Βοήθεια με μπιμπερό!

[Τρελενάκι]

Χαιρετώ όλες τις μανούλες του φόρουμ...Θα ήθελα τα φώτα όσων έχουν σχετική εμπειρία...

Θηλάζω αποκλειστκά και η μπεμπούλα μου είναι 3 μηνών και δέκα ημερών. Εδώ και 2 βδομάδες επέστρεψα στην δουλειά και την ταΐζει ο άντρας μου ή η μητέρα μου με μπιμπερό της Medela. Είναι με ειδική θηλή που μιμείται την θηλή της μαμάς. Το πήρα γιατί δεν ήθελα να μπερδευτεί η μικρή με το μπιμπερό σε περίπτωση που χρειαστεί να το χρησιμοποιήσω για μεγάλο διάστημα.

Το θέμα είναι το εξής: Από την ημέρα που πήγα για δουλειά η μικρή κάθεται σχετικά ήρεμη, αλλά από κάποια ώρα και μετά κλαίει συνέχεια και γίνεται πολύ νευρική, με αποτέλεσμα να τρέχω στο διάλειμμα του μαθήματος να την ηρεμήσω και να την ταΐσω. Κι αυτό γιατί-πιστεύω- η θηλή είναι μεν λειτουργική αλλά πολύ σκληρή με αποτέλεσμα το μωρό να νιώθει ότι έχει κάτι ξένο στο στόμα του και να μην πίνει με καμία δύναμη. Θα πρέπει να καταβάλει προσπάθεια (αντίστοιχη με αυτή που χρειάζεται όταν την θηλάζω εννοείται) για να έρθει το γάλα στο στοματάκι της, οπότε και θα συνεχίσει να πίνει. Αλλά όταν είναι ήδη νευρική, αυτό είναι αδύνατο...και δεν μπορώ να ανεβαίνω μόνο για 8-10 λετπά να την ταΐσω γιατί την κόβω στην μέση και μετά κάνει χειρότερα...

Υπάρχει καμιά που να έχει βρει θηλή που να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά πιο μαλακή; Να την πιπιλάει δλδ σαν την πιπίλα και να την νιώθει πιο οικεία στο στόμα, ώστε να πίνει γάλα χωρίς να παιδεύεται. Ακόμα και όταν είναι νευρική, στην αρχή τουλάχιστον, την πιπίλα την δέχεται, οπότε πιστεύω πως με μια τέτοια θηλή θα πιει το γαλατάκι της και θα ηρεμήσει. Ή μπορώ να χρησιμοποιήσω μια "συμβατική" θηλή χωρίς φόβο να μπερδευτεί το μωράκι μου με το στήθος;;;;

[Dess]

Καλημέρα τρελενακι. Εγω την άφησα όταν ήταν 40 ημερών. Αρχίσαμε το μπιμπερο μια βδομάδα πριν παω στη δουλεια για να συνηθίσει. Τις πρώτες μέρες κάναμε 1 1/2 ώρα να φάει απο το πολυ κλάμα που έκανε κι εγω με το calma Medela. Αυτο που κατάλαβα ήταν οτι δεν καταλάβαινε οτι αυτο είναι το φαγητό της γιατι δεν γευοταν το γάλα στο στόμα της. Είχα δοκιμάσει και μπιμπερο της τσικο και το έπιασε ποιο εύκολα. Επέμενα όμως και τελικα το συνηθισε το καλμα. Λίγο υπομονή και θα συνηθίσει.

[paros]

Χαιρετώ όλες τις μανούλες του φόρουμ...Θα ήθελα τα φώτα όσων έχουν σχετική εμπειρία...

Θηλάζω αποκλειστκά και η μπεμπούλα μου είναι 3 μηνών και δέκα ημερών. Εδώ και 2 βδομάδες επέστρεψα στην δουλειά και την ταΐζει ο άντρας μου ή η μητέρα μου με μπιμπερό της Medela. Είναι με ειδική θηλή που μιμείται την θηλή της μαμάς. Το πήρα γιατί δεν ήθελα να μπερδευτεί η μικρή με το μπιμπερό σε περίπτωση που χρειαστεί να το χρησιμοποιήσω για μεγάλο διάστημα.

Το θέμα είναι το εξής: Από την ημέρα που πήγα για δουλειά η μικρή κάθεται σχετικά ήρεμη, αλλά από κάποια ώρα και μετά κλαίει συνέχεια και γίνεται πολύ νευρική, με αποτέλεσμα να τρέχω στο διάλειμμα του μαθήματος να την ηρεμήσω και να την ταΐσω. Κι αυτό γιατί-πιστεύω- η θηλή είναι μεν λειτουργική αλλά πολύ σκληρή με αποτέλεσμα το μωρό να νιώθει ότι έχει κάτι ξένο στο στόμα του και να μην πίνει με καμία δύναμη. Θα πρέπει να καταβάλει προσπάθεια (αντίστοιχη με αυτή που χρειάζεται όταν την θηλάζω εννοείται) για να έρθει το γάλα στο στοματάκι της, οπότε και θα συνεχίσει να πίνει. Αλλά όταν είναι ήδη νευρική, αυτό είναι αδύνατο...και δεν μπορώ να ανεβαίνω μόνο για 8-10 λετπά να την ταΐσω γιατί την κόβω στην μέση και μετά κάνει χειρότερα...

Υπάρχει καμιά που να έχει βρει θηλή που να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά πιο μαλακή; Να την πιπιλάει δλδ σαν την πιπίλα και να την νιώθει πιο οικεία στο στόμα, ώστε να πίνει γάλα χωρίς να παιδεύεται. Ακόμα και όταν είναι νευρική, στην αρχή τουλάχιστον, την πιπίλα την δέχεται, οπότε πιστεύω πως με μια τέτοια θηλή θα πιει το γαλατάκι της και θα ηρεμήσει. Ή μπορώ να χρησιμοποιήσω μια "συμβατική" θηλή χωρίς φόβο να μπερδευτεί το μωράκι μου με το στήθος;;;;

 

δινεις πιπιλα?

[Τρελενάκι]

Καλημέρα τρελενακι. Εγω την άφησα όταν ήταν 40 ημερών. Αρχίσαμε το μπιμπερο μια βδομάδα πριν παω στη δουλεια για να συνηθίσει. Τις πρώτες μέρες κάναμε 1 1/2 ώρα να φάει απο το πολυ κλάμα που έκανε κι εγω με το calma Medela. Αυτο που κατάλαβα ήταν οτι δεν καταλάβαινε οτι αυτο είναι το φαγητό της γιατι δεν γευοταν το γάλα στο στόμα της. Είχα δοκιμάσει και μπιμπερο της τσικο και το έπιασε ποιο εύκολα. Επέμενα όμως και τελικα το συνηθισε το καλμα. Λίγο υπομονή και θα συνηθίσει.

 

Βρήκα ένα κόλπο στην αρχή και της βούταγα την θηλή μέσα στο γάλα και λειτουργούσε αυτόματα...Και γενικά έπινε μια χαρά. Απλά από τότε που κατέβηκα στην δουλειά έχει χρειαστεί να ανεβώ πολλές φορές για να την βάλω στο στήθος, γιατί με την νευρικότητα που έχει (όχι μόνο γιατί πεινάει, φαντάζομαι της λείπω γιατί ηρεμεί μόλις την πάρω αγκαλιά) δεν το δέχεται...Απλά σκέφτομαι να το γυρίσω σε μια από τις άλλες τις συμβατικές. Φοβάμαι όμως μην της διμηουργήσω σύγχιση...

[Τρελενάκι]

δινεις πιπιλα?

 

Ναι...Από το μαιευτήριο έβαζε το χέρι όλο μέσα και δεν είχα σκοπό να της δώσω πιπίλα, αλλά όταν άρχισε να βάζει αντίχειρα της έδωσα πιπίλα από καουτσούκ της Κίκο...Γενικά δεν είναι παιδί που κολλάει σε κάτι. Πχ δεν έχει ανάγκη την πιπίλα όλη την ώρα. Μπορεί να της την δώσω όταν είναι να κοιμηθεί, αλλά αν την πάρει ο ύπνος και της πέσει δεν ξυπνάει να την αναζητήσει...

[Sofiade]

Είχα διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο για το θηλασμό ότι για να πιάσει το μωρό που θηλάζει τη θηλή του μπιμπερό, θα πρέπει η θηλή να μοιάζει με τη θηλή της μαμάς. Εμείς βολευτήκαμε πολύ τις θηλές της NUK αλλά με τίποτα τις Chicco στα μπιμπερό, και το αντίθετο στις πιπίλες. Οπότε η δική μου συμβουλή είναι να δοκιμάσεις διάφορα μπιμπερό και να μην βασίζεσαι στη διαφήμιση ότι αυτή η θηλή μόνο (της Medela) μιμείται τη θηλή της μαμάς. Της μαμάς ναι, αλλά ποιας μαμάς; Μοιάζει το δικό μου στήθος με το δικό σου, με μιας οποιασδήποτε άλλης κοπέλας; Όχι βέβαια... άρα πώς είναι δυνατόν μόνο η Medela να βγάζει το σωστό σχήμα θηλής;

[Dess]

Αφού πιάνει και πιπιλα δε νομίζω να πάθει σιγχιση τώρα. Δοκίμασε κι άλλο μπιμπερο.

[Maiden1]

Οι θηλές καουτσούκ είναι πιο μαλακές και τις δέχονται τα μωρά πιο εύκολα αντίθετα μ'αυτές τιης σιλικόνης. Το calma της Medela μιμείται το στήθος όχι σαν μορφολογία ή σαν υφή αλλά στο ότι το παιδί πρέπει να βεντουζάρει και να θηλάσει όπως το στήθος κι έτσι δεν παθαίνει σύγχιση όσον αφορά το θέμα του ταϊσματος. Το θέμα είναι ότι το μωρό μπορεί και να αρνείται να βεντουζάρει σ'ένα πλαστικό πράγμα και συνεπώς να μην παίρνει γάλα και να εκνευρίζεται. Γνώμη μου εφόσον είναι αρκετά μεγάλη πλέον να πάρεις κανονικό μπιμπερό όπου το γάλα τρέχει μόνο του (Νο 1 θηλή για αργή ροή) ώστε να καταπίνει το γάλα που πέφτει στο στόμα του. Μπορεί στην αρχή να κάνει μορφασμούς αλλά μόλις πέσει το γάλα θα ρουφήξει εφόσον πεινάει.

[Τρελενάκι]

Κορίτσια σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και τις άμεσες απαντήσεις. Θα δοκιμάσω σιγά σιγά ένα πιο απλό μπιμπερό με πιο μαλακή θηλή.

Σοφία μου, μακάρι να είχαμε τέτοιες θηλές στα μπιμπερό...κάθε μαμά να έχει την δυνατότητα να βρει μία που να μοιάζει στην δική της ...Αλλά αυτό που έλεγα είναι ότι αυτή της Μedela στην ουσία λειτουργεί όπως το στήθος της μαμάς, όπως πολύ καλα τα λέει και η Maiden1. Απλά φοβάμαι να μην πνίγεται, γιατί είναι ώρες ώρες λαίμαργη και αν η ροή είναι συνεχόμενη πιστεύω πως θα έχει πρόβλημα...Θα δούμε...Το καλό είναι ότι όταν είναι ήρεμη σχετικά το μπιμπερό της medela το δέχεται άνετα. Αλλά, όπως και πάλι πολύ σωστά λέει η Maiden1, το πλαστικό της δεν βοηθάει όταν είναι ήδη νευρική η μικρή, με αποτέλεσμα να μην νιώθει να πιει και να ηρεμήσει...Κινδυνεύει δηλαδή το παιδί να μείνει νηστικό αν δεν ηρεμήσει, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αφήσω την δουλειά μου και να τρέξω σπίτι...Ευτυχώς (!!!!!!) είναι ένα πάτωμα διαφορά, αλλά στο τέλος θα μου την πουν οι γονείς που αφήνω τα παιδιά έστω για 5 λεπτά να ταΐσω την μικρή...

Να χαίρεστε όλες τα μωράκια σας!!!

[paros]

Βρήκα ένα κόλπο στην αρχή και της βούταγα την θηλή μέσα στο γάλα και λειτουργούσε αυτόματα...Και γενικά έπινε μια χαρά. Απλά από τότε που κατέβηκα στην δουλειά έχει χρειαστεί να ανεβώ πολλές φορές για να την βάλω στο στήθος, γιατί με την νευρικότητα που έχει (όχι μόνο γιατί πεινάει, φαντάζομαι της λείπω γιατί ηρεμεί μόλις την πάρω αγκαλιά) δεν το δέχεται...Απλά σκέφτομαι να το γυρίσω σε μια από τις άλλες τις συμβατικές. Φοβάμαι όμως μην της διμηουργήσω σύγχιση...

και μονο που χρησιμοποιεις πιπιλα υπαρχει κινδυνος συγχησης των θηλων..αν προσθεσεις και την θηλη απο το μπιμπερο το παζλ ολοκληρωθηκε..

η συγχηση θηλων ειναι πιθανη σε ΟΛΕΣ τις ηλικιες.. αυτην την στιγμη το μωρο σου θηλαζει διαφορετικα το στηθος, πιπιλαει διαφορετικα την πιπιλα και προσπαθει να μαθει να πινει απο μπιμπερο παλι με διαφορετικο τροπο..οι κινησεις που κανει το μωρο στις 3 θηλες ειναι εντελως διαφορετικες μεταξυ τους και ο εκνευρισμος του μπορει να προερχεται και απο αυτο..οτι καθε φορα πρεπει να προσπαθησει με διαφορετικο τροπο να φαει ή να ηρεμησει..

[Τρελενάκι]

και μονο που χρησιμοποιεις πιπιλα υπαρχει κινδυνος συγχησης των θηλων..αν προσθεσεις και την θηλη απο το μπιμπερο το παζλ ολοκληρωθηκε..

η συγχηση θηλων ειναι πιθανη σε ΟΛΕΣ τις ηλικιες.. αυτην την στιγμη το μωρο σου θηλαζει διαφορετικα το στηθος, πιπιλαει διαφορετικα την πιπιλα και προσπαθει να μαθει να πινει απο μπιμπερο παλι με διαφορετικο τροπο..οι κινησεις που κανει το μωρο στις 3 θηλες ειναι εντελως διαφορετικες μεταξυ τους και ο εκνευρισμος του μπορει να προερχεται και απο αυτο..οτι καθε φορα πρεπει να προσπαθησει με διαφορετικο τροπο να φαει ή να ηρεμησει..

 

Αρχικά, άλλο το πιπίλισμα και άλλο ο θηλασμός. Μπορεί στην βάση τους να είναι ίδιες κινήσεις, αλλά το ένα από το άλλο διαφέρουν. Το έμβρυο ήδη στην κοιλιά της μάνας του πιπιλάει το δάχτυλό του (κάτι που το προετοιμάζει για την διδικασία του θηλασμού), αλλά και αφού γεννηθεί, το μωράκι συνεχίζει να πιπιλάει το δάχτυλό του, άσχετα με το αν πεινάει ή όχι. Είναι μια κίνηση που τους δημιουργεί μια αίσθηση ότι βρίσκονται σε οικείο περιβάλλον, άρα είναι ασφαλή. Αν λοιπόν, υπήρχε θέμα σύγχισης, θα είχαμε χιλιάδες μωρά που λιμοκτονούν. Επιπλέον αν παρατηρήσεις, οι πιπίλες έχουν προεξοχές και ραβδώσεις που προκαλλούν το μωρό να τις περιεργαστεί με την γλώσσα του...με το στόμα άλλωστε τα μωρά έρχονται σε επαφή με μεγάλο μέρος του περιβάλλοντός τους. Το θέμα είναι, όταν έρθει η ώρα, αποφασίζεις αν θα το αφήσεις να πιπιλάει τον αντίχειρα (κάτι που δεν κόβεται), αν και κάποια μωράκια δεν πιπιλάνε όσο άλλα, ή αν θα δώσεις πιπίλα γλιτώνοντας την ζημιά σε δόντια (αν ισχύει τόσο πολύ) που θα στραβώσουν κλπ...Ωστόσο, καλό θα είναι να μην βλέπουμε την πιπίλα σαν πανάκεια στο κλάμα αν δεν θέλουμε να εξαρτηθεί το μωράκι από αυτήν. Πχ, έτυχε μια δυο φορές που χρειάστηκα την πιπίλα για να την ηρεμήσω (σημ. δεν τη δέχεται πάντα) να είναι και οι δυο λερωμένες, οπότε τις έδωσα στήθος...όχι για να φάει...αλλά να πιπιλίσει, όπως κι έκανε.

 

Τώρα, για το μπιμπερό, η επιλογή του συγκεκριμένου ήταν με βάση προηγούμενη μελέτη πάνω στο θέμα. Αν έχεις διαβάσει σχόλια δικά μου και άλλων μαμάδων, θα δεις πως το συγκεκριμένο μπιμπερό είναι μελετημένο να μην προκαλεί σύγχιση, αφού το παιδί πρέπει να κάνει ότι και στο στήθος της μαμάς, δλδ να καταβάλει προσπάθεια. Αντίθετα, τα άλλα μπιμπερό αφήνουν το γάλα να τρέξει κατευθείαν στο στόμα του, το μωρό δεν πίνει όπως στο στήθος της μαμάς, "τεμπελιάζει" και "ξεχνά" το στήθος. Αποτέλεσμα; Σύγχιση.

 

Το ΜΟΝΟ θέμα με το συγκεκριμένο μπιμπερό, είναι πως η θηλή του είναι σκληρή και όπως λέει και η Maiden1, το μωρό νιώθει ένα ξένο, πλαστικό αντικείμενο στο στόμα του. Τις πρώτες φορές βουτούσα την θηλή μέσα στο γάλα για να δώσω στην μπεμπούλα μου το έναυσμα. Στην συνέχεια όμως τα κατάφερνε μόνη της. Επινε 70-80 ml όμορφα κι ωραία και ουδέποτε αρνήθηκε το στήθος ή έδειξε να συγχίζεται. Απλά τις ώρες που λείπω δυσανασχετεί, μέχρι που κλαίει απαρηγόρητη (είναι δυνατόν τόσο νωρίς;;;;;είναι μόλις 3ων μηνών) και όταν έρχεται η ώρα να φάει είναι πια τόσο ανήσυχη που δεν νιώθει να πιει από το μπουκάλι με καμία δύναμη. Πρέπει να ανεβώ εγώ στο σπίτι και με το που την παίρνω αγκαλιά ηρεμεί και στην συνέχεια τρώει στο στήθος.

[Sofiade]

Αρχικά, άλλο το πιπίλισμα και άλλο ο θηλασμός. Μπορεί στην βάση τους να είναι ίδιες κινήσεις, αλλά το ένα από το άλλο διαφέρουν. Το έμβρυο ήδη στην κοιλιά της μάνας του πιπιλάει το δάχτυλό του (κάτι που το προετοιμάζει για την διδικασία του θηλασμού), αλλά και αφού γεννηθεί, το μωράκι συνεχίζει να πιπιλάει το δάχτυλό του, άσχετα με το αν πεινάει ή όχι. Είναι μια κίνηση που τους δημιουργεί μια αίσθηση ότι βρίσκονται σε οικείο περιβάλλον, άρα είναι ασφαλή. Αν λοιπόν, υπήρχε θέμα σύγχισης, θα είχαμε χιλιάδες μωρά που λιμοκτονούν. Επιπλέον αν παρατηρήσεις, οι πιπίλες έχουν προεξοχές και ραβδώσεις που προκαλλούν το μωρό να τις περιεργαστεί με την γλώσσα του...με το στόμα άλλωστε τα μωρά έρχονται σε επαφή με μεγάλο μέρος του περιβάλλοντός τους. Το θέμα είναι, όταν έρθει η ώρα, αποφασίζεις αν θα το αφήσεις να πιπιλάει τον αντίχειρα (κάτι που δεν κόβεται), αν και κάποια μωράκια δεν πιπιλάνε όσο άλλα, ή αν θα δώσεις πιπίλα γλιτώνοντας την ζημιά σε δόντια (αν ισχύει τόσο πολύ) που θα στραβώσουν κλπ...

Συμφωνώ απόλυτα ειδικά για το θέμα της πιπίλας. Κι εγώ είχα πει ότι δεν θα δώσω πιπίλα (επειδή εγώ ως μωρό ήμουν πολύ εξαρτημένη από την πιπίλα μου και οι γονείς μου ταλαιπωρήθηκαν να μου την κόψουν... στην ηλικία των 2 χρονών βέβαια... τεσπα) αλλά όταν είδα ότι το μωρό άρχιζε να πιπιλίζει μανιωδώς το δάχτυλό του, μην σου πω και το χέρι του ολόκληρο, καλωσορίσαμε αμέσως την πιπίλα στη ζωή μας. Σύγχυση δεν παρατήρησα. Μάλιστα εμείς από ένα σημείο και μετά κάναμε μεικτό θηλασμό και ποτέ δεν είδα την παραμικρή ένδειξη ότι το μωρό προτιμούσε το μπιμπερό από το στήθος.

 

Εμείς χρησιμοποιούσαμε μπιμπερό NUK με θηλές καουτσούκ (το θυμήθηκα τώρα που το ανέφερε η Maiden). Μπορεί να φαίνεται ότι η ροή είναι μεγάλη, αλλά μην σε απασχολεί αυτό (ότι το μωρό θα πνίγεται κλπ). Άλλωστε όταν το ταΐζεις με μπιμπερό δεν κρατάς το μπιμπερό κάθετα ώστε να φεύγει το γάλα ποτάμι, το κρατάς λοξά, και το μωρό επίσης χειρίζεται τη θηλή με τη γλώσσα του. Δεν ανοίγει απλά το στόμα και περιμένει να τρέξει γάλα. Αν ήταν έτσι σίγουρα θα πνιγόταν, αλλά δεν είναι

[Maiden1]

Δεν ανοίγει απλά το στόμα και περιμένει να τρέξει γάλα. Αν ήταν έτσι σίγουρα θα πνιγόταν, αλλά δεν είναι

 

Αν θέλουν να σταματήσουν τη ροή βάζουν και την γλωσίτσα τους μπροστά στη θηλή. Αρκεί να είναι μικρή η ροή για να μπορέσουν να την ελέγξουν. Βρε είναι τετραπέρατα μη τα βλέπεις μια σταλιά!

[Τρελενάκι]

Συμφωνώ απόλυτα ειδικά για το θέμα της πιπίλας. Κι εγώ είχα πει ότι δεν θα δώσω πιπίλα (επειδή εγώ ως μωρό ήμουν πολύ εξαρτημένη από την πιπίλα μου και οι γονείς μου ταλαιπωρήθηκαν να μου την κόψουν... στην ηλικία των 2 χρονών βέβαια... τεσπα) αλλά όταν είδα ότι το μωρό άρχιζε να πιπιλίζει μανιωδώς το δάχτυλό του, μην σου πω και το χέρι του ολόκληρο, καλωσορίσαμε αμέσως την πιπίλα στη ζωή μας. Σύγχυση δεν παρατήρησα. Μάλιστα εμείς από ένα σημείο και μετά κάναμε μεικτό θηλασμό και ποτέ δεν είδα την παραμικρή ένδειξη ότι το μωρό προτιμούσε το μπιμπερό από το στήθος.

 

Εμείς χρησιμοποιούσαμε μπιμπερό NUK με θηλές καουτσούκ (το θυμήθηκα τώρα που το ανέφερε η Maiden). Μπορεί να φαίνεται ότι η ροή είναι μεγάλη, αλλά μην σε απασχολεί αυτό (ότι το μωρό θα πνίγεται κλπ). Άλλωστε όταν το ταΐζεις με μπιμπερό δεν κρατάς το μπιμπερό κάθετα ώστε να φεύγει το γάλα ποτάμι, το κρατάς λοξά, και το μωρό επίσης χειρίζεται τη θηλή με τη γλώσσα του. Δεν ανοίγει απλά το στόμα και περιμένει να τρέξει γάλα. Αν ήταν έτσι σίγουρα θα πνιγόταν, αλλά δεν είναι

 

Τέλεια! Σε ευχαριστώ πολύ! Αν είχα την δυνατότητα θα απευθυνόμουν σε σύμβουλο θηλασμού αν και το email δεν θεωρώ ότι είναι κατάλληλος τρόπος επικοινωνίας για την περίσταση. Θα το ψάξω αύριο κιόλας να βρω την κατάλληλη θηλή..,

[Τρελενάκι]

Αν θέλουν να σταματήσουν τη ροή βάζουν και την γλωσίτσα τους μπροστά στη θηλή. Αρκεί να είναι μικρή η ροή για να μπορέσουν να την ελέγξουν. Βρε είναι τετραπέρατα μη τα βλέπεις μια σταλιά!

 

Εμένα μου λες...;;;; Πρέπει να την δεις πως κάνει. Χαλάει τον κόσμο και μόλις με βλέπει στην πόρτα, ΠΡΙΝ την πάρω καν αγκαλιά το κόβει μαχαίρι! Είναι 3ων μηνών και μας κάνει ότι θέλει....Αλλά χαλάλι της....χαλί να με πατήσει...

[paros]

Αρχικά, άλλο το πιπίλισμα και άλλο ο θηλασμός. Μπορεί στην βάση τους να είναι ίδιες κινήσεις, αλλά το ένα από το άλλο διαφέρουν. Το έμβρυο ήδη στην κοιλιά της μάνας του πιπιλάει το δάχτυλό του (κάτι που το προετοιμάζει για την διδικασία του θηλασμού), αλλά και αφού γεννηθεί, το μωράκι συνεχίζει να πιπιλάει το δάχτυλό του, άσχετα με το αν πεινάει ή όχι. Είναι μια κίνηση που τους δημιουργεί μια αίσθηση ότι βρίσκονται σε οικείο περιβάλλον, άρα είναι ασφαλή. Αν λοιπόν, υπήρχε θέμα σύγχισης, θα είχαμε χιλιάδες μωρά που λιμοκτονούν. Επιπλέον αν παρατηρήσεις, οι πιπίλες έχουν προεξοχές και ραβδώσεις που προκαλλούν το μωρό να τις περιεργαστεί με την γλώσσα του...με το στόμα άλλωστε τα μωρά έρχονται σε επαφή με μεγάλο μέρος του περιβάλλοντός τους. Το θέμα είναι, όταν έρθει η ώρα, αποφασίζεις αν θα το αφήσεις να πιπιλάει τον αντίχειρα (κάτι που δεν κόβεται), αν και κάποια μωράκια δεν πιπιλάνε όσο άλλα, ή αν θα δώσεις πιπίλα γλιτώνοντας την ζημιά σε δόντια (αν ισχύει τόσο πολύ) που θα στραβώσουν κλπ...Ωστόσο, καλό θα είναι να μην βλέπουμε την πιπίλα σαν πανάκεια στο κλάμα αν δεν θέλουμε να εξαρτηθεί το μωράκι από αυτήν. Πχ, έτυχε μια δυο φορές που χρειάστηκα την πιπίλα για να την ηρεμήσω (σημ. δεν τη δέχεται πάντα) να είναι και οι δυο λερωμένες, οπότε τις έδωσα στήθος...όχι για να φάει...αλλά να πιπιλίσει, όπως κι έκανε.

 

 

εχεις λανθασμενη αποψη για την πιπιλα...

και επειδη ειμαι καμμενη το εχω ψαξει πολυ...

 

1. Πότε να δώσω πιπίλα?

Η πιπίλα είναι ένα υποκατάστατο. Τουλάχιστον για τους πρώτους 3 μήνες, αποφύγετε την πιπίλα για το μωρό που θηλάζει.

Κατά το διάστημα αυτό έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να τρώει συχνά για να μεγαλώσει.

Η πιπίλα κάνει το μωρό να μην τρώει αρκετά και να μπερδεύεται ανάμεσα σʼ αυτήν και το στήθος.

Τα μωρά μπορεί να γίνουν νευρικά και να θηλάζουν νευρικά προσπαθώντας να βγάλουν γάλα από την πιπίλα, με αποτέλεσμα να πληγώνουν το στήθος όποτε επιστρέφουν σʼ αυτό.

Η μητέρα αργεί να εξοικειωθεί με τα μηνύματα που θα έστελνε το μωρό, εάν δεν είχε την πιπίλα στο στόμα του.

Όταν το μωρό κάνει όλες τις θηλαστικές του κινήσεις στο στήθος, τότε η μητέρα κατεβάζει αρκετό γάλα. Μπορεί, εξαιτίας της πιπίλας, να μην έχετε αρκετό γάλα, αφού το μωρό σας δεν θα τρώει όσο συχνά θέλει.

Η πιπίλα προκαλεί στο μωρό μειωμένη πρόσληψη βάρους, στοματίτιδα, άρνηση στήθους, νεύρα, και στη μητέρα μαστίτιδα, πρώιμο απογαλακτισμό και πρώιμη επιστροφή της γονιμότητας.

Ανταποκριθείτε σε κάθε κάλεσμα του μωρού για αγκαλιά ή θηλασμό και μην αρνηθείτε να το θηλάζετε τη νύχτα. Μη το βγάζετε ποτέ από το στήθος σας όταν θηλάζει, εκτός αν πονάτε. Κάποιες μητέρες, ειδικά στο δεύτερο ή στο τρίτο παιδί τους, αποφασίζουν να δώσουν πιπίλα τις ώρες που άφηναν το πρώτο τους παιδί να θηλάζει για ευχαρίστηση. Πρόκειται για προσωπικές αποφάσεις, που λαμβάνονται με βάση τις ανάγκες της οικογένειας. Γενικά όμως η πιπίλα δεν είναι καθόλου απαραίτητη. Σκεφτείτε καλά αν θα δώσετε πιπίλα ή αν θα αφήσετε το μωρό να βρει το δάχτυλό του και να το βάζει στο στόμα, όποτε εκείνο κρίνει ότι χρειάζεται μόνο πιπίλισμα κι όχι γάλα και επαφή με το ζεστό και τρυφερό στήθος της μαμάς του.

Πηγή: ΑΝΝΑ ΠΑΤΣΟΥΡΟΥ - "Θηλασμός μια υπέροχη σχέση" Τόμος Α' - Εκδόσεις Σύγχρονο Ορίζοντες

http://www.perithilasmou.gr/articles/breastfeeding-basic-information/384-pote-na-doso-pipila.html

 

 

2.Με τον όρο «σύγχυση θηλών» εννοείται το πρόβλημα που προκύπτει όταν ένα μωρό, εκτός από το στήθος τρέφεται με το μπουκάλι ή όταν του δίνεται πιπίλα. http://www.thilasmos.gr/sigxisi%20thilon.htm

 

 

3.Μύθος 14: Η μητέρα δεν πρέπει να γίνεται «πιπίλα» για το μωρό. Πραγματικότητα: Η ανακούφιση και η κάλυψη των θηλαστικών αναγκών του μωρού στο στήθος υπάρχει στον αρχικό σχεδιασμό της Φύσης. Οι πιπίλες είναι στην πραγματικότητα ένα υποκατάστατο της μητέρας, όταν εκείνη δεν είναι διαθέσιμη. Άλλα πλεονεκτήματα τού να καθησυχάζουμε ένα μωρό στο στήθος είναι η καλύτερη ανάπτυξη του στόματος και των μυών του προσώπου του μωρού, η παρατεταμένη αμηνόρροια λόγω θηλασμού, η αποφυγή σύγχυσης θηλών και η διέγερση μιας επαρκούς παραγωγής γάλακτος που εξασφαλίζει υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας στο θηλασμό. Μύθος 15: Η σύγχυση θηλών δεν υφίσταται σαν πρόβλημα. Πραγματικότητα: Ο θηλασμός και τα γεύματα από το μπουκάλι απαιτούν διαφορετικές τεχνικές στοματικής κίνησης. Επίσης, οι πλαστικές θηλές παρέχουν ένα είδος «υπερ-ερεθίσματος», το οποίο μπορεί να αποτυπωθεί στα μωρά, αντί για το πιο μαλακό στήθος. Σαν αποτέλεσμα, ορισμένα μωρά όταν εναλλάσουν στήθος και μπουκάλι παθαίνουν σύγχυση στον τρόπο που πιπιλούν κι εφαρμόζουν μη-αποτελεσματικές θηλαστικές τεχνικές πάνω στο στήθος. (απόσπασμα απομετάφραση του φυλλαδίου “Common Breastfeeding Myths” της Lisa Marasco - 1998 © LLLI )

 

4. Η διατροφή των βρεφών και των νηπίων με μπιμπερό, όπως και η επίμονη χρήση πιπίλας, έχουν την τάση να παραμορφώνουν το παιδικό πρόσωπο.

Το κρανίο και το πρόσωπο του παιδιού συνεχίζουν από τη γέννηση και έπειτα να διαπλάθονται και να μορφοποιούνται. Το περιβάλλον, τα καθημερινά ερεθίσματα που δέχεται το στόμα επιδρούν στη διάπλαση του προσώπου έως τουλάχιστον τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας δεν προκύπτουν μόνο από τα γονίδια των γονιών μας, αλλά και από τον τρόπο διατροφής και τις συνήθειες των πρώτων μας χρόνων.

Παιδιά που δεν θήλασαν ή θήλασαν ελάχιστα, παιδιά που πίνουν γάλα στο μπιμπερό έως τριών και τεσσάρων ετών, νήπια που έχουν έντονη την συνήθεια της πιπίλας – κάποια από αυτά ακόμα και στο νηπιαγωγείο – θέτουν τα οστά του προσώπου τους υπό την καθημερινή επίδραση ανώμαλων δυνάμεων που επηρεάζουν την ανάπτυξή τους. Σύμφωνα με μελέτες των τελευταίων δέκα χρόνων, στο πρόσωπο των παιδιών αυτών τείνουν με τον καιρό να συμβαίνουν με αυξημένη πιθανότητα τα εξής:

· Τα δόντια του παιδιού πάσχουν πιο συχνά και πιο σοβαρά από τερηδόνα.

· Η άνω οδοντοστοιχία εφιππεύει την κάτω οδοντοστοιχία, με αποτέλεσμα το στόμα να μην κλείνει σωστά. Νεότερη έρευνα δείχνει ότι όσα μωρά θηλάζουν για περισσότερο από 12 μήνες έχουν 20 φορές μικρότερη πιθανότητα για ανώμαλη σύγκλιση των δοντιών.

· Δόντια συναθροίζονται, βγαίνουν όλα μαζί σε ένα σημείο.

· Η κάτω γνάθος γίνεται μακρόστενη και υποχωρεί προς τα πίσω.

· Τα μάγουλα φαίνονται ρουφηγμένα και όχι στρογγυλά.

· Η υπερώα στην άνω γνάθο – η οροφή του στόματος – γίνεται βαθιά και μακρόστενη, τοξωτή.

· Η γλώσσα προέχει έξω από το στόμα του παιδιού.

· Στην συνήθη έκφρασή του το παιδί εμφανίζει ανοιχτό στόμα.

· Γενικά το πρόσωπο χάνει την «στρογγυλάδα» του, γίνεται μακρύ και στενό. Μπορεί να φαίνεται ασύμμετρο.

· Το μικρό αναπνέει από το στόμα, αντί για τη μύτη που είναι το φυσιολογικό.

· Η αναπνοή από το στόμα φέρνει μολύνσεις, αμυγδαλίτιδες, ωτίτιδες και υπερτροφία στα «κρεατάκια».

· Το παιδί αναπτύσσει αποφρακτική άπνοια – σταμάτημα της αναπνοής – στον ύπνο, ροχαλίζει, κοιμάται βαριά και ανήσυχα, πέφτει το οξυγόνο του αίματός του.

· Σημαντική αποφρακτική άπνοια μπορεί να επηρεάσει τη διανοητική κατάσταση του παιδιού κατά τη διάρκεια της ημέρας, τη διάθεσή του, την απόδοσή του στο σχολείο, την καρδιακή λειτουργία και να προκαλέσει υπερκινητικότητα.

 

Πηγή: Carrascoza KC et al. Consequences of bottle-feeding to the oral facial development of initially breastfed children. J Pediatr (Rio J). 2006;82(5):395

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2011

 

 

5. Λογο...θεραπεία!: Πιπίλισμα του Αντίχειρα: Γιατί Συμβαίνει και Πώς να το Χειριστείτε

Το πιπίλισμα του αντίχειρα είναι μια από τις πιο κοινές συνήθειες των μικρών παιδιών. 50 με 85% των παιδιών κάποια στιγμή πιπιλούν τον αντίχειρά τους.

 

Η συνήθεια ξεκινάει από νωρίς και είναι απόλυτα φυσιολογική σε βρέφη και μικρά παιδιά. Μεταξύ 2 και 4 μηνών το βρέφος ξεκινά να γνωρίζει τον κόσμο κιναισθητικά (δηλαδή να ανακαλύπτει τις ιδιότητες των πραγμάτων και των ίδιων του των χεριών μέσα από τις αισθήσεις της αφής, της γεύσης, της όσφρησης και την κίνηση) και εντείνεται το στοματικό στάδιο. Παρατηρεί τα χεράκια του και τα βάζει στο στόμα. Στην ηλικία αυτή η περιοχή του εγκεφάλου του βρέφους που «ασχολείται» με την περιοχή του στόματος και του χεριού είναι τεράστια, καταλαμβάνοντας περιοχή μεγαλύτερη από όση όλο το υπόλοιπο σώμα του και τα πόδια του μαζί! Η διαδικασία αυτή συνιστά βασικό μηχανισμό ανάπτυξης νοητικής, ψυχοκινητικής και γνωστικής για το βρέφος. Με άλλα λόγια, για το βρέφος 4 μηνών είναι τόσο σημαντικό να βάζει την κουδουνίστρα στο στόμα του όσο για το παιδί των 8 ετών είναι σημαντικό να διαβάζει μαθηματικά. Επιπλέον, η ενασχόληση του βρέφους με το στόμα του του δίνει την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, ενώ το ανακουφίζει από τις ενοχλήσεις των ούλων.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, η συνήθεια του πιπιλίσματος του αντίχειρα δεν προκαλεί κανένα μόνιμο ανατομικό πρόβλημα στο στόμα ή στα δόντια εάν δεν συνεχιστεί μετά την ηλικία των 5 ετών. Σύμφωνα με την ίδια Ακαδημία, τα περισσότερα παιδιά σταματούν την συνήθεια από μόνα τους ανάμεσα στις ηλικίες των 2 και 4 ετών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος οι γονείς να ανησυχούν πριν από την ηλικία αυτή, γιατί πρόκειται για μια φυσιολογική συμπεριφορά. Από προσωπική εμπειρία, παιδιά που θηλάζουν για καιρό και απογαλακτίζουν σταδιακά – όχι απότομα, σύμφωνα με τις διεθνείς επιστημονικές συστάσεις, τείνουν να μην αναπτύσσουν επίμονες στοματικές έξεις όπως το πιπίλισμα του αντίχειρα και η χρήση πιπίλας.

Μερικές φορές γονείς φοβούνται τόσο πολύ την συνήθεια αυτή που με την έναρξη του στοματικού σταδίου, σε ηλικία λίγων μηνών, αποτρέπουν το βρέφος να ασχοληθεί με τα χεράκια του και να βάλει αντικείμενα στο στόμα του. Η τακτική αυτή είναι βλαπτική για την ψυχοκινητική ωρίμανση του παιδιού και αυθαίρετα περιοριστική. Άλλες φορές οι γονείς ανησυχούν για «μικρόβια» που μπορεί να φέρνει το μωρό στο στόμα του με τα χεράκια του και με τα αντικείμενα. Είναι όμως φυσιολογικό το βρέφος να έρχεται σε τακτική έκθεση με συνήθη, μη παθογόνα μικρόβια του περιβάλλοντος, που επιπλέον βοηθούν να χτιστεί και η άμυνά του. Πιστεύεται ότι παραμονή ενός μικρού παιδιού παρατεταμένα σε υπερβολικά αποστειρωμένο περιβάλλον μπορεί να είναι βλαπτική, αναστέλλοντας την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού του συστήματος και οδηγώντας πιθανόν σε αυξημένο κίνδυνο για βαριές λοιμώξεις, αλλεργίες ή αυτό-άνοσα νοσήματα. Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται μετά τους πρώτους μήνες της ζωής είναι όχι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, αλλά ένα καθαρό περιβάλλον, με τακτικό πλύσιμο των παιχνιδιών, χέρια και αντικείμενα χωρίς εμφανή βρωμιά.

Επίμονο πιπίλισμα του αντίχειρα μετά την ηλικία των 4 με 5 ετών χρήζει διερεύνησης ως πιθανή εκδήλωση άγχους. Στην αντιμετώπιση προσπαθούμε να χειριζόμαστε το παιδί με θετικό και όχι αρνητικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της επιβράβευσης, της απόσπασης προσοχής, των προνομίων, και όχι της επίπληξης και της τιμωρίας.

 

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος

MRCPCH DCH IBCLC 2012

http://pediatros-thes.gr/

Via Παιδιατρική Φροντίδα

http://logotherapeia-ioannina.blogspot.gr/2012/01/blog-post_29.html

 

 

 

η πιπιλα ειναι για πολυ συγκεκριμενες περιπτωσεις οι οποιες δεν αφορουν την παρουσα..

[Τρελενάκι]

εχεις λανθασμενη αποψη για την πιπιλα...

και επειδη ειμαι καμμενη το εχω ψαξει πολυ...

 

1. Πότε να δώσω πιπίλα?

Η πιπίλα είναι ένα υποκατάστατο. Τουλάχιστον για τους πρώτους 3 μήνες, αποφύγετε την πιπίλα για το μωρό που θηλάζει.

Κατά το διάστημα αυτό έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να τρώει συχνά για να μεγαλώσει.

Η πιπίλα κάνει το μωρό να μην τρώει αρκετά και να μπερδεύεται ανάμεσα σʼ αυτήν και το στήθος.

Τα μωρά μπορεί να γίνουν νευρικά και να θηλάζουν νευρικά προσπαθώντας να βγάλουν γάλα από την πιπίλα, με αποτέλεσμα να πληγώνουν το στήθος όποτε επιστρέφουν σʼ αυτό.

Η μητέρα αργεί να εξοικειωθεί με τα μηνύματα που θα έστελνε το μωρό, εάν δεν είχε την πιπίλα στο στόμα του.

Όταν το μωρό κάνει όλες τις θηλαστικές του κινήσεις στο στήθος, τότε η μητέρα κατεβάζει αρκετό γάλα. Μπορεί, εξαιτίας της πιπίλας, να μην έχετε αρκετό γάλα, αφού το μωρό σας δεν θα τρώει όσο συχνά θέλει.

Η πιπίλα προκαλεί στο μωρό μειωμένη πρόσληψη βάρους, στοματίτιδα, άρνηση στήθους, νεύρα, και στη μητέρα μαστίτιδα, πρώιμο απογαλακτισμό και πρώιμη επιστροφή της γονιμότητας.

Ανταποκριθείτε σε κάθε κάλεσμα του μωρού για αγκαλιά ή θηλασμό και μην αρνηθείτε να το θηλάζετε τη νύχτα. Μη το βγάζετε ποτέ από το στήθος σας όταν θηλάζει, εκτός αν πονάτε. Κάποιες μητέρες, ειδικά στο δεύτερο ή στο τρίτο παιδί τους, αποφασίζουν να δώσουν πιπίλα τις ώρες που άφηναν το πρώτο τους παιδί να θηλάζει για ευχαρίστηση. Πρόκειται για προσωπικές αποφάσεις, που λαμβάνονται με βάση τις ανάγκες της οικογένειας. Γενικά όμως η πιπίλα δεν είναι καθόλου απαραίτητη. Σκεφτείτε καλά αν θα δώσετε πιπίλα ή αν θα αφήσετε το μωρό να βρει το δάχτυλό του και να το βάζει στο στόμα, όποτε εκείνο κρίνει ότι χρειάζεται μόνο πιπίλισμα κι όχι γάλα και επαφή με το ζεστό και τρυφερό στήθος της μαμάς του.

Πηγή: ΑΝΝΑ ΠΑΤΣΟΥΡΟΥ - "Θηλασμός μια υπέροχη σχέση" Τόμος Α' - Εκδόσεις Σύγχρονο Ορίζοντες

http://www.perithilasmou.gr/articles/breastfeeding-basic-information/384-pote-na-doso-pipila.html

 

 

2.Με τον όρο «σύγχυση θηλών» εννοείται το πρόβλημα που προκύπτει όταν ένα μωρό, εκτός από το στήθος τρέφεται με το μπουκάλι ή όταν του δίνεται πιπίλα. http://www.thilasmos.gr/sigxisi%20thilon.htm

 

 

3.Μύθος 14: Η μητέρα δεν πρέπει να γίνεται «πιπίλα» για το μωρό. Πραγματικότητα: Η ανακούφιση και η κάλυψη των θηλαστικών αναγκών του μωρού στο στήθος υπάρχει στον αρχικό σχεδιασμό της Φύσης. Οι πιπίλες είναι στην πραγματικότητα ένα υποκατάστατο της μητέρας, όταν εκείνη δεν είναι διαθέσιμη. Άλλα πλεονεκτήματα τού να καθησυχάζουμε ένα μωρό στο στήθος είναι η καλύτερη ανάπτυξη του στόματος και των μυών του προσώπου του μωρού, η παρατεταμένη αμηνόρροια λόγω θηλασμού, η αποφυγή σύγχυσης θηλών και η διέγερση μιας επαρκούς παραγωγής γάλακτος που εξασφαλίζει υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας στο θηλασμό. Μύθος 15: Η σύγχυση θηλών δεν υφίσταται σαν πρόβλημα. Πραγματικότητα: Ο θηλασμός και τα γεύματα από το μπουκάλι απαιτούν διαφορετικές τεχνικές στοματικής κίνησης. Επίσης, οι πλαστικές θηλές παρέχουν ένα είδος «υπερ-ερεθίσματος», το οποίο μπορεί να αποτυπωθεί στα μωρά, αντί για το πιο μαλακό στήθος. Σαν αποτέλεσμα, ορισμένα μωρά όταν εναλλάσουν στήθος και μπουκάλι παθαίνουν σύγχυση στον τρόπο που πιπιλούν κι εφαρμόζουν μη-αποτελεσματικές θηλαστικές τεχνικές πάνω στο στήθος. (απόσπασμα απομετάφραση του φυλλαδίου “Common Breastfeeding Myths” της Lisa Marasco - 1998 © LLLI )

 

4. Η διατροφή των βρεφών και των νηπίων με μπιμπερό, όπως και η επίμονη χρήση πιπίλας, έχουν την τάση να παραμορφώνουν το παιδικό πρόσωπο.

Το κρανίο και το πρόσωπο του παιδιού συνεχίζουν από τη γέννηση και έπειτα να διαπλάθονται και να μορφοποιούνται. Το περιβάλλον, τα καθημερινά ερεθίσματα που δέχεται το στόμα επιδρούν στη διάπλαση του προσώπου έως τουλάχιστον τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας δεν προκύπτουν μόνο από τα γονίδια των γονιών μας, αλλά και από τον τρόπο διατροφής και τις συνήθειες των πρώτων μας χρόνων.

Παιδιά που δεν θήλασαν ή θήλασαν ελάχιστα, παιδιά που πίνουν γάλα στο μπιμπερό έως τριών και τεσσάρων ετών, νήπια που έχουν έντονη την συνήθεια της πιπίλας – κάποια από αυτά ακόμα και στο νηπιαγωγείο – θέτουν τα οστά του προσώπου τους υπό την καθημερινή επίδραση ανώμαλων δυνάμεων που επηρεάζουν την ανάπτυξή τους. Σύμφωνα με μελέτες των τελευταίων δέκα χρόνων, στο πρόσωπο των παιδιών αυτών τείνουν με τον καιρό να συμβαίνουν με αυξημένη πιθανότητα τα εξής:

· Τα δόντια του παιδιού πάσχουν πιο συχνά και πιο σοβαρά από τερηδόνα.

· Η άνω οδοντοστοιχία εφιππεύει την κάτω οδοντοστοιχία, με αποτέλεσμα το στόμα να μην κλείνει σωστά. Νεότερη έρευνα δείχνει ότι όσα μωρά θηλάζουν για περισσότερο από 12 μήνες έχουν 20 φορές μικρότερη πιθανότητα για ανώμαλη σύγκλιση των δοντιών.

· Δόντια συναθροίζονται, βγαίνουν όλα μαζί σε ένα σημείο.

· Η κάτω γνάθος γίνεται μακρόστενη και υποχωρεί προς τα πίσω.

· Τα μάγουλα φαίνονται ρουφηγμένα και όχι στρογγυλά.

· Η υπερώα στην άνω γνάθο – η οροφή του στόματος – γίνεται βαθιά και μακρόστενη, τοξωτή.

· Η γλώσσα προέχει έξω από το στόμα του παιδιού.

· Στην συνήθη έκφρασή του το παιδί εμφανίζει ανοιχτό στόμα.

· Γενικά το πρόσωπο χάνει την «στρογγυλάδα» του, γίνεται μακρύ και στενό. Μπορεί να φαίνεται ασύμμετρο.

· Το μικρό αναπνέει από το στόμα, αντί για τη μύτη που είναι το φυσιολογικό.

· Η αναπνοή από το στόμα φέρνει μολύνσεις, αμυγδαλίτιδες, ωτίτιδες και υπερτροφία στα «κρεατάκια».

· Το παιδί αναπτύσσει αποφρακτική άπνοια – σταμάτημα της αναπνοής – στον ύπνο, ροχαλίζει, κοιμάται βαριά και ανήσυχα, πέφτει το οξυγόνο του αίματός του.

· Σημαντική αποφρακτική άπνοια μπορεί να επηρεάσει τη διανοητική κατάσταση του παιδιού κατά τη διάρκεια της ημέρας, τη διάθεσή του, την απόδοσή του στο σχολείο, την καρδιακή λειτουργία και να προκαλέσει υπερκινητικότητα.

 

Πηγή: Carrascoza KC et al. Consequences of bottle-feeding to the oral facial development of initially breastfed children. J Pediatr (Rio J). 2006;82(5):395

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2011

 

 

5. Λογο...θεραπεία!: Πιπίλισμα του Αντίχειρα: Γιατί Συμβαίνει και Πώς να το Χειριστείτε

Το πιπίλισμα του αντίχειρα είναι μια από τις πιο κοινές συνήθειες των μικρών παιδιών. 50 με 85% των παιδιών κάποια στιγμή πιπιλούν τον αντίχειρά τους.

 

Η συνήθεια ξεκινάει από νωρίς και είναι απόλυτα φυσιολογική σε βρέφη και μικρά παιδιά. Μεταξύ 2 και 4 μηνών το βρέφος ξεκινά να γνωρίζει τον κόσμο κιναισθητικά (δηλαδή να ανακαλύπτει τις ιδιότητες των πραγμάτων και των ίδιων του των χεριών μέσα από τις αισθήσεις της αφής, της γεύσης, της όσφρησης και την κίνηση) και εντείνεται το στοματικό στάδιο. Παρατηρεί τα χεράκια του και τα βάζει στο στόμα. Στην ηλικία αυτή η περιοχή του εγκεφάλου του βρέφους που «ασχολείται» με την περιοχή του στόματος και του χεριού είναι τεράστια, καταλαμβάνοντας περιοχή μεγαλύτερη από όση όλο το υπόλοιπο σώμα του και τα πόδια του μαζί! Η διαδικασία αυτή συνιστά βασικό μηχανισμό ανάπτυξης νοητικής, ψυχοκινητικής και γνωστικής για το βρέφος. Με άλλα λόγια, για το βρέφος 4 μηνών είναι τόσο σημαντικό να βάζει την κουδουνίστρα στο στόμα του όσο για το παιδί των 8 ετών είναι σημαντικό να διαβάζει μαθηματικά. Επιπλέον, η ενασχόληση του βρέφους με το στόμα του του δίνει την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, ενώ το ανακουφίζει από τις ενοχλήσεις των ούλων.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, η συνήθεια του πιπιλίσματος του αντίχειρα δεν προκαλεί κανένα μόνιμο ανατομικό πρόβλημα στο στόμα ή στα δόντια εάν δεν συνεχιστεί μετά την ηλικία των 5 ετών. Σύμφωνα με την ίδια Ακαδημία, τα περισσότερα παιδιά σταματούν την συνήθεια από μόνα τους ανάμεσα στις ηλικίες των 2 και 4 ετών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος οι γονείς να ανησυχούν πριν από την ηλικία αυτή, γιατί πρόκειται για μια φυσιολογική συμπεριφορά. Από προσωπική εμπειρία, παιδιά που θηλάζουν για καιρό και απογαλακτίζουν σταδιακά – όχι απότομα, σύμφωνα με τις διεθνείς επιστημονικές συστάσεις, τείνουν να μην αναπτύσσουν επίμονες στοματικές έξεις όπως το πιπίλισμα του αντίχειρα και η χρήση πιπίλας.

Μερικές φορές γονείς φοβούνται τόσο πολύ την συνήθεια αυτή που με την έναρξη του στοματικού σταδίου, σε ηλικία λίγων μηνών, αποτρέπουν το βρέφος να ασχοληθεί με τα χεράκια του και να βάλει αντικείμενα στο στόμα του. Η τακτική αυτή είναι βλαπτική για την ψυχοκινητική ωρίμανση του παιδιού και αυθαίρετα περιοριστική. Άλλες φορές οι γονείς ανησυχούν για «μικρόβια» που μπορεί να φέρνει το μωρό στο στόμα του με τα χεράκια του και με τα αντικείμενα. Είναι όμως φυσιολογικό το βρέφος να έρχεται σε τακτική έκθεση με συνήθη, μη παθογόνα μικρόβια του περιβάλλοντος, που επιπλέον βοηθούν να χτιστεί και η άμυνά του. Πιστεύεται ότι παραμονή ενός μικρού παιδιού παρατεταμένα σε υπερβολικά αποστειρωμένο περιβάλλον μπορεί να είναι βλαπτική, αναστέλλοντας την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού του συστήματος και οδηγώντας πιθανόν σε αυξημένο κίνδυνο για βαριές λοιμώξεις, αλλεργίες ή αυτό-άνοσα νοσήματα. Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται μετά τους πρώτους μήνες της ζωής είναι όχι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, αλλά ένα καθαρό περιβάλλον, με τακτικό πλύσιμο των παιχνιδιών, χέρια και αντικείμενα χωρίς εμφανή βρωμιά.

Επίμονο πιπίλισμα του αντίχειρα μετά την ηλικία των 4 με 5 ετών χρήζει διερεύνησης ως πιθανή εκδήλωση άγχους. Στην αντιμετώπιση προσπαθούμε να χειριζόμαστε το παιδί με θετικό και όχι αρνητικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της επιβράβευσης, της απόσπασης προσοχής, των προνομίων, και όχι της επίπληξης και της τιμωρίας.

 

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος

MRCPCH DCH IBCLC 2012

http://pediatros-thes.gr/

Via Παιδιατρική Φροντίδα

http://logotherapeia-ioannina.blogspot.gr/2012/01/blog-post_29.html

 

 

 

η πιπιλα ειναι για πολυ συγκεκριμενες περιπτωσεις οι οποιες δεν αφορουν την παρουσα..

 

Όπως σου απάντησα και νωρίτερα, η πιπίλα δεν είναι πανάκεια και δεν μπορώ να καταλάβω πως συμπέρανες κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω γιατί ένιωσες την ανάγκη να μου παραθέσεις όλες αυτές τις θεωρίες, αλλά νιώθω πως πρέπει να απολογηθώ για κάτι που έχεις παρεξηγήσει. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δεν αποτελούν όλα όσα λένε τον κανόνα. Εγώ πχ δεν είχα ποτέ πρόβλημα να την θηλάσω και παίρνει κανονικά βάρος. Όπως και να έχει, και βίντεο της Πατσούρου έχω παρακολουθήσει και το μωράκι μου θηλάζω κάθε όποτε το ζητήσει (ακόμα και ανά μισάωρο αν θέλει) και το στήθος μου δεν το έχει πληγώσει ποτέ, πέρα από τις πρώτες 2 μέρες που ήμουν εντελώς άμαθη (διαβάζω για πληγωμένες θηλές και εκδορές και μου κάνει εντύπωση) και με την πιπίλα δεν έχει κόλλημα. Αν εσύ για κάποιο λόγο ζημειώθηκες που την χρησιμοποίησες, ίσως κάτι δεν έκανες καλά.

[paros]

Όπως σου απάντησα και νωρίτερα, η πιπίλα δεν είναι πανάκεια και δεν μπορώ να καταλάβω πως συμπέρανες κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω γιατί ένιωσες την ανάγκη να μου παραθέσεις όλες αυτές τις θεωρίες, αλλά νιώθω πως πρέπει να απολογηθώ για κάτι που έχεις παρεξηγήσει. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δεν αποτελούν όλα όσα λένε τον κανόνα. Εγώ πχ δεν είχα ποτέ πρόβλημα να την θηλάσω και παίρνει κανονικά βάρος. Όπως και να έχει, και βίντεο της Πατσούρου έχω παρακολουθήσει και το μωράκι μου θηλάζω κάθε όποτε το ζητήσει (ακόμα και ανά μισάωρο αν θέλει) και το στήθος μου δεν το έχει πληγώσει ποτέ, πέρα από τις πρώτες 2 μέρες που ήμουν εντελώς άμαθη (διαβάζω για πληγωμένες θηλές και εκδορές και μου κάνει εντύπωση) και με την πιπίλα δεν έχει κόλλημα. Αν εσύ για κάποιο λόγο ζημειώθηκες που την χρησιμοποίησες, ίσως κάτι δεν έκανες καλά.

 

 

καλως ή κακως αυτες ειναι οι επισημες οδηγιες που δινονται οσον αφορα τα μωρα που θηλαζουν και την χρηση της πιπιλας..

στα παρεθεσα οχι για να απολογηθεις για κατι,αλλα για να ενημερωθεις..την σελιδα την διαβαζουν πολλες μαμαδες και καλο ειναι να υπαρχουν και οι επισημες οδηγιες οσον αφορα την πιπιλα..

 

 

-δεν εχει σχεση το πιπιλισμα του δαχτυλου με την πιπιλα..το ενα ειναι μια φυσιολογικη λειτουργια που στα παραπανω λινκ θα διαβασεις τι εξυπηρετει ακριβως ενω η πιπιλα ειναι ενα υποκαταστατο το οποιο δεν εξυπηρετει κατι εκτος απο ελαχιστες περιπτωσεις που το μωρο δεν μπορει ή δεν πρεπει να θηλασει (βλ. μωρα που νοσηλευονται,μαμα με υπερπαραγωγη κλπ)

-επιπλεον υπαρχει θεμα συγχισης και παρα πολλες μαμαδες με την χρηση της πιπιλας ειτε εχουν οδηγηθει σε πρωιμο αποθηλασμο,ειτε το μωρο εχει εμφανισει συγχιση θηλων σε οποιαδηποτε ηλικια και οχι μονο στους πρωτους μηνες..

-επιπλεον δεν τιθεται θεμα να αποφασισεις εαν θα πιπιλαει τον αντιχειρα ή θα δωσεις πιπιλα καθως στα λινκ που σου παρεθεσα αναφερει ''Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, η συνήθεια του πιπιλίσματος του αντίχειρα δεν προκαλεί κανένα μόνιμο ανατομικό πρόβλημα στο στόμα ή στα δόντια εάν δεν συνεχιστεί μετά την ηλικία των 5 ετών. '' και οτι ειναι μια συνηθεια απολυτα φυσιολογικη για να μπαινεις στην λανθασμενη αποψη ''πιπιλα ή δαχτυλο''

 

η αποψη ''εγω εδωσα πιπιλα και δεν επαθε τιποτα'', ''εγω εδωσα απο 4 μηνων αυγο και δεν επαθε τιποτα'' , και αλλες παρομοιες αντιληψεις δεν μπορουν να δινονται ως συμβουλες..ως συμβουλες δινονται οι επισημες οδηγιες..απο κει και περα ο καθενας κανει οτι νομιζει..εφοσον ειναι ενημερωμενος σωστα εχει και την ευθυνη των πραξεων του..

[Τρελενάκι]

καλως ή κακως αυτες ειναι οι επισημες οδηγιες που δινονται οσον αφορα τα μωρα που θηλαζουν και την χρηση της πιπιλας..

στα παρεθεσα οχι για να απολογηθεις για κατι,αλλα για να ενημερωθεις..την σελιδα την διαβαζουν πολλες μαμαδες και καλο ειναι να υπαρχουν και οι επισημες οδηγιες οσον αφορα την πιπιλα..

 

 

-δεν εχει σχεση το πιπιλισμα του δαχτυλου με την πιπιλα..το ενα ειναι μια φυσιολογικη λειτουργια που στα παραπανω λινκ θα διαβασεις τι εξυπηρετει ακριβως ενω η πιπιλα ειναι ενα υποκαταστατο το οποιο δεν εξυπηρετει κατι εκτος απο ελαχιστες περιπτωσεις που το μωρο δεν μπορει ή δεν πρεπει να θηλασει (βλ. μωρα που νοσηλευονται,μαμα με υπερπαραγωγη κλπ)

-επιπλεον υπαρχει θεμα συγχισης και παρα πολλες μαμαδες με την χρηση της πιπιλας ειτε εχουν οδηγηθει σε πρωιμο αποθηλασμο,ειτε το μωρο εχει εμφανισει συγχιση θηλων σε οποιαδηποτε ηλικια και οχι μονο στους πρωτους μηνες..

-επιπλεον δεν τιθεται θεμα να αποφασισεις εαν θα πιπιλαει τον αντιχειρα ή θα δωσεις πιπιλα καθως στα λινκ που σου παρεθεσα αναφερει ''Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, η συνήθεια του πιπιλίσματος του αντίχειρα δεν προκαλεί κανένα μόνιμο ανατομικό πρόβλημα στο στόμα ή στα δόντια εάν δεν συνεχιστεί μετά την ηλικία των 5 ετών. '' και οτι ειναι μια συνηθεια απολυτα φυσιολογικη για να μπαινεις στην λανθασμενη αποψη ''πιπιλα ή δαχτυλο''

 

η αποψη ''εγω εδωσα πιπιλα και δεν επαθε τιποτα'', ''εγω εδωσα απο 4 μηνων αυγο και δεν επαθε τιποτα'' , και αλλες παρομοιες αντιληψεις δεν μπορουν να δινονται ως συμβουλες..ως συμβουλες δινονται οι επισημες οδηγιες..απο κει και περα ο καθενας κανει οτι νομιζει..εφοσον ειναι ενημερωμενος σωστα εχει και την ευθυνη των πραξεων του..

 

Ακριβώς αυτό. Δεν ξέρω γιατί σε εσένα δεν λειτούργησε σωστά η πιπίλα, αλλά το δικό μου μωράκι το μεγαλώνω όπως θεωρώ εγώ σωστά. Λανθασμένη ή όχι άποψή μου. Οπότε το να συζητάμε πάνω σε κείμενα που μιλάνε για ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ χρήση πιπίλας δεν έχει κάποιο νόημα θεωρώ. Όπως κι εσύ έτσι κι εγώ ενημερώθηκα πριν δώσω πιπίλα ή μπιμπερό και με τις οδηγίες του παιδιάτρου. Από κει κι έπειτα ο όρος "λανθασμένο" ή "σωστό" ακόμα και με τις οδηγίες κάθε ένωσης, που δεν αφορά σε ΚΑΘΕ περίπτωση αλλά σε ένα γενικότερο σύνολο, είναι μάλλον υποκειμενικός...

[Sofiade]

-επιπλεον δεν τιθεται θεμα να αποφασισεις εαν θα πιπιλαει τον αντιχειρα ή θα δωσεις πιπιλα καθως στα λινκ που σου παρεθεσα αναφερει ''Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, η συνήθεια του πιπιλίσματος του αντίχειρα δεν προκαλεί κανένα μόνιμο ανατομικό πρόβλημα στο στόμα ή στα δόντια εάν δεν συνεχιστεί μετά την ηλικία των 5 ετών. '' και οτι ειναι μια συνηθεια απολυτα φυσιολογικη για να μπαινεις στην λανθασμενη αποψη ''πιπιλα ή δαχτυλο''.

Δεν έχω καμία διάθεση να διαφωνίσω με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, το θέμα όμως είναι πόσο εύκολα κόβεται το πιπίλισμα του αντίχειρα στην ηλικία των 5 ετών! Όλα τα παιδάκια που γνωρίζω στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον δυσκολεύτηκαν να κόψουν το πιπίλισμα του αντίχειρα και το συνέχισαν σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες (η ανηψιά μου 10 χρονών συνεχίζει ακάθεκτη και οι γονείς της είναι σε απόγνωση, γιατί δεν μπορούν να κάθονται πάνω από το παιδί την ώρα που κοιμάται για να του βγάζουν το δάχτυλο από το στόμα).

 

Την πιπίλα μπορείς να την κοντρολάρεις πολύ πιο εύκολα, γιατί είναι ένα ξένο αντικείμενο που μπορεί να "χαθεί", να "δωριστεί" σε ένα άλλο μωράκι, να το πάρουν οι νεράιδες, να το κλέψει το σκυλί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Δεν είναι κάτι που μπορεί ένα δεκάχρονο παιδί να έχει δίπλα του 24 ώρες το 24ωρο. Δεν γνωρίζω κανένα δεκάχρονο (ούτε καν πεντάχρονο) παιδί που χρησιμοποιεί πιπίλα. Ξέρω όμως αρκετά που πιπιλίζουν τους αντίχειρές τους.

 

Τρελενάκι, πώς τα πάτε με το μπιμπερό;

[paros]

Δεν έχω καμία διάθεση να διαφωνίσω με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής Οδοντιατρικής, το θέμα όμως είναι πόσο εύκολα κόβεται το πιπίλισμα του αντίχειρα στην ηλικία των 5 ετών! Όλα τα παιδάκια που γνωρίζω στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον δυσκολεύτηκαν να κόψουν το πιπίλισμα του αντίχειρα και το συνέχισαν σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες (η ανηψιά μου 10 χρονών συνεχίζει ακάθεκτη και οι γονείς της είναι σε απόγνωση, γιατί δεν μπορούν να κάθονται πάνω από το παιδί την ώρα που κοιμάται για να του βγάζουν το δάχτυλο από το στόμα).

 

 

''Μετά τους εννέα μήνες, που το μωρό αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα είναι μία άλλη από το ίδιο, θορυβείται. Το άγχος που προκαλεί αυτή η διαπίστωση καταλαγιάζει μόνο με τη σταθερή και συχνή επανεμφάνιση της μητέρας. Εάν «κάνει δάχτυλο» απʼ αυτήν την ηλικία και μετά, απλώς σημαίνει ότι δεν εισπράττει την ασφάλεια που χρειάζεται. Σήμα, λοιπόν, για να «διορθώσουμε» τη στάση μας! Το να του δώσουμε πιπίλα, μόνο εμάς καθησυχάζει. Το παιδί το καθηλώνει στο στάδιο που βρίσκεται και το απομονώνει!''

http://www.talcmag.gr/Gyro-Gyro-Oloi/pipila-i-daxtylo

 

το θεμα της πιπιλας ''κρυβει'' και αλλα πραγματα..

[Sofiade]

''Μετά τους εννέα μήνες, που το μωρό αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα είναι μία άλλη από το ίδιο, θορυβείται. Το άγχος που προκαλεί αυτή η διαπίστωση καταλαγιάζει μόνο με τη σταθερή και συχνή επανεμφάνιση της μητέρας. Εάν «κάνει δάχτυλο» απʼ αυτήν την ηλικία και μετά, απλώς σημαίνει ότι δεν εισπράττει την ασφάλεια που χρειάζεται. Σήμα, λοιπόν, για να «διορθώσουμε» τη στάση μας! Το να του δώσουμε πιπίλα, μόνο εμάς καθησυχάζει. Το παιδί το καθηλώνει στο στάδιο που βρίσκεται και το απομονώνει!''

Δηλαδή όλα τα παιδάκια που βάζουν δάχτυλο ή πιπίλα στο στόμα μετά την ηλικία των 9 μηνών καθηλώνονται σε κάποιο στάδιο (σε ποιο ακριβώς) και απομονώνονται (από ποιον)? Τα παιδιά που βάζουν δάχτυλο ή πιπίλα στο στόμα μετά την ηλικία των 9 μηνών δεν έχουν σωστή ή αρκούντως συχνή επαφή με τη μαμά; Ποιος ΣΟΒΑΡΟΣ άνθρωπος τα λέει αυτά?

 

Το άρθρο που παραθέτεις το υπογράφει κάποια άσχετη η οποία υποπτεύομαι ότι αναμασάει πράγματα που έχει διαβάσει σε άλλα άρθρα και τα οποία δεν κατανοεί πλήρως.

 

Δεν είναι παράθεση πηγής να αντιγράφουμε ότι βλακεία διαβάσουμε στο ίντερνετ...

[Μπουρμπουρ1]

Διαφωνεις οτι το πιπιλισμα δακτυλου η πιπιλας ειναι ενδειξη ανασφαλειας;

[Μπουρμπουρ1]

Τρελενακι μηπως να την ταιζουν πιο συχνα;

[Μπουρμπουρ1]

Εμένα μου λες...;;;; Πρέπει να την δεις πως κάνει. Χαλάει τον κόσμο και μόλις με βλέπει στην πόρτα, ΠΡΙΝ την πάρω καν αγκαλιά το κόβει μαχαίρι! Είναι 3ων μηνών και μας κάνει ότι θέλει....Αλλά χαλάλι της....χαλί να με πατήσει...

Μεχρι 4-5 ετων νομιζα πως η αδελφη μου ηταν...γειτονισσα. Επειδη εχουμε διαφορα ηλικιας ειχε αλλη σχεση με τη μαμα μου απ'οτι εγω κι ετσι νομιζα οτι ηταν απλως μια γειτονισσα που εμενε μαζι μας:cool:

Θελω να πω μηπως και τα μωρα μας δεν καταλαβαινουν τις εννοιες "μπαμπας", "γιαγια", "ο ανθρωπος που με προσεχει" και αναγνωριζουν μονο το ρολο της μαμας;