προβλημα με το ονομα του παιδιου..

[Aimee]

Όλα αυτά τα έχω σκεφτεί γι αυτό και προσπαθώ οι κινήσεις μου από εδω και περα να είναι προσεκτικές. Το μόνο που φοβάμαι, από έναν χωρισμό δεν είμαι εγώ. έχω ζήσει χρόνια μόνη μου και μακρυά από τον τόπο καταγωγής λόγω δουλειάς. Φοβάμαι τις αξιώσεις του πάνω στο παιδί. Το να θέλει να το παίρνει τα σ/κ, ενώ είναι τόσο μικρούλης ακόμα και έχουμε εκ των πραγμάτων μια μεγάλη αλληλεξάρτηση (όλες τις ώρες τις μέρας είναι μαζί μου, χωρίς να βλέπει κανένα άλλο, εκ΄τος από τον πατέρα του βέβαια), είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ και να αντέξω.Ισως να είναι βλακεία μου αυτό. ίσως να είναι κααι λάθος αυτή η εξάρτηση που έχω από το παιδί. Όχι ίσως, μάλλον είναι, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ακόμη και τώρα στην ιδεά να μου το πάρει έστω και για λίγο κλαίω. Και πάλι σας ευχαριστώ όλες που ασχοληθήκατε μαζί μου.

 

Γεια σου!

Γράφεις πως φοβάσαι τις αξιώσεις του στο παιδί αλλά αναφέρεσαι μόνο μεγάλο σου δέσιμο με το μωρό και όχι στην πιθανότητα εκδήλωσης βίαιης συμπεριφοράς.

 

Αν θεωρείς ότι δεν συνιστά κίνδυνο για το παιδί σου, τότε πρέπει να παραμερίσεις την (απολύτως δικαιολογημένη) πικρία σου και να επιτρέψεις στον μπαμπά να επικοινωνεί με το παιδί. Διαφορετικά, το διαζύγιο, σε συνδυασμό με την ξεχωριστή ζωή σε άλλη πόλη και τη μη επικοινωνία πατέρα-παιδιού, θα επιφέρουν την πλήρη αποξένωσή τους. Μακροχρόνια, πονάει πολύ να ξέρεις ότι έχεις γονιό αλλά δεν έχεις βιώματα μαζί του και δεν πολυμετράς για εκείνον. Και αν η μαμά έχει βάλει το χεράκι της γι'αυτό το αποτέλεσμα, εκείνη θα σηκώσει όλο το βάρος.

 

Αν ωστόσο νομίζεις ότι ο πατέρας είναι επικίνδυνος για το παιδί λόγω ξεσπασμάτων και κατανάλωσης αναβολικών, τότε πρέπει να αρχίσεις να συγκεντρώνεις στοιχεία που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς σου, ώστε το δικαστήριο να του αναγνωρίσει περιορισμένα δικαιώματα (π.χ. επικοινωνία με επιτήρηση κλπ.).

 

Καλή τύχη!

[biglove]

Δυστυχώς κι εγώ πιστεύω πως αργά ή γρήγορα θα ξαναχτυπήσει, εσένα ή το παιδί. Η ιστορία έδειξε πως ο άντρας σου δεν αλλάζει, δεν θα ηρεμήσετε ποτέ. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ακόμη και να μην συνιστά κίνδυνο για το παιδί σου, όταν αυτό μεγαλώσει μπορεί να νιώσει ευθύνη για εσένα που αποφάσεις να υποστείς τον σύζυγο για να έχει οικογένεια, μπορεί να σε κατηγορήσει, μπορεί μπορεί.... Αυτά δεν κρύβονται, κάποτε θα τραυματιστεί η ψυχή του. Κάλεσε εδώ 15900, είναι γραμμή ΣΟΣ για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Δες κι εδώ, έχει πολλά τηλέφωνα και υπηρεσίες http://greekstars.co/greekstars/index.php?showtopic=22980

[provlimatismeni]

Κορίτσια καλημέρα,

Αντιμετωπίζω και εγώ ένα παρόμοιο πρόβλημα, μόνο που εμένα η βία είναι ψυχολογική και όχι σωματική. Είμαστε με τον σύζυγο μου 20 χρόνια μαζί και έχουμε ένα κοριτσάκι (4 ετών) και ένα αγοράκι (6 μηνών). Η σχέση μας ποτέ δεν ήταν η τέλεια αλλά στα πλαίσια του λογικού ήταν καλή. Πάντοτε κατέφευγε στην ψυχολογική βία και γενικά είναι πολύ καλός χειριστής καταστάσεων. Όταν γεννήθηκε η κόρη μας πρότεινα να δώσουμε στο παιδί τα ονόματα και των δυο μανάδων μιας και δεν υπήρχαν άλλα κοριτσάκια στην οικογένεια. Έτσι και έγινε. Τώρα που γεννήθηκε το αγοράκι, αν και στο παρελθόν είχε πει να πάρει το όνομα του πατέρα μου που έχει πεθάνει και δεδομένου ότι υπάρχει εγγόνι που έχει το όνομα του πεθερού μου, απαιτεί να μπουν και τα δυο ονόματα αλλά να το φωνάζουμε με το όνομα του πατέρα μου. Εγώ αυτό δεν το θέλω γιατί θέλω να τιμήσω έναν άνθρωπο που έχει φύγει από την ζωή και έχει προσφέρει στην οικογένεια μας όσα εγώ δεν θα μπορούσα να προσφέρω στα παιδιά μου σε 2 ζωές. Το σπίτι που μένουμε, το εξοχικό μας, ένα σπιτάκι που έχουμε και νοικιάζουμε, το αυτοκίνητο που έχουμε, όλα ήταν του πατέρα μου. Πέραν αυτού όμως, όταν γέννησα ήρθαν και είδαν το μωρό από το τζαμάκι του μαιευτηρίου και ούτε έκαναν τον κόπο να έρθουν στο σπίτι να το δουν (έμεναν στον κουνιάδο μου) αν και έμειναν εδώ για 15 μέρες και προφασίστικαν ότι έπρεπε να γυρίσουν στο σπίτι τους γιατί είχαν δουλείες: 2 μέρες μετά φύγανε εκδρομή και τα Χριστούγεννα που ξαναήρθαν για 16 μέρες, είδαν το μωρό μόνο στην αλλαγή του χρόνου που ήρθαν να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνανε τον κόπο να τιμήσουν το παιδί μου γιατί εγώ πρέπει να τους τιμήσω; Όταν λοιπόν κάναμε τη συζήτηση με τον άνδρα μου του έθεσα την επιθυμία μου, δηλαδή να πάρει το παιδί μόνο το όνομα του πατέρα μου και η απάντηση του ήταν ότι είμαι μια απίστευτη "κατίνα" αν και μορφωμένη και ότι δεν μπορεί να πιστέψει το επίπεδο στο οποίο έχω πέσει, ότι όπως κόλλησα δίπλα στο όνομα της μάνας του το όνομα της δικιάς μου έτσι θέλει και εκείνος να κολλήσει το όνομα του πατέρα του. Μου είπε επίσης ότι τέτοιου είδους συζητήσεις γίνονται μόνο από ανθρώπους που έχουν αποξενωθεί και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε το διαζύγιο, και ότι το πολύ-πολύ να μην έρθει στη βάφτιση και να φωνάζει το παιδί με το όνομα του πατέρα του. Το αποκορύφωμα δε ήταν ότι το μπελά της βρήκε η μάνα μου η οποία άφησε την ησυχία της και το σπίτι της σε νησί και ήρθε κοντά μας, νοίκιασε σπίτι και με βοηθάει με τα μωρά όσο οι δυνάμεις της το επιτρέπουν μιας και είναι μεγάλη. Η θεωρία του είναι ότι όλα αυτά τα λέω γιατί η μάνα μου με κινεί σαν πιόνι και ότι βγάζω την δικιά της κακία ενώ θα έπρεπε να μην δίνω σημασία στο πότε ήρθε κάποιος να δει το παιδί μου και στο τι μου προσφέρουν. Είμαι τόσο λάθος;

[κανίνα]

Κορίτσια καλημέρα,

Αντιμετωπίζω και εγώ ένα παρόμοιο πρόβλημα, μόνο που εμένα η βία είναι ψυχολογική και όχι σωματική. Είμαστε με τον σύζυγο μου 20 χρόνια μαζί και έχουμε ένα κοριτσάκι (4 ετών) και ένα αγοράκι (6 μηνών). Η σχέση μας ποτέ δεν ήταν η τέλεια αλλά στα πλαίσια του λογικού ήταν καλή. Πάντοτε κατέφευγε στην ψυχολογική βία και γενικά είναι πολύ καλός χειριστής καταστάσεων. Όταν γεννήθηκε η κόρη μας πρότεινα να δώσουμε στο παιδί τα ονόματα και των δυο μανάδων μιας και δεν υπήρχαν άλλα κοριτσάκια στην οικογένεια. Έτσι και έγινε. Τώρα που γεννήθηκε το αγοράκι, αν και στο παρελθόν είχε πει να πάρει το όνομα του πατέρα μου που έχει πεθάνει και δεδομένου ότι υπάρχει εγγόνι που έχει το όνομα του πεθερού μου, απαιτεί να μπουν και τα δυο ονόματα αλλά να το φωνάζουμε με το όνομα του πατέρα μου. Εγώ αυτό δεν το θέλω γιατί θέλω να τιμήσω έναν άνθρωπο που έχει φύγει από την ζωή και έχει προσφέρει στην οικογένεια μας όσα εγώ δεν θα μπορούσα να προσφέρω στα παιδιά μου σε 2 ζωές. Το σπίτι που μένουμε, το εξοχικό μας, ένα σπιτάκι που έχουμε και νοικιάζουμε, το αυτοκίνητο που έχουμε, όλα ήταν του πατέρα μου. Πέραν αυτού όμως, όταν γέννησα ήρθαν και είδαν το μωρό από το τζαμάκι του μαιευτηρίου και ούτε έκαναν τον κόπο να έρθουν στο σπίτι να το δουν (έμεναν στον κουνιάδο μου) αν και έμειναν εδώ για 15 μέρες και προφασίστικαν ότι έπρεπε να γυρίσουν στο σπίτι τους γιατί είχαν δουλείες: 2 μέρες μετά φύγανε εκδρομή και τα Χριστούγεννα που ξαναήρθαν για 16 μέρες, είδαν το μωρό μόνο στην αλλαγή του χρόνου που ήρθαν να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνανε τον κόπο να τιμήσουν το παιδί μου γιατί εγώ πρέπει να τους τιμήσω; Όταν λοιπόν κάναμε τη συζήτηση με τον άνδρα μου του έθεσα την επιθυμία μου, δηλαδή να πάρει το παιδί μόνο το όνομα του πατέρα μου και η απάντηση του ήταν ότι είμαι μια απίστευτη "κατίνα" αν και μορφωμένη και ότι δεν μπορεί να πιστέψει το επίπεδο στο οποίο έχω πέσει, ότι όπως κόλλησα δίπλα στο όνομα της μάνας του το όνομα της δικιάς μου έτσι θέλει και εκείνος να κολλήσει το όνομα του πατέρα του. Μου είπε επίσης ότι τέτοιου είδους συζητήσεις γίνονται μόνο από ανθρώπους που έχουν αποξενωθεί και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε το διαζύγιο, και ότι το πολύ-πολύ να μην έρθει στη βάφτιση και να φωνάζει το παιδί με το όνομα του πατέρα του. Το αποκορύφωμα δε ήταν ότι το μπελά της βρήκε η μάνα μου η οποία άφησε την ησυχία της και το σπίτι της σε νησί και ήρθε κοντά μας, νοίκιασε σπίτι και με βοηθάει με τα μωρά όσο οι δυνάμεις της το επιτρέπουν μιας και είναι μεγάλη. Η θεωρία του είναι ότι όλα αυτά τα λέω γιατί η μάνα μου με κινεί σαν πιόνι και ότι βγάζω την δικιά της κακία ενώ θα έπρεπε να μην δίνω σημασία στο πότε ήρθε κάποιος να δει το παιδί μου και στο τι μου προσφέρουν. Είμαι τόσο λάθος;

καλημερα!ο καθενας απο τη πλευρα του εχει κι ενα δικιο....απο τη στιγμη που δωσατε και τα δυο ονοματα στο 1ο παιδι,ειναι λογικο να σου ζηταει να γινει το ιδιο και με το 2ο...τι σε πειραζει αφου θα το φωναζετε με το ονομα του πατερα σου?γιατι ενω απο τη μερια σου εχεις τα δικια σου,δυστυχως εσυ θα φανεις παραξενη αν δεν κανεις πισω...σκεψου μονο αν αξιζει το κοπο και τα νευρα και τη στεναχωρια!δεν ξερω εγω ειμαι της γνωμης να βγαζεις τα παιδια με οτι ονομα σου αρεσει ασχετα αν ειναι καποιου παππου η γιαγιας...αλλα δεν ειναι και πολυ σωστο να εξαιρεις εναν μονο και ολοι οι αλλοι να ακουσουν ονομα..η ολοι η κανεις..και σκεψου οτι τα πεθερικα σου δεν ανακατευονται στο θεμα,ειναι καθαρα θεμα δικο σου και του αντρα σου!!και αυτο τους τιμαει!βγαλε και τα δυο και φωναζε το οπως θες!

[sogni d'oro]

Το κοριτσάκι σας πως το φωνάζετε?με το όνομα της μαμάς σου ή της πεθεράς?

[karita]

Καλημέρα,

Νομίζω ότι είναι καλό να δώσετε και τα δυο ονόματα (όπως σε συμβούλεψε και η κανίνα). Είναι πολύ σημαντικό ότι θα ονομάζετε το παιδί με το όνομα του πατέρα σου.

Είναι απόλυτα λογικό εκ μέρους σου που στράβωσες με τα πεθερικά σου που δεν ήταν κοντά σε εσένα και στο παιδί απο τη γέννησή του ως σήμερα, αλλά σκέψου τον άντρα σου που θα σκέφτεται ότι "ενώ στο πρώτο παιδί βγάλαμε και τις δυο γιαγιάδες γιατί να μην βγάλουμε και στο δεύτερο και τους δυο παππούδες;"

Θα σου πω και κάτι που δεν θα σου αρέσει: όταν μιλήσαμε με τον παπά για να κλείσουμε ημερομηνία για τη βάπτιση του γιού μας, ο παπάς μας ρώτησε πώς θα βγάλουμε το παιδάκι. Όταν του είπα ότι θα του δώσουμε και τα δυο ονόματα γιατί θέλαμε να βγάλουμε τον πατέρα μου, αλλά θέλαμε επίσης να τιμήσουμε τον πεθερό μου που έφυγε απο τη ζωή πριν απο ενάμισι χρόνο ο παπάς μας είπε (παρεπιπτόντως ήταν εναντίων και των δυο ονομάτων) "Να βγάλετε το όνομα του ανθρώπου που ζει". Φαντάσου ότι ένας άνθρωπος της εκκλησίας, θεωρεί πιο λογικό και ηθικό να δίνεις το όνομα ενός ανθρώπου που ζει και θα χαρεί παρά σε έναν άνθρωπο που δεν ζει...

Εμείς πάντως δώσαμε και τα δυο ονόματα, και τα δυο ονόματα ακούστηκαν στην εκκλησία, αλλά στα χαρτιά του παιδιού είναι γραμμένο μόνο το ένα όνομα. Μήπως να κάνετε και εσείς το ίδιο;