιδι εκεινη τη στιγμη δεν ειναι σιγουρο για τα ορια του, αν πρεπει να αφησει τον ενηλικα να συνεχισει αυτο που κανει. Αλλα αν εχει αφεθει να σεβεται το σωμα του και εχει χτισει τα ορια του τοτε θα αντιδρασει αν τα καταπατησουν. Θεωρω οτι το μονο που καταφερνουμε αν προϊδεασουμε με "κανονες εσωρουχου" κλπ ειναι να γινονται καχυποπτα, να δημιουργουνται φοβιες και ανασφαλειες και να βαζουμε στο αθωο μυαλουδακι τους την πονηρια της ενηλικης σεξουαλικοτητας (οχι οτι δεν υπαρχει η σωματικη απολαυση και σε αυτη την ηλικια).

[irin]

1 ώρα πρίν, kine είπε:

 

 

Οταν γεννήθηκε ο αδερφός της, τον κοιτούσε πολύ. Δεν το απέτρεψα. Ισα ίσα. Είναι από τις ελάχιστες ευκαιρίες να καλύψει την περιέργεια της για το άλλο φύλο, χωρίς πονηριά και περίεργα συμφραζόμενα.

"τί είναι αυτό;"

" είναι το πουλί του, είναι αγόρι, έχει πουλί, και όρχεις και από δω κάνει τα κακά όπως και τα κορίτσια κτλ. "

Δεν την άφηνα να τον ακουμπήσει. Της είπα δηλαδή ότι όπως κι εσύ έχεις το δικό σου και δεν θέλεις να σε πιάνουν, έτσι κι αυτός, μπορεί να είναι μικρούλης αλλά είναι δικό του κι εμείς δεν τον πειράζουμε. Οταν τον αλλάζω, βλέπει ότι δεν τον σκαλίζω, δεν τον πειράζω απλώς τον καθαρίζω χωρίς περιττές κινήσεις. Μετά από λίγους μήνες, σταμάτησε να κοιτάει και μάλιστα έλεγε σε άλλα κορίτσια που έβρισκαν γαργαλιστικά περίεργο το αγορίστικο όργανο "καλά, πουλί είναι, δεν ξέρεις?!" , σαν να λέει "πώς κάνετε έτσι, βλέπετε τίποτα περίεργο;"

 

Μια άλλη φορά ενώ έκαναν μπάνιο μαζί, μου λέει "μαμά έπιασα το πουλί του", σαν σκανδαλιά. Και πάλι της είπα απλά και κανονικά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο τόνο, "μην τον πειράζεις, αυτό είναι δικό του". Και είπε εντάξει και τίποτε άλλο.

 

 

Ειναι δικο του... και το ποδι του ειναι δικο του αλλα δεν θα της πεις να μην το πιανει! Θα της πεις να μην το πιανει αν εκφρασει το

αλλο παιδακι δυσαρεσκεια. Εκει κολλαω εγω.. γιατι για τα αλλα μερη δεν λεμε κατι αλλα λεμε για τα συγκεκριμενα

[Sentir...natureza]

Just now, irin είπε:

Ειναι δικο του... και το ποδι του ειναι δικο του αλλα δεν θα της πεις να μην το πιανει! Θα της πεις να μην το πιανει αν εκφρασει το

αλλο παιδακι δυσαρεσκεια. Εκει κολλαω εγω.. γιατι για τα αλλα μερη δεν λεμε κατι αλλα λεμε για τα συγκεκριμενα

Eγω λεω γενικως αν δεν θελει να το πιασεις το παιδακι, δεν το πιανεις. Οποιο σημειο του σωματος κι αν ειναι. Οτιδηποτε που εχει να κανει με την δυσαρεσκεια του αλλου, σταματας. Ειτε αυτο ειναι φιλακι, ειτε αγκαλιτσα, ειτε χαδι. Ποσες φορες εχει τυχει να θελει να αγκαλιασει καποια φιλη του ή τον αδερφο του και υπαρχει δυσανασχετηση. Εκει του λεω οτι δεν θελει αγκαλιτσα τωρα.

[kine]

Just now, Έσπερος είπε:

ισοπεδώνουμε οποιοδήποτε άγγιγμα τελικά. Η σεξουαλική συμπεριφορά δεν είναι το ίδιο με την αυθορμητη επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε ένα παιδάκι

 

Συμφωνώ με τον προβληματισμό σου. Και πιστεύω ότι ο κανόνας του εσωρούχου και γενικά κάθε πρακτική τύπου "κανόνας", κάνει αυτή την ισοπέδωση. Γι' αυτό και είπα ότι προτιμώ να βλέπω το παιδί και να αφουγκράζομαι την διάθεση και τα όρια του. Αφού καταλάβω το παιδί, παίρνω στην καθημερινότητα μια θέση που να το ενισχύει όταν και όπου χρειάζεται. Οι καθολικοί κανόνες, αφήνουν στην άκρη την κρίση και την αντίληψη.

 

Προσωπικά, έχω την εκτίμηση ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πράγματα που δεν λένε και δεν είναι σε θέση να αποδώσουν με τις κατάλληλες λέξεις, μέχρι και σε πολύ μεγάλη ηλικία. Η αδυναμία να εκφράσουν κατάλληλα αυτό που νιώθουν, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουν. 

 

Θεωρώ ότι ο λεπτός χειρισμός έγκειται στην ικανότητα του κάθε γονέα, να αφουγκράζεται το δικό του παιδί κάθε στιγμή. Να μην παίρνει θέση βεβαιότητας για το τί του αρέσει και τι όχι, τι ανέχεται και τι το ενοχλεί. Καμια φορά θεωρούμε δεδομένο ότι το χάδι μας είναι ευπρόσδεκτο, απλά γιατί εμείς έχουμε τρυφερότητα προς το παιδί. Την δεδομένη στιγμή όμως μπορεί το παιδί να είναι σε άλλη φάση και να μην θέλει το ΄χαδι μας. Πρέπει να "τα πιάνουμε" αυτά και να είμαστε σε εγρήγορση κάθε στιγμή, όσο μπορούμε (είναι εξαντλητικό!).

 

Δεν είναι το ίδιο κάθε άγγιγμα, αλλά το τί είναι το ένα και τί είναι το άλλο, πρέπει να μπορεί να το κρίνει το παιδί και να κατανοεί τις προθέσεις του άλλου. Μην θεωρείται ανόητα τα μικρά μας, επειδή δεν μιλούν ή δεν εκφράζονται καλά. Αν ένα παιδί δωροδοκείται συστηματικά για να κάνει αυτό που του ζητάνε (πχ. δεν θέλω να φύγει η μαμά στη δουλειά ή δεν θέλω να φύγουμε από το πάρκο κτλ. ...... τσούπ! Πάρε ένα γλυκάκι, ένα μπισκότο, έλα να δεις τί παγωτό έχουμε σπίτι κτλ) τότε εξοικειώνεται με την μεταχείριση αυτή και ίσως αργότερα, όταν κάποιος θελήσει να εξαγοράσει την συναίνεση του (όχι απαραίτητα για να το κακοποιήσει, αλλά για οποιαδήποτε πράξη δεν θα ήταν πρόθυμο το παιδί), να μην του φανεί λάθος, να παραχωρήσει κάτι που δεν θα ήθελε, με αντάλλαγμα κάτι δελεαστικό της στιγμής. 

Αν ένα παιδί έχει μάθει να το κοροϊδεύουν οι γονείς του (πχ. έλα έλα να πάμε βολτούλα με τη γιαγιά και μόλις στρίβει το κεφάλι, η μαμά έχει φύγει και δεν το έχει καν χαιρετήσει, το παιδί γκρινιάζει και η γιαγιά του λέει "κοίτα κοίτα το πουλάκι" κτλ), αυτό το παιδί δεν θα έχει μεγάλη ευαισθησία στα ψέμματα που μπορεί να του πουν άλλοι και θα είναι ανεκτικό στην ιδέα ότι μπορεί να το εξαπατήσουν.

 

Just now, irin είπε:

Ειναι δικο του... και το ποδι του ειναι δικο του αλλα δεν θα της πεις να μην το πιανει!

 

Οχι ακριβώς. Το "είναι δικό του/σου" είναι απλώς μια έκφραση που με εξυπηρετεί εμένα να την χρησιμοποιώ για να δείξω ότι κάποια μέρη είναι πιο ευαίσθητα από άλλα. Τις έχω πει ας πούμε ότι και τα μάτια, το εσωτερικό της μύτης, του αυτιού, είναι κι αυτά πολύ ευαίσθητα και τα μεταχειριζόμαστε με προσοχή όπως και τα γεννητικά όργανα.

 

Θα μπορούσε να είναι μια άλλη έκφραση που σημαίνει το αντίστοιχο στην δική σας οικογένεια. Δεν είναι η κυριολεξία ότι το συγκεκριμένο μέρος είναι ιδιοκτησία. Φυσικά όλο το σώμα είναι δικό της/του.

 

Αν πάει να αγκαλιάσει τον μικρό της αδερφό και εκείνος δυσανασχετεί, επίσης την αποτρέπω, υπερασπιζόμενη την δική αυτοδιάθεση. Πολλές φορές θα πει η μεγάλη "να τον ξυπνήσουμε γιατί θέλω να παίξω μαζί του" ή κάτι ανάλογο. Με τον ίδιο τρόπο θα της πω ότι έχει κι αυτός ανάγκες, έχει ανάγκη ξεκούρασης και πρέπει να το σεβαστούμε κι ας θέλει αυτή, με καλή διάθεση να παίξει μαζί του. Δεν είναι αντικείμενο προς μεταχείριση. Είναι παιδί που το σεβόμαστε όπως και οποιονδήποτε άλλο. 

 

Υπάρχουν χίλιες δυο ευκαιρίες για να γίνονται αντιληπτά τα όρια μας μέσα στην καθημερινότητα. Δεν χρειάζεται ειδική αναφορά στηνσεξουαλικότητα. Συμφωνώ απόλυτα με την @Sentir...natureza ότι ασχολούμενοι ειδικά με το σεξουαλικό κομμάτι, αντί να προστατεύουμε, διαφθείρουμε το μυαλουδάκι τους. Τους βάζουμε στη σκέψη μια πονηριά που δεν την έχουν. Να σκέφτονται ότι οι άλλοι μπορεί να τους κοιτούν με πονηριά και ταυτόχρονα να σκέφτονται ότι η δική τους περιέργεια ή διάθεση εξερεύνησης του σώματος του ή/και του άλλου, είναι πονηρή. Δεν είναι όμως.

 

Τα παιδιά έχουν πολύ καλή αντίληψη, παρόλο που δεν είναι ικανά να εκφραστούν με σαφήνεια. Ξέρουν τις προθέσεις μας και την διάθεση μας. Το ζήτημα δεν είναι τί καταλαβαίνουν, αλλά αν έχουν αναπτύξει κρίση. Αν εμεις τα μεταχειριζόμαστε με σεβασμό και τα ακούμε προσεκτικά, αρχίζουν να έχουν δική τους κρίση και αντίληψη, οπότε θα αποφασίσουν μόνα τους και θα κρίνουν ότι πχ. είναι οκ να δείξω τον κώλο μου γιατί έτσι ήρθε στο παιχνίδι με τους φίλους μου (συμβαίνουν αυτά στα νήπια), αλλά δεν θέλω να χαιρετήσω αυτόν τον φίλο τον γείτονα κι ας είναι ευγενικός και φιλικός. Γιατί έτσι! Δεν αισθάνομαι άνετα να το κάνω.

 

Δεν είναι η πράξη αυτή καθε αυτή (άγγιγμα εσωρούχου) που έχει σημασία. Είναι η κρίση του παιδιού που πρέπει να καλλιεργήσουμε. Οχι η σεξουαλική κρίση. Η κρίση γενικά. Η αντίληψη. Συμφωνώ κι εγώ όπως έχιε ειπωθεί, ότι μπορεί να μην αγγίξει ποτέ κανείς το εσώρουχο και παρόλα αυτά να σε χειραγωγεί συναισθηματικά, να σου επιβάλεται με τρόπους χωρίς φυσική επαφή και άγγιγμα. Κι αν δεν είναι σε θέση ένα παιδί να περιφρουρήσει τον εαυτό του στην παιδική ηλικία, να ξέρετε δεν θα είναι κι αργότερα. Είναι εξίσου σύνηθες, σε μεγαλύτερα παιδιά αλλά και ενήλικες, να κάνουν επαφές με την συγκατάθεση τους, αλλά καθοδηγούμενοι από συναισθηματικούς εκβιασμούς. πχ. να κάνει επαφές όχι γιατί θέλεις την πράξη καθε αυτή, αλλά γιατί θέλεις να είσαι αρεστή/ος στον άλλο ή στην παρέα. 

 

Εχει πολλές προεκτάσεις το ζήτημα και δεν εξαντλείται σην προστασία ενός παιδιού από κακοποίηση. Ο στόχος πρέπει να είναι παιδιά με αυτοεκτίμηση και εμπιστοσύνη στους γονείς τους και στον εαυτό τους.

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Eγω λεω γενικως αν δεν θελει να το πιασεις το παιδακι, δεν το πιανεις. Οποιο σημειο του σωματος κι αν ειναι. Οτιδηποτε που εχει να κανει με την δυσαρεσκεια του αλλου, σταματας. Ειτε αυτο ειναι φιλακι, ειτε αγκαλιτσα, ειτε χαδι. Ποσες φορες εχει τυχει να θελει να αγκαλιασει καποια φιλη του ή τον αδερφο του και υπαρχει δυσανασχετηση. Εκει του λεω οτι δεν θελει αγκαλιτσα τωρα.

Είσαι στο πνεύμα της line κ μ ενδιαφέρει αυτή η προσέγγιση ωστόσο με μπερδεύει αυτή η ταύτιση του οποιουδήποτε αγγίγματα με την σεξουαλικη επίθεση. δλδ το παιδακι που εχρι μαθει να δειχνει τη δυσαρέσκεια στο κακοπροαίρετο απότομο αγκάλιασμα, πώς θα προστατευτεί απεναντι σε μια βίαιη επίθεση; Αλλα σ αυτο ουτε τον κανόνα του εσώρουχου βρισκω βοηθητικό. 

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

Είσαι στο πνεύμα της line κ μ ενδιαφέρει αυτή η προσέγγιση ωστόσο με μπερδεύει αυτή η ταύτιση του οποιουδήποτε αγγίγματα με την σεξουαλικη επίθεση. δλδ το παιδακι που εχρι μαθει να δειχνει τη δυσαρέσκεια στο κακοπροαίρετο απότομο αγκάλιασμα, πώς θα προστατευτεί απεναντι σε μια βίαιη επίθεση; Αλλα σ αυτο ουτε τον κανόνα του εσώρουχου βρισκω βοηθητικό. 

Το πιο πιθανό είναι να μην γίνει επιθετικά το χάδι. Ξέρουν πολύ καλά πως να προσεγγίζουν τα παιδακια αυτοί που θέλουν να τα βλάψουν. Όταν στο παιδί έχει καλλιεργηθεί ο σεβασμός στο σώμα του μέσα από την καθημερινότητα και τα πιο απλά περιστατικά τότε θα νιώσει ότι το συγκεκριμένο (πονηρό) άγγιγμα δεν του αρέσει, θα αντιληφθεί τα όριά του, ότι θέλει να σταματήσει αυτό που συμβαίνει και θα αντιδράσει. Αν είναι επιθετικό και βίαιο το άγγιγμα τότε λογικό είναι να αντιδράσει αλλά επειδή συνήθως οι προσεγγίσεις είναι πιο υπουλες και "χαλαρές" εκεί είναι που θα φανεί χρήσιμος ο γενικός σεβασμός στο σώμα του παιδιού. Αν το παιδί έχει νιώσει αυτόν τον σεβασμό τότε θα ξέρει τα όριά του. Αν δεν τον έχει νιώσει τότε μπορεί να μην αντιληφθεί αν αυτό που συμβαίνει επιτρέπεται η όχι, είναι καλό ή κακό, αν πρέπει να το υποστεί (όπως το έχει κάνει πάμπολλες φορές στην καθημερινότητα του, αν πχ το αγκαλιάζουμε με το ζόρι) η αν πρέπει να αντιδράσει. 

[Έσπερος]

@kine γράφαμε μαζί πριν αλλα τωρα το ειδα. Συμφωνώ γενικά και θεωρώ πολύ χρήσιμη την προσέγγιση για τη μελλοντική προστασία απο παρενοχλήσεις ή σχεσεις που πιεζουν να προχωρήσουν γρηγορα κλπ. οχι σπλα χρήσιμη, καθοριστική. αυτο που μενει σε εκκρεμοτητα ομως ειναι το τι προστατευει το παιδι απο μια πραξη βίας, ειδικα οταν υπαρχει σωματικη  δυναμη. για να το ωμά, ενα παιδι πώς προστατεύεται απο μια επίθεση που εχει στοχο τη διείσδυση; φοβαμαι οτι δεν θα τον βοηθησει ολη η διαδικασια που περιγράφετε, εκτος αν εχουν προηγηθει αλλα βηματα κ το παιδι καταλαβει κ μιλησει νωριτερα κ αναλαβουν οι γονεις την προστασία. 

 

@Sentir...natureza κ μαζι γράφαμε!!

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, kine είπε:

Θεωρώ απίθανο, οποιοδήποτε παιδί έχει μεγαλώσει με γονείς που το σέβονται, το ακούνε και λαμβάνουν υπόψιν τον λόγο του, που του δίνουν χρόνο να πάρει αποφάσεις και να ολοκληρώσει ένα έργο (από την ζωγραφιά μέχρι το να φάει μόνο του το φαγητό του, την τουαλέτα, το ντίσιμο κ.α.), να υποστεί αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε παρέμβαση-επιβολή από τρίτο, είτε αυτό είναι το τσίμπημα στο μάγουλο, είτε είναι κάποια κακοπροαίρετη χειρονομία. 

 

Victim blaming σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ή πραγματικά πιστεύεις ότι επειδή το παιδί σου ζωγραφίζει αυτόνομα προστατεύεται από τον παιδεραστή θείο καλύτερα από το παιδάκι του γείτονα που το ταϊζει η μαμά ;;;; Σοκαριστικό σαν συλλογισμός, ελπίζω ότι παρεξήγησα.

[Mama_Anesti_]

17 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν αναφέρομαι μόνο στον κανόνα, αναφέρομαι γενικά σε διατυπώσεις ότι "δεν πρέπει να μας αγγίζει κάποιος", "δεν πρέπει να δεχόμαστε αγγίγματα που μας φαίνονται άβολα" κλπ. μήπως τελικά μετά το παιδί νιώσει ότι εκείνο έφταιξε που έγινε κάτι που δεν πρέπει.

Έχεις δίκιο οπως το εννοείς και οι χειρισμοί στο συγκεκριμένο θεμα πρέπει να γίνονται με λεπτοτητα.

 

17 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

. Θεωρω οτι το μονο που καταφερνουμε αν προϊδεασουμε με "κανονες εσωρουχου" κλπ ειναι να γινονται καχυποπτα, να δημιουργουνται φοβιες και ανασφαλειες και να βαζουμε στο αθωο μυαλουδακι τους την πονηρια της ενηλικης σεξουαλικοτητας

Αυτό το σκέφτομαι κι εγώ. Γιατί να βλέπει την κατάσταση με μία πονηρη-καχυπτη μάτια που δεν ταιριάζει στην ηλικία του? Μπορεί να του δημιουργηθεί φοβία και να έχει μία έννοια που δεν συνάδει με την ξενοιασιά και την αθωότητα των παιδιών. 

  Για αυτό ή προσέγγιση στο ζήτημα μου φαίνεται σωστότερη όταν γίνεται όπως ανεφερες, μαθαίνοντας στο παιδί να σέβεται καθολικά το σώμα του, να δέχεται ή απορρίπτει εκδηλώσεις τρίτων όπως εκείνο επιθυμεί. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

Βρε κορίτσια να ρωτήσω κάτι; Μιλάτε για μωρά ουσιαστικά, δε λέμε κανόνες εσώρουχου γενικά και αόριστα σε οκτάχρονα ας πούμε, αλλά μιλάτε για παιδιά 2,3,άντε5 ετών. Και τι θα κάνει δηλαδή το μωρό ή το νήπιο; Αν του επιτεθεί άγνωστος, το απαγάγει ή δεν ξέρω τι άλλο, προφανώς δεν έχει τίποτα σημασία από όσα έχουν ειπωθεί. Και αν μιλάμε για πρόσωπο εμπιστοσύνης, όπως τον μπαμπά, παππού, θείο, μιλάμε για κάποιον που έχει ακόμη και εσάς ξεγελάσει και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη σας, το μωρό τι να κάνει;

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σενάριο που ο κανόνας του εσώρουχου κλπ, σε παιδιά πολύ μικρά μπορεί κάπως να τα προστατεύσει, και δε μου έρχεται κάτι. Ποιο είναι αυτό το σενάριο;

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Βρε κορίτσια να ρωτήσω κάτι; Μιλάτε για μωρά ουσιαστικά, δε λέμε κανόνες εσώρουχου γενικά και αόριστα σε οκτάχρονα ας πούμε, αλλά μιλάτε για παιδιά 2,3,άντε5 ετών. Και τι θα κάνει δηλαδή το μωρό ή το νήπιο; Αν του επιτεθεί άγνωστος, το απαγάγει ή δεν ξέρω τι άλλο, προφανώς δεν έχει τίποτα σημασία από όσα έχουν ειπωθεί. Και αν μιλάμε για πρόσωπο εμπιστοσύνης, όπως τον μπαμπά, παππού, θείο, μιλάμε για κάποιον που έχει ακόμη και εσάς ξεγελάσει και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη σας, το μωρό τι να κάνει;

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σενάριο που ο κανόνας του εσώρουχου κλπ, σε παιδιά πολύ μικρά μπορεί κάπως να τα προστατεύσει, και δε μου έρχεται κάτι. Ποιο είναι αυτό το σενάριο;

Αυτό το έχω αναρωτηθεί κ εγώ. όχι με αφορμή τη συζήτηση αλλά επειδή έχω καταλάβει ότι θεωρείται must να ειπωθεί ο κανονας απο τη νηπιακή ηλικοα ηδη κ αναρωτιεμαι το γιατι. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Αυτό το έχω αναρωτηθεί κ εγώ. όχι με αφορμή τη συζήτηση αλλά επειδή έχω καταλάβει ότι θεωρείται must να ειπωθεί ο κανονας απο τη νηπιακή ηλικοα ηδη κ αναρωτιεμαι το γιατι. 

Δε νομίζω ότι κανείς άνθρωπος που δε συχνάζει σε μαμαδοφόρουμ (δηλαδή το  90-95% ξέρω γω του κόσμου) το έχει ακούσει ποτέ ή αν το έχει ακούσει το έχει πάρει στα σοβαρά. 

[kine]

20 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Victim blaming σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ή πραγματικά πιστεύεις ότι επειδή το παιδί σου ζωγραφίζει αυτόνομα προστατεύεται από τον παιδεραστή θείο καλύτερα από το παιδάκι του γείτονα που το ταϊζει η μαμά ;;;; Σοκαριστικό σαν συλλογισμός, ελπίζω ότι παρεξήγησα.

 

Ναι βεβαίως παρεξήγησες. Σύνηθες άλλωστε.

 

Να μιλήσω ωμά λοιπόν για να ξεμπερδευτείς.

 

Ο κανόνας του εσωρούχου δεν μπορεί να προστατέψει από τον επίδοξο βιαστή που θα αποπλανήσει μια δεδομένη στιγμή ένα μικρό παιδί και θα του επιβληθεί με σωματική βία σε πράξεις σεξουαλικές. 

Σωστά;

Η καλή φροντίδα από τους γονείς και η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης δεν μπορούν να προστατέψουν ένα παιδί από τον βιαστή που έχει σκοπό να απομονώσει ένα μικρό παιδί και να ασελγήσει με βία εις βάρος του.

Σωστά;

Αν για οποιονδήποτε λόγο, βρεθεί ένα παιδί, με μεγαλύτερο άτομο, που μπορεί να το χειριστεί με άσκηση σωματικής βίας, μπορεί να το κακοποιήσει, να το βιάσει, να το βασανίσει, να το κατακρεουργήσει, να το σκοτώσει και να το πετάξει στα σκουπίδια. 

Σωστά;

 

Ωραία. 

Επειδή λοιπόν η όλη μας συζήτηση δεν αφορά το πώς θα αποφύγουμε αδίστακτους απάνθρωπους βιαστές, που για οποιονδήποτε λόγο απολαμβάνουν την βία εις βάρος παιδιών και κάθε άλλου αδύναμου, η συζήτηση στρέφεται γύρω από το ποια είναι μια καλή στρατηγική από άποψη γονεϊκής φροντίδας, προκειμένου να είναι το παιδί σε θέση να υποστηρίξει τον εαυτού, απέναντι σε μια λανθάνουσα πρόθεση ή να μπορέσει να στραφεί προς τους γονείς του, αν αισθανθεί να προσβάλεται από οικείο πρόσωπο, όπως κάποιος συγγενής ή φροντιστής. 

 

Αν βρεθούμε σε εμπόλεμη κατάσταση, μας μαζέυουν και μας δέρνουν ή μας βιάζουν ομαδικά στα σπίτια μας και στους δρόμους, αν βρεθούμε θύματα εισβολής στο σπίτι από σαδιστή, βιαστή, παιδεραστή κακοποιό....δεν θα μας βοηθήσει ούτε το βιβλιαράκι που διαβάσαμε για το εσώρουχο, ούτε και η καλή γονεϊκή φροντίδα, ο σεβασμός ή η αυτοεκτίμηση. Ο βιασμός θα είναι ωμός και θα λάβει χώρα ανεξάρητα από τις δικές μας προθέσεις ή προσπάθειες. οκ Αργκ; Κατανοητό; 

 

Η λογική σου, λέει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπροστασίας, καταλήγει να ενοχοποιεί το θύμα. Γιατί αφού προσπαθώ να του δώδω μέσα να αυτοπροστατευθεί, άρα είναι υπέυθυνο, αν δεν τα καταφέρει. Ευγε! 

 

Αν δεν το κατανόησες, λέω ότι προσπαθείς το παιδί σου να είναι ικανό να κρίνει και να αντιλαμβάνεται τις προθέσεις των γύρω του, ώστε να μπορεί να κινείται κατάλληλα και να προστατεύει τον εαυτό του ΑΝ ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος θελήσει με έμμεσο τρόπο να το χειραγωγήσει και να πάρει την συγκατάθεση του για ασέλγεια. Αν κάποιος προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ώστε μακροπρόθεσμα να το αποπλανήσει, να βάλει το παιδί σε διαδικασία συμμετοχής σε σεξουαλικά ανταλλάγματα ώστε να το κάνει συναισθηματικό συννένοχο και να νιώθει ένοχο για όσα υφόσταται. Πράγματα που συμβαίνουν δηλαδή όταν ένας ενήλικας ή έφηβος, για αρκετό καιρό σχετίζεται με ένα μικρό παιδί, ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του και σταδιακά να το εισάγει σε σεξουαλικά παιχνίδια.

 

Ενα παιδί που σε όλο το χρονικό διάστημα, που ένας οικείος ενήλικας προσπαθεί να το αποπλανήσει κερδίζοντας την συγκατάθεση του, δεν καταφέρνει να απομακρυνθεί, να αρνηθεί να μείνει με το συγκεκριμένο άτομο, να μιλήσει στους γονείς του, να φανερώσει με οποιονδήποτε τρόπο ότι υφίσταται κάτι με το οποίο δυσφορεί, είναι ένα παιδί που νιώθει μόνο και άξιο της μοίρας του και που δεν ελπίζει ότι μπορεί κάποιος να το βοηθήσει. Αυτό το παιδί σίγουρα δεν έχει σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς του.

 

Τα σενάρια είναι λίγα και η εγκληματολογία έχει συγκεκριμένα δεδομένα επί του ζητήματος. Αφήνουμε στην άκρη την κοπέλα που βγαίνει βόλτα και καταλήγει βιασμένη, απροσδόκητα, στην τουαλέτα ενός μαγαζιού ή στον δρόμο ή στο σπίτι ενός (οχι και τόσο καλου) φίλου από άγνωστο. Το να πεις ότι έφταιγε η κοπέλα επειδή ήταν μεθυσμένη και ημίγυμνη, στο λάθος σπίτι ΕΪΝΑΙ victim blaming. Δεν αφορά την συζήτηση μας όμως. 

Κατά τα άλλα, η παρενόχληση σε παιδιά συμβαίνει από οικεία πρόσωποα εμπιστοσύνης. Ισως όχι εμπιστοσύνης του παιδιού αλλά σίγουρα του γονιού. Οπότε το θέμα είναι σε περιπτωση που οι γονείς συμβαίνει να μην έχουν αντιληφθεί ότι το οικείο πρόσωπο είναι διαταραγμένο, και επειδή το οικείο πρόσωπο μπορεί να έχει προσωπεία ώστε να έχει την εμπιστοσύνη των γονέων, εκεί το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί, είναι η αντίληψη, η κρίση και η εμπιστοσύνη, ώστε να μην διστάσει να πει ότι δεν γουστάρει τον τάδε θείο, την νταντά, την δασκάλα στο σχολείο ή τον αδερφό του φίλου του γιωργάκη...πολύ πριν συμβεί οτιδήποτε. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

Just now, kine είπε:

 

Ναι βεβαίως παρεξήγησες. Σύνηθες άλλωστε.

 

Να μιλήσω ωμά λοιπόν για να ξεμπερδευτείς.

 

Ο κανόνας του εσωρούχου δεν μπορεί να προστατέψει από τον επίδοξο βιαστή που θα αποπλανήσει μια δεδομένη στιγμή ένα μικρό παιδί και θα του επιβληθεί με σωματική βία σε πράξεις σεξουαλικές. 

Σωστά;

Η καλή φροντίδα από τους γονείς και η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης δεν μπορούν να προστατέψουν ένα παιδί από τον βιαστή που έχει σκοπό να απομονώσει ένα μικρό παιδί και να ασελγήσει με βία εις βάρος του.

Σωστά;

Αν για οποιονδήποτε λόγο, βρεθεί ένα παιδί, με μεγαλύτερο άτομο, που μπορεί να το χειριστεί με άσκηση σωματικής βίας, μπορεί να το κακοποιήσει, να το βιάσει, να το βασανίσει, να το κατακρεουργήσει, να το σκοτώσει και να το πετάξει στα σκουπίδια. 

Σωστά;

 

Ωραία. 

Επειδή λοιπόν η όλη μας συζήτηση δεν αφορά το πώς θα αποφύγουμε αδίστακτους απάνθρωπους βιαστές, που για οποιονδήποτε λόγο απολαμβάνουν την βία εις βάρος παιδιών και κάθε άλλου αδύναμου, η συζήτηση στρέφεται γύρω από το ποια είναι μια καλή στρατηγική από άποψη γονεϊκής φροντίδας, προκειμένου να είναι το παιδί σε θέση να υποστηρίξει τον εαυτού, απέναντι σε μια λανθάνουσα πρόθεση ή να μπορέσει να στραφεί προς τους γονείς του, αν αισθανθεί να προσβάλεται από οικείο πρόσωπο, όπως κάποιος συγγενής ή φροντιστής. 

 

Αν βρεθούμε σε εμπόλεμη κατάσταση, μας μαζέυουν και μας δέρνουν ή μας βιάζουν ομαδικά στα σπίτια μας και στους δρόμους, αν βρεθούμε θύματα εισβολής στο σπίτι από σαδιστή, βιαστή, παιδεραστή κακοποιό....δεν θα μας βοηθήσει ούτε το βιβλιαράκι που διαβάσαμε για το εσώρουχο, ούτε και η καλή γονεϊκή φροντίδα, ο σεβασμός ή η αυτοεκτίμηση. Ο βιασμός θα είναι ωμός και θα λάβει χώρα ανεξάρητα από τις δικές μας προθέσεις ή προσπάθειες. οκ Αργκ; Κατανοητό; 

 

Η λογική σου, λέει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπροστασίας, καταλήγει να ενοχοποιεί το θύμα. Γιατί αφού προσπαθώ να του δώδω μέσα να αυτοπροστατευθεί, άρα είναι υπέυθυνο, αν δεν τα καταφέρει. Ευγε! 

 

Αν δεν το κατανόησες, λέω ότι προσπαθείς το παιδί σου να είναι ικανό να κρίνει και να αντιλαμβάνεται τις προθέσεις των γύρω του, ώστε να μπορεί να κινείται κατάλληλα και να προστατεύει τον εαυτό του ΑΝ ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο, κάποιος θελήσει με έμμεσο τρόπο να το χειραγωγήσει και να πάρει την συγκατάθεση του για ασέλγεια. Αν κάποιος προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ώστε μακροπρόθεσμα να το αποπλανήσει, να βάλει το παιδί σε διαδικασία συμμετοχής σε σεξουαλικά ανταλλάγματα ώστε να το κάνει συναισθηματικό συννένοχο και να νιώθει ένοχο για όσα υφόσταται. Πράγματα που συμβαίνουν δηλαδή όταν ένας ενήλικας ή έφηβος, για αρκετό καιρό σχετίζεται με ένα μικρό παιδί, ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του και σταδιακά να το εισάγει σε σεξουαλικά παιχνίδια.

 

Ενα παιδί που σε όλο το χρονικό διάστημα, που ένας οικείος ενήλικας προσπαθεί να το αποπλανήσει κερδίζοντας την συγκατάθεση του, δεν καταφέρνει να απομακρυνθεί, να αρνηθεί να μείνει με το συγκεκριμένο άτομο, να μιλήσει στους γονείς του, να φανερώσει με οποιονδήποτε τρόπο ότι υφίσταται κάτι με το οποίο δυσφορεί, είναι ένα παιδί που νιώθει μόνο και άξιο της μοίρας του και που δεν ελπίζει ότι μπορεί κάποιος να το βοηθήσει. Αυτό το παιδί σίγουρα δεν έχει σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς του.

 

Τα σενάρια είναι λίγα και η εγκληματολογία έχει συγκεκριμένα δεδομένα επί του ζητήματος. Αφήνουμε στην άκρη την κοπέλα που βγαίνει βόλτα και καταλήγει βιασμένη, απροσδόκητα, στην τουαλέτα ενός μαγαζιού ή στον δρόμο ή στο σπίτι ενός (οχι και τόσο καλου) φίλου από άγνωστο. Το να πεις ότι έφταιγε η κοπέλα επειδή ήταν μεθυσμένη και ημίγυμνη, στο λάθος σπίτι ΕΪΝΑΙ victim blaming. Δεν αφορά την συζήτηση μας όμως. 

Κατά τα άλλα, η παρενόχληση σε παιδιά συμβαίνει από οικεία πρόσωποα εμπιστοσύνης. Ισως όχι εμπιστοσύνης του παιδιού αλλά σίγουρα του γονιού. Οπότε το θέμα είναι σε περιπτωση που οι γονείς συμβαίνει να μην έχουν αντιληφθεί ότι το οικείο πρόσωπο είναι διαταραγμένο, και επειδή το οικείο πρόσωπο μπορεί να έχει προσωπεία ώστε να έχει την εμπιστοσύνη των γονέων, εκεί το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί, είναι η αντίληψη, η κρίση και η εμπιστοσύνη, ώστε να μην διστάσει να πει ότι δεν γουστάρει τον τάδε θείο, την νταντά, την δασκάλα στο σχολείο ή τον αδερφό του φίλου του γιωργάκη...πολύ πριν συμβεί οτιδήποτε. 

 

 

 

Aν λοιπόν ο άντρας σου ή ο αδερφός σου ή κάποιο άλλο εξίσου έμπιστο πρόσωπο, που έχεις βάλει στη ζωή του πολύ μικρού παιδιού σου, και περνά χρόνο μαζί του σε θέση έμπιστου ενήλικα, αρχίσει να λέει τα δικά του παραμύθια και τα αντίστοια αγγίγματα; Αυτό το πολύ οικείο πρόσωπο, που έχει πλήρως ξεγελάσει εσένα, και που του εμπιστεύεσαι το παιδί σου, και που δείχνεις να το αγαπάς, δε θα ξεγελάσει το παιδί γιατί το παιδί έχει μάθει να μην το ταϊζουν;

Το παιδί έχει σχέση εμπιστοσύνης και με τη μαμά και με το πρόσωπο που εν δυνάμει θα το κακοποιήσει. Πολλές φορές εξίσου δυνατή.

Αν λοιπόν το παιδί μιας άλλης μαμάς "άφησε" τον διαταραγμένο πατέρα να το κακοποιεί την ώρα που η μαμά πίστευε ότι ο άντρας της βάζει το παιδί για ύπνο, ε όχι δεν είναι το πρόβλμα ότι η μαμά δεν ανέπτυξε έντονη σχέση εμπιστοσύνης με το δίχρονο παιδί της, αλλά ότι ο πατέρας του παιδιού ειναι βιαστής.  

Ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία:

Το 50% των παιδιών κάτω των 5 ετών που κακοποιούνται σεξουαλικά, κακοποιούνται από μέλη της οικογένειας. Μιλάμε δηλαδή για το ενδεχόμενο ο άντρας μας, ο μεγάλος μας γιος ή ο αδερφός μας να βιάζει το παιδί μας, τόσο απλά.

Το 43% των βιασμών παιδιών πολύ μικρής ηλικίας, συμβαίνει από άλλα μεγαλύτερα παιδιά στην αρχή της εφηβείας.

Για να καταλαβαίνουμε δυστυχώς από τι πρέπει να προφυλάξουμετο παιδί, και όχι από τον ύποπτο περίεργο γείτονα ή τον επιστάτη στο σχολείο που θα κερδίσει λίγο λίγο την εμπιστοσύνη.

 

 

 

[Sentir...natureza]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Το 50% των παιδιών κάτω των 5 ετών που κακοποιούνται σεξουαλικά, κακοποιούνται από μέλη της οικογένειας. Μιλάμε δηλαδή για το ενδεχόμενο ο άντρας μας, ο μεγάλος μας γιος ή ο αδερφός μας να βιάζει το παιδί μας, τόσο απλά.

Οσον αφορα τον αντρα μας, αληθεια ποσο τυφλη πρεπει να εισαι για να μην το φανταστεις; Προσωπικα, θεωρω οτι τετοιες συμπεριφορες γινονται αντιληπτες εκτος κι αν η αντιληψη της μαμας ειναι τοσο μειωμενη που δεν παιρνει χαμπαρι τιποτα ή αν ειναι τοσο αρρωστη που συναινει. Ο μεγαλος μας γιος; Δηλαδη ποιος εχει ευθυνη αν κακοποιει σεξουαλικα τον αδερφο του; Η ευθυνη πεφτει και παλι στους γονεις (κατα τη γνωμη μου). Τι αλλο μπορει να συνεβη ωστε να υπαρχει τοσο μεγαλη ελλειψη σεβασμου μεταξυ των αδερφων περα απο το ακαταλληλο περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσαν; Ο αδερφος της μαμας ειναι ισως το πιθανοτερο απο αυτα που εγραψες. Θεωρω οτι δεν μπορουμε να λεμε "τοσο απλα" ενω ειναι τοσο περιπλοκο το ζητημα ωστε να φτασει ενας αδερφος ή ενας μπαμπας να κακοποιησει σεξουαλικα τον αδερφο του ή το παιδι του αντιστοιχα και πρεπει να αναλαβουμε κι εμεις την ευθυνη για την ασφαλεια του.

[kine]

@ΑΡΓΚΤα στατιστικά που αναφέρεις δεν κατάλαβα να διαφέρουν από τα όσα ανέφερα παραπάνω.

 

Η σχέση με τους γονείς δεν είναι ανάλογη με την σχέση με άλλους ενήλικες, εκτός και αν ο άλλος ενήλικας έχει αντικαταστάσει τον γονέα στην πράξη. Οι φίλοι, οι θείοι κτλ είναι άτομα με τα οποία μένει ένα παιδί μόνο του, μόνο αν είναι φροντιστές. Αλλιώς βλέπει το παιδί μαζί με άλλα μελη της οικογένειας ή της παρέας, όχι ένας μεγάλος με ένα παιδί.

 

Αν θέλεις την προσωπική μου γνώμη , πρέπει μια οικογένεια να είναι διαλυμμένη για να υπάρχουν πρόσωπα που έχουν την διάθεση αλλά και τον χρόνο να ασελγούν σε μικρά παιδιά, χωρίς να γίνουν αντιληπτοι από κανέναν. Και μάλιστα κατ' επανάληψη. 

Υπάρχουν εκατοντάδες σημάδια από τα οποία μπορεί να αναγνωρίσει κανείς, ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο συμπεριφορικά αλλά και από το περιβάλλον του παιδιού. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ γιατί θα γίνει πολύ βαρύ το θέμα και δεν θα διαβάζεται πια.

 

Αν αυτό που εννοείς είναι ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε φαντάσματα, κοιτώντας με μισό μάτι τον γείτονα, αλλά να στραφούμε μέσα στο σπίτι, συμφωνώ. 

Το πρόβλημα είναι ότι η μητέρα που για τον οποιονδήποτε λόγο δεν βλέπει την κακοποίηση του παιδιού της, είναι είτε η ίδια σε κακιστη ψυχική υγεία, είτε είναι και η ίδια θύμα του ίδιου θύτη, είτε και τα δύο. Οπότε εκεί, δεν υπάρχει επίσης χωρος για βιβλιαράκια και ιστοριούλες. Συμφωνώ επίσης, ότι το συγκεκριμένο μότο, περί εσωρούχου είναι must μόνο σε κάτι μαμαδοφόρουμ και όχι στον υπόλοιπο κόσμο. Και καλώς κατ' εμέ. Το θεωρώ κακό και επικίνδυνο και ανώφελο φυσικά.

Edited May 22, 2020 by kine