Ξαφνική άρνηση για το σχολείο!

[vmavrid]

Καλησπέρα σας. Φοβάμαι ότι μάλλον θα μακρηγορήσω λιγάκι.

Οι κορούλες μου είναι σχεδόν 4άρων και πήγανε φέτος για πρώτη φορά παιδικό σταθμό. Η προσαρμογή τους ήταν πολύ εύκολη (μόνο η μία έκλαιγε τις 3 πρώτες μέρες αλλά μετά όλα πήγανε καλά).

 

Μεσολάβησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής τους (Φεβρουάριος - Μάρτιος) λόγω απανωτών ιώσεων κ ουσιαστικά επέστρεψαν προς τα τέλη Μαρτίου.

 

Το πρόβλημά μου είναι ότι εδώ και περίπου 2 εβδομάδες η μία μου κορούλα δεν θέλει να πάει στο σχολείο κ έχει σταματήσει να συμμετέχει στην τάξη. Δεν κάθεται με την ομάδα, αρνείται να φτάξει τις εργασίες της, σκίζει τις εργασίες της αδερφής της, δεν θέλει κανένα παιδάκι, άλλες μέρες μπαινοβγαίνει από τάξη σε τάξη, σήμερα δεν ήθελε να συμμετάσχει στις πρόβες για την ανοιξιάτικη γιορτούλα κ άλλα τέτοια παρόμοια. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.

 

Από την αρχή ακόμα της σχολικής χρονιάς ήμουν σε επιφυλακή γιατί η μία είναι πιο "μπροστά" για την ηλικία της και η άλλη λίγο "πίσω".

Κάθε εβδομάδα ρωτούσα τη δασκάλα για την προόδό τους κ εκείνη με καθησύχαζε ότι όλα καλά, απλά η μία είναι λίγο πιο ανώριμη για την ηλικία της.

Ακόμα και η παιδοψυχολόγος του δήμου που ασχολήθηκε με τα παιδιά της τάξης τους 2 φορές (μία τον Οκτώβριο και μία αρχές Απρίλη) δεν μου ανέφερε κάτι ανησυχητικό.

2 μέρες μετά τη συνάντησή μου με την παιδοψυχολόγο, η δασκάλα μου πρότεινε νά πάρω και μια δεύτερη γνώμη και τότε άρχισε να μου αναφέρει τα καθέκαστα. Ότι δεν συμμετέχει στο ομαδικό παιχνίδι, ότι όταν μαζεύονται όλα μαζί τα παιδάκια στη μεγάλη αίθουσα εκείνη σα να αποσυντονίζετε με τη φασαρία, ότι ενοχλεί πολύ συχνά την αδερφή της κ όλα τα παραπάνω που προανέφερα τα οποία άρχισαν να συμβαίνουν από την ημέρα που μου μίλησε η δασκάλα και μετά.

 

Ξαφνικά και στο σπίτι μου έλεγε έντρομη το βράδυ ότι δεν θέλει να πάει στο σχολειο κ ότι φοβάται. Το μόνο που κατάφερα να αποσπάσω είναι ότι μια μέρα που τους έβαλε η δασκάλα να μαζέψουν τα παιχνίδια, εκείνη δεν μάζεψε και όλα τα παιδάκι πήραν σοκοφρέτα εκτός από αυτήν κ ότι στο τέλος κλώτσησε και τα παιχνίδια (αντί να τα μαζέψει). Είναι δυνατόν να την πλήγωσε τόσο πολύ αυτό το γεγονός?

 

Επίσης στο σπίτι έχει γίνει πιο παραπονιάρα και σε όλα εκφράζει μια άρνηση αρχικά. Στις υπόλοιπες συναναστροφές δεν έχει αλλάξει κάτι. Και στην παιδική χαρά που πήγαμε όλα καλά, έπαιζε με άλλα παιδιά, και στο σπίτι που ήρθαν οι φίλοι μας με τα παιδιά τους επίσης κανένα πρόβλημα, και στα γενέθλια του ξαδερφούλη τους πάλι όλα καλά (αν κ σε μικρό σπίτι με αρκετά άτομα και με μπαλόνια, τα οποία φοβάται).

 

Αρχικά σκέφτηκα ότί είναι θέμα ανταγωνισμού και συναγωνισμού με την δίδυμη αδερφή της. Μπορεί στα δικά της ματάκια κ στη δική της ψυχούλα η αδερφή της να είναι καλύτερη από αυτήν, να ζωγραφίζει κάλύτερα, να μαθαίνει πιο εύκολα, να είναι πιο δημοφιλής!

Έπίσης αυτό που με πλήγωσε πολύ είναι ότι κάποιοι συμμαθητές τους φώναζαν μόνο το όνομα της αδερφής της προχθές που τις πήγα στο σχολείο, ενώ χθες όλα τα παιδάκιά είχαν κάνει ομάδες και μόνο η μικρή μου καθόταν σε μια καρεκλίτσα μόνη της.

 

Από του χρόνου και μετά έχω πάρει την απόφαση να είναι σε διαφορετικά τμήματα και να κάνω αίτηση στο νηπιαγωγείο για προνήπια. Στο μεταξύ όμως τί να κάνω????

 

Την Παρασκευή έχω ραντεβού με παιδόψυχίατρο στο κέντρο ψυχικής υγείας της πόλης μου (χωρίς το παιδί).

Στενοχωριέμαι τόσο πολύ για το κοριτσάκι μου! Νιώθω ότι κάτι την πληγώνει βαθιά και δεν μπορώ να το εντοπίσω. Θέλω να την κάνω να "ανθίσει", να είναι ξέγνοιαστη και χαρούμενη.

 

Λυπάμαι εάν σας κούρασα με το μεγάλο μου κείμενο!

[sofi@p]

Καλησπέρα σας. Φοβάμαι ότι μάλλον θα μακρηγορήσω λιγάκι.

Οι κορούλες μου είναι σχεδόν 4άρων και πήγανε φέτος για πρώτη φορά παιδικό σταθμό. Η προσαρμογή τους ήταν πολύ εύκολη (μόνο η μία έκλαιγε τις 3 πρώτες μέρες αλλά μετά όλα πήγανε καλά).

 

Μεσολάβησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής τους (Φεβρουάριος - Μάρτιος) λόγω απανωτών ιώσεων κ ουσιαστικά επέστρεψαν προς τα τέλη Μαρτίου.

 

Το πρόβλημά μου είναι ότι εδώ και περίπου 2 εβδομάδες η μία μου κορούλα δεν θέλει να πάει στο σχολείο κ έχει σταματήσει να συμμετέχει στην τάξη. Δεν κάθεται με την ομάδα, αρνείται να φτάξει τις εργασίες της, σκίζει τις εργασίες της αδερφής της, δεν θέλει κανένα παιδάκι, άλλες μέρες μπαινοβγαίνει από τάξη σε τάξη, σήμερα δεν ήθελε να συμμετάσχει στις πρόβες για την ανοιξιάτικη γιορτούλα κ άλλα τέτοια παρόμοια. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.

 

Από την αρχή ακόμα της σχολικής χρονιάς ήμουν σε επιφυλακή γιατί η μία είναι πιο "μπροστά" για την ηλικία της και η άλλη λίγο "πίσω".

Κάθε εβδομάδα ρωτούσα τη δασκάλα για την προόδό τους κ εκείνη με καθησύχαζε ότι όλα καλά, απλά η μία είναι λίγο πιο ανώριμη για την ηλικία της.

Ακόμα και η παιδοψυχολόγος του δήμου που ασχολήθηκε με τα παιδιά της τάξης τους 2 φορές (μία τον Οκτώβριο και μία αρχές Απρίλη) δεν μου ανέφερε κάτι ανησυχητικό.

2 μέρες μετά τη συνάντησή μου με την παιδοψυχολόγο, η δασκάλα μου πρότεινε νά πάρω και μια δεύτερη γνώμη και τότε άρχισε να μου αναφέρει τα καθέκαστα. Ότι δεν συμμετέχει στο ομαδικό παιχνίδι, ότι όταν μαζεύονται όλα μαζί τα παιδάκια στη μεγάλη αίθουσα εκείνη σα να αποσυντονίζετε με τη φασαρία, ότι ενοχλεί πολύ συχνά την αδερφή της κ όλα τα παραπάνω που προανέφερα τα οποία άρχισαν να συμβαίνουν από την ημέρα που μου μίλησε η δασκάλα και μετά.

 

Ξαφνικά και στο σπίτι μου έλεγε έντρομη το βράδυ ότι δεν θέλει να πάει στο σχολειο κ ότι φοβάται. Το μόνο που κατάφερα να αποσπάσω είναι ότι μια μέρα που τους έβαλε η δασκάλα να μαζέψουν τα παιχνίδια, εκείνη δεν μάζεψε και όλα τα παιδάκι πήραν σοκοφρέτα εκτός από αυτήν κ ότι στο τέλος κλώτσησε και τα παιχνίδια (αντί να τα μαζέψει). Είναι δυνατόν να την πλήγωσε τόσο πολύ αυτό το γεγονός?

 

Επίσης στο σπίτι έχει γίνει πιο παραπονιάρα και σε όλα εκφράζει μια άρνηση αρχικά. Στις υπόλοιπες συναναστροφές δεν έχει αλλάξει κάτι. Και στην παιδική χαρά που πήγαμε όλα καλά, έπαιζε με άλλα παιδιά, και στο σπίτι που ήρθαν οι φίλοι μας με τα παιδιά τους επίσης κανένα πρόβλημα, και στα γενέθλια του ξαδερφούλη τους πάλι όλα καλά (αν κ σε μικρό σπίτι με αρκετά άτομα και με μπαλόνια, τα οποία φοβάται).

 

Αρχικά σκέφτηκα ότί είναι θέμα ανταγωνισμού και συναγωνισμού με την δίδυμη αδερφή της. Μπορεί στα δικά της ματάκια κ στη δική της ψυχούλα η αδερφή της να είναι καλύτερη από αυτήν, να ζωγραφίζει κάλύτερα, να μαθαίνει πιο εύκολα, να είναι πιο δημοφιλής!

Έπίσης αυτό που με πλήγωσε πολύ είναι ότι κάποιοι συμμαθητές τους φώναζαν μόνο το όνομα της αδερφής της προχθές που τις πήγα στο σχολείο, ενώ χθες όλα τα παιδάκιά είχαν κάνει ομάδες και μόνο η μικρή μου καθόταν σε μια καρεκλίτσα μόνη της.

 

Από του χρόνου και μετά έχω πάρει την απόφαση να είναι σε διαφορετικά τμήματα και να κάνω αίτηση στο νηπιαγωγείο για προνήπια. Στο μεταξύ όμως τί να κάνω????

 

Την Παρασκευή έχω ραντεβού με παιδόψυχίατρο στο κέντρο ψυχικής υγείας της πόλης μου (χωρίς το παιδί).

Στενοχωριέμαι τόσο πολύ για το κοριτσάκι μου! Νιώθω ότι κάτι την πληγώνει βαθιά και δεν μπορώ να το εντοπίσω. Θέλω να την κάνω να "ανθίσει", να είναι ξέγνοιαστη και χαρούμενη.

 

Λυπάμαι εάν σας κούρασα με το μεγάλο μου κείμενο!

 

νομίζω ότι ακριβώς αυτό πρέπει να κάνεις, όσο πιό σύντομα μπορείς. είναι κλασσικό πρόβλημα με τα δίδυμα, το ένα να είναι "πιό πίσω" και να αντιδρά "περίεργα".

να τους λες ιστοριούλες ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός κι ότι καθένας έχει κάποιο ταλέντο και κάποια κλίση που πρέπει να ανακαλύψει. δεν είμαστε όλοι καλοί σε όλα. κι ούτε μπορούμε να τα καταφέρουμε πάντοτε καλά. αλήθεια πάνε σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα? υπερέχει κάπου το κοριτσάκι σου σε σχέση με το "πιό προχωρημένο"?

 

(αχ, πολύ στενοχωρέθηκα με τις σκέψεις που κάνεις )

[vmavrid]

sofi@p ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Δεν μπορέσαμε να κάνουμε καμία δραστηριότητα γιατί σχεδόν όλο το χειμώνα ήμασταν συνέχεια άρρωστες,

 

Το θέμα είναι ότι τα κάνουμε όλα οι 3 μας και δεν έχουμε ποτέ χρόνο αποκλειστικά μόνο οι 2 μας. Και όχι δεν κατάφερα μέχρι στιγμής να εντοπίσω κάτι στο οποίο είναι "καλύτερη" από την αδερφή της, επειδή ακριβώς δεν της δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Κι επιπλέον δυστυχώς δεν ξέρω και τον τρόπο!!!

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αδερφή της την "καπελώνει" συνεχώς. Μέχρι πρότινως απαντούσε και για λογαριασμό της αδερφής της. Αυτό το κομμάτι προσπαθώ τώρα να εξισορροπήσω. Να μπει η καθεμιά στη θέση της. Και πως θα γίνει αυτό το μαγικό? Να βγει η μία από το περιθώριο χωρίς να αισθανθεί η πρώτη ότι την κάνουμε πέρα????

 

Στη γραμμή ψυχικής υγείας μου είπαν να τις χωρίσω ΤΩΡΑ σε άλλα τμήματα. Να τς εξηγήσω ότι κάναμε λάθος και ότι τα αδέρφια δεν πρέπει να είναι στην ίδια τάξη. Αλλά αυτό δεν θα φανεί τιμωρητικό μετά από όλα αυτά τα περιστατικά? Και πιο παιδί να απομακρύνω από την τάξη του και τους συμμαθητές του? Άσε που στο τμήμα τους είναι άλλα 2 ζευγάρια διδύμων, οπότε το επιχείρημα με τα αδέρφια, δεν παίζει!!!!

 

Ουφ. Πολύ μεγάλο βάρος!

[sofi@p]

sofi@p ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Δεν μπορέσαμε να κάνουμε καμία δραστηριότητα γιατί σχεδόν όλο το χειμώνα ήμασταν συνέχεια άρρωστες,

 

Το θέμα είναι ότι τα κάνουμε όλα οι 3 μας και δεν έχουμε ποτέ χρόνο αποκλειστικά μόνο οι 2 μας. Και όχι δεν κατάφερα μέχρι στιγμής να εντοπίσω κάτι στο οποίο είναι "καλύτερη" από την αδερφή της, επειδή ακριβώς δεν της δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Κι επιπλέον δυστυχώς δεν ξέρω και τον τρόπο!!!

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αδερφή της την "καπελώνει" συνεχώς. Μέχρι πρότινως απαντούσε και για λογαριασμό της αδερφής της. Αυτό το κομμάτι προσπαθώ τώρα να εξισορροπήσω. Να μπει η καθεμιά στη θέση της. Και πως θα γίνει αυτό το μαγικό? Να βγει η μία από το περιθώριο χωρίς να αισθανθεί η πρώτη ότι την κάνουμε πέρα????

 

Στη γραμμή ψυχικής υγείας μου είπαν να τις χωρίσω ΤΩΡΑ σε άλλα τμήματα. Να τς εξηγήσω ότι κάναμε λάθος και ότι τα αδέρφια δεν πρέπει να είναι στην ίδια τάξη. Αλλά αυτό δεν θα φανεί τιμωρητικό μετά από όλα αυτά τα περιστατικά? Και πιο παιδί να απομακρύνω από την τάξη του και τους συμμαθητές του? Άσε που στο τμήμα τους είναι άλλα 2 ζευγάρια διδύμων, οπότε το επιχείρημα με τα αδέρφια, δεν παίζει!!!!

 

Ουφ. Πολύ μεγάλο βάρος!

το καπέλωμα είναι σύνηθες πρόβλημα στα δίδυμα. ευτυχώς η χρονιά τελειώνει σχετικά σύντομα, οπότε από του χρόνου πρέπει οπωσδήποτε να πάνε σε άλλα τμήματα. επίσης, καλό θα είναι να βρεις κάποια δραστηριότητα, τώρα που ανοίγει ο καιρός, πχ μπαλέτο, ζωγραφική, κολυμβητήριο κλπ όπου θα πάνε χωριστά. ρώτησέ τες τί θα τους άρεσε (την καθεμία χωριστά). πρέπει να τις "ξεχωρίσεις" σιγά-σιγά..

και κουβέντα, πολύ κουβέντα για το ότι σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου κι ότι ο καθένας είναι καλός σε κάτι κι ότι δεν είμαστε καλοί σε όλα κι ότι μας αγαπούν ακριβώς για αυτή τη διαφορετικότητα μπλα μπλα μπλα....

καλή τύχη σου εύχομαι. είναι δύσκολο να θέλεις να βοηθήσεις τα παιδάκια σου και να μην ξέρεις πώς... και να τα βλέπεις να στενοχωριούνται και να αντιδρούν.

άκου και την ειδικό τί θα σου πει, ρώτα την τί να τους πεις για να τους αλλάξεις τμήμα χωρίς να δημιουργηθεί "πρόβλημα". ίσως αν τους έλεγες ότι τα διδυμάκια ξεκινούν μαζί από την κοιλίτσα της μαμάς και συνεχίζουν σε όλα μαζί (και στο σχολίο), αλλά μόλις οι μεγάλοι καταλάβουν πως είναι πια μεγάλα κι ώριμα παιδάκια τα χωρίζουν σε άλλη τάξη για να κάνουν πράγματα μόνα τους, αφού όλοι είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι (μπορεί να λέω και βλακείες)

[Aimee]

Καλησπέρα!

 

Πολύ δύσκολη κατάστασης βιωνεις...

Πρεπει να είναι μεγάλο βάρος για το ένα κοριτσάκι να ζει συνέχεια στη σκιά του άλλου. Ισως αρνείται το σχολείο γιατί δεν μπορεί να επεξεργαστεί συναισθήματα κατωτερότητας, έμμεσης απόρριψης ή αποτυχίας. Ακόμα και χωρίς να φταινε οι συμμαθητές, η δασκάλα ή η μεγάλη αδερφή, το παιδί δεν αισθάνεται ότι μπορεί να τα καταφέρει κι αυτό το πιέζει. Τα νεύρα μπορεί να είναι η εκδήλωση αυτής της στενοχώριας και μια προσπάθεια να βρεθεί επιτέλους, έστω κι έτσι, στο επίκεντρο.

Πρέπει να βρεθεί τρόπος να τονωθεί άμεσα η αυτοπεποίθηση της. Και, βέβαια, να καλύψει το χαμένο έδαφος. Χρείαζεται δηλαδή αυτό το παιδί να δουλευτεί περισσότερο τόσο ως προς τις δεξιότητές του όσο και ως προς τη συμπεριφορά. Κι επειδή πιστεύω περισσότερο στους γονείς από ότι στους ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ειδικούς -εννοείται σε παρόμοιες μη παθολογικές καταστάσεις- θα σου πρότεινα να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.

Αν δεν δουλεύεις ή αν έχεις περιθώριο να πάρεις μια άδεια, θα μπορούσες αντί να την στέλνεις στον παιδικό σταθμό, να της αφιερώνεις τον χρόνο σου και την αμέριστη προσοχή σου τα πρωινά. Ζωγραφική, μαγειρική, χειροτεχνία, μουσεία, βόλτα στην πόλη, αθλητικές δραστηριότητες και χίλια δυο άλλα πράγματα μπορείτε να κάνετε μόνο οι δυο σας.

Εγώ, που έχω την πολυτέλεια να πάρω μια δίμηνη άδεια άνευ αποδοχών, αυτό θα έκανα.

Οπως και να έχει, από τη στιγμή που ένα πρόβλημα αποκτά και ψυχολογικές διαστάσεις, πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα. Αν χιονίσει μια τέτοια κατάσταση,

για να εξομαλυνθει μετά, θα πρεπει να επενδύσεις μεγάλα αποθέματα ψυχής, χρόνου και χρήματος.

 

Σου εύχομαι τα καλύτερα!

[vmavrid]

Καλημέρα κορίτσια.

Σας ευχαριστώ αφάνταστα για τις όμορφες προτάσεις σας.

Για να σας κατατοπίσω καλύτερα θέλω να αναφέρω ότι τα κορίτσια είναι πολύ αγαπημένα μεταξύ τους. Δεν έχουμε ιδιαίτερες κόντρες και καυγάδες μέσα στο σπίτι μας. Απλά καμία φορά η "μικρή" διεκδικεί τα πράγματα της "μεγάλης". Π.χ θέλει να βάλει το μπουφάν και τα παπούτσια της αδερφής της.

Από βρέφη ακόμα εγώ τάιζα αποκλειστικά τη μεγάλη η οποία θήλαζε ενώ τη μικρή σχεδόν πάντα κάποιος άλλος (μπαμπάς, γιαγιά) γιατί έμεινε μια εβδομάδα μόνη της στα νεογνά και αποτύχαμε στο να θηλάσει κ εκείνη. Εγώ έβαζα για ύπνο τη μεγάλη κι ο μπαμπάς τη μικρή, κάτι που άλλαξε τον τελευταίο χρόνο και πηγαίνουμε κ οι 3 για ύπνο. Ένα βράδυ που με διεκδικούσε κ ήθελε να την βάλω εγω για ύπνο είπε στην αδερφή της: "Όχι! Η μαμά είναι δική μου!!!!"

Επίσης, επειδή η μία από τα 2 της ακόμα έκανε ολόκληρες συζητήσεις το τραγικό μας σφάλμα ήταν ότι αναφερόμασταν πάντα σε εκείνη χωρις να δίνουμε το λόγο στην αδερφή της. Θέλω να πω ότι μέσα στον πανικό της ανατροφής των διδύμων κάναμε κ εμείς μεγάλα λάθη!

 

Όσον αφορά τώρα στην φετινή χρονιά και τα θέματα που προέκυψαν από το σχολείο, επειδή όπως σας είπα ήμουν σε επιφυλακή από την αρχή, το μυαλό είχε πάει σε κάποιου είδους διάσπασης προσοχής αλλά η παιδοψυχολόγος είπε ότι είναι πολυ μικρή ακόμα για να βγάλουμε τέτοιο συμπέρασμα. Εξάλλου εάν υπάρχει τέτοιο θέμα δεν θα φαινόταν από την αρχή? Γιατί μέχρι τώρα και συμμετείχε στην τάξη και άκουγε τη δασκάλα της και πήγαινε με μεγάλο ενθουσιασμό στο σχολείο.

 

Δραστηριότητες θέλω κ εγώ να ξεκινήσουμε. Όμως τώρα, σχεδόν στα μέσα του Απρίλη, πού να ενταχθούμε? Μόνο στο κολυμβητήριο αλλά κι εκέι θα πρέπει να πάνε και οι 2.

 

Aimee πολύ ωραίες οι συμβουλές σου σχετικά με την άδεια, όμως: Αφενός δεν μπορώ να πάρω μεγάλη άδεια και ενόψει Πάσχα και αφετέρου εάν της διακόψω τώρα το σχολείο για να είμαστε αποκλειστικά οι δυο μας μετά πώς θα την πείσω να ξαναπάει????

 

sofi@p νομίζω στο μπαλέτο θα υπερτερούσε σε σχέση με την αδερφή της, έχει ιδιαίτερη χάρη και κορμοστασιά, αλλά το Σεπτέμβριο που ρώτησα μου είπαν ότι είμαστε μικρές. Μόνο στην ενόργανη πήγαμε 3 φορές όλες κ όλες (και τις 3 φορές ήταν 3 λαλούν κ 2 χορεύουν - μόνο η αδερφή της συμμετείχε) και μετά άρχισαν οι ιώσεις.

 

Ευτυχώς σήμερα πήγαμε με ιδιαίτερη χαρά στο σχολείο και μπήκε τρέχοντας στην τάξη της. Αλλά και πάλι μόλις μπήκαμε...... Κάποιο παιδάκι φώναξε μόνο το όνομα της αδερφής της (δεν ξέρω εάν το κατάλαβε εκείνη εγώ όμως που το άκουσα πληγώθηκα πολύ). Εκεί δεν έπρεπε να επέμβει η δασκάλα και να πει ότι δεν ήρθε μόνο η Κ, ήρθε κ η Δ???

 

Αυτά προς το παρόν. Σας εύχομαι να έχετε μια υπέροχη μέρα.

[Maya]

Ευτυχώς σήμερα πήγαμε με ιδιαίτερη χαρά στο σχολείο και μπήκε τρέχοντας στην τάξη της. Αλλά και πάλι μόλις μπήκαμε...... Κάποιο παιδάκι φώναξε μόνο το όνομα της αδερφής της (δεν ξέρω εάν το κατάλαβε εκείνη εγώ όμως που το άκουσα πληγώθηκα πολύ). Εκεί δεν έπρεπε να επέμβει η δασκάλα και να πει ότι δεν ήρθε μόνο η Κ, ήρθε κ η Δ???

 

Δεν είναι σπάνιο να είναι τόσο διαφορετικά τα αδέρφια, το ξέρω γιατί το ζω. Κι εμένα ο μικρός είναι πιο αγαπητός στης τάξη του από τον μεγάλο. Έχει πιο πολλές προσκλήσεις για πάρτι, πιο πολλούς κολλητούς, είναι γλυκός, τρυφερός και ... εύκολος. Ο μεγάλος είναι λίγο μοναχικός καβαλάρης, πιο εσωτερικός, πιο δημιουργικός, μπορεί να στεναχωριέται προς στιγμή, όταν βλέπει την αποδοχή που έχει ο μικρός -ακόμα και από δικούς του φίλους-, αλλά επειδή εμείς δεν το κάνουμε θέμα και λέμε ο καθένας με το χαρακτήρα του, δέχεται τον εαυτό του όπως είναι. Θεωρώ ότι ο μεγάλος είναι πιο ενδιαφέρων ως άνθρωπος και με τον καιρό θα βρει το χώρο του, με τρόπο που θα τον εκφράζει. Ήδη από τα 6-7 έχει αρχίσει. Οπότε η ταπεινή μου άποψη είναι να μην ασχολείσαι και μην πληγώνεσαι, να αποδεχτείς τα παιδιά με τον χαρακτήρα του το καθένα και να στηρίξεις τη μικρούλα, που ίσως έχει θεματάκια αυτοεκτίμησης. Και φυσικά να τους αλλάξεις τάξη και να τους λες συνέχεια πόσο τέλεια είναι που είναι διαφορετικές και συμπληρώνουν η μία την άλλη και πόσο καλό θα είναι αυτό στη ζωή τους.