Εργαζομενη Μητέρα ή Καλη Νοικοκυρα!

[elizaa]

και εγω πιστευω οτι τα πρωτα χρονια της ζωης ειναι καλο η μαμα να ειναι με τα παιδια...ενταξει να κανεις 2-3 χρονια υπομονη χωρις δουλεια αλλα ποσο περισσοτερο?

εγω ειμαι σπιτι χωρις σταθερη δουλεια παρα μονο κατι part time απο δω και απο κει και αυτο κυριως καλοκαιρια 5 χρονια τωρα...

εχω λαλησει...μου χει στριψει...δεν εχω κανεναν για παρεα γιατι ολοι δουλευουν και εχω καταντησει γυρω γυρω ολοι στη μεση το ψυγειο...

 

φετος ειχα την τυχη να παρουν την κορη μου που ειναι 4 ετων στο προνηπιο του δημοσιου...εχω ομως και τον μικρο που σε λιγες μερες θα κλεισει τα 2...

η αγορα εργασιας ειναι πολυ δυσκολη...ψαχνω σαν τρελλη δουλεια και ειμαι 30 χρονων και δεν βρισκω τιποτα...βαρεθηκα ολο αυτο το διαστημα να ακουω οτι ψαχνουν μεχρι 25 ετων και χωρις υποχρεωσεις...χαχαχαχχαχα και τι να τα κανω τα παιδια να τα φαω?????

 

το κακο ειναι οτι δυστηχως δεν εχω τη δυνατοτητα για μια δουλεια με βαρδιες καθως δεν εχω καποιον αλλο να μου κραταει τα παιδια και οι ωρες που μπορω να εκμεταλευτω ειναι οι πρωινες που θα ειναι η μικρη στο προνηπιο και ο μικρος σε ιδιωτικο πλεον σταθμο αν βρω δουλεια γιατι τωρα τον εχω σπιτι...

 

εχω πολυ αναγκη τη δουλεια και οικονομικα και ψυχολογικα που εχω πεσει στα πατωματα και εχω βαρεθει να ζηταω συνεχεια απο τον αντρα μου ακομη και για μια φρατζολα ψωμι και να μην μπορω να κανω κατι για μενα ή και για τα παιδια μου καθως απο τον μοναδικο μεισθο του αντρα μου δεν περισσευει μια...

 

τι σας λεω τωρα σας ζαλισα...συγνωμη βρε κοριτσια απλα εκτονωθηκα λιγο...

και ναι για μενα ειναι σημαντικο να δουλευει και η γυναικα...

[kassiani]

Μα νομίζω δε μιλάμε για μωρό εδώ ... αλλά για παιδί 3ων χρονών!

 

ΠΟλυ σωστα, δε νομιζω οτι τιθεται κανενα θεμα οτι πραγματι για ενα μωρο το καλυτερο ειναι η μαμα του.

Αλλα η μαμα του, οχι η γιαγια.

Εδω ομως το θεμα αφορα ενα 3χρονο που εχει πλεον αναγκη και απο παιδια και οχι μονο απο τη μαμα.

 

εχω λαλησει...μου χει στριψει...δεν εχω κανεναν για παρεα γιατι ολοι δουλευουν και εχω καταντησει γυρω γυρω ολοι στη μεση το ψυγειο...

 

εχω πολυ αναγκη τη δουλεια και οικονομικα και ψυχολογικα που εχω πεσει στα πατωματα και εχω βαρεθει να ζηταω συνεχεια απο τον αντρα μου ακομη και για μια φρατζολα ψωμι και να μην μπορω να κανω κατι για μενα ή και για τα παιδια μου καθως απο τον μοναδικο μεισθο του αντρα μου δεν περισσευει μια...

 

τι σας λεω τωρα σας ζαλισα...συγνωμη βρε κοριτσια απλα εκτονωθηκα λιγο...

και ναι για μενα ειναι σημαντικο να δουλευει και η γυναικα...

 

Μη ζητας συγγνωμη, πρεπει να ακουγονται κι αυτα.

Ανθρωποι ειμαστε και εχουμε κι εμεις αναγκες και οταν θελουμε να ικανοποιησουμε και καποια δικη μας αναγκη δε σημαινει οτι δεν εχουμε ως προτεραιοτητα τα παιδια μας.

 

Η προτεραιοτητα αλλωστε του παιδιου φαινεται απο τη συμπεριφορα της μανας και οχι μονο απο το αν πηγαινει για δουλεια, που συνηθως δεν εχει και αλλη επιλογη.

 

Αυτη η φιλη που ελεγα παραπανω μας ελεγε οτι δε θελει να παει για δουλεια γιατι θελει να μεγαλωσει σωστα το παιδι της.

Συγγνωμη αλλα η βαθεια αληθεια ηταν αλλη.

Απλως ηταν τεμπελα και εβαζε το παιδι μπροστα σαν δικαιολογια αγνοωντας το σοβαρο οικονομικο προβλημα που επεφτε στους ωμους του συζυγου.

 

Τωρα θα μου πειτε γιατι το λεω αυτο..

Και εξηγω.

Ενω υποτιθεται οτι δεν πηγαινεν για δουλεια για "χαρη' του παιδιου της, το παιδι ηταν μονιμως παρκαρισμενο στη γιαγια για να μπορεσει εκεινη να κανει τις δουλειες του σπιτιου (λες κι εμεις που δουλευουμε με δυο παιδια δεν καθαριζουμε σπιτι), επαιρνε ελαχιστα παιχνιδια για το παιδι για να μην ανακατευεται το σπιτι της, αφηνε το παιδι στη γιαγια για να παει για εναν καφε (γιατι ειμαι κι εγω ανθρωπος ελεγε), δεν το πηγαινε σε παιδικη χαρα, σε παρτυ σε αλλα παιδακια για να μην της αρρωστησει και οι μονες "δραστηριοτητες" που ειχε με το παιδι της ηταν να το ταιζει και να του βαζει παιδικα στην τηλεοραση.

 

Κατα τ' αλλα αυτη η γυναικα, η αξια μανα, κατηγορουσε εμενα και την αλλη φιλη μας που επιστρεψαμε στη δουλεια και αφησαμε τα παιδια μας στα ξενα χερια.

 

Τα αποτελεσματα του παιδιου σας τα ειπα παραπανω.

Λογοθεραπεια, απολυτη προσκολληση στη μαμα, συμπεριφορα θηριου στο σχολειο (σαν το μογλη ειχε γινει το παιδακι) και συσταση για επαναληψη του νηπιου λογω ανωριμοτητας να παει στο δημοτικο.

 

Οποια λοιπον επιλεγει να μην εργαζεται και να κραταει συνεχεια διπλα της ενα παιδι ανω των 3, να γνωριζει οτι εχει και καποιες αλλες υποχρεωσεις απεναντι στο παιδι και οχι μονο φαι και τηλεοραση.

 

Εαν παλι σπανε τα νευρα της και δεν μπορει να ειναι ολη μερα με ενα 3χρονο, τοτε ας παει να κανει και κατι αλλο, γιατι το παιδι προτιμαει μια χαρουμενη μαμα.

 

Αρα πρεπει η καθεμια να δει τι μπορει και τι δεν μπορει.

[SKEK]

Οποια λοιπον επιλεγει να μην εργαζεται και να κραταει συνεχεια διπλα της ενα παιδι ανω των 3, να γνωριζει οτι εχει και καποιες αλλες υποχρεωσεις απεναντι στο παιδι και οχι μονο φαι και τηλεοραση.

 

Εαν παλι σπανε τα νευρα της και δεν μπορει να ειναι ολη μερα με ενα 3χρονο, τοτε ας παει να κανει και κατι αλλο, γιατι το παιδι προτιμαει μια χαρουμενη μαμα.

 

Αρα πρεπει η καθεμια να δει τι μπορει και τι δεν μπορει.

 

Σωστότατη!!

[annat29]

Αυτη η φιλη που ελεγα παραπανω μας ελεγε οτι δε θελει να παει για δουλεια γιατι θελει να μεγαλωσει σωστα το παιδι της.

Συγγνωμη αλλα η βαθεια αληθεια ηταν αλλη.

Απλως ηταν τεμπελα και εβαζε το παιδι μπροστα σαν δικαιολογια αγνοωντας το σοβαρο οικονομικο προβλημα που επεφτε στους ωμους του συζυγου.

 

 

Ενω υποτιθεται οτι δεν πηγαινεν για δουλεια για "χαρη' του παιδιου της, το παιδι ηταν μονιμως παρκαρισμενο στη γιαγια για να μπορεσει εκεινη να κανει τις δουλειες του σπιτιου (λες κι εμεις που δουλευουμε με δυο παιδια δεν καθαριζουμε σπιτι), επαιρνε ελαχιστα παιχνιδια για το παιδι για να μην ανακατευεται το σπιτι της, αφηνε το παιδι στη γιαγια για να παει για εναν καφε (γιατι ειμαι κι εγω ανθρωπος ελεγε), δεν το πηγαινε σε παιδικη χαρα, σε παρτυ σε αλλα παιδακια για να μην της αρρωστησει και οι μονες "δραστηριοτητες" που ειχε με το παιδι της ηταν να το ταιζει και να του βαζει παιδικα στην τηλεοραση.

 

 

 

Εαν παλι σπανε τα νευρα της και δεν μπορει να ειναι ολη μερα με ενα 3χρονο, τοτε ας παει να κανει και κατι αλλο, γιατι το παιδι προτιμαει μια χαρουμενη μαμα.

 

ευτυχως για εμενα το παιδακι μου δεν ειναι σαν της φιλης σου το παιδι.και παρεες εχει γιατι πολλες απο το φιλικο μου περιβαλλον δεν εργαζονται και τηλεοραση δεν βλεπει πολυ παρα μονο οσο του επιτρεπω εγω και ευτυχως δεν τρεχω ολη την ημερα απο πισω του για να τον ταιζω!!! και στην γιαγια του δεν πηγαινει πολυ συχνα απο τοτε που απολυθηκα απο την δουλεια μου.οπως καταλαβαινεις δεν ηταν αποφαση μου να μεινω χωρις δουλεια για να καθισω με το παιδι.

μην ξεχνας ομως οτι υπαρχει και η αλλη οπτικη γωνια οπου υπαρχουν πολλες μητερες καριεριστριες οι οποιες παρατανε ολη την ημερα τα παιδια τους η στον παιδικο ή στις γιαγιαδες.το νομισμα παντα εχει δυο πλευρες και δεν ειναι σωστο να κατακρινουμε ουτε τη μια ουτε την αλλη πλευρα.

συμφωνω μαζι σου ομως οτι το παιδι πρεπει να εχει διπλα του μια χαρουμενη μαμα για να ειναι και αυτο χαρουμενο.ειτε ειναι εργαζομενη ειτε οχι.

[kassiani]

Τη μονη που κατακρινω ειναι τη μαμα που απο επιλογη της δεν ασχολειται με το παιδι της.

Φυσικα και δεν μπορω να κατακρινω μια γυναικα που ειναι υποχρεωμενη να δουλευει ολη μερα, αλλα την καριεριστα που απλα απο υπερμετρη φιλοδοξια δεν ασχολειται με το παιδι, σαφως και δε θελω καν να την καταλαβω.

Κι εγω πριν γινω μητερα δουλευα ατελειωτες ωρες. Τωρα εχω αλλη προτεραιοτητα. Αλλα εχω και τη δυνατοτητα να μειωσω τις ωρες εργασιας.

 

Αλλες δεν την εχουν. Οπως ειχα τη δυνατοτητα (και ας μου κοστισε πολυ ακριβα σε χρημα και σε πελατες) να καθισω με τα παιδια μου 6 μηνες, πραγμα αδιανοητο για καποια με το δικο μου επαγγελμα. Εχω μειωσει ομως τις φιλοδοξιες μου στο ελαχιστο και αναγκαστηκα να κανω φοβερους συμβιβασμους στη δουλεια μου για να το πετυχω.Δεν ειχα ομως τη δυνατοτητα να διακοψω τελειως.Φιλες μου στον ιδιωτικο τομεα αναγκαστηκαν να επιστρεψουν στο 2μηνο, γιατι αλλιως θα εχαναν τη δουλεια τους.

 

Μαλιστα μια απο αυτες ειχε κοντρα με τον αντρα της, ο οποιος της ελεγε οτι αφου βγαζω τοσα πολλα εγω, σταματα να δουλευεις. Του εξηγησε λοιπον οτι μπορει να βγαζει τοσα, αλλα δεν ειναι σιγουρα και οτι αν σταματησει για 3 χρονια, δε θα την ξαναπαρουν πουθενα.

Δυστυχως η κοπελα επιβεβαιωθηκε και ο συζυγος ειναι τωρα χωρις δουλεια και λενε δοξα τω Θεω που τουλαχιστον φερνει εκεινη εναν μισθο και δεν κινδυνευουν να πεινασουν κιολας.

 

Υπαρχουν και απροβλεπτα γεγονοτα στη ζωη. Εμενα οντας εγκυος στο 2ο παιδι μου και εχοντας ηδη ενα μικρο μωρο, ο αντρας μου εξαιτιας των δεκεμβριανων εκεινων γεγονοτων εμεινε 6 μηνες χωρις καθολου εισοδημα. Ηταν τοσο σιγουρη η δουλεια του που λεγαμε οτι θα επαιρνε συνταξη απο εκει.

Και οχι συνταξη, ψωμι να φαμε δε θα ειχαμε αν δε δουλευα.

 

Κατα την ιδια εννοια όμως δε θελω και να καταλαβω και καποια που λεει οτι δηθεν δεν εργαζεται για χαρη του παιδιου της και δεν ασχολειται καθολου μαζι του, επικαλουμενη δηθεν δουλειες του σπιτιου κλπ.

 

Δε νομιζω οτι διαφωνουμε καπου και φυσικα δεν συνεκρινα τη "φιλη" μου και τα παιδια της με καμμια αλλη εδω μεσα.

Δε θα μπορουσα αλλωστε, αφου δεν γνωριζω καμμια σας προσωπικα για να εχω αποψη.

 

Αυτο που λεω ειναι οτι το ιδανικο ειναι μεχρι τα 3 το παιδι να ειναι με τη μαμα (οχι με τη γιαγια) και μετα ειτε να παει για λιγες ωρες σταθμο ειτε η μητερα να φροντιζει να το κοινωνικοποιει και να το απασχολει δημιουργικα.

 

Η καθεμια βρισκει αυτο που μπορει και της ταιριαζει καλυτερα

[drosoula]

Καλησπέρα σε όλους και σε όλες,

 

Ήμουν πάντα εργασιομανής και τα έδινα όλα στη δουλειά μου και με τον καιρό αποκτούσα όλο και καλύτερες θέσεις, μην φανταστείτε γλύψιμο και τέτοια, απλά ήμουν πολύ τυπική και μ'άρεσε αυτό που έκανα, δεν φανταζόμουν τη ζωή μου ποτέ χωρίς πολύ δουλειά.

 

Αυτά, εδώ και 15 χρόνια.

 

Τώρα λοιπόν που απέκτησα ένα παιδάκι και πρόκειται σε 1 μήνα να επιστρέψω στη δουλειά, σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα. Και την καλή θέση και τα σχετικά καλά λεφτά.

 

Το εισόδημα του συζύγου είναι μέτριο προς καλό, αλλά στον ιδιωτικό τομέα, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

 

Το σπίτι με δάνειο.

 

Δεν θέλω με τίποτα να αφήσω το μωράκι μου στην μητέρα μου, παρόλο που το λατρεύει, αλλά θέλω να το μεγαλώσω εγώ και να είμαι συνέχεια κοντά του.

 

Θα ήθελα να συνεισφέρω οικονομικά, αλλά πιο πολύ με νοιάζει το παιδί μου.

 

Αυτά βέβαια είναι σκέψεις και όνειρα. Στην πραγματικότητα σε 1 βδομάδα ξεκινάω δουλειά και θα αποχωρίζομαι το αγγελούδι μου, στην αρχή για κανά 7ωρο και αργότερα παραπάνω.

 

Τι είναι άραγε καλύτερο για ένα παιδί, για μια μητέρα και για ένα σύζυγο,

να δουλεύει η μαμά ή να μένει στο σπίτι;

 

Πώς το βιώνει ο καθένας από την πλευρά του;

 

Η μητέρα μπορεί να βαρεθεί με τον καιρό στο σπίτι και να νοιώθει κολλημένη στα ίδια ενώ όλοι γύρω της εξελίσσονται ή δουλεύοντας να αισθάνεται πως δεν προσφέρει την ουσιαστική στήριξη που θα ήθελε στα παιδιά της;

 

Ο πατέρας μπορεί να ζορίζεται να τα βγάλει πέρα και να βλέπει ότι η γυναίκα του δεν προσφέρει όσα θα έπρεπε και να έχει βαρεθεί να τη βλέπει ως νοικοκυρά, ή ότι είναι καλύτερα να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά τους;

 

Το παιδί τέλος, θέλει να βλέπει τη μητέρα του όλη μερά και να είναι προσκολλημένο σε αυτή και ασφαλές, ή θέλει να αλλάζει παραστάσεις και να γίνεται πιο αυτόνομο και ανεξάρτητο, αλλά ίσως ποιο ανασφαλές;

 

Θα ήθελα πραγματικά να ακούσω εμπειρίες και συναισθήματα από κάποιους που έχουν βιώσει μία από τις 2 φάσεις μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

[zoegeo07]

Να ήξερες μόνο πόσες φορές έθεσα τα διλλήματα αυτά στον εαυτό μου!!!!

Η δουλειά μου είναι πολύ απαιτητική και μουστερεί πολλές ώρες από τον μικρούλη μου. Ωστόσο ποτέ δεν έχω μετανοιώσει που είμαι εργαζόμενη μαμά, για πολλούς λόγους. Πρώτον για βιοποριστικούς μιας και με έναν μισθό θεωρώ πως θα ζούσαμε μεν αλλά πολύ πιο ζορισμένα. Δεύτερον γιατι η δουλειά όπως και να το κάνουμε είναι και μια μορφή ψυχοθεραπείας. Είναι χρόνος δικός σου δημιουργικός και εποικοδομητικός. Αυτο που θεωρώ όμως απολύτως σημαντικό είναι ο χρόνος που αφιερώνω στο παιδί. Μόλις μπαίνω σπίτι είμαι ολοκληρωτικά αφιερωμένη στο μικρό μου (και άσε τα σιδέρωτα να στοιβάζονται;))

[kassiani]

drosoula προσωπικα εχω απαντησει εκτενως στα ερωτηματα σου παραπανω.

 

Σε καταλαβαινω απολυτα (εχω περασει τις ιδιες βασανιστικες σκεψεις επανειλημμενως), αλλα απο παραδειγματα της ζωης οπως ειναι πια στην εποχη μας, κατεληξα στο οτι δυστυχως δεν μπορω να μην εργαστω.

 

Οχι γιατι δεν μπορουμε να ζησουμε με λιγοτερα. Εχω φιλοσοφησει πολλα και μπορω μια χαρα με πιο λιγα.Ουτε πανακριβα ιδιωτικα ονειρευομαι ουτε πια ακριβα ρουχα και σπιτια κλπ. Μονο την οικογενεια μου υγιη ονειρευομαι και ευχομαι.

 

Αλλα επειδη βλεπω οτι μπορει να μεινεις και με τιποτα πια.

[fenaki]

κορίτσια όλα είναι σχετικά και ανάλογα τον χαρακτήρα της καθε μιας.....μανούλας....

εγώ έχω 2 παραδείγματα να αναφέρω...η κουνιάδα μου είναι 41 χρονων έχει ενα γιό 12 ετων....δεν εργάζεται απο τοτε που έμαθε πως είναι εγκυος...όχι πως και παλιοτερα έκανε κάτι σπουδαιο...γραμματεια σε free ωραριο στην δουλεια του πατερα της....και δεν εννοω το επάγγελμα αλλά οτι δεν είχε επαγγελματική συνειδηση.

Είμαι 10 χρόνια με τον άντρα μου και απο τοτε που την ξέρω....γκρινιάζει συνέχεια....βαρίεμαι....και ποιος μαγειρευει τώρα...και ποιος το ένα και ποιος το άλλο....

οικονομικό προβλήμα δεν έχουν....και τα κομμωτηρια της έχει και τα ταξίδια και τις βόλτες και αυτ/το καινουργιο και όλα και πάλι ευχαριστημένη δεν είναι....

το παιδι το κρατησε σπιτι μέχρι να πάει νήπια.....είχε βοήθεια και απο την μανα της που έμενε ακριβώς απο κάτω....

μια ζωή στη βαρεμάρα....ουτε ποδήλατο του έμαθε.....βόλτες πάντα με μεγάλους...το παιδι απέκτησε φίλους τωρα στο δημοτικο τα τελευταια 2 χρόνια....μέχρι τώρα δεν είχε φίλους....συνέχεια πακέτο στην μανα της τον έκανε....

επίσης γυναικα για το σπίτι έχει κάθε εβδομάδα....τα ρουχα του άντρα της τα δινει έξω για σίδερο....όπως καταλαβαίνετε όλα ιδανικα.....και εγω που δουλευω και τρεχω όλη μερα και δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει την μικρη....συνεχεια μου λέει ε....λα μωρε εσυ πας στην δουλεια και ξεφευγεις.....:roll:και όποτε βλέπει την μάνα μου...της λέει καλά κάνει και πάει στην δουλειά........

εγω πάλι πιο παλιά δεν μπορουσα να κάτσω σπίτι....τωρα όμως που η μικρη μεγάλωσε και κάθε πρωι μου λεει μαμα μην με αφήνεις στο σχολειο περναμε καλυτερα μαζι....νιωθω πολλές τυψεις.....το σκ που ειμαστε μαζι εμένα μου αρεσει αλλά με κουράζει ότι το προγραμμα ειναι πάλι φορτωμένο.....δηλαδη δουλειές στο σπίτι...ψωνια για το σπίτι.......κουνιες με την μικρη σιδερωμα και πλύσιμο.....

τώρα έχω αρχισει να το σκεφτομαι....να βοηθεισω τον άντρα μου να κάνει μια επιχειρηση στρωμενη και να καθισω μαζι της σπίτι....ίσως να κάνω και δευτερο που δεν το παίρνω απόφαση.....

[Aeriko]

Με σπίτι σε δάνειο κι εγώ και δεν το σκέφτηκα στιγμή στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Γύρισα στη δουλειά γιατί αν ω μη γένειτω μείνει ο ένας από τους δύο χωρίς δουλειά θα τρώμε τα πόδια μας. όσο για το χαρωπή νοικοκυρά τον έπαιξα τον ρόλο τους πρώτους 9 μήνες της μικρής και 4 πριν τη γέννα και δεν μου ταιριάζει. Έφτασα στα όρια της κατάθλιψης.

 

Το ίδιο θέμα συζητείται και εδω: http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=1802087

[Ellemphriem]

Εχω γραψει εδω μεσα? .......(πλεον δεν θυμαμαι).......Νοικοκυρα εδω......καλη το παραβλεπουμε......! Και αν διαλεγα παλι, το ιδιο θα διαλεγα......*ναι ναι μου αρεσει να εχω μονο το σπιτι να σκεφτω και το παιδι, και οχι ΚΑΙ την δουλεια απο πανω*!......

[drosoula]

Εχω γραψει εδω μεσα? .......(πλεον δεν θυμαμαι).......Νοικοκυρα εδω......καλη το παραβλεπουμε......! Και αν διαλεγα παλι, το ιδιο θα διαλεγα......*ναι ναι μου αρεσει να εχω μονο το σπιτι να σκεφτω και το παιδι, και οχι ΚΑΙ την δουλεια απο πανω*!......

 

Μπράβο σου όχι μόνο γι αυτό που επέλεξες να κάνεις, αλλά γιατί παραδέχεσαι ότι είσαι ευχαριστημένη και δεν γκρινιάζεις. Συνέχισε έτσι.

Η ζωή είναι μικρή και μακάρι να είμασταν όλοι χαρούμενοι για τις επιλογές μας.

Κι εγώ εάν ήταν ευνοϊκότερα τα πράγματα, σίγουρα το ίδιο θα επέλεγα.

[babyprince]

Τόσες πολλές ευθύνες... τόσες πολλές δουλειές... τόσα πολλά άγχη...

Ακομα και το πρόγραμμα του μωρού δεν μπορώ να ακολουθήσω καλά καλά. Το καημενούλι μου τρέχει από το ένα σπίτι (της γιαγιάς) στο άλλο (το δικό μας). Μέχρι να έρθει είναι πλέον βράδυ... τί να πρωτο κάνω... να τον δω, να συμμαζέψω ελαφρώς, να φτιάξω κρέμα, να τον κάνω μπάνιο και να τον βάλω στις 20:30???

Ευτυχώς με λίγα παρατράγουδα έχω τη μαμά μου που με βοηθάει, τον κρατάει. Ετσι προσπαθώ να βγαίνω στο πολύ πού και πού, αλλά άισθάνομαι πως το κοριτσάκι μέσα μου πάει προ πολλού. Και λυπάμαι. Πολύ λυπάμαι. Ηθελα να τα έχω συνδυάσει όλα. Αλλά δεν τα καταφέρνω και με τις τόσες ευθύνες (ελευθερος επαγγελματίας, 2 ακόμα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του άντρα μου, σπίτι) έχασα το χιούμορ μου, την διάθεσή μου για χορό (σε μπαρ, σε πάρτυ, σε γάμο, οπουδήποτε), την τσαχπινιά που είχα κάποτε. Τώρα είμαι συνέχεια γκρινιάρα (που το σιχαίνομαι), μουτσούφλα και φρικαρισμένη.

 

Γι αυτό είπα μήπως κάποια πιο έμπειρη έχει συμβουλές να μου δώσει...

[viki35]

Καλημερα κοριτσια , πιστευω οτι η αληθεια ειναι καπου αναμεσα . Δηλαδη οταν καποιος κανει κατι συνειδητα και επειδη το θελει πραγματικα . Σιγουρα αμα τιθεται οικονομικο προβλημα στο σπιτι εννοειτε οτι η γυναικα δεν εχει και πολλες επιλογες να αποφασησει τι θα κανει , σιγουρα θα βγει στην αγορα εργασιας για να συνεισφερει σπιτι της και εκεινη , επειτα μπορει να εχει ηδη μια χτισμενη καριερα σε μια δουλεια που αγαπαει πολυ και της δινει αρκετα χρηματα (η συνειφαδα μου περνει περισσοτερα χρηματα απο τον κουναδιο μου που ειναι α3ιωματικος αεροποριας , εργαζεται ομως ε3αντλητικα ωραρια ως νομικη συμβουλος εταιριας ) . Μπορει καποια γυναικα να το εχει απλα αναγκη εσωτερικα , χωρις να χρεια;ζονται τα εχτρα χρηματα ουσιαστικα , οποτε και εκει καλα πρατει και εργαζεται εφοσον και τα παιδια της πανε σχολειο . Εγω ανηκω στην κατηγορια που δεν ηθελα να εργαστω , δεν ειχα και βοηθεια απο γιαγιαδες για το μεγαλωμα των παιδιων υπηρχε και σαφως η οικονομικη δυνατοτητα απο πλευρας μου , οποτε εμεινα εγκυος παραιτηθηκα και ειμαι σπιτι με τα παιδια μου και ειμαι πολυ χαρουμενη με αυτο . Ισως δεν εχω φιλοδο3ιες καριεραςα γιατι ακομα και ετσι συνεισφερω οικονομικα , ισως και οσο ο αντρας μου , σπιτι μας και αυτο με ικανοποιει πολυ . Νοικοκυρα δεν μπορω να πω οτι ειμαι , δηλαδη δεν 3ερω να μαγειρευω πολυ καλα , δεν ειμαι η κλασικη νοικοκυρα , μαλλον περισσοτερο μαμα ειμαι για αυτο και εμεινα σπιτι . Φετος θα πανε και τα 2 σχολειο (μικρα προνηπια και προνηπια ) και απο του χρονου με καλο μπαινουμε σε αλλα προγραμματα νηπια και προνηπια οποτε θα ειναι πλεον κανονικο σχολειο και τα 2 , ισως ερθει και καποιο 3ο τοτε (το πιθανοτερο) ισως στισουμε μια δουλεια μαζι με τον αντρα μου και οταν παρει συντα3η απο την αεροπορια θα την δουλευουμε μαζι , ως τοτε θα την δουλευω εγω μονη , ετσι λεμε .

Παντως θα θελα σιγουρα καποια στιγμη να εργαστω ετσι οπως λεμε με τον αντρα μου , σε κατι δικο μας .Ειναι μια φιλοδο3ια που την εχω αρκετα χρονια .

[babyprince]

Ευελπιστώ πως όταν ο μικρός γίνει 3 θα ισορροπήσω...

Μέχρι τότε όμως αισθάνομαι 50 χρονών, μιας και κάνω περισσότερη παρέα με την μάνα μου (η καλυτερή της= κόρη και εγγονός καθημερινά μαζί), μιλάω περισσότερο μαζί της, γκρινιάζω και δεν έχω χάσει μερικά κιλά από την εγκυμοσύνη.

Τέρμα όσο και αν αγαπάω τα κομμάτια της ζωής μου , μάλλον δεν συμβιβάστηκα ακόμα και με τρώει.

[MarcoPolo]

Σιγουρα η κλεισουρα οταν δεν δουλευεις τα πρωτα χρονια των παιδιων δεν ειναι ευκολο πραγμα αλλα αν εισαι συνειδητοποιημενος απολυτα για την επιλογη σου και το εχεις αποφασισει εντελως μονη σου χωρις κανεις να σε αναγκασει νομιζω οτι ολα γινονται πιο ευκολα.

 

Και εγω πιρν κανω παιδι ημουν εντελως καριεριστρια και με ενοιαζε μονο η δουλεια και δουλευα απιστευτα πολλες ωρες. Αλλα απο την στιγμη που ονειρευτηκα να φερω το παιδι μου στον κοσμο ολα τα αλλα πηγαν σε δευτερη μοιρα.

 

Ο γιος μου σε λιγους μηνες γινεται δυο χρονων και ποτε δεν ενιωσα να μετανιωνω για την επιλογη μου. Ρουφαω κυριολεκτικα καθε στιγμη με το παιδι μου και το θεωρω προνομιο οτι μπορω και τον μεγαλωνω εγω οπως ακριβως θελω.

 

Σιγουρα δεν ειναι ολα ροζ και καποιες στιγμες νοσταλγω την δουλεια αλλα ειναι λιγες οι φορες.Ειμαι καλα που ειμαι μονο μαμα αυτα τα χρονια μιας και δεν θα κρατησει για παντα.

 

Ισως παιζει ρολο οτι δευτερο παιδι δεν θα κανω οποτε θελω να το ζησω απολυτα αυτο το θαυμα που μου χαριστηκε. Σε λιγο καιρο θα φυγει απο τα χερια μου και θα πορευτει στη ζωη και τα πραγματα θα αλλαξουν παλι.

[babyprince]

Όλα ήταν επιλογή μου μέχρι τώρα... απλά κουράστηκα... εν τω μεταξύ ο άντρας μου δουλεύει πάρα πολύ με αποτέλεσμα μέχρι τώρα να έχω μεγαλώσει μόνη μου το μωρό... τα κάνω όλα εγώ δηλαδή δουλειά, σπίτι, παιδί, ψώνια, λογαριασμοί, κα.

 

Δεν μπορώ να παρατήσω τη δουλειά γιατί είναι δική μου, αλλά και δεν θέλω γιατί έτσι είμαι ανεξάρτητη. Έχω δει πως είναι να χωρίζεις, να σου συμβαίνει κάτι και να μην έχεις κάτι να κρατηθείς οικονομικά. Η σκέψη και μόνο με ένα παιδί με φοβίζει.

 

Μα καλά πώς τα μεγάλωναν κάποτε??? και μας την λένε τώρα οι παλιές...

[MarcoPolo]

Κοιτα και εγω πριν γνωρισω τον αντρα μου θεωρουσα αδυνατον να μην δουλευει η γυναικα και να μην ειναι ανεξαρτητη. Αλλα στην πορεια της ζωης μας ενιωσα οτι γιναμε πραγματικα ενα και καθε τετοια ανασφαλεια την ξεπερασα γιατι του εχω εμπιστοσυνη οχι σαν αντρα αλλα σαν ανθρωπο. Ασε που αν ποτε εφτανα στο σημειο να χωρισω με τον συγκεκριμενο ανθρωπο δεν θα με κολλαγε καθολου το γεγονος οτι δεν δουλευω.

 

Οποιαδηποτε στιγμη χρειαστει να αντιμετωπισω κατι τοσο ασχημο οπως το να διαλυθει η οικογενεια μου ειμαι σιγουρη οτι θα τα καταφερω στα πρακτικα πατωντας στα ποδια μου. Ευχομαι ποτε να μην χρειαστει να ζησω τετοια στενοχωρια αλλα τα πρακτικα γινονται αρκει να νιωθεις σιγουρος για τον εαυτο σου.

[babyprince]

Πώς το χειρίζεται όμως κάποιος που δουλεύει το θέμα?

[MarcoPolo]

Κοιτα απο την στιγμη που πρεπει να δουλευεις κανεις οτι καλυτερο μπορεις και κυριως με το παιδι και προσπαθεις ολα τα αλλα να μην σε πολυτρελαινουν. Ναι καποια πραγματα πρεπει να γινονται αλλα ουτε εχεις 10 χερια ουτε 10 ποδια, προσπαθεις χωρις να χανεις την ουσια ομως και να αγχωνεσαι για τα λιγοτερο σημαντικα. Δηλαδη κανεις εκπτωσεις σε αυτα που πρεπει να κανεις και ριχνεις βαση στο παιδι κυριως.

 

Μην τρελαινεσαι σωνει και καλα να εισαι και τελεια νοικοκυρα και αψογη σε ολα. Προτεραιοτητα το παιδι και για ολα τα αλλα απενεχοποιησου λιγο και αποδεξου οτι θα κανεις οτι μπορεις. Δεν γινεται αλλιως νομιζω.

[babyprince]

Κάτι θα χειρίζομαι λάθος... γιατί προσπαθώ να έχω πρόγραμμα για το παιδί και ούτε κει τα καταφέρνω όπως άλλες. Δηλαδή κάθε μέρα δεν προλαβαίνω να εφαρμόσω το ίδιο πρόγραμμα.

[babystar]

Babyprince, μου φαίνεται ότι σε πήρε πολύ από κάτω...Από τη στιγμή που δουλεύεις και μάλιστα πολλές ώρες, ποιος ο λόγος να αγχώνεσαι για όλα τα άλλα, εκτός του παιδιού?Το σπίτι ας περιμένει, δε χάθηκε ο κόσμος αν δεν ξεσκονίσεις μια μέρα, δε χάθηκε ο κόσμος αν δεν πρόλαβες να τηρήσεις το πρόγραμμα όπως το έχεις στο μυαλό σου...Μετά από 2 χρόνια με το μωρό, τώρα συνειδητοποίησα ότι αν θέλω να πάω κάπου με το παιδί, πρέπει να ξεκινήσω τουλάχιστον 30 λεπτά πιο μπροστά, γιατί όλο και κάτι θα συμβεί και αν είμαι οριακά στους χρόνους μου, σίγουρα θα αργήσω...Οπότε θα βγω εκτός προγράμματος και θα αγχωθώ-στενοχωρηθώ (σου φέρνω ένα απλό-απλούστατο παράδειγμα για το πρόγραμμα που λες)

 

Αναφέρεις τα κιλά και (επέτρεψε μου να πω ότι) εκεί είναι νομίζω ένα βασικό θέμα...Δεν είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου...Πριν μείνω έγκυος (στο δεύτερο), για 18 μήνες μετά την πρώτη γέννα μιζέριαζα για τα κιλά μου και ότι δεν τα έχασα...Ήμουν χάλια ψυχολογικά..Λίγο πριν μείνω έγκυος, είχα ξεκινήσει πρόγραμμα και τα έχανα...Δε φαντάζεσαι την αλλαγή στην ψυχολογία μου...Μετά έμεινα έγκυος και τη συνέχεια τη φαντάζεσαι..Τώρα περιμένω να γεννήσω και μετά έβαλα στόχο να τα χάσω ΟΛΑ μαζί γιατί συνειδητοποίησα ότι είναι ένα θέμα που με επηρεάζει πολύ και αν εγώ μέσα μου δεν είμαι καλά, δε θα είμαι και απέναντι στα παιδιά και τον άντρα μου...Απλά σου τα λέω, δεν τα πολυαναλύω, απλά μήπως βρεις κι εσύ μια άκρη, μπορεί να λέω μπαρούφες και τίποτα από αυτά να μην ισχύει για σένα...

 

Φιλικά πάντα...

[GeorginaT]

Γειά σας κορίτσια...

 

Σε έναν ιδεατό κόσμο...η μαμά θα ήταν σπίτι με τα παιδιά μέχρι αυτά να γίνουν τουλάχιστον 3-4 και μετά θα γύρναγε χαρούμενη στην εργασία της και όλα θα πηγαίναν τέλεια όπως στις διαφημίσεις ή στις αμερικανικές ταινίες του '60...

 

Στην πραγματικότητα της Ελλάδας...οι γονείς αναγκάζονται να κάνουν επιλογές...

 

Απολύθηκα από τη δουλειά μου (με καλό πακέτο μπορώ να πω) όταν ο γιος μου ήταν 6 μηνών...μην ακούσω για το νομικό πλαίσιο γιατί όλα παρακάμπονται...

Όσο και αν έψαξα δουλειά δεν κατάφερα να βρω...οπότε έμεινα με τον μεγάλο μέχρι που αυτός έγινε 2 χρονών...Στο ενδιάμεσο έμεινα πάλι έγκυος...και μόλις γέννησα τη μικρή ήρθε πρόταση για δουλειά...όσο και να ήθελα να την αρνηθώ δεν μπόρεσα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι...γεμάτοι ανασφάλειες και όσες δουλεύουν με καταλαβαίνουν απόλυτα...οπότε μόλις η μικρή έγινε 3 μηνών...ξαναγύρισα στη δουλειά...

 

Ήθελα να μείνω με τη μικρή...ήθελα να ξεπεταχτεί λίγο...και ένιωσα (και νιώθω) φοβερές τύψεις που την άφησα...αλλά έμεινα 18 μήνες χωρίς δουλειά και τα βγάζαμε πέρα με 1 μισθό...δεν πεινάσαμε...αλλά δεν βάλαμε και στην άκρη...

 

Η επιστροφή στο γραφείο ήταν κάτι από άλλο κόσμο...χωρίς την πρωινή τρέλα με 2 παιδιά...βρήκα τα πράγματα πιο ήρεμα...πιο χαλαρά...και πιο εύκολα επικοινωνιακά...άλλο να προσπαθείς να μαντέψεις τι θέλει να πει ένα 2χρονο παιδί και άλλο να μιλάς με ενήλικες...

 

Τώρα προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου και να κρατήσω ισορροπίες...η δουλειά δεν είναι αυτοσκοπός (όπως παλιά)...οπότε δεν έχει υπερωρίες και ξενύχτια...κάνω ότι πρέπει να κάνω και φεύγω τρεχάτη στις 5:15-5:30 το πολύ να πάρω τον μεγάλο από το σταθμό και να γυρίσω σπίτι...

 

Έχω επιλέξει το ρόλο της εργαζόμενης και πάνω από όλα ΜΗΤΕΡΑΣ...και το σπίτι...απλά ότι προλαβαίνω τις καθημερινές και γυναίκα κάθε 15 ημέρες...το σπίτι δεν τελειώνει ποτέ και η ώρα που θα χάσω από τα παιδιά μου για να καθαρίσω το σπίτι για μένα δεν αναπληρώνεται....οπότε ότι προλαβαίνω τα πρωινά ή το βράδυ που θα πέσουν για ύπνο...

 

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος εδώ...η κάθε μία κάνει τις επιλογές της αξιολογώντας όλους τους παράγοντες και κάνοντας ότι θεωρεί σωστό!

[aleca]

συμφωνω με GeorginaT. Και εγω λογω χαρακτηρα και λογω καταστασεων επελεξα και προτιμω να δουλευω. Τα μωρουλια μου τα αφησα λεχουδια οταν πηγα για δουλεια. Αλλα εχω το περιθωριο αφενος να μην ασχολουμαι με δουλειες στο σπιτι και αφετερου να μην πανε παιδικο.

[babyprince]

Γειά σας κορίτσια...

 

Σε έναν ιδεατό κόσμο...η μαμά θα ήταν σπίτι με τα παιδιά μέχρι αυτά να γίνουν τουλάχιστον 3-4 και μετά θα γύρναγε χαρούμενη στην εργασία της και όλα θα πηγαίναν τέλεια όπως στις διαφημίσεις ή στις αμερικανικές ταινίες του '60...

 

Στην πραγματικότητα της Ελλάδας...οι γονείς αναγκάζονται να κάνουν επιλογές...

 

Απολύθηκα από τη δουλειά μου (με καλό πακέτο μπορώ να πω) όταν ο γιος μου ήταν 6 μηνών...μην ακούσω για το νομικό πλαίσιο γιατί όλα παρακάμπονται...

Όσο και αν έψαξα δουλειά δεν κατάφερα να βρω...οπότε έμεινα με τον μεγάλο μέχρι που αυτός έγινε 2 χρονών...Στο ενδιάμεσο έμεινα πάλι έγκυος...και μόλις γέννησα τη μικρή ήρθε πρόταση για δουλειά...όσο και να ήθελα να την αρνηθώ δεν μπόρεσα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι...γεμάτοι ανασφάλειες και όσες δουλεύουν με καταλαβαίνουν απόλυτα...οπότε μόλις η μικρή έγινε 3 μηνών...ξαναγύρισα στη δουλειά...

 

Ήθελα να μείνω με τη μικρή...ήθελα να ξεπεταχτεί λίγο...και ένιωσα (και νιώθω) φοβερές τύψεις που την άφησα...αλλά έμεινα 18 μήνες χωρίς δουλειά και τα βγάζαμε πέρα με 1 μισθό...δεν πεινάσαμε...αλλά δεν βάλαμε και στην άκρη...

 

Η επιστροφή στο γραφείο ήταν κάτι από άλλο κόσμο...χωρίς την πρωινή τρέλα με 2 παιδιά...βρήκα τα πράγματα πιο ήρεμα...πιο χαλαρά...και πιο εύκολα επικοινωνιακά...άλλο να προσπαθείς να μαντέψεις τι θέλει να πει ένα 2χρονο παιδί και άλλο να μιλάς με ενήλικες...

 

Τώρα προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου και να κρατήσω ισορροπίες...η δουλειά δεν είναι αυτοσκοπός (όπως παλιά)...οπότε δεν έχει υπερωρίες και ξενύχτια...κάνω ότι πρέπει να κάνω και φεύγω τρεχάτη στις 5:15-5:30 το πολύ να πάρω τον μεγάλο από το σταθμό και να γυρίσω σπίτι...

 

Έχω επιλέξει το ρόλο της εργαζόμενης και πάνω από όλα ΜΗΤΕΡΑΣ...και το σπίτι...απλά ότι προλαβαίνω τις καθημερινές και γυναίκα κάθε 15 ημέρες...το σπίτι δεν τελειώνει ποτέ και η ώρα που θα χάσω από τα παιδιά μου για να καθαρίσω το σπίτι για μένα δεν αναπληρώνεται....οπότε ότι προλαβαίνω τα πρωινά ή το βράδυ που θα πέσουν για ύπνο...

 

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος εδώ...η κάθε μία κάνει τις επιλογές της αξιολογώντας όλους τους παράγοντες και κάνοντας ότι θεωρεί σωστό!

 

το ίδιο συμβαίνει και με μένα,αλλά έχω και τα προβλήματά μου...δεν κρατώ ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα στο παιδί, ούτε στο φαγητό, ούτε στο μπάνιο. Και εκεί που το είχα΄βάλει σε μία σειρά ύπνου μου ξανακύλησε. Επίσης είναι ένας ζόρικος μπόμπιρας που θέλει πολύ αγκαλιά και πολύ πολύ πολύ ενασχόληση. Δηλαδή δεν κάθεται για λίγο στο παρκοκρέβατο, να πλύνω π.χ. τα πιάτα, δε μιλάω να βάλω σκούπα... Πότε θα βάλω σκούπα το βράδυ? Πρέπει να κάνω ολόκληρη ιστορία για να βάλω σκούπα. Είτε να πάω το παιδί στη μαμά μου είτε να τον πηγαινοφέρνω σε όλο το σπίτι για να με βλέπει (αν δεν κλάιει από την σκούπα). Επίσης επειδή είναι σε φάση μπουσουλήματος, δεν τον αφήνω γιατί δεν τα έχω τόσο καθαρά κάτω, οπότε νευριάζει αφού είναι υπερκινητικός και έχει γκρίνια. Πολλά ΣΚ έχω και τα παιδιά του άντρα μου που επίσης είναι μικρά και γίνεται σπίτι το έλα να δεις... ολομόναχη μιας και εκείνος δουλεύει πολύ και μου το ζητάει σαν χάρη. Κούραση να δείτε. Αν δεν τα έχω, πάλι στο τρέξιμο ειμαι. Μαζί με την ψυχολογία των κιλών... που για κάποιο λόγο το στόμα μου δεν θέλει να στερηθεί κάποια πράγματα, πχ το βραδινό. Βάλτε και τον κάκιστο ύπνο.