Εργαζομενη Μητέρα ή Καλη Νοικοκυρα!

[love kids]

11 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Με αφορμή την συζήτηση σε άλλο thread, γράφω κάτι εδώ, που το βρίσκω αστείο κι ενδιαφέρον.

 

Μετά την γέννηση της μεγάλης μας κόρης (όπως έχω ξαναναφέρει) σταμάτησα να εργάζομαι. Φέτος λοιπόν, που πήγε πρώτη φορά σχολείο, όπως είναι φυσικό ξεκίνησαν οι συναναστροφές μας με καινούργιους ανθρώπους, που δεν γνωριζόμασταν (δεν ξέραμε το επάγγελμα, το επαγγελματικό παρελθόν, τις σπουδές του άλλου, την οικογενειακή συνθήκη, κλπ).

Είναι λοιπόν 2 περιπτώσεις εργαζόμενων μαμάδων, οι οποίες από όταν έμαθαν ότι δεν εργάζομαι, κάνουν συχνά πυκνά και στο άσχετο, σχόλια με έμφαση για το "Πόσο κουραστικό είναι ΚΑΙ αυτό!" και "ΠΙΟ κουραστικό πολλές φορές!" (εννοόντας πιο κουραστικό από το να είσαι εργαζόμενη μητέρα) και "Πωπω μπράβο, όχι όχι ΜΠΡΑΒΟ σου που μπορείς και το κάνεις! Εγώ δεν θα μπορούσα". Και καπάκι με ύφος διερευνητικό "Εμμμ σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά;" σε φάση κάτσε τώρα να δούμε, τι ρόλο βαράει αυτή νοικοκυρούλα χαρωπή (=άραγμα, τους ταΐζει ο άντρας της) ή ουφ θέλω να επιστρέψω στην δουλειά τύπος (=η καημενούλα φορτώθηκε τα παιδιά-νοικοκυριό, αναγκάστηκε να παρατήσει τη δουλειά).

Να πω εδώ, πως προσωπικά ποτέ δεν ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις - με τέτοιο πνεύμα (αντιπαραβολής και σύγκρισης), πόσο μάλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Δηλαδή μπορεί να συζητήσω το θέμα αν ερωτηθώ. Αλλά όταν διακρίνω ενδιαφέρον κι όχι αδιακρισία. Αν δεν ερωτηθώ, δεν είναι από αυτά που θίγω με μη κοντινούς, διότι τα εντάσσω στα προσωπικά θέματα. Οπότε στις παραπάνω περιπτώσεις απαντώ μονολεκτικά και κάπως αόριστα, κόβοντας την κουβέντα.

 

Τελοσπάντων... και σκέφτομαι, η πολιτική κορεκτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Εννοώντας την υπερβολική, ενίοτε υποκριτική έκφανση του politically correct. Όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι θεωρούμε "ταμπού" κάποιο θέμα, αλλά θέλουμε να κάνουμε και το σχόλιο μας βρε παιδί μου επ'αυτού. Η αγωνία να μην παρεξηγηθεί η στάση-τα λεγόμενα μας, συνδυαστικά με την προκατάληψη μας που κάνουμε ότι μπορούμε για να μην φανεί αλλά τελικά από την υπερπροσπάθεια, αδυνατούμε να κρύψουμε, συν μια μικρή περιέργεια-ροπή προς κους κους, δημιουργεί κάποιες φορές ένα πραγματικά ενδιαφέρον και κωμικό αποτέλεσμα. Μου έρχεται να τους πω "Κορίτσια, όλα καλά. Μην πιέζεστε! Δεν τρέχει κάτι. Ναι, νταντεύω παιδιά, καθαρίζω το σπίτι και μας θρέφει ο άντρας μου. Λοιπόν πάμε παρακάτω τώρα να συζητήσουμε κάτι άλλο". Πάντα τους χαμογελάω, κι από μέσα μου γελάω πολύ.

Μάλλον είναι περιέργεια και διάθεση για κουτσομπολιό, ίσως και διάθεση να υποβιβάσουν τον συνομιλητή τους για να φανούν/αισθανθούν ανώτερες. Τις ξέρω κάτι τέτοιες συμπεριφορές. Κι εγώ δε θα μπορούσα να μην εργάζομαι, δε θα επέλεγα δηλ. να μείνω σπίτι αλλά οι αποφάσεις των άλλων είναι σεβαστές καθώς ο καθένας αποφασίζει με γνώμονα τις δικές του προτεραιότητες και συνθήκες ζωής. Γενικά συγκρατούμαι αλλά έχει τύχει σε παρόμοια περίπτωση για άλλο θέμα όμως να απαντήσω με τον τρόπο που σκέφτεσαι. 

 

[kotsifikos]

23 hours ago, samsympan said:

Με αφορμή την συζήτηση σε άλλο thread, γράφω κάτι εδώ, που το βρίσκω αστείο κι ενδιαφέρον.

 

Μετά την γέννηση της μεγάλης μας κόρης (όπως έχω ξαναναφέρει) σταμάτησα να εργάζομαι. Φέτος λοιπόν, που πήγε πρώτη φορά σχολείο, όπως είναι φυσικό ξεκίνησαν οι συναναστροφές μας με καινούργιους ανθρώπους, που δεν γνωριζόμασταν (δεν ξέραμε το επάγγελμα, το επαγγελματικό παρελθόν, τις σπουδές του άλλου, την οικογενειακή συνθήκη, κλπ).

Είναι λοιπόν 2 περιπτώσεις εργαζόμενων μαμάδων, οι οποίες από όταν έμαθαν ότι δεν εργάζομαι, κάνουν συχνά πυκνά και στο άσχετο, σχόλια με έμφαση για το "Πόσο κουραστικό είναι ΚΑΙ αυτό!" και "ΠΙΟ κουραστικό πολλές φορές!" (εννοόντας πιο κουραστικό από το να είσαι εργαζόμενη μητέρα) και "Πωπω μπράβο, όχι όχι ΜΠΡΑΒΟ σου που μπορείς και το κάνεις! Εγώ δεν θα μπορούσα". Και καπάκι με ύφος διερευνητικό "Εμμμ σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά;" σε φάση κάτσε τώρα να δούμε, τι ρόλο βαράει αυτή νοικοκυρούλα χαρωπή (=άραγμα, τους ταΐζει ο άντρας της) ή ουφ θέλω να επιστρέψω στην δουλειά τύπος (=η καημενούλα φορτώθηκε τα παιδιά-νοικοκυριό, αναγκάστηκε να παρατήσει τη δουλειά).

Να πω εδώ, πως προσωπικά ποτέ δεν ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις - με τέτοιο πνεύμα (αντιπαραβολής και σύγκρισης), πόσο μάλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Δηλαδή μπορεί να συζητήσω το θέμα αν ερωτηθώ. Αλλά όταν διακρίνω ενδιαφέρον κι όχι αδιακρισία. Αν δεν ερωτηθώ, δεν είναι από αυτά που θίγω με μη κοντινούς, διότι τα εντάσσω στα προσωπικά θέματα. Οπότε στις παραπάνω περιπτώσεις απαντώ μονολεκτικά και κάπως αόριστα, κόβοντας την κουβέντα.

 

Τελοσπάντων... και σκέφτομαι, η πολιτική κορεκτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Εννοώντας την υπερβολική, ενίοτε υποκριτική έκφανση του politically correct. Όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι θεωρούμε "ταμπού" κάποιο θέμα, αλλά θέλουμε να κάνουμε και το σχόλιο μας βρε παιδί μου επ'αυτού. Η αγωνία να μην παρεξηγηθεί η στάση-τα λεγόμενα μας, συνδυαστικά με την προκατάληψη μας που κάνουμε ότι μπορούμε για να μην φανεί αλλά τελικά από την υπερπροσπάθεια, αδυνατούμε να κρύψουμε, συν μια μικρή περιέργεια-ροπή προς κους κους, δημιουργεί κάποιες φορές ένα πραγματικά ενδιαφέρον και κωμικό αποτέλεσμα. Μου έρχεται να τους πω "Κορίτσια, όλα καλά. Μην πιέζεστε! Δεν τρέχει κάτι. Ναι, νταντεύω παιδιά, καθαρίζω το σπίτι και μας θρέφει ο άντρας μου. Λοιπόν πάμε παρακάτω τώρα να συζητήσουμε κάτι άλλο". Πάντα τους χαμογελάω, κι από μέσα μου γελάω πολύ.

Κοίτα υπάρχει περίπτωση τα σχόλια να γίνονται εντελώς αθώα χωρίς πρόθεση να σε προσβάλλουν, άλλωστε από ότι κατάλαβα δεν γνωρίζεστε καιρό οπότε ίσως να μην καταλαβαίνεις το ύφος που σου το λένε και εκείνες να μην καταλαβαίνουν ότι σε ενοχλεί.  Αν θεωρείς πως γίνεται μόνο με σκοπό να σχολιάσουν εσένα την ζωή και την οικογένεια σου τότε θα σε συμβούλευα να αλλάξεις παρέα, πολύ κρίμα να πιέζεσαι και κυρίως κρίμα να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις άβολα.

Αυτή την ανάγκη για κριτική και άποψη για θέματα που δεν μας αφορούν ποτέ δεν την κατάλαβα ποτέ, τι τους νοιάζει τι κάνεις εσύ στο σπίτι σου? Εγώ έχω βιώσει το αντίθετο, κριτική γιατί ''επέλεξα'' να δουλέψω, μάλιστα μία φίλη άφηνε και υπονοούμενα πως το κάνω για τα λεφτά, λες και δουλεύει κανείς από χόμπι, και εγώ γελούσα από μέσα μου πολυ! ακόμα γελάω!

[Super.mum]

On 31/5/2021 at 12:36 ΜΜ, samsympan είπε:

Με αφορμή την συζήτηση σε άλλο thread, γράφω κάτι εδώ, που το βρίσκω αστείο κι ενδιαφέρον.

 

Μετά την γέννηση της μεγάλης μας κόρης (όπως έχω ξαναναφέρει) σταμάτησα να εργάζομαι. Φέτος λοιπόν, που πήγε πρώτη φορά σχολείο, όπως είναι φυσικό ξεκίνησαν οι συναναστροφές μας με καινούργιους ανθρώπους, που δεν γνωριζόμασταν (δεν ξέραμε το επάγγελμα, το επαγγελματικό παρελθόν, τις σπουδές του άλλου, την οικογενειακή συνθήκη, κλπ).

Είναι λοιπόν 2 περιπτώσεις εργαζόμενων μαμάδων, οι οποίες από όταν έμαθαν ότι δεν εργάζομαι, κάνουν συχνά πυκνά και στο άσχετο, σχόλια με έμφαση για το "Πόσο κουραστικό είναι ΚΑΙ αυτό!" και "ΠΙΟ κουραστικό πολλές φορές!" (εννοόντας πιο κουραστικό από το να είσαι εργαζόμενη μητέρα) και "Πωπω μπράβο, όχι όχι ΜΠΡΑΒΟ σου που μπορείς και το κάνεις! Εγώ δεν θα μπορούσα". Και καπάκι με ύφος διερευνητικό "Εμμμ σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά;" σε φάση κάτσε τώρα να δούμε, τι ρόλο βαράει αυτή νοικοκυρούλα χαρωπή (=άραγμα, τους ταΐζει ο άντρας της) ή ουφ θέλω να επιστρέψω στην δουλειά τύπος (=η καημενούλα φορτώθηκε τα παιδιά-νοικοκυριό, αναγκάστηκε να παρατήσει τη δουλειά).

Να πω εδώ, πως προσωπικά ποτέ δεν ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις - με τέτοιο πνεύμα (αντιπαραβολής και σύγκρισης), πόσο μάλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Δηλαδή μπορεί να συζητήσω το θέμα αν ερωτηθώ. Αλλά όταν διακρίνω ενδιαφέρον κι όχι αδιακρισία. Αν δεν ερωτηθώ, δεν είναι από αυτά που θίγω με μη κοντινούς, διότι τα εντάσσω στα προσωπικά θέματα. Οπότε στις παραπάνω περιπτώσεις απαντώ μονολεκτικά και κάπως αόριστα, κόβοντας την κουβέντα.

 

Τελοσπάντων... και σκέφτομαι, η πολιτική κορεκτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Εννοώντας την υπερβολική, ενίοτε υποκριτική έκφανση του politically correct. Όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι θεωρούμε "ταμπού" κάποιο θέμα, αλλά θέλουμε να κάνουμε και το σχόλιο μας βρε παιδί μου επ'αυτού. Η αγωνία να μην παρεξηγηθεί η στάση-τα λεγόμενα μας, συνδυαστικά με την προκατάληψη μας που κάνουμε ότι μπορούμε για να μην φανεί αλλά τελικά από την υπερπροσπάθεια, αδυνατούμε να κρύψουμε, συν μια μικρή περιέργεια-ροπή προς κους κους, δημιουργεί κάποιες φορές ένα πραγματικά ενδιαφέρον και κωμικό αποτέλεσμα. Μου έρχεται να τους πω "Κορίτσια, όλα καλά. Μην πιέζεστε! Δεν τρέχει κάτι. Ναι, νταντεύω παιδιά, καθαρίζω το σπίτι και μας θρέφει ο άντρας μου. Λοιπόν πάμε παρακάτω τώρα να συζητήσουμε κάτι άλλο". Πάντα τους χαμογελάω, κι από μέσα μου γελάω πολύ.

Εγώ θεωρώ ότι αυτά είναι επιλογές. Ότι βολεύει τον κάθε ένα , όπως νιώθει ο κάθε ένας καλύτερα κλπ κλπ .. από την στιγμή που εσυ έχεις με τον άντρα σας τον δικό σας ρυθμό και σας κάνει και στους δυο να μην δουλεύεις εγώ δεν βρίσκω κάτι περίεργο σε αυτό. Στα προσωπικά ζητήματα δεν θα έβαζα αυτό το θέμα γιατί είναι και εμένα από τα πρώτα πράγματα που ρωτάω όταν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους. Ρωτάω δηλαδή με τι ασχολείστε και ο καθένας απαντάει ξεχωριστά για το τι κάνει στην ζωή του. Μια μαμά στις κούνιες μου είπε «εγώ οικιακά» ... «αα της λέω κουράγιο»   γελάσαμε λίγο και εγώ οικιακά είμαι τώρα χαχα ποιος να το έλεγε. Τι να κανείς έτσι έρχονται τα πράγματα καμία φορά. Η κάθε οικογένεια  κάνει αυτό που την συμφέρει πιο πολύ. Μην το βλέπεις πάντως σαν κους κους .. οι περισσότεροι το ρωτάνε

[Yovanna]

On ‎5‎/‎31‎/‎2021 at 12:36 PM, samsympan said:

Με αφορμή την συζήτηση σε άλλο thread, γράφω κάτι εδώ, που το βρίσκω αστείο κι ενδιαφέρον.

 

Μετά την γέννηση της μεγάλης μας κόρης (όπως έχω ξαναναφέρει) σταμάτησα να εργάζομαι. Φέτος λοιπόν, που πήγε πρώτη φορά σχολείο, όπως είναι φυσικό ξεκίνησαν οι συναναστροφές μας με καινούργιους ανθρώπους, που δεν γνωριζόμασταν (δεν ξέραμε το επάγγελμα, το επαγγελματικό παρελθόν, τις σπουδές του άλλου, την οικογενειακή συνθήκη, κλπ).

Είναι λοιπόν 2 περιπτώσεις εργαζόμενων μαμάδων, οι οποίες από όταν έμαθαν ότι δεν εργάζομαι, κάνουν συχνά πυκνά και στο άσχετο, σχόλια με έμφαση για το "Πόσο κουραστικό είναι ΚΑΙ αυτό!" και "ΠΙΟ κουραστικό πολλές φορές!" (εννοόντας πιο κουραστικό από το να είσαι εργαζόμενη μητέρα) και "Πωπω μπράβο, όχι όχι ΜΠΡΑΒΟ σου που μπορείς και το κάνεις! Εγώ δεν θα μπορούσα". Και καπάκι με ύφος διερευνητικό "Εμμμ σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά;" σε φάση κάτσε τώρα να δούμε, τι ρόλο βαράει αυτή νοικοκυρούλα χαρωπή (=άραγμα, τους ταΐζει ο άντρας της) ή ουφ θέλω να επιστρέψω στην δουλειά τύπος (=η καημενούλα φορτώθηκε τα παιδιά-νοικοκυριό, αναγκάστηκε να παρατήσει τη δουλειά).

Να πω εδώ, πως προσωπικά ποτέ δεν ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις - με τέτοιο πνεύμα (αντιπαραβολής και σύγκρισης), πόσο μάλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Δηλαδή μπορεί να συζητήσω το θέμα αν ερωτηθώ. Αλλά όταν διακρίνω ενδιαφέρον κι όχι αδιακρισία. Αν δεν ερωτηθώ, δεν είναι από αυτά που θίγω με μη κοντινούς, διότι τα εντάσσω στα προσωπικά θέματα. Οπότε στις παραπάνω περιπτώσεις απαντώ μονολεκτικά και κάπως αόριστα, κόβοντας την κουβέντα.

 

Τελοσπάντων... και σκέφτομαι, η πολιτική κορεκτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Εννοώντας την υπερβολική, ενίοτε υποκριτική έκφανση του politically correct. Όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι θεωρούμε "ταμπού" κάποιο θέμα, αλλά θέλουμε να κάνουμε και το σχόλιο μας βρε παιδί μου επ'αυτού. Η αγωνία να μην παρεξηγηθεί η στάση-τα λεγόμενα μας, συνδυαστικά με την προκατάληψη μας που κάνουμε ότι μπορούμε για να μην φανεί αλλά τελικά από την υπερπροσπάθεια, αδυνατούμε να κρύψουμε, συν μια μικρή περιέργεια-ροπή προς κους κους, δημιουργεί κάποιες φορές ένα πραγματικά ενδιαφέρον και κωμικό αποτέλεσμα. Μου έρχεται να τους πω "Κορίτσια, όλα καλά. Μην πιέζεστε! Δεν τρέχει κάτι. Ναι, νταντεύω παιδιά, καθαρίζω το σπίτι και μας θρέφει ο άντρας μου. Λοιπόν πάμε παρακάτω τώρα να συζητήσουμε κάτι άλλο". Πάντα τους χαμογελάω, κι από μέσα μου γελάω πολύ.

Μήπως έχεις λίγο τη μύγα? Δηλαδή αποκλείεται να είναι ειλικρινείς οι άλλοι σε αυτά που λένε. Και εγώ το θεωρώ κουραστικό (και βαρετό), να είναι κάποια μαμά και νοικοκυρά αποκλειστικά. Δεν υποκρίνομαι λέγοντας το. Επίσης δεν βρίσκω κάτι κακό στην ερώτηση "σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά?". Κουβέντα να γίνεται. Δεν το θεωρώ αδιακρισία. Ούτε είναι κάτι τόσο προσωπικό. Πιο προσωπικό και ενοχλητικό το βρίσκω όταν με ρωτάνε αν και πότε θα κάνω δεύτερο παιδί. Λες και είναι δεδομένο ότι θέλω δεύτερο.

Προσωπικά δεν μου περνάει από το μυαλό να ρωτήσω κάποιον ενήλικα ,άντρα ή γυναίκα (το ίδιο είναι ),  σε ηλικία που δεν σπουδάζει πια , εάν εργάζεται. Είναι σαν να ρωτάω ένα δεκάχρονο εάν πηγαίνει σχολείο. Το θεωρώ δεδομένο ότι εργάζεται και ρωτάω συνήθως σε τι αντικείμενο εργάζεται, ποιο είναι το επάγγελμα του. Εάν δεν εργάζεται (δεν γνωρίζω προσωπικά κάποια, μόνο εδώ μέσα) και δεν είναι σε άδεια μητρότητας-πατρότητας, θα εκπλαγώ , αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα μπω σε διαδικασία να μάθω τι και πώς. Δεν με νοιάζει κιόλας. Γι' αυτό πιστεύω ότι αυτοί που στα λένε αυτά , καλοπροαίρετα τα λένε και όχι με διάθεση αδιακρισίας. Εκτός αν δεν έχουν ζωή και ασχολούνται με το αν θα δουλέψει η samsympan, πράγμα δύσκολο κατά τη γνώμη μου.

[ΑΡΓΚ]

@samsympan το "πρόβλημα" θα λυθεί σύντομα, με τη λήξη της καραντίνας: οι εργαζόμενες και οι νοικοκυρές δεν κάνουν εκ των πραγμάτων παρέα. Μαθαίνουν σύντομα ποια είναι ποια και ο διαφορετικός τρόπος ζωής σπάνια επιτρέπει τη συναναστροφή. Άλλα ωράρια, άλλες ώρες που η καθεμία μπορεί/θέλει να βρεθεί με άλλους γονείς, άλλη κοσμοθεωρία. Ανακατεύονται πιο εύκολα σε μεγαλύτερες τάξεις, που αλλάζουν και οι δραστηριότητες των παιδιών και η καθημερινότητα (εννοώ εφηβεία πια), αλλά με παιδιά σε πρώτες τάξεις δημοτικού, είναι κόσμοι που πολύ δύσκολα συναντιούνται.

[annoulen]

On 1/6/2021 at 2:25 ΜΜ, Yovanna είπε:

.......Εάν δεν εργάζεται (δεν γνωρίζω προσωπικά κάποια, μόνο εδώ μέσα) και δεν είναι σε άδεια μητρότητας-πατρότητας, θα εκπλαγώ , αλλά μέχρι εκεί. ........

 

Από το σχολείο μας, το 1/4 των μητέρων των συμμαθητών των παιδιών μου δεν εργάζεται. 

Από τον συγγενείς και φίλους, έχω γνωστές τουλάχιστον 10 γυναίκες ηλικίας 30-50 ετών που δεν εργάζονται.  

 

Να σου πω την αλήθεια, εάν είχα και εγώ επιλογή (= επαρκές και εφ΄όρου ζωής προσωπικό εισόδημα ), δεν θα εργαζόμουν,  τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά (που όταν μεγαλώσουν, θα έχω έρθει κοντά στην ηλικία σύνταξης . ) Τονίζω την επιλογή (ουτοπική ? ) για να είμαι ξεκάθαρη. Αλλά αυτό είναι πονεμένη ιστορία, με πολλές πολλές πολλές παραμέτρους και παλαιότερα νομίζω έχουν γραφτεί σελίδες στο φόρουμ με αυτό το θέμα.  

 

 

 

[Adios amigos]

Α εμένα που εργάζομαι σκέφτονται το άλλο: ότι δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα και γι'αυτό αναγκάζομαι να δουλεύω τόσο πολύ και ότι έχω φορτώσει το παιδί μου στη γιαγιά. 

Άστο, όποιος θέλει θα βρει να πει αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι λύσεις είναι πρώτον να λες όσο το δυνατόν λιγότερα στους άσχετους και δεύτερον όταν απαντάς να δείχνεις σίγουρος και ευτυχισμένος με τις επιλογές σου.

[samsympan]

On 31/5/2021 at 11:47 ΜΜ, love kids είπε:

Μάλλον είναι περιέργεια και διάθεση για κουτσομπολιό, ίσως και διάθεση να υποβιβάσουν τον συνομιλητή τους για να φανούν/αισθανθούν ανώτερες.

 

On 1/6/2021 at 11:38 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Κοίτα υπάρχει περίπτωση τα σχόλια να γίνονται εντελώς αθώα χωρίς πρόθεση να σε προσβάλλουν, άλλωστε από ότι κατάλαβα δεν γνωρίζεστε καιρό οπότε ίσως να μην καταλαβαίνεις το ύφος που σου το λένε και εκείνες να μην καταλαβαίνουν ότι σε ενοχλεί.  Αν θεωρείς πως γίνεται μόνο με σκοπό να σχολιάσουν εσένα την ζωή και την οικογένεια σου τότε θα σε συμβούλευα να αλλάξεις παρέα, πολύ κρίμα να πιέζεσαι και κυρίως κρίμα να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις άβολα.

 

On 1/6/2021 at 2:25 ΜΜ, Yovanna είπε:

Μήπως έχεις λίγο τη μύγα? Δηλαδή αποκλείεται να είναι ειλικρινείς οι άλλοι σε αυτά που λένε. Και εγώ το θεωρώ κουραστικό (και βαρετό), να είναι κάποια μαμά και νοικοκυρά αποκλειστικά. Δεν υποκρίνομαι λέγοντας το. Επίσης δεν βρίσκω κάτι κακό στην ερώτηση "σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά?". Κουβέντα να γίνεται. Δεν το θεωρώ αδιακρισία. Ούτε είναι κάτι τόσο προσωπικό. Πιο προσωπικό και ενοχλητικό το βρίσκω όταν με ρωτάνε αν και πότε θα κάνω δεύτερο παιδί. Λες και είναι δεδομένο ότι θέλω δεύτερο.

Προσωπικά δεν μου περνάει από το μυαλό να ρωτήσω κάποιον ενήλικα ,άντρα ή γυναίκα (το ίδιο είναι ),  σε ηλικία που δεν σπουδάζει πια , εάν εργάζεται. Είναι σαν να ρωτάω ένα δεκάχρονο εάν πηγαίνει σχολείο. Το θεωρώ δεδομένο ότι εργάζεται και ρωτάω συνήθως σε τι αντικείμενο εργάζεται, ποιο είναι το επάγγελμα του. Εάν δεν εργάζεται (δεν γνωρίζω προσωπικά κάποια, μόνο εδώ μέσα) και δεν είναι σε άδεια μητρότητας-πατρότητας, θα εκπλαγώ , αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα μπω σε διαδικασία να μάθω τι και πώς. Δεν με νοιάζει κιόλας. Γι' αυτό πιστεύω ότι αυτοί που στα λένε αυτά , καλοπροαίρετα τα λένε και όχι με διάθεση αδιακρισίας. Εκτός αν δεν έχουν ζωή και ασχολούνται με το αν θα δουλέψει η samsympan, πράγμα δύσκολο κατά τη γνώμη μου.

Λοιπόν, να πω εδώ ότι έθιξα την όλη φάση ως ενδιαφέρουσα και κωμική, όχι ως προσβλητική. Σε καμία περίπτωση @Yovanna δεν ασχολούνται με το τι κάνω εγώ, εννοείται. Δίκιο έχεις. 

On 1/6/2021 at 2:25 ΜΜ, Yovanna είπε:

Δηλαδή αποκλείεται να είναι ειλικρινείς οι άλλοι σε αυτά που λένε. Και εγώ το θεωρώ κουραστικό (και βαρετό), να είναι κάποια μαμά και νοικοκυρά αποκλειστικά.

Απολύτως κατανοητό ότι κάποιος μπορεί να το βρίσκει κουραστικό και βαρετό και κάποιος άλλος ίσως θλιβερό και τελματώδες και ακόμη κάπως υποτιμητικό. Αυτό που επισήμανα είναι όταν τα πιστεύεις όλα αυτά και από ευγένεια mixed με λίίίγη υπεροψία προσπαθείς να το καλύψεις αλλά τελικά υπερ-προσπαθείς και φαίνεται. Δηλαδή άλλο το "Οικιακά ε, ουφ κουράστηκα και βαρέθηκα μόνο που το άκουσα" (το οποίο είναι ευθύ, ειλικρινές και ταυτόχρονα ρισκάρεις να ακουστεί αγενές) κι άλλο το "Πωπω οικιακάάά αα α...ΠΟΣΕΣ δυσκολίες έχει ΚΙ αυτό! ΜΠΡΑΒΟ σου!" (το οποίο είναι υπερβολικό, προσποιητό και διασφαλίζει την τυπική ευγένεια), αν με πιάνεις. Δεν λέω ότι πρέπει να είμαστε αγενείς, χάριν της ειλικρίνειας. Ούτε το αντίστροφο. Δεν πρέπει τίποτα. Απλώς εξηγώ πως διαφέρουν οι δύο τοποθετήσεις.

 

Και ναι είναι σχόλια στα πλαίσια της ψιλοκουβέντας (που λέμε έπιασα ψιλοκουβέντα, κουβέντα να γίνεται). Και ναι @love kids είναι περισσότερο περιέργεια και διάθεση για κους κους (απολύτως φυσιολογικό το βρίσκω) και λιγότερο εμπεριέχεται τόνος υποτίμησης (αλλά μάάάλον εμπεριέχεται κάποιος). Όπως και να έχει, δεν προσβάλλομαι διόλου από τέτοια σχόλια! Και δεν τα θεωρώ πρόβλημα, ούτε με ενοχλούν.

On 1/6/2021 at 6:18 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 το "πρόβλημα" θα λυθεί σύντομα, με τη λήξη της καραντίνας: οι εργαζόμενες και οι νοικοκυρές δεν κάνουν εκ των πραγμάτων παρέα. Μαθαίνουν σύντομα ποια είναι ποια και ο διαφορετικός τρόπος ζωής σπάνια επιτρέπει τη συναναστροφή. Άλλα ωράρια, άλλες ώρες που η καθεμία μπορεί/θέλει να βρεθεί με άλλους γονείς, άλλη κοσμοθεωρία. Ανακατεύονται πιο εύκολα σε μεγαλύτερες τάξεις, που αλλάζουν και οι δραστηριότητες των παιδιών και η καθημερινότητα (εννοώ εφηβεία πια), αλλά με παιδιά σε πρώτες τάξεις δημοτικού, είναι κόσμοι που πολύ δύσκολα συναντιούνται.

Με τις συγκεκριμένες μαμάδες στα πλαίσια των ευρύτερων κοινωνικών συναναστροφών κάνουμε παρέα και περνάμε μια χαρά.

Πιστεύω σε τέτοιου είδους ζητήματα, προσωπικών επιλογών, ενοχλείται κάποιος από σχόλια τρίτων, μόνο εάν δεν τα έχει επεξεργαστεί με τον εαυτό του. Οπότε, από την στιγμή που το έχει κάνει και κάποια πράγματα επιλέγει να τα περνάει στο ντούκου, we can aaall get along 

 

Έθιξα το κωμικό του πράγματος. Όπου λες κάτι, αλλά εννοείς κάτι άλλο, που δεν θες να φανεί διότι θέλεις να είσαι politically correct, αλλά από την υπερπροσπάθεια διαφαίνεται και αυτό καταλήγει σε μια κάπως κωμική εκδήλωση. Είναι ανθρώπινο. Σε όλους μας μπορεί να συμβεί.

 

On 1/6/2021 at 11:38 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Αυτή την ανάγκη για κριτική και άποψη για θέματα που δεν μας αφορούν ποτέ δεν την κατάλαβα ποτέ, τι τους νοιάζει τι κάνεις εσύ στο σπίτι σου? Εγώ έχω βιώσει το αντίθετο, κριτική γιατί ''επέλεξα'' να δουλέψω, μάλιστα μία φίλη άφηνε και υπονοούμενα πως το κάνω για τα λεφτά, λες και δουλεύει κανείς από χόμπι, και εγώ γελούσα από μέσα μου πολυ! ακόμα γελάω!

Αυτό που είπες @kotsifikos είναι πολύ ακριβές. Κι αυτή η διάσταση με ενδιαφέρει πιο πολύ και ήθελα να θίξω. Το politically correct που αφορά στο δίπολο μητέρα-νοικοκυρά και στο μητέρα-εργαζόμενη. Ένα δίπολο, που είναι παρόν σήμερα. Κι όμως είναι! Πριν κάνω παιδιά δεν το φανταζόμουν και όταν άρχισα να το αντιλαμβάνομαι, ήταν μια αποκάλυψη για εμένα (όπως και πολλά άλλα που αντιλήφθηκα αφότου έκανα παιδιά). Κι εντέλει τα θέματα αυτά έχουν στις μέρες μας αναχθεί σε "λεπτά θέματα" συζήτησης. Διότι οι άνθρωποι δεν τα σχολιάζουμε πχ σε, 

Πλαίσιο Χ:

α) "Μαρία, προλαβαίνεις να παίξεις με το παιδί, να μαγειρέψεις, να ξεκουραστείς;" (εργαζόμενη)

β) "Μαρία, προλαβαίνεις να κάνεις κάτι εκτός σπιτιού, να αποφορτιστείς από τον φόρτο της οικογενείας;" (οικιακά)

ΑΛΛΑ τα σχολιάζουμε σε,

Πλαίσιο Ψ:

α) "Μαρία, προλαβαίνεις να παίξεις με το ΠΑΙΔΙ, να μαγειρέψεις, να ξεκουραστείς;" (υπό)νοώντας

"Τς τς... το παιδί μεγαλώνει δίχως μάνα" (εργαζόμενη)

β) "Μαρία, προλαβαίνεις να κάνεις κάτι εκτός σπιτιού, να αποφορτιστείς από τον ΦΟΡΤΟ της οικογενείας;" (υπό)νοώντας "Μα πως γίνεται κάποιες γυναίκες να θυσιάζουν την αυτοεκτίμηση τους και να επιλέγουν να εξαρτόνται;" (οικιακά).

Νομίζω αυτό το φαινόμενο δεν ίσχυε παλαιότερα, σε αυτήν την ένταση και συχνότητα. Εννοώ το φαινόμενο της κοινωνικής κριτικής πάω σε αυτού του είδους την επιλογή μιας μητέρας. Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον από κοινωνιολογικής απόψεως. 

[Mamaloulou]

On 31/5/2021 at 12:36 ΜΜ, samsympan είπε:

Με αφορμή την συζήτηση σε άλλο thread, γράφω κάτι εδώ, που το βρίσκω αστείο κι ενδιαφέρον.

 

Μετά την γέννηση της μεγάλης μας κόρης (όπως έχω ξαναναφέρει) σταμάτησα να εργάζομαι. Φέτος λοιπόν, που πήγε πρώτη φορά σχολείο, όπως είναι φυσικό ξεκίνησαν οι συναναστροφές μας με καινούργιους ανθρώπους, που δεν γνωριζόμασταν (δεν ξέραμε το επάγγελμα, το επαγγελματικό παρελθόν, τις σπουδές του άλλου, την οικογενειακή συνθήκη, κλπ).

Είναι λοιπόν 2 περιπτώσεις εργαζόμενων μαμάδων, οι οποίες από όταν έμαθαν ότι δεν εργάζομαι, κάνουν συχνά πυκνά και στο άσχετο, σχόλια με έμφαση για το "Πόσο κουραστικό είναι ΚΑΙ αυτό!" και "ΠΙΟ κουραστικό πολλές φορές!" (εννοόντας πιο κουραστικό από το να είσαι εργαζόμενη μητέρα) και "Πωπω μπράβο, όχι όχι ΜΠΡΑΒΟ σου που μπορείς και το κάνεις! Εγώ δεν θα μπορούσα". Και καπάκι με ύφος διερευνητικό "Εμμμ σκέφτεσαι να εργαστείς ξανά;" σε φάση κάτσε τώρα να δούμε, τι ρόλο βαράει αυτή νοικοκυρούλα χαρωπή (=άραγμα, τους ταΐζει ο άντρας της) ή ουφ θέλω να επιστρέψω στην δουλειά τύπος (=η καημενούλα φορτώθηκε τα παιδιά-νοικοκυριό, αναγκάστηκε να παρατήσει τη δουλειά).

Να πω εδώ, πως προσωπικά ποτέ δεν ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις - με τέτοιο πνεύμα (αντιπαραβολής και σύγκρισης), πόσο μάλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Δηλαδή μπορεί να συζητήσω το θέμα αν ερωτηθώ. Αλλά όταν διακρίνω ενδιαφέρον κι όχι αδιακρισία. Αν δεν ερωτηθώ, δεν είναι από αυτά που θίγω με μη κοντινούς, διότι τα εντάσσω στα προσωπικά θέματα. Οπότε στις παραπάνω περιπτώσεις απαντώ μονολεκτικά και κάπως αόριστα, κόβοντας την κουβέντα.

 

Τελοσπάντων... και σκέφτομαι, η πολιτική κορεκτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Εννοώντας την υπερβολική, ενίοτε υποκριτική έκφανση του politically correct. Όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι θεωρούμε "ταμπού" κάποιο θέμα, αλλά θέλουμε να κάνουμε και το σχόλιο μας βρε παιδί μου επ'αυτού. Η αγωνία να μην παρεξηγηθεί η στάση-τα λεγόμενα μας, συνδυαστικά με την προκατάληψη μας που κάνουμε ότι μπορούμε για να μην φανεί αλλά τελικά από την υπερπροσπάθεια, αδυνατούμε να κρύψουμε, συν μια μικρή περιέργεια-ροπή προς κους κους, δημιουργεί κάποιες φορές ένα πραγματικά ενδιαφέρον και κωμικό αποτέλεσμα. Μου έρχεται να τους πω "Κορίτσια, όλα καλά. Μην πιέζεστε! Δεν τρέχει κάτι. Ναι, νταντεύω παιδιά, καθαρίζω το σπίτι και μας θρέφει ο άντρας μου. Λοιπόν πάμε παρακάτω τώρα να συζητήσουμε κάτι άλλο". Πάντα τους χαμογελάω, κι από μέσα μου γελάω πολύ.

Δεν θεωρώ το θέμα της δουλειάς προσωπικό,αν τύχει θα ρωτήσω κάποιον  τι δουλειά κάνει δεν θεωρώ πως κάνω κουτσομπολιό,απλά ίσως γιατί δεν εργάζεσαι εκλαμβάνεις κάπως τα σχολια τους,έχω μια φίλη που δεν δουλεύει είναι με τα παιδιά στο σπίτι,κάθε φορά που τι ρωτάει κάποιος τι δουλειά κάνει αισθάνεται άσχημα 

[Έσπερος]

Εγω πάντως αυτό που λέει η @samsympan καταλαβαίνω πώς το εννοεί. Γθατι για αλλά θέματα που κάνει κάποιος κ εμεος δεν θα μπορούσαμε, συνήθως δεν το λέμε. ας πούμε κάνει κάποιος μια δουλειά πολύ μηχανική κ χωρίς κάτι να σε εξιτάρει, ας πούμε ταμίας στο σ/μ. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν οποιος το κάνει αυτό βρίσκει στη δουλειά του την ευχαρίστηση που βρίσκω εγω ή αν βρίζει μέρα νύχτα ή αν απλώς το υπομένει λόγω ανάγκης. Θεωρώ όμως αδιανόητο να πω στον άλλον «μα τι λες τώρα, πώς το κανεις αυτό, εγω θα είχα αυτοκτονήσει από τη βαρεμάρα» κ μάλλον κανεις δεν θα έκανε τέτοιο σχόλιο γιατί είναι άκομψο, περιττό κ μπαίνει στα χωράφια του άλλου χωρίς λόγο, ενώ την απάντηση κατά βάθος τη γνωρίζει, άρα το λέει μόνο κ μόνο για να ασκήσει κριτική χωρίς να φανεί ότι κριτικάρει. Έχω πει πολλές φορές ότι διαφωνώ απόλυτα με τη μη εργασία της γυναίκας κ εκπλήσσομαι γιατί έγινε ξανά μόδα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον λόγο να λέω σε κάποιον τετοια πράγματα. 

[Belmar]

On 6/3/2021 at 5:27 PM, samsympan said:

 

Αυτό που είπες @kotsifikos είναι πολύ ακριβές. Κι αυτή η διάσταση με ενδιαφέρει πιο πολύ και ήθελα να θίξω. Το politically correct που αφορά στο δίπολο μητέρα-νοικοκυρά και στο μητέρα-εργαζόμενη. Ένα δίπολο, που είναι παρόν σήμερα. Κι όμως είναι! Πριν κάνω παιδιά δεν το φανταζόμουν και όταν άρχισα να το αντιλαμβάνομαι, ήταν μια αποκάλυψη για εμένα (όπως και πολλά άλλα που αντιλήφθηκα αφότου έκανα παιδιά). Κι εντέλει τα θέματα αυτά έχουν στις μέρες μας αναχθεί σε "λεπτά θέματα" συζήτησης. Διότι οι άνθρωποι δεν τα σχολιάζουμε πχ σε, 

Πλαίσιο Χ:

α) "Μαρία, προλαβαίνεις να παίξεις με το παιδί, να μαγειρέψεις, να ξεκουραστείς;" (εργαζόμενη)

β) "Μαρία, προλαβαίνεις να κάνεις κάτι εκτός σπιτιού, να αποφορτιστείς από τον φόρτο της οικογενείας;" (οικιακά)

ΑΛΛΑ τα σχολιάζουμε σε,

Πλαίσιο Ψ:

α) "Μαρία, προλαβαίνεις να παίξεις με το ΠΑΙΔΙ, να μαγειρέψεις, να ξεκουραστείς;" (υπό)νοώντας

"Τς τς... το παιδί μεγαλώνει δίχως μάνα" (εργαζόμενη)

β) "Μαρία, προλαβαίνεις να κάνεις κάτι εκτός σπιτιού, να αποφορτιστείς από τον ΦΟΡΤΟ της οικογενείας;" (υπό)νοώντας "Μα πως γίνεται κάποιες γυναίκες να θυσιάζουν την αυτοεκτίμηση τους και να επιλέγουν να εξαρτόνται;" (οικιακά).

Νομίζω αυτό το φαινόμενο δεν ίσχυε παλαιότερα, σε αυτήν την ένταση και συχνότητα. Εννοώ το φαινόμενο της κοινωνικής κριτικής πάω σε αυτού του είδους την επιλογή μιας μητέρας. Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον από κοινωνιολογικής απόψεως. 

 

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. Να το επεκτείνω λίγο απλώς. Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι έχουν αυτή την αδιακρισία σε ό,τι αφορά τις επιλογές μιας μαμάς.

 

Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ας πούμε ο θηλασμός οπου αν δεν το θηλάσεις είσαι ξερω γω εγωιστρια/απονη/ακαρδη, αν θηλάσεις παρα πολύ θα τον/την κανεις μαμακια/εξαρτημένο, γενικά κανένας δεν θεωρεί ότι αυτό που εχεις επιλέξει ειναι ΟΚ και μάλιστα θελει σωνει και ντε να σου πει την γνώμη του και να σου επιβάλει την αποψάρα του.

 

Αλλά και σε οτιδήποτε άλλο επιλέγει ένα ζευγάρι για τα παιδιά του. Αν ας πούμε ένα ζευγάρι παει διακοπές στο Θιβέτ κανείς δεν θα σχολιάσει μπροστά τους κάτι αρνητικό ακόμα και αν το σκεφτεί, αν ένα ζευγάρι παει διακοπές στο Θιβετ με τα παιδιά του θα αρχίσουν όλοι, μα πού τα πήγαν τα παιδιά και δεν τα σκέφτονται καθόλου κ.α. και μάλιστα δεν θα διαστάσουν να πουν την άποψή τους ακόμα και αν δεν τους ζητηθεί.

[love kids]

On 4/6/2021 at 2:36 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Εγω πάντως αυτό που λέει η @samsympan καταλαβαίνω πώς το εννοεί. Γθατι για αλλά θέματα που κάνει κάποιος κ εμεος δεν θα μπορούσαμε, συνήθως δεν το λέμε. ας πούμε κάνει κάποιος μια δουλειά πολύ μηχανική κ χωρίς κάτι να σε εξιτάρει, ας πούμε ταμίας στο σ/μ. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν οποιος το κάνει αυτό βρίσκει στη δουλειά του την ευχαρίστηση που βρίσκω εγω ή αν βρίζει μέρα νύχτα ή αν απλώς το υπομένει λόγω ανάγκης. Θεωρώ όμως αδιανόητο να πω στον άλλον «μα τι λες τώρα, πώς το κανεις αυτό, εγω θα είχα αυτοκτονήσει από τη βαρεμάρα» κ μάλλον κανεις δεν θα έκανε τέτοιο σχόλιο γιατί είναι άκομψο, περιττό κ μπαίνει στα χωράφια του άλλου χωρίς λόγο, ενώ την απάντηση κατά βάθος τη γνωρίζει, άρα το λέει μόνο κ μόνο για να ασκήσει κριτική χωρίς να φανεί ότι κριτικάρει. Έχω πει πολλές φορές ότι διαφωνώ απόλυτα με τη μη εργασία της γυναίκας κ εκπλήσσομαι γιατί έγινε ξανά μόδα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον λόγο να λέω σε κάποιον τετοια πράγματα. 

Συμφωνώ! Κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ να μη δουλεύω. Εδώ πέρσι στην αρχή της καραντίνας δεν πηγαίναμε για ένα διάστημα για δουλειά μέχρι να δούμε τι και πώς και να αρχίσουμε ξανά στο να πηγαίνουμε είτε να δουλεύουμε από το σπίτι και ένιωθα περίεργα. Άνετα (που λέει ο λόγος) θα δούλευα σε ταμείο σούπερ μάρκετ από το να κάθομαι αν δεν είχα δουλειά στον τομέα μου. Κι εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να μην εργάζεται μια γυναίκα στην εποχή μας αλλά φυσικά δε θα προβώ σε σχόλια που θα φέρουν το άλλο άτομο σε δυσκολη θέση. Έχω συγγενή με πτυχίο φιλοσοφικής, μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες, σεμινάρια κλπ. κι ακόμη κάνει πράγματα στις σπουδές της αλλά δεν την ενδιαφέρει να δουλέψει και μου κάνει εντύπωση μιας και δεν είναι και πολύ άνετα οικονομικά η οικογένεια. Άλλη φίλη με διδακτορικό μετά τη γέννηση του γιου της σταμάτησε να δουλεύει και δεν το σκέφτεται να ξαναρχίσει. Είναι σαφώς επιλογή τους όμως και δε θα τους πω κάτι που μπορεί να πάρουν στραβά, γιατί να το κάνω;

[ΑΡΓΚ]

Η επιλογή της μη εργασίας δεν είναι το ίδιο με μία δουλειά που γίνεται "απλά" για βιοπορισμό. Είναι επιλογή. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να καπνίζει μανιωδώς, να πίνει πολύ, να οδηγεί χωρίς ζώνη. Δεν το προσπερνάς εύκολα στο κεφάλι σου, ακόμη και αν οι καλοί σου τρόποι σου λένε να μη μιλήσεις μερικές φορές.

Και δεν το λέω για να προσβάλλω όσους το κάνουν, δεν το θεωρώ επικίνδυνο για τους άλλους, το θεωρώ ακραία αυτοκαταστροφικό, μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από το κάπνισμα.

Με συγκλονίζει όταν βλέπω ανθρώπους να μην το καταλαβαίνουν, όπως με συγκλονίζει να βλέπω  κάποιον να υπερασπίζεται τα 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα ή το burger κάθε μεσημέρι. Δηλώνει μια βαθειά άγνοια κινδύνουν για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή. Ότι τα κακά συμβαίνουν σε άλλους, όπως νιώθει και ο μανιώδης καπνιστής για τον καρκίνο και ο άνθρωπος που δε φορά ζώνη για τα τροχαία.

[Mikraki35]

Τώρα που είδα πως είναι να είσαι νοικοκυρά, αν είχα την επιλογή (στάνταρ εισόδημα από καπου) δεν θα γυρνούσα στη δουλειά πότε. 

Έχω άπειρα πράγματα να κάνω, ούτε δέκα ζωές δε μου φτάνουν!!! Γιατί να μου τρώει χρόνο η δουλειά?? 

Και δε θεωρώ ότι το να μη δουλεύω και να ασχολούμαι μόνο με το παιδάκι μου, και όταν έχει σχολείο με τα χόμπυ μου (τα οποία είναι πραγματικά ο,τι μου κατέβει όπως γράφω και σε άλλο τοπικ) με υποτιμά κάπως σαν ύπαρξη!

[Έσπερος]

20 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

επιλογή της μη εργασίας δεν είναι το ίδιο με μία δουλειά που γίνεται "απλά" για βιοπορισμό. Είναι επιλογή. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να καπνίζει μανιωδώς, να πίνει πολύ, να οδηγεί χωρίς ζώνη. Δεν το προσπερνάς εύκολα στο κεφάλι σου, ακόμη και αν οι καλοί σου τρόποι σου λένε να μη μιλήσεις μερικές φορές.

Ναι αλλά αν κάτι δεντο καταλαβαίνουμε ή δεν το εγκρίνουμε κ δεν μας πέφτει λόγος, ακριβώς γι αυτό έχουμε υποτίθεται τους καλούς τρόπους να μην το πούμε!! Αν δεν θες το άτομο,απλώς δεν το κανεις παρέα. Οι μαμάδες των συμμαθητών είναι απλώς μια κοινωνική σύμβαση, τις συναναστρεφεσαι από ανάγκη ή υποχρέωση αφού δεν είναι οι κανονικοί σου φιλοι, ξέρεις ότι θα βρεις άτομα με διάφορες συνήθειες που δεν θα συμφωνείς με όλες, αφού δεν είναι παρέα που διάλεξες εσυ, επομένως ποιος ο λόγος να λες πράγματα που δεν χρειάζεται να πεις; 

[Yovanna]

16 hours ago, Mikraki35 said:

Τώρα που είδα πως είναι να είσαι νοικοκυρά, αν είχα την επιλογή (στάνταρ εισόδημα από καπου) δεν θα γυρνούσα στη δουλειά πότε. 

Έχω άπειρα πράγματα να κάνω, ούτε δέκα ζωές δε μου φτάνουν!!! Γιατί να μου τρώει χρόνο η δουλειά?? 

Και δε θεωρώ ότι το να μη δουλεύω και να ασχολούμαι μόνο με το παιδάκι μου, και όταν έχει σχολείο με τα χόμπυ μου (τα οποία είναι πραγματικά ο,τι μου κατέβει όπως γράφω και σε άλλο τοπικ) με υποτιμά κάπως σαν ύπαρξη!

Καλά, με τα παιδάκια τους ασχολούνται και οι εργαζόμενες μαμάδες. Δεν είναι προνομιούχα τα παιδιά που η μαμά τους δεν εργάζεται.

Επίσης για να θεωρείς ότι σου ΄"τρώει" χρόνο η δουλειά, προφανώς δεν σου αρέσει και θα το έκανες μόνο από ανάγκη.

Όσο για το αν σε υποτιμά σαν ύπαρξη, δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, αλίμονο. Όμως εκτός εάν έχεις εισοδήματα , οπότε με γεια σου με χαρά σου, δεν είσαι ανεξάρτητη. Εξαρτάσαι πρακτικά από κάποιον άλλον άνθρωπο για τα προς το ζην. Εάν εσύ είσαι εντάξει με αυτό και χαίρεσαι που έχεις χρόνο για τα χόμπυ σου, και πάλι με γεια σου με χαρά σου.

 

[little lamb]

Να συμπληρώσω επίσης τα εξής:

 

Πρώτον ότι στο κάτω κάτω όταν κάποιος δεν δουλεύει δεν ξέρουμε αν είναι επιλογή ή αν ψάχνει και δεν βρίσκει ή έστω δεν βρίσκει με τις προϋποθέσεις που θέλει κ δεν θέλει να πάει οπουδήποτε. Εκτός αν ανοίξουμε όντως συζητηση, που απ'ο,τι καταλαβαινω δεν ανοίγεται συχνά.

 

Και δεύτερον υπάρχει και το άλλο:

Έχει τύχει να έχουμε περάσει διαστήματα ανεργίας είτε εγώ είτε ο άντρας μου είτε ταυτόχρονα και πολλοί μόλις ακούν το "ψάχνω", χωρίς κακή πρόθεση φυσικά δείχνουν μια υπέρμετρη στενοχώρια, λένε "κουράγιο", "τι να κάνουμε", "κάτι θα βρεθεί" κλπ κλπ με έναν τόνο όμως κάπως σαν να θεωρούν ότι είμαστε έτοιμοι να βγούμε στην Πανεπιστημίου να πουλαμε τη Σχεδία! Προφανώς ενδιαφέρονται και θέλουν να το δείξουν, δεν το κάνουν για συγκαλυμμένη κριτική, αλλά σε φέρνουν λίγο σε θέση να προσπαθείς να αποφύγεις το να πάει η συζήτηση σε εργασιακά. Όπως και το ότι μετά κάθε φορά που μιλάτε θα ρωτήσουν αν βρήκες. Ή θα πουν να τους στείλεις το βιογραφικό να το δώσουν σε έναν γνωστό τους, που συνήθως ειναι κάτι τελείως κουλό, άκυρο και άσχετο που ούτως ή άλλως δεν θα είχες καμία πιθανότητα!  Ή να σου στελνουν αγγελίες για επίσης άκυρα πράγματα επειδή ο τίτλος λέει "προσλήψεις στο υπουργείο τάδε" που ειναι μεν το υπουργείο του κλάδου σου αλλά μπορεί να είναι για φύλακα ή συντηρητή του ασανσέρ ξερω'γω και απλά δεν το διάβασαν  Τα λέω λίγο χιουμοριστικά, δεν τους κατακρίνω γιατί προφανώς από ενδιαφέρον τα κάνουν ξαναλέω. Και μετά σε ρωτάνε αν έστειλες εκεί και πρέπει με τρόπο να τους πεις ότι δεν είχε καμία σχέση η αγγελία!

 

Τρίτον, όπως ένας/μία που δεν εργάζεται δεν θα έλεγε σε κάποιον άλλο "πω πω δεν θα μπορούσα να αφήσω τα παιδιά τόσο μικρά, θα μου έλειπαν", έτσι δεν θα έπρεπε και ο άλλος να λέει "πω πω δεν θα μπορούσα να είμαι όλη μέρα με τα παιδιά". Το να ρωτήσεις όμως απλά αν κουράζεται ή να πεις ότι θα σου φαινόταν κουραστικό ειτε το ένα είτε το άλλο δεν είναι τοσο κακό, είναι όπως ρωτάς αν είναι μακριά η δουλειά και κουραστικά τα πηγαινε-ελα ή όπως λες σε κάποιον με νυχτερινές βάρδιες πχ ότι φαντάζεσαι πως πρέπει να'ναι δύσκολο.

[Mikraki35]

Α, και να συμπληρώσω ότι υπάρχουν δουλειές και δουλειές, πχ μπορεί κάποια στιγμή να εμφανιζόταν μια ευκαιρία-προτζεκτ που με ενδιέφερε πάρα πολύ, και να το αναλάμβανα. Αυτό δεν πιάνεται για δουλειά. Πιάνεται για χόμπυ. 

Δουλειά για εμένα είναι όταν πρέπει να πας στη δουλειά υποχρεωτικά για αόριστο χρονικό διάστημα(μέχρι να πάρεις σύνταξη..) και καίγεσαι να πληρωθείς από αυτό. 

Το να φτιάχνω κοσμήματα πχ στον ελεύθερο μου χρόνο και να τα πουλάω, (χωρίς να έχω ανάγκη όμως το εισόδημα από αυτό) δεν είναι δουλειά, είναι χόμπυ! Και είναι ευτυχής αυτός που έχει πετύχει κάτι τέτοιο στη ζωή του! 

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Mikraki35 είπε:

Τώρα που είδα πως είναι να είσαι νοικοκυρά, αν είχα την επιλογή (στάνταρ εισόδημα από καπου) δεν θα γυρνούσα στη δουλειά πότε. 

Έχω άπειρα πράγματα να κάνω, ούτε δέκα ζωές δε μου φτάνουν!!! Γιατί να μου τρώει χρόνο η δουλειά?? 

Και δε θεωρώ ότι το να μη δουλεύω και να ασχολούμαι μόνο με το παιδάκι μου, και όταν έχει σχολείο με τα χόμπυ μου (τα οποία είναι πραγματικά ο,τι μου κατέβει όπως γράφω και σε άλλο τοπικ) με υποτιμά κάπως σαν ύπαρξη!

 

Αυτό όμως δεν είναι επάγγελμα οικιακά, είναι εισοδηματίας. Έτσι σαφώς ναι, όλοι θα μέναμε σπίτι και θα κάναμε πράγματα για εμάς ή τέλος πάντων για το κέφι μας, χωρίς υποχρέωση.

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ναι αλλά αν κάτι δεντο καταλαβαίνουμε ή δεν το εγκρίνουμε κ δεν μας πέφτει λόγος, ακριβώς γι αυτό έχουμε υποτίθεται τους καλούς τρόπους να μην το πούμε!! Αν δεν θες το άτομο,απλώς δεν το κανεις παρέα. Οι μαμάδες των συμμαθητών είναι απλώς μια κοινωνική σύμβαση, τις συναναστρεφεσαι από ανάγκη ή υποχρέωση αφού δεν είναι οι κανονικοί σου φιλοι, ξέρεις ότι θα βρεις άτομα με διάφορες συνήθειες που δεν θα συμφωνείς με όλες, αφού δεν είναι παρέα που διάλεξες εσυ, επομένως ποιος ο λόγος να λες πράγματα που δεν χρειάζεται να πεις; 

Σαφέστατα και δεν πάμε σε αγνώστους να τους πούμε τη γνώμη μας, αλοίμονο. Απαντάω στο ότι είναι μια επιλογή όπως το αν θα θηλάσεις ή όχι. 

[Έσπερος]

22 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Σαφέστατα και δεν πάμε σε αγνώστους να τους πούμε τη γνώμη μας, αλοίμονο. Απαντάω στο ότι είναι μια επιλογή όπως το αν θα θηλάσεις ή όχι. 

Στο ότι είναι απίστευτο που έγινε ξανά επιλογή, συμφωνώ μαζί σου. Δεν καταλαβαίνω  γιατί είναι επιλογή  να μην εργάζεται ένας ενήλικας κ μάλιστα με δικαιολογία τα παιδιά, αντί να συζητάμε για την προστασία της οικογένειας κ των εργαζομενων γονέων. 

[annoulen]

 

Εγώ πάντως που τον φετινό ιδιαίτερο χειμώνα είχαμε τηλε εργασία/ τηλε εκπαίδευση και όλα τα σχετικά τηλέ, είδα λίγο παραπάνω τα παιδάκια μου. Και μπορώ να πω ότι καλόμαθαν κ περίμεναν πώς και πώς πότε θα είχα τηλε-εργασία για να είμαστε μαζί όλη την ημέρα.  

[samsympan]

22 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν καταλαβαίνω  γιατί είναι επιλογή  να μην εργάζεται ένας ενήλικας κ μάλιστα με δικαιολογία τα παιδιά, (...)

Πάνω σε αυτά τα δύο ήθελα να σχολιάσω πως η "επιλογή της μη εργασίας" θεωρώ καταρχήν πως είναι ανακριβής χαρακτηρισμός. Ακριβέστερος θεωρώ είναι η επιλογή της μη εργασίας εκτός σπιτιού. Εννοώντας την εργασία που δεν συνδέεται μισθολογικά με εργοδότη.

 

Επίσης δεν θεωρώ πως είναι μόδα, αν και καταλαβαίνω πως το λες. Μετά την περίοδο "η μητέρα στο σπίτι" και την "η μητέρα εργαζόμενη", ακούγεται όντως πιο συχνά ξανά το "η μητέρα στο σπίτι". Έχω την εντύπωση πως έχει μεγάλη σχέση:

α) με την μορφή-αντίληψη της εργασίας πλέον (μιλώντας πιο γενικά κι όχι ειδικά αναφερόμενη σε είδη εργασίας)

β) και με το μισθολογικό αντίκρυσμα αυτής.

Και μικρή έως καθόλου σχέση με ότι θα χαρακτηρίζαμε ως μόδα.

 

On 7/6/2021 at 10:55 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Η επιλογή της μη εργασίας δεν είναι το ίδιο με μία δουλειά που γίνεται "απλά" για βιοπορισμό. Είναι επιλογή. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να καπνίζει μανιωδώς, να πίνει πολύ, να οδηγεί χωρίς ζώνη. Δεν το προσπερνάς εύκολα στο κεφάλι σου, ακόμη και αν οι καλοί σου τρόποι σου λένε να μη μιλήσεις μερικές φορές.

Και δεν το λέω για να προσβάλλω όσους το κάνουν, δεν το θεωρώ επικίνδυνο για τους άλλους, το θεωρώ ακραία αυτοκαταστροφικό, μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από το κάπνισμα.

Με συγκλονίζει όταν βλέπω ανθρώπους να μην το καταλαβαίνουν, όπως με συγκλονίζει να βλέπω  κάποιον να υπερασπίζεται τα 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα ή το burger κάθε μεσημέρι. Δηλώνει μια βαθειά άγνοια κινδύνουν για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή. Ότι τα κακά συμβαίνουν σε άλλους, όπως νιώθει και ο μανιώδης καπνιστής για τον καρκίνο και ο άνθρωπος που δε φορά ζώνη για τα τροχαία.

Το σχόλιο σου είναι graphic! Λεπτομερές, παραστατικό, καυστικό, ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο. Καταννοώ το πνέυμα σου απολύτως. Το θεωρώ ωστόσο άταιρο και αναληθές. Δεν θεωρώ πως ο παραλληλισμός που έκανες έχει ουδεμία σχέση. Επίσης, στην σημερινή εποχή η επιλογή μητέρα-επάγγελμα οικιακά δεν βασίζεται σε άγνοια κινδύνου (αλλά σε άλλες παραμέτρους). Τουλάχιστον (σωστότερα) όχι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. ΩΣΤΟΣΟ, το νόημα αυτού που θες να πεις περιγράφει μια μεγάλη και χρήσιμη αλήθεια και για αυτό είναι πολύ χρήσιμο να ακούγεται και να συζητιέται αυτή η άποψη.

[samsympan]

On 9/6/2021 at 12:33 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Δεν καταλαβαίνω  γιατί είναι επιλογή  να μην εργάζεται ένας ενήλικας κ μάλιστα με δικαιολογία τα παιδιά, (...)

Πάνω σε αυτά τα δύο ήθελα να σχολιάσω πως η "επιλογή της μη εργασίας" θεωρώ καταρχήν πως είναι ανακριβής χαρακτηρισμός. Ακριβέστερος θεωρώ είναι η επιλογή της μη εργασίας εκτός σπιτιού. Εννοώντας την εργασία που δεν συνδέει μισθολογικά εργοδότη κι εργαζόμενο. Παρόλα αυτά και στα οικιακά-ανατροφή παιδιών 24/7 έχουμε να κάνουμε με "εργατοώρες" και ωράριο και υπό συνθήκες για περισσότερο ή λιγότερο σκληρή εργασία.

 

Επίσης δεν θεωρώ πως είναι μόδα (αν και καταλαβαίνω πως το λες). Μετά την περίοδο η "μητέρα στο σπίτι" και την η "μητέρα εργαζόμενη", όντως κι εγώ νομίζω πως ακούγεται πιο συχνά ξανά το η "μητέρα στο σπίτι".

Έχω την εντύπωση πως πρωτίστως έχει σχέση με:

Το βιοποριστικό κομμάτι (εννοείται πως είναι το πρώτο και το βασικότερο)

α) η εργασία ως έννοια σήμερα (γενικότερα) - η μορφή εκάστοτε εργασίας (ειδικότερα)

β) με το μισθολογικό αντίκρυσμα αυτής

κι έπειτα με

γ) τις εκάστοτε οικογενειακές συνθήκες και

δ) τις προσωπικές πεποιθήσεις του ατόμου

Και θεωρώ έχει μικρή έως καθόλου σχέση με ότι εννοούμε ως μόδα. Πως γίνεται να ασχολείσαι με τα οικιακά-την 24ωρη ανατροφή των παιδιών σου, από μόδα;! Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;! Δεν το αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή κάνει κάποιος στην άκρη το α) β) γ) δ) και ακολουθεί την "τάση της μόδας";! Η τάση της μόδας εφαρμόζει σε τέτοια ζητήματα; Η τάση της εποχής (κοινωνιολογικά), ναι. Η τάση της μόδας (υπό την έννοια τι έχει "πέραση" και θεωρείται cool επιλογή), δεν μπορώ να καταλάβω πως θα μπορούσε να σχετιζόταν.

 

On 7/6/2021 at 10:55 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Η επιλογή της μη εργασίας δεν είναι το ίδιο με μία δουλειά που γίνεται "απλά" για βιοπορισμό. Είναι επιλογή. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να καπνίζει μανιωδώς, να πίνει πολύ, να οδηγεί χωρίς ζώνη. Δεν το προσπερνάς εύκολα στο κεφάλι σου, ακόμη και αν οι καλοί σου τρόποι σου λένε να μη μιλήσεις μερικές φορές.

Και δεν το λέω για να προσβάλλω όσους το κάνουν, δεν το θεωρώ επικίνδυνο για τους άλλους, το θεωρώ ακραία αυτοκαταστροφικό, μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από το κάπνισμα.

Με συγκλονίζει όταν βλέπω ανθρώπους να μην το καταλαβαίνουν, όπως με συγκλονίζει να βλέπω  κάποιον να υπερασπίζεται τα 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα ή το burger κάθε μεσημέρι. Δηλώνει μια βαθειά άγνοια κινδύνουν για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή. Ότι τα κακά συμβαίνουν σε άλλους, όπως νιώθει και ο μανιώδης καπνιστής για τον καρκίνο και ο άνθρωπος που δε φορά ζώνη για τα τροχαία.

Το σχόλιο σου είναι graphic! Λεπτομερές, παραστατικό, καυστικό, ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο. Καταννοώ το πνέυμα σου απολύτως. Θεωρώ όμως πως ο παραλληλισμός που κάνεις ουδεμία σχέση έχει. Επίσης, στην σημερινή εποχή η επιλογή μητέρα-επάγγελμα οικιακά δεν βασίζεται σε άγνοια κινδύνου (αλλά σε άλλες παραμέτρους). Τουλάχιστον (σωστότερα) όχι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, κι όχι στην περίπτωση που συζητάνε πχ 40... εμμμ 30άρες όπως γίνεται εδώ. ΩΣΤΟΣΟ, το νόημα αυτού που θες να πεις εμπεριέχει μια σημαντική αλήθεια, πρωτίστως για τα νέα κορίτσια και για αυτό είναι πολύ χρήσιμο να ακούγεται και να συζητιέται αυτή η άποψη.

[Annitamik]

Κάπου είχα διαβάσει ότι πλέον το LinkedIn έχει μια επιλογή όπου μπορεί ένας γονιός (είτε μητέρα είτε πατέρας) που για ένα χρονικό διάστημα καθόταν σπίτι για να μεγαλώσει το παιδί του ή/ και να ασχοληθεί με το νοικοκυριό, το LinkedIn το αναγνωρίζει πλέον σαν εργασία από το σπίτι και μπορείς να το εντάξεις στο βιογραφικό και όχι να υπάρχει κενό σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Είναι κανονική εργασία , αλλιώς δε θα υπήρχαν οικιακοί βοηθοί ή νταντάδες που πληρώνονται για να φροντίζουν παιδιά ή να φροντίζουν το νοικοκυριό. Είναι πολύ αισιόδοξο αυτό ότι θα αρχίσει να αναγνωρίζεται . Προσωπικά επιλέγω να δουλεύω όχι μόνο για βιοπορισμό αλλά και για τη ψυχολογία μου, γιατί με κάνει να νιώθω υγιή το ότι έχω κι άλλα ερεθισματα εκτός σπιτιού, αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι μια γυναίκα που δεν εργάζεται δε δουλεύει. Δουλεύει κανονικότατα και κουράζεται . Το ποσό ασχολείται με το παιδί της είναι στο χαρακτήρα της ασχέτως αν εργάζεται ή όχι