2ος χρόνος στον παιδικό σταθμό...κάθε μέρα ξεκινάει με κλάματα...

[dora7376]

Καλησπέρα,

 

Έχουμε μια κορούλα 4,5 χρονών που φέτος πάει δεύτερη χρονιά στον ίδιο παιδικό σταθμό.

Συνειδητά επιλέξαμε να πάει εκεί και φέτος, μιας και πέρυσι δυσκολεύτηκε αρκετά να προσαρμοστεί, φτάσαμε μέχρι τα Χριστούγεννα και αντιμετωπίζαμε πρόβλημα.

Η χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, επιθυμία να πάει στο σχολείο , να δει τους φίλους, τις δασκάλες κλπ.

Τις τελευταίες 15 ημέρες όμως, έχουμε πρόβλημα.

Κάθε πρωί που την άφηνε ο μπαμπάς της στον παιδικό, με το που έμπαινε μέσα άρχιζε τα κλάματα.

Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίναγε τα κλάματα πριν φτάσει στον παιδικό, σήμερα ξεκίνησε από το σπίτι..

Το αφήσαμε κάνα 2 ημέρες την προηγούμενη εβδομάδα, να δούμε εάν θα συνεχιστεί και μετά μιλήσαμε με τις δασκάλες.

Εκεί δεν έχει γίνει κάτι για να αιτιολογεί τέτοια αντίδραση.Μας είπαν να μην δώσουμε διάσταση, και να το δούμε.

Η μικρή όμως μοιάζει να έχει ανάγκη να μιλήσει από μόνη της και το επιδιώκει.

Βέβαια κάθε φορά, ακούω και κάτι άλλο:

«μαμά, δεν ξέρω γιατί κλαίω, αλλά νιώθω άβολα όταν κλαίω, γιατί δεν ξέρω τι θα πουν τα άλλα παιδάκια.. ούτε ξέρω τι να τους πω»

«μαμά, όταν πάω στο σχολείο, ανησυχώ για σένα, τον μπαμπά την γιαγιά, τον παππού… εάν έχετε κλειδώσει την πόρτα, μην μπει κάποιος στο σπίτι…»

«μαμά, έχω άγχος…»

«γιατί καρδούλα μου?»

«δεν ξέρω..»

Προσπαθήσαμε να μην το κάνουμε θέμα, να της πούμε πως άμα χρειαστεί να μιλήσει θα είμαστε εκεί να την ακούσουμε κλπ…

«μαμά, είναι η ώρα της αγκαλιάς…» Αμέτρητες φορές ζητάει.. και δεν έχει στερηθεί αγκαλιές..

Το πρόβλημα έχει ξεφύγει όμως. Από χθες το απόγευμα άρχει να σκέφτεται ότι θα πάει σήμερα σχολείο.

«μαμά, πόσες μέρες θα πρέπει να πάω σχολείο?»

«Δευτέρα με Παρασκευή αγάπη μου, δηλαδή 5 μέρες..»

«Τόσες πολλές μέρες θα κλαίω..?»

Ειλικρινά, δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε πια.

Μας στεναχωρεί και μας προβληματίζει αφάνταστα.

Έχετε αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο? Πώς να το χειριστούμε? Να απευθυνθούμε σε ψυχολόγο ή είναι πανικόβλητες σκέψεις γονικού πανικού?

 

Σας ευχαριστώ αφάνταστα για τον χρόνο σας….

[DESPOINA.GER]

Καλησπέρα,

 

Έχουμε μια κορούλα 4,5 χρονών που φέτος πάει δεύτερη χρονιά στον ίδιο παιδικό σταθμό.

Συνειδητά επιλέξαμε να πάει εκεί και φέτος, μιας και πέρυσι δυσκολεύτηκε αρκετά να προσαρμοστεί, φτάσαμε μέχρι τα Χριστούγεννα και αντιμετωπίζαμε πρόβλημα.

Η χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, επιθυμία να πάει στο σχολείο , να δει τους φίλους, τις δασκάλες κλπ.

Τις τελευταίες 15 ημέρες όμως, έχουμε πρόβλημα.

Κάθε πρωί που την άφηνε ο μπαμπάς της στον παιδικό, με το που έμπαινε μέσα άρχιζε τα κλάματα.

Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίναγε τα κλάματα πριν φτάσει στον παιδικό, σήμερα ξεκίνησε από το σπίτι..

Το αφήσαμε κάνα 2 ημέρες την προηγούμενη εβδομάδα, να δούμε εάν θα συνεχιστεί και μετά μιλήσαμε με τις δασκάλες.

Εκεί δεν έχει γίνει κάτι για να αιτιολογεί τέτοια αντίδραση.Μας είπαν να μην δώσουμε διάσταση, και να το δούμε.

Η μικρή όμως μοιάζει να έχει ανάγκη να μιλήσει από μόνη της και το επιδιώκει.

Βέβαια κάθε φορά, ακούω και κάτι άλλο:

«μαμά, δεν ξέρω γιατί κλαίω, αλλά νιώθω άβολα όταν κλαίω, γιατί δεν ξέρω τι θα πουν τα άλλα παιδάκια.. ούτε ξέρω τι να τους πω»

«μαμά, όταν πάω στο σχολείο, ανησυχώ για σένα, τον μπαμπά την γιαγιά, τον παππού… εάν έχετε κλειδώσει την πόρτα, μην μπει κάποιος στο σπίτι…»

«μαμά, έχω άγχος…»

«γιατί καρδούλα μου?»

«δεν ξέρω..»

Προσπαθήσαμε να μην το κάνουμε θέμα, να της πούμε πως άμα χρειαστεί να μιλήσει θα είμαστε εκεί να την ακούσουμε κλπ…

«μαμά, είναι η ώρα της αγκαλιάς…» Αμέτρητες φορές ζητάει.. και δεν έχει στερηθεί αγκαλιές..

Το πρόβλημα έχει ξεφύγει όμως. Από χθες το απόγευμα άρχει να σκέφτεται ότι θα πάει σήμερα σχολείο.

«μαμά, πόσες μέρες θα πρέπει να πάω σχολείο?»

«Δευτέρα με Παρασκευή αγάπη μου, δηλαδή 5 μέρες..»

«Τόσες πολλές μέρες θα κλαίω..?»

Ειλικρινά, δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε πια.

Μας στεναχωρεί και μας προβληματίζει αφάνταστα.

Έχετε αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο? Πώς να το χειριστούμε? Να απευθυνθούμε σε ψυχολόγο ή είναι πανικόβλητες σκέψεις γονικού πανικού?

 

Σας ευχαριστώ αφάνταστα για τον χρόνο σας….

 

γιατι δεν τη ρωτα στο σχολειο παιζεις εχεις φίλους?ψαρεψε τη .για τις δασκαλες της αν τα φωναζουν?αν ειναι ευκολο πηγαινε τη λιγοτερες ωρες,να το δει ως παιχνίδι.προσπαθησε να τη καθυσηχασεις

[dora7376]

γιατι δεν τη ρωτα στο σχολειο παιζεις εχεις φίλους?ψαρεψε τη .για τις δασκαλες της αν τα φωναζουν?αν ειναι ευκολο πηγαινε τη λιγοτερες ωρες,να το δει ως παιχνίδι.προσπαθησε να τη καθυσηχασεις

 

Σε ευχαριστώ για την άμεση απάντηση. Τα έχω κάνει όλα αυτά που προτείνεις, απλά είναι τόσα πολλά όσα έχω δοκιμάσει και ρωτήσει, δεν ήθελα να μακρηγορήσω.

Υπάρχει ένα κοριτσάκι που η δικιά μου ήθελε από πέρυσι να είναι κολλητές. Η μικρή αυτή της φερόταν άσχημα, πότε την έκανε παρέα, πότε την έδιωχνε, Η δική μου γύρναγε ράκος σπίτι. Κάποια στιγμή μετά από καιρό δεν ξανά ασχολήθηκε.

Φέτος ξαφνικά γίνανε φίλες, μέχρι πριν λίγες μέρες που εμφανίστηκε η δικιά μου αδιάφορη για όλες τις φίλες της. Της είχα πει τότε ότι χαίρομαι που γίνανε φίλες αλλά εάν τυχόν τις φερθεί άσχημα ξανά, να μην στεναχωρηθεί, απλά να μην ξανακάνει παρέα μαζί της.

Δεν μου το έχει επιβεβαιώσει όμως...

Και δεν ξέρω τι να υποθέσω, προσπαθώ να ανακαλύψω τι μπορεί να έχει συμβεί.

[DESPOINA.GER]

Σε ευχαριστώ για την άμεση απάντηση. Τα έχω κάνει όλα αυτά που προτείνεις, απλά είναι τόσα πολλά όσα έχω δοκιμάσει και ρωτήσει, δεν ήθελα να μακρηγορήσω.

Υπάρχει ένα κοριτσάκι που η δικιά μου ήθελε από πέρυσι να είναι κολλητές. Η μικρή αυτή της φερόταν άσχημα, πότε την έκανε παρέα, πότε την έδιωχνε, Η δική μου γύρναγε ράκος σπίτι. Κάποια στιγμή μετά από καιρό δεν ξανά ασχολήθηκε.

Φέτος ξαφνικά γίνανε φίλες, μέχρι πριν λίγες μέρες που εμφανίστηκε η δικιά μου αδιάφορη για όλες τις φίλες της. Της είχα πει τότε ότι χαίρομαι που γίνανε φίλες αλλά εάν τυχόν τις φερθεί άσχημα ξανά, να μην στεναχωρηθεί, απλά να μην ξανακάνει παρέα μαζί της.

Δεν μου το έχει επιβεβαιώσει όμως...

Και δεν ξέρω τι να υποθέσω, προσπαθώ να ανακαλύψω τι μπορεί να έχει συμβεί.

το πιθανοτερο να ειναι η συναναστροφη της με τα αλλα παιδακια.γιατι δεν το λες στις δασκαλες οποτε να προσπαθησουν εκεινες να τις φερουν πιο κοντα?κανενας ψυχολογος δε θα μπορεσει να βοηθησει αν δε συνεργαστουν κια οι δασκαλες.δεν μπορεις να της αλλαξεις τμημα?

[FEHKO]

«μαμά, όταν πάω στο σχολείο, ανησυχώ για σένα, τον μπαμπά την γιαγιά, τον παππού… εάν έχετε κλειδώσει την πόρτα, μην μπει κάποιος στο σπίτι…»

«μαμά, έχω άγχος…»

 

Εγω εμεινα σε αυτο, πιο πολυ

 

Απο το διαλογο που κανετε φαινεται το κοριτσακι να εχει αναπτυγμενη αντιληψη σε σχεση με την ηλικια του , και

μηπως παρακολουθειτε ειδησεις μπροστα της η κανετε διαφορες συζητησεις σχετικα με τις ληστειες που γινονται τελευταια, θεωρωντας οτι δεν καταλαβαινει; .

Πολλες φορες μας ξεγελανε τα μικρα και υποτιμαμε την νοημοσυνη τους.

Θυμαμαι καποιες περιγραφες ασχημων γεγονοτων απο μικρη ηλικια που μου εχουν χαραχθει στη μνημη μου και μου ειχαν δημιουργησει καποιες φοβιες τοτε..

[dora7376]

Είναι δημόσιος παιδικός σταθμός και έχει μια τάξη, θα δοκιμάσω ωστόσο να το συγκεκριμενοποιήσω, μήπως έχει σχέση με την φίλη της και νιώθει άσχημα να μου το πει.

[DESPOINA.GER]

Είναι δημόσιος παιδικός σταθμός και έχει μια τάξη, θα δοκιμάσω ωστόσο να το συγκεκριμενοποιήσω, μήπως έχει σχέση με την φίλη της και νιώθει άσχημα να μου το πει.

 

δε ρωτας και τη δασκάλα?αν υπάρχει θέμα με τη φίλη της ας το πααρτηρήσει.

[sofi@p]

καλησπέρα!!

όταν τη ρωτάς για το πώς πέρασε η μέρα στο σχολείο, σου λέει? αν της πεις να σου περιγράψει τί κάνουν εκεί, τί είπαν σήμερα οι φίλες της, ποιός έλειπε κλπ? αν μιλάει, από τις απαντήσεις της και τις αντιδράσεις της μπορείς να μάθεις πολλά.

δε φαντάζεσαι τί περάσαμε, για μήνες, όταν πρωτοπήγε ο γιος μου παιδικό. ήταν βέβαια 2 ετών αλλά ήμουν σίγουρη ότι του δημιουργήθηκε τεράστιο τραύμα που θα τον ακολουθήσει σε όλη του τη σχολική ζωή. τώρα τρέμω στην ιδέα το τί θα αντιμετωπίσω με την κόρη μου που θα ξεκινήσει σε 15 μέρες...

[dora7376]

Εγω εμεινα σε αυτο, πιο πολυ

 

Απο το διαλογο που κανετε φαινεται το κοριτσακι να εχει αναπτυγμενη αντιληψη σε σχεση με την ηλικια του , και

μηπως παρακολουθειτε ειδησεις μπροστα της η κανετε διαφορες συζητησεις σχετικα με τις ληστειες που γινονται τελευταια, θεωρωντας οτι δεν καταλαβαινει; .

Πολλες φορες μας ξεγελανε τα μικρα και υποτιμαμε την νοημοσυνη τους.

Θυμαμαι καποιες περιγραφες ασχημων γεγονοτων απο μικρη ηλικια που μου εχουν χαραχθει στη μνημη μου και μου ειχαν δημιουργησει καποιες φοβιες τοτε..

 

Εμείς στο σπίτι δεν βλέπουμε ειδήσεις, ούτε έχουμε κάνει τέτοιου είδους συζητήσεις. Προσέχουμε πολύ τι παρακολουθεί στην τηλεόραση, ωστόσο δεν ξέρω τι γίνεται στα πεθερικά μου. Την κρατάνε μετά τον παιδικό μέχρι να τελειώσω την δουλειά.

Τους έχω ήδη ενημερώσει γι αυτό. Τώρα εάν είχε όντως γίνει κάτι τέτοιο στο σπίτι τους…

[zouzounel]

Αστα, τα ίδια αντιμετωπίζω κι εγω με τον γιο μου, ειναι 4 και ειναι η δευτερη χρονια στον σταθμό. Περναμε καποιες περιοδους ηρεμίας, αλλά ως επι το πλειστον, τα πρωινά ειναι μαρτύριο, φωναζει χτυπιεται ότι δε θελει να παει σχολειο, απο δικαιολογίες άλλο τίποτα, μεγαλη φαντασια (παραδειγμα: "γιατι αγορακι μου δε θελεις να πας σχολείο, ελα να το συζητήσουμε, τι σας βαζουν και κανετε και δε σου αρεσει?" και τι μου απαντάει? "Παπούτσια" ε τι να πεις... σημερα μου ελεγε ότι δεν εχουν καρεκλες να καθισουν). Ρωτησα τις δασκαλες (σε ιδιωτικό παμε εμεις) και μου ειπαν ότι δεν παρατηρουν καποιο προβλημα, μια χαρα συμμετεχει και δεν εχει προβλημα με τα άλλα παιδακια. Επειδή ομολογώ ότι τον εχω λίγο χαϊδεμένο, υποθετω ότι δεν εχει την αποκλειστικότητα στον παιδικό και γι αυτό αντιδρά, στο σπίτι εχει τα παιχνίδια του και την τηλεόραση και δε θελει να τα αποχωρηστέι. Ειδικά με την τηλεόραση εχουμε θεμα, αν τον αφήσω ειμαι σιγουρη ότι δε θα ξεκολλήσει όλη μερα, γι αυτό βλεπουμε μόνο συγκεκριμένα παιδικά που θελει να δει.

Τον παιρνω με το καλό, με τη συζητηση, με αδιαφορία, τιποτα, δεν βλεπω καμία αλλαγή και καμια βελτιωση... Πώς ενδεικνυται να αντιμετωπίζουμε τετοιες καταστασεις τελικά?

[dora7376]

καλησπέρα!!

όταν τη ρωτάς για το πώς πέρασε η μέρα στο σχολείο, σου λέει? αν της πεις να σου περιγράψει τί κάνουν εκεί, τί είπαν σήμερα οι φίλες της, ποιός έλειπε κλπ? αν μιλάει, από τις απαντήσεις της και τις αντιδράσεις της μπορείς να μάθεις πολλά.

δε φαντάζεσαι τί περάσαμε, για μήνες, όταν πρωτοπήγε ο γιος μου παιδικό. ήταν βέβαια 2 ετών αλλά ήμουν σίγουρη ότι του δημιουργήθηκε τεράστιο τραύμα που θα τον ακολουθήσει σε όλη του τη σχολική ζωή. τώρα τρέμω στην ιδέα το τί θα αντιμετωπίσω με την κόρη μου που θα ξεκινήσει σε 15 μέρες...

 

Πάντα συζητάγαμε πολύ για το πώς πέρασε την ημέρα της στο σχολείο, τώρα τελευταία το αποφεύγει. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάτι έχει γίνει εκεί, απλά δεν μπορώ να την βοηθήσω εφόσον δεν μου λέει κάτι συγκεκριμένο.

Είναι πολύ ευαίσθητο παιδάκι και συνήθως εκφράζεται για το τι θέλει ή τι δεν θέλει.

Δεν έχω ξεχάσει τι περάσαμε και εμείς πέρυσι, αλλά πιο πολύ εκείνη…

Καλό κουράγιο σας…!

[dora7376]

στο σπίτι εχει τα παιχνίδια του και την τηλεόραση και δε θελει να τα αποχωρηστέι. Ειδικά με την τηλεόραση εχουμε θεμα, αν τον αφήσω ειμαι σιγουρη ότι δε θα ξεκολλήσει όλη μερα, γι αυτό βλεπουμε μόνο συγκεκριμένα παιδικά που θελει να δει.

 

Η δικιά μας δεν μπορώ να πω πως είναι χαϊδεμένη, δεν της βάλαμε τηλεόραση στο δωμάτιο και έχουμε κάνει συμφωνία να βλέπει μόνο μια ώρα την ημέρα. Κατά προτίμηση DVD στην πεθερά μου τουλάχιστον, γιατί δεν εκεί θα ελέγξει κανείς τι βλέπει. Και αυτό γιατί την πατήσαμε πρώτα, κάποιο απόγευμα στο σπίτι έβαλε στην NOVA scoopy doo και εκείνο το επεισόδιο την τρόμαξε τόσο, που είδαμε και πάθαμε να το ξεπεράσουμε 10 μέρες..

Από τότε είπαμε πως δεν ξαναδεί αφού την φοβίζει και συμφώνησε.

Ξέρει πως η πολλή τηλεόραση κάνει κακό στα μάτια, στο μυαλό και έχω προσέξει πως εάν έχει παρακολουθήσει παραπάνω από όσο πρέπει, τότε γίνεται επιθετική και αδιάφορη με τα παιχνίδια της.

[zouzounel]

Ουτε κι εμεις εχουμε τηλεοραση στο παιδικό δωμάτιο.

Ο δικός μου ειναι αγορι και του αρεσουν τα τερατοεξωγηινα "παιδικά" (ε, μονο παιδικά δεν ειναι) μπεν τεν, γκορμιτι και τετοια. Πραγματι αδιάφορος με τα παιχνίδια του γινεται και ο γιος μου, ειναι εμφανής η προτίμηση στην τηλεόραση. Αν ξερει ότι πλησιαζει η ωρα για να δει καποιο επεισοδιο απο αυτα που παρακολουθεί (πχ Κυριακή πρωί στις 10,45 εχει μπεν τεν), δεν θελει να βγει βόλτα ή να κανει ο,τιδηποτε άλλο μεχρι να τελειώσει.

Οι Δευτερες μας ειναι παντα δυσκολες (λογικό μετα απο ενα χαλαρο σ/κ), αλλά δεν περιοριζομαστε εκει. Και δε μιλαμε μονο για φωνες, χτυπιέται κατω και στριγγλίζει, μας ακουνε δυο τετραγωνα!

Και τον βλεπει και η κορη μου (ειναι 2,5 παει κι εκεινη σταθμό από περσυ) και ενω εκεινη παει ευχαριστα στον σταθμό συνήθως, μολις βλεπει τον αδελφό της να στριγγλίζει αρχιζει κι εκεινη "δε θελω να παω σχολειο" και άντε ξέμπλεξε και με τα δυο τους!

[dora7376]

Μίλησα χθες μαζί της, μου είπε απλά πως η «φίλη» της μάλλον δεν έχει αλλάξει και πολύ γιατί συνεχίζει και φέρεται άσχημα στα υπόλοιπα παιδάκια και δεν της αρέσει αυτό. Την ρώτησα εάν της φέρεται και εκείνης άσχημα και δεν το παραδέχθηκε.

Να ένιωσε πρώτη φορά την προδοσία και την απογοήτευσή? Ότι πίστεψε σε ένα άνθρωπο ότι άλλαξε και μετά από λίγο την πλήγωσε πάλι?

Τι να πω.. Σήμερα δεν την έστειλα σχολείο, χθες είχαμε ένα ατυχηματάκι στις κούνιες και κόψαμε τα χείλη μας με τα δόντια μας.

Αίμα, πρήξιμο, πόνος… Έπρεπε να πάρει αντιφλεγμονώδες και δεν θα της το έδινε κάποιος στο σχολείο. Χαρά η δικιά μου!

[my billy]

ο γιος μου 3 ετων παει απο περσυ 18 μηνων κ ειχε προσαρμοστει πολυ καλα μονο 2-3 βδομαδες εκλαιγε για πολυ λιγο το πρωι κ μετα μια χαρα.

φετος απο τον Γεναρη ειμαι ανεργη κ με βλεπει σπιτι, σχεδον καθε μερα παει με κλαμματα θελει να μεινει μαζι μου!

γενικα ειναι απο τα πολυ ευπροσαρμοστα κ κοινωνικα παιδια κ αγαπητος στο σχολειο του,αφου κ οι δασκαλες επαθαν πλακα στην αρχη οταν πηγαινε με κλαματα το πρωι τι επαθε ξαφνικα! αλλα τους εξηγησα.

τωρα επειδη ειμαι σε αναμονη να ξεκινησω του εχω πει πως την μαμα λιγες μερες θα την βλεπεις ακομα το πρωι ( ξεκινουσα δουλεια κ εφευγα απο νωρις κ ετσι δεν με εβλεπε) σηκωνοντουσαν κ τον πηγαινε ο πατερας του, κ με αγκαλιαζει κ με στεναχωρημενο μουτρακι μου λεει μαμα θα μου λειψεις...

 

μηπως κ σε εσας εχει αλλαξει κατι στην καθημερινοτητα του σπιτιου σας κ αντιδραει καπως ετσι η μικρη??

[Daphne-]

Να ένιωσε πρώτη φορά την προδοσία και την απογοήτευσή? Ότι πίστεψε σε ένα άνθρωπο ότι άλλαξε και μετά από λίγο την πλήγωσε πάλι?

 

Οσον αφορά το άλλο κοριτσάκι, έτσι ειναι οι φιλίες σε αυτή την ηλικία..Σήμερα ειναι κι αυριο δεν...! Αυτός ειναι ένας από τους λόγους, που οι δασκάλες (πρέπει να) προσπαθούν να τα έχουν σε ομάδα και δεν αφήνουν τις σχέσεις μεταξύ δύο παιδιών να κυριαρχούν.

Στο σταθμό που πάει η κόρη μου πολλές φορές τα χωρίζουν, για να μην αποκλειουν και αποκλειονται από τους υπόλοιπους. Προδοσία δεν είναι, ας μη δραματοποιούμε, αλλά απογοήτευση ίσως.

 

Η μικρή όμως μοιάζει να έχει ανάγκη να μιλήσει από μόνη της και το επιδιώκει.

Αυτό είναι το σημαντικότερο και θα βοηθήσει πολύ. Προφανώς κάτι την έχει τρομάξει, που ίσως και η ίδια να μην έχει καταλάβει.

 

Αγκάλιαζε την, δείξε της ότι είναι ασφαλής και σιγά σιγά θα της φύγει το άγχος.

Αλήθεια μου κάνει εντύπωση το οτι είπε "έχω άγχος".

Εάν τη ρωτήσεις μπορεί να σου εξηγήσει πώς ακριβώς νιώθει και λέει αυτο?

 

Μια καλή αρχη είναι να εκφρασει αυτα που νιώθει. Βοήθησε την σε αυτό.

[dora7376]

μηπως κ σε εσας εχει αλλαξει κατι στην καθημερινοτητα του σπιτιου σας κ αντιδραει καπως ετσι η μικρη??

 

Καλημέρα,

 

Όχι δεν έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα μας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που δεν έκλαψε καθόλου και ήταν χαρούμενη που το κατάφερε!

Σήμερα, ήταν ένα δράμα... βασικά χτυπιόταν πριν βγούνε από το αυτοκίνητο. Τελικά δεν πήγε παιδικό...

[dora7376]

 

Προφανώς κάτι την έχει τρομάξει, που ίσως και η ίδια να μην έχει καταλάβει.

 

Αγκάλιαζε την, δείξε της ότι είναι ασφαλής και σιγά σιγά θα της φύγει το άγχος.

Αλήθεια μου κάνει εντύπωση το οτι είπε "έχω άγχος".

Εάν τη ρωτήσεις μπορεί να σου εξηγήσει πώς ακριβώς νιώθει και λέει αυτο?

 

Μια καλή αρχη είναι να εκφρασει αυτα που νιώθει. Βοήθησε την σε αυτό.

 

Νομίζω και εγώ πως ότι της έχει δημιουργήσει πρόβλημα δεν υφίσταται πια... Ίσως περνάει φάση, ανάγκη για αγκαλιές, φιλιά, επιβεβαίωση κλπ. δεν τα έχει στερηθεί, είμαι δίπλα της και της το δείχνω συνέχεια.

Όσο για το άγχος, μια εννοεί αγωνία, μια κολλάει σκέψη στο μυαλό της και δεν μπορεί να σταματήσει να το σκέφτεται...

Πραγματικά δεν ξέρω πως μπορώ να την βοηθήσω.. Να την αναγκάσω να το δεχθεί πως πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο ?

Να συνεχίσω την κατανόηση? Να της δώσω χρόνο ? Ήδη πάει ένας μήνας...

[zouzounel]

τι εννοείς, μπηκε στο αυτοκίνητο και φτασατε στο σχολείο?

και τελικά δεν πήγε?

ε γι αυτο τα κανει αυτά, αφού βλεπει ότι με αυτον τον τρόπο σας καταφερνει, θα συνεχίζει να το κανει

πρεπει να εισαι σταθερή, αν ξεκινήσετε για το σχολείο, θα πατε, ασχετως του πώς αντιδρά

το συζητησες με τη δασκάλα?

[ψαράκι]

Πιστεύω πως το έχετε αντιμετωπίσει πολύ καλά το θέμα, με μια μικρή ένσταση!

Το να μην πάει σχολείο λόγω ασθένειας είναι κατανοητό, αλλά να μην πάει γιατί χτυπιόταν ίσως είναι η αρχή αυτού που λέμε "χάνω το παιχνίδι" ή μάλλον "πάω πίσω το παιδί".

Η κόρη σας πάει προνήπιο, σε λίγους μήνες θα πάει νήπιο, δηλ. στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει πως του χρόνου δεν θα έχει τέτοιες πολυτέλειες...

 

Καταλαβαίνω πως σε ανησυχεί η στάση της και ότι έχεις κάνει ότι είναι δυνατόν για να την βοηθήσεις! Αλλά μήπως έχεις χάσει λίγο το μέτρο? Και με ποια έννοια το λέω: Κάπου αναφέρεις τη λέξη "κατανόηση". Κι εδώ θέλω να παραθέσω τη σκέψη μου: μήπως το έχεις κάνει μεγάλο θέμα? Τα παιδιά πολλές φορές περνάνε φάσεις, κι εφ' όσον οι δασκάλες σου λένε πως όλα είναι ο.κ. καλό θα ήταν να το βάλεις λίγο την "κατάψυξη" το θέμα...

Ίσως η μικρή απλά έχει βρει τρόπο να τραβάει την προσοχή σου ή πράγματι έχει βιώσει κάποια ματαίωση στο σχολείο, αλλά... έτσι είναι η ζωή.

Και ο μεγάλος μας γιος (τώρα είναι 4,5) πέρσι είχε περάσει μια τέτοια φάση, το συζητήσαμε, το ξανασυζητήσαμε, με λίγα λόγια... το ξεχειλώσαμε. Κι αυτό που παρατήρησα ήταν πως όσο του δίναμε παραπάνω σημασία, τόσο η ανεπιθύμητη συμπεριφορά γιγαντώνονταν.

Δεν του επιτρέψαμε όμως να μην πάει σχολείο, επειδή χτυπιόταν... "Κλαίω και δεν θέλω να πάω σχολείο" δεν είναι λόγος για να μην πάει, γιατί έτσι ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου.

Μετά από λίγο πέρασε η φάση κι όλα καλά...

Στην τελική, αν συμβαίνει κάτι στο σχολείο μπορεί να το συζητήσει με την δασκάλα της.

 

Τέλος σας παραθέτω κάτι που έχω διαβάσει: "Τα παιδιά δεν είναι ενήλικοι σε μέγεθος extra small. Οι πολλές επεξηγήσεις και οι λεπτομερείς οδηγίες είναι πολύ πιθανό να τα μπερδέψουν - κι εκείνα θα προτιμήσουν απλώς να τις αγνοήσουν. Από την άλλη, είναι πολύ σημαντικό να δίνετε πάντα μια ξεκάθαρη εξήγηση όταν επιβάλλετε μια τιμωρία, χωρίς υπερβολές και κηρύγματα. Επιπλέον, φροντίστε να μιλάτε στο παιδί όπως αρμόζει στην ηλικία του, ώστε να είστε σίγουροι ότι αντιλαμβάνεται ακριβώς αυτό που του ζητάτε να κάνει (ή να μην κάνει)."

 

Μιλάει για τα όρια και την τιμωρία, αλλά εγώ επικεντρώνομαι στο λάθος που κάνουμε πολλοί γονείς: μιλάμε πολύ και εξηγούμε πολλά σε μικρά παιδιά...

[anemoni]

Νομίζω ότι το σημαντικότερο είναι να αποφασίσετε εσείς ως γονείς τι θεωρείτε πως πρέπει να γίνει! Όσο αμφιταλαντεύεστε μέσα σας για το αν κάνετε καλά ή όχι που την στέλνετε στο σχολείο λόγω των αντιδράσεών της, τόσο οι αντιδράσεις θα συνεχίζονται. Τα παιδιά πιάνουν στον αέρα τις δικές μας ανασφάλειες ή ερωτηματικά και πατάνε πάνω τους για να κάνουν τη ζωή τους πιο "εύκολη". Όταν εσείς σιγουρέψετε μέσα σας ότι το σχολείο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει το παιδί σας τα πρωινά, τότε θα της περάσετε το μήνυμα και οι αντιστάσεις της θα καμφθούν σιγά σιγά. Όσο χρόνο κι αν πάρει. Θέλει αποφασιστικότητα και σταθερότητα εκ μέρους σας. Το να την κρατάτε σπίτι μία στο τόσο μετά από τις αντιδράσεις της, νομίζω ότι της κάνει τεράστιο κακό γιατί επιβραβεύει τη συμπεριφορά της και πετυχαίνει ο σκοπός της. Άρα γιατί να μην συνεχίσει να το κάνει;;;;; Φυσικά και το σχολείο είναι η καλύτερη επιλογή για ένα παιδί αυτής της ηλικίας και δεν πρέπει να αμφιβάλλετε γι αυτό! Από κει και πέρα το πώς θα χειριστείτε και θα αντιμετωπίσετε από κοινού το ζήτημα με την φίλη της ή ό,τι άλλο προκύπτει μέσα στο σχολείο, είναι ένα άλλο θέμα, ανεξάρτητο από το αν θα πάει σχολείο. Όπως περιγράφεις την κατάσταση, πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να είσαι φυσικά τρυφερή και κατανοητική απέναντί της, όπως πολύ σωστά κάνεις με τις αγκαλιές, κλπ, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι θα υποχωρείς στο θέμα του σχολείου. Θα επαναλαμβάνεις συνέχεια, όσες φορές κι αν χρειαστεί, ότι "οι μεγάλοι πηγαίνουν στην δουλειά και τα παιδάκια στο σχολείο". Τέλος. Χωρίς επεξηγήσεις και δικαιολογίες. Και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι. Με ηρεμία, ψυχραιμία αλλά και ψυχρή αποφασιστικότητα. Να καταλαβαίνει από τη φωνή σου ότι ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, στο σχολείο θα πάει. Έχεις σκεφτεί πόσο κακό της κάνει το ότι πιστεύει πως μπορεί να το γλυτώσει και τελικά δεν το γλυτώνει;;;;;;;;;;

 

Ίσως φαίνονται πολύ σκληρά έτσι όπως τα γράφω, αλλά ειλικρινά επειδή το έχω ζήσει κι εγώ (τρία παιδιά έχω δόξα τω Θεώ και δεν ήταν πάντα εύκολο να μπουν στη διαδικασία του σχολείου), έχω διαπιστώσει εκ πείρας και όχι θεωρητικά ότι η αποφασιστικότητα του γονιού όταν συνδεύεται από ηρεμία, τα κάνει και νιώθουν ασφαλή και σίγουρα. Όλες οι άλλες αντιδράσεις (σε περιπτώσεις όπως αυτή που συζητάμε εδώ), τα μπερδεύουν και τα αναστατώνουν.

 

Συγνώμη αν σε κούρασα, αλλά καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάς κάθε μέρα και ήθελα να σου γράψω τη γνώμη μου με βάση αυτά που έχω ζήσει! Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στο κοριτσάκι σου.

[dora7376]

ε γι αυτο τα κανει αυτά, αφού βλεπει ότι με αυτον τον τρόπο σας καταφερνει, θα συνεχίζει να το κανει

πρεπει να εισαι σταθερή, αν ξεκινήσετε για το σχολείο, θα πατε, ασχετως του πώς αντιδρά

 

Καθημερινά, με πάνε ( ο σύζυγος και η μικρή) πρώτα στη δουλειά και μετά την πηγαίνει στον παιδικό. Το περιστατικό έγινε με τον μπαμπά της, εγώ δυστυχώς το έμαθα εκ των υστέρων. Το γνωρίζω πως δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους υποχωρήσεις, θα της δώσει το ερέθισμα να το ξανακάνει. Το έχουμε συζητήσει με το μπαμπά, αλλά πραγματικά δεν έχω εικόνα γιατί σήμερα αντέδρασε έτσι και υπέκυψε.

Με την μικρή που μίλησα μετά , μου είπε πως την πόναγε πολύ η κοιλίτσα της και δεν μπορούσε και ένα σωρό δικαιολογίες.

Της ζήτησα να σκεφτεί και να αποφασίσει εάν θέλει να πηγαίνει σχολείο τελικά. Να μάθει γραμματάκια, τραγουδάκια, κλπ. Της εξήγησα πως εάν αποφασίσει να μην ξαναπάει ποτέ, να ξέρει πως δεν θα μπορεί να διαβάζει και θα την κοροϊδεύουνε, πως δεν θα ξέρει τραγουδάκια όπως τα άλλα παιδάκια κλπ. Μετά από 3 ώρες μου είπε πως αποφάσισε ότι θέλει να πηγαίνει στο σχολείο και πως από αύριο δεν θα ξανακλάψει.

Η δασκάλα επιμένει πως δεν έχει γίνει κάτι και πως μάλλον περνάει φάση.

[dora7376]

Ψαράκι,

 

Έχεις δίκιο σε πολλά από όσα έγραψες.Και δεν συζητάμε για το τι είναι καλύτερο να γίνει. Της το έχουμε ξεκαθαρίσει τι κάνουν τα παιδάκια και τι οι μεγάλοι. Δεν το έχουμε κάνει μεγάλο θέμα εμείς, αλλά η μικρή. Όταν έρχεται και λέει ότι θέλει να σου μιλήσει για το πώς νιώθει, ότι έκλαψε , ότι αισθάνεται άσχημα κλπ πως πρέπει να το χειριστείς για να μην το κάνεις θέμα? Και εμείς το έχουμε ξεχειλώσει αφού έχει τραβήξει ένα μήνα αυτή η ιστορία, αλλά δεν μπορώ να την «γειώσω» όταν έχω προσπαθήσει πολύ να την κάνω να ανοιχτεί και να μου μιλάει…

Καμιά πρόταση πώς να το χειριστώ?

Πώς να μην δίνουμε βαρύτητα χωρίς να νιώσει ότι το θεωρούμε κάτι ανάξιο λόγου? Εφόσον είναι σημαντικό για εκείνη, είναι και για μένα... Ακόμα και εαν είναι κάτι, μικρό και ασήμαντο...

[dora7376]

Anemoni μου,

 

Συμφωνώ και μαζί σου. Χωρίς να θέλω να μας δικαιολογήσω μιας και τις τελευταίες 15 ημέρες αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα υγείας μου, με ταυτόχρονη ίωση του μπαμπά και της μικρής, και με όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν στα περισσότερα σπίτια λόγω κρίσης, η υπομονή μας έχει ξεπεράσει τα όριά της. Μας έχει προβληματίσει γιατί ανυπομονούσε κάθε μέρα να πάει στο σχολείο, οπότε αυτή η απότομη αλλαγή και επιμονή της να μην πηγαίνει ,μας έχει βάλει μια ακόμα σκέψη στις πολλές.

Δεν με κούρασες καθόλου και σε ευχαριστώ για τις ευχές σου.

[Daphne-]

Ψαράκι,

 

Έχεις δίκιο σε πολλά από όσα έγραψες.Και δεν συζητάμε για το τι είναι καλύτερο να γίνει. Της το έχουμε ξεκαθαρίσει τι κάνουν τα παιδάκια και τι οι μεγάλοι. Δεν το έχουμε κάνει μεγάλο θέμα εμείς, αλλά η μικρή. Όταν έρχεται και λέει ότι θέλει να σου μιλήσει για το πώς νιώθει, ότι έκλαψε , ότι αισθάνεται άσχημα κλπ πως πρέπει να το χειριστείς για να μην το κάνεις θέμα? Και εμείς το έχουμε ξεχειλώσει αφού έχει τραβήξει ένα μήνα αυτή η ιστορία, αλλά δεν μπορώ να την «γειώσω» όταν έχω προσπαθήσει πολύ να την κάνω να ανοιχτεί και να μου μιλάει…

Καμιά πρόταση πώς να το χειριστώ?

Πώς να μην δίνουμε βαρύτητα χωρίς να νιώσει ότι το θεωρούμε κάτι ανάξιο λόγου? Εφόσον είναι σημαντικό για εκείνη, είναι και για μένα... Ακόμα και εαν είναι κάτι, μικρό και ασήμαντο...

Αυτό είναι πολύ σημαντικό. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΚΑΝΕΣ!

Το ότι ακούμε κάποιον, τον συναισθανόμαστε, του συμπαραστεκόμαστε, δεν σημαίνει ότι του κάνουμε και το "χατήρι".

 

Ορισμένα θέματα ειναι αδιαπραγματευτα, όπως το σχολείο. Το αν θα δώσεις εξηγήσεις και ποιες θα είναι, εξαρτάται από την ηλικία της κτλ.

 

Αφησε τη να εκφραστεί, να κλάψει, βοήθησε τη να το κάνει, αλλά ξεκαθάρισε της ότι στο σχολείο ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνει, με αποφασιστικότητα.

 

Δηλ μπορείς να δώσεις έμφαση στα συναισθήματα της και να της πεις πόσο τη νιώθεις και την καταλαβαίνεις, μετά να της πεις ότι στο σχολείο ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνει, και να την κάνεις να δει και λίγο πιο θετικά λέγοντας της ίσως για κάποια βόλτα που θα πάτε μετά. Δηλ. να την κάνεις να σκεφτεί και κάτι πέρα από το σχολείο, που αυτή τη στιγμή της έχει "κάτσει στραβά". Επίσης το ότι η δασκάλα λέει ότι "όλα πάνε καλά" μπορεί μεν να ισχύει, αλλά για τη μικρή να μην ισχύει εξαιτίας μιας "λεπτομέρειας" που η δασκάλα δεν μπόρεσε να δει. Αυτό θα στο πει η κόρη σου σε βάθος χρόνου ίσως.

 

Κι η δική μου έλεγε ότι δεν θέλει να πάει σχολείο ένα διάστημα και την έπαιρνα συνεχώς μουτρωμένη και δεν μου μιλούσε.

 

Όταν αποφάσισα να τη ρωτήσω "είσαι θυμωμένη"? έγινε ένα θαύμα! Αρχισε να μου λέει για ένα αγοράκι που τη χτύπησε στην τάξη της. Της είπα ότι την καταλαβαίνω κτλ κτλ. Από τότε πάει σχολείο τρέχοντας, παρόλο που το αγοράκι αυτό δεν έχει σταματήσει να τη χτυπάει (κι εκείνη και τα υπόλοιπα παιδιά...). Απλά ήθελε να πει τον "πόνο της", ενώ παράλληλα έμαθε και να αντιμετωπίζει το πρόβλημα στο σχολείο.

 

Θα ξανασυστήσω ένα βιβλίο που με βοήθησε πολύ "Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών", John Gottman"

http://sciencearchives.wordpress.com/2011/06/07/%CE%AE-%CF%8D-%CF%8Enu/